Ἡ
ἐν Κωνσταντινουπόλει Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 879-880, μὲ κορυφαῖο
πατέρα τὸν Μέγα καὶ Ἱερὸ Φώτιο μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ θεοπνεύστων ἁγίων
Πατέρωνεἶναι οἰκουμενική, διότι ὅπως λέγει ὁ Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, «ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα νὰ χαρακτηρισθῆ οἰκουμενική»: (α) άσχολεῖται «μὲ τὸν καθορισμὸ δογματικῶν θεμάτων, ὅπως τὸ τριαδικό, τὸ χριστολογικὸ καὶ τὰ συναφῆ μὲ αὐτὰ δόγματα», (β) συνεκλήθη «ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα», ὅπως ὅλες οἱ προηγούμενες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, (γ) «συμμετέχουν ὅλες οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες». Καὶ ἐπιλέγει ὁ Σεβασμιώτατος: «Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα
νὰ χαρακτηρισθῆ οἰκουμενική. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔτσι χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ
πολλοὺς Πατέρας καὶ διδασκάλους, ὅπως τὸν Θεόδωρο Βαλσαμῶνα, τὸν Νεῖλο
Θεσσαλονίκης, τὸν Νικόλαο Καβάσιλα, τὸν Νεῖλο Ρόδου, τὸν Μακάριο
Ἀγκύρας, τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεσσαλονίκης, τὸν ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου τὸν
Εὐγενικό, τὸν Ἰωσὴφ Βρυέννιο, τὸν Γεννάδιο Σχολάριο, τὸν Δοσίθεο
Ἱεροσολύμων, τὸν Κωνσταντῖνο Οἰκονόμου κ.λπ. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς
νεωτέρους, ὅπως τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο καὶ
πολλοὺς ἄλλους». Ὡς ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος χαρακτηρίζεται καὶ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848 (ἄρθρο 5, παρ. 11). Ἡ
ἐν λόγῳ Σύνοδος ἀνακήρυξε τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδο τοῦ 787
(περὶ τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων) ὡς ἑβδόμη
Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.
Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὅπως σημειώνει ὁ Σεβ. ἅγιος Ναυπάκτου, ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος «ἀσχολήθηκε μὲ δύο σοβαρὰ θέματα, ἤτοι τὸ filioque καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα», τὰ ὁποῖα καὶ κατεδίκασε. «Πρόκειται
γιὰ δύο θέματα τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦν καὶ σήμερα τὴν Ἐκκλησία μας στοὺς
θεολογικοὺς διαλόγους. Τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα εἶχε ἐκδηλωθεῖ ἀπὸ τοὺς
προηγουμένους Πάπες, ἐνῶ τὸ filioque εἶχε εἰσαχθῆ ἀπὸ
τοὺς Φράγκους μὲ τὴν ἀντίδραση καὶ τοῦ Πάπα Ρώμης ἕως τὸ 1009, ἐνῶ τὸ
ἔτος αὐτὸ εἰσήχθη στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης. Τὰ δύο αὐτὰ σοβαρὰ θεολογικὰ
ζητήματα εἶναι δόγματα τῶν Λατίνων καὶ γιὰ μᾶς εἶναι αἱρέσεις...». Ὁ
τονισμὸς καὶ ἡ ἀπαίτηση τοῦ πρωτείου ἐξουσίας ἐκ μέρους τῶν παπῶν στὶς
ἡμέρες μας καὶ ἡ ἀκολουθήσασα πλάνη τοῦ ἀλαθήτου ἀποτελοῦν κατὰ τὸν
ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς πτώση παρόμοια μὲ τὴν τοῦ Ἑωσφόρου. Τὴν ἴδια
πλάνη διαφαίνεται νὰ διακινδυνεύουν σήμερα καὶ οἱ ἐν τῇ Νέα
Ρώμῃ θεολογοῦντες, ζηλώσαντες ἐξουσίαν ἐπὶ τῆς γῆς.
Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 1341-1351, εἶναι ὡσαύτως οἰκουμενική γιατί, ὅπως λέγει ὁ Σεβ. Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας, «(α)
εἶχε ὡς ἀντικείμενο ἕνα σπουδαῖο θέμα, στὸ ὁποῖο συγκεφαλαιώνεται ὅλη ἡ
ὀρθόδοξη θεολογία καὶ πνευματικότητα καὶ στὸ ὁποῖο θέμα συγκρούονται
δύο παραδόσεις, ἡ ὀρθόδοξη καὶ ἡ φραγκολεβαντίνικη. (β) ... ἀσχολήθηκε
μὲ σοβαρὸ δογματικὸ θέμα, τὸ ὁποῖο εἶναι συνέχεια τῶν θεμάτων ποὺ
ἀπασχόλησαν τὴν ἀρχαία Ἐκκλησία. Τὸν 4ο αἰ. οἱ ἅγιοι Πατέρες
ἀντιμετώπισαν τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι ὁ Λόγος τοῦ
Θεοῦ εἶναι κτίσμα. Καὶ ἡ Σύνοδος τοῦ 1351 στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ
τὴν ὁποία μιλᾶμε, ἀντιμετώπισε τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαάμ, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ
ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι κτιστή... (γ) ... ἀποδέχθηκε τὶς ἀποφάσεις τῶν
προηγουμένων Συνόδων, διότι τεκμηρίωσε ὅλη τὴν διδασκαλία ὅλων τῶν Ἁγίων
Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας..., διότι στὸ «Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ
ἐκφράζει τὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν νίκη καὶ τὸν θρίαμβο
τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ Πατέρες πρόσθεσαν καὶ τὰ «κατὰ Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου
κεφάλαια» τῆς Συνόδου αὐτῆς. (δ) ...ἀνέπτυξε τὴν διδασκαλία της ὁ
θεούμενος πατὴρ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Πραγματικὰ τὴν αὐθεντία τῶν
Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως καὶ τῶν ἄλλων Συνόδων, προσδίδουν κυρίως οἱ
θεούμενοι καὶ θεοφόροι ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τὴν συγκροτοῦν».
Ἡ
ἁγία Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπεφάνθη περί: (α) Τῆς διακρίσεως μεταξύ
θείας οὐσίας καί θείας ἐνεργείας, οἱ ὁποῖες διαφέρουν μεταξύ τους εἰς
τὸ ὅτι ἡ μέν θεία ἐνέργεια μετέχεται καί διαμερίζεται στούς ἀξίους
πιστούς, ἐνῶ ἡ θεία οὐσία εἶναι ἀμέθεκτος καί ἀμέριστος καί ἀνώνυμος,
δηλαδή ἐντελῶς ὑπερώνυμος καί ἀκατάληπτος. (β) Περὶ τῆς θείας ἐνεργείας
ὅτι εἶναι ἄκτιστη καὶ ὅτι αὐτὸ οὐδεμία σύνθεση προκαλεῖ στόν Θεό. (δ)
Περὶ τῆς θείας καί ἀκτίστου ἐνεργείας ὅτι ὀνομάζεται ἀπό τούς ἁγίους καί
Θεότης. (ε) Περὶ τῆς θείας οὐσίας καί τῆς θείας φυσικῆς ἐνεργείας ὅτι
εἶναι ἀχώριστες. στ) Περὶ τοῦ Φωτὸς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ὅτι
εἶναι ἄκτιστο.
Ἐν
συνόψει, ἡ Ἐνάτη Οἰκουμενική Σύνοδος (1341-1351) ἀπέκρουσε θριαμβευτικά
τίς αἱρετικές δοξασίες τοῦ οὐνιτίζοντος φιλοσόφου Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ
(καί τῶν ὁμοφρόνων αὐτοῦ Ἀκινδύνου καί Νικηφόρου Γρηγορᾶ), ὁ ὁποῖος
διεκήρυττε ὅτι μέ τόν φιλοσοφικό στοχασμό προχωρεῖ ἡ διάνοια στήν
θεογνωσία καί στήν ἀνάπτυξη τῶν δογμάτων, καί ὄχι μέ τήν νοερά προσευχή
καί τόν ἡσυχασμὸ ἐν πνεύματι ταπεινώσεως καί μετανοίας, πού ἦταν ἡ βάση
τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν ὁμοφρόνων του
νηπτικῶν συνασκητῶν. Ὁ κυριώτερος σκοπός τοῦ ἡσυχασμοῦ εἶναι ἡ μυστική
ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἡ θέωση, διά τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας,
τῆς μετανοίας καί τῆς θείας χάριτος. Ὁ ἁρμοδιώτερος τρόπος τοῦ ζῆν,
γιά τήν πραγμάτωση τοῦ ὑψηλοῦ αὐτοῦ προορισμοῦ εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς
ἡσυχίας. Ἐπειδή μέ τόν ἡσυχαστικό βίο ὁ ἄνθρωπος διατελεῖ ἐν «διηνεκεῖ κοινωνίᾳ πρός τόν Θεό διά τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, καθαίρων ἑαυτόν τῶν παθῶν». Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο προσευχόμενος ὁ ἡσυχαστής ἀφικνεῖται εἰς τήν ἀνωτέραν βαθμίδα τῆς ἡσυχίας, ποὺ εἶναι ἡ θεωρία,
καὶ ἡ ὁποία συνεπάγεται τήν θεία ἔλλαμψη, τήν θέα τοῦ ἀκτίστου Φωτός.
Τό Φῶς αὐτό φανερώνεται καί μεταδίδεται παρά τοῦ ἀϊδίου Θεοῦ τοῖς
ἀξίοις, τῇ συνεργίᾳ πάντοτε τῆς θείας Χάριτος.
Ὁ χριστοφόρος πατήρ Γρηγόριος Παλαμᾶς ὑπεράσπισε ἐν Συνόδῳ τό βίωμα τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων ὡς τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, συμπλήρωσε δέ καί ὁλοκλήρωσε τήν διδασκαλία περί ἡσυχασμοῦ τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτη (1255/56-1337). Ἡ διδασκαλία του περί Ἀκτίστου Φωτός καί Ἡσυχασμοῦ«ἀνυψώθηκε εἰς δόγμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά