Προσευχές από τους "τελειωμένους"

 

Προσευχές που έρχονται από κάποιους που εμείς θεωρούμε "τελειωμένους" κοινωνιολογικά αλλά είναι δοξασμένοι στα μάτια του Θεού

διότι εκείνη την ώρα της προσευχής κραυγάζει το διαμάντι της Θείας Χάριτος που βρίσκεται στον πυρήνα της καρδιάς του ανθρώπου. Βλέπεις καρδιές ερημικές που όμως μέσα τους ανθίζουν τριαντάφυλλα. Παιδιά νέα, αγόρια και κορίτσια να ψάχνουν τον παπά να του μιλήσουν να βρουν την αλήθεια που αναζητάει η ψυχή τους. Υπάρχουν και αυτοί οι νέοι..Αυτά είναι θαύματα. Να σε σταματάει ένα νέο παιδί και να σου λέει «Θέλω να μιλήσουμε πατερ κάτι βαραίνει την συνείδηση μου και θέλω να στο πω». Ναι αυτό το παιδί ! της καφετέριας, με το σκουλαρίκι στο αυτί ή το φρύδι. Με το ταττού μια ξεχασμένης αγάπης και τα ακουστικά με τους Iron Maiden στο τέρμα. Μιλάς με μια παρέα με νέους σε καφετέρια και νιώθεις το τραπέζι με τους φραπέδες να γίνεται ένα μικρό εκκλησάκι παρουσίας του Χριστού , διότι μην ξεχνάμε «ὅπου εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» ( Ματθ 18, 20. Ματθ . 18, 19-20). Και να μπαίνεις μέσα στην Εκκλησία και να μην προλαβαίνεις να βγάλεις τις μαχαιριές ιδιαίτερα από ανθρώπους που είναι «κοντά στον Παπά» και από «ανθρώπους της Εκκλησίας».

Να κάνεις συζήτηση θεολογική με τον ροκά νέο που δεν το φανταζόσουνα ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα. Και όμως μέσα σε αυτό τον "βούρκο" μιλάει εσωτερικά το βάπτισμα. Μια προσευχή ίσως μιας γιαγιάς, μιας μάνας γονατισμένης στα εικονίσματα να παρακαλάει όχι για νύφες, γαμπρούς , δουλειές και φράγκα, αλλά για μετάνοια και Βασιλεία των ουρανών. Υποψήφιος Άγιος σε αναζήτηση πνευματικής στέγης! Αυτά είναι θαύματα ...

Αυτό το καντήλι μέσα στην καρδιά που δεν έχει σβήσει ακόμα και το ανανεώνει κάποια προσευχή. Και τότε αρχίζει να φωτίσει την καρδιά του ανθρώπου , έτσι για να μυρίζει αλήθεια ο κόσμος. Και αρχίζει αυτό το «κακό παιδί» για τον κόσμο να βλέπει τον ξεχασμένο θησαυρό μέσα του και να πηγαίνει στον εξομολόγο να τον γυαλίσει και να λάμψει και πάλι. Αυτές είναι μετάνοιες! Από τους τελειωμένους για τον κόσμο, αλλά από τους ανδρειωμένους για τον Θεό... Σε κάνει να βλέπεις την παρουσία του Θεού ως «φωνή αύρας λεπτής» σε ψυχές διψασμένες.

Και από την άλλη να βλέπεις την κυρία με το ταγέρ και την φανουρόπιτα ανά χείρας σε κάθε παράκληση να ζητάει από τον Χριστό λαγούς με πετραχείλια, έτσι για να μυρίσει εγωϊσμό ο κόσμος και μόλις δει το παιδί με το σκουλαρίκι θα πει «Το παλιόπαιδο, εμ τι περιμένεις από τον γιο της τάδε». Και όποτε σε βλέπει θα σου λέει με το χαμόγελο της πωλήτριας «Την ευχή σας πάτερ». Και 30 χρόνια στην Εκκλησία δεν κατάλαβε τίποτα, νιώθει ότι με κάποιες δωρεές, και κάποια στολίσματα επιταφίου έχει vip θέση στον παράδεισο. Καημένε άνθρωπε….

Τελικά ο Θεός υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Κρύβεται και λάμπει μέσα στην μουγκαμάρα της σιωπής. Κάτι σαν τον ήλιο. Ο ήλιος όταν ανατέλλει δεν κάνει φασαρία, δεν μιλάει όπως το κύμα ή ο αέρας. Απλά παρουσιάζεται με την λάμψη και την θερμότητα του, αυτή η παντοδύναμη παρουσία του αρκεί.

Ετσι ενεργεί ο Χριστός….έρχεται όταν τον καλούν οι τελειωμένοι και διψασμένοι. Ενώ όταν τον προκαλούν οι εγωϊστές και οι φαρισαίοι απομακρύνεται διότι ο χώρος είναι κλειστός για ΕΚΕΙΝΟΝ.

Μην ξεχνάμε αγαπητοί μου ότι τον Παράδεισο τον άνοιξε ένας ληστής με ένα Μνήσθητι. Ένας τελειωμένος και μια διψασμένη κραυγή άνοιξαν τις ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ. Μην κρίνουμε κανέναν αγαπητοί μου διότι δεν γνωρίζουν την τελευταία κραυγή του αδερφού μας αλλά και την τελευταια λέξη του Θεού.  Καλό αγώνα.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr -

 - Eυχαριστίες στον π.Νικόλαο Πανταζή που έκανε το άρθρο ένα πολύ όμορφο video - 

πηγή

Ο κεραυνοβόλος έρωτας και η προέλευση του π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Χρειάζεται να προσέξει κανείς και στην εκλογή του υποψηφίου συντρόφου του. Να βεβαιωθεί δηλαδή κατά πόσο είναι όντως εκείνος που κάνει γι᾽ αυτόν, που του ταιριάζει, διότι είναι ενδεχόμενο να πέσει έξω, καθώς ο εαυτός του μπορεί να τον εξαπατήσει.

Καμιά φορά παραπονούνται οι πεθερές για τη νύφη· Μας έκανε την τέτοια, μας έκανε την αλλιώτικη, την πιστέψαμε και την πήραμε και μας βγήκε διαφορετική. Και όλα τα φορτώνουν στη νύφη, ότι δηλαδή εκείνη τους εξαπάτησε. Δεν διερωτήθηκαν όμως ποτέ, και η πεθερά και ο γιος και οι τυχόν άλλοι συγγενείς του νέου, με τι μάτια είδαν αυτή τη νύφη και πώς τη διάλεξαν. Μήπως δηλαδή τα μάτια τους έπεσαν έξω, μήπως αυτά εξαπατήθηκαν. Τα δικά τους μάτια έκαναν εκλογή, αλλά ως αρρωστημένα, αν επιτρέπεται να πω έτσι, μάτια. Και αφού ήταν αρρωστημένα, η κρίση τους ήταν λανθασμένη, και έκαναν λάθος στην εκλογή. Όπως επίσης η πεθερά του γαμπρού με την κόρη της, καθώς βλέπουν ότι απέτυχαν, ίσως να λένε παρόμοια. Και στην περίπτωση αυτή ισχύουν όσα είπαμε προηγουμένως.

Πάντοτε λοιπόν φέρει ευθύνη και αυτός ο οποίος παραπονείται σε κάτι τέτοια θέματα. Χρειάζεται επομένως να προσέξει κανείς πάρα πολύ και να κάνει ό,τι χρειάζεται από την πλευρά του, για να γνωρίσει γενικότερα την ψυχολογία του φύλου στο οποίο ανήκει, αλλά και ειδικότερα τη δική του ψυχολογία. Όταν ένας νέος αισθάνεται συμπάθεια προς μια νέα, πρωτίστως ας διερωτηθεί τι είναι εκείνο που τον τραβάει προς αυτήν. Το ίδιο και μια νέα.

Εδώ να πούμε, ότι σύμφωνα με την ψυχολογία του βάθους, καθένας έχει μέσα του την anima και καθεμιά έχει μέσα της τον animus. Και τι θα πει anima και animus; Επιτρέψτε μου να πω πάλι μερικά ενημερωτικά. Ένας άνδρας ψυχολογικά ποτέ δεν είναι εξ ολοκλήρου μόνο άνδρας, αλλά έχει μέσα του και κάτι από το άλλο φύλο. Αυτό λέγεται anima. Μπορεί δηλαδή κατά ογδόντα τοις εκατό να είναι άνδρας, και κατά είκοσι τοις εκατό μέσα του να έχει στοιχεία γυναίκας. Ήξερε ο Θεός και τα έφτιαξε έτσι: δεν έπεσε έξω. Εάν δεν τα είχε αυτά ο άνδρας, πρώτα-πρώτα θα ήταν ένας σκληρός άνθρωπος, ένα ον χωρίς συναίσθημα, χωρίς ευαισθησία, χωρίς, χωρίς… Από την άλλη πλευρά η γυναίκα θα ήταν εντελώς ευαίσθητο πλάσμα, και δεν θα είχε λογική και δύναμη. Ήξερε λοιπόν ο Θεός τι έκανε.

Επιπλέον, εάν δεν είχε μέσα του ο άνδρας και γυναικεία στοιχεία και η γυναίκα ανδρικά στοιχεία, δεν θα μπορούσε να υπάρχει διάλογος, δεν θα μπορούσε να υπάρχει κοινωνία, ένωση και γάμος αληθινός. Αυτά τα στοιχεία που έχει ο καθένας από το άλλο φύλο είναι τα σημεία επαφής. Εάν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με τα ζώα –συνεννοούμαστε μαζί τους, αλλά σε επίπεδο χαμηλό– εάν δεν μπορούμε να κάνουμε διάλογο με αυτά σε επίπεδο ανθρώπινο, είναι γιατί δεν έχουν μέσα τους κάτι από αυτό που έχουμε εμείς, ώστε να υπάρχει σημείο επαφής. Δύο άνθρωποι δεν μπορούν να συνεννοηθούν και να έλθουν σε επικοινωνία, εάν δεν υπάρχει μέσα τους κάτι κοινό, ένα σημείο επαφής.

Η anima λοιπόν, που υπάρχει στον άνδρα, και ο animus, που υπάρχει στη γυναίκα, είναι εκείνα ακριβώς τα σημεία επαφής που τους βοηθούν να έλθουν σε διάλογο, και μπορούν έτσι να έχουν κοινωνία. Όταν όμως η anima ή animus δεν έχουν ομαλή εξέλιξη, όταν δεν έχουν αναπτυχθεί φυσιολογικά αλλά, τρόπον τινά, βρίσκονται σε μια αρρωστημένη κατάσταση, τότε η αρρωστημένη anima του άνδρα –τα αρρωστημένα δηλαδή αυτά στοιχεία του άνδρα– μόλις αντικρύσουν μια γυναίκα που ανταποκρίνεται σ᾽ αὐτά, συντελούν, ώστε η γυναίκα εκείνη να παίζει τον ρόλο της οθόνης, πάνω στην οποία προβάλλονται αυτά τα αρρωστημένα στοιχεία. Και πρέπει να ξέρετε ότι κάτι που είναι αρρωστημένο, κάτι που είναι αφύσικο ασκεί πάντοτε πάρα πολλή έλξη. Έτσι, ταυτίζεται η εικόνα με την οθόνη.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την προβολή κάποιων εικόνων. Η οθόνη όπου προβάλλονται οι εικόνες αυτές είναι ένα σκέτο πανί, και απλώς προβάλλουμε σ᾽ αυτήν τις εικόνες με το μηχάνημα προβολής. Μια γυναίκα λοιπόν για έναν άνδρα μπορεί να παίξει τον ρόλο της οθόνης, όπως επίσης ένας άνδρας για μια γυναίκα. Όλοι βέβαια σε μια προβολή εικόνων καταλαβαίνουμε ότι άλλο είναι η οθόνη και άλλο είναι η εικόνα που προβάλλεται επάνω στην οθόνη. Στο θέμα όμως που συζητάμε, δεν μπορεί ο άνθρωπος να τα ξεχωρίσει, καθώς δεν ξέρει από αυτά, με αποτέλεσμα να ταυτίζει το πρόσωπο το οποίο έπαιξε τον ρόλο της οθόνης με την εικόνα που πρόβαλε ο ίδιος εκεί επάνω. Έτσι, δημιουργείται ο λεγόμενος κεραυνοβόλος έρωτας, και παντρεύονται οι άνθρωποι, αλλά ύστερα από λίγο καιρό καταλαβαίνουν ότι καθόλου δεν ταιριάζει ο ένας με τον άλλο, και έχουμε έπειτα όλα τα δυσάρεστα επακόλουθα.

Εγώ πιστεύω ότι ακόμη και μεταξύ των πολύ πιστών χριστιανών –πολύ πιστών, τρόπος του λέγειν: ένας πολύ πιστός άνθρωπος είναι σωστός και δεν πέφτει έξω– ακόμη λοιπόν και μεταξύ των συνηθισμένων πιστών υπάρχουν χριστιανοί που μπορεί να πέσουν έξω σε κάτι τέτοια. Και ύστερα, τι γίνεται; Χρειάζεται λοιπόν κανείς, όσο μπορεί περισσότερο, να τα έχει υπ᾿ όψιν του αυτά και να μην άγεται και φέρεται από την anima ή τον animus και από τις διάφορες αρρωστημένες καταστάσεις που είναι δυνατό να υπάρχουν μέσα του.

Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Συμεών Κραγιοπούλου Εφηβεία, γάμος, αγαμία, τόμος Β’,  σσ. 22-25.

το είδαμε εδώ

 

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΚΥΣΤΙΚΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ;

                Ζούμε σε μία εποχή στην οποία οι νέοι άνθρωποι, χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην αρνητικοί έναντι της Εκκλησίας, δεν φαίνεται να είναι πρόθυμοι να ακούσουν τον λόγο της. Η Εκκλησία δεν παράγει γεγονότα για τη ζωή του κόσμου, ούτε για τη νεανική πραγματικότητα, εκτός από κάποιες δραστηριότητες οι οποίες όμως είναι περιστασιακές και χρονικά περιορισμένες (κατηχητικές συνάξεις, κατασκηνώσεις, πολιτιστικές ομάδες). Κάποιος βεβαίως θα μπορούσε να αντιτάξει το ότι η ίδια η Εκκλησία είναι το γεγονός.  «Η Εκκλησία δεν αλλάζει τον κόσμο μ’ αυτό που κάνει, αλλά με αυτό που είναι». Φαίνεται όμως ότι μία τέτοια θέαση της εκκλησιαστικής ζωής δεν είναι αρκετή στην εποχή μας, στην οποία τα πλανηθέντα πρόβατα είναι η πλειοψηφία και το Ευαγγέλιο της Βασιλείας δεν φτάνει ούτε στ’ αυτιά ούτε στις καρδιές των πολλών. Μένει μόνο ο χτύπος της κυριακάτικης καμπάνας, σαν ένα απομεινάρι θύμησης, μόνο που την ώρα που αυτή χτυπά, οι περισσότεροι ενήλικες νέοι γυρίζουν από την διασκέδαση του Σαββατόβραδου. 

                Οι νέοι σήμερα έχουν διαμορφωμένη τη ζωή τους σύμφωνα με το κυριαρχούν εκκοσμικευμένο  πρότυπο. Η δύναμη της εικόνας, η μουσική, τα σπορ, το Διαδίκτυο, το φορτωμένο πρόγραμμα, δεν αφήνουν περιθώριο στον εκκλησιαστικό λόγο να ακουστεί. Την ίδια στιγμή αυτός είναι προσαρμοσμένος στις ανάγκες, το γλωσσικό ιδίωμα και τις προσδοκίες των μεγαλυτέρων, ενώ υπάρχει ένα αντιεκκλησιαστικό κλίμα στην κυριαρχούσα  κοινωνική νοοτροπία (ταύτιση της Εκκλησίας με τον κλήρο και αντικληρικαλιστικό πνεύμα, αντίληψη  ότι η  Εκκλησία έρχεται από το παρελθόν, ενώ η  αξία  της επιστήμης υπερτονίζεται), με αποτέλεσμα οι δυσκολίες να αυξάνονται.

                Όμως και η ίδια η Εκκλησία δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την προοπτική τού να δώσει μία άλλη χροιά στο περιεχόμενο του εκκλησιαστικού λόγου. Δεν είναι μόνο το τι προτάσσεται. Είναι και το ότι, ενώ υπάρχουν πολλά θέματα τα οποία θα μπορούσαν να αγγίξουν τους νέους, όπως είναι η ποιότητα των σχέσεων, η ευθύνη του καθενός για την κοινωνική αδικία, η ανάγκη για μοίρασμα και βοήθεια η οποία δεν μπορεί να περιορίζεται στην  υλική  προσφορά, η υπέρβαση της εικονικής πραγματικότητας, η κριτική των ψεύτικων και ανούσιων προτύπων, η Εκκλησία δεν είναι έτοιμη να αναδείξει τον λόγο της, ο οποίος είναι ελκυστικός εκ των πραγμάτων, διότι είναι γνήσιος, καθώς πηγάζει από το πρότυπο της ζωής που αυτή προτείνει, δηλαδή τη σχέση με τον Χριστό.  Υπάρχει όμως φόβος για  διάλογο με την πραγματικότητα, για  πρόσληψη και  κριτική στοιχείων από το σήμερα των νέων  (μουσική, τραγούδι, περιστατικά, τηλεοπτικά γεγονότα).  Ενίοτε λείπουν και πρόσωπα  που με παιδεία και διάθεση θα αφιερωθούν στη νέα γενιά και θα στηριχθούν από την Διοικούσα Εκκλησία, ενώ υπάρχει δισταγμός για την αξιοποίηση των μέσων της τεχνολογίας.

                Όλα αυτά δεν συνεπιφέρουν με βεβαιότητα την ελκυστικότητα του λόγου. Μπορούν όμως να γίνουν αφετηρία για να ακουστεί. Ένα παλιό σύνθημα έλεγε: «τολμήστε να γνωρίσετε και ας απορρίψετε!». Για να γίνει αυτό τα πρόσωπα που εκφέρουν τον λόγο, που καλούν σε γνωριμία μαζί του, χρειάζεται να  ζούνε, να πιστεύουν και να φαίνεται ότι αγαπούνε τόσο τον λόγο, όσο και τον Δωρεοδότη Του. Όπου αυτό γίνεται, τα αποτελέσματα είναι λαμπρά!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, φύλλο Ιουλίου 2015)

Το είδαμε εδώ

ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΠΕΛΠΙΣΟΥΝ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ «Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν» (Α΄ Iωάν. 2,13) +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ, ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ, ΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. ΣΥΝΔΕΣΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ. Η ΝΙΚΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΠΕΛΠΙΣΟΥΝ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

«Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν» (Α΄ Iωάν. 2,13)

Αγαπητό μου παιδί,

Mε τη βοήθεια του Θεού…είδες και έζησες ἐδῶ (στην κατασκήνωση τῆς Πρώτης), σάν μέλος μιας μεγάλης και θαυμαστῆς ενωμένης οικογενείας, καθῶς ἦταν η πρώτη χριστιανική κοινότητα (Πράξ. 4,32). Yπολείπεται τώρα να εφαρμόσης στον κόσμο όλα όσα διδάχθηκες και έζησες. Αλλ᾽ είνε τούτο εύκολο;

Mόνος σου αντιλαμβάνεσαι ότι στον αιώνα μας, που είνε ο πιό διεφθαρμένος αιώνας της ιστορίας, που η απιστία και η διαφθορά κυριαρχούν, δεν είνε εύκολο να εφαρμοσθή η χριστιανικὴ ζωή της κατασκηνώσεως.

Θα συναντήσης εμπόδια, που αναγκάζουν πολλοὺς να λυγίζουν και να απελπίζωνται. Θ᾽ ακούσης να λένε, ότι η ηθική του Eυαγγελίου σήμερα είνε ανεφάρμοστη. Σύ όμως, παιδί μου, μή απελπιστῆς, όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν στή ζωή σου. Διότι δεν είσαι μόνος. Kοντά σου, ναί πολύ κοντά σου, είνε ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, που είνε O ΔYNΑTOΣ. Σε κάθε ψυχή που αγωνίζεται τον καλό αγώνα, δίνει μιά μυστηριώδη δύναμι, με την οποία και η ασθενέστερη ψυχή εξέρχεται νικήτρια, καθως αποδεικνύουν τόσα ηρωικά παραδείγματα ανδρών, αλλά και γυναικών, που με την ακράδαντη πίστι στο Xριστό μεγαλούργησαν ως παρθένοι ή ως σύζυγοι και μητέρες, νίκησαν όλα τα εμπόδια και προκάλεσαν το θαυμασμό ανθρώπων και αγγέλων. Συνδέσου, λοιπόν, με το Xριστό με την καθημερινή προσευχή, τη μελέτη του Eυαγγελίου και τη θεία κοινωνία, και προχώρα. H νίκη θα είνε δική σου.

Απόσπασμα από το ενθυμίο, που έδωσε ο Μητροπολιτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης στή λήξι της κατασκηνωτικῆς περιόδου του λυκείου θηλέων, του έτους 1989

πηγή

Η λατρεία της στρογγυλής θεάς απέναντι στην εξαθλίωση των λαών του π.Δημητρίου Θεοφίλου,

Για μια φορά ακόμα η «εθνική» αδρεναλίνη στα ύψη, όλοι οι νεοέλληνες με το φαντασιακό τους στο ζενίθ, γαντζωμένοι επάνω στην 11αδα της εθνικής που δίνει αγώνες «ποδοσφαιρικής επιβίωσης», στη Βραζιλία.  

Πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων η πρόκριση της εθνικής και όλα τα υπόλοιπα ζητήματα ακολουθούν…

Η στρογγυλή θεά και πάλι βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και λατρεύεται από τους πιστούς της,  παραθεωρώντας πολέμους, γενοκτονίες, κατασκευασμένους πρόσφυγες, αστέγους, πεινασμένους και διψασμένους συνανθρώπους μας. 

Όταν η  μαζικότητα και οι παρορμήσεις της κυριαρχούν, τότε χάνεται το πρόσωπο και οι όποιες διαφορετικές στάσεις εκμηδενίζονται. Το ποδόσφαιρο αποτελεί την κατ' εξοχήν "μπετονιέρα" της κοινωνικής ζωής, που παράγει "τσιμέντο" χαμηλού δείκτη αντισωμάτων, σε μια προσπάθεια κοινωνικού, πολιτικού και θρησκευτικού συγκρητισμού και ομογενοποίησης, απόλυτα ετερο-προσδιοριζόμενης και κατευθυνόμενης.

Για ένα λαό, που έρχεται από τόσο μακριά και παλιά, δεν περιποιεί τιμή να περιμένει μόνο από μια αβέβαιη μπάλα, να τον κάνει να νοιώσει περηφάνια για το όνομά του (αφού από χρόνια τώρα η ταυτότητά του είναι παραχαραγμένη) και να βγει ασυγκράτητος στους δρόμους.  Όταν αρνείται την ίδια στιγμή να βγει στους δρόμους, γαντζωμένος στους καναπέδες του, για ζητήματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κοινωνικής δικαιοσύνης, εθνικής ανεξαρτησίας και υπαρξιακής αυτοεκτίμησης, για σημαίνουσες τελικά υποθέσεις, ζωής ή θανάτου.

To «έργο» χιλιοπαιγμένο, με διαφορετικά ονόματα, Γουέμπλεϊ 1971, Λισσαβώνα 2004, Αθήνα 2004, και πάντα ο αμνήμων και αρνούμενος να μάθει από τα λάθη του νεοέλληνας, στο ίδιο έργο θεατής, με σταθερά μόνιμο  ρόλο κλακαδόρου.

Σχεδόν όλοι καρφωμένοι μπροστά σε κάποια οθόνη, παρακολουθώντας την «άπιστη» θεά μπάλα, να κάνει τα τερτίπια της, σε πόδια που την κλωτσούν και κεφάλια που της δίνουν κεφαλιές, όλοι μαζικοποιημένοι και άβουλοι απόλυτα ελεγχόμενοι και προβλέψιμοι, σε κατάσταση καταστολής αφού το «όπιο» που μας ποτίζουν, είναι τόσο δραστικό και αποτελεσματικό, που αυτοί που ορίζουν το παρόν και το μέλλον μας μπορούν απερίσπαστα να συνεχίζουν να απεργάζονται το θάνατό μας…

 Την ίδια ώρα που εμείς ζούμε τον ψυχεδελικό μας μύθο βρισκόμενοι στο κόσμο μας, αποκομμένοι από την πραγματικότητα, κάποιοι γνωστοί – άγνωστοι, προγραμματίζουν για εμάς, όμως χωρίς εμάς, την νέα τάξη πραγμάτων, χαράζοντας ξανά νέα σύνορα, συνθλίβοντας λαούς, διαγράφοντας ιστορίες και κατασκευάζοντας παραχαραγμένες ιστορικές εκδοχές, για κρατικές οντότητες υβριδικού χαρακτήρα, κατασκευασμένες σε «εργαστηριακούς σωλήνες» διπλωματικών γραφείων.

Στο κόσμο των ψευδαισθήσεων κυρίαρχη θέση πλέον κατέχει το θέαμα, και το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα σημαντικό συστημικό πυλώνα ανθρώπινου εκμαυλισμού και κοινωνικού αποπροσανατολισμού, σε ένα  διεθνές περιβάλλον αποσύνθεσης και επαναπροσδιορισμών των πάντων.

Δεν γνωρίζω πόσοι έχουμε ασχοληθεί με την σκληρή πραγματικότητα πίσω από την «περιποιημένη» εικόνα του παγκοσμίου κυπέλλου, μια σκληρή αλήθεια η οποία περιλαμβάνει, φαβέλες, εξαθλίωση, σίτιση ανθρώπων από τα σκουπίδια, εγκληματικότητα, απίστευτο πληθωρισμό, ακραίες κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις μεταξύ φτωχών και πλούσιων και πολύ εξαπάτηση. Σε μια χώρα όπως η Βραζιλία, που σύμβολό της έχει το Χριστό με ανοιχτά τα χέρια, του οποίου το άγαλμα δεσπόζει επάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά στην ουσία πρόκειται για άλλη μια υποκρισία, αφού τον πλούτο της χώρας τον νέμονται οι πολυεθνικές εταιρίες, διορίζοντας διάφορες διεφθαρμένες δουλικές στα ξένα συμφέροντα, κυβερνήσεις και παράλληλα χρησιμοποιείται η ρωμαιοκαθολική εκκλησία (αρκετοί ιερείς έχουν διωχθεί, από την επίσημη ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Βραζιλίας και όχι μόνο εκεί, επειδή τόλμησαν να εφαρμόσουν το ευαγγέλιο στη καθημερινότητα των ανθρώπων, γεγονός που τους έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με τα συμφέροντα και το κατεστημένο που τα υπηρετεί), για να κρατάει το λαό σε καταστολή και αποχαύνωση (η όποια σύμπτωση με πρόσωπα και γεγονότα, της ημετέρας πατρίδος, δεν είναι διόλου συμπτωματική).

Αν ψάξει λίγο κάποιος να γνωρίσει, τον «εργαστηριακό» τρόπο που επιλέγονται ή καλύτερα διορίζονται και επιβάλλονται σε ολόκληρη την υφήλιο, οι ηγήτορες (πολιτικοί, θρησκευτικοί, δήθεν διανοούμενοι), θα καταλάβει πως όλα και όλοι, συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, που δεν είναι άλλο από τον πλήρη ετεροπροσδιορισμό του ανθρώπινου προσώπου, τη ολοκληρωτική χειραγώγησή του και τον απόλυτο έλεγχο του μυαλού του.

Η εκκλησία η οποία θα έπρεπε να αφυπνίζει ως άλλο ξυπνητήρι την κοινωνία, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έχει παραμορφωτικά και εξω-ευαγγελικά μεταλλαχθεί, σε ένα κοσμικό εταίρο της κρατικής εξουσίας, με μια ακόρεστη διάθεση για συν-διανομή της εξουσιαστικής ισχύος  και των παραγώγων της.

πηγή

Μία αυτοκτονία

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

῞Ενα περιστατικό 18χρονου χρήστη τοῦ ῎Ιντερνετ πού αὐτοκτόνησε παίρνοντας ὁδηγίες ἀπό κάποιον ἂλλο, παρότι πρωτοφανές στήν ῾Ελλάδα, ἀνέδειξε ἕνα μεῖζον πρόβλημα πού ἔχει νά κάνει μέ τίς νέες τεχνολογίες. Αὐτό τῶν

κριτηρίων στή χρήση τους καί τοῦ κατά πόσον ὑπάρχει ἡ ὡριμότητα ὥστε ὁ ἂνθρωπος, καί ἰδίως ὁ νέος, νά ἐπιλέγει αὐτό πού πραγματικά θά τόν ὠφελεῖ.

῾Ο σκοπός ὕπαρξης τῶν νέων τεχνολογιῶν εἶναι ἐκ φύσεως χρησιμοθηρικός. ᾿Αξιοποιώντας τες ὁ ἂνθρωπος καθιστᾶ πιό εὔκολη τή ζωή του, βρίσκει ἐναλλακτικούς τρόπους ψυχαγωγίας, μπορεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ γνώριμα πρόσωπα ἤ καί νά ἀναπτύξει νέες γνωριμίες συμμετέχοντας σέ προγράμματα ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων καί συζήτησης -ὅπως εἶναι τά διάσημα ὴ῍ὰὦ-ἶ῏῏ἣὖ στό ῎Ιντερνετ- καί γενικότερα, καταργεῖ τά σύνορα καί τούς φραγμούς πού ὑπάρχουν στόν κόσμο. ῎Αν ὑπάρχει ἕνα μέσο πού ἔφερε πιό κοντά τόν κόσμο καί ἔκανε πράξη τήν παγκοσμιοποίηση, αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν τεχνολογία τοῦ Διαδικτύου. Κι ὅλα αὐτά μέσα σέ μηδενικό σχεδόν χρόνο καί μέ ἀσήμαντο κόστος. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐλλειπτικότητα στή χρήση τῆς γλώσσας, ἡ ταχύτητα στήν ἐπικοινωνία, ἀλλά καί τό μεγάλο ἐνδιαφέρον, πού -ἰδίως γιά τούς νέους- ἔχει ἡ ἠλεκτρονική ἀλληλογραφία.

Δέν εἶναι ὅμως πάντοτε θετικές οἱ ἐπιπτώσεις ἀπό τήν χρήση τοῦ Διαδικτύου καί δέν εἶναι μόνο τό περιστατικό τῆς αὐτοκτονίας πού τό μαρτυρεῖ. Οἱ ἱστοσελίδες μέ πορνογραφικό καί παιδοφιλικό ὑλικό, τό μεγάλο ἐνδιαφέρον γιά τόν ἀποκρυφισμό καί τόν σατανισμό, ἀλλά καί ἡ συνεχής κατανάλωση διαφημίσεων, εὔκολων αἰσθημάτων καί κακῆς ποιότητας πληροφοριῶν μέσα ἀπό τό ῎Ιντερνετ, μαρτυροῦν ἀπό τή μία, ὅτι ἡ λογοκρισία δέν μπορεῖ νά συνυπάρξει μέ τήν παγκόσμια δημοκρατία τοῦ κυβερνοχώρου καί, ἀπό τήν ἄλλη, ὅτι ὁ κάθε χρήστης ὀφείλει νά θέσει ὁ ἴδιος τά κριτήρια τῆς ἐπιλογῆς τοῦ ὑλικοῦ πού θά ἐπισκεφθεῖ καί θά ἀξιοποιήσει.

Τό ῎Ιντερνετ εἶναι μία παγκόσμια βιβλιοθήκη γνώσης, ψυχαγωγίας, ἐνημέρωσης, ἀλλά καί ἐπικοινωνίας. Τό νά περιμένει κανείς ἀπό τό κράτος καί τό νόμο νά τόν βοηθήσει νά διαλέξει τί πρέπει ἤ τί δέν πρέπει νά δεῖ, εἶναι δηλωτικό μιᾶς κακῆς νοοτροπίας πού ὑπάρχει, ὅτι γιά ὅλα φταῖνε οἱ ἄλλοι κι ὅτι ἐμεῖς παρασυρόμαστε γιατί δέν ἔχουμε κάποιον νά μᾶς βοηθήσει νά διαλέξουμε. Δέν μαρτυρεῖ χαρακτήρα ὑπεύθυνο καί ἐσωτερικά ἐλεύθερο αὐτή ἡ νοοτροπία, οὔτε εἶναι δεῖγμα προόδου ἡ ἐνασχόληση μέ ὑλικό πού βλάπτει τόν ἐσωτερικό μας κόσμο, μόνο καί μόνο ἐπειδή στό ῎Ιντερνετ μπορεῖ κανείς νά τά βρεῖ ὅλα!

Στό ῎Ιντερνετ μπορεῖ νά βρεῖ κανείς τό Θεό καί τό διάβολο, σέ δόσεις πού κυμαίνονται ἀνάλογα μέ τό τί ψάχνει. ῾Υπάρχουν ἱστοσελίδες πού παρέχουν ὑλικό προβληματισμοῦ γιά τή ζωή, ἀλλά καί ἀντίστοιχες πού γεννοῦν παραίτηση ἀπό τή ζωή. Μπορεῖ κανείς νά ἐπικοινωνήσει μέ ἀνθρώπους πού θά τοῦ δείξουν γνήσια ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον καί μέ ἄλλους πού θά τόν ἐκμεταλλευθοῦν καί θά τόν ὠθήσουν στό κακό. Μπορεῖ νά βοηθηθεῖ γιά νά ἀντισταθεῖ στό ψεύτικο καί τό ἐφήμερο ἢ νά παραδοθεῖ βορά σέ αὐτό.

Παρότι ἡ ᾿Εκκλησία ἀντιμετωπίζει μέ σκεπτικισμό, ὁ ὁποῖος γιά πολλά μέλη της φτάνει στά ὅρια τῆς προκατάληψης καί τῆς ἄρνησης, τή νέα τεχνολογία, χρειάζεται νά ἔχει λόγο τόσο πρός τούς χρῆστες ὅσο καί πρός τούς γονεῖς καί μεγαλυτέρους γιά τά κριτήρια πού θά βοηθήσουν, ἰδίως τούς νέους, στήν ἐπιλογή τοῦ ἐπισκέψιμου ὑλικοῦ ἀπό τόν χῶρο τοῦ Διαδικτύου. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία προσφέρει στόν ἄνθρωπο τίς ἀξίες ἐκεῖνες πού δυναμώνουν πνευματικά καί ἠθικά τόν χαρακτήρα του, ὥστε νά μήν ἐνδίδει σέ πειρασμούς πού ἀλλοτριώνουν τήν ὑπόστασή του.

Εἰδικότερα, ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἀγαθοῦ καί ἡ ὑπέρβαση τοῦ πονηροῦ, ἡ ἀποφυγή τῆς κακῆς περιέργειας, ἡ καλλιέργεια τοῦ πνεύματος δημιουργίας καί ὄχι ἁπλῶς τῆς ἐκτόνωσης ὡς κριτηρίου ψυχαγωγίας, ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄλλο καί τό ἐνδιαφέρον πού ὑπερβαίνει τό συμφέρον καί τήν φιλήδονη ἀντιμετώπιση, ὁ προβληματισμός γιά τή ζωή καί ὄχι ἕνα στεῖρο καί ἐμπαθές κουτσομπολιό, ἡ ἀναζήτηση τῆς γνώσης καί ὄχι μόνο τῆς πληροφορίας, ἡ στροφή πρός τόν ἔσω ἄνθρωπο καί τίς πνευματικές ἀνάγκες, εἶναι κριτήρια τά ὁποῖα ἡ ᾿Εκκλησία μπορεῖ μέ κάθε παρέμβασή της σέ μικρούς καί μεγάλους νά καλλιεργήσει, γιά νά δώσει ἔτσι ἄλλες προοπτικές στή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Διαδίκτυο.

῾Η αὐτοκτονία τοῦ 18χρονου χρήστη τοῦ ῎Ιντερνετ μπορεῖ νά μᾶς κατέπληξε γιατί δέν εἴχαμε τέτοιο ἀνάλογο περιστατικό στήν πατρίδα μας. Στό ἐξωτερικό ὅμως εἶναι σύνηθες φαινόμενο, γιατί στό ῎Ιντερνετ ἀνθίζουν τά πάντα, καί τά στάχυα καί τά ζιζάνια. Τελικά, μόνο ὁ προβληματισμός μας γιά τά κριτήρια ἐπιλογῆς τῆς γνώσης καί τῆς πληροφορίας θά βοηθήσει ὥστε νά μήν καεῖ ἡ νέα τεχνολογία στόν κλίβανο τῆς κινδυνολογίας, τοῦ φόβου καί τῆς λογοκρισίας, ἀλλά νά λειτουργήσει ὡς ἀφετηρία γνήσιας μόρφωσης καί ἐπικοινωνίας γιά ὅλους.

Από το βιβλίο «ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΝ ΤΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ;»! του Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Μουρτζανού.

Κυκλοφορείται από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»

πηγή

Τὰ παιδιὰ τοῦ αἰώνα μας π. Alexander Schmemann

Τρίτη, 10 Μαΐου, 1977

Μακρὰ συζήτηση μὲ τοὺς Ν. καὶ ΝΝ. – μακρυὰ μαλλιά, χορτοφάγοι, μονίμως ἐρωτευμένοι μὲ τὸν ἑαυτό τους. Γιατί πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία; Μιλοῦν γιὰ «ἐπίπεδα συνείδησης», κ.λ.π. Οὔτε ἕνα γιώτα μετριοφροσύνης, καμία ἀπορία, μόνο βεβαιότητες. Περιφρόνηση γιὰ ὁτιδήποτε δὲν ἀνήκει στὰ ἄμεσα ἐνδιαφέροντά τους. Τοὺς λυπήθηκα τόσο πολύ, τοὺς λυπήθηκα γιὰ τὴν ἐσωτερική τους φτώχεια, τὸ περιορισμένο ὅραμα. Ὁ Ν. εἶναι καλλιτέχνης. Τὸ σπίτι του εἶναι γεμάτο ἀπὸ τοὺς πίνακές του. Ἀπογοητευτικοί, προκλητικοί, μονίμως ἀχρείαστοι. Ὁ ἄλλος μελετᾶ κάποια παράξενη μουσική. Συζήτηση γιὰ τὴν ταυτότητα. Δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ διπλώματα καὶ μισθούς. Τί ἔχει πάει στραβὰ λοιπόν; Καὶ ποῦ; Τὰ δύο αὐτὰ ἀγόρια εἶναι ἐνδιαφέροντα ἐπειδὴ δὲν εἶναι πρωτότυπα καὶ ἀντικατοπτρίζουν ἐπακριβῶς αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει γύρω μας. Ἡ κλινικὴ διάγνωσή τους θὰ ἦταν πὼς εἶναι «παιδιὰ τοῦ αἰώνα τούτου». Τὰ χαρακτηριστικά τοῦ «παιδιοῦ τοῦ αἰώνα τούτου» - ὑπέρμετρος ναρκισσισμός, ἀπασχόληση μὲ τὸν ἑαυτό τους, μὲ τὸ «Ἐγώ», καὶ ἀπόδοση ὑπερβολικῆς σημασίας στὶς ἰδέες τους.

Πιστεύουν πὼς αὐτὸς ὁ ἐγωκεντρισμὸς συμπίπτει μὲ τὴν «ἀγάπη», ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι δὲν ἔχουν πεποιθήσεις, καὶ πὼς οἱ ἴδιοι κατὰ κάποιο τρόπο ἀποτελοῦν τὴν γνήσια θρησκεία.

Ἄρνηση ποὺ προστίθεται σ’ ὅλη τὴν ἄγνοια τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς παράδοσης, τῆς συνέχειας, τῆς εὐθύνης, κ.λ.π. Ἄρνηση a priori, ποὺ βασίζεται στὴν περιφρόνηση. Ὁλοκληρωτικὴ ἔλλειψη ἐπιθυμίας ἀκόμη καὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ γνωριστοῦν μ’ αὐτὸ ποὺ ἀρνοῦνται. Ἄρνηση ποὺ ριζώνει στὴν ὑποσυνείδητη βεβαιότητά τους πὼς μιὰ τέτοια γνώση θὰ περιόριζε τὴν ἐλευθερία τους, δηλαδὴ τὸν ναρκισσισμό τους. Αὐτοθαυμασμός, ποὺ γιὰ νὰ πραγματωθεῖ, χρειάζεται τὴν ἐπιλογὴ ψευδο-ἀπολύτων: χορτοφαγία, ἀπόρριψη τῶν διπλωμάτων, τῆς ἴδιας τῆς ἰδέας τῆς ἐργασίας καὶ τοῦ μισθοῦ, κρίση ὅλων ἐκείνων ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν τὰ ψευδο-ἀπόλυτά τους. Ἐν συντομίᾳ, αἴσθηση φτηνῆς ὑπεροχῆς.

Ἐπιτελοῦν, γι’ αὐθεντία, κάποιο πράγμα ἀπὸ τὸ περιθώριο τῆς βασικῆς παράδοσης, εἴτε τοῦ πολιτισμοῦ εἴτε τῆς θρησκείας. Ἐπιλέγουν κάποια «ὄμορφα μικρὰ βιβλία» (μᾶλλον βιβλίο, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν τὴν δύναμη ν’ ἀσχοληθοῦν μὲ περισσότερα ἀπὸ ἕνα). «Ὄμορφα» ἐπειδὴ τοὺς ὑπόσχονται ἕνα συντομότερο δρόμο πρὸς τὴν «Ἀλήθεια», τὴν τελείωση, τὴν γνώση, τὴν εὐτυχία. Μιὰ αἴσθηση “ἀποστολῆς“ σὲ σχέση μὲ τοὺς γονεῖς ποὺ δὲν καταλαβαίνουν, ἂν προστεθεῖ μάλιστα καὶ ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀπουσία συμπόνοιας, ἀγάπης, συμπάθειας, κ.λ.π. “Θέλουμε νὰ τοὺς σώσουμε”, δηλαδὴ «τοὺς ἀγαπᾶμε». Πλήρης πεποίθηση πὼς αὐτὴ ἡ ἐπιτυχία τους εἶναι ἐγγυημένη, πὼς θ’ ἀναγνωριστοῦν – καὶ ἀναγνωρίζονται – ὡς καλλιτέχνες, στοχαστές, φορεῖς τῆς σωτηρίας. Χρήση λόγων καὶ ἐκφράσεων, ποὺ ἐξηγοῦν καὶ δικαιώνουν ὅλα αὐτά, μὲ μερικὰ ἀχώνευτα ψήγματα ψυχολογίας: «ἐπίπεδο συνείδησης», κ.λ.π.

Ὅλα αὐτὰ δημιουργοῦν κάτι ποὺ σὲ κάθε περίπτωση παραμένει ἀδιαπέραστο ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, ἀπὸ τὴν βασική του «τριαδικὴ ἐνόραση» - τὴ δημιουργία, τὴν πτώση, τὴ σωτηρία, ἀπὸ τὸ βασικὸ ἱστορικό του νόημα. Φυσικά, στὴν πραγματικότητα εἶναι ἕνας ἀντι-Χριστιανισμός, ὡστόσο ἕνας κρυμμένος ἀντὶ-Χριστιανισμὸς λόγῳ τῆς διαρκοῦς χρήσης τῆς λέξης «ἀγάπη».

Τώρα ἂν θελήσουμε νὰ τὸ μεταφράσουμε αὐτὸ στὴ γλώσσα τῆς κοινῆς λογικῆς (ποὺ συμπίπτει μὲ μιὰ πνευματικὴ ἐκτίμηση), αὐτὸ ποὺ ἀναδύεται εἶναι τεμπελιά, ὑπερηφάνεια, αὐταπάτη, αὐτοδικαίωση, ἐγωισμός. Τόσο ἁπλό. Ὁ πολιτισμός μας ὅμως δὲν δέχεται τὴ “γλώσσα τῆς κοινῆς λογικῆς“. Φεύγει ἀπὸ κοντὰ της ὅπως ὁ Διάβολος ἀπὸ τὸ λιβάνι! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁδηγεῖ τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ στὸ θάνατο.

Ὁ κόσμος στὸν δρόμο του

Ὁ κόσμος στὸν δρόμο του. Δὲν γίνεται πιὰ μεταστροφή


Πολλοὶ ἀναγνῶστες μοῦ γράφουνε, παρακαλώντας με, καὶ μάλιστα ξορκίζοντάς με, νὰ γράψω γιὰ νὰ χτυπήσω τὴν ἀνηθικότητα, ποὺ δέρνει τὴν κοινωνία, πρὸ πάντων τὴ νεολαία, καὶ ποὺ «τὴ σερβίρουν τὰ σινεμά», ὅπως μοῦ γράφουνε. Φωνάζουνε: «Ὑψώσετε τὴ φωνή σας!». Ἕνας σπουδαστής μοῦ γράφει ἀπὸ τὴν Ἀγγλία: «Μὴ σταματήσετε αὐτὸν τὸν ὡραῖον ἀγώνα, μὴν πτοηθῆτε ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις. Ὑπάρχουν βέβαια πολλοὶ ἀντίπαλοι, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ θαυμαστὲς τοῦ ὡραίου σας ἔργου. Σᾶς χρειαζόμαστε γιὰ νὰ δώσετε φτερὰ στὶς καρδιές μας, ποὺ εἶναι γεμάτες κενὸ καὶ ἀπαισιοδοξία».

Καημένοι ἄνθρωποι, πόση σημασία δίνετε στὸ πρόσωπό μου καὶ σ’ αὐτὰ ποὺ γράφω! Τί φωνὴ νὰ ὑψώσω, ποὺ εἶναι βραχνιασμένη καὶ ἀδύνατη, καὶ χάνεται μέσα στὸν κυκεώνα τῆς σημερινῆς ζωῆς; Ὄχι φωνή, ἀλλὰ καὶ τ' ἀστροπελέκι νὰ κρατᾶ στὰ χέρια του κανένας σήμερα, καὶ νὰ τὸ σφενδονίζει γιὰ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους ν' ἀλλάξουνε δρόμο, πάλι τίποτα δὲν θὰ κάνει. Ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Γιάννης ὁ Πρόδρομος, τὸ ἐρημοπούλι τῆς ἐρήμου, ποὺ τὸν φοβόντανε οἱ ἁμαρτωλοί, γιατί τοὺς ἔλεγε «γεννήματα ἐχιδνῶν», κι αὐτὸς μάταια φώναζε. Ἡ φωνὴ του χανότανε μέσα στὴν ἔρημο, «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Καὶ πότε; Τὸν καιρὸ ποὺ ὑπήρχανε ἀκόμα κάποια αὐτιὰ νὰ τὸν ἀκούσουνε, κι ἁπλὲς καρδιὲς γιὰ νὰ τὸν καταλάβουνε. Ὄχι ἐμεῖς ποὺ χρειαζόμαστε δασκάλεμα, καὶ ποὺ ἔχουμε τόσα στὴν καμπούρα μας! Πῶς νὰ γίνουμε δάσκαλοι γιὰ τοὺς ἄλλους; Γεμίζουμε χαρτιὰ μὲ μυριάδες λόγια, μὰ τί τὸ ὄφελος; Ὁ κόσμος τραβᾶ τὸν δρόμο του καὶ δὲν σκοτίζεται ἀπὸ κηρύγματα. Κι ἂν δώσει προσοχὴ καὶ κανένας στὰ γραψίματά μας, μπορεῖ νὰ θυμώσει ποὺ χαλάσαμε τὴν ἡσυχία του, καὶ νὰ πεῖ πὼς εἴμαστε ὑποκριτές, ψευτογιασμένοι, κουκουβάγιες ποὺ βγαίνουνε ἀπὸ τὰ χαλάσματα τοῦ παλιοῦ καιροῦ. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶναι τέτοιοι, ποὺ μήτε τὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ δὲν θὰ ’κανε τίποτα.

Λοιπόν, ἂς τὸ πάρουμε ἀπόφαση. Τὸ κακὸ δὲν περιορίζεται πιὰ μὲ τίποτα, μὲ κανένα τρόπο, μὲ καμμιὰ δύναμη. Ὅσοι μιλοῦνε καὶ γράφουνε γιὰ νὰ φέρουνε στὸν ἴσιο δρόμο τοὺς πολλοὺς ποὺ ξεστρατίσανε, ἂς ξέρουμε πὼς δέρνουνε τὸν ἀγέρα, εἶναι «ἀέρα δέροντες», ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Καὶ ἅγιος νὰ εἶναι αὐτός, ποὺ συμβουλεύει, πάλι δὲν θάβρει αὐτιὰ γιὰ ν' ἀκούσουνε τὴ φωνή του, ὄχι ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς, ποὺ ἔχουμε οἱ ἴδιοι ἀνάγκη ἀπὸ δασκάλεμα.

Ναί, ὁ κόσμος δὲν ἀλλάζει πορεία. Ἂς μὴν περιμένουμε πιὰ τίποτα καλύτερο, θὰ πηγαίνουμε ὁλοένα στὰ χειρότερα. Ἀνήφορος πιὰ δὲν ὑπάρχει. Μοναχὰ κατήφορος. Ὅσοι ἔχουνε μέσα τους τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ οἱ λίγοι θ' ἀπομείνουνε, «τὸ μικρὸν ποίμνιον» ποὺ εἶπε ὁ Χριστός. Κι ἂν γράφουμε, γι' αὐτοὺς γράφουμε καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους τους ἑαυτούς μας ποὺ κιντυνεύουμε νὰ ἁρπαχτοῦμε ἀπὸ τὰ δίχτυα ποὺ ’ναι μπλεγμένοι ἐκεῖνοι ποὺ θέλουμε νὰ δασκαλέψουνε. Γιὰ νὰ καθόμαστε ἀνύσταχτοι.

"Ὅσοι εἶναι αἰσιόδοξοι γιὰ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας, βλέπουνε μὲ ἄλλα μάτια τὸν κόσμο, ἀπ’ ὅ,τι τὸν βλέπομε ἐμεῖς. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ γκρινιάρηδες, οἱ Ἱερεμίες, οἱ Κασσάντρες, καὶ γι' αὐτὸ ὁ κόσμος μᾶς ὀχτρεύεται. Κι ἔχει δίκιο. Ὁ καθένας νοιώθει διαφορετικὰ τὴ ζωή, τὴ χαρά, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ λέμε πὼς δὲν πᾶνε καλά, ὁ σημερινὸς κόσμος εἶναι ὁ πιὸ θαυμάσιος, ἡ σημερινὴ ζωὴ εἶναι ἡ πιὸ καλύτερη κι ἡ πιὸ βλογημένη ἀπὸ ὅλες ποὺ πέρασε ὁ ἄνθρωπος. Ἡ σημερινὴ νεολαία εἶναι μεθυσμένη ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ λέμε ἐμεῖς «ἀνηθικότητα», καὶ ποὺ αὐτὴ τὸ λέγει «ἐλευθερία». Τί κάθεσαι λοιπὸν ἐσὺ καὶ τσαμπουρνίζεις μὲ τὴν ἠθική σου; Γι' αὐτοὺς εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο χάρισμα ἡ ἀνηθικότητα, καὶ μποροῦνε νὰ σκοτώσουνε ἐκεῖνον ποὺ χτυπᾶ τὴν «ἐλευθερία» τους. Αἰῶνες ἀγωνιζότανε ὁ ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ τὴν ἀποχτήσει. Καὶ τώρα ποὺ τὴν ἔκανε χτῆμα του, νὰ τὴν ἀφήσει γιὰ τὴν παλαιοντολογικὴ ἠθική μας;

Ποτὲ δὲν μίσησε ἄνθρωπος τὸν ἄνθρωπο τόσο πολύ, ὅσο στὸν καιρό μας. Καὶ τὸν μίσησε στ' ὄνομα αὐτῆς τῆς «ἐλευθερίας», ποὺ λέγει πὼς εἶναι τὸ πολύτιμο ἀπόχτημα τῆς ἐποχῆς μας. Μισημένες εἶναι οἱ ἠθικὲς κουκουβάγιες κι οἱ χριστιανικὲς μοιρολογῆστρες. Ποτὲ ὁ χριστιανὸς δὲν μισήθηκε ὅσο σήμερα, οὔτε ἐπὶ Νέρωνα.

Ποῦ ν' ἀκούσουνε οἱ ἄνθρωποι τοῦ καιροῦ μας κουβέντα γιὰ Θεό, γιὰ ψυχή, γιὰ ἄλλη ζωή! Ἡ ψυχὴ τους ἔχει παραμορφωθεῖ ὁλότελα ἀπὸ τὶς κάθε λογῆς ἀνοησίες ποὺ βλέπουμε στὸν κινηματογράφο. Ἡ ταινία ποὺ δὲν ἔχει μέσα της πολλὴ ἀνοησία, δὲν γνωρίζει ἐπιτυχία. Ἀνοησία, καὶ ἀκαλαισθησία, αὐτὰ τὰ δύο βασιλεύουνε σήμερα. Εἶναι ἀπίστευτο τὸ τί ἀκούγει κανένας γιὰ ἀστεῖα στὶς συναναστροφὲς ποὺ κάνουνε οἱ νέοι. Κρυόμπλαστα, ἀσυναρτησίες, μωρολογίες. Χάθηκε ἀπ’ αὐτοὺς κι ἡ πιὸ συνηθισμένη ἐξυπνάδα. Τὰ καημένα τὰ παιδιά, παίρνουνε ἀφορμὴ ἀπὸ ἕνα τίποτα, γιὰ νὰ χαχανίσουνε. Τὰ δέρνει ἡ ἀμηχανία κι ἡ βαρυεστημάρα κι αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ τὰ κάνει νὰ χοροπηδᾶνε σὰν τρελλά, νὰ τσακίζουνε ὅ,τι βροῦνε μπροστά τους, νὰ τὰ βάζουνε μὲ ἀνύποπτους ἀνθρώπους. Γι' αὐτὰ τὰ πλάσματα ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα ἀνιαρὸ πράγμα δίχως σκοπό, δίχως ἀληθινὴ χαρά, δίχως ἁγνὸν ἐνθουσιασμό.

Ποιὸς φταίγει γι' αὐτὴ τὴν κατάσταση; Ὅλοι μας. Ὅλοι συνεργήσαμε γιὰ νὰ καταντήσει ἡ ζωὴ ἔτσι ποὺ κατήντησε. Ὅλοι δουλέψαμε γιὰ νὰ χτισθεῖ τοῦτος ὁ τερατώδικος πύργος τοῦ Βαβέλ. Ἄλλοι κουβαλήσανε γιὰ πέτρες τὶς πετρωμένες καὶ ἀναίσθητες καρδιές τους, ἄλλοι κουβαλήσανε λάσπη ἀπὸ τὰ κατάβαθά τους ποὺ φωλιάζουνε τὰ βρωμερὰ πάθη. Ἐκεῖνος ὁ παλιὸς πύργος τοῦ Βαβὲλ ρήμαξε κι ἐξαφανίσθηκε. Μὰ τοῦτος θὰ στέκεται ἀσάλευτος, κι οἱ ἄνθρωποι ὁλοένα θὰ τὸν κάνουνε πιὸ ψηλόν, μὲ σκοπὸ νὰ χτυπήσουνε τὸν Θεό.

Ἐσεῖς ποὺ θλιβόσαστε καὶ πονᾶτε γι' αὐτὴ τὴν κατάσταση, καλὰ κάνετε νὰ λυπόσαστε, μὰ μὴν ὀνειρευόσαστε πὼς θάρθουνε καλύτερες μέρες γιὰ τὸν κόσμο. Ὁ κόσμος τρέχει σὰν τρελλός. Κατὰ μὲν τὴ δική του γνώμη ἀνηφορίζει στὸν θρίαμβο, κατὰ δὲ τὴ δική σας γνώμη κατηφορίζει στὰ τάρταρα καὶ στὸν χαμό. Ποιὸς ἀπὸ τοὺς δύο ἔχει δίκιο, μοναχὰ ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει. Αὐτὸ τὸ τρέξιμο δὲν θὰ πάψει ὡς τὴν τελευταία μέρα, ποὺ θὰ λάμψει ἡ ἀλήθεια καὶ θὰ δικαιωθοῦνε ὅσοι τὴν πιστέψανε σωστά, καὶ μαρτυρήσανε γι' αὐτὴ καὶ ἐμπαιχτήκανε γι' αὐτή.

Ἴσως νάρχεται κιόλας ὁ Ἀντίχριστος. Τὰ σημεῖα καὶ τὰ τέρατα ποὺ προφητεύτηκε πὼς θὰ κάνει ἀρχίσανε νὰ φανερώνουνται. Ἡ ἐπιστήμη βασιλεύει κι ἡ ἀθεΐα βασιλεύει μαζί της.

Μία βροντερὴ φωνὴ ἀκούγεται ἀπὸ πάνω, μὰ τὴν ἀκοῦνε μόνο ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουνε αὐτιὰ γιὰ νὰ τὴν ἀκούσουνε. Καὶ λέγει: «Νά, ἔρχομαι σὰν τὸν κλέφτη. Καλότυχος ἐκεῖνος ποὺ ξαγρυπνᾶ καὶ βαστᾶ καθαρὰ τὰ φορέματά του. Ὁ καιρὸς εἶναι κοντά. Ὁ ἄδικος ἂς ἀδικήσει ἀκόμα, κι ὁ βρωμερὸς ἂς βρωμισθεῖ ἀκόμα, κι ὁ δίκαιος ἂς κάνει δικαιοσύνη ἀκόμα, κι ὁ ἅγιος ἂς ἁγιάσει ἀκόμα. Νά, ἔρχομαι γρήγορα!».
\\\

ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

Ἀνανιάδου Μαρία

Μεταπτυχιακή φοιτήτρια

 τοῦ τμήματος τῆς Ποιμαντικῆς καί  Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ

ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

Είναι γνωστό ότι, οι νέοι είναι ότι πιο πολύτιμο έχει ο κόσμος μας για το μέλλον του. Είναι η ίδια η κοινωνία, η ελπίδα για το αύριο. Όπως υποστηρίζει ο Κάντ «η διαπαιδαγώγηση των νέων πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις μελλοντικές καταστάσεις και όχι με τις τωρινές». Γι΄ αυτό,  πρέπει όλοι (γονείς, Εκκλησία, σχολείο, ενήλικες γενικότερα), να έχουν το βλέμμα στραμμένο επάνω τους, να τους συμβουλεύουν ελέγχοντας τις κινήσεις τους και κυρίως, να αποτελούν το παράδειγμα τους. Ένα από τα λάθη που παρατηρούνται σήμερα, από τους καθ’ ύλην υπεύθυνους για την διαπαιδαγώγησή τους, είναι η ελαστική συμπεριφορά τους. Δεν τους μαθαίνουν να αγαπούν τις δυσκολίες, ώστε να μπορούν και να τις αντιμετωπίσουν.

Είναι πραγματικά δύσκολη η αντιμετώπιση των νέων και η προσπάθεια πρέπει να είναι μεγάλη και εύστοχη. Χρειάζεται συνεχής καθοδήγηση και ειδικά, διευκρίνιση στα ηθικά, δεοντολογικά, πνευματικά και συναισθηματικά θέματα, για να μη βρίσκεται ο νέος σε σύγχυση σχετικά με τον κόσμο που τον περιβάλει. Ας μη ξεχνάμε ότι οι νέοι βρίσκονται όντως σε σύγχυση. Σπάνια βρίσκεις νέο που να έχει ειρηνική σχέση με τον εσωτερικό του κόσμο και να ξέρει την σημασία και τον σκοπό της ζωής του. Για να δίνονται στους νέους σωστά ηθικά ερεθίσματα πρέπει να δημιουργηθούν στην κοινωνία οι κατάλληλες υποδομές και να υπάρχουν οι υπεύθυνοι άνθρωποι που να έχουν αντίληψη της πραγματικότητας.

Οι  εκδηλώσεις των νέων, δεν έχουν μόνο βιολογικό και ψυχολογικό χαρακτήρα αλλά σίγουρα, συνδέονται και με τις θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής. Κάτι που τους χαρακτηρίζει και είναι απόλυτα φυσιολογικό, είναι η επιθυμία τους να αλλάξουν τον κόσμο, πράγμα που σήμερα δε φαίνεται τόσο έντονα, γιατί ο ίδιος ο κόσμος ανατρέπεται με ταχύτητα που δεν προλαβαίνουν. Πριν προλάβει ο άνθρωπος να προσαρμοστεί στις νέες καταστάσεις έρχεται αντιμέτωπος με άλλες, καινούριες καταστάσεις και ανάγκες. Αντίθετα, παλαιότερα, μετά τον εμφύλιο πόλεμο και μέχρι το τέλος περίπου της δεκαετίας του 1960, μοναδικό μέλημα τους ήταν να «χτίσουν» από την αρχή. Έτσι, θα είναι λάθος εάν κάποιος τους κατηγορήσει ότι μένουν άπραγοι και δίχως φρονήματα! Όταν εξετάζουμε τους νέους πρέπει να ελέγχουμε και την ανάλογη εποχή, για να βγάζουμε αντικειμενικά και γόνιμα συμπεράσματα.

 Ισχύει  βέβαια  ότι  από  τις παρεμβολές  των  αναλυτών  αλλοιώνονται  τα  μηνύματα  που  θέλει  η  νεολαία  να  μεταδώσει. Διαπιστώνεται  λοιπόν  ότι, δεν  λαμβάνουν υπόψη τους, όσοι  θέλουν να  ασχολούνται  με την νεολαία, ότι οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν και τα δεδομένα, οι απόψεις, οι καταστάσεις και άρα ο τρόπος αντιμετώπισης των νέων.

Αποτέλεσμα  της αναφερόμενης σύγχυσης είναι, η σημερινή γενεά των νέων να ονομάζεται απαθήςγενεά. Δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον και ενώ είναι η ελπίδα της κοινωνίας και του μέλλοντος, στερούνται ζωντάνιας και θελήσεως. Επιπλέον, σε αντίθεση με τις παλαιότερες δεκαετίες, υποστηρίζεται ότι σήμερα, κυριαρχεί η απελπισία και η απογοήτευση για το μέλλον. Πώς να μην επικρατεί αυτή η άποψη από την στιγμή που η ίδια η κοινωνία έχει καταστεί ταχέως μεταβαλλόμενη, με αβεβαιότητα και ρευστότητα δίχως να προσφέρει οράματα και σιγουριά στα νέα παιδιά, ώστε να μπορέσουν με τις γνώσεις που θα αποκτήσουν, να προχωρήσουν σταθερά φροντίζοντας για το μέλλον τους και όχι μόνο για το παρόν; Για όλα αυτά υπεύθυνοι είναι κυρίως οι ενήλικες με τη στάση τους, που δεν τους δίνουν κουράγιο και δεν τους βοηθούν ουσιαστικά στην διανοητική, πνευματική και ηθική ανάπτυξή τους και τους αφήνουν να παρασύρονται από την απόκτηση ανούσιων αγαθών και να χαίρονται με την απόκτηση υλικών στοιχείων, που δεν έχουν αξία. Είναι λοιπόν, πολύ δύσκολο οι ενήλικες σήμερα να γίνουν το παράδειγμα για τους νεότερους και να τους δείξουν τον δρόμο και τις άξιες που πρέπει να ακολουθήσουν στη ζωή. Οι νέοι έρχονται σε επαφή με την ζωή από νωρίς και πολλές φορές δεν μπορούν να βρουν σε αυτή υψηλά ηθικά πρότυπα, σε μια κοινωνία που επικρατεί, αποκλειστικά και μόνο,  η προσπάθεια απόκτησης υλιστικών αγαθών.

Ο άνθρωπος είναι ζωντανός, αναπτυσσόμενος οργανισμός, με ανάγκες και βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με το συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Τα μέσα επικοινωνίας αυξάνονται και η τεχνολογία προχωράει. Ούτε μπορούμε να αποφύγουμε αλλά, ούτε και να αγνοήσουμε τις συνεχόμενες μεταβολές που επιφέρουν και ανάλογη ανάπτυξη σε κάθε εποχή. Έτσι κάθε ‘πομπός’ πρέπει να βρίσκει τρόπο να εκπέμπει με τον πιο σωστό και σύγχρονο τρόπο το μήνυμά του στους νέους για να μπορεί αυτό το μήνυμα να γίνεται δεκτό από αυτούς, για να μη δημιουργούνται παρεκτροπές.

Δε ξέρω κατά πόσο είναι αυτό εφικτό. Είναι γνωστό, από έρευνα που έγινε, ότι το 80% των νέων απορρίπτει την ελληνική κοινωνία και θεωρεί ότι χρειάζεται αλλαγές, έχοντας ένα γενικό αίσθημα ανικανοποίησης και αβεβαιότητας για το μέλλον. Το 1970 ο Raymon Aron είπε «Οι χθεσινές αξίες χάθηκαν και οι αυριανές δεν υπάρχουν». Σήμερα δεν υπάρχει Raymon Aron όμως υπάρχει η κρίση στις αξίες. Κρίση, η οποία έχει οδηγήσει μεγάλο ποσοστό νέων σε χρήση ναρκωτικών ουσιών, σε εκδήλωση απονενοημένων ενεργειών, σε διάφορα έκτροπα και το κυριότερο στην απομάκρυνση από τον Θεό, αναζητώντας απλά μια ανώτερη δύναμη.

Έπειτα  από έρευνες διαπιστώνεται ότι τα ναρκωτικά είναι η έκτη αιτία θανάτου στην Αμερική. Στην υπερβολική δόση οφείλεται το 55% των θανάτων. Επιπλέον η χρήση ναρκωτικών συνδέεται και με ψυχικές διαταραχές και είναι μια από τις αιτίες παραβατικότητας. Οι νέοι άνθρωποι, κυρίως όταν πάσχουν από ψυχική και πνευματική ανεπάρκεια, καταφεύγουν στη χρήση ουσιών πιστεύοντας ότι θα δώσουν λύση και τέλος στα προβλήματα που δήθεν έχουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Στην πραγματικότητα όμως το μοναδικό τέλος που βάζουν, είναι αυτό στη ζωή τους ακολουθώντας αυτόν τον εύκολο και ανούσιο δρόμο. Δεν είναι η λύση, αλλά το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που απειλεί το μέλλον του κάθε έθνους, σε συνδυασμό μάλιστα με την υπογεννητικότητα. Σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα ο πληθυσμός της Ελλάδας το 2050 θα είναι μόνο 11500 χιλιάδες, και θα χαρακτηρίζεται ως μια κοινωνία γερόντων.

Επιπλέον  τα ναρκωτικά συνδέονται και με το αλκοόλ, όπως και με τις αυτοκτονίες, ένα άλλο πολύ σοβαρό πρόβλημα. Στην Αμερική οι αυτοκτονίες είναι η τρίτη αιτία θανάτου μετά τα τροχαία και το καρκίνο. Άλλοι σημαντικοί παράγοντες όπου οφείλονται οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι και η κατάθλιψη, η οικογενειακή αποδιοργάνωση, η έλλειψη κοινωνικών στηριγμάτων. Στην χώρα μας, ευτυχώς ακόμα ο θεσμός της οικογένειας τηρείται σε ικανοποιητικό επίπεδο. Επιπλέον, έχει παρατηρηθεί ότι, οι μορφωμένοι και όσοι έχουν Πίστη στον Θεό δεν έχουν τάσεις αυτοκτονίας.

  Σήμερα η κοινωνία προσφέρει στους νέους τα πάντα αρκεί να προσπαθήσουν και να κοπιάσουν για την απόκτησή τους. Εξάλλου τίποτα δεν είναι εύκολο, όλα θέλουν κόπο για να αποκτηθούν και τελικά αυτό είναι που δίνει αξία και νόημα σε ό,τι αποκτούμε. Σήμερα δεν υπάρχει η δυστυχία του πολέμου και της πείνας όπως κάποτε, που πολλοί νέοι γνώρισαν. Υπάρχουν όμως οι «σειρήνες» που χαϊδεύουν τα αυτιά όλων για την εύκολη απόκτηση αγαθών, υπό προϋποθέσεις. Είναι κρίμα λοιπόν όταν μας προσφέρει ο Θεός μια κοινωνία αυτάρκη, αντί να κυνηγήσουμε την ζωή να προσπαθεί αυτή να μας κυνηγήσει.

Ας  αναφερθούμε και στην μόρφωση, την οποία πολλοί νέοι επιδιώκουν για να μπορούν να έχουν τα εφόδια για αυτό το «καλύτερο αύριο». Πλέον όμως, η νεολαία ενώ εκπαιδεύεται και μορφώνεται, δεν βρίσκει κανένα υλικό ή ακόμα και ηθικό πολλές φορές στήριγμα. Η κοινωνία τους προσφέρει απλόχερα το πρόβλημα τις ανεργίας. Έτσι, ποια μπορεί να είναι η ψυχολογία ενός νέου ανθρώπου του οποίου αντί να του δίνεται η ευκαιρία να εκφράζει οράματα για μια καλύτερη ζωή κοιτώντας το μέλλον, φαίνεται να ταπεινώνεται μπροστά στην αδιαφορία της κοινωνίας; Το μόνο που μπορεί να σκέφτεται είναι το πώς θα ζήσει ή επιζήσει στο σήμερα ή στο αύριο(πράγμα καταστροφικό) αφού το μέλλον φαίνεται μαύρο ή ακόμα και ανύπαρκτο.

Μπροστά σε μια τόσο απαισιόδοξη προοπτική, έρχεται η κατάσταση να γίνει χειρότερη με την έλλειψη Πίστης στον Θεό. Αντί λοιπόν να του δείχνουμε την αγάπη μας, την ευγνωμοσύνη μας, να είμαστε ταπεινοί, ολιγαρκείς και να χαρακτηριζόμαστε από πράξεις απλές και αληθινές, κάνουμε ακριβώς το αντίθετο εκμεταλλευόμενοι την ελευθερία που μας παρέχει ο Μεγαλοδύναμος. Ανά διαστήματα παρατηρείται ο Ιησούς Χριστός να γίνεται μόδα επάνω στα ρούχα, στα αξεσουάρ και σε διάφορα άλλα αντικείμενα, που σημαίνει έλλειψη σεβασμού. Επιπλέον, εκμεταλλευόμαστε την υπερβολική ελευθερία και ξεφεύγουμε από κάθε όριο, ενδιαφερόμενοι πλέον μόνο για ανούσια, επιφανειακά και επιπόλαια πράγματα. Παρατηρείται η πνευματική ένδεια και η αναζήτηση περισσότερων υλικών αγαθών, που δεν έχουν πραγματική αξία και αντί να είμαστε εμείς επικεφαλείς και να τα χρησιμοποιούμε για τις ανάγκες μας, πλέον έχουν καταλήξει να μας κυριεύουν και να μας καθοδηγούν τα ίδια.

Έτσι  είναι σήμερα η κοινωνία, στην οποία ζουν οι νέοι και από την οποία γαλουχούνται. Ο δυνατότερος κατασπαράζει τον ασθενέστερο και δεν υπάρχει δικαιοσύνη, όπως την δίδαξε ο Ιησούς, και ο καλύτερος κρίνεται σύμφωνα με την μέτρηση των υλικών του αγαθών. Ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με μέλλον είναι, η εφαρμογή των διδαχών του Κυρίου. Η επίκληση του Ονόματός του, σε κάθε προσπάθειά μας θα μας δίνει την ψυχική δύναμη να αντιμετωπίζουμε κάθε πρόβλημα και δυσκολία στη ζωή μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

Σαράντος Καργάκος, (1989), Προβληματισμοί-ένας διάλογος με τους νέους, Δ΄ τόμος, εκδόσεις Gutenberg

Κατερίνα Ματσά (2007), Ψάξαμε ανθρώπους και βρήκαμε σκιές «Το αίνιγμα της τοξικομανίας», εκδόσεις Αγρά

Αικ. Στριφτού-Κριαρά, (1964), Οι νέοι και η εποχή μας, προβλήματα και προσανατολισμοί, Θεσσαλονίκη.

Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλος (1994), Νέοι στο σήμερα, 2^ο βιβλίο, εκδόσεις  «Φωτοδότες»,

Ross Cambell M.D., (1987), Πώς να αγαπάτε πραγματικά τους Νέους σας, εκδόσεις «Η ΕΛΑΦΟΣ»

Γενική γραμματεία Νέας γενιάς και  Ινστιτούτο V-PRC, (1997-1999), Οι νέοι του καιρού μας, αξίες, στάσεις και αντιλήψεις της Ελληνικής νεολαίας.

Χριστόφορος Χριστοφορίδης – Οι Νέοι και Εμείς (συνοδοιπόροι), εκδόσεις «Ευρώπη».

Δήμητρα Α. Κούκουρα, «Εισαγωγή στη Θεολογία», 2005.

**ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Γ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠ. 2010

Γιατί οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία ;

 

Υπάρχουν μερικές δυσκολίες στα σημερινά μας παιδιά να πλησιάσουν το μυστήριο της Μετανοίας. Οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία και τους κληρικούς γιατί καλλιεργείται μία προκατάληψη κατά της Εκκλησίας. Η Εκκλησία σήμερα χλευάζεται, συκοφαντείται, διαβάλλεται, εξευτελίζεται στα μάτια του κόσμου και της νεολαίας και όποιοι νέοι θα εκδηλώσουν την πίστη τους, θα γίνουν αντικείμενο… ειρωνείας.

Έπειτα η σημερινή αγωγή- ψυχολογία, φιλοσοφία, πολιτική- καλλιεργούν ένα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα στους ανθρώπους που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αυτοσωτηρίας. Καλλιεργούν την αυτάρκεια, τη φιλαυτία, τον εγωκεντρισμό. Όλα αυτά είναι αντίθετα στο πνεύμα της μετανοίας και της εξομολογήσεως. Τονίζεται μάλιστα από ορισμένα συστήματα, όπως είναι ο υπαρξισμός, ότι η αμαρτωλότητα έγκειται στις αμαρτωλές καταστάσεις και όχι στα πρόσωπα και έτσι μεταθέτουν το θέμα της προσωπικής ευθύνης από τα πρόσωπα στις καταστάσεις. Οπότε ο άνθρωπος τείνει να θεωρεί τον εαυτό του ανεύθυνο για ό,τι κακό γίνεται.

 

Κατά τη φροϋδική πάλι θεώρηση, αμαρτία είναι όχι η εκπλήρωση των κακών επιθυμιών του ανθρώπου, αλλά η μη εκπλήρωσή τους. Η αμαρτία ακόμη εμφανίζεται σήμερα ως δικαίωμα του ανθρώπου και ως απελευθέρωσή του, όπως στο θέμα των αμβλώσεων. Οι αμβλώσεις είναι η πιο φρικτή αμαρτία και όμως βλέπουμε τις φεμινίστριες να διαδηλώνουν στους δρόμους και αυτό που είναι έγκλημα να το απαιτούν ως απελευθέρωσή τους: «Το σώμα μας, μας ανήκει, φωνάζουν, δεν θέλουμε χριστιανικό σώμα». Σκεφθείτε λοιπόν τί διαστροφή των πραγμάτων έχει γίνει, όταν το έγκλημα θεωρείται ως απελευθέρωση του ανθρώπου, ενώ είναι η χειρότερη υποδούλωσή του.

Πώς τώρα τα παιδιά που από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα βίντεο κλπ. ποτίζονται απ’ αυτό το αρρωστημένο, εγωκεντρικό και φίλαυτο πνεύμα, θα μπορέσουν να μπουν στο πνεύμα της Εκκλησίας που είναι τελείως αντίθετο;

Καλλιεργείται επίσης η ψυχολογία της μάζας εις βάρος του προσώπου και της προσωπικής ευθύνης. Η υπερβολική χρήση της λέξεως μάζα και των παραγώγων της (π.χ. μαζικός αθλητισμός, μαζικοί αγώνες κ.λπ.) για να ορισθεί ένα σύνολο ανθρώπων, υποδηλώνει προσπάθεια ν’ απορροφηθεί το ανθρώπινο πρόσωπο από τη μάζα. Ο μαζοποιημένος άνθρωπος δεν σκέπτεται, αποφασίζει, ενεργεί προσωπικά και γι’ αυτό δεν αισθάνεται ότι ευθύνεται προσωπικά. Άλλοι τον κατευθύνουν.

 

Έπειτα το γενικότερο κλίμα και η προβολή της διαφθοράς αμβλύνει την ηθική συνείδηση. Όταν τα παιδιά βλέπουν από μικρά αυτά που βλέπουν, η συνείδησή τους αμβλύνεται. Παύουν να θεωρούν το κακό ως κακό ή όσο είναι κακό. Γι’ αυτό με πόνο διαπιστώνουμε ότι έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα και ιδίως τα εγκλήματα κατά της ζωής των ανθρώπων. Φοβερά εγκλήματα δημοσιεύονται καθημερινά στις εφημερίδες. Και μετά την νομιμοποίηση των αμβλώσεων θα αυξηθούν περισσότερο τα εγκλήματα. Το ίδιο το κράτος δείχνει τώρα περιφρόνηση στη ζωή του ανθρώπου, (του υπό κατασκευή), αλλά πάντως ανθρώπου. Και οι νέοι που σήμερα δέχονται αυτή την αγωγή και κατεύθυνση από την πολιτεία και με τις εκτρώσεις εγκληματούν, γιατί να μη εγκληματήσουν αργότερα εναντίον και ενός άλλου ανθρώπου, όταν η φιλαυτία τους το απαιτεί;

 

Μία άλλη δυσκολία να πλησιάσουν οι νέοι την Εκκλησία είναι η αδυναμία των ενοριών, των μεγάλων κυρίως ενοριών, που αριθμούν σήμερα πολλές χιλιάδες ενοριτών, να φανερώσουν την ευχαριστιακή και εκκλησιολογική συγκρότηση της ενορίας. Δηλαδή κάποιος να πάει στην ενορία του, να αισθανθεί την ευχαριστιακή σύναξή της και να πει ότι, «εδώ είναι η οικογένειά μου, η οικογένεια του Θεού· εδώ είναι το σπίτι του Θεού και Πατέρα μου. Εδώ είμαστε όλοι μέλη του Σώματος του Χριστού, είμαστε η εν Χριστώ αδελφότητα και κοινωνία. Εδώ ο ιερέας είναι ο πνευματικός μου πατέρας και εγώ για να μπορώ να συμμετέχω σ’ αυτή την ευχαριστιακή σύναξη του λαού του Θεού, δεν πρέπει να χωρίζομαι με την αμαρτία ούτε από το Θεό ούτε από την Εκκλησία. Και έχω την ευχέρεια, όταν αμαρτήσω, να πάω στον ιερέα, στον πατέρα και Πνευματικό μου να του πω την αμαρτία μου. Αυτός να με συγχωρέσει και εγώ να μπορώ να συμμετέχω στην εν Χριστώ σύναξη της αδελφότητας και οικογένειάς μας που είναι η ενορία μου και να μετέχω των Άχραντων Μυστηρίων».

Η λειτουργία της Εκκλησίας, ως ευχαριστιακής συνάξεως του λαού και πραγματοποιήσεως της κοινωνίας του Σώματος του Χριστού ήταν κάτι το αυτονόητο για την αρχαία Εκκλησία. Γι’ αυτό υπήρχε η δημοσία εξομολόγηση των αμαρτησάντων ενώπιον του Επισκόπου, ο οποίος και έδιδε την παρά Θεού άφεση ως προϊστάμενος της Τοπικής Εκκλησίας. Μετά την δημοσία εξομολόγηση και άφεση, μπορούσαν οι μετανοούντες ν’ αποκατασταθούν στο Σώμα του Χριστού και να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων.

Ο εκκλησιολογικός και ευχαριστιακός επαναπροσανατολισμός της ενορίας θα βοηθήσει τα νιάτα να γυρίσουν στην Εκκλησία και να συνδεθούν με το μυστήριο της εξομολογήσεως.

 

Πού θα μπορούσαμε να βασισθούμε, ποιά σημεία επαφής να βρούμε για να βοηθήσουμε τους νέους να προσεγγίσουν το μυστήριο της Μετανοίας; Νομίζω στην επίκληση των οδυνηρών υπαρξιακών προβλημάτων των νέων. Οι νέοι σήμερα από μικρή ηλικία δεν ζουν παραδοσιακή ζωή, εκτός εξαιρέσεων· ζουν την εκκοσμίκευση και έχουν προχωρημένες εμπειρίες στο κακό. Οι περισσότερες είναι εμπειρίες απογοητεύσεως. Μετά από πολλές αναζητήσεις, δοκιμές και απογοητεύσεις έχουν μία πίκρα μέσα τους. Εκείνη την ώρα λοιπόν που αρχίζουν να βιώνουν αυτή την πίκρα, μπορεί να τους συναντήσει ο θεολόγος ή ο ιερέας ή ο πιστός χριστιανός και να τους πει: «Κοίταξε, αδελφέ, όλα αυτά που δοκίμασες είναι μία απελπισία, μία αποτυχία, όμως υπάρχει κάτι που δεν το δοκίμασες και αυτό μπορεί να σου δώσει την όντως, την αληθινή, χαρά».

Έχουμε πολλά παραδείγματα νέων ανθρώπων που απογοητευμένοι απ’ όλα, στρέφονται προς το Χριστό ως την τελευταία και μοναδική λύση του αδιεξόδου τους. Πολλοί νέοι που έχουν καταφύγει στα ναρκωτικά και είναι από καλές οικογένειες, μου είπαν: «Πάτερ, δεν πήραμε ναρκωτικά γιατί είμαστε αλήτες, αλλά γιατί είμαστε από όλα απογοητευμένοι και ζητάμε κάποια διέξοδο». Τους πλανά ο διάβολος και νομίζουν ότι στα ναρκωτικά θα βρουν αυτό το βαθύ που λαχταρά η ανθρώπινη ψυχή.

Κάτι άλλο που μπορεί εκ πείρας να καταλάβει ο νέος είναι ότι κάθε αμαρτία κατά βάθος είναι φιλαυτία, δηλαδή αρρωστημένη, εγωιστική αγάπη του εαυτού μας και ότι η φιλαυτία μας οδηγεί στη μοναξιά και το αδιέξοδο. Δεν μπορεί ο άνθρωπος με τη φιλαυτία να αποκαταστήσει πραγματική κοινωνία με το Θεό και τον συνάνθρωπό του, και τελικά ζει σε μία αφόρητη μοναξιά. Και αυτή η μοναξιά είναι κόλαση πριν από την κόλαση. Την έλλειψη κάθε μεταξύ τους κοινωνίας βιώνουν οι κολασμένοι, κατά την απάντηση που έδωσε το κρανίο ενός ιερέως των ειδώλων. Όταν δηλαδή ρωτήθηκε από τον Μέγα Μακάριο, πώς περνούν στον άδη, εκείνο απήντησε ότι δεν μπορεί ο ένας να δει τον άλλον. Ενώ εμείς μέσα στην Εκκλησία μπορούμε να δούμε ο ένας τον άλλον εν Χριστώ Ιησού.

Ο άνθρωπος ως κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος είναι ον θεολογικό. Καμία αυτονομία δεν μπορεί να του δώσει αυτό που τον ολοκληρώνει, τον ερμηνεύει, τον αναπαύει βαθειά μέσα στη ψυχή του, παρά μόνο εάν επιστρέψει στο πρωτότυπο της εικόνας του που είναι ο Χριστός.

Ο άνθρωπος στην Εκκλησία μπορεί να πραγματοποιήσει αληθινά το πρόσωπο του σε κοινωνία με το Θεό και τους ανθρώπους και να φθάσει την ύψιστη δυνατότητα της υπάρξεώς του, τη θέωση. Η Εκκλησία του δίνει τη δυνατότητα του αληθινού ανθρωπισμού.

Ο Θεός και η Εκκλησία αγαπούν τον άνθρωπο όπως είναι, όταν πολλές φορές ακόμη και οι γονείς του τον απορρίπτουν. Η Εκκλησία δέχεται τον άνθρωπο όσο αμαρτωλός και αν είναι και όπως είναι, για να του δώσει όμως τη δυνατότητα να γίνει, όπως θέλει ο Θεός. Και πόσο τον βοηθά αυτή η αποδοχή! Είναι γνωστή η φιλανθρωπία των άγιων Πατέρων και Γερόντων της έρημου. Μέχρι σήμερα βλέπουμε στους διακριτικούς Πατέρας του Αγίου Όρους, που στον εαυτό τους είναι αυστηροί, να δείχνουν άκρα φιλανθρωπία και κατανόηση στον πεσόντα άνθρωπο, και στην αρρωστημένη και φθαρμένη ανθρώπινη φύση. Αλλά και το θάρρος και τη βοήθεια που δίνουν στον άνθρωπο για να τον πάρουν από εκεί που είναι, από την κόλασή του μέσα, και να τον οδηγήσουν με πολλή αγάπη και διάκριση στον Θεό.

 

Στην Εκκλησία υπάρχει η δυνατότητα της μυστικής εμπειρίας του Θεού. Δεν μπορεί ο άνθρωπος ν’ αναπαυθεί μόνο με μια εξωτερική σχέση με το Θεό. Είναι πλασμένος να είναι ερωτευμένος με το Θεό. Ο θειος έρως, λέγουν οι Πατέρες, είναι ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου. Λοιπόν η ερωτική σχέση με το Θεό είναι εκείνη που τελικά αναπαύει τον άνθρωπο. Και αυτή η ερωτική σχέση και μυστική ζωή και εμπειρία του Θεού τροφοδοτείται από την μυστηριακή ζωή, την αδιάλειπτη προσευχή και όλη την ασκητική πρακτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την οποία η Φιλοκαλία και οι άγιοι Πατέρες μας παραδίδουν.

Ουράνιες εμπειρίες προσφέρει η χάρη του Χριστού στους ορθοδόξους χριστιανούς που καλώς αγωνίζονται. Έτσι δεν χρειάζεται να αναζητούμε αλλού λυτρωτικές εμπειρίες και να ματαιοπονούμε.

Αυτές είναι μερικές δυνατότητες, σημεία επαφής, που έχουμε να μιλήσουμε στο βάθος της ψυχής των παιδιών μας, στον πυρήνα της υπάρξεώς τους, της αγωνίας τους και της αναζητήσεως τους, πάντοτε με μία θετική στάση αγάπης και στοργής απέναντι τους. Βέβαια για όλα αυτά χρειαζόμαστε φωτισμένους  και χαρισματούχους Πνευματικούς. Γι’ αυτό πρέπει να ζητούμε από το Θεό να μας τους δίνει. Αυτοί είναι το φως του κόσμου.

 

Αρχιμ. Γεωργίου (Καψάνη), 

Καθηγουμένου Ι.Μ.Γρηγορίου, Αγ. Όρους

ΠΗΓΗ-ΜΕ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ