Η γέννηση του Χριστού και τα Απόκρυφα Ευαγγέλια

 Το Βήμα

Ι.Δ. ΚΑΡΑΒΙΔΟΠΟΥΛΟΣ 

Οι βυζαντινές παραστάσεις της Γέννησης του Χριστού τοποθετούν το νεογέννητο βρέφος και την Παναγία Μητέρα του μέσα σε ένα σπήλαιο, όπου απεικονίζονται επίσης δίπλα στο βρέφος και δύο εκπρόσωποι του ζωικού κόσμου, ένα βόδι και ένας όνος. Αν όμως διαβάσει κανείς τις διηγήσεις των δύο Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης που αφηγούνται τη Γέννηση (κατά Ματθαίον 2, 1-12 και κατά Λουκάν 2, 1-20), δεν θα δει πουθενά να γίνεται λόγος για σπήλαιο ούτε για βόδι και όνο. Δίκαια λοιπόν θα αναρωτηθεί: Από πού αντλούν οι βυζαντινοί αγιογράφοι τα εικονογραφικά αυτά θέματα;

Τα δύο αυτά γνωστά μας εικονογραφικά στοιχεία προέρχονται από άλλα αρχαία κείμενα που δεν αποτελούν μέρος της Καινής Διαθήκης, από τα λεγόμενα Απόκρυφα Ευαγγέλια. Τι ακριβώς είναι αυτά; Είναι απαραίτητο να προτάξουμε μερικές εισαγωγικές πληροφορίες για τον χαρακτήρα και τον στόχο αυτών των κειμένων και γενικότερα για τη θέση τους μέσα στη ζωή της Εκκλησίας.

«Απόκρυφα χριστιανικά κείμενα» ­ ή, σύμφωνα με άλλη επικρατούσα ονομασία, «Απόκρυφα της Καινής Διαθήκης» ­ ονομάζονται διάφορα ανώνυμα ή ψευδεπίγραφα χριστιανικά κείμενα, γραμμένα από τον 2ο αιώνα μ.Χ. και εξής, που δεν συμπεριλαμβάνονται στον «κανόνα» των 27 βιβλίων της Καινής Διαθήκης αλλά διαβάζονται απλώς ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, απορρίπτονται από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς των πρώτων αιώνων. Σχετίζονται όμως με την Καινή Διαθήκη (και έτσι εξηγείται η επικρατούσα ονομασία τους) τόσο από πλευράς φιλολογικού είδους (είναι Ευαγγέλια, Πράξεις, Επιστολές, Αποκαλύψεις, αλλά και Διάλογοι, Ερωτήσεις) όσο και από πλευράς περιεχομένου, διότι τα κείμενα αυτά αναφέρονται σε γεγονότα ή πρόσωπα που περιέχονται στην Καινή Διαθήκη, συνήθως τροποποιώντας τα, ή βρίσκονται στην προέκτασή τους.

Ποια ήταν τα αίτια που οδήγησαν στην παραγωγή αυτής της απόκρυφης φιλολογίας; Πρώτα πρώτα η ευσεβής φαντασία ορισμένων αγνώστων συγγραφέων, που απέδωσαν τα έργα τους σε γνωστά πρόσωπα της Εκκλησίας, θέλησε να καλύψει τα «κενά» της Καινής Διαθήκης, ιδιαίτερα της ζωής του Ιησού και της Παναγίας καθώς και των Αποστόλων, με στόχο συνήθως διδακτικό ή απολογητικό.

Πολλές φορές δευτερεύοντα ή ανώνυμα πρόσωπα της Καινής Διαθήκης αναφέρονται με συγκεκριμένο όνομα στα Απόκρυφα ­ όνομα που επικράτησε τελικά στην παράδοση της Εκκλησίας, κυρίως τη λειτουργική ­ και γίνονται πρωταγωνιστές ή διαδραματίζουν έναν πιο σημαντικό ρόλο σε αυτά. Οι τρεις μάγοι, για παράδειγμα, που προσφέρουν δώρα στον νεογέννητο Χριστό φέρουν τα ονόματα Γασπάρ, Βαλτάσαρ και Μελχιώρ, ο ανώνυμος εκατόνταρχος κατά τη σταύρωση του Ιησού ονομάζεται Λογγίνος, οι δύο ληστές Γίστας και Δισμάς, η αιμορροούσα γυναίκα Βερονίκη. Συνήθως παρουσιάζονται μυθώδεις και φανταστικές διηγήσεις για περιόδους της ζωής του Ιησού, για τις οποίες δεν υπάρχουν πληροφορίες στα ευαγγέλια. Επίσης γίνεται λόγος για τη γέννηση και την παιδική ηλικία της Παναγίας, για τα θαύματα της παιδικής ηλικίας του Ιησού, για τη φυγή στην Αίγυπτο και την εκεί κατάρρευση των ειδώλων, την κάθοδο του Χριστού στον Αδη, την Ανάσταση, την ιεραποστολική δραστηριότητα των Αποστόλων, την περιγραφή του τέλους του κόσμου κ.ά.π.

Η απόκρυφη γραμματεία έγινε αμέσως το όχημα και το μέσο για τη διατύπωση και τη διάδοση αιρετικών διδασκαλιών. Για τον αιρετικό ή όχι χαρακτήρα ορισμένων Αποκρύφων γίνονται συζητήσεις σήμερα στην έρευνα. Στη διάρκεια των αιώνων τα απόκρυφα κείμενα έτυχαν διαφορετικής αντιμετώπισης: άλλοτε καταδικάστηκαν από την Εκκλησία (ιδιαίτερα στη Δύση), άλλοτε τροφοδότησαν τη λαϊκή ευσέβεια ή ενέπνευσαν έργα τέχνης. Η βυζαντινή τέχνη παρουσιάζει πλούσια θεματική που η πηγή έμπνευσής της βρίσκεται στα Απόκρυφα. Αρκεί να αναφέρουμε εδώ για παράδειγμα τις τοιχογραφίες σε ναούς της Καππαδοκίας, τα ψηφιδωτά του νάρθηκα της Μονής της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη, τις τοιχογραφίες του Καθολικού της Μονής Χιλανδαρίου (Αγίου Ορους), της Περιβλέπτου του Μιστρά, της Santa Maria Maggiore της Ρώμης κ.ά., που είναι εμπνευσμένα από το Πρωτευαγγέλιον Ιακώβου και περιέχουν σκηνές από την παιδική ηλικία της Παναγίας.

Η έρευνα των Αποκρύφων προωθείται σήμερα από μια επιστημονική εταιρεία που ιδρύθηκε πρόσφατα, την Εταιρεία για τη Μελέτη της Απόκρυφης Χριστιανικής Γραμματείας, με έδρα τη Λωζάννη και μέλη από πολλά άλλα πανεπιστήμια του κόσμου.

Η πορεία στη Βηθλεέμ, η φυγή στην Αίγυπτο και οι αγιογράφοι

Ένα από τα γνωστότερα και σημαντικότερα Απόκρυφα, το λεγόμενο Πρωτευαγγέλιον Ιακώβου (του 2ου αιώνα μ.Χ.), κάνει λόγο για το σπήλαιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε ο Χριστός, πληροφορία που αξιοποιούν οι βυζαντινοί αγιογράφοι.

«Καθώς ο Ιωσήφ με την έγκυο Μαρία πορεύονται προς τη Βηθλεέμ για να απογραφούν κατόπιν του σχετικού διατάγματος του αυτοκράτορα Αυγούστου, ο Ιωσήφ αναλογίζεται: «Εγώ θα απογράψω τους υιούς μου, με αυτό το κορίτσι όμως τι να κάνω; Πώς θα την απογράψω; Ως γυναίκα μου; Ντρέπομαι. Ως θυγατέρα μου; Μα όλοι οι υιοί Ισραήλ γνωρίζουν καλά ότι δεν είναι κόρη μου. Αυτή είναι η ημέρα του Κυρίου, ας ενεργήσει όπως θέλει». Εστρωσε το υποζύγιο, την έβαλε να καθήσει και πορεύτηκαν κοντά τρία μίλια έτσι. Σε μια στιγμή ο Ιωσήφ στράφηκε και είδε τη Μαρία σκυθρωπή και αναλογίστηκε: «Ισως ο καρπός της την κάνει να πονά». Γυρίζει πάλι ο Ιωσήφ και την είδε να γελά, και είπε: «Μαρία, τι συμβαίνει; Το πρόσωπό σου το βλέπω πότε γελαστό και πότε σκυθρωπό». Η Μαρία απάντησε: «Είναι επειδή βλέπω ενώπιόν μου δύο λαούς, έναν που κλαίει και θρηνεί και έναν που χαίρεται και αναγαλλιάζει». Είχαν διασχίσει τη μισή διαδρομή και είπε τότε η Μαριάμ: «Κατέβασέ με από το υποζύγιο, επειδή αυτό που υπάρχει μέσα μου με πιέζει να εξέλθει». Την κατέβασε από το υποζύγιο και της είπε: «Πού να σε πάω; Ο τόπος είναι έρημος». Εκεί βρήκε ένα σπήλαιο και την έβαλε μέσα…» (17, 1 – 18, 1).

Ακολουθεί μια πρωτότυπη και εξόχως ενδιαφέρουσα περιγραφή της αναστολής λειτουργίας του χρόνου και της κίνησης κατά την ώρα της γέννησης του Χριστού. Κατά την ιστορική στιγμή της γέννησης το Σύμπαν έκθαμβο σταμάτησε τη ροή και την κίνησή του, οι φωνές εσίγησαν, οι κινήσεις ανθρώπων και ζώων διακόπηκαν, τα πουλιά ακινητοποιήθηκαν στον αέρα, τα μέλη κάθε ζωντανού σώματος έμειναν μετέωρα στο σημείο όπου βρίσκονταν την ώρα εκείνη. Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο από τον Ιωσήφ: «Εγώ ο Ιωσήφ περπατούσα και όμως δεν προχωρούσα, έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά και είδα τον αέρα πλημμυρισμένο με φως, σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και τον είδα σταματημένο και τα ουράνια πουλιά ακίνητα. Και κοίταξα προς τη γη και είδα χάμω μια σκάφη και εργάτες ανασηκωμένους με τα χέρια μέσα στη σκάφη. Οσοι έτρωγαν δεν έτρωγαν και όσοι σήκωναν το κεφάλι δεν μπορούσαν να το κατεβάσουν, όσοι πάλι άνοιγαν το στόμα τους δεν μπορούσαν να το κλείσουν, αλλά ολωνών τα πρόσωπα ήταν στραμμένα προς τον ουρανό. Είδα και πρόβατα να περνούν και τα πρόβατα στάθηκαν ακίνητα και, όταν σήκωσε το χέρι του ο βοσκός για να τα χτυπήσει, έμεινε ψηλά. Και έριξα τα μάτια μου στον χείμαρρο και διέκρινα τα στόματα των μικρών προβάτων ανοιχτά χωρίς να πίνουν. Και ξαφνικά όλα εξακολούθησαν την πορεία τους» (18, 2). Οι μεταφράσεις των απόκρυφων αποσπασμάτων που παρατίθενται εδώ είναι από το βιβλίο του Ι. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα. Τόμ. Ι: Απόκρυφα Ευαγγέλια, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1999.

Υστερα από τα αποσπάσματα του Πρωτευαγγελίου Ιακώβου που παραθέσαμε είναι φανερή η πηγή έμπνευσης των ζωγράφων αναφορικά με το σπήλαιο της Γέννησης. Τα δύο όμως ζώα στη γνωστή παράσταση της Γέννησης; Αυτά προέρχονται από ένα άλλο μεταγενέστερο Απόκρυφο, το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου (8ος αιώνας) που γράφει τα εξής: «Και την τρίτη ημέρα από τη γέννηση του κυρίου μας Ιησού Χριστού η μακαριοτάτη Μαρία βγήκε από τη σπηλιά και μπήκε σ’ έναν στάβλο, όπου απέθεσε σε φάτνη τον γιο της, τον οποίο προσκύνησαν το βόδι και ο όνος. Τότε εκπληρώθηκε ο λόγος του προφήτη Ησαΐα: «Το βόδι γνώρισε τον αφέντη του και ο όνος τη φάτνη του κυρίου του». Τα ίδια λοιπόν τα ζωντανά, το βόδι και ο όνος έχοντας Αυτόν στη μέση αδιαλείπτως τον προσκυνούσαν. Τότε εκπληρώθηκε ο λόγος του προφήτη Αββακούμ: «Εν μέσω δύο ζωντανών θα φανερωθείς». Στο ίδιο μέρος παρέμεινε ο Ιωσήφ με τη Μαρία για τρεις ημέρες» (14).

Το ίδιο κείμενο αφηγείται θαυμαστά γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά το ταξίδι του Ιησού με την κατά κόσμο οικογένειά του στην Αίγυπτο. Μιλάει για λιοντάρια, λύκους και λεοπαρδάλεις που συνοδεύουν την οικογένεια χωρίς να βλάψουν κανέναν, καθώς και για ένα φοινικόδενδρο που λυγίζει τα κλαδιά του, κατόπιν εντολής του μικρού Ιησού, ώστε να δροσιστεί η μητέρα του από τον καρπό του, πράξη για την οποία αμείβεται το δένδρο με τα ακόλουθα λόγια του βρέφους: «Αυτό το προνόμιο σου δίνω, φοίνικα, να μεταφερθεί από τους αγγέλους μου ένας από τους κλώνους σου και να φυτευθεί στον παράδεισο του Πατέρα μου. Και αυτή την ευλογία σού δίνω, ώστε σε όλους όσοι θα έχουν νικήσει σε κάποιον αγώνα, να λένε: κερδίσατε τον φοίνικα της νίκης» (21).

Οταν οι ταξιδιώτες έφθασαν στην Ερμούπολη της Αιγύπτου, μπήκαν για να καταλύσουν σε ένα ιερό που ονομαζόταν «Καπιτώλιο της Αιγύπτου» και στέγαζε 365 είδωλα. «Και συνέβη» αφηγείται το ίδιο κείμενο «όταν η Μαρία μαζί με το νήπιο εισήλθε στο ιερό, όλα τα είδωλα να γκρεμιστούν στο έδαφος… Οταν το ανήγγειλαν αυτό στον Αφροδίσιο, ηγεμόνα της πόλης εκείνης, ήρθε στο ιερό με όλο του το στράτευμα. Οι ιερείς όμως του ναού, μόλις είδαν τον Αφροδίσιο να έρχεται στο ιερό με όλο του το στράτευμα, νόμιζαν ότι θα τον δουν να παίρνει εκδίκηση από αυτούς εξαιτίας των οποίων οι θεοί είχαν καταρρεύσει. Και εκείνος κατά την είσοδό του στο ιερό, μόλις είδε όλα τα είδωλα να κείτονται πεσμένα με το πρόσωπό τους, πλησίασε τη Μαρία, η οποία έφερε στην αγκαλιά της τον Κύριο, και αφού τον προσκύνησε είπε σε όλο το στράτευμα και τους φίλους του: Αν αυτός δεν ήταν ο Θεός των δικών μας θεών, οι θεοί μας δεν θα είχαν πέσει πάνω στα πρόσωπά τους ενώπιόν του, ούτε θα κείτονταν σωριασμένοι στη θέα του. Αν λοιπόν όλοι μας δεν κάνουμε με μεγαλύτερη ευλάβεια αυτό που είδαμε να πράττουν οι θεοί μας, θα μπορούσαμε να επισείσουμε τον κίνδυνο της οργής του και όλοι να χαθούμε, όπως συνέβη στον Φαραώ, τον βασιλιά των Αιγυπτίων, ο οποίος καταποντίστηκε στη θάλασσα μαζί με όλο του το στράτευμα, επειδή δεν πίστεψε σε τόσο μεγάλες δυνάμεις. Τότε όλος ο λαός της πόλης αυτής πίστεψε στον Κύριο τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού» (23-24).

Τα κείμενα αυτά μπορεί σε σύγκριση με τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης να υπολείπονται από πλευράς εμβάθυνσης στο μυστήριο της θείας οικονομίας, καθώς επίσης και από πλευράς ιστορικών στοιχείων και λυτρωτικού μηνύματος, είχαν όμως τη δική τους ιστορία στην περιφέρεια της ζωής της Εκκλησίας. Εθρεψαν πολλές γενιές απλών χριστιανών, αλλά και αναδυόμενα από την περιφέρεια στο κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής ενέπνευσαν υμνογράφους και ιδίως καλλιτέχνες και αγιογράφους.

Καιρός είναι πλέον η υποκρυπτόμενη ή φανερά εκφραζόμενη από πολλούς άποψη ότι τα Απόκρυφα περιέχουν συγκλονιστικές και ύποπτες για τη χριστιανική πίστη πληροφορίες, και γι’ αυτό η Εκκλησία και η θεολογία τα κρατούν μακριά από το αναγνωστικό κοινό, να δώσει τη θέση της σε μια νηφαλιότερη επιστημονική αποτίμηση των κειμένων αυτών.

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ Οι διαφορές με τα «κανονικά» Ευαγγέλια

Συγκρίνοντας τις διηγήσεις των Αποκρύφων με αυτές των «κανονικών» Ευαγγελίων (κανονικών, με την τεχνική έννοια ότι ανήκουν στον «κανόνα» της Καινής Διαθήκης, όπως τον όρισε η Εκκλησία στους πρώτους αιώνες) διαπιστώνουμε τα εξής:

1. Τα τέσσερα «κανονικά» Ευαγγέλια έχουν βέβαια το καθένα από αυτά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και τις ιδιαίτερα τονιζόμενες θεολογικές ιδέες του συγγραφέα του, στο σύνολό τους όμως απηχούν την πίστη της Εκκλησίας για το πρόσωπο του Χριστού. Με άλλα λόγια είναι έργα της Εκκλησίας και διαβάζονται στις λατρευτικές συνάξεις της. Τα Απόκρυφα, αντίθετα, είναι ατομικά έργα μη αναγνωρισμένα από το σύνολο του σώματος της Εκκλησίας, έστω κι αν επικράτησαν σε ορισμένες ομάδες και διαβάστηκαν για κάποια μικρότερα ή μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα.

2. Ενώ στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης το πρόσωπο της Παναγίας μνημονεύεται πάντα σε σχέση με το κεντρικό πρόσωπο της Αγίας Γραφής, που είναι ο Ιησούς Χριστός, και σε καμία περίπτωση αυτοτελώς και ανεξάρτητα από το μυστήριο της ενανθρώπισης, στα Απόκρυφα Ευαγγέλια παρέχονται πληροφορίες για τη ζωή της Παναγίας, όχι κατ’ ανάγκη σε σχέση με τον Χριστό. Οι άγνωστοι συγγραφείς αυτών των κειμένων θεωρούν λίγες τις πληροφορίες των Ευαγγελίων και, αντλώντας από προφορικές παραδόσεις, όταν δεν στηρίζονται εξ ολοκλήρου στη φαντασία τους, «συμπληρώνουν» την εικόνα της Παναγίας.

3. Οι διηγήσεις των Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης διακρίνονται για τη λιτότητά τους και έχουν έναν δωρικό χαρακτήρα. Οι διηγήσεις των Αποκρύφων δεν αρκούνται σε απλές αναφορές ή εξιστορήσεις, κυρίως αποσκοπούν στο να πείσουν τον αναγνώστη, δίδοντας πιο εντυπωσιακές διαστάσεις στα πρόσωπα και στα γεγονότα και καταφεύγοντας σε λυρικές εξάρσεις. Θέλουν να πείσουν, με κάθε τρόπο και με στόχο κυρίως απολογητικό, για την υπερφυσική διάσταση των γεγονότων.

4. Το θεϊκό σχέδιο για τη σωτηρία του κόσμου αποτελεί τον πυρήνα και τον στόχο των Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης, ενώ η ιστορία, πραγματική ή φανταστική, και ο εντυπωσιασμός συνιστούν τον στόχο των Αποκρύφων. Πρέπει να προσθέσουμε ότι τα κείμενα αυτά, τα απόκρυφα, συγκρινόμενα προς τα καινοδιαθηκικά, υπολείπονται σαφώς από πλευράς θεολογικής εμβάθυνσης, καθώς και από πλευράς ιστορικών στοιχείων, πνευματικού πλούτου και ηθικού βάθους. Έθρεψαν ωστόσο πολλές γενιές πιστών και ενέπνευσαν υμνογράφους και αγιογράφους της Εκκλησίας.

Ο κ. Ιωάννης Δ. Καραβιδόπουλος είναι καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

"Ν": Διευκρινίζουμε ότι, στην πραγματικότητα, απόκρυφα κείμενα είναι τα ιερά βιβλία του γνωστικισμού, που ήταν αποκρυφιστικός, δηλ. δεν μετέδιδε τη διδασκαλία του παρά μόνον στους "μυημένους" σε αυτόν. Τα χριστιανικά κείμενα που αναφέρονται σ' αυτό το άρθρο είναι ορθότερο να χαρακτηρίζονται ανώνυμα ή ψευδεπίγραφα χριστιανικά κείμενα και όχι "απόκρυφα".

πηγή

Η Γέννηση του Χριστού και τα Απόκρυφα Ευαγγέλια - Η πορεία στη Βηθλεέμ, η φυγή στην Αίγυπτο και οι αγιογράφοι (Σχόλια και Διάλογοι)

Τα βιβλία των αποστόλων, αυτά που στη συνέχεια αποτέλεσαν την Καινή Διαθήκη, παραδόθηκαν στους χριστιανούς ήδη από την πρώτη γενιά, από τους ίδιους τους αποστόλους. Αν και αρχικά μάλλον οι χριστιανοί δεν τα θεωρούσαν ως ένα είδος «αγίας γραφής», όμως τα θεωρούσαν βασική πηγή πληροφόρησης για την πίστη που είχαν παραλάβει οι κατά τόπους Εκκλησίες από τα χείλη των ίδιων των αποστόλων.

Η Γέννηση του Χριστού και τα Απόκρυφα Ευαγγέλια

Γράφει ο καθ. Ιωάννης Δ. Καραβιδόπουλος

Τα ανώνυμα χριστιανικά κείμενα του 2ου αιώνα μ.Χ., αν και δεν συμπεριλαμβάνονται στην Καινή Διαθήκη, αποτελούν πολύτιμη πηγή για τους ιστορικούς.

Οι βυζαντινές παραστάσεις της Γέννησης του Χριστού τοποθετούν το νεογέννητο βρέφος και την Παναγία Μητέρα του μέσα σε ένα σπήλαιο, όπου απεικονίζονται επίσης δίπλα στο βρέφος και δύο εκπρόσωποι του ζωικού κόσμου, ένα βόδι και ένας όνος.

Αν όμως διαβάσει κανείς τις διηγήσεις των δύο Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης που αφηγούνται τη Γέννηση (κατά Ματθαίον 2, 1-12 και κατά Λουκάν 2, 1-20), δεν θα δει πουθενά να γίνεται λόγος για σπήλαιο ούτε για βόδι και όνο. Δίκαια λοιπόν θα αναρωτηθεί: Από πού αντλούν οι βυζαντινοί αγιογράφοι τα εικονογραφικά αυτά θέματα;

Τα δύο αυτά γνωστά μας εικονογραφικά στοιχεία προέρχονται από άλλα αρχαία κείμενα που δεν αποτελούν μέρος της Καινής Διαθήκης, από τα λεγόμενα Απόκρυφα Ευαγγέλια. Τι ακριβώς είναι αυτά; Είναι απαραίτητο να προτάξουμε μερικές εισαγωγικές πληροφορίες για τον χαρακτήρα και τον στόχο αυτών των κειμένων και γενικότερα για τη θέση τους μέσα στη ζωή της Εκκλησίας.

«Απόκρυφα χριστιανικά κείμενα» ­ ή, σύμφωνα με άλλη επικρατούσα ονομασία, «Απόκρυφα της Καινής Διαθήκης» ­ ονομάζονται διάφορα ανώνυμα ή ψευδεπίγραφα χριστιανικά κείμενα, γραμμένα από τον 2ο αιώνα μ.Χ. και εξής, που δεν συμπεριλαμβάνονται στον «κανόνα» των 27 βιβλίων της Καινής Διαθήκης αλλά διαβάζονται απλώς ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, απορρίπτονται από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς των πρώτων αιώνων. 

Σχετίζονται όμως με την Καινή Διαθήκη (και έτσι εξηγείται η επικρατούσα ονομασία τους) τόσο από πλευράς φιλολογικού είδους (είναι Ευαγγέλια, Πράξεις, Επιστολές, Αποκαλύψεις, αλλά και Διάλογοι, Ερωτήσεις) όσο και από πλευράς περιεχομένου, διότι τα κείμενα αυτά αναφέρονται σε γεγονότα ή πρόσωπα που περιέχονται στην Καινή Διαθήκη, συνήθως τροποποιώντας τα, ή βρίσκονται στην προέκτασή τους.

Ποια ήταν τα αίτια που οδήγησαν στην παραγωγή αυτής της απόκρυφης φιλολογίας; Πρώτα πρώτα η ευσεβής φαντασία ορισμένων αγνώστων συγγραφέων, που απέδωσαν τα έργα τους σε γνωστά πρόσωπα της Εκκλησίας, θέλησε να καλύψει τα «κενά» της Καινής Διαθήκης, ιδιαίτερα της ζωής του Ιησού και της Παναγίας καθώς και των Αποστόλων, με στόχο συνήθως διδακτικό ή απολογητικό.

Πολλές φορές δευτερεύοντα ή ανώνυμα πρόσωπα της Καινής Διαθήκης αναφέρονται με συγκεκριμένο όνομα στα Απόκρυφα ­ όνομα που επικράτησε τελικά στην παράδοση της Εκκλησίας, κυρίως τη λειτουργική και γίνονται πρωταγωνιστές ή διαδραματίζουν έναν πιο σημαντικό ρόλο σε αυτά.

Οι τρεις μάγοι, για παράδειγμα, που προσφέρουν δώρα στον νεογέννητο Χριστό φέρουν τα ονόματα Γασπάρ, Βαλτάσαρ και Μελχιώρ, ο ανώνυμος εκατόνταρχος κατά τη σταύρωση του Ιησού ονομάζεται Λογγίνος, οι δύο ληστές Γίστας και Δισμάς, η αιμορροούσα γυναίκα Βερονίκη. 

Συνήθως παρουσιάζονται μυθώδεις και φανταστικές διηγήσεις για περιόδους της ζωής του Ιησού, για τις οποίες δεν υπάρχουν πληροφορίες στα ευαγγέλια. Επίσης γίνεται λόγος για τη γέννηση και την παιδική ηλικία της Παναγίας, για τα θαύματα της παιδικής ηλικίας του Ιησού, για τη φυγή στην Αίγυπτο και την εκεί κατάρρευση των ειδώλων, την κάθοδο του Χριστού στον Αδη, την Ανάσταση, την ιεραποστολική δραστηριότητα των Αποστόλων, την περιγραφή του τέλους του κόσμου κ.ά.π.

Η απόκρυφη γραμματεία έγινε αμέσως το όχημα και το μέσο για τη διατύπωση και τη διάδοση αιρετικών διδασκαλιών. Για τον αιρετικό ή όχι χαρακτήρα ορισμένων Αποκρύφων γίνονται συζητήσεις σήμερα στην έρευνα. Στη διάρκεια των αιώνων τα απόκρυφα κείμενα έτυχαν διαφορετικής αντιμετώπισης: άλλοτε καταδικάστηκαν από την Εκκλησία (ιδιαίτερα στη Δύση), άλλοτε τροφοδότησαν τη λαϊκή ευσέβεια ή ενέπνευσαν έργα τέχνης.

Η βυζαντινή τέχνη παρουσιάζει πλούσια θεματική που η πηγή έμπνευσής της βρίσκεται στα Απόκρυφα. Αρκεί να αναφέρουμε εδώ για παράδειγμα τις τοιχογραφίες σε ναούς της Καππαδοκίας, τα ψηφιδωτά του νάρθηκα της Μονής της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη, τις τοιχογραφίες του Καθολικού της Μονής Χιλανδαρίου (Αγίου Όρους), της Περιβλέπτου του Μιστρά, της Santa Maria Maggiore της Ρώμης κ.ά., που είναι εμπνευσμένα από το Πρωτευαγγέλιον Ιακώβου και περιέχουν σκηνές από την παιδική ηλικία της Παναγίας.

Η έρευνα των Αποκρύφων προωθείται σήμερα από μια επιστημονική εταιρεία που ιδρύθηκε πρόσφατα, την Εταιρεία για τη Μελέτη της Απόκρυφης Χριστιανικής Γραμματείας, με έδρα τη Λωζάννη και μέλη από πολλά άλλα πανεπιστήμια του κόσμου. 

Η πορεία στη Βηθλεέμ, 
η φυγή στην Αίγυπτο

και οι αγιογράφοι

Φυγή Ιησού Χριστού στην Αίγυπτο - Λυδία Γουριώτη

Ένα από τα γνωστότερα και σημαντικότερα Απόκρυφα, το λεγόμενο Πρωτευαγγέλιον Ιακώβου (του 2ου αιώνα μ.Χ.), κάνει λόγο για το σπήλαιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε ο Χριστός, πληροφορία που αξιοποιούν οι βυζαντινοί αγιογράφοι.

«Καθώς ο Ιωσήφ με την έγκυο Μαρία πορεύονται προς τη Βηθλεέμ για να απογραφούν κατόπιν του σχετικού διατάγματος του αυτοκράτορα Αυγούστου, ο Ιωσήφ αναλογίζεται:

«Εγώ θα απογράψω τους υιούς μου, με αυτό το κορίτσι όμως τι να κάνω; Πώς θα την απογράψω; Ως γυναίκα μου; Ντρέπομαι. Ως θυγατέρα μου; Μα όλοι οι υιοί Ισραήλ γνωρίζουν καλά ότι δεν είναι κόρη μου. Αυτή είναι η ημέρα του Κυρίου, ας ενεργήσει όπως θέλει».
Έστρωσε το υποζύγιο, την έβαλε να καθήσει και πορεύτηκαν κοντά τρία μίλια έτσι.

Σε μια στιγμή ο Ιωσήφ στράφηκε και είδε τη Μαρία σκυθρωπή και αναλογίστηκε: «Ίσως ο καρπός της την κάνει να πονά». Γυρίζει πάλι ο Ιωσήφ και την είδε να γελά, και είπε: «Μαρία, τι συμβαίνει;Το πρόσωπό σου το βλέπω πότε γελαστό και πότε σκυθρωπό».

Η Μαρία απάντησε: «Είναι επειδή βλέπω ενώπιόν μου δύο λαούς, έναν που κλαίει και θρηνεί και έναν που χαίρεται και αναγαλλιάζει».

Είχαν διασχίσει τη μισή διαδρομή και είπε τότε η Μαριάμ: «Κατέβασέ με από το υποζύγιο, επειδή αυτό που υπάρχει μέσα μου με πιέζει να εξέλθει». Την κατέβασε από το υποζύγιο και της είπε: «Πού να σε πάω; Ο τόπος είναι έρημος». Εκεί βρήκε ένα σπήλαιο και την έβαλε μέσα...» (17, 1 - 18, 1).

• Ακολουθεί μια πρωτότυπη και εξόχως ενδιαφέρουσα περιγραφή της αναστολής λειτουργίας του χρόνου και της κίνησης κατά την ώρα της γέννησης του Χριστού.

Κατά την ιστορική στιγμή της γέννησης το Σύμπαν έκθαμβο σταμάτησε τη ροή και την κίνησή του, οι φωνές εσίγησαν, οι κινήσεις ανθρώπων και ζώων διακόπηκαν, τα πουλιά ακινητοποιήθηκαν στον αέρα, τα μέλη κάθε ζωντανού σώματος έμειναν μετέωρα στο σημείο όπου βρίσκονταν την ώρα εκείνη.

• Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο από τον Ιωσήφ:

«Εγώ ο Ιωσήφ περπατούσα και όμως δεν προχωρούσα, έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά και είδα τον αέρα πλημμυρισμένο με φως, σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και τον είδα σταματημένο και τα ουράνια πουλιά ακίνητα. Και κοίταξα προς τη γη και είδα χάμω μια σκάφη και εργάτες ανασηκωμένους με τα χέρια μέσα στη σκάφη. Όσοι έτρωγαν δεν έτρωγαν και όσοι σήκωναν το κεφάλι δεν μπορούσαν να το κατεβάσουν, όσοι πάλι άνοιγαν το στόμα τους δεν μπορούσαν να το κλείσουν, αλλά ολωνών τα πρόσωπα ήταν στραμμένα προς τον ουρανό. Είδα και πρόβατα να περνούν και τα πρόβατα στάθηκαν ακίνητα και, όταν σήκωσε το χέρι του ο βοσκός για να τα χτυπήσει, έμεινε ψηλά. Και έριξα τα μάτια μου στον χείμαρρο και διέκρινα τα στόματα των μικρών προβάτων ανοιχτά χωρίς να πίνουν. Και ξαφνικά όλα εξακολούθησαν την πορεία τους» (18, 2). 

Ύστερα από τα αποσπάσματα του Πρωτευαγγελίου Ιακώβου που παραθέσαμε είναι φανερή η πηγή έμπνευσης των ζωγράφων αναφορικά με το σπήλαιο της Γέννησης. Τα δύο όμως ζώα στη γνωστή παράσταση της Γέννησης; Αυτά προέρχονται από ένα άλλο μεταγενέστερο Απόκρυφο, το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου (8ος αιώνας) που γράφει τα εξής: «Και την τρίτη ημέρα από τη γέννηση του κυρίου μας Ιησού Χριστού η μακαριοτάτη Μαρία βγήκε από τη σπηλιά και μπήκε σ' έναν στάβλο, όπου απέθεσε σε φάτνη τον γιο της, τον οποίο προσκύνησαν το βόδι και ο όνος.

Τότε εκπληρώθηκε ο λόγος του προφήτη Ησαΐα: «Το βόδι γνώρισε τον αφέντη του και ο όνος τη φάτνη του κυρίου του». Τα ίδια λοιπόν τα ζωντανά, το βόδι και ο όνος έχοντας Αυτόν στη μέση αδιαλείπτως τον προσκυνούσαν. Τότε εκπληρώθηκε ο λόγος του προφήτη Αββακούμ: «Εν μέσω δύο ζωντανών θα φανερωθείς». Στο ίδιο μέρος παρέμεινε ο Ιωσήφ με τη Μαρία για τρεις ημέρες» (14).

• Το ίδιο κείμενο αφηγείται θαυμαστά γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά το ταξίδι του Ιησού με την κατά κόσμο οικογένειά του στην Αίγυπτο. Μιλάει για λιοντάρια, λύκους και λεοπαρδάλεις που συνοδεύουν την οικογένεια χωρίς να βλάψουν κανέναν, καθώς και για ένα φοινικόδενδρο που λυγίζει τα κλαδιά του, κατόπιν εντολής του μικρού Ιησού, ώστε να δροσιστεί η μητέρα του από τον καρπό του, πράξη για την οποία αμείβεται το δένδρο με τα ακόλουθα λόγια του βρέφους: «Αυτό το προνόμιο σου δίνω, φοίνικα,να μεταφερθεί από τους αγγέλους μου ένας από τους κλώνους σου και να φυτευθεί στον παράδεισο του Πατέρα μου. Και αυτή την ευλογία σού δίνω, ώστε σε όλους όσοι θα έχουν νικήσει σε κάποιον αγώνα, να λένε: κερδίσατε τον φοίνικα της νίκης» (21).

Όταν οι ταξιδιώτες έφθασαν στην Ερμούπολη της Αιγύπτου, μπήκαν για να καταλύσουν σε ένα ιερό που ονομαζόταν «Καπιτώλιο της Αιγύπτου» και στέγαζε 365 είδωλα. «Και συνέβη» αφηγείται το ίδιο κείμενο «όταν η Μαρία μαζί με το νήπιο εισήλθε στο ιερό, όλα τα είδωλα να γκρεμιστούν στο έδαφος... Όταν το ανήγγειλαν αυτό στον Αφροδίσιο, ηγεμόνα της πόλης εκείνης, ήρθε στο ιερό με όλο του το στράτευμα.

Οι ιερείς όμως του ναού, μόλις είδαν τον Αφροδίσιο να έρχεται στο ιερό με όλο του το στράτευμα, νόμιζαν ότι θα τον δουν να παίρνει εκδίκηση από αυτούς εξαιτίας των οποίων οι θεοί είχαν καταρρεύσει. Και εκείνος κατά την είσοδό του στο ιερό, μόλις είδε όλα τα είδωλα να κείτονται πεσμένα με το πρόσωπό τους, πλησίασε τη Μαρία, η οποία έφερε στην αγκαλιά της τον Κύριο, και αφού τον προσκύνησε είπε σε όλο το στράτευμα και τους φίλους του:

1. «Αν αυτός δεν ήταν ο Θεός των δικών μας θεών, οι θεοί μας δεν θα είχαν πέσει πάνω στα πρόσωπά τους ενώπιόν του, ούτε θα κείτονταν σωριασμένοι στη θέα του. Αν λοιπόν όλοι μας δεν κάνουμε με μεγαλύτερη ευλάβεια αυτό που είδαμε να πράττουν οι θεοί μας, θα μπορούσαμε να επισείσουμε τον κίνδυνο της οργής του και όλοι να χαθούμε, όπως συνέβη στον Φαραώ, τον βασιλιά των Αιγυπτίων, ο οποίος καταποντίστηκε στη θάλασσα μαζί με όλο του το στράτευμα, επειδή δεν πίστεψε σε τόσο μεγάλες δυνάμεις. Τότε όλος ο λαός της πόλης αυτής πίστεψε στον Κύριο τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού» (23-24).

Τα κείμενα αυτά μπορεί σε σύγκριση με τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης να υπολείπονται από πλευράς εμβάθυνσης στο μυστήριο της θείας οικονομίας, καθώς επίσης και από πλευράς ιστορικών στοιχείων και λυτρωτικού μηνύματος, είχαν όμως τη δική τους ιστορία στην περιφέρεια της ζωής της Εκκλησίας. Έθρεψαν πολλές γενιές απλών χριστιανών, αλλά και αναδυόμενα από την περιφέρεια στο κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής ενέπνευσαν υμνογράφους και ιδίως καλλιτέχνες και αγιογράφους.

Καιρός είναι πλέον η υποκρυπτόμενη ή φανερά εκφραζόμενη από πολλούς άποψη ότι τα Απόκρυφα περιέχουν συγκλονιστικές και ύποπτες για τη χριστιανική πίστη πληροφορίες, και γι' αυτό η Εκκλησία και η θεολογία τα κρατούν μακριά από το αναγνωστικό κοινό, να δώσει τη θέση της σε μια νηφαλιότερη επιστημονική αποτίμηση των κειμένων αυτών.

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ: Οι διαφορές με τα «κανονικά» Ευαγγέλια

Συγκρίνοντας τις διηγήσεις των Αποκρύφων με αυτές των «κανονικών» Ευαγγελίων(κανονικών, με την τεχνική έννοια ότι ανήκουν στον «κανόνα» της Καινής Διαθήκης, όπως τον όρισε η Εκκλησία στους πρώτους αιώνες) διαπιστώνουμε τα εξής:

1. Τα τέσσερα «κανονικά» Ευαγγέλια έχουν βέβαια το καθένα από αυτά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και τις ιδιαίτερα τονιζόμενες θεολογικές ιδέες του συγγραφέα του, στο σύνολό τους όμως απηχούν την πίστη της Εκκλησίας για το πρόσωπο του Χριστού. Με άλλα λόγια είναι έργα της Εκκλησίας και διαβάζονται στις λατρευτικές συνάξεις της. Τα Απόκρυφα, αντίθετα, είναι ατομικά έργα μη αναγνωρισμένα από το σύνολο του σώματος της Εκκλησίας, έστω κι αν επικράτησαν σε ορισμένες ομάδες και διαβάστηκαν για κάποια μικρότερα ή μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα.

2. Ενώ στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης το πρόσωπο της Παναγίας μνημονεύεται πάντα σε σχέση με το κεντρικό πρόσωπο της Αγίας Γραφής, που είναι ο Ιησούς Χριστός, και σε καμία περίπτωση αυτοτελώς και ανεξάρτητα από το μυστήριο της ενανθρώπισης, στα Απόκρυφα Ευαγγέλια παρέχονται πληροφορίες για τη ζωή της Παναγίας, όχι κατ' ανάγκη σε σχέση με τον Χριστό. Οι άγνωστοι συγγραφείς αυτών των κειμένων θεωρούν λίγες τις πληροφορίες των Ευαγγελίων και, αντλώντας από προφορικές παραδόσεις, όταν δεν στηρίζονται εξ ολοκλήρου στη φαντασία τους, «συμπληρώνουν» την εικόνα της Παναγίας.

3. Οι διηγήσεις των Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης διακρίνονται για τη λιτότητά τους και έχουν έναν δωρικό χαρακτήρα. Οι διηγήσεις των Αποκρύφων δεν αρκούνται σε απλές αναφορές ή εξιστορήσεις, κυρίως αποσκοπούν στο να πείσουν τον αναγνώστη, δίδοντας πιο εντυπωσιακές διαστάσεις στα πρόσωπα και στα γεγονότα και καταφεύγοντας σε λυρικές εξάρσεις. Θέλουν να πείσουν, με κάθε τρόπο και με στόχο κυρίως απολογητικό, για την υπερφυσική διάσταση των γεγονότων.

4. Το θεϊκό σχέδιο για τη σωτηρία του κόσμου αποτελεί τον πυρήνα και τον στόχο των Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης, ενώ η ιστορία, πραγματική ή φανταστική, και ο εντυπωσιασμός συνιστούν τον στόχο των Αποκρύφων. Πρέπει να προσθέσουμε ότι τα κείμενα αυτά, τα απόκρυφα, συγκρινόμενα προς τα καινοδιαθηκικά, υπολείπονται σαφώς από πλευράς θεολογικής εμβάθυνσης, καθώς και από πλευράς ιστορικών στοιχείων, πνευματικού πλούτου και ηθικού βάθους. Έθρεψαν ωστόσο πολλές γενιές πιστών και ενέπνευσαν υμνογράφους και αγιογράφους της Εκκλησίας.

Οι μεταφράσεις των απόκρυφων αποσπασμάτων που παρατίθενται εδώ είναι από το βιβλίο του Ι. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα. Τόμ. Ι: Απόκρυφα Ευαγγέλια, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1999.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το «ΒΗΜΑ» στις 24/12/2000

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΣΤΟ «ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΝΩΧ»

Ο όρος «Απόκρυφα» τα παλιά χρόνια ήταν σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινό. Τα τελευταία όμως χρόνια λόγω διαφόρων αιτιών, έγινε όχι μόνο ευρύτατα γνωστός, αλλά και αιτία να εκδοθούν τα περισσότερα από αυτά, ώστε να είναι προσεγγίσιμα σε όποιον επιθυμεί να ασχοληθεί με αυτά.
Η αρχή για την ευρεία απήχησή τους έγινε πριν μερικά χρόνια όταν παραμονές του Πάσχα εκδόθηκε το «Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιούδα», που παρουσίαζε έναν διαφορετικό Ιούδα από ότι γνωρίζουμε.
Όπως ήταν φυσικό προκλήθηκε μεγάλος θόρυβος γύρω από το εν λόγω θέμα, και έτσι ό όρος «Απόκρυφα» άρχισε να γίνεται γνωστός πλέον και οικείος στις πλατιές λαϊκές μάζες. Περισσότερα για αυτό το θέμα μπορεί να δει ο αναγνώστης, στο αντίστοιχο άρθρο μας το «Ευαγγέλιο του Ιούδα»....

Βέβαια στην πιο ευρεία γνωστοποίηση του όρου αυτού, συνετέλεσαν και τα επιτυχημένα διηγήματα του Νταν Μπράουν (Dan Brown) «Κώδικας Ντα Βίτσι» και «Πεφωτισμένοι», τα οποία μεταφέρθηκαν και στην μεγάλη οθόνη, γνωρίζοντας ανάλογη επιτυχία.
Όλα αυτά όμως αφορούσαν τα «Απόκρυφα» της Καινής Διαθήκης.
Άλλωστε ο πολύς κόσμος πιστεύει πως μόνο η Καινή Διαθήκη διαθέτει«Απόκρυφα» βιβλία. Έτσι θα εκπλαγεί όταν μάθει πως «Απόκρυφα» βιβλία μπορεί να ανεύρει κάποιος και στην Παλαιά Διαθήκη.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΟΡΟΣ «ΑΠΟΚΡΥΦΑ» 
Η λέξη «Απόκρυφα» στην αρχή τουλάχιστον σήμαινε διάφορα κείμενα – θρησκευτικού χαρακτήρα βέβαια – τα οποία περιέχουν εσωτερική διδασκαλία, η οποία όμως προορίζεται αποκλειστικά και μόνο για συγκεκριμένο αριθμό ατόμων τους «εκλεκτούς».
Αργότερα ο όρος αυτός εσήμαινε τα κείμενα αυτά, τα οποία υποτίθεται κρύβουν μυστήρια για το μέλλον του λαού του Θεού, τα οποία όμως αυτά μυστήρια αποκαλύπτονται στους ευλαβείς αναγνώστες, γι’ αυτό και πολλές φορές καλούνται και «Αποκαλύψεις» ή «Αποκαλυπτικά βιβλία».
Όταν τώρα κάνουμε λόγο για τα «Απόκρυφα» της Παλαιάς Διαθήκης, εννοούμε τα ιουδαϊκής προέλευσης θρησκευτικά κείμενα που γράφτηκαν το χρονικό διάστημα μεταξύ 200 π.Χ. και 100 μ.Χ.
Τα κείμενα αυτά είτε γράφτηκαν εντός της Παλαιστίνης ή εκτός αυτής από ευσεβείς Εβραίους της Διασποράς. Η γλώσσα της γραφής τους είναι είτε εβραϊκή είτε αραμαϊκή και βέβαια κάποια από αυτά στην διεθνή γλώσσα της εποχής εκείνης την Ελληνική.
Σήμερα βέβαια με τον όρο «Απόκρυφα», εννοούμε τα βιβλία εκείνα τα οποία βρίσκονται εκτός του κανόνος της Αγίας Γραφής, του καταλόγου δηλαδή που συνέταξε η Εκκλησία για να δηλώσει ποια βιβλία της Αγίας Γραφής θεωρεί και δέχεται ως γνήσια εκφράζοντα την Χριστιανική Πίστη.
Ομοίως, πολύ πριν την Εκκλησία, και οι Ιουδαίοι είχαν θέσει τα κείμενα αυτά εκτός του δικού τους κανόνος, σε μία σύνοδο που συνήλθε στην πόλη της Ιάμνειας της Παλαιστίνης το 91 μ.Χ., όχι μόνο για να καθορίσει ποια είναι τα αποδεκτά βιβλία του Ιουδαϊσμού, αλλά και να προφυλάξει τους πιστούς της από τα εκδοθέντα βιβλία του ταχέως αναπτυσσομένου εκείνη την εποχή Χριστιανισμού.
Άξιον μνείας είναι και το γεγονός, πως ενώ η Εκκλησία έδειχνε αρνητική στάση απέναντι στα «Απόκρυφα» βιβλία της Καινής Διαθήκης – αφού άλλωστε τα περισσότερα από αυτά περιείχαν αιρετικές διδασκαλίες – απέναντι σε ορισμένα «Απόκρυφα» βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης όχι μόνο έδειξε ανεκτική στάση αλλά κάποιες από τις διδασκαλίες εξ αυτών τις εγκολπώθηκε και με τις παρεμβολές της, τις έδωσε παντελώς Χριστιανικό χρώμα.
Αρκεί και μόνο να συγκρίνει κάποιος τα έργα αυτά με την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη και θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, όταν η διδασκαλία περί Δύο Αιώνων, περί του αναμενόμενου Μεσσία ως Κριτή πλέον, περί των θλίψεων των τελευταίων ημερών, περί της τελικής Κρίσης και περί του τελικού Παράδεισου των δικαίων, δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο οιονδήποτε Χριστιανό και ειδικά το Χριστιανό εκείνης της εποχής, που τον διέκρινε το έντονο εσχατολογικό και ενθουσιαστικό στοιχείο.
Ας κάνουμε στο σημείο αυτό μνεία ορισμένων «Απόκρυφων» της Παλαιάς Διαθήκης, που πιθανόν σε κάποιους μπορεί να φανούν γνωστά γιατί κάπου τα έχουν δει ή τα έχουν ακούσει. Σε παρένθεση ο πιθανός χρόνος συγγραφής τους:
Ενώχ ( 200 π.Χ.), Διαθήκαι των 12 Πατριαρχών (150 – 100 π.Χ.), Ιωβηλαία (150 – 100 π.Χ.), Μαρτύριον Ησαΐου (1ος αιώνας μ.Χ.), Βίος Αδάμ και Εύας (1ος αιώνας μ.Χ.), Αποκάλυψις Αβραάμ (100 μ.Χ.), Σιβυλλικά Βιβλία ( 2ος αιώνας π.Χ. – 2ος αιώνας μ.Χ.), Ανάληψις Μωϋσέως (6 – 30 μ.Χ.), Οι Βίοι των Προφητών (1ος αιώνας μ.Χ.), Διαθήκη Ιώβ (100 – 50 π.Χ.) και άλλα.

ΤΟ «ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΝΩΧ» 
Ο Ενώχ θεωρείται Πατριάρχης των Εβραίων. Για το βίο του δεν γνωρίζουμε και πολλά πράγματα, εκτός από ελάχιστα και αυτά ολίγον συγκεχυμένα, τα οποία αναφέρονται στην Αγία Γραφή και ιδιαίτερα στο πρώτο βιβλίο της, αυτό της Γένεσις. Σύμφωνα με την παράδοση Γένεσις, κεφάλαιο 4, στίχος 1 οΕνώχ ήταν γιος του Κάιν και πατέρας του Ιάρεδ, ενώ σύμφωνα με την γενεαλογία του Σηθ Γένεσις, κεφάλαιο 4, στίχος 18, ήταν έβδομος από τον Αδάμ, γιος του Ιάρεδ και πατέρας του Μαθουσάλα.
Έζησε 365 χρόνια σε τέλεια υπακοή στο Θεό και «μετατέθηκε» στον ουρανό χωρίς να γνωρίσει τον θάνατο Γένεσις, κεφάλαιο 5, στίχος 24.Η «μετάθεσή» του αυτή στον ουρανό δημιούργησε ένα θρύλο γύρω από το όνομά του, με αποτέλεσμα να γραφούν διάφορα φιλολογικά έργα για το πρόσωπό του, τα οποία κάποιος Ιουδαίος συνένωσε σε ένα ενιαίο έργο με τον γενικό τίτλοΒιβλίον ή Βίβλος Ενώχ περί το 200 π.Χ. περίπου. Το βιβλίο αρχικά γράφτηκε στην αραμαϊκή ή εβραϊκή γλώσσα. Αποσπάσματα του διασώζονται σε ελληνική και λατινική μετάφραση, ολόκληρο δε σε αιθιοπική, γι’ αυτό και είναι γνωστό και ως Ενώχ Α΄ ή Αιθιοπικός Ενώχ, για να διακρίνεται από ένα άλλο «απόκρυφο» που ονομάζεται Ενώχ Β΄ ή Σλαβονικός Ενώχ. Μπορεί να το βρει κάποιος και με τις ονομασίες Ενώχ ή Όρασις Ενώχ. Η διαίρεση του έργου ποικίλει από κριτικό σε κριτικό, εμείς όμως θα αναφέρουμε αυτήν του Georg Beer την οποία επικαλείται ο αείμνηστος Σάββας Αγουρίδης:
1. Αγγελολογικό (κεφ. 1 – 36 ) 2. Μεσσιολογικό ( κεφ. 37 – 71 ) 3.Αστρονομικό ( κεφ. 72 – 82 ) 4. Ιστορικό ( κεφ. 83 – 90 ) 5. Παραινετικό ( κεφ. 91 – 108 ).

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΓΓΕΛΩΝ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΩΝ 
Η επιθυμία μας να ασχοληθούμε με το Αγγελολογικό τμήμα του Ενώχ, έγινε για καθαρά λόγους ενημέρωσης των αναγνωστών μας. Γιατί ο σκοπός του«Αντιαιρετικού», δεν είναι μόνο η αντιμετώπιση των αιρέσεων αλλά και η ενημέρωση των πιστών. Επειδή πιστεύουμε πως η σωστή ενημέρωση για τα ζητήματα της πίστης μας, βοηθά τον πιστό να έχει μια ολοκληρωμένη και σαφή άποψη σ’ αυτό που πιστεύει και θρησκεύει.
Έτσι πολλά ονόματα αγγέλων ή δαιμόνων που του είναι οικεία και νομίζει πως αναφέρονται στην Αγία Γραφή θα διαπιστώσει πως όχι μόνο δεν προέρχονται από αυτή αλλά και πολύ περισσότερο ούτε καν αναφέρονται σε αυτή.
Θα ξεκινήσουμε με τα κεφάλαια 6,7 και 8 όπου περιγράφονται η πτώση των Αγγέλων, τους οποίους ο συγγραφέας αποκαλεί «Εγρήγορους» και η «μίξη» τους με γυναίκες, το οποίο προφανώς ο συγγραφέας το έχει δανειστεί από την αντίστοιχη διήγηση της Γένεσις κεφάλαιο 6, στίχοι 1 – 2.Άξιο προσοχής είναι, πως ενώ η διήγηση της Γένεσις για το εν λόγω γεγονός είναι συντομότατη, μόλις δύο στίχοι, στο βιβλίο του Ενώχ όχι μόνο είναι εκτενέστερη αλλά αναφέρει και τα ονόματα των έκπτωτων Αγγέλων και σε ποιες ανήθικες και αισχρές πράξεις οδήγησαν τους ανθρώπους με την διδασκαλία τους.
Δεν πρέπει επίσης να διαφύγει της προσοχής του αναγνώστη, πως η κατασκευή των πολεμικών αντικειμένων θεωρούνται από τον συγγραφέα ως έργο των δαιμόνων, όπως επίσης και η ανακάλυψη της επεξεργασίας των μετάλλων και τα πρώιμα στάδια της επιστήμης, π.χ. η αστρονομία και η παρατήρηση της πορείας της σελήνης.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ. ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. 
« Και συνέβη όταν αυξήθηκαν οι υιοί των ανθρώπων, εκείνες τις μέρες να γεννηθούν ωραίες και χαριτωμένες θυγατέρες. Και οι άγγελοι, τα τέκνα του ουρανού, τις είδαν και τις πεθύμισαν, και είπαν μεταξύ τους: ‘ Ελάτε, ας εκλέξουμε για μας συζύγους από τα τέκνα των ανθρώπων και ας γεννήσουμε για μας δικά τους τέκνα.’ Και ο Σεμιαζάς, που ήταν αρχηγός τους, τους είπε: ‘ Φοβάμαι πως δεν θα συμφωνήσετε να κάνουμε αυτό το πράγμα, και μόνος εγώ θα πληρώσω την τιμωρία μιας μεγάλης αμαρτίας.’ Και όλοι αυτοί απάντησαν προς αυτόν και είπαν: ‘ Ας ορκιστούμε όλοι όρκο, και ας δεσμευτούμε μεταξύ μας με αμοιβαίες κατάρες για να μην εγκαταλείψουμε το σχέδιο αυτό αλλά να πράξουμε αυτό που αποφασίσαμε.’ Τότε ορκίσθηκαν όλοι μαζί και δέσμευσαν τους εαυτούς τους με αμοιβαίες κατάρες. Και συνολικά ήταν διακόσιοι, όσοι κατέβηκαν κατά τις μέρες του Ιάρεδ επί της κορυφής του όρους Ερμών, και το ονόμασαν Ερμών, διότι ορκίσθηκαν και αναθεμάτισαν ο ένας τον άλλον πάνω σ’ αυτό. Και αυτά είναι τα ονόματα των αρχηγών τους: Σεμιαζάς ο αρχηγός τους, Αραθάκ, Κιμβρά, Σαμμανή, Δανειήλ, Αρεαρώς, Σεμιήλ, Ιωμειήλ, Χωχαριήλ, Εζεκιήλ, Βατριήλ, Σαθιήλ, Ατριήλ, Ταμιήλ, Βαρακιήλ, Ανανθά, Θωνιήλ, Ραμιήλ, Ασεάλ, Ρακειήλ, Τουριήλ. Αυτοί είναι οι αρχηγοί τους κατά δεκάδες. Κεφάλαιο 6, στίχοι 1 – 8.
Και όλοι οι υπόλοιποι έλαβαν μαζί με αυτούς για τον εαυτό τους γυναίκες, και ο καθένας διάλεξε από μία, και άρχισαν να εισέρχονται σε αυτές και να μολύνουν τον εαυτό τους μαζί τους, και δίδαξαν σε αυτές γοητείες και φαρμακείες και ριζοτομίες, και τις έμαθαν να γνωρίζουν τα βότανα. Και αυτές συνέλαβαν, και εγέννησαν μεγάλους γίγαντες, ύψους τριών χιλιάδων πήχεων, οι οποίοι καταβρόχθισαν τους κόπους των ανθρώπων. Και άρχισαν να αμαρτάνουν κατά των πτηνών και των ζώων, και των ερπετών, και των ιχθύων, και να τρώγει ο ένας τις σάρκες του άλλου, και να πίνουν το αίμα. Και η γη κατηγόρησε τους ανόμους. Κεφάλαιο 7, στίχοι 1 – 6.
Και ο Αζαήλ δίδαξε τους ανθρώπους να κατασκευάζουν ξίφη, και μαχαίρια και ασπίδες και θώρακες, και έκαμε εις αυτούς γνωστά τα μέταλλα της γης και την τέχνη της κατεργασίας αυτών, και ψέλια και στολίδια, και τη χρήση του αντιμονίου και το καλλωπισμό των βλεφάρων, και όλα τα είδη των πολύτιμων λίθων και όλα τα βαφικά. Και έγινε πολλή ασέβεια, και διέπραξαν πορνεία και επλανήθησαν και διεφθάρησαν από τις διδασκαλίες αυτών. Ο Σεμιαζάς τους δίδαξε τις γοητείες και τις ριζοτομίες, ο Αρμαρώς την λύση των γοητειών, ο Ρακειήλ την αστρολογία, ο Χωχιήλ τα σημεία της γης, ο Σαθιήλ τους αστερισμούς, ο Σεριήλ την πορεία της σελήνης.» Κεφάλαιο 8, στίχοι 1 – 4.

ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ 
Στο κεφάλαιο 20, του βιβλίου του Ενώχ, αναφέρονται τα ονόματα και τα λειτουργήματα των Αρχαγγέλων, που στο συγκεκριμένο σημείο είναι επτά, ενώ όπως θα δούμε πιο κάτω σε άλλο σημείο του βιβλίου είναι τέσσερις:

«Και αυτά είναι τα ονόματα των αγίων αγγέλων, οι οποίοι γρηγορούν. Ουριήλ, ένας από τους άγιους αγγέλους ο επί του κόσμου και του ταρτάρου. Ραφαήλ, ένας από τους άγιους αγγέλους ο επί των πνευμάτων των ανθρώπων. Ραγουήλ, ένας από τους άγιους αγγέλους αυτός που παίρνει εκδίκηση επί του κόσμου των φωστήρων. Μιχαήλ, ένας από τους άγιους αγγέλους αυτός που είναι ταγμένος επί του αρίστου μέρους της ανθρωπότητας και επί του χάους. Σαρακαήλ, ένας από τους άγιους αγγέλους αυτός που είναι ταγμένος επί των πνευμάτων όσων αμαρτάνουν με το πνεύμα. Γαβριήλ, ένας από τους άγιους αγγέλους αυτός που είναι επί του Παραδείσου και των φιδιών και των Χερουβείμ. Ρεμιήλ, ένας από τους άγιους αγγέλους, τον οποίον ο Θεός έβαλε επί των αναστημένων.» Κεφάλαιο 20, στίχοι 1 – 8.

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ 
Στο κεφάλαιο 40, του βιβλίου του Ενώχ, όπως είπαμε και πιο πάνω, αναφέρονται τέσσερις Αρχάγγελοι, για να αποδειχτεί πόσο δίκαιο έχουν αυτό που υποστηρίζουν και οι κριτικοί του εν λόγω βιβλίου, πως το βιβλίο τουΕνώχ είναι συμπίλημα διαφόρων φιλολογικών έργων:

« Μετά από αυτό ρώτησα τον άγγελο της ειρήνης που ήταν μαζί μου, που μου φανέρωνε όλα τα μυστήρια : ‘ Ποια είναι τα τέσσερα αυτά πρόσωπα τα οποία είδα και τους λόγους των οποίων άκουσα και κατέγραψα;’ Και αυτός μου απάντησε: ‘ Ο πρώτος είναι ο Μιχαήλ, ο ελεήμων και ο μακρόθυμος. Ο δεύτερος είναι ο Ραφαήλ, ο οποίος έχει κατασταθεί επί όλων των νόσων και των πληγών των ανθρώπων. Ο τρίτος είναι οΓαβριήλ, ο οποίος έχει κατασταθεί επί όλων των δυνάμεων. Και ο τέταρτος είναι αυτός ο οποίος έχει κατασταθεί επί της μετάνοιας και της ελπίδας εκείνων, οι οποίοι θα κληρονομήσουν την αιώνια ζωή, και ονομάζεται Φανουήλ.’»Κεφάλαιο 40, στίχοι 8 – 9.

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΕΚΠΤΩΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΑΤΑΝ 
Ο συμπιλητής του βιβλίου του Ενώχ επανέρχεται πάλι στους έκπτωτους αγγέλους και στο κεφάλαιο 69. Αυτή όμως τη φορά χρησιμοποιεί διαφορετικά ονόματα για αυτούς, από αυτά που εξέθεσε στα κεφάλαια 6 και8. Επιπλέον η αναφορά του στις απατηλές διδασκαλίες των δαιμόνων που δίδαξαν τους ανθρώπους, για να τους απομακρύνουν από το Θεό είναι πιο εκτενής από τα προηγούμενα κεφάλαια. Εντύπωση όμως προκαλεί και αυτή τη φορά η εχθρότητα του συγγραφέα προς τα γράμματα και τις επιστήμες, αφού τις θεωρεί έργα των δαιμόνων. Βέβαια υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό το φαινόμενο, αλλά δεν είναι στο αντικείμενο της παρούσας πραγματείας. Ενδεικτικά μόνο να πούμε, πως το βιβλίο του Ενώχ γράφεται σε μια εποχή όπου οι Σελευκίδες αρχίζουν και καταπιέζουν βάναυσα τον Ιουδαϊκό λαό να αλλάξει πίστη, με αποκορύφωμα την προκλητική πράξη του Αντίοχου Δ΄ του Επιφανή, να μετατρέψει το Ναό του Σολομώντα σε Ναό του Διός, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η Μακκαβαϊκή Επανάσταση.

«Και αυτοί είναι οι άρχοντες των αγγέλων των και των ονομάτων των, και των επικεφαλής εκατοντάδων και πεντηκοντάδων και δεκάδων.
Το όνομα του πρώτου Γιεκών: δηλ. αυτός είναι, ο οποίος αποπλάνησε τους υιούς του Θεού και έφερε αυτούς κάτω στη γη και τους αποπλάνησε με τις θυγατέρες των ανθρώπων. Και ο δεύτερος ονομάστηκε Ασβιήλ: έδωσε στους αγίους υιούς του Θεού κακή συμβουλή και τους αποπλάνησε, ώστε να μολύνουν τα σώματά τους με τις θυγατέρες των ανθρώπων. Και ο τρίτος ονομάστηκε Γαδριήλ: αυτός είναι εκείνος, που υπέδειξε στα τέκνα των ανθρώπων όλα τα θανάσιμα κτυπήματα, παραπλάνησε την Εύα, και υπέδειξε την ασπίδα και τον θώρακα και το ξίφος δια τη μάχη και όλα τα όπλα του θανάτου στα τέκνα των ανθρώπων. Από το χέρι του διαδόθηκαν τα όπλα στους κατοίκους της γης από εκείνη την μέρα και εις το διηνεκές. Και ο τέταρτος ονομάστηκε Πενεμουέ: Δίδαξε στα τέκνα των ανθρώπων το πικρό και το γλυκύ, και τους δίδαξε όλα τα μυστικά της σοφίας των. Και καθοδήγησε την ανθρωπότητα να γράφει με μελάνι και χαρτί, και έτσι πολλοί αμάρτησαν από αιώνα σε αιώνα μέχρι την ημέρα αυτή. Διότι οι άνθρωποι δεν δημιουργήθηκαν γι’ αυτό το σκοπό, να επιβεβαιώνουν την καλή του πίστη με γραφίδα και μελάνη. Διότι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ακριβώς, όπως και οι άγγελοι, με σκοπό να συνεχίσουν καθαροί και δίκαιοι, ο δε θάνατος, ο οποίος καταστρέφει το παν, δεν θα μπορούσε να τους πειράξει. Πλην όμως, λόγω αυτής της γνώσης χάνονται και με αυτή τη δύναμη ο θάνατος με κατατρέχει. Και ο πέμπτος ονομάστηκε Κασδέϊα: αυτός είναι εκείνος, που έδειξε στα τέκνα των ανθρώπων όλα τα κακά κτυπήματα των πνευμάτων και των δαιμόνων και τα κτυπήματα του εμβρύου στη μήτρα, ώστε να αποβληθεί αυτό, τα κτυπήματα της ψυχής, τα δαγκώματα των φιδιών, και τα κτυπήματα τα οποία συμβαίνουν κατά τη μεσημβρινή ζέστη, τον υιό του φιδιού που καλείται Ταβαέτ. Και αυτό είναι το έργο του Κασβεήλ, του άρχοντα του όρκου, τον οποίον έδειξε στους αγίους, όταν κατοικούσε πάνω στα ψηλά με δόξα και το όνομά του είναι Βικά» Κεφάλαιο 69, στίχοι 3 – 13.

Ολοκληρώνοντας το ενδιαφέρον αυτό θέμα, αξίζει να θυμίσουμε πως γνωρίζουμε πως έχουμε κάνει επιδερμική αντιμετώπιση του θέματος. Εναπόκειται πλέον στον ανήσυχο και απαιτητικό αναγνώστη, να ερευνήσει πλέον μόνος του για να σχηματίσει μια πιο ολοκληρωμένη και σαφή άποψη.

Βιβλιογραφία: Σάββα Χρ. Αγουρίδη, «Τα απόκρυφα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης», Τόμος Α΄, Εκδόσεις Έννοια.

πηγή

Η ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΟΔΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΔΗ, ΣΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

«Απόκρυφα» βιβλία της Καινής Διαθήκης ονομάζονται διάφορα κείμενα από τον 2^ο αιώνα και μετά, που προέρχονται από χριστιανούς ή αιρετικούς συγγραφείς. Κάνουν λόγο για τη ζωή του Χριστού, για τη δράση των Αποστόλων, ή περιέχουν διάφορες αποκαλύψεις. Το καθένα έχει ένα όνομα κάποιου γνωστού προσώπου από την πρώτη Εκκλησία. Π.χ. “Κατά Θωμάν Ευαγγέλιο”, “Πράξεις Πέτρου”, “Επιστολή των έντεκα Αποστόλων” “Αποκάλυψη Παύλου” κ. ά. Τα “Απόκρυφα” είναι πολλά. Γράφτηκαν είτε για να καλύψουν με φανταστικά επεισόδια τα κενά που υπάρχουν στην ιστορία του Χριστού ή των Αποστόλων είτε για να διαδώσουν αιρετικές αντιλήψεις. Οι χριστιανοί, για να ξεχωρίσουν τα γνήσια κείμενα των Αποστόλων από τα μη γνήσια που κυκλοφορούσαν τότε, ξεχώρισαν τα 27 βιβλία ως τα μόνα αυθεντικά, που απετέλεσαν το σώμα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης και ονομάζεται «Κανόνας».

Ονομάστηκαν “Απόκρυφα”, γιατί οι συγγραφείς τους ισχυρίζονται πως αντλούσαν τις πληροφορίες τους από κάποιες κρυφές στους πολλούς πηγές ή τους είχαν γίνει γνωστά κατόπιν θείας αποκάλυψης. Λόγου χάρη το «απόκρυφο ευαγγέλιο του Νικοδήμου» από το οποίο παραθέτουμε σήμερα γράφει στο Κεφάλαιο 21: «Αυτά είναι τα θεϊκά και ιερά μυστήρια που είδαμε και ακούσαμε. Εγώ ο Χαρίνος και ο Λένθιος δεν έχουμε την άδεια να περιγράψουμε τα άλλα μυστήρια του Θεού, σύμφωνα με όσα μας πρόσταξε ο αρχάγγελος Μιχαήλ».

Παρόλα αυτά, τα “Απόκρυφα”, επηρέασαν την αγιογραφία και την υμνογραφία της Εκκλησίας μας. Έτσι στην απεικόνιση της Ανάστασης του Χριστού της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας εικονίζονται γεγονότα και πρόσωπα που ιστορούνται στο «απόκρυφο ευαγγέλιο του Νικοδήμου». Όπως ο Χριστός που πατάει σταθερά πάνω σε δυο πεσμένα θυρόφυλλα, που είναι οι πύλες του Άδη που τις συνέτριψε, μία σκοτεινή μορφή αλυσσοδεμένη – ενίοτε και δύο – που συμβολίζουν τον θάνατο και τον Σατανά, την έγερση του Αδάμ και της Εύας που τους πιάνει από το χέρι και αριστερά και δεξιά του Χριστού προφήτες και άγια πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης.

Το απόκρυφο ευαγγέλιο του Νικοδήμου, ο οποίος όπως γνωρίζουμε από τα κανονικά ευαγγέλια ήταν μέλος του Ιουδαϊκού Συνεδρίου και μαζί με τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία φρόντισαν για την ταφή του Χριστού, θεωρείται από τους περισσότερους ερευνητές πως είναι έργο πολλών πιστών που ο καθένας πρόσθεσε τη δική του συμβολή για να αποκτήσει την τελική μορφή με την οποία, μας παραδίνεται σήμερα. 

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΟΔΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

Κεφάλαιο 15

«Ενώ οι άγγελοι χαίρονταν, ιδού ο σατανάς, ο πρίγκιπας κι αφέντης του θανάτου, είπε στον πρίγκιπα της κόλασης, “Ετοιμάσου να δεχτείς τον ίδιο τον Ιησού το Ναζωραίο, που καυχιόταν ότι είναι Γιος του Θεού κι όμως δεν είναι παρά ένας άνθρωπος, ο οποίος φοβάται τον θάνατο και είπε ‘Περίλυπη είναι η ψυχή μου μέχρι θανάτου’. Εξάλλου έκανε πολλές ζημιές σε μένα και σε πολλούς άλλους, γιατί εκείνους που εγώ έκανα τυφλούς και χωλούς κι εκείνους επίσης που βασάνιζα με αρκετούς διαβόλους, τους θεράπευε με το λόγο του· ναι, κι εκείνους που σου ‘φερνα νεκρούς, αυτός τους παίρνει με τη βία από σένα”.

Τότε ο πρίγκιπας της κόλασης απάντησε στον σατανά, “Ποιος είναι αυτός ο ισχυρός πρίγκιπας, που ωστόσο είναι ένας άνθρωπος που φοβάται τον θάνατο; Όλοι οι ισχυροί της γης είναι υποταγμένοι στη δύναμή μου, εσύ τους υπέταξες σε μένα με τη δική σου δύναμη. Αν όμως είναι τόσο ισχυρός στην ανθρώπινη φύση του, σε βεβαιώνω ότι είναι στ’ αλήθεια παντοδύναμος στην θεϊκή του φύση και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη δύναμή του. Όταν επομένως είπε ότι φοβάται τον θάνατο, το έκανε για να σε παγιδέψει και να σου φέρει αιώνια δυστυχία”.

Τότε ο σατανάς απάντησε στον πρίγκιπα της κόλασης, “Γιατί εκφράζεις αμφιβολίες και φοβάσαι να δεχτείς τον Ιησού το Ναζωραίο, που είναι και δικός σου εχθρός και δικός μου; Όσον αφορά εμένα, τον έβαλα σε πειρασμό και ξεσήκωσα τους Ιουδαίους με φανατισμό και οργή εναντίον του. Ακόνισα τη λόγχη για τα πάθη του, ανακάτεψα τη χολή και το ξύδι και διέταξα να το πιει, έφτιαξα το σταυρό για να τον σταυρώσω, καθώς επίσης τα καρφιά που θα τρυπούσαν τα χέρια και τα πόδια του· τώρα, ο θάνατός του πλησιάζει και θα τον φέρω εδώ, υποταγμένο σε σένα και σε μένα”.

Ύστερα απ’ αυτά, ο πρίγκιπας της κόλασης είπε, “Μόλις τώρα μου είπες ότι πήρε τους νεκρούς με τη βία από μένα. Αυτοί που ήταν εδώ μέχρι να ζήσουν και πάλι πάνω στη γη, έφευγαν από δω όχι με τη δική τους δύναμη, αλλά με τις προσευχές που γίνονταν στον Θεό και ο παντοδύναμος Θεός τους ήταν αυτός που τους έπαιρνε από εμένα. Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο Ιησούς ο Ναζωραίος, που με το λόγο του πήρε τους νεκρούς δίχως να προσευχηθούν στον Θεό; Ίσως να είναι ο ίδιος που μου πήρε το Λάζαρο, ο οποίος ήταν τέσσερις μέρες νεκρός και μύριζε και είχε σαπίσει και τον είχα στην κατοχή μου σαν άνθρωπο νεκρό, αλλά’ αυτός τον έφερε πάλι στη ζωή με τη δύναμή του”.

Ο σατανάς απάντησε στον πρίγκιπα της κόλασης, “Είναι ο ίδιος αυτός ο Ιησούς ο Ναζωραίος”.

Ακούγοντάς το αυτό ο πρίγκιπας της κόλασης του είπε, “Σε εξορκίζω στις δυνάμεις που ανήκουν σε μένα, να μην τον φέρεις σε μένα. Γιατί όταν άκουσα για τη δύναμη του λόγου του, άρχισα να τρέμω από φόβο και ταυτόχρονα άρχισε να ταράζεται όλη η ασεβής συντροφιά μου. Και δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε το Λάζαρο, αλλ’ εκείνος έδωσε ένα τίναγμα και με όλη τη κακία του έφυγε αμέσως μακριά μας· η ίδια η γη στην οποία βρισκόταν το νεκρό σώμα του Λαζάρου, τον απέδωσε πάλι ζωντανό. Ξέρω λοιπόν τώρα ότι αυτός είναι ο Παντοδύναμος Θεός που μπορούσε πράγματι να κάνει τέτοια πράγματα και είναι παντοδύναμος στην εξουσία του και στην ανθρώπινη φύση, Σωτήρας της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό μην τον φέρνεις εδώ, γιατί θα ελευθερώσει όλους εκείνους που κρατώ φυλακισμένους εξαιτίας της απιστίας και δέσμιους με τα δεσμά των αμαρτιών τους και θα τους οδηγήσει στην αιώνια ζωή”».

Κεφάλαιο 16

«Κι ενώ ο σατανάς και ο πρίγκιπας της κόλασης έλεγαν αυτά μεταξύ τους, ακούστηκε ξαφνικά μια φωνή σαν κεραυνός και φύσημα ανέμων, που έλεγε, “Σηκώστε τις πύλες σας, πρίγκιπες· υψωθείτε πύλες αιώνιες και θα εισέλθει ο Βασιλιάς της Δόξας”.

Όταν το άκουσε αυτό ο πρίγκιπας της κόλασης, είπε στον σατανά, “Φύγε από μπροστά μου και χάσου από τις κατοικίες μου. Αν είσαι δυνατός πολεμιστής, πολέμησε με το Βασιλιά της Δόξας. Αλλά τι έχεις εσύ να κάνεις μαζί του;” Και τον έδιωξε από την κατοικία του.

Κι ο πρίγκιπας είπε στους ασεβείς αξιωματούχους του, “Κλείστε τις χάλκινες πύλες της ασπλαχνίας, στερεώστε τες με σιδερένιες μπάρες και πολεμήστε θαρραλέα, για να μην πιαστούμε αιχμάλωτοι”.

Όταν όμως οι άγιοι τα άκουσαν αυτά, μίλησαν με φωνή έντονου θυμού στον πρίγκιπα της κόλασης, “Άνοιξε τις πύλες σου για να μπει ο Βασιλιάς της Δόξας”.

Και ο θεϊκός προφήτης Δαβίδ, φώναξε και είπε, “Προφήτευσα λοιπόν αληθινά όταν ήμουν στη γη και είπα, ας υμνούν τον Κύριο για τα ελέη του και για τα θαυμάσια έργα του προς τους γιους των ανθρώπων. Συνέτριψε τις χάλκινες πύλες και κατέκοψε τις σιδερένιες μπάρες. Κατανίκησε τους άφρονες για τις ανομίες τους και για τις αδικίες τους”.

Ύστερα, ένας άλλος προφήτης, ο άγιος Ησαΐας, μίλησε με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους αγίους και είπε, “Δεν σας προφήτευσα σωστά όταν ζούσα πάνω στη γη; Οι νεκροί θα ζήσουν και εκείνοι που είναι στους τάφους τους θ’ αναστηθούν και εκείνοι που είναι μέσα στο χώμα θα αγαλλιάσουν, γιατί η δρόσος που έρχεται απ’ τον Κύριο θα τους φέρει τη λύτρωση. Και σε άλλο σημείο είπα, “Ω θάνατε, που είναι το κεντρί σου;”

Όταν όλοι οι άγιοι τα άκουσαν αυτά που είπε ο Ησαΐας, είπαν στον πρίγκιπα της κόλασης, “Άνοιξε τώρα τις πύλες σου και βγάλε τους σιδερένιους μοχλούς, γιατί τώρα θα αιχμαλωτιστείς και δεν θα έχεις καμιά δύναμη”.

Ακούστηκε τότε μια μεγάλη φωνή σαν κεραυνός που έλεγε, “Σηκώστε τις πύλες σας, πρίγκιπες και υψωθείτε πύλες της κόλασης και θα εισέλθει ο Βασιλιάς της Δόξας”.

Ο πρίγκιπας της κόλασης, ακούγοντας την ίδια φωνή να επαναλαμβάνεται, φώναξε, σαν να μη γνώριζε, “Ποιος είναι αυτός ο Βασιλιάς της Δόξας;”  

Ο Δαβίδ απάντησε στον πρίγκιπα της κόλασης και είπε, “Καταλαβαίνω τα λόγια αυτής της φωνής, γιατί κάποτε τα είπα και εγώ με το πνεύμα του. Και τώρα, όπως είπα πιο πριν, σου απαντώ: είναι ο Κύριος ο κραταιός και ισχυρός, ο Κύριος ο δυνατός στον πόλεμο, αυτός είναι ο Βασιλιάς της Δόξας και ο Κύριος του ουρανού και της γης. Έστρεψε το βλέμμα του χαμηλά για ν’ ακούσει τους στεναγμούς των δεσμίων και για να ελευθερώσει εκείνους που είναι παραδομένοι στο θάνατο. Τώρα λοιπόν, εσύ ρυπαρέ και βρωμερέ πρίγκιπα της κόλασης, άνοιξε τις πύλες σου, για να εισέλθει ο Βασιλιάς της Δόξας, γιατί αυτός είναι ο Κύριος του ουρανού και της γης”.

Ενώ ο Δαβίδ έλεγε αυτά τα λόγια, εμφανίστηκε ο κραταιός Κύριος με μορφή ανθρώπου και φώτισε τα μέρη εκείνα που ήταν πριν στο σκοτάδι.

Και έκανε κομμάτια τις αλυσίδες που μέχρι τότε δεν μπορούσαν να σπάσουν· και με την ακατανίκητη δύναμή του επισκέφθηκε εκείνους που βρίσκονταν στο βαθύ σκοτάδι, εξαιτίας της ανομίας και στη σκιά του θανάτου, εξαιτίας της αμαρτίας.»     

Κεφάλαιο 17

«Όταν άκουσαν αυτά τα πράγματα, ο ασεβής θάνατος και οι σκληροί αξιωματούχοι, καταλήφθηκαν από φόβο μέσα στα διάφορα βασίλειά τους, βλέποντας την καθαρότητα του φωτός και τον ίδιο τον Χριστό να εμφανίζεται ξαφνικά στις διαμονές τους. Άρχισαν λοιπόν να φωνάζουν και να λένε, “Μας έχεις καθηλώσει. Θέλεις να μας αναστατώσεις ενώπιον του Κυρίου. Ποιος είσαι εσύ ο αδιάφθορος, μ’ αυτή τη φωτεινή εμφάνιση που είναι μια πλήρης απόδειξη του μεγαλείου σου και που δεν φαίνεται να την προσέχεις και τόσο πολύ;

Ποιος είσαι εσύ, τόσο ισχυρός και τόσο αδύναμος, τόσο σπουδαίος και τόσο μικρός, ένας ταπεινός κι όμως ένας στρατιώτης πρώτης τάξης, που μπορεί να διατάζει έχοντας τη μορφή υπηρέτη σαν ένας κοινός στρατιώτης;

Ο Βασιλιάς της Δόξας, νεκρός και ζωντανός, αν και τον σκότωσαν πάνω στο σταυρό;

Εσύ που ξάπλωσαν νεκρό στον τάφο, που κατέβηκες ζωντανός σε μας, που με το θάνατο σου ρίγησαν όλα τα πλάσματα και σείστηκαν όλα τα άστρα, κι έχεις τώρα την ελευθερία σου ανάμεσα στους νεκρούς και ταράζεις τις λεγεώνες μας;

Ποιος είσαι εσύ που απελευθερώνεις τους φυλακισμένους που κρατιούνταν από τις αλυσίδες του προπατορικού αμαρτήματος και τους ξαναφέρνεις στην παλιά τους ελευθερία;

Ποιος είσαι εσύ που απλώνεις ένα τόσο λαμπρό και θεϊκό φως πάνω σ’ εκείνους που είχαν τυφλωθεί από το σκοτάδι της αμαρτίας;”

Με όμοιο τρόπο, όλες οι λεγεώνες των διαβόλων καταλήφθηκαν απ’ τον ίδιο τρόμο και φώναξαν με την πιο φοβισμένη φωνή, “Πως γίνεται, Ιησού Χριστέ να είσαι ένας άνθρωπος τόσο ισχυρός και υπέροχος μέσα στο μεγαλείο σου, τόσο λαμπρός ώστε να μην έχεις ούτε ένα ψεγάδι και τόσο αγνός ώστε να μην έχεις ούτε μία αμαρτία; Γιατί αυτός ο κατώτερος κόσμος της γης, που μέχρι τώρα ήταν υποταγμένος σε μας κι απ’ τον οποίο παίρναμε φόρο υποτελείας, ποτέ πριν δεν μας έστειλε έναν τέτοιο νεκρό, ποτέ δεν έστειλε δώρα σαν κι αυτά στους πρίγκιπες της κόλασης.

Ποιος είσαι εσύ λοιπόν, που με τέτοιο θάρρος μπαίνεις στο βασίλειο μας κι όχι μόνο δεν φοβάσαι να μας απειλήσεις με τις μεγαλύτερες τιμωρίες, αλλ’ επίσης προσπαθείς να σώσεις κι όλους τους άλλους από τις αλυσίδες με τις οποίες τους κρατάμε; Ίσως να είσαι εκείνος ο Ιησούς για τον οποίο μόλις τώρα μίλησε ο σατανάς στον πρίγκιπα μας· εκείνος που με το σταυρικό σου θάνατο απέκτησες δύναμη πάνω στο θάνατο”.

Τότε ο Βασιλιάς της Δόξας ποδοπατώντας το θάνατο, συνέλαβε τον πρίγκιπα της κόλασης, του αφαίρεσε όλες τις δυνάμεις και πήρε μαζί του το γήινο πατέρα μας, τον Αδάμ, στη δόξα του».

Κεφάλαιο 19

«Άπλωσε τότε ο Ιησούς το χέρι του και είπε, “Ελάτε κοντά μου όλοι εσείς οι άγιοί μου, που δημιουργηθήκατε κατ’ εικόνα μου και καταδικαστήκατε από το δέντρο του απαγορευμένου καρπού και από το διάβολο και το θάνατο. Ζήστε τώρα από το ξύλο του σταυρού μου· ο διάβολος, ο πρίγκιπας αυτού του κόσμου, έχει νικηθεί και ο θάνατος κατακτήθηκε”.

Τότε αμέσως όλοι οι άγιοι ενώθηκαν μαζί κάτω από το χέρι του υψίστου Θεού και ο Κύριος Ιησούς έπιασε το χέρι του Αδάμ και είπε, “Ειρήνη σε σένα και σε όλους τους δίκαιους απογόνους σου, που είναι δικοί μου”.

Τότε ο Αδάμ, πέφτοντας στα πόδια του Ιησού, απευθύνθηκε σ’ αυτόν με δάκρυα, με ταπεινά λόγια και δυνατή φωνή, λέγοντας, “Θα σε υμνώ, ω Κύριε, γιατί με ανύψωσες και δεν επέτρεψες στους εχθρούς μου να χαίρονται εις βάρος μου. Ω Κύριε Θεέ μου, σε φώναξα κι εσύ με θεράπευσες. Ω Κύριε, ανέβασες την ψυχή μου από τον τάφο, με κράτησες ζωντανό, για να μην πέσω στο βάραθρο. Υμνείτε τον Κύριο, όλοι εσείς οι άγιοι του και δίνετε ευχαριστίες ενθυμούμενοι την αγιότητά Του. Γιατί ο θυμός του δεν διαρκεί παρά μόνο για μια στιγμή. Η ζωή υπάρχει στη χάρη του”.

Με τον ίδιο τρόπο, όλοι οι άγιοι, γονατισμένοι στα πόδια του Ιησού, είπαν με μια φωνή, “Ήρθες, Λυτρωτή του κόσμου και εκπλήρωσες πάντα όσα προείπες με το νόμο και με τους αγίους σου προφήτες. Λύτρωσες τους ζωντανούς με το σταυρό σου και κατέβηκες σε μας, για να μας σώσεις με το σταυρικό σου θάνατο από την κόλαση και με τη δύναμή σου από το θάνατο. Ω Κύριε, όπως έθεσες τα λάβαρα της δόξας σου στον ουρανό και το σημείο του λυτρωμού σου, το σταυρό σου, πάνω στη γη, έτσι Κύριε, θέσε το σημείο της νίκης σου του σταυρού σου και στην κόλαση, ώστε ο θάνατος να μην έχει πια εξουσία”.

Τότε ο Κύριος απλώνοντας το χέρι του, έκανε το σημείο του σταυρού πάνω στον Αδάμ και πάνω σε όλους τους αγίους του. Και παίρνοντας τον Αδάμ από το δεξί του χέρι, ανέβηκε από την κόλαση και όλοι οι άγιοι του Θεού τον ακολούθησαν.

Τότε ο βασιλιάς προφήτης Δαβίδ, φώναξε με τόλμη και είπε, “Ψάλετε στον Κύριο άσμα νέο, γιατί έκανε έργα θαυμάσια. Η δεξιά του και ο άγιος βραχίονάς του, του έδωσαν τη Νίκη. Ο Κύριος έκανε γνωστή τη σωτηρία του, τη δικαιοσύνη του αποκάλυψε μπροστά στα έθνη”.

Και όλο το πλήθος των αγίων απάντησε λέγοντας, “Αυτή τη δόξα έχουν όλοι οι όσιοι αυτού, Αμήν, Αινείτε τον Κύριο”.

Ύστερα ο προφήτης Αββακούμ φώναξε και είπε, “Εξήλθες για τη σωτηρία του λαού σου· ναι, για τη σωτηρία του λαού σου”.

Και όλοι οι άγιοι είπαν, “Ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου, γιατί ο Κύριος μας φώτισε. Αυτός είναι ο Θεός μας για πάντα· αυτός θα μας βασιλεύσει στον αιώνα τον άπαντα. Αμήν”.

Με τον ίδιο τρόπο είπαν όλοι οι προφήτες τα ιερά λόγια του ύμνου του και ακολούθησαν τον Κύριο”.

Στο Κεφάλαιο 20 περιγράφεται πως ο Χριστός παραδίνει τον Αδάμ στον αρχάγγελο Μιχαήλ να τον οδηγήσει στον Παράδεισο. Εκεί συναντά τον Ενώχ και τον Ηλία, οι οποίοι δεν είχαν πεθάνει, καθώς επίσης και τον ληστή που συγχώρεσε ο Χριστός την στιγμή της σταυρικής του θυσίας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Απόκρυφα κείμενα της Καινής Διαθήκης, Τόμος 1^ος, Έκδοση «Πύρινος Κόσμος»

2.  Σχολικό εγχειρίδιο Θρησκευτικών Β΄ Γυμνασίου
το είδαμε εδώ