Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακεὶμ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακεὶμ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2016

Ὁμιλία στὴ μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Παρασκευῆς Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ


Αγία Παρασκευή,18ος αι., Λεμύθου-Ιερά Μητρόπολις ΜόρφουΠανέορτη πανήγυρη καὶ ἡμέρα πνευματικῆς ἀγαλλίασης ἡ σημερινή, ἀγαπητοὶ  ἀδελφοί, τὴν ὁποία συγκάλεσε καὶ κάθε χρόνο τέτοια ἡμέρα συγκαλεῖ ἡ πανένδοξος ὁσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ ἡ θαυματουργός.
Ἡ 
Ἡ πανθαύμαστη αὐτὴ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, στὸν ναὸ τῆς ὁποίας μαζευτήκαμε γιὰ νὰ τὴν τιμήσουμε μὲ ὕμνους καὶ ᾠδὲς πνευματικὲς καὶ νὰ δοξάσουμε τὸν Θεό, ποὺ τόσο δοξάζει τοὺς ἁγίους Του, γεννήθηκε σ᾽ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὴ Ρώμη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ εἰδωλολάτρη καὶ διώκτη τῶν χριστιανῶν αὐτοκράτορα Ἀδριανοῦ (117-138). Οἱ γονεῖς της ἦταν ἐνάρετοι χριστιανοί, ὀνομαζόμενοι Ἀγάθωνας καὶ Πολιτεία, καὶ γιὰ καιρό, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀποκτήσουν παιδί, παρακαλοῦσαν γι᾽ αὐτὸ θερμὰ τὸν Κύριο. Καὶ ὁ Θεός, ποὺ ἐκπληρώνει τὸ θέλημα αὐτῶν, ποὺ Τὸν ἀγαποῦν καὶ Τὸν ἐπικαλοῦνται μὲ πίστη, τοὺς χάρισε, ὡς καρπὸ προσευχῆς, μία θυγατέρα, τὴν ὁποία, ἐπειδὴ γεννήθηκε κατὰ τὴν ἡμέρα Παρασκευή, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ εὐλάβεια πρὸς τὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ μας, ὀνόμασαν στὸ ἅγιο Βάπτισμα Παρασκευή.
Ἡ Παρασκευὴ κατέστη σκεῦος ἐκλογῆς καὶ δοχεῖο τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤδη ἀπὸ τὴν παιδική της ἡλικία. Δὲν ἀγάπησε τὰ παιγνίδια καὶ τὶς παιδικὲς χαρές. Μόνη χαρὰ καὶ ἐντρύφημά της ἦταν νὰ μελετᾶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στὸ σπίτι της, καὶ νὰ μετέχει στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ στὰ Μυστήρια στὴν Ἐκκλησία. Ἐδῶ νὰ τονίσουμε αὐτό, ποὺ λένε καὶ σύγχρονοι μεγάλοι Γέροντες καὶ φαίνεται στοὺς βίους πολλῶν ἁγίων, τὸ πόσο σπουδαῖο ρόλο διαδραματίζει ἡ ἁγία ζωὴ τῶν γονέων καὶ ἡ προσευχή τους, καὶ μάλιστα ὅταν κυοφορεῖται ἕνα παιδί, στὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος ἀρετῆς καὶ ἁγιότητας τὸ τέκνο τους, ἤδη «ἀπὸ τὴν κοιλία τῆς μητέρας του».
Ὅταν ἦταν περίπου εἴκοσι ἐτῶν ἡ Παρασκευή, πέθαναν οἱ γονεῖς της. Τότε αὐτὴ μοίρασε τὰ πλούτη της στοὺς πτωχοὺς καὶ ἀποσύρθηκε σὲ γυναικεῖο μοναστήρι, γιὰ νὰ λατρεύει ἐκεῖ ἀπερίσπαστα τὸν ἀγαπημένο της Νυμφίο Χριστό. Μετὰ ἀπὸ κάποιο διάστημα ἐνάρετης μοναχικῆς ζωῆς, φλεγόμενη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τῶν σκοτισμένων ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς της, διψῶντας δηλαδὴ νὰ κηρύξει καὶ σ᾽ αὐτοὺς τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ νὰ σωθοῦν, ζήτησε εὐλογία ἀπὸ τὴν ἡγουμένη της καὶ ἄρχισε νὰ περιοδεύει πόλεις καὶ χωριὰ ἐκεῖ στὴν Ἰταλία, σὰν ἄλλος ἀπόστολος, ἐπιστρέφοντας σὲ θεογνωσία πλῆθος εἰδωλολατρῶν. Βλέποντας τοῦτο οἱ Ἑβραῖοι σ᾽ ἐκεῖνα τὰ μέρη, φθόνησαν, καὶ τὴν κατάγγειλαν στὸν νέο αὐτοκράτορα Ἀντωνῖνο τὸν Εὐσεβῆ (138-161).
Ὁ αὐτοκράτορας πρόσταξε καὶ τὴ συνέλαβαν καὶ τὴν ὁδήγησαν μπροστά του. Βλέποντας τὸ θαυμαστό της κάλλος -ἕνα κάλλος, ποὺ αὔξανε ἡ πνευματικὴ ὡραιότητα τῆς ἁγίας της ψυχῆς καὶ ἀκτινοβολοῦσε στὸ πρόσωπό της-, ἔμεινε ἔκθαμβος, καὶ προσπάθησε μὲ κολακεῖες στὴν ἀρχὴ νὰ τὴ μεταστρέψει στὴ γνώμη καὶ τὴν πίστη του.  Καὶ ὕστερα, τὴν ἀπείλησε νὰ τῆς δώσει φρικτὰ βασανιστήρια. Ἀλλ᾽ ἡ Παρασκευή, δυναμωμένη ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, καθόλου δὲν δειλίασε, ἀλλὰ μὲ ἀνδρεία ἤλεγξε τὸν τύραννο καὶ ἀρνήθηκε τὶς βδελυρές του προτάσεις. Γεμᾶτος θυμὸ αὐτός, ἄρχισε τὰ βασανιστήρια: Πρῶτα, πρόσταξε καὶ τῆς φόρεσαν πυρακτωμένη περικεφαλαία. Ὕστερα, τῆς ξερρίζωσαν τὰ στήθη καὶ τὴν ἔριξαν πληγωμένη στὴ φυλακή, μὲ μιὰ ἀσήκωτη πέτρα πάνω στὸ στῆθος της. Ἄγγελος ὅμως Κυρίου ἐμφανίστηκε, σήκωσε τὸν βαρὺ λίθο ἀπὸ ἐπάνω της καὶ θεράπευσε ἐντελῶς τὶς πληγές της.
Τὰ βασανιστήρια τῆς ἁγίας συνεχίσθηκαν τὴν ἑπόμενη: Τὴν ἔριξαν σ᾽ ἕνα καζάνι, ὅπου ἔκαιαν μέσα λάδι καὶ πίσσα. Ἀλλ᾽ ἡ δρόσος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴ διαφύλαξε καὶ πάλιν ἀβλαβῆ, σὲ σημεῖο ποὺ ἀπόρησε ὁ Ἀντωνῖνος καὶ νόμισε πὼς δέν ἔκαιαν τὰ φλογισμένα ἐκεῖνα ὑλικὰ μέσ᾽ τὸ καζάνι.  Γι᾽ αὐτό, πλησίασε καὶ εἶπε στὴν ἁγία νὰ τὸν ραντίσει μ᾽ αὐτὰ στὸ πρόσωπο. Καὶ ὅταν τὸ ἔπραξε ἡ ἁγία, ἀμέσως τυφλώθηκε! Ἄρχισε τότε μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους νὰ φωνάζει καὶ νὰ ἱκετεύει τὴν ἁγία νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ νὰ πιστεύσει στὸν Θεό, ποὺ κήρυττε. Γεμάτη ἀνεξικακία ἡ Παρασκευὴ καὶ μιμούμενη τὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, ποὺ προσευχόταν γιὰ τοὺς σταυρωτές Του, εὐχήθηκε γιὰ τὸν ἀσεβὴ τύραννο, ποὺ ἀμέσως θεραπεύθηκε καὶ πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ βαπτίστηκε μαζὶ μὲ ὅλη τὴ φρουρά του. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπωνομάσθηκε ὁ Εὐσεβὴς (Antoninus Pius).
Ἐλεύθερη πιὰ ἡ ἁγία, ἀφέθηκε νὰ κηρύττει τὸν Χριστὸ καὶ σ᾽ ἄλλες περιοχές, μέχρι ποὺ ξανασυνελήφθη ἀπὸ τὸν διοικητὴ μιᾶς πόλης, ὀνόματι Ἀσκληπιό. Παραδόθηκε ξανὰ καὶ σὲ ἄλλα φρικτὰ μαρτύρια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα διαφυλάχθηκε καὶ πάλιν ἀβλαβὴς μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τέλος ὑπέστη τὸν διὰ ξίφους θάνατο, λαμβάνοντας ἀπὸ τὸν στεφοδότη Χριστὸ τὰ ἀμάραντα στεφάνια τῆς παρθενίας, τῆς ὁμολογίας, τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος καὶ τοῦ μαρτυρίου. Ἐξαιρέτως ἔλαβε τὴν ἰδιαίτερη χάρη νὰ θεραπεύει ὀφθαλμικὲς παθήσεις.
«Τιμὴ Μάρτυρος, μίμησις Μάρτυρος», λέει κάπου ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.  Κι  ἐμεῖς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πρέπει νὰ ἀναλογισθοῦμε τὶς ἀρετὲς τῆς ἁγίας Παρασκευῆς καί, ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας μας, νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ τὶς μιμηθοῦμε. Νὰ ξεχωρήσουμε τρεῖς:  Τὴν ἁγνότητα καὶ σωφροσύνη της, τὴ θαυμαστὴ ἀγάπη της στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τὴν ὁδήγησαν στὴν τρίτη, τὴν ἀνδρεία ὁμολογία τῆς Πίστης της. 
Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ἐσχάτων χρόνων, ποὺ καὶ οἱ τρεῖς αὐτὲς ἀρετὲς τείνουν νὰ ἐκλείψουν: Ψυχράνθηκε ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν στὸν Θεὸ καὶ στὸν πλησίον μας.  Κυριαρχεῖ ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ ἀδιαφορία, ἠ ἀσπλαγχνία, ἡ ἀπιστία, ἡ ἀνυποταξία στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀπόρροια αὐτῶν, τὸ βύθισμα τῶν ἀνθρώπων στὴν προσπάθεια νὰ «χαροῦν» τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου, τὶς σαρκικὲς ἡδονές, νομίζοντας πὼς ἔτσι θὰ γεμίσουν τὸ κενὸ τῆς ψυχῆς τους. Μά, οἱ σαρκικὲς ἡδονὲς μόνο ὀδύνες φέρνουν, ψυχικὲς καὶ σωματικές, καὶ θάνατο ψυχικό, καὶ πολλὲς φορές, κρίμασι Θεοῦ, καὶ σωματικό. Καὶ τέλος, στὶς μέρες μας κυριαρχεῖ ἡ ἔλλειψη διάθεσης νὰ ὁμολογοῦμε μὲ θάρρος τὴν Πίστη μας στὴν καθημερινὴ ζωή, σὰν νὰ ντρεπόμαστε ποὺ εἴμαστε χριστιανοί.
Ἀδελφοί, ἡ μεγαλομάρτυς Παρασκευὴ μᾶς καλεῖ, ἰδιαίτερα σήμερα, στὴ μνήμη της, νὰ μιμηθοῦμε τὸν βίο, τὰ ἔργα της. Νὰ ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς μας, νὰ γίνουμε κήρυκες τῆς Πίστης μας σ᾽ αὐτούς, νὰ ζήσουμε μὲ σωφροσύνη καὶ ἐγκράτεια. Ἔτσι, θὰ λάβουμε πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ βοήθεια τῶν ἁγίων μας, καὶ θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν αἰώνια ζωή, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, στὸν ὁποῖο ἀνήκει, μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τιμὴ καὶ προσκύνηση στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.  Ἀμήν!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 13, 2016

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ΙΖ΄ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου (τῆς Χαναναίας) Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

«Ὢ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις· γενηθήτω σοι ὡς θέλεις»

Ἕνα θαυμαστὸ σημεῖο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πολλὲς μεγάλες ἀρετὲς μιᾶς εἰδωλολάτριδας γυναίκας μαζὶ μὲ ποικίλα ψυχωφελῆ διδάγματα μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί.

Ἂς προσπαθήσουμε, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐμβαθύνουμε σὲ ὅσα μόλις ἀκούσαμε, γιὰ νὰ ἀντλήσουμε θεϊκὰ δωρήματα καὶ φῶς στὸ δύσβατο δρόμο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.


Περιοδεύοντας ὁ Χριστός μας σὲ πόλεις καὶ χωριὰ τῆς Παλαιστίνης, κηρύσσοντας τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ θεραπεύοντας ἀσθενεῖς, ἔφθασε κάποτε στὰ μέρη τῆς Φοινίκης, τοῦ σημερινοῦ δηλαδὴ Λιβάνου, στὴν περιοχὴ τῶν παραλιακῶν πόλεων Τύρου καὶ Σιδώνας, ποὺ δὲν ἀπέχουν πολὺ ἀπὸ τὰ ἀνατολικὰ παράλια τῆς Κύπρου μας. Στὴν περιοχὴ ἐκείνη, ἀπὸ ἀρχαιότατους χρόνους, κατοικοῦσαν εἰδωλολάτρες. Τότε λοιπὸν μιὰ γυναίκα, εἰδωλολά-τριδα στὴν πίστη καὶ ταλαιπωρημένη στὴ ζωή, ποὺ ἀσφαλῶς θὰ εἶχε ἀκούσει γιὰ τὰ ἐξαίσια θαύματα ποὺ τελοῦσε ὁ ἅγιος ἐκεῖνος Διδάσκαλος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ πληροφορημένη πὼς ἔφθασε στὰ μέρη της, ἔτρεξε νὰ τὸν συναντήσει. Νὰ τὸν συναντήσει ὅμως μὲ πόθο καὶ πίστη, μὲ ἐλπίδα καὶ ἐπιμονὴ στὴν ἐλπίδα της αὐτή. Γιατί ὅμως; Εἶχε ἕνα παιδί, ἕνα κοριτσάκι, ποὺ τὸ βασάνιζε σκληρὰ ἄγριο δαιμόνιο. Καὶ τὸ ταλαιπωροῦσε ἀφάνταστα ψυχικὰ καὶ σωματικά, χωρὶς νὰ ἀφήνει, οὔτε τὴν ἴδια, οὔτε τὴν οἰκογένειά της νὰ ἡσυχάσει. Ὁ πόνος καὶ ἡ θλίψη ὅμως δὲν τὴν ἀπέλπισαν, παρόλο ποὺ ἦταν εἰδωλολάτριδα, ἀλλὰ τὴν ὁδήγησαν, μὲ τὴ φώτιση τῆς θείας Πρόνοιας, στὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν ἐνανθρωπήσαντα Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἔτρεξε λοιπὸν νὰ συναντήσει τὸν Χριστό, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὸ παιδί της. Κι ὅπως τονίζει τὸ Εὐαγγέλιο, ἐξῆλθε «τῶν ὁρίων αὐτῆς», βγῆκε δηλαδὴ ἀπὸ τὰ ὅρια ποὺ διέμενε, ἔτρεξε μακρυά -ἀσύνηθες πρᾶγμα γιὰ γυναίκα-, γιὰ νὰ βρεῖ τὸν ποθούμενο Λυτρωτή.

Πρῶτο τοῦτο μάθημα γιὰ μᾶς, ἀδελφοί. Στὸν πόνο καὶ στὴν θλίψη καὶ τὴν δοκιμασία μας, ναί, θὰ πᾶμε καὶ στὸν γιατρό, ἀλλὰ πρώτιστα νὰ προστρέξουμε καὶ νὰ προσπέσουμε στὸν μέγα καὶ ἀληθινὸ Ἰατρὸ ψυχῶν καὶ σωμάτων, στὸν Χριστό μας. Οὔτε θὰ ἀπελπιστοῦμε, γιατί ὅλα στὴ ζωή μας εἶναι στὰ χέρια, στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Οὔτε πολλῷ μᾶλλον θὰ καταφύγουμε σὲ μάγους καὶ μέντιουμ -πράγμα, ποὺ δυστυχῶς σήμερα γίνεται συχνότατα-, γιατὶ αὐτοὶ μόνο ζημιὰ θὰ μᾶς προξενήσουν, καὶ σωματική καί, κυρίως, ψυχική.

Φώναζε λοιπὸν στὸν Κύριο ἡ εὐλογημένη ἐκείνη ψυχή: «Ἐλέησέ με, Κύριε, ἀπόγονε τοῦ Δαβίδ, γιατὶ τὸ κορίτσι μου ταλαιπωρεῖται πολὺ ἀπὸ δαιμόνιο!» Μ᾿ αὐτὸ τό, «ἐλέησόν με», παρέστησε τὸ πόσο ἐλεεινὸ ἦταν τὸ δράμα, ἡ ψυχική της ὀδύνη, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Καί, πῶς ἀντέδρασε στὶς σπαραξικάρδιες ἐκεῖνες κραυγές της ὁ ἐλεήμων Ἰησοῦς; Παράξενο! Οὔτε νὰ τὴ δεῖ γύρισε, οὔτε ἕνα λόγο δὲν τῆς εἶπε. Εἶχε τὸ σχέδιό Του ὁ καρδιογνώστης Κύριος. Δοκίμαζε ξανὰ τὴν πίστη τῆς γυναίκας ἐκείνης! Καὶ οἱ μαθητὲς τοῦ Δεσπότου, ἁπλοὶ καὶ πονόψυχοι ἄνθρωποι -λὲς καὶ χρειαζόταν μεσίτες ὁ Κύριος-, τὸν παρακάλεσαν τοὐλάχιστον νὰ τὴ διώξει, νὰ τὴν ἀπομακρύνει, καθὼς τοὺς ἀκολουθοῦσε φωνάζοντας καὶ ζητώντας ἔλεος. Ὁ Κύριος ὅμως καὶ πάλιν δοκιμάζει τὴν πίστη τῆς Χαναναίας, λέγοντας πὼς εἶχε ἀποσταλεῖ γιὰ τὰ χαμένα πρόβατα, τοὺς ἀνθρώπους δηλαδή, τοῦ «οἴκου Ἰσραήλ». Ἀσφαλῶς ἐδῶ ὁ Κύριος παραβολικὰ ἐννοοῦσε, ὄχι μόνο τοὺς κατὰ σάρκα Ἰσραηλίτες, ἀλλὰ καὶ τὸν νέο Ἰσραήλ, τοὺς ἐθνικοὺς ἢ εἰδωλολάτρες, ποὺ κι αὐτοὶ ἦταν χαμένα πρόβατα στὰ ὄρη τῆς ἀπιστίας καὶ ἁμαρτίας, καὶ ποὺ ἦλθε νὰ περιμαζέψει στὴ μάνδρα Του, τὴν Ἐκκλησία, ὁ Καλὸς Ποιμένας Χριστός. Καὶ προσέξετε, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τὴν πίστη καὶ ἐπιμονὴ τῆς γυναίκας, τὶς δύο τοῦτες μεγάλες της ἀρετές. Πρῶτα, εἶδε τὴν (φαινομενικὴ ἀσφαλῶς) ἀδιαφορία τοῦ Χριστοῦ. Ὕστερα ἄκουσε τὴν ἀπάντησή Του πρὸς τοὺς μεσίτες της, τοὺς ἀποστόλους. Οὔτε τότε ὅμως ἀπελπίσθηκε, οὔτε ὀλιγοπίστησε, ἀλλά, παίρνοντας τὴν καλὴ ἀναισχυντία, ἔτρεξε καὶ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Κυρίου, ζητῶντας καὶ πάλιν μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα βοήθεια: «Κύριε, βοήθει μοι»!  Μά, ἡ δοκιμασία τοῦ Φιλανθρώπου Ἰησοῦ συνεχίζεται, γιὰ νὰ ἀναδείξει, «ἔτι καὶ ἔτι», τὴν πίστη καὶ ἀρετὴ τῆς γυναίκας αὐτῆς. Τὴν ἀποπαίρνει μὲ ἕνα σκληρό, θὰ λέγαμε, τρόπο: «Δὲν εἶναι καλὸ νὰ παίρνουμε τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν, καὶ νὰ τὸ ρίχνουμε στὰ σκυλιά», τῆς εἶπε. Σὰν νὰ τῆς ἔλεγε δηλαδή, δὲν εἶναι σωστό, τὴ χάρη τῶν ἰάσεων ποὺ δικαιοῦνται πρῶτα τὰ γνήσια παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἰσραηλίτες, νὰ τοὺς τὴν στερῶ καὶ νὰ τὴν δίνω σ᾽ ἐσᾶς τοὺς ἀλλόπιστους, ποὺ εἶστε καὶ ζεῖτε σὰν σκύλοι! Ἀλλά, ἀκοῦστε ἀρετὴ τῆς γυναίκας! Ὄχι μόνο δὲν σκανδαλίσθηκε, ἀλλὰ καὶ ταπεινώθηκε, καὶ θεώρησε τὸν ἑαυτό της σκυλί, γιὰ νὰ πεῖ στὸν Κύριο: «Ναί, δὲν εἶμαι γνήσιο τέκνο σου, Χριστέ μου, ἀλλὰ καὶ σὰν σκυλάκι τοῦ σπιτιοῦ, τῆς μάνδρας Σου, δὲν εἶμαι ξένη. Ἄρα κι ἐγὼ δικαιοῦμαι νὰ πάρω κάτι ἀπ᾿ τὰ ψίχουλα, ποὺ περισσεύουνε στὸ τραπέζι τῶν παιδιῶν Σου.»

Εἴδατε σύνεση καὶ πίστη καὶ ταπείνωση καὶ θεάρεστη ἐπιμονὴ γιὰ τὸ καλό, αὐτῆς τῆς Χαναναίας; Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ φιλάνθρωπος Κύριος φάνηκε μέχρι τότε τόσο σκληρὸς μαζί της, γιὰ ν᾿ ἀποκαλύψει ὅλο αὐτὸ τὸν κρυμμένο θησαυρὸ τῆς καρδιᾶς της. Καὶ τότε, τὴν ἐπαίνεσε, τὴν στεφάνωσε, τὴν ἀξίωσε τοῦ ποθουμένου: «Ὤ, εὐλογημένη γυναίκα! Πράγματι ἀποδείχθηκε μεγάλη ἡ πίστη σου. Ἂς γίνει ὅπως θέλεις, ὅπως ζήτησες.» Καὶ ἰατρεύθηκε ἀπ᾿ ἐκείνη τὴ στιγμὴ τὸ κοριτσάκι της. Φυγαδεύθηκε γιὰ πάντα ἀπὸ τὸ πονηρὸ δαιμόνιο ποὺ τὴ βαζάνιζε. Καί, μαζὶ μὲ ὅλα αὐτά, στὸ πρόσωπο τῆς Χαναναίας αὐτῆς προβάλλει ὁ τύπος τῆς πραγματικῆς μάνας. Τῆς μάνας, ποὺ δὲν ὑπολογίζει κόστος καὶ θυσίες γιὰ τὸ καλὸ τοῦ παιδιοῦ της.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πολλὰ ἔχει νὰ μᾶς διδάξει ἡ Χαναναία τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἰδιαιτέρως, ἂς κρατήσουμε, ἂς μιμηθοῦμε τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιμονή της στὸ καλό. Ὅλοι στὴ ζωή μας, τὴν προσωπική, τὴν οἰκογενειακή, στὶς μέρες μας ὡς κοινωνία καὶ ὡς ἔθνος, διερχόμαστε ποικίλες δοκιμασίες. Οὐδέποτε νὰ ἀποθαρρυνόμαστε, νὰ χάνουμε τὴν πίστη μας, τὴν ἐλπίδα μας στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ ἐπιμελούμαστε, ὅσο μποροῦμε, καὶ τὴν ἀρετὴ τῆς προσευχῆς. Καὶ νὰ δείχνουμε, ὅπως ἡ Χαναναία, τὴν καλὴ ἐπιμονή. Ὅ,τι μᾶς ἀπασχολεῖ, νὰ τὰ ἀναφέρουμε στὸν Χριστό μας, στὴν Παναγία μας. Καὶ μᾶς ἀκοῦνε. Ἔστω κι ἂν νομίζουμε ὅτι δὲν εἰσακουόμαστε, δὲν λαμβάνουμε ἐκεῖνο ποὺ ζητοῦμε. Γιατὶ ὁ Κύριος μᾶς δοκιμάζει, καὶ θὰ μᾶς δώσει ἐκεῖνο ποὺ εἶναι συμφέρον γιὰ τὴν ψυχή μας, ὅταν καὶ ὅπως Ἐκεῖνος γνωρίζει ὅτι εἶναι καλύτερο.

Κι ὅταν ἀγωνιζόμαστε ἔτσι, μὲ πίστη καὶ μετάνοια καὶ διόρθωση τῆς ζωῆς μας, μὲ ἐνσυνείδητη μυστηριακὴ ζωή, μὲ ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ τὸν κάθε πλησίον μας, τότε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς ἐπισκιάσει, θὰ εὐλογήσει τὴ ζωή μας, τὴν οἰκογένεια, τὸν τόπο μας, ὥστε νὰ διέλθουμε εἰρηνικὰ τὸ ἐπίλοιπο τῆς ζωῆς μας, καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσει καὶ τῆς ἀνέκφραστης ἐκείνης χαρᾶς τῆς αἰωνίου βασιλείας Του, μὲ τὶς εὐχὲς καὶ ἰκεσίες τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν!

Παρασκευή, Ιουλίου 25, 2014

Ὁμιλία στὴ μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Παρασκευῆς Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ


Αγία Παρασκευή,18ος αι., Λεμύθου-Ιερά Μητρόπολις ΜόρφουΠανέορτη πανήγυρη καὶ ἡμέρα πνευματικῆς ἀγαλλίασης ἡ σημερινή, ἀγαπητοὶ  ἀδελφοί, τὴν ὁποία συγκάλεσε καὶ κάθε χρόνο τέτοια ἡμέρα συγκαλεῖ ἡ πανένδοξος ὁσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ ἡ θαυματουργός.
Ἡ πανθαύμαστη αὐτὴ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, στὸν ναὸ τῆς ὁποίας μαζευτήκαμε γιὰ νὰ τὴν τιμήσουμε μὲ ὕμνους καὶ ᾠδὲς πνευματικὲς καὶ νὰ δοξάσουμε τὸν Θεό, ποὺ τόσο δοξάζει τοὺς ἁγίους Του, γεννήθηκε σ᾽ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὴ Ρώμη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ εἰδωλολάτρη καὶ διώκτη τῶν χριστιανῶν αὐτοκράτορα Ἀδριανοῦ (117-138). Οἱ γονεῖς της ἦταν ἐνάρετοι χριστιανοί, ὀνομαζόμενοι Ἀγάθωνας καὶ Πολιτεία, καὶ γιὰ καιρό, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀποκτήσουν παιδί, παρακαλοῦσαν γι᾽ αὐτὸ θερμὰ τὸν Κύριο. Καὶ ὁ Θεός, ποὺ ἐκπληρώνει τὸ θέλημα αὐτῶν, ποὺ Τὸν ἀγαποῦν καὶ Τὸν ἐπικαλοῦνται μὲ πίστη, τοὺς χάρισε, ὡς καρπὸ προσευχῆς, μία θυγατέρα, τὴν ὁποία, ἐπειδὴ γεννήθηκε κατὰ τὴν ἡμέρα Παρασκευή, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ εὐλάβεια πρὸς τὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ μας, ὀνόμασαν στὸ ἅγιο Βάπτισμα Παρασκευή.
Ἡ Παρασκευὴ κατέστη σκεῦος ἐκλογῆς καὶ δοχεῖο τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤδη ἀπὸ τὴν παιδική της ἡλικία. Δὲν ἀγάπησε τὰ παιγνίδια καὶ τὶς παιδικὲς χαρὲς ἡ ἁγία. Μόνη χαρὰ καὶ ἐντρύφημά της ἦταν νὰ μελετᾶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στὸ σπίτι της, καὶ νὰ μετέχει στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ στὰ Μυστήρια στὴν Ἐκκλησία. Ἐδῶ νὰ τονίσουμε αὐτό, ποὺ λένε καὶ σύγχρονοι μεγάλοι Γέροντες καὶ φαίνεται στοὺς βίους πολλῶν ἁγίων, τὸ πόσο σπουδαῖο ρόλο διαδραματίζει ἡ ἁγία ζωὴ τῶν γονέων καὶ ἡ προσευχή τους, καὶ μάλιστα ὅταν κυοφορεῖται ἕνα παιδί, στὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος ἀρετῆς καὶ ἁγιότητας τὸ τέκνο τους, ἤδη «ἀπ᾽ τὴν κοιλία τῆς μητέρας του».
Ὅταν ἦταν περίπου εἴκοσι ἐτῶν ἡ Παρασκευή, πέθαναν οἱ γονεῖς της.  Τότε αὐτὴ μοίρασε τὰ πλούτη της στοὺς πτωχοὺς καὶ ἀποσύρθηκε σὲ γυναικεῖο μοναστήρι, γιὰ νὰ λατρεύει ἐκεῖ ἀπερίσπαστα τὸν ἀγαπημένο της Νυμφίο Χριστό. Μετὰ ἀπὸ κάποιο διάστημα ἐνάρετης μοναχικῆς ζωῆς, φλεγόμενη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τῶν σκοτισμένων ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς της, διψῶντας δηλαδὴ νὰ κηρύξει καὶ σ᾽ αὐτοὺς τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ νὰ σωθοῦν, ζήτησε εὐλογία ἀπὸ τὴν ἡγουμένη της καὶ ἄρχισε νὰ περιοδεύει πόλεις καὶ χωριὰ ἐκεῖ στὴν Ἰταλία, σὰν ἄλλος ἀπόστολος, ἐπιστρέφοντας σὲ θεογνωσία πλῆθος εἰδωλολατρῶν. Βλέποντας τοῦτο οἱ Ἑβραῖοι σ᾽ ἐκεῖνα τὰ μέρη, φθόνησαν, καὶ τὴν κατάγγειλαν στὸν νέο αὐτοκράτορα Ἀντωνῖνο τὸν Εὐσεβῆ (138-161).
Ὁ αὐτοκράτορας πρόσταξε καὶ τὴ συνέλαβαν καὶ τὴν ὁδήγησαν μπροστά του. Βλέποντας τὸ θαυμαστό της κάλλος, ἕνα κάλλος ποὺ αὔξανε ἡ πνευματικὴ ὡραιότητα τῆς ἁγίας της ψυχῆς καὶ ἀκτινοβολοῦσε στὸ πρόσωπό της, ἔμεινε ἔκθαμβος, καὶ προσπάθησε μὲ κολακεῖες στὴν ἀρχὴ νὰ τὴ μεταστρέψει στὴ γνώμη καὶ τὴν πίστη του.  Καὶ ὕστερα, τὴν ἀπείλησε νὰ τῆς δώσει φρικτὰ βασανιστήρια. Ἀλλ᾽ ἡ Παρασκευή, δυναμωμένη ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, καθόλου δὲν δειλίασε, ἀλλὰ μὲ ἀνδρεία ἤλεγξε τὸν τύραννο καὶ ἀρνήθηκε τὶς βδελυρές του προτάσεις. Γεμᾶτος θυμὸ αὐτός, ἄρχισε τὰ βασανιστήρια: Πρῶτα, πρόσταξε καὶ τῆς φόρεσαν πυρακτωμένη περικεφαλαία.  Ὕστερα, τῆς ξερρίζωσαν τὰ στήθη καὶ τὴν ἔριξαν πληγωμένη στὴ φυλακή, μὲ μιὰ ἀσήκωτη πέτρα πάνω στὸ στῆθος της. Ἄγγελος ὅμως Κυρίου ἐμφανίστηκε, σήκωσε τὸν βαρὺ λίθο ἀπὸ ἐπάνω της καὶ θεράπευσε ἐντελῶς τὶς πληγές της.
Τὰ βασανιστήρια τῆς ἁγίας συνεχίσθηκαν τὴν ἑπόμενη: Τὴν ἔριξαν σ᾽ ἕνα καζάνι, ὅπου ἔκαιαν μέσα λάδι καὶ πίσσα. Ἀλλ᾽ ἡ δρόσος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴ διαφύλαξε καὶ πάλιν ἀβλαβῆ, σὲ σημεῖο ποὺ ἀπόρησε ὁ Ἀντωνῖνος καὶ νόμισε πὼς δέν ἔκαιαν τὰ φλογισμένα ἐκεῖνα ὑλικὰ μέσ᾽ τὸ καζάνι.  Γι᾽ αὐτό, πλησίασε καὶ εἶπε στὴν ἁγία νὰ τὸν ραντίσει μ᾽ αὐτὰ στὸ πρόσωπο. Καὶ ὅταν τὸ ἔπραξε ἡ ἁγία, ἀμέσως τυφλώθηκε! Ἄρχισε τότε μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους νὰ φωνάζει καὶ νὰ ἱκετεύει τὴν ἁγία νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ νὰ πιστεύσει στὸν Θεό, ποὺ κήρυττε. Γεμάτη ἀνεξικακία ἡ Παρασκευὴ καὶ μιμούμενη τὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, ποὺ προσευχόταν γιὰ τοὺς σταυρωτές Του, εὐχήθηκε γιὰ τὸν ἀσεβῆ τύραννο, ποὺ ἀμέσως θεραπεύθηκε καὶ πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ βαπτίστηκε μαζὶ μὲ ὅλη τὴ φρουρά του. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπωνομάσθηκε ὁ Εὐσεβὴς (AntoninusPius).
Ἐλεύθερη πιὰ ἡ ἁγία, ἀφέθηκε νὰ κηρύττει τὸν Χριστὸ καὶ σ᾽ ἄλλες περιοχές, μέχρι ποὺ ξανασυνελήφθη ἀπὸ τὸν διοικητὴ μιᾶς πόλης, ὀνόματι Ἀσκληπιό. Παραδόθηκε ξανὰ καὶ σὲ ἄλλα φρικτὰ μαρτύρια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα διαφυλάχθηκε καὶ πάλιν ἀβλαβὴς μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τέλος ὑπέστη τὸν διὰ ξίφους θάνατο, λαμβάνοντας ἀπὸ τὸν στεφοδότη Χριστὸ τὰ ἀμάραντα στεφάνια τῆς παρθενίας, τῆς ὁμολογίας καὶ τοῦ μαρτυρίου. Ἐξαιρέτως ἔλαβε τὴν ἰδιαίτερη χάρη νὰ θεραπεύει ὀφθαλμικὲς παθήσεις.
«Τιμὴ Μάρτυρος, μίμησις Μάρτυρος», λέει κάπου ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.  Κι  ἐμεῖς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πρέπει νὰ ἀναλογισθοῦμε τὶς ἀρετὲς τῆς ἁγίας Παρασκευῆς καί, ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας μας, νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ τὶς μιμηθοῦμε. Νὰ ξεχωρήσουμε τρεῖς:  Τὴν ἁγνότητα καὶ σωφροσύνη της, τὴ θαυμαστὴ ἀγάπη της στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τὴν ὁδήγησαν στὴν τρίτη, τὴν ἀνδρεία ὁμολογία τῆς Πίστης της. 
Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ἐσχάτων χρόνων, ποὺ καὶ οἱ τρεῖς αὐτὲς ἀρετὲς τείνουν νὰ ἐκλείψουν: Ψυχράνθηκε ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν στὸν Θεὸ καὶ στὸν πλησίον μας.  Κυριαρχεῖ ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ ἀδιαφορία, ἠ ἀσπλαγχνία, ἡ ἀπιστία, ἡ ἀνυποταξία στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀπόρροια αὐτῶν, τὸ βύθισμα τῶν ἀνθρώπων στὴν προσπάθεια νὰ «χαροῦν» τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου, τὶς σαρκικὲς ἡδονές, νομίζοντας πὼς ἔτσι θὰ γεμίσουν τὸ κενὸ τῆς ψυχῆς τους. Μά, οἱ σαρκικὲς ἡδονὲς μόνο ὀδύνες φέρνουν, ψυχικὲς καὶ σωματικές, καὶ θάνατο ψυχικό, καὶ πολλὲς φορές, κρίμασι Θεοῦ, καὶ σωματικό. Καὶ τέλος, στὶς μέρες μας κυριαρχεῖ ἡ ἔλλειψη διάθεσης νὰ ὁμολογοῦμε μὲ θάρρος τὴν Πίστη μας στὴν καθημερινὴ ζωή, σὰν νὰ ντρεπόμαστε ποὺ εἴμαστε χριστιανοί.
Ἀδελφοί, ἡ μεγαλομάρτυς Παρασκευὴ μᾶς καλεῖ, ἰδιαίτερα σήμερα, στὴ μνήμη της, νὰ μιμηθοῦμε τὸν βίο, τὰ ἔργα της. Νὰ ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς μας, νὰ γίνουμε κήρυκες τῆς Πίστης μας σ᾽ αὐτούς, νὰ ζήσουμε μὲ σωφροσύνη καὶ ἐγκράτεια. Ἔτσι, θὰ λάβουμε πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ βοήθεια τῶν ἁγίων μας, καὶ θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν αἰώνια ζωή, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, στὸν ὁποῖο ἀνήκει, μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τιμὴ καὶ προσκύνηση στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.  Ἀμήν!

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...