Αυτά ειναι τα «ματωμένα» εδάφια του Κορανίου

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΔΑΡΕΜΑ» Μετάφρ. Μίνας Ζωγράφου – Μεραναίου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2^ο

 Η ΑΓΕΛΑΔΑ

 (εδάφια 75 από 286)

 

22. «…..Φοβηθείτε λοιπόν (άπιστοι) τη φωτιά που θα έχει για τροφή τους ανθρώπους και τις πέτρες, τη φωτιά την προετοιμασμένη για τους άπιστους.»

37. « Οι άπιστοι (δηλ. οι μη ισλαμιστές) και εκείνοι που χαρακτηρίζουν τη δικαιολογία με το ψεύδος θα παραδοθούν στις αιώνιες φλόγες».

59. « Βέβαια οι Μουσουλμάνοι, οι Εβραίοι, οι Χριστιανοί και οι Σαβαίοι, που θα πιστέψουν στον Αλλάχ και στην έσχατη ημέρα και που θα πράξουν το καλό (δηλ. θα ασπαστούν το Ισλάμ), θα πάρουν την ανταμοιβή απ’ τα χέρια του. Θ’ απαλλαγούν απ’ το φόβο και τα βασανιστήρια».

 

76. « Αντίθετα, οι πιστοί (δηλ. οι Ισλαμιστές), αν θα έχουν πράξει το καλό (δηλ. να έχουν πολεμήσει κάτω από τη σημαία του Ισλάμ), θα κατοικούν αιώνια στον παράδεισο».

 

79. « ……Και αυτά είναι η ανταμοιβή γι’ αυτή σας τη συμπεριφορά (δηλ. που δεν ασπαστήκατε το Ισλάμ). Το όνειδος σ’ αυτό τον κόσμο και την ημέρα της κρίσεως η φρίκη των βασανιστηρίων, γιατί ο Αλλάχ δεν βλέπει τις πράξεις μ’ αδιάφορο μάτι».

 

83. « Αφού ο Αλλάχ τους έστειλε (στους άπιστους) το Κοράνιο για να επιβεβαιώσει τις Γραφές του (πριν ικετεύσω την βοήθεια του ουρανού εναντίον των απίστων), κι αφού έλαβαν αυτό το βιβλίο που τους είχε προλεχθεί, αρνήθηκαν να το πιστέψουν. Αλλά ο Αλλάχ καταράστηκε τους άπιστους».

 

98. « Ω! πιστοί! ….. ακούτε. Οι άπιστοι (δηλ. όλοι οι μη ισλαμιστές) είναι προορισμένοι για ένα φοβερό βασανιστήριο».

 

110. « Ο Θεός έχει έναν Υιό, λένε οι Χριστιανοί. Μακριά απ’ τον Αλλάχ αυτή η βλασφημία…..».

 

113. « Σε στείλαμε μαζί με την αλήθεια για νάσαι το όργανο των υποσχέσεών μας και των απειλών μας και κανένας δεν θα σε ρωτήσει καθόλου για κείνους που θα γκρεμιστούν στην κόλαση (δηλ. τους άπιστους)».

 

115. « Εκείνοι που τους δώσαμε το Κοράνιο και που διαβάζουν την αληθινή διδαχή του (δηλ. οι Ισλαμιστές), έχουν την πίστη. Εκείνοι που δεν θα το πιστέψουν (δηλ. οι άπιστοι) θα ανήκουν στους καταραμένους».

 

137. « Σας καθορίσαμε, ω λαοί εκλεκτών, (βλ. Άραβες) για να προσφέρετε τη μαρτυρία σας απέναντι στα υπόλοιπα έθνη, όπως ο απόστολος σας την προσφέρει σε σας».

 

140. « …Αν συναινούσες στους πόθους τους, ύστερα από τη γνώση που δέχτηκες, θα ήσουν ανάμεσα στον αριθμό των ασεβών (βλ. των απίστων)».

 

( Απαγορεύεται δηλ. οποιαδήποτε συνεργασία ή συμφωνία με τους άπιστους).

 

149. « Μη λέτε πως εκείνοι που σκοτώθηκαν κάτω απ’ τις σημαίες της πίστης είναι νεκροί. Αντίθετα, ζουν. Αλλά δεν το καταλαβαίνετε».

 

154. « Εκείνοι που αποκρύβουν τα θαύματα και τη διδαχή μας (βλ. Ισλαμισμό), ύστερα απ’ ότι τους γνωρίσαμε στην Πεντάτευχο (βλ. Εβραίοι) νάναι καταραμένοι απ’ τον Αλλάχ, τους Αγγέλους κι όλα τα δημιουργημένα πλάσματα».

 

(Είναι το πρώτο χρονικό σημείο που κηρύσσεται επίσημα από το Ισλάμ ο πόλεμος ενάντια στους Εβραίους).

 

155. « Θα συγχωρήσω εκείνους που, αποκηρύσσοντας την πλάνη, μου φανερώσουν την αλήθεια (βλ. ασπαστούν τον Ισλαμισμό)…».

 

156. « Αλλά οι άδικοι (άπιστοι) εκείνοι που θα πεθάνουν μέσα στην απιστία τους (βλ. δεν θα ασπαστούν το Ισλάμ) θα χτυπηθούν απ’ την κατάρα του Αλλάχ, των Αγγέλων και των ανθρώπων».

 

157. « Κι η κατάρα αυτή θα τους βασανίζει αιώνια (τους άπιστους). Τα βασανιστήριά τους δεν θα λιγοστέψουν ποτέ και ποτέ δεν θα γυρίσει κατά τη μεριά τους τα βλέμματά του ο Αλλάχ».

 

160. «……. Τι θέαμα θα προσφέρουν οι ασεβείς (οι άπιστοι) όταν θ’ αντικρίσουν το βασανιστήριο που τους περιμένει (επειδή δεν ασπάστηκαν το Ισλάμ)! Κάθε δύναμη ανήκει στον Αλλάχ και είναι φοβερός στην εκδίκησή του».

 

165. « Όταν πιέζουμε τους άπιστους ν’ ασπαστούν τη διδαχή (του Ισλάμ) και ότι αποκάλυψε ο Αλλάχ, απαντούν: ακολουθούμε τη λατρεία των πατέρων μας. Πρέπει να την ακολουθούν αν οι πατέρες τους περπάτησαν μέσα στη νύχτα της άγνοιας και της πλάνης»;

 

       ( Πρώτον, παραδέχονται ότι δεν σέβονται την θρησκευτική λατρευτική επιλογή του άλλου, παρά θεωρούν ότι τελεί εν αγνοία και πλάνη. Και δεύτερον, αποδέχεται ότι πολιτική τους ήταν και είναι η (παντοιοτρόπως) πίεση των απίστων (βλ. αλλόθρησκων) να ασπαστούν τον Ισλαμισμό. Δηλαδή, αλαζονεία και φιλοσοφικός – θρησκευτικός ρατσισμός).

 

 166. « Οι άπιστοι μοιάζουν μ’ εκείνον που ακούει τον ήχο της φωνής δίχως να καταλαβαίνει τίποτα. Κουφοί, βουβοί και τυφλοί, δεν έχουν καθόλου μυαλό! (επειδή δεν ασπάζονται τον Ισλαμισμό)».

 

170. « Αγόρασαν την πλάνη (τον μη-Ισλαμισμό) για αλήθεια και τα μαρτύρια (ως ποινή επειδή δεν ασπάστηκαν τον Ισλαμισμό) αντί για τη συγγνώμη. Ποια θα είναι η αγωνία τους, ανάμεσα στις φλόγες !».

 

186. « Καταπολεμείστε τους εχθρούς σας στον πόλεμο που γίνεται για τη θρησκεία…..».

 

187. « Σκοτώστε τους εχθρούς σας παντού όπου τους βρίσκετε. Διώξτε τους από το φως απ’ όπου σας έδιωξαν. Ο κίνδυνος ν’ αλλάξετε θρησκεία είναι χειρότερος απ’ το φόνο. Μην τους πολεμάτε καθόλου κοντά στο τέμενος Χαράμ, εκτός αν σας προκαλέσουν. Αν σας επιτεθούν, κολυμπήστε μέσα στο αίμα τους. Αυτή είναι η ανταμοιβή που χρωστάτε στους άπιστους».

 

189. « Καταπολεμείστε τους εχθρούς σας ώσπου να μην έχετε πια να φοβάστε τον πειρασμό και ώσπου να αποκατασταθεί η Θεία Λατρεία (δηλ. το Ισλάμ). Κάθε εχθρότητα να καταπαύσει εναντίον εκείνων που θα εγκαταλείψουν τα είδωλα (δηλ. τις άλλες Λατρείες ή Θρησκείες). Το μίσος σας θα πρέπει να ανάβει μόνον εναντίον των διεστραμμένων (δηλ. των άπιστων)».

 

190. « Αν σας επιτεθούν κατά τη διάρκεια των ιερών μηνών και στους άγονους τόπους, τιμωρείστε τους με την ποινή της ανταπόδοσης. Παραβιάστε απέναντί τους, τους νόμους αν δεν τους τήρησαν απέναντί σας. Φοβηθείτε τον Αλλάχ. Να θυμάστε πως είναι μαζί με εκείνους που τον φοβούνται».

 

212. « Είναι γραφτό πως θα πολεμήσετε και πως θα τρέμετε τον πόλεμο».

 

213. « Αλλά μπορεί να μισείτε εκείνο που είναι πλεονεκτικό για σας και να ποθείτε εκείνο που σας είναι βλαβερό. Ο Αλλάχ ξέρει τι σας ταιριάζει και σεις το αγνοείτε».

 

214. « Θα σε ρωτήσουν αν θα πολεμήσεις στους ιερούς μήνες. Λέγε τους: Ο πόλεμος στο διάστημα αυτό, σας είναι οδυνηρός. Αλλά να παραμερίσετε τους πιστούς απ’ το δρόμο της σωτηρίας, να είστε άπιστοι στον Αλλάχ, να αποδιώξετε τους θεράποντές του απ’ το άγιο τέμενος, είναι εγκλήματα φοβερά για τα μάτια του. Η ειδωλολατρεία είναι χειρότερη απ’ το φόνο. Οι άπιστοι δεν θα σταματήσουν να σας καταδιώκουν με τα όπλα στο χέρι, ώσπου να σας αφαιρέσουν την πίστη, αν είναι δυνατό. Εκείνος από σας που θα εγκαταλείψει τον Ισλαμισμό και που θα πεθάνει μέσα στην απιστία του, θα κάμει μάταιη την αξία των έργων του και σ’ αυτόν τον κόσμο και στον άλλον. Και θα ριχτεί στις αιώνιες φλόγες».

 

215. « Οι πιστοί που θα εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και θα πολεμήσουν για την πίστη μπορεί να ελπίζουν στην θεία ευσπλαχνία….».

 

220.  « Μην παντρεύεστε τις ειδωλολάτρισσες, ώσπου να αποκτήσουν την πίστη σας. Μια πιστή σκλάβα αξίζει περισσότερο από μια ελεύθερη άπιστη γυναίκα, κι όταν ακόμα αυτή θα σας άρεσε περισσότερο. Μη δίνετε τα κορίτσια σας στους ειδωλολάτρες, ώσπου να ασπασθούν την πίστη σας. Η πιστή σκλάβα αξίζει περισσότερο από μια άπιστη, κι αν ακόμη αυτή θα σας είναι περισσότερο αξιαγάπητη».

 

221. « Οι άπιστοι σας καλούν στο πυρ κι ο Αλλάχ σας ανοίγει τον παράδεισο….».

 

223. « Οι γυναίκες σας είναι το χωράφι σας. Καλλιεργείστε το όσες φορές σας αρέσει…».

 

228. « …Οι γυναίκες πρέπει να συμπεριφέρονται με την πρέπουσα κοσμιότητα και οι σύζυγοι έχουν απέναντί τους την υπεροχή. Ο Αλλάχ είναι ισχυρός και σοφός».

 

245. « Αγωνιστείτε για την άμυνα της πίστης (βλ. Ισλάμ) και να ξέρετε ότι ο Αλλάχ τα γνωρίζει και τα ακούει όλα».

 

259. « Ο διάβολος είναι ο προστάτης των απίστων (δηλ. όλων των μη – Ισλαμιστών). Τους οδηγεί από το φως στα σκοτάδια κι αυτοί θα γκρεμιστούν στο αιώνιο πυρ».

 

         ( Δηλαδή, όλοι οι Αλλόθρησκοι είναι λάτρεις και οπαδοί του Διαβόλου και του Κακού και αντίστοιχα οι Ισλαμιστές είναι οι μόνοι οπαδοί του Θεού και του Καλού)

 

263. « Εκείνοι που ξοδεύουν τα πλούτη τους για να υπερασπίσουν την άγια υπόθεση (δηλ. την επέκταση και επικράτηση του Ισλάμ), μοιάζουν με τον σπόρο που παράγει εφτά στάχυα και που το καθένα τους κάνει εκατό σπόρους…».

 

264. « Εκείνοι που υποστηρίζουν τον άγιο πόλεμο (δηλ. την επέκταση και επικράτηση του Ισλάμ) με τις περιουσίες τους….έχουν τη σίγουρη ανταμοιβή τους απ’ τον Αλλάχ. Αυτοί είναι προστατευμένοι κι απ’ το φόβο κι απ’ την αγωνία».

 

274. «……Υπάρχουν πιστοί που πολεμούν κάτω απ’ τις σημαίες της πίστης, μ’ όλο που η φτώχεια τους δεν τους επιτρέπει ν’ ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. ……… Η αγαθοεργία που θα κάμετε σ’ αυτούς θα γνωσθεί απ’ τον Αλλάχ).

 

(Δηλ., η εντολή του Κορανίου είναι «Στηρίξτε τους Μάρτυρες Φενταγίν» με κάθε τρόπο. Άρα, οι ανά τη γη μουσουλμανικοί πληθυσμοί (και του Λιβάνου φυσικά), σύμφωνα με το Κοράνι είχαν ιερή υποχρέωση να παρέχουν άσυλο και να στηρίζουν παντοιοτρόπως τους Εξτρεμιστές Ισλαμιστές Μαχητές. Γεγονός που δικαίως καθιστά το Ισλάμ ως θρησκεία και όλους τους Ισλαμιστές συνυπεύθυνους για την δράση τέτοιων τρομοκρατικών οργανώσεων).

 

277. « (Ο Αλλάχ) μισεί τον άπιστο και τον ασεβή (δηλ. τους μη Ισλαμιστές)….Αλλά οι πιστοί (δηλ. οι ισλαμιστές) θα απαλλαγούν απ’ το φόβο και τα βασανιστήρια».

 

279. « Αν αρνείστε (βλ. άπιστοι, μη Ισλαμιστές) να υπακούσετε, περιμένετε τον πόλεμο απ’ τον Αλλάχ και τον απόστολό του…».

 

286. « Αλλάχ. Συ είσαι ο προστάτης μας. Δώσε μας τη νίκη εναντίον των άπιστων  

         εθνών».

 ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ

Σελίδες: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 2930 31 32 33 34 35 3637 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 5758 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 7273 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 8586 87 88 89 90 91 92 93 94 95

πηγή

  το είδαμε εδώ

Χριστιανισμός καί Ἰσλάμ στόν 21ο αἰῶνα

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
            ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Χριστιανισμός καί Ἰσλάμ

στόν 21ο αἰῶνα

Ἡ ἔξαρση τοῦ ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ

Τό τελευταῖο διάστημα ἡ ἀνθρωπότητα παρακολουθεῖ μέ ἀγωνία μιά ἀπίστευτη ἔξαρση τοῦ ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ σέ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου. Ὁ φανατισμός αὐτός στρέφεται, κυρίως, ἐναντίον Χριστιανῶν, πού ζοῦν σέ χῶρες ἤ περιοχές, στίς ὁποῖες κυριαρχεῖ ἤ ἐπικρατεῖ τό μουσουλμανικό στοιχεῖο. Εἶναι γεγονός, ὅτι τά μέσα ἐνημερώσεως στόν δυτικό κόσμο (Εὐρώπη καί Ἀμερική) καί στή χώρα μας, γιά διάφορους λόγους, προβάλλουν μόνο ἕνα μέρος ἀπ’ ὅ,τι πραγματικά συμβαίνει, μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργεῖται παραπλανητική εἰκόνα στήν κοινή γνώμη καί ὁ πολύς κόσμος νά ἐφησυχάζει καί νά ἀδιαφορεῖ. Πληρέστερη πληροφόρηση παρέχεται, συνήθως, ἀπό ἔγκυρες ἰστοσελίδες στό διαδίκτυο, ὅπου κυκλοφοροῦν καί ἀποκρουστικές εἰκόνες - ντοκουμέντα φρίκης. Γιά παράδειγμα, προβάλλεται ἀπό τά ραδιοτηλεοπτικά μέσα ἡ ἐκτέλεση ἑνός ἀμερικανοῦ ἤ εὐρωπαίου πολίτη ἀπό τζιχαντιστές μουσουλμάνους, ἀλλά ἀποσιωπᾶται τό γεγονός ὅτι τήν ἴδια στιγμή ἑκατοντάδες ἤ χιλιάδες αὐτόχθονες χριστιανοί ἤ ἑτερόδοξοι σέ χῶρες, πού θεωροῦνται «μουσουλμανικές», ἐκτοπίζονται ἀπό τίς ἐστίες τους, ὑφίστανται διώξεις καί μαρτύρια ὅπως ἐκεῖνα τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων, θανατώνονται μέ ἀπίστευτη ἀγριότητα, ἀποκεφαλίζονται, ἐκτελοῦνται, βασανίζονται κ.λπ.

Λοιπόν, καί πάλι καιροί καί χρόνοι διωγμῶν! Καί πάλι ἡμέρες μαρτυρίου! Καί πότε; Στόν 21ο αἰῶνα, στήν ἐποχή τῶν μεγάλων προόδων καί τῆς ἔκρηξης τῆς τεχνολογίας, στήν ἐποχή τοῦ «ἐκπολιτισμένου» κόσμου, στήν ἐποχή τῶν ἀτομικῶν καί κοινωνικῶν ἐλευθεριῶν, στήν ἐποχή τῆς κατοχύρωσης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῶν δημοκρατικῶν κατακτήσεων! Ἀρκεῖ ἡ σταχυολόγηση κάποιων τίτλων εἰδήσεων ἀπό τό διαδίκτυο γιά νά ἀντιληφθοῦμε τήν ἔκταση τῶν συμβαινόντων: «Ἡ σφαγή τῶν νηπίων! Τζιχαντιστές ἀποκεφαλίζουν παιδιά Χριστιανῶν στήν Μοσούλη. Ὅσα κατέφυγαν στά βουνά πεθαίνουν ἀπό πείνα καί δίψα!», «Κραυγή ἀπόγνωσης ἀπό Ἕλληνες: Κινδυνεύει ἡ ζωή μας ἀπό τούς Τζιχαντιστές» (ἀναφέρεται στήν κατάσταση στό ΙΡΑΚ:, «Πάνω ἀπό 500 αἰχμαλώτους ἔχουν ἐκτελέσει οἱ τζιχαντιστές»  «Παγκόσμιο σόκ: Τά κτήνη τοῦ Ἰσλαμικοῦ κράτους δολοφόνησαν 1.700 μαθητές»  κ.ἄ. Χαρακτηριστική πρόκληση γιά τόν χριστιανικό κόσμο ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι δύο Ἀρχιερεῖς, ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Χαλεπίου Παῦλος, ἀδελφός κατά σάρκα τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Ἰωάννου, καί ὁ Συροϊακωβίτης Μητροπολίτης Χαλεπίου Ἰωάννης, ἔχουν ἀπαχθεῖ ἀπό ἔνοπλους ἰσλαμιστές στή Συρία καί ἀγνοεῖται ἡ τύχη τους ἀπό τήν 24/4/2013.

Ἡ Δύση, ἡ «κοιτίδα», ὑποτίθεται, τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, τῶν ἐλευθεριῶν καί τῶν δημοκρατικῶν κεκτημένων, δέν φαίνεται νά ἀνησυχεῖ ἰδιαίτερα γιά ὅσα συμβαίνουν. Τηρεῖ στάση «οὐδετερότητας» καί παρακολουθεῖ τούς λαούς νά ἀλληλοεξοντώνονται, ἀνησυχώντας μόνο, ὅταν τό πρόβλημα τήν ἀγγίζει. Καί ὄντως, τό πρόβλημα, πλέον, ἀρχίζει νά τήν ἀγγίζει ἔντονα. Ἄς θυμηθοῦμε τό τρομοκρατικό κτύπημα τῆς 11/9/2001 στούς δίδυμους πύργους τῆς Νέας Ὑόρκης μέ τά τραγικά ἀποτελέσματα καί τόν παγκόσμιο ἀντίκτυπο, τίς ἐπιθέσεις αὐτοκτονίας ἀπό ἀκραίους ἰσλαμιστές, τήν ἔξαρση τῆς τρομοκρατίας σέ ὅλο τόν κόσμο, τήν συνεχῶς αὐξανόμενη πληθυσμιακή παρουσία τοῦ μουσουλμανικοῦ στοιχείου στίς δυτικές χῶρες, καθώς καί τό σύγχρονο φαινόμενο πολλῶν εὐρωπαίων, ἀμερικανῶν, δυστυχῶς, καί ἑλλήνων πολιτῶν, πού ἐγκαταλείπουν τήν πίστη τους καί γίνονται ἰσλαμιστές καί μάλιστα ἀκραῖοι τζιχαντιστές. Δυστυχῶς, καί ἡ Δύση ἔχει τεράστιες εὐθύνες γιά τή δημιουργία τοῦ προβλήματος, ἀφοῦ σέ πολλές περιπτώσεις ἐνθάρρυνε ἤ ἐξόπλισε τζιχαντιστές, γιά τήν ἐξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμων συμφερόντων. Τώρα, ὅμως, ἡ κατάσταση ἔχει ξεφύγει ἀπό τόν ἔλεγχό της.

Ὅλα αὐτά δημιουργοῦν ἔντονους προβληματισμούς καί μᾶς ὑποχρεώνουν νά ἐγκύψουμε σοβαρά στό φαινόμενο τοῦ Ἰσλάμ, γιά νά τό γνωρίσουμε καλύτερα καί νά μπορέσουμε νά ἀντιμετωπίσουμε ἀποτελεσματικά τά προβλήματα πού δημιουργεῖ, χωρίς ἐσφαλμένες ἀπόψεις καί θέσεις. Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νά ἀντιτάξουμε βία στή βία καί ἄλλοι πιστεύουν ὅτι δέν ἔχουμε οὐσιαστικές διαφορές μέ τό Ἰσλάμ, ἀφοῦ καί ἐκεῖνο σέ ἕνα Θεό πιστεύει καί σέβεται τόν Ἰησοῦ Χριστό καί κάποια ἱερά πρόσωπα τῆς Βίβλου. Εἶναι φανερό, ὅτι μέ τέτοιες πρόχειρες θέσεις μόνο ἐπί πλέον προβλήματα θά δημιουργήσουμε. Ἄς δοῦμε, ὅμως, τί ἀκριβῶς εἶναι τό Ἰσλάμ (βλ. καί τό τεῦχος 17 τοῦ ἐντύπου μας).

Ἐμφάνιση καί ἐπέκταση τοῦ Ἰσλάμ

Τό Ἰσλάμ ἐμφανίστηκε στήν σημερινή Σαουδική Ἀραβία στίς ἀρχές τοῦ 7ου μ.Χ. αἰώνα. Ὁ ἱδρυτής καί «προφήτης» του Μωάμεθ (571-632 μ.Χ.) δημιούργησε μιά νέα θρησκεία μέ στοιχεῖα ἑβραϊκά (τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης) καί χριστιανικά (ἀπό αἱρετικούς Νεστοριανούς καί Μονοφυσίτες χριστιανούς, τούς ὁποίους γνώρισε ταξιδεύοντας), μέ στοιχεῖα τῆς αὐτόχθονης πίστης τῶν Ἀράβων καί μέ στοιχεῖα ἀπό ὑποτιθέμενες προσωπικές ἀποκαλύψεις. Οἱ Ἄραβες τήν ἐποχή ἐκείνη ἦσαν πολυθεϊστές, χωρισμένοι σέ διάφορες φυλές, κάθε μία ἀπό τίς ὁποῖες λάτρευε τούς δικούς της θεούς καί εἶχε τά εἴδωλά της. Κοινό κέντρο λατρείας ἦταν τό ἱερό τῆς Κάαμπα στή Μέκκα μέ τόν Μαῦρο Λίθο, πού πίστευαν ὅτι εἶχε ἔλθει ἀπό τόν οὐρανό. Ὁ Μωάμεθ ἰσχυρίστηκε ὅτι ἔβλεπε ὁράματα καί δεχόταν ἀποκαλύψεις ἀπό τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ (ἕναν ἄγγελο μέ 700 φτεροῦγες!), ὁ ὁποῖος τοῦ μετέφερε, ὑποτίθεται, μηνύματα τοῦ Θεοῦ.

Στήν ἀρχή λίγοι τόν πίστεψαν. Τό 622 μ.Χ. (ἀρχή τῆς χρονολόγησης γιά τόν ἰσλαμικό κόσμο) ἀναγκάστηκε νά μετοικήσει ἀπό τή Μέκκα στή Μεδίνα, ὅπου κατάφερε νά συνενώσει τίς ἀραβικές φυλές κάτω ἀπό τή νέα θρησκεία καί νά τίς ὀργανώσει πολιτικά καί στρατιωτικά. Στήν προσπάθεια αὐτή χρησιμοποίησε τή βία καί τή λεηλασία (ράτζια) καί συμπεριφέρθηκε μέ ἀφάνταστη σκληρότητα στούς αἰχμαλώτους τοῦ πολέμου. Παράλληλα συνέχιζε νά δέχεται ἀποκαλύψεις, οἱ ὁποῖες καταγράφονταν, γιά νά σχηματίσουν τό Κοράνιο, τό ἱερό βιβλίο τοῦ Ἰσλάμ. Τό 630 εἰσῆλθε θριαμβευτικά στή Μέκκα, ὅπου κατέστρεψε ὅλα τά εἴδωλα, πού ἦσαν γύρω ἀπό τό ἱερό τῆς Κάαμπα, ἐκτός ἀπό τόν Μαῦρο Λίθο, πού ἀποτελεῖ μέχρι σήμερα τό ἱερότερο προσκύνημα τῶν ὀπαδῶν του. Πεθαίνοντας (632), ἄφησε ἕνα ὀργανωμένο κράτος καί μιά θρησκεία μέ ἔντονα τά στοιχεῖα τοῦ φανατισμοῦ καί μέ τήν τάση νά ἐπεκταθεῖ μέ κάθε μέσο. Πράγματι, ἡ ἐπέκταση τοῦ Ἰσλάμ τά ἑπόμενα χρόνια ἦταν ραγδαία. Τά ἰσλαμικά στρατεύματα κατέλαβαν διαδοχικά τή Συρία (635), τήν Παλαιστίνη (638-640), τήν Περσία (637-640), τή Βόρεια Ἰνδία (710-712), τό σημερινό Πακιστάν (710-712), μέρος τῆς Κίνας (713), τήν Ἀλεξάνδρεια (646), τή Βόρεια Ἀφρική (646-697), τήν Ἰσπανία (711-15ος αἰ.) καί ἀργότερα τήν Κωνσταντινούπολη (1453), τά ἐδάφη τῆς λεγόμενης Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας (15ος αἰ.) κ.ἄ.

Σήν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλάμ ἐπέδρασε καθοριστικά ἡ ἀντίληψη γιά τόν «ἱερό πόλεμο» (τζιχάντ), κατά τήν ὁποία κάθε πιστός ἔχει ὑποχρέωση νά μετέχει στόν πόλεμο κατά τῶν «ἀπίστων» (μή μουσουλμάνων). Οἱ «ἄπιστοι» ἤ θά ἐξισλαμισθοῦν ἤ θά ἐξοντωθοῦν! Οἱ χῶρες, οἱ ἐκτός τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἰσλάμ ὀνομάζονται «Οἶκος Πολέμου», οἱ δέ ἰσλαμικές ὀνομάζονται «Οἶκος Ἰσλάμ». Ὁ «ἱερός πόλεμος» εἶναι βασική ἐπιταγή τοῦ Κορανίου: «Ὁπόταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε» (κεφ. 47,4), «πολεμεῖτε αὐτούς ... μέχρις οὗ δέν θά ὑπάρχῃ ἄλλη θρησκεία ἤ τοῦ μόνου Θεοῦ» (κεφ. 8,40), «δέν φονεύετε ἐσεῖς αὐτούς, ἀλλ’ ὁ Θεός» (κεφ. 8,17). Εἶναι ὑποχρέωση ὁλόκληρης τῆς κοινότητας, εἰδικά ὅταν ἐπί κεφαλῆς τεθεῖ ἕνας ἰμάμης. Στήν περίπτωση αὐτή, ὅποιος ἀρνηθεῖ, ἀρνεῖται τόν ἴδιο τόν θεό καί τόν λόγο τοῦ «προφήτη». Ὁ πόλεμος εἶναι διαρκής (μόνο δεκαετής ἀνακωχή ἐπιτρέπεται). Ἐνδεχόμενο ἐξαίρεσης ἀπό τίς συνέπειές του (ὄχι ἀπό τόν ἴδιο τόν πόλεμο) ὑπάρχει  μόνο γιά τούς «λαούς τῆς Βίβλου» (Ἑβραίους καί Χριστιανούς), στούς ὁποίους δίνεται ἡ δυνατότητα νά διατηροῦν τήν πίστη τους, καταβάλλοντας κεφαλικό φόρο. Οἱ κίνδυνοι καί τό ἐνδεχόμενο τοῦ θανάτου δέν ἀποθαρρύνουν τούς πιστούς, γιατί πιστεύεται ὅτι τούς φέρνουν κοντά στόν «προφήτη» καί τούς ὁδηγοῦν στόν παράδεισο. Πολλοί ἀγνοοῦν ὅτι αὐτά εἶναι βασικές ἐπιταγές τοῦ Ἰσλάμ, νομίζοντας ὅτι ἀποτελοῦν θέσεις κάποιων ἀκραίων ὁμάδων. Ὅμως, «τζιχαντιστές» (μετέχοντες στόν «ἱερό πόλεμο») εἶναι ὅλοι οἱ πιστοί τοῦ Ἰσλάμ, εἴτε ἐν ἐνεργείᾳ, εἴτε ἐν δυνάμει.

Ὀρθόδοξη πίστη καί ἰσλαμική διδασκαλία

Ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, τό Ἰσλάμ περιέχει καί χριστιανικά στοιχεῖα, ἄρα εἶναι φυσικό νά ἔχει ὁμοιότητες μέ τή χριστιανική πίστη. Ἔχει, ὅμως, καί μεγάλες διαφορές. Κάποιοι λένε ὅτι πρέπει νά βλέπουμε τά κοινά, τίς ὁμοιότητες, «αὐτά πού μᾶς ἑνώνουν». Ὅμως, σέ κάθε περίπτωση, διακρινόμαστε ἀπό κάτι ἄλλο ἀπό τίς διαφορές καί ὄχι ἀπό τίς ὁμοιότητες. Οἱ διαφορές εἶναι ἡ «ταυτότητά μας», ὁ δέ λόγος γιά τίς ὁμοιότητες εἶναι σέ πολλές περιπτώσεις ἀνούσιος.

Ὡστόσο, στίς ὁμοιότητες ἀνήκει ἡ πίστη σέ ἕνα καί μοναδικό θεό, παντοδύναμο καί δημιουργό τοῦ σύμπαντος. Κατά τούς ὀπαδούς τοῦ Ἰσλάμ, ὁ θεός αὐτός (Ἀλλάχ), ὁ ὁποῖος δέν ἔχει υἱό, ἀπέστειλε στόν κόσμο προφῆτες καί ἀποστόλους γιά νά φανερώσουν τό θέλημά του. Τέτοιοι ἦσαν ὁ Νῶε, ὁ Ἀβραάμ, ὁ Μωυσῆς καί ὁ Ἰησοῦς. Τελευταῖος καί μέγιστος ὅλων εἶναι ὁ Μωάμεθ, ἡ σφραγίδα τῶν προφητῶν. Στούς προφῆτες ἀποκαλύφθηκαν ἱερά βιβλία, ὅπως ἡ Πεντάτευχος, οἱ Ψαλμοί καί τό Εὐαγγέλιο, ὅμως οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ Χριστιανοί τά «ἀλλοίωσαν» καί «ἀφαίρεσαν» ἀπ' αὐτά τίς μαρτυρίες γιά τόν Μωάμεθ. Ἐπιστέγασμα τῶν ἱερῶν βιβλίων θεωρεῖται τό Κοράνιο. Αὐτό εἶναι ὁ αἰώνιος, ἀμετάβλητος καί ἄκτιστος λόγος τοῦ θεοῦ, πού συνυπάρχει μέ τόν θεό αἰωνίως. Ἐμεῖς ἔχουμε ἕνα ἀντίγραφο τοῦ πρωτοτύπου, πού ὑπάρχει στόν οὐρανό, ὁ δέ συγγραφέας του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἀλλάχ καί ὄχι ὁ Μωάμεθ.

Τό Ἰσλάμ δέχεται τήν ὕπαρξη τῶν ἀγγέλων, τοῦ σατανᾶ, καθώς καί τῶν τζίν (ἐνδιάμεσων ὄντων μεταξύ ἀγγέλων καί ἀνθρώπων). Δέχεται τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, τή μέλλουσα κρίση, τήν τιμωρία τῶν ἀδίκων καί «ἀπίστων» στήν κόλαση καί τή ζωή τῶν δικαίων στόν παράδεισο, ὁ ὁποῖος περιγράφεται σάν ἰδανικός τόπος μέ σαρκικές ἀπολαύσεις, Πιστεύει, ἐπίσης, ὅτι ὁ θεός προκαθορίζει τά πάντα, δηλ. δέχεται τό «κισμέτ» (μοίρα, πεπρωμένο, ἀπόλυτος προορισμός).

Εἶναι φανερό, ὅτι ἡ θεμελιώδης διαφορά μέ τόν Χριστιανισμό ἔγκειται στήν ἀντίληψη γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό. Γιά τό Ἰσλάμ, ὁ Χριστός εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ἕνας ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ ἤ προφήτης, ὑποδεέστερος, μάλιστα, τοῦ Μωάμεθ. Γιά μᾶς, ὅμως, εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔχει τήν ἴδια ἀκριβῶς οὐσία μέ τόν Θεό Πατέρα. Εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιά τή σωτηρία μας. Εἶναι τό κέντρο τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς μας. Εἴμαστε Χριστιανοί, ἐπειδή ἀκριβῶς πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ «ἐπί πάντων Θεός» (Ρωμ. 9,5), «ὁ μόνος Δεσπότης καί Κύριος» (Ἰούδ. 4), ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος (Ἀποκ. 22,13), ὁ μοναδικός αἴτιος τῆς σωτηρίας μας (Πράξ. 4,12). Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει πραγματική προσέγγιση μέ τό Ἰσλάμ σέ θέματα πίστεως. Αὐτός, ἄλλωστε, ἦταν ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο πλῆθος Μαρτύρων ἐπί Τουρκοκρατίας ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό, θυσιάστηκαν καί ἀνεδείχθησαν μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας καί θαυματουργοί.

Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ ἕνα χαρακτηριστικό περιστατικό ἀπό τήν ἱστορία: Ὅταν οἱ Τοῦρκοι τό 1354 μ.Χ. αἰχμαλώτισαν τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ (1296-1359), ἕναν ἀπό τούς κορυφαίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἐξανάγκασαν νά διαλεχθεῖ σέ θέματα πίστεως μέ κάποιους «θεολόγους» τοῦ Ἰσλάμ. Τότε, μεταξύ ἄλλων τοῦ ἔθεσαν τό ἐρώτημα ἄν οἱ Χριστιανοί ἀγαποῦν τόν Μωάμεθ, ὅπως οἱ Μουσουλμάνοι ἀγαποῦν τόν Χριστό. Ὁ Ἅγιος, ἄν καί αἰχμάλωτος, ἀπάντησε μέ σαφήνεια ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν ἀγαποῦμε τόν Μωάμεθ, λόγῳ ἀκριβῶς τῆς διδασκαλίας του γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἐπειδή, ὅποιος ἀρνεῖται μιά διδασκαλία, δέν εἶναι δυνατό νά ἀγαπᾶ τόν διδάσκαλό της (Π. Χρήστου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ συγγράμματα, τ. Δ΄, Θεσ/νίκη 1988, σ. 161)

Χριστιανισμός καί Ἰσλάμ στό παρελθόν καί στό μέλλον

Εἶναι γεγονός, ὅτι στό Κοράνιο ὑπάρχουν θετικές ἀναφορές γιά τούς «λαούς τῆς Βίβλου». Ὑπάρχουν, ὅμως, καί ἀρκετά ἐπικριτικά σχόλια. Γενικά, ἡ στάση τοῦ Ἰσλάμ ἔναντι τῶν Ἑβραίων καί τῶν Χριστιανῶν εἶναι εὐνοϊκότερη σέ σχέση μέ τή στάση ἔναντι τῶν ἄλλων «ἀπίστων». Ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ μέ Ἀχτιναμέ (ἰδιόγραφη «Διαθήκη» του) τό 626 μ.Χ. ἔθεσε ὑπό τήν προστασία του τή Μονή Ἁγίας Αἰκατερίνης Σινᾶ, ὄχι ὅμως καί τούς χριστιανικούς πληθυσμούς γενικότερα. Ὁ Χαλίφης Ὀμάρ (586-644), μέ Ἀχτιναμέ πού παραχώρησε τό 637 μ.Χ. στόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων ἅγιο Σωφρόνιο (634-638), κατοχύρωσε τά προνόμια τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων κατά τήν παράδοση τῆς πόλεως στούς Ἄραβες. Ὁ Πορθητής τῆς Κων/πόλεως Μωάμεθ ὁ Β΄ (1432-1481) παραχώρησε προνόμια στούς κατακτημένους Χριστιανούς, μέσω τοῦ πρώτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη μετά τήν ἅλωση (1453) Γενναδίου Β΄ Σχολαρίου (1454-1456).

Ὡστόσο, τά προνόμια αὐτά, ἰδιαίτερα ὅσα παραχωρήθηκαν ἀπό τούς Τούρκους, σπάνια εἶχαν πρακτικό ἀντίκρισμα ἤ ἔγιναν σεβαστά. Οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί ἔζησαν σέ συνθῆκες σκληρῆς δουλείας γιά πολλούς αἰῶνες. Ἡ περίοδος τῆς δουλείας περιελάμβανε βίαιους ἐξισλαμισμούς χριστιανικῶν πληθυσμῶν, ἀναγκαστική στρατολόγηση νέων («παιδομάζωμα»), βαρειά φορολογία («χαράτσι» κ.ἄ.), μαρτύρια Ὁμολογητῶν τοῦ Χριστοῦ, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀνάδειξη πλήθους «Νεομαρτύρων» Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, ἀνδρῶν, γυναικῶν καί παιδιῶν, περιορισμό τῆς ἐλευθερίας τῆς λατρείας, παρεμβάσεις στά ἐσωτερικά τῆς Ἐκκλησίας (ἐκθρονίσεις Πατριαρχῶν, Ἐπισκόπων κ.ἄ.), κατάργηση τῶν ἀτομικῶν καί κοινωνικῶν ἐλευθεριῶν, ἀπαγόρευση τῆς παιδείας κατά περιοχές καί κατά διαστήματα, μέ ἀποτέλεσμα νά λειτουργεῖ τότε τό λεγόμενο «κρυφό σχολειό», καί πολλά ἄλλα. Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν ἱστορική πραγματικότητα, ὅσο καί ἄν κάποιοι σύγχρονοι διαστρεβλωτές τῆς ἱστορίας, μιλώντας βέβαια «ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς», ἐπιχειροῦν νά ἐξωραΐσουν τήν κατάσταση καί νά μᾶς πείσουν ὅτι τίποτε ἀπ’ αὐτά δέν συνέβαινε. Ἄλλωστε, ἄν οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν ἁρμονικά μέ τούς Τούρκους, τότε γιατί νά ἐπαναστήσουν; Τό χειρότερο εἶναι ὅτι ὅλες αὐτές οἱ πρακτικές πηγάζουν ἀπό τήν ἴδια τή διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ, ἐκφράζουν τό πνεῦμα τοῦ Κορανίου καί εἶναι ἀπόλυτα συμβατές μέ τή γενικότερη ἱστορία τοῦ Ἰσλάμ.

Στήν ἐποχή μας ἡ θρησκευτική ἐλευθερία καί ἡ ἐλευθερία τῆς λατρείας θεωροῦνται ἀναφαίρετα ἀνθρώπινα δικαιώματα καί ἔχουν κατοχυρωθεῖ ἀπό διεθνεῖς συνθῆκες. Ὡστόσο, ἡ παρουσία τοῦ Ἰσλάμ στόν σύγχρονο κόσμο θέτει δύο σοβαρά προβλήματα, πού χρήζουν κυρίως νομικῆς καί πολιτικῆς (σέ διεθνές ἐπίπεδο) ἀντιμετώπισης. Τό πρῶτο ἀφορᾶ στό πῶς ἡ παγκόσμια κοινότητα θά προστατεύσει τή θρησκευτική ἐλευθερία καί θά ἐξασφαλίσει τήν ἐπιβίωση χριστιανικῶν καί ἄλλων ἑτερόδοξων πληθυσμῶν, πού ζοῦν σέ χῶρες στίς ὁποῖες ἐπικρατεῖ τό Ἰσλάμ. Προφανῶς, δέν θά πρέπει νά παραμείνει ἀδιάφορη.

Τό δεύτερο ἀφορᾶ στή θέση τῶν πιστῶν τοῦ Ἰσλάμ, πού ζοῦν σέ δυτικές ἤ ἄλλες χῶρες μέ δημοκρατικά καθεστῶτα καί στή χώρα μας, δεδομένου ἡ πίστη τους ἐμπεριέχει ἔντονα στοιχεῖα τῶν λεγόμενων «καταστροφικῶν λατρειῶν» καί υἱοθετεῖ πρακτικές, πού ἀντίκεινται στίς διεθνεῖς συνθῆκες καί στή συνταγματική τάξη. Προφανῶς, οἱ πιστοί τοῦ Ἰσλάμ ὀφείλουν νά προσαρμοστοῦν στά δεδομένα καί νά ἀναγνωρίσουν τό νομικό καθεστῶς τῆς χώρας στήν ὁποία ζοῦν. Ὅμως, γιά νά γίνει αὐτό, πρέπει νά ἀρνηθοῦν βασικά στοιχεῖα τῆς πίστης τους. Τό ἴδιο τό Κοράνιο προτρέπει σέ ἐνέργειες ὅπως ὁ «ἱερός πόλεμος» καί ἡ σφαγή τῶν «ἀπίστων». Τί θά ὑπερισχύσει στή συνείδησή τους, ὁ «ἀνθρώπινος νόμος» ἤ ὁ «ἱερός νόμος» τοῦ Κορανίου; Δέν ὠθοῦνται σαφῶς στήν παρανομία; Ἡ ἑλληνική Πολιτεία δέν φαίνεται νά συνειδητοποιεῖ αὐτά τά προβλήματα, γι’ αὐτό μέ σχετική εὐκολία ἐξέδωσε τήν ἄδεια, ἀλλά καί παραχώρησε τόν χῶρο καί θά ἱδρύσει μέ χρήματα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους τό μουσουλμανικό τέμενος στήν Ἀθήνα. Ἡ θρησκευτική ἐλευθερία τῶν πιστῶν κάθε θρησκείας εἶναι ἀπόλυτα σεβαστή, ἀλλά πάντοτε στά πλαίσια τῆς συνταγματικῆς καί τῆς ἔννομης τάξης.

Ἕνα χαρακτηριστικό ντοκουμέντο

«Σύ ὁ παπᾶς, τοῦ ὁποίου τό μέν ἔνδυμα εἶναι μαῦρον ὡς πίσσα, τό δέ πρόσωπον ὡς τοῦ σατανᾶ, σύ ὁ ἱερεύς τῶν μιαρῶν, σύ ὁ ἕλκων τήν καταγωγήν ἀπό τόν ἄπιστον Ἰησοῦν,

διατάσσεσαι:

Τόν εἰς τό ἔθνος σου ἀνήκοντα ἄπιστον Γρηγόριον, ὁ ὁποῖος ἐψόφησε σήμερον, ἄν καί τήν μέν ψυχήν του παρέδωκεν εἰς τόν σατανᾶν τό δέ βρωμερόν πτῶμα του δέν τό δέχεται τό χῶμα, ἔξω καί μακράν τῆς πόλεως ἀνοίξατε λάκκον καί διά λακτισμάτων ρίψατε αὐτόν ἐντός τούτου».

Τό κείμενο αὐτό εἶναι δεῖγμα Ἄδειας Ταφῆς γιά Χριστιανούς, πού ἐξέδιδαν οἱ Τοῦρκοι στή σκοτεινή περίοδο τῆς δουλείας καί μαρτυρεῖ γιά τά φοβερά δεινά, πού βίωνε ὁ Λαός μας. Παρατίθεται ἀπό τόν Ἀκαδημαϊκό Σπ. Μαρινᾶτο σέ ὁμιλία του στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν τόν Μάρτιο τοῦ 1967 καί περιέχεται στό βιβλίο μέ τίτλο «Τό Εἰκοσιένα», ἔκδ. Ἀκαδημία Ἀθηνῶν - Ἵδρυμα Οὐράνη, Ἀθήνα 1977, σ. 774. Ἀς τό βλέπουν οἱ σύγχρονοι διαστρεβλωτές τῆς Ἱστορίας, πού ἀποκαλοῦν τή γενική σφαγή «συνωστισμό» καί τή σκληρή τυραννία «ἁρμονική συνύπαρξη»!

Ἱερεύς Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας

(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 88, Ἰούλ. - Σεπ. 2014).

Το είδαμε:εδώ

Ένας αυτόπτης στο μαρτύριο του Χρυσοστόμου Σμύρνης!

Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τις ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί κατά της αγιότητος του εθνομάρτυρα και ιερομάρτυρα αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ασφαλώς αυτοί που τις διατυπώνουν κάποιους λόγους επικαλούνται μέσα στην καλοπροαίρετη αναμφίβολα διάθεσή τους να διαφυλάξουν τον τρόπο που η Ορθόδοξη Εκκλησία μας διακηρύσσει την αγιότητα των εξαιρέτων μελών της. Για εμάς και για τους περισσοτέρους χριστιανούς, και μάλιστα τους έχοντες σχέση με τα αγιασμένα χώματα της Μικρασιατικής γης, δεν τίθεται τέτοιο θέμα.

Για εμάς ο άγιος Χρυσόστομος αποτελεί σύμβολο αγάπης προς τον Θεό και χρέους προς την πατρίδα, δεδομένου μάλιστα ότι εκπροσωπεί όλους τους πεσόντες και αναιρεθέντες ποικιλοτρόπως κατά τη Μικρασιατική καταστροφή, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα από την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφουν προς αυτόν όλοι οι Μικρασιάτες, έκφραση της οποίας αποτελούν τα διαρκώς πυκνούμενα γι’ αυτόν βιβλία που εκδίδονται, τα ποιήματα που γράφονται, τα αφιερώματα που γίνονται κάθε χρόνο στη μνήμη του, οι προτομές που φιλοτεχνούνται σε περιοχές που υπάρχουν και ζουν Μικρασιάτες, οι ναοί που κτίζονται στη μνήμη του.

Κι είναι ευκαιρία, με το αφιέρωμα τούτο, να τονίσουμε για μια ακόμη φορά την αγιότητα του μαρτυρικου ιεράρχη, γιατί αποδεικνυόμενη αυτή ιδίως από τις τελευταίες στιγμές της ζωής του γίνεται φάρος και όδοδείκτης για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Είναι όντως συγκλονιστικές οι περιγραφές του τέλους του κι είναι σα να διαβάζουμε και πάλι από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων τις τελευταίες στιγμές του πρωτομάρτυρα και αρχιδιακόνου Στεφάνου. Τις περιγραφές αυτές κάνει όχι ένας απλός άνθρωπος, του οποίου ίσως μπορούμε να αμφισβητήσουμε την ακρίβεια των λόγων του, ούτε κι ένας ραψωδός που μεγεθύνει τα γεγονότα στην εξιστόρησή τους, αλλά ένας επιστήμονας, αυτόπτης συγκλονιστικού γεγονότος, ο ακαδημαϊκός καθηγητής Γεώργιος Μυλωνάς, και μάλιστα σε ομιλία του επίσημη, στις 14 Δεκεμβρίου 1982, στην Ακαδημία Αθηνών.

Παραθέτουμε αυτούσια τα τελευταία λόγια της ομιλίας αυτής:«Θα μου επιτρέψετε να τελειώσω την ομιλία μου με μία προσωπική μαρτυρία, που για πρώτη φορά εξομολογούμαι.»Κατά τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1922 μία ομάδα φοιτητών του International College της Σμύρνης και εγώ βρεθήκαμε φυλακισμένοι σε απαίσιο υπόγειο, σ’ ένα από τα μπουντρούμια του Διοικητηρίου της Σμύρνης. Σ’ αυτό ήταν ασφυκτικά στριμωγμένοι Έλληνες Χριστιανοί αιχμάλωτοι, μάλλον άνθρωποι προωρισμένοι για θάνατο. Τις βραδυνές ώρες φύλακες μ’ επικεφαλής Τουρκοκρήτα παρελάμβανον θύματα που ετυφεκίζοντο. Στις 5 το απόγευμα της τελευταίας ημέρας του θλιβερού Σεπτεμβρίου, ο Τουρκοκρής εκείνος με διέταξε να τον ακολουθήσω στην αυλή. Είσαι δάσκαλος;» με ρωτά. Αυτήν την τιμή είχα» του απαντώ.

«Και οι άλλοι που ήσαν μαζί σου είναι φοιτητές;» – «Ναι», του λέγω. «Γρήγορα μάζεψέ τους και φέρε τους έδώ». – Ελάτε μαζί μου έξω», λέγω στους συντρόφους μου. «Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα μας. Εμπρός με θάρρος». Ποιά ήταν η έκπληξή μας όταν ακούσαμε τον Τουρκο-Κρητικό να λέει: «Δεν θα σας σκοτώσω, θα σας σώσω. Απόψε θα θανατωθούν όλοι όσοι είναι στο μπουντρούμι, γιατί έφεραν και άλλους που δεν έχουμε χώρο να τους στοιβάξουμε. Θα σας σώσω σήμερα, γιατί ελπίζω αυτό να με βοηθήσει να λησμονήσω μία τρομερή σκηνή που αντίκρυσαν τα μάτια μου, σκηνή στην οποία έλαβα μέρος».

Και συνέχισε «Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας. Ήμουν μ’ εκείνους που τον τύφλωσαν, που του ‘βγάζαν τα μάτια και αιμόφυρτο, τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά, τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν. Βαθειά εντύπωση μου έκανε και αξέχαστος παραμένει η στάση του. Στα μαρτύρια που τον υπέβαλαν δεν απήντα με φωνές, με παρακλήσεις, με κατάρες.»Το πρόσωπό του το κατάχλωμο, το σκεπασμένο με το αίμα των ματιών του, το πρόσωπό του είχε εστραμμένο προς τον Ουρανό και διαρκώς κάτι ψιθύριζε που δεν ηκούετο πέρα από την περιοχή του. Ξέρεις εσύ, δάσκαλε, τί έλεγε;» – «Ναι ξέρω» του απήντησα. Έλεγε: Πάτερ Άγιε, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τί ποιούσι».

- «Δεν σε καταλαβαίνω, δάσκαλε, μα δεν πειράζει. Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει την χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, μανιάζει και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δυο χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως παρά πόνου. Τόσο τον λυπήθηκα τότε που με δυο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σας την είπα ελπίζω πως θα ησυχάσω. Γι’ αυτό σας χάρισα τη ζωή». «Και που τον έθαψαν;» ρώτησα με αγωνία. «Κανείς δεν ξέρει που έρριξαν το κομματιασμένο του κορμί»».

Αυτή είναι η μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα, που φανερώνει, όπως είπαμε, το μέγεθος της αγιότητας του μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου, αφού στην πίστη μας την ορθόδοξη εκείνο που αποτελεί αποδεικτικό μεγάλης αγιότητας είναι η αγάπη που απλώνεται και προς τον εχθρό. Και τίποτε να μην ξέραμε για τον άγιο Χρυσόστομο, και μύρια όσα να του έχουν καταλογιστεί, το τέλος του είναι εκείνο που φανερώνει την εσωτερική, της καρδιας του, ποιότητα. Κι ο άγιος Χρυσόστομος σαν τον Χριστό, σαν τον άγιο Στέφανο, σαν τους αποστόλους και όλους τους αγίους μάρτυρες ευλογεί τους διώκτες του και προσεύχεται γι’ αυτούς. Μόνον όποιος διακατέχεται πλούσια από αυτό το πνεύμα του Χριστού ξέρουμε ότι ανήκει σ’ Εκείνον και προεκτείνει την αγιότητα Εκείνου.«Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;».

Δε θέλουμε να μακρηγορήσουμε. Τα πράγματα μιλούν από μόνα τους. Ας επιτραπεί όμως ως κατακλείδα στη μικρή αυτή αναφορά να μεταφέρουμε ένα απόσπασμα από ένα ποίημα πού έχει γραφεί ακριβώς για τον άγιο: Στον άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης Ότι θεριά ‘νθρωπόμορφα δε βλέπαν και δε νιώθαν,τό ‘δαν τα δέντρα, τα πουλιά ο ήλιος και το χώμα:τ’ άγιο κορμί πού κείτουνταν ακρωτηριασμένο, με πύριν’ όμως την ψυχή και με αγάπης χρώμα!Τά χείλη του ψιθύριζαν βαμμένα μέσ’ στο αίμα,την ώρα πού του ρολογιού οι δείκτες σταματούσαν -κείνο πού πήρ’ ο άνεμος με δέος και με φόβο,για να το φέρει όπου γης και δάκρυα ξεσπούσαν.«Πατέρα, τη συχώρηση δώσ’ τους, μη τους γδικιέσαι,Γιατί δεν ξέρουνε κι αυτοί σαν τότε οι εχθροί Σου»,λέγαν τα χείλη τ’ άγια του Χρυσοστόμου Σμύρνης, λίγο πριν φύγει η ψυχή του και από το σώμα χωρίσουν! Εσείστηκαν οι ουρανοί απ’ τη βαθειά αγάπη κι ευθύς εφάνη ο Χριστός πού ‘σκύψε κει σιμά του.«Δούλε καλέ και αγαθέ,μην τον φοβάσαι διόλου όποιον σου παίρνει τη ζωή μικρό τ’ ανάστημά του»!Κι έφυγε ο Χρυσόστομος ο της θυσίας άγιος.Μα άφησε το σώμα του τη γη μας να λιπαίνει. Από ψηλά τώρα θωρεί κι από την προτομή του θυμίζοντας το χρέος μας φωνή πού δέν σωπαίνει!

πηγή: Μηνιαίο Περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς «Πειραϊκή Εκκλησία», Έτος 19ο, Αριθμός Φύλλου 207, Σεπτέμβριος 2009

Πηγή

Ανθρώπων προμαχούντες Σύριοι ……..

Πορφύρης Δ - Σταφυλά Π

Ω ξειν’, αγγέλλειν Ανθρώποις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…..

H Μονάδα 17 του Συριακού στρατού στη Ράκκα και το μαρτύριο των ηρώων πεσόντων της που έπεσαν μαχόμενοι για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια για να μην περάσει ο ισλαμομεσαίωνας είναι μια απαράμιλλη σελίδα εποποιίας στην παγκόσμια ιστορία.Οι σύγχρονοι μήδοι είναι οι δυτικές υπερδυνάμεις και ο Κόλπος που επανδρώνουν εξοπλίζουν χρηματοδοτούν και παρέχουν πολιτική και διπλωματική κάλυψη στους συμμάχους της συριακής αντιπολίτευσης τους Κτηνάνθρωπους τζιχαντιστές. ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Το νεοσύστατο Ισλαμικό Κράτος πρώην ΙSIS και η γη της επαγγελίας το χαλιφάτο του δεν είναι τίποτα άλλο παρά παρά μια γη σπαρμένη από κεφάλια.Κεφαλιδοκτομή.

Δεκάδες αιχμαλώτους πολέμου εκτέλεσαν με τον πιο επώδυνο τρόπο οι μισθοφόροι στη Raqqa.

 Όχι μόνο τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση αλλά και όλοι όσοι δεν γονάτισαν στο ευρωισλαμισμό ορκίζονται σε τούτα τα ακέφαλα κορμιά ότι οι μήδοι του ισλαμισμού δεν θα περάσουν.Με θυσίες θα ανατρέψουν οι λαοί τη μοίρα της υποταγής.

Tην ιστορία δεν την γράφουν πάντα οι νικητές την γράφουν οι αποφασιμένοι κι ας είναι λίγοι όσοι δεν θα προδώσουν τους νεκρούς τους ….αυτοί οι νεκροί είναι και δικοί μας νεκροί, είναι οι πρώτοι νεκροί ενάντια στην ισλαμοκατοχή…..Θέλουν να ξεθεμελιώσουν το τελευταίο κοσμικό καθεστώς αραβικού Κράτους

προσεύχονται πριν από το μακελάρισμα

Όπως επέβαλαν το νόμο της ισλαμοζούγκλας σε Αφγανιστάν,Λιβύη,Ιράκ…….οι εκπολιτιστές δυτικόφρονες

προσεύχονται οι θεοφοβούμενοι

Αυτές τις εικόνες σε ποιά Γενεύη 3 θα παρουσιάσει ποιός;

είναι παιδί από ισλομοτερατογένση πνευματική φωτο αγνωστης προέλευσης

πηγή

Τά ξύλα τοῦ παπᾶ (κρυπτοχριστιανικά κείμενα)

Πέμπτη τοῦ Πάσχα κι ὁ παπα – Λευτέρης πρωΐ-πρωΐ φόρτωνε τό ζῷο του κι ἑτοιμαζόταν νά κατεβεῖ στήν Τραπεζούντα. Τήν ἴδια ὥρα ἀκούστηκαν οἱ πρῶτοι χτύποι τῆς καμπάνας. Ὁ συνεφημέριός του ὁ παπα – Γαβριήλ φαίνεται πῶς εἶχε ἀϋπνίες. Χθές ἦταν ἡ σειρά του νά λειτουργήσει. Μετά πῆρε τά βουνά καί τά λαγκάδια νά μαζέψει ξύλα. Καί σήμερα νάτον ξημερώματα, ἕτοιμος νά κάνει τόν πραματευτή. Κανονικά ὄφειλε νά πάει στήν ἐκκλησιά. Τέτοια μέρα, ἀκόμη Πασχαλιά, ποῦ ξανακούστηκε νά λείπει ἀπ’ τή Λειτουργία! Ἄς ὄψονται, ὅμως, τά τόσα στόματα ποῦ περιμένουν στό σπίτι. Κάποιος ἔπρεπε νά νοιαστεῖ γιά τό καθημερινό τους...
Ὀκτώ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός κι ἄλλα τρία ὁ Ἀνάστασης ὁ κουμπάρος του: Τήν γυναῖκα του, τήν πεθερά του, τήν «κυρα – ντουλάπα», καί τόν κουνιάδο του, ποῦ δέν φτουρᾶ σέ δουλειά…
Ἔκανε τό σταυρό του καί ξεκίνησε. ..
Εἶχε μπροστά του πολύ δρόμο. Ὑπολόγιζε πρίν τό μεσημέρι νά φτάσει στήν πόλη κι ἄν ὅλα πᾶν καλά, ἀργά τό βράδυ νά εἶναι πάλι πίσω. «Βαστᾶτε ποδαράκιά μου» ἀναστέναξε καθώς ἀναλογίστηκε τό δρόμο ποῦχε νά κάνει. Κατά πῶς τό εἶχε συνήθειο ἄρχισε τό ψάλσιμο, νά σπάει κι ἡ μονοτονία. Νά κάνει ὅμως καί τό κέφι του. Μέσα στήν ἐρημιά ποιός τόν ἀκούει; Μόνο ὁ Θεός. Ἀποφεύγει καί τά κοροϊδευτικά χαμόγελα τοῦ...

παπα – Γαβριήλ ἤ τίς εἰρωνίες τοῦ Ἰορδάνη, τοῦ ψάλτη: «Ἐξαιρετικά τά λές παπά. Σάν μανάβης!» Τό ξέρει. Ἡ φωνή τοῦ ἀκούγεται ἄσχημα. Μά ὅτι λέει, τό ψέλνει μέ τήν καρδιά του κι αὐτό θέλει ὁ Θεός. Ὅπως τότε ποῦ ἦταν μικρός. Καί φλεγότανε ἀπ’ τό μεράκι τῶν ὕμνων…
Ἀκόμη κι ὁ δεσπότης τή μοναδική φορά ποῦ λειτούργησε μαζί του τοῦ εἶπε: «Σούς μπρέ. Δέν τό λέγεις καλά». Ἦταν ἕνα ὅριο ποῦ τοῦ ἔβαλε ὁ Θεός καί δέν μποροῦσε νά τό ξεπεράσει. Τί κι ἄν πάλαιψε; Τί κι ἄν προσευχήθηκε; Τί κι ἄν ἔκλαψε; Τό μόνο ποῦ κατόρθωσε εἶναι, ὅσα λέει, νά τά λέει μέσα ἀπ’ τήν καρδιά του. Κι αὐτό εἶναι ποῦ θέλει ὁ Θεός. Τήν καρδιά, ὄχι τό λαρύγγι! Ἡ παρηγοριά του γιά τή σιωπή ποῦ ἔχει ἐπιβάλλει στόν ἑαυτό του. Σιωπή γιά νά μήν ἐνοχλεῖ, ὅπως ἐνοχλοῦσε τότες ποῦ μικρός στεκόταν παράμερα στό ψαλτῆρι. Ὅπως ἐνοχλοῦσε ἀργότερα τούς φίλους του ποῦ προχώρησαν στήν ψαλτική κι ἄς πίστευε πῶς θά τόν θέλουν κοντά τους. Ὅπως ἐνοχλοῦσε τό φίλο του τόν Ἀποστόλη, ποῦ ἔγινε δεξιός ψάλτης στό διπλανό χωριό. Σταμάτησε, ἔτσι, νά ψέλνει μπροστά στόν κόσμο καί προτιμοῦσε τίς ἐρημιές. Μέ τά τροπάρια μετροῦσε τίς ἀποστάσεις. Ξεκίναγε μέ τόν ὄρθρο, ἔλεγε καί λίγα ἀπ’ τόν ἑσπερινό κι ἄν εἶχε κι ἄλλο δρόμο πρόσθετε καί μερικά σκόρπια τροπάρια. Αὐτό θά ἔκανε καί τώρα, μέρες τῆς Πασχαλιᾶς. «Μπρός, λοιπόν, παπά δῶσε του νά καταλάβει» μονολόγησε. Ἔκανε τό σταυρό του κι ἄρχισε: «Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί…».
Ἀφοῦ ἔψαλε ὅλον τόν κανόνα, προχώρησε καί στούς αἴνους κι ἐκεῖ κατά τό δοξαστικό ἔμπαινε πιά στά πρῶτα σπίτια τῆς Τραπεζούντας. Μέ τό ψάλσιμο κάπου εἶχε ἀφαιρεθεῖ. Ὅταν κατάλαβε πῶς ἦταν στόν τουρκομαχαλά σκέφτηκε νά γυρίσει πίσω. Στάθηκε λίγο νά προσανατολιστεῖ κι ὕστερα πῆρε ἕνα σοκάκι ἐκεῖ στ΄ ἀριστερά. Περίμενε νά τόν βγάλει ἔξω ἀπό τό Κάστρο, μ΄ αὐτό φιδογύριζε ἀνάμεσα στά τουρκόσπιτα. Σέ κάποια στροφή φάνηκε ἕνας καφενές κι ἀπόξω δύο τρεῖς τοῦρκοι ἀραχτοί, ἀπολάμβαναν τό ναργιλέ τους. Καθώς περνοῦσε μπροστά του ὁ ἕνας του φώναξε:
«Πόσο τά ξύλα παπά;»
«Πέντε γρόσια ἐφέντη μ’».
«Πολλά δέν εἶναι βρέ καραμπᾶς (μαυροκέφαλε;)»
«Ὄχι ἐφέντη μ’, ὄχι. Ἔρχουμαι ἀπό μακριά», ὁ παπα – Λευτέρης ἤξερε ν’ ἀντιστέκεται στά παζάρια τῶν τούρκων. «Κι ὑστέρα τί παίρνεις μέ πέντε γρόσια;»
«Ἄντε νά σού δώσω τρία νά τά φέρεις καί στό σπίτι».
«Νά χαρεῖς τά νειάτα σου ἐφέντη μ’. Κάμε τά τουλάχιστο τέσσερα. Εἶμαι φτωχός κι ἔχω τόσα στόματα νά θρέψω».
«Καλά. Ἄς εἶναι. Θά σού δώσω τέσσερα». Σηκώθηκε ἀπ’ τό σκαμνί του, τεντώθηκε καί πλησίασε τόν παπά. Χαΐδεψε λίγο τό ζῷο καί μετά στράφηκε ἄγριος στό παπά.
«Δέν λυπᾶσαι τό ζῷο βρέ Γκιαούρ; Πῶς τό φόρτωσες τό καημένο; Κοντεύει νά ψοφήσει! Δέν φοβᾶσαι τό Θεό βρέ καραμπᾶς;»
«Ἀντέχει ἐφέντη μ’» τόλμησε ν’ ἀπαντήσει ὁ πάπα – Λευτέρης.
«Σούς μπρέ» ἔβαλε τίς φωνές ὁ τοῦρκος καί σήκωσε τό χέρι τοῦ ἀπειλητικά. «Πᾶμε σπίτι νά τό ταΐσεις λίγο καί νά τό ποτίσεις. Γκιαούρ. Διαβόλου γενιά!»
Γιόμισε ὁ μαχαλάς ἀπ’ τίς φωνές του. Ὁ παπάς, τόν ἀκολούθησε φοβισμένος. «Τρελός θάναι» σκέφτηκε κι ἀπό μέσα τοῦ ἔλεγε ὅσες εὐχές τοῦ ἐρχόντουσαν στό μυαλό. Μπροστά στήν αὐλόπορτα τοῦ σπιτιοῦ φώναξε ἕνα ὄνομα. Ὕστερα καί μέ μία κλωτσιά τήν ἄνοιξε διάπλατα.
«Μπές μέσα μπρέ γκιαούρ. Δέν φοβᾶσαι τό Θεό εἶσαι καί παπάς».
Μέ τόν ἴδιο τρόπο ἔκλεισε τήν πόρτα κι ἀμέσως δύο νεαροί ξεφόρτωσαν τό ζῷο. Ὁ τοῦρκος, μέ φωνές, τράβηξε σχεδόν τόν παπά Λευτέρη μέσα στό σπίτι, πού ἀπ’ τό φόβο τοῦ ἔχασε κάθε δύναμη ν’ ἀντισταθεῖ. Μόνο ἔτσι σάν ἀστραπή τοῦ πέρασε ἡ σκέψη: «Εἶδες τί ἔπαθες γιά νά μήν πᾶς στή Λειτουργία;»
Μέχρι τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ χαλοῦσε τόν κόσμο μέ τίς φωνές του. Μόλις πέρασαν τό κατῶφλι τήν ἔκλεισε μέ τόση δύναμη λές κι ἤθελε νά τήν γκρεμίσει. Καί τότε ἔγινε ἡ μεταμόρφωση. Ὁ ἄγριος τοῦρκος, αὐτός ποῦ χωρίς αἰτία ἦταν ἕτοιμος νά κακοπαιδέψει τό φτωχό παπά, ἔπεσε στά γόνατα καί φίλησε τό χέρι του μέ σεβασμό. Ἡ φωνή τοῦ μόλις ἀκουγόταν.
«Σχώραμε παπούλη μου, σχώραμε» τοῦ εἶπε ἑλληνικά. «Δέν εἶχα κακό σκοπό. Γί΄ αὐτά τά σκυλιά φώναζα, ποῦ μᾶς ἔβλεπαν. Μήν καταλάβουν τίποτα καί χαθοῦμε. Χριστιανοί εἴμαστε κι ἐμεῖς κι ἄς φαινόμαστε τοῦρκοι».
Κατάλαβε. Εἶχε μπροστά του ἕναν ἀπ’ αὐτούς ποῦ οἱ ρωμιοί ὀνόμαζαν κλωστούς. Ἕναν ἀπ’ αὐτούς ποῦ ἀντιστάθηκαν τόσα χρόνια στήν ὑποδούλωση τῆς ψυχῆς. Στή φαντασία τοῦ ὁ ἠρωϊσμός κι ἡ πίστη τούς ἔπαιρναν μυθικές διαστάσεις. Πᾶνε μερικά χρόνια ποῦ ἄκουσε γί΄ αὐτούς. Τότε θυμᾶται θέλησε νά τούς συναντήσει, νά ἔρθει σ’ ἐπαφή μαζί τους. Τόν συγκράτησαν οἱ πιό φρόνιμοι. Θάρθει ἡ στιγμή τοῦ εἶπαν, καλύτερα νά μή βιάζεσαι. Πέρασαν τά χρόνια κι ἡ στιγμή δέν ἦρθε. Στήν ἀρχή μάθαινε πῶς κάποιος παπάς βρέθηκε στή δίνη τῆς ἱστορίας τους, μά κι αὐτό σταμάτησε μέ τά χρόνια. Ἔτσι, κάπου μέσα του, ἄρχισε νά μήν πολυπιστεύει στήν ὕπαρξή τους. Ἄρχισε νά ἀμφιβάλλει γιά πολλά, ἤ νά τά δέχεται σάν μία χαριτωμένη ὑπερβολή. Καί νά τώρα ποῦ εἶχε μπροστά του ἕνα δικό τους. Τόν ἐπίασε ἀπό τά χέρια καί τόν σήκωσε. Ἐκείνη τή στιγμή φάνηκαν δύο γυναῖκες, ἡ μία νέα ἡ ἄλλη ἡλικιωμένη, καί τόν περιτριγύρισαν ἕνα τσοῦρμο παιδιά!
« Ἡ φαμιλιά μου παπούλη μου» τοῦ εἶπε ὁ κρυφός χριστιανός.
Σέ λίγο καθισμένοι στό σαλόνι ἀντάλασσαν τίς ἱστορίες τους. Αἰσθάνονταν γνωστοί ἀπό χρόνια. Ἦταν κι αὐτοί ὅπως ὅλοι οἱ δικοί τους. Χρόνια τώρα, ἀπό πατέρα σέ παιδί, κράταγαν μυστική τήν πίστη τους καί συνέχιζαν φανερά νά κάνουν τή ζωή τοῦ μουσουλμάνου. Πρῶτα κοντά τούς ἔμενε ἕνας χότζας ποῦ ἦταν κρυφός παπάς. Αὐτός τούς βάφτισε, αὐτός τούς πάντρεψε, αὐτός κήδευε τούς πατεράδες τους. Ὅλα στά κρυφά. Νύχτα πάνω στή νύχτα. Τή μέρα τούς πάντρευε τούρκικα. Τή νύχτα χριστιανικά. Γεννιόταν ἕνα παιδί; Τή μέρα ἔκανε σουνέτι. Τή νύχτα βαφτίσια. Στό θάνατο ὁ πρῶτος ποῦ ἔμπαινε στό σπίτι ἦταν αὐτός. Μόνος μέ τήν οἰκογένεια τοῦ νεκροῦ διάβαζε τρισάγιο. Τή νύχτα ἔκανε τήν κηδεία καί τό πρωΐ ὅλα τά ἔθιμα τῶν μουσουλμάνων. Διπλή ζωή, διπλό ξόδι. Ἀπό τότε ὅμως ποῦ πέθανε, ἔμειναν ὀρφανοί. Ἀλειτούργητοι. Ἀβάφτιστοι. Δύο χρόνια ἔχουν νά κάνουν Ἀνάσταση. Τή νύχτα τό Μεγάλο Σάββατο ἄκουσαν τίς καμπάνες ἀπ’ τό χριστιανικό μαχαλά. Ἄναψαν κερί καί ἔψαλαν σιγανά τρεῖς φορές τό «Χριστός Ἀνέστη».
«Νά κάνουμε τώρα τήν Ἀνάσταση», ἡ ἰδέα ἄστραψε στό μυαλό τοῦ παπα – Λευτέρη. «Τί πειράζει; Πασχαλιά εἶναι ἀκόμη. Ἑτοιμαστεῖτε κι ἐδῶ εἴμ΄ ἐγώ».
Ἀπ’ τή στιγμή ἐκείνη ἕνας ὁλάκερος μηχανισμός μπῆκε σέ λειτουργία. Μέχρι τό βράδυ βρέθηκαν ἄμφια, σκεύη, πρόσφορα ἐνῷ ἕνα νιό παληκάρι, μέ γρήγορο ἄλογο, ἔτρεξε στό χωριό νά καθησυχάσει τήν παπαδιά, ποῦ δέν θά γύριζε ὁ παπάς ἐκεῖνο τό βράδυ.
Γύρω στά μεσάνυχτα γιόμισε τό σπίτι ἀπό κρυφοχριστιανούς. Ἄντρες, γυναῖκες, παιδιά πέρασαν τό κατώγι μ’ ἁγιοκέρια ποῦ εἶχαν μόνοι τους ἑτοιμάσει. Στήν ἀνατολική πλευρά μία κασέλα εἶχε γίνει Ἁγία Τράπεζα. Ὁ παπα – Λευτέρης ἄρχισε τό ψάλσιμο μ΄ ἕνα γέροντα.
«Κύματι θαλάσσης τόν κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον».
Τούτους ΄δῶ δέν ἐνοχλοῦσε ἡ φωνή του. Γι’ αὐτό δέν ἄκουσε ἐκεῖνο τό «σούς μπρέ», ποῦ τοῦ μαύριζε τήν ψυχή. Τούς ἔφτανε ποῦ ἄκουγαν τά λόγια. Κι ἄν ἔκρινε ἀπό τά βλέμματα, ἴσως καί νά φχαριστιόντουσαν ἀπ’ τό ψάλσιμό του. Στό τέλος ἄναψε τό κερί τοῦ ἀπ’ τό καντῆλι ποῦ τρεμόπαιζε καί κάλεσε τούς μυστικούς χριστιανούς του:
«Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί δοξάσατε Χριστόν τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν».
Μετά, ἐκεῖ στή μέση, ἔψαλε «τήν Ἀνάστασίν σου Χριστέ Σωτήρ», διάβασε τό Εὐαγγέλιο κι ἐνῷ ἡ πόλη ἡσύχαζε, ψάλανε ὅλοι μαζί τό «Χριστός Ἀνέστη». Γύρω του τά δακρυσμένα μάτια τοῦ σκλάβωναν τήν καρδιά. Ἦταν μία ἀπ’ τίς στιγμές ποῦ θά τόν συνόδευαν σ’ ὅλη του τή ζωή.
Ἦταν ἕτοιμη νά ξεπροβάλει ἡ νέα μέρα, ὅταν ξεκίναγε νά γυρίσει στό χωριό. Πίσω του ἄφηνε τό σπίτι, ποῦ ἔγινε ἡ κολυμπήθρα γιά ν’ ἀναβαπτιστεῖ στήν πίστη του κι ἕνα κομμάτι τῆς καρδιᾶς του. Θαρχόταν νά τό συναντήσει πάλι σέ λίγες μέρες. Τόν περίμεναν οἱ νέοι του χριστιανοί. Μαζί τους καί τά μικρά παιδιά, ποῦ εἶχαν μείνει ἀβάπτιστα.
Τώρα ἤξερε. Κάθε φορᾶ ποῦ ξεκίναγε μέ ξύλα γιά τήν Τραπεζούντα θά ἔφερνε κι ἕνα φόρτωμα στόν τουρκομαχαλά. Κάθε φορᾶ καί σέ διαφορετικό σπίτι. Τή νύχτα τό σπίτι αὐτό θά γινόταν ἡ ἐκκλησιά κι ἐκεῖ θά συνάζονταν οἱ κλωστοί. Ἄπ΄ τά πιό ἀπίθανα μέρη ξεφύτρωναν οἱ μαῦρες σκιές ποῦ ἀδιαφοροῦσαν γιά τήν προχωρημένη ὥρα. Τίς πιό πολλές φορές ἐρχόταν στό σπίτι τοῦ πεθαμένου κρυφοῦ παπᾶ ὅπου ὑπῆρχε ὁλάκερη ἐκκλησιά κρυμμένη ἄπ’ τά μάτια τοῦ κόσμου. Μυστικές πόρτες ἔφερναν τούς πιστούς ἀπό τούς σκοτεινούς δρόμους. Ἔξω οἱ νέοι εἶχαν ἀναλάβει τή φύλαξη. Τόσα χρόνια στή ζωή αὐτή ἔμαθαν νά φροντίζουν τήν ἀσφάλειά τους. Μαζί τους ἄρχισε κι αὐτός νά ζεῖ τούς φόβους καί τίς ἀγωνίες τους κι ὅταν γνωρίστηκαν καλά ἡ ἔγνοιά του σκλαβώθηκε στό μαχαλά τους.
«Τά παιδιά ἔχουν σήμερα μπαϊράμι» ἔλεγε στήν παπαδιά «κι ὅλη μέρα θά εἶναι νηστικά»…
Πηγή: Γιώργη Θ Πρίντζιπα, Τό συναξάρι τῶν κρυφῶν ὀνείρων, § Τά ξύλα τοῦ παπᾶ (ἀποσπάσματα), σελ. 113 -140, ἔκδοσις 1η, ἔκδοσις Τέρτιος, Κατερίνη, Ὀκτώβριος 1992
πηγή