Κυριακή του Ασώτου - «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου» Ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος Κεφαλόπουλος

«Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου»

Μέσα στὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου, ποὺ δυστυχῶς ὁ κόσμος τὸ ἔχει μετατρέψει σὲ περίοδο ἀφορμῆς γιὰ ἁμαρτία καὶ ἀσωτεία, ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τὸ παράδειγμα τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, γιὰ νὰ καταδείξει τὴν ἄσχημη κατάληξη τοῦ ἁμαρτωλοῦ βίου ἀλλὰ καὶ τὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός, ποὺ δέχεται τὴν μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ.

Ὁ ἄσωτος υἱὸς ἐνσαρκώνει τὴν κατηγορία ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐπιλέγουν νὰ ἀποδημήσουν μακρὰν τοῦ Θεοῦ, νὰ ζήσουν χωρὶς Θεό, μέσα στὴν ἁμαρτία, κατασπαταλοῦντες μὲ ἀπερισκεψία τὰ θεόσδοτα χαρίσματα, ζῶντες ἀσώτως, γιὰ νὰ διαπιστώσουν μὲ σκληρὸ τρόπο, ὅπως ὁ ἄσωτος τοῦΕὐαγγελίου ὅτι οἱ ψεύτικες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς τοῦ κόσμου διαρκοῦν λίγο καὶ καταλήγουν σὲ θλίψη καὶ ἀπογοήτευση, ὅταν οἱ φιλίες τοῦ κόσμου, ποὺ στηρίζονται στὴν ἁμαρτία διαλύονται, καὶ ὁ ἁμαρτωλὸς μένει μόνος καὶ ἀποξενωμένος ἀπὸ ὅλους.

Ὁ ἄσωτος φθάνει στὸ ἔσχατο σημεῖο ἐξαθλιώσεως καὶ ξεπεσμοῦ, ὥστε νὰ στερεῖται καὶ νὰ ἐργάζεται ὡς χοιροβοσκός, ἐνασχόληση ἀκάθαρτη καὶ ἀπαγορευμένη ἀπὸ τὸν Νόμον, γιὰ νὰ τονισθεῖ ἀκόμη περισσότερο ἡ κατάπτωση. Ζωή μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ χωρὶς Θεὸ δὲν ἀντέχεται. Καὶ αὐτὸ τὸ συνειδητοποίησε ὁ ἄσωτος, ὁ ὁποῖος «εἰς ἑαυτὸν ἐλθὼν» (Λουκ. ιε´ 17), ἀπεφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴν οἰκία τοῦ πατέρα του, μετανοημένος, νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ τὸν δεχθεῖ πίσω. Πράγματι, πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἀναγνώριση τῶν ἄσχημων συνεπειῶν της στὴν ζωή τοῦ ἁμαρτωλοῦ, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ πραγματικὴ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸν Πατέρα.

Ὁ Πατέρας τῆς παραβολῆς, ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸν Θεὸ Πατέρα, θλίβεται γιὰ τὴν ἀποδημία τοῦ ἀσώτου καὶ περιμένει τὴν ὥρα, ποὺ θὰ δεῖ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ μετανοημένου ἁμαρτωλοῦ. Γίνεται μεγάλη χαρὰ στὴν οἰκία τοῦ Πατρός, στὸν οὐρανό, μεταξὺ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ὅταν οἱ ἁμαρτωλοί, «ἐπειδὴ ἐξεζήτησαν τὸν Θεὸν καὶ ἀπὸ τῆς μακρᾶς πλάνης ἐπανῆλθον, ὡς νεκροὶ μὲν ἀνέζησαν, ὡς δὲ ἀπολωλότες εὑρέθησαν» (Ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας). Ἡ μεγάλη ἀγάπη καὶ φιλοστοργία τοῦ Πατρός, ποὺ σπεύδει νὰ ἀγκαλιάσει τὸν βρώμικο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄσωτο υἱό, μᾶς δείχνει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι οἰκτίρμων καὶ φιλεύσπλαγχνος, προσδεχόμενος τὸν μετανοημένο. Ἐλπίζοντες στὸ ἔλεος καὶ τὴν φιλευσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἁμαρτωλοὶ καὶ νὰ εἴμαστε, ὑπάρχει πάντα ἀνοικτὴ ἡ ὁδὸς τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς. Ἑπομένως, κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀπελπίζεται.

Ἡ ἀνάμνηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου, δὲν ἐξαλείφεται, ὅσο καὶ ἂν εἰσέρχεται ἡ ἁμαρτία καὶ ἀσχημαίνει τὴν ζωή. Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου συμβολίζει τὴν ἐπάνοδο τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου στὴν ἀρχικὴ παραδείσια κατάσταση, ὅπου ὁ Θεὸς Πατέρας ἐνδύει τὸν ἁμαρτωλὸ μὲ τὴν στολὴ τῆς χάριτος καὶ τὸ δαχτυλίδι τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅμως, δὲν συμμετέχουν ὅλοι στὴν χαρὰ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου. Ὑπάρχουν δυστυχῶς καὶ οἱ μικρόψυχοι ἄνθρωποι, ὅπως ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, ποὺ ἐνῶ ἀπολαμβάνουν καὶ οἱ ἴδιοι τῶν εὐλογιῶν τοῦ Θεοῦ, μένουν κλεισμένοι στὴν φιλαυτία τους. Δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὸ ἄπειρο μεγαλεῖο τῆς θείας εὐσπλαγχνίας, καὶ πολλὲς φορὲς κατηγοροῦν τὸν Θεό, διότι δέχεται τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ χαιρόμαστε γιὰ κάθε ψυχή, ποὺ σώζεται, καὶ νὰ προσ ευχόμαστε ὁ Κύριος νὰ χαρίζει σὲ ὅλους μας μετάνοια.

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος, 07/02/2014

Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου- «Ο Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ἀπόστολος: Β´ Τιμ. γ´ 10–15

Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιη´ 10–14

Ἦχος πλ. δ. Ἑωθινόν: ΙΑ´

«Ο ΘΕΟΣ, ΙΛΑΣΘΗΤΙ ΜΟΙ Τῼ ΑΜΑΡΤΩΛῼ»

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς παρουσιάζει δύο διαφορετικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀνέβησαν στὸ ἱερὸ νὰ προσευχηθοῦν. Ὁ Χριστὸς εἶπε τὴν παραβολὴ αὐτή, γιὰ νὰ τονίσει τὸν τρόπο, ποὺ πρέπει νὰ ἀπευθυνόμαστε στὸν Θεὸ διά τῆς προσευχῆς μέσῳ τῆς ταπεινώσεως καὶ αὐτομεμψίας.

Ἡ σκηνὴ εἶναι συγκλονιστικὴ καὶ ἡ ἀντίθεση μεταξὺ τῶν δύο ἀνθρώπων εἶναι ἔντονη. Ὁ ἕνας, Φαρισαῖος, μὲ τὴν ἐπιδεικτικὴ θρησκευτικότητα καὶ τὴν ἀλαζονικὴ εὐσέβεια, ἐμφανίζεται μπροστὰ στὸν Θεὸ ὄχι, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ, ἀλλὰ νὰ ἀπαριθμήσει φωναχτὰ «πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις» τὶς θρησκευτικές του ἀρετὲς καὶ τὰ καλά του ἔργα, ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως εἶναι ἀξιέπαινα. Νήστευε δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ ἔδιδε τὴν δεκάτη (1/10) τῶν εἰσοδημάτων του σὲ δωρεὲς καὶ ἐλεημοσύνες.

Ὁ Κύριος δὲν καταδικάζει αὐτὲς τὶς ἀρετὲς τοῦ Φαρισαίου, ἀλλὰ τὸ κίνητρο αὐτῶν, τὴνἀπουσία ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον, καὶ τὸν ἐγωϊσμό, τὴν αὐτοπροβολή,τὴν αὐτοδικαίωση. Τὰ τελευταῖα εἶναι, ποὺ καθιστοῦν τὰ καλὰ ἔργα τοῦ Φαρισαίου ἄκαρπα. Εἶναι μία πνευματικὴ παγίδα, ποὺ ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ ἀποφύγουμε. Πολλὲς φορὲς ἡ εὐλάβειά μας καὶ ἡ ἐλεημοσύνη δὲν φθάνει στὰ μέτρα τοῦ Φαρισαίου. Πολλοὶ χριστιανοὶ πλέον δὲν νηστεύουν, ἡ ἐλεημοσύνη τους εἶναι περιορισμένη, καὶ γίνεται μὲ τρόπο ἐπιδεικτικό, γιὰ αὐτοπροβολή, χωρὶς ἀγάπη, προσβλητικὴ γιὰ τὸν ἀποδέκτη τῆς ἐλεημοσύνης.

Ἐπὶ πλέον, ὁ Φαρισαῖος αὐτοδιορίζεται κριτὴς καὶ κατακρίνει τὸν ἁμαρτωλὸ τελώνη. Ἁμάρτημα, στὸ ὁποῖο πολλοὶ χριστιανοὶ πέφτουν, λένε εὔκολα λόγια, κατακρίνουν, καταδικάζουν τὸν ἄλλον, γιατί ἡ καρδιάτους εἶναι γεμάτη ἐγωϊσμὸ καὶ δὲν ἔχει γνήσια ἀγάπη. Ὁ πειρασμὸς τῆς κατακρίσεως καὶ τῆς αὐτοδικαιώσεως προσβάλλει τοὺς χριστιανούς, χωρὶς πολλὲς φορὲς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνονται.

Ὅμως ὁ Κύριος, ὁ «ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς», γινώσκει τὰ κρύφια τῆς καρδίας τοῦ καθενός. Μὴ θεωροῦμε ὅτι μὲ ὑποκριτικὴ συμπεριφορὰ ἢ ψευδοευσέβεια μποροῦμε νὰ ξεγελάσουμε τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς δὲν ἐμπαίζεται, δὲν μυκτηρίζεται (Γαλ. στ´7). Ὁ Κύριος εὐλογεῖ τοὺς ταπεινούς: «ὁ Θεὸς ὑπερ ηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσιν χάριν» (Ἰακ. δ´6).

Ὁ τελώνης, μὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός του, πλησιάζει τὸν Θεὸ μὲ πνεῦμα ταπεινώσεως καὶ προσεύχεται νὰ λάβει τὸ ἔλεος καὶ τὴν συγχώρηση τοῦ Θεοῦ: «ἀλλ᾽ ἔτυπτεν τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων, ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ἐνώπιον τοῦΘεοῦ, μᾶς λέγει ὁ Κύριος, ὁ τελώνης κατέβη δικαιωμένος ἀπὸ τὸν ναό. Ὅπως μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ «ὑψοποιὸς ἀρετή», ποὺ μᾶς ἀνυψώνει πνευματικῶς, ὅταν προτιμήσουμε νὰ ταπεινωθοῦμε καὶ νὰ πέσουμε χαμηλά, σύμφωνα μὲ τὰ κριτήρια τοῦ κόσμου, ποὺ θεωρεῖ τὴν ταπείνωση ὡς ἀδυναμία, γιὰ νὰ σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ὁ τελώνης δὲν εἶχε τὸν ἐγωϊσμὸ τοῦ Φαρισαίου, ποὺ τὸν ἐμπόδιζε νὰ διακρίνει τὶς ἁμαρτίες του. Ὄντως, γιὰ νὰ κατορθώσει κάποιος νὰ ἀναγνωρίσει τὶς ἁμαρτίες του, ὀφείλει νὰ παραμερίσει τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ νὰ δεῖ ξεκάθαρα τὴν ἀσχήμια τῆς ἔσω ἁμαρτίας, νὰ ταπεινωθεῖ, νὰ ἐκζητήσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔπραξε ὁ τελώνης.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ πολλὴ σοφία ὅρισε τὴν σημερινὴ περικοπὴ νὰ ἀναγιγνώσκεται μέσα στὴν πνευματικὴ περίοδο τοῦ Τριωδίου, γιὰ νὰ μᾶς τονίσει τὶς θεμελιώδεις ἀρετὲς τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς μετανοίας, προβάλλουσα τὸν ταπεινὸ τελώνη, νὰ τὸν μιμηθοῦμε καὶ νὰ βρεθοῦμε δικαιωμένοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος, 31/01/2014

Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΩΣ ΕΦΟΔΙΟ ΖΩΗΣ

Αρχιμ. Κύριλλου Κεφαλόπουλου

Εφημέριος Ι. Ν. Αγίου Μάρκου Ευγενικού

Κάτω Πατησίων, Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών

Οι χριστολογικές προεκτάσεις στο Μυστήριο της Ευχαριστίας

για την σωτηρία και ζωοποίηση των πιστών.

Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας συνδέει τα ζωοποιά αποτελέσματα που επιφέρει στους πιστούς η Ευχαριστία τόσον με την θεία δύναμη του Χριστού όσον και με την πραγματική παρουσία του Χριστού στο Μυστήριο της Ευχαριστίας μέσα από το Σώμα και Αίμα που ενεργούν δυναμικά στον πιστό μεταδίδοντάς του ζωή και δύναμη. Ο Κύριλλος αποδίδει στην σάρκα του Χριστού “της του Λόγου δυνάμεως την ενέργειαν,  πεφόρηκεν η αγία σαρξ, ήν  αυτός ιδίαν εποιήσατο, θεοπρεπή την δύναμιν εμφυτεύσας αυτή“. Και προσθέτει ότι και οι πιστοί λαμβάνουν αυτήν την ενέργεια της θεϊκής δυνάμεως κατά την Ευχαριστία προσερχόμενοι αγγίζουν την Σάρκα του Χριστού και “μάλλον δε  ημείς αυτού διά της μυστικής ευλογίας, ίνα και ημάς ελευθερώση ψυχικών αρρωστημάτων”.Είναι αυτή η ίδια θεϊκή δύναμη που, κατά τον καθαγιασμό του άρτου και οίνου σε Σώμα και Αίμα, ενεργεί, και μεταβάλει τα δύο αυτά ευχαριστιακά είδη σε πραγματικό Σώμα και Αίμα, ώστε οι πιστοί να μεθέξουν αυτής της ζωοποιού δυνάμεως που προέρχεται από τον Ενσαρκωμένο Λόγο. “συνανακιρνάσθαι δε ώσπερ τοις ημετέροις σώμασι, διά της αγίας αυτού σαρκός και του τιμίου αίματος, ‘ά δη και εσχήκαμεν εις ευλογίαν ζωοποιόν, ως εν άρτω τε και οίνω. Ίνα γαρ μη αποναρκήσωμεν, σάρκα Τε και αίμα προκείμενα βλέποντες εν αγίαις τράπεζαις εκκλησιών, συγκαθιστάμενος ο Θεός ταις ημετέραις ασθενείαις, ενίησι τοις προκειμένοις δύναμιν ζωής, και μεθίστησιν αυτά προς ενέργειαν της εαυτού σαρκός, ίνα εις μέθεξιν ζωοποιόν έχωμεν αυτά, και οίον σπέρμα ζωοποιόν εν ημίν ευρεθή το σώμα της ζωής”. 

 Ο Άγιος Κύριλλος δεικνύει σαφέστατα ότι η δύναμη του Μυστηρίου της Ευχαριστίας συνδέεται με το χριστολογικό δόγμα της Ενσαρκώσεως του Λόγου του Θεού, σε Ένα Πρόσωπο του Χριστού, με δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη. Εξ αιτίας ακριβώς της Ενσαρκώσεως και της περιβολής της ανθρωπίνης σάρκας με την θεία φύση και ενέργεια, το Σώμα του Χριστού κατά την Ευχαριστία μεταδίδει αυτήν την θεία δύναμη και ζωή στον πιστό. Γράφει χαρακτηριστικά ο Άγιος Κύριλλος στο έργο του “Ότι Εις ο Χριστός” ότι με κανένα άλλον τρόπον δεν θα μπορούσε η σάρκα να ζωοποιηθεί, λόγω του ότι από την ίδια της την φύση υπόκειται στην αναγκαιότητα της φθοράς, εκτός εάν καθίστατο η ιδία σάρκα του Λόγου που ζωοποιεί τα πάντα. Έτσι λοιπόν ενεργείται σε αυτό που καθίσταται δικό Του, διά την ζωοποιόν αυτού δύναμιν ωδινήσασα. Ο Λόγος, Θεός ών, μεταδίδει την δική Του θεϊκή δύναμη και ενέργεια στην ιδία αυτού σάρκα, με την οποία είναι ασυγχύτως και ατρέπτως  ενωμένος. Μόνον διά της θείας δυνάμεως που εγχέεται στην ανθρώπινη φύση, γίνεται κατορθωτή η νίκη του ανθρώπου επί της αμαρτίας. Αυτή η χριστολογική  αλήθεια αποτελεί θεμελιώδες αξίωμα για να κατανοήσουμε την σχέση μεταξύ  Ενσαρκώσεως και Ευχαριστίας, σύμφωνα με τον Κύριλλο Αλεξανδρείας.

Η έννοια της ζωής ως κυρίας ιδιότητος και γνωρίσματος αποδιδόμενα στον Θεό, στην θεϊκή φύση, που αποτελεί την πηγή της ζωής, δεν αποτελεί νέα αντίληψη. Στην θεολογική παράδοση της Αλεξανδρινής Σχολής ο Χριστός αποκαλείται ως η όντως ζωή, η αυτοζωή (Μέγας Αθανάσιος, Θεόφιλος Αλεξανδρείας). Επομένως, και σε αυτό το ζήτημα ο Άγιος Κύριλλος δεν πρωτοτυπεί, αλλά μάλλον ακολουθεί τους προγενέστερους Πατέρες της Εκκλησίας. Εκείνο όμως που αποτελεί χαρακτηριστικό της κυρίλλειας θεολογίας είναι η διασύνδεση του Χριστού ως Πηγή της Ζωής, ως Χορηγού της αιωνίου ζωής στους πιστούς, με την μετάδοση ζωής από τον Χριστό, την όντως αληθινή Ζωή, στους πιστούς μέσα από το Μυστήριο της Ευχαριστίας. Για τον Άγιο Κύριλλο, η Ευχαριστία καθίσταται εφόδιον ζωής και χορηγός αφθαρσίας στην θνητή ανθρώπινη φύση.

Ο Άγιος Κύριλλος επιμένει πολύ και επανέρχεται διαρκώς σε αυτό το  θεολογικό μοτίβο στο κατ’ εξοχήν ερμηνευτικό του έργο που διασώζεται ακέραιο, στο Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον. Συχνά χρησιμοποιεί φράσεις για να περιγράψει το Σώμα του Χριστού στην Ευχαριστία, όπως “σαρξ ζωοποιός”, “η σαρξ της ζωής”,  “ζωοποιόν σώμα” και “σώμα της ζωής“, για να αποδώσει τα αποτελέσματα της θείας κοινωνίας στους μεταλαμβάνοντας πιστούς. Όλες αυτές οι εκφράσεις κατατείνουν στην κεντρική αντίληψη του Κυρίλλου Αλεξανδρείας για την Ευχαριστία ως “ευλογία ζωοποιός”. Επίσης, χαρακτηρίζει την Ευχαριστία ως “θυσία ζωοποιό”. Είναι σαφές ότι ο Άγιος Κύριλλος συνδέει ευθέως το Σώμα του Χριστού με την παρουσία Του στην Ευχαριστία ως το κατ’ εξοχήν “σώμα της κατά φύσιν ζωής”), Εκείνου που είναι η όντως Ζωή, η αυτοζωή.

Συνεχίζεται..

πηγή

Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Αρχιμ. Κύριλλου Κεφαλόπουλου

Εφημέριος Ι. Ν. Αγίου Μάρκου Ευγενικού

Κάτω Πατησίων, Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

            Η κύρια έμφαση στην μελέτη της κυρίλλειας θεολογίας, όπως ήταν φυσικό, δόθηκε στο χριστολογικό της μέρος, αφού άλλωστε αυτή, η Χριστολογία, υπήρξε η βασική συνεισφορά του Κυρίλλου Αλεξανδρείας στο Δόγμα της Εκκλησίας. Ως συνέπεια αυτό είχε άλλες πλευρές της κυρίλλειας θεολογίας αλλά και ερμηνευτικής να μην ελκύσουν ιδιαιτέρως την προσοχή και το ενδιαφέρον των μελετητών. Ωστόσο, όλες οι πλευρές της θεολογικής και ερμηνευτικής σκέψης του Κυρίλλου Αλεξανδρείας βασίζονται στην χριστολογία του. Μας δόθηκε η ευκαιρία  να στηρίξουμε την θέση μας αυτή στα πλαίσια δύο εξειδικευμένων εργασιών που αφορούσαν την ερμηνευτική του Κυρίλλου Αλεξανδρείας και το Πρόσωπο του Χριστού. Και στην παρούσα εργασία ξεκινάμε να εξετάσουμε την ευχαριστιακή θεολογία του Κυρίλλου Αλεξανδρείας, βασιζόμενοι επί της κυρίλλειας χριστολογίας, προκειμένου να καταδειχθεί ότι η “ζωοποιός δύναμη” του μυστηρίου της Ευχαριστίας προέρχεται από το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, Τον Οποίον ο Κύριλλος αποκαλεί “Ζωή κατά φύσιν”.

Όπως προαναφέραμε, και η πλευρά της ευχαριστιακής θεολογίας του Κυρίλλου Αλεξανδρείας, όπως και άλλες πλευρές του πολύπλευρου και πολύτομου συγγραφικού, ερμηνευτικού και θεολογικού του έργου, δεν έτυχαν της δέουσας προσοχής από τους μελετητές. Από την διεθνή ξενόγλωσση βιβλιογραφία, καθ’ όσον γνωρίζουμε, έχουμε ελάχιστα παραδείγματα να αναφέρουμε.  Υπάρχουν δύο παλαιές εργασίες του E. Michaud (1902) και του J. Mahe (1907) με αναφορά στην ευχαριστιακή θεολογία του Κυρίλλου Αλεξανδρείας, περιορίζονται όμως στην εξέταση της πραγματικής σωματικής ή συμβολικής παρουσίας του Χριστού στην Θεία Ευχαριστία. Με το θέμα της πραγματικής παρουσίας του Χριστού στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ασχολήθηκαν δύο ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι, με σύντομες αναφορές και όχι ιδιαιτέρως εκτενή διαπραγμάτευση του θέματος. Υπάρχει επίσης η πιο εκτενής εργασία στην γερμανική βιβλιογραφία, εξίσου αρκετά παλαιά, του A. Struckmann. Το ίδιο ισχύει και για το άρθρο του Henry Chadwick.  Αξιοσημείωτη εξαίρεση αποτελεί η διατριβή του λουθηρανού θεολόγου Ezra Gebremedhin, η οποία σε γενικές γραμμές είναι λεπτομερής, αξιόλογη, αν και όχι πάντοτε σύμφωνη στις προσεγγίσεις της με την καθ’ εαυτή ορθόδοξη θεολογία του Κυρίλλου Αλεξανδρείας.

Διαπιστώνοντας λοιπόν την αντιστρόφως ανάλογη με την αξία του μεγάλου αυτού Αγίου Πατρός της Εκκλησίας και Ποιμενάρχου της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, Κυρίλλου, περιορισμένη μελέτη της ευχαριστιακής του θεολογίας, και αφορμώμενοι από την προσωπική μας ενασχόληση και ενδιαφέρον για την πατερική θεολογία για την Θεία Ευχαριστία, όπως και για την κυρίλλεια θεολογία, θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε την διδασκαλία του Αγίου Κυρίλλου για την Ευχαριστία. Αλλά για να κατανοήσουμε τον τρόπον με τον οποίον ο Κύριλλος Αλεξανδρείας αντιλαμβάνεται το Μυστήριο της Ευχαριστίας, οφείλουμε πρώτα να σταθούμε στην χριστολογία του σε σχέση με την ευχαριστία, που αποτελεί την βάση της όλης θεολογικής  σκέψης του Αλεξανδρινού Πατρός της Εκκλησίας.

Ο Κύριλλος ανδρώθηκε θεολογικά και πνευματικά μέσα στην ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εκκλησίας της Αλεξανδρείας. Η θεολογική σχολή της Αλεξανδρείας είχε να παρουσιάσει μεγάλα θεολογικά αναστήματα, Πατέρες της Εκκλησίας, όπως οι Κλήμης Αλεξανδρείας, Ωριγένης, Δίδυμος ο Τυφλός, και κατ’ εξοχήν ο Μέγας Αθανάσιος. Η θεολογική σκέψη του Κυρίλλου σαφώς διαμορφώθηκε υπό την επίδραση των προκατόχων του, ιδίως στο χριστολογικό δόγμα. Άλλωστε, η συμφωνία με την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας αποτελούσε εγγύηση Ορθοδοξίας, ενώ οι καινοτόμες θεολογικές απόψεις πολύ εύκολα μπορούσαν να οδηγήσουν στην απόκλιση από το ορθόδοξο δόγμα και την αίρεση. Ο Κύριλλος στο σημείο αυτό είναι ιδιαιτέρως σαφής και φροντίζει, στην διατύπωση της θεολογίας του, να στηρίζεται στην Αγία Γραφή και στα κείμενα και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, εμμένοντας στην αποστολική και πατερική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Γράφει χαρακτηριστικά ο Κύριλλος απευθυνόμενος στον Νεστόριο (Επιστολή 4^η) για την  σημασία να μελετά κανείς τα κείμενα των Πατέρων και να συμφωνεί μαζί τους, διότι τούτο διασφαλίζει και την ορθή πίστη: “έσται τούτο μάλα ορθώς, ει τοις των αγίων Πατέρων περιτυγχάνοντες λόγοις, περί πολλού τε αυτούς ποιείσθαι σπουδάζομεν, και δοκιμάζοντες εαυτούς, ει εσμέν εν τη πίστει, κατά το γεγραμμένον, ταις εκείνων ορθαίς και ανεπιλήπτοις δόξαις τας εν ημίν εννοίας ευ μάλα συμπλάττομεν”. Και σε άλλη του επιστολή προς τον επίσκοπο Σούκενσον τονίζει την αξία των Πατέρων για την διατήρηση της Ορθοδοξίας: “φρονούμεν τοίνυν περί της του Σωτήρος ημών οικονομίας, α και οι προ ημών Πατέρες. Αναγνόντες γαρ τους εκείνων πόνους, τον εαυτών νουν καταρυθμίζομεν, ώστε κατόπιν αυτών ιέναι, και μηδέν τη των δογμάτων ορθότητι καινόν επεισφρήσαι”.

Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι ο Κύριλλος επηρεάστηκε κατ’ εξοχήν από τον Μεγάλο Αθανάσιο ως προς το χριστολογικό δόγμα και την Ενανθρώπηση του Κυρίου, όπως και από άλλους Πατέρες, των οποίων τα κείμενα παραθέτει ως υποστηρικτικά της θεολογίας, ως μία πηγή πατερική με παράλληλη αυθεντία όπως αυτή της Αγίας Γραφής. Άλλωστε, για την εμμονή του αυτή να στηρίζεται στην διδασκαλία των προγενεστέρων Αγίων Πατέρων προκειμένου να αναπτύξει και να θεμελιώσει την δική του θεολογία, ο Κύριλλος Αλεξανδρείας δικαίως έχει αποκληθεί “σφραγίς των Πατέρων” από τον όσιο Αναστάσιο τον Σιναϊτη.

Εάν  αναζητούσαμε κάποιο κείμενο του Κυρίλλου Αλεξανδρείας που να συμπυκνώνει την χριστολογική του διδασκαλία και να συνδέεται με το Μυστήριο της Ευχαριστίας, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε πιο αντιπροσωπευτικό και κατάλληλο από το ακόλουθο απόσμασμα της προς Νεστόριον Τρίτης Επιστολής: “καταγγέλλοντες γαρ τον κατά σάρκα θάνατον του μονογενούς Υιού του Θεού, τουτ’ έστιν, Ιησού Χριστού, την εκ νεκρών αναβίωσιν, και την εις ουρανούς ανάληψιν ομολογούντες, την αναίμακτον εν ταις Εκκλησίαις τελούμεν θυσίαν. Πρόσιμέν τε ούτω ταις μυστικαίς ευλογίαις και αγιαζόμεθα, μέτοχοι γενόμενοι της αγίας σαρκός, και του τιμίου αίματος του πάντων ημών Σωτήρος Χριστού. Και ουχ ως σάρκα κοινήν δεχόμεθα, μη γένοιτο. Ούτε μην ως ανδρός ηγιασμένου, και συναφθέντος τω Λόγω κατά την ενότητα της αξίας, ήγουν ως θείαν ενοίκησιν εσχηκότος, αλλ’ ως ζωοποιόν αληθώς, και ιδίαν αυτού του Λόγου. Ζωή γαρ ων κατά φύσιν ως Θεός, επειδή γέγονεν έν προς την εαυτού σάρκα, ζωοποιόν απέφηνεν αυτήν. Ώστε καν λέγη προς ημάς, ‘αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε αυτού το αίμα’, ουχ ως ανθρώπου των καθ’ ημάς ενός, και αυτήν είναι λογιούμεθα (πως γαρ η ανθρώπου σαρξ ζωοποιός έσται, κατά φύσιν την εαυτής), αλλ’ ως ιδίαν αληθώς γενομένην του δι’ ημάς και Υιού και ανθρώπου γεγονότος τε  και χρηματίσαντος”. Στο χωρίο αυτό σαφώς ο Άγιος Κύριλλος  συνδέει την προσέλευση των πιστών στην Ευχαριστία ως μετάληψη της ζωοποιού Σαρκός του Ενανθρωπήσαντος Χριστού, ο Οποίος, “Ζωή κατά φύσιν” ων, μεταδίδει στους πιστούς την Ιδίαν Σάρκα, το Σώμα Του, το οποίο ζωοποιεί τους μεταλαμβάνοντας πιστούς. Εδώ αποτυπώνεται ξεκάθαρα ότι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο Άγιος Κύριλλος την Ευχαριστία είναι κατά βάσιν χριστολογικός, βασίζεται στο θεανδρικό Πρόσωπο του Χριστού, ο Οποίος έλαβε σάρκα ανθρώπινη ενωμένη με την θεία Του φύση, και επομένως έδωσε στην Σάρκα Του ζωή, “ζωοποίηση”. Αυτό λοιπόν το Σώμα του Χριστού κοινωνούν οι πιστοί και ζωοποιούνται.

Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας εμμένει πολύ στο γεγονός ότι το Σώμα και Αίμα του Χριστού στην θεία κοινωνία  είναι το ίδιο Σώμα και Αίμα που έλαβε σαρκούμενος ο Θείος Λόγος και Υιός του Θεού. Η πραγματική παρουσία του Σώματος και Αίματος του Χριστού στο Μυστήριο της Ευχαριστίας είναι που καθιστά αυτήν “ζωοποιό”, δυνάμενη η θεία κοινωνία να  μεταδίδει στους μεταλαμβάνοντας πιστούς την ιδία Σάρκα του Χριστού. Η Ευχαριστία είναι “εφόδιον ζωής”. Η όλη θεολογική βάση για το Μυστήριο της Ευχαριστίας είναι χριστολογική, στηρίζεται στην Ενσάρκωση του Υιού του Θεού και στην μετάδοση-μετάληψη “εν σώματι” και “τη ιδία σαρκί” του Χριστού στους πιστούς.

Συνεχίζεται..

Ευγονική του Αγίου Μάρκου και το διάλογο σχετικά με τη σύνδεση των Εκκλησιών (Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ TΩN ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ)

 Αρχιμ. Κύριλλου Κεφαλοπούλου

Ευγονική του Αγίου Μάρκου, Αρχιεπισκόπου Εφέσου, δεν είναι ένα συνηθισμένο άγιος. Είναι μια ισχυρή προσωπικότητα και πολύπλευρη εκκλησία. Χάρη στη θέση του για Frraro-Συμβούλιο της Φλωρεντίας το 1438 39gg. Ο ίδιος έδειξε ως το πρώτο μαχητικό και έγινε "καυγάς σημάδι." Η προσωπικότητά του εκφράστηκε αντιφατικές απόψεις. Ορθόδοξη Ανατολή και η Δύση ήταν κατάπληκτος με παπική εξουσία του και την ικανότητα να πολεμήσει, αλλά επικρίθηκε για την αντοχή του. Για τη μισαλλοδοξία και την στενοκεφαλιά (κυρίως δυτική). 
"Αλλά το πνεύμα γαλουχήθηκε και απόψεις θεοφόρων Πατέρων και με την έννοια της ορθόδοξης θρησκείας, ο ίδιος δεν είχε πέσει στον πειρασμό και λόγω της δίνης των γεγονότων που συνέβησαν εκείνη την εποχή. Χρόνος που ήταν σε θέση να αναγνωρίσει και να κατανοήσει την πνευματική εξαπάτηση, το οποίο απέδωσε πολλά άλλα λόγω της πολιτικής μυωπίας τους. Με την πολιτική που ήθελε να σώσει την αυτοκρατορία. Ένιωσε την ατμόσφαιρα της Φερράρας-Φλωρεντίας lzhesobora και συνειδητοποίησε αληθινή έννοια της. Το να είσαι έξυπνος άνθρωπος, κατάλαβε ότι ο Πάπας δεν ήθελε την ενοποίηση των εκκλησιών. Επιπλέον, ο Πάπας μαζί με τους ηγέτες των χωρών των Δυτικών έχουν παίξει ένα απερίγραπτο από κανέναν και τίποτα νέο δράμα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, την κατάκτηση του οποίου δεν έχουν πάψει να αγωνίζεται. 
Αγίου Μάρκου όλα αυτά ήταν εξαιρετικά ενοχλημένος. Ήταν επίσης φλεγμονή με αγάπη για τα κρυστάλλινα νερά της αλήθειας, η οποία υπερασπίστηκε. Επιδίωξε να υψωθεί πάνω από τις περιστάσεις και να υψώσει το σημείο του Σταυρού. Από την αρχή της διατήρησης της ορθόδοξης πίστης και την αποστολική παράδοση βάλει πάνω από πολιτικές σκοπιμότητες. Αποκάλυψε το ύψος της πνευματικής θάρρος του, και ο ίδιος εξακολουθεί να στάθηκε στο βάθρο του αγώνα. Έγινε αδιάβατοι πόρτα στην πύλη μέσω της οποίας Δυτική Χριστιανοί θα πάνε στη χώρα να παραβιάσει τους μάρτυρες και ασκητές της Ορθοδοξίας. 
ως εκ τούτου άλωση της Κωνσταντινούπολης υπερβαίνει τα όρια του χρόνου και του χώρου, και αυτό το γεγονός είναι μια απήχηση σε όλο τον κόσμο. Έτσι, ταπεινός και ευγενής εικόνα του Αγίου. Mark, επίσκοπος της Εφέσου, όπως αυτή συνδέεται στενά με αυτό το εκπληκτικό δράμα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, υπήρξε καθολική κλίμακα. Πάντα και εξ όλης της ψυχής τους, και ιδιαίτερα σήμερα, ο αγώνας θα πρέπει να μελετήσει τον Θεό αγάπης επίσκοπος της Εφέσου Μάρκος ευγονικής, που θα σας προσφέρει μια ζεστή και κάνουν έρωτα προς τον Κύριο. (Νικ. Βασιλειάδη, □ Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός n ένωσις ΚΑΙ Των 
Εκκλησιών, εκδ. ΣΩTHP, Αθήναι 2007. σελ. 3-5) 
SVT. Mark γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, κοντά Γαλατά 1392g., Μια περίοδο παρακμής και αποσύνθεσης της αυτοκρατορίας, σε μια ευσεβή οικογένεια και ήταν εξωτερικά, ευγενή ανατροφή, και ως εκ τούτου έλαβε το όνομα της ευγονικής-Noble. Ο πατέρας του Γεώργιος ήταν διάκονος της Μεγάλης Εκκλησίας, και το όνομα της μητέρας του ήταν η Μαρία. Αγίου Μάρκου στο βάπτισμα πήρε το όνομά του Manuel, και είχε έναν άλλο αδελφό του, Ιωάννη. 
και δύο αδέλφια, χάρη στη φροντίδα των γονιών τους, έλαβαν μια άριστη εκπαίδευση, δηλαδή φιλοσοφικό και χριστιανικό. Σπούδασε με μεγάλους δασκάλους και φιλοσόφους της Κωνσταντινούπολης, ο νεαρός Μανουέλ αγαπούσε μοναστική κατοικία και εισήλθε ως δόκιμος στο μοναστήρι του Αγίου Γιώργος Manganskogo. Σε ηλικία 25 ετών, εκάρη μοναχός με το όνομα Mark.Χειροτονήθηκε διάκονος και στη συνέχεια ιερέας, και επειδή είχε μια καλή εκπαίδευση, διορίστηκε επικεφαλής της Πατριαρχικής Σχολής. Ιερομόναχος Mark αγαπητό για την αρετή και για την εκπαίδευση. Και πήγε σε ένα καλό buzz σε εκκλησιαστικούς κύκλους. Ως εκ τούτου, ήταν φυσικό το διορισμό του και η συμμετοχή του στη βυζαντινή πρεσβεία, ο οποίος πήγε στη Δύση, στη Φερράρα-καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας. Την υποψηφιότητά του επέμεινε ιδιαίτερα ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος, ο οποίος σεβαστός άγιος για την εκπαίδευση του. Και ήθελε να του Αγίου. Mark ήταν ένα μέρος της πρεσβείας του, κυρίως επειδή, επίσης, νωρίτερα θέλησε να ανυψώσει και να προχωρήσει σε μητροπολίτες. Πατριαρχικό Καθεδρικό Ναό, λίγο πριν από την αναχώρηση της βυζαντινής αντιπροσωπείας στην Ιταλία, St. Mark εξελέγη Μητροπολίτης Εφέσου. Επιπλέον, Μητροπολίτης Εφέσου Μάρκος εξελέγη ως εκπρόσωπος της Αλεξάνδρειας και ο Πατριάρχης Αντιοχείας κατά τη διάρκεια του διαλόγου με τους Λατίνους. 
βυζαντινή πρεσβεία αποστέλλονται στη Φεράρα για συνομιλίες σχετικά με ένα πολύ σημαντικό και δύσκολο ερωτήσεις σχετικά με τις θεολογικές διαφορές που έχουν προκύψει λόγω των αιρετικών αποκλίσεων και πολιτικές διεκδικήσεις του κάθε ο Πάπας για την εκκλησιαστική και κοσμική κυριαρχία (υπεροχή-Πρωτείο 
). Ο αυτοκράτορας ήταν σε μια βιασύνη για να καταλήξει σε συμφωνία με τη Δύση και τον Πάπα, όπως ο ίδιος εξέφρασε την ανησυχία, και έχει ενεργήσει καταπιεστικό απειλή της στρατιωτικής εισβολής των Τούρκων, και η εμφανής αδυναμία και εξασθένιση ξεθώριασμα αυτοκρατορία. Έτσι, δικαιολογημένα προσπάθησε να επιτείνει τις δύο εκκλησίες, ελπίζοντας ότι μετά τις Ηνωμένες μπαμπά και τους δυτικούς ηγέτες σπεύδουν να παράσχουν στρατιωτική βοήθεια στην Κωνσταντινούπολη, και στη συνέχεια να αντισταθούν στην επικείμενη απειλή από τους Τούρκους. Αυτοκράτορας σε αυτές τις κρίσιμες μέρες για την Ορθόδοξη Ανατολή φρόντισε ότι η Ορθοδοξία θα εκπροσωπούνται καλύτερα οι άνδρες της ανώτερης τάξης των δημοσίων υπαλλήλων και ανώτερη ηγεσία της Εκκλησίας, μεταξύ των οποίων ήταν ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, Ιωσήφ, Νεοπλατωνική φιλόσοφος Πλήθων Gemist, Βησσαρίων, Μητροπολίτης Νικαίας και της Εφέσου Μάρκος δύο άνδρες, που έχουν εκτενή εκπαίδευση και των δύο χριστιανικών και φιλοσοφικά. 
θεολογικά ζητήματα που χώριζαν τις δύο εκκλησίες της Δύσης και της Ανατολής, ήταν πολύ περίπλοκος και υπολογίζεται επί αιώνες, όπως η απαίτηση να έχουν την πρωτοκαθεδρία πάπα στην Εκκλησία και να ξεπεράσει την καλύτερη θέση των αυτοκρατόρων και των ηγεμόνων, αίρεση Filioque (η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος σε απαράδεκτες εισαγωγή στα Λατίνους Σύμβολο της Πίστεως της φράσης "και ο Υιός»), το καθαρτήριο, και άλλα θέματα που σχετίζονται με λατρεύουν, όπως η χρήση της Θείας Κοινωνίας άζυμο ψωμί, μετουσίωση του Αγίου Μυστηρίου, τις ημέρες της νηστείας, κλπ. Όλα Αυτές οι λειτουργικές και δογματικές προσθήκες στην εκκλησία στη Λατινική μονομερή υπεροψία, αλαζονεία και της Δυτικής, καθώς και την αμοιβαία δυσπιστία και καχυποψία είχε την υποστήριξη και την απεριόριστη θέα του Πάπα προς την Ανατολή, το 1054 σχίσμα. Αμοιβαία αφορισμός, βία από τους Σταυροφόρους κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 1204g., Όμως περιπλέκεται όλο και περισσότερο τη συμπεριφορά του στον επικείμενο διάλογο στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Φεράρα.Ωστόσο, και οι δύο πλευρές είχαν μια συγκρατημένη αισιοδοξία, καθώς και μια μεγάλη επιθυμία να έχει τον αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο, ο οποίος ήταν γοητευμένος από τις συνδέσεις ιδέα για πολιτικούς λόγους, μια ειλικρινή επιθυμία να καταργήσει τελικά την Ορθόδοξη σχίσμα μεταξύ των δύο εκκλησιών και συνδεθείτε. Divided Εκκλησία του Χριστού (ο πατριάρχης Ιωσήφ. Μητροπολίτη Βησσαρίωνα Γ. Sholary, Mark ευγονική) και η πίεση του Πάπα Ευγένιου για λόγους εκκλησία και λόγω του πολιτικού γοήτρου και την επιθυμία να αντλήσει τα Πάπα "Έλληνες αιρετικούς» με την Καθολική Εκκλησία ήταν οι παράγοντες που πραγματικά ώθησε προς σύνδεση. Δυστυχώς, δεν υπήρχε απόλυτη βεβαιότητα ως προς το τι θα γίνει είναι πραγματικές και ίσες θεολογικό διάλογο. Κι έτσι χάθηκε ευκαιρία για να κάνει μια ισχυρή σύνδεση, όχι ότι βίαιες και δημιουργήθηκε lzhesoedineniya πίεση ότι αν δεν υπήρχαν λόγοι για τη συνέχιση της ύπαρξής του. 
Ορθόδοξη ποτέ στην Σύνοδο της Φερράρας συμφωνήσει σε αυτούς τους όρους. Περιγράφοντας τις συνθήκες, οι οποίες είχαν τοποθετηθεί για να υπογράψει τη συμφωνία, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη θέση του Αγίου. Mark ευγονικής, που κατείχε καθ 'όλη τη Φεράρα-καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας, παρά το γεγονός ότι η μεταγενέστερη ενοποίηση των Εκκλησιών υπεγράφη και η αντιπροσωπεία επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. 
Από την αρχή, ο πατέρας μου έδειξε στη συμπεριφορά του σε σχέση με την Ορθόδοξη αλαζονεία και η ύβρις. Απαίτησε από τον αυτοκράτορα, τον πατριάρχη και άλλες Ορθόδοξες στάση μπροστά του στα γόνατά του και να φιλήσει τα πόδια του, και ότι κάθονταν σε μια καρέκλα χαμηλή (απαιτήσεις που δεν έχουν υιοθετήσει την Ορθόδοξη, ως ταπεινωτική και προκλητική). Αν και η συζήτηση συνεχίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά οι Λατίνοι θέλουν να φορούν κάτω από το Ορθόδοξο, στο τεκμήριο ότι το ελάττωμα στην καθημερινή διατροφή τους και περιορισμένους όρους στους χώρους διαμονής τους, το όνειρο της επιστροφής στο σπίτι μετά από μήνες της ζωής στη γη της Ιταλίας, της πίεσης, της βίας από τον Πάπα, καθώς και την υπόσχεσή της να δώσει χρήματα για να παράγουν το επιθυμητό φρούτα, για να σβήσει την ορθόδοξη συνείδηση ​​και δύναμη για να ασκήσουν την επιθυμία επιμελής να υπογράψει τη σύνδεση -. χρησιμοποιώντας τους ορισμούς των συνδικαλιστικών Λατίνων 
, όμως, με όλες αυτές τις συνθήκες πίεσης στην Ορθόδοξη Λατίνοι ήταν ανένδοτος υπερασπιστής της αληθινής πίστης, ο κυβερνήτης και ο στύλος της Ορθοδοξίας του Αγίου. Μάρκος ο Ευγενικός ευγονικής.Ας στρέψουμε την προσοχή μας στη θέση που έλαβε από το St. Σημειώστε όλο τον καθεδρικό ναό. Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να καταλάβουμε καθαρά ότι ο άγιος. Mark πήρε μέρος στη συζήτηση στο Συμβούλιο, με ειλικρινή διάθεση για διάλογο και μια γνήσια επιθυμία να επιτευχθεί μια ένωση σύμφωνα με την ίδια την αλήθεια του ευαγγελίου και την Αποστολική παράδοση ενός Ηνωμένες Εκκλησίας των πρώτων αιώνων. Στ. προθέσεις. Mark ήταν πάνω από το διάλογο και τη συμφιλίωση που βασίζεται στην αγάπη του Χριστού και την αληθινή πίστη. Λατίνοι και οι φίλοι εντελώς άδικο ένωση κράτησης επέκρινε για το πείσμα και την αδιαλλαξία του, σχεδόν φανατική θέση. Καθαρότητα και την ειλικρίνεια του Αγίου.Mark είναι ορατός σε χαιρετισμό του προς τον Πάπα και σημεία για την καύση επιθυμία του να επιτύχει τη σύνδεση: "Σήμερα - prednachatok καθολική χαρά! Σήμερα ο πνευματικός κόσμος Κυρ predvoskhodyat για ολόκληρο το σύμπαν. Σήμερα, τα μέλη του Corpus Christi, πρώην χωρίζεται τεμαχίζεται και για αιώνες, σε μια βιασύνη για την αμοιβαία ενότητα! Δεν υφίσταται κεφάλι - Χριστός ο Κύριος - να διαιρεθεί σε όλο το σώμα, και η Αγάπη δεν θέλει να otyat εντελώς ομολόγων μας της αγάπης! Ως εκ τούτου Αυτός που έκανε, η πρωτοκαθεδρία μεταξύ των ιερέων του, για να έχουμε εδώ, και σας ζητηθεί η πιο ευσεβής του αυτοκράτορα μας ακούει εσάς, και έκανε πάστορας και ο Πατριάρχης μας ξεχάσετε συνταξιοδότησης και μακροχρόνια δυσφορία, και μας - πάστορες (είναι) κάτω από αυτό, που συγκεντρώθηκαν από όλο τον κόσμο και έκανε την επιχείρηση από ένα μακρύ δρόμο, και τη θάλασσα, και άλλες καταστροφές. Ω, δεν είναι προφανές ότι αυτή ήταν η δύναμη και η κρίση του Θεού και ότι το αποτέλεσμα (Ιò πέρας) θα είναι επίσης καλός και ευσεβής, όπως είχε προγραμματιστεί εκ των προτέρων;Έτσι, ο Άγιος Πατέρας, πάρτε τα παιδιά σας μαζί, μακριά από την Ανατολή επόμενα: αγκαλιά τους, ήταν στο τμήμα για το χρόνο dolgago? Heal Smoot [1]. Οποιαδήποτε αιτία αγκάθια και το παραπάτημα, που απειλούν την ειρήνη, που μακριά από το περιβάλλον, και πες μου άγγελος σου τον εαυτό του ως μιμητής του Θεού: "Φέρε lyudem τρόπος μου, και την πέτρα, σκαντζόχοιρος στο δρόμο, σημειώνοντας" (Is.62, 10). Πόσο καιρό είμαστε, το ίδιο τον Χριστό και την ίδια πίστη, χτυπάμε ο ένας τον άλλο και rassetsat; Μέχρι εμείς, οι οπαδοί το ίδιο Τριάδα, θα δαγκώσει ο ένας τον άλλο και καταβροχθίζουν μέχρι να μην σβήσει ο ένας τον άλλον (Γαλ.5, 15) και αφήστε τους εξωτερικούς εχθρούς, για να μας καταστρέψει; Ναι, θα υπάρξει αυτός ο κόσμος, ο Χριστός ο βασιλιάς, και ας μη σου καλοσύνη θα κερδίσει πολλά από τις αμαρτίες μας. " 
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης litinyane να αποδείξει θεολογικές απόψεις του είναι κακός προσέλκυσε χειρόγραφα Ανατολική Ορθόδοξη Πατέρες. Ωστόσο, σε σύγκριση με τα πρωτότυπα είχαν παραμορφωθεί. Αγίου. Mark, ένας ειδικός στη θεολογία και τα έργα των Αγίων Πατέρων, αποδείχθηκε ότι το κείμενο είναι κατεστραμμένο. Για να μπείτε στο διάλογο προς τη σωστή κατεύθυνση και το βάζουμε στη σωστή τους βάση, σύμφωνα με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων που καταδίκασε τις καινοτομίες και την προσθήκη εκούσια πίστη, St. Mark επέμεινε ότι είχαν διαβάσει δημοσίως όλους τους ορισμούς και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Λατίνοι είναι πραγματικά σε αντίθεση με αυτό, επειδή με αυτόν τον τρόπο θα είχε αποκαλυφθεί απάτη, πλαστογραφία και υποχώρηση. Ωστόσο, οι εκπρόσωποι της Ορθόδοξης αντιπροσωπείας εξεπλάγησαν θέσεις του Αγίου. Mark: «Αν είδατε τα ιερά και σεβάσμια Πάπας δήλωσε ο Mark και όλους τους Λατίνους, θα είχατε γέλασε και φώναξε. Όπως μπορείτε να δείτε Αγίου Μάρκου της Εφέσου είναι σαν προηγούμενο Πατέρες της, St. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Αγίου. Βασίλειος ο Μέγας και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Μπορείτε επίσης να δείτε και το μόνο που, τώρα που οι Λατίνοι δεν τολμούν πλέον να έρχονται σε αντίθεση με μια άγιος Μάρκος. Ο μπαμπάς έτρεξε με Sway σοφία, πήρε μαζί του και όλα τα βιβλία του. « 
Αυτή η θέση ήταν ο Άγιος. Mark πραγματοποιήθηκε σε όλες τις συνεδριάσεις του καθεδρικού ναού.Επέμεινε ότι οι 
θεολογικές διαφορές που χωρίζουν Δυτικής και Ανατολικής Εκκλησίας, θα παρουσιαστούν και θα συζητηθούν: το πρωτείο του Πάπα, Filioque, το καθαρτήριο πυρ. Επέμεινε ότι όλα αυτά συζητήθηκαν με βάση τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, και ότι από την ανάγνωση των τίτλων και το Συμβούλιο αποφάσισε να αποκαλύψει την αλήθεια και να μην καταστραφεί διαστρεβλωμένη πίστη."Πρώτα απ 'όλα υπάρχει η ανάγκη για την ειρήνη και την αγάπη που έχουμε εντολή του Χριστού μας. 
Δεύτερον, η Ρωμαϊκή Εκκλησία έχει παραμελήσει την αγάπη και έσπασε την ειρήνη.   
Τρίτον, η Εκκλησία της Ρώμης τώρα και πάλι καλείται να λύσει όλα με αγάπη, έτσι ώστε θα μπορούσαμε. έλα εδώ, σε αυτό το μέρος, να διερευνήσει τις διαφορές μας.   
Τέταρτον, δεν είναι δυνατόν να απευθύνω έκκληση προς τον κόσμο, αν δεν εξαλείψει την αιτία του σχίσματος, και η πέμπτη - ναι θα διαβάσει τους ορισμούς των Οικουμενικών Συνόδων, προκειμένου να είναι σαφές το αν συμφωνούμε με τους Πατέρες η οποία πραγματοποιήθηκε με την παρουσία αυτών των συμβουλίων. " Έτσι ο άγιος. McRae επιβεβαίωσε τη σωστή βάση για τη διεξαγωγή του θεολογικού διαλόγου, την αγάπη και την ειρήνη, που εξαλείφουν το σχίσμα, επειδή οι ​​αποφάσεις που θα ληφθούν θα πρέπει να συμφωνηθεί με το πνεύμα και τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων και την καθολική.   
Ωστόσο, παρ 'όλες τις προσπάθειες των ευσεβών και καλή τοποθεσία 
του Αγίου Mark, από όλες τις πλευρές να πιέζουν με κάθε κόστος να υπογράψουν οι ενώσεις πράξη το κάνετε αυτό από ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και με συμβιβασμό, καθώς εάν δεν υπήρχαν οι προηγούμενες προσπάθειες για την επίλυση των υφιστάμενων θεολογικές διαφορές. Μπαμπά, Λατίνοι, Έλληνες υποστηρικτές ένωσης Βησσαρίων και ο Ισίδωρος, μητροπολίτης Κιέβου εξαναγκάζονται σε αυτό το είδος της Ουνίας. Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος 
που ονομάζεται Αγία. Σημειώστε αποδεχθεί αυτή την ένωση, γιατί ήταν το βασικό εμπόδιο για την έγκρισή τους. Σίγουρα επαίσχυντη psevdoedinstva. 
SVT. Mark είπε ο αυτοκράτορας ασυνήθιστη λέξη: «Εγώ ποτέ δεν θα το κάνει, ακόμα και αν συμβεί ότι θα ήθελα να ακούσω τη φωνή της Δυτικής διδασκαλίες, δεν αναγνωρίζω, δεν δέχονται, γιατί πιστεύω ότι θα σαπίσουν. Δεν θα πρέπει να συμβιβασμό σχετικά με την Ορθόδοξη πίστη. "

Οι αποφάσεις έγιναν, και τα γεγονότα την πορεία τους. Αγίου. Mark παρακολουθείται σιωπή των αναπτυσσόμενων γεγονότα και εμπειρίες πόνο για ό, τι συμβαίνει. " Ακόμα και ο πατέρας του, του φώναξε σε μια προσπάθεια να διασφαλίσει ότι μέσα από πίεση και απειλές για να τον πείσει να υπογράψει ένα έγγραφο lzheedinstva, διαφορετικά θα είναι εναντίον του από τις συνέπειες. Αγίου Μάρκου αποφάσισε να είναι μόνος στη θέση του, αναφέροντας τα πόδια ασθένεια και ήταν μόνος του, χωρίς την άδεια του Πάπα. Ήταν προφανές ότι η θέση του ως ορθόδοξος ιεραρχία ήταν ισχυρή και θαρραλέα, και ότι ο ίδιος δεν θα υποβάλει στην παπική πιέσεις και απειλές. 
Τέλος Ουνία υπεγράφη. Μόνο gemist Πλήθωνα και του Αγίου. Mark δεν έχει υπογραφεί unionalny Όρος.Όταν ο Πάπας Ευγένιος έμαθε ότι ο Μάρκος ο Ευγενικός δεν υπογράψει το έγγραφο, είπε, μια ειδική λέξη: "! Mark δεν έχει υπογραφεί, δεν κάναμε τίποτα" 1 "προχώρησε τόσο πολύ ώστε εορταστική Θεία Λειτουργία κατά την οποία τιμάται ο Πάπας και διαβάστε ένα βιβλίο σχετικά με τη σύνδεση των Λατίνων και των Ελλήνων (Βησσαρίων, Μητροπολίτης). Ελληνική αντιπροσωπεία αποχώρησε από την Ιταλία. Εγγύηση για την ασφάλεια της ζωής του αυτοκράτορα SVT. Mark, ο οποίος, παρ 'όλα αυτά, σεβαστή και με την προϋπόθεση του με την αυτοκρατορική μαγειρείο. Ορθόδοξοι με τον τρόπο της επιστροφής στην πατρίδα του, έκανε μια στάση στη Βενετία, όπου διαπιστώθηκε στην εκκλησία του Αγίου. Λειτουργία του Αγίου Μάρκου 17, Σεπ 1439g. χωρίς την παρουσία τους Λατίνους κληρικούς, δεν εορτασμό του Πάπα. Ήταν σαφές ότι στο επίκεντρο οι Ορθόδοξοι δεν αποδέχεται την ένωση, έτσι ώστε να υπογράψει ένα έγγραφο των ενώσεων κάτω από ισχυρή πίεση. 
Νέα από την ενοποίηση των εκκλησιών εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Ανατολή. Όταν η ελληνική αντιπροσωπεία επέστρεψε σπίτι από την Ορθόδοξη εξέφρασε την πλήρη αποδοκιμασία των ενεργειών τους, ενώ Αγίου. Μάρκος ο Ευγενικός εξέφρασε την ικανοποίησή του και χαιρετίστηκε ως η μη υπογράφοντα ένωση. Λόγω της για την αντιμετώπιση των πιστών επίσκοποι Ουνίας που υπέγραψαν το έγγραφο σχετικά με τη σύνδεση για να μετανοήσουν. Έτσι απάντησε: «Έχουμε πωλούνται πίστη μας, ευσέβεια διαπραγματεύονται κακία, εντελώς καθαρή προσφορά να γίνει azimitami-opresnochnikami. Και τι έχουμε υπογράψει; Φοβάται φράγκα - αυτό είναι το δεξί χέρι που υπεγράφη, και μάλιστα λέξη ομολογούν τι η καταδικαστική απόφαση εκδόθηκε ". (Duka. Ιστορία του Βυζαντίου. Δούκα, Ιστορία Βυζαντινή, σελ. 216Α 
). Ο αυτοκράτορας για να τοποθετήσετε το θάνατο πατριάρχης Ιωσήφ μπορεί να εκχωρήσει μόνο μια ένωση υποστηρικτής Mitrophan Kizichesky γιατί δεν εφαρμόζουν πλήρως την Ουνία ορισμό. Οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν. Στο ναό, όπου υπηρέτησε ως υποστηρικτές ένωσης, οι άνθρωποι δεν συμμετέχουν στην υπηρεσία, θεωρώντας τους προδότες και όσους πωλούν την πίστη, ενώ θα παραχωρήσει ak τιμά Αγίου. Mark, ο οποίος θεωρήθηκε ως ένα πυλώνα της Ορθοδοξίας και αήττητος κυβερνήτη. 
Όμως Αγίου. Σημειώστε περιμένουν περισσότερο μάχες. Μετά την επιστροφή του στην Knstantinopol: Πήρε το κύριο βάρος της φροντίδας, μετακόμισε στην Έφεσο, και αργότερα με εντολή του αυτοκράτορα, παρέμεινε υπό κράτηση στο νησί της Λήμνου (1440-1441). Εκεί έγραψε την περίφημη Εγκύκλιο "Ιεχωβά σε όλη την ηπειρωτική χώρα και τα νησιά είναι τα Ορθόδοξοι Χριστιανοί" ("Πώληση τους απανταχού Της Γης ΚΑΙ Των νήσων 
ευρισκομένους Ορθοδόξους Χριστιανούς »(PG 160, 112-204 
.), στο οποίο φωτίζει Ορθοδόξων πιστών για το θέμα της Ένωσης, και ανήκει στους Λατίνους, και την ίδια στιγμή, επισημαίνει το γεγονός ότι η Ορθόδοξη πίστη Ottsoa διατηρούνται αμετάβλητες. Λατίνων που ο ίδιος αποκαλεί «αιρετικούς», επειδή πιστεύουν ότι «παράλογη και ασεβείς", επειδή Simvoru προστίθεται στην Πίστη " αδικαιολόγητη αύξηση »(filioque), και δικαιολογεί την περιγραφή των Λατίνων ως αιρετικών ως εξής:" Για να πω ευσεβείς νόμους ότι ένας αιρετικός και υπόκειται στους νόμους κατά των αιρετικών, που είναι τουλάχιστον κάπως μικρό παρεκκλίνει από την αληθινή πίστη »και εφ 'όσον το. Δύση μειώθηκε στην Ορθοδοξία, θα «κόψει το δικαίωμά τους ως αιρετικούς." 
Από την σχέση του τόσο με τους υποστηρικτές της Ορθόδοξης Ένωσης και του Πάπα, και η αιρετικούς Λατίνους Άγιος Μάρκος είναι μια σκληρή και ανυποχώρητη θέση. "Αποφύγετε τους σαν ένα τρέξιμο των φιδιών (και είναι ακόμα χειρότερα [φίδι]), και αυτά του Χριστού-hristotorgovtsev. "Έτσι, βλέπουμε ότι μετά την υπογραφή της Ένωσης του Αγίου Μάρκου ενισχύει σημαντικά τη θέση μας και δίνει ένα κολακευτικό χαρακτηριστικά των Λατίνων. 
αποφάσεις της Φερράρας-Φλωρεντίας καθεδρικό ναό στο μυαλό της Ορθόδοξης πληρότητα ήταν άκυρη και προαιρετική. Ήδη Gennady Sholary είναι "σύντομη απολογία" υπέρ των αντιπάλων της ένωσης, ο πατριάρχης latinomudrstvuyuschy Mitrofan χαρακτηρίζεται ως αιρετικός και πίστη μητροκτονία, από τριάντα τρεις υπογράφοντες την ένωση εγγράφως η πλειοψηφία απέρριψε και απέσυραν τις υπογραφές τους, ενώ στο μυαλό των πιστών παρέμεινε ως τον καθεδρικό ναό «ληστρική». Όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία επισήμως καταργηθεί Φερράρας-Φλωρεντίας καθεδρικό ναό. Μετά από 1443 ο καθεδρικός ναός έγινε στην Ιερουσαλήμ με την Ιερουσαλήμ, την Αλεξάνδρεια και ο Πατριάρχης Αντιοχείας, ο οποίος καταδίκασε lzheedinenie καθεδρικό ναό και λύσεων, καθώς και όλες οι Λατίνοι. Νέο Καθεδρικό Ναό πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη με Ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής το 1482, και καταδίκασε την «κακή και απερίσκεπτα στη Φλωρεντία μαζί τέλεια και η απόφαση ως ψεύτικα δόγματα και Καθολικής (= Ορθόδοξης) Εκκλησίες αλλοδαπός", και Φερράρας-Φλωρεντίας καθεδρικό ναό ανακηρύχθηκε «δεν παράγει αποτελέσματα και άκυρη και δεν έχει πραγματοποιηθεί." Όπως Αγίου Μάρκου με την κακή υγεία του θεώρησαν ότι το τέλος της επίγειας ζωής του, επέλεξε φοιτητής Sholariya του Gennady (αργότερα ο πρώτος Πατριάρχης μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης) ως το πλέον κατάλληλο ένωση διάδοχος στην καταπολέμηση, "γι 'αυτό ήταν για μένα ένας υπερασπιστής της Εκκλησίας και ο δωρητής του δόγματος ήχου και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δόγμα και αλήθεια. " 
Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός απεβίωσε στην ηλικία των 52 ετών, 23 του Ιουνίου του 1444 ή 1445, και θάφτηκε στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Mangan στην Κωνσταντινούπολη, σύμφωνα με τον αδελφό του Ιωάννη. μαθητής του, ο Οικουμενικός Sholary Πατριάρχης Gennady, τον καθεδρικό ναό του απόφαση το 1456 σετ για να γιορτάσουν τη μνήμη του ως αγίου στις 19 Ιανουαρίου και να τον κάνει μια υπηρεσία. και το 1734 κάτω από τον Πατριάρχη Σεραφείμ απόφαση συνοδική επιβεβαιώθηκε ότι ο Μάρκος ο Ευγενικός τιμάται ως άγιος, «Ιερά μας Χριστού Ιερά Ανατολική Εκκλησία αυτή Μάρκος ο Ευγενικός ευγονικής και ξέρει και τιμητικές διακρίσεις, και να αποδεχθούν ως σύζυγος ένας άγιος και θεοφόρος, και το μοναχό, Kindle ζήλο και ευλάβεια, και τα ιερά δόγματα μας και υπέρμαχος των σωστών λέξεων της ευσέβειας και ένα ωραίο αμυντικός, και μιμητής και της ίσης πριν ιερή θεολογία και Εκκλησία ukrasitelyam αρχαίους χρόνους. "

Οι αποφάσεις και οι εκτιμήσεις του ατόμου και τη συμβολή του Αγίου Μάρκου. 
Κατά τη διάρκεια των αναγνωρισμένες αρετές, η ιερότητα της ζωής, ευρεία παιδεία και αντίσταση στην Ορθόδοξη πίστη, σεβασμό Αγίου Μάρκου ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς. "Θαυμάσια αυτό πατέρας και ένας μεγάλος δάσκαλος, ευλογημένος ο κ. Μάρκος ο Ευγενικός, στην πραγματικότητα, έχει πολλές αρετές και τη σοφία και την εμπειρία των δογμάτων της Εκκλησίας» (Θεόδωρος Media). 
"Αυτό είναι ένα θαυμάσιο άνθρωπο, στολισμένο με πνευματικά χαρίσματα και γεμάτος από όλα τη θεία σοφία, έχοντας ζήσει μια ζωή της μοναχής, έγινε για πρώτη φορά ένα επίσκοπος, και, παρόλο που ο ίδιος ήταν μια αξιοσημείωτη πρόσωπο στον καθεδρικό ναό, είναι χωρίς πάθος, την προσκόλληση μόνο στο Θεό και με το μυαλό σου σ 'Αυτόν και μόνο, είναι πάντα μακριά από όλα τα εγκόσμια και που οδηγεί στην φροντίδα του σώματος. Και επειδή αυτό είναι τέτοια, που δεν φοβάται της εξορίας, δεν φοβάται την πείνα, η δίψα δεν θεωρείται, όχι ο φόβος του σπαθιού, δεν είναι τόσο ζωντανή φυλακή, ο θάνατος βρίσκει ευεργέτιδας "(Θεόδωρος Αγαλλιανός, μοναχός Mangano, η ηρωική και ανιδιοτελής επιτήδευση ιερό [από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Haraampiya Vasilopula, έκδοση ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ, σ.. 25-26]). 
"Godlike και την ψυχή μου, αλλά στην πράξη και στα λόγια, φαινόταν ένας στύλος της Ορθοδοξίας πριν από βασιλείς και οι τύραννοι, επειδή κήρυττε την αλήθεια γυμνό κεφάλι και δεν έλαβε την αμφίβολη μπήκε στο ιερό σύμβολο η προσθήκη της πίστης "(Manuel ρήτορας, ένας βιογράφος του Αγίου Μάρκου). 
«Ήταν ένα από τα πιο σοφή και ασκητές που ζουν στην έρημο, και όταν απέρριψε όλα για χάρη του Χριστού και Φέρτε το ζυγό της μοναχικής υπακοής, δεν παραβιάζονται τους όρκους τους στον Χριστό, δεν πρέπει να συγχέονται με τα εγκόσμια θόρυβος, γοητευμένος από τη δόξα, αλλά πριν από το θάνατό του, διατήρησε σταθερά τη ζεστασιά της πίστης στο Χριστό, iereystve διακοσμημένα σε arhiereystve δοκάρια αγωνίστηκε για την Εκκλησία είναι πολύ καλά, ήταν το πιο δύσκολο ανένδοτος, τίμησαν τους προγόνους μας ... Ο σύζυγός μου, ο καλύτερος από όλους εμάς στην λέξη και η ζωή ... το μόνο Εμείς αλήθεια επίσκοπος »(Gennady Sholary, σε επικήδειο λόγο του, της αρετής και της πίστης του Αγίου Μάρκου). 
Όμως, οι υποστηρικτές της ένωσης αναγνώρισε την αξιοπρέπεια ενός αγίου. «Κατά την άσκηση της Ελληνικής και άρδευση Saints Cathedral - canon και γενικά ασυναγώνιστες" (Duca, να χειριστεί την άλωση της Κωνσταντινούπολης), «μια πραγματικά σοφή και ανώτερη θεολόγος" (Βησσαρίων). Ακόμη και ο καθολικός θεολόγος Ιησουιτών Gill., Ιστορικός καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας (σελ. 462 και 413), με ειλικρίνεια, "Mark ήταν γεμάτη από φλογερό σταυροφόρος πάθος, αυτός ήταν ο μόνος ιεράρχης ο οποίος αρνήθηκε να υπογράψει το διάταγμα της Φλωρεντίας, και ως εκ τούτου η μόνη συνεπής, δεν υπόκεινται σε κριτική. Και μαζί με όλα αυτά, απολάμβανε το σεβασμό για την ιερότητα της ζωής.Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η επιρροή του για τους συμπατριώτες του ήταν τόσο μεγάλη. "

Πηγές - Βιβλιογραφία 
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΗΓΕΣ-(ενδεικτική)   
 -Νικ. Π. Βασιλειάδης, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και η Ένωσις των Εκκλησιών, εκδ. ΣΩΤΗΡ, Αθήναι 2007. 
 αρχιμ-. Χαραλ. Βασιλόπουλος, Βίοι Αγίων, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, εκδ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ, Αθήναι 1977. 
Γιόζεφ-Gill, Η Σύνοδος της Φλωρεντίας, εκδ. ΚΑΛΟΣ ΤΥΠΟΣ, Αθήναι 1962.   
Δούκας-, Ιστορία Βυζαντινή, Χρονικόν της Αλώσεως. 
 Ιω-. Καρμίρης, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, εκδ.ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ, Αθήναι 1960. 
 Θεόφιλος-Καναβός, μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, Βίος και Πολιτεία tou οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Μάρκου Ευγενικού tou, εκδ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ, Αθήναι 1989. 
Γρηγόριος-Λαρεντζάκης, □ Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός n λέξης ενότητα ΚΑΙ Των 
 Εκκλησιών Ανατολής ΚΑΙ Δύσεως, εκδ. Επέκταση, Κατερίνη 1999. 
ΠΡΑΚΤΙΚΑ της αγίας-ev Φλωρεντία Συνόδου, Acta Graeca, J. Gill, ed. Ρ.Ι.Ο., Roma 1953. 
Συλβέστρος-Συρόπουλος, Απομνημονεύματα.  

 © Η μετάφραση γίνεται από Ιερομονάχου Σεργκέι Troitsky και MM 
1Μάρκος ουχ υπέγραψεν, ουδέν εποιήσαμεν!

πηγή

Η ΤΥΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

αρχιμ. Κυρίλλου Κεφαλοπούλου

            Η ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης με την τυπολογική της εκπλήρωση στην Καινή Διαθήκη αποτελεί μία βασική αρχή της βιβλικής ερμηνευτικής του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου αποτελεί την μυσταγωγική οδό για τον πιστό στο Μυστήριο του Χριστού. Με αυτόν τον πνευματικό τρόπο ο άγιος Κύριλλος κατανοεί τον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης. «Ο λόγος των προφητών διαμορφώνεται σε σχέση με τα ορατά καταληπτά πράγματα, αλλά έχει την αναφορά του στα υπέρ νουν και διάνοιαν».[1] Αυτό είναι το καθήκον του ερμηνευτή, να ανασηκώσει το κάλυμμα που επισκιάζει την ζωή των ανθρώπων, τις διατάξεις και την τελετουργία της Παλαιάς Διαθήκης, να αποκαλύψει τις αινιγματώδεις εικόνες της Παλαιάς Διαθήκης και να φανερώσει την δύναμη της αλήθειας.[2]

            Η ερμηνευτική μέθοδος που ακολουθεί ο άγιος Κύριλλος και προσδιορίζει την σχέση της Παλαιάς με την Καινή Διαθήκη ως σκιά και τύπον της αληθείας, καλείται τυπολογική και είναι κοινή ανάμεσα στους  ερμηνευτές Πατέρες της Εκκλησίας, έχει δε την απαρχή της στην θεολογία του Αποστόλου Παύλου. Η ερμηνεία του αγίου Κυρίλλου στην Καινή Διαθήκη συχνά βασίζεται στην χρήση της Παλαιάς Διαθήκης ως αναφορά και απόδειξη των επιχειρημάτων του. Χρησιμοποιεί την Παλαιά Διαθήκη ως μαρτυρία υψηλής θεολογικής αυθεντίας σε θέματα δόγματος και ερμηνείας. Οι προτυπώσεις της Παλαιάς Διαθήκης βρίσκουν την εκπλήρωσή τους στο Πρόσωπο του Χριστού, και επομένως η πνευματική τους αλήθεια αποκαλύπτεται πλήρως.[3] Έτσι η ερμηνεία του αγίου Κυρίλλου είναι τυπολογική, πνευματική, μα κυρίως χριστοκεντρική. Συχνοί και επαναλαμβανόμενοι τύποι της Παλαιάς Διαθήκης, των οποίων ο άγιος Κύριλλος κάνει χαρακτηριστική τυπολογική ερμηνεία, με σαφή αναφορά στον Χριστό, είναι ο Μωυσής, η κιβωτός της Διαθήκης, η Σκηνή, το Σάββατο, η περιτομή, κ.ά.[4] ο άγιος Κύριλλος αποδίδει στις τελετουργικές διατάξεις του Νόμου ως προς την προσφορά θυσιών, την Σκηνή, το θυσιαστήριο κλπ. Μία τυπολογία εκπληρούμενη στην εν πνεύματι και αληθεία χριστιανική λατρεία. Καθήκον του ερμηνευτή είναι να αποκαλύψει την ομορφιά και την αλήθεια των τύπων της Παλαιάς Διαθήκης, για να γίνει κατανοητό το κεκρυμμένο νόημα αυτών.[5] Ο άγιος Κύριλλος παίρνει αυτές τις προτυπώσεις της Παλαιάς Διαθήκης και τις ερμηνεύει υπό το φως της αληθείας της Καινής Διαθήκης, πάντοτε μέσα από μία χριστολογική και χριστοκεντρική ερμηνευτική. Ως προς τούτο, ακολουθεί την τυπολογία του αποστόλου Παύλου, ιδίως στην προς Εβραίους Επιστολή, των πρώτων αποστολικών πατέρων και της Αλεξανδρινής εξηγητικής σχολής. Στο σημείο αυτό, καλόν είναι να αναφερθούμε σε δύο πιο χαρακτηριστικές τυπολογίες που κατέχουν σημαίνουσα θέση στην ερμηνευτική του αγίου Κυρίλλου, αυτές του Μωυσέως- Χριστού και του μάννα- Άρτου της Ζωής.

Ήδη ο άγιος Κύριλλος έχει ασχοληθεί εκτενώς με την τυπολογία Μωυσέως- Χριστού στα «Γλαφυρά εις την ¨Εξοδον».[6] Στο Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννη δηλώνει ότι ο Μωυσής σημαίνει την έλευση του Σωτήρος, και επικεντρώνεται στο χωρίο του Δευτερονομίου 18:15-19, στο οποίο, σημαίνεται το Μυστήριο του Χριστού. Όπως οι Ισραηλίτες δεν μπορούσαν να ακούσουν την φωνή του Κυρίου ή να Τον δουν χωρίς να πεθάνουν, ο Θεός χρησιμοποιεί τον Μωυσή ως μεσολαβητή για να μεταδώσει το θέλημά Του και τον Νόμο στους Ισραηλίτες, έτσι και στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός μεταφέρει και φανερώνει το θέλημα του Θεού στον λαό Του. Ο Χριστός είναι ο «νέος Μωυσής», με την διαφορά ότι ο Μωυσής ήταν απλώς αυτός που μετέδωσε τον Νόμο του Θεού στον λαό, ενώ ο Χριστός είναι ο Ίδιος ο Νομοθέτης. Στην υπόσχεση του Θεού ότι θα εγείρει ένα προφήτη από ανάμεσά σας όμοιο με τον Μωυσή (Δευτ. 18:18), προτυπώνεται η έλευση του Χριστού ως Ενσάρκου Λόγου. Όταν ο Χριστός λέγει ότι «ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ου μοιχεύσης. Εγώ δε λέγω υμίν…» (Ματθ. 5:27), ομιλεί ως νέος Μωυσής που νομοθετεί. Εφ’ όσον οι Ιουδαίοι πιστεύουν στον Μωυσή, οφείλουν να πιστεύσουν και στον Χριστό που εκπληρώνει τον Νόμο και τους Προφήτες[7] και οι δύο, Μωυσής και Χριστός μεταφέρουν τον Νόμο του Θεού στους ανθρώπους, με την διαφορά ότι ο Χριστός δεν είναι ένας απλώς ανθρώπινος νομοθέτης, αλλά θεϊκός, ο Ίδιος ο Υιός του Θεού, ο  εκπληρών τον Νόμο, ανώτερος του Μωυσέως και των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.

Μία άλλη συνήθης τυπολογία στην ερμηνευτική του αγίου Κυρίλλου είναι αυτή του μάννα, «που αποτελεί τύπον της παρουσίας του Χριστού και των πνευματικών χαρίτων μέσω Αυτού». Ο άγιος Κύριλλος χρησιμοποιεί το μάννα ως τύπο του Χριστού, όπως έκανε και με τον Μωυσή. Το μάννα ήταν ένα καθημερινώς επαναλαμβανόμενο θαύμα του Θεού επί σαράντα έτη. Ο μυστηριώδης αυτός ουράνιος άρτος που έθρεψε τους Ισραηλίτες στην έρημο αποτελεί προτύπωση του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού, που δίδεται στους πιστούς ως πνευματική τροφή (άρτος ζωής, σώμα Χριστού στην θεία κοινωνία). Όπως το μάννα έθρεψε τους Ισραηλίτες στην έρημο με σκοπό να τους αποτρέψει από την ενθύμηση των τροφών στην Αίγυπτο και την επιθυμία επιστροφής σε αυτήν (Έξοδος 16:1-3), κάτι που θα σήμαινε επιστροφή στις κοσμικές απολαύσεις της σαρκός, φροντίζει ο Θεός να παράσχει στον λαό Του τροφή. Το ίδιο κάνει και στην Καινή Διαθήκη, όπου το σώμα του Χριστού αποτελεί την πνευματική τροφή των πιστών.[8]

Επί πλέον, η Αγία Γραφή λέγει ότι την έκτη ημέρα, ο λαός μάζευε ποσότητα μάννα για δύο ημέρες (Έξοδος 16:5). Ο άγιος Κύριλλος ερμηνεύει ότι την εβδόμη ημέρα, που σημαίνει τον χρόνο ελεύσεως του Χριστού, ο άρτος ο αληθινός βρίσκεται ανάμεσά μας, και γι’ αυτό δεν χρειαζόμαστε το μάννα. Ο Χριστός ως ο Άρτος της Ζωής, αντικαθιστά τον τύπο του μάννα της Παλαιάς Διαθήκης. Το μάννα που διετηρείτο αδιάφθορο στην Σκηνή, στα Άγια των Άγίων, κρυμμένο στο στάμνο του Ααρών, σημαίνει το κεκρυμμένο πνευματικό μάννα, τον πολύτιμο Λόγο του Θεού που αποθησαυρίζει μέσα στην καρδιά του ο κάθε πιστός, και του προσφέρει, μέσω της θείας κοινωνίας, τροφή αθανασίας και οδηγεί σε καινή ζωή άφθορο και αιώνιο.[9]

Ο άγιος Κύριλλος κάνει χρήση αυτής της τυπολογίας του μάννα- Άρτου της Ζωής, όταν ερμηνεύει τους λόγους του Χριστού, που συσχετίζουν το μάννα της Παλαιάς Διαθήκης με τον άρτο της ζωής, το ίδιο το σώμα του Χριστού, που τρέφει τους πιστούς, και έχει την ίδια ουράνια προέλευση (Ιω. 6:34).

Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι ο άγιος Κύριλλος βασίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, ως πηγή αποδεικτική του χριστιανικού δόγματος και της αληθούς πίστεως. Ζώντας ο ίδιος στο πνευματικό κλίμα της Αλεξανδρείας, με την πολυπληθή εβραϊκή κοινότητα κείμενη εχθρικά προς τον χριστιανισμό, ο άγιος Κύριλλος καταφεύγει στην Παλαιά Διαθήκη συχνά ως κείμενο υψηλής αυθεντίας αλλά και πηγή θεολογικών επιχειρημάτων, ως μία αδιαμφισβήτητη μαρτυρία ότι ο Χριστός είναι όντως Υιός Θεού, και Θεός Σωτήρας Λυτρωτής (Μεσσίας). Έτσι, η Παλαιά Διαθήκη του παρέχει εκείνους τους τύπους και τις προτυπώσεις που χρησιμεύουν ως βάση της Χριστολογίας και της ερμηνευτικής του αγίου Κυρίλλου.

---

[1] Υπόμνημα εις Ησαϊαν 4,4 (P.G. 70,1092 A).

[2] Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, P.G. 72, 901M.

[3] Υπόμνημα εις την προς Ρωμαίους Επιστολή, P.G. 74, 780 D.

[4] Υπόμνημα εις Ιωάννην, P.G. 73, 420 B- 440 B.

[5] Περί της εν πνεύματι και αληθεία προσκυνήσεως και λατρείας, P.G. 68,149 C.

[6] P.G. 69, 386 C- 392 B.

[7] Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην, P.G. 73, 266- 267B.

[8]  Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην, P.G. 73, 313. Η όλη διαπραγμάτευση της τυπολογίας του μάννα βρίσκεται στο P.G. 73, 310 D- 328.

[9] ¨Ο.π., P.G. 73, 319-320.

πηγή

ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ Αρχιμ Κύριλου Κεφαλόπουλου

πηγή

         μία άγνωστη πατερική μορφή της Φιλοκαλίας-
Και η διδασκαλία του για την καταπολέμηση των θανάσιμων παθών

Αρχιμ Κύριλου
(Κεφαλόπουλου)

Ο όσιος Κασσιανός, αποτελεί μία εν πολλοίς άγνωστη, αλλά σημαντική   πατερική μορφή, που έζησε μάλιστα στην χρυσή περίοδο της Εκκλησίας μας(4ος-5ος αι.)και υπήρξε σύγχρονος των μεγάλων Πατέρων Βασιλείου, Γρηγορίου του Θεολόγου, Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του οποίου υπήρξε και μαθητής κ.ά. Ο όσιος  Κασσιανός είναι σπουδαίος για τα ασκητικά του συγγράμματα που περιελήφθησαν  στην »Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών», στα οποία συμπυκνώνει την πείρα των ορθοδόξων ασκητών της Ανατολής, και διότι μετέφερε και διέδωσε στην Δύση το  πνεύμα του ορθοδόξου μοναχισμού.
Ο όσιος Κασσιανός γεννήθηκε στο δεύτερο μισό του 4ου αι. (πιθανότατα το 360 μ.Χ.). Προερχόταν από οικογένεια πλούσια και ευγενική, που κατείχε υψηλή κοινωνική θέση στην αριστοκρατία της χριστιανικής Ρωμαϊκής  αυτοκρατορίας.  Μάλιστα, ο πατέρας του κατείχε ανώτερη διοικητική θέση στο ρωμαϊκό κράτος. Κατά γενική παραδοχή καταγόταν από την Ρώμη, αν και θα λέγαμε ότι υπάρχει μία σύγχυση σχετικά με την καταγωγή του οσίου Κασσιανού, αν δηλ. ήταν Ρωμαίος λατινόφωνος ή Έλληνας. Η σύγχυση επιτείνεται από το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στην Δύση(Ρώμη, Γαλατία) και ότι έγραψε τα έργα του στα λατινικά, αν και για πολλά χρόνια έζησε στην Σκυθόπολη της Μ. Ασίας και την Ανατολή. Ωστόσο, το ότι συνέγραψε τα έργα του στην λατινική δεν σημαίνει ότι αυτή ήταν και η μητρική του γλώσσα, αφού η ευγενική του καταγωγή και η οικογενειακή του προέλευση του έδωσε την δυνατότητα να αποκτήσει ευρεία μόρφωση και παιδεία δίγλωσση(ελληνική και λατινική), όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη.
Σε νεαρή ηλικία, και έχοντας ολοκληρώσει την κοσμική του παιδεία, και ενώ  είχε όλες τις προϋποθέσεις για σταδιοδρομία στην διοίκηση της αυτοκρατορίας, επιλέγει τον δρόμο του μοναχικού βίου. Ως μοναχός βρίσκεται στην  Παλαιστίνη, και αργότερα με την ευλογία του ηγουμένου του, ταξιδεύει στην  Αίγυπτο, για να γνωρίσει από κοντά τους φημισμένους ασκητές της Θηβαΐδος και της Νιτρίας, συνομιλεί μαζί τους και καταγράφει την ζωή τους στα κοινόβια, τις πνευματικές και ασκητικές τους εμπειρίες.
Αργότερα, ο όσιος Κασσιανός συνδέεται με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, χειροτονείται διάκονος και τον ακολουθεί στην Κων/πολη. Με την εκθρόνιση του Χρυσοστόμου από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κων/πόλεως και την εξορία του(404 μ.Χ.), ο Κασσιανός καταφεύγει στην Ρώμη, και μετά στην περιοχή της Μασσαλίας, όπου με την προτροπή και την σύμφωνο γνώμη του επιχωρίου επισκόπου  Κάστορος, ιδρύει δύο μοναστήρια, ένα ανδρικό και ένα γυναικείο, και τα οργανώνει σύμφωνα με τα πρότυπα του κοινοβιακού μοναχισμού της ορθοδόξου Ανατολής.
Εκείνο που καθιστά σημαντική την μορφή του αββά Κασσιανού είναι  ότι, κατόπιν προτροπής του επισκόπου Κάστορος, ο Κασσιανός κατέγραψε τις γνώσεις και τις εμπειρίες από την δική του ζωή ως μοναχού καθώς και τις επαφές και συνομιλίες που είχε με τους γέροντες ασκητές της ερήμου της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης, για πνευματική ωφέλεια και οικοδομή των μοναχών των δύο κοινοβίων που ο ίδιος ίδρυσε στην Μασσαλία, αλλά και για την πνευματική ζωή των χριστιανών της Δύσης, για τους οποίους άλλωστε και συνέγραψε στην λατινική γλώσσα.
Τα γραπτά του αποπνέουν το νηπτικό και ασκητικό πνεύμα των μοναχών της Ανατολής. Στο έργο του »Κοινοβιακές διατυπώσεις»  καταγράφει τον τρόπο οργάνωσης των μοναστηριών και τους κανόνες που διέπουν την ζωή του μοναχού  στα κοινόβια μονές. Ο αββάς Κασσιανός επίσης κατέγραψε τις »Συνομιλίες» του με τους ασκητές της Αιγύπτου. Από τα έργα του αββά Κασσιανού στην »Φιλοκαλία»  συμπεριλήφθησαν δύο κείμενα, το »Περί των οκτώ λογισμών» και ο λόγος »Περί διακρίσεως», μέσα από τα οποία αναλύει τα οκτώ θανάσιμα πάθη, της  γαστριμαργίας, πορνείας, φιλαργυρίας, οργής, λύπης, ακηδίας κενοδοξίας, υπερηφανίας, που αποτελούν επαναλαμβανόμενες πράξεις και   λογισμούς, σκέψεις, συνήθειες ριζωμένες στον άνθρωπο, και εξηγεί πως μπορούν να  αντιμετωπισθούν, ενώ παράλληλα τονίζει την σπουδαιότητα της διάκρισης ως αρετής  πνευματικής που προφυλάσσει τον αγωνιζόμενο χριστιανό από ακρότητες, μονομέρειες και στρεβλώσεις πνευματικές, όλες τις παγίδες του πονηρού. Με τρόπο απλό και σαφή ο αββάς Κασσιανός δίνει πρακτικές συμβουλές ωφέλιμες για όποιον ετοιμάζεται να αναλάβει ασκητικό αγώνα.
Η ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την μνήμη του αγίου Κασσιανού στις 29  Φεβρουαρίου, ενώ και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον αναγνωρίζει ως τοπικό της άγιο(τιμάται ιδίως στην Νότιο Γαλλία). 
Ο αββάς Κασσιανός στην διάκριση των παθών της ψυχής ακολουθεί την  ανάλυση της παθογένειας της ανθρώπινης ψυχής που είχαν κάνει οι προηγούμενοι ασκητές και ερημίτες της Αιγύπτου, τους οποίους είχε επισκεφθεί και είχε   συνομιλήσει μαζί τους, ωστόσο ο όσιος Κασσιανός συστηματοποιεί την διδασκαλία τους, και ως προς το σημείο αυτό γίνεται πρωτοπόρος στο θέμα »διάκριση των οκτώ θανάσιμων λογισμών», που αποτελεί κλασσικό και θεμελιακό ζήτημα στην σκέψη των νηπτικών Πατέρων. Πολλοί μεταγενέστεροι Πατέρες ακολουθούν τον διαχωρισμό  των παθών όπως τον έκανε ο Κασσιανός. Κάποιοι παραπέμπουν σε αυτόν ευθέως και ονομαστικώς, όπως ο άγ.Ιωάννης της Κλίμακος και ο Μέγας Φώτιος.
Ο αββάς Κασσιανός, αναφερόμενος στα συγκεκριμένα οκτώ πάθη λογισμούς  της ψυχής, τα χαρακτηρίζει ως θανάσιμα, με την έννοια ότι αποτελούν θανάσιμες ψυχικές αρρώστιες που θολώνουν, σκοτίζουν την διάνοια και την σκέψη του ανθρώπου, οδηγούν την ψυχή σε »παρά φύσιν» ενέργειες, σε πράξεις που απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Θεό, τον αιχμαλωτίζουν σε εμπαθείς καταστάσεις=εξαρτήσεις από τα διάφορα πάθη, που αν δεν διαγνωσθούν και θεραπευθούν εγκαίρως, οδηγούν στον θάνατο της ψυχής και τον αιώνιο χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό. Όταν λοιπόν τα πάθη αυτά κυριαρχήσουν στον νου και την καρδιά του ανθρώπου, τον εξαγριώνουν και τότε ο άνθρωπος γίνεται»δίποδο και  ανθρωπόμορφο θηρίο»(Ιω. Χρυσόστομος).Ας δούμε λοιπόν πως ο όσιος Κασσιανός με τρόπο πρακτικό αναλύει τα πάθη αυτά και τις πνευματικές συμβουλές που δίνει για την καταπολέμησή τους. 
Ο αββάς Κασσιανός ξεκινά από το πάθος της γαστριμαργίας, και κάνει λόγο για μέτρο και εγκράτεια στα φαγητά, και επισημαίνει ότι »εξ’ αιτίας της υπερβολής της  αποχής από την τροφή ατονεί το σώμα και γίνεται πιο απρόθυμο για τις πνευματικές  εργασίες, και άλλοτε όταν γεμίσει από το βάρος των τροφών προκαλεί αμέλεια και  εξασθένηση της ψυχής…Τις τροφές τις χρησιμοποιούμε τόσο ώστε να ζήσουμε, όχι για να σκλαβωθούμε στις ορμές της επιθυμίας. Η μετρημένη και σε λογικά όρια  τροφή βοηθά στην υγεία του σώματος, δεν αφαιρεί την αγιότητα. Ακριβής κανόνας εγκρατείας, όπως παρέδωσαν οι Πατέρες, είναι να σταματούμε να τρώμε πριν χορτάσουμε». Έτσι, ο Κασσιανός μας δίνει το μέτρο της εγκράτειας στις τροφές ως αντίδοτο στο πάθος της γαστριμαργίας ενώ παράλληλα συνδυάζει την σωματική  νηστεία με την πνευματική προσπάθεια. »Για την τέλεια καθαρότητα της ψυχής, δεν αρκεί μόνη η εγκράτεια στα φαγητά, αν δεν συντρέχουν και οι υπόλοιπες αρετές. Ας  συγκρατούμε την κοιλιά μας και να υποδουλώνουμε το σώμα όχι μόνο με νηστεία, αλλά και με αγρυπνία και κόπο και πνευματικά αναγνώσματα». 
Στην συνέχεια ο αββάς Κασσιανός κάνει λόγο για τους λογισμούς της  πορνείας και των σαρκικών επιθυμιών, συνιστά μάλιστα πως πρέπει να αναλάβουμε διπλό αγώνα, σωματικό και ψυχικό για την καταπολέμησή τους. Η σωματική νηστεία για να οδηγήσει στην πνευματική καθαρότητα πρέπει να συνδυαστεί με πυκνή προσευχή, μελέτη των Γραφών και εργασία, »που αναστέλλουν τις ορμές της ψυχής και απομακρύνουν τις αισχρές φαντασίες. Πρώτα πρώτα οφείλει κανείς να φυλάττει την καρδία του από ρυπαρούς λογισμούς, γιατί από την καρδιά βγαίνουν διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείες, πορνείες κτλ. (Ματθ.15,19)».Με την χάρη του Θεού, την προσευχή, την νηστεία και την πνευματική μελέτη μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει τους πονηρούς λογισμούς, με την προφύλαξη των αισθήσεων και την επιμέλεια της διανοίας κατορθώνονται να αποκρούονται οι πειρασμοί. »Γι’ αυτό οφείλουμε να φροντίζουμε να έχουμε όχι μόνον εγκράτεια σώματος, αλλά και συντριβή καρδίας και πυκνές προσευχές, ώστε το καμίνι της σάρκας μας, που ανάβει καθημερινά με τους ερεθισμούς της επιθυμίας, να το σβήσουμε με την δρόσο του Πνεύματος». Η  προσοχή και η προφύλαξη διευκολύνουν στην καθαρότητα της ψυχής.
Στην συνέχεια ο αββάς Κασσιανός καταπιάνεται με το πάθος της  φιλαργυρίας, που το χαρακτηρίζει ως μία κακή επιθυμία, που αν παραμεληθεί εν τη γεννήσει της θα καταστεί πολύ καταστρεπτική, γενεσιουργός αιτία και ρίζα όλων των κακών(Α’ Τιμ.6,10).»Η αρρώστια αυτή σέρνει τον άνθρωπο, ώστε να τον ρίξει και  στην ειδωλολατρεία, γιατί αφού απομακρύνει ο φιλάργυρος το νου του από την αγάπη του Θεού, αγαπά είδωλα, δηλ. τα νομίσματα». Για τους φιλάργυρους, η χρήση των  χρημάτων γίνεται πάθος, μία παρά φύσιν και παράλογη εξάρτηση, που θεοποιεί το  χρήμα. Απομακρύνονται από τον Θεό, χάνουν την ευλογία και την χαρά του να δίνουν και να προσφέρουν στους συνανθρώπους τους(Πραξ.20,35 //Ματθ.19,21).»Πρέπει λοιπόν με κάθε επιμέλεια να ξεριζώνουμε από την ψυχή μας την ρίζα όλων των κακών, την φιλαργυρία, γνωρίζοντας καλά ότι όταν μένει η ρίζα, εύκολα φυτρώνουν τα κλαδιά. Ας έχουμε μπροστά μας το παράδειγμα του Ιούδα, και το απρόσμενο του θανάτου, μήπως όταν έρθει ο Κύριος βρει λερωμένη την συνείδησή μας από την φιλαργυρία και μας πει όπως στον πλούσιο εκείνον του Ευαγγελίου: ανόητε, αυτή την νύχτα ζητούν την ψυχή σου, σε ποιον θα πάνε αυτά που ετοίμασες?».
Τέταρτο κατά σειράν πάθος που με την βοήθεια του Θεού οφείλει να κόψει ο  χριστιανός από το βάθος της καρδιάς μας είναι »το θανατηφόρο δηλητήριο της οργής, του θυμού», όπως το αποκαλεί ο αββάς Κασσιανός. Και συνεχίζει: »όσο το πονηρό τούτο πνεύμα της οργής κάθεται στην καρδιά μας και τυφλώνει με τις  σκοτεινές αναταραχές τα μάτια της καρδιάς μας, ούτε το συμφέρον της ψυχής μας μπορούμε να διακρίνουμε, ούτε να φθάσουμε ποτέ την πνευματική γνώση ή την  τελειότητα της αγαθής σκέψεως, ούτε να γίνουμε μέτοχοι της αληθινής πνευματικής ζωής, ούτε το θείο και αληθινό φως μπορεί να δεχθεί ο νους μας, ούτε να γίνουμε  μέτοχοι της θείας σοφίας, γιατί είναι γραμμένο ΄΄στον κόρφο των ανοήτων αναπαύεται ο θυμός΄΄-(Εκκλης.7,9),ούτε την αρετή της διάκρισης μπορούμε να αποκτήσουμε, ούτε θα μπορέσουμε να αποδώσουμε το δίκαιο με προσεκτική και  νηφάλια καρδιά, καθώς είναι γραμμένο ΄΄ο θυμός του ανθρώπου δεν πραγματοποιεί την δικαιοσύνη του Θεού(Ιακ.1,20).Όποιος λοιπόν θέλει να φθάσει στην τελειότητα  και επιθυμεί να αγωνισθεί τον πνευματικό αγώνα, ας είναι ξένος από το ελάττωμα της οργής και του θυμού, και ας ακούει τον Απ. Παύλο που λέγει ΄΄κάθε έχθρα και οργή και θυμός και κραυγή και βλασφημία, ας φύγει από σας μαζί με κάθε κακία΄΄-(Εφες.4,31).
 Για τον μόνον λόγο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε θετικά τον θυμό  μας, σημειώνει ο αββάς Κασσιανός, είναι όταν τον στρέφουμε εναντίον των εμπαθών και φιλήδονων λογισμών. ΄΄Οργίζεσθε και μην αμαρτάνετε΄΄, δηλ. με οργή να  απομακρύνουμε τους πονηρούς λογισμούς και έτσι να αποφεύγουμε την αμαρτία.
Τις περισσότερες φορές όμως, ο θυμός μας στρέφεται κατά των αδελφών  μας. Η αγριότητα και η εμπάθεια της ψυχής μας προτιμά να θυμάται την κακία και να  μνησικακεί κατά των αδελφών μας, ακόμη και την ώρα της προσευχής. Πρέπει να  έχουμε το θάρρος να εντοπίσουμε μέσα στην καρδιά μας τις αιτίες που προκαλούν σκέψεις και πράξεις θυμού, και να μην επιρρίπτουμε την ευθύνη του πνεύματος της οργής στους συνανθρώπους μας, αλλά στην δική μας πνευματική ολιγωρία και ραθυμία να εκριζώσουμε τον θυμό από την καρδιά μας. »Όταν τύχει αφορμή θυμού, όταν κάποιος είναι παρών που να μας ερεθίζει και να μας φέρνει σε δοκιμασία, τότε αμέσως τα πάθη εντός μας ξεπηδούν από τον τόπο που ησύχαζαν κρυμμένα, με μεγαλύτερη σφοδρότητα και αγριότητα». Οφείλουμε λοιπόν, όπως μας συμβουλεύει ο αββάς Κασσιανός, όχι μόνον »να συγκρατούμε το στόμα μας τον καιρό του θυμού να μην λέει λόγια οργής, αλλά να καθαρίζουμε την καρδιά μας από την μνησικακία και να μην στριφογυρίζουμε στο μυαλό μας πονηρούς λογισμούς εναντίον των αδελφών μας» .»Η τέλεια θεραπεία της ασθένειας της οργής είναι να πιστέψουμε ότι ούτε για δίκαιες ούτε για άδικες αφορμές επιτρέπεται να θυμώνουμε. Επειδή όταν η οργή σκοτίσει την διάνοια, ούτε διάκριση, ούτε σωστή σκέψη, ούτε δικαιοσύνη θα βρεθεί μέσα μας, ούτε ναός του Αγίου Πνεύματος μπορεί να γίνει η ψυχή μας, αλλά θα μας κατακυριεύσει το πνεύμα της οργής σκοτίζοντας την διάνοιά μας. Ας φυλαγόμαστε από την οργή», σημειώνει συμπερασματικά ο αββάς Κασσιανός.
Ο όσιος μας προειδοποιεί επίσης για το πνεύμα της λύπης, που σκοτίζει την  ψυχή, παραλύει κάθε πνευματική δραστηριότητα, κατατρώει την ψυχή, την γεμίζει με μελαγχολία, δυσαρέσκεια, πλήξη και οδηγεί σε πνευματική παραίτηση και  απελπισία. Ο λογισμός της λύπης που προέρχεται από τον πονηρό και καταλήγει σε  απελπισία και οκνηρία ο αββάς Κασσιανός συμβουλεύει να την θεραπεύσουμε με την προσευχή και την ελπίδα στον Θεό, την μελέτη των θείων λόγων και την  συναναστροφή με ευλαβείς ανθρώπους. 
Σχετικός με το πνεύμα της λύπης είναι και ο λογισμός της ακηδίας, του αισθήματος δηλ. της αμέλειας και της πλήξης. Η ακηδία πλήττει τους ευλαβείς  χριστιανούς προκαλώντας τους ατονία και έλλειψη ενδιαφέροντος για κάθε είδους εργασίας, σωματικής ή πνευματικής, κάνει ανυπόφορη την παρουσία και την  συναναστροφή με τους άλλους, πολλές φορές υποβάλλει λογισμούς αναχώρησης και μετάβασης σε άλλο τόπο, δήθεν για πνευματική ωφέλεια. Ο αββάς Κασσιανός  εναντίον του πνεύματος της ακηδίας που με ύπουλο τρόπο ναρκώνει και παραλύει  κάθε πνευματική δραστηριότητα και ενδιαφέρον, συνιστά την πνευματική εγρήγορση, την υπομονή στην εργασία και την προσευχή, όπως και την επικοινωνία  και συμπαράσταση από άλλους πνευματικούς αδελφούς. 
Έβδομο κατά σειράν λογισμό θανάσιμο αναφέρει ο αββάς Κασσιανός το  πνεύμα της κενοδοξίας, που το θεωρεί ως δυσκολοπολέμητο, διότι καθώς η κενοδοξία είναι πολύμορφη, εκδηλώνεται σε κάθε πράξη και λόγο, σε σιωπή, σε έργο, στην προσευχή, σε κάθε πνευματική προσπάθεια. Ο πονηρός υποβάλλει  λογισμούς αυτοδικαίωσης για τις πιθανές αρετές που διαθέτει ο πιστός, για την  πνευματική του πρόοδο και ανωτερότητα σε σχέση με τους υπολοίπους, και για τις οποίες οι άλλοι οφείλουν να τον τιμούν και να τον επαινούν. »Εκείνος λοιπόν που θέλει να πολεμήσει τέλεια και να στεφανωθεί με το στεφάνι του δικαίου, πρέπει με κάθε τρόπο να φροντίσει να νικήσει το πολύμορφο αυτό θηρίο της κενοδοξίας, έχοντας μπροστά του τον στίχο του Δαυίδ ΄΄ο Κύριος διεσκόρπισε τα οστά των ανθρωπαρέσκων(Ψαλμ.52,6)και να μην κάνει τίποτε επιδιώκοντας τον ανθρώπινο έπαινο, αλλά να επιζητεί την αμοιβή μόνο από τον Θεό. Και αποβάλλοντας πάντοτε τους λογισμούς που έρχονται στην καρδιά του και τον επαινούν, να ταπεινώνει τον εαυτό του ενώπιον του Θεού. Έτσι θα μπορέσει με την βοήθεια του Θεού να απαλλαγεί από το πνεύμα της κενοδοξίας».
Στην κορυφή των θανάσιμων παθών ο αββάς Κασσιανός τοποθετεί την  υπερηφάνεια, που προσβάλλει όσους έχουν προχωρήσει πνευματικά και επιχειρεί να τους γκρεμίσει  από το ύψος της αρετής που έφθασαν. Ενώ κάθε άλλο πάθος πολεμά μία συγκεκριμένη αρετή, λ.χ. η γαστριμαργία την εγκράτεια, η πορνεία την σωφροσύνη, η φιλαργυρία την ακτημοσύνη, ο θυμός την πραότητα, αντιθέτως η υπερηφάνεια σκοτίζει ολόκληρη την ψυχή, καταστρέφει ολοκληρωτικά κάθε αρετή, την διαστρέφει και την κατεδαφίζει εκ θεμελίων. Όπως ο άγγελος εκείνος, ο  Εωσφόρος, που είχε στολισθεί με πολλές αρετές από τον Θεό, εξέπεσε του ουρανού και της αρετής του εξαιτίας της υπερηφανείας του, όταν θέλησε να ανταγωνισθεί το Θεό και να γίνει ίσος. Η Αγία Γραφή μας προειδοποιεί για το πνεύμα της  υπερηφάνειας, και μας προτρέπει να αποδίδουμε το κάθε τι όχι στον εαυτό μας, αλλά στις δωρεές του Θεού. Χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν μπορούμε να κάνουμε  τίποτε(Ιω.15,5).»Ει μη οικοδομήσει οίκον ο Κύριος εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμ.126,1). Και ο Απ. Παύλος συμπληρώνει: »τι έχεις που δεν το έλαβες από τον Θεό? και αν δεν έχεις πάρει κάτι, τι καυχιέσαι σαν να μην το έλαβες?»(Α’ Κορ.4,7).
Και ο αββάς Κασσιανός καταλήγει ως εξής:’ ‘δεν μπορούμε διαφορετικά να φθάσουμε στην τελειότητα της αρετής, παρά μόνον με την ταπείνωση, η οποία έρχεται στον άνθρωπο, από την πίστη και τον φόβο του Θεού, από την πραότητα και την τέλεια ακτημοσύνη. Με τις αρετές αυτές κατορθώνεται και η τέλεια αγάπη, με την χάρη και την φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού».
Στην συλλογή των κειμένων της »Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών» έχει  επίσης περιληφθεί του οσίου Κασσιανού »λόγος περί διακρίσεως», που αποτελεί μέρος διαλόγου του Κασσιανού με τον πολυσέβαστο για την αρετή του γέροντα της  αιγυπτιακής ερήμου αββά Μωυσή,ο οποίος διακρίνοντας τον πόθο του νεαρού τότε μοναχού Κασσιανού, του μίλησε για την κορυφή των αρετών, την τελείωση της  πνευματικής προσπάθειας που αποτελεί η απόκτηση της αρετής της διάκρισης. Το χάρισμα της διάκρισης, ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος (Α’ Κορ.12,8) είναι πολύ  σημαντικό και ουσιώδες, διότι προφυλάσσει τον πιστό, »διδάσκει τον άνθρωπο να αφήνει τις υπερβολές και να βαδίζει την βασιλική μέση οδό. Και ούτε επιτρέπει με την  άμετρη εγκράτεια να εξαπατάται κανείς, ούτε πάλι να σέρνεται στην αδιαφορία και τη χαλαρότητα. Η διάκριση είναι ένα μάτι της ψυχής και λυχνάρι. Επειδή η διάκριση αφού εξετάσει τις σκέψεις και τις πράξεις του ανθρώπου, διακρίνει και ξεχωρίζει κάθε τι κακό και μη αρεστό στον Θεό και απομακρύνει την πλάνη». »Όσοι έχουν γυμνασμένα τα πνευματικά αισθητήρια διακρίνουν εύκολα μεταξύ του καλού και του κακού, χωρίς το χάρισμα της διάκρισης δεν συγκροτείται αρετή, επειδή η διάκριση είναι μητέρα και φύλακας όλων των αρετών».
»Η αληθινή διάκριση, σημειώνει ο αββάς Κασσιανός,δεν αποκτάται παρά  από την αληθινή ταπείνωση, με το να φανερώνουμε στους πατέρες, σε πνευματικούς γέροντες που έχουν διάκριση, όσα κάνουμε και όσα σκεφτόμαστε, και να μην  εμπιστευόμαστε σε τίποτε τον δικό μας λογισμό, αλλά σε όλα να ακολουθούμε τους λόγους των γερόντων». 
Η εμπειρία του αββά Κασσιανού από τον πνευματικό αγώνα για την  καταπολέμηση των θανάσιμων λογισμών ,των θανατηφόρων παθών, και η πορεία που μας υποδεικνύει για την απόκτηση των αρετών, αποτελούν και για μας σήμερα και για κάθε αγωνιζόμενο χριστιανό πολύτιμη παρακαταθήκη συμβουλών και οδηγιών, έναν εγγυημένο οδηγητή για την πνευματική μας ζωή, αρκεί να θελήσουμε να τις αξιοποιήσουμε για δική μας πνευματική ωφέλεια.