Ηρακλής Ρεράκης, Η γέννηση του Θεανθρώπου και ο σύγχρονος Ηρώδης

Η γέννηση του Θεανθρώπου και ο σύγχρονος Ηρώδης

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Με την ευκαιρία της Μεγάλης Εορτής της Θείας Ενανθρωπήσεως, που εορτάζουμε και φέτος ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί,

αξίζει να θυμηθούμε και να σχολιάσουμε, σε σχέση και με τα σύγχρονα πνευματικά θέματα της χώρας μας, μερικές από τις εξέχουσες και ενδιαφέρουσες, σε διαχρονικό πλαίσιο, εικόνες, όπως τι περιγράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στον Λόγο του «Εις την του Χριστού γέννησιν».

Σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη, ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη φτωχική Φάτνη της Βηθλεέμ και από τότε όλα τα έθνη, μέσω του φωτεινού Άστρου της Βηθλεέμ, που έβλεπαν και ακολουθούσαν οι Μάγοι, δέχονται και αποδέχονται το ευαγγελικό μήνυμα της διά του Ιησού Χριστού σωτηρίας. Αντίθετα, σημειώνει ο Άγιος, τόσο ο  Ηρώδης των ειδωλολατρών και πολυθεϊστών Ρωμαίων όσο και η συναγωγή του Ιερατείου των Ιουδαίων, εξ’ αιτίας του ίδιου Φωτός που εκπέμπει προς όλους η Βηθλεέμ, ταράσσονται και ανησυχούν.

Ο Άγιος βλέπει και παρουσιάζει, από τη μια μεριά, τους Μάγους να προσφέρουν τα δώρα και τον Αστέρα της Βηθλεέμ να γίνεται οδός σωτηρίας για τα Έθνη, από την άλλη, τον Ηρώδη με το ξίφος και τους αρχιερείς των Ιουδαίων με μίσος να οργανώνουν, ήδη από την ημέρα της Θείας γέννησης του Θεανθρώπου, τις διαδικασίες του φόνου Του.

 Βλέπει ακόμη, αφενός, τα βάρβαρα έθνη να ακολουθούν το Φως που εκπέμπει στον κόσμο ο Χριστός, το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ, και, αφετέρου, τους μελετητές των Προφητών  και του Νόμου να Τον απορρίπτουν και να Τον σταυρώνουν.

Η ιστορία όμως των ασεβών συνεχίζεται και επαναλαμβάνεται: Ο λαός του Χριστού στην Ελλάδα διώκεται και σταυρώνεται σήμερα από κάποιους δηλωμένους άθεους, που αποφάσισαν να τη σώσουν από τον Χριστό, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Ηρώδη.

Θυμόμαστε όλοι την προσδοκία που εξέφρασε για τον ιστορικό ρόλο των Ελλήνων ο ίδιος ο Χριστός, όταν κάποιοι από αυτούς ζήτησαν να τον δουν: «Ήλθε η ώρα για να δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου». Ο κατ’ εντολή του Χριστού ερχομός στην Ελλάδα του Απ. Παύλου, ο οποίος την όργωσε απ’ άκρου σε άκρο, κηρύττοντας τη χριστιανική πίστη και ιδρύοντας τις τοπικές Εκκλησίες αποτελεί ένα μοναδικό γεγονός, συνέβη μόνον στην Ελλάδα, προσδίδοντάς της μία ξεχωριστή θέση στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια Ιστορία.

Η χριστιανική πίστη, με τη σειρά της, ήταν εκείνη που συνόδευε και δυνάμωνε τον ελληνικό λαό για να μπορέσει να επιζήσει στην Ιστορία, εν μέσω αμέτρητων περιπετειών, υποδουλώσεων και μαρτυρίων.

Συνειδητοποιώντας αυτήν την ιστορική συμπόρευση της Εκκλησίας του Χριστού με το ελληνικό έθνος, ο ελληνικός λαός, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σεβάστηκε και ακολούθησε για περίπου 20 αιώνες τον Ιησού Χριστό. Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, όπου επιβεβαιώθηκε και καθιερώθηκε η αδιάσπαστη ενότητα Κράτους – Εκκλησίας, έως σήμερα, δεν ζητήθηκε ποτέ και από κανένα χωρισμός αυτών των δύο θεσμών.

Σήμερα, όμως, το ορθόδοξο έθνος των Ελλήνων, διά των δηλωμένων άθεων ηγετών του, ζηλεύοντας τη φονική μανία του Ηρώδη, επιδιώκει να φονεύσει τον Χριστό στην Ελλάδα διά της συνταγματικής καθιερώσεως της ουδετεροθρησκείας και του χωρισμού Εκκλησίας – Πολιτείας, επιλογές, που κατά τον Ιερό Χρυσόστομο φανερώνουν απιστία και «αντί ευωδίας δυσωδίαν πνέουσιν».

Ωστόσο, ο ορθόδοξος ελληνικός λαός, που έχει βιώσει παρόμοιες αντίχριστες καταστάσεις, οι οποίες προσωρινά τον ταλαιπώρησαν, έχει συνειδητοποιήσει  και πιστέψει όσα ο σύγχρονος Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει στο έργο του «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος»: «Ο άνθρωπος είναι φοβερός δίχως τον Θεάνθρωπο. Καθετί το ανθρώπινο μονάχα στον Θεάνθρωπο έχει την τελική και λογική του ερμηνεία. Δίχως τον Κύριο Ιησού Χριστό, όλα τα ανθρώπινα μεταβάλλονται αναπόφευκτα σε χάος, σε φρίκη, σε θάνατο, σε κόλαση».

Ήδη ο ελληνικός λαός, αν και πιεσμένος  και απογοητευμένος από την οικονομική κρίση και καταιγίδα, που του επιφύλαξε η ψευδώς υποσχόμενη οικονομικούς παραδείσους σημερινή πολιτική ηγεσία, αρχίζει, να αντιλαμβάνεται το αντίχριστο και ιδεοληπτικό της μένος και να ανησυχεί πλέον για τις αλλεπάλληλες πολύπλευρες ενέργειες της πολιτείας να φονεύσει ό, τι εκφράζει τη διδασκαλία και τη ζωή του Ιησού Χριστού στον ελληνικό δημόσιο βίο.

 Εορτάζοντας τα Χριστούγεννα, με την πατροπαράδοτη πίστη και ευσέβειά του, ο ορθόδοξος λαός απαντά στους Χριστομάχους και Χριστοκλάστες ηγέτες του, ομολογώντας με τον τρόπο αυτό ότι ο τεχθείς εκ Παρθένου Ιησούς Χριστός αποτελεί το μοναδικό αληθινό νόημα και τον Λόγο της υπάρξεώς του. Διότι, κατά τον Άγιο Ιουστίνο, «στη Γέννηση του Χριστού μάς δόθηκε η αποκάλυψη και το νόημα του μυστηρίου του ανθρώπου, όσο και του μυστηρίου του ουρανού και της γης».

Αν, επομένως, ο τεχθείς εκ Παρθένου προσφέρει και αποκαλύπτει το νόημα και τον Λόγο αυτού του κόσμου και του ανθρώπου, μπορεί να εκτιμήσει και να αξιολογήσει κάθε λογικός Έλληνας την πνευματική ζημία που προξενούν στις ψυχές των ορθοδόξων εκείνοι που επιχειρούν, όπως ο Ηρώδης, να φονεύσουν και να αφανίσουν τον Χριστό.

Διότι η σχεδιαζόμενη μετατροπή της χώρας από ορθόδοξη σε πολυθρησκειακή και έπειτα σε ουδετερόθρησκη σημαίνει μεθόδευση θρησκευτικής ουδετερότητας των Ελλήνων, αφού οι Έλληνες είναι εκείνοι που αποτελούν τη χώρα, το Έθνος, την Ελλάδα.

Θρησκευτική ουδετερότητα, όμως, σημαίνει απιστία έναντι του Χριστού και αποσύνδεση της ανθρώπινης ύπαρξης από τον Ιησού Χριστό, που αποτελεί το νόημα της ζωής κάθε Ορθόδοξου Χριστιανού. Ο τότε Ηρώδης προσπάθησε, αν και μάταια, να εμπαίξει και να εξαπατήσει τους Μάγους, προκειμένου να φονεύσει τον Χριστό. Ο σύγχρονος Ηρώδης, επίσης, με διάφορους απατηλούς τρόπους και με περίεργες συμμαχίες, που του προσφέρουν οι κάποιοι -ευτυχώς ελάχιστοι- εκκλησιαστικοί και θεολογικοί παράγοντες, προσπαθεί να εμπαίξει τον ελληνικό λαό για να πετύχει τον στόχο του που είναι η δίωξη, ο φόνος και ο αφανισμός του Χριστού από την Ελλάδα.

Όλα αυτά τα θλιβερά σχέδια, αν και γίνεται προσπάθεια να παραμένουν κρυφά, όμως, με το φως του αστέρα της Βηθλεέμ, αποκαλύπτονται καθημερινά. Τον Φεβρουάριο του 2018 ο Υπουργός Παιδείας με το Προεδρικό Διάταγμα 18/2018, που δημοσιεύτηκε  στο ΦΕΚ 31/Α/23-2-201 άλλαξε τον Οργανισμό του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και στο άρθρο 1 αφαιρέθηκε, από την αποστολή του Υπουργείου Παιδείας, η έως τότε ισχύουσα διάταξη, με βάση και το Σύνταγμα (άρθρο 16), που όριζε μεταξύ άλλων ως αποστολή του Υπουργείου Παιδείας την «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης».

Ο πρ. Υπουργός Παιδείας, επίσης, κατήργησε το 2016, με Υπουργική απόφαση, τη διδασκαλία του έως τότε ορθόδοξου Μαθήματος των θρησκευτικών στους μαθητές Δημοτικού – Γυμνασίου και Λυκείου και την αντικατέστησε με ένα αλλόκοτο μάθημα ή κοκτέϊλ θρησκειών, ελπίζοντας, έτσι, ότι θα φονεύσει τον Χριστό που βρίσκεται στις ψυχές των βαπτισμένων ορθοδόξων μαθητών και θα πετύχει, σταδιακά, τη δημιουργία του ουδετερόθρησκου σχολείου και του ουδετερόθρησκου κράτους, σχέδιο, όμως, που ακύρωσε το 2018 το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Με τις περί φύλου, επίσης, νομοθετικές ρυθμίσεις, η σημερινή πολιτεία επιχείρησε να αποδομήσει πλήρως το περιεχόμενο του θεσμού της χριστιανικής οικογένειας, που ίσχυε στην Ελλάδα από την ίδρυσή της ως κράτος. Με τις τελευταίες ενέργειές της, ακόμη, η πολιτική ηγεσία θέλησε να αποβάλει από τον δημόσιο βίο τους ιερείς της Εκκλησίας.

Με όλες αυτές τις επιθέσεις και τις αποδομήσεις ο σύγχρονος Ηρώδης μαινόμενος στοχεύει στο σβήσιμο του Αστέρα της Βηθλεέμ και στο ξερίζωμα των ριζών, των αξιών και των προτύπων που δώρισε ο Χριστός στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα.

Όμως, ίσως, ο σύγχρονος Ηρώδης δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι μάταια κοπιάζει και πασχίζει, διότι, τελικά, από τη Θεία Γέννηση του Θεανθρώπου έως σήμερα, με θεία ενέργεια, κανείς Ηρώδης δεν μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να φονεύσει τον Χριστό  από τις ψυχές των αληθινών Χριστιανών και να πληγώσει την Εκκλησία ως σώμα Χριστού.

"Ορθόδοξη Αλήθεια", 19-12-2018

Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός: Στὴν Ἐκκλησία Σωτήρας, στὸ σχολεῖο ἰσάξιος μὲ τὰ εἴδωλα!

Γράφει ὁ Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητὴς Παιδαγωγικῆς –

Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ

Ὁ Χριστὸς γεννᾶται, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὡς Σωτήρας τοῦ κόσμου, μὲ σκοπὸ «νὰ βοηθήσει στὴν ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ὁ ἴδιος ἔπλασε». Οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἔλαβαν ἐντολὴ νὰ διαδώσουν τὸ Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας σὲ ὅλα τὰ ἔθνη. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος ἦλθε στὴν Ἑλλάδα ἐδῶ καὶ 20 αἰῶνες περίπου, κηρύττοντας τὸν Χριστό, ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή, βοηθώντας ἔτσι τὸν Ἑλληνισμὸ νὰ ἀρνηθεῖ, σταδιακὰ καὶ ἐν ἐλευθερία, τοὺς ψεύτικους Θεοὺς - εἴδωλα  καὶ νὰ υἱοθετήσει τὴ νέα πίστη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀποτέλεσε, ἔκτοτε γιὰ τοὺς Ἕλληνες, τὴν πνευματικὴ πυξίδα καθοδήγησής τους πρὸς τὴ ἀληθινὴ σωτηρία καὶ λύτρωση.

Ὁ Ἀπόστολος  Παῦλος, ὄργωσε τὴν Ἑλλάδα, διδάσκοντας στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, καὶ σὲ αὐτὴν ἔστειλε πολλὲς ἀπὸ τὶς Ἐπιστολές του πρὸς Ἕλληνες. Στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἐπίσης, γράφτηκαν καὶ τὰ ἄλλα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης καθὼς καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν ἔργων τῶν...

Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ σὲ αὐτὴν ἔγιναν οἱ συζητήσεις καὶ διατυπώθηκαν οἱ ἀποφάσεις τῶν Μεγάλων καὶ καθοριστικῶν γιὰ τὴν χριστιανικὴ πίστη Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἑλλάδα ὑποδέχτηκε καὶ φιλοξένησε ἐπίσης Ἀποστόλους, ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ὁ Πρωτόκλητος, ἐνῶ σὲ αὐτὴν γεννήθηκαν καὶ ἁγίασαν χιλιάδες ἅγιοι καὶ ἁγίες, ὅσιοι καὶ ὁσίες, μάρτυρες καὶ νεομάρτυρες. Στὴν Ἑλλάδα, ἐπίσης, ὑπάρχει καὶ ἀκμάζει, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, ὁ Μοναχισμὸς (Ἅγιον Ὅρος, Μετέωρα καὶ τόσες ἄλλες Μονὲς καὶ Ἀσκητήρια), ποὺ διακονεῖ καὶ προβάλλει σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη  τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη.

Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀναφέρθηκαν παραπάνω καὶ πολλὰ ἄλλα ἀποτελοῦν χαρακτηριστικά τῆς θρησκευτικῆς ταυτότητας καὶ τῆς πολιτισμικῆς κληρονομιᾶς καὶ αὐτοσυνειδησίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀλλά, παράλληλα, παρακαταθῆκες ὑψηλῆς πνευματικῆς ἀξίας, μὲ παγκόσμιες διαστάσεις. Γι΄ αὐτὸ ἡ χριστιανικὴ πίστη, σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ἀκόμη καὶ στοὺς αἰῶνες τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ σὲ ἀλλόδοξους καὶ ἀλλόθρησκους κατακτητές, φυλασσόταν ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ, προβαλλόταν καὶ διατηρεῖτο, μέσω τῆς διδασκαλίας της, ὡς στοιχεῖο ταυτότητας, ἐνῶ τυχὸν ἀπώλεια ἢ ἀλλοίωσή της, σήμαινε τραυματισμὸ τῆς πολιτισμικῆς συνείδησης μὲ ἄμεσες πνευματικὲς καὶ ἠθικοκοινωνικὲς συνέπειες.

 Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὡς πρῶτος κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδας, ἐκτιμώντας  τὸν ρόλο τῆς Ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ἀγωγῆς στὰ σχολεῖα, μέσα στὸ γενικότερο ἐκπαιδευτικὸ καὶ πολιτικό του ἔργο,  τόνιζε, σὲ ὁδηγίες του πρὸς τοὺς δασκάλους τῆς χώρας: «Θέλετε καταβάλει θεμέλιον τῆς παιδείας εἰς τὰς ἁπλᾶς ψυχᾶς τῶν παίδων τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας, καὶ στοιχειοῦντες αὐτοὺς εἰς τὴν ἀληθινὴ παιδεία, τὴν εὐσέβειαν, θέλετέ τοὺς διδάσκει τὰ ἀληθινά τοῦ χριστιανοῦ χρέη καὶ τὰ τοῦ ἀγαθοῦ πολίτου καθήκοντα διὰ τῆς ἠθικῆς προσαρμοζόμενης εἰς τὸν οὐράνιον νόμον τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου».

Ὡστόσο, 190 χρόνια, ἀργότερα, ἑορτάζοντας, στὴν Ἑλλάδα τοῦ Καποδίστρια, τὴ Θεία Γέννηση, διαπιστώνουμε, δυστυχῶς, ὅτι ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, περιφρονώντας αὐτὸ ποὺ παραδοσιακὰ πιστεύει ἐδῶ καὶ 2000 χρόνια ἡ ἑλληνικὴ ψυχή,  προσπαθεῖ, μὲ τὴν ἰσχὺ τῆς ἐξουσίας, νὰ μεθοδεύσει τὸ ξερίζωμα τῆς πίστης ποὺ μᾶς ἔφερε ὁ Θεάνθρωπος, μέσω τῆς ἀλλοίωσης καὶ τῆς ὑποτίμησης τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ ζωῆς, ποὺ προγραμματίζει καὶ ἐφαρμόζει στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα.

Τὰ νέα Θρησκευτικά, ποὺ ἰσχύουν ἀπὸ τὸ 2016, διδάσκουν στοὺς ὀρθόδοξους μαθητές, ἰσότιμα, ἰσάξια καὶ παράλληλα μὲ τὴν πίστη τους, ὅλες τὶς θρησκεῖες, ὡς νὰ εἶναι ἀβάπτιστοι καὶ χωρὶς πίστη καὶ πρόκειται νὰ ἐπιλέξουν μία ἀπὸ τὶς διδασκόμενες θρησκεῖες. Πρόκειται γιὰ προπαγάνδα στὴν πολυθρησκεία ἢ πολυθεΐα, ποὺ σημαίνει προσηλυτισμὸ καὶ μάλιστα μικρῶν παιδιῶν σὲ ἄλλες πίστεις καὶ σὲ ἄλλους Θεούς, μία ἀντιχριστιανικὴ ἑπομένως διδασκαλία, ποὺ θεωρήθηκε ἀνέκαθεν ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Πατέρες καὶ τοὺς Ἁγίους, ἀντίθετη καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ ὅλους τούς Χριστιανοὺς μικροὺς καὶ μεγάλους.

Εἶναι ἀποκαλυπτικά, μάλιστα, ὅσα ἔγραψε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὴν πολιτικὴ ἡγεσία, τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, μόλις εἶδε ὅλα ὅσα διδάσκονται στὰ νέα πολυθρησκειακὰ Προγράμματα καὶ Βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.Διαπιστώνοντας ὅτι ἡ διδασκαλία τῶν θρησκειῶν σὲ ὀρθόδοξους μαθητές, ἀφενὸς δὲν γίνεται ἐπιστημονικά, δηλαδὴ μία - μία ξεχωριστά, ἀλλὰ ὅλες μαζί, ὡς συνονθύλευμα καί, ἀφετέρου, ὅτι δὲν γίνεται πλέον πρὸς πληροφόρηση, ὅπως γινόταν πάντοτε, ἀλλὰ πρὸς βίωση καὶ πίστη, ἔγραψε  μεταξὺ ἄλλων ὅτι τὰ νέα θρησκευτικὰ εἶναι «ἀπαράδεκτα καὶ ἐπικίνδυνα», ὅτι «δὲν θὰ ἀποδώσουν καρπούς, ἀλλὰ μεγάλη ζημιὰ στὴν παιδεία καὶ στὴν κοινωνία», «θὰ προκαλέσουν σύγχυση καὶ ἀμφιβολία» καὶ ὅτι «πρόκειται, ὄχι γιὰ θρησκευτικά, ἀλλὰ γιὰ ἐπιχείρηση ἀλλοιώσεως τῆς πίστεώς μας». Σημειώνουμε ὅτι τὰ Προγράμματα καὶ τὰ Βιβλία, ἀπὸ τότε ἕως σήμερα, παραμένουν σχεδὸν τὰ ἴδια καὶ ὅτι ὁ Μακαριώτατος δὲν ἔχει ἀνακαλέσει τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἶχε γράψει.

Βέβαια, εἶναι γνωστὸ ὅτι στὸ χῶρο τῆς πολιτικῆς καὶ στὸ ὄνομα μίας δῆθεν προόδου, κυριαρχεῖ ἕνα ἐκκοσμικευμένο μεταχριστιανικὸ καὶ μετανεωτερικὸ πλαίσιο ἀποδόμησης ἢ σχετικοποίησης καὶ ἄρνησης ὅλων τῶν ἑλληνορθόδοξων ἀρετῶν, προτύπων καὶ ἀξιῶν, μέσω τῶν ὁποίων δομοῦνταν, βιώνονταν καὶ διατηροῦνταν, διαχρονικά, τὰ πιστεύω καὶ τὰ ὁράματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Στὸ πλαίσιο αὐτό, σχεδιάζεται, καθὼς φαίνεται, ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας μία πνευματικὴ μετάλλαξη τῆς χώρας, βασισμένη σὲ μία μετανεωτερικὴ ἀντίληψη, ποὺ ὑποτιμᾶ, περιφρονεῖ καὶ ἀποδομεῖ κάθε τι ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν παράδοση καὶ ἐπιδιώκει νὰ ἐπιβάλει, ὡς νέο, αὐτὸ ποὺ στὴν οὐσία, δὲν ἀνανεώνει καὶ δὲν ἀναπλάθει τὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι, ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς καὶ ὅλο τὸ σωτηριακὸ του ἔργο, δὲν ἀντιμετωπίζεται, πλέον, ὡς πρόταση ἀναγέννησης, ἀνακαίνισης καὶ πνευματικῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ ὡς παρότρυνση πρὸς ὀπισθοδρόμηση,  συντήρηση ἢ ἀναπαλαίωση.

Στὸ πλαίσιο αὐτό, ἐπιχειρεῖται στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο μία ἔμμεση καὶ μεθοδευμένη δίωξη καὶ ἀποπομπὴ τῆς διδασκαλίας καὶ τῆς ζωῆς τοῦ Εὐαγγελίου τῆς σωτηρίας. Εἶναι ἐμφανὲς ὅτι τὰ νέα θρησκευτικὰ στοχεύουν, ἀφενός, στὴν ἀλλοιωμένη καὶ ἐλλιπῆ διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης πίστης  καί, ἀφετέρου, στὴ σταδιακὴ διάβρωσή της, μέσω τῆς παράλληλης καὶ ἰσότιμης μὲ αὐτὴν διδασκαλίας τῶν Θρησκειῶν. Οἱ ἐπίδοξοι ἀποδομητες ἐλπίζουν ὅτι βῆμα – βῆμα, μέσω τῆς πολυθρησκείας, θὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ σύγχυση, ὁ συγκρητισμός, ὁ μηδενισμὸς καί, τελικά, ἡ θρησκειοποίηση ἢ ἀποορθοδοξοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ ἡ ἐπιβολὴ καὶ ἐπικράτηση μίας διαθρησκειακῆς θρησκευτικότητας, μὲ σταδιακὴ ἐξίσωση καὶ ὁμογενοποίηση ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Στὴν πραγματικότητα, ὅμως, ὅλες οἱ θρησκεῖες καὶ οἱ Θεοί, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλουν στοὺς ὀρθόδοξους μαθητές, ὡς ἰσότιμους μὲ τὸν Χριστό, εἶναι εἴδωλα, ἀφοῦ ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Τριαδικὸς Θεός. Τὰ Χριστούγεννα εἶναι μοναδικὸ φαινόμενο στὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία, διότι μία καὶ μοναδικὴ φορὰ ἑορτάζει ἡ ἀνθρωπότητα τὴ μοναδικὴ ἐνσάρκωση καὶ φανέρωση Θεοῦ στὸν κόσμο, στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι οἱ Θεοί, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Τριαδικό, ἐφευρέθηκαν (δημιουργήθηκαν), ἀπὸ τὴ φαντασία, τὸ φόβο ἢ τὴ διανόηση τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν ὑπάρχει κανείς, πλὴν τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ποὺ νὰ ἔχει φανερωθεῖ στὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία, ὡς ἱστορικὸ πρόσωπο καὶ ἀληθινὸς Θεός, ταυτόχρονα. 

Κατὰ συνέπεια, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες πιστεύουν καὶ θὰ πιστεύουν στὸν ἐνανθρωπήσαντα ἀληθινὸ Θεὸ τῆς ὀρθόδοξης πίστεώς τους καὶ Αὐτὸν μόνο θεωροῦν ὡς ἀληθινὸ Θεό, ὁποιαδήποτε μέσα καὶ ἂν ἐφαρμόζουν οἱ ὅποιοι ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν διῶκτες τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων τῆς πίστεως τοῦ ἑλληνορθόδοξου λαοῦ.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, μάλιστα, οἱ ὀρθόδοξοι γονεῖς ἐπιστρέφουν, ὡς ἀπαράδεκτα, τὰ βιβλία - φακέλους τῶν Θρησκευτικῶν στὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ποὺ ἀμφισβητοῦν καὶ ἀλλοιώνουν τὴν πίστη τῶν παιδιῶν τους.

πηγή

Ηρακλής Ρεράκης, Ο ρόλος της Εκκλησίας στον απεγκλωβισμό των νέων από τον πνευματικό λήθαργο

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΛΗΘΑΡΓΟ*

Ἡρακλῆ Ρεράκη, Καθηγητοῦ Παιδαγωγικῆς της Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.

 Βασικὲς σκέψεις ποὺ πρέπει νὰ κάνει κανείς, ὅταν μιλάει γιὰ τὸ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στὸν ἀπεγκλωβισμὸ τῶν σύγχρονων νέων ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἀκινησία, εἶναι, ἀφενός νὰ λάβει ὑπ’ ὄψιν τὶς θέσεις καὶ τὶς προσδοκίες ποὺ ἔχουν οἱ σημερινοὶ νέοι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀφετέρου τὶς ἀντίρροπες δυνάμεις τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τὰ ἡλικιακὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουν, τὴν πληροφόρηση καὶ ἐπίδραση ποὺ ὑφίστανται τόσο ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ Διαδικτύου.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ χρειάζεται νὰ ἀναλογισθοῦν ὅλοι ὅσοι εὐθύνονται γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν νέων, ἂν προσφέρουν τὴν ἀπαραίτητη ἀγωγή, πληροφόρηση, ἐπίδραση ποὺ ἀπαιτεῖται, προκειμένου οἱ μὴ ὥριμοι ἀκόμη νέοι νὰ ἐξοπλίζονται μὲ τὶς πνευματικὲς ἀντιστάσεις ποὺ θὰ τοὺς βοηθοῦν ὄχι μόνο νὰ ἀμύνονται, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀνακαινίζονται πνευματικά. …

Ἂν αὐτὸ ποὺ λέμε «Ἐκκλησία» δὲν εἶναι μόνον ἡ Διοίκησή της, ἀλλὰ ὅλα τὰ μέλη της, τότε στὸ ἔργο τῆς πνευματικῆς ἀνατροφοδότησης καὶ ἀνακαίνισης τῶν νέων σήμερα εἶναι ἀνάγκη νὰ συμμετέχουν ὅλα τὰ μέλη μὲ τὸ σωστὸ τρόπο, ἀφοῦ ἡ ἀγωγὴ τῶν νέων ἀφορᾶ τόσο στὴν προσωπική τους ὁλοκλήρωση ὅσο καὶ στὸ μέλλον τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πατρίδας.

Ἡ χριστιανικὴ κοινότητα λειτουργεῖ ὡς κοινωνία ἀνθρώπων ἀσκουμένων στὶς πνευματικὲς καὶ εὐαγγελικὲς ἀρετές. Οἱ ἀρετὲς αὐτὲς ἀποτελοῦν τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ διατηροῦν τὸν βαπτισμένο χριστιανὸ ζωντανὸ καὶ ὄχι τυπικὸ μέλος τοῦ πνευματικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ τρόπος ποὺ μαθαίνουν οἱ νέοι νὰ σέβονται τοὺς ἄλλους καὶ νὰ βιώνουν  τὶς χριστιανικὲς ἀρετὲς ἔχει μεγάλη σημασία. Εἶναι ἀνάγκη, ὅμως, νὰ μαθαίνουν, κυρίως μέσῳ προτύπων, ὅτι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν πραγματοποιεῖται, διότι ἔτσι ἐκφράζει κανεὶς τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν  Θεό. Οἱ κανόνες, δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν πρέπει νὰ προσλαμβάνονται ἀπὸ τὰ παιδιὰ ὡς νομικὲς ἀρχὲς ποὺ ἐπιβάλλουν καὶ ὑποχρεώνουν τὴν τήρησή τους, ἀλλὰ ὡς ρυθμιστὲς  τῆς ζωῆς τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ποὺ καθορίζουν τὸ ἦθος καὶ τὰ ὅρια τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας.

Ἡ μαθητεία, ἡ ἄσκηση  καὶ ἡ ὑπακοὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ δὲν καταστρατηγοῦν τὴν ἐλευθερία τῆς βούλησης, ἀλλὰ συμβάλλουν στὴν δυνατότητα ἐλέγχου τοῦ ἰδίου θελήματος καὶ τοῦ ἐγωκεντρικοῦ φρονήματος. Ἔτσι τὰ παιδιὰ μαθαίνουν νὰ κατανοοῦν καὶ νὰ βιώνουν τὴν ὑπακοὴ στὶς θεῖες ἐντολές, ὡς μέσον ἰσχυροποίησης τῆς ἐλευθερίας τους, ἀφοῦ μὲ τὴν ἐλεύθερη τήρησή τους ὁ ἄνθρωπος ἀφενὸς καθαρίζεται ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ τὴ δεσμεύουν καὶ ἀφετέρου ἀρχίζει νὰ ἀνέρχεται πρὸς τὶς πνευματικὲς ἀναβάσεις ποὺ ὁδηγοῦν στὴ χαρισματικὴ μετοχὴ στὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδὴ στὸ θεῖο φωτισμὸ καὶ τὴ θέωση.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅσοι νέοι δὲν ἔμαθαν ἀπὸ τὴν παιδική τους ἡλικία, μέσῳ τῆς οἰκογένειας, τοῦ σχολείου καὶ τῆς ἐνορίας τους, νὰ ζοῦν καὶ νὰ ἀσκοῦν τὴ χριστιανική τους πίστη ἐν ἐλευθερίᾳ, ἀλλὰ μὲ μέσα πίεσης, ἐπιβολῆς καὶ αὐταρχισμοῦ, εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ ἀντιδροῦν ἀρνητικὰ ἀργότερα, στὴν περίοδο τῆς ἐφηβείας, κατὰ τὴν ὁποία περνοῦν μία φάση πνευματικῆς ἀμφισβήτησης, ἐπανεξέτασης καὶ ἐπανακαθορισμοὺ ὅλων σχεδὸν τῶν ἀρχῶν, τῶν κανόνων καὶ τῶν ἀξιῶν.

 Ὅταν τὰ παιδιὰ δὲν ἀνατραφοῦν στὸ πλαίσιο τῆς χριστιανικῆς ἀγωγῆς ἀντιδροῦν στὸ τελικὸ στάδιο τῆς διαμορφώσεως τῆς προσωπικότητάς τους, δηλαδὴ λίγο πρὶν νὰ φθάσουν στὴν ὡρίμανση. Τὸ  ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἀντίδρασης μπορεῖ νὰ ἔχει προσωρινό, ἀλλὰ καὶ μόνιμο χαρακτήρα, ἀνάλογα, ἀφενὸς μὲ τὶς βάσεις καὶ τὶς ἐμπειρίες τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς ποὺ εἶχαν βιώσει στὴν παιδική τους ἡλικία καὶ ἀφετέρου τῆς τωρινῆς ἀντιμετώπισης τῆς κρίσεως ποὺ διέρχονται, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν σημαντικῶν «ἄλλων» τῆς ζωῆς τους.

            Πολὺ σχετικὸ ἀλλὰ καὶ βασικὸ ἐρώτημα, ἐπίσης, ποὺ εἶναι ἀνάγκη νὰ τίθεται σὲ σχέση μὲ τὴ βοήθεια τῆς «Ἐκκλησίας» πρὸς τοὺς νέους ἀπὸ  εἶναι τὸ ἑξῆς:

Τί χριστιανικὰ πρότυπα δίνουν στοὺς νέους μας σήμερα οἱ μεγάλοι εἴτε ὡς γονεῖς εἴτε ὡς ἀνάδοχοι εἴτε ὡς διδάσκαλοι εἴτε ὡς ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, συνειδητοποιώντας ὅτι τὰ παιδιὰ εἶναι συνήθως ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός τους;

Γνωρίζουν ὅτι τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν συμπεριφορῶν μαθαίνεται ἀπὸ τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶν σημαντικῶν ἄλλων, ἀφοῦ ἡ ἐκμάθηση νέων συμπεριφορῶν καὶ τρόπων ζωῆς πραγματοποιεῖται στὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς εὔκολα, γρήγορα καὶ ὁλοκληρωμένα μὲ τὴν παρατήρηση προτύπων καὶ λιγότερο μὲ τὴ θεωρητικὴ καθοδήγηση;

Εἶναι ἀποδεδειγμένο ἄλλωστε ὅτι στὴν ἀνάπτυξη τῆς ἠθικῆς, κοινωνικῆς καὶ κατ’ ἀναλογία θρησκευτικῆς συμπεριφορᾶς τῶν νέων, ἰδιαίτερη ἐπίδραση ἀσκοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ περιβάλλοντός τους. Τὰ παιδιά, ποὺ ἔχουν βιώσει στὸ στενό τους περιβάλλον μία σταθερὴ συμπεριφορὰ συνεποῦς πνευματικῆς ζωῆς στὸ πλαίσιο τῆς λειτουργικῆς καὶ μυστηριακῆς ζωῆς ἀλλὰ καὶ τῆς κοινωνικῆς προσφορᾶς, συμπεριφέρονται καὶ αὐτὰ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο στὸ μέλλον.

Θεωρεῖται ἀναγκαῖο νὰ γνωρίζουν ἐπίσης οἱ μεγάλοι ποὺ ἐνδιαφέρονται ἔμπρακτα γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν νέων ὅτι οἱ ἔφηβοι ζητοῦν, γενικά, νὰ ταυτιστοῦν μὲ πρόσωπα, ποὺ διακρίθηκαν ἢ διακρίνονται γιὰ τὴν ἁγιότητα ἢ τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸν ἡρωισμό τους, ποὺ ἀγάπησαν καὶ ἀγαπήθηκαν, ποὺ πρόσφεραν μὲ ἀνιδιοτέλεια καὶ θυσία ὁλόκληρή τη ζωή τους στοὺς ἄλλους, ἐπειδὴ βρίσκονται σὲ μία περίοδο ἐξιδανίκευσης τῶν πάντων. Μὲ τὴν κατάλληλη γιὰ τὴν ἡλικία τοὺς παρουσίαση, ἐπεξήγηση καὶ προβολὴ τέτοιων προσώπων ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους, δημιουργοῦνται οἱ κατάλληλες  καὶ γόνιμες συνθῆκες γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάρτιση καὶ ἀνακαίνιση.

Στάσεις τῶν γονέων ἢ τῶν δασκάλων γιὰ θέματα καίρια καὶ πολὺ συχνὰ ἀδιαπραγμάτευτα, ὅπως εἶναι τὸ θρησκευτικό τους πιστεύω, οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ πεποιθήσεις τους γιὰ τὰ μεγάλα καὶ σπουδαῖα νοήματα τῆς ζωῆς, αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται ἀξιακὸ σύστημα, γίνονται ἀντικείμενο ἄμεσης ταύτισης ἀπὸ τὰ παιδιά.

Μὲ βάση τὰ παραπάνω εἶναι ἀναγκαῖο, πρὶν ἀπὸ κάθε κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖται πρὸς τοὺς νέους, νὰ μποροῦν οἱ μεγάλοι νὰ κάνουν αὐτοέλεγχο, νὰ τολμοῦν νὰ κοιτάζουν τοὺς νέους στὰ μάτια καὶ νὰ τοὺς λένε αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Ἀπ. Παῦλος στοὺς μαθητές του: «Μιμηταί μου γίνεσθε»;

Σὲ κάθε περίπτωση οἱ νέοι εἶναι βαπτισμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἐφόσον ἔχει κεφαλὴ τὸν ἐσταυρωμένο καὶ ἀναστημένο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ στόχο τὴ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, δὲν μπορεῖ νὰ ἀμελεῖ γιὰ τὸν πνευματικό τους ἐπαναπατρισμό. Ἡ Ἐκκλησία ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς μία κοινότητα ριζωμένη καὶ οἰκοδομούμενη στὴ ζῶσα καὶ ἐνεργὸ πίστη πρὸς Αὐτὸν καὶ διατηρουμένη ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὡς ἕνα συλλογικὸ σῶμα ποὺ λαμβάνει τὴν πνευματική του συγκρότηση καὶ ἑνότητα ἄνωθεν. Ἡ ἀγάπη καὶ φροντίδα γιὰ τὴν κάλυψη ὅλων τῶν ἀναγκῶν καὶ κυρίως τῶν πνευματικῶν πρὸς ἀλλήλους θεωρεῖται ὡς ἕνα βασικὸ στοιχεῖο μαρτυρίας, φιλανθρωπίας καὶ βεβαιώσεως τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ κοινότητα αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ ἐν καὶ ἀδιαίρετο σῶμα τοῦ Χριστοῦ μὲ ζωοποιὸ δύναμη τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐὰν ὁρισμένα νέα μέλη τῆς Ἐκκλησίας βρίσκονται ἀπομακρυσμένα ἀπὸ τὴ ζῶσα ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα καὶ στεροῦνται τῆς διὰ τῶν θείων μυστηρίων ζωοποιοῦ χάριτος καὶ ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τοῦ ὁποίου καὶ μόνον μπορεῖ τὸ κάθε μέλος νὰ ζωογονεῖται καὶ νὰ προκόβει «εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ», τότε εἶναι ἀνάγκη νὰ κοιτάξουν οἱ μεγάλοι τὸν ἑαυτὸ τοὺς πρῶτα, τὰ λάθη, τὶς ἀστοχίες, τὶς παραλείψεις, τὴ χριστιανική τους ἀσυνέπεια, τὰ πρότυπα ζωῆς ποὺ προσφέρουν. Ἡ εὐθύνη τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ πνευματικοῦ καταρτισμοῦ δὲν ἐπιτρέπει σὲ κανένα νὰ ἐφησυχάζει, ὅταν διαπιστώνεται καθημερινὰ πόσο ἀνάγκη ἔχουν οἱ νέοι ἀπὸ πνευματικὴ στήριξη, συμπαράσταση, κατανόηση καὶ ἐπίσκεψη γιὰ νὰ πάρουν δύναμη στὸν ἀγώνα ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ ἐπανακαταρτισθοῦν, νὰ μετανοήσουν, νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μποῦν σὲ μία πορεία πνευματικῆς ἀναγεννήσεως καὶ ἀνατάσεως.

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Η΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2011 - Ρωμνιός

πηγή

Ομιλία του καθηγητή Ηρακλή Ρεράκη «Ο Χριστιανικός λόγος και το παράλογο της παγκοσμιοποίησης»

Η ομιλία του κ. Ηρακλή Ρεράκη Καθηγητή με γνωστικό αντικείμενο

 «Παιδαγωγικά -- Χριστιανική Παιδαγωγική» στο Τμήμα 

Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ., με θέμα:

 «Ο Χριστιανικός λόγος και το παράλογο της παγκοσμιοποίησης»,

 η οποία πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012 

και ώρα 7:00 μ.μ. στην Αίθουσα Κατηχήσεως του Ιερού Ναού Αγίου

 Θεράποντα Μυτιλήνης, σε μια πολύ σημαντική και πετυχημένη 

εκδήλωση-ομιλία την οποία διοργάνωσαν η Ιερά Μητρόπολη Μυτιλήνης,

 Ερεσού και Πλωμαρίου και η Ένωση Θεολόγων Νομού Λέσβου.

 πηγή