Η λειτουργική περίοδος του Τριωδίου - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Η λειτουργική περίοδος του Τριωδίου

          Από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου εισερχόμαστε στην πιο πνευματική και κατανυκτική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους, την περίοδο του Τριωδίου. Ο σκοπός της λειτουργικής περιόδου του Τριωδίου στην εκκλησιαστική μας ζωή, μας υπενθυμίζει τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο για  να μην λησμονούμε, ότι είμαστε παιδιά του Θεού με απώτερο σκοπό την ένωσή μας μ’ Αυτόν.

          Η υμνολογία του Τριωδίου είναι ανεπανάληπτη. Πρόκειται για κείμενα αξεπέραστου κάλλους και πνευματικής ομορφιάς, κείμενα κατηχητικά και δοξολογικά. Οι ιεροί υμνογράφοι υμνούν και δοξολογούν τον Θεό. Δεν πρόκειται απλώς για φιλολογικά κείμενα, αλλά αναπόσπαστα στοιχεία της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας.

          Κάθε φορά που αρχίζει κάτι νέο, η Εκκλησία μας προσκαλεί να συμπορευτούμε μαζί της. Μας προετοιμάζει νωρίτερα, γιατί γνωρίζει τις αδυναμίες της φύσεως μας. Η πρώτη αναγγελία του Τριωδίου αρχίζει ήδη από την Κυριακή του αρχιτελώνη  Ζακχαίου. Ο Θεός βρίσκεται ανάμεσά  και μαζί με τους ανθρώπους, και οι άνθρωποι μπορούν να Τον δουν, όταν βέβαια Τον ποθήσουν και τον αναζητήσουν.

          Τον τόνο και το ύφος του Τριωδίου τον δίνουν οι τρεις πρώτες Κυριακές που προηγούνται ως προανάκρουσμα της όλης πνευματικής ομορφιάς του. Οι Κυριακές αυτές είναι του Τελώνου και του Φαρισαίου, του Ασώτου και της Β΄ Παρουσίας του Κυρίου.

          Οι ιερές ακολουθίες των ημερών αυτών βασίζονται σε ανάλογα αναγνώσματα με σκοπό να μας προετοιμάσουν κατάλληλα ψυχικά και πνευματικά και να μας ενδυναμώσουν για τους πνευματικούς αγώνες που ακολουθούν

          Η δε μορφωτική αξία του Τριωδίου είναι εκπληκτική . Το Τριώδιο περισσότερο περισσότερο από όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία οδηγεί την ψυχή των πιστών στην περισυλλογή και την κατάνυξη. Για τον λόγο αυτό ονομάζεται κατανυκτικό Τριώδιο. Με τον κύκλο των εορτών του Τριωδίου ανανεώνονται τα βιώματα της νηστείας, της εγκράτειας, της μετάνοιας , της χαρμολύπης.

          Με την λειτουργική αγωγή ο πιστός λαμβάνει και βιώνει την αίσθηση του ευλαβούς προσκυνητή των παθών και της Αναστάσεως του Χριστού.

          Όλη η περίοδος του Τριωδίου είναι για τους ορθοδόξους πιστούς καιρός μετανοίας, προσευχής και νηστείας. Γι αυτό κι από σήμερα, που ανοίγει το Τριώδιο, ο κάθε πιστός προσεύχεται κατανυκτικά και ψάλλει:

                   “της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα....”.

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας

http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ Ευαγγέλιο: Μτθ. 25, 31-46 Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

   Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

          Εν ολίγοις

          Ένας ύμνος της σημερινής ακολουθίας του Όρθρου περιγράφει ως εξής, όσα με την μορφή της παραβολικής ιστορίας διηγείται ο Κύριος στο ευαγγελικό ανάγνωσμα: « έχει φτάσει η μέρα, ήδη έξω από την πόρτα μας βρίσκεται η κρίση ψυχή μου, μείνε άγρυπνη. Τότε βασιλιάδες μαζί με άρχοντες, πλούσιοι και πτωχοί θα συναχθούν και ο κάθε άνθρωπος θα λάβει ανάλογα με όσα έπραξε». Ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας περιγράφει την έλευση του Υιού του Ανθρώπου και τη δικαιοσύνη που θ’ αποδώσει την ημέρα της κρίσεως.

          Είναι αναπόφευκτο γεγονός, ότι εκείνο που θα τερματίσει την ιστορία του κόσμου και θα σφραγίσει την προσωπική μας ζωή, το παρουσιάζει με εύγλωττο τρόπο η σημερινή ευαγγελική διήγηση με την μέλλουσα κρίση.

          Όσο τολμηρό και παράδοξο κι αν ακούγεται, ο Ιησούς Χριστός δεν θα ξανάρθει, αφού είναι ήδη παρών μέσα την ιστορία του κόσμου κα του ανθρώπου. Ο Χριστός δεν έχει φύγει ποτέ από την ζωή μας. Μας το βεβαίωσε ο Ίδιος: « ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος».

          Όμως κάποτε, στο τέλος της ιστορίας απλώς θα εμφανισθεί εν δόξη και θα λάμψει αυτό που τώρα δεν βλέπουμε, κι’ όμως υπάρχει η αλήθεια και η δόξα Του. Τότε το σκηνικό του κόσμου και της ιστορίας θα πέσει και θα κριθεί η ζωή του κάθε ανθρώπου.

          Είναι αλήθεια, ότι το προφητικό της βάθος διαστρέφεται κάθε φορά που το αντιλαμβάνονται οι πιστοί μ’ ένα τρόπο που προκαλεί και τρομοκρατεί τον άνθρωπο με καταδίκες και τιμωρία. Όμως ο Θεός δεν τιμωρεί, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται με τις επιλογές του. «Καθώς ακούω κρίνω και η κρίσης η εμή δικαία εστίν», λέγει ο Χριστός.

          Ο Κύριος ακούει και σέβεται τη δική μας απόφαση, και από τη δική μας τοποθέτηση εξαρτάται η κρίση Του. Κάθε φορά που ό άνθρωπος αρνείται την αγάπη στον πάσχοντα αδελφό είναι σαν να αρνείται τον ίδιο τον Θεό. Γι’ αυτό αν αδιαφορήσουμε και δεν δείξουμε έμπρακτη αγάπη στον συνάνθρωπο, τότε θα κριθούμε γιατί «ουδέ εμοί εποιήσατε».

          Η αγάπη, λοιπόν, γίνεται το διαχρονικό μέτρο του Θεού που μας μετράει και αποτελεί το αδιαμφισβήτητο κριτήριο της κρίσεως Του. Ο άνθρωπος δεν έχει άλλο ασφαλή δρόμο και τρόπο για να ενωθεί με τον Θεό και να ζήσει την υπαρξιακή σωτηρία, παρά με την αγάπη ως διακονία προς τον συνάνθρωπο. Και εδώ σημασία δεν έχει το π ο ι ό ς είναι ο πλησίον, αλλά π ώ ς θα σταθούμε εμείς πλησίον κοντά στον άλλο.

          Η παραβολή μας αναφέρει πως θα είναι, πως συμπεριφερθήκαμε απέναντι στους ανθρώπους. Αν σταθήκαμε κοντά τους ή όχι. Αν είδαμε τους ανθρώπους σαν παιδιά του Θεού, σαν αδελφούς του Χριστού, σαν δικούς μας αδελφούς ή όχι. Γι’ αυτό και θα μας ρωτήσει ο Θεός κατά την κρίση. «ου γαρ ο άρπαξ εγκαλείται, αλλ’ ο ακοινώνητος κατακρίνεται» (Μ. Βασίλειος).

          Ας προσέξουμε, ότι ο κριτής Κύριος δεν θα μας ρωτήσει πως φερθήκαμε στον πονεμένο, τον διψασμένο κ. ο .κ. , γιατί αν καταλάβαμε έτσι την περικοπή διαστρέφουμε  το προφητικό νόημά της. Όλες αυτές οι κατηγορίες πασχόντων που αναφέρει ο Χριστός, είναι απλώς οι εκπρόσωποι των ποικίλων μορφών ανάγκης και αδικίας. Δηλ. οι άνθρωποι θα κριθούν ανάλογα με τον τρόπο που αντιμετώπισαν τις ανάγκες και την αδικία ανάμεσά τους, την εργασία και την αμοιβή τους, την ανάγκη της στέγης, την απόδοση του δικαίου, τον τρόπο σκέψεως για τον φυλακισμένο, τον ασθενή, του ξένου. Ανάλογα μ’ αυτά θα κριθούν οι λαοί, οι εποχές. Δεν θα κριθούν ανάλογα με τις επιστημονικές, τεχνολογικές ή καλλιτεχνικές επιδόσεις τους, ούτε από τη δύναμη, ή για τους πολεμικούς ηρωισμούς  τους ή την στρατιωτική υπέροχή τους. Αλλά θα κριθούν ανάλογα με όσα πέτυχαν σχετικά με το δίκαιο, την ανθρωπιά, την ελευθερία και κυρίως για το πώς στάθηκαν απέναντι στους αδύνατους, τους μικρούς και τους ελάχιστους αδελφούς του Χριστού. Αυτό είναι το μεγαλειώδες μήνυμα της παραβολής αυτής.

          Αυτό το μήνυμα δεν ισχύει για τους λαούς γενικά, αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Εξ άλλου αυτό είναι το νέο στοιχείο που έφερε ο Χριστός στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων. Η μεγάλη στροφή προς το πρόσωπο. Η στροφή προς τον άνθρωπο, και τον αδελφό ως αδελφό, προς τους αδύνατους και ελάχιστους.

          Βέβαια αυτή  εξατομικευμένη αγάπη που θα είναι το κριτήριο δεν καταργεί  το κανονικό της νόημα, απεναντίας το βαθαίνει και το εξαγιάζει. Ισχύει για λαούς, πολιτισμούς, Εκκλησίες και θα κριθούν μ’ αυτό το κριτήριο της διακονίας προς τους αδελφούς. Και αυτή η προσωπική διακονία αποδεικνύει με έμπρακτο και χειροπιαστό τρόπο την πίστη και την αγάπη μας για τον Θεό.

          Διότι αν η αγάπη μας  δεν διακονεί, τότε δεν είναι γνήσια και ξεπέφτει .  Γιατί η διακονία είναι κορυφαίος τρόπος χριστιανικής παρουσίας και μαρτυρίας. Είναι  μια θυσία χωρίς υπολογισμούς που θεραπεύει ό, τι πονάει όλο τον άνθρωπο. Ο πεινασμένος, ο διψασμένος, ο ξένος, φυλακισμένος, ο άρρωστος είναι καταστάσεις που μαστίζουν τον άνθρωπο ως πρόσωπο και την κοινωνία. Έτσι είναι, ο διάβολος και η αμαρτία δημιουργούν συνεχώς αναρίθμητες  εστίες και πλέγματα αναγκών που μας πνίγουν. Ασθένειες, θεομηνίες, πείνα, μοναξιά, εγκατάλειψη, εκμετάλλευση, μετανάστευση, αδικία, ανεργία, είναι ο χώρος της αδυναμίας των ανθρώπων των ελαχίστων αδελφών του Χριστού.

          Το μεγάλο ερώτημα είναι: Πώς τους αντιμετωπίζουμε;

          Οι περισσότεροι από μας τους προσπερνάμε αδιάφορα ή δείχνουμε απλά τον οίκτο μας. Περιορίζουμε το νόημα της παραβολής στο καθήκον μιας πενιχράς ελεημοσύνης. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε το φόβο και τις ανασφάλειές που μας δημιουργούν οι ξένοι, οι αποτυχημένοι και οι εγκαταλελειμμένοι. Αδυνατούμε να κατεβούμε στον άδη της ζωής των, για να τους βοηθήσουμε και στην ανάσταση της ζωής της αγάπης.

          Μερικοί ίσως πουν: Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά είναι δύσκολα πράγματα!

          Σωστά. Αλλά μήπως  είναι πιο εύκολος ο δρόμος για την κατάκτηση του χρήματος, της επικράτησης, της δόξας, των απολαύσεων; Η προσπάθεια ανταγωνισμού δείχνει πόση αποκρουστική γίνεται η πορεία μας με τα κριτήρια που επιλέξαμε. Εξ άλλου η ψευδαίσθηση της ικανοποίησης είναι παροδική και για λίγο. Κι όλα αυτά χωρίς να καταξιώνουμε την ύπαρξή μας. Οι δυσκολίες που απαιτεί η αγάπη ως κριτήριο των πράξεών μας, δεν είναι μεγαλύτερες και η ικανοποίηση είναι μονιμότερη και βαθύτερη. Δύσκολη είναι μόνο η αρχή, γι’ αυτό και την αναβάλλουμε. Αυτή λοιπόν την αναβολή η σημερινή παραβολή μας καλεί να νικήσουμε. Για να ξαναγεννηθούμε, να γίνουμε νέοι άνθρωποι, για να νικήσουμε τη φθορά και τον θάνατο, για να γεμίσουμε ζωή αληθινή.

          Καλό Τριώδιο

          π. γ. στ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ Ευαγγέλιο: Λκ.18, 10-14 ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

          Εν ολίγοις

          Με την γνωστή παραβολή του Τελώνου και  του Φαρισαίου αρχίζει η κατανυκτική περίοδος  του Τριωδίου, που μας οδηγεί προς το πάθος κα την ανάσταση του Κυρίου. Η παραβολή αυτή μέσα σε λίγες γραμμές ο Χριστός μας προσφέρει  διδάγματα, ικανά ν’ αποτελέσουν το πλαίσιο μιας θεοφιλούς πνευματικής ζωής.

          Το παραβολικό κείμενο φαίνεται τόσο από την εισαγωγή όσο και από τα πρόσωπα, ότι ειπώθηκε για  κάποια θρησκευτική Ιουδαϊκή ομάδα της εποχής  και συγκεκριμένα τους Φαρισαίους. Το ηθικό όμως συμπέρασμα που κλείνει η σύντομη έκθεσή της, τις δίνει ένα χαρακτήρα υπερχρονικό.

          Πάντως η αφορμή της παραβολής μας οδηγεί στην ασφαλή ερμηνεία της. Οι Φαρισαίοι και η μεγάλη τους αυτοπεποίθηση αποτέλεσαν το έναυσμα για να πει ο Χριστός τη σημερινή παραβολή, αποσκοπώντας να θεραπεύσει το αρρωστημένου τους φρόνημα.

          Οι Φαρισαίοι ήταν από τις κυρίαρχες ομάδες μέσα στην Ιουδαϊκή κοινωνία και οι περγαμηνές τους στην ιστορία του περιούσιου λαού δεν ήταν και ευκαταφρόνητες. Ήταν οι πνευματικοί απόγονοι των ευσεβών Ιουδαίων, οι οποίοι υπερασπίζονταν το Νόμο της Π. Δ. εναντίον όσων επεδίωκαν να νοθεύσουν με ελληνιστικά στοιχεία. Γι’ αυτό και στα χρόνια των Μακκαβαίων έδειξαν μεγάλη γενναιότητα μέχρις αίματος, στον αγώνα για την υπεράσπιση του πατρίου εδάφους. Απ’ αυτούς τους ήρωες της Μακκαβαικής εποχής προέρχονταν οι Φαρισαίοι. Στην εποχή όμως του Κυρίου είχαν εκφυλισθεί και παρουσιάζουν μια επιφανειακή θρησκευτικότητα χωρίς πνευματικό βάθος. Είχαν καταντήσει παλαιοί ασκοί.

          Παρ’ όλα αυτά οι Φαρισαίου πίστευαν πως ήταν δίκαιοι και ενάρετοι και απαιτούσαν την επιβράβευσή τους από τον Θεό περιφρονώντας τους άλλους ανθρώπους. Και ενώ ήταν βαρειά άρρωστοι, αυτοί νόμιζαν, ότι ήταν υγιείς οργανισμοί. Τέτοια αυταπάτη είχαν.

          Αυτή λοιπόν την απαράδεκτη αυτοπεποίθησή τους θέλησε να διορθώσει ο Κύριος με την περιεκτικότατη αυτή παραβολή που ακούσαμε σήμερα. Καυχιόταν στο Θεό για τις νηστείες, τις προσευχές και τις ελεημοσύνες, όλα όσα αποτελούσαν την πηγή τους θρησκευτικού τους ναρκισσισμού.

          Βέβαια η αυτοπεποίθηση με μέτρο είναι οπωσδήποτε χρήσιμη, διότι χωρίς αυτή ο άνθρωπος δεν θα επιχειρούσε ακόμη και την πιο μικρή απασχόληση, διότι η θέλησή του απονεκρώνεται και κλείνεται μέσα σε πιεστικά συμπλέγματα.

          Το ερώτημα όμως είναι: Ποια είναι η πηγή αυτής της αυτοπεποίθησης; Μήπως τα θρησκευτικά και ηθικά έργα του Φαρισαίου της παραβολής; Τότε τι νόημα έχει ο ευαγγελικός λόγος: « Όταν ποιείτε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε, ότι αχρείοι δούλοι εσμέν, ότι ο οφείλομεν ποιείσαι πεποιήκαμεν». Ή μήπως αυτή η αυτοπεποίθηση έχει ως αιτία τον πλούτο των γνώσεων, τη δύναμη της ωραιότητος του σώματος και τα περιφανή αξιώματα;

          Εάν είναι έτσι, τότε  αυτή η αυτοπεποίθηση είναι επισφαλής και ετοιμόρροπη.

          Φαίνεται, ότι κάπου  αλλού στηρίζεται η αληθινή αυτοπεποίθηση. Σε κάποιο στήριγμα απαρασάλευτο, απρόσιτο στις δυνάμεις της φθοράς. Και το στήριγμα αυτό που μπορεί κανείς άφοβα να στηρίξει την αυτοπεποίθησή του, είναι ο Θεός. Ο Φαρισαίος, αν και φαινομενικά άνθρωπος του Θεού, διαπνέεται από ανθρωποκεντρισμό. Όλη τη λάμψη του την στήριζε στις υποτιθέμενες αρετές του. Τον Θεό τον ήθελε απλά για να επιβεβαιώσει το μεγαλείο του. Γι’ αυτό και έμεινε αδικαίωτος από τον Θεό.

          Ο χριστιανός παίρνοντας μάθημα από την περίπτωση του Φαρισαίου έχει την πίστη του χορηγό στο Θεό και την αυτοπεποίθησή του. Ο πιστός εμπιστεύεται τον εαυτό του, γιατί εμπιστεύεται την δύναμη του Θεού. «Ου φοβηθήσομαι από μυριάδων λαού των κύκλω συνεπετιθεμένων μου». Άφοβος ο πιστός απέναντι σε ανθρώπους και σκοτεινές δυνάμεις.

          Δυστυχώς αυτή η φαρισαϊκή αυτοπεποίθηση δεν είναι άγνωστη στην εποχή μας. Ιδιαίτερα από τότε που η επιστήμη και η σύγχρονη τεχνολογία φούσκωσε από εγωισμό τον άνθρωπο και στέγνωσε την θεοκεντρική αντίληψη της ζωής και  την καρδιά του από κάθε πνευματικό πόθο και μεταφυσική προσδοκία. Μάλιστα εξελίχθηκε στην αρχαία «ύβριν» και εκφράστηκε στο χώρο της φιλοσοφίας με τη θεωρία « του θανάτου του Θεού».

          Και το ερώτημα παραμένει: τί κέρδισε ο σύγχρονος άνθρωπος με τον υπερφίαλο εγωισμό του, όταν στηρίχθηκε στον εαυτό του και όχι στην αγάπη του Θεού; Κέρδισε… αίμα, πολέμους, λιμούς, εκατόμβες θυμάτων… κέρδισε αγωνία, άγχος, ανασφάλεια, ασθένειες που τον αποδεκατίζουν. Ένα ιός εμφανίζεται και τρομοκρατιέται ολόκληρος ο κόσμος.

          Όπως φαίνεται ο Θεός και η ιστορία δεν δικαίωσαν την υπερηφάνεια του ανθρώπου. Διότι είναι απαρασάλευτη η αλήθεια που διατυπώνεται από τον αιώνιο Θεό: «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται (Λκ. 18, 14).

          Καλό Τριώδιο

          π. γ. στ.    

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (του Τυφλού) Ευαγγέλιο: Λκ. 18, 35-43

Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

          Εν ολίγοις

Δύο Κυριακές μετά τα Φώτα η Εκκλησία με τη θεραπεία του Τυφλού της Ιεριχούς έρχεται να μας υπενθυμίσει, ότι  ο  Χριστός  είναι το αληθινό Φως των ανθρώπων. Με αυτό ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό ως ιατρό και τον εαυτό του που έχει ανάγκη από θεραπεία. Με την πίστη οδηγείται στο δρόμο της θεογνωσίας και της ελευθερίας η οποία αποτελεί τη βαθύτερη ουσία κάθε θεραπείας.

         Η ασθένεια που δεν θεραπεύεται με φαρμακευτικά μέσα προκαλεί στον άνθρωπο απογοήτευση. Ο ασθενής μπορεί να έχει δίπλα του πολλούς ανθρώπους, αλλά βιώνει το αίσθημα της μοναξιάς. Νοιώθει, ότι κανείς απ’ αυτούς δεν μπορεί να τον βοηθήσει ουσιαστικά, δηλ. να τον απαλλάξει από την ασθένεια του. Οπότε απεγνωσμένα αποζητά κάποιον που να έχει ιαματική δύναμη. Έτσι εξηγείται γιατί μέσα στα ευαγγέλια συναντάμε πολλές φορές διηγήσεις που αναφέρουν ότι ο  Χριστός συναναστρέφεται με ασθενείς και μάλιστα με βαρειές και ανίατες ασθένειες.

   Παράδειγμα ο σημερινός τυφλός της Ιεριχούς. Ενώ πολλοί προσπαθούν να καταπνίξουν τη φωνή του για να μην τους ενοχλεί, o Κύριος σταματά, τον προσκαλεί κοντά του, του δίνει το  φως του και επαινεί την πίστη του.

         Ας δούμε αυτά τα δύο σημεία.

    Ο τυφλός της περικοπής μας βρίσκεται ίσως σε κάποια πλεονεκτικότερη θέση από τους άλλους γύρω του. Αν και δεν έχει το φως του, εν τούτοις αναγνωρίζει το Χριστό ως Σωτήρα που μπορεί να τον θεραπεύσει. Για σκεφθείτε, ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε απόγνωση και παρά τη σωματική του αδυναμία να δει τα πρόσωπα του όχλου, είχε την πνευματική αίσθηση να διακρίνει, ότι ο Χριστός είναι Αυτός που μπορεί να τον λυτρώσει.

          Και σήμερα συναντούμε ασθενείς που αντιμετωπίζουν τον πόνο της αρρώστιας  με διάφορους τρόπους. Άλλοι τον βλέπουν σαν μια αναπότρεπτη ανθρώπινη μοίρα, άλλοι σαν μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ζωής και κάποιοι άλλοι σαν ένα ανερμήνευτο μυστήριο. Ένας απαισιόδοξος δεν μπορεί να βρει κάποιο νόημα στην αρρώστια ή στον πόνο, όμως έτσι χάνει την ευκαιρία ν’ ανακαλύψει το νόημα της ζωής. Ενώ ο αισιόδοξος παραμερίζει το πρόβλημα του σωματικού πόνου και αναπτύσσει την αίσθηση της ευτυχίας μέσα στις διάφορες καταστάσεις που περιβάλλουν τον άνθρωπο. Ο σημερινός τυφλός είχε λοιπόν  την ικανότητα να ξεπεράσει το πρόβλημα της ασθένειά του.

          Ποια είναι η στάση του Χριστού;

   O Χριστός διδάσκει την καινούργια διδασκαλία Του και αποκαλύπτει το Θεό και τη βασιλεία Του με ωραίες παραβολές και υπέροχους λόγους. Συγχρόνως όμως δείχνει έμπρακτα τη δύναμη αυτής της βασιλείας και το ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο. Διότι ένας Θεός με ωραίες διδασκαλίες και λόγους, αλλά χωρίς αγάπη για την ανθρώπινη περιπέτεια, δεν θα ήταν αληθινός Θεός. Ο Θεός όμως που αποκαλύπτει ο Χριστός είναι Θεός της αγάπης.

          Τίποτε δεν γίνεται χωρίς να το επιτρέπει ο Θεός. Και ό, τι επιτρέπει αυτό στηρίζει το καλό και όχι το κακό, γι’ αυτό και όσα συμβαίνουν μπορούν να συμβάλλουν στην πνευματική προκοπή του ανθρώπου. Για να το επιτύχει όμως αυτό χρειάζεται να πιστεύει και να ελπίζει στο Θεό και την πρόνοιά Του, διότι μόνο μ’ αυτή την προοπτική διατηρείται η ελπίδα και γίνεται δυνατή η μετατροπή του πόνου σε πνευματική ενέργεια. Η αδυναμία μετασχηματίζεται σε δύναμη. «Η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται».

          Με μια τέτοια δύναμη κατέφυγε ο τυφλός του ευαγγελίου στο Χριστό για να βρει το φως του. Χωρίς αυτή την ελπίδα ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Καταπονείται από τον πόνο, χάνει το θάρρος του και βλέπει τον αφανισμό του.

          Σήμερα παρατηρούμε να επαναλαμβάνεται το ίδιο φαινόμενο της Ιεριχούς, όχι βέβαια πάντοτε με πιστούς ανθρώπους. Δηλ. υπάρχουν άνθρωποι που προσέρχονται στην Εκκλησία που μέχρι τώρα δεν είχαν καμιά σχέση μ’ αυτή. Ζητούν από τους ιερείς να τους σταυρώσουν, να τους διαβάσουν κάποια ευχή υπέρ υγείας για κάποια σοβαρή ασθένεια που αντιμετωπίζουν ή μια παράκληση και ευχέλαιο για την ίαση τη δική τους ή κάποιου συγγενούς των. Αλήθεια ποιοί; Αυτοί που πριν λίγο δεν πίστευαν, γελούσαν και ειρωνεύονταν με τις ιδέες τέτοιων «αγιοτικών»!

          Ας είναι. Ο Χριστός δίνει τη δυνατότητα και σ’ εκείνους να Τον γνωρίσουν, για ν’ απαλύνει τον πόνο τους με τη χάρη Του. Δεν είναι παράξενο, ότι πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους  μέσα στον πόνο και τη θλίψη τους ανακαλύπτουν μια διέξοδο, όχι μόνο για να ελπίσουν σε κάτι καλλίτερο σχετικά με την υγεία τους, αλλά και να στραφούν προς τον Θεό, βρίσκοντας έτσι τον πνευματικό τους προσανατολισμό.

          Η Εκκλησία μας με τη θεραπεία του τυφλού της Ιεριχούς θέλει να μας βοηθήσει για να δούμε και τη δική μας τυφλότητα που την αγνοούσαμε μέχρι τώρα, γιατί αν την γνωρίζαμε, δεν θα είμαστε τυφλοί.

          Εξ άλλου τυφλοί είναι όσοι δεν αναγνωρίζουν τον Ιησού Χριστό ως φως του κόσμου κατά τον άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο.

          Καλή Κυριακή

          π. γ. στ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ Ευαγγέλιο: Μτθ. 2, 13-23 Η ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

          Εν ολίγοις

   Το περιεχόμενο της σημερινής ευαγγελικής διήγησης που  αναφέρεται στη σφαγή από τον Ηρώδη, αλλά και τη φυγή και επιστροφή από την Αίγυπτο, μας προσγειώνει σε μία σκληρή πραγματικότητα. Η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι μία ρομαντική ιστορία μιας νοσταλγικής παιδικής εποχής, αλλά η φανέρωση μιας αντίφασης στη σχέση ανθρώπου και Θεού.

 Το μυστήριο της θείας ενσαρκώσεως προσκρούει στην τρομακτική αντίδραση των ανθρώπων. Εκεί που ανατέλλει η ελπίδα, πολύ  γρήγορα μετατρέπεται σε απόγνωση και τραγωδία.

  Είναι φοβερό! Κάποτε – κάποτε, και σήμερα πολύ συχνά, η ανθρώπινη παραφροσύνη δεν έχει όρια. Διότι όταν πεισματικά αντιστρατευόμαστε το θέλημα του Θεού, τότε ο Θεός μας παραδίδει «εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα». Και αυτή είναι η χειρότερη ώρα του θανάτου, η πιο σκληρή τιμωρία του, δηλ. όταν εγκαταλείπει τον άνθρωπο η χάρη του Θεού.

     Μία τέτοια θλιβερή και αχαρακτήριστη κατάσταση απογυμνωμένη από κάθε ίχνος θεϊκού στοιχείου φαίνεται στη σημερινή περικοπή του ευαγγελίου. Στο σημερινό ευαγγέλιο  δεσπόζει η αποτροπιαστική και θηριώδης μορφή του Ηρώδη, ο οποίος υποκριτικά εξέφρασε την διάθεση στους μάγους να προσκυνήσει κι αυτός το Βρέφος Ιησού, με απώτερο σκοπό να το εξοντώσει.

    Αλλά «ο δρασσόμενος τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών» φώτισε τους μάγους να επιστρέψουν στη χώρα τους «δ’ άλλης οδού». Ο Ηρώδης τότε συλλαμβάνει ένα φοβερό σχέδιο γενοκτονίας. Στρέφεται κατά των αθώων νηπίων της Βηθλεέμ και περιχώρων. Εκεί παίχτηκε ένα από τα πιο συγκλονιστικά δράματα της ιστορίας.

      Το στόμα του προφήτου Ιερεμία μας περιγράφει  τη πιο δραματική περιγραφή του δράματος της Βηθλεέμ. « Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν».

     Έτσι η χαρά της Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού επισκιάσθηκε από τη βάρβαρη και άδικη σφαγή των αθώων νηπίων. Και τα μεν νήπια της Βηθλεέμ, τα πρώτα ιερά θύματα του ονόματος του Χριστού, βρέθηκαν στη βασιλεία του Θεού, ενώ οι αποτρόπαιοι σφαγείς πήραν την «ανταπόδοση» που τους άρμοζε από τον Θεό. Ο εμπνευστής αυτής της τραγωδίας είχε τον πικρό θάνατο των αμαρτωλών.

     Δυστυχώς η γενοκτονία αθώων υπάρξεων δεν σταμάτησε, αλλά συνεχίζεται  και αυτή η παραφροσύνη δυστυχώς δεν συνέτισε τους μεταγενεστέρους.

       Τι πιο όμορφο πράγμα από το ωραίο και ελκυστικό πρόσωπο ενός αθώου μωρού παιδιού!

      Κι’ όμως υπάρχουν άνθρωποι που στην καρδιά τους έχει λείψει αυτή η ευαισθησία και χωρίς φόβο Θεού μιμούνται την κακουργία του Ηρώδη. Χωρίς αισθήματα αποστρέφονται και κακοποιούν  τα παιδιά. Τα χτυπούν, τα βασανίζουν, τα κακομεταχειρίζονται, τα εκμεταλλεύονται για ανίερους χρηματισμούς. Χιλιάδες παιδιά κακοποιημένα από εργάτες του κακού, ιδιαίτερα στις υπανάπτυκτες χώρες, δεν μπόρεσαν ποτέ  να ζήσουν την παιδική τους ηλικία.

          Οπωσδήποτε είναι θλιβερό το φαινόμενο αυτό, αλλά θλιβερότερο είναι, όταν οι ίδιοι οι γονείς γίνονται βασανιστές των παιδιών τους. Όταν καταστρέφουν τα ανυπεράσπιστα έμβρυα με ελαφρά τη καρδία σαν να μην συμβαίνει τίποτα!

         Οι άγιοι Πατέρες στρέφουν την προσοχή τους από το μερικό στο γενικό αυτό φαινόμενο. Έχοντας κατά νουν, ότι το παιδί δεν είναι μόνο σώμα, αλλά και ψυχή, επεκτείνουν τον έλεγχό τους στην αχαρακτήριστη συμπεριφορά προς την τρυφερή παιδική ψυχή. Κακίζουν και ελέγχουν εκείνους τους γονείς, που, ενώ προσφέρουν το παν για μια άνετη και ευχάριστη ζωή στο παιδί τους, δεν δείχνουν και το ανάλογο ενδιαφέρον για την ψυχική και πνευματική του καλλιέργεια.

      Συγκεκριμένα ο άγιος Ι. Χρυσόστομος λέγει: τούτους εγώ τους πατέρες, που παραμελούν  το έργο της ανατροφής, και «αυτών των παιδοκτόνων χείρους είναι φαίνη αν», δηλ. θα τους χαρακτήριζα ως τους χειροτέρους φονιάδες.

        Μετά απ’ αυτά αντιλαμβανόμαστε, ότι η Εκκλησία απέναντι στην αθώα παιδική ψυχή  είναι σοβαρή. Όπως επίσης κατακριτέα είναι και η σκανδαλώδης ζωή μας γιατί σκανδαλίζει αυτές τις αθώες υπάρξεις, κάτι για το οποίο ο Χριστός μίλησε με αυστηρή γλώσσα για τους σκανδαλοποιούς.

         Επιτέλους ας πάψουμε να είμαστε  παιδοκτόνοι και ας μιμηθούμε τα παιδιά στην αθωότητα, την απλότητα. Ας στραφούμε προς τα παιδιά, γιατί σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού κάνεις δεν πρόκειται να γευτεί της βασιλείας του Θεού αν δεν νηπιάζει ως προς την κακία.

          Καλή Κυριακή- χρόνια πολλά και καλά

          π. γ. στ.

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο: 17, 14-23 Η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

          Εν ολίγοις

          Όσοι έχουν παιδιά μπορούν να καταλάβουν τον πόνο εκείνου του πατέρα που πλησίασε το Χριστό για να τον παρακαλέσει για τη θεραπεία του άρρωστου παιδιού του. Ο δυστυχισμένος πατέρας γονυκλινής παρακαλεί τον Χριστό για το παιδί του. «Κύριε, ελέησόν μου τον υιόν, ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει. Πολλάκις γαρ πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ». Βλέπουμε ότι περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση του παιδιού του την οποία πολύ συχνά έβλεπε μπροστά στα μάτια του. Μια τέτοια εικόνα είναι μαχαίρι και σπαραγμός στις καρδιές των γονέων. Καταλαβαίνουμε λοιπόν με πόσο ενδιαφέρον και ελπίδα ο πατέρας εκείνος έφερε το άρρωστο παιδί του στον Ιησού Χριστό και με τι πόνο και τόνο ψυχής είπε εκείνα τα λόγια. Το παράδειγμα αυτού του πατέρα μας δίνει αφορμή να πούμε λίγα λόγια για τους γονείς και τα παιδιά τους.

          Αποτελεί μεγάλη τιμή και ευλογία το ότι ο άνθρωπος έγινε συνδημιουργός του Θεού στο μεγάλο έργο της διαιωνίσεως του ανθρωπίνου γένους. Κανένα από τα έργα του ανθρώπου δεν μπορεί να παραβληθεί σε ιερότητα και σπουδαιότητα με τη γέννηση των παιδιών. Η «έννομος συζυγία και η εξ αυτής παιδοποιία» είναι όχι μόνο θείο θέλημα, αλλά τιμή ευλογία του Θεού στον άνθρωπο. Λέγεται ότι, όταν ο Ωριγένης ήταν νήπιο στην κούνια, ο πατέρας του Λεωνίδας πήγαινε κρυφά, όταν κοιμόταν, και το φιλούσε στο στήθος. Ένοιωθε ότι έβλεπε σ’ εκείνο το νήπιο την παρουσία του Θεού στο σπίτι του.

          Πράγματι τα παιδιά είναι ευλογία και η παρουσία του Θεού στην οικογένεια. Ο κόπος γι’ αυτά αποτελεί πηγή χαράς για τους γονείς. Η μητέρα όταν έρθει η ώρα να γεννήσει έχει λύπη. Όταν όμως γεννήσει «ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον». Η μητέρα κρατά το νήπιο στους κόλπους της, το θηλάζει και σκέπτεται, ότι κάποια μέρα μπορεί να πει κάποιος «μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας». Οπότε τα παιδιά δεν είναι μόνο η χαρά των γονέων, αλλά και η προσδοκία των. Για τα παιδιά τους οι γονείς κάνουν όνειρα και αναπαύονται στα παιδιά τους, ότι στο μέλλον θα βρουν κατανόηση και γιατί όχι και περίθαλψη;

          Αλλά τα παιδιά, για τους γονείς δεν είναι μόνο χαρά και προσδοκία, είναι και ευθύνη και χρέος των γονέων απέναντι σ’ αυτά. Δεν φτάνει οι γονείς να τα φέρουν οι στον κόσμο, πρέπει και να τα αναθρέψουν οι χριστιανοί γονείς τα τέκνα τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Οι γονείς είναι πρώτα οι φυσικοί προστάτες της σωματικής υγείας των παιδιών τους. Έχουν χρέος να  φροντίσουν για τη σωματική υγεία των παιδιών τους και πριν να τα γεννήσουν,  και όταν θα τα φέρουν στον κόσμο. Η τροφή και η ενδυμασία και η σωματική περίθαλψης των παιδιών είναι ένα ιερό καθήκον των γονέων.

          Περισσότερο όμως από την ζωή είναι η ψυχή του παιδιού και έχει ανάγκη προστασίας. Είναι η φροντίδα για την ανατροφή του παιδιού. Η ανατροφή των παιδιών  είναι το δύσκολο και μεγάλο έργο. Ο άγ. Γρηγ. ο Θεολόγος την ονομάζει τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών. Είναι η ανατροφή των τέκτων και αυτό είναι καθήκον των γονέων.

          ΟΙ γονείς έχουν χρέος να φροντίσουν για την γραμματική και επαγγελματική μόρφωση των παιδιών τους, αλλά πριν απ’  αυτά και μαζί μ’  αυτά να τα αναθρέψουν μέσα στο σπιτικό περιβάλλον  με το λόγο και το φωτεινό παράδειγμά τους. Ιδιαίτερα μάλιστα η μητέρα έχει το μεγάλο προνόμιο και το καθήκον μαζί με το γάλα της να ποτίσει το παιδί της με τη ευσέβεια και τον φόβο του Θεού. Έχουμε πολλά παραδείγματα σπουδαίων και  μεγάλων ανδρών  και αγίων της Εκκλησίας που ό, τι έγιναν το οφείλουν στη σπουδαία μητέρα τους. και στην χριστιανική ανατροφή της οικογένειας τους.

          Το παράδειγμα του πατέρα που έφερε το άρρωστο παιδί του στο Χριστό δεν μας διδάσκει μόνο για την παρουσία των παιδιών στην οικογένεια και τις υποχρεώσεις των γονέων προς τα παιδιά. Μας διδάσκει επί πλέον και ποιο δρόμο  πρέπει ν’ ακολουθήσουμε για την ανατροφή των παιδιών μας. Κι ακόμη σε ποιον πρέπει  να καταφύγουμε για να ζητήσουμε βοήθεια στο μεγάλο αυτό έργο μας.

          Και όταν είναι γερά τα παιδιά και όταν είν αι άρρωστα-και δυστυχώς σήμερα  είναι πολλά ψυχικά άρρωστα- εκείνος στον οποίο πρέπει να καταφύγουν είναι ο Ιησούς Χριστός. Κάθε γονέας μέσα στους τόσους  ηθικούς κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά τους σήμερα, εκείνο που πρέπει  να κάνει είναι να ζητήσει την προστασία και τη σκέπη του Θεού κοντά στον Χριστό με τα  ίδια εκείνα λόγια: « Κύριε, ελέησον μου τον υιόν».

          Καλή Κυριακή

          π. γ. στ.

το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο: 14΄22-34 Ο φόβος: ένα δυσάρεστο συναίσθημα

          Εν ολίγοις

          Το θαύμα του Ιησού που μας αφηγείται η σημερινή ευαγγελική διήγηση από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο συνέβη αμέσως μετά τον θαυματουργικό χορτασμό χιλιάδων ανθρώπων στην έρημο με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Αμέσως μετά τον θαύμα έστειλε τους μαθητές Του να μπουν στο πλοίο για να πάνε στη δυτική όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας. Όταν όμως το πλοίο απομακρύνθηκε από την ακτή ένας δυνατός άνεμος προκάλεσε μεγάλη τρικυμία που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή των επιβατών. Πάλευαν ολόκληρες ώρες με τα κύματα οι μαθητές, όταν ο πανικός έγινε φόβος και τρόμος. Ο Χριστός όμως έρχονταν εκείνη την ώρα του κινδύνου να τους συναντήσει, να τους επιπλήξει για την ολιγοπιστία τους και να τους εμπνεύσει το αίσθημα της ασφάλειας και του θάρρους.

          Η σημερινή περικοπή όπως φαίνεται έχει ως ιστορικό υπόβαθρο το βίωμα του φόβου που ένοιωσαν οι μαθητές στην τρικυμισμένη θάλασσα, αλλά και το αίσθημα της ασφάλειας του ανθρώπου που πρόσφερε ο Χριστός.

          Ο φόβος είναι ένα έντονο δυσάρεστο συναίσθημα και ένας αμυντικός μηχανισμός του ανθρώπου μπροστά σ’ έναν πραγματικό ή αναμενόμενο κίνδυνο. Είναι μια αντίδραση που δραστηριοποιεί και κινητοποιεί τον άνθρωπο, για ν’ αντιμετωπίζει τις εξωτερικές επιρροές και απειλές.

          Ο φόβος του θανάτου ως γνωστόν διαποτίζει όλη τη ζωή του ανθρώπου και επηρεάζει τις σχέσεις του με το Θεό, τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον του. Ολόκληρος ο πολιτισμός του ανθρώπου, η οργάνωση της ζωής του, οι τέχνες, οι επιστήμες, τα ήθη και τα έθιμά του, οι παραδόσεις του και οι οραματισμοί του, προσδιορίζονται από τον φόβο του θανάτου. Ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο γιατί έχει υποδουλωθεί  σ’ αυτόν. Γι’ αυτό και η καταξίωση του ανθρώπου είναι ανέφικτη χωρίς την απελευθέρωση από το φόβο αυτό.

          Η ένταξη στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, έγινε η είσοδος στην κοινωνία της ελευθερίας και παρέχει την πλήρη καταξίωση και τελείωσή του. Τον καθιστά μέτοχο της άκτιστης ζωής και της αιωνιότητας  του Χριστού.

          Η πίστη και η κοινωνία με τον Χριστό γεννά έναν άλλο φόβο, το φόβο του Θεού. Χωρίς αυτόν τον φόβο δεν είναι δυνατή η γνώση του Θεού. Ο φόβος αυτός είναι τελείως διαφορετικός από τον φυσικό φόβο για κάτι κακό που έρχεται. Κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει τον Θεό, αν πρώτα δεν τον φοβηθεί. Χωρίς αυτό τον φόβο είναι αδύνατη η γνώση του Θεού, Ο φόβος γεννιέται από την πίστη και όχι η πίστη από τον φόβο. Εκδηλώνεται με την τήρηση των εντολών του Θεού και οδηγεί στη γνώσι Του. Και η γνώση αυτή είναι δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο που τον φοβάται και τηρεί τις εντολές Του, όπως λέγει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος.

          Η τήρηση των εντολών, η κάθαρση από τα πάθη και η προκοπή στην αγάπη πραγματοποιείται με τον φόβο. Η τέλεια αγάπη «έξω βάλλει τον φόβο». Ο φόβος χαρακτηρίζει τις προκαταρτικές βαθμίδες της πνευματικής ζωής. Αλλά και ο τέλειος πιστός δεν είναι αθεόφοβος. Ο φόβος όμως σ’ αυτόν παίρνει μια άλλη μορφή. Συνδυάζεται με την αγάπη και αφανίζεται σιγά -σιγά απ’ αυτήν.

          ΄Ετσι υπάρχουν δύο είδη φόβου: ο εισαγωγικός, που προκαλείται από την απειλή της κολάσεως. Αυτός χαρακτηρίζει τους ανώριμους πιστούς. Ο δεύτερος φόβος γεννάται από την αληθινή αγάπη προς τον Θεό και αποτελεί καρπό της παρουσίας της χάριτος. Ο φόβος αυτός δεν έχει κάτι το κοινό με το φυσικό φόβο. Αντίθετα, όπως λέγει ο άββάς Δωρόθεος, η παρουσία του ελευθερώνει τον άνθρωπο από κάθε γήινο φόβο. Ο τέλειος φόβος συνδέεται με τη βίωση και τη συναίσθηση του μεγαλείου της δωρεάς του Θεού και του κινδύνου που διατρέχει ο άνθρωπος να φανεί ανάξιος μια τέτοιας κλήσεως.

          Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η ανιδιοτελής αγάπη οδηγεί στην αποδοχή του θανάτου κα την υπέρβασή του με την πίστη στον Χριστό. Έτσι η ζωή παίρνει νέο  νόημα  και σκοπό. Ελεύθερος πλέον από τον φόβο του θανάτου μπορεί να νικήσει δυσκολίες και εμπόδια και να γευτεί την αληθινή ζωή και αγάπη. Η εμπειρία της αγάπης είναι εμπειρία ζωής. Και η ζωή της αγάπης είναι ζωή μετοχής στη νίκη εναντίον του φόβου και του θανάτου.

          «Μη φοβείσθε». Σε αυτή τη φράση της σημερινής ευαγγελικής διήγησης πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε τη ρητή υπόσχεση του Χριστού προς τα  μέλη της Εκκλησίας Του, που πορεύονται μέσα στις θλίψεις και τις ταραχές της ζωής, τους παντοίους κινδύνους και πειρασμούς.

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.

Η Εκκλησία δεν είναι Σχολή, αλλά Ζωή!

   Η Εκκλησία δεν ιδρύθηκε σαν μια φιλοσοφική Σχολή θεωρητικών συζητήσεων και διαλογισμών που δεν οδηγούν πουθενά. Ποιο είναι το αποτέλεσμα των θεωρητικών και φιλοσοφικών συζητήσεων; Η διαφωνία, η πολυμορφία των απόψεων και η ποικιλία των γνωμών.

  Η Εκκλησία όμως δεν αναζητά την αλήθεια. Έχει την Αλήθεια, την μία και μοναδική Αλήθεια των πραγμάτων, αποκαλυμμένη από τον ίδιο το Θεό που έγινε άνθρωπος. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς ήταν η Αλήθεια. Το διακήρυξε ο ίδιος: «Εγώ είμι η οδός, η Αλήθεια και η ζωή». Αλλά και σας παρέδωσα την Αλήθεια δια των Αποστόλων και του Ευαγγελίου.

   Η Εκκλησία κυρίως ζει μέσα στο φως της καθολικής Αλήθειας και γι’ αυτό το σώμα της Εκκλησίας είναι εγγυητής για τη διαφύλαξη της μιας και μοναδικής Αλήθειας. Γι’ αυτό και ο Απ. Παύλος ονομάζει την Εκκλησία «στυλοβάτη και θεμέλιο της Αλήθειας».

          π. Γ.

πηγή

Ξεχνάμε σιγά-σιγά το ορθόδοξο χριστιανικό παραδοσιακό πανηγύρι

Ένα επικίνδυνο φαινόμενο αποχριστιανισμού της ορθόδοξης παραδοσιακής κοινωνίας

Τώρα τελευταία στον τόπο μας τείνουν να κυριαρχήσουν κάποιες παράξενες «γιορτές» αφιερωμένες σε περίεργες «θεότητες» όπως «γιορτή του κρασιού», «γιορτή της σαρδέλας», «γιορτή του καρπουζιού», «γιορτή του τσίπουρου» κ. ο. κ.

Με τις αφιερώσεις αυτές η σύγχρονη κοινωνία μας απομακρύνεται από τις παραδοσιακές γιορτές της ορθοδοξίας που γαλούχησαν γενεές γενεών με το γνήσιο θρησκευτικό και ελληνορθόδοξο ήθος που νοημάτιζε τη ζωή του ορθόδοξου λαού μας.

Οι τοπικές πανηγύρεις, ιδιαίτερα της υπαίθρου, συγκέντρωναν πλήθος πιστών από κάθε γεωγραφικό σημείο της πατρίδας μας, για να βρεθούν στο πανηγύρι του χωριού τους και να τιμήσουν τον τοπικό Άγιο. Το πνεύμα των γιορτών άλλαζε τις διαθέσεις των ανθρώπων. Οι χωρικοί άνοιγαν τα σπίτια τους στους επισκέπτες, οι γυναίκες καθάριζα και άσπριζαν τις αυλές τους, καθάριζαν με επιμέλεια τον Ιερό Ναό, οι νοικοκυρές ετοίμαζαν νόστιμα παραδοσιακά φαγητά και γλυκίσματα, έκοβαν άνθη για να στολίσουν από την παραμονή το σπίτι τους και την Εκκλησία ή το ξωκλήσι του χωριού και φίλευαν τους ξένους και τους συντοπίτες ότι καλό παράγει ο τόπος τους. Στη συνέχεια παρακολουθούσαν τον πανηγυρικό Εσπερινό και συμμετείχαν στην ιερά λιτάνευση της Εικόνας και το πρωί όλοι πήγαιναν στην Θεία Λειτουργία για λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων. Και μετά το πέρας της λειτουργικής σύναξης άρχισε το παραδοσιακό γλέντι με χορούς και ξεφαντώματα.

Σήμερα όμως όλη αυτή η γιορταστική μυσταγωγία τείνει ν’ αντικατασταθεί με κοσμικές γιορτές μακριά από το ελληνορθόδοξο πνεύμα της χριστιανικής γιορτής. Τα αγγελτήρια του πανηγυριού δεν γράφουν «πανήγυρης Αγίας Παρασκευής» ή «του προφήτη Ηλία» ή «της Αγίας Μαρίνας», αλλά έχουμε γιορτή αφιερωμένη σε κάποιο τοπικό προϊόν όπως αναφέραμε παραπάνω. Από μακριά οσμίζεται κανείς γαργαλιστικές μυρωδιές από ψησταριές με διάφορα κρεατικά, έστω κι αν είναι νηστησίμες μέρες, ενώ η πνευματική διάσταση τη γιορτής αγνοείται και υποτιμάται. Εκείνο που προέχει είναι να διασκεδάσουμε όσο μπορούμε καλύτερα. Και η διασκέδαση ολοκληρώνεται με σύγχρονη ξέφρενη μουσική και με ξενικούς χορούς.

Με τον τρόπο αυτό όμως ξεχνάμε σιγά - σιγά το ορθόδοξο χριστιανικό παραδοσιακό πανηγύρι. Δεν εκκλησιαζόμαστε, δεν ετοιμαζόμαστε πνευματικά, δεν κοινωνούμε, δεν συμμετέχουμε στη λιτάνευση της ιεράς εικόνας του εορταζόμενου Αγίου. Τελικά αποχριστιανίζεται η θρησκευτική πανήγυρης και αντικαθίσταται από κοσμικές εκδηλώσεις που στοχεύουν στην ικανοποίηση του φαγητού και τη διασκέδαση.

Αυτά πρέπει να μας εμβάλλουν σε ανησυχία. Είναι ανάγκη να κρατήσουμε τις όμορφες παραδοσιακές παραδόσεις με τη αρετή της φιλοξενίας που χαρακτηρίζει την ορθόδοξο χριστιανική ελληνική οικογένεια. Όσα μας φέρνουν, δυστυχώς καθιερώνονται «ως πολιτισμός» αλλότρια των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων. Πρόκειται για ένα «πολιτισμό» που παραμερίζει την Εκκλησία και τους Αγίους από την ζωή της ορθόδοξης κοινωνίας μας και τείνει να αποχριστιανίσει ότι έχει απομείνει στη συνείδηση του λαού μας. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα σχέδιο που υλοποιείται ύπουλα από ξένα κέντρα εχθρικά προς την πίστη μας και την ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Ιδιαίτερα τα καλοκαιρινά πανηγύρια ας αποτελέσουν αφορμή για επιστροφή στις παραδοσιακές μορφές του ελληνικού πανηγυριού.

Γι’ αυτό στώμεν καλώς.

Πρωτ. Γερ. Σταν

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο: Μτ. 8, 28-0,1 "Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ"

         

 Εν ολίγοις

          Η διήγηση της θεραπείας των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, που αναφέρουν και οι τρεις συνοπτικοί ευαγγελιστές, φανερώνει την δύναμη και την εξουσία του Μεσσία Χριστού πάνω στο διάβολο και το κράτος του. Ο Χριστός με το Σταυρό και την Ανάστασή Του σύντριψε τον διάβολο και το κράτος του και απελευθέρωσε τον άνθρωπο από την κυρίαρχα του.

          Η ύπαρξη και παρουσία του είναι αναμφισβήτητη μέσα στον κόσμο. Πολλοί κάνουν το λάθος να πιστεύω, ότι ο δαιμονισμός είναι μια τρέλλα. Μα κι αν το δεχτούμε  έτσι, είναι βέβαιο, ότι ανήκουν σε μια ειδική ομάδα «τρελλών», που με πάθος αντιμάχονται και πολεμούν ανελέητα τον άνθρωπο και το έργο του Θεού. Όσοι επιμένουν να τον αγνοούν διευκολύνουν την παραπλανητική παρουσία του αφήνοντάς τον να υπονομεύει τη ζωή και το έργο του Θεού.

          Ο διάβολος με τρεις τρόπους  κυρίως δείχνει την παρουσία του μέσα τον κόσμο. Πρώτα εισέρχεται μέσα τον άνθρωπο, τον κυριεύει και τον μεταβάλλει σε υποχείριό του. Με μια τέτοια κατοχή αλλοιώνει την προσωπικότητά του, όπως φαίνεται στην περίπτωση των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών. Δεύτερον ο άνθρωπος παραδίνει τη βούληση και τη θέλησή του, χάνει τον εαυτό του και τη ελευθερία του και τρίτο ο άνθρωπος παρασύρεται χωρίς να το θέλει στον «έτερο νόμο», συμμαχεί με τον κόσμο και γίνεται όργανο του σατανά.

          Η περίπτωση αυτή απειλεί όλους εμάς του πιστούς που ζούμε μέσα την κοινωνία την οποία διαμορφώνουν οι αντίθεες δυνάμεις κι όχι οι άνθρωποι του Θεού. Όλοι οι δαιμονόπληκτοι δούλοι του πονηρού, ζουν έξω από την κοινωνία, στα μνήματα, εκεί που βασιλεύει η παγωνιά και η ερημιά του θανάτου. Σκοτεινοί οι ίδιοι, σκοτεινά και τα έργα τους όπως και ο κύριός τους.

          Ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να καταλύσει τα έργα του διαβόλου ελευθερώνοντας τον άνθρωπο από την ανθρωποκτόνο δυναστεία του. Ο Χριστός πολεμεί τον διάβολο πολεμώντας την αμαρτία. Ο Θεός θέλει μόνο το καλό του ανθρώπου, σε αντίθεση με τον διάβολο που περιπατεί «ως λέων ωρυόμενος  ζητών τίνα  καταπίει».

          Οι σύγχρονοι ιδιαίτερα άνθρωποι σκέπτονται μ’ ένα τρόπο που προκαλεί τη χριστιανική μας συνείδηση. Στη σημερινή εποχή της προόδου και της τεχνολογίας είναι δυνατόν να κάνουμε λόγο για δαίμονες και δαιμονικές δυνάμεις; Ο σημερινός ορθολογιστής και θετικιστής άνθρωπος δυσκολεύεται να αποδεχθεί αντιλήψεις άλλων εποχών  που θεωρούσαν την αρρώστια ως επήρεια των πονηρών πνευμάτων. Όποιος όμως αμφισβητεί την ύπαρξη του διαβόλου και την αρνητική φθοροποιό επίδραση του στη ζωή μας, σίγουρα ευνοούν την πονηρία του να δείχνει πως δεν υπάρχει.

          Δυστυχώς όμως υπάρχει και κρύβεται μέσα στη δύναμη του πολύμορφου κακού που ταλαιπωρεί τον άνθρωπο και τον κόσμο. Ο αδιάφορος πνευματικά άνθρωπος ζει ανυποψίαστος από την παρουσία του διαβόλου και έτσι πέφτει εύκολο θύμα της πανουργίας του. Τρομάζει κανείς από την ποικιλία των μορφών και των εκδηλώσεων του .δαιμονικού στοιχείου  μέσα στη  ζωή.

          Η ουσία του δαιμονικού στοιχείου είναι ουσιαστικά η άρνηση της ζωής, η καταστροφή και ο μηδενισμός της. Διότι ό, τι εκμηδενίζει τη ζωή είναι ψεύτικο. Εδώ ακριβώς ανήκει ο πονηρός, ο οποίος «ανθρωποκτόνος ην απ’ αρχής» και «ότι λαλεί το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού». Η βία, το μίσος, η αυτοκαταστροφή, το παράλογο της ζωής, οι σύγχρονες μορφές δαιμονισμού, δεν είναι τίποτε άλλο παρά σύγχρονες μορφές δαιμονισμού, για να μην αναφέρουμε και τις φανερές εκδηλώσεις  του διαβόλου, που αν  και αλλάζουν μορφή, παραμένουν ίδιες, όπως είναι η δαιμονολατρία, η μαγεία και άλλες παρόμοιες μορφές δαιμονικών εκδηλώσεων.

          Ό, τι προάγει τη ζωή είναι η αλήθεια. Με την έννοια αυτή ο Χριστός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Όποιος δεν ανοίγει την πόρτα της ψυχής του στο Χριστό χάνει επίγεια και ουράνια αγαθά, χάνει τη ζωή του. Όποιος ανοίγει την πόρτα της ψυχής του στο θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, ανοίγει την ωραία πύλη της Βασιλείας του.

          Ας μην λησμονούμε, ότι τον Χριστό δεν τον έδιωξαν από κοντά τους μόνον όσοι δεν τον γνώρισαν, αλλά κυρίως εκείνοι που ευεργετήθηκαν, όπως λ. χ. οι Γεργεσηνοί, αλλά και όλοι οι «Γεργεσηνοί» σημερινοί χριστιανοί. Δεν φτάνει μόνο ν’ αναγνωρίζουμε τη δύναμή Του, το ίδιο έκαναν και οι δαίμονες, αλλά να νοιώσουμε την αγάπη Του και ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή και να ζήσουμε με αυτή για να σωθούμε.

π. γ. στ.

Καλή Κυριακή

το είδαμε εδώ