Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ευδοξία Αυγουστίνου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ευδοξία Αυγουστίνου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 11, 2015

O Καρνάβαλος έρχεται και παρέρχεται. —Όμως, ο άλλος, ο Οικουμενιστικός Καρνάβαλος, που περνάει απαρατήρητος στους πολλούς, απλώνεται και μας κυκλώνει.

Πηγή: "Ἀκτίνες"

Κάθε χρόνο, κατά τή διάρκεια τῆς πιό κατανυκτικῆς ἐκκλησιαστικῆς περιόδου, τοῦ Τριωδίου, ὁ διάβολος μέ τό ἀντι-Τρι­ώδιό του, μέ τά καρνα­βάλια* πού κορυ­βαντιοῦν, προσπαθεῖ νά καλύψει τή φωνή τῆς Ἐκκλησίας.
 Εἶναι γνωστό ὅτι στήν ἀρχαιότητα, τότε πού οἱ πρόγονοί μας ἀγνοοῦσαν τόν ἀ­λη­θινό Θεό καί πορεύονταν στό σκοτάδι, ἐπιδίδονταν σέ ἀνάλογες ὀργιαστικές τε­λετές, κατά τίς ὁποῖες καταργοῦνταν κάθε ἔννοια ἠθικῆς.
Κατά τή διάρκεια τῶν διο­νυσιακῶν ἑορτῶν, οἱ ἑορταστές φοροῦ­σαν δέρματα ζώων, ἄλειφαν τό πρόσωπό τους μέ τήν τρυγία (κατακάθι τοῦ κρα­σιοῦ), κραύγαζαν, βωμολοχοῦσαν, χόρευ­αν, μεθοῦσαν, κυλιοῦνταν στούς δρόμους, ἀσχη­μο­νοῦσαν... Ἀργότερα, πα­ρό­μοιες λα­τρευτικές
τελετές ἔκα­ναν οἱ Ρω­μαῖοι πρός τιμήν τοῦ Κρό­νου, στά λεγόμενα Σατουρνάλια, ὅπως ἐπί­σης καί οἱ ἀρ­χαῖοι Αἰγύπτιοι κατά τόν ἑορτασμό τῆς Ἴ­σιδας!
Τά ἴδια φαινόμενα παρατηροῦνται καί σήμερα κατά τή διάρκεια τοῦ καρνάβα­λου: πολυποσία, πολυφαγία, χει­ρονο­μίες καί ἄσματα ἀπρεπῆ, κραιπάλη, μεταμφιέ­σεις κάθε εἴδους, πλειστάκις μέ ἀντιστρο­φή φύλου, ξετσίπωτα γλέντια, χοροί κάποτε -δυ­στυ­χῶς- καί στά σχολεῖα μέ λι­κνί­σματα πάσης φύσεως, μάσκες -κάποιοι τίς φοροῦν καθημερινά- πάρτυ μασκέ. Μέ τό προσωπεῖο ὅμως παύει ὁ ἄν­θρωπος νά εἶναι πρόσωπο καί μετα­βάλλεται σέ ἀ­πρόσωπο ὄν, κινούμενο μόνο ἀπό ἐμπα­θεῖς ὀρέξεις καί ἐπι­θυμίες.
Χαρα­κτηριστικός καί ἐπίκαι­ρος ὁ ψαλμικός λόγος· «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρα­συ­νεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοι­ώθη αὐτοῖς» (48,13). Δὲν εἶναι καθό­λου τυχαῖο πού οἱ νεοπαγανιστές στά ἔν­τυπά τους ἀναφέρουν ὅτι «οἱ Ἀπό­κριες παραμένουν ἡ μόνη μή χριστιανική γιορ­τή στή σύγχρονη Ἑλ­λάδα»! 
Συχνά καρναβαλιστές διαπο­μπεύ­ουν θρησκευτικά, ἐθνικά σύμβολα καί ἱερά πρόσωπα· διακωμωδοῦν ἀ­κόμη καί μυ­στή­ρια τῆς Ἐκκλησίας ἤ ἐμφανίζονται μέ ἀμ­φίεση κληρικῶν ἔχον­τας κρεμάσει στό στῆθος τους ἕνα ξύ­λινο σταυρό! Θά μπο­ροῦσαν, στ᾽ ἀλή­θεια, μέ τήν ἴδια εὐκολία νά διακωμωδήσουν μουσουλμάνους, Ἑ­βραί­­ους, παπικούς, κάποιον πρόε­δρο Δημοκρατίας;
Καί ἀναρωτιέται κανείς: Τέτοιες ἀπα­ρά­δεκτες ἀντιχριστιανικές καί αἰ­σχρές μεταμφιέσεις συνιστοῦν ψυχα­γωγία; Στήν Πάτρα π.χ. στά λεγόμενα «μπουρμπού­λια», ὅλοι μασκαρεμένοι ἐπιδίδονται σέ σεξουαλικά ὄργια, χωρίς νά γνωρίζουν ποιούς ἐρωτικούς συντρόφους ἐπιλέγουν! Κάποτε ἐκτυλίσσονται καί τραγωδίες αἱ­μομιξιῶν λόγῳ τῆς μάσκας· δέν εἶναι μάλιστα λίγες οἱ ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες πού καταλήγουν στήν ἔκτρωση.
Ἡ κα­τά­σταση αὐτή ὄχι μόνον προσβάλλει τήν δη­μόσια αἰδῶ, ἀλλά σκοτώνει τό πνεῦμα, τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ὁποία συνυφαίνεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἰσο­πε­δώνει τόν πολιτισμό μας καί δυναμιτίζει τά θεμέλια τῆς ἑλλη­νικῆς οἰκογένειας.
Ἀσφαλῶς εἶναι ἀφελές νά πιστεύ­ουμε ὅτι πρόκειται γιά ἕνα ἁπλό καί ἀθῶο ἔ­θι­μο. Ἐπιπλέον, ὅλες αὐτές τίς βδελυρές καί ἀκατανόμαστες πράξεις προσπαθοῦν νά τίς καθιερώσουν στή συνείδηση τοῦ λαοῦ μας, σέ ἕνα χῶρο πού ἀποπνέει ἄρωμα Ὀρθοδοξίας, ὡς πολιτιστικές ἐκδηλώσεις καί νά τίς παρουσιάσουν ὡς «παράδοση».
Τί νά ποῦμε γιά τή σπατάλη ὑπέ­ρογ­κων χρηματικῶν ποσῶν, ἀκόμα καί ἐν μέσῳ κρίσης, πού διατίθενται γιά τήν ἐπι­τυχημένη διεξαγωγή τῆς φιέστας αὐτῆς!  Ἕνα κράτος, πού συν­τηρεῖται ἀπό τά «φι­λάν­θρωπα αἰσθή­ματα» τῶν δανειστῶν, μέ τίς στρατιές τῶν ἀνέργων καί τῶν ἀστέγων, μέ τούς τόσους ἀπόρους πού ἐκλιπαροῦν γιά φάρμακα καί περίθαλψη, «ἔκαψε» καί «καί­ει» ἀμύθητα χρήματα γιά μάσκες, ἐν­δυ­μα­σί­ες, ὀρχῆστρες καί ποτά! Ἐπιπλέον, οἱ συ­νέ­πειες σέ πνευματικό ἐπίπεδο εἶναι ἀνυπο­λόγιστες, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος, ἡ κο­ρω­νίδα τῆς δημι­ουρ­γίας καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πέ­φτει τόσο χαμηλά καί κηλιδώνει τόν χιτώ­να τῆς ψυχῆς του!
Ἀλλά πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι κατη­γορηματικά οἱ 227 Πατέρες τῆς Ἐκκλη­σίας τῆς ἐν Τρούλλῳ Ἕκτης Οἰ­κουμενικῆς Συνόδου τοῦ 692 μέ τόν 62ο κανόνα κα­ταδίκασαν τά ἔκ­τροπα πού συνέβαιναν σέ παρόμοιες καρναβαλικές ἑορτές τῆς ἐπο­χῆς τους. Πρόσθεταν μάλιστα: «Μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στο­λὴν ἐνδιδύσκεσθαι ἢ γυ­ναῖκα τὴν ἀνδράσιν ἁρμόδιον ἀλλὰ μήτε προσω­πεῖα κωμικὰ ἢ σατυρικὰ ἢ τρα­γικὰ ὑποδύεσθαι». Καί ὁ ἅγιος Ἰω­άν­νης ὁ Χρυσόστομος, ἀνασκευά­ζοντας τό ἐ­πιχείρημα ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ κό­σμος χαί­ρεται, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ χαρά καί ἡ εὐ­φροσύνη πρέπει νά συμβα­δί­ζουν μέ τήν ἠθική καί τήν εὐπρέπεια. «Πορνεῖον γέ­γονέ σου ἡ οἰκία, μανία καὶ οἶστρος, καὶ οὐκ αἰ­σχύνῃ ταῦτα ἡ­δονὴν καλῶν;». Πό­σο περισσότερο πρέπει νά ντρεπόμαστε σή­με­ρα, πού ὁλόκληρες πόλεις μεταβάλ­λον­ται σέ ἄντρα ἀκολασίας κατά τήν πε­ρίοδο τῆς Ἀποκριᾶς! 
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό βιβλίο του «Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν» γράφει σχετικά: «Κατ᾽ ἀλή­θειαν ἠ­μπορεῖ νά εἰπῇ τινάς, ὅτι τότε οἱ Χριστιανοί δαιμο­νίζονται ὅλοι· διό­τι χο­ρεύ­ουν, παίζουν, τραγουδοῦν ἀσυνειδήτως, ἕως καί αὐτοί οἱ πλέον γέροντες... τότε πανηγυρίζει ἡ ἀσέλγεια· ἑορτάζει ἡ ἀ­κο­λασία· εὐ­φραί­νε­ται ἡ μέθη· ἀγάλλεται ἡ τρυφή καί ἀσωτεία· χορεύει ὁ διάβολος... Ἀσυγ­κρίτως γάρ εἶναι μεγαλυτέρα ἡ βλά­βη, ὅπου προσλαμβάνουν εἰς τάς ἀπο­κρέ­ας, πάρεξ ἡ ὠφέλεια ὅπου λαμβάνουν ἀπό τήν ἐρ­χομένην Τεσσαρακοστήν». 
Ἀναμφισβήτητα, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, ἡ ζωή τῆς χαρμολύπης, ἡ σταυροαναστά­σιμη, εἶ­ναι ἡ στενή ὁδός, ἡ ὁποία ὡστόσο «ἀπάγει εἰς τὴν ζωήν» καί προσφέρει μία ἄλλου εἴδους ἀγαλλίαση καί εὐφροσύνη. Κι αὐτό μποροῦν νά τό καταθέσουν οἱ πιστοί οἱ ­ποῖοι, ἐνῶ οἱ καρναβαλιστές ἐπι­δίδονται στά βακχικά σκιρτήματα, ἐκεῖ­νοι ὡς καλοί ἀθλητές συμπρο­σ­εύχον­ται καί προετοιμάζο­νται αὐτή τήν περίοδο νά ­κού­σουν τό θεάρεστο παράγ­γελ­μα τῆς ἐκ­κίνησης: «Τό στά­διον τῶν ἀρετῶν ­νέ­ωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλ­θε­τε...».
* λέξη «καρναβάλι» προέρχεται ἀπό τήν ἰταλική λέξη carnevale (carne=κρέας + vale = χαῖρε, ἔχε γειά)· εἶναι ταυτόσημη μέ τή δική μας «Ἀπόκρεω» (= ἀποχή ἀπό τό κρέας»), ὅπως ὀνομάσθηκε τελευταία ἡμέ­ρα τῆς κρεατοφαγίας.
το  είδαμε εδώ

Δευτέρα, Οκτωβρίου 27, 2014

Τό ΟΧΙ τοῦ κλήρου στό ἔπος τοῦ 1940

Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος - Θεολόγος 
Ἀναμφισβήτητα τό ἔπος τοῦ 1940 ἀνήκει σέ ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅλος ὁ λαός μας τότε ἑνωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ὄρθωσε τό ἀνάστημά του στόν ὁρμητικό χείμαρρο τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Ἔτσι, ἀπό αὐτήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940, δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ ρόλος τῆς ὁποίας σήμερα μονίμως ἀγνοεῖται ἤ συστηματικά ἀποσιωπᾶται. Καί, ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τό 1940 ἔσπευσε νά καταγράψει μέ πράξεις ἡρωισμοῦ καί ἀντίστασης τήν ἀπροσκύνητη θέλησή της καί νά φανεῖ ἄλλη μία φορά ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ πονεμένου λαοῦ καί ὁ θύλακας τῆς σωτηρίας του.


Μέ τήν κήρυξη τοῦ πολέμου ἡ ἱερά Σύνοδος ὑπό τήν προεδρία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσάνθου ἐξέδωσε διάγγελμα πρός τόν λαό: «Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τά ὅπλα τά ἱερά καί πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί τοῦ Θεοῦ, θά σπεύσωσιν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ νά ἀγωνισθῶσιν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς ἐλευθερίας καί τιμῆς, καί... θά προτιμήσωσι τόν ὡραῖον θάνατον ἀπό τήν ἄσχημον ζωήν τῆς δουλείας... Ἐπιρρίψωμεν ἐπί Κύριον τήν μέριμναν ἡμῶν...».

Τότε, χωρίς χρονοτριβή, ὀγδόντα τέσσερις κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων ἐγκαταλείποντας......
τίς ἄλλες ἐπείγουσες ὑποχρεώσεις καί διακονίες τους σκαρφάλωσαν χωρίς ποτέ κάποιοι νά ἐπιστρέψουν στά βουνά τῆς Βορείου Ἠ πείρου, γιά νά ἐνισχύσουν τόν ἕλληνα στρατιώτη μέ τά πύρινα κηρύγματά τους, τήν ἐξομολόγηση, τή θεία Λειτουργία. Συμπορεύθηκαν μαζί του στή δόξα, μά καί στήν ὀδύνη καί στή θανή. Πόσες φορές δέν δρόσισαν τά φρυγμένα χείλη τῶν στρατιωτῶν, δέν σκούπισαν τά δάκρυα καί τόν ἱδρώτα τους, περιθάλποντας τούς ἥρωες, σάν νά ’ταν δικοί τους! Κι ἄλλοτε πάλι νεκροστόλισαν καί κήδευσαν τούς λιονταρόψυχους πού θυσιάστηκαν στό πεδίο τῆς μάχης.

Κι ὅταν τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941 οἱ Γερμανοί μπῆκαν νικητές στήν Ἑλλάδα, πάλι ἡ Ἐκκλησία ἐπωμίσθηκε τό μεγάλο βάρος γιά τή διάσωση τοῦ λαοῦ. Πρῶτος σήκωσε τή σημαία τῆς Ἀντίστασης ὁ «ὑπέρτατος πνευματικός ἡγέτης» ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος. Ἀρνήθηκε νά συμμετάσχει στήν ἐπιτροπή παράδοσης τῆς πόλης τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά τελέσει Δοξολογία στόν μητροπολιτικό ναό τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά ὁρκίσει τήν κατοχική Κυβέρνηση Τσολάκογλου, μέ τίμημα τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν θρόνο του.

Διάδοχός του ὁ «φιλόστοργος καί ἄκαμπτος πατριώτης» Δαμασκηνός ἀποδείχτηκε μεγάλη καί ἡγετική προσωπικότητα. Ἵδρυσε τόν Ἑλληνικό Ὀργανισμό Χριστιανικῆς Ἀλληλεγγύης (Ε.Ο.Χ.Α.) καί ἀπηύθυνε ἀγωνιώδεις ἐκκλήσεις στόν ἀνά τόν κόσμο Ἐρυθρό Σταυρό γιά ἀποστολή βοήθειας πρός τόν κακουχούμενο ἑλληνικό λαό.

Περιδιαβαίνοντας τά μονοπάτια τῆς ἱστορίας κλίνουμε εὐλαβικά τό γόνυ μπροστά στή μεγαλοσύνη τῶν Πατέρων μας: Ὁ θαρραλέος μητροπολίτης Ἰωαννίνων Σπυρίδων Βλάχος ἀπό τήν πρώτη στιγμή βρέθηκε στό Μέτωπο καί μπῆκε πρῶτος μαζί μέ τούς στρατιῶτες στό ἐλεύθερο Ἀργυροκάστρο. Ὁ μητροπολίτης Μυτιλήνης Ἰάκωβος ὁ Α΄, ὅταν οἱ Γερμανοί εἰσῆλθαν στήν πόλη τῆς Μυτιλήνης, ἐνώπιον τοῦ ἀνώτατου γερμανοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ δήλωσε τεταγμένος ἀπό τόν Θεό νά προστατεύει τό ποίμνιό του.

Ὁ μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰωακείμ, μετά τούς βομβαρδισμούς πού ὑπέστη ὁ Βόλος μένει ἐκεῖ, συγκακουχούμενος μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ προσπαθώντας νά τόν ἐμπνεύσει. Ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος στήν ἀπαίτηση τοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ νά τοῦ ὑποδείξει ὁμήρους προσῆλθε στή γερμανική Κομμαντατούρ μέ κάποιους ἱερεῖς καί δήλωσε: «Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ ζητηθέντες ὅμηροι».

Πόσα ἐπίσης χρωστᾶ τό Αἴγιο στόν ἀρχιμανδρίτη Κωνστάντιο Χρόνη (μετέπειτα Ἀλεξανδρουπόλεως), ὁ ὁποῖος τό ἔσωσε ἀπό ὁλοκληρωτική καταστροφή, ὅταν ὁ γερμανός στρατιωτικός διοικητής τό ἀπειλοῦσε μετά τίς σφαγές στά Καλάβρυτα. Ὁ μετέπειτα μητροπολίτης Τρίκκης καί Σταγών Διονύσιος Χαραλάμπους, ἐνῶ βρισκόταν ἔγκλειστος στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως τῶν Γερμανῶν «Π. Μελᾶ» στή Θεσσαλονίκη, τοῦ ἐξασφαλίσθηκε ἡ δυνατότητα νά ἐλευθερωθεῖ. Δέν τή δέχθηκε. Ἔμεινε μέ τούς συγκρατούμενούς του, γιά νά τούς ἐνισχύει. Ὁδηγήθηκε στό Ἄουσβιτς καί ἔφθασε «παραπλήσιον θανάτου». Ὁ ἀρχιμανδρίτης Διονύσιος Παπανικολόπουλος, μετέπειτα μητροπολίτης Ἐδέσσης καί Πέλλης τή Μεγάλη Πέμπτη τοῦ 1941 μέ τά φλογερά του λόγια κατάφερε νά σώσει ἀπό τούς βομβαρδισμούς καί τόν ἐξευτελισμό τό ἱστορικό θωρηκτό «Ἀβέρωφ».

Ἀλλά καί «ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης», γράφει ὁ Στέφανος Μυλωνάκης «οὐδέποτε οὐδαμῶς ὑστέρησεν εἰς ἐκδηλώσεις πατριωτισμοῦ, θυσίας καί ὁλοκαυτωμάτων... Ἅπαντες... εὑρέθησαν ἀμέσως εἰς τάς ἐπάλξεις καί προμαχώνας τῆς προσφιλοῦς πατρίδος... Βλέπομεν καί πάλιν ἐπισκόπους τραυματιζομένους... φυλακιζομένους... τυφεκιζομένους πλήν οὐδέποτε ἐνδίδοντας ἤ ὑποχωροῦντας».

Στόν ἀγώνα ἀκόμη συμμετεῖχαν δυναμικά καί τά μοναστήρια μας, πού πάντοτε στάθηκαν οἱ κυματοθραῦστες τῶν βαρβαρικῶν ἐπιθέσεων. Κάποια καταστράφηκαν ἀπό τούς κατακτητές, ἄλλα λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν, ἀνατινάχθηκαν, πλήρωσαν βαρύ τόν φόρο τοῦ αἵματος. Ἰδιαιτέρως ἀναφέρουμε τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς Ὕδρας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στή Σπάρτη, τῆς Δαμάστας στή Λαμία, τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου καί τῆς Ἁγίας Λαύρας, τῆς Βελλᾶς στά Ἰωάννινα πού μετατράπηκε σέ Νοσοκομεῖο.

Ἀτελείωτο τό συναξάρι τῶν ἐθνομαρτύρων κληρικῶν μας, πού προμάχησαν γιά νά ἀναπνέουμε ἐμεῖς τόν ζείδωρο ἄνεμο τῆς ἐλευθερίας!

Γιά τίς τόσες ὅμως θυσίες καί τήν «κένωση» τήν ὁποία ὑπέστη ἡ Ἐκκλησία μας, χάριν τοῦ Γένους μας, δέχεται διαρκῶς ταπεινώσεις καί ἀμφισβητήσεις ἀπό ἐκείνους πού κατά λόγον δικαιοσύνης τῆς χρωστοῦν εὐγνωμοσύνη. Ἄς μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός γιά τήν ἀφροσύνη μας καί τά ὀλέθριά μας λάθη.

Περιοδικό “Απολύτρωσις”/πηγή
Το είδαμε : πηγή

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 25, 2013

Ἡ παιδεία κατά τοὺς ἅγιο Κοσμᾶ καί ἅγιο Νικόδημο


Ἅγιος Κοσμᾶς

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἐγκατέλειψε τό Ὄρος καί βγῆκε νά κηρύξει στούς ὑπόδουλους ῞Ελληνες τότε πού οἱ Τοῦρκοι τούς ἐξανάγκαζαν ἀκόμη καί ὁμαδικά νά ἐξισλαμισθοῦν, οἱ μισσιονάριοι ὀργίαζαν καί οἱ ῾Εβραῖοι βυσσοδομοῦσαν.

Πρωταρχικό μέλημά του ὑπῆρξε ἡ παιδεία τοῦ Γένους. «᾿Ανοίξατε σχολεῖα», δίδασκε. «Νά σπουδάζετε καί σεῖς, ἀδελφοί μου, νά μανθάνετε γράμματα ὅσον μπορεῖτε... Καλύτερον, ἀδελφέ μου, νά ἔχῃς ἑλληνικόν σχολεῖον εἰς τήν χώραν σου, παρά νά ἔχῃς βρύσες καί ποτάμια». Γιά τό λόγο αὐτό ρωτοῦσε τούς μεγάλους κάθε χωριοῦ· «῎Εχετε σχολεῖον ἐδῶ εἰς τήν χώραν σας νά διαβάζουν τά παιδιά; - Δέν ἔχομεν, ἅγιε τοῦ Θεοῦ. - Νά μαζευθῆτε ὅλοι νά κάμετε ἕνα σχολεῖον καλόν, νά βάλετε καί ἐπιτρόπους νά τό κυβερνοῦν, νά βάνουν διδάσκαλον νά μανθάνουν ὅλα τά παιδιά γράμματα, πλούσια καί πτωχά». Τό ἐρώτημα ἀμείλικτο συντάραζε τίς συνειδήσεις.

«Διατί, ἅγιοι ἱερεῖς καί τίμιοι προεστῶτες, δέν ἑρμηνεύετε τά εὐλογημένα μας ἀδέλφια νά στερεώνωσι καί νά βάνωσιν εἰς κάθε χωρίον σχολεῖον, νά μανθάνουν τά παιδιά γράμματα, νά γνωρίζουν τό καλόν καί τό κακόν;». Πρῶτος ἀπό ὅλους -πρίν ἀπό τή Γαλλική ᾿Επανάσταση- ἐμπνεύσθηκε καί ἐπέβαλε τή γενική καί τή δωρεάν παιδεία ἐπιστρατεύοντας ὡς δασκάλους τούς ἱερεῖς καί ὕστερα ὅσους γνώριζαν γράμματα• δέν ἔπρεπε νά τά κρατήσουν μόνον γιά τόν ἑαυτό τους.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁραματίστηκε μία Παιδεία ἀνθρωποπλαστική, τῆς ὁποίας σκοπός θά ἦταν ἡ ἀληθινή μόρφωση καί ἡ πνευματική καλλιέργεια• «Δέν βλέπετε ὅτι ἀγρίεψε το Γένος μας ἀπό τήν ἀμάθειαν καί ἐγίναμεν ὡσάν θηρία;».

Δέν ἤθελε μία Παιδεία ἄνυδρη καί ἀνούσια, ἀναμεταδότρια στείρων γνώσεων, ἀλλά Παιδεία χριστοκεντρική, ὀρθοδοξοκεντρική, ξένη πρός τά ἄθεα γράμματα τῆς ῾Εσπερίας, καί σχολεῖα πού θά λειτουργοῦν ὡς θερμοκήπια ἀρετῆς καί χριστιανικῆς ζωῆς• «Τήν ἀγάπην -λέγει- ἐπειδή δέν ἠξεύρετε, πρέπει, παιδιά μου, νά στερεώνετε σχολεῖα, διατί πάντα εἰς τά σχολεῖα γυμνάζονται οἱ ἄνθρωποι καί ἠξεύρουν καί μανθάνουν τό τί ἐστι Θεός, τό τί εἶναι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, τί εἶναι οἱ καταραμένοι δαίμονες καί τό τί εἶναι ἀρετή τῶν δικαίων. Τό σχολεῖον φωτίζει τούς ἀνθρώπους».

Εἶναι γνωστό ὅτι μέ τά ἀφυπνιστικά κηρύγματά του ἱδρύθηκαν 1.100 σχολεῖα κατώτερα κοινά καί 210 ἀνώτερα «ἑλληνικά». ᾿Ονομάστηκαν ἔτσι, ἐπειδή διδασκόταν σ᾿ αὐτά κυρίως ἡ ἀρχαία ἑλληνική γλώσσα.

᾿Αγωνίστηκε νά καθιερώσει τήν ἑλληνική Παιδεία, ὄχι βέβαια γιά λόγους σοβινιστικούς, ἀλλά διότι μέ παρρησία δίδασκε ὅτι «ἡ ᾿Εκκλησία μας εἶναι εἰς τήν ἑλληνικήν. Καί ἄν δέν σπουδάσῃς τά ῾Ελληνικά, δέν ἠμπορεῖς νά καταλάβῃς ἐκεῖνα πού ὁμολογεῖ ἡ ᾿Εκκλησία μας».

῎Ηθελε σχολεῖα πού θά συντελοῦσαν «εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς πίστεως καί ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος». Πράγματι ἡ φωτεινή του δράση ἔσχισε τά ἐρεβώδη σκότη· ὑπῆρξε προάγγελος τῆς λευτεριᾶς, ἀληθινός ἐπαναστάτης καί οὐσιαστικός ἀνανεωτής• εὔστοχα χαρακτηρίστηκε «ὁ μεγαλύτερος μετά τήν ἅλωση ῞Ελληνας».



Ἅγιος Νικόδημος

Ὁ ἅγιος Νικόδημος, ὁ κορυφαῖος τῶν κολλυβάδων, ἀπολογητής καί ὁμολογητής, ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα στή Νάξο ἀπό τόν Χρύσανθο ᾿Εξωχωρίτη, τόν κατά σάρκα ἀδελφό τοῦ Πατροκοσμᾶ. Προικισμένος μέ μοναδική χαρισματική μνήμη, κράτησε στούς ὤμους του τό Γένος μας συνεχίζοντας τό ἔργο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.

Στήν ἐποχή του ὁ Κοραῆς ἐπηρεασμένος βαθύτατα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Γαλλικῆς ᾿Επανάστασης ἤθελε μέ τή μετακένωση τῆς προγονικῆς σοφίας νά συνδέσει τούς συγχρόνους του ῞Ελληνες μέ τό ἀρχαῖο παρελθόν, ἀδιαφορώντας γιά τό ἐνδιάμεσο Βυζάντιο-Ρωμανία.

῾Ο ἅγιος Νικόδημος ἔχοντας ἀνδρωθεῖ μέσα στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, βαθύς γνώστης τῆς σοφίας τῶν πατέρων, δέν ἀντιτάχθηκε στό αἴτημα τοῦ καιροῦ του γιά ἀναγέννηση· φρονοῦσε ὅμως ὅτι ἔπρεπε αὐτή νά ἀκολουθήσει ἄλλο δρόμο καί νά ἐπιτευχθεῖ μέ πνευματικά μέσα. ῾Ως παιδαγωγός ἐντόπισε τό φοβερό ἔλλειμα γνώσεων τοῦ λαοῦ σχετικά μέ θεολογικά θέματα.

Δέν ἀγνοοῦσε τή θύραθεν σοφία, τήν ἐπίγεια, ἐξάλλου διέθετε μοναδική ἀρχαιογνωσία καί ἀξιοζήλευτη γλωσσομάθεια• προτιμοῦσε ὅμως τήν κατά Θεόν σοφία, τήν ἄνωθεν κατερχομένη καί τοποθετοῦσε τόν θεῖο λόγο ἐπάνω ἀπό τόν ὀρθό τῶν Διαφωτιστῶν.

Δέν ἤθελε μία Παιδεία ἄθεη καί λογοκρατούμενη, ἀλλά Παιδεία, πού θά μετέδιδε ὁλόκληρη τήν παράδοση τοῦ Γένους καί ὄχι ἀποσπάσματά της. «῾Ο ἐδικός σας πλοῦτος εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ἡ ἐδική σας δόξα εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς, ἡ ἐδική σας ἡδονή εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς, ὅλη σας ἡ ζωή εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς», προέτρεπε. Δέν ἀπέρριπτε τήν ἐπιστήμη• διακήρυττε ὅμως τήν ἀνάγκη τῆς σωστῆς χρήσης της, ὥστε νά ἀποφευχθεῖ ἡ καθολική ὑποταγή σ᾿ αὐτήν.

Ἔτσι φρόντισε γιά τήν ἐκλαΐκευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καί τήν ἀναγωγή της στήν πατερική παράδοση, ἀφοῦ προηγουμένως τήν ἀπάλλαξε ἀπό τίς προλήψεις, τίς δεισιδαιμονίες καί τήν τυπολατρία.

Τόνωσε τή λειτουργική καί πνευματική ζωή καί ἀνατροχιοδρόμησε τήν ὀρθόδοξη ζωή στά ἴχνη τῆς Παράδοσης σύμφωνα μέ τά πατερικά κριτήρια τῆς ᾿Ορθοδοξίας. «Φυλαχθῆτε νά μήν ἀρνηθῆτε τήν ὀρθόδοξον πίστιν σας», τόνιζε.

Ἡ ἡγετική θέση τοῦ ὁσίου στό κολλυβαδικό κίνημα, τό ὀγκωδέστατο συγγραφικό του ἔργο, ἡ σοφία καί ἡ ἀρετή του τόν ἀνέδειξαν πράγματι μεγάλο Διδάσκαλο τοῦ Γένους καί φάρο φωτεινό. Χωρίς τήν προσφορά τοῦ ἁγίου Νικοδήμου καί γενικότερα τῶν κολλυβάδων, ὁ Διαφωτισμός θά εἶχε βαθύτερα ἐπηρεάσει τό δοῦλο γένος καί τή μητέρα μας ᾿Εκκλησία. Συνετέλεσε πράγματι στήν πνευματική ἀφύπνιση τοῦ ὑπόδουλου ῎Εθνους, τό ὁποῖο στή συνέχεια θά ἀναζητοῦσε τήν ἐθνική του λευτεριά.

Τά «ἐαρινά» καί «μυρίπνοα ἄνθη καί ρόδα τοῦ Παραδείσου», οἱ νεομάρτυρες τῶν ὁποίων τίς θυσίες ἐξυμνεῖ στό «Νέον Μαρτυρολόγιον», ὑπῆρξαν «μέσα εἰς τό ψηλαφητόν σκότος φῶτα λαμπρότατα, ἐν τῷ καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας» ἐλευθερία, παιδευτικά πρότυπα γιά τούς δοκιμαζόμενους συμπατριῶτες τους.

Μέ τή λεβέντικη ὁμολογία τους «Χριστιανός εἶμαι, δέν τουρκεύω», τή σθεναρή τους ἀντίσταση στό «Μωαμετισμόν» καί τό μαρτυρικό τους αἷμα χειραγώγησαν τό Γένος ἀπλανῶς πρός τήν παλιγγενεσία.

Μόλις ὅμως ἀπελευθερωθήκαμε, λησμονήσαμε τά μηνύματα τῶν μεγάλων μας εὐεργετῶν καί οἰκοδομήσαμε τό νεοελληνικό μας κράτος κατά τίς ἐπιταγές τῶν φώτων τῆς ῾Εσπερίας, δουλικά ἐξαρτημένο ἀπό τή Δύση σέ ὅλους τούς τομεῖς καί κυρίως στό χῶρο τῆς Παιδείας.

Σήμερα, πού, ἀποστασιοποιημένοι ἀπό τή διδασκαλία τοῦ Πατροκοσμᾶ καί τοῦ ἁγίου Νικοδήμου, βλέπουμε τά σχολεῖα μας εὐκαίρως ἀκαίρως κλειστά λόγῳ καταλήψεων, εἶναι καιρός νά ἀξιολογήσουμε τούς καρπούς τῆς ἀφροσύνης μας. Ποῦ εἶσαι, ἅγιε Κοσμᾶ κι ἐσύ ἅγιε Νικόδημε, νά δεῖς πῶς στίς μέρες μας οἱ γραικύλοι «καντηλοσβῆστες» ἀποκόπτουν τήν Παιδεία μας ἀπό τίς ρίζες της, πῶς «τά ἄθεα γράμματα ὑφαίνουν τό σάβανο τοῦ Γένους»!


πηγή

Δευτέρα, Ιουνίου 17, 2013

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, Παγκοσμιοποιηση στα σχολεία, ακατάλληλα σχολικά βιβλία.

Η κ. Ευδοξία Αυγουστίνου, Φιλόλογος, Θεολόγος, Εκπαιδευτικός.
 Υποδείχνει τα ακατάλληλα και ύπουλα σημεία εκείνα, στα σχολικά 
βιβλία της Α΄& Β΄ Γυμνασίου, τα οποία υπονομεύουν & διαφθείρουν
 τις αθώες και τρυφερές ψυχές των ανυπεράσπιστων αγνών μαθητών. 
Μία ορθόδοξη, σπάνια και αποκαλυπτική Τηλεοπτική εκπομπή.






πηγηαντιγραφή

Κυριακή, Ιουνίου 09, 2013

Ευδοξία Αυγουστίνου , Iησουίτες καί Ρωμιοσύνη


Ἰησουίτες καί Ρωμιοσύνη
Εὐδοξία Αὐγουστίνου , Φιλόλογος - Θεολόγος
Τό διαβόητο τάγμα τῶν Ἰησουιτῶν φέρει τήν εὐθύνη γιά τίς ἀπαράδεκτες, ἕως καί ἐγκληματικές, ἐνέργειες κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ Ἰησουίτες βελτίωσαν τίς πολυπλόκαμες βάσεις προσηλυτισμοῦ καί προπαγάνδας σέ ὅλα τά σημαντικά κέντρα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τήν ἐποχή τῶν διομολογήσεων (1673), καθώς ἐξασφάλισαν προνομιακή μεταχείριση. 
 Στίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰώνα εἶχε ὁλοκληρωθεῖ τό δίκτυό τους στόν ἑλληνικό χῶρο. Ἔτσι τό Βατικανό ἐγκαθιστοῦσε στήν Ἀνατολή τούς Ἰησουίτες καί τούς Καπουτσίνους μοναχούς, γιά νά προσηλυτίσουν τούς Ἕλληνες, τούς ὁποίους ἀποκαλοῦσαν «σχισματικούς». Ἀδίστακτοι καί κυνικοί οἱ μισσιονάριοι, κατέφευγαν στίς ὠμές πιέσεις καί στούς ἐκβιασμούς ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἐπιστρατεύοντας ὄχι μονάχα τήν εὔνοια τῆς τουρκικῆς ἐξουσίας ἀλλά καί τούς ὁμόδοξούς τους πειρατές πού λυμαίνονταν τό Αἰγαῖο, ἐνῶ παράλληλα καρπώνονταν μερίδιο ἀπό τό πλιάτσικο τῶν πειρατειῶν (σπίτια, χρήματα, κοσμήματα, προσφορές).

Ἔγραφε χαρακτηριστικά ὁ πρόξενος τῆς Βενετίας στή Σινιορία τό 1652: «Αὐτοί οἱ Ἰησουίτες πατέρες δέν ἐνδιαφέρονται τόσο γιά τίς ψυχές ὅσο γιά τά πουγγιά τους».
 Μέσα ἀπό τίς πηγές πού ἀναφέρονται στή δράση τους ἀποκαλύπτεται ἡ ἐπιρροή τήν ὁποία ἀσκοῦσαν στούς Φαναριῶτες, καθώς ἐπίσης καί οἱ πανοῦργες μέθοδοι μέ τίς ὁποῖες διεισέδυαν στό πατριαρχεῖο, ἀποσκοπώντας στόν προσεταιρισμό ἐπιφανῶν Ἑλλήνων, λαϊκῶν καί κληρικῶν. Ἀκόμη καί μέ τόν πατριάρχη προσπαθοῦσαν νά δημιουργήσουν στενές σχέσεις, γιά νά προσεγγίσουν εὐκολότερα τούς Ἕλληνες καί νά προωθήσουν τήν προπαγάνδα τους. Ὁ ἄγγλος περιηγητής John Covel ἀποκαλύπτει τήν ὕπουλη δραστηριότητα τῆς γαλλικῆς διπλωματίας, καθώς καί τῶν Ἰησουιτῶν γιά τήν ἀνάρρηση στόν πατριαρχικό θρόνο ἀνθρώπων τῆς ἐπιρροῆς τους. Ἡ ἐξαγορά καί ἡ συκοφαντία ἀποτελοῦσαν τίς κυριότερες μεθόδους τῶν σκοτεινῶν συναλλαγῶν τοῦ 17ου αἰ. στήν Πόλη.
 Ἐπιπλέον, τό 1643 ἕνας ἐξωμότης Χιώτης, ὁ Πανταλέων, ἵδρυσε στήν Κωνσταντινούπολη σχολή τῶν Ἰησουιτῶν, ἡ ὁποία ἀποδείχτηκε πολύ δραστικό ὅπλο στά χέρια τους κατά τῶν Ὀρθοδόξων, ἀφοῦ ἀπό ἐκεῖ ἀποφοίτησαν καί ὀρθόδοξοι ἱερωμένοι. Γι’ αὐτό καί οἱ μισσιονάριοι δήλωναν αὐτάρεσκα: «Οἱ ἕλληνες γονεῖς στέλνουν μέ εὐχαρίστηση τά παιδιά τους στά σχολεῖα μας». Ἀκόμη καί σ’ αὐτό τό Ἅγιο Ὄρος προσπάθησαν νά ἐγκαθιδρυθοῦν, χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα.
 Τή μεγαλύτερή της ὅμως ἐπιτυχία εἶχε ἡ Ἑταιρεία στό Αἰγαῖο. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω ὅτι στή Νάξο δέν δίσταζαν νά καταφεύγουν σέ ἀνοιχτή προπαγάνδα καί σέ σατανικές σκηνοθεσίες γιά τόν ἐπηρεασμό τῶν κατοίκων. Οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦσαν ὅτι ἀπέδιδε καρπούς ἡ προσέλευσή τους κάθε Κυριακή στίς ἑλληνικές ἐκκλησίες καί τό κήρυγμά τους πού ἀκολουθοῦσε μετά τή θεία Λειτουργία. Τίς μεγάλες γιορτές οἱ Ἕλληνες συνέρρεαν ὁμαδικά νά ἐξομολογηθοῦν στούς Ἰησουίτες, ἐνῶ ντελάληδες τούς προσκαλοῦσαν νά παρακολουθήσουν τίς θρησκευτικές ὁμιλίες τῶν φραγκοπαπάδων. Στή Σαντορίνη κατάφεραν μέ εἰδική προσταγή τοῦ σουλτάνου νά ἐκδοθεῖ ἀφορισμός ἀπό τόν πατριάρχη καί νά ἐπιβληθεῖ πρόστιμο στούς δύο ἐπισκόπους πού δέν παραχωροῦσαν στούς Ἰησουίτες τόν ἱερό ναό τῆς Κυρᾶς τῆς Ἐπισκοπῆς. Γιά τήν Ἀστυπάλαια γράφει ὁ Ἰησουίτης Richard ὅτι φιλοξενήθηκε ἀπό τόν μητροπολίτη Σίφνου, ὁ ὁποῖος τοῦ πρότεινε νά ἱερουργήσει μαζί του. Τοῦ ἔδωσε μάλιστα καί ἄδεια νά ἐξομολογήσει καί ἐκεῖνος ἐπιδόθηκε σέ προσηλυτισμό, ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ στό χρονικό του. 
 Παρά τή συντονισμένη μεθοδική καί ὕπουλη προσηλυτιστική ἐκστρατεία τῶν πολύπειρων Ἰησουιτῶν, θαυμαστή ὑπῆρξε ἡ πνευματική ἀντίσταση τοῦ λαοῦ. Οἱ περισσότεροι Ρωμιοί διατηροῦσαν τή θρησκευτική καί τήν ἐθνική, τή ρωμαίικη δηλαδή, συνείδηση. Τό 1707 μάλιστα ὁ πατριάρχης Γαβριήλ μέ ἐγκύκλιό του σύστηνε στούς Ὀρθοδόξους τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου νά μή δέχονται τούς δυτικούς ἱεραποστόλους, τούς ὁποίους ἀποκαλοῦσε ψεῦτες καί διαφθορεῖς τῶν ψυχῶν. 
 Τό τάγμα τῶν Ἰησουιτῶν βαρύνεται ἐπίσης γιά τήν ἄγρια πολεμική καί τίς ὕπουλες ἐνέργειες εἰς βάρος τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Λουκάρεως. Ὁ ἱκανότατος καί πολύ μορφωμένος ἅγιος Κύριλλος -ἑορτάζει στίς 27 Ἰουνίου- ἔγινε πατριάρχης σέ μιά περίοδο πού ὁ ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός κινδύνευε ἀπό πραγματικό ἀφανισμό. Ἔδωσε τιτάνιο ἀγώνα γιά τήν Ἐκκλησία καί τό Γένος μας. Τόλμησε ὅμως νά ἐλέγξει τούς Ἰησουίτες γιά τήν προπαγάνδα τους κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τό διαβρωτικό τους ἔργο: «Γυρεύουσι (οἱ Ἰησουίτες) τὸν χαλασμόν μας καὶ τὸν ἀφανισμὸν τοῦ Πατριαρχείου καὶ ὅλης τῆς ἐκκλησίας τῶν Γραικῶν», δήλωνε μέ πόνο. Γιά τόν λόγο αὐτό οἱ πρεσβεῖες τῶν καθολικῶν χωρῶν καί οἱ ραδιουργίες τῶν Ἰησουιτῶν τόν πολέμησαν λυσσωδῶς. 
 Εἶχε ἱδρύσει τό πρῶτο ἑλληνικό τυπογραφεῖο στήν Κωνσταντινούπολη τό 1627. Ἡ ὀργή ὅμως τῶν Ἰησουιτῶν τό μετέτρεψε σέ ἄχρηστα σίδερα. Τριάντα ὀχτώ χρόνια πάλεψε μέ ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς ἐχθρούς. Σύρθηκε στίς φυλακές, ὑπέστη ἐξορίες, πέρασε ἕναν πραγματικό Γολγοθᾶ, αὐτός «ὁ Μωυσῆς τοῦ τουρκοκρατούμενου Γένους», ὅπως τόν χαρακτήρισε ὁ Κ. Σαρδελῆς. Πέντε φορές τόν κατέβασαν ἀπό τόν θρόνο καὶ πέντε φορὲς μὲ τὴν ψῆφο τοῦ κλήρου καὶ τὴ συμπαράσταση τοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ ἀποκαταστάθηκε πάλι σ᾽ αὐτόν. Τόν κατήγγειλαν ὅμως ὅτι ἑτοίμαζε ἐπανάσταση τῶν Ἑλλήνων. Οἱ Τοῦρκοι τόν ἔκλεισαν σέ κάποιο φρούριο τοῦ Βοσπόρου καί στίς 27 Ἰουνίου 1638 τόν στραγγάλισαν. Γιά αὐτόν τόν πατριάρχη, πού εἶναι ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος πέθανε μέ μαρτυρικό θάνατο, ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος σημειώνει: «Οὐδέποτε ἴσως τό ἀξίωμα τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου ἀνεδείχθη λαμπρότερον ἤ ἐπί Κυρίλλου Α΄ τοῦ Λουκάρεως ἐπί δώδεκα περίπου ἔτη ἐκ διαλειμμάτων πατριαρχήσαντος». 
 Σήμερα πῶς ἔχει ἡ κατάσταση;
 Ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως παραθέτω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ πρώην Ἰησουίτη καί νῦν μεταστραφέντος στήν Ὀρθοδοξία π. Γεωργίου Πάπ. Μᾶς μεταφέρει τό κλίμα τοῦ οἰκουμενιστικοῦ «Ἰνστιτούτου γιά τήν Ἕνωση τῶν Χριστιανῶν», τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε μέλος: «Σήμερα ἔχουμε μία νέα μέθοδο», ἐξήγησε ὁ π. Γαβριήλ Savici,ἕνας εἰσηγητής στό Ἰνστιτοῦτο. «Εἶναι ὁ ὀρθόδοξος φίλος σας ἐδῶ; Ὄχι! Ὡραῖα, μπορῶ τότε νά μιλήσω εἰλικρινῶς. Σήμερα, ἀκολουθοῦμε τήν οἰκουμενική μέθοδο και εἴμαστε ἐνάντια στίς μεταστροφές. Λοιπόν, ἐάν μία ἡμέρα ὁ ὀρθόδοξος φίλος σας ἐρχόταν σέ μένα καί μοῦ ἔλεγε πώς εἶχε μεταστραφεῖ ἀπό τή σοφία τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ,ἐγώ πάλι θά τοῦ ἀρνιόμουν νά τόν συμβουλέψω νά τό κάνει. Νά ἐπέστρεφε στήν Κωνσταντινούπολη, ὥστε νά ἀνέβαινε στά ἀνώτατα ἀξιώματα τῆς Ἱεραρχίας. Ὅταν ἔφτανε στόν ἀνώτατο δυνατό βαθμό, τότε, κατά τήν ἄποψή μου, θά ἔπρεπε νά γινόταν Ρωμαιοκαθολικός μαζί μέ τό ποίμνιο του!» (βλ. «Why I converted to the Orthodox faith», Eptalofos S.A. ,1991, σελ 81-82).
Ὁ νοῶν νοείτω!
“Απολύτρωσις”,  Ιουνίου 2013

Τετάρτη, Μαρτίου 13, 2013

Ευδοξία Αυγουστίνου, Το διάταγμα των Μεδιολάνων και η επικαιρότητά του


Τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων καί ἡ ἐπικαιρότητά του
Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος – Θεολόγος
Μετά τή νίκη τους κατά τοῦ Μαξεντίου (312 μ.Χ.) οἱ δύο συναυτοκράτορες Μέγας Κωνσταντῖνος καί Λικίνιος συναντήθηκαν στά Μεδιόλανα (σημερινό Μιλάνο), στίς ἀρχές τοῦ 313 μ.Χ. Ἀνάμεσα στά ἄλλα φιλελεύθερα καί γενναιόδωρα μέτρα πού θέσπισαν τότε (Φεβρουάριος 313) ἦταν καί τά σχετικά μέ τόν χριστιανισμό. Διασώζεται μία κοινή ἐπιστολή τους πρός τούς διοικητές τῶν ἐπαρχιῶν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Λικινίου. Τό ἔγγραφο αὐτό ἀναγνωρίζει τήν ἐλευθερία τῆς λατρείας στούς χριστιανούς, ὅπως καί στούς ὀπαδούς ὁποιασδήποτε ἄλλης θρησκείας. Προέβλεπε σχετικά: «Ἐδογματίσαμεν, ὅπως μηδενὶ παντελῶς ἐξουσία ἀρνητέα ᾖ τοῦ ἀκολουθεῖν καὶ αἱρεῖσθαι τὴν τῶν Χριστιανῶν παραφύλαξιν... καὶ ἀπολελυμένην ἐξουσίαν τοῦ τημελεῖν (=ἐπιμελεῖσθαι) τὴν ἑαυτῶν θρησκείαν τοῖς αὐτοῖς Χριστιανοῖς δεδωκέναι».
 Ἐπιτέλους πραγματοποιοῦνταν ἡ μεγάλη κατάκτηση τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς σκέψης καί ἀπεκαθίστατο ἡ ἀδικία ἀπέναντι στή χριστιανική πίστη, ἀφοῦ ἡ τιμή στίς θεότητες τῆς ἐπίσημης θρησκείας δέν θεωροῦνταν ἀπαραίτητη. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἀποκηρυσσόταν καί καταδικαζόταν ἡ προηγούμενη πολιτική τῶν διωγμῶν. 

 Τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων ἀποτελοῦσε βεβαίως μεγάλη πρόοδο σέ σχέση μέ τό ἔδικτο ἀνοχῆς τοῦ Γαλερίου (311), τό ὁποῖο εἶναι γνωστό ὡς Διάταγμα τῆς Νικομηδείας. Αὐτό στηλίτευε καί ἀποδοκίμαζε ὅσους ἐγκατέλειπαν τήν πατροπαράδοτη θρησκεία, γιά νά ἀκολουθήσουν τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, καί ἔθετε τέρμα στούς διωγμούς μόνον γιά λόγους καιροσκοπικούς ἤ ἐπιεικείας. Ἡ ἀπόφαση ὅμως τῶν Μεδιολάνων ἀπαρνοῦνταν ὅλη τή διωκτική πολιτική τῶν αὐτοκρατόρων, τά θύματα τῆς ὁποίας ἀνέρχονταν ἤδη σέ δώδεκα ἑκατομμύρια μάρτυρες. Κι ἀφοῦ τό νά ἀκολουθεῖ κανείς τή χριστιανική πίστη δέν ἦταν ἀδίκημα κατά τοῦ κράτους, ἀποφάσισαν νά ἐπιστρέψουν στίς χριστιανικές κοινότητες τά κατασχεθέντα ἀγαθά, περιουσίες καί τόπους προσευχῆς. Ἀργότερα (324) ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, συμπληρώνοντας τήν ἀπόφαση τῶν Μεδιολάνων, ἀναγνώρισε τά νομικά δικαιώματα τῶν χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν. 
 Ἀπό τήν ἱστορική ἐκείνη ἀπόφαση συμπληρώνονται φέτος 1.700 χρόνια. Μέ τήν ἀφορμή αὐτή ἤδη πραγματοποιεῖται πλῆθος ἐκδηλώσεων οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα. Στή λαμπρότητα τῶν ἑορτῶν, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά προηγεῖται τό Μιλάνο, ὑπερέχει ἡ μέχρι χθές ἑπομένη «τοῖς ἁγίοις πατράσι» ὀρθόδοξη Σερβία. Καί τοῦτο, μέ ἀφορμή ὅτι ὁ Μ. Κωνσταντῖνος καταγόταν ἀπό τήν Ναϊσσό τῆς Ἄνω Μοισίας, δηλαδή τή σημερινή πόλη Νίς τῆς Σερβίας. Ἐκεῖ γεννήθηκε πιθανόν τό 288. Εὔλογο ἑπομένως τό ἐρώτημα: Ποιά σχέση ἔχει τό διάταγμα μέ τή Νίς ἤ καί μέ τόν χρόνο πού ἐπιλέχτηκε νά τιμηθεῖ ὁ Μέγας καί ἰσαπόστολος Κωνσταντῖνος; Δέν διανύουμε τό ἐπετειακό ἔτος τῆς γέννησης ἤ τῆς κοίμησής του. Ὅπως κι ἄν ἔχουν τά πράγματα, οἱ προβλεπόμενες οἰκουμενιστικές τυμπανοκρουσίες δημιουργοῦν μεγάλο προβληματισμό καί σοβαρή ἀγωνία γιά τά ἐκκλησιαστικά τεκταινόμενα στή γείτονα χώρα. 
 Ἕνα ἄλλο θέμα πού μᾶς ἐπιβάλλει νά μελετήσουμε τό σημαντικό αὐτό γεγονός τῆς ἱστορίας εἶναι ἄν ὁ ἄνθρωπος σήμερα ἀπολαμβάνει τίς θρησκευτικές του ἐλευθερίες καί κατά πόσο εἶναι ἐλεύθερος νά ἐκτελεῖ τά θρησκευτικά του καθήκοντα.
 Παρά τίς διεθνεῖς συμβάσεις περί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, στατιστικές τοῦ Ο.Η.Ε. ἀναφέρουν ὅτι περίπου τό 52-55% τῶν συνανθρώπων μας στεροῦνται σήμερα τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν. Εἶναι γνωστό ὅτι ὀρθόδοξοι ἱεράρχες στά Σκόπια καί στήν Ἀλβανία ὑφίστανται διωγμούς. Χριστιανοί σέ μουσουλμανικές χῶρες ἀντιμετωπίζουν ἀνηλεεῖς διώξεις· ὅταν μάλιστα ἀπό τόν μουσουλμανισμό μεταστρέφονται στόν χριστιανισμό, ἐπισύρουν ἀκόμη καί τήν ποινή τοῦ θανάτου. Σύμφωνα μέ μία νέα ἔρευνα, ὁ χριστιανισμός κινδυνεύει νά «ἐξαλειφθεῖ» ἀπό τόν «βιβλικό χῶρο» τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, λόγῳ τῶν διωγμῶν κατά τῶν χριστιανῶν. «Οἱ χριστιανοί», ἐπισημαίνει ἡ ἔρευνα, «διώκονται παγκοσμίως περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη θρησκευτική ὁμάδα».
Δηλώνουν χαρακτηριστικά οἱ χριστιανοί στή Νιγηρία: «Δέν εἴμαστε παρά πτώματα πού περπατᾶνε, περιμένοντας τήν ἡμέρα τῆς ταφῆς μας».
 Καί στήν ὑποτιθέμενη χριστιανική Εὐρώπη οἱ διακρίσεις εἰς βάρος τῶν χριστιανῶν αὐξάνονται, ἐνῶ παρατηρεῖται μία ἀποστασιοποίηση ἀπό τίς χριστιανικές ἀξίες. Ἄλλοτε τίθεται τό θέμα τῆς νομιμοποίησης τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἄλλοτε ἡ κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς -καί ἤδη συντελεῖται- καί ἄλλοτε ὑπάλληλοι τίθενται σέ διαθεσιμότητα ἐπειδή φοροῦν σταυρό, ἐνῶ κατά καιρούς μαίνονται οἱ ἐκστρατεῖες ἀθεΐας. Στήν Κύπρο μας οἱ τοῦρκοι ἐπιδρομεῖς στά κατεχόμενα ἐδάφη, μέ τήν ἀνοχή τῆς Ε.Ε., ἀπό τίς 520 ἐκκλησίες ἄλλες κατέστρεψαν, ἄλλες μετέβαλαν σέ ἀποθῆκες ἤ ἀποχωρητήρια καί ἄλλες σέ μουσουλμανικά τεμένη. Ἀλλά καί στήν ὀρθόδοξη πατρίδα μας συχνά-πυκνά διατυπώνονται ἀπό τά ΜΜΕ σχόλια ἀρνητικά γιά τήν Ἐκκλησία, τούς ἱερεῖς καί τή μισθοδοσία τους. Θεσμοθετοῦνται νέες τακτικές ὅπως ἀδικαιολόγητες ἀπαλλαγές ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καθώς καί ἡ ἀπορθοδοξοποίησή του κ.ἄ. Ὅλα αὐτά ἀποκαλύπτουν ὅτι ὄχι μόνο ἡ Εὐρώπη ἀλλά καί ἡ χώρα μας ἐξωθεῖται πρός τόν ἀποχριστιανισμό.
 Ἡ ἱστορική πραγματικότητα ὅμως μαρτυρεῖ ὅτι, ὅπου τό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καταπατεῖται, ἐκεῖ ὑπάρχει στασιμότητα καί ὀπισθοδρόμηση. Ἐκεῖ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου εὐτελίζεται καί ἐκμηδενίζεται. Ἀντίθετα, ὅπου πνέει ἄνεμος θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἐκεῖ ἀναπτύσσεται ἀξιόλογος πολιτισμός, ὁ ὁποῖος ἐκφράζεται μέ τή χαρά τῆς δημιουργίας, ἀποπνέει τήν εὐωδία τῆς ἐλπίδας καί σφραγίζεται μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 25, 2012

Ἡ παιδεία κατά τοὺς ἅγιο Κοσμᾶ καί ἅγιο Νικόδημο, Αὐγουστίνου Εὐδοξία (Φιλόλογος – Θεολόγος)


Ἅγιος Κοσμᾶς

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἐγκατέλειψε τό Ὄρος καί βγῆκε νά κηρύξει στούς ὑπόδουλους ῞Ελληνες τότε πού οἱ Τοῦρκοι τούς ἐξανάγκαζαν ἀκόμη καί ὁμαδικά νά ἐξισλαμισθοῦν, οἱ μισσιονάριοι ὀργίαζαν καί οἱ ῾Εβραῖοι βυσσοδομοῦσαν.

Πρωταρχικό μέλημά του ὑπῆρξε ἡ παιδεία τοῦ Γένους. «᾿Ανοίξατε σχολεῖα», δίδασκε. «Νά σπουδάζετε καί σεῖς, ἀδελφοί μου, νά μανθάνετε γράμματα ὅσον μπορεῖτε... Καλύτερον, ἀδελφέ μου, νά ἔχῃς ἑλληνικόν σχολεῖον εἰς τήν χώραν σου, παρά νά ἔχῃς βρύσες καί ποτάμια». Γιά τό λόγο αὐτό ρωτοῦσε τούς μεγάλους κάθε χωριοῦ· «῎Εχετε σχολεῖον ἐδῶ εἰς τήν χώραν σας νά διαβάζουν τά παιδιά; - Δέν ἔχομεν, ἅγιε τοῦ Θεοῦ. - Νά μαζευθῆτε ὅλοι νά κάμετε ἕνα σχολεῖον καλόν, νά βάλετε καί ἐπιτρόπους νά τό κυβερνοῦν, νά βάνουν διδάσκαλον νά μανθάνουν ὅλα τά παιδιά γράμματα, πλούσια καί πτωχά». Τό ἐρώτημα ἀμείλικτο συντάραζε τίς συνειδήσεις.

«Διατί, ἅγιοι ἱερεῖς καί τίμιοι προεστῶτες, δέν ἑρμηνεύετε τά εὐλογημένα μας ἀδέλφια νά στερεώνωσι καί νά βάνωσιν εἰς κάθε χωρίον σχολεῖον, νά μανθάνουν τά παιδιά γράμματα, νά γνωρίζουν τό καλόν καί τό κακόν;». Πρῶτος ἀπό ὅλους -πρίν ἀπό τή Γαλλική ᾿Επανάσταση- ἐμπνεύσθηκε καί ἐπέβαλε τή γενική καί τή δωρεάν παιδεία ἐπιστρατεύοντας ὡς δασκάλους τούς ἱερεῖς καί ὕστερα ὅσους γνώριζαν γράμματα• δέν ἔπρεπε νά τά κρατήσουν μόνον γιά τόν ἑαυτό τους.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁραματίστηκε μία Παιδεία ἀνθρωποπλαστική, τῆς ὁποίας σκοπός θά ἦταν ἡ ἀληθινή μόρφωση καί ἡ πνευματική καλλιέργεια• «Δέν βλέπετε ὅτι ἀγρίεψε το Γένος μας ἀπό τήν ἀμάθειαν καί ἐγίναμεν ὡσάν θηρία;».

Δέν ἤθελε μία Παιδεία ἄνυδρη καί ἀνούσια, ἀναμεταδότρια στείρων γνώσεων, ἀλλά Παιδεία χριστοκεντρική, ὀρθοδοξοκεντρική, ξένη πρός τά ἄθεα γράμματα τῆς ῾Εσπερίας, καί σχολεῖα πού θά λειτουργοῦν ὡς θερμοκήπια ἀρετῆς καί χριστιανικῆς ζωῆς• «Τήν ἀγάπην -λέγει- ἐπειδή δέν ἠξεύρετε, πρέπει, παιδιά μου, νά στερεώνετε σχολεῖα, διατί πάντα εἰς τά σχολεῖα γυμνάζονται οἱ ἄνθρωποι καί ἠξεύρουν καί μανθάνουν τό τί ἐστι Θεός, τό τί εἶναι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, τί εἶναι οἱ καταραμένοι δαίμονες καί τό τί εἶναι ἀρετή τῶν δικαίων. Τό σχολεῖον φωτίζει τούς ἀνθρώπους».

Εἶναι γνωστό ὅτι μέ τά ἀφυπνιστικά κηρύγματά του ἱδρύθηκαν 1.100 σχολεῖα κατώτερα κοινά καί 210 ἀνώτερα «ἑλληνικά». ᾿Ονομάστηκαν ἔτσι, ἐπειδή διδασκόταν σ᾿ αὐτά κυρίως ἡ ἀρχαία ἑλληνική γλώσσα.

᾿Αγωνίστηκε νά καθιερώσει τήν ἑλληνική Παιδεία, ὄχι βέβαια γιά λόγους σοβινιστικούς, ἀλλά διότι μέ παρρησία δίδασκε ὅτι «ἡ ᾿Εκκλησία μας εἶναι εἰς τήν ἑλληνικήν. Καί ἄν δέν σπουδάσῃς τά ῾Ελληνικά, δέν ἠμπορεῖς νά καταλάβῃς ἐκεῖνα πού ὁμολογεῖ ἡ ᾿Εκκλησία μας».

῎Ηθελε σχολεῖα πού θά συντελοῦσαν «εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς πίστεως καί ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος». Πράγματι ἡ φωτεινή του δράση ἔσχισε τά ἐρεβώδη σκότη· ὑπῆρξε προάγγελος τῆς λευτεριᾶς, ἀληθινός ἐπαναστάτης καί οὐσιαστικός ἀνανεωτής• εὔστοχα χαρακτηρίστηκε «ὁ μεγαλύτερος μετά τήν ἅλωση ῞Ελληνας».



Ἅγιος Νικόδημος

Ὁ ἅγιος Νικόδημος, ὁ κορυφαῖος τῶν κολλυβάδων, ἀπολογητής καί ὁμολογητής, ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα στή Νάξο ἀπό τόν Χρύσανθο ᾿Εξωχωρίτη, τόν κατά σάρκα ἀδελφό τοῦ Πατροκοσμᾶ. Προικισμένος μέ μοναδική χαρισματική μνήμη, κράτησε στούς ὤμους του τό Γένος μας συνεχίζοντας τό ἔργο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.

Στήν ἐποχή του ὁ Κοραῆς ἐπηρεασμένος βαθύτατα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Γαλλικῆς ᾿Επανάστασης ἤθελε μέ τή μετακένωση τῆς προγονικῆς σοφίας νά συνδέσει τούς συγχρόνους του ῞Ελληνες μέ τό ἀρχαῖο παρελθόν, ἀδιαφορώντας γιά τό ἐνδιάμεσο Βυζάντιο-Ρωμανία.

῾Ο ἅγιος Νικόδημος ἔχοντας ἀνδρωθεῖ μέσα στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, βαθύς γνώστης τῆς σοφίας τῶν πατέρων, δέν ἀντιτάχθηκε στό αἴτημα τοῦ καιροῦ του γιά ἀναγέννηση· φρονοῦσε ὅμως ὅτι ἔπρεπε αὐτή νά ἀκολουθήσει ἄλλο δρόμο καί νά ἐπιτευχθεῖ μέ πνευματικά μέσα. ῾Ως παιδαγωγός ἐντόπισε τό φοβερό ἔλλειμα γνώσεων τοῦ λαοῦ σχετικά μέ θεολογικά θέματα.

Δέν ἀγνοοῦσε τή θύραθεν σοφία, τήν ἐπίγεια, ἐξάλλου διέθετε μοναδική ἀρχαιογνωσία καί ἀξιοζήλευτη γλωσσομάθεια• προτιμοῦσε ὅμως τήν κατά Θεόν σοφία, τήν ἄνωθεν κατερχομένη καί τοποθετοῦσε τόν θεῖο λόγο ἐπάνω ἀπό τόν ὀρθό τῶν Διαφωτιστῶν.

Δέν ἤθελε μία Παιδεία ἄθεη καί λογοκρατούμενη, ἀλλά Παιδεία, πού θά μετέδιδε ὁλόκληρη τήν παράδοση τοῦ Γένους καί ὄχι ἀποσπάσματά της. «῾Ο ἐδικός σας πλοῦτος εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ἡ ἐδική σας δόξα εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς, ἡ ἐδική σας ἡδονή εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς, ὅλη σας ἡ ζωή εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς», προέτρεπε. Δέν ἀπέρριπτε τήν ἐπιστήμη• διακήρυττε ὅμως τήν ἀνάγκη τῆς σωστῆς χρήσης της, ὥστε νά ἀποφευχθεῖ ἡ καθολική ὑποταγή σ᾿ αὐτήν.

Ἔτσι φρόντισε γιά τήν ἐκλαΐκευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καί τήν ἀναγωγή της στήν πατερική παράδοση, ἀφοῦ προηγουμένως τήν ἀπάλλαξε ἀπό τίς προλήψεις, τίς δεισιδαιμονίες καί τήν τυπολατρία.

Τόνωσε τή λειτουργική καί πνευματική ζωή καί ἀνατροχιοδρόμησε τήν ὀρθόδοξη ζωή στά ἴχνη τῆς Παράδοσης σύμφωνα μέ τά πατερικά κριτήρια τῆς ᾿Ορθοδοξίας. «Φυλαχθῆτε νά μήν ἀρνηθῆτε τήν ὀρθόδοξον πίστιν σας», τόνιζε.

Ἡ ἡγετική θέση τοῦ ὁσίου στό κολλυβαδικό κίνημα, τό ὀγκωδέστατο συγγραφικό του ἔργο, ἡ σοφία καί ἡ ἀρετή του τόν ἀνέδειξαν πράγματι μεγάλο Διδάσκαλο τοῦ Γένους καί φάρο φωτεινό. Χωρίς τήν προσφορά τοῦ ἁγίου Νικοδήμου καί γενικότερα τῶν κολλυβάδων, ὁ Διαφωτισμός θά εἶχε βαθύτερα ἐπηρεάσει τό δοῦλο γένος καί τή μητέρα μας ᾿Εκκλησία. Συνετέλεσε πράγματι στήν πνευματική ἀφύπνιση τοῦ ὑπόδουλου ῎Εθνους, τό ὁποῖο στή συνέχεια θά ἀναζητοῦσε τήν ἐθνική του λευτεριά.

Τά «ἐαρινά» καί «μυρίπνοα ἄνθη καί ρόδα τοῦ Παραδείσου», οἱ νεομάρτυρες τῶν ὁποίων τίς θυσίες ἐξυμνεῖ στό «Νέον Μαρτυρολόγιον», ὑπῆρξαν «μέσα εἰς τό ψηλαφητόν σκότος φῶτα λαμπρότατα, ἐν τῷ καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας» ἐλευθερία, παιδευτικά πρότυπα γιά τούς δοκιμαζόμενους συμπατριῶτες τους.

Μέ τή λεβέντικη ὁμολογία τους «Χριστιανός εἶμαι, δέν τουρκεύω», τή σθεναρή τους ἀντίσταση στό «Μωαμετισμόν» καί τό μαρτυρικό τους αἷμα χειραγώγησαν τό Γένος ἀπλανῶς πρός τήν παλιγγενεσία.

Μόλις ὅμως ἀπελευθερωθήκαμε, λησμονήσαμε τά μηνύματα τῶν μεγάλων μας εὐεργετῶν καί οἰκοδομήσαμε τό νεοελληνικό μας κράτος κατά τίς ἐπιταγές τῶν φώτων τῆς ῾Εσπερίας, δουλικά ἐξαρτημένο ἀπό τή Δύση σέ ὅλους τούς τομεῖς καί κυρίως στό χῶρο τῆς Παιδείας.

Σήμερα, πού, ἀποστασιοποιημένοι ἀπό τή διδασκαλία τοῦ Πατροκοσμᾶ καί τοῦ ἁγίου Νικοδήμου, βλέπουμε τά σχολεῖα μας εὐκαίρως ἀκαίρως κλειστά λόγῳ καταλήψεων, εἶναι καιρός νά ἀξιολογήσουμε τούς καρπούς τῆς ἀφροσύνης μας. Ποῦ εἶσαι, ἅγιε Κοσμᾶ κι ἐσύ ἅγιε Νικόδημε, νά δεῖς πῶς στίς μέρες μας οἱ γραικύλοι «καντηλοσβῆστες» ἀποκόπτουν τήν Παιδεία μας ἀπό τίς ρίζες της, πῶς «τά ἄθεα γράμματα ὑφαίνουν τό σάβανο τοῦ Γένους»!



  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...