Οι ψυχές που αγαπούν τον Θεό όσο προκόβουν στην αρετή, τόσο πιο λαίμαργες νιώθουν για τα Θεία

Οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀλήθεια, δὲν ὑποφέρουν οὔτε τὴν παραμικρὴ ἐλάττωση τοῦ ἔρωτά τους πρὸς τὸν Κύριο. Ἀλλὰ καρφωμένες ὁλοκληρωτικὰ στὸ σταυρό Του αἰσθάνονται μέσα τους τὴν Πνευματικὴ προκοπή. 

Πληγωμένες λοιπὸν ἀπὸ τὸν πόθο Του, κι ἄν ἀκόμη ἀξιωθοῦν Θεία μυστήρια καὶ μετάσχουν εὐφροσύνης καὶ Χάριτος, δὲν ἔχουν πεποίθηση στὸν ἑαυτό τους, οὔτε νομίζουν ὅτι εἶναι τίποτε. Ἀλλὰ ὅσο ἀξιώνονται πνευματικὰ χαρίσματα τόσο ἐπιζητοῦν τὰ οὐράνια. Καὶ ὅσο περισσότερη προκοπὴ αἰσθάνονται, τόσο πιὸ λαίμαργες γίνονται γιὰ τὰ θεῖα.

Καὶ ἐνῶ εἶναι πνευματικὰ πλούσιες, κάνουν σὰν νὰ εἶναι φτωχές. «Ὅσοι μὲ τρῶνε θὰ πεινάσουν κι' ἄλλο, καὶ ὅσοι μὲ πίνουν θὰ διψάσουν κι' ἄλλο», λέει ἡ Θεία Γραφή.

Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ψυχὲς ἀξιώνονται νὰ λάβουν τὴν τέλεια ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ν' ἀποκομίσουν τὴν ἔλλαμψη καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν πληρότητα τῆς Χάρης. 

Ὅσες ὅμως εἶναι ὀκνηρές καὶ ἀποφεύγουν τοὺς κόπους καὶ δὲν ἐπιζητοῦν τὸν ἁγιασμὸ τῆς καρδιᾶς ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ τὴ ζωή, ὄχι ἐν μέρει, ἀλλὰ ὁλοκληρωτικά, αὐτὲς ἄς μὴ ἐλπίζουν νὰ κοινωνήσουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ν' ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ πάθη τῆς κακίας• αὐτὲς κι' ἄν ἀξιωθοῦν τὴ Θεία Χάρη, ἐπειδὴ ξεγελιοῦνται ἀπὸ τὴν κακία, ἀφήνουν κάθε πνευματικὴ φροντίδα, διότι ἀπολαμβάνουν ὀλίγη πνευματικὴ γλυκύτητα.

Ἔτσι οἱ ψυχὲς αὐτὲς εἶναι εὔκολο νὰ πέσουν σὲ ἔπαρση, διότι δὲν ἀγωνίζονται νὰ φτάσουν τὴν τέλεια ἀπάθεια. 

Καὶ καθὼς ἀρκοῦνται στὴ λίγη αὐτὴ ἐνίσχυση τῆς Χάρης καὶ προκόβουν ὄχι στὴν ταπείνωση, ἀλλὰ στὴν ἔπαρση, ἀπογυμνώνονται κάποτε κι' ἀπὸ τὸ χάρισμα ποὺ ἔλαβαν. Γιατὶ ἡ ψυχή, ποὺ ἀγαπάει ἀληθινὰ τὸν Θεό, κι' ἄν ἀκόμη μυριάδες ἀρετὲς κατορθώσει, ἔχει τέτοια μετριοφροσύνη, σὰν νὰ μήν ἔχει ἀρχίσει ἀκόμη νὰ ζεῖ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νοιώθει ἀπληστία καὶ ἔρωτα γιὰ τὴ Θεία ἀγάπη ποὺ ἐμπνέει ὁ Δεσπότης Χριστός.

Στὰ πνευματικὰ αὐτὰ μέτρα οὔτε μονομιᾶς οὔτε εὔκολα μπορεῖ νὰ φτάσει κανείς, ἀλλὰ ἀφοῦ προηγηθοῦν πολλοὶ κόποι καὶ ἀγῶνες καὶ περάσουν χρόνια μὲ δοκιμασίες καὶ ποικίλους πειρασμούς, μέχρι τὸ τέλειο μέτρο τῆς ἀπάθειας.

Ἔτσι, ἀφοῦ δοκιμασθεῖ μὲ πόνους καὶ κόπους καὶ ὑποφέρει μὲ γενναιοψυχία ὅλους τοὺς πειρασμούς ποὺ προξενεῖ ἡ κακία, ἀξιώνεται νὰ λάβει τὶς μεγάλες τιμές καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸν Θεϊκὸ πλοῦτο. Ἔπειτα γίνεται καὶ κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
πηγή

Το είδαμε  εδώ

Ὁ λόγος ὁ καλός καί τούς κακούς τούς κάνει καλούς ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Ὁ λόγος ὁ καλός καί τούς κακούς τούς κάνει καλούς

Ἔλεγαν γιά τόν Ἀββᾶ Μακάριο τόν Αἰγύπτιο, ὅτι ἀνέβαινε κάποτε ἀπό τήν Σκήτη στό ὄρος τῆς Νητρίας. Καί σάν πλησίασε στόν τόπο, εἶπε στόν μαθητή του:

            -Προχώρα λιγάκι.

            Καί ἐνῶ ἐκεῖνος προχωροῦσε, συναντᾶ ἕναν ἱερέα τῶν εἰδωλολατρῶν.  Καί τοῦ φώναξε δυνατά ὁ ἀδελφός:

            -Ἔ, δαίμονα, ποῦ τρέχεις;

            Γυρίζει τότε ἐκεῖνος, τόν χτυπᾶ καί τόν ἀφήνει μισοπεθαμένο. Καί σηκώνοντας τό ξύλο, ἔτρεχε.

            Σάν προχώρησε δέ λίγο, τόν συναντᾶ ὁ Ἀββᾶς Μακάριος, καθώς ἔτρεχε.     

            Καί τοῦ λέγει:

            -Εἴθε νά σωθεῖς, εἴθε νά σωθεῖς, δουλευτάρη.

            Ἀπόρησε ἐκεῖνος καί ἦλθε σέ συναίσθηση καί εἶπε:

            -Τί καλό εἶδες σέ μένα καί μέ προσφώνησες ἔτσι;

            Τοῦ λέει ὁ γέροντας:

            -Ἐπειδή σέ εἶδα νά κοπιάζεις, χωρίς ὅμως νά γνωρίζεις ὅτι μάταια κοπιάζεις.

            Τοῦ λέει ἐκεῖνος:

-Κι ἐγώ κατανύχθηκα μέ τό χαιρετισμό σου, καί πληροφορήθηκα ὅτι εἶσαι μέ το μέρος τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ ἕνας ἄλλος κακός μοναχός μέ συνάντησε καί μ' ἔβρισε. Κι ἐγώ τόν χτύπησα πολύ καί σχεδόν τόν ἄφησα πεθαμένο.

            Κατάλαβε τότε ὁ γέροντας ὅτι πρόκειται γιά τόν μαθητή του. Κι ὁ ἱερέας ἔπιασε τά πόδια του καί τοῦ ἔλεγε:

            -Δέν σ' ἀφήνω, ἄν δέν μέ κάνεις μοναχό.

            Καί ἦλθαν ἐκεῖ ὅπου βρισκόταν ὁ μαθητής του, τόν φορτώθηκαν καί τόν πῆγαν στήν ἐκκλησία τοῦ ὄρους. Εἶδαν μαζί του τόν ἱερέα οἱ Πατέρες καί ἔμειναν ἄναυδοι. Τόν ἔκαναν μοναχό καί τότε πολλοί ἀπό τούς Ἕλληνες (εἰδωλολάτρες) ἔγιναν ἀπ' αὐτή τήν αἰτία χριστιανοί.  Ἔλεγε στό ἑξῆς ὁ Ἀββᾶς Μακάριος ὅτι ὁ λόγος ὁ κακός καί τούς καλούς τούς κάνει κακούς. Ἐνῶ ὁ λόγος ὁ καλός καί τούς κακούς τούς κάνει καλούς.

Αγαπη για το Θεο ( Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος )

1. Οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀλήθεια, δὲν ὑποφέρουν οὔτε τὴν παραμικρὴ ἐλάττωση τοῦ ἔρωτά τους πρὸς τὸν Κύριο. Ἀλλὰ καρφωμένες ὁλοκληρωτικὰ στὸ σταυρό Του αἰσθάνονται μέσα τους τὴν Πνευματικὴ προκοπή. Πληγωμένες λοιπὸν ἀπὸ τὸν πόθο Του, κι ἄν ἀκόμη ἀξιωθοῦν Θεία μυστήρια καὶ μετάσχουν εὐφροσύνης καὶ Χάριτος, δὲν ἔχουν πεποίθηση στὸν ἑαυτό τους, οὔτε νομίζουν ὅτι εἶναι τίποτε. Ἀλλὰ ὅσο ἀξιώνονται πνευματικὰ χαρίσματα τόσο ἐπιζητοῦν τὰ οὐράνια. Καὶ ὅσο περισσότερη προκοπὴ αἰσθάνονται, τόσο πιὸ λαίμαργες γίνονται γιὰ τὰ θεῖα. Καὶ ἐνῶ εἶναι πνευματικὰ πλούσιες, κάνουν σὰν νὰ εἶναι φτωχές. «Ὅσοι μὲ τρῶνε θὰ πεινάσουν κι' ἄλλο, καὶ ὅσοι μὲ πίνουν θὰ διψάσουν κι' ἄλλο», λέει ἡ Θεία Γραφή.

2. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ψυχὲς ἀξιώνονται νὰ λάβουν τὴν τέλεια ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ν' ἀποκομίσουν τὴν ἔλλαμψη καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν πληρότητα τῆς Χάρης. Ὅσες ὅμως εἶναι ὀκνηρές καὶ ἀποφεύγουν τοὺς κόπους καὶ δὲν ἐπιζητοῦν τὸν ἁγιασμὸ τῆς καρδιᾶς ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ τὴ ζωή, ὄχι ἐν μέρει, ἀλλὰ ὁλοκληρωτικά. Αὐτὲς ἄς μὴ ἐλπίζουν νὰ κοινωνήσουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ν' ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ πάθη τῆς κακίας• αὐτὲς κι' ἄν ἀξιωθοῦν τὴ Θεία Χάρη, ἐπειδὴ ξεγελιοῦνται ἀπὸ τὴν κακία, ἀφήνουν κάθε πνευματικὴ φροντίδα, διότι ἀπολαμβάνουν ὀλίγη πνευματικὴ γλυκύτητα. Ἔτσι οἱ ψυχὲς αὐτὲς εἶναι εὔκολο νὰ πέσουν σὲ ἔπαρση, διότι δὲν ἀγωνίζονται νὰ φτάσουν τὴν τέλεια ἀπάθεια. Καὶ καθὼς ἀρκοῦνται στὴ λίγη αὐτὴ ἐνίσχυση τῆς Χάρης καὶ προκόβουν ὄχι στὴν ταπείνωση, ἀλλὰ στὴν ἔπαρση, ἀπογυμνώνονται κάποτε κι' ἀπὸ τὸ χάρισμα ποὺ ἔλαβαν. Γιατὶ ἡ ψυχή, ποὺ ἀγαπάει ἀληθινὰ τὸν Θεό, κι' ἄν ἀκόμη μυριάδες ἀρετὲς κατορθώσει, ἔχει τέτοια μετριοφροσύνη, σὰν νὰ μήν ἔχει ἀρχίσει ἀκόμη νὰ ζεῖ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νοιώθει ἀπληστία καὶ ἔρωτα γιὰ τὴ Θεία ἀγάπη ποὺ ἐμπνέει ὁ Δεσπότης Χριστός.

3. Στὰ πνευματικὰ αὐτὰ μέτρα οὔτε μονομιᾶς οὔτε εὔκολα μπορεῖ νὰ φτάσει κανείς, ἀλλὰ ἀφοῦ προηγηθοῦν πολλοὶ κόποι καὶ ἀγῶνες καὶ περάσουν χρόνια μὲ δοκιμασίες καὶ ποικίλους πειρασμούς, μέχρι τὸ τέλειο μέτρο τῆς ἀπάθειας. Ἔτσι, ἀφοῦ δοκιμασθεῖ μὲ πόνους καὶ κόπους καὶ ὑποφέρει μὲ γενναιοψυχία ὅλους τοὺς πειρασμούς ποὺ προξενεῖ ἡ κακία, ἀξιώνεται νὰ λάβει τὶς μεγάλες τιμές καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸν Θεϊκὸ πλοῦτο. Ἔπειτα γίνεται καὶ κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.


Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
Πηγή

Πως συμβαίνει να πέφτουν πάλι μερικοί σε παραπτώματα μετά τον ερχομό της χάριτος; (Άγιος Μακάριος)

Η φύση μας είναι δεκτική και του καλού και του κακού, και η αντίθετη δύναμη του σατανά είναι προτρεπτική, όχι αναγκαστική (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος).

«Ερώτησις: Πως συμβαίνει να πέφτουν πάλι μερικοί σε παραπτώματα μετά τον ερχομό της χάριτος; Δεν είναι ο σατανάς πολύ πιο ανίσχυρος; Διότι όπου είναι μέρα πως μπορεί να είναι συγχρόνως και νύχτα;

Απόκρισις:

Όχι πως σβήνει ή εξασθενεί η χάρη, αλλά για να δοκιμασθεί η βούληση και η ελευθερία σου, προς τα που κλίνει, επιτρέπει την παρουσία της κακίας. Και συ πάλι, προσεγγίζοντας με την θέλησή σου τον Κύριο, μπορείς να παρακαλείς τον Κύριο να σε επισκεφτεί η χάρη Του· διότι πως τότε έχει γραφτεί, ‘’το Πνεύμα μην σβήνετε’’; Εκείνο είναι άσβεστο και φωτεινό, αλλά εσύ με το δικό σου θέλημα αμελώντας και αδιαφορώντας σβήνεσαι από την παρουσία του αγίου Πνεύματος και δεν είσαι πια φωτεινός. Επίσης λέγει· ‘’μη λυπείτε το άγιο Πνεύμα, με το οποίο έχετε σφραγιστεί και προοριστεί για να λάβετε την πλήρη απολύτρωση κατά την ημέρα της δευτέρας Παρουσίας’’. Βλέπεις λοιπόν ότι από το δικό σου θέλημα και από τη δική σου βούληση εξαρτάται το να τιμήσεις το άγιο Πνεύμα και το να μη το λυπήσεις;

Εγώ όμως σου λέγω ότι και στους τέλειους Χριστιανούς, που έχουν αιχμαλωτιστεί και έχουν μεθύσει από την παρουσία του αγαθού, υπάρχει η βούλησή τους, και, αφού δοκιμασθούν με αναρίθμητα κακά, στρέφονται και ακολουθούν το αγαθό.

Όπως ακριβώς κάποιοι που είναι αξιωματούχοι και πλούσιοι και ευγενείς, και αυτοί με τη θέληση και την ελεύθερη βούλησή τους εγκαταλείπουν τον πλούτο, την ευγενική καταγωγή τους και τα αξιώματά τους, και αφού απομακρυνθούν από αυτά και ντυθούν βρώμικα και φτωχικά ρούχα, αντί να δοξάζονται περιφρονούνται, οπότε γίνονται ταλαίπωροι και δυστυχισμένοι· σ’ αυτό το σημείο κατάντησαν με το δικό τους θέλημα. Εγώ όμως σου λέγω ότι και στους αποστόλους, που είχαν γίνει τέλειοι με τη χάρη του Θεού, δεν τους εμπόδιζε τίποτα η χάρη να κάνουν εκείνα που ήθελαν, αν βέβαια ήθελαν αυτοί οι ίδιοι να κάνουν κάτι που δεν θα ήταν αρεστό στη χάρη του Θεού. Διότι η φύση μας είναι δεκτική και του καλού και του κακού, και η αντίθετη δύναμη του σατανά είναι προτρεπτική, όχι αναγκαστική.

Έχεις λοιπόν εσύ την ελεύθερη βούληση, οδήγησε τον εαυτό σου όπου θέλεις. Δεν βλέπεις ότι ο Πέτρος ‘’ήταν αξιοκατάκριτος’’, και πήγε ο Παύλος, που είχε τη χάρη του Θεού, με τη θέλησή του έκανε έντονη συζήτηση με το Βαρνάβα, και αφού διαφώνησαν και φιλονίκησαν, χωρίστηκαν μεταξύ τους; Και πάλι ο ίδιος λέγει· ‘’σεις οι πνευματικοί να διορθώνετε αυτόν που έχει παρασυρθεί και να τον καθοδηγείτε με πνεύμα πραότητας, προσέχοντας μήπως και σεις πέσετε στον ίδιο πειρασμό’’. Να λοιπόν που και οι καταρτισμένοι πνευματικά υποβάλλονται σε πειρασμό, επειδή υπάρχει ακόμα μέσα τους η ελεύθερη βούληση, και οι εχθροί είναι κοντά, όσο χρόνο βρίσκονται σ’ αυτό τον κόσμο».

(Απόσπασμα από την ΚΖ ομιλία του αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου, Φ. Τ. 7, σελ. 439- 443).

Πηγή/ αντιγραφή

ΤΟ «ΛΙΓΟ» ΚΑΙ ΤΟ «ΠΟΛΥ» ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Ο Μ. Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει στην ΜΗ´ Ομιλία του τα 
εξής: 

«Ο Κύριος θέλοντας να οδηγήση τους μαθητές του στην 
τέλεια πίστη τους έλεγε: “ Όποιος είναι πιστός στα λίγα, είναι 
πιστός και στα πολλά και εκείνος, που είναι άπιστος στα λίγα, 
είναι άπιστος και στα πολλά” (Λουκ. ΙΣΤ´ 10). Τι είναι το “λίγο” 
και τι είναι το “πολύ”; Το “λίγο” είναι οι υποσχέσεις για αυτήν την 
ζωή, τα όσα δηλαδή υποσχέθηκε να χορηγήση σ᾽ εκείνους, που πι- 
στεύουν σε Αυτόν, όπως είναι οι τροφές, τα ενδύματα και τα υπό- 
λοιπα, που συντελούν στην ανακούφιση του σώματος, όπως η 
υγεία και τα παρόμοια, για τα οποία επρόσταξε να μη μεριμνούμε 
καθόλου, αλλά να ελπίζουμε σ᾽ Αυτόν με πεποίθηση, γιατί ο Κύ- 
ριος προνοεί για όλα και για όλους εκείνους, που καταφεύγουν σ᾽ 
Αυτόν. Το δε “πολύ” αναφέρεται στα αιώνια δώρα του αφθάρτου 
αιώνος, τα οποία υποσχέθηκε να δώση σε όσους πιστεύουν σ᾽ 
Αυτόν και μεριμνούν ασταμάτητα γι᾽ αυτά…». 
πηγή

Ο Φύλακας Άγγελος.

Ο Αββάς Μακάριος

 και ο Φύλακας Άγγελος
«Βλέπω δαίμονας να τον έχουν κυκλώσει και να τον κρατάνε»

 

Είπε ο αββάς Μακάριος, ότι όταν ήλθα στην Κωνσταντινούπολι μου γεννήθηκε η επιθυμία να την γνωρί­σω. Και περπατώντας σε κάποια γειτονιά, και η συνείδησίς μου βεβαιώνει την αλήθεια για όσα λέγω, βλέπω με τα νοητά μάτια, τα οποία μου δώρησε ο Κύριος για να κατανοώ τα θαυμάσιά του, βλέπω κάποιον άνθρωπο, σαν να ήταν ευνούχος και να στέκεται έξω από πορνικό καταγώγιο. Φαινόταν πολύ στενοχωρημένος και έκρυβε με τις δύο παλάμες το πρόσωπό του, και έκλαιγε έτσι που νόμιζες ότι και ο ουρανός θρηνούσε μαζί του.Αφού τον πλησίασα και τον ρώτησα. Ποιος είναι ο λόγος για τέτοιο θρήνο και τόση στενοχώρια; Και γιατί δεν φεύγεις από εδώ, που είναι καταγώγιο πορνών και α­σελγών γυναικών; Πες μου, σε παρακαλώ, διότι προκα­λεί μεγάλη συμπάθεια ο θρήνος σου.

Και απαντώντας μου λέγει: Ως προς την φύσι μου εί­μαι, ένδοξε δούλε του Θεού, άγγελος, όπως όλοι οι χρι­στιανοί κατά την ώρα του βαπτίσματος ο καθένας παίρ­νει από τον Θεό έναν φύλακα άγγελο, για προστασία και σκέπη αυτού του ανθρώπου που τώρα είναι εδώ, και πολύ θλίβομαι που τον βλέπω να διαπράττη την ανομία και να ασωτεύη, όπως βλέπης, με αυτήν την πόρνη. Και πώς να μη θρηνήσω όταν βλέπω την εικόνα του Θεού να χά­νεται σε τέτοιο σκοτάδι;
Του λέγω τότε εγώ. Και γιατί δεν τον νουθετείς και διδάσκεις να ξεφύγη από το σκοτάδι αυτής της αμαρ­τίας;

Και μου είπε ο άγγελος. Επειδή δεν έχω περιθώρια να τον πλησιάσω, διότι από την στιγμή που αρχίσει να διαπράττη την αμαρτία γίνεται δούλος των δαιμόνων, και δεν έχω καμμία εξουσία πάνω του.

Και πάλι λέγω προς αυτόν. Από πού γίνεται φανερό ότι δεν έχεις καμμία εξουσία πάνω του, αφού ο Θεός σου τον εμπιστεύθηκε;

Μου είπε ο άγγελος. Ο Θεός μας, που είναι αγαθός και φιλάνθρωπος, έκανε τον άνθρωπο αυτεξούσιο και τον άφησε να πορεύεται την οδό που του αρέσει, αφού πρώτα του έδειξε και τις δύο οδούς, την στενή δηλ. και την πλατεία. Και βεβαίως αφού πρώτα του φανέρωσε το τέρμα και των δύο οδών, ότι δηλ. το βάδισμα της στενής και θλιμμένης οδού περνάει μέσα από πόνους προσωρι­νά, αλλά οδηγεί στην ατελεύτητη μέσα στους αιώνες των αιώνων ανάπαυσι, η δε πλατεία στην αιώνιο κόλασι και στο πυρ της γεέννης και σε όλες τις άλλες τιμωρίες. Επομένως τί άλλη νουθεσία μένει να κάνω εγώ στον δι­κό μου άνθρωπο, τον οποίο μου εμπιστεύθηκε ο Θεός να σκεπάζω; Εξ άλλου ο ίδιος ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος νουθετεί και παρακαλεί και τους διδάσκει όλους να μη μετέχουν σε αισχρές πράξεις, και μόλις κάποιοι σπανίως σκέπτονται με σεβασμό τα θεία του λόγια.

Του λέγω πάλι. Γιατί σηκώνεις με κλάματα τα χέρια σου προς τον ουρανό;
Μου απαντάει ο άγγελος. Βλέπω δαίμονας να τον έ­χουν κυκλώσει και να τον κρατάνε, άλλους να τραγου­δάνε και άλλους να γελάνε χαρούμενοι, και γι' αυτό κλαίγοντας και αλαλάζοντας σήκωσα τα χέρια μου σε προσευχή προς τον Θεό, για να λύτρωση το πλάσμα του από τους δαίμονες. Και να μου δωρήση μία ήμερα να χα­ρώ για την μετάνοιά του και την επιστροφή από τα έργα του, για την εξομολόγησί του, και να με αξιώση να πα­ραδώσω την ψυχή του, μετά από εξομολόγησι και μετά­νοια, αψεγάδιαστη και καθαρή στον Κύριο, χωρίς καμμία κατηγορία στην αγαθότητα του Θεού. Και αφού μου τα είπε αυτά έγινε άφαντος από μπροστά μου ο άγγελος. Σας λέγω λοιπόν, αδελφοί μου, πως γνωρίζω με α­κρίβεια ότι δεν υπάρχει άλλη πιο βρωμερή αμαρτία, πα­ρά μόνον η πορνεία και η μοιχεία και η καταραμένη των Σοδόμων. Και εάν θέλει να μετανοήση αυτός που σέρνε­ται σε αυτές τις αμαρτίες, τον δέχεται ο Θεός με περισ­σότερη και μεγαλύτερη θερμότητα από όλους τους αμαρ­τωλούς, διότι το πάθος είναι της δικής μας επιλογής, αλ­λά το πολλαπλασιάζει ο διάβολος με τους ερεθισμούς. Και εάν κάποιος θέλει να απαλλαγή από αυτά τα πάθη μπορεί να τα ξηράνη με την αγρυπνία και την εγκρά­τεια.

 

(Μακαρίου Αιγυπτίου, Πράξεις, ΡG 34, 221Α-224Β)

πηγή

«Βλέπω δαίμονας να τον έχουν κυκλώσει και να τον κρατάνε»

 Ο Αββάς Μακάριος και ο Φύλακας Άγγελος
«Βλέπω δαίμονας να τον έχουν κυκλώσει και να τον κρατάνε»

Είπε ο αββάς Μακάριος, ότι όταν ήλθα στην Κωνσταντινούπολι μου 

γεννήθηκε η επιθυμία να την γνωρί­σω. Και περπατώντας σε κάποια 

γειτονιά, και η συνείδησίς μου βεβαιώνει την αλήθεια για όσα λέγω,

 βλέπω με τα νοητά μάτια, τα οποία μου δώρησε ο Κύριος για

 να κατανοώ τα θαυμάσιά του, βλέπω κάποιον άνθρωπο, σαν να 

ήταν ευνούχος και να στέκεται έξω από πορνικό καταγώγιο.

 Φαινόταν πολύ στενοχωρημένος και έκρυβε με τις δύο παλάμες 

το πρόσωπό του, και έκλαιγε έτσι που νόμιζες ότι και ο ουρανός 

θρηνούσε μαζί του.

Αφού τον πλησίασα και τον ρώτησα. Ποιος είναι ο λόγος για 

τέτοιο θρήνο και τόση στενοχώρια; Και γιατί δεν φεύγεις

 από εδώ, που είναι καταγώγιο πορνών και α­σελγών γυναικών;

 Πες μου, σε παρακαλώ, διότι προκα­λεί μεγάλη συμπάθεια 

ο θρήνος σου.

Και απαντώντας μου λέγει: Ως προς την φύσι μου εί­μαι, 

ένδοξε δούλε του Θεού, άγγελος, όπως όλοι οι χρι­στιανοί 

κατά την ώρα του βαπτίσματος ο καθένας παίρ­νει από 

τον Θεό έναν φύλακα άγγελο, για προστασία και σκέπη αυτού

του ανθρώπου που τώρα είναι εδώ, και πολύ θλίβομαι που τον 

βλέπω να διαπράττη την ανομία και να ασωτεύη, όπως βλέπης,

 με αυτήν την πόρνη. Και πώς να μη θρηνήσω όταν βλέπω την

 εικόνα του Θεού να χά­νεται σε τέτοιο σκοτάδι;

Του λέγω τότε εγώ. Και γιατί δεν τον νουθετείς και διδάσκεις 

να ξεφύγη από το σκοτάδι αυτής της αμαρ­τίας;

Και μου είπε ο άγγελος. Επειδή δεν έχω περιθώρια να τον πλησιάσω, 

διότι από την στιγμή που αρχίσει να διαπράττη την αμαρτία 

γίνεται δούλος των δαιμόνων, και δεν έχω καμμία εξουσία πάνω του.

Και πάλι λέγω προς αυτόν. Από πού γίνεται φανερό ότι δεν 

έχεις καμμία εξουσία πάνω του, αφού ο Θεός σου τον εμπιστεύθηκε;

Μου είπε ο άγγελος. Ο Θεός μας, που είναι αγαθός και φιλάνθρωπος,

 έκανε τον άνθρωπο αυτεξούσιο και τον άφησε να πορεύεται 

την οδό που του αρέσει, αφού πρώτα του έδειξε και τις δύο οδούς,

 την στενή δηλ. και την πλατεία. Και βεβαίως αφού πρώτα του 

φανέρωσε το τέρμα και των δύο οδών, ότι δηλ. το βάδισμα

 της στενής και θλιμμένης οδού περνάει μέσα από πόνους

 προσωρι­νά, αλλά οδηγεί στην ατελεύτητη μέσα στους

 αιώνες των αιώνων ανάπαυσι, η δε πλατεία στην αιώνιο κόλασι

 και στο πυρ της γεέννης και σε όλες τις άλλες τιμωρίες. 

Επομένως τί άλλη νουθεσία μένει να κάνω εγώ στον δι­κό μου 

άνθρωπο, τον οποίο μου εμπιστεύθηκε ο Θεός να σκεπάζω; 

Εξ άλλου ο ίδιος ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός ο 

Υιός του Θεού του ζώντος νουθετεί και παρακαλεί και τους

 διδάσκει όλους να μη μετέχουν σε αισχρές πράξεις, και 

μόλις κάποιοι σπανίως σκέπτονται με σεβασμό τα θεία του λόγια.

Του λέγω πάλι. Γιατί σηκώνεις με κλάματα τα χέρια σου προς 

τον ουρανό;

Μου απαντάει ο άγγελος. Βλέπω δαίμονας να τον έ­χουν 

κυκλώσει και να τον κρατάνε, άλλους να τραγου­δάνε και

 άλλους να γελάνε χαρούμενοι, και γι' αυτό κλαίγοντας και 

αλαλάζοντας σήκωσα τα χέρια μου σε προσευχή προς τον Θεό,

 για να λύτρωση το πλάσμα του από τους δαίμονες. Και να μου

 δωρήση μία ήμερα να χα­ρώ για την μετάνοιά του και την επιστροφή

 από τα έργα του, για την εξομολόγησί του, και να με αξιώση να

 πα­ραδώσω την ψυχή του, μετά από εξομολόγησι και μετά­νοια, 

αψεγάδιαστη και καθαρή στον Κύριο, χωρίς καμμία κατηγορία στην 

αγαθότητα του Θεού. Και αφού μου τα είπε αυτά έγινε άφαντος από

 μπροστά μου ο άγγελος. Σας λέγω λοιπόν, αδελφοί μου, πως 

γνωρίζω με α­κρίβεια ότι δεν υπάρχει άλλη πιο βρωμερή αμαρτία,

 πα­ρά μόνον η πορνεία και η μοιχεία και η καταραμένη των Σοδόμων.

 Και εάν θέλει να μετανοήση αυτός που σέρνε­ται σε αυτές τις αμαρτίες, 

τον δέχεται ο Θεός με περισ­σότερη και μεγαλύτερη θερμότητα από

 όλους τους αμαρ­τωλούς, διότι το πάθος είναι της δικής μας επιλογής,

 αλ­λά το πολλαπλασιάζει ο διάβολος με τους ερεθισμούς. Και εάν 

κάποιος θέλει να απαλλαγή από αυτά τα πάθη μπορεί να τα ξηράνη 

με την αγρυπνία και την εγκρά­τεια.

(Μακαρίου Αιγυπτίου, Πράξεις, ΡG 34, 221Α-224Β)
(Από το μηνιαίο φυλλάδιο «ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΕΣ» Φλωρίνης,

 Ν. 138-2003 του Δημ. Π. Ρίζου).

Πηγή: "Αφυπνιστικές οπτασίες και θεϊκές επεμβάσεις".
Έκδοσις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» Σεπτέμβριος 2003.

πηγή

Πότε είναι ΑΝΑΓΚΗ να διώκεται η αλήθεια; (Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου)

πηγή

«Οι άνθρωποι λοιπόν του Θεού οφείλουν να προετοιμάσουν τους εαυτούς τους για αγώνα και άθληση. 

Και όπως ο γενναίος νέος αντέχει στα διάφορα χτυπήματα και στον αγώνα και τα ανταποδίδει, έτσι και οι Χριστιανοί οφείλουν να υποφέρουν και τις θλίψεις που προέρχονται από έξω, και τους εσωτερικούς πολέμους, για να νικήσουν με την υπομονή, ενώ θα χτυπιούνται, διότι τέτοιος είναι ο χριστιανικός δρόμος. 

Όπου υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, εκεί ακολουθεί ο διωγμός και η πάλη. 

Βλέπεις τους προφήτες, στους οποίους ενεργούσε το Άγιο Πνεύμα, πως διώκονταν από τους ομοφύλους τους; 

Βλέπεις πως ο Κύριος, που είναι οδός και αλήθεια, δεν διώχτηκε από άλλο έθνος, αλλά από τους δικούς του, από τη δική του φυλή του Ισραήλ διώχτηκε και σταυρώθηκε; 

Το ίδιο και οι απόστολοι. Από τη στιγμή που σταυρώθηκε ο Κύριος και ήρθε το Πνεύμα το Παράκλητο και παρέμεινε στους Χριστιανούς, κανείς από τους Ιουδαίους δεν διώχτηκε, αλλά μόνοι οι Χριστιανοί μαρτύρησαν. 

Γι’ αυτό δεν πρέπει να παραξενεύεστε, διότι είναι ανάγκη να διώκεται η αλήθεια». 

(Απόσπασμα από την Ομιλία ΙΕ «Ο Σταυρός στην Ζωή του Πιστού») 

Η κατά Θεόν μετάνοια.

«Σε εκείνους που υπάρχει ο Θείος νόμος, γραμμένος όχι με μελάνι και γράμματα, αλλά φυτεμένος μέσα στις καρδιές τους, αυτοί έχοντας φωτισμένα τα μάτια της ψυχής τους και επιθυμώντας πάντα όχι την αισθητή ελπίδα που φαίνεται, αλλά την αόρατη και νοητή, κατορθώνουν να υπερνικούν τα σκάνδαλα του πονηρού, όχι με τη δική τους δύναμη, αλλά με την ανίκητη δύναμη του Θεού. Εκείνοι όμως που δεν έχουν τιμηθεί με το λόγο του Θεού και δεν έχουν διδαχτεί από το Θείο νόμο, μάταια υπερηφανεύονται, γιατί νομίζουν ότι με τη δική τους θέληση μπορούν να καταργήσουν τις αφορμές της αμαρτίας, πράγμα που μόνο με το μυστήριο του Σταυρού μπορεί να συμβεί. Διότι, η ελευθερία που βρίσκεται στη δύναμη του ανθρώπου, υπάρχει για να αντιστρατεύεται το διάβολο, όμως δε μπορεί να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά πάνω στα πάθη…


Αυτός λοιπόν που θέλει να γίνει μέτοχος της θεϊκής δόξας και να βλέπει μέσα στο νου του τη μορφή του Χριστού σαν σε καθρέπτη, οφείλει με στοργή ανικανοποίητη και αχόρταγη διάθεση, με όλη την καρδιά και την δύναμή του, νύχτα και ημέρα, να ζητάει με επιμονή τη βοήθεια του Θεού, γιατί σε αυτή τη θεϊκή δόξα είναι αδύνατο να συμμετάσχει, παρά μόνο, όπως προανέφερα, αφού απομακρυνθεί από την αγάπη του κόσμου, από τις επιθυμίες που φέρνει ο ίδιος ο διάβολος, που είναι ξένα προς το θείο φως και ενέργειες του πονηρού, και εντελώς ξένα και τελείως άσχετα προς το αγαθό.


Λοιπόν, αν θέλεις να μάθεις για ποια αιτία, ενώ δημιουργηθήκαμε με τιμή και κατοικούσαμε μέσα στον παράδεισο, στο τέλος καταταγήκαμε με τα ανόητα κτήνη και γίναμε όμοια με αυτά, αφού έχουμε εκπέσει από την άχραντη δόξα, μάθε ότι με την παρακοή, αφού γίναμε δούλοι των σαρκικών επιθυμιών, αποκλείσαμε τους εαυτούς μας από τη μακάρια χώρα των ζώντων και αφού  αιχμαλωτισθήκαμε, καθόμαστε και κλαίμε ακόμη  ‘’στα ποτάμια της Βαβυλώνας’’, και επειδή βρισκόμαστε ακόμα αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο ‘’δεν έχουμε ακόμα κληρονομήσει τη γη της επαγγελίας’’, όπου ‘’τρέχει μέλι και γάλα’’.

Δεν έχουμε ζυμωθεί ακόμα με το προζύμι της ειλικρινείας, αλλά βρισκόμαστε ακόμα ζυμωμένοι με το προζύμι της πονηρίας. Δεν  έχει ραντισθεί ακόμα η καρδιά μας με το αίμα του Θεού, διότι ο τόπος όπου κατοικεί ο Άδης και το αγκίστρι της κακίας είναι βαθιά μέσα σε αυτήν. Δεν έχουμε απολαύσει την αγαλλίαση που φέρνει η σωτηρία του Χριστού, διότι  ‘’το κεντρί του θανάτου’’βρίσκεται ακόμα ριζωμένο μέσα μας. Δεν έχουμε ντυθεί ακόμα  ‘’τον καινούριο άνθρωπο, που έχει δημιουργηθεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού για να ζει με δικαιοσύνη και οσιότητα’’, επειδή δεν έχουμε αποβάλλει  ‘’τον παλαιό άνθρωπο, αυτόν που φθείρεται, επειδή ακολουθεί τις επιθυμίες της απάτης’’. Δεν έχουμε φορέσει ακόμα ‘’την εικόνα του επουρανίου ανθρώπου’’, ώστε να γίνουμε  ‘’όμοιοι με την ένδοξη μορφή του’’. Δεν έχουμε προσκυνήσει  ‘’πνευματικά και αληθινά τον Θεό’’, επειδή κυριαρχεί  ‘’η αμαρτία στο θνητό μας σώμα’’. Δεν  ‘’έχουμε δει ακόμα την δόξα’’ του αφθάρτου Θεού, διότι ακόμα ενεργούμε καθοδηγούμενοι από το σκοτισμένο μυαλό μας…

Δεν έχουμε δοξαστεί ακόμα με τον Χριστό, γιατί δεν έχουμε συμπάθει με τον Χριστό. Δεν φέρουμε στο σώμα μας  ‘’τα σημάδια του πάθους’’ που θα έπρεπε, πλησιάζοντας το μυστήριο του Σταυρού του Χριστού, διότι ακόμα κατεχόμαστε από τα σαρκικά πάθη και τις επιθυμίες μας. Δεν έχουμε γίνει ακόμα ‘’κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού’’, διότι υπάρχει  ακόμα μέσα μας  ‘’το πνεύμα της δουλείας’’, και όχι η πίστη, ότι  ‘’είμαστε τέκνα του Θεού’’. Δεν έχουμε γίνει ακόμα ναός του Θεού και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, διότι ακόμα είμαστε ναός ειδώλων και δοχείο πονηρών πνευμάτων, εξ αιτίας της ορμής που έχουμε προς τα διάφορα πάθη. Διότι πράγματι δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα τον τέλειο τρόπο ζωής και το φωτισμό στην διάνοιά μας…

Δεν έχουμε πληγωθεί από τον Θείο έρωτα και από την πνευματική αγάπη του Νυμφίου. Δεν έχουμε γνωρίσει την ανέκφραστη κοινωνία με το Θεό και τη δύναμη και την ειρήνη, που προέρχεται από τον αγιασμό μας. Και για να ανακεφαλαιώσω όλα όσα προανέφερα, δεν έχουμε γίνει ακόμα  ‘’γένος εκλεκτό, ιεράτευμα βασιλικό, έθνος άγιο, ξεχωριστός λαός μέσα στην οικουμένη, επειδή ακόμα είμαστε ‘’φίδια, και γεννήματα οχιών’’.

Πως λοιπόν δε θα είμαστε φίδια, αφού δεν υπακούσαμε στο θέλημα του Θεού, αλλά βρισκόμαστε κάτω από την επίδραση εκείνης της παρακοής που έγινε με την μεσολάβηση του φιδιού; Για όλα αυτά λοιπόν δεν ξέρω πώς να θρηνήσω επάξια τη συμφορά μου· δεν ξέρω πώς να κλάψω και να φωνάξω δυνατά προς Εκείνον που μπορεί να με ελευθερώσει από την πλάνη που βρίσκεται μέσα μου…Διότι, αν δεν εξολοθρεύσω τους εχθρούς που έχω μέσα μου, χρησιμοποιώντας όλα αυτά, δεν πρόκειται να μπω και να αναπαυθώ στο αγιαστήριο του Θεού, και ούτε να γίνω μέτοχος της δόξας του επουράνιου βασιλιά. 

Φρόντισε να γίνεις γνήσιο τέκνο του Θεού και  ‘’να μπεις μέσα σε εκείνη τη μακαρία ανάπαυση’’, ‘’όπου πρώτος για τη δική μας χάρη μπήκε ο Χριστός’’. Φρόντισε να απογραφείς στην επουράνια εκκλησία μαζί με όλους τους αγίους, για να βρεθείς στα δεξιά της μεγαλοσύνης του Υψίστου. Φρόντισε να μπεις μέσα στην άγια πόλη, στην άνω Ιερουσαλήμ, όπου υπάρχει η ειρήνη και ο παράδεισος. Διότι αυτά τα θαυμαστά και μακάρια παραδείγματα δε μπορείς να αποκτήσεις με άλλο τρόπο, παρά μόνο αν χύσεις δάκρυα μέρα και νύχτα, όπως λέγει ο Ψαλμωδός·  ‘’θα λούσω κάθε νύχτα την κλίνη μου, με τα δάκρυα μου θα βρέξω το στρώμα μου ‘’».

(Απόσπασμα από την 25η ομιλία του αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου).

πηγή

Γιατί δεν μπορώ να προσευχηθώ καλά ;

πηγή

 Άγ.Μακάριος ο Αιγύπτιος

Η ψυχρότητα στην προσευχή οφείλεται είτε σε ψυχική

 κόπωση είτε σε πνευματικό κορεσμό είτε σε σωματικές

 απολαύσεις και αναπαύσεις είτε σε πάθη, που κυριεύουν

 την ψυχή, προπαντός στην έπαρση. Όλα αυτά είναι ενάντια

 στην πνευματική ζωή, μέσα στην οποία κεντρική θέση κατέχει

 η προσευχή. Έτσι, πρώτα και κύρια προκαλούν το στέρεμα

 της πηγής της προσευχής μέσα μας. Αυτό, όμως, 

μπορεί να oφείλεται και σε απομάκρυνση της χάριτος, που

 συμβαίνει με θεία παραχώρηση. Και να γιατί: Όταν η ψυχή μας

 φλέγεται από τον πόθο του Θεού και από την καρδιά μας

 ξεχύνεται ολόθερμη προσευχή, δεν έχουμε παρά ελεητική 

επίσκεψη της χάριτος. Εμείς όμως, όταν η ευλογημένη 

αυτή κατάσταση παρατείνεται για πολύ, νομίζουμε ότι 

κατορθώσαμε κάτι σπουδαίο με το δικό μας αγώνα και

 κυριευόμαστε από την κενοδοξία. Για λόγους 

παιδαγωγικούς, λοιπόν, απομακρύνεται η χάρη και μένει

 η ψυχή μας μόνη της, γυμνή και αδύναμη, ανίκανη να 

ζήσει πνευματικά, ψυχρή και απρόθυμη να προσευχηθεί…

Τί θα κάνουμε, λοιπόν, για να ξεφύγουμε απ’ αυτή την

 κατάσταση; Πρώτα-πρώτα θα φροντίσουμε να 

εξουδετερώσουμε τις αιτίες της. Και ύστερα, παρ’ όλη

 την ψυχρότητα της ψυχής μας, θα κάνουμε με 

επιμονή και υπομονή τον καθημερινό προσευχητικό 

κανόνα μας, προσπαθώντας αφ’ ενός να συγκεντρώνουμε 

το νου μας στα λόγια των ευχών και αφετέρου να ξεσηκώνουμε

 μέσα στην καρδιά μας αισθήματα φιλόθεα. Με τον καιρό ο 

Θεός, βλέποντας την ταπείνωση και την καρτερία μας, 

θα μας ξαναστείλει τη χάρη Του, που θα διώξει το πνεύμα

 της ψυχρότητος, όπως ο άνεμος διώχνει την ομίχλη.