Η αντίχριστη δήλωση του Βατικανού για την Αγιά Σοφιά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Γιώργος Θαλάσσης

Είναι γνωστή η αρνητική στάση του Βατικανού απέναντι στον Ελληνισμό στα χρόνια της Εθνεγερσίας του ’21.
Η στάση αυτή υιοθετήθηκε απόλυτα από τους Έλληνες Ουνίτες, που μαζί με τους εβραίους του Ελλαδικού χώρου αντιτάχθηκαν στον αγώνα για ελευθερία από τον τουρκικό ζυγό φοβούμενοι μια Ανάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Φυσικά η στάση αυτή των υποτιθέμενων χριστιανών του Πάπα δεν εκδηλώθηκε τότε για πρώτη φορά. Μετά την Άλωση της Βασιλευούσης το Βατικανό εξέφραζε την χαρά του για την πτώση της Πόλης από τους μουσουλμάνους τούρκους.

Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι Έλληνες του Ελευθερίου Βενιζέλου μπήκαν νικητές μέσα την Κωνσταντινούπολη λειτουργώντας και την Αγιά Σοφιά και έχοντας προηγουμένως συντρίψει μαζί με τους συμμάχους την οθωμανική αλαζονεία, το Βατικανό ωρυότανε, ότι προτιμάει να βλέπει στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς την ημισέληνο παρά τον Ελληνικό Σταυρό, και την μουσουλμανική αδιαφορία από την Ορθόδοξη Πίστη.

Στα χρόνια της Σοβιετίας είναι επίσης γνωστές οι γλοιώδεις ευχαριστήριες επιστολές του Πάπα προς τον αντίχριστο σφαγέα των Ορθοδόξων Στάλιν, που γκρέμιζε την μία Εκκλησία μετά την άλλη και που αιματοκύλησε τη Ρωσική Γη με Ορθόδοξο Χριστιανικό αίμα.

Στα χρόνια του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου γνωστοί Σέρβοι ιεράρχες ταξίδεψαν ως το Βατικανό για να ζητήσουν από τον Ιωάννη Παύλο Β’ να μεσολαβήσει προκειμένου να σταματήσει ο Νατοϊκός βομβαρδισμός των σύγχρονων σταυροφόρων–διαβολοφόρων. Η απάντησή του μέσω των Βατικάνειων υπουργών του ήταν:«Δεχτείτε τον Πάπα στην Σερβία και όλα θα φτιάξουν». 

Κάποτε, όσο και να παραμένει μυστικό, θα γίνει γνωστή ποια ήταν και η στάση του Βατικανού μέσω των ελληνο-ουνιτικών παρακλαδιών του στην τραγωδία του Κυπριακού Ελληνισμού το 1974. 

Πίσω από τα ψεύτικα Βατικάνεια χαμόγελα, τις αγκαλιές και τα φιλιά σε αλλόδοξους και Ορθόδοξους, πίσω από τις λαϊκού τύπου δηλώσεις και τα παπικά show δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει, ότι ο Πάπας είναι η διαστρέβλωση της Ορθής Πίστης, ο αρχηγός-σύμβολο της σατανοκινούμενης Δύσης και ο θεσμός που ενώνει τον σάπιο δυτικό πολιτισμό, που σαν στόχο έχει παγκόσμια κυριαρχία και έλεγχο.

Μπορεί στην εποχή μας οι Πάπες να έχουν αλλάξει στρατηγική συμπεριφορά και από ψευτοταπεινότητα να σταμάτησαν να φοράνε την Παπική τιάρα, άλλα η ουσία, ο στόχος και η δαιμονιώδης δίψα για παγκόσμια πρωτοκαθεδρία παραμένει αναλλοίωτη.

Όσο παραμένουμε Ορθόδοξοι, οι Πάπες ποτέ δεν θα μας βοηθήσουν πραγματικά, αλλά και αν ακόμα μιμούμασταν το παράδειγμα των Βυζαντινών προγόνων μας σε μια νέα προδοσία Φεράρας-Φλωρεντίας, να είμαστε σίγουροι ότι το Βατικανό θα χαιρόταν και πάλι με την απώλειά μας από ένα καινούργιο 1453.

Πολλοί αδελφοί μας αναρωτιούνται, γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε σε όλη την πορεία της ιστορίας μας διωγμούς, αίμα και καταστροφές, ενώ το Βατικανό και οι Παπικοί ζουν σε μια κοσμική αρμονία; 

Ας κρατήσουμε την απάντηση για να μην σκανδαλιζόμαστε. Το καλό και το Ορθό πολεμάται. Ό,τι δεν έχει εμπόδια, δεν είναι εκ Θεού. Ακολουθούμε την πορεία του Κυρίου. Την πορεία που επεφύλαξε και στους Αποστόλους, στους Αγίους, στους εκλεκτούς Του. Ακολουθούμε τον Κύριο στον Γολγοθά, το Γένος των Ορθοδόξων, ακολουθούμε τον Κύριο και στην Ανάσταση.


ΠΗΓΗ

 online-pressblog.

Tο είδαμε εδώ

Ο ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Ο ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

====

Γράφει ο Θεολόγος κ. Θ. Ι. Ρηγινιώτης στο Amen.gr, σε άρθρο του που επιγράφει “Το ανάθεμα του Βενιζέλου και ο άγιος Νεκτάριος”:

“Οι Βενιζελικοί αρχιερείς Μελέτιος Μεταξάκης και Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ήταν φιλικά διακείμενοι προς τον άγιο Νεκτάριο.”

Τα ακριβώς αντίθετα, όμως, μαθαίνουμε όταν διαβάζουμε, στη Romfea.gr., άρθρο του κ. Παναγιώτη Σ. Παναγιωτόπουλου, Αντεισαγγελέως Εφετών Αθηνών:

“Δεν περνά πολύς καιρός, και αντιμετωπίζει νέα δοκιμασία. Όταν δηλαδή αφικνείται στην Αίγινα ο εισαγγελέας Πειραιώς, για να ερευνήσει εκ του σύνεγγυς την καταγγελία της «κερούς» (μιας γυναίκας που διέβαλε τον Άγιο Νεκτάριο στη Σύνοδο και στις Εισαγγελικές αρχές για … ηθικά παραπτώματα στη Μονή της Αίγινας).

Όταν δηλαδή το ανοίκειο και βέβηλο χέρι του (συναδέλφου, φευ!) εισαγγελέα Πειραιώς, με πρωτοφανή βαναυσότητα και χωρίς να σεβαστεί τα επισκοπικό του αξίωμα, τον «ταρακουνά» από το αγιασμένο ράσο του για να του αποκαλύψει που κρύβει τα κατά την καταγγελία της «κερούς» εξώγαμα και που είναι το «χαρέμι» του.

Για εξέταση της ίδιας καταγγελίας, καταφθάνει στην Αίγινα ο εν τω μεταξύ ανελθών στο θρόνο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών Μελέτιος, ο οποίος, οξύθυμος ων, με τη σειρά του, φέρθηκε με περισσή σκληρότητα στον Άγιο Νεκτάριο.”

Μαθαίνουμε, επίσης, από το βίο του Αγίου Νεκταρίου, που έγραψε ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, που διαβάσαμε στο άρθρο του θεολόγου κ. Βασίλη Χαραλάμπους “Η εκκοσμικευμένη υπόδειξη του Πατριάρχη Μελέτιου Μεταξάκη προς τον Αγιο Νεκτάριο”:

“Ο Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, είχε μεταβεί στην Αίγινα για αποτρέψει τον Άγιο Νεκτάριο, να ολοκληρώσει το κτίσιμο του Μοναστηριού. Χαρακτηριστική ήταν και παρατήρηση υπόδειξή του, για να σταματήσει το κτίσιμο: «Τι κάνεις εδώ; Μοναστήρι κτίζεις τώρα; Δεν βλέπεις ότι τόσα εξωκκλήσια γύρω εδώ ερήμωσαν; Δεν είναι για Μοναστήρια στην σημερινή εποχή».

Ο Άγιος Νεκτάριος, ο «ένθεος θεράπων Χριστού», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το Απολυτίκιόν του, την εκκοσμικευμένη υπόδειξη αγνόησε και συνέχισε την ολοκλήρωση του Μοναστηριού.

Η επίσημη αναγνώριση της Μονής έγινε μετά την κοίμηση του Αγίου στις 15 Μαΐου 1924.”

Αφήνω στην κρίση του κάθε νοήμονα αναγνώστη πόσο φιλικά διακείμενος προς τον Αγιο Νεκτάριο ήταν ο νεωτεριστής και οικουμενιστής Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης.

Να προσθέσουμε μάλιστα ότι ο νεωτεριστής Πατριάρχης δεν είναι μόνον στον Αγιο Νεκτάριο που προκάλεσε σοβαρά προβλήματα αλλά και στον Αγιο Νικόλαο Πλανά, επειδή δεν είναι μόνο τα μοναστήρια που δεν του άρεσαν. 

Υπείκων στου διαβόλου τα κελεύσματα απαγόρευσε και την τέλεση αγρυπνιών! 

Γεγονός που προκάλεσε άφατη θλίψη στον Αγιο Νικόλαο Πλανά ένα πρόβλημα που ξεπέρασε με πολλή προσευχή.

Αυτός ήταν ο Μελέτιος Μεταξάκης! 

Πλην όμως ο π. Σωφρόνιος Μιχαηλίδης, όργανο του Σεβ. Λεμεσού κ. Αθανάσιου στη Μητρόπολη Κιτίου, όχι μόνον έγραψε στην Ιστορία των Μητροπόλεων Κιτίου και Λεμεσού λίαν εγκωμιαστικά λόγια για τον νεωτεριστή Πατριάρχη, αλλά και διοργάνωσε στην Ι. Μητρόπολη Κιτίου Συνέδριο για να τιμήσει τον οικουμενιστή Πρωθιεράρχη.

Πηγή

Περί των Ὀγδόης καὶ Ἐνάτης Οἰκουμενικῶν Συνό­δων

Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 879-880, μὲ κορυφαῖο πατέρα τὸν Μέγα καὶ Ἱερὸ Φώτιο μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ θεοπνεύ­στων  ἁγίων Πατέρωνεἶναι οἰκουμενική, διότι ὅπως λέγει ὁ Σεβ. Ναυπά­κτου κ. Ἱερόθεος, «ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα νὰ χαρακτηρισθῆ οἰκουμενική»: (α) άσχολεῖται «μὲ τὸν καθορισμὸ δογματικῶν θεμάτων, ὅπως τὸ τριαδικό, τὸ χριστολογικὸ καὶ τὰ συναφῆ μὲ αὐτὰ δόγματα», (β) συνεκλήθη «ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα», ὅπως ὅλες οἱ προηγούμενες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, (γ) «συμμετέχουν ὅλες οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες». Καὶ ἐπιλέγει ὁ Σεβασμιώτα­τος: «Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα νὰ χαρα­κτηρισθῆ οἰκουμενική. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔτσι χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ πολλοὺς Πατέ­ρας καὶ διδασκάλους, ὅπως τὸν Θεόδωρο Βαλσαμῶνα, τὸν Νεῖλο Θεσσαλονί­κης, τὸν Νικόλαο Καβάσιλα, τὸν Νεῖλο Ρόδου, τὸν Μακάριο Ἀγκύρας, τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεσσαλονίκης, τὸν ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικό, τὸν Ἰωσὴφ Βρυέννιο, τὸν Γεννάδιο Σχολάριο, τὸν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων, τὸν Κωνσταντῖνο Οἰκονόμου κ.λπ. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς νεωτέρους, ὅπως τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο καὶ πολλοὺς ἄλλους». Ὡς ὀγδόη Οἰκουμε­νικὴ Σύνοδος χαρακτηρίζεται καὶ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀ­νατολῆς τοῦ 1848 (ἄρθρο 5, παρ. 11). Ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος ἀνακή­ρυξε τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδο τοῦ 787 (περὶ τῆς τιμητικῆς προσκυ­νήσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων) ὡς ἑβδόμη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. 

Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὅπως σημειώνει ὁ Σεβ. ἅγιος Ναυπάκτου, ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος «ἀσχολήθηκε μὲ δύο σοβαρὰ θέματα, ἤτοι τὸ filioque καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα», τὰ ὁποῖα καὶ κατεδίκασε. «Πρόκειται γιὰ δύο θέματα τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦν καὶ σήμερα τὴν Ἐκκλησία μας στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους. Τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα εἶχε ἐκδηλωθεῖ ἀπὸ τοὺς προηγουμένους Πάπες, ἐνῶ τὸ filioque εἶχε εἰσαχθῆ ἀπὸ τοὺς Φράγκους μὲ τὴν ἀντίδραση καὶ τοῦ Πάπα Ρώμης ἕως τὸ 1009, ἐνῶ τὸ ἔτος αὐτὸ εἰσήχθη στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης. Τὰ δύο αὐτὰ σοβαρὰ θεολογικὰ ζητήματα εἶναι δόγματα τῶν Λατίνων καὶ γιὰ μᾶς εἶναι αἱρέσεις...». Ὁ τονισμὸς καὶ ἡ ἀπαίτηση τοῦ πρωτείου ἐξου­σίας ἐκ μέρους τῶν παπῶν στὶς ἡμέρες μας καὶ ἡ ἀκολουθήσασα πλάνη τοῦ ἀλαθήτου ἀποτελοῦν κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς πτώση παρόμοια μὲ τὴν τοῦ Ἑωσφόρου. Τὴν ἴδια πλάνη διαφαίνεται νὰ διακινδυνεύουν σήμερα καὶ οἱ ἐν τῇ Νέα Ρώμῃ θεολογοῦντες, ζηλώσαντες ἐξουσίαν ἐπὶ τῆς γῆς.

Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 1341-1351, εἶναι ὡσαύτως οἰκουμενική γιατί, ὅπως λέγει ὁ Σεβ. Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας, «(α) εἶχε ὡς ἀντικείμενο ἕνα σπουδαῖο θέμα, στὸ ὁποῖο συγκεφαλαιώνεται ὅλη ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καὶ πνευματικότητα καὶ στὸ ὁποῖο θέμα συγκρούονται δύο παραδόσεις, ἡ ὀρθόδοξη καὶ ἡ φραγκολεβαντίνικη. (β) ... ἀσχολήθηκε μὲ σοβαρὸ δογματικὸ θέμα, τὸ ὁποῖο εἶναι συνέχεια τῶν θεμάτων ποὺ ἀπασχόλη­σαν τὴν ἀρχαία Ἐκκλησία. Τὸν 4^ο αἰ. οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀντιμετώπισαν τὴν αἵρε­ση τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι κτίσμα. Καὶ ἡ Σύνο­δος τοῦ 1351 στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶμε, ἀντιμετώπισε τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαάμ, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι κτιστή... (γ) ... ἀποδέχθηκε τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Συνόδων, διότι τεκμηρίωσε ὅλη τὴν διδασκαλία ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας..., διότι στὸ «Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ ἐκφράζει τὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν νίκη καὶ τὸν θρίαμβο τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ Πατέρες πρόσθεσαν καὶ τὰ «κατὰ Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου κεφάλαια» τῆς Συνόδου αὐτῆς. (δ) ...ἀνέπτυξε τὴν διδασκαλία της ὁ θεούμενος πατὴρ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Πραγμα­τικὰ τὴν αὐθεντία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως καὶ τῶν ἄλλων Συνόδων, προσδίδουν κυρίως οἱ θεούμενοι καὶ θεοφόροι ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τὴν συγκροτοῦν».

Ἡ ἁγία Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπεφάνθη περί: (α) Τῆς διακρίσεως μεταξύ θείας οὐσίας καί θείας ἐνεργείας, οἱ ὁποῖες διαφέρουν μεταξύ τους εἰς τὸ ὅτι ἡ μέν θεία ἐνέργεια μετέχεται καί διαμερίζεται στούς ἀξίους πι­στούς, ἐνῶ ἡ θεία οὐσία εἶναι ἀμέθεκτος καί ἀμέριστος καί ἀνώνυμος, δη­λαδή ἐντελῶς ὑπερώνυμος καί ἀκατάληπτος. (β) Περὶ τῆς θείας ἐνεργείας ὅτι εἶναι ἄκτιστη καὶ ὅτι αὐτὸ οὐδεμία σύνθεση προκαλεῖ στόν Θεό. (δ) Περὶ τῆς θείας καί ἀκτίστου ἐνεργείας ὅτι ὀνομάζεται ἀπό τούς ἁγίους καί Θεό­της. (ε) Περὶ τῆς θείας οὐσίας καί τῆς θείας φυσικῆς ἐνεργείας ὅτι εἶναι ἀ­χώριστες. στ) Περὶ τοῦ Φωτὸς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ὅτι εἶναι ἄκτιστο.

Ἐν συνόψει, ἡ Ἐνάτη Οἰκουμενική Σύνοδος (1341-1351) ἀπέκρουσε θριαμβευτικά τίς αἱρετικές δοξασίες τοῦ οὐνιτίζοντος φιλοσόφου Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ (καί τῶν ὁμοφρόνων αὐτοῦ Ἀκινδύνου καί Νικηφόρου Γρηγορᾶ), ὁ ὁποῖος διεκήρυττε ὅτι μέ τόν φιλοσοφικό στοχασμό προχωρεῖ ἡ διάνοια στήν θεογνωσία καί στήν ἀνάπτυξη τῶν δογμάτων, καί ὄχι μέ τήν νοερά προσευχή καί τόν ἡσυχασμὸ ἐν πνεύματι ταπεινώσεως καί μετα­νοίας, πού ἦταν ἡ βάση τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν ὁμοφρόνων του νηπτικῶν συνασκητῶν. Ὁ κυριώτερος σκοπός τοῦ ἡσυχασμοῦ εἶναι ἡ μυστική ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἡ θέωση, διά τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας, τῆς μετανοίας καί τῆς θείας χάριτος. Ὁ ἁρμο­διώτερος τρόπος τοῦ ζῆν, γιά τήν πραγμάτωση τοῦ ὑψηλοῦ αὐτοῦ προορι­σμοῦ εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ἡσυχίας. Ἐπειδή μέ τόν ἡσυχαστικό βίο ὁ ἄνθρω­πος διατελεῖ ἐν «διηνεκεῖ κοινωνίᾳ πρός τόν Θεό διά τῆς ἀδιαλείπτου προσευ­χῆς, καθαίρων ἑαυτόν τῶν παθῶν». Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο προσευχόμενος ὁ ἡσυχαστής ἀφικνεῖται εἰς τήν ἀνωτέραν βαθμίδα τῆς ἡσυχίας, ποὺ εἶναι ἡ θεωρία, καὶ ἡ ὁποία συνεπάγεται τήν θεία ἔλλαμψη, τήν θέα τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Τό Φῶς αὐτό φανερώνεται καί μεταδίδεται παρά τοῦ ἀϊδίου Θεοῦ τοῖς ἀξίοις, τῇ συνεργίᾳ πάντοτε τῆς θείας Χάριτος.

Ὁ χριστοφόρος πατήρ Γρηγόριος Παλαμᾶς ὑπεράσπισε ἐν Συνόδῳ τό βίωμα τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων ὡς τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, συμπλήρωσε δέ καί ὁλοκλήρωσε τήν διδασκαλία περί ἡσυχασμοῦ τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σι­να­ΐ­τη (1255/56-1337). Ἡ  διδασκαλία του περί Ἀκτίστου Φωτός καί Ἡσυχασμοῦ«ἀνυψώθηκε εἰς δόγμα».

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ!!!Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΛΟΓΧΗΣ!!!

Η λόγχη - που χρησιμοποιήθηκε από το Ρωμαίο εκατόνταρχο Λογγίνο για να τρυπήσει τη δεξιά πλευρά του Χριστού στο σταυρό - έγινε δημοφιλής κυρίως χάρη στο κλασικό πλέον βιβλίο του Τρίβορ Ραβενσκροφτ «the spear of destiny» (λόγχη του πεπρωμένου). 

Η λόγχη βρίσκεται στο παλάτι του Χόφμπουργκ στη Βιέννη και ανήκε στον Καρλομάγνο.

Ο επίσημος οδηγός για τα εκθέματα του Χόφμπουργκ αναφέρει πως η λόγχη φτιάχτηκε από ένα από τα καρφιά που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη Σταύρωση του Xριστού, και με τα χρόνια, μετά τον Καρλομάγνο, έφτασε να θεωρείται ότι είναι η αυθεντική λόγχη του Λογγίνου.

Πιο γνωστή κατά το μεσαίωνα ήταν μια λόγχη που είχε χρησιμοποιήσει μια αντιχριστιανική ομάδα για να «επιτεθεί» σε ένα άγαλμα του Χριστού. Σύμφωνα με την 'ιστορία' το άγαλμα μάτωσε και η λόγχη έγινε αντικείμενο τιμής, αφού θεωρήθηκε η αιτία ενός θαύματος. 

Ύστερα από αυτό έπεσε στην αφάνεια, για να αποκαλυφθεί σε ένα όραμα αιώνες αργότερα, το 1099, στους σταυροφόρους που πολιόρκησαν την Αντιόχεια.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το που μπορεί να βρίσκεται σήμερα η λόγχη. Μερικοί λένε οτι σήμερα φυλάσσεται στην καθολική εκκλησία του Εχμιατζίν, στην Αρμενία, αλλες πηγές αναφέρουν οτι η αυθεντική λόγχη βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ την εποχή του μεγάλου Κωνσταντίνου τον 4ο αι μ.Χ.

Έπεσε στα χέρια των Πάρθων τον 7ο αιώνα και ανακαλύφτηκε από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ηράκλειο, ο οποίος αφαίρεσε τις άκρες της και την έφερε πάλι πίσω στην Κωνσταντινούπολη.

Το μεγαλύτερο μέρος της αιχμής της παρέμεινε στην Ιερουσαλήμ μέχρι το 715, οπότε και στάλθηκε στhν Πόλη.

Η Αγία Λόγχη και η Πρώτη Σταυροφορία

Ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν και οι άλλοι βαρώνοι της Πρώτης Σταυροφορίας στο αυτοκρατορικό παλάτι του Αλέξιου Κομνηνού. Σ’ αυτή την εποχή μιλήσανε για πρώτη φορά για την Αγία Λόγχη.

Χωρίς αμφιβολία, ακόμη και σήμερα, που πολλοί νομίζουν ότι ο Χριστιανισμός «πνέει τα λοίσθια», μη αναλογιζόμενοι το γεγονός ότι η Ορθοδοξία ζει τη νέα χιλιετία της, όπως έλεγε ο Στήβεν Ράνσιμαν, όπως την βιώνουν σήμερα τριακόσια εκατομμύρια ορθοδόξων λαών, μετά την πτώση του, κατά βάση, άθεου «υπαρκτού σοσιαλισμού», υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν εναγωνίως διάφορα ιερά σκεύη που έχουν άμεση σχέση με τον Ιησού Χριστού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Χιτώνας, η Αγία Λόγχη και τα Καρφιά του Κυρίου. Πού βρίσκονται, λοιπόν, όλα αυτά, για τα οποία γράφουμε ειδικό βιβλίο;

"Ο Χιτώνας"

Το θέμα του Χιώνα ξεκίνησε με αφορμή ένα έργο, που είχε τον τίτλο:«Ο Χιτών» (πρωτότυπος τίτλος στα αγγλικά: The Robe), ένα ιστορικό μυθιστόρημα γραμμένο από το συγγραφέα Λόιντ Ντάγκλας το 1942.

Πρόκειται για την ιστορία ενός Ρωμαίου αξιωματικού, του Μάρκελλου, που έλαβε μέρος στην σταύρωση του Χριστού. Ήταν ένα από τα βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις τη δεκαετία του 1940.

Μπήκε στη λίστα μπεστ σέλλερ των Τάιμς της Νέας Υόρκης τον Οκτώβριο του 1942 και τέσσερις βδομάδες αργότερα ανέβηκε στο Νο1, θέση που κράτησε για ένα χρόνο σχεδόν.

Ο Χιτών έμεινε στη λίστα για άλλα δύο χρόνια, επιστρέφοντας αρκετές φορές τα επόμενα έτη, συμπεριλαμβανομένου και του 1953, οπότε και κυκλοφόρησε η κινηματογραφική του έκδοση.

Η υπόθεση του έργου

«Η υπόθεση του έργου ξετυλίγεται την εποχή της κατάπτωσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με τους φοβερούς διωγμούς των χριστιανών και τις ραδιουργίες των Ρωμαίων αριστοκρατών.

Ο νεαρός Ρωμαίος χιλίαρχος Μάρκελλος Γαλλίων, γόνος μιας τέτοιας αριστοκρατικής οικογένειας, σταυρώνει το Χριστό κι ύστερα παίζει στα ζάρια τον Χιτώνα Του, τον οποίο και κερδίζει.

Ξαφνικά όμως, νιώθει κάτι να αλλάζει μέσα του και ο Μάρκελλος γίνεται χριστιανός. Τίθεται στην υπηρεσία του Ναζωραίου έχοντας σύντροφό του τον Κορίνθιο σκλάβο του, Δημήτριο, που η δυνατή πίστη τους στο Χριστό εξισώνει τον άρχοντα με τον δούλο, για να τους κάνει δυο καλούς φίλους-αδερφούς.»

Η Αγία Λόγχη και η Πολιορκία της Αντιόχειας (1097-1098)

Το θέμα της Αγίας Λόγχης ξεκινάει με τις Σταυροφορίες, όπου οι σταυροφόροι, μεταξύ άλλων, έψαχναν και για ιερά σκεύη τα οποία εξαργύρωναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στους πιστούς, ιδίως των καθολικών μοναστηρίων, όπως ήταν το Άγιον Μανδήλιον και η περίφημη Επιστολή του Κυρίου προς τον τοπάρχη της Εδέσσης Άβγαρο, που γράφουμε στα βιβλία μας.

Πριν φτάσουν, λοιπόν, στην Αντιόχεια οι σταυροφόροι, ο Βαλδουίνος της Βουλλώνης, αδερφός του Γοδεφρείδου του Μπουγιόν, και ο Ταγκρέδος, ανηψιός του Βοημούνδου του Τάραντα, αποσπάσθηκαν από το κύριο σώμα των σταυροφόρων και εισέβαλαν στην Κιλικία.

Ο Ταγκρέδος συνάντησε τους σταυροφόρους μπροστά στην Αντιόχεια. Ο Βαλδουίνος, όμως, δεν ενώθηκε ποτέ ξανά με το κύριο σώμα του στρατού των σταυροφόρων.

Προσκαλεσμένος από τον Τορός, τον ηγεμόνα της Έδεσσας της Συρίας, εγκαταστάθηκε εκεί για να προστατεύει την περιοχή, που κατοικούνταν κυρίως από Αρμενίους, από τους Τούρκους.

Λίγους μήνες αργότερα ο Τορός δολοφονήθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, και ο Βαλδουίνος ανακηρύχθηκε ηγεμόνας της Έδεσσας (1098). Ήταν ο πρώτος από τους σταυροφόρους που ίδρυσε κράτος στην περιοχή.

Όποιος ανοίξει διάφορες ηλεκτρονικές εγκυκλοπαίδειες ή το διαδίκτυο θα δει, ότι την Αντιόχεια κυβερνούσε ένας Τούρκος, ο Γιαγκί Σιγιάν, πρώην σκλάβος του σουλτάνου Μαλίκ Σαχ, που τον είχε διορίσει κυβερνήτη της πόλης περίπου το 1090.Αυτός ζήτησε βοήθεια από όλους τους γειτονικούς ηγεμόνες για να αντιμετωπίσει τους σταυροφόρους.

Μπροστά στην Αντιόχεια οι σταυροφόροι λιμοκτονούσαν αλλά ξεκίνησαν και συνέχισαν την πολιορκία. Νίκησαν στρατούς που στάλθηκαν από το Χαλέπι και τη Δαμασκό για να βοηθήσουν την Αντιόχεια.

Τελικά τον Ιούνιο του 1098 η πόλη έπεσε στα χέρια τους μετά από προδοσία ενός Αρμένιου φρουρού, του Φιρούζ, που σε συνεννόηση με τον Βοημούνδο επέτρεψε σε ένα σώμα σταυροφόρων να μπουν νύχτα στην πόλη.

Σχεδόν αμέσως, οι σταυροφόροι χρειάστηκε να την υπερασπιστούν από την επίθεση του αταμπέγκ των Σελτζούκων της Μοσούλης, του Κερβογά, και των συμμάχων του.

Τις κρίσιμες ημέρες της πολιορκίας από τον Κερβογά, ένας άσημος προσκυνητής, ο Πιέρ Μπαρτολομύ, άρχισε να μιλά για οράματα που είχε για την Αγία Λόγχη (τη λόγχη με την οποία τρύπησαν τον Χριστό στο σταυρό), ότι δηλαδή βρισκόταν στην Αντιόχεια.

Πολλοί τον πίστεψαν, και όταν πράγματι βρήκε μία λόγχη σκάβοντας σε μία εκκλησία, οι σταυροφόροι πήραν θάρρος, πιστεύοντας ότι αυτό ήταν σημάδι ότι ο Θεός ήταν μαζί τους.

Υπήρχαν και πολλοί που δεν τον πίστεψαν, αλλά το αποτέλεσμα ήταν τελικά οι σταυροφόροι να βρουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τον Κερβογά σε μάχη έξω από τα τείχη, στην οποία και νίκησαν. Η νίκη τους, όμως, οφειλόταν εν μέρει στις φιλονικίες που είχαν ξεσπάσει στο στρατόπεδο των αντιπάλων τους.

Σύντομα ο Ραϋμόνδος της Τουλούζης και ο Βοημούνδος του Τάραντα (ο οποίος πριν ακόμη πέσει η Αντιόχεια είχε καταφέρει με δόλο να απομακρύνει τους βυζαντινούς αντιπροσώπους από το στρατόπεδο, και στη συνέχεια είχε αποκηρύξει τη συμφωνία με τον Αλέξιο) φιλονίκησαν για την κυριαρχία της πόλης.

Οι σταυροφόροι έμειναν για αρκετούς μήνες άπρακτοι στην Αντιόχεια και το γεγονός αυτό έκανε τους στρατιώτες και τους απλούς προσκυνητές να απειλήσουν να προχωρήσουν χωρίς τους αρχηγούς τους στην Ιερουσαλήμ. Μετά από αυτό ο Ραϋμόνδος υποχώρησε, και ο Βοημούνδος έμεινε στην Αντιόχεια ως ηγεμόνας.

Δοθείσης ευκαιρίας να πούμε, ότι η Αγία Λόγχη είναι το μεταλλικό ιερό σκεύος σε σχήμα λόγχης, το οποίο χρησιμοποιείται στην τελετή της Προσκομιδής για την εξαγωγή του Αμνού και των υπόλοιπων μερίδων του Δισκαρίου.

Συμβολίζει τη λόγχη, με την οποία οι στρατιώτες κέντησαν (τρύπησαν) την πλευρά του σταυρωμένου Χριστού, ενώ χρησιμοποιείται αποκλειστικά από την ορθόδοξη εκκλησία.

Όταν ο λειτουργός κεντά (τρυπά) τον Αμνό στα γράμματα ΝΙ, αναφέρει μυστικώς και χαμηλοφώνως, τα λόγια του Ευαγγελίου (Ιωάν.19: 34) «Εις των στρατιωτών λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε...».

Το 1241, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Φράγκους, ο Λουδοβίκος ο 6ος, βασιλιάς της Γαλλίας, παρουσιάστηκε με ένα κομμάτι της μύτης της λόγχης και μια συλλογή από θρησκευτικά αντικείμενα, τα οποία στέγασε στο Σεντ Σαπέλ στο Παρίσι. 

Το μεγαλύτερο μέρος της αιχμής ωστόσο, παρέμεινε στην Κων/Πολη κι έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1453.

Ο Τούρκος σουλτάνος Βαγιαζήτ ο Β την έστειλε στον Πάπα Ιννοκέντιο τον 8ο το 1492. Από τότε, βρίσκεται κάτω από τον τρούλο του Αγίου Πέτρου.

Κατά το 18ο αιώνα ο Πάπας Βενέδικτος ο 14ος είχε μια ακριβή εικόνα της άκρης της λόγχης που βρισκόταν στο Σεντ Σαπέλ και βρήκε ότι ταίριαζε τέλεια με το δικό του μεγαλύτερο κομμάτι.

Κατά την γαλλική επανάσταση όμως η αιχμή εξαφανίστηκε και κανείς δεν γνωρίζει από τότε που βρίσκεται.

Τα καρφιά του Κυρίου

Κατά την ιστορική παράδοση, όταν η Αγία Ελένη πήγε στους Αγίους Τόπους για να βρει τον Τίμιο Σταυρό, αφού συγκέντρωσε πλήθος τεχνιτών και εργατών, έσκαψε εκεί και βρήκε τον Πανάγιο Τάφο και λίγο πιο πέρα βρήκε και τους τρεις σταυρούς του Ιησού και των δύο ληστών καθώς και τα καρφιά τους.

Η Αγία Ελένη έπειτα πήρε τον Τίμιο Σταυρό μαζί της στην Κωνσταντινούπολη, αφού όμως άφησε μέρος αυτού στα Ιεροσόλυμα, στον Πατριάρχη Μακάριο. Ο Σταυρός του Κυρίου είχε 4,50 μέτρα ύψος και 2,40 μέτρα πλάτος!

Ο Παυλίνος στην ενδέκατη επιστολή του αναφέρει ότι ενώ ο Σταυρός, από την ημέρα της εύρεσης του, τεμαχιζότανε (σε απειροελάχιστα κομματάκια) και δινότανε στους πιστούς για ευλογία, αυτός παρέμεινε ακέραιος και δεν μειωνόταν καθόλου.

Επίσης, όσον άφορα τα καρφιά του Κυρίου, καθώς αναφέρει η παράδοση, ξεχώρισαν από τα καρφιά των ληστών διότι δεν είχαν σκουριάσει από το πέρασμα των χρόνων, φαινόντουσαν σαν καινούργια, ενώ των ληστών ήταν σκουριασμένα.

Μία άλλη παράδοση θέλει τα καρφιά αυτά να τοποθετούνται γύρω από το κεφάλι του ανδριάντα του Μ. Κωνσταντίνου για να συμβολίζουν με τη λάμψη του ηλίου την δύναμη του θεϊκού φωτός και την μεγαλοπρέπεια του Αυτοκράτορα, που είχε ως ακτίνες στο κεφάλι του τα ίδια τα Καρφιά του Κυρίου!

  πηγή  

Γιατί γιορτάζουμε την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού;

Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της. Η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης καθιερώθηκε ίσως από τον ίδιο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330.

Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι γεμάτες από χωρία στα οποία εξαίρεται ο ρόλος του Σταυρού για τη σωτηρία του κόσμου.

Το γεγονός ότι οι κατακόμβες είναι γεμάτες από χαραγμένους σταυρούς αποδεικνύει ότι οι διωκόμενοι χριστιανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους τύπους του αδίκως παθόντος Κυρίου Ιησού Χριστού. Το ιερό αυτό σύμβολο τους εμψύχωνε και τους έδινε τη δύναμη του μαρτυρίου.

Η θαυματοποιός δύναμη του Σταυρού

Η δύναμη του Τιμίου Σταυρού φάνηκε στο θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στα 312, ενώ βάδιζε εναντίον του Μαξεντίου κοντά στη Ρώμη. Οι ιστορικοί της εποχής αναφέρουν ότι ο αυτοκράτορας είδε στον ουρανό, ημέρα μεσημέρι, το σημείο του σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», επίσης σχηματισμένη με αστέρια.

Ήταν η 28η Οκτωβρίου 312. Από εκείνη την ώρα έδωσε διαταγή το σημείο αυτό να γίνει το σύμβολο του στρατού του. Ο εχθρός κατατροπώθηκε και ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτωρ του απέραντου κράτους. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι η δύναμη του Σταυρού του είχε χαρίσει αυτή την περήφανη νίκη, γι’ αυτό προσέγγισε τον χριστιανισμό.

Η εύρεση του Τιμίου Σταυρού

Το 326 αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους η ευσεβής χριστιανή μητέρα του αγία Ελένη, όπου άρχισε το κτίσιμο λαμπρών ναών. Επίκεντρο ήταν ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου.

Στο σημείο εκείνο ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε κτίσει το 135, κατά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ναό της Αφροδίτης. Η αγία Ελένη επιδόθηκε σε προσπάθειες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές τελικά βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών.

Η πιστή βασιλομήτωρ, με δάκρυα στα μάτια παρέδωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Πατριάρχη Μακάριο, ο οποίος στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 335 τον ύψωσε στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως, τον οποίο είχε ανεγείρει η αγία πάνω από τον Πανάγιο Τάφο και ο οποίος σώζεται ως σήμερα.

Η επανάκτηση του Τιμίου Σταυρού

Την αγία αυτή ημέρα εορτάζουμε και την δεύτερη ύψωση. Στα 613 οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφεραν στη χώρα τους.

Λόγω των θαυμάτων που επιτελούνταν χάρη στον Τίμιο Σταυρό οι Πέρσες τον θεώρησαν μαγικό και γι’ αυτό τον φύλασσαν και τον προσκυνούσαν, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική του φύση και ιδιότητα!

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος μετά την νίκη του εναντίον των Περσών παρέλαβε τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ. Ο Πατριάρχης Ζαχαρίας τον ύψωσε εκ νέου στο ναό της Αναστάσεως. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 626.

Η εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι’ αυτό αποφάσισε να τεμαχίσει το Τίμιο Ξύλο και να το διανείμει σε όλη την Εκκλησία.

Έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα πολλά τεμάχια, τα οποία φυλάσσονται ως τα πολυτιμότερα κειμήλια.

πηγή

+Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης : Οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί ωλοφυρόμεθα δια την απερίγραπτον συμφοράν και οι παπικοί εχαίροντο!

Μετά το Σχίσμα, εις τα μέσα του 11ου αιώνος, πόσα εγκλήματα δεν διέπραξε, με τας Σταυροφορίας του, εις βάρος του Ορθοδόξου Βυζαντίου-ιδίως της 4ης, ήτις προεκάλεσε και την πρώτην Άλωσιν. Και όταν, πλέον, εξησθενημένη η Κωνσταντινούπολις από την δράσιν των Φράγκων παπιστών, έπιπτε υπό τα πλήγματα των βαρβάρων Ασιατών, ο Πάπας Ευγένιος ο Ε' είπε:  " Δεν θα εχαιρόμην τόσον, εάν είχαμε δέκα νίκας κατά των Τούρκων, όσον τώρα, που καταστράφηκαν οι Σχισματικοί " ! 
Αλλά μήπως η ιστορία του παπικού μίσους εσταμάτησεν; Όταν επληροφορήθηκαν οι παπικοί της Κωνσταντινουπόλεως τον απαγχονισμόν του Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε' και των λοιπών ιεραρχών, ηλάλαζαν εκ χαράς, ψάλλοντες την Λατινικήν δοξολογίαν. Και όταν το 1922 εμελετάτο η κατάληψις της Πόλεως υπό του Ελληνικού Στρατού, οι Ουνίται εφώναζαν ότι  " η Αγία Σοφία ανήκει στους Ουνίτες ". Το δε πρώτον συγχαρητήριον τηλεγράφημα, που ελάμβανεν ο Κεμάλ, προήρχετο από τον Πάπαν! Οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί ωλοφυρόμεθα δια την απερίγραπτον συμφοράν και οι παπικοί εχαίροντο! Άλλως τε, αυτοί, εκ του αφανούς, παρασκεύασαν την ήτταν μας ....     
πηγή

Ο σφαγιασμός των 12 Μητροπολιτών, του Λυκούργου Νάνη

Ήταν θέρος του 1974, χρονιάς που σημαδεύτηκε απ’ την εμφάνιση και εκδήλωση συγκλονιστικών πολιτικών και εκκλησιαστικών γεγονότων. Τότε, μία δράκα επίορκων μητροπολιτών, μελών της δυσώνυμης "πρεσβυτέρας Ιεραρχίας", ως επί το πλείστον, προέβησαν, εφαρμόζοντας το "κυκλώπειο δίκαιο" –κατά την προσφυά ρήση του μακαριστού Φλωρίνης Αυγουστίνου– και σχηματίζοντας την εντύπωση   ότι δεν φοβούνται το Θεό και δεν ντρέπονται τους ανθρώπους, κατά τη χαρακτηριστική δήλωση, επί συνόδω, του επίσης μακαριστού Κοζάνης Διονυσίου, στον εν ψυχρώ σφαγιασμό δώδεκα εκλεκτών, το ήθος, συνεπισκόπων τους.

Οι δώδεκα κατέστησαν έκπτωτοι όλως αντικανονικώς, τουτέστιν άνευ κλητεύσεώς τους,  κανονικής εκκλησιαστικής δίκης, απολογίας, επί τη βάσει (για τους εννέα εκ των δώδεκα) της σχιζοφρενικής, κατά τον αείμνηστο  καθηγητή του Κανονικού Δικαίου, Κωνσταντίνο Μουρατίδη, συντακτικής πράξεως (υπ αριθμόν  7) του τότε δικτατορικού καθεστώτος (που τελούσε υπό την "αόρατη" καθοδήγηση  του ταξιάρχου Δημητρίου Ιωαννίδη), και χωρίς να μνημονεύεται στην εκπτωτική απόφαση ούτε ένας (αριθμός 1) ιερός κανόνας...

 Είναι χαρακτηριστικό ότι τα σφάγια-θύματα του ακατάλλακτου μίσους και φονικού πάθους των συνεπισκόπων τους, ενημερώθηκαν για την επιβολή της εις βάρος τους "κεφαλικής" ποινής από φιλικά τηλεφωνήματα και από  το...ραδιόφωνο προς αιώνια καταισχύνη των διωκτών τους!

Η καταδίκη στην ποινή της εκπτώσεως δεν έγινε την ίδια ημέρα και για τους δώδεκα επισκόπους. Τα πρώτα θύματα της σεραφειμικής μάχαιρας ήταν οι μακαριστοί, πλέον, μητροπολίτες Ζακύνθου Απόστολος (Παπακωνσταντίνου) και Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κωνσταντίνος (Σακελλαρόπουλος) που κηρύχθηκαν έκπτωτοι στις 13 Ιουνίου του 1974. Ακολούθησε η εκπαραθύρωση του, επίσης μακαριστού, μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου στις 25 του ιδίου μηνός. Και εν συνεχεία, στις 11 Ιουλίου η σφαγή ολοκληρώθηκε με την έκπτωση ακόμη εννέα  μητροπολιτών, των, μακαριστών πλέον, Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος Κωνσταντίνου (Πούλου), Πολυανής και Κιλκισίου Χαρίτωνος (Συμεωνίδη), Αλεξανδρουπόλεως Κωνσταντίου (Χρόνη), Θεσσαλονίκης Λεωνίδα (Παρασκευόπουλου), Δημητριάδος Ηλία (Τσακογιάννη), Λαρίσης, Πλαταμώνος και Τυρνάβου Θεολόγου (Πασχαλίδη), Παραμυθίας Παύλου (Καρβέλη), Χαλκίδος Νικολάου (Σελέντη) και του μοναδικού, εισέτι ζώντος, Τρίκκης και Σταγών (νυν Σταγών και Μετεώρων) Σεραφείμ (Στεφάνου).

Tους θρόνους των δώδεκα σφαγιασθέντων κατέλαβαν οι εξής μοιχεπιβάτες: Ζακύνθου Παντελεήμων (Μπεζενίτης), τρία!!! χρόνια αργότερα, Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κλεόπας (Θωμόπουλος), Αττικής και Μεγαρίδος Δωρόθεος (Γιανναρόπουλος), εκ μεταθέσεως απ’ την Καστοριά, Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος Αγαθάγγελος (Ταμπουρατζάκης), Πολυανής και Κιλκισίου Αμβρόσιος (Στάμενας), Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος (Ρούσσας), Θεσσαλονίκης Παντελεήμων (Χρυσοφάκης), εκ μεταθέσεως απ τη Σάμο, Δημητριάδος Χριστόδουλος (Παρασκευαΐδης), Λαρίσης, Πλαταμώνος και Τυρνάβου Σεραφείμ (Ορφανός), Παραμυθίας Τίτος (Παπανάκος), Χαλκίδος Χρυσόστομος (Βέργης), Τρίκκης και Σταγών Στέφανος (Αφεντουλίδης), ο εκδηλώσας ειλικρινή, μετά ταύτα, μετάνοια, καταβαλών απέλπιδα προσπάθεια επουλώσεως του εκκλησιαστικού τραύματος που επήνεγκε η σεραφειμική λαίλαπα στο εκκλησιαστικό σώμα και υποπεσών στη δυσμένεια του επαράτου σεραφειμικού καθεστώτος.

Αρχιτέκτονες της εκκλησιαστικής, αυτής, ανωμαλίας υπήρξαν:

α) Ο μακαριστός Σεραφείμ Τίκας, εκλεγείς αρχιεπίσκοπος, φρουρούσης της αστυνομίας το συνοδικό μέγαρο!!!, δυνάμει της υπ’ αριθμόν 3 ΣΠ, με 20, μονάχα, ψήφους, από μία "κολοβωμένη" "Ιεραρχία".

β) Ο μακαριστός Παντελεήμων Καρανικόλας (τότε μητροπολίτης Κορινθίας, ο και "σκληροπυρηνικός" αποκληθείς) και

γ) Ο επίσης μακαρίτης Παναγιώτης Χρήστου, ο μοιραίος για τα εκκλησιαστικά μας πράγματα, τότε υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (που αντιπαθούσε το μακαριστό Ιερώνυμο), όντος γενικού γραμματέα Θρησκευμάτων του πράκτορος της ΚΥΠ Αθανασίου  Αγγελόπουλου, καθηγητή της θεολογικής σχολής του ΑΠΘ, ο οποίος παρακολουθούσε τις κινήσεις του μακαριστού αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Α (Κοτσώνη) επί τη βάσει των όσων γράφει ο τελευταίος στο μνημειώδες σύγγραμμά του με τίτλο ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ.

Την σύνοδο που συνεκλήθη την ονόμασαν "Έκτακτη πολυμελή", ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε ΑΡΙΣΤΙΝΔΗΝ σύνοδος (κατά το χαρακτηρισμό του αρύσαντος προσωπικό όφελος απ’ τη συγκρότησή της, μακαριστού μητροπολίτη Πατρών Νικοδήμου Βαλληνδρά).

Από την σύνθεση της Αριστίνδην αυτής συνόδου αποκλείστηκαν οι 34 από τους τότε 66 εν ενεργεία μητροπολίτες (ΜΟΛΟΝΟΤΙ 44 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΖΗΤΗΣΑΝ ΕΓΓΡΑΦΩΣ Ο ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΑΠΟ ΣΥΜΠΑΣΑ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΙΕΡΑΡΧΙΑ) με το αιτιολογικό ότι ήταν "αντικανονικοί"! Δηλαδή η πολιτεία με συντακτική πράξη απεφάνθη ποιοι μητροπολίτες ήταν κανονικοί και ποιοι αντικανονικοί ΕΡΗΜΗΝ της Εκκλησίας· το τελευταίο δεν έχει ξαναγίνει στην Ιστορία της Οικουμενικής Ορθοδοξίας)!!!

Μετά την αντικανονικότατη εκλογή, του από Ιωαννίνων Σεραφείμ (Τίκα), για λόγους συνειδήσεως αρνήθηκαν να μετάσχουν στη διαβλητή, από ιεροκανονικής πλευράς, διαδικασία εκλογής οι μακαριστοί Μυτιλήνης Ιάκωβος, Μηθύμνης Ιάκωβος και Κιλκισίου Χαρίτων.

Σημειωθήτω ότι ο Σεραφείμ, στις 25 Νοεμβρίου του  προηγουμένου έτους (1973), κατά σαφή παράβαση των ιερών κανόνων, όρκισε την κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, παρακάμπτοντας τον οικείο μητροπολίτη (αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο), χωρίς την κανονική άδεια του οποίου και ενήργησε με συνέπεια ο τελευταίος να τον καταγγείλει στην τότε ΔΙΣ, και διαπράττων το κανονικό αδίκημα της εισπηδήσεως σε αλλότρια εκκλησιαστική επαρχία.

Στην συνέχεια άρχισαν να αντικρίζουν το φως της δημοσιότητας και να πυκνώνουν, μέρα με τη μέρα (στον τότε λογοκριμένο, απ’ το καθεστώς Ιωαννίδη, τύπο) κάποια περίεργα, τουλάχιστον, δημοσιεύματα αναφορικά με τη ΔΗΘΕΝ εκκρεμή κανονικότητα κάποιων μητροπολιτών που είχαν αποκλεισθεί απ’ τη διαδικασία εκλογής αλλά και απ’ τα διοικητικά εκκλησιαστικά σώματα, γενικότερα,  επί τη βάσει της προαναφερθείσης υπ’ αριθμόν 3 ΣΠ. Όπως εκ του αποτελέσματος προέκυψε, καλλιεργούσαν και προετοίμαζαν τεχνηέντως το κλίμα για την επικείμενη και στο σκοτεινό παρασκήνιο σχεδιαζόμενη και παρασκευαζόμενη σφαγή των ανεπιθύμητων στο σεραφειμικό καθεστώς μητροπολιτών. Μέχρι και αντικείμενο επιθεωρήσεων σε θέατρα της Αθήνας έγινε η "φιλολογία" περί της ΔΗΘΕΝ αντικανονικότητας των προαναφερθέντων μητροπολιτών!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

πηγή

Η Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Μαρκιανό και τη σύζυγό του, Αυγούστα Πουλχερία το 451 στη Χαλκηδόνα. Αποτελούνταν από 650 επισκόπους και καταπολέμησε τη διδασκαλία του Μονοφυσιτισμού, η οποία, με πρωτεργάτη τον αρχιμανδρίτη Ευτυχή, δίδασκε ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε πλήρως την ανθρώπινη.

Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος μετά από μια ταραχώδη περίοδο ήρθε ως το αναγκαίο επιστέγασμα της διασφάλισης της καθολικής πλειοψηφίας του σώματος των μελών της εκκλησίας ως προς την απόρριψη κάθε μονοφυσιτικής ή ακραίας δυοφυσιτικής ορολογίας, την επικύρωση στην πίστη του συμβόλου της Πίστεως τόσο της Νίκαιας, όσο και της Νίκαιας-Κωνσταντινούπολης, τη θέσπιση του διοικητικού καταστατικού κανόνα της ορθοδόξου εκκλησίας σύμφωνα με το λεγόμενο μητροπολιτικό σύστημα και την οριστική επίλυση του χριστολογικού ζητήματος, το οποίο για περισσότερο από 80 έτη βρέθηκε στο προσκήνιο της θεολογικής διαμάχης στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Μεγάλο μέρος των επισκόπων της Εκκλησίας της Ελλάδας συμμετείχαν στις εργασίες της. Ο Θεσσαλονίκης Αναστάσιος αντιπροσωπεύθηκε και πάλι από τον Κβιντίλλιο Ηράκλειας. Παρέστησαν από τη Μακεδονία ο Φίλιππων Σώζων με τους Δοβήρου Ευσέβιο, Σερρών Μαξιμιανό, Νικόλαο Στοβών, Δαρδάνιο Βαργάλων και Ιωάννη Παρθικουπόλεως, οι οποίοι υπέγραψαν δια του πρεσβυτέρου Κυριακού. Ο μητροπολίτης Λαρίσης Ανδρέας παρέστη συνοδευόμενος από τους επισκόπους Κωνσταντίνο Δημητριάδος και Πέτρο Εχίνου. Αυτοπροσώπως παρέστη από την Αχαΐα ο Πέτρος Κορίνθου με τους επισκόπους Δομνίνο Πλαταιών, Αθανάσιο Οπούντος, Ειρηναίο Ναυπάκτου, Ωφέλιμο Τεγέας, Ονήσιμο Αργους, Θεόφιλο Ωρεού (Ιστιαίας), Νικία Μεγάρων, Ιωάννη Μεσσήνης και Ιωάννη Πατρών. Από την Κρήτη συμμετείχαν ο Μαρτύριος Γορτύνης με τους επισκόπους Γεννάδιο Κνωσού, Ευσέβιο Απολλωνίας, Δημήτριο Λάμπης, Κύριλλο Σουβρίτου, Ευφράτα Ελευθέρνας και Παύλο Καντανίας. Από την Παλαιά Ηπειρο ο Νικοπόλεως Αττικός συνοδευόταν από τους επισκόπους Μάρκο Ευροίας, Φιλόθεο Δωδώνης, Ιωάννη Φωτικής, Κλαύδιο Αγχησμού, Περεγρίνο Φοινίκης και Σωτήριχο Κερκύρας. Από τη Νέα Ήπειρο έλαβαν μέρος Λουκάς Δυρραχίου με τον Αντώνιο Λυχνιδού, από τη Δακία ο Εύανδρος Διοκλείας, από δε τα νησιά οι επίσκοποι Δήλου Σαβίνος, Τενέδου Φλωρέντιος, Κω Ιουλιανός, Ρόδου Ιωάννης, Χίου Τρύφων και Θάσου Ονοράτος.

Από την ανωτέρω αναγραφή των επισκόπων, οι οποίοι μετείχαν στην Δ΄ Οικουμενική σύνοδο, υποδηλώνεται πόσο ευρέως είχε ήδη εξαπλωθεί ο Χριστιανισμός στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς στερούμεθα ειδήσεων περί της εσωτερικής αναπτύξεως της Εκκλησίας της. Είναι μόνο γνωστό ότι υπήρχε κάποια πνευματική κίνηση, διότι περί τα μέσα του Ε΄ αιώνα ήκμασε ο επίσκοπος Φωτικής Διάδοχος, ο οποίος έγραψε εκατό κεφάλαια ασκητικά και ετιμήθη ως άγιος. Το εν λόγω σύγγραμμα του Διαδόχου απέβλεπε στη μοναχική τελείωση.

Η Δ΄ Οικουμενική σύνοδος καταδίκασε οριστικά τον Μονοφυσιτισμό, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΤΑ ΜΕΝ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΝ ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΤΑ ΔΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΝ ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΕΚ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. <<εν δύο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως γνωριζόμενον>>.

Φυσικά η Δ ΄ Οικουμ. Σύνοδος, δεν έφερε κάτι το καινούργιο που δεν υπήρχε μέχρι τότε στο χώρο της Εκκλησίας μας. Αυτό που ήδη υφίστατο και το βίωνε το σώμα των πιστών, οι Πατέρες το διευκρίνισαν το οριοθέτησαν, και έτσι βοηθήθηκαν και βοηθούμαστε οι πιστοί στο να γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι η πίστη μας. Ποιοι οι όροι αυτής της πίστεως με τις τόσες υπαρξιακές προεκτάσεις στη ζωή μας.

Κατά την ανωτέρω Σύνοδον οι Όρθόδοξοι Πατέρες συνέταξαν Τόμον, ο οποίος περιείχε την πίστιν την αληθή, την οποίαν πάντοτε επίστευε και εκήρυττεν η Έκκλησία τσυ Χριστού. Επίσης οι αιρετικοί Μονοφυσίται συνέταξαν ίδιον τόμον, που περιείχε τας πλάνας των. Τότε ομοφώνως ορθόδοξοι και αιρετικοί απεφάσισαν να τεθούν και τα δύο κείμενα επί του στήθους της Αγίας Ευφημίας και ανοίξαντες την λειψανοθήκην έπραξαν ούτως και εσφράγισαν πάλιν ταύτην. Ότε δε μετά οκτώ ημέρας ήνοιξαν την θήκην, εύρον τον Τόμον των Ορθοδόξωv εις τας χείρας αυτής και των αιρετικών Μονοφυσιτών το κείμενον εις τους πόδας αυτής.

Έτσι η Μεγαλομάρτυς Ευφημία με το έξαίσιον αυτό θαύμα επεκύρωσε και υπέγραψε τον ορθόδοξον Τόμον καιδιεσάλπισε το Χριστολογικόν δόγμα περί των δύο φύσεων του Χριστού μας εις τα πέρατα της οικουμένης και απέδειξε την διδασκαλίαν του Ευτυχούς και των οπαδών του Μονοφυσιτών ως σατανικήν πλάνην.

ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΝΥΨΩΣΕΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΚΑΙ ΑΠΕΝΕΙΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΣΑ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΜΕ ΤΑ ΤΟΥ ΡΩΜΗΣ. ΤΕΛΟΣ ΕΞΕΔΩΣΕΝ ΤΡΙΑΝΤΑ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ.

Δυστυχώς όμως η αίρεση αυτή συμπαρέσυρε τους ιθαγενείς πληθυσμούς της Αιγύπτου και της Συρίας και προκάλεσε πολύ μεγάλη ανωμαλία τότε στο κράτος και στην εκκλησία, (δημιουργώντας νέες εκκλησίες όπως την Αρμενική, την Ιακωβιτική στη Συρία, τη Κοπτική στην Αίγυπτο).

 πηγή

Τυπικά, χρυσόβουλα και εμπόριο οίνου στον Άθω

Πατητήρια στο Άγιο Όρος (Φωτ. Άρης Φωτιάδης)

Οι κτήτορες -οι ιδρυτές-  των μοναστηριών, τα προίκισαν με αμπέλια γνωρίζοντας την αξία τους για την επιβίωση των μονών. Πρώτος ο όσιος Αθανάσιος, ιδρυτής της Μεγίστης Λαύρας, φύτεψε αμπέλια στον Μυλοπόταμο, κάπου 4 ώρες μακριά, κρίνοντας τον τόπο κατάλληλο για καλλιέργεια. 

Στο Ά.  Όρος δεν υπήρχαν μεγάλες εκτάσεις για σιτηρά οπότε η αμπελοκαλλιέργεια θα εξασφάλιζε ένα προϊόν για ανταλλαγή με είδη που οι μονές στερούνταν. Μέσα σε λίγα χρόνια η φύτευση αμπελιών και η παραγωγή οίνου αναπτύχθηκε υπερβολικά. Έτσι στο Τυπικό του 972,  τον πρώτο κανόνα για τις αθωνίτικες κοινότητες, μπήκαν περιορισμοί στο εμπόριο και τις συναλλαγές. Απαγορευόταν στους μοναχούς να πουλάνε κρασί πέρα από τα όρια του ποταμού Ζυγού και επιτρεπόταν μεταξύ μοναχών η ανταλλαγή του οίνου που περίσσευε με άλλα αγαθά. Επιτρεπόταν η πώληση οίνου σε κοσμικούς που επισκέπτονταν τον Άθω  ώστε οι μοναχοί σε ένδεια να έχουν τα απαραίτητα για την διαβίωση.

Τα όρια του ποταμού Ζυγού ήταν κάπου 4 χλμ δυτικότερα από τα σύνορα του Α. Όρους  που είχαν οριοθετηθεί το 943 και έφταναν ως τα σημερινά Νέα Ρόδα. Επομένως γιατί το Τυπικό στένευε τα όρια των αθωνιτών; Ο αρχαιολόγος Ιωακείμ Παπάγγελος στη μελέτη του «Άμπελος και οίνος στη μεσαιωνική Χαλκιδική» δίνει μια εξήγηση πολύ λογική. Ο λόγος ήταν το χωριό Κομίτισσα, με μεγάλη αμπελοκαλλιέργεια, που βρισκόταν σε αθωνική γη λίγο έξω από την περιοχή του Ζυγού. Το Τυπικό θέλοντας να προστατέψει την οικονομία του χωριού περιόρισε τα όρια της αγιορείτικης γης αφήνοντας τη Κομίτισσα απ έξω, ελεύθερη να εμπορεύεται τα κρασιά της. Με την πάροδο των αιώνων αυτό έγινε το σημερινό σύνορο του Α. Όρους.

Όπως φαίνεται όμως οι εμπορικές δραστηριότητες αναπτύχθηκαν αντί να περιοριστούν οπότε λίγα χρόνια αργότερα το Τυπικό του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ προσπαθεί να βάλει φρένο στις δραστηριότητες αυτές με ποινή μέχρι και οριστική απέλαση από τον Άθω. Το Τυπικό αυτό ήταν πολύ αυστηρό αλλά οι εξαιρέσεις δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Το 984 ο Αθανάσιος της Μεγίστης Λαύρας χαρίζει στον ηγούμενο της Ιβήρων χρυσόβουλο (το επίσημο αυτοκρατορικό διάταγμα)  με το οποίο ο Βασίλειος Β΄ παραχωρούσε στη Λαύρα ‘εξκουσσεία’ (φοροαπαλλαγή) για πλοίο χωρητικότητας 6.000 μοδίων. Όπως καταλαβαίνουμε τόσο μεγάλο πλοίο δεν ήταν μόνο για τη μεταφορά χρειωδών.(1)

Αποστακτήρας στο Βατοπέδι (Φωτ. Άρης Φωτιάδης)

Το 1045 εκδίδεται το Τυπικό του Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου και πληροφορούμαστε ότι οι μονές είχαν στην κατοχή τους πλοία με τα οποία μετέφεραν κρασί και άλλα προϊόντα σε πολλά μέρη μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Οι μονές εμπορεύονταν όχι μόνο τον οίνο που τους περίσσευε αλλά και άλλων περιοχών. Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, οινοπαραγωγοί κυρίως, πουλούσαν στις μονές το κρασί τους είτε γιατί δεν μπορούσαν, είτε γιατί δεν συνέφερε λόγω μικρής παραγωγής να το μεταφέρουν σε άλλες αγορές. Το Τυπικό όριζε ότι τα μοναστήρια μπορούσαν να διατηρούν πλοιάρια χωρητικότητας μέχρι 200-300 μοδίων και να εμπορεύονται στη Θεσσαλονίκη μέχρι ανατολικά στον Αίνο. Θα έπρεπε επίσης να πωλούν το περίσσευμα οίνου στα κοντινά πολίχνια και μάλιστα σ αυτά που δεν έπιαναν άλλα πλοία.  Έτσι ο αυτοκράτορας φρόντιζε για την επιβίωση των πολιχνίων αλλά προστάτευε και την εμπορική ζώνη της Κωνσταντινούπολης από τα αθωνικά εμπορικά. Τα μεγάλα πλοία θα παροπλίζονταν με εξαίρεση του Βατοπαιδίου και αυτά που παραχωρήθηκαν με χρυσόβουλα.

Η ανάπτυξη του εμπορίου όμως έφερε και την ανάπτυξη των μονών, που επέκτειναν τις εγκαταστάσεις τους, πλούτισαν τις βιβλιοθήκες και αύξησαν τον πληθυσμό τους. Γύρω στο 1000 υπήρχαν πάνω από 3.000 μοναχοί στο Ά. Όρος.

Τον επόμενο αιώνα ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός με χρυσόβουλο του 1102 δίνει πλήρη αυτονομία στο Ά. Όρος και απαλλαγή από κάθε φορολογία. Τότε για τη μεταφορά και πώληση προϊόντων επιβαλλόταν ο φόρος της δεκάτης, το κράτος κρατούσε το 10% από τα προϊόντα.

Τα έγγραφα των μονών περιέχουν πλήθος πληροφοριών για την αμπελοκαλλιέργεια, που πρέπει εκείνη την εποχή να ήταν η σημαντικότερη καλλιέργεια  στην περιοχή του Άθω αλλά και εκτός. Ο Ευστάθιος που είναι αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης από το 1180-1195 θεωρεί ότι οι μοναχοί (όχι μόνον του Άθω) είχαν διαφθαρεί με την ενασχόληση με κτήματα αμπελώνες και εμπόριο. «Εφιλοσόφουν περί της αμπέλου αντί της θεολογίας» όπως γράφει. (2)

Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου ήταν γενναιόδωροι προς τις μονές γιατί οι μοναχοί είχαν το λαό με το μέρος τους και επηρέαζαν την πολιτική και διοικητική τακτική. Από τις δωρεές αυτοκρατόρων και αξιωματούχων οι μονές εκτός από τα αγιορείτικα εδάφη είχαν αποκτήσει κτήματα  στην Χαλκιδική, στη Θεσσαλονίκη και σε πολλές ακόμα περιοχές. Τα κτήματα εκτός Όρους ήταν τα μετόχια των μοναστηριών. Το μεγαλύτερο μέρος της Χαλκιδικής ήταν αγιορείτικο μετόχι με βασική καλλιέργεια τα αμπέλια. Το εμπόριο και οι κτήσεις γης  έφεραν πολλές διαμάχες ανάμεσα στις μονές, τους κατοίκους ακόμα και το κράτος. Αυτό θα είναι το επόμενο ταξίδι μας στον κόσμο του αγιορείτικου κρασιού.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.  Μαρία Γερολυμάτου, ‘Εμπόριο οίνου από τη Μακεδονία και Θράκη προς την Κων/πολη κατά τους 10-12^ο αι.’  Τέχνη και τεχνική στα αμπέλια της Β. Ελλάδας, εκδ. ΕΤΒΑ, 2002.
2. Ηλίας Αναγνωστάκης, ‘Κουκουβαί και τριγέρων οίνος’, Οίνον ιστορώ, εκδ. Κτήμα Γεροβασιλείου, 2004