Η ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Η Εκκλησία, ως κοινότητα πιστών, είναι ένα υπαρκτό γεγονός, αποδεκτό θεολογικά, πνευματικά, αλλά και κοινωνικά. Για τον νομικό κόσμο όμως, και στα θεσμοθετημένα γνωστά πλαίσια, είναι μια πραγματικότητα κοσμική - νομική, που επιχειρεί να διοικεί με νομιμότητα και που κατέχει κοσμική δημόσια εξουσία, που εκδίδει πιστοποιητικά κλπ. Είναι δύο υπαρκτές και ταυτόχρονα μη συμβατές καταστάσεις. Εδώ ξεκινά και το υπαρξιακό πρόβλημα. Την αληθώς υποτιθέμενη θεσμική έκπτωση και εκκοσμίκευση της κρατικής Εκκλησίας, θα την διαδεχθεί κάτι άλλο, πνευματικό, στην σημερινή κοινωνία των πιστών;

Έχει από καιρό επισημανθεί, το γεγονός, ότι η ευρωπαϊκή ήπειρος, πέρασε πλέον σε μια μεταχριστιανική εποχή. Ήδη, το παραδοσιακό μοντέλο μιας χριστιανικής ηθικής - θρησκευτικής διδασκαλίας και θρησκευτικής αγωγής, στα δημόσια σχολεία, έχει ουσιαστικά  καταργηθεί. Οι παραδοσιακές χριστιανικές θρησκευόμενες οικογένειες λιγοστεύουν. Ο κόσμος δεν θρησκεύει, όπως παλιά. Η ανθρώπινη κοινωνία στις μεγάλες πόλεις, με τους  μη χριστιανούς μετανάστες, μουσουλμάνους ή άθρησκους και άθεους μετατρέπεται σε  πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική. Χάνεται τελικά, και η απόλυτη εξουσία από τους θρησκευτικούς – εκκλησιαστικούς ηγέτες, και νέες ισορροπίες προσπαθούν να επικρατήσουν μεταξύ των κυβερνώντων και των εκπροσώπων των πολιτικών παρατάξεων και των θρησκευτικών ηγετών.

 

Στη μεταχριστιανική Ευρώπη, η πίστη μετασχηματίσθηκε σταδιακά σε μια μορφή «κουλτούρας» και περιρρέουσας ατμόσφαιρας που διέρχεται πλέον μέσα από άλλους δρόμους, πέραν της παραδοσιακής θεολογίας και της θεσμοθετημένης Εκκλησίας   Βλ.  ( http://e-theologia.blogspot.gr/2010/11/blog-post_6541.html)

 

Στην Ελλάδα, δεν φαίνεται να διαφέρουν και πολύ τα πράγματα. Αν κανείς παρατηρήσει τα κοινωνικο – πολιτικά δρώμενα, βλέπει, ότι ακόμα και σε μικρές επαρχιακές πόλεις, για παράδειγμα, προτιμάται η τέλεση σήμερα ενός πολιτικού και όχι ενός θρησκευτικού χριστιανικού γάμου. Αυτό πριν λίγες δεκαετίες, ήταν αδύνατο να συμβεί σε τέτοια κλίμακα. Επίσης η ελεύθερη συμβίωση των ζευγαριών, και η αποθρησκευτικοποίηση της κοινής ζωής τους, δεν φοβίζει τους νέους ανθρώπους στο ξεκίνημα της οικογένειας. Γενικά η ιερολογία  και η θρησκευτική τελετουργία, δεν είναι πλέον πανάκεια για όλους, και οι παραδοσιακοί μυστηριακοί θεσμοί, όπως  ο γάμος, η βάπτιση, ο εκκλησιασμός, η εξομολόγηση κλπ, δεν αποτελούν το Α και το Ω για  πλήθος  πιστών. Επιλεκτικά ο καθένας, ακολουθεί με ελευθερία και προσωπική κρίση, το τι θα πράξει και το πώς θα θρησκεύει και πως θα λειτουργήσει με την πίστη του στο Θεό. Έπαψε να εμπιστεύεται τον κρατικό «εκκλησιαστικό ηγέτη» που πολλές φορές τον θεωρεί ως εξάρτημα του διεφθαρμένου δημόσιου μηχανισμού.

 

Διαφαίνεται, κατά κάποιο τρόπο, ο κίνδυνος, ότι οι «νέο αθεϊστές» επικρατούν στην καθημερινότητα, εν τοις πράγμασιν, ως τρόπος ζωής και ότι οδηγούμαστε στην αποεκκλησιαστικοποίηση και αποθρησκευτικοποίηση της κοινωνίας. Μπροστά σε μια τέτοια πραγματικότητα, δύσκολα φαίνεται να υπάρχουν σύγχρονοι κληρικοί, που μπορούν να  αντέξουν στην πίεση και μπορούν να έχουν τις πνευματικές και ψυχολογικές αντοχές, και την πίστη, στο να εμπνέουν και να  μαζεύουν τον κόσμο αλλά και τους νέους γύρω τους.

 

Ακατανόητο πάλι είναι, το φαινόμενο, με την αύξηση των περιστατικών των πειθαρχικών διώξεων των στελεχών, από τις παραδοσιακές δομές της εκκλησίας, τις ενορίες τα μοναστήρια τους φορείς κοινωνικής δράσης κλπ. Η «ηγεσία» με τη μορφή της «διοικούσας εκκλησίας» λειτουργεί πλέον ως θύλακας «εκκλησιαστικής» θεσμικής εξουσίας, συνήθως κρατικής, σε βάρος των όσων έχουν πετύχει τη λαϊκή αποδοχή και παράγουν πνευματικό ή κοινωνικό ή έργο που αφυπνίζει και ενοχλεί… την θρησκευτική εξουσία, της «επικρατούσας θρησκείας» (!). 

 

Οι σημερινοί χριστιανοί, δείχνουν να τάχουν εντελώς χαμένα, μέσα στη γενικότερη κρίση των αξιών, και δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους και μέσα στους κόλπους της «εκκλησίας» τους ο καθένας χωριστά, γιατί πλέον η μία Εκκλησία, κατάντησαν να είναι πάρα πολλές, και με αντικρουόμενα, κυρίως υλικά,  συμφέροντα! Ούτε βέβαια μπορούν οι χριστιανοί, να λύσουν το καυτό ζήτημα, το ότι οι περισσότεροι ναοί τους, αδειάζουν από νεολαία,  και τα ταμεία των εκκλησιών μπαίνουν μέσα, για τα καλά.

 

Η ανανέωση του ιερατείου, σήμερα, είναι πολύ σοβαρό ζήτημα, και η ύπαρξη της δεσποτοκρατίας, άλλο επίσης σοβαρό και άλυτο θέμα, που αποξενώνει κληρικούς και λαϊκούς από τη διοικούσα εκκλησία του «ανώτερου κλήρου», που κατάντησε μια δημόσια κρατική υπηρεσία σε πλήρη εκκοσμίκευση, όπου ο καθένας όταν μπορεί, ενεργεί για να αποθησαυρίζει οικονομίες, για «τα γεράματά» του, αδιαφορώντας για τον «πλησίον».

 

Που βρίσκεται τελικά ο εχθρός; Υπάρχει εχθρός; Τι είναι αυτό που  καταστρέφει τελικά τον χριστιανισμό; Γιατί απομακρύνονται από την εκκλησία οι άνθρωποι; Ποιος άραγε, δεν παίζει καλά το ρόλο του, ως ηγέτης; Πού είναι η απειλή; Μπορεί να αντιμετωπιστεί;

 

Κάποτε οι εχθροί του χριστιανισμού, έριχναν τους χριστιανούς στα θηρία, και τους φυλάκιζαν, τους βασάνιζαν  και τους θανάτωναν με πολλούς τρόπους. Τους θεωρούσαν παράνομους. Αυτού του είδους οι συμβατικοί διωγμοί, επαναλαμβάνονται γύρω μας και σήμερα, όπως συμβαίνει π.χ. με τον πόλεμο στη Συρία, και αλλού, όπου διώκονται οι χριστιανοί. Εκεί, υπάρχουν ορατοί εχθροί. Με όπλα, με βία, με αίμα και θάνατο.

 

Σήμερα, τι γίνεται στην Ελλάδα; Πόσο κοντά στους χριστιανούς, βρίσκονται οι διώκτες τους; Πώς και ποιοι, τους απειλούν, και πώς προσπαθούν να επιτύχουν να καταστρέψουν την παραδοσιακή ορθόδοξη ελλαδική κοινωνία; Μπορεί να τους σταματήσει κάτι; Κάποτε μάθαιναν στον απλό κόσμο, ότι ο μεγάλος κίνδυνος είναι ο «κομμουνισμός» (!), που καταστρέφει την πίστη και άρα έπρεπε ο «καλός χριστιανός» να σημαίνει οπωσδήποτε  και «αντικομουνιστής» ή τέλος πάντων «δεξιός». Όμως όταν ήρθαν οι «δεξιοί» οι τάχα καλοί, στις πολιτικές εξουσίες, αποκαλύφτηκε το μεγάλο ψέμα. Αυτοί κατέστρεφαν μεθοδικά,  σιγά – σιγά, ότι μπορεί να υπήρχε, ως παραδοσιακή αξία. Αυτοί ενώ έμπαιναν πρώτοι στις λιτανείες και στα πανηγύρια, για να μαζεύουν ψήφους, κρυφά στα γραφεία τους, σε απόλυτη πολιτική «συνεργασία» και προδοσία, με το δικό τους κρατικό – «δεσποτοκρατικό» δημόσιο σύστημα, δεν άφηναν τίποτα όρθιο. Παρόμοια μέθοδο εισχώρησης «προδοτών», σε θέσεις λήψεως αποφάσεων, ακολουθήθηκε σε πολλά σημεία, όπου λαμβάνονταν αποφάσεις, για να ελέγχεται καλά το παιγνίδι, της απόλυτης υποταγής των πολιτων-χριστιανών. 

 

Πόσο «ασύμμετρος» μπορεί άραγε να θεωρηθεί ο κρυφός πόλεμος, αυτός, που διενεργείται σήμερα κατά των εδώ χριστιανών; Κατά των κληρικών; Κατά των μοναστηριών; Κατά των ενοριών; Κατά των οποιωνδήποτε  οργανωμένων θρησκευτικών ομάδων, συλλόγων, φορέων, δράσεων, που εύκολα το σύστημα τους βαφτίζει «περιθωριακούς», για να απαξιώσει την οποιαδήποτε αντίσταση;  

 

Ο σύγχρονος όρος «Ασύμμετρη απειλή», έχει καθιερωθεί πρόσφατα, από στρατιωτικούς κυρίως αναλυτές σχετικά με τις πολεμικές επιχειρήσεις. Καταβάλλεται προσπάθεια ώστε να αναλύονται όσο δυνατόν καλλίτερα τα διάφορα συστήματα άμυνας και ειδικά τα μέτρα ασφάλειας, υπέρ των πολιτών. 

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%8D%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B7_%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%AE)

Οι μελετητές αυτοί συνήθως έχουν σοβαρές αμοιβές, από τις κυβερνήσεις, και καταβάλλουν υποτίθεται σοβαρή προσπάθεια, για το κοινό αγαθό όλων μας, ώστε εμείς, οι κοινοί θνητοί,  να «κοιμόμαστε ήσυχα».

 

Τι γίνεται όμως, για την «ασύμμετρη απειλή» - αν υποθέσουμε ότι υπάρχει-  κατά των χριστιανών; Τι γίνεται όταν οι «εκκλησιαστικοί» θεσμικοί παράγοντας αντιστρατεύονται από μόνοι τους, κρυφά, την ίδια την εκκλησιαστική κοινότητα; Ποια είναι η άμυνα και ποιοι θα μελετήσουν τους τρόπους επιβίωσης των παραδοσιακά-θεσμικά οργανωμένων δομών στην σημερινή ορθοδοξία; Πιο απλά, πώς θα επιβιώσουν οι χριστιανοί; Μπορούν;  Ο ασύμμετρος πόλεμος (asymmetric warfare) όταν γίνεται σε επίπεδο κατάλυσης κάθε αξίας, που επιλέγουν οι κοινωνίες για τον εαυτό τους, γίνεται ο πιο επικίνδυνος και με τα πλέον καταστρεπτικά αποτελέσματα. Οι εχθροί παίρνουν υπογραφή και εξουσία, και διαπλέκονται για την επίτευξη του καταστρεπτικού τους ρόλου.

Μόνο ένα μεγάλο θαύμα μπορεί να τους σταματήσει… Αν όμως δεν γίνει το θαύμα αυτό, τι θα συμβεί;

 

Ο «ασύμμετρος  πόλεμος», τέτοιου είδους,  διενεργείται συνήθως  από οργανωμένες μη - συμβατικές ομάδες κρυφών συμφερόντων, που έχουν  πολύ συγκεκριμένους στόχους. Χρησιμοποιούν ως μέσα, το χρήμα, τη διαφθορά συνειδήσεων, τα μαζικά μέσα επικοινωνίας, και δεν σταματούν μπροστά σε κανένα εμπόδιο.

Οι ομάδες αυτές στηρίζονται στην αναίρεση των κανόνων του δικαίου της πολιτείας, της εκκλησίας, των ιερών κανόνων, της ιερής παράδοσης κλπ. Δρουν αυθαίρετα, μέσα από τους κόλπους της ηγεσίας, αλληλοεκβιάζουν τα υποψήφια «στελέχη» πριν τα ανεβάσουν στις εξουσίες, και βέβαια έχουν ορκιστεί «σιωπή» και συμμετοχή στο κοινό «έγκλημα».

Ένας βασικός στόχος είναι η κάμψη της αποφασιστικότητας των αγωνιζόμενων, σκεπτόμενων χριστιανών, που τους χρειάζονται πλέον μόνο για να τους απομυζούν και τους εκμεταλλεύονται  οικονομικά.

Η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση με τις μεθόδους της  και ο ασύμμετρος πόλεμος, με τη σύγχρονη μορφή διωγμού εναντίον των χριστιανών και των στελεχών, που παλεύουν κυριολεκτικά υπέρ του απλού πολίτη, αποτελεί πλέον τον «Δούρειο Ίππο» και κατά των χριστιανών. Η ίδια η «εκκλησία» κτυπά αλύπητα και προδίδει τους χριστιανούς, για να σταθεί η ίδια στην εξουσία.

Εύστοχα αναφέρει ο αμερικανός διανοούμενος William J.Hartman, πως «…οι ασύμμετρες επιθέσεις αναζητούν ένα πρωταρχικά ψυχολογικό αποτέλεσμα, να χτυπήσουν την θέληση και την ικανότητα και την ελευθερία της δράσης του αντιπάλου», (Πηγή: Globalization and Asymmetrical Warfare).

Μήπως τελικά εκεί θα κριθεί και η τελική μάχη; Στο αν θα μπορέσουν οι χριστιανοί αγωνιστές, να διαχειριστούν κατάλληλα τον φόβο που προσπαθεί να τους δημιουργεί η προδομένη θρησκευτική εξουσία, πριν τους καταστρέψει κάθε ιερό και όσιο με μια απλή υπογραφή ενός «ανώτερου υπάλληλου»;

Για φανταστείτε, με μια κρυφή συμφωνία κράτους και εκκλησίας Ελλάδος, να υπογραφεί κάποια στιγμή και ένα Προεδρικό Διάταγμα, λόγω και της οικονομικής κρίσης, που να αποφασίζει: Άρθρο μόνο: η «εκκλησία έκλεισε»! Τι γίνεται τότε; Χριστιανοί, πολίτες, ακούτε;

πηγή   το είδαμε εδώ

ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΚΑΙ “ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ” (του αρχιμανδριτου Ιγνατιου Σταυροπουλου)

Εισαγωγικά.

Χωρίς επιτυχία είναι οι τελευταίες «προσπάθειες» να πολεμηθεί ο μοναχισμός, και με έναν άλλο τρόπο, στο Μοναστήρι Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναυπάκτου, έχοντας κάποιους που εκτοξεύουν ανακρίβειες, «θεολογικού» χαρακτήρα… προς όσους δεν γνωρίζουν!
 

Και λένε, ότι τάχα, «τα τελούμενα στο Μοναστήρι Μυστήρια είναι… άκυρα»!
Ο πιστός Λαός του Θεού, που είναι το ανώτερο «κριτήριο της Αλήθειας» για την Εκκλησία, γνωρίζει με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, το τι να κάνει κάθε φορά. Ο Αρχιεπίσκοπος  Αθηνών κ. Ιερώνυμος,  φέρεται στους εκκλησιαστικούς κύκλους να είναι εντελώς αντίθετος, με την τακτική ορισμένων μητροπολιτών, να επιβάλλουν την «ακοινωνησία» σε κληρικούς, άσχετα με το γεγονός, ότι ο ίδιος, δεν «μπόρεσε» να αντισταθεί στο “κατεστημένο σύστημα”.

Ως προς δε το ζήτημα, της θρησκευτικής ελευθερίας, ο ίδιος,  λέει ότι:  “Αποτελεί αυτονόητο και απαράγραπτο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να απευθύνεται ελεύθερα στο Θεό του. Να Τον τιμά και να Τον λατρεύει σε χώρους που Του πρέπουν, χωρίς προσκόμματα. Το ευρύτερο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας είναι δικαίωμα θεμελιώδες σε κάθε ευνομούμενη και δημοκρατική Πολιτεία, όπως η ελληνική, και πρέπει να χαίρει πάντα αναγνώρισης και απόλυτου σεβασμού, όπως άλλωστε και το Σύνταγμά μας σαφώς επιτάσσει”.
http://www.cosmo.gr/Epikairotita/Ellada/Eidiseis/ierwnymos-h-thrhskeytikh-eleytheria-einai-themeliwdes-dikaiwma.1276171.html
Κατωτέρω, παρουσιάζεται μια μικρή σχετική εργασία, για όσους ενδιαφέρονται, με παραπομπές, σε αρμόδιους ειδικούς θεολόγος καθηγητές.

 

Η ΙΕΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Ποια είναι πράγματι, η Ορθόδοξη Θεολογία, στο θέμα;
Ποια η θεωρία και η πράξη της Εκκλησίας, μέσα στους αιώνες;
ΣΤΗΝ ΘΕΩΡΊΑ
1. Κάποιοι υποστηρίζουν, ότι είναι άκυρα τα ιερά Μυστήρια που τελούνται από μη χειροτονημένους Κληρικούς.
Αλλά, στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, τα ιερά Μυστήρια τελούνται από χειροτονημένους κληρικούς,που τους χειροτόνησαν Μητροπολίτες με Κανονική χειροτονία.
2. Κάποιοι υποστηρίζουν, ότι είναι άκυρα τα ιερά Μυστήρια,που τελούνται από καθηρημένους Κληρικούς, διότι όπως λένε με την καθαίρεση «αφαιρείται»η Θεία Χάρη από τον καθηρημένο Ιερέα ή Επίσκοπο και δεν έχει πλέον αυτός την Χάρη της Ιεροσύνης.
Αλλά, α) στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, τα Μυστήρια τελούνται από μη καθηρημένους Κληρικούς.
Και β)σύμφωνα με την Ορθόδοξη Θεολογία, η Ιεροσύνη είναι το μυστήριο στο οποίο με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος και την επίθεση των χεριών στον χειροτονούμενο,κατεβαίνει η θεία Χάρη, τον σφραγίζει ανεξάλειπτα και τον εγκαθιστά σε έναν από τους τρείς ιερατικούς βαθμούς, Διάκονο,Πρεσβύτερο, Επίσκοπο, κάνοντας τον άξιο λειτουργό της Εκκλησίας.
Όλοι οι ιερείς – μοναχοί του Μοναστηριού έχουν ανεξάλειπτηΙεροσύνη, που δεν «σβήνει» πλέον και δεν χάνεται.
Δεν υπάρχει Ιεροσύνη,που «εξαλείφεται»,και για κανένα λόγο! Ακόμη και οι πλέον αμαρτωλοί ή τιμωρημένοι ιερείς, έχουν κανονική ιεροσύνη και τα μυστήρια που τελούν,τελούνται από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

ΟΙ ΠΟΙΝΕΣ

Οι διάφορες υπηρεσίες στις τοπικές εκκλησίες, δηλαδή οι Αρχιεπίσκοπος, Μητροπολίτες,Σύνοδος, επιβάλλουν κατά καιρούς πειθαρχικές ποινές σε κληρικούς που ανήκουν στην εκκλησιαστική τους«δικαιοδοσία». Όπως π.χ., αργία, καθαίρεση, ακοινωνησία, στέρηση μισθού κλπ.Καμία, όμως, από αυτές τις διοικητικές ποινές, δεν μπορεί να αφαιρεί από τον Ιερέα την Χάρη της Ιεροσύνης, διότι η Ιεροσύνη παραμένει ανεξάλειπτη.

Πολλές φορές μάλιστα, έχει παρατηρηθεί,ότι γίνονται «διώξεις» κατά κληρικών, για λόγους«σκοπιμότητας», επειδή το έργο που επιτελούν «ενοχλεί»…
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Θεολογία, επειδή την Χάρη της Ιεροσύνης την παρέχει ο Τριαδικός Θεός,δεν μπορεί να την αφαιρέσει άνθρωπος, και επομένως είναι ανεξάλειπτη.

Επειδή η Ιεροσύνη είναι ανεξάλειπτη, αυτό σημαίνει, ότι και τα ιερά Μυστήρια, που τελούν Κληρικοί, που τυχόν έχουν(προσωρινά) διοικητικά καθαιρεθεί,είναι έγκυρα. Συνεπώς, αυτή η ποινή της καθαίρεσης, ουσιαστικά ταυτίζεται με μια διοικητική απαγόρευση τέλεσης ιεροπραξιών, την οποία επιβάλλει κάποια χρονική στιγμή η εκκλησιαστική Διοίκηση σε κάποιον κληρικό. Μπορεί όμως να έρθει η επόμενη διοίκηση, και να κάνει άρση – ακύρωση της ποινής αυτής.
Μήπως όμως, έχει αποφασίσει, κάτι η Διοικούσα Εκκλησία Ελλάδος, (κρατική Αρχή),για το θέμα του ανεξάλειπτου της Ιεροσύνης; ΄Η η Εκκλησία, γενικώς;
Σύμφωνα με τον καθηγητή του πανεπιστημίου κ. Παναγιώτη Μπούμη,
«η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει αποφασίσει επισήμως για το θέμα αυτό».
Ο κ. Μπούμης αναφέρει: «Στο προκείμενο ζήτημα, δηλ.για το ανεξάλειπτο ή όχι της ιερωσύνης, μπορούμε να εφαρμόσουμε τους λόγους του Κυρίου:‘’Όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν ουρανώ’’(Ματθ. 18, 18)».

Σύμφωνα πάλι με τον ίδιο καθηγητή, η καθαίρεση δεν μπορεί να καταργήσει την Χάρη της Ιερωσύνης. Καί λέει: «Καθαίρεση,λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι είναι η αναστολή της ενεργείας του χαρίσματος της ιερωσύνης».
Ο ίδιος γράφει για την καθαίρεση, ότι δεν αφαιρεί την Χάρη της Ιερωσύνης: «Επειδή ακριβώς η καθαίρεση είναι αναστολή της ενεργείας του χαρίσματος της ιερωσύνης, και όχι αφαίρεση αυτού, γι’ αυτό, εάν τυχόν ένας καθηρημένος κληρικός αθωωθεί από άλλο δικαστήριο, επανέρχεται στην τάξη των κληρικών, χωρίς νέα χειροτονία».

(βλέπε:Μπούμης Ι. Παναγιώτης, «Κανονικόν Δίκαιον», σελ.203-204).
Σχετικά με τη δυνατότητα αθώωσης του κληρικού από την ποινή της καθαιρέσεως από άλλο εκκλησιαστικό όργανο, ο κανονολόγος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αμίλκας Αλιβιζάτος παραθέτει το παράδειγμα του μητροπολίτη Ευσταθίου,ο οποίος καθαιρέθηκε από τη σύνοδο της Παμφυλίας όμως η Γ΄, Τρίτη, Οικουμενική Σύνοδος (431)

«απεκατέστησεν αυτόν εις την ιερατικήντου τιμήν, επιτρέψασα εις αυτόν την ιερουργίαν».
Σε μελέτη δε τού ιδίου καθηγητή του πανεπιστημίου Αμίλκα Αλιβιζάτου, ο κ. καθηγητής διδάσκει ότι διά της καθαιρέσεως δεν αφαιρείται το θείον της Ιερωσύνης Χάρισμα (Βλ. Αμ.Αλιβιζάτου, Περί χάριτος των ποινών των κληρικών σ.19).

Σύμφωνα με τη δογματική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας η Ιεροσύνη ανήκει στα Μυστήρια που δεν επαναλαμβάνονται και είναι έργο της Θείας Χάριτος. Η καθαίρεση είναι πειθαρχικό μέσο της Εκκλησίας,μη δυνάμενο να άρει την Χάρη του Μυστηρίου, αλλ’ απλώς αναστολή των εκδηλώσεων αυτής.
(Βλ. σχετικά: Α. Χριστοφιλοπούλου, Η οργάνωσις της Εκκλησίας της Ελλάδος σ. 41επ. Χ. Ανδρούτσου, Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας σ. 314. Π.Τρεμπέλα, Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας τ. 3σ. Πρβλ. Πρωτ.Πατρών 467/1916. Π. Παναγιωτάκου, Η ιερωσύνη…σ.113 επ. 121 επ.Η θεία Χάρις εν τω καθαιρεθέντι παραμένει. Πρβλ. και Ευγενίου Βουλγάρεως,Κανονικαί Επιστάσεις σ. 277 επ. Βασιλείου, Μητροπολίτου Σμύρνης,Περί του κύρους χειροτονίας υπό καθηρημένου Επισκόπου σ. 18. Δ. Πετρακάκου,Τινά περί του κύρους των χειροτονιών σ. 21. Πρβλ. ωσαύτως και τας Α.Π.222/1934, 359/1934,Εφετ.Αθηνών 1356/1949. Μελετίου Μητροπολίτου Κυθήρων, Γάμος κληρικών καταχθέντων εις την τάξιν των λαϊκών ανίερος εν: ΑΕΚΔ 1964 σ. 13.επ.).

Αυτά σημαίνουν, ότι όποτε και αν, ένας τιμωρημένος – καθηρημένος Επίσκοπος ή Ιερέας, τελέσει κάποιο Μυστήριο, μπορεί η Διοίκηση της Εκκλησίας,Αρχιεπίσκοπος, Μητροπολίτες, Σύνοδος, να τον ξανά τιμωρήσουν, π.χ. διότι δεν υπάκουσε, διότι δεν εφάρμοσε την ποινή.
Όμως το Μυστήριο που τελείται κάθε φορά, είναι Κανονικό Μυστήριο. Τελείται από το Άγιο Πνεύμα.

Η ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Η Τρίτη, Οικουμενική Σύνοδος δέχθηκε, όπως αναφέραμε, άνευ αναχειροτονήσεως τον Επίσκοπο Παμφυλίας Ευστάθιο που είχε καθαιρεθεί από την Σύνοδο της Παμφυλίας, που σημαίνει ότι η Τρίτη, Οικουμενική Σύνοδος αναγνώρισε το ανεξάλειπτο της Ιεροσύνης και μετά την καθαίρεση.
Και ο καθηρημένοςΆγιος Μ. Αθανάσιος, που καθαιρέθηκεαπό την Σύνοδο της Αντιοχείας το 340 μ.Χ. αποκαταστάθηκε από την Εκκλησία άνευ αναχειροτονήσεως, που σημαίνει ότι η Εκκλησία αναγνώρισε πάλι το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης και μετά την καθαίρεση.

Κατά τους νεωτέρους χρόνους με αποφάσεις Πατριαρχικών και Συνοδικών στην Κωνσταντινούπολη αποκαταστάθηκαν οι καθηρημένοι χωρίς να ξαναχειροτονηθούν, όπως ο Κωνσταντινουπόλεως Ιάκωβος (Κ. Σάθα, Σχεδίασμα περί του Πατριάρχου Ιερεμίου Β’ σ.183-184.), ο Άνδρου Βενιαμίν (Γ. Καμπούρογλους, Μνημεία…Β’σ. 361.), ο Αλεξανδρείας Σαμουήλ (Καλ. Δεληκάνη, Συλλογή… Β’σ.18-21), που σημαίνει ότι η Εκκλησία αναγνώρισε πάλι το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης και μετά την καθαίρεση.

Στην Εκκλησία της Ελλάδος (κρατική εκκλησία) δεν υπήρξε ποτέ περίπτωση αναχειροτονήσεως κληρικών. Έτσι, έγιναν δεκτοί χωρις να ξανα χειροτονηθούν,όσοι καθαιρέθηκαναπ τη Σύνοδο: Ζαρνάτας Γαβριήλ, Ανδρουβίστης Προκόπιος, Ακαρνανίας Ιερόθεος. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία της Ελλάδος αναγνώρισε πάλι το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης και μετά την καθαίρεση.
(Κων/νου Οικονόμου, Τα σωζόμενα άπαντα τ. Β’ σ. 282).Ομοίως και οι Λαρίσης Αμβρόσιος, Αθηνών Θεόκλητος, Λαρίσης Αρσένιος, ως και ο Μελέτιος ο Μεταξάκης (Βασιλείου Ατέση, Μητροπολίτου πρ. Λήμνου. Επίτομος Επισκοπική Ιστορία… τ. Β’ σ. 48, 65, 149, επ.).
Σημειώνουμε,ότι η Εκκλησία της Ελλάδος συμφώνησε στην αναγνώριση των χειροτονιών που τελέστηκαν από καθηρημένουςαρχιερείς,κατά την διάρκεια του βουλγαρικού σχίσματος.

(Γ. Κονιδάρη, Η άρσις του βουλγαρικού σχίσματος… Αθήναι1971 σ. 109. Βασ. Στεφανίδη, Εκκλησ. Ιστορία σ.683, Αρχιμ. Εμμ. Καρπαθίου, Tο βουλγαρικόν σχίσμα εν: «Θεολογία» 1925 σ.345.επ.).

Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία Ελλάδος αναγνώρισε, ως έγκυρα τα Μυστήρια που τελέσθηκαν από καθηρημένουςκληρικούς.
Παρόμοια έγινε και με όσους κληρικούς καθαίρεσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Κοτσώνης, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Αργότερα, ο διάδοχός του, Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ τους αποκατέστησε όλους, χωρίς να τους ξαναχειροτονήσει, και αναγνώρισε ως έγκυρα τα Μυστήρια που τελέσθηκαν από τους καθηρημένουςΚληρικούς, που σημαίνει ότι η Εκκλησία Ελάδος,αναγνώρισε πάλι το ανεξάλειπτο της Ιεροσύνης και μετά την καθαίρεση.
(Για το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης, βλ.: Π. Τρεμπέλα, Η ανεξάλειπτος σφραγίς εν τοις μυστηρίοις και ιδία εν τη ιερωσύνη, εν: Επιστημονική Επετηρίς Θεολογικής σχολής1955-1956 σ. 49-63. Βλ. σχετικώς καί Γνωμ. Εισαγγελ. Α.Π. 1/1947, 27/1947 (εν:Ε.Ε.Ν. 14, 169 και 15, 142 ) Α.Π. 222/1934 (εν: ΕΕΝ 1, 471), Εφ.Αθηνών80/950και 1356/1949) .

Το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης το διδάσκουν και οι Αρχιεπίσκοπος και καθηγητής Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οι Μητροπολίτες Λαρίσης Δωρόθεος,Κυθήρων Μελέτιος, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος και οι καθηγητές κλπ. Π.Τρεμπέλας,Π. Παναγιωτάκος, Δ. Πετρακάκος,Χ. Ανδρούτσος, Δ. Ματαράγκας κ.ά.

Η ΟΡΘΌΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΊΑ, ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΉΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΏΝ

Στην Ορθόδοξη Θεολογία και Εκκλησία θεωρούνται έγκυρα τα Μυστήρια των μη καταδικασμένων, ως αιρετικών και σχισματικών, που, πιθανόν διδάσκουν κάποιες αιρετικές απόψεις, αλλά που δεν τους καταδίκασε, ως αιρετικούς, κάποια Οικουμενική ή έστω Πανορθόδοξη Σύνοδος.
Οι Οικουμενικές Σύνοδοι της Ορθοδοξίας,αναγνώρισαν, ως έγκυρα, τα Μυστήρια των μη καταδικασμένων ως αιρετικών.

Τούτο αποφάνθηκε και η Έβδομη, Οικουμενική Σύνοδος. (Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1042). Το ζήτημα της εγκυρότητας των Μυστηρίων των μη καταδικασμένων ως αιρετικών, συζητήθηκε πλήρως στην Ζ΄ Εβδόμη,Οικουμενική Σύνοδο και λύθηκε κάθε σχετικό πρόβλημα «έν Πνεύματι Αγίω».
Όσον αφορά στο κύρος Μυστηρίων που τέλεσαν αιρετικοί, σχισματικοί και καθηρημένοι, η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν έχει προχωρήσει σε δημιουργία επίσημου Κανόνα η από του οποίου απόκλιση θα έφερε χαρακτήρα αντικανονικότητας (Πρβλ.Αρχιμ. Ιερ. Κοτσώνη, Η κανονική άποψις… σ. 178 επ.).

Η διακύμανση και ταλάντευση της εκκλησιαστικής νομοθεσίας έναντι της αναγνωρίσεως ή όχι των Μυστηρίων αυτών, επιβεβαιώνει το συμπέρασμα, ότι το ζήτημα του κύρους του βαπτίσματος των αιρετικών δεν θεωρήθηκε ποτέ ως ζήτημα δογματικό. (Πρβλ. Α. Χριστοφιλοπούλου, Η εις την Ορθοδοξίαν προσέλευσις των αλλοθρήσκων και ετεροδόξων ένθ’ αν. σ. 59,Π.Μενεβίσογλου, Το Άγ. Μύρον εν τη Ορθοδόξω Ανατολική Eκκλησία σ. 206).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, αναγνώρισε πολλές φορές το κύρος χειροτονιών που τελέστηκαν από αιρετικούς και σχισματικούς, και δέχθηκε άνευ αναχειροτονήσεως τους χειροτονημένους από αιρετικούς. Αυτό σημαίνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, αναγνώρισε ως έγκυρα τα Μυστήρια των αιρετικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης.

Παραδείγματα υπάρχουν πάρα πολλά από την ιστορία της Εκκλησίας μας:

1) Η Πρώτη, Οικουμενική Σύνοδος δέχθηκε άνευ αναχειροτονήσεως τους αιρετικούς Κληρικούς τους λεγομένους Μελιτιανούς και τους λεγομένους Καθαρούς ως και τους λεγομένους Μιξοφυσίτες και τους λεγομένους Θεοπασχίτες. (Κανών Η’ της Α’Οικουμενικής Συνόδου. Ρ-Π,Σύνταγμα… Β’ σ.133 επ. Πρβλ. και Ζωναράν εν τη ερμηνεία του Κανόνος τούτου επαγόμενον: «…Και ει κεχειροτονημένοι εισίν εις επισκόπους ή πρεσβυτέρους ή διακόνους, οι εξ αυτών προσιόντες τη Εκκλησία,μένειν αυτούς εν τω κλήρω κατά τους οικείους βαθμούς, εάν ίσως εν ταις εκκλησίαις, εν αις εχειροτονήθησαν, ουκ εισιν έτεροι…» ενθ’ άνωτ. σ. 134.Πρβλ. και Σωκράτους, εν Εκκλ. Ιστορία Α’ 9 (Ρ. G. 67, 84).

Η Τρίτη, Οικουμενική Σύνοδος δέχθηκε τους αιρετικούς Μεσσαλιανούς Κληρικούς, ως Κληρικούς άνευ αναχειροτονήσεως,που σημαίνει ότι η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος αναγνώρισε πάλι ως έγκυρα τα Μυστήρια των αιρετικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης.
Η Έκτη, Οικουμενική Σύνοδος: Οι περισσότεροι από τους Επισκόπους πού συμμετείχαν στην ΣΤ’ Οικουμε
νική Σύνοδο Επισκόπων, ήταν χειροτονημένοι από αιρετικούς Μονοθελητές!!!… (βλ.Ταρασίου,Προέδρου της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου,Μ. 12, 1047). Έτσι, η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος της Ορθοδοξίας αναγνώρισε πάλι ως έγκυρα τα Μυστήρια των αιρετικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης. (Σπ.Μήλια,Συνάθροισις Ιερών Κανόνων τ. Β’ σ.740).
Η Έβδομη, Οικουμενική Σύνοδος δέχθηκε ως Κληρικούς, όσους ανήκαν στην αίρεση της εικονομαχίας, που σημαίνει ότι η Οικουμενική Σύνοδος αναγνώρισε πάλι ως έγκυρα τα Μυστήρια των αιρετικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης.(Βλ. Α’ πράξη της Ζ’Οικουμενικής Συνόδου παρά Σ. Μήλια,τ. Β’σ. 729, 731).
Η Σύνοδος της Καρθαγένης δέχθηκε άνευ αναχειροτονήσεως τους αιρετικούς Δονατιστές, γεγονός που σημαίνει ότι η Σύνοδος αναγνώρισε πάλι ως έγκυρα τα Μυστήρια των αιρετικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης. (Βλ. Κανόνας ΞΗ’,ΟΣΤ’, ΟΗ’ της εν Καρθαγένη, εν:Ρ – Π Σύνταγμα Γ’ σ. 478, 542, Π. Τρεμπέλα,Δογματική Γ’ σ. 318, Αρχιμ. Ιερ.Κοτσώνη, Η κανονική άποψις περί της επικοινωνίας μετά των ετεροδόξων Αθήναι1957 σ. 176. Α.Θεοδώρου, Η μυστηριακή διακοινωνία (intercommunio) εξ επόψεως ορθοδ. Συμβολικής,Αθήναι 1973 σ. 5).
Ο Μ.Βασίλειος αναγνώρισε ως Κληρικούς τους αιρετικούς Κληρικούς Ζώινο και Σατουρνίνο, από την αίρεση των Εγκρατιτών, γεγονός που σημαίνει, ότι ο Μέγας Βασίλειος αναγνώρισε ως έγκυρα τα Μυστήρια των αιρετικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης. (Ρ-Π, Σύνταγμα Γ’ σ. 91).
Το ίδιο έπραξε ο Μ. Αθανάσιος για τους αιρετικούς, αρειανούς.Δέχθηκε ως Επίσκοπο τον Επίσκοπο Σιδήριο, που είχε χειροτονηθεί από έναν μόνο Επίσκοπο και μάλιστα τον προήγαγε σε Μητροπολίτη Πτολεμαΐδος. (Βλ. ερμηνεία Νικοδήμου του Αγιορείτου εις Α’Αποστολ. Κανόνα(Πηδάλιον έκδ. Αστέρας 1957 σ.3).
Όσοι χειροτονήθηκαν ως Επίσκοποι, από τον αιρετικό μονοφυσίτη Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο τον Γ΄ (Μογγό), έγιναν δεκτοί από την Ορθόδοξη Εκκλησία με τον βαθμό τους, γεγονός που σημαίνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία,αναγνώρισε πάλι ως έγκυρα τα Μυστήρια των αιρετικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης. (Χρυσοστόμου,Αρχιεπισκόπου Αθηνών…,Ιστορία της Εκκλησίας Αλεξανδρείας, Αλεξάνδρεία 1935 σ.433).
Κατά τον Μέγα Φώτιο κανένας κληρικός δεν αναχειροτονήθηκε από τους κληρικούς του αιρετικού Επισκόπου Παύλου του Σαμοσατέως (P.G. 104, 1224). Ο Μέγας Φώτιος μάλιστα αναφέρει ως παραδείγματα, ότι παρ’ όλο που ο αιρετικός Επίσκοπος Παύλος Σαμοσατέας, ο Νεστόριος, ο Σέργιος, ο Πύρρος και ο Μακάριος ήταν καθηρημένοι χειροτόνησαν κάποιους Κληρικούς. Όλοι αυτοί οι Κληρικοί που χειροτονήθηκαν από καθηρημένους, έγιναν δεκτοί από την Εκκλησία, χωρίς να αναχειροτονηθούν,γεγονός που σημαίνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, αναγνώρισε πάλι ως έγκυρα τα Μυστήρια των αιρετικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης.

Ο άγιος Μελέτιος Αντιοχείας αν και χειροτονήθηκε από αιρετικούς, {χειροτονήθηκε παρά των τότε «καινών αιρετικών» αρειανών,(Επιφανίου Κύπρου, PG. 42, 429)}, έγινε δεκτός άνευ αναχειροτονήσεως. Αυτό σημαίνει, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία,αναγνώρισε πάλι ως έγκυρα τα Μυστήρια των αιρετικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης. (Επιφανίου: Περί αιρέσεων 68. Ιστέον ότι ο Βλάσταρις θεωρεί ως άθεσμον τήν δευτέραν χειροτονίαν.Ρ – Π, Σύνταγμα . ΣΤ’ σ.507).

Αυτός ο άγιος Μελέτιος βάπτισε τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο (Βίος Ι. Χρυσοστόμου έν επιτομή, PG. 47 LXXXVII) και χρημάτισε πρόεδρος της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Πέθανε κατά την διάρκεια των εργασιών της. Τότε ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης εξύμνησε τον Μελέτιο ως νέο Απόστολο και «ομότροπον» «αθλητήν» των αγίων (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 46, 852). Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον τιμά ως άγιο την12η Φεβρουαρίου.
Παρόμοια, και ο άγιος Ανατόλιος. Τον χειροτόνησε ο αιρεσιάρχης Διόσκορος, (βλ.Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1042), η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος δέχθηκε τον Ανατόλιο ώς έξαρχό της (Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 6, 565). Η Ορθόδοξος Εκκλησία τον τιμά ως άγιο την3η Ιουλίου.
Κατά τον γ’αιώνα ο Πάπας Ρώμης Κορνήλιος δέχθηκε τον σχισματικό,από το Ναυατιανό σχίσμα, πρεσβύτερο Μάξιμο, «άνευ αναχειροτονήσεως», που σημαίνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, αναγνώρισε πάλι ως έγκυρα τα Μυστήρια των σχισματικών και το ανεξάλειπτο της Ιερωσύνης. (Ρ. L. 3, 736-737).
Το 1840 η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας, δέχθηκε «άνευ αναχειροτονίας» τους αιρετικούς ουνίτες επισκόπους, και το 1860 η Κων/λη δέχθηκε ως έγκυρες τις χειροτονίες δύο αιρετικών Μελχιτών ιερομονάχων (Πρβλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική,τ.3 σ. 318, Αρχιμ. Ιερ. Κοτσώνη,Η κανονική άποψις… σ. 177) .
Η Εκκλησία της Ελλάδος, αποκατάστησε στον επισκοπικό βαθμό, «άνευ αναχειροτονήσεως» τους δύο παλαιοημερολογίτες Επισκόπους Χριστιανουπόλεως και Διαυλείας και αναγνώρισε ως έγκυρα τα Μυστήρια που είχαν τελέσει.

Το ζήτημα της αναγνωρίσεως ειδικά του Μυστηρίου του Βαπτίσματος
Η Πρώτη, Οικουμενική Σύνοδος αναγνώρισε ως έγκυρο το Βάπτισμα των αιρετικών Νοβατιανών.
Η Δευτέρα, Οικουμενική Σύνοδος δέχθηκε και αναγνώρισε ως έγκυρο, το Βάπτισμα κάποιων αιρετικών και την «διά Χρίσματος»μόνο αποδοχή των αιρετικών και σχισματικών (Ζ΄ Κανόνος Β΄ Οικουμενικής Συνόδου).
Με όλα αυτά συμφωνεί και ο Μ. Βασίλειος (Α΄ Κανόνος Μ. Βασιλείου).
Η Έκτη, Οικουμενική Σύνοδος, δέχθηκε ως έγκυρο το Βάπτισμα κάποιων αιρετικών και την «διά Χρίσματος» μόνο αποδοχή των αιρετικών και σχισματικών (95ου Κανόνος ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου).
Η Σύνοδος Λαοδικείας αναγνώρισε ως έγκυρο το Βάπτισμα των Νοβατιανών και Τεσσαρασκαιδεκατιτών.
Επί πλέον, και στην Εβδόμη, Οικουμενική Σύνοδο, έγιναν δεκτοί εικονομάχοι Επίσκοποι και οι ίδιοι ομολόγησαν, ότι «έν ταύτη τη αιρέσει ημών γεννηθέντες ανετράφημεν και ηυξήθημεν» (Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ.12, 1031). Δηλαδή, και βαπτίστηκαν, και χειροτόνησαν, και όλα τα Μυστήρια τα έκαναν, και η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος τα αναγνώρισε όλα τα Μυστήριά τους αυτά.

Η Οικουμενική αύτη Σύνοδος αναγνώρισε και απέδειξε, ότι «πάντες ομοφρόνως τους προσερχομένους απο οιασδήποτε αιρέσεως απεδέξαντο», εάν δεν υφίσταται κανονικό κώλυμα Ιερωσύνης. «Η αγία Σύνοδος είπεν ούτως αληθώς έχει» (Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1039).
Δέχθηκαν μάλιστα οι Άγιοι και τους χειροτονηθέντες Επισκόπους, Ιερείς, Διακόνους από αιρετικούς Επισκόπους. Γι’ αυτό ο Άγιος Ταράσιος ο αγιώτατος Πατριάρχης Πρόεδρος της Οικουμενικής Συνόδου είπε: «Και ημείς να δεχώμεθα τους από αιρετικών χειροτονηθέντας, ώς και Ανατόλιος εγένετο δεκτός». Διότι «αληθώς φωνή Θεού έστιν, ότι ούκ αποθανούνται τέκνα υπέρ πατέρων, άλλ’ έκαστος τη ιδία αμαρτία αποθανείται».
Και, «ότι έκ Θεού έστιν η χειροτονία» (Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1042).
Αυτό το είχε διδάξει και ο Μ. Βασίλειος.

«ούκ έφησεν(δεν είπεν) ο πατήρ αδέκτους είναι» τους αιρετικούς (Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1050).
Αυτό το ίδιο μαρτυρεί η στάση των Αγίων και προς τον αιρεσιάρχη Νεστόριο. Ο Νεστόριος είχε καταγγελθεί από τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, ότι πίστευε «τά τού Αρείου» (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 4, 1256). Δηλαδή, πίστευε και κήρυττε αίρεση καταδικασμένη από δύο Οικουμενικές Συνόδους, την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο.Και όμως, τα Μυστήρια που τελούσε ο Νεστόριος,θεωρήθηκαν ως έγκυρα (Μ. Φώτιος PG. 104, 1224).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται και το Βάπτισμα των Λατίνων (Βλ. Κ.Ράλλη, Βάπτισμα αιρετικών, εν ΑΕΚΔ 1948 σ. 9-23 ). (Πρβλ. και Αρχιμ. Ιερων.Κοτσώνη,Αι απαιτούμεναι υπό των Ι. Κανόνων διατυπώσεις διά την προσέλευσιν εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν παντός αιρετικού, εν:«Εκκλησία» 1964 σ.450-452,Αγαθαγγέλου, Μητροπολίτου Χαλκηδόνος, Υπόμνημα περί του κύρους του βαπτίσματος των αιρετικών και των σχισματικών, εν: «Ορθοδοξία»1931 σ. 350 επ.417 επ., Π.Παναγιωτάκου, Αι κανονικαί διατυπώσεις επί εισδοχής ετεροδόξων χριστιανών εις την Ανατολικήν Ορθόδοξον του Χριστού Εκκλησίαν κατά το ισχύον Ελλην.Εκκλησιαστικόν Δίκαιον εν: ΑΕΚΔ 1952 σ. 87 επ., Γερμανού,Μητροπολίτου Αίνου,Περί του κύρους του βαπτίσματος των αιρετικών, εν:«Ορθοδοξία» 1952 σ.60, Ι.Καρμίρη, Πώς δει δέχεσθαι τους προσιόντας τη Ορθοδοξία ετεροδόξους,εν:«Θεολογία» 1954 σ. 211 επ., Αν. Χριστοφιλοπούλου, Η εις την Ορθοδοξίαν προσέλευσις των αλλοθρήσκων και ετεροδόξων, εν: «Θεολογία» 1956 σ.53 επ. ένθα και σχετική βιβλιογραφία. Ως προς την εγκυρότητα γάμου τελεσθέντος υπό κανονικού ιερέως τη συμπράξει καθηρημένου βλ. Κ. Ράλλη, Κύρος γάμου πολιτών Ελλήνων ορθοδόξων τελεσθέντος παρ’ ορθοδόξου ιερέως συμπράξει ιερέως καθηρημένου,εν: ΑΕΚΔ 1948 σ. 104-106).
Έτσι, οι Οικουμενικές Σύνοδοι – η Ορθόδοξη Εκκλησία – δέχθηκαν ως έγκυρο το Βάπτισμα των αιρετικών.

Αλλά, στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, ούτε υπήρξε ποτέ κάποιος αιρετικός, ούτε καταδικάσθηκε ποτέ κάποιος ως αιρετικός. Ούτε από Οικουμενική Σύνοδο, ούτε από κάποια Πανορθόδοξη Σύνοδο, ούτε από τοπική Σύνοδο, ούτε καταδικάσθηκε, ως αιρετικός κάποιος από τους μοναχούς ή κληρικούς του Μοναστηριού.
Και ειδικά, στο μοναδικό συνοδικό δικαστήριο, της Εκκλησίας Ελλάδος, που ασχολήθηκε με συγκεκριμένη κατηγορία,περί δήθεν αιρέσεως του ιδρυτού του μοναστηρίου Μεταμορφώσεως, η κατηγορία εξέπεσε παντελώς, και δεν μπορεί πλέον να επανυποβληθεί, διότι κρίθηκε τελεσίδικα στο ανώτατο συνοδικό δικαστήριο!!!
Αλλά, και αν ακόμα συνέβαινε το αντίθετο,και πάλι κανένας μεμονωμένος κληρικός ή λαϊκός, από μόνος του, δεν αποκτά το δικαίωμα να χαρακτηρίσει ως άκυρα τα ιερά Μυστήρια που τελούνται στο Μοναστήρι,και με τα οποία ενεργεί η Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Η  ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ  ΩΣ  ΠΟΙΝΗ  (στην Εκκλησία Ελλάδος)
Ειδικά, στην Εκκλησία Ελλάδος, η εκτός εκκλησιαστικού νόμου «ποινή ή επιτίμιο ακοινωνησίας», επιβάλλεται συνήθως για «εκτοπισμό» από την εκκλησιαστική διοίκηση, σε κληρικούς που η παρουσία τους και το έργο τους«ενοχλεί» τους προϊσταμένους των εκκλησιαστικών υπηρεσιών…(!).
Η ποινή της ακοινωνησίας είναι άγνωστη στους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Στην Εκκλησία Ελλάδος, ως ποινή, η ακοινωνησία, επιβαλλόμενη σε κληρικούς, θεωρητικά, δεν έχει επίπτωση στην ανεξάλειπτη Ιερωσύνη και στην Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που απορρέει από αυτή, κατά την τέλεση των ιερών Μυστηρίων.

Δεν μπορεί δηλαδή, να έχει καμία επίπτωση στα τελούμενα Μυστήρια.

Στην Εκκλησία Ελλάδος, η «ακοινωνησία» θεωρείται «πνευματική ποινή-τιμωρία» (;) και, ως προς τη διαδικασία, επιβάλλεται χωρίς νόμο, χωρίς καμία εκκλησιαστική δίκη, χωρίς κανονισμό και χωρίς απολογία, τρόπον τινά αυθαίρετα. Με αποστολή προσωπικού ή και ομαδικού εγγράφου, (έγινε και αυτό). Ή τηλεφωνικώς, ή με φαξ, ή με e mail. Γιατί όχι – μελλοντικά – και με μήνυμα στο κινητό (!). Επειδή θεωρείται πνευματικού χαρακτήρα επιτίμιο, δεν ασχολούνται ούτε τα ελληνικά δικαστήρια, με το να ακυρώσουν την πράξη αυτή της δημόσιας εκκλησιαστικής διοίκησης. Είναι για τον νόμο, «μη εκτελεστή διοικητική πράξη».

Η πρακτική της Εκκλησίας ως σήμερα έδειξε, ότι δεν την«υπολογίζουν» την ποινή αυτή της ακοινωνησίας, ούτε οι ίδιοι οι Μητροπολίτες που την επιβάλλουν και αναγνωρίζουν ως ανεξάλειπτη την Ιεροσύνη των τιμωρημένων, αλλά, και τα Μυστήρια που τελούν αυτοί, ως έγκυρα.

Τα παραδείγματα των Κληρικών που τιμωρήθηκαν με ακοινωνησία, όπως π.χ. ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Διόδωρος,και τα παραδείγματα άλλων τιμωρημένων με ακοινωνησία Μητροπολιτών, μεταξύ των οποίων ο Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος, ο Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνος, ο Λαρίσης Θεολόγος, είναι χαρακτηριστικά, διότι και μετά την ποινή τους συνέχισαν να τελούν τα Μυστήρια, που οι άλλοι Μητροπολίτες τα θεωρούσαν έγκυρα και συντελούσαν μαζί τους διάφορα και τους φιλοξενούσαν στην Μητρόπολή τους και μάλιστα ο τωρινός Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος και τελικά συμμετείχαν στις κηδείες τους, σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:

1. Στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, τα ιερά Μυστήρια που τελούνται, κατά το τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι Κανονικά ιερά Μυστήρια, άσχετα με τις διοικητικές ποινές που –πρόσκαιρα- επιβάλλονται στους κληρικούς και μοναχούς.

Τα όσα κακόβουλα,αντίθετα, μπορεί να λέγονται, δεν τα έχει πει ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία επίσημα, μέσα στους αιώνες.
2. Οι διοικητικές ή «πνευματικές» ποινές, ή η “ακοινωνησία”,  που επιβάλλονται, από εκκλησιαστικές υπηρεσίες της ελλαδικής Εκκλησίας σε κληρικούς, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση, να αφαιρούν από κανένα τη Θεία Χάρη. Με τα ιερά Μυστήρια, ενεργεί το Άγιο Πνεύμα.

3. Η πρακτική, οι αποφάσεις, αλλά και η Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αναγνώρισε πάντοτε την Ιεροσύνη, ως ανεξάλειπτη και ως έγκυρα όλα τα Μυστήρια που τελέσθηκαν κατά καιρούς. Ακόμη και αυτά που τελέστηκαν,από τιμωρημένους με πειθαρχικές ποινές, αργίες, καθαιρέσεις, ακοινωνησίες,ακόμη και από καταδικασμένους αιρετικούς και σχισματικούς.

…………………………………………………………

πηγή

Του Ἀρχιμανδρίτου πατρός Ἰγνατίου Σταυρόπουλου

Ἡ λέξη “καρναβάλι” καὶ “καρνάβαλος”,

 προέρχεται ἀπὸ τὴν ἰταλικὴ 

λέξη carne = κρέας + vale =

 χαῖρε, ἔχε γειά. 

Τελευταία ἡμέρα κρεοφαγίας. 

Δηλαδὴ ἔχει ταυτόσημη ἔννοια 

μὲ τὴν ἑλληνικὴ λέξη “ἀπόκρεω”,

 ποῦ σημαίνει ἀπομακρύνομαι 

ἀπὸ τὸ κρέας καὶ ποῦ ἀφορᾶ

 στὴν περίοδο πρὶν τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας τῆς Μ. Σαρακοστῆς,

 τῆς προετοιμασίας δηλαδὴ γιὰ τὸ Πάσχα, ποῦ εἶναι καθαρὰ 

χριστιανικὴ παράδοση.

 Σὲ αὐτὴ λοιπὸν τὴν πνευματικὴ περίοδο ποῦ καθορίστηκε 

ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ποῦ ὀνομάζεται “Τριώδιο”

 ἀναμίχθηκαν δυστυχῶς ἐκδηλώσεις, ἔθιμα, 

θρησκευτικὲς εἰδωλολατρικὲς τελετές, καὶ δημιούργησαν 

ἕνα ἑνιαῖο σύνολο, γνωστὸ σήμερα σὰν καρναβάλι. 

Δὲν ἔχουμε σκοπὸ στὴ στήλη αὐτὴ νὰ παρουσιάσουμε ἀναλυτικὰ

 τὸ κάθε τι ποῦ συμβαίνει στὸ κάθε καρναβάλι.

 Θυμίζουμε μόνο τὰ βασικὰ στοιχεῖα ποῦ συνθέτουν...

τὴν σημερινή του εἰκόνα, καὶ ποῦ εἶναι.

 α) Λιτάνευση ὁμοιώματος ἀγάλματος πάνω σὲ ἅρμα,

 ποῦ εἶναι καὶ ὁ κυρίως ὀνομαζόμενος καρνάβαλος, 

τὸν ὁποῖο συνήθως ἀκολουθοῦν καὶ ἄλλα ἅρματα. 

Στὸ σημεῖο αὐτὸ παρατηρεῖται καθαρὰ ἡ ἀποκρυφιστικὴ 

καὶ μάλιστα σατανιστικὴ ἐπιρροὴ στὶς ἀναπαραστάσεις 

ἀγαλμάτων καὶ στὶς διαφημιστικὲς ἀφίσσες 

ποῦ δείχνουν π.χ. τὸ κεφάλι ἄνδρα μὲ κέρατα ποῦ 

συμβολίζουν τὸν Σατανᾶ. 

β) Μεταμφιέσεις κάθε εἴδους, στὶς ὁποῖες 

περιλαμβάνονται ἀντιστροφὴ φύλου 

(ἄνδρες μεταμφιέζονται σὲ γυναῖκες καὶ 

ἀντίστροφα), προσποίηση ζώων, διακωμώδηση 

ἱερῶν προσώπων, ἱερῶν στολῶν καὶ συμβόλων. 

γ) Ὁ ἔξαλλος χορὸς μὲ χτυπήματα τῶν ποδιῶν 

στὴ γῆ καὶ μὲ ἀκανόνιστες κινήσεις μαγικῶν 

ἐπιδράσεων καὶ σαμανιστικῶν εἰδωλολατρικῶν

 τελετῶν. 

δ) Πράξεις ἀκολασίας, βρισιές, πειράγματα, μεθύσι κ.α.

Ἡ συστηματικὴ προβολή, κυρίως μέσα ἀπὸ τὴν

 τηλεόραση, τῶν διαφόρων καρναβαλιστικῶν 

ἐκδηλώσεων ποῦ γίνονται ἀνὰ τὸν κόσμο, ἀλλὰ 

κυρίως τὰ διάφορα προσωπικὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα 

ὁρισμένων, ἀνοίγουν δυστυχῶς τὴν ὄρεξη καὶ σὲ ἐπίδοξους

 νέους δημιουργοὺς καρναβαλιστικῶν ἐκδηλώσεων νὰ 

ἡγηθοῦν τέτοιων προσπαθειῶν ἀκόμη καὶ σὲ τόπους ὅπου

 οὐδέποτε ὑπῆρξαν.

Ἡ παράδοση τοῦ καρναβαλιοῦ εἶναι πολὺ παλαιά.

 Συνδέεται μὲ τὶς εἰδωλολατρικὲς ἐκδηλώσεις τῶν

 Ἀρχαίων Ἑλλήνων πρὸς τιμὴ τοῦ θεοῦ τοῦ κρασιοῦ,

 τοῦ Διονύσου, τοῦ λεγομένου καὶ Βάκχου. 

Αὐτὲς οἱ τελετὲς ποῦ εἶχαν ἔντονο εἰδωλολατρικὸ 

θρησκευτικὸ χαρακτήρα, ἐπέδρασαν καὶ στὴ Δύση

 ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀνατολή, στοὺς Βυζαντινούς.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι στὴν ἐποχὴ μᾶς γίνονται 

προσπάθειες νὰ παρουσιασθεῖ ὁ Καρναβαλισμὸς

 μὲ κάποια ἐκσυγχρονισμένη μορφὴ μέσα στὶς 

ἀστικὲς κοινωνίες. 

Πολλοὶ μάλιστα, γιὰ νὰ πείσουν τοὺς ἀφελεῖς,

 ὁμιλοῦν γιὰ “πολιτιστικές” ἐκδηλώσεις ἢ 

γιὰ “ψυχαγωγία”, ἀναφερόμενοι στὰ παραπάνω

 ἀκατονόμαστα, τὰ ὁποῖα βέβαια εἶναι μόνον

 τὸ ξεκίνημα τῶν “καρναβαλιστικών” δηλαδὴ 

σατανιστικῶν ἐκδηλώσεων. 

Τὸ τραγικὸ στὴν ὑπόθεση εἶναι ὅτι 

παρασύρονται καὶ μαθητὲς ἀκόμη τοῦ Δημοτικοῦ 

καὶ συμμετέχουν στὴν τελετή, γιὰ νὰ μυηθοῦν 

ἀπὸ μικροὶ στὸ πῶς λατρεύεται ὁ “καρνάβαλος”. 

Ἡ μεγαλύτερη κραιπάλη καὶ διαφθορὰ ἔρχεται

 μετὰ ἀπὸ τὸ ὀργιαστικὸ ξεφάντωμα τοῦ 

καρναβάλου, ὅπου βέβαια πολλὲς φορὲς 

ἔχουμε “διασκεδάσεις μετὰ πυροβολισμῶν μὲ 

δυστυχήματα καὶ φόνους”.

Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τὴν Ἐκκλησία 

οἱ καρναβαλιστικὲς ἐκδηλώσεις εἶναι ἔθιμο 

εἰδωλολατρικό, εἶναι συνέχεια τῶν ἀρχαίων 

εἰδωλολατρικῶν ἐκδηλώσεων. 

Εἶναι πομπὲς καὶ ἔργα σατανικά. 

Λατρεία τοῦ Σατανᾶ. 

Μάλιστα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

 σὲ παλαιότερη ἐγκύκλιό της καλοῦσε ὅλους τους 

πιστοὺς νὰ “ἐγκαταλείψουν αὐτὰ τὰ σκοτεινὰ καὶ 

ὀργιώδη βακχικὰ σκιρτήματα...”.

Σχετικὰ μάλιστα μὲ τὶς μεταμφιέσεις, 

ὁ ΞΒ’ Κανὼν τῆς ΣΤ’ Οἰκουμ. Συνόδου ἀναφέρει

 “...μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στολὴν ἐνδιδύσκεσθαι, 

ἢ γυναίκα τὴν ἀνδράσιν ἁρμόδιον. 

Ἀλλὰ μήτε προσωπεῖα κωμικὰ ἢ σατυρικά,

 ἢ τραγικὰ ὑποδύσεσθαι”.

Δυστυχῶς, σὲ παρόμοιες εἰδωλολατρικὲς ἐκδηλώσεις, 

ἔλαβε μαρτυρικὸ θάνατο ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος, 

ἐπίσκοπος Ἐφέσου, καὶ μαθητὴς τοῦ Ἄπ. Παύλου, 

ὅταν προσπάθησε νὰ διδάξη καὶ νὰ παρακινήση στὸ

 σταμάτημα τῶν ἀταξιῶν καὶ ὀργίων.

Καλούμαστε ὁ καθένας προσωπικά, ἀλλὰ καὶ ὅλοι

 οἱ συλλογικοὶ φορεῖς, νὰ κρατήσουμε σταθερὰ τὴν

 Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, ἐναντίον τῶν 

νέο-εἰδωλολατρικῶν καρναβαλιστικῶν τελετῶν.

 Νὰ ἐνημερώνουμε ὅσους δὲν γνωρίζουν 

τὴν ἀλήθεια. Νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ παρόμοιες 

συγκεντρώσεις. Νὰ ὁδηγοῦμε τὰ παιδιὰ μόνο στὸν

 Χριστὸ καὶ νὰ τὰ φυλάξουμε μακρυὰ ἀπὸ τέτοιες 

παγίδες, πρὶν τὰ θρηνήσουμε σὰν θύματα.

πηγή

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΩΣ ΠΗΓΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-Του Αρχιμ. Ιγνατίου Σ. Σταυρόπουλου

Του Αρχιμ. Ιγνατίου Σ. Σταυρόπουλου
O ρόλος των θρησκευτικών ηγετών και των οπαδών τους, στην επέκταση της ευαισθητοποίησης και αφύπνισης του κόσμου.
Η Θρησκεία ως πηγή ειρήνης και συνδιαλλαγής στην κοινωνία
Η  παγκόσμια  κρίση  αναγκάζει  και  τους θρησκευτικούς ηγέτες, αλλά και τους πιστούς τους, να ασχοληθούν  με το καινούργιο αυτό φαινόμενο στη σύγχρονη κοινωνία. Διάφοροι αναλυτές, όχι μόνο οικονομολόγοι, προσπαθούν να εντοπίσουν τα αίτια της σύγχρονης κρίσης και να προτείνουν  ιδέες προς εφαρμογή, για την λύση από το παγκόσμιο αδιέξοδο, που φέρνει τις κοινωνίες στο χείλος της καταστροφής.
Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει συμφωνία στις απόψεις, για τα αίτια που έφεραν το αποτέλεσμα της κρίσης. Ακούγεται  όμως συχνά πλέον η άποψη, ότι όχι μόνο τα καθαρώς οικονομικά αίτια, αλλά και η ηθική στάση των πολιτών απέναντι στα πράγματα, ευθύνεται για το κακό αποτέλεσμα και την παγκόσμια κρίση.   Και βέβαια η ηθική στάση του πολίτη,  διαμορφώνεται κυρίως από την  θρησκεία. Αυτή  έχει παραδοσιακά τον ρόλο, με τον θεϊκό ηθικό νόμο, να παιδαγωγήσει τους   πιστούς, που ταυτόχρονα είναι και πολίτες του κράτους. Παράλληλα, η πολιτεία προσπαθεί με τον ανθρώπινο νόμο, να παιδαγωγήσει τους πολίτες, ώστε  να λειτουργεί για όλους, το κράτος δικαίου και το κοινωνικό κράτος.  
Το προφίλ του  «Σύγχρονου Δυτικού Πολιτισμού»,   που   παρουσιάζεται σήμερα να έχει μολυνθεί από το φαινόμενο της κρίσης, είναι βαθειά ριζωμένο στην δυτικο – ευρωπαϊκή ανθρωπιστική παράδοση, και μάλιστα στο κίνημα του Διαφωτισμού.  Δημιουργήθηκε μια συγκεκριμένη ανθρωπολογία, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος απομονώθηκε στο νοητικό εργαλείο της  λογικής του  και  αποστερήθηκε από κάθε άλλη ψυχική – πνευματική λειτουργία.
Οι θρησκείες, ειδικά οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες,  που πιστεύουν και κηρύττουν τον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό, βρίσκονται αντιμέτωπες με την πολεμική που γίνεται εναντίον τους από την αντιπαράθεση του ορθού λόγου. Στον δυτικό πολιτισμό του διαφωτισμού, ο πολιτισμικός διάλογος είναι ουσιαστικά χωρίς νόημα. Θεωρείται ότι, οτιδήποτε πέρα από τον ορθό λόγο και την λογική, πρέπει να εκλείψει. Κάθε τι πέρα από τη λογική, θεωρείται ως το σκοτάδι. Πρόκειται βέβαια, για μια ιδεολογική προκατάληψη, που οδήγησε τη Δύση στον πολιτικό και οικονομικό επεκτατισμό και στα σημερινά αδιέξοδα.  Προφανώς μάλιστα να είναι και η ουσιαστική αιτία, που γέννησε την παγκοσμιοποίηση, τις τελευταίες δεκαετίες,  ως το αναγκαίο μέτρο – πρόταση, για λύση στα αδιέξοδα του συνεχούς επεκτατισμού, που είναι η δημιουργία της χωρίς Θεό ανθρώπινης  λογικής.
Η θρησκεία, σήμερα, παραμένει,  ως  η μοναδική δυναμική αντίπαλος και ο μεγάλος εχθρός της άθεης διανόησης, του άθεου δυτικού ανθρώπου.  Η θρησκευτική πίστη καλείται να περισώσει τα πάντα, δηλαδή τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο στον οποίο ο Θεός δημιουργός έδωσε σώμα αλλά έδωσε και ψυχή. Το ανθρωπολογικό δόγμα του άθεου διαφωτισμού, αναιρείται μπροστά στην θρησκευτική πίστη και χάνει την δυναμική του.
Το σύγχρονο κίνημα των νέο αθεϊστών (New Atheists), χωρίς να πρόκειται για κάτι το εντελώς καινούργιο, κάνει απόπειρα να καταγγείλει την θρησκευτική πίστη, ως την μοναδική πηγή κάθε σύγχρονης ανθρώπινης κακοδαιμονίας, και μάλιστα του πολέμου. Η θρησκευτική πίστη καταγγέλλεται ως το τελευταίο και το μεγάλο εμπόδιο,  που πρέπει να ξεπεραστεί,  ώστε να ενωθούν οι λαοί,  για να ζήσουν υποτίθεται αρμονικά όλοι μαζί, αλλά βέβαια χωρίς θρησκευτικές ή άλλες ιδιαιτερότητες. Ας σημειωθεί ότι  ιδιαιτερότητα, για τον άθεο Διαφωτισμό, σημαίνει  αντιπαλότητα και σύγκρουση.
Ο ρόλος των θρησκευτικών ηγετών, στην ευαισθητοποίηση και στην αφύπνιση των ανθρώπων, είναι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ σημαντικός. Είναι οι μόνοι που μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο. Οι θρησκευτικοί ηγέτες, με την προϋπόθεση να είναι οι ίδιοι φωτισμένοι και πιστοί στην θεϊκή αποστολή τους, μπορούν να ευαισθητοποιήσουν και αφυπνίσουν τους πιστούς τους. Να δώσουν τον πνευματικό αγώνα εναντίον του αθεϊσμού,  που κινείται στον αντίποδα της πίστης στο Θεό.
Οι  Νέο Αθεϊστές,  σήμερα
α) δεν μπορούν να έχουν μια ουσιαστική κατανόηση των θρησκευτικών μας παραδόσεων (Εβραϊκών, Χριστιανικών, Μουσουλμανικών) και
β) λόγω της απόλυτης λογικής με την οποία κινούνται, δεν μπορούν να κατανοήσουν τις θεολογικές μας παραδόσεις, λόγω των αυστηρά λογικών τους προϋποθέσεων.
Στον άθεο Διαφωτισμένο άνθρωπο, η μοναδική του ιδιότητα, ο «ορθός λόγος», δεν αποτελεί  πραγματική ιδιότητα. Δεν αποτελεί μια πίστη. Είναι μόνο ένα εργαλείο και μάλιστα αποκομμένο από το σύνολο του ανθρωπίνου όντος που είναι ψυχο – σωματική οντότητα. Οι λόγοι αυτοί κάνουν τον άθεο δυτικό διαφωτισμένο άνθρωπο  νοηματικά απροσπέλαστο. Οτιδήποτε «εκτός» του κόσμου τούτου, δεν μπορεί να το επεξεργαστεί.  Οι μόνες ηθικές προσταγές γι’ αυτόν απορρέουν από τον ανθρώπινο νόμο.
Η ανάγκη μιας συγκροτημένης απάντησης εκ μέρους των θρησκευτικών παραδόσεων, είναι σήμερα επείγουσα περισσότερο από ποτέ. Και τούτο γιατί η επιθετικότητα του Νέου Αθεϊσμού, παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Ειδικά στο χώρο της εκπαίδευσης κάθε βαθμίδος, φαίνεται να καλλιεργείται ένας ανθρωπολογικός τύπος, στερημένος κάθε θρησκευτικής ή άλλης ταυτότητος.
Οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές Παραδόσεις της Ανατολής, μοιράζονται μια κοινή ανθρωπολογική παράδοση. Μια Παράδοση σε αντίθεση με τον σύγχρονο Γνωστικισμό του Δυτικού Διαφωτισμού. Έχουν κοινή ευθύνη απέναντι στον άνθρωπο. Είναι  κοινή  και στους τρείς η ιερή ιστορία της Πτώσης των πρωτοπλάστων και η ευθύνη που διδάσκει η Αγία Γραφή με την διήγηση αυτή.
Ο Πνευματικός ρόλος και των τριών Παραδόσεων, ορίζει την ευθύνη τους,  να αφυπνίσουν τον κόσμο και να αποκαλύψουν τον «όφι» του εκκοσμικευμένου άθεου Διαφωτισμού πριν αυτός οδηγήσει την ανθρώπινη παγκόσμια ιστορία στο χείλος της αβύσσου.
Η διαφορετικότητα του δόγματος ή της θρησκείας δεν είναι το χαρακτηριστικό, που πρέπει να φοβίζει. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας ενισχύεται από την πίστη στον Ένα Θεό. Αυτή η κοινή πίστη αποτελεί την κοινή  βάση, ώστε οι θρησκευτικοί ηγέτες  σήμερα, πρώτοι αυτοί να αγρυπνούν, ώστε  να  μπορούν να  εργαστούν για την πνευματική αφύπνιση και την   εγρήγορση των πιστών τους, ενάντια στην εκκοσμίκευση και την απώλεια της πίστης στον Ένα και αληθινό  Θεό.
Ο ρόλος των θρησκευτικών ηγετών, και των οπαδών τους, είναι ιδιαίτερα σημαντικός σήμερα, που η κοινωνία εκκοσμικεύεται.  Είναι οι μοναδικοί, που με την αληθινή πίστη στον ¨Ένα Θεό, με την καθημερινή προσευχή τους αλλά και με την καθαρή ζωή τους,  καλούνται να αφυπνίζουν καθημερινά την κοινωνία και να φέρνουν την ειρήνη στον κόσμο όλο.
Αν οι θρησκευτικοί ηγέτες και οι πιστοί δεν μπορέσουν να κρατήσουν την πίστη στο Θεό, και με την πίστη αυτή να βοηθήσουν όλη την ανθρωπότητα, τότε η κοινωνία των ανθρώπων χωρίς ηθική διάπλαση θα κινδυνεύσει να αυτοκαταστραφεί.

Στην Αγγλική γλώσσα:

Rev. Dr. Ignatios S. Stavropoulos, Athens, Greece*
The role of  Religious Leaders and their Followers in the Expansion of Awareness and Awakening in the World

Religion as a source of peace and conciliation in society
The international crisis forces even religious leaders, as well as the faithful, to become engaged in this new phenomenon in modern society. Various researchers, not just economists, try to determine the causes of modern crisis and suggest ideas for implementation, in order to solve this worldwide impasse that brings societies on the verge of destruction.
To this day there is no agreement on the views, on the reasons that brought about the crisis.  Yet, a rather popular view claims that it is not only the purely economic causes, but also the moral attitude of citizens to things, that is liable for the poor results and the international crisis. Naturally, the moral attitude of citizens is mainly shaped by religion. Religion traditionally has the role, with the divine and moral law, to educate the faithful, who are at the same time citizens of the state. Similarly, the state tries with the human law, to educate citizens, so that the rule of law and the social state operate for everyone.   
The "Modern Western Civilisation”  profile, presented as infected today by the crisis, is deeply rooted in the western European humanitarian tradition and indeed in the movement of the Enlightenment.  A specific anthropology was generated, according to which man was secluded in his cognitive tool of reason and deprived of all other psychological - spiritual functions.
Religions, particularly the three monotheistic religions, which believe and preach the one true God, face a war against them by confrontation of reasonableness. In the western civilization of the enlightenment, cultural dialogue is essentially futile. It is deemed that anything beyond reasonableness and reason should be eliminated. Anything beyond reason is deemed as darkness. This is of course an ideological prejudice that led the West to the political and financial imperialism and the modern impasse.  Indeed this could also be the substantial reason for the creation of globalisation, in the last decades, as the necessary measure-suggestion on the impasse of constant imperialism, which is the creation of Godless human reason.
Religion remains today as the only dynamic opponent and arch-enemy of atheist intellect of the atheist western man. Religious faith must save everything, namely humans, to whom God creator gave a body but a soul too.  The anthropological dogma of atheist enlightenment is annulled and loses its dynamism through religious faith.
The modern movement of new atheists, without being something completely new, attempts to condemn religious faith, as the sole source of all modern woes, and indeed even of war. Religious faith is condemned as the last and great obstacle that needs to be overcome so that all people are united, so that they live supposedly harmoniously all together, naturally without having any religious or other particularities.  Let us please note that "particularity" in atheistic Enlightenment means contradiction and conflict.
The role of religious leaders in awareness and awakening of the people today is more important than ever. They are the only ones who can save humanity.  Religious leaders, provided that they are blessed and faithful to their divine mission, may increase awareness and awaken their faithful; they may fight the spiritual battle against atheism that is opposite to faith in God. 
New Atheists, today
a) cannot have a substantial understanding of our religious traditions (Jewish, Christian and Muslim) and 
b) due to the absolute reasoning they apply to everything, they cannot understand our religious traditions, based on their strictly logical conditions.
For atheist humans of the Enlightenment, their only property "reasonableness", is not an actual property.  It is not a faith. It is only a tool and indeed a cut-off tool from the total of the human being which is a psycho-somatic entity.  These reasons make the atheist western man of the enlightenment   conceptually inaccessible. Anything "outside" this world cannot be processed.  The only moral commands for atheists arise from the human law.
Today, the need for a structured answer on the behalf of religious traditions is more urgent than ever. And this is because the aggressiveness of New Atheism keeps getting greater and greater.  Especially in education of all grades, it seems that anthropologic type is being cultivated, deprived of any religious or other identity.
The three great monotheistic of the East share a common anthropological tradition.  A Tradition opposing   the modern   Gnosticism of Western Enlightenment. They have common responsibility towards humans.  All three have the common story of the Fall of Adam and Eve and the responsibility taught by the Bible by this narration.
The spiritual role of all three Traditions determines their responsibility, to awaken the world and unveil the "snake of the secularized atheistic Enlightenment before it leads the human world history to the end of the abyss. 
Diversity of the dogma or of the religion is not the feature we need to be afraid of.  The respect of diversity is enhanced by the faith to One God.  This common faith is the common ground for religious leaders so that today, first they can be awakened, in order to work for the spiritual awakening and readiness of their faithful, against secularisation and loss of faith to One and True God.
The role of religious leaders and their supporters is particularly important in today’s secularized society. They are unique in that, through their true belief in One God, through their daily prayer and chaste life, are invited to awaken society every day and bring peace to the whole world.
If the religious leaders and believers are not able to keep their faith in God, and through this faith help all humanity, then human society, without moral formation, will risk self-destruction. 
πηγή