Συρία: Οι τελευταίες στιγμές του παιδιάτρου που συγκίνησε όλο τον κόσμο! ΒΙΝΤΕΟ

Είναι οι τελευταίες στιγμές ενός παιδίατρου - ήρωα στο Χαλέπι της Συρίας λίγο πριν συναντήσει τον θάνατο. Του ανθρώπου που αφιέρωσε όλη του την ζωή στην διάσωση μικρών παιδιών.

Το βίντεο από το κλειστό κύκλωμα του νοσοκομείου που διεύθυνε η οργάνωση Γιατροί Χωρίς Σύνορα, δείχνει τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν τον βομβαρδισμό που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του ίδιου και τουλάχιστον 50 ανθρώπων. Ο Μουχάμαντ Βασεεμ Μααζ αρνιόταν να εγκαταλείψει το νοσοκομείο και να αφήσει στο έλεος του πολέμου τα μικρά παιδιά που είχαν την ανάγκη του.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ 
 το είδαμε εδώ

Ο Έλληνας γιατρός που έγινε θρύλος στα μέτωπα του πολέμου

Έζησε τη ζωή του ανάμεσα σε πολέμους, εμφύλιες συρράξεις, ερήμους, στρατόπεδα βουνά και ζούγκλες ταξιδεύοντας σε αφιλόξενες περιοχές με τεράστιους κινδύνους. Μοναδικό του εφόδιο ήταν μερικά εργαλεία και η πίστη στο έργο του. Ο Chris Giannou σήμερα συγκαταλέγεται στους ελάχιστους, παγκοσμίως, ιατρούς με συσσωρευμένη εμπειρία στην ιατρική, η οποία ασχολείται υπό ακραίες συνθήκες. 

Παιδί Ελλήνων μεταναστών από τη Φλώρινα, γεννήθηκε στον Καναδά. Οι σπουδές του ολοκληρώθηκαν σε διάφορες πόλεις του κόσμου και στη συνέχεια βρέθηκε να είναι μέλος της ομάδας του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.



Σύμφωνα με το «Έθνος της Κυριακής», είναι ένας από τους λίγους χειρουργούς του οποίου οι σπάνιες γνώσεις του είναι καταγεγραμμένες στα ιατρικά εγχειρίδια του Ερυθρού Σταυρού ως οδηγός για τις μελλοντικές γενιές των χειρουργών, που καλούνται να προσφέρουν στον συνάνθρωπο στο πλαίσιο των παρεμβάσεων του διεθνούς οργανισμού, τον οποίο ο ίδιος υπηρέτησε επί πολλά χρόνια.

Ελάχιστα είναι τα σημεία της Γης, όπου δεν έχει βρεθεί, καθώς μέσα στο πέρασμα του χρόνου εκλήθη για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Νικαράγουα και τη Ζιμπάμπουε, στην Υεμένη και στο Αφγανιστάν, άλλοτε στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα, άλλοτε στο Νεπάλ, στην Σομαλία, στην Αϊτή και την Καμπότζη.

«Από την εποχή που ήμουν 11 ετών ήθελα να γίνω χειρουργός στον Τρίτο κόσμο» λέει στην εφημερίδα ο Chris Giannou λίγο μετά την επιστροφή του από μια ακόμα αποστολή στην Αϊτή και την Δομινικανή Δημοκρατία, εξηγώντας τα κίνητρα που τον οδήγησαν σε αυτό το μεγάλο ταξίδι. «Αγαπάω τους ανθρώπους. Σήμερα νομίζω ότι είμαι υπεύθυνος για να διδάξω στους νέους και να δώσω γνώση. Δυστυχώς οι πόλεμοι συνεχίζονται και υπάρχουν θύματα. Η ιατρική γίνεται κάτω από ειδικές συνθήκες και το χειρουργείο πολέμου και καταστροφών είναι πολύ διαφορετικό, όταν με ελάχιστα μέσα πρέπει να ξέρεις πως θα δουλέψεις χωρίς τα εργαλεία και την τεχνολογία. Ασφαλώς θέλει κουράγιο και βέβαια και εγώ φοβάμαι. Όλοι φοβούνται, αλλά χρειάζεται να έχεις αυτοέλεγχο σε συνθήκες πολέμου», λέει.



Όταν η Τρίπολη δεχόταν ισχυρά πυρά από τους Σύριους, εκείνος προσπαθούσε να βοηθήσει Ισραηλινούς τραυματίες που ήταν στα χέρια της PLO. «Μου φαίνεται απίστευτο τώρα πως ήμουν μέσα στο ασθενοφόρο μεταφέροντας τραυματίες ενώ γύρω έπεφταν βόμβες» λέει στην εφημερίδα.

«Τα τραύματα, οι πληγές του πολέμου διαφέρουν από τα ατυχήματα. Η παθολογία δεν είναι ίδια. Εργάζεσαι με ελάχιστα μέσα και αν έχεις μια απλή ακτινογραφία είναι θαύμα. Χωρίς συνθήκες υγιεινής και εν μέσω των αντιμαχόμενων πλευρών» σημειώνει ο γιατρός που αν και συνταξιούχος ετοιμάζει νέες αποστολές στην Ιορδανία., τη Συρία ή στο Ντάργουιν της Αυστραλίας. Πρόσφατα είχε προσφέρει τις γνώσεις του στην ομάδα ιατρών που παρενέβη άμεσα στις Φιλιππίνες μετά τον τυφώνα.

Από τον Καναδά στην Μονεμβασιά

Μια ειδική συνεργασία όμως αναπτύσσει τώρα και με την Ιατρική Σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου μετέχει σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τη διαχείριση καταστροφών. Από τον Καναδά έχει δεχτεί πολλές τιμητικές διακρίσεις, υπήρξε πρωταγωνιστής σε ντοκιμαντέρ και έχει εκδώσει ένα βιβλίο για τα γεγονότα της Σατίλα.

Ανάμεσα, όμως στα ταξίδια του σε κάθε άκρη της Γης, ο ομογενής χειρουργός του πολέμου δημιούργησε νέες ρίζες στον βράχο της Μονεμβασίας. Εκεί ζει τα τελευταία χρόνια, ως ένας από τους δώδεκα μόνιμους κατοίκους μέσα στο κάστρο, με θέα το Αιγαίο.

πηγή

Ένας φτωχός αλλά σπουδαίος ανθρώπος!

Ο Dobre κατάγεται από τη Βουλγαρία και είναι 99 ετών. Όλη του τη ζωή την πέρασε δύσκολα, πολλές φορές σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ζούσε σε τρώγλες και τρεφόταν με ό,τι έβρισκε στα σκουπίδια ή του έδιναν οι «καλοί άνθρωποι» στο σδρόμο όπως λέει ο ίδιος. Ζει σε μια μικρή πόλη της χώρας, το Bajlo, και κάνει καθημερινά πάνω από 30 χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σόφια. Εκεί στέκεται για πολλές ώρες στο προαύλιο μιας ορθόδοξης εκκλησίας και ζητιανεύει. Όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τους άλλους. Ό,τι χρήματα συγκεντρώσει τα δωρίζει στην εκκλησία, σε γηροκομεία, ορφανοτροφεία αλλά και σε φτωχές οικογένειες «που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα», όπως επισημαίνει.

Πρόκειται για τον ιδιώτη που κάνει αυτή τη στιγμή τις μεγαλύτερες δωρεές στην εκκλησία, ενώ μέχρι τώρα έχει δωρίσει πάνω από 30.000 ευρώ, χωρίς να κρατήσει τίποτα για τον εαυτό του. Ο ίδιος είναι αυτάρκης, ζει με μια πενιχρή σύνταξη των 80 ευρώ που παίρνει και δείχνει να μην ενοχλείται καθόλου από τις δυσκολίες. Στην πόλη όλοι τον γνωρίζουν με το προσωνύμιο ο «δίκαιος από το Bajlo», αφού και ο ίδιος είναι υπέρμαχος της δικαιοσύνης και της αγάπης. Γιατί ο άνθρωπος αυτός ικετεύει τον συνάνθρωπο όχι για τον εαυτό του αλλά για τους αναξιοπαθούντες. Και συνεχίζει… «Για όσο ζω», λέει ο ίδιος!

πηγή

Δείτε πως ζουν και που κοιμούνται τα παιδιά του κόσμου

Ο φωτογράφος James Mollison έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο για να γνωρίσει διαφορετικούς πολιτισμούς και να καταγράψει με τη μηχανή του πώς ζουν τα παιδιά σε όλες αυτές τις διαφορετικές χώρες.
Κατέγραψε εικόνες των παιδιών και το χώρο του υπνοδωματίου τους. Οι εικόνες αυτές που κατέγραψε τυπώθηκαν σε ένα βιβλίο με τίτλο «Όταν τα παιδιά κοιμούνται».

Η εικόνα μεταξύ των παιδιών από διαφορετικές χώρες για το πως ζουν κάθε μέρα τη ζωή τους είναι σοκαριστική.

Κάθε παιδί αξίζει ένα ζεστό και όμορφο σπίτι για να μεγαλώσει αλλά πολλές φορές αυτό δεν ισχύει όπως θα δείτε στις φωτογραφίες παρακάτω.
Ο Mollison γεννήθηκε στην Κένυα αλλά μεγάλωσε στην Αγγλία, και τώρα εργάζεται στην Ιταλία. Με το φακό της μηχανής του ήθελε να κάνει τα άλλα παιδιά του κόσμου να έχουν επίγνωση της ανισότητας που συμβαίνει γύρω μας. Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να αρχίσουμε από τα παιδιά μας. Κάτι παρόμοιο έγινε από έναν δάσκαλο που ήθελε τα παιδιά να πουν τις οδυνηρές ιστορίες τους, ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν να ακούσουν γι ‘αυτές και να είναι περισσότερο ενήμεροι.

Indira (7) από το Nepal. Μοιράζεται το μοναδικό στρώμα με τα τρία αδέλφια της. Από την ηλικία των 3 ετών εργάζεται σε λατομείο με γρανίτη και ταυτοχρόνως πηγαίνει σχολείο. Όταν μεγαλώσει ονειρεύεται  να γίνει χορεύτρια

Kaya (4) απο το Tokyo, Japan. Ζει με τους γονείς της σε ένα μικρό διαμέρισμα στο οποίο έχει πολλά φορέματα παλτό και παιχνίδια.Ονειρεύεται να γίνει cartoonist όταν μεγαλώσει…

Dong (9) από south-west China. Μοιράζεται το δωμάτιο με την οικογένεια του , αγαπάει το τραγούδι και το γράψιμο, και τα απογεύματα μετά τα μαθήματα του συνηθίζει να βλέπει τηλεόραση.  Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει αστυνομικός.

Joey (11) από το Kentucky, USA. Όταν ήταν 7 χρονών σκότωσε το πρώτο του ελάφι. Απολαμβάνει να πηγαίνει για κυνήγι με τον πατέρα του και έχει στην κατοχή του δύο κυνηγετικά όπλα και ένα τόξο.

Jasmine (4) από Kentucky, USA. Ζει με την οικογένεια της σε ένα αγρόκτημα. Έχει συμμετάσχει σε περισσότερους από 100 διαγωνισμούς ομορφιάς και έχει κερδίσει πολλάβραβεία.

Lamine (12) από Senegal. Μοιράζεται αυτό το δωμάτιο με πολλά άλλα παιδιά. Τα κρεβάτια είναι φτιαγμένα πρόχειρα με πέτρες για στηρίγματα. Δουλεύει στα χωράφια καθημερινά από τις 6 το πρωί και τα απογεύματα μελετάει το Κοράνι.

Thais (11) από Brazil. Μοιράζεται το υπνοδωμάτιο με την αδελφή της και το σπίτι τους χρησιμοποιείται από συμμορίες της περιοχής για διακίνηση ναρκωτικών. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει φωτομοντέλο όπως τα περισσότερα κορίτσια από τη Βραζιλία

Douha (10) από West Bank, Palestina. Ζει σε ένα στρατόπεδο προσφύγων με 11 αδέλφια της, και μοιράζεται δωμάτιο με πέντε αδελφές της. Ο αδελφός της αυτοκτόνησε σε μια επίθεση αυτοκτονίας στο Ισραήλ

Jamie (9) από New York. Ζει σε ένα ρετιρέ της 5ης λεωφόρου. Το όνειρο του είναι να γίνει δικηγόρος όπως ο πατέρας του και γι αυτό το λόγο σπουδάζει σε ένα πολύ διάσημο σχολείο. Παράλληλα κάνει μαθήματα κολύμβησης και τζούντο.

Roathy (8) από Cambodia. Το σπίτι του είναι ανάμεσα σε σκουπίδια και κρεβάτι του είναι αυτά τα παλιά ελαστικά αυτοκινήτων. Το μοναδικό γεύμα που λαμβάνει καθημερινά είναι τοπρωινό. Κάνει μπάνιο μαζί με δεκάδες άλλα παιδιά σε ένα τοπικό φιλανθρωπικό ίδρυμα και βγάζει τα  προς το ζην μαζεύοντας τενεκεδάκια αναψυκτικών και πλαστικά μπουκάλια από τα σκουπίδια τα οποία πουλάει σε εταιρία ανακύκλωσης

Tzivka (9) από Israeli Ζει σε έναν οικισμό στη δυτική όχθη της Παλαιστίνης. Μοιράζεται το δωμάτιο μαζί με τα αδέλφια της κι επειδή δεν τους επιτρέπεται να παίζουν παιχνίδια ή να βλέπουν τηλεόραση και  να διαβάζουν εφημερίδες περνάει τον περισσότερο χρόνο της στη βιβλιοθήκη διαβάζοντας ή παίζοντας παιχνίδια θρησκευτικούπεριεχομένου

Nantio (15) από Kenya. Είναι μέλος της φυλής Rendille. Ζει σε μια σκηνή που είναι κατασκευασμένα από χώμα και πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί ένα πολεμιστή Moran αφού πρώτα όμως έχει κάνει περιτομή. Η δουλειά της κάθε μέρα είναι να φροντίζει τις κατσίκες και να κόβει ξύλα.

Ένα άστεγο αγόρι από Rome, Italy. Σπίτι τους είναι αυτό το στρώμα.Το αγόρι και η οικογένειά του δεν έχουν έγγραφα ταυτότητας, ώστε να μπορούν να πάρουν πραγματικές θέσεις εργασίας. Οι γονείς του καθαρίζουν παρμπρίζ αυτοκινήτων και κανείς δεν έχει μια εκπαίδευση.

scribd

πηγή

Μήνυμα ελπίδας

            Η περίπτωση του καρδιοχειρουργού καθηγητή Αυξεντίου Καλαγκού, της καρδιοχειρουργικής του Πανεπιστημίου της Γενεύης, αποτελεί ένα μήνυμα ελπίδας μέσα στην κατάξερη από ανθρωπιά εποχή μας. Ο Καλαγκός κατάγεται από την ΚΠολη κι έχει χειρουργήσει τα τελευταία δέκα χρόνια πάνω από 10.000 παιδιά ως επί το πλείστον από  φτωχές χώρες.    

            Σε κάποια συνέντευξη (« Καθημερινή, 8.2.2012) του λέγει: « Μοναδική μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και  χαρά των οικογενειών τους. Ο πατέρας μου, γιατρός παθολόγος, μου έλεγε να αφουγκράζομαι  τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά των φτωχών. Δύο μέρες της εβδομάδας εξέταζε δωρεάν του φτωχούς και τους έδινε να αγοράσουν  φάρμακα.

            Πάνω από το χειρουργικό τραπέζι επικαλούμαι συνεχώς τον Θεό….και θαυμάζω το έργο Του πάνω στους ανθρώπους. Ο παππούς μου ήταν ιερέας… Νοιώθω ότι ο Θεός μου έδωσε μία ορισμένη ζωή σ’ αυτό τον κόσμο και ότι μου «ζητάει» να δώσω νόημα σ’ αυτή χτίζοντας κάτι θετικό όχι μόνο για μένα αλλά και για τους άλλους….Αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου»… Αυτό προσπαθεί να μεταδώσει και στα δύο του παιδιά, τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.

            Βέβαια παιδιά του δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο. Έχει και τα 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν μπορούσαν να έχουν δημόσια υγεία από τις υγειονομικές υπηρεσίες της χώρας τους.

            Τι να σχολιάσει κανείς  διαβάζοντας την συνέντευξη του κ. Καλαγκού! Να πούμε μόνο δόξα τω Θεώ που δεν εξαφανίστηκε ακόμη η ανθρωπιά από την κοινωνία μας.

            Αν διαβάσουν οι γιατροί μας την συνέντευξη αυτή τι θα σκεφθούν άραγε;

            π.γ.στ.

πηγή

Προσοχή θα πάθετε σοκ!!! αλλά πραγματικό διαβάστε…! (Η τιμη της Αννας)

Α/Τ Ομονοιας

Η ιστορια ειναι πραγματικη. Μου την αφηγηθηκε πελατισσα μου, μπατσινα που υπηρετει στο Α/Τ Ομονοιας.

Δευτερα βραδυ λεει η μπατσινα, ειχανε μαζεψει καμια δεκαρια πουτανες εξω απο ενα ξενοδοχειο της οδου Μενανδρου. Αναμεσα τους και την Αννα.
Την πεταξανε σ΄ενα κελι, μαζι με τις αλλες. Η ωρα 11:00.
Σε μιση ωριτσα πλακωσανε οι δικηγοροι. Μια - μια οι αλλοδαπες την εκαναν. Πληρωνανε οι νταβατζηδες τους....
Ξεμεινε η Αννα.
- Ο δικος σου ο δικηγορος?
- Δεν εχω δικηγορο...
Οι μπατσοι κατι μυριστηκαν. Εχουνε δει πολλα τα ματια τους. Την πηρανε την Αννα, την πηγανε στον αξιωματικο υπηρεσιας.
- Απο που ξεφυτρωσες εσυ?
Η Αννα κατι πηγε να ψελισει αλλα δεν της εβγαινε ηχος. Μονο ενα δακρυ. Κι αυτο στεγνο...

Η μπατσινα μου, που εκοβε χαρτοσημα στο γραφειο, επηρρεαστηκε. Ενταξει. Δεν ειναι και το πιο συνηθισμενο να βλεπεις ελληνιδες και καλοβαλμενες κοπελες σαν την Αννα, να κανουνε πιατσα στη Μενανδρου. Ασε που εκτος της ταυτοτητας, ειχανε βρει στο τσαντακι της και κατι φωτογραφιες. Κι αναμεσα στις αλλες φωτογραφιες, ενα βρεφος ολιγων μηνων.
- Το μωρο ποιανης ειναι?
- Δικο μου
- Ποσω μηνων?
- Εξη
- Και που το εχεις τωρα?
- Το φυλαει ο αντρας μου
- Και ξερει ο αντρας σου που γυρνας?
- Οχι δεν το ξερει...

Βουβαμαρα. Οι μπατσοι αλληλοκοιταζοντουσαν. Ητανε κι η πελατισσα μου, που την ειχε πιασει το μητρικο. Μανουλα κι αυτη.
Σηκωνεται, φερνει στην Αννα λιγο καφε.
- Γιατι ρε κοπελα μου?
Ετσι ξερα, ενα "Γιατι". Και σαν τι αλλο να πεις?
Να πεις δηλαδη οτι η Αννα που ελιωσε βρακακια να σπουδασει Φιλοσοφικη Αθηνων κι εξον απο το ξευτιλισμενο το πτυχιο ειχε και ενα μεταπτυχιακο στην ιστορια της Τεχνης, δουλευε τωρα σε ενα πολυεθνικο σουπερ μαρκετ για 480 ευρω το μηνα? Κι επιπλεον την πιανουνε να καμεις πιατσα στα Χαυτεια? Στα κωλαδικα που πανε για να πηδηξουνε οι Πακιστανοι?
Πως να το πεις?
Γιατι αμα το πεις, ερχεται η σειρα του να ρωτησεις και για πιο λογο γινανε ολα αυτα? Και ποιος φταιει? Και μηπως φταις κι εσυ που γινανε ολα αυτα, οπως σκατα γινανε.
Και δεν το λες.
Λες μονον ενα ξερο "γιατι", που μεσα στη γυμνια του, εναι ντυμενο ολα τα θανασιμα ερωτηματα αυτου του κοσμου...

Γιατι? Γιατι ετσι...
Γιατι πολυ απλα, τα 480 ευροπουλα που της δινουνε της Αννας οι πολυεθνικοι υπεραρπαγες δεν φτανουν ουτε για το νοικι με τα κοινοχρηστα. Γιατι ο αντρας της το εκλεισε το μαγαζι του και δεν λογιζεται ουτε ως ανεργος, για να του πετανε τουλαχιστον ενα επιδομα. Γιατι αν δεν πληρωνε το χαρατσι αυτο τον μηνα θα της κοβανε και το ρευμα.
Και πανω π 'ολα γιατι η Αννα εχει ενα βρεφος εξη μηνων.
Που ξυπναει τις νυχτες και σπαραζει στο κλαμα, αμα δεν του εχουνε ετοιμο το αποστειρωμενο μπιμπερο με το γαλα. Και τι γαλα? Οχι το γαλα που πουλανε στα περιπτερα. Το αλλο το γαλα. Που ειναι για τα μωρα. Το ακριβον. Το Αλμυρον...
Γιατι τα βρεφη δεν μπορουνε να φανε ροβιθια ή φακες που φερνει καθε μεσημερι ο αντρας της απο τα συσσιτια της εκκλησιας. Ουτε να καταλαβουνε οτι σ' αυτον τον κοσμο υπαρχουνε ανθρωποι που βγαζουν σε μια μερα τοσα ευροπουλα, οσα χρειαζεται μια οικογενεια για να ζησει ενα χρονο! Κι οτι αυτοι οι ιδιοι ανθρωποι, προκειμενου να βγαλουνε αλλα τοσα παραπανω [και τι να τα καμουνε γαμω την τρελα μου?] ειναι ικανοι να στειλουν στο θανατο χιλιαδες οικογενειες.
Οχι!
Τα βρεφη δεν τα καταλαβαινουνε αυτα.
Τα βρεφη διαθετουνε μονον τη σοφια της ζωης. Που λεει οτι καθε ανθρωπος που ερχεται σ αυτον τον κοσμο δικαιουται ενα μεριδιο στο φως, στην τροφη και στην ελπιδα...
Αυτο καταλαβαινουν τα βρεφη και αυτο ειναι που σε μαχαιρωνει στην καρδια, οποτε τ' ακους να σπαραζουνε στο κλαμα απο την πεινα.
Και το Αλμυρον εχει λεφτα.
Πως να το αγοραασει η Αννα, που δεν εβισκε στο πορτοφολι της παρα μισο σεντ και δυο φωτογραφιες?
Τις φωτογραφιες της ζωης της, πιου δεν αξιζε πια ουτε ενα κουτακι αλμυρον.
Τη μικρη συσκευασια...

Κι ετσι η Αννα πηρε το τσαντακι της και την εκαμε για την οδο Μενανδρου. Τριαντα ευροπουλα ο πελατης. Εικοσι παιρνεις για το μουνι σου και δεκα δινεις στο ξενοδοχειο. Στηνεις κωλο στον πρωτο βρωμιαρη που θα στα δωσει και μετρας τις φτυσιες .
Ενας, δυο, τρεις πελατες και νατο το αλμυρον και νατα τα τσιγαρα. Σου μενει και κατι τις να αγορασεις ενα μπουκαλι κρασι να το πιεις με τον Αλεξανδρο σου [αλλος πτυχιουχος κι αυτος], να ξεχαστεις λιγακι.
Τριαντα ευρω.
Η τιμη της Αννας.
Και για να τα λεμε οπως ειναι, το ειχε ξανακαμει. Και μια και δυο φορες. Τη μια για να βγαλει τα κοινοχρηστα, την αλλη για να βγαλει το χαρατσι. Μαλιστα! Και ειχε ξαναβρεθει στο ξενοδοχειο της Μενανδρου και ειχε ξαναμετρησει φτυσιες στην ψυχη της.
Τριαντα ευροπουλα το γαμησι, δεκαπεντε η πιπα.
Στα ορθια. Και με τα ματια κλειστα για να μην της ερθει να ξερασει.
Ετσι ωμα, γιατι ετσι γινονται.
Κι επειδη στην Αληθεια, δεν μπαινει προφυλακτικο...

Μοναχα που τις αλλες δυο φορες δεν την ειχανε τσιμπησει οι μπατσοι. Τωρα ομως την επιασαν.
Και καθονταν η μπατσινα απο πανω της και δεν ηξευρε τι να πει η γυναικα.
Ο αξιωματικος υπηρεσιας, ξεστομισε μια βαρεια βρισια.
- Να χεσω που ειμαι ανθρωπος, ρε πουστη μου...
Μετα αλλαξε ενα βλεμμα με τους αλλους που ηταν εκει μεσα. Και με τη μπατσινα, που ετρωγε τα νυχια της απο τον καημο.
- Αστην να φυγει. Μην γραφεις τιποτα στο βιβλιο σμβαντων...
Η μπατσινα ευθυς πεταξε και στυλο και μολυβια. Βουτηξε την Αννα απο το μπρατσο
- Φευγα ρε κοριτσι. Καντηνε τωρα δα, Παρε την τσαντουλα σου και χασου...
Αλλα η Αννα τιποτα. Δεν κουνηθηκε καν
- Οριστε κυρια μου, μουγκρισε ο μπατσος. ειστε ελευθερη. Γυριστε στο σπιτι σας και μη σας ξαναπιασουμε στα μπουρδελα...
- Αειντε, γρηγορα πριν μας την πεσει κανενας μυστηριος και βρουμε τον μπελα μας...
Εκει η Αννα. Δεν ελεγε να σηκωθει απο το καθισμα.
Οι μπατσοι τα χασανε.
- Καλα δεν ακους?
- Ακουω
- Ε, τοτε τραβα σπιτι σου
- Δεν γυρναω σπιτι μου
- Τι μας λες ρε κοριτσι? Το χεις κουνημενο?
- Το μωρο μου πειναει, το καταλαβαινετε? Δεν προλαβα να παρω ουτε εναν πελατη. Δεν γυρναω σπιτι μου χωρις το αλμυρον... Δεν αντεχω ν ακουω το μωρο μου να σπαραζει στο κλαμα...

Ο αξιωματικος υπηρεσιας, βαρεσε μια γροθια στον αερα. Ε, και που να τη βαρεσει ο ανθρωπος?
Στα λαμογια? Στους γραβατοπειρατες? Στους τραπεζιτες? Στιςπολυεθνικες? Στα αφεντικα του? Στον διοικητη του? Στο στομαχι του?
Ή στο εικονισμα του Χριστου που δεσποζε απανω απο το γραφειο του.
- Ποσο καμει αυτο το γαμημενο το αλμυρον ρε Μαρια? {Μαρια λενε την πελατισσα μου}
- Κανα εικοσαρι...
Ο μπατσος εβγανε κι εριξε ενα ταλληρακι στο τραπεζι. Μετα ηρθανε κι οι αλλοι. Και η Μαρια, που της ειπε κι ολας της Αννας διανυκτερευον φαρμακειο για να το αγορασει.
- Οριστε. Μαζευτηκαν αρκετα... Θα χεις να παρεις και τσιγαρα... Φευγα και μην ξαναγυρισεις εκει ρε κοριτσι... Δεν λεει...
Η Αννα τα πηρε και την εκανε.

Για κεινο το βραδυ τουλαχιστον, ο Ανθρωπος ειχε ανεβασει την τιμη του.
πηγή

Σ. Ράνσιμαν, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ποτὲ δὲν βαρέθηκε

Λαΐου Ἀγγελικὴ

 

Stevenson Runciman

Λαμπερὲς προσωπικότητες, ὅπως ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν, εἶναι σπάνιες. Ἀκόμη σπανιότερα τέτοιοι ἄνθρωποι γίνονται ἱστορικοί. Σπάνια,τέλος, ἀποσποῦν τὴν ἀγάπη καὶ τὸ σεβασμὸ ὄχι μόνο τῶν εἰδικῶν του κλάδου τους, ἀλλὰ καὶ τοῦ εὐρέος κοινοῦ, καὶ δὴ σὲ ξένη χώρα. Στὴν Ἑλλάδα,ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν ἦταν πολὺ ἀγαπητός, καὶ γιὰ πολλοὺς ἀνθρώπους Ράνσιμαν σημαίνει Βυζάντιο. Αὐτὸ ἔχει τὴ σημασία του στὴ χώρα μας, γιατί οὔτε τὸ Βυζάντιο εἶναι ἀπὸ ὅλους ἀποδεκτὸ ὡς μία σημαντικὴ περίοδος στὴν ἱστορία τοῦ ἑλληνισμοῦ, οὔτε ἡ ἱστορία γενικὰ ἔχει πιὰ τὴν αἴγλη ποὺ τὴν περιέβαλε, καὶ τὴ διδακτικὴ ἱκανότητα ποὺ τῆς ἀπέδιδαν στὸ παρελθόν. Ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν ὅμως ἔσπασε τὰ πολλαπλὰ φράγματα.

Ἡ προσωπικότητά του καὶ ἡ πλούσια καὶ ἰδιόρρυθμη ζωὴ του τὸν ἔκαναν ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀπὸ τὴν πρώτη γνωριμία ἐντυπωσίαζε καὶ προκαλοῦσε τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ συνομιλητῆ του. Τὸν θυμᾶμαι σὲ μία σκηνὴ ποὺ θὰ μοῦ μείνει ἀξέχαστη. Ἔτυχε νὰ βρισκόμαστε μαζί, ἐπισκέπτες σὲ ἕνα ἀμερικανικὸ πανεπιστήμιο κάπου στὸ γεωγραφικὸ κέντρο τῆς Ἀμερικῆς. Οἱ φοιτητὲς ποὺ ἄκουγαν τὶς διαλέξεις μας ἦταν ὅλοι προπτυχιακοί, ἔξυπνα παιδιά, ἀλλὰ μὲ ἐλάχιστες γνώσεις περὶ Βυζαντίου. Ὁ Ράνσιμαν τοὺς μάγεψε. Θυμᾶμαι νὰ κάθονται στὸ πάτωμα, γύρω ἀπὸ τὴν καρέκλα του, καὶ νὰ κρέμονται ἀπὸ τὸ στόμα του, μαγεμένοι ἀπὸ τὶς ἱστορίες ποὺ τοὺς ἔλεγε γιὰ τὸ Βυζάντιο, γιὰ τὰ Βαλκάνια, γιὰ τὴν Ἱστορία. Εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ συναρπάσει κανεὶς ἕνα τέτοιο ἀκροατήριο μὲ τέτοια θέματα.

Ὅταν πέθανε ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν, οἱ νεκρολογίες ποὺ δημοσιεύθηκαν τόσο στὶς ἑλληνικὲς ὅσο καὶ στὶς ἀγγλικὲς ἐφημερίδες ἀνέφεραν, μεταξὺ ἄλλων, τὴν ἀριστοκρατική του καταγωγὴ καὶ τὶς ἐπαφὲς του ὄχι μόνο μὲ τὶς βασιλικὲς οἰκογένειες εὐρωπαϊκῶν κρατῶν ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν τελευταῖο αὐτοκράτορα τῆς Κίνας, μὲ τὸν ὁποῖο ἔπαιζε ντουέτα στὸ πιάνο. Μίλησαν γιὰ τὶς σχέσεις του μὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνώτερη τάξη τῆς Ἀγγλίας -τὴν κοινωνικὴ καὶ τὴν ἀκαδημαϊκὴ- καὶ τὴ γνωριμία του μὲ προσωπικότητες ὅπως ὁ Τζὸν Μ. Κέυνς ἢ ὁ Γκάι Μπέρτζες. Ἔγραψαν, ἀκόμη, γιὰ τὰ ταξίδια του καὶ γιὰ τὴ σχεδὸν ἀπίστευτη σύμπτωση, ἂν ἦταν σύμπτωση, νὰ βρίσκεται σὲ διάφορες χῶρες σὲ στιγμὲς ὅπου διαδραματίζονταν ἐπικίνδυνα ἀλλά, φυσικά, σημαντικὰ γεγονότα: στὴν Κίνα τὸ 1924, ὅταν ἡ χώρα βρισκόταν σὲ ἐμφύλιο πόλεμο. Τὸ 1940 στὴ Σόφια, ὅπου κατέληξε μετὰ ἀπὸ μακρὺ ταξίδι (Λονδίνο-Κέιπ Τάουν-Κάιρο, Βουλγαρία) καὶ ὅπου ἔμεινε ὡς τὴ στιγμὴ ποὺ ἔφθασαν οἱ Γερμανοί, τὸν Μάρτιο τοῦ 1941. Στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου δίδαξε Βυζαντινὴ Ἱστορία καὶ Τέχνη ἀπὸ τὸ 1942 ὡς τὸ 1945. καὶ ὅπου ἐθεωρεῖτο πράκτορας τῶν Ἄγγλων. Στὴν Ἀθήνα, ἀπὸ τὸ 1945 ὡς τὸ 1947, ὡς διευθυντὴς τοῦ Βρετανικοῦ Συμβουλίου καὶ μέλος τῆς δυναμικῆς τριανδρίας Ράνσιμαν, Ὄσμπερτ Λάνκαστερ (στὴν πρεσβεία) καὶ Πάτρικ Λὴ Φέρμορ (στὸ Βρετανικὸ Ἰνστιτοῦτο). Γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς στιγμὲς μιᾶς ζωῆς ποὺ ἦταν γεμάτη περιπέτειες εἶχε νὰ πεῖ ἱστορίες ποὺ μάγευαν τὸν συνομιλητή του.

Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὸς ὁ λόγος ποὺ ἀναφέρθηκα στὸ συγκεκριμένο κομμάτι τῆς ζωῆς του. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι ἡ ζωή του καὶ ἡ ἐπιστήμη του ἦταν στενὰ συνδεδεμένες σὲ μίαν ὡραία καὶ δημιουργικὴ ἁρμονία. Ἐνδιαφερόταν βαθιὰ γιὰ κάθε τί ἀνθρώπινο, ἀπὸ τὰ ἀντικείμενα τῆς καλλιτεχνικῆς δημιουργίας μέχρι τὶς διεργασίες τῆς ἀνθρώπινης συναναστροφῆς. Ἀπὸ τὶς ἰδέες καὶ ἀξίες τοῦ πνεύματος μέχρι τὴν καθημερινὴ ζωή. Ζοῦσε τὴ ζωὴ ὡς ἱστορικὸς καὶ ἡ ἱστορία ποὺ συνέγραφε ἦταν ζωντανή, καὶ γραμμένη πάντα μὲ βαθὺ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἐποχὴ καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴ δημιούργησαν. Ἕνας ἄλλος μεγάλος μεσαιωνολόγος τοῦ 20οῦ αἰώνα, ὁ Ἀνρὶ Πιρέν, ἔλεγε:«J'aime l'histoire parce que j'aime la vie». Νομίζω ὅτι αὐτὸ περιγράφει ἀκριβῶς τὸν Στῆβεν Ράνσιμαν. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποῦ ποτὲ δὲν βαρέθηκε στὴ ζωή του. Καὶ αὐτὴ ἡ ζωντάνια χαρακτήριζε τόσο τὴν κουβέντα του ὅσο καὶ τὶς διαλέξεις του καὶ τὸ γράψιμό του. Τὸ εἶπε,ἄλλωστε, καὶ ὁ ἴδιος σὲ μίαν ἐνδιαφέρουσα συνέντευξή του στὸ New Yorker: «Πάντα ἀγαποῦσα τὶς ἱστορίες καὶ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ πάντα μοῦ ἄρεσε νὰ προσπαθῶ νὰ καταλάβω τὶς ὡραῖες ἱστορίες τοῦ παρελθόντος».

Ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς τελευταίους μεγάλους ἱστορικούς τῆς ἀφηγηματικῆς σχολῆς. Ἡ ἱστορία, γιὰ τὸν Ράνσιμαν, εἶναι ἡ ἀφήγηση σημαντικῶν γεγονότων, σημαντικῶν θεσμῶν καὶ σημαντικῶν ἀνθρώπων ποὺ ἄλλαξαν τὴν ἀνθρώπινη μοίρα, μὲ σκοπὸ τὴ βαθύτερη κατανόηση τῆς ἀνθρωπότητας. Τὰ θέματα ποὺ διάλεγε ἦταν μεγάλα: ἡ Ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὑπὸ ὀθωμανικὴ κατοχή, ὁ βυζαντινὸς πολιτισμός, ἡ ἱστορία τῶν Σταυροφοριῶν -ἀπὸ τὴν κατάληψη τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ τὸν Ὀμάρ, τὸ 638, ὡς τὴν πτώση τοῦ βασιλείου τῆς Ἄκρας τὸ 1291. Σίγουρα, καθοριστικὲς στιγμὲς στὴν ἱστορία τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς. Τὰ ἐπεξεργαζόταν μὲ τὴν πρόθεση καὶ τὸ σκοπὸ νὰ συγγράψει τὴν ἱστορία μὲ τὴ μεγαλύτερη δυνατὴ ἀκρίβεια. Διάβαζε ὅλες τὶς πηγὲς χρησιμοποιώντας, γιὰ τὴν Ἱστορία τῶν Σταυροφοριῶν,γιὰ πρώτη φορὰ ὁλόκληρο τὸ ὑλικὸ -πηγὲς βυζαντινές, δυτικοευρωπαϊκές, ἀραβικές, ἀρμενικές, συριακές. Ὁ ἴδιος ἔλεγε ὅτι δὲν πρέπει ὁ ἱστορικὸς νὰ πνίγεται σὲ λεπτομέρειες ἢ νὰ περιορίζεται σ' αὐτές. Στὰ μεγάλα ἔργα τοῦ Ράνσιμαν ἡ ἀφήγηση τῶν γεγονότων εἶναι λεπτομερής. Ὅμως, ποτὲ δὲν χάνεται μέσα στὴ λεπτομέρεια ὁ ἱστορικός, δουλειὰ καὶ καθῆκον τοῦ ὁποίου εἶναι νὰ συνθέτει: νὰ βλέπει, πέρα ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα γεγονότα, τὴ μεγάλη καὶ πολυσύνθετη εἰκόνα,τὶς ρίζες της στὸ παρελθόν, τὴ σημασία της γιὰ τὸ μέλλον.

Ἡ ἀφηγηματικὴ ἱστορία, ἡ ἱστορία τοῦ Ἡροδότου καὶ τοῦ Θουκυδίδη, δὲν ἦταν τῆς μόδας στὴ διεθνῆ Ἱστοριογραφία ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες μετὰ τὸν πόλεμο. Ἄλλες ἱστορικὲς σχολές, ἡ σχολὴ τῶν Annales, ἡ οἰκονομικὴ σχολὴ μὲ μία βραχύβια παρέκκλιση στὴν οἰκονομετρία, ἡ στρουκτουραλιστικὴ σχολή, ἡ ἀποδομητικὴ σχολὴ ἦταν πολὺ περισσότερο στὴ μόδα. Μόνο σχετικὰ πρόσφατα ἔχουν ἀρχίσει οἱ ἱστορικοὶ νὰ ἐπανέρχονται στὴν ἀφηγηματικὴ ἱστορία, ποὺ σιγὰ σιγὰ ἀποκτᾶ πάλι ἐνδιαφέρον, θὰ δοῦμε μὲ τί ἀποτελέσματα. Ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν γνώριζε τὰ νέα ρεύματα, ὅμως ὁ ἴδιος παρέμενε πιστὸς στὸ εἶδος τῆς Ἱστορίας ποὺ θεωροῦσε τὸ πιὸ ἀποτελεσματικό.

Ἡ καλὴ ἀφηγηματικὴ ἱστορία ἔχει ὁρισμένες προδιαγραφές, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἤδη ἀνέφερα, δηλαδὴ τὴ βαθιὰ γνώση τῶν πηγῶν καὶ τῶν γεγονότων. Ἀπαιτεῖ ἀφηγηματικὸ ταλέντο καὶ ὡραία γλώσσα. Στὴν ἀγγλικὴ ἱστοριογραφικὴ παράδοση, μεγάλοι ἱστορικοὶ ποὺ ἔγραφαν ὡραία, γλαφυρὰ καὶ λόγια ἀγγλικὰ ὑπῆρξαν ἀρκετοί. Γιὰ τὸ Βυζάντιο καὶ τὴ γνώση τῶν Ἀγγλοσαξόνων περὶ αὐτοῦ ἦταν δυστύχημα ποὺ ὁ Ἔντουαρντ Γκίμπον, ὁ ὁποῖος ἀπεχθανόταν βαθύτατα τὸ Βυζάντιο, ἦταν μεγάλος στιλίστας ποὺ χειριζόταν τὴν ἀγγλικὴ γλώσσα σχεδὸν σὰν μουσικὸ ὄργανο. Ἔτσι, τὸ ἔργο του «Ἡ παρακμὴ καὶ ἡ πτώση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας» ἔγινε κλασικό, διαβάστηκε ἀπὸ περίπου ὅλους τους ἀγγλόφωνους λογίους καὶ διαμόρφωσε μίαν ἀρνητικὴ εἰκόνα γιὰ τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία. Εἶναι μία εἰκόνα ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ σαγηνεύει -παρ' ὅλο ποὺ εἶναι ἀπολύτως ξεπερασμένη ἐπιστημονικὰ- γιατί εἶναι γραμμένη σὲ θαυμάσια ἀγγλικά. Ἀντίστοιχα, μεγάλο εὐτύχημα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ Βυζαντίου ὑπῆρξε τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν ἦταν καὶ αὐτὸς συγγραφέας ποὺ ἔγραφε μὲ κομψότητα λόγου καὶ γλαφυρότητα. Ὁ Ράνσιμαν ἀνήκει στὴ σχολὴ τῶν ἱστορικῶν ποὺ θεωροῦν τὴν ἱστορία ὄχι μόνον ἐπιστήμη ἀλλὰ καὶ τέχνη, καὶ χειρίζονται τὴ γλώσσα μὲ δύναμη καὶ χάρη. Τὸν ἔχω ἀποκαλέσει ἀντὶ-Γκίμπον,γιατί ἔχει ἀφήσει κείμενα ἀξέχαστα, ποὺ μὲ τὴ σίγουρη πένα τοῦ ταλαντούχου συγγραφέα ἀποτυπώνουν στὴ συνείδηση τοῦ ἀναγνώστη εἰκόνες ἐντελῶς διαφορετικὲς ἀπὸ τοῦ Γκίμπον. Ἡ Ἱστορία τῶν Σταυροφοριῶν εἶναι ἕνα ἀριστούργημα τῆς ἀφηγηματικῆς γραφῆς, ἐφάμιλλο τῶν καλύτερων Ἱστορικῶν κειμένων στὴν ἀγγλικὴ γλώσσα. Ὁ ἴδιος ἀναγνώριζε τὴ σημασία τῆς καλῆς γραφῆς, καὶ ἔλεγε ὅτι ὅταν συνέθετε ἕνα κείμενο, τὸ διάβαζε μουρμουριστά, γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ ὅτι ὁ ρυθμὸς τῆς γλώσσας ἦταν σωστὸς καὶ τὸ κείμενο ἔρρεε. Ἴσως εἶναι κακία νὰ προσθέσω ἐδῶ ὅτι ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ ἡ ἀφηγηματικὴ ἱστορία γνώρισε ὕφεση εἶναι ἀκριβῶς τὸ ὅτι οἱ ἱστορικοὶ μὲ εὐρεία παιδεία καὶ μὲ βαθιὰ γνώση τῶν σπουδαίων λογοτεχνικῶν κειμένων ἔχουν λιγοστέψει.

Ἔγραφε, λοιπόν, ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν μὲ μία γλαφυρότητα ποὺ ἔκανε τὰ βιβλία του εὐχάριστα στὴν ἀνάγνωση. Συγχρόνως,ἦταν ἀπὸ τοὺς ἱστορικούς του Βυζαντίου ποὺ ἀγαποῦσαν καὶ σεβόντουσαν τὸ ἀντικείμενο τῆς ἐπιστημονικῆς τους ἐνασχόλησης. Δυστυχῶς, ἡ ἀγγλοσαξονικὴ σχολὴ τῶν βυζαντινολόγων ἔχει νὰ ἐπιδείξει σοβαροὺς ἐπιστήμονες, μὲ τίτλους καὶ μὲ πειστικότητα, οἱ ὁποῖοι μισοῦσαν τὸ Βυζάντιο -εἴτε ἐπειδὴ τὸ ἔβλεπαν σκοταδιστικό, εἴτε ἐπειδὴ θεωροῦσαν τὴ θρησκεία ἀρνητικὸ φαινόμενο, εἴτε γιατί τὸ Βυζάντιο δὲν ἦταν ἡ Ἀρχαία Ἑλλάδα ἤ, ἀντιστρόφως, ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ἂς μὴν προσθέσω ἐδῶ καὶ τὰ ἁμαρτήματα τῆς «φιλελεύθερης» ἱστοριογραφίας, καὶ ἂς ἀναφερθῶ μόνο ἀκροθιγῶς στὸ γεγονὸς ὅτι καὶ στὴ νεότερη Ἑλλάδα ὑπάρχει μία βαθύτατα ἀρνητικὴ θεώρηση τοῦ Βυζαντίου, ὄχι ἀπὸ τοὺς εἰδικούς, ἀλλὰ ἀπὸ σημαντικὸ μέρος τοῦ μορφωμένου κοινοῦ.

Ὁ Ράνσιμαν, ἀντίθετα, καταλάβαινε πολὺ καλὰ τὸ Βυζάντιο. Τὸ θεωροῦσε τὴν πιὸ πολιτισμένη καὶ φωτισμένη κοινωνία τοῦ Μεσαίωνα καί, κατὰ τὴ γνώμη μου, εἶχε δίκιο. Ἦταν ἐπίσης ἕνας ἀπὸ τοὺς λίγους μὴ Ἕλληνες ἱστορικοὺς ποὺ ἔβλεπαν στὸ Βυζάντιο τὴ μεσαιωνικὴ φάση τοῦ ἑλληνισμοῦ -ὅπως ἄλλωστε ἔβλεπε καὶ τὴ συνέχεια μὲ τὸν ἑλληνισμὸ ὑπὸ ὀθωμανικὴ κατοχή. Αὐτὴ ἦταν ἡ μεγάλη συμβολή του στὴν ἱστοριογραφία τοῦ Βυζαντίου. Ἦταν ἕνας ἱστορικὸς ἄμεμπτος ἀπὸ τὴ δυτικοευρωπαϊκὴ σκοπιά, διότι δὲν ἦταν Ἕλληνας καὶ δὲν μποροῦσε νὰ κατηγορηθεῖ γιὰ ἑλληνοκεντρισμό. Συγχρόνως ἦταν ἱστορικὸς μὲ βαθιὰ γνώση τῶν πηγῶν, ὁ ὁποῖος ἔγραψε γιὰ τὸ Βυζάντιο μὲ ἀγάπη καὶ ἐκτίμηση, σὲ μία γλώσσα σαγηνευτική. Τὰ βιβλία του ἀνατυπώνονται καὶ διαβάζονται μὲ εὐχαρίστηση ἀπὸ τοὺς φοιτητές, τοὺς εἰδικοὺς καὶ τὸ κοινό. Καὶ αὐτὸ εἶναι μία συμβολὴ σπουδαία, ποὺ ἔχει ἀντέξει στὸ χρόνο.

Δὲν ἀναφέρθηκα στὸ σπουδαιότερο ἔργο τοῦ Στῆβεν Ράνσιμαν,τὴν «Ἱστορία τῶν Σταυροφοριῶν». Ἔχω μιλήσει ἐπανειλημμένα γι' αὐτό, κι ἔτσι θεώρησα ὅτι ἀλλοῦ ἔπρεπε νὰ ἑστιάσω τὴ σύντομη παρουσίασή μου. Δὲν μπορεῖ, ὅμως, νὰ μείνει ἀμνημόνευτο αὐτὸ τὸ μεγαλόπνοο ἔργο, τὸ ὁποῖο γιὰ πρώτη φορὰ παρουσίασε τὶς Σταυροφορίες ὡς μία κοσμοϊστορικὴ συνάντηση καὶ σύγκρουση τριῶν κόσμων -τοῦ βυζαντινοῦ, τοῦ ἰσλαμικοῦ καὶ τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Ὁ Ράνσιμαν κατανόησε τὴ σημασία τῶν Σταυροφοριῶν ὡς ἑνὸς διεθνοῦς κινήματος ποὺ κατέληξε στὴν καταστροφὴ τοῦ σπουδαιότερου μεσαιωνικοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς, οἱ ὁποῖοι ἦταν, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, τὰ κύρια θύματα. Εἶναι ἀπὸ τοὺς λίγους δυτικοευρωπαίους μελετητὲς τῶν Σταυροφοριῶν ποὺ καταδίκασε τὸ κίνημα σαφῶς καὶ κατηγορηματικῶς. Τὸ καταδίκασε «ὡς μία μακρόχρονη πράξη μισαλλοδοξίας ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ, ποὺ συνιστᾶ ἁμαρτία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Εἶδα μὲ ἐνδιαφέρον ὅτι ἡ νεκρολογία στοὺς “Times” τοῦ Λονδίνου βρίσκει στὰ λόγια αὐτά, μὲ τὰ ὁποῖα καταλήγει ἡ Ἱστορία τῶν Σταυροφοριῶν, ἕνα εἶδος αὐτοτιμωρίας, αὐτομαστιγώματος τῆς Δύσης. Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ ἐτυμηγορία τοῦ Ἱστορικοῦ γιὰ τὶς Σταυροφορίες βρῆκε τὸ στόχο της καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἐνοχλεῖ.

Ὁ Ράνσιμαν ἔλεγε ὅτι, ὅταν πρωτοῆρθε στὴν Ἑλλάδα, τὸ Βυζάντιο ἦταν μία παραμελημένη ἐποχή. Τὸ ἔργο του ἀλλὰ καὶ ἡ παρουσία του, ἡ φιλία του μὲ τόσους ἕλληνες λογίους, λογοτέχνες καὶ ἱστορικούς, ἡ πειστικότητα τοῦ λόγου του, ὁ ἐνθουσιασμός του γιὰ τὸ Βυζάντιο ἔπαιξαν σημαντικὸ ρόλο στὴ διαμόρφωση ἑνὸς σοβαρότερου ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴ μεγαλειώδη αὐτὴν ἐποχὴ τόσο στὴν Ἑλλάδα ὅσο καὶ στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη καὶ τὴ Βόρεια Ἀμερική.

Μια υπέροχη συνέντευξη ενός ηθοποιού με ΗΘΟΣ.

ΠΗΓΗ. oodeblog  αντιγραφή από..

Το καλοκαίρι του 2006 ο Πέτρου Μαμώνοφ “κήρυξε” στο Σότσι στη Μαύρη Θάλασσα. Ήταν αμέσως μετά την πρεμιέρα της ταινίας “Ostrov”. Αυτό το κείμενο αποδεικνύει ότι ο τεράστιος αυτός ηθοποιός και μουσικός, καταλαβαίνει πολύ καλά τι είναι πνευματική ζωή και ότι ο ρόλος του στο έργο μόνο τυχαίος δεν ήταν.

- “Πόσο διεστραμμένα είναι όλα σήμερα! Οι κριτικοί συζητούσαν πρόσφατα για την ταινία “Ostrov” του Pavel Lunghin και μιλούσαν για την εκκλησία σαν να είναι κάτι μυθικό, σαν να είναι ο Ilya Murometz (πρόσωπο της παλαιάς ρωσικής παράδοσης σ.σ.)

Πώς να ζήσεις εάν δεν πιστεύεις τίποτα; Τριγυρίζω συγχυσμένος δεξιά και αριστερά.

Ενώ όταν έχεις πίστη, όσο κουρασμένος και να είσαι, θα δώσεις τη θέση σου σε μια γριούλα στο λεωφορείο. Κι αυτό είναι χριστιανισμός. Τρέχεις να πλύνεις τα πιάτα χωρίς να σου το ζητήσουν. Είναι αυτό μια χριστιανική πράξη; Είναι.

Μην επιμένεις συνεχώς ότι έχεις δίκιο. Μη φωνάζεις “Το φαγητό είναι κρύο”. Κάνε υπομονή δύο λεπτά να στο ξαναζεστάνουν. Η καημένη η γυναίκα σου θα το κάνει γρήγορα. Είναι και αυτή κουρασμένη. Ο καθένας με το ρυθμό του και τις έννοιες του. Γιατί όλο επιμένετε, «η γυναίκα είναι υποχρεωμένη.», «ο άντρας πρέπει.» κ.τ.λ.

Αγάπη είναι να πορεύεσαι με κάποιον και να τον υποφέρεις. Να, βλέπεις κάποιον πεσμένο με τα μούτρα στο χιόνι (συνηθισμένο στη Ρωσία σ.σ.).Εμείς γρήγορα θα σκεφτούμε ότι είναι μεθυσμένος. Κι αν έχει πάθει ανακοπή καρδιάς; Τι κι αν είναι μεθυσμένος. Βοήθησέ τον να σηκωθεί, βάλε τον σ’ ένα παραπέτο να μην παγώσει. Αλλά όχι. Εμείς συνεχίζουμε το δρόμο μας. Ξεφεύγουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Πρέπει να ζούμε όχι λέγοντας: “Δώσε μου”, αλλά “πάρε από εμένα”. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως είναι να δώσεις το πουκάμισο που φοράς. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε ανάποδα.

Όσα είναι ευάρεστα στο Θεό τα απορρίπτουμε.

Το κυριότερο, μη διστάζεις να βοηθήσεις τον αδύνατο. Για μας ισχύει το αντίθετο – “κατάπιε τον”. Ο πλούσιος παίρνει από το φτωχό κι αυτό το λίγο. Κλέβει όσο πιο πολύ γίνεται και μετά κρύβεται πίσω από ψηλούς φράχτες, για να μην του τα πάρουν άλλοι.
Έχουμε μια στρεβλή αντίληψη για τον χριστιανισμό. Αλλά τα πράγματα είναι απλά. Πόσο αίμα μπορείς να δώσεις στον άλλο; Είναι γραμμένο: “όσα κάνεις για τους αδελφούς μου τους ελαχίστους, σ’Εμένα το κάνεις”.

Να μπορείς να καθίσεις όσο πιο πολύ μπορείς στο προσκέφαλο της μάνας του, που υποφέρει από τα χρόνια και τις αρρώστιες. Να πού και πώς πρέπει να πεθαίνουμε κάθε μέρα!

Όπως τα παιδιά που έστειλαν στην Τσετσενία. Ένας κρετίνος πετάει μια χειροβομβίδα και ένας αντισυνταγματάρχης έπεσε πάνω της. Δε δίστασε και σκοτώθηκε. Έσωσε οχτώ άτομα. Ήταν κομμουνιστής. Αβάπτιστος. Σκέφτηκε όμως χριστιανικά.

Γιατί τι σου χρησιμεύει να πηγαίνεις στην εκκλησία και η καρδιά σου να είναι άδεια;Χωρίς μια χριστιανική πράξη. Μπορείς εσύ να επισκεφτείς όλα τα Άγια Όρη και να προσκυνήσεις όλα τα λείψανα. Τσάμπα. Βλέπεις ένα φτωχό, κακομοίρη και σκέφτεσαι “θα είναι από εκείνους τους απατεώνες που δείχνει η τηλεόραση”. – “Δώσε του 50 καπίκια. Δε θα φτωχύνεις”. Η αληθινή μαφία είναι αυτοί οι πέντε-έξι που χειραγωγούν τα πλήθη από την τηλεόραση..

Δε διακόπτω τους άλλους όταν μιλούν. Οι Άγιοι Πατέρες μας μαθαίνουν να στεκόμαστε μπροστά στους άλλους σαν να είμαστε μπροστά σε μια παλιά εικόνα. Τι σημαίνει να μην κρίνεις; Να μη βγάζεις καταδικαστικές αποφάσεις. Γνώμη είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε. Ο Χριστός προσπάθησε να κάνει κάποιες διευκρινήσεις στους Φαρισαίους, ενώ ο θυμός του ήταν δίκαιος. Έχεις δίκιο όταν θυμώνεις με τον εαυτό σου επειδή π.χ. χτες βράδυ μέθυσες. Να μισείς την αμαρτία σου, τα πάθη σου, αυτά που σε βασανίζουν και δε βρίσκεις γιατρικό. Μόνο αν μισήσεις την αμαρτία βαθιά θα γευτείς το άρωμα της νίκης. Αν και μεγάλος, κάθε μέρα προσπαθώ να μαθαίνω. Να, πηγαίνω συχνά με το λεωφορείο μέχρι την Μόσχα. Δύο ώρες χωρίς στάση. Μπροστά μου κάθονταν δύο νεαροί, μεθυσμένοι. Έβριζαν, μιλούσαν πάρα πολύ άσχημα. Έτρεμα και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να τους υποστώ για δύο ώρες. Μετά όμως σκέφτηκα. Για να δούμε. Ποιοι είναι αυτοί οι νεαροί; Μεγάλωσαν σε χωριό. Τι είδαν εκεί; Τον πατέρα μεθυσμένο, τη μάνα να τους δίνει σφαλιάρες, βρισιές. Η τηλεόραση συνεχώς ανοιχτή. Αυτή είναι η νέα γενιά. Τι να τους ζητήσεις. Εγώ προσωπικά τους έμαθα κάτι; Πέρασα το κατώφλι του σπιτιού τους; Τους διάβασα κάποιο βιβλίο; Βγαίνω από το λαβύρινθο των σκέψεών μου και διαπιστώνω ότι φθάσαμε…

Όλα είναι στα χέρια μας: το πώς ακούμε, το αν τα μάτια μας είναι καθαρά, το εάν τα αυτιά μας είναι κλεισμένα, το εάν η ψυχή μας είναι ξεκλειδωμένη, το αν η συνείδησή μας είναι καθαρή. Με αυτά τα πράγματα πρέπει να ασχοληθούμε. Οι άγιοι μας μαθαίνουν: σώσου και είναι αρκετό για μια ζωή. Τρόπος δράσης; Φτιάξε τον εαυτό σου. Ένα χιλιοστόμετρο. Αλλά αυτό το χιλιοστόμετρο θα φέρει πιο πολύ φως. Εάν μείνουμε όμως μόνο σε διαπιστώσεις.. τίποτα δε θ’ αλλάξει. Μόνο το κακό, από το οποίο έχουμε αρκετό, θα πολλαπλασιαστεί. Να ελαττώσουμε την κακία. Αυτό προσπαθήσαμε και με την ταπεινή ταινία μας το “Ostrov”.

Ίσως κάποιοι κριτικοί έχουν δίκιο. Ίσως υπάρχει πολύ “φλυαρία” στις κινήσεις. Προσπάθησα να τις εξηγήσω. Βρισκόμασταν σε μια περίεργη κατάσταση, μια αδυναμία από την οποία προσπαθήσαμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις να βγούμε. Όπως τα παιδιά, δεν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε, αλλά να συγκρατήσουμε τι συμβαίνει με τον άνθρωπο που αρχίζει να πιστεύει, και προσπαθεί να γνωρίσει το Θεό, όπως ήταν ο ήρωάς μου…

Επειδή ξεχνάμε ότι η αμαρτία είναι έλλειψη φωτός. Εμείς της δίνουμε μορφή, την κάνουμε χειροπιαστή…Με τους ερεθισμούς μας. Με την έλλειψη σεβασμού στον άλλο. Τι είναι παράδεισος και τι είναι κόλαση; Οι Πατέρες μας μαθαίνουν ότι παντού υπάρχει ένας ωκεανός θεϊκής αγάπης. Όσους λαθεύουν τους τιμωρεί με το μαστίγιο της αγάπης. Σκεφτείτε – έναν ωκεανό αγάπης, όπου όλος ο κόσμος αγαπιέται. Αυτό μας λείπει σ’ αυτή τη ζωή, η αγάπη. Να λοιπόν η κόλαση, η έλλειψη αγάπης. Και αν το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός, η σκοτεινή ψυχή, όταν βγαίνει στο φως, λειώνει.

Το μόνο που θέλω είναι να μεταδώσω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία. Είμαι σαν όλους τους άλλους – αδύνατος. Αλλά αισθάνθηκα μια ανάγκη. Αισθάνομαι την Αλήθεια σαν κάτι το επείγον, σαν έναν κόμπο στο λαιμό. Μια από τις ονομασίες του Χριστού είναι ο Ήλιος της Αλήθειας. Προς αυτόν τον ήλιο κατευθύνομαι μ’ όλες μου τις πενιχρές δυνάμεις.

Διαβάζω: «Δε ζούμε ποτέ τη στιγμή. Ακόμη και τότε που καθόμαστε στο τραπέζι οι σκέψεις μας πετάνε, πότε στα αγγουράκια, πότε στο κβας, πότε στη σούπα. Δοκιμάστε έστω ανά λεπτό την ημέρα, όταν δεν έχετε κάτι να κάνετε, να συγκεντρωθείτε στον εαυτό σας, για να ζήσετε το τώρα. Σ’ εκείνο ακριβώς το λεπτό. Είναι πολύ δύσκολο. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θα είναι να αισθανθείτε την παρουσία του Θεού».

Αισθάνομαι ηθοποιός; Εγώ είμαι ο Μαμμόνωφ Πέτρος Νικολάεβιτς. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Δίνω κάθε στιγμή όλες μου τις δυνάμεις. Όταν μετά από πέντε χρόνια θα κοιτάξω πίσω και θα πω: «Πώς μπόρεσες να παίξεις τόσο χάλια;» Θα έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, επειδή εκείνη τη στιγμή έκανα ότι μπορούσα.

Έτσι ήταν και με την ταινία “Ostrov”. Πέτυχε έτσι; Θα εντυπωσιάσει. Προσπάθησα να βοηθήσω τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Όταν ο Χριστός μπήκε στην Ιερουσαλήμ επί πώλου όνου, τον έραναν με λουλούδια και τον υποδέχθηκαν με επευφημίες. Το ζωάκι πίστευε ότι σ’ αυτό, απευθύνονται όλα αυτά. Έτσι είμαστε και εμείς σαν τον όνο που έφερε το Χριστό. Εγώ έχω πολλά ταλέντα, αλλά τα έχω με την αξία μου; Ένα γενναιόδωρο χέρι τα έσπειρε. Ζω μ’ αυτά. Προσπαθώ να μην τα διαψεύσω, να μην τα προδώσω. Δεν έχω οργασμούς με το “εγώ” μου. Καταλαβαίνω ότι εγώ, ο Πέτρος Μαμμόνωφ δεν έκανα κάτι με την αξία μου. Έχω με τι να περηφανευτώ; Σ’ όσους ο Θεός δίνει, τους το ζητάει. Πρέπει να ζήσουμε όσο πιο καθαρά μπορούμε. Όλα είναι τόσο εύθραυστα, απροστάτευτα.

Ἡ Κύπρος κοντά μας... Οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι δέν ξεχνοῦν

Σε κάποιους δεν έχει… σβήσει η ανθρωπιά!

Αν νομίζετε ότι έγινε στην Ελλάδα, πλανιέστε πλάνη οικτρά…
Τον γύρο του κόσμου κάνει η εικόνα της 63χρονης υπουργού Εργασίας της Ιταλίας, Έλσα Φορνέρο, η οποία ξέσπασε σε κλάματα, όταν αναγκάστηκε να ανακοινώσει νέα μέτρα λιτότητας, που θα «χτυπήσουν» εργαζομένους και συνταξιούχους.
«Αναγκαστήκαμε να πάρουμε και άλλα μέτρα. Μας στοιχίζει πολύ ψυχολογικά.», είπε και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση της ξέσπασε σε κλάματα.
Δείτε το συγκινητικό βίντεο:…
Πηγή: http://briefingnews.gr/international/item/11514

Ζουλιέν Γκριβέλ - ο οδοντίατρος των λεπρών

Aν η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο αποτελεί «πλούτο» ο ελβετός οδοντίατρος Ζουλιέν Γκριβέλ είναι πάμπλουτος. Από τα πρώτα κιόλας βήματά του ως οδοντίατρος στη Γενεύη αποφασίζει να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία των Ελλήνων λεπρών. Ταξιδεύει επί 27 χρόνια δύο φορές το χρόνο για να χαρίσει ένα χαμόγελο στους χανσενικούς που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων στην Αθήνα. Εις πείσμα της προκατάληψης που απομονώνει τους λεπρούς ως επικίνδυνους ο Ζουλιέν Γκριβέλ τούς πλησιάζει για να αποκαταστήσει τη ζημιά στα δόντια τους, καθώς τα ακρωτιασμένα χέρια τους δεν μπορούν να τα πλύνουν. Στα αλλοιωμένα τους χαρακτηριστικά ανακαλύπτει την αληθινή ομορφιά, την εσωτερική...

Για την ανιδιοτελή προσφορά του βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών... Μιλήσαμε μαζί του, μοιραστείτε αυτή τη χαρά και την τιμή.

-Πώς ήλθατε σε επαφή με τους χανσενικούς στην Ελλάδα;

Έχω μια πολύ ωραία, συγκινητική, παράξενη και σπαραχτική ιστορία.

Το 1972 τελείωσα τις σπουδές οδοντιατρικής στη σχολή στη Γενεύη, μετά από 3 χρόνια ως βοηθός ενός οδοντιάτρου, άνοιξα το δικό μου ιατρείο. Από τότε η ζωή θα είχε κυλήσει ομαλά, χωρίς εκπλήξεις, με μονοτονία, αλλά ευτυχώς που υπήρξε ένας φίλος μου κοινωνιολόγος που μιλούσε πολύ καλά τα ελληνικά ο οποίος είχε συμμετάσχει στην ταινία «Η τάξη για τη Λέπρα» και με ρώτησε αν μπορώ να έλθω στην Ελλάδα να φτιάξω τα δόντια ενός χανσενικού φίλου του. Ένιωσα έκπληξη, πρώτα από όλα, επειδή νόμιζα ότι ήταν πολύ πιο κοντά μας. Κατά το τέλος του 18ου αιώνα η εξάπλωση της λέπρας αυξήθηκε στην Ευρώπη. Το πρώτο διάταγμα για τη λέπρα ήταν το 1836 που πρότεινε την απομόνωση των λεπρών.

Δε φοβηθήκατε ότι θα μπορούσατε να κολλήσετε από τους λεπρούς;

Περίεργο, αλλά δε φοβήθηκα καθόλου. Όταν μου το ζήτησε ο φίλος μου, ένιωσα ότι ταιριάζει πολύ με τον εσωτερικό μου κόσμο...

-Πότε ήλθατε στην Ελλάδα για πρώτη φορά;

Ήλθα τότε για πρώτη φορά, μετά μου άρεσε να φτιάχνω τα δόντια του πρώτου μου ασθενή, έτσι ζήτησα την άδεια του υπ. Υγείας Σπύρου Δοξιάδη για να έρχομαι. Στην αρχή ερχόμουν 3 φορές το χρόνο για δύο εβδομάδες την κάθε φορά. Μετά ένας φίλος μου Ελβετός με ρώτησε αν μπορούσε να έρχεται μαζί μου κι έτσι ερχόμουν εγώ δύο φορές κι εκείνος μία.

-Πού συναντούσατε τους άρρωστους για να τους προσφέρετε τις υπηρεσίες σας;

Από το 1957 όλοι οι λεπροί της Ελλάδας, πήγαιναν στον Αντιλεπρικό Σταθμό στο χώρο του νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στην Αγ. Βαρβάρα.

-Όταν έκλεισε η Σπιναλόγκα;

Ναι, το 1957. Ο προορισμός του Νοσοκομείου ήταν για περίθαλψη, επιμόρφωση και για να έχουν ένα εξιτήριο να βγουν στην κοινωνία.

-Ποια ήταν η πιο συγκλονιστική εμπειρία που ζήσατε μαζί τους; Σας μιλούσαν, σας έλεγαν τα προβλήματά τους; Πώς επικοινωνούσατε μαζί τους, ενώ δεν ξέρατε τη γλώσσα;

Αυτό ήταν το μαρτύριο στην αρχή για μένα, επειδή δεν ήξερα καλά τα ελληνικά αλλά τα έμαθα σιγά-σιγά αρκετά για να συνεννοηθούμε. Μου είπανε πολλές μαρτυρίες.

-Τι είναι εκείνο που κάνει αυτή την επαφή συγκλονιστική; Σας έβλεπαν σαν φίλο; Έναν άνθρωπο που μπορούσαν να εμπιστευθούν, ενώ η κοινωνία τούς γύριζε την πλάτη;

Ναι, έγινα φίλος τους, με έλεγαν «ο γιατρός μας έρχεται», ήταν μια πολύ συγκινητική συνάντηση.

-Τι εικόνες, τι συμπεριφορές έχετε κρατήσει από αυτούς τους ανθρώπους;

Το κουράγιο, την αξιοπρέπειά τους, πώς έχουν υποφέρει τόσες δοκιμασίες από παιδιά… Η πίστη τους μου έχει κάνει εντύπωση.

-Μέχρι πότε συνεχίσατε να επισκέπτεστε τους χανσενικούς για να φροντίζετε τα δόντια τους;

Μέχρι το 1998. Από τότε δεν είχε και πολλή δουλειά. Νομίζαμε ότι η νόσος είχε εξαφανιστεί. Ήταν γέροι, δεν είχε νέα κρούσματα. Το πρόβλημα ήταν ότι ήταν ακρωτηριασμένοι, πως δεν είχαν χέρια να πλυθούν. Τα δόντια τους ήταν χαλασμένα. Και τους έφτιαξα τα χαρακτηριστικά τους, το κοινωνικό διαβατήριο, ένα χαμόγελο.

-Αυτοί οι άνθρωποι είχαν τη δύναμη να χαμογελούν;

Αυτό ήταν το περίεργο, φανταστικό, ότι μπορούσαν να χαμογελούν ακόμα. Μια φορά ένας φίλος μου, που ήταν χανσενικός και ζει ακόμα, μου είπε: «Ξέρεις με αυτές τις δοκιμασίες βγαίνει όμορφα σμιλεμένη η ψυχή του ανθρώπου». Πώς μπορεί να το πει αυτό μετά από τόσες δοκιμασίες;…

Ασθενείς & γιατροί στο τραγικό νησί της Σπιναλόγκας (από εδώ)

-Είδατε, δηλαδή, όμορφους ανθρώπους με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά;

Είδα τη ψυχική ομορφιά. Μαζί τους έμαθα την ουσία της ζωής.

-Υπήρξε κάποια περίπτωση, κάποιος χανσενικός, που να σας συγκίνησε περισσότερο από τους άλλους;

Ναι, αυτοί που έμειναν θετικοί. Δηλαδή που… Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω· όσοι είχαν τη νόσο γι’ αυτούς δεν ήταν στιγματισμένοι, ήταν θεραπευμένοι. Η προκατάληψη είχε φύγει, αλλά στην αρχή, 50 ολόκληρα χρόνια, ήταν γραμμένο ότι έπρεπε να στείλουμε τους λεπρούς στα λεπροκομεία. Και μετά όταν ήλθε το φάρμακο… Α, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το 1941 ένας γιατρός στην Αμερική βρήκε την προμίνη, μια ουσία στην οικογένεια των σουλφόνων. Οι πρώτες κλινικές δοκιμές ήταν πολύ ενθαρρυντικές. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί επιτέλους αντιμετωπίστηκε ο σωματικός εκφυλισμός που προκαλεί η νόσος μετά από 55 αιώνες συμφοράς. Πολύ σημαντική ανακάλυψη. Μετά από 50 χρόνια με απόρριψη και προκατάληψη πώς να γυρίσουν εύκολα στα χωριά; Τότε ήταν αθεράπευτη νόσος και όταν πήγαινε κάποιος στο λεπροκομείο ήταν σαν νεκρός. Κι όταν κάποιος αρρώσταινε τον διέγραφαν από τα μητρώα του χωριού του.

-Σαν να μην υπήρχε;…

Δεν υπήρχε πια. Φοβερό… Επειδή δεν είχε καμιά ελπίδα επιστροφής.

-Έχετε γνωρίσει και παιδιά χανσενικά;

Έχω γνωρίσει παιδιά των χανσενικών που είναι πολύ καλά. Δεν είχαν πρόβλημα και γι’ αυτό το θέμα π.χ. στη Σπιναλόγκα επιτρεπόταν ο γάμος εκεί. Τα παιδιά έπρεπε να πάνε στον παιδικό σταθμό στο Λοιμωδών Νόσων. Αλλά για φανταστείτε πως μια μητέρα έπρεπε να δώσει το παιδί της για να πάει στον παιδικό σταθμό.

-Δε θα το ξαναέβλεπε ποτέ;

Όχι, είχανε νέα από τα παιδιά και από το 1950 μπορούσαν να πάνε τα παιδιά να τους δουν. Φανταστείτε τον τρομερό αγώνα μεταξύ της λογικής και της αγάπης. Μια μητέρα έπρεπε να δώσει το παιδί, να φύγει από τα ακρωτηριασμένα της χέρια και της πληγές της. Ο νόμος και η λογική το ήθελαν αλλά η αγάπη δεν το ήθελε, οδυνηρός αγώνας.

-Μιλήστε μας για αυτά τα παιδιά.

Τα έχω δει αλλά τότε πια υπήρχε θεραπεία, δεν είχε πια ακρωτηριασμούς.

-Τι σήμαινε για σας η βράβευσή σας από την Ακαδημία Αθηνών, ήταν αναμενόμενη;

Ήταν ένα δώρο. Δεν το περίμενα, τι να περιμένω;… Ήταν μια ωραία αναγνώριση.

Οφείλω να υπογραμμίσω ότι όλα αυτά τα χρόνια η προσφορά σας στους χανσενικούς γινόταν αφιλοκερδώς. Ήταν μια προσφορά στον Άνθρωπο.

-Στη χώρα σας έχετε βραβευθεί για το έργο σας;

Ναι, για τη διδακτορική διατριβή μου που ήταν για τη «Νόσο του Χάνσεν στην Ελλάδα και την Κρήτη του 20ού αιώνα».

-Έχετε πάει στη Σπιναλόγκα;

Ναι, πολλές φορές.

-Τι μπορείτε να μας μεταφέρετε για τον τόπο αυτό; Μέσα από το βιβλίο «Το Νησί» έχουμε διαμορφώσει μια εικόνα. Ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

Όχι, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ήταν πάρα πολύ πιο δύσκολα, δεν είχε φάρμακα. Είχε ένα γιατρό που πολύ σπάνια πήγαινε εκεί. Δε ζούσε μαζί τους, έμενε απέναντι στην Πλάκα. Ήταν δράμα.

-Κάθε φορά που πηγαίνετε στη Σπιναλόγκα, τι νιώθετε;

Μεγάλη συγκίνηση ακόμη και σήμερα. Πέρυσι πήγα με φίλους και τους έδειξα τη Σπιναλόγκα και τους είπα την ιστορία. Ήταν πολύ συγκινητικό.

-Έχετε επισκεφθεί το δικό μας Λωβοκομείο, ξέρετε την ιστορία του;

Ξέρω πιο λίγα από ό,τι γνωρίζω για την Σπιναλόγκα. Είχα επισκεφθεί το Λωβοκομείο πριν από 10 χρόνια, αλλά πήγα και χθες.

-Να σημειώσουμε ότι γνωρίζετε τον Ανδρέα Μιχαηλίδη που έχει αναλάβει σε ένα μεγάλο βαθμό μαζί με μία Επιτροπή την προσπάθεια ανάδειξης του χώρου. Αλήθεια, τι είδατε εκεί κατά την επίσκεψή σας;

Είδα ένα μέρος με όλα ανοικτά, σπασμένα, χαλασμένα, με σκουπίδια και βρομιές. Κατά τη γνώμη μου είναι κρίμα. Είναι οι μνήμες των ανθρώπων που έζησαν ολόκληρη ζωή στη σκιά και κλεισμένοι εκεί.

-Τι θα περιμένατε να γίνει εκεί; Πώς φαντάζεστε το χώρο;

Τι να αποφασίσω εγώ, τίποτα. Αλλά κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποκατασταθεί για τη μνήμη τους. Το μέρος αυτό αξίζει σεβασμό και αξιοπρέπεια.

-Αν συγκρίνουμε τα δύο μέρη τι μπορούμε να πούμε; Ήταν το Λωβοκομείο η Σπιναλόγκα της Χίου;

Νομίζω ότι ήταν το ίδιο. Ήταν κλεισμένοι, η απομόνωση ήταν σκληρή, υπήρχε απόρριψη και θα ήθελα να σας πω μια μαρτυρία που άκουσα από ένα χανσενικό: «Μπορεί να φανταστεί κανείς τι σήμαινε να είσαι λεπρός τότε, χωρίς φάρμακα, χωρίς ελπίδα θεραπείας, περιμένοντας το τελικό στάδιο της αρρώστιας, αυτό της ολοκληρωτικής σου καταστροφής. Η απέχθεια για τον ίδιο σου τον εαυτό. Καταραμένη ασθένεια. Ο φόβος…». Δεν αξίζουν σεβασμό αυτοί;

Εμείς αυτή την άποψη την υποστηρίζουμε χρόνια και προσπαθούμε μέσα από τη δουλειά μας να αναδείξουμε ότι αυτός ο τόπος χρειάζεται να διασωθεί καθώς και η μνήμη των ανθρώπων που έζησαν εκεί. Γίνονται κάποιες προσπάθειες, ας ελπίσουμε ότι γρήγορα θα τελεσφορήσουν…

Το ελπίζω κι εγώ…

-Αν ξαναρχίζατε τη ζωή σας πάλι τον ίδιο δρόμο θα επιλέγατε, πάλι κοντά στους χανσενικούς - ακόμη κι αν είχατε πληρώσει ένα βαρύ τίμημα ή αν θα είχε επηρεαστεί η ζωή σας απ’ αυτούς;

Σίγουρα! Δεν ξέρω με τους χανσενικούς, γιατί ελπίζω ότι δε θα έχει πια αυτή τη νόσο. Τέτοια αποστολή, αυτό αξίζει στη ζωή. Είναι… Αισθάνομαι πλούτο με όσα κέρδισα στο δρόμο, όπως λέει ο Καβάφης στο πολύ σημαντικό του ποίημα για την «Ιθάκη».

Κι εμείς νιώθουμε ότι ήταν μεγάλη τιμή και χαρά μας που σας φιλοξενήσαμε. Σας ευχαριστώ πολύ.