Πεθαίνοντας από την πείνα στην Αφρική – Τα παιδιά θύματα της παγκόσμιας αδιαφορίας

Παιδιά ενός κατώτερου Θεού; Λαοί αφημένοι στο έλεος και την αδιαφορία των «πλουσίων» και των «μεγάλων» του κόσμου. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι αποκρουστικές, σκληρές, σοκαριστικές. Αλλά είναι ΑΛΗΘΙΝΕΣ.

Τους τελευταίους τρεις μήνες μόνο, η πείνα έχει θερίσει περίπου 30.000 παιδιά στη Σομαλία. Πρόκειται για τη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση που πλήττει το Κέρας της Αφρικής εδώ και πολλές δεκαετίες.

Αμερικανοί αξιωματούχοι ζήτησαν από τη διεθνή κοινότητα να δράσει. Αλλά φαίνεται πως εκείνη δεν τους ακούει γιατί είναι απορροφημένη στην παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση...

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, η ξηρασία στην ανατολική Αφρική απειλεί περίπου 12 εκατομμύρια ανθρώπους. Στη Σομαλία, 3,2 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ανάγκη από άμεση ανθρωπιστική βοήθεια.


Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη στη Σομαλία όπου οι ισλαμιστές σεμπάμπ εμποδίζουν -από το 2009- την πρόσβαση των ανθρωπιστικών οργανώσεων του ΟΗΕ και ορισμένων διεθνών μη κυβερνητικών οργανώσεων στα εδάφη που ελέγχουν.



Και παρόλο που η πείνα σήμερα μπορεί εν δυνάμει να ξεπεράσει εκείνη στην Αιθιοπία το 1984 όσον αφορά το εύρος της (ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τότε τη ζωή τους) η διεθνής κοινότητα καθυστερεί ν’ αντιδράσει.


Για την ώρα, έχουν εξασφαλιστεί μόνο τα μισά από τα δυο δισεκατομμύρια δολάρια που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της πείνας, με βάση εκτιμήσεις του ΟΗΕ.


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: REUTERS

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_5429.html#ixzz1URjBEYVC

Ο άθεος (;) διά Χριστόν σαλός των Εξαρχείων

Ο Νικόλας ο Άσιμος είναι μια προσωπικότητα που χαρακτήρισε και τα Εξάρχεια και την ελληνική ροκ σκηνή - όχι μόνο (ή όχι τόσο) με τα τραγούδια του, όσο με τη ζωή του, που ήταν μια "ροκ ζωή".

Απαρνήθηκε την ήσυχη και βολεμένη μικροαστική ζωή και πήγε στα Εξάρχεια, όπου φυτοζωούσε ηχογραφώντας τα τραγούδια του σε ιδιωτικές κασέτες, ερχόμενος σε σύγκρουση με το καθεστώς και την αστυνομία (για ιδεολογικούς λόγους, όχι για εγκλήματα) και κάνοντας κάθε είδους τρέλες, που προκαλούσαν την υποκριτική και "καθώς πρέπει" ηθική της κοινωνίας.

Είμαι σίγουρος πως κι εγώ, αν τον συναντούσα ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου π.χ. να εμποδίζει την κυκλοφορία, θα τα έπαιρνα στο κρανίο - και, αν τον έβλεπα να έρχεται να μου μιλήσει, θα φοβόμουν και θα τον απόφευγα, αν μπορούσα. Την ακραία αντισυμβατική συμπεριφορά, αν και τη γουστάρω, και μερικές φορές παριστάνω πως την υιοθετώ (ίσως όχι τόσο ακραία, πάντως αντισυμβατική), όμως τη φοβάμαι κάπως όταν τη βλέπω στους άλλους. Αυτό είναι η ακτινογραφία της κοινωνίας: εκτιμάει τον καλό άνθρωπο, αλλά πετροβολεί τον "τρελό". Τα ίδια και σήμερα και στο παρελθόν.

Ο Νικόλας στις 17 Μαρτίου 1988 κρεμάστηκε στο σπίτι του, που το αποκαλούσε "χώρο προετοιμασίας". Νωρίτερα είχε συκοφαντηθεί για το βιασμό μιας κοπέλας, πράγμα που και τον ταλαιπώρησε απίστευτα, αλλά και του κόστισε ψυχικά πάρα πολύ. Μετά το θάνατό του, έγινε φίρμα, σαν τον Τσε Γκεβάρα και πολλούς άλλους αυθεντικούς ιδεολόγους και αντισυμβατικούς ήρωες. Εύχομαι ο Θεός να τον αναπαύσει, άσχετα αν ο ίδιος ο Νικόλας νόμιζε ότι πίστευε ή όχι σ' Αυτόν.

Εκτενές βιογραφικό του ΕΔΩ! 

Ο Χριστός ταύτισε τον εαυτό Του με τους απόκληρους (Ματθ. 25, 40). To να γίνεται κάποιος απόκληρος με τη θέλησή του είναι ό,τι πιο χριστιανικό. Φωτο: πάνω, ο Νικόλας, κάτω ο Τζιμ Καβίζελ ως Ιησούς Χριστός στο The Passion του Μ. Γκίμπσον (άποψη για την ταινία εδώ).

Ο Νικόλας και οι ορθόδοξοι άγιοι που του μοιάζουν

Αυτό που ο μοντέρνος άνθρωπος λέει "ροκ ζωή", οι ορθόδοξοι χριστιανοί το λέμε "σαλότητα" (=τρέλα). Στην Ορθοδοξία υπάρχει μια ομάδα αγίων που εκτείνεται σε πολλούς αιώνες (και στην εποχή μας) και ονομάζονται "διά Χριστόν σαλοί" (=τρελοί για το Χριστό). Οι άγιοι αυτοί παρίσταναν τους τρελούς, χωρίς να είναι, για να νεκρώσουν μέσα τους μέχρι τον πάτο το πάθος της υπερηφάνειας, για να απελευθερωθούν από όλα τα δήθεν χρήσιμα, αλλά στην πραγματικότητα περιττά (και να μείνουν μόνοι με την αγάπη του Χριστού), για να αποφύγουν την τιμή των ανθρώπων, αλλά και για να μπορέσουν να κριτικάρουν την αλαζονεία των ανθρώπων, τη δήθεν λογική της κοινωνίας, που συχνά γίνεται εγωιστική και απάνθρωπη. Γι' αυτούς βλ. εδώ.

Η αποδοχή των σαλών από την Ορθοδοξία και η επίσημη αναγνώρισή τους ως αγίων (παρά την ακραία αντισυμβατική συμπεριφορά τους και το κυνηγητό που έφαγαν -και τρώνε ακόμα και σήμερα- από την "καθωσπρέπει" κοινωνία) φανερώνει ότι στην ουσία της η Ορθοδοξία δεν είναι ούτε συμβατική ούτε ηθικιστική.
Ο Νικόλας δεν ήξερε ασφαλώς για τον άγιο Νικόλαο του Πσκωφ (κι ας είχαν το ίδιο όνομα), το "Νικόλσκα" (Νικολάκη), που σταμάτησε στο δρόμο τον παράφρονα τσάρο Ιβάν τον Τρομερό και του πρόσφερε ένα πιάτο με ωμό κρέας, για να στηλιτεύσει την αιμοσταγή βασιλεία του. Ούτε για τον άγιο Βασίλειο της Μόσχας, που έφτυνε τους τοίχους των εκκλησιών, για "να φύγουν οι δαίμονες", & φιλούσε τους τοίχους των πορνείων, για να τιμήσει τους λυπημένους αγγέλους που στέκονταν απ' έξω... Δε θα ήξερε (αλλά σίγουρα θα το εκτιμούσε, αν το είχε μάθει) ότι ο άγιος Συμεών ο σαλός, τον 6ο αιώνα, μπήκε στην εκκλησία κι άρχισε να σπάει καρύδια και να τα πετάει στους "ευσεβείς" μικροαστούς, που τον βούτηξαν και τον πέταξαν έξω...
Δε θα ήξερε επίσης ότι στα χρόνια του ζούσε στην Κερατέα μια αγία διά Χριστόν σαλή, η Ταρσώ (φωτο), που σκέπαζε το πρόσωπό της μ' ένα μαύρο πανί για να κρύψει την ομορφιά της (η ζωή της εδώ). Δε θα ήξερε πως δυο βήματα απ' αυτόν ζούσε ένας μεγάλος θαυματουργός άγιος (όχι σαλός, ούτε και ηθικιστής), ένας απλός παπάς που έμενε σε τροχόσπιτο & πρόσφερε υπηρεσίες στην Πολυκλινική Αθηνών και λεγόταν Πορφύριος...

Αν τα ήξερε, ίσως η ζωή του να είχε πάρει διαφορετική τροπή και, το κυριότερο, να είχε διαφορετική κατάληξη. Μέσα στην καρδιά μου, χωρίς τυμπανοκρουσίες, προσεύχομαι γι' αυτόν. Έστω κι αν είχε γράψει στην ταυτότητά του "Άνευ θρησκεύματος", όλοι οι άνθρωποι είναι του Θεού & μόνο ο Θεός ξέρει τα πιστεύω του καθενός - πολύ περισσότερο, ενός αγνού ανθρώπου που αντιδρούσε με αυτοθυσία στην καταπίεση και την υποκρισία.

"Κοσμικοί" σαλοί & διαφορές από τους σαλούς αγίους

Σαλότητες για λόγους κοινωνικής κριτικής έχουν εμφανιστεί σε αρκετά πρόσωπα, από την αρχαιότητα ακόμα (βλ. π.χ. το Διογένη και γενικά τους κυνικούς φιλοσόφους), στο δυτικοευρωπαϊκό Μεσαίωνα το έκανε αυτό ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, ο Σέξπιρ βάζει τον Άμλετ να το παίζει τρελός, για ν' ανακαλύψει το δολοφόνο του πατέρα του (αλλά έμμεσα περνάει το μήνυμα της απελευθέρωσης μέσω της απόρριψης της συμβατικής λογικής), ενώ στα νεότερα χρόνια αρνήθηκαν τους κανόνες της συμβατικής λογικής οι σουρεαλιστές και οι ντανταϊστές, ενώ κάποιοι ξεχώρισαν ακριβώς γι' αυτό το στυλ, όπως ο Σαλβατόρ Νταλί.
Αυτούς (πλην του αγ. Φραγκίσκου) τους χαρακτηρίζω "κοσμικούς σαλούς", διότι "κόσμος" = η εκτός χριστιανισμού περιοχή της κοινωνίας. Είναι τα ξαδέρφια των "διά Χριστόν σαλών" και ως τέτοια τα τιμώ και αναγνωρίζω τη μεγάλη αξία της επιλογής τους για την αφύπνιση της κοινωνίας. Ο Νικόλας Α., ο Έτσι, είναι ένας απ' αυτους.
Στις μέρες μας, σαλότητες κάνουν κι άλλοι, όπως ο Τζίμης Πανούσης, ο Θέμος Αναστασιάδης, ακόμα και οι Α.Μ.Α.Ν. (νυν "Ράδιο Αρβύλα"). Άξιος ο μισθός τους - βέβαια ο Νικόλας πέθανε κιόλας βαδίζοντας αυτό το δρόμο, και τούτο γιατί στο τέλος έγινε ένα με αυτό το δρόμο:

"...Ήταν σαν να πέρασε από δώ ο Έτσι και να μας έδωσε ζωή, και να γινήκαμε όλοι έτσι, και ξαναφεύγοντας ο Έτσι ρούφηξε όλη τη ζωή, παίρνοντας πίσω ό,τι είχε δώσει. Μαζί και μια σταγόνα απ' τον καθέναν. Ίσως του χρειαζόταν για να 'χει τη δύναμη να περπατά, για το αίμα που 'χε χάσει. Ίσως αυτό νομίζουν όλοι. Κι ίσως γι' αυτό τον αποφεύγουν, τον βρίζουν και τον θεωρούν αλήτη. Ίσως το πήρα κι εγώ έτσι. Αλλά τον ξέρω 'γώ τον Έτσι. Και ήμουν πριν κι εγώ σαν Έτσι. Θέλει κουράγιο να 'σαι Έτσι. Για να μπορείς να παραμένεις έτσι, πρέπει να παίζεις την ψυχή σου. Κι εγώ το ξέρω, δεν είν' έτσι. Και ο καθένας είν' ο Έτσι...".

Προσωπικά εύχομαι να μην πεθάνουν κι άλλοι. Οι παραπάνω που αναφέρω, παρότι μερικές φορές εμφανίζονται ως βλάσφημοι (τον Πανούση βασικά εννοώ), και δυστυχώς με αυτό τον τρόπο μάλλον απομακρύνονται από το Θεό (Του κλείνουν την καρδιά τους), στην πραγματικότητα ο εχθρός που πολεμάνε είναι η υποκρισία.
Επιδιώκοντας την αυθεντικότητα, την ελευθερία και την ειλικρίνεια, ζητούν πράγματα που τα ζητούν και οι ορθόδοξοι χριστιανοί. Ίσως δεν το ξέρουν οι ίδιοι, ίσως δε θα ήθελαν να τους το πει κανείς, αλλά τα αιτήματά τους είναι σοφά & πολύ χριστιανικά (να και μία εκπληκτική ανάλυση του "Μπαγάσα" από το θεολόγο Παν. Φραγκάκο). Και έχουμε αγίους που το κάνουν αυτό ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Κατά τούτο οι κοσμικοί σαλοί είναι & λίγο "διά Χριστόν σαλοί", χωρίς να το ξέρουν. Στέκονται στην αφετηρία. Ανάλογα με τις συνθήκες και με τη διάθεση της καρδιάς τους μπορεί να κάνουν το βήμα...

Οι σαλοί άγιοι όμως έχουν μια μεγάλη διαφορά από τους κοσμικούς σαλούς, πέρα από το προφανές (τις θρησκευτικές πεποιθήσεις): η ορθόδοξη σαλότητα είναι πρώτιστα μορφή άσκησης & δευτερευόντως τρόπος κοινωνικής κριτικής! Ο ορθόδοξος σαλός, δηλαδή, παριστάνει τον τρελό για να καλλιεργήσει τον εαυτό του, να μάθει να υπομένει κάθε είδους προσβολές, ακόμα και ξύλο, χωρίς να νοιάζεται γι' αυτά, και έτσι να διδαχτεί την ταπείνωση - να γίνει "νεκρός για τον κόσμο", ώστε να ζωντανέψει για το Χριστό. Μόνο μετά τη δική του πνευματική πρόοδο (κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη, φωτισμός του νου από το Άγιο Πνεύμα, αγάπη προς όλους), ο σαλός γίνεται άγιος και μπορεί να κρίνει την κοινωνία χωρίς βλάβη του εαυτού του, δηλ. χωρίς μίσος, εκδικητικότητα, υπεροψία, αποστροφή προς τους ανθρώπους...
Γι' αυτό ο διά Χριστόν σαλός είναι αληθινά ελεύθερος, γίνεται φωτεινός, άγιος και σώζεται στην αιωνιότητα, ενώ ο κοσμικός σαλός κινδυνεύει από την ευφυέστερη παγίδα του διαβόλου: να χωρίσει τον εαυτό του (τον "καλό", που "είναι εντάξει τώρα") από τους άλλους (τους "κακούς", που "θέλουν διόρθωμα") & να θέλει να διορθώσει τους άλλους, αφήνοντας τη δική του ψυχή να μαυρίζει στο σκοτάδι, τη μοναξιά, την απελπισία, και τελικά το μηδέν του (πνευματικού) θανάτου - που καταντάει και φυσικός θάνατος: "Για να μπορείς να παραμένεις έτσι, πρέπει να παίζεις την ψυχή σου".
Πολλοί πνευματικοί άνθρωποι έπεσαν στην παγίδα & δε θεραπεύτηκαν ποτέ (δε βρέθηκε κανείς χριστιανός στο δρόμο τους, μέσα στην αθεϊστική έρημο της σύγχρονης κοινωνίας, για να τους βοηθήσει), αλλά κατέληξαν στο τρελάδικο ή στην αυτοκτονία.

Δεν είναι δουλειά μου, ούτε και μπορώ, να κρίνω κανέναν. Μπορεί κι ένας κοσμικός σαλός να είναι ταπεινός & να κρίνει την κοινωνία από αγάπη, χωρίς υπεροψία, αγαπώντας τους υποκριτές και τους διεφθαρμένους αντί να τους σιχαίνεται. Ο Θεός ξέρει την καρδιά καθενός. Ωστόσο ο αγώνας του ορθόδοξου ασκητή (και ο αγώνας κάθε χριστιανού, οικογενειάρχη, επαγγελματία, μαθητή κ.τ.λ., άντρα ή γυναίκας) αποσκοπεί ακριβώς σ' αυτό: στην παγκόσμια αγάπη - που είναι, ας το σημειώσω, και αγάπη προς το Θεό, που "πρώτος μας αγάπησε", γι' αυτό και έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για μας.

Και τώρα;

Άνθρωποι που δεν άντεξαν την υποκριτική ηθική της κοινωνίας & έδωσαν τέρμα στη ζωή τους υπάρχουν πάντα πολλοί. Άνθρωποι σαν το Νικόλα. Άνθρωποι που θέλουν να γίνουν "νεκροί για τον κόσμο", να ξεφορτωθούν τους κανόνες που τους καταπιέζουν, να γίνουν ελεύθεροι και να μπορούν να είναι όπως θέλουν, καλοί και αυθεντικοί!
Κι όμως μένουν με μια αίσθηση μελαγχολίας, σαν αλυσίδα, σαν κάποιος να τους "ρούφηξε όλη τη ζωή, παίρνοντας πίσω ό,τι είχε δώσει, μαζί και μια σταγόνα απ' τον καθέναν, για να 'χει τη δύναμη να περπατά...". Αυτό το βαμπίρ όμως δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι "ο Έτσι", δεν είναι ο Χριστός, αλλά ο Εχθρός.
Σ' αυτούς τους ανθρώπους απευθύνομαι και τους προσκαλώ να μάθουν για τους αγίους που έκαναν και κάνουν το ίδιο μέσα στον ίδιο τον πολιτισμό μας, το ρωμέικο/χριστιανικό πολιτισμό. Τους αγίους που έζησαν "ροκ", που (όπως τους κάποτε νεαρούς ροκάδες) οι καθώς πρέπει "τους αποφεύγουν, τους βρίζουν και τους θεωρούν αλήτες", αλλά ξεπέρασαν τους ροκάδες, γιατί δεν εξέφρασαν μόνο τη διαμαρτυρία & τον πόνο τους, αλλά έδωσαν και τη ΛΥΣΗ στο πρόβλημα: το αγκάλιασμα του Χριστού, το απόλυτο άνοιγμα προς τη θεία Χάρη, την αγαθή ενέργεια του Θεού, που κάνει τον άνθρωπο άγιο και του δίνει ζωή στην αιωνιότητα.

Πέρα από συμβατικότητες, θεσμούς, τυποποιημένες "ηθικές αξίες" κ.τ.λ., υπάρχει ο πιο αντισυμβατικός όλων, ο Θεός: αντί να συντρίψει τους αμαρτωλούς, γίνεται φτωχός κι αδύναμος άνθρωπος και κάθεται να τον βασανίσουν μέχρι θανάτου, για να σώσει κι αυτούς (τους συγχωρεί μάλιστα καρφωμένος στο σταυρό απ' αυτούς). Ναι, είναι ο πιο αντισυμβατικός όλων, ο Θεός: αντί να σου λύσει τα προβλήματα μια και καλή, αφού "μας αγαπάει όλους", σ' έχει και βασανίζεσαι και περιμένει να Του ζητήσεις βοήθεια, για να σου δώσει δύναμη ν' αντέξεις το πρόβλημα, χωρίς να το εξαφανίσει! Επειδή αντέχοντας αυτό το πρόβλημα γίνεσαι άγιος, κι Αυτός αυτό θέλει, να γίνεις άγιος, όχι ανθρωπάκι... Αφήνει το κακό να υπάρχει στον κόσμο, για να σώσει και τους κακούς, τους εγκληματίες, τους εκμεταλλευτές (αρκεί να μετανοήσουν), και μόνο έχει ανοιχτή την πόρτα και καλεί τα θύματα να περάσουν, να τα εφοδιάσει με τη θεία Χάρη Του, που τα κάνει ν' αντέχουν τα πάντα, όπως κι Εκείνος τα άντεξε ως άνθρωπος! Πράγματι, αυτός ο Θεός είναι τρελός - πάντως δεν έχει την τυπική λογική & την τυπική ηθική. Πιο αντισυμβατικός δε γίνεται! Κι όποιος το αντέξει!...

Ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι….

 

Εἶχα ἐπιβιβαστεί λοιπον στὸν προαστιακὸ μὲ κάποιους φίλους,στὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς,μετὰ ἀπὸ μία ὄμορφη μέρα.Τὰ ἐκδοτήρια εἰσιτηρίων εἶχαν κλείσει ἀπὸ ὥρα. Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς εἴχαμε εἰσιτήριο μὲ ἐπιστροφή,κάποιοι ἄλλοι ὄχι.Ἀνεβαίνουμε λοιπὸν στὸ βαγονάκι μας,περνάει ὁ εἰσπράκτορας καὶ μᾶς ἐπικυρώνει τὰ εἰσιτήρια.Ἔβγαλε καὶ στὴ φίλη μας ποὺ δὲν εἶχε καὶ παράλληλα πιάνουμε τὴν κουβέντα μαζί του.Δίπλα μας ὁ νεαρὸς ποὺ μᾶς καθησύχασε στὸ σταθμὸ πὼς μποροῦμε νὰ βγάλουμε εἰσιτήριο καὶ μὲς στὸν προαστιακὸ(γιατί εἴχαμε κάπως ἀνησυχήσει).Ἀθλητής.Ὁ ἐλεγκτὴς γυρίζει καὶ μᾶς λέει: «Καλὸ παιδί,κάθε μέρα τὸν βλέπω.Κρίμα δὲν εἶναι γιὰ 1,5 στάση νὰ πληρώνει κάθε μέρα εἰσιτήριο;».Κι ἔτσι δὲν τοῦ «ἔκοψε».Ἐμεῖς σπεύσαμε νὰ τοῦ δείξουμε τὸ φοιτητικό μας πάσο,γιὰ νὰ σιγουρευτεῖ πὼς δικαιολογημένα βγάλαμε μειωμένο εἰσιτήριο.Μοῦ λέει:«Κορίτσι μου,αὐτοὺς  ποὺ δὲν ἔχουν πάσο τοὺς καταλαβαίνω.Ποτὲ κάποιος ποὺ δὲν ἔχει μαζί του πάσο,δὲ θὰ μὲ ρωτήσει ἂν θέλω νὰ τὸ δῶ.» Ἐμεῖς τοῦ ἀνταπαντᾶμε πὼς μπορεῖ κάποιος νὰ μπλοφάρει καὶ ἀποκρίνεται πὼς τὴ μπλόφα τὴ μυρίζεται πιὰ ἀπὸ μακριά. Σκέφτομαι …Τί δουλειὰ κι αὐτή…!!Καθημερινὰ νὰ παίζεις τὸν ψυχολόγο καὶ τὸν ἀστυνόμο σὲ τόσους ἀνθρώπους! Λίγο ἀργότερα ὁ χαριτωμένος κύριος ἐπιστρέφει,ὅπως πάντα μὲ χαμόγελο!Γυρίζει καὶ μᾶς λέει: «Μόλις εἶδα ἕναν κύριο ποὺ μὲ συγκίνησε»!Καὶ μᾶς ἀφηγεῖται: « Πῆγα νὰ...

κάνω τὸν προβλεπόμενο ἔλεγχο καὶ στὰ ὑπόλοιπα βαγόνια καὶ ἕνας κύριός μου δείχνει ενα χαρτὶ ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει  4 δωρεὰν μετακινήσεις καὶ τοῦ λέω,γιατί μου τὸ δίνεται αὐτό,γιὰ μία τόσο κοντινὴ διαδρομὴ(ἀπὸ Κατερίνη-Θεσσαλονίκη)»;

Γυρίζει καὶ μᾶς λέει: «Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς θὰ μποροῦσε νὰ τὸ χρησιμοποιήσει σὲ κάποια μακρύτερη διαδρομή,θὰ μποροῦσε νὰ διασχίσει ὅλη τὴν Ἑλλάδα,νὰ πάει ἀπὸ τὴν Ἀλεξανδρούπολη ὡς τὴν Ἀθήνα κι αὐτὸς θέλει νὰ ταξιδέψει ἀπὸ τὴν Κατερίνη ὡς τὴ Θεσσαλονίκη»! καὶ συνεχίζει φανερὰ συγκινημένος : «ὁ κύριος αὐτός μου εἶπε πὼς ἡ γυναίκα τοῦ ἔπαθε ἐγκεφαλικὸ καὶ πάει νὰ τὴ δεῖ στὴ Θεσσαλονίκη καὶ πρέπει νὰ ξαναγυρίσει πίσω καὶ αὔριο νὰ ξαναπάει,γι’αὐτὸ καὶ ἤθελε νὰ χρησιμοποιήσει τὶς δωρεὰν διαδρομές του».

Ἐμεῖς εἴχαμε παγώσει,δὲν περιμέναμε τέτοια ἐξέλιξη στὴ μικρὴ ἱστοριούλα μας.Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα;Τὰ λόγια του ἐλεγκτῆ ποὺ ἀκόμα ἠχοῦν στ’αὐτιά μου: «Δὲν τοῦ ἀκύρωσα τὸ εἰσιτήριο» καὶ συνέχισε λέγοντας στὸν ἐπιβάτη:«Αὔριο τὸ μεσημέρι καὶ τὸ βράδυ ποὺ θὰ εἶμαι πάλι ἐγὼ στὸν προαστιακὸ ἔλα πάλι τὴν ἴδια ὥρα,γιὰ νὰ πᾶς δωρεὰν νὰ ἐπισκεφτεῖς τὴ γυναίκα σου»!!!!!

Ε,τώρα πεῖτε μου…Εἶναι νὰ ἀπογοητεύεται κανεὶς καὶ νὰ

μιζεριάζει ὅσο ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι…..;;;

"Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ"

Γιατί σκότωσαν τὸν Σωκράτη - Δεῖτε

Γιατί σκότωσαν τὸν Σωκράτη - Δεῖτε

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ

Τὰ λόγια τοῦ πατρὸς Νύφωνα γιὰ τὸ πνευματικό του τέκνο, τὸν Σωκράτη μας...

Ἕλληνας γιατρὸς στὴ Γενεύη χειρούργησε ΔΩΡΕΑΝ 11.000 ἄπορα παιδιά!!!

"Προέρχομαι ἀπὸ θρησκευτικὴ οἰκογένεια καὶ εἶμαι βαθιὰ πιστός", λέει ὁ ἴδιος

Ὁ Ἕλληνας γιατρὸς Αὐξέντιος Καλαγκός, διευθυντὴς τῆς καρδιοχειρουργικῆς κλινικῆς του Πανεπιστημιακοῦ Νοσοκομείου τῆς Γενεύης, τὰ τελευταία 12 χρόνια χειρούργησε 11.000 ἄπορα παιδιά!!! Βασικός του σκοπός, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, "δὲν εἶναι τὰ χρήματα, ἀλλὰ τὰ ἔργα. Ποτὲ νὰ μὴ γυρνᾶς τὴν πλάτη στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων". Καὶ προσθέτει: "Ὅταν ἤμουνα μικρός, μ' ἔστελνε ὁ πατέρας μου νὰ τοῦ πάρω ἐφημερίδα. Μία μέρα, εἶδα σὲ πρωτοσέλιδο τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς πρώτης μεταμόσχευσης καρδιᾶς, ποῦ ἔκανε ὁ Μπάρναντ, στὴ νότια Ἀφρική. Λέω, τότε, τοῦ πατέρα μου: Ὅταν μεγαλώσω, θὰ γίνω χειρουργός, ὅπως αὐτός. Βέβαια αὐτὸ ἦταν ἡ ἔκφραση τοῦ...

 ἐντυπωσιασμοῦ κι ἕνα παιδικὸ ὄνειρο. Μεγαλώνοντας, ὅμως, δὲν ἀποχωρίστηκα αὐτὸ τὸ ὄνειρο. Ἀκόμη ὁ μεγάλος αὐτὸς ἐπιστήμονας δὲν διστάζει νὰ μιλήσει, πολὺ ἁπλὰ καὶ αὐθόρμητα, γιὰ τὴν πίστη του στὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὶς ἀξίες, στὶς ὁποῖες δίνει προτεραιότητα.

Σχόλιο : Χθὲς ἑορτάζαμε τὴ μνήμη τῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ ποὺ μὲ πνεῦμα ἀφιλαργυρίας καὶ ἀνιδιοτέλειας βοηθοῦσαν κάθε ψυχικὰ καὶ σωματικὰ ἀσθενῆ, ἀρνούμενοι νὰ δεχτοῦν χρήματα. Ὁ παραπάνω χειροῦργος ἀποδεικνύεται ἄξιος μιμητής τους καὶ μάλιστα σὲ μία ἐποχὴ ποὺ τόσοι συνάδελφοί του δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴ σημασία τοῦ λειτουργήματος ποὺ ἀσκοῦν. Ὁ Θεὸς νὰ τοῦ δίνει δύναμη καὶ σὲ ἐμᾶς ἀγωνιστικὸ φρόνημα ὥστε νὰ τὸν μιμηθοῦμε…

http://www.katoci.com

Αυξέντιος Καλαγκός, ο γιατρός των φτωχών παιδιών

Το κείμενο που ακολουθεί μας το έστειλε μια αναγνώστρια με την προτροπή να το αναρτήσουμε για να μάθει ο κόσμος και να αποκτήσουν πρότυπα -ειδικά- οι νέοι άνθρωποι. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να σας το παρουσιάσουμ: «Ο Έλληνας γιατρός που είναι γνωστός για τα ταξίδια του. Όχι βέβαια αναψυχής, ούτε επαγγελματικά συνέδρια. Ο Αυξέντιος Καλαγκός ταξιδεύει μία εβδομάδα κάθε μήνα: Ερυθραία, Μοζαμβίκη, Αίγυπτος, Αλγερία, Ινδία, Λίβανος, Μαδαγασκάρη, Μαρόκο με σκοπό να δώσει ζωή σε όσα περισσότερα φτωχά παιδιά μπορεί. Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους. Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί. Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.
Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών». Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ. Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους. «Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος.
Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά. Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση. Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα». «Πιστεύω στον Θεό» Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια». Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του». Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».
Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη. Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της. Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή. Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.
Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι «υπεράνω των δυνάμεών μου», όμως ποτέ δεν λυγίζω. Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».
Η ευτυχία της προσφοράς Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή». Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του -τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους. Ομως, ο Αυξέντιος Καλαγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο. Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά. Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν, κι είναι όλοι.

Πηγή: http://www.infokids.