Γέρων Θεόδωρος Σπηλαιώτης: «Ὁ ἀσκητὴς τοῦ Ἁγιοφαράγγου»

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἱερεμίου Γεωργαλῆ

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὴν λησμοσύνη εἶναι στοῦ Θεοῦ τὴν θύμηση. Καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐκκωφαντικά σιωποῦν, συνομιλοῦν ἀδιάκοπα μετὰ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ὅταν μακραίνουν ἐκ τοῦ κόσμου, τοὺς ἀνθρώπους ὠφελοῦν. Καὶ ὅταν στὶς ἐρήμους κατοικοῦν, τὰ διαβατικὰ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν περιπατοῦν. Στοὺς κάτω τούτους χρόνους, κατὰ τοὺς ὁποίους ἡ ὀσμὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ 

 

δαιμονιώδης βλασφημία ἔφθασαν στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, εὐωδία οὐράνια καὶ παρηγορία ὑπερκόσμια ξεχύνεται ἀπὸ τὸ ἡγιασμένο ὄρος τῶν Ἀστερουσίων, τῆς ἁγιοτόκου καὶ ἡρωοτόκου Κρήτης. Τὸ ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ὅταν στὶς Ἐκκλησιὲς, τῆς ὑπ' οὐρανὸν Ὀρθοδοξίας, ὑψώνονταν ὁ Ἐσταυρωμένος Σωτήρας Χριστός, ὑψώθηκε καὶ ἐκ τῶν προσκαίρων καὶ φθαρτῶν εἰς τὰ οὐράνια καὶ ἄφθιτα, ὁ σπηλαιώτης ἀσκητὴς τοῦ Ἁγιοφαράγγου, παπά-Θεόδωρος. Πόσες φορὲς δὲν ἐπικαλέσθηκε τὸν Κύριο μὲ τὸ «Μνήσθητι μου» τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ. Δεσποτικῆς φωνῆς ἀξιώθηκε ὁ μακάριος γέρων, «Σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ».

Στὶς ἀπαρχὲς τῆς ἱερατικῆς του διακονίας, πῦρ οὐράνιο κατέκαυσε τὴν καρδία του, ἀφοῦ ἔχυσε κρουνοὺς δακρύων μετανοίας. Ἐπίσκεψη Θεοῦ ἡ παράδοξη καὶ ἀνερμήνευτη ἀπόφασὴ του, γιὰ ἀσκητικὴ ἀναχώρηση. Δὲν ἐμπιστεύεται τὸν λογισμὸ του, διὰ τοῦτο καὶ προσφεύγει στὸν Ἅγιο γέροντα Παΐσιο, στὸν ὁσιώτατο ἀσκητὴ τῶν Κατουνακίων π. Ἐφραὶμ ἀλλὰ καὶ στὸν ἀκραιφνὴ...

Δεῖτε ἀποκλειστικὲς φωτογραφίες τοῦ Γέροντος καὶ τῆς περιοχῆς τοῦ Ἁγιοφαράγγου…

ἑρμηνευτὴ τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, Ἀρχιμανδρίτη Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Καὶ οἱ τρεῖς, ἐν ἑνὶ στόματι, ἀναγνωρίζουν τὴν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ στὸν π. Θεόδωρο καὶ τοῦ δείχνουν τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν, τὴν ἡγιασμένη ἔρημο. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς δοκιμασίες κατέρχεται στὴν Κρήτη, στὸ Φαράγγι τῶν Ἁγίων. Ὁ μακαριστός, πλέον, Μητροπολίτης Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας, κυρὸς Κύριλλος, σὲ συνάντηση ποὺ εἶχε μὲ τὸν γέροντα Θεόδωρο, τοῦ ἐκφράζει τὶς ἐγκάρδιες εὐχαριστίες του, διότι μὲ τὴν παρουσία του ξαναζωντάνεψε τὸ ἐρημωμένο φαράγγι καὶ τοῦ δίδει τὴν πατρικὴ του εὐχὴ, νὰ συνεχίσει τὸν ἀσκητικὸ του ἀγώνα, ἐν προσευχῇ καὶ νηστεία, στὸν Προφήτη Ἠλία.

Ἐκεῖ, λοιπόν, στὸ Ἁγιοφάραγγο, τοῦτος ὁ καλόγηρος, ἀναψηλάφησε χρόνους ἀλλοτινούς, ὁλόφωτους, ἀσκητικούς. Ἐλπιδοφόρο ξάφνιασμα ἡ φανέρωσή του, στοὺς δύστηνους καιρούς μας. Ἕνας ἀπόηχος ἡ ἀσκητικὴ του βιοτή, ἀπὸ τοὺς ἐρημίτες τῆς γῆς τοῦ Νείλου. Σάρκωσε τοὺς θρύλους τῶν κρυφῶν καὶ φανερῶν ἀσκητάδων τῶν Ἀστερουσίων. Πλάτυνε τὰ σπήλαια τοῦ ἡγιασμένου τόπου, μὲ τὶς παννύχιες προσευχὲς του. Πότισε γῆ ἐρημική, μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας του. Δρόσισε ὁ σιωπηλὸς μοναχός, μὲ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν, τὶς διψασμένες ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Οὐρανὸ ἐποίησε τὸν βραχωμένο τόπο, μὲ τὴν μελίρρυτη ψαλμουδιὰ του. Θυσιαστήρια τοῦ Θεοῦ ὑπερήψωσε στὴν ἄνικμη γῆ, μὲ τὰ κουρασμένα χέρια του. Δὲν μνησικάκησε, ὅταν ἐφρύαξε ὁ δαίμονας καὶ τοῦ γκρέμισε τὸν Προφήτη Ἠλία. «Τὴν πιὸ ἔντονη προσευχὴ μου τὴν ἔκανα γιὰ τοὺς διῶκτες μου. Ἰδιαίτερα, γι' αὐτὸν ποὺ μὲ ἐδίωξε ἀπὸ τὸν Προφήτη Ἠλία καὶ γκρέμισε τὴν ἐκκλησία καὶ τὴν σκήτη καὶ γιὰ ὅσους κρύβονται πίσω ἀπ' αὐτόν.  

Παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς συγχωρήσει, νὰ τοὺς χαρίσει ὑγεία καὶ μετάνοια, νὰ μὴν τοὺς συμβεῖ κακὸ καὶ νὰ μὴν στήσει αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. Ἂν εἶχα ἴχνος ἐμπαθείας μέσα στὴν καρδιὰ μου, θὰ σταματοῦσα τὴν Θεία Κοινωνία», μᾶς ἔλεγε ὁ μακαριστὸς γέροντας στὸ ἀσκητήριό του, πλέον, στὸ Κεφάλι, ἀποκαλύπτοντας, μὲ ζηλευτὴ ἠρεμία, τὸν πλοῦτο τῆς ἀγαθῆς καρδίας του. Συγκινημένος πολιός Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔλεγε γιὰ τὸν γέροντα Θεόδωρο: «Θὰ τὸ θεωροῦσα μεγάλη εὐλογία καὶ σημάδι θεϊκὸ τὴν παρουσία τέτοιου ἀσκητοῦ στὴν ἐπαρχία μου, ποὺ θὰ εὔχονταν καὶ θὰ  προσεύχονταν δι' ἐμὲ καὶ τὸ ποίμνιό μου».  

Παρηγόρησε ὁ παππούλης, ἀνέπαυσε ὁ γέροντας, εὐχήθηκε ὁ ἀσκητής, προσευχήθηκε ὁ ἐρημίτης. Μέτρο αὐταπάρνησης, θυσιαστικῆς ἀγάπης, ἀσκητικότητος καὶ βάθους πνευματικότητος, ὁ βίος του. Ἀκατανόητος, ἀλλότριος καὶ ξένος πρὸς τὴν ἐμπαθῆ καὶ εἰδωλομανοῦσα ἐποχὴ μας. Ἀγόγγυστα ὑπέμεινε, ὁ ταπεινὸς ἀσκητής, ὡς γνήσιος φίλος καὶ μαθητὴς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ τὴν συκοφαντία. «Φιλάδελφα χέρια ποὺ μοῦ κόλλησαν τὴν ἐτικέτα τοῦ πλανεμένου, μοῦ προσήγαγαν τὴν μεγαλύτερη εὐεργεσία. Δὲν ἦρθα στὴν ἔρημο γιὰ ἀνθρώπινη πελατεία ἀλλὰ γιὰ τὴν πολυπόθητη σωτηρία. Αὐτὸ μὲ ἔκανε νὰ φύγω ἀπὸ τὸ ἀρχικὸ μου σπήλαιο καὶ νὰ πάω ψηλότερα καὶ πιὸ ἀπρόσιτα, στὸν Ἀη-Λιά. Ἤθελα μόνωση καὶ ἡσυχία, ὄχι θόρυβο καὶ πολυκοσμία», μας ἔλεγε ὁ πάντα ἤρεμος καὶ γαλήνιος γέροντας.

Τελευταία ἐπιθυμία τοῦ χαρισματικοῦ γέροντος ἦταν νὰ παραδώσει τὴν καθάρια του ψυχὴ εἰς χεῖρας Θεοῦ, στὸ ἀσκητήριό του, στὸ Κεφάλι, σιμὰ στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Κασσιανῆς, τῆς μεγάλης ἀσκητρίας τῶν Ἀστερουσίων, ποὺ μετὰ κόπου πολλοῦ ἀνήγειρε. Στὸ νοσοκομεῖο, ποὺ νοσηλεύονταν, ἔλαβε, ὡς γνήσιος ἐκκλησιαστικὸς ἀνήρ, τὴν εὐχὴ τοῦ Ἐπισκόπου του καὶ τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης τὸν ἀνέβασαν στὸ ἀσκητήριό του, στὸ Κεφάλι, ὅπως ἐπιθυμοῦσε. Τόν ἔβαλαν στὸ κρεβάτι του, κοίταξε γαλήνια γιὰ λίγο γύρω του καὶ ἥσυχα μετέβει «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος,  οὐ λύπη, οὐ στεναγμὸς ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος».

Ἡ ἁγιοτόκος καὶ ἡρωοτόκος Κρήτη γιὰ πολλὰ μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ. Ἐξαιρέτως, ὅμως, μπορεῖ νὰ μεγαλύνεται, διότι σ' αὐτοὺς τοὺς σκοτεινοὺς χρόνους δὲν ἔπαψε νὰ προσφερει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔνθεους ἀγωνιστὲς καὶ ἡγιασμένους ἀθλητές. Στῦλοι ἄσειστοι καὶ ἑδραῖοι εἶναι τὰ μοσχομυρισμένα μνήματα τοῦ γέροντος Ἀναστασίου, στὸ Μοναστήρι τοῦ Κουδουμᾶ,  τοῦ γέροντος Εὐμενίου στὴν Ἐθιά, τοῦ γέροντος Θεοδώρου, στὸ Κεφάλι, τοῦ γέροντος Εὐμενίου, στὸ Ρέθυμνο. Καὶ φαεινὲς λαμπάδες εἶναι  ποὺ μεταφέρουν τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στὸν πεπλανημένο, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, κόσμο μας.   

Ἀπὸ τοὺς πολύτιμους θησαυρούς ποὺ περικρατοῦμε, τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Θεοδώρου, ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ καὶ ἡγιασμένη κληρονομία του, καταθέτουμε, πρὸς ὠφέλεια καὶ ἐπιστηριγμό, τοῦτον τὸν λόγο του: «Ἂν θὰ μὲ ρωτούσατε νὰ σᾶς πῶ, τὶ κατάλαβα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο, θὰ σᾶς ἀπαντοῦσα μὲ μιὰ λέξη: τὴν δύναμη τοῦ ψαλτηρίου. Ἂν ξεκινοῦσα τὴν ζωὴ μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ  σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες. Ὅταν διάβαζα, στὶς ἀγρυπνίες μου, τὸ ψαλτήρι, ἐρχόνταν ὁ δαίμονας, ποὺ μούγκριζε σὰν ἀγριόχοιρος στὸ αὐτὶ μου. Εἰδικὰ, ὅταν ἔλεγα τὸν στίχο, «Ἀναστήτω ὁ Θεός…» καί τὸν στίχο ποὺ λέει, «Ἐσὺ εἶσαι Κύριος καὶ Θεὸς μου». Λυσσοῦσε, μὲ ἔπιανε ἀπὸ τὸν λαιμό,  μὲ ἔπνιγε. Μπέρδευε τὰ λόγια μου, γιὰ νὰ μὴν τὸ πῶ.  Τόσο πολὺ καιγόταν…». Νὰ ἔχουμε τὴν ἁγία του εὐχὴ καὶ ὁ Θεὸς νὰ δώσει μιμητὲς τῆς ἀσκητικῆς καὶ ἡγιασμένης του ζωῆς.

πηγη ρωμαιικο οδοιπορικο

 το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΛΟΥΚΑ (Αποστολικό ανάγνωσμα) «Ἀλλ’ ἐν παντί συνιστῶντες ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις» Αρχιμανδρίτης Ιερεμίας Γεωργαλής

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΛΟΥΚΑ (Αποστολικό ανάγνωσμα)

«Ἀλλ’ ἐν παντί συνιστῶντες ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις»

            Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στήν πορεία τῆς ζωῆς του ἔχει νά ἀντιμετωπίσει προβλήματα, δοκιμασίες, θλίψεις, ἀσθένειες, πειρασμούς καί ἀπογοητεύσεις. Ὅλη αὐτή ἡ φθορά, ψυχική καί σωματική, εἶναι συνηφασμένη πλέον μέ τήν φύση μας καί εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων καί τῆς ἀρνήσεώς του νά κοινωνήσουν μέ τήν πηγή  τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας πού εἶναι ὁ Δημιουργός Τριαδικός Θεός. Ὡς ἁρρώστια μεταδοτική ἡ κατάσταση αὐτή τῆς φθορᾶς μεταδόθηκε στό γένος τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός ὅμως δέν ἄφησε τό πλάσμα Του ἀπαρηγόρητο, διότι ἔστειλε τόν Μονογενή Του Υἱό, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, δίδαξε, θεράπευσε, ἔπαθε καί ἀναστήθηκε γιά τήν δική μας σωτηρία. Ἔτσι μᾶς δόθηκε γιά δεύτερη φορά ἡ δυνατότητα νά ἐπανεύρουμε τόν χαμένο Παράδεισο. 

            Λοιπόν, ὁ κάθε πιστός ἄνθρωπος πού ἀποδέχεται τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό ὡς τόν μοναδικό Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου καί ἀγωνίζεται καθημερινῶς μέ τήν Χάρη Του τόν ἀγῶνα τόν καλό γίνεται παράλληλα συνεργός τοῦ Θεοῦ στήν σωτηρία τῶν συνανθρώπων του. Τήν μεγάλη αὐτή ἀλήθεια μᾶς ἀποκαλύπτει σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὅλα ὅσα ἡ ἁμαρτία καί ὁ διάβολος μέ τήν συνεργασία τήν δική μας συσσώρευσαν στήν ζωή μας, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά γίνουν ἀφορμές σωτηρίας. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέγει ὅτι τό θεμέλιο τῶν ἀγαθῶν εἶναι ἡ ὑπομονή. Καί σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι εἶναι συνεργός τοῦ Θεοῦ στό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ», μέ ὑπομονή πολλή. Ὄχι προσωρινή, ὄχι για λίγο, ἀλλά πάντοτε.
            Ἡ ὑπομονή, ἀδελφοί μου, στόν πνευματικό ἀγῶνα εἶναι θεμέλιο καί τρόπος ζωῆς. Ἀπορρέει ἀπό τήν ἀκλόνητη πίστη στό πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Πηγάζει ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου πού ἀναγγέλει τήν προσωπική μας ἀνάσταση. Ὁ τρόπος πού ὁ χριστιανός ἀντιμετωπίζει τίς θλίψεις, τούς πειρασμούς καί τίς ἀσθένειες πού εἶτε τά προκάλεσε ὁ ἴδιος μέ τόν ἁμαρτωλό βίο του, εἶτε εἶναι ἀποτέλέσμα τῆς κακίας τοῦ διαβόλου, εἴτε τίς ἐπέτρεψε ὁ Θεός γιά νά μήν περιπέσουμε σέ ὑπηρηφάνεια καί ἀλαζονεία, ἀποδεικνύει καί τήν πνευματική του πρόοδο. Τότε μέ τήν κεχαριτωμένη αὐτή ὑπομονή γίνεται ἱεραπόστολος τῶν συνανθρώπων του καί  μέ τό σιωπηλό κήρυγμά του ὁδηγεῖ τόν πλησίον του στό δρόμο τῆς σωτηρίας. Διαφωτιστικός στό σημεῖο αὐτό γίνεται ὁ ὅσιος γέροντας Παῒσιος ὁ Ἁγιορείτης ὁ ὁποῖος λέγει: «Μέ λίγη ὑπομονή πού θά κάνη ὁ ἄνθρωπος στίς δύσκολες στιγμές, μπορεῖ νά ἀποκτήσῃ τήν Θεία Χάρη. Ὁ Χριστός δέν μᾶς ἔδειξε ἄλλον τρόπο σωτηρίας, παρά τήν ὑπομονή. Τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων τήν κρέμασε στήν ὑπομονή. Βλέπεις τί εἶπε; «Ὁ ὑπομεῖνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται». Δέν εἶπε «ὁ ὑπομεῖνας εἰς….θέρος!». Μέχρι τό καλοκαίρι εἶναι εὔκολο νά ὑπομείνης, ἀλλά μέχρι τέλους;… Νά προσέχουμε νά μήν χάνουμε τήν ὑπομονή μας, γιά νά μήν χάσουμε τελικά τήν ψυχή μας. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν», λέγει τό Εὐαγγέλιο. Ἀλλά ἄν ἀνατρέξουμε, ἀδελφοί μου, καί στήν ἱστορία τοῦ Γένους μας θά διαπιστώσουμε ὅτι οἱ πρόγονοί μας δημιούργησαν αὐτόν τόν ἀξεπέραστο ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό, πού ἄντεξε στούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς καί στούς ἐσωτερικούς προδότες, ἐπειδή βασίστηκε στήν ὑπομονή τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ μας.
            Σέ τούτες λοιπόν τίς σκοτεινές ἡμέρες πού διερχόμαστε ὁ λόγος τοῦ Μεγάλου Παύλου καθίσταται ἄκρως ἐπίκαιρος. Μέ ὑπομονή λοιπόν θά διέλθουμε καί αὐτήν τήν δοκιμασία. Ὄχι κοσμική ὑπομονή. Ὄχι μέ τήν ἐλπίδα νά ἐπανέλθουμε στίς ἡμέρες τῆς ὑλικῆς ἀφθονίας καί τῆς πνευματικῆς πτωχείας. Ὄχι μέ τήν προοπτική νά ἐπιστρέψουμε στόν ἐγωκεντρικό τρόπο ζωῆς πού μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἀδιέξοδο, ὑλικό καί πνευματικό. Ὄχι στήν ἀπομόνωση ἀπό τίς ἀνάγκες καί τά προβλήματα τῶν συνανθρώπων μας. Ἡ προσευχή μας πρός τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο πρέπει νά γίνει ἐντονότερη τώρα και μόνον  ἀπό ἐκεῖ θά ἀντλήσουμε ὑπομονή ἀνεξάντλητη πού θά φέρει πνευματικούς καρπούς ὄχι μόνον γιά ἐμᾶς, ἀλλά καί γιά τούς πονεμένους συνανθρώπους μας. Ὅλα τά ὑπόλοιπα πού προτείνει ὁ ἐμπαθής κόσμος εἶναι ἡμίμετρα καί κατασταλτικά, τά ὁποῖα δέν λύνουν τό πρόβλημα, ἀλλά τό παρατεῖνουν μέ τήν ψευδαίσθηση τῆς λύσης. Ἡ κοσμική ὑπομονή πού ἔχει ἐγωισμό καί ἐμπάθεια φέρνει νευρώσεις καί ἀδιέξοδα. Ἡ κατά Χριστόν ὑπομονή πού ἔχει ἀγάπη καί ταπείνωση, φέρνει χαρά, ἐλπίδα καί δημιουργικότητα. Αὐτήν, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄς ἐπιδιώξουμε γιά νά ἐπανέλθει καί πάλι ἡ ἐλπίδα στίς καρδιές μας καί στόν τόπο μας. 

 Αρχιμ. Ιερεμίας Γεωργαλής

Κυριακή Ε' Λουκά (Λόγος στο Αποστολικό Ανάγνωσμα) Αρχιμανδρίτης Ιερεμίας Γεωργαλής

Κυριακή Ε' Λουκά (Λόγος στο Αποστολικό Ανάγνωσμα)

«Ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται»

        Εἶναι ἀλήθεια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ἡ κατά Χριστόν 

ζωή χαρακτηρίζεται ἀπό πολλούς πειρασμούς καί θλίψεις. 

«Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»

 (Πραξ. 14, 22) μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος. Καί φυσικά δέν θά 

μποροῦσε νά ἦταν διαφορετικά, ἀφοῦ ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας, 

ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὑπέμεινε ἐκουσίως θλίψεις, 

ἐξευτελισμούς, βασανιστήρια καί τόν ἀτιμωτικό θάνατο τοῦ

 Σταυροῦ, γιά νά μᾶς ἀναστήσει στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ

 Θεοῦ. Ὁ Χριστός προετοίμασε, διά τῶν Ἀποστόλων, τόν 

λαό Του γιά τήν σταυροαναστάσιμη αὐτή πορεία ὅταν εἶπε: 

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον». 

(Ἰω. 16, 33). Οἱ θλίψεις στήν ζωή μας ἔχουν πολλές αἰτίες. 

Ὅμως ὁ σημερινός ἀποστολικός λόγος γιά τήν θλίψη τῆς ἀσθένειας

 τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀποτελεῖ ὁρόσημα γιά τήν πνευματική 

πορεία τοῦ κάθε πιστοῦ.

  Ἡ ἀσθένεια εἶναι ἕνα ἀπό τά φυσικά ἐπακόλουθα τῆς 

πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων καί τῆς ἀπομακρύνσεώς μας

 ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἁμαρτία ἔφερε πόνο καί ἀσθένεια στήν ψυχή

 καί στό σῶμα καί ὡς μεταδοτική νόσος εἰσῆλθε στήν φύση τοῦ

 ἀνθρώπου. «Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τό σῶμα, 

ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή», ὁμολογοῦμε στήν Παράκληση πρός 

τήν Κυρία Θεοτόκο. Ὅμως μέ τόν Σταυρικό θάνατο τοῦ Κυρίου

 ὁ πόνος ἀπέκτησε νέο νόημα καί καινούργια προοπτική. 

Ἡ ἀσθένεια πλέον, στόν συνειδητοποιημένο χριστιανό, γίνεται 

ὅπλο σωτηρίας. Γίνεται ἀφορμή ἐπιστροφῆς στόν Θεό. 

Ὁ κάθε πιστός χριστιανός πρέπει νά κατανοήσει ὅτι ἡ

 ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει μολυνθεῖ ἀπό τά πάθη τά ὁποῖα ὁ 

διάβολος ἐκμεταλλεύεται γιά νά τόν ὁδηγήσει στήν 

αἰώνια ἀπώλεια. Ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν παθῶν καί τοῦ 

διαβόλου δέν εἶναι εὔκολος. Εἶναι διηνεκής καί ἐπίπονος. 

Ὁ ἐπάρατος ἐγωισμός πολλές φορές μολύνει τίς φιλότιμες

 προσπάθειες τοῦ ἀγωνιστῆ καί ἐδῶ ἡ ἀσθένεια ἀναλαμβάνει 

πλέον τόν νέο, ὡφέλιμο ρόλο της.

        Ὅταν ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀκαλλιέργητος πνευματικά,

 τότε ὁ ἐγωισμός του συνεχίζει νά ἐκτρέφει τά πάθη του. 

Αὐτά θεριέβουν καί ὁ ἄνθρωπος φαντάζεται ὅτι εἶναι ὁ αἰώνιος 

κυρίαρχος τοῦ κόσμου. Τά ἀποτελέσματα εἶναι ἐμφανῆ στήν ζωή

 τοῦ καθενός μας καί ἐμφανέστατα μέσα ἀπό τήν σημερινή 

πολύμορφη παγκόσμια κρίση πού διερχόμαστε. 

Μᾶς ἐπισκέπτεται ὅμως τότε ὁ φιλάνθρωπος Θεός καί μέ τίς 

ἀσθένειες πού ἐπιτρέπει στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς θέλει νά 

διασπάσει τήν καταστροφική συμμαχία ἀνθρώπου καί διαβόλου.

 Γιά τόν πορρωμένο καί ἁμετανόητο ἡ ἀσθένεια γίνεται ἀφορμή 

γογγυσμοῦ καί βλασφημίας. Γιά τόν πιστό χριστιανό ὁ χρόνος 

τῆς ἀσθενείας γίνεται καιρός μετανοίας. Ὁ ἄνθρωπος τότε

 ἀντιλαμβάνεται τήν μικρότητά του καί τίς περιορισμένες

 δυνατότητές του. Τοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νά καταλάβει 

ὅτι ὁ μόνος πού νίκησε τόν θάνατο ἦταν ὁ Χριστός. 

Τότε μαλακώνει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἀναμετρᾶ τά λάθη του,

 ζητᾶ συγχώρηση καί ἡ Χάρης τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στήν 

καρδιά του. Ἡ ὀδύνη τῆς ἀσθενείας λυτρώνει τόν ἀγωνιστή

 χριστιανό ἀπό τήν ἠδονή τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτό καί 

ἀγόγγυστα τήν δέχεται. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει

 γι’ αὐτό σήμερα. Τρεῖς φορές παρεκάλεσε τόν Χριστό νά τόν

 ἀπαλλάξει ἀπό κάποια σωματική ἀσθένεια. Ὅμως ἔλαβε τήν 

ἀπάντηση ὅτι μέσα ἀπό τήν ἀδυναμία αὐτῆς τῆς ἀσθένειας πού

 τόν κρατᾶ ταπεινό θά ὁλοκληρωθεῖ τό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ 

καί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ἄς ἀκούσουμε ὅμως ἕναν

 σύγχρονο ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν γέροντα Πορφύριο,

 ὁ ὁποῖος εἶχε πολλές και ἐπώδυνες ἀσθένειες ἀπό μικρό παιδί,

 τί λέγει γιά τό θέμα αὐτό: «Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος. Θά μοῦ πεῖτε: 

Ὅλ’ αὐτά πού σοῦ ἀποκαλύπτει ὁ Θεός δέν σέ κάνουν ἄξιο; Αὐτά

 μέ κατακρίνουν. Γιατί αὐτά εἶναι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. 

Δέν εἶναι τίποτα δικό μου. Ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε πολλά χαρίσματα, 

ἀλλ’ ἐγώ δέν ἀνταποκρίθηκα, φάνηκα ἀνάξιος. Τήν προσπάθεια, 

ὅμως, οὔτε στιγμή δέν τήν ἄφησα. Ἴσως ὁ Θεός μοῦ δώσει τή 

βοήθειά Του, γιά νά δοθῶ στήν ἀγάπη Του. Γι’ αὐτό δέν 

προσεύχομαι νά μέ κάνει ὁ Θεός καλά. Προσεύχομαι νά μέ 

κάνει καλό. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὁ Θεός τό ξέρει ὅτι πονάω. 

Προσεύχομαι, ὅμως, γιά τήν ψυχή μου, νά μοῦ συγχωρέσει

 τά παραπτώματά μου».

         Αὐτός λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ὁ τρόπος 

πού ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά ἀντιμετωπίσουμε τήν ἀσθένεια. 

Δέν τήν ἐπιδιώκουμε βεβαίως.Εὐχόμαστε καί προσευχόμαστε

 γιά τήν ψυχική καί σωματική ὑγεία. Ὅταν ὅμως ὁ Θεός

 ἐπιτρέψει νά μᾶς βροῦν ἀσθένειες τότε ἄς προσπαθήσουμε 

νά μιμηθοῦμε τόν εὐαγγελικό τρόπο τῶν ἁγίων Πατέρων.

 Ἄς προσπαθήσουμε νά μεταβάλλουμε τήν ἀσθένειά 

μας σέ ἀφορμή σωτηρίου μετανοίας καί τότε ἡ ἀδυναμία

 μας θά μεταποιηθεῖ σέ μεταμορφωτική δύναμη ἀπό τήν 

Χάρη τοῦ Θεοῦ πού θά ὡφελήσει ἐμᾶς καί τόν πλησίον μας. Ἀμήν. 

Αρχιμανδρίτης Ιερεμίας Γεωργαλής

Κυριακή Β Λουκά (Αποστολικό Ανάγνωσμα) Αρχιμανδρίτης Ιερεμίας Γεωργαλής

«Ἀλλ’ ἐν παντί συνιστῶντες ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐνθλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις»

            Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στήν πορεία τῆς ζωῆς του ἔχει νά ἀντιμετωπίσει προβλήματα, δοκιμασίες, θλίψεις, ἀσθένειες, πειρασμούς καί ἀπογοητεύσεις. Ὅλη αὐτή ἡ φθορά, ψυχική καί σωματική, εἶναι συνηφασμένη πλέον μέ τήν φύση μας καί εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων καί τῆς ἀρνήσεώς του νά κοινωνήσουν μέ τήν πηγή  τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας πού εἶναι ὁ Δημιουργός Τριαδικός Θεός. Ὡς ἁρρώστια μεταδοτική ἡ κατάσταση αὐτή τῆς φθορᾶς μεταδόθηκε στό γένος τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός ὅμως δέν ἄφησε τό πλάσμα Του ἀπαρηγόρητο, διότι ἔστειλε τόν Μονογενή Του Υἱό, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, δίδαξε, θεράπευσε, ἔπαθε καί ἀναστήθηκε γιά τήν δική μας σωτηρία. Ἔτσι μᾶς δόθηκε γιά δεύτερη φορά ἡ δυνατότητα νά ἐπανεύρουμε τόν χαμένο Παράδεισο. 

            Λοιπόν, ὁ κάθε πιστός ἄνθρωπος πού ἀποδέχεται τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό ὡς τόν μοναδικό Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου καί ἀγωνίζεται καθημερινῶς μέ τήν Χάρη Του τόν ἀγῶνα τόν καλό γίνεται παράλληλα συνεργός τοῦ Θεοῦ στήν σωτηρία τῶν συνανθρώπων του. Τήν μεγάλη αὐτή ἀλήθεια μᾶς ἀποκαλύπτει σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὅλα ὅσα ἡ ἁμαρτία καί ὁ διάβολος μέ τήν συνεργασία τήν δική μας συσσώρευσαν στήν ζωή μας, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά γίνουν ἀφορμές σωτηρίας. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέγει ὅτι τό θεμέλιο τῶν ἀγαθῶν εἶναι ἡ ὑπομονή. Καί σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι εἶναι συνεργός τοῦ Θεοῦ στό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ», μέ ὑπομονή πολλή. Ὄχι προσωρινή, ὄχι για λίγο, ἀλλά πάντοτε.

            Ἡ ὑπομονή, ἀδελφοί μου, στόν πνευματικό ἀγῶνα εἶναι θεμέλιο καί τρόπος ζωῆς. Ἀπορρέει ἀπό τήν ἀκλόνητη πίστη στό πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Πηγάζει ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου πού ἀναγγέλει τήν προσωπική μας ἀνάσταση. Ὁ τρόπος πού ὁ χριστιανός ἀντιμετωπίζει τίς θλίψεις, τούς πειρασμούς καί τίς ἀσθένειες πού εἶτε τά προκάλεσε ὁ ἴδιος μέ τόν ἁμαρτωλό βίο του, εἶτε εἶναι ἀποτέλέσμα τῆς κακίας τοῦ διαβόλου, εἴτε τίς ἐπέτρεψε ὁ Θεός γιά νά μήν περιπέσουμε σέ ὑπηρηφάνεια καί ἀλαζονεία, ἀποδεικνύει καί τήν πνευματική του πρόοδο. Τότε μέ τήν κεχαριτωμένη αὐτή ὑπομονή γίνεται ἱεραπόστολος τῶν συνανθρώπων του καί  μέ τό σιωπηλό κήρυγμά του ὁδηγεῖ τόν πλησίον του στό δρόμο τῆς σωτηρίας. Διαφωτιστικός στό σημεῖο αὐτό γίνεται ὁ ὅσιος γέροντας Παῒσιος ὁ Ἁγιορείτης ὁ ὁποῖος λέγει: «Μέ λίγη ὑπομονή πού θά κάνη ὁ ἄνθρωπος στίς δύσκολες στιγμές, μπορεῖ νά ἀποκτήσῃ τήν Θεία Χάρη. Ὁ Χριστός δέν μᾶς ἔδειξε ἄλλον τρόπο σωτηρίας, παρά τήν ὑπομονή. Τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων τήν κρέμασε στήν ὑπομονή. Βλέπεις τί εἶπε; «Ὁ ὑπομεῖνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται». Δέν εἶπε «ὁ ὑπομεῖνας εἰς….θέρος!». Μέχρι τό καλοκαίρι εἶναι εὔκολο νά ὑπομείνης, ἀλλά μέχρι τέλους;… Νά προσέχουμε νά μήν χάνουμε τήν ὑπομονή μας, γιά νά μήν χάσουμε τελικά τήν ψυχή μας. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν», λέγει τό Εὐαγγέλιο. Ἀλλά ἄν ἀνατρέξουμε, ἀδελφοί μου, καί στήν ἱστορία τοῦ Γένους μας θά διαπιστώσουμε ὅτι οἱ πρόγονοί μας δημιούργησαν αὐτόν τόν ἀξεπέραστο ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό, πού ἄντεξε στούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς καί στούς ἐσωτερικούς προδότες, ἐπειδή βασίστηκε στήν ὑπομονή τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ μας.

            Σέ τούτες λοιπόν τίς σκοτεινές ἡμέρες πού διερχόμαστε ὁ λόγος τοῦ Μεγάλου Παύλου καθίσταται ἄκρως ἐπίκαιρος. Μέ ὑπομονή λοιπόν θά διέλθουμε καί αὐτήν τήν δοκιμασία. Ὄχι κοσμική ὑπομονή. Ὄχι μέ τήν ἐλπίδα νά ἐπανέλθουμε στίς ἡμέρες τῆς ὑλικῆς ἀφθονίας καί τῆς πνευματικῆς πτωχείας. Ὄχι μέ τήν προοπτική νά ἐπιστρέψουμε στόν ἐγωκεντρικό τρόπο ζωῆς πού μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἀδιέξοδο, ὑλικό καί πνευματικό. Ὄχι στήν ἀπομόνωση ἀπό τίς ἀνάγκες καί τά προβλήματα τῶν συνανθρώπων μας. Ἡ προσευχή μας πρός τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο πρέπει νά γίνει ἐντονότερη τώρα και μόνον ἀπό ἐκεῖ θά ἀντλήσουμε ὑπομονή ἀνεξάντλητη πού θά φέρει πνευματικούς καρπούς ὄχι μόνον γιά ἐμᾶς, ἀλλά καί γιά τούς πονεμένους συνανθρώπους μας. Ὅλα τά ὑπόλοιπα πού προτείνει ὁ ἐμπαθής κόσμος εἶναι ἡμίμετρα καί κατασταλτικά, τά ὁποῖα δέν λύνουν τό πρόβλημα, ἀλλά τό παρατεῖνουν μέ τήν ψευδαίσθηση τῆς λύσης. Ἡ κοσμική ὑπομονή πού ἔχει ἐγωισμό καί ἐμπάθεια φέρνει νευρώσεις καί ἀδιέξοδα. Ἡ κατά Χριστόν ὑπομονή πού ἔχει ἀγάπη καί ταπείνωση, φέρνει χαρά, ἐλπίδα καί δημιουργικότητα. Αὐτήν, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄς ἐπιδιώξουμε γιά νά ἐπανέλθει καί πάλι ἡ ἐλπίδα στίς καρδιές μας καί στόν τόπο μας. 

 Αρχιμ. Ιερεμίας Γεωργαλής

πηγή

Κυριακή μετά την Ύψωση του Σταυρού. Αρχιμανδρίτης Ιερεμίας Γεωργαλής,

 

«Ἡμεῖς εἰς Χριστόν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν

 ἐκ πίστεως Χριστοῦ καί οὐκ ἐξ ἔργων νόμου».

Στόν κλύδωνα τῆς ἐκκοσμικευμένης κοινωνίας μας οἱ

χριστιανοί πολίτες τῆς εὐλογημένης πατρίδας μας

πολλές φορές παρασύρονται ἀπό ἀντιλήψεις ξένες

πρός τήν Ὀρθόδοξη παράδοση καί ζωή· ἀντιλαμβάνονται 

τήν σωτηρία πού ὁ Χριστός μᾶς χάρισε ὡς ἐπιτέλεση 

θρησκευτικῶν καθηκόντων καί κανονικῶν διατάξεων

 πού θά ἐξασφαλίσουν στόν πιστό τήν αἰώνια ζωή.

 Ἡ πληγή αὐτή δημιουργήθηκε ὅταν μετά τήν ἡρωϊκή

 ἐπανάσταση τοῦ 1821 μᾶς ἐπέβαλαν οἱ Εὐρωπαίοι 

Ἡγέτες ξένους καί ἀλλόπιστους ἀφεντάδες πού μέ

 περισσή μαεστρία προσπάθησαν νά ἀλλοιώσουν τό

 ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ μας. Ἡ ἀπομάκρυνση 

ἀπό τήν λειτουργική καί ἀσκητική παράδοση τῆς

 Ἐκκλησίας μας δημιούργησε δυστυχῶς τήν ἐσφαλμένη

ἐντύπωση ὅτι ὁ χριστιανικός βίος εἶναι μία σειρά 

τυποποιημένων, καλῶν καί ἐναρέτων πράξεων πού 

δικαιωματικά θά ὁδηγήσουν τόν καλό χριστιανό 

στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς

 Ἐκκλησίας μας λέγουν ὅτι ἡ δικαιοσύνη εἶναι ἡ ἔκχυση τῆς 

Χάριτος καί τοῦ Ἐλέους τοῦ Θεοῦ πού ζωοποιεῖ τόν νεκρωμένο

 ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπο. Εἶναι οἱ καθημερινές νίκες πού μᾶς

 χαρίζει ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί τῶν παγίδων του ὁ μοναδικός

 πού νίκησε τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός,

ὁ μοναδικός Σωτῆρας τοῦ κόσμου. Ὁ Μέγας τῶν Ἐθνῶν

 Ἀπόστολος Παῦλος, σήμερα μέ τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, 

μᾶς ὑπενθυμίζει αὐτήν τήν μοναδική ἀλήθεια γιά τήν σωτηρία

 τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἡ πίστη στόν Σταυρωθέντα

 καί Ἀναστάντα Κύριο καί ἡ συσταύρωση μας καθημερινῶς

 μαζί Του θά μᾶς ἀναστήσει ἀπό τόν λήθαργο τῶν παθῶν καί 

τόν ἀργό θάνατο τῆς ἁμαρτίας. Ἡ συσταύρωση αὐτή ἐπιτυγχάνεται 

μέ τήν μετοχή μας στά Μυστήρια καί τίς ἱερές ἀκολουθίες τῆς

 Ἐκκλησίας καθώς καί μέ τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, τῆς προσευχῆς,

 τῆς μελέτης τῶν ἔργων τῶν Ἁγίων Πατέρων. Αὐτά εἶναι φάρμακα

θεραπευτικά κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου.

Ἐπώδυνα καί ὀδυνηρά πολλές φορές, ἀλλά ἀπαραίτητα καί

 λυτρωτικά πάντοτε.
Τά καλά ἔργα ἀπό μόνα τους λοιπόν δέν μποροῦν νά μᾶς

 σώσουν. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς λέγει ὅτι ὅλοι 

οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως ὁ Πρφοφήτης Μωϋσῆς

 ἤ ἀκόμα καί ὁ ἐπί τῆς γῆς καί κατά τό ἀνθρώπινο προστάτης

 τοῦ Κυρίου, ὁ ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Μνήστωρ, ἦταν φυλακισμένοι

 στόν Ἅδη. Τά καλά τους ἔργα δέν μποροῦσαν ἀπό μόνα τους

νά τούς σῶσουν. Παρ’ ὅλους τούς δίκαιους ἀγῶνες τους γιά

 τήν ἀλήθεια τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ Θεοῦ βρίσκονταν δέσμιοι 

σέ τόπο ἀπαρηγόρητο καί ἐλευθερώθηκαν ἀπό τά σκοτεινά

δεσμά μέ τήν εἰς Ἅδου κάθοδο τοῦ Κυρίου. Ὅσο περισσότερο 

πιστεύουμε λοιπόν στόν Χριστό καί καθημερινῶς Τόν

 πλησιάζουμε, τόσο περισσότερο καθαίρεται ἡ καρδιά μας 

ἀπό τά δαιμονικά πάθη καί φωτίζεται ὁ ἐσκοτισμένος νοῦς μας. 

Τότε πιο πολύ θά ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι μόνον τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ

 μπορεῖ νά μᾶς σώσει. Ἡ προσπάθεια αὐτή πού κάνουμε ἐμεῖς γιά

 νά πλησιάσουμε τόν Σωτῆρα Χριστό καί νά ἀνταποκριθοῦμε στήν

ἀγάπη Του πρέπει νά χαρακτηρίζεται, ὅπως λέγει ὁ ὅσιος γέροντας

 Παῒσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἀπό φιλοτιμία. Νά ἔχει ταπείνωση, δηλαδή 

νά ἀφεθοῦμε ἐξ ὁλοκλήρου στήν πρόνοια καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Τό ζητούμενο λοιπόν δέν εἶναι νά εἴμαστε καλοί χριστιανοί, ἀλλά

 ἀγωνιστές χριστιανοί. Ὁ καλός χριστιανός, σάν τόν μεγάλο γιό

 τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου, κινδυνεύει νά πιστέψει ὅτι τά

 φάρμακα πού τού ἔδωσε ὁ Χριστός αὐτά δηλαδή τῆς νηστείας, 

τῆς προσευχῆς κ.τ.λ. εἶναι κατορθώματα καί ἐπιτεύγματα τῆς

 δικῆς του προσπάθειας καί γι’ αὐτό θά πιστέψει ὅτι ὁ Κύριος 

τοῦ ὁφείλει τόν Παράδεισο. Μέ προσοχή λοιπόν πρέπει νά 

ἀκούσουμε τό σημερινό Ἀποστολικό παράγγελμα καί νά 

παρακαλέσουμε τόν Χριστό νά μᾶς αὐξήσει τήν πίστη πρός

 Ἐκεῖνον. Νά μᾶς δώσει φρόνημα ἀγωνιστικό, ὥστε μέσα ἀπό

 τίς πολλές καί καθημερινές μας πτώσεις καί ἀναβάσεις νά 

διδαχθοῦμε νά στηριζόμαστε ἀποκλειστικά καί μόνον 

σ’ Ἐκεῖνον, πού εἶναι ὁ μοναδικός νικητής τοῦ διαβόλου,

 τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.Τίς φτωχές μας δυνάμεις, 

τά χαρίσματα πού Ἐκεῖνος μᾶς χάρισε, τίς φιλότιμες 

προσπάθειές μας, τίς σκέψεις καί τούς προγραμματισμούς 

μας νά τά θέσουμε ὅλα κάτω ἀπό τήν Πατρική Του φροντίδα

 καί μέριμνα. Καί πάσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χρστῷ τῷ Θεῷ 

παραθώμεθα. Αὐτή τήν αἴτηση τῆς Θείας Λειτουργίας νά 

τήν κάνουμε καθημερινό βίωμά μας. Καί τότε θά ἀπολαμβάνουμε 

καθημερινά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας καί μετά

τοῦ Προφήτου Δαυῒδ θά ψάλλουμε καί ἐμεῖς:

 «Τό ἔλεός σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τάς 

ἡμέρας τῆς ζωῆς μου». Ἀμήν.

Αρχιμ. Ιερεμίας Γεωργαλής