του Ιωάννου Π. Μπουγά,Θεολόγου
Από ότι φαίνεται τα τελευταία έτη η κατάρα του Γεροντισμού καλά κρατεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος.  Tις τελευταίες ημέρες, κατά την περίοδο της προ του Πάσχα ασκήσεως, υπάρχει μία περίεργη κινητικότητα Ιερομονάχων και Μοναχών διαφόρων Μονών του Αγίου Όρους, και όχι μόνο, ανά την Ελληνική περιφέρεια, όπως η τέλεση διαφόρων Ακο-λουθιών, οι ομιλίες σε Κατανυκτικούς Εσπερινούς, οι ομιλίες διαφόρων Μοναχών σε συνέδρια, ημερίδες και σε άλλες κοσμικές εκδηλώσεις, οι εμφανίσεις τους σε τηλεοπτικές εκπομπές και οι συγχοροστασίες Καθηγουμένων, παρόντων Επισκόπων και Μητροπολιτών σε Μητροπολιτικές καθέδρες.
Η κινητικότητα αυτή θυμίζει τις επισκέψεις διαφόρων γκουρού προκειμένου να διδάξουν τα πιστεύω τους αλλά και να αποκτήσουν οπαδούς με σκοπό να κερδίσουν χρήματα. Ισχύει άραγε το ίδιο και για τους περί-πλανώμενους Μοναχούς, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια εκμεταλλευόμενοι την νωχελικότητα, την αδιαφορία η την συμβιβαστικότητα κάποιων Επισκόπων πείθουν τους πιστούς με διάφορα «μαγιλίκια», και αναβιώνει το φαινόμενο της «γεροντο-λαγνείας», όπως την εποχή της τσαρικής Ρωσίας και του γνωστού Ρασπούτιν, ενώ πολλοί πιστοί θεωρούν τον λόγο των μετακινουμένων γερόντων σε διάφορες οικίες και αίθουσες συλλόγων ως τον αυθεντικό τρόπο έκφρασης του λόγου της Εκκλησίας, αγνοώντας συγχρόνως ή και αντιπαλεύοντας τον λόγο της μοναδικής αυθεντικότητος του Χριστού, ο οποίος εκφράζεται δια των Επισκόπων και δια των Συνόδων. Οι πιστοί αυτοί συνήθως ομαδοποιούνται και δημιουργούν φατρίες οπαδών του συγκεκριμένου Γέροντος με αποτέλεσμα να θεωρούν τους εαυτούς τους αλαθήτους επειδή έτσι το είπε ο Γέροντας και να έχουν άποψη και μάλιστα επιθετική για κάθε συνοδική απόφαση καθυβρίζοντας ιερείς, Επισκόπους αλλά και κάθε μη συμφωνούντα πιστό χριστιανό με την άποψη του γκουρού Γέροντά τους.
Εκ της περί-πλανήσεως των Μοναχών αυτών εν μέσω της Μεγάλης Τεσσαρακοστής γεννώνται πολλά ερωτήματα. Μερικά εξ αυτών είναι:
Για ποιο λόγο τελούν την Θεία Λειτουργία και τα άλλα μυστήρια Ιερομόναχοι και μάλιστα Μονών του Αγίου Όρους; Δεν υπάρχουν εκεί ιερείς ;
Η τέλεση και από αυτούς έχει περισσότερη χάρη και «βοηθά» τους χριστιανούς καλύτερα; Δηλαδή κατά το κοινώς λεγόμενον «πιάνει» περισσότερο ;
Αν οι Ιερομόναχοι του Αγίου Όρους και άλλων Μονών από την Ελλάδα, τελευταίως και από την Ρωσία, με πρόσκληση Μητροπολιτών και άλλων, συνεχίσουν να τελούν τα μυστήρια εκτός των Μονών μετανοίας των, ποιός ο ρόλος και εν τέλει ο λόγος υπάρξεως των εν τω κόσμω ενοριακών ευχαριστιακών κοινοτήτων και των ποιμένων αυτών; Δεν αποτελεί προσβολή για τον εφημεριακό κλήρο κάθε Επισκοπής όταν καλούνται Αγιορείτες και άλλοι περι-πλανώμενοι Μοναχοί, για να τελούν τα μυστήρια ή και να κηρύττουν; Δεν διαμηνύουν οι Επίσκοποι των συγκεκριμένων ευχαριστιακών κοινοτήτων και εκκλησιαστικών συνάξεων, ότι είναι, τόσο αυτοί όσο και οι κληρικοί τους-εφημέριοι, (έγγαμοι η άγαμοι) «ελλιπείς» να επιτελέσουν τα καθήκοντά τους; Δεν γνωρίζουν οι Μητροπολίτες αυτοί ότι στα πρώτα μοναστικά κοινόβια δεν υπήρχαν ιερείς και «ότε χρεία ην προσφοράς, μετεκαλείτο πρεσβύτερον τινά των έγγιστα εκκλησιών, και ούτως εποίει αυτοίς την εορτήν. Ου γαρ ην εν αυτοίς τις γενόμενος εν καταστάσει κλήρου εκκλησιαστικού…» (Άγιος Παχώμιος).
Κατά την κουράν ο μοναχός υπόσχεται: «να παραμείνει τω μοναστηρίω και τη ασκήσει έως εσχάτης του αναπνοής», το παραμένω στην παρούσα κατάσταση σημαίνει σταθερή και μόνιμη παραμονή στην Μονή και όχι part time παραμονή, αναλόγως με τις επιθυμίες το μοναχού.
Κατά την κουράν του μεγάλου σχήματος ο Ηγούμενος λέγει, μεταξύ άλλων, προς τον λαμβάνοντα το μεγάλο σχήμα «…Γίγνωσκε ούν από της παρούσης ημέρας σταυρούσθαι και νεκρούσθαι τω κόσμω δια της τελειοτάτης αποταγής, αποτάσση γαρ γονεύσιν, αδελφοίς, γυναικί, τέκνοις, πατράσι, συγγενείαις, εταιρίαις, φίλοις, συνήθεσι τοις εν τω κόσμω θορύβοις, φροντίσι, κτήσεσιν,υπάρξεσι, τη κενή και ματαία ηδονή τε και δόξη, και απαρνήσθαι ου μόνον τα προειρημένα αλλ’ έτι και την εαυτού ψυχήν…» ( Μέγα Ευχολόγιον). Με τις συχνές επισκέψεις στον κόσμο οι Μοναχοί με ποιόν τρόπο πραγματώνουν τις ανωτέρω αποταγές, ιδιαιτέρως τους του κόσμου θορύβους και την ματαία δόξα όταν τους επευφημούν και τους συγχαίρουν οι θαμπωμένοι από την αγιοσύνη τους πιστοί η τους επαινούν δημοσιογραφούντες κληρικοί στα τηλεοπτικά παράθυρα εκκλησιαστικών τηλεοπτικών σταθμών; Αγνοούν την προτροπή των Ασκητών περί του μη επαίνου των μοναχών διότι «ο επαινών μοναχόν παραδίδωσι αυτόν τω Σατανά»;
 Πως πραγματώνουν οι ανά την Ελλάδα «αλητεύοντες» Ιερομόναχοι και Μοναχοί την ρήση του Γεροντικού: «ώδε μένω», θεωρώντας ως «ώδε» το κέντρο των Αθηνών ή άλλων μεγαλουπόλεων;
Αν ο ρόλος υπάρξεως των Μοναχών είναι η προσευχή τότε πότε είναι δυνατή η διενέργεια αυτής εν τω κελλίω ή εν τω δωματίω ενός πολυσύχναστου ξενοδοχείου, στο οποίο ενίοτε φιλοξενούνται οι περι-πλανώμενοι Μοναχοί;
Ο Αββάς Σισώης έλεγε στον μαθητή του να τον πάρει στην έρημο διότι ήτο τόπος « ο μη έχων γυναίκα», άραγε κατά πόσο οι διδάσκοντες και ακολουθούντες τον λόγο και αυτού του Αγίου Αββά, πραγματώνουν τον λόγο του συναναστρεφόμενοι με γυναίκες κατά τις διάφορες εκδηλώσεις;
Αλλά το κυριώτερο πρόβλημα είναι η ανικανότητα των Μητροπολιτών αυτών, οι οποίοι για μη ή και για γνωστούς λόγους, προσκαλούν Αγιορείτες Μοναχούς να ποιμαίνουν τα δικά τους λογικά ποίμνια, εκτός και εάν κατά την Αρχιερατική τους ομολογία ομολόγησαν ότι θα έχουν συν-ποιμενάρχας τους δίκην «Γκουρού», Μοναχούς; Μήπως αυτό υπονοείται όταν ενεχείριζουν την αρχιερατική ράβδο και το ποιμαντορικό μπαστούνι σε χοροστατούντας Ηγουμένους παρόντων των ιδίων;
Δεν αποτελεί η παρούσα άσκηση ελέγχου, αλλά έκφραση απορίας από ένα απλό μέλος της εν Ελλάδι τοπικής Ευχαριστιακής συνάξεως, την οποία απορία έχουν και πολλοί άλλοι αδελφοί.
Όλα αυτά μάλλον εκκοσμίκευση του Μοναχισμού υπονοούν και τάση αλλοτριώσεως της ενοριακής κοινότητος.
Εάν οι Επίσκοποι και οι αντ’ αυτών προσκαλούντες κληρικοί επιθυμούν τα του Μοναχισμού, και μάλιστα του αγιορειτικού η οδός είναι ελευθέρα να πορευθούν προς τα του Αγιωνύμου Όρους. Ο τρόπος με τον οποίον επιλέγουν να μεταγγίσουν τις υποσυνείδητες επιδιώξεις τους στην ενοριακή πραγματικότητα μάλλον κακό θα προκαλέσει παρά καλό και στο τέλος κανείς δεν θα είναι κερδισμένος!!!