ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΑ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ                                                                      
                12   Αυγούστου  2007
       
                          Κάθε μέρα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, προσευχόμαστε καὶ λέμε τὸ Πάτερ ἡμῶν. Λέμε,
λοιπόν, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου. Τί εἶναι ὅμως αὐτὴ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Μᾶς τὸ λέγει ἐδῶ
παραβολικῶς ὁ Χριστός μας στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Ὡμοιώθη, μοιάζει, λέγει ἡ Βασιλεία τοῦ
Θεοῦ μὲ ἕναν βασιλέα ποὺ ζήτησε λογαριασμὸ ἀπὸ τοὺς δούλους του. Φανερὸ εἶναι ἐδῶ ὅτι
ὁμιλεῖ γιὰ τὴν μέλλουσα Κρίση κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι θὰ δώσουμε λόγο στὸ Χριστὸ γιὰ ὅσα
Ἐκεῖνος μᾶς ἐμπιστεύθηκε. Πῶς θὰ μᾶς κρίνει; Ἐπιφυλάσσει ἄραγε ὀργὴ καὶ κακία γιὰ τὴν
ἡμέρα ἐκείνη; Μοιάζει μὲ δικαστήριο ἀνθρώπινο, θυμίζει κοσμικοὺς ὑπολογισμούς; Ὄχι, ἀλλὰ
ὡμοιώθη ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ ἐκεῖνον τὸν Βασιλέα ποὺ χάρισε τὸ δάνειο μυρίων
ταλάντων (ἀμύθητου ποσοῦ )στὸ δοῦλο ἐκεῖνο ποὺ τὸν παρακαλοῦσε νὰ μὴ τιμωρηθῆ ἐκεῖνος,
νὰ μὴ πωληθοῦν ἡ γυναίκα καὶ τὰ παιδιά του, «μακροθύμησον Κύριε καὶ θὰ στὰ ξεπληρώσω».
Καὶ ὁ καλὸς Βασιλιὰς ὄχι μόνο τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν τιμωρία ἀλλὰ τοῦ χαρίζει ὅλο τὸ
ὀφειλόμενο ποσόν. Εἶναι λοιπὸν Βασιλεία ἀγάπης, εὐσπλαχνίας καὶ συγχωρητικότητος. Ὁ
δοῦλος ἐκεῖνος ὅμως ἀποδεικνύεται τελικὰ πονηρὸς καὶ ἀνάξιος νὰ γίνη μέτοχος τῆς χαρᾶς τῆς
Βασιλείας . Ἀφοῦ ἔλαβε γιά τόν ἑαυτό του τήν ἄφεσι, βρίσκει ἕνα σύνδουλό του ποὺ τοῦ
χρώσταγε ἕνα ἑκατοστάρικο. Τὸν κράτησε καὶ τὸν ἔπνιγε λέγοντας δός μου ὅ,τι ὀφείλεις. Καὶ
ἐνῶ ὁ σύνδουλός του τὸν παρακαλοῦσε μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς λόγια ποὺ καὶ ἐκεῖνος προηγουμένως
εἶχε πεῖ στὸν ἴδιο τὸν Βασιλέα, «μακροθύμησον ἐπ’ἐμοί...», ὁ πονηρὸς δοῦλος δὲν ἔδειξε
παρόμοια εὐσπλαχνία ἀλλὰ ἔβαλε τὸν σύνδουλό του στὴ φυλακή. Ὅταν τὰ ἔμαθε αὐτὰ ὁ
βασιληᾶς, τὸν κάλεσε καὶ τοῦ εἶπε « δοῦλε πονηρέ, μὲ παρεκάλεσες καὶ σοῦ ἄφησα ὅλο ἐκεῖνο
τὸ χρέος. Δὲν ἔπρεπε καὶ σὺ νὰ ἐλεήσεις τὸν σύνδουλό σου ὅπως καὶ ἐγὼ σὲ ἐλέησα;» Καὶ τὸν
παρέδωσε τότε στοὺς βασανιστὲς νὰ τιμωρηθῆ γιὰ ὅ,τι χρωστοῦσε. Ἐνῶ ὁ βασιλέας
παραιτήθηκε κατὰ κάποιο τρόπο ἀπὸ τὸ δικαστικό του δικαίωμα, ὁ πονηρὸς δοῦλος
συμπεριφέρθηκε μὲ σκληρότητα ἄτεγκτου κριτὴ πρὸς τὸν συνάνθρωπό του. Αὐτὴ ἡ στάση ζωῆς
εἶναι ποὺ τοῦ στέρησε τὴ συμμετοχὴ στὴ χαρὰ τῆς Βασιλείας.
              Στὴ θεία λειτουργία, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀκοῦμε τὰ ἱερὰ λόγια πού μᾶς προτρέπουν:
«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν...». Γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε τὴν πίστη
μας εἰς Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα πρέπει νὰ ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους. Καὶ αὐτὸ σημαίνει
εἰδικότερα, νὰ συγχωρήσωμε ὅσους μᾶς ἔχουν βλάψει. Εἶναι βασικὴ προϋπόθεση αὐτὸ γιὰ νὰ
συμμετέχουμε στὸ Ποτήριον τῆς Ζωῆς, νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς θείας λειτουργίας. Γιατί τί εἶναι
ἀδελφοί μου ἡ θεία λειτουργία, εἶναι ἁπλῶς μία θρησκευτικὴ τελετὴ ἢ κάτι περισσότερο; Εἶναι,
ὅπως ἐξηγοῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἡ φανέρωσις τῆς ἐρχομένης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς Δευτέρας
καὶ ἐνδόξου του Χριστοῦ Παρουσίας καὶ τῆς ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ποὺ προσδοκοῦμε.
Ἄραγε τὸ προσδοκοῦμε; Ἂν ὄντως προσδοκοῦμε ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος
αἰῶνος, ἂν πράγματι λέμε μὲ τὴν καρδιά μας στὸ Πάτερ ἡμῶν «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου», νὰ
παραδεχώμαστε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ – γενηθήτω το θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς –
καὶ τὸ θέλημά Του εἶναι ἡ καταλλαγὴ , ἡ ἀγάπη, ἡ συγχώρησις. Καὶ βασικὴ προϋπόθεσις  νὰ
λάβουμε τὴ συγχώρησι ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες εἶναι νὰ συγχωρήσουμε κι ἐμεῖς ὅσους μας
ἔχουν βλάψει. Καὶ ἅφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν.
Τί σημαίνει ὅμως συγχωρῶ; Δὲ σημαίνει, ἀδελφοί μου, αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ κόσμος , συγχωρῶ ἀλλὰ
δὲ λησμονῶ. Ὁ Χριστός μας ἐδῶ εἶναι κατηγορηματικός: Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος
θὰ κάνει μ’ ἐσᾶς ἐὰν – κι ἐδῶ νὰ προσέξουμε ἰδιαίτερα – ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ

αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν. Ἡ συγχώρησις ἢ γίνεται μὲ ὅλη μας
τὴν καρδιὰ ἢ δὲν γίνεται συγχώρησις. Κι ἂν δὲν λησμονονοῦμε, τότε θυμόμαστε τὸ κακὸ πού
μᾶς ἔκαναν καὶ ἀποβαίνουμε  μνησίκακοι. Γράφει ὁ Ὅσιος  Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης : Σᾶς
παρακαλῶ, νὰ ἀποφεύγωμε τὸ πονηρὸν τοῦτο καὶ ἀσυγχώρητον ἁμάρτημα τῆς μνησικακίας.
Καὶ ἂν θὲς νὰ μάθης ὅτι χειρότερη ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία εἶναι ἡ τύφλωσις τῆς μνησικακίας,
ἄκουσε. Κάθε ἁμαρτία ἐκτελεῖται μέσα σὲ λίγα λεπτὰ τῆς ὥρας, καὶ γρήγορα τελειώνει π.χ.
κάποιος πορνεύει καὶ μετὰ καταλαβαίνει τὸ μέγεθος τῆς ἁμαρτίας, ἔρχεται σὲ συναίσθηση τί
ἔκανε καὶ μετανοεῖ, ἐνῶ ἡ μνησικακία διατηρεῖ μία ἀκατάπαυστη πληγή σἄν φλεγμονή. Ὅπου
εἶναι ριζωμένη ἡ μνησικακία, ἐκεῖ τίποτε δὲν ὠφελεῖ, οὔτε νηστεία, οὔτε προσευχή, οὔτε δάκρυα,
οὔτε ἐξομολόγησις, οὔτε δέησις, οὔτε παρθενία, οὔτε ἐλεημοσύνη, οὔτε καμμία ἄλλη ἀρετή, ὅλα
τὰ καταστρέφει ἡ μνησίκακος στάσις πρὸς τὸν ἀδελφό. Καὶ τελειώνει ὁ Ὅσιος Ἀναστάσιος ὁ
Σιναΐτης λέγοντας: Ἀκούω πολλὲς φορὲς πολλοὺς νὰ λένε. Ἀλλίμονο, πῶς μπορῶ νὰ σωθῶ; Νὰ
νηστέψω δὲν μπορῶ , οὔτε νὰ κάνω ἀγρυπνία, οὔτε νὰ παραμείνω παρθένος, οὔτε νὰ
ἀναχωρήσω ἀπὸ τὸν κόσμο. Πῶς νὰ σωθῶ; Πῶς; Ἐγώ σοῦ λέγω: Ἅφες καὶ ἀφεθήσεταί σοι...  ἰδοὺ
μία ὁδὸς  σύντομος πρὸς σωτηρίαν. Καὶ θὰ σοῦ δείξω κι ἄλλη.Ποίαν; Μή κρίνετε, λέγει, και οὐ
μή κριθῆτε. Νά κι ἄλλη  ὁδὸς χωρὶς νηστείας καὶ ἀγρυπνίας καὶ κόπου... Γιατί αὐτὸς ποὺ κρίνει
πρὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ παρουσίας εἶναι Ἀντίχριστος διότι τὸ ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ ἁρπάζει ....» Νὰ,
ἀδελφοί μου, σὲ ποιὰ δεινὴ θέση πονηροῦ καὶ ἀντίχριστου περιπίπτουμε ἐὰν δὲν συγχωροῦμε
ἀπὸ καρδίας τοὺς ἀδελφούς μας.
                   Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἀδελφοί, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ πεπληρωμένην.
Γιὰ νὰ ἀναμένουμε μὲ χαρὰ τὴν Παρουσία Του ἀναφωνώντας μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων. Ναί,
ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ!  ΑΜΗΝ
                                                                     
π.  Νικόλαος  Γαρυφάλλου

Ἦλθεν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός» Κυριακή του Ζακχαίου Ιερά Μητρόπολις Ύδρας

«Ἦλθεν  ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός»
 Μὲ λίγες λέξεις ὁ Κύριός μας , ἀδελφοί μου , μᾶς θυμίζει , μέσα ἀπὸ τὸ σημερινὸ
Eὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα , γιὰ ποιὸ  λόγο ἦρθε στὸν κόσμο καὶ ἔγινε ἄνθρωπος. Ἦρθε ,
νὰ ἀναζητήσει καὶ νὰ σώσει τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο. Ὅπως ὁ βοσκὸς ὅταν χάσει ἕνα
πρόβατο ἀφήνει τὰ ὑπόλοιπα γιὰ νὰ τὸ ἀναζητήσει , ἀφοῦ τὸ ἀγαπᾶ ἐξίσου μὲ τὰ
ἄλλα , ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς ἀναζήτησε καὶ ἀναζητᾶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει χάσει τὸ
δρόμο καὶ τὸν προσανατολισμό του καὶ μεριμνᾶ , ὅπως ὁ Ζακχαῖος , πῶς  θὰ κερδίσει
εἰς βάρος τῶν ἄλλων ἢ ἐπιζητᾶ ἀποκλειστικὰ τὶς ἐφήμερες ἀπολαύσεις καὶ εἶναι
ἀπογυμνωμένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ φιλαδελφία.
 Καλὸ καὶ θεμιτὸ εἶναι νὰ θέτουμε στόχους καὶ νὰ κάνουμε προγραμματισμὸ στὴ
ζωή μας. Νὰ μὴν εἴμαστε ἀνοργάνωτοι καὶ μᾶς προλαβαίνουν οἱ ἐξελίξεις. Καὶ ὁ
Ζακχαῖος ὁ ἀρχιτελώνης εἶχε ἕνα στόχο καὶ κατάφερνε νὰ τὸν πραγματοποιεῖ
καθημερινὰ μὲ τὸ νὰ εἰσπράτει παράνομους καὶ ἄδικους φόρους ἀπὸ τοὺς συμπολίτες
του. Στόχος του ἦταν ὁ πλουτισμὸς  εἰς βάρος τῶν ἄλλων. Ἡ συνείδησή του εἶχε
διαστρεβλωθεῖ ἐξαιτίας τοῦ πάθους τῆς πλεονεξίας. Κάποια στιγμὴ ὅμως ἄλλαξε
μέσα του. Διαπίστωσε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ κοιτάζει στὰ μάτια τοὺς συνανθρώπους του
ποὺ εἶχε ἐπανειλημμένως ἀδικήσει. Αὐτὸ ἦταν ἡ ἀρχὴ γιὰ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὶς ἀδιέξοδους
ἀτραποὺς τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς σκληροκαρδίας καὶ νὰ ἀλλάξει στόχο.  Ἄκουσε γιὰ τὸ
Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ ζητοῦσε ἐναγωνίως εὐκαιρία γιὰ νὰ Τὸν δεῖ καὶ νὰ Τὸν
γνωρίσει. Ἦταν τόσο μεγάλος  αὐτὸς ὁ πόθος του, ποὺ ὅταν ἄκουσε ὅτι πλησιάζει
στὴν πόλη του , ἀνέβηκε σὲ ψηλὸ δέντρο - ἐπειδὴ ἦταν μικρόσωμος - γιὰ νὰ μὴν Τὸν
χάσει μέσα στὸ πλῆθος. Δὲν εἶχε  ἁπλὴ περιέργεια νὰ δεῖ ἀπὸ κοντὰ τὸ Χριστὸ ποὺ
τόσα λέγονταν γὶ ΄Αὐτὸν καὶ τὸν ἀκολουθοῦσε ὁ κόσμος  , ὅπως ἐμεῖς πολλὲς φορὲς
θέλουμε νὰ δοῦμε ἀπὸ κοντὰ ἕνα δημόσιο πρόσωπο. Ἂν καὶ δὲν ἤξερε πολλὰ γιὰ τὸ
Χριστὸ καὶ τὴ διδασκαλία Του, εἶχε τὸ ἐσωτερικὸ κάλεσμα. Αἰσθανόταν ὅτι Αὐτὸς θὰ
εἶναι ὁ προσωπικός του σωτήρας ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα στὰ ὁποῖα βρισκόταν. Πρὶν
προλάβει νὰ Τὸν δεῖ , ὁ Καρδιογνώστης Κύριος , τὸν φώναξε νὰ κατέβει. Δὲν περίμενε
νὰ τὸν καλέσει ὁ ἴδιος στὸ σπίτι του .  Εἶχε ἀκούσει ὅμως τὸ μυστικὸ κάλεσμα τῆς ψυχῆς τοῦ τελώνη , ποὺ ζητοῦσε βοήθεια
καὶ συγχώρηση. Ο τελώνης δε δίστασε , κατέβηκε γρήγορα από τη συκομορέα και
πλησίασε χαίρων το Σωτήρα του.  «Εἶναι καλὸ καὶ νὰ διστάζουμε πρὸς στιγμὴν νὰ
δεχθοῦμε τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ» , θὰ σημειώσει σὲ λόγο του ὁ σήμερα ἑορταζόμενος
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος,  «αὐτὸ ἔκανε παλαιὰ καὶ ὁ Μωυσῆς καὶ ἀργότερα ὁ
Ἱερεμίας, ἀλλὰ καὶ νὰ εἴμαστε ἔτοιμοι να τρέξουμε πρὸς Αὐτόν, ὅταν μας καλεῖ, ὅπως
ὁ Ἀαρῶν καὶ ὁ Ἠσαΐας. Ἀρκεῖ νὰ τὰ κάνουμε καὶ τὰ δύο εὐσεβῶς, τὸ ἕνα ἐξ αἰτίας τῆς
ἀδυναμίας μας καὶ τὸ ἄλλο ἐξ αἰτίας τῆς δυνάμεως Ἐκείνου ὁ ὁποῖος μας καλεῖ»
 Ἡ καταδεκτικότητα τοῦ Κυρίου μας , ἔδωσε θάρρος στον τελώνη. Δὲ χρειάστηκε
νὰ ποῦν πολλὰ λόγια . Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς φιλοξενίας στὸ σπίτι του  , ἡ μετάνοια τοῦ
Ζακχαίου εἶχε ἤδη καρποφορήσει.  Συντετριμμένος ἀλλὰ ἀποφασισμένος  , ἔμπρακτα
μπροστὰ στὸ Χριστὸ ἀποκαθιστᾶ τετραπλάσια τὶς ἀδικίες ποὺ εἶχε κάνει. Γίνεται
μάλιστα καὶ ἐλεήμονας ὁ κάποτε ἅρπαγας , δίνοντας τὴ  μισή του περιουσία στοὺς
φτωχούς.  Αὐτὸ εἶναι ἕνα ζωντανὸ θαῦμα τῆς μετάνοιας! Δὲν ἄλλαξε μόνο τρόπο
σκέψης δὲν ἔδειξε μόνο μεταμέλεια γιὰ τὰ λάθη του ,  ἀλλὰ βρῆκε τὸ δρόμο του , βρῆκε
τὸν τρόπο νὰ γνωρίσει τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἑνώσει τὴν πορεία τῆς ζωῆς του με τό θέλημα
Ἐκείνου. Ὁ Ζακχαῖος ἀποτίναξε τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας καὶ ξαναβρῆκε τὴν ψυχική του
καθαρότητα. Γνώρισε τὸν Χριστὸ καὶ ἀποστράφηκε τὸν χρυσό. Βρῆκε τὸ κέρδος τῆς
ψυχῆς του καὶ σταμάτησε τὴν κερδοσκοπία. Ὅποιος ἔχει τὸ Χριστὸ , ἔχει τὰ πάντα.  
 Ὁ Κύριος ἐπιβεβαίωσε ὅτι δὲ σώθηκε διὰ τῆς μετανοίας μόνο ὁ Ζακχαῖος ἀλλὰ
καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά του. «Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο». Ἕνα ὑπόδειγμα
μετάνοιας , μία καλή ἀλλαγὴ ἑνὸς μέλους  τῆς οἰκογένειας , μπορεῖ νὰ γίνει ἀφορμὴ
γιὰ τὴ θετικὴ  μεταστροφὴ καὶ τῶν ἄλλων μελῶν. Ὅταν ζοῦμε τὸ Χριστὸ μέσα στὴν
καρδιά μας εἶναι ἀδύνατο νὰ μείνουν οἱ γύρω μας ἀσυγκίνητοι. Ἀντιθέτως ὅταν
ἔχουμε ἀσταθῆ πίστη καὶ ὑποκριτικὴ συμπεριφορὰ κανέναν δὲν ὠφελοῦμε ἀλλὰ
γινόμαστε καί αἰτία σκανδαλισμοῦ τῶν ἀδελφῶν μας .
 Ἂς γίνει τὸ διαχρονικὸ παράδειγμα  τῆς μετάνοιας τοῦ Ζακχαίου ποὺ τὸ
ἀντλοῦμε μέσα ἀπὸ τὸν ἀειθαλῆ λειμώνα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου , ὑπόδειγμα γιὰ ὅλους
μας . Ἂς ὁδηγήσουμε τὰ διαβήματα καὶ τὰ διανοήματά μας  στὴν ὁδὸ τῆς μετανοίας ,
τὴν ὁδὸ τῆς ἐπιστροφῆς στὸ Χριστὸ χωρὶς περιοστροφὲς καὶ ἀναστολὲς . Ἡ ἐμμονή μας
στὴν ἁμαρτία , ἂς μετατραπεῖ σὲ ἐπιμονὴ γιὰ ἀγώνα ἀλλαγῆς καὶ ἐλεύθερης
ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ψυχῆς μας. Χρειαζόμαστε τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ γὶ αὐτὸ
καὶ τὶς πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ζακχαίου τοῦ τελώνη , ὁ ὁποῖος μαθήτευσε
στὸν Ἀπόστολο Πέτρο , μετὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ζωῆς του , ἔγινε Ἐπίσκοπος Καισαρείας
καὶ εἶχε ὀσιακὸ τέλος στὶς 20 Ἀπριλίου ποὺ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἱερᾶς Μνήμης του. Ὁ
βίος του μας διδάσκει  ὅτι οἱ ἀφυπνισμένες συνειδήσεις καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστὸ,
ὁδηγοῦν στὸ θαῦμα τῆς μετάνοιας. Γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἦρθε ὁ Χριστὸς . Ἂς Τὸν
ἀναζητήσουμε  κι ἐμεῖς ,  ὡς  «ἀπολολώτα πρόβατα» τῆς ποίμνης Του . Ἀμήν.
            π.Χ.Κ.

καὶἀποκριθεὶςΣίμωνεἶπεν͵Ἐπιστάτα͵δι΄ὅλης νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν͵ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὰ δίκτυα- ΚΥΡΙΑΚΗ Α ΛΟΥΚΑ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΥΔΡΑΣ

 καὶἀποκριθεὶςΣίμωνεἶπεν͵Ἐπιστάτα͵δι΄ὅληςνυκτὸςκοπιάσαντεςοὐδὲνἐλάβομεν͵ἐπὶδὲτῷῥήσουχαλάσωτὰδίκτυαματί». μου,

Ἀδελφοί

  , σήμερα προσκαλοῦνται νάἀκολουθήσουν τόν Κύριο. Ἡ Θετική ἀπάντησις δέν εἶναι μία στιγμιαία ἀπόφασις, ἀλλάεἶναι ἀποτέλεσμα διπλῆςπροετοιμασίας. Πρῶτον, οἱἄνθρωποι αὐτοίμέζῆλο, ἐμελετοῦσαν τάἹεράΚείμενα καίμέπόθο περίμεναν τόν Μεσσία. Καίδεύτερον, εἶχαν θητεύσει νωρίτερα μέ  φιλομάθεια καίἐνθουσιασμόστόν δάσκαλο πούἔδρασε λίγο πρίν ἀπό τόν Χριστό, τουτέστιν στόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. Προηγεῖται ἑπομένως   ἡ  καλή  μαθητεία καί ἡ μελέτη καίἐπακολουθεῖἡκλῆσιςστόἈποστολικόἀξίωμα.ὉἈπ.Πέτροςὑπῆρξε συνειδητόςφοιτητήςστήσχολήτῆςεὐσεβείαςτῆςἐποχῆςτου, πρίν νάκληθῇνάἐγκαταλείψῃτάπάντα καίνάἀκολουθήσῃτόν Θεάνθρωπο. μα, βλέπουμε ὅτι, οἱἁπλοϊκοίψαράδεςγιάὅλη τήν νύκτα ἀγωνίζονται στόδύσκολο καίἀβέβαιο ἐπάγγελμάτους. Τόπρωῒσυναντοῦν τόν Κύριο νάδιδάσκη στήν ἀκρογιαλιά. Τότε ΑὐτόςτούςζητᾶνάΤοῦπαραχωρήσουν ὡςἐξέδρα ἕνα πλοῖο τους. Τόφυσικόκαίλογικόγιάἀνθρώπουςπούἦσαν ξενυκτισμένοι, πεινασμένοι, κατάκοποι καίχωρίςἁλιεύματα, νάἀποχωρήσουν γιάτάσπίτια τους, ὥστε νάἀναπαυθοῦν. Ἔστω ἀπόσεβασμόνάπαραχωρήσουν ἕνα πλοῖο γιάνάὁμιλίσῃὁΚύριοςκαίαὐτοίνάἀπέλθουν. Ὄχι! Τόἀντίθετο πράττουν! Κάθονται καίἀπολαμβάνουν τάΘεῖα λόγια τοῦἸησοῦ. Καίὅταν Ἐκεῖνοςτούςπαρεκάλεσε νάξαναρίξουν τάδίκτυα στήλίμνη, αὐτοίὑπήκουσαν. Ἐπειδήἀπότόπλοῖο ἐδίδασκε τόπλῆθοςὁἸησοῦς, δέν θέλησε νάἀφήσῃἄμισθοτόν ἰδιοκτήτη του, τόν Πέτρο. Πολλαπλῶςτόν εὐεργετεῖ. Διότι καίτοῦἐχάρισε πλῆθοςἰχθύων καίτόν ἐπέλεξε ὡςμαθητήΤου. Τόν προσεκάλεσε στήφλογερήἱερουργία τοῦΛόγου. Τοῦἐχάρισε τήν ὑψηλήἐξουσιοδότητι τῆςσυνεχίσεωςτοῦἔργου Του. μα, ὡςεὐλαβήςἀκροατής. Καίτώρα, ΑὐτόςΤόν συνοδεύει εἰςτόἁλιευτικότου ἔργο. Μέτήν ἔξοδο εἰς«ἄγραν» δέν δίδεται ἀμέσωςἡὑπόσχεσιςγιάτόἀποτέλεσμα. Πρῶτα τίθεται σέδοκιμασία ἡὑπακοήτοῦΠέτρου. Καίαὐτόςἐκδηλώνει τήν ἐμπιστοσύνη του στάλόγια τοῦΚυρίου. Ὀφείλουμε νάπροσέξουμε ὅτι, οἱἁλιεῖςἦσαν καίεὐσεβεῖς, ἀλλάκαίἀκούραστοι στόἔργο τους. Γι’ αὐτότόλόγο προσήλκυσαν τήν συμπάθεια τοῦΚυρίου. ὉΘεόςἐπιθυμεῖνάεἴμεθα ἐπιμελεῖςεἰςτόἔργο μας, ἀλλάκαίἐξαρτώμενοι πλήρωςἀπόἘκεῖνον. Νάἐκτελοῦμε τόκαθῆκον μαςμέζῆλο καίνάἀφήνουμε τάὑπόλοιπα στήν ΠρόνοιάΤου.

Καίὅταν συντελῆται τόθαῦ

λόγο παρακαλεῖτόν Κύριο νάφύγη

μα, ὁΠέτροςμένει κατάπληκτος. Ὡςἐπαγγελματίαςἐγνώριζε καλῶςτόμέγεθοςτοῦθαύματος. Χρόνια ἔζησε στήλίμνη καίἔμαθε τάμυστικάτης. Κάτι παρόμοιο δέν εἶδε, οὔτε ἄκουσε ποτέ. Ὅπωςθάἐξεπλήττετο ἰατρόςβλέπονταςἀνίατο ἀσθένεια νάθεραπεύεται. Τόν καταλαμβάνει μέγαςφόβοςκαίπέφτει στάγόνατα. Ἔχει συναίσθησι τῆςἁμαρτωλότητόςτου καίγι’ αὐτότό. ἈλλάὁΜεσσίαςἀποκαλύπτει τόν ἙαυτόΤου καίτήδόξαΤου καίπροσκαλεῖτούςἐκλεκτούςεἰςτόἔργο Του.

Ἄς

μεταφερθοῦμε στόσήμερα ἀποφασίζοντες, μαζίμέκάθε ἄλλη μόρφωσι, νάμαθητεύουμε κοντάστόν Κύριο. Δηλ. στάἹεράμαςΚείμενα, γνωρίζονταςὅτι, «πτωχάψελλίσματανηπίωνεἶναιἡσοφίατῶνἀνθρώπωνσέσχέσιμέτήθείασοφίατῆςΒίβλου». Κατάδέτόν ἹερόΧυσόστομο, «ΠνευατικόλιβάδικαίπαράδεισοἀπολαύσεωςἀποτελεῖἡἀνάγνωσιςτῶνθείωνΓραφῶν...», Ἔτι δέπεραιτέρω, «ΜελετῶτήνἉγ. Γραφήσημαίνει, ὅτιἀνάβωτόλυχνάριτῆςψυχῆςμουἀπότόνἭλιο», κατάτόνἸσαάμ

Ἄςἀναλογισθοῦ

με ὅτι οἱἈρχαῖοι Ἕλληνες, μέἀτελῆἐργαλεῖα ἐδημιούργησαν Παρθενῶνες. Ἐνῶἐμεῖςσήμερα μέτέλεια ἐργαλεῖα κατασκευάζουμε κουτιάἤτεχνικάἐξαμβλώματα. Ἀνάλογα συμπεριφερόμεθα καίστάπνευματικάζητήματα. Ἄν καίἔχουμε στάχέρια μαςτόΕὐαγγέλιο καίὅλη τήν ἉγιοπατερικήΘεολογία παραμένουμε ἀδιάφοροι. Ἄςσκεφθοῦμε ἐν συνεχίᾳμία ἀναλογία, γιάνάἀξιολογήσουμε τίςκακέςἐπιλογέςμας. Στήν παιδεία ὑπάρχει ἡδιδασκαλία τῆςα' βαθμίδος, πούεἶναι τόδημοτικόσχολεῖο. Αὐτόἀντιστοιχεῖστήν ἐποχήτῶν Πατριαρχῶν πούἴσχυε ὁνόμοςτῆςσυνειδήσεως. Προχωροῦμε στήβ’ βαθμίδα, τήν μέση ἐκπαίδευσι. Τότε μιλᾶμε γιάτήν ἐποχήτοῦΜωσαϊκοῦΝόμου. Τέλος, καταλήγουμε στήν γ’ βαθμίδα, τόΠανεπιστήμιο. Στόν μοναδικόνόμο τοῦἹ. Εὐαγγελίου, πούἰσχύει σέμᾶς. Σ’ αὐτότόΠανεπιστήμιο πρέπει νάφοιτᾶὁλόκληρη ἡοἰκουμένη. Διότι εἶναι γνωστόὅτι, «τόΕὐαγγέλιοἔγινεμένμέροςτοῦπολιτισμοῦτῶνλαῶν, ἀλλάἡπροαγωγήτουσέψυχή

Εἶναι γνωστόὅτι

, συχνάκαταφεύγουμε στήν μαθητεία τῆςἘκκλησίας, μέλάθοςδιαθέσειςκαίπροθέσεις. Μέλεπτότητα ὁΜέγαςΒασίλειοςνουθετεῖἕνα γνωστότου, πούτόν ἔλεγαν Φαλέριο. Αὐτόςἔστειλε γιάδῶρο φρέσκα ψάρια καίἔλαβε τήν ἑξῆςεὐχαριστία: «-Μέπολλήεὐχαρίστησιἀπήλαυσατάποταμίσιαψάριαπούμοῦἔστειλεςκαίσυγχρόνωςστεναχωρήθηκαγι' αὐτάπούσοῦἔφυγανἀπότόσκέπασμα. Ὅμωςγιάμέναπιόσπουδαῖεςεἶναιοἱἐπιστολέςσου. «Ἐπίστελλεμᾶλλονἤἀπόστελλε!»». Δηλ., μᾶλλον νάμοῦγράφηςγιάτάπνευματικάζητήματα, παράνάμοῦχαρίζηςδῶρα.

Κάποιοι χριστιανοίδέν ἔχουν διάθεσι νάγίνουν εὐπειθεῖςἀκροαταίτοῦΚυρίου

, ἀλλάκαλλιεργοῦν τήν πίστι μέθρησκοληπτικόκαίἄρρωστο τρόπο. Ἔτσι γιάπαράδειγμα, ἀναζητοῦν νάβροῦν διορατικούςἤπροορατικούςγεροντάδεςγιάνάἱκανοποιήσουν τήν περιέργειάτους. Ὄχι γιάνάὑπαικούσουν στόΘεῖο Θέλημα. Κάνουν μόνο «πνευματικόμό»!!! Ἄςἀναρωτηθοῦμε: «-Τίζητᾶμεστόνκόσμο; -ΜᾶςφτάνειἤὄχιὁΘεός;». Ἀπαντοῦμε ναί, καίπροστρέχουμε στόν πνευματικόμέμία πίστι: «Κύριοςμερὶςτῆςκληρονομίαςμαςκαὶτοῦποτηρίουμας·», ἤτοι«ὁΘεόςἀποτελεῖὅλητήνκληρονομιάκαίτήνεὐτυχίαμας» (Ψαλμιε’ 5).

Ἐπίτέλους

, ἄςσκύψουμε στάἹεράΚείμενα. «ΜέγακακόντόἀγνοεῖντάςΓραφάς... Τοῦτοπάντωναἴτιοντῶνκακῶν, τόμήεἰδέναιτάςΓραφάς. Χωρίςὅπλωνεἰςπόλεμονβαδίζομεν·καίπῶςἔδεισωθῆναι;», γράφειὁἹ. Χρυσόστομος. Δηλ., «εἶναιμεγάλοκακόνάἀγνοοῦμετίςἍγιεςΓραφές. Αὐτόἀποτελεῖτόαἴτιοὅλωντῶνκακῶν. Βαδίζουμεχωρίςὅπλαστόνπνευματικόπόλεμοκαίπῶςθάδυνηθοῦμενάσωθοῦμε;».

Ἀδελφέ

μου, «ΤόΕὐαγγέλιομᾶςδιδάσκει, πώςθάζήσουμεκαλύτερα, πώςθάὑποφέρουμεεὐγενέστερα, καίπώςθάπεθάνουμεἠρεμώτερα», μέβέβαιη ἐλπίδα σωτηρίας. Ὅταν ὁΝτοστογιέφσκυ ἔσερνε τάβήματάτου στήγῆτῆςἐξορίας, μία πιστήχριστιανήτοῦἔβαλε στόχέρι εἴκοσι πέντε ρούβλια καίμία ῾Αγία Γραφή. Ὑπῆρξε ἀνυπολογιστοςἡπροσφοράτῆςγυναικόςαὐτῆςγιάτόν ἐξόριστο. ῾Ο Ρῶσοςδιανοούμενος, στήν παγερήΣιβηρία, μέτόν λόγο τοῦΘεοῦἐθέρμαινε τήν καρδιάτου. Μελετώντας, ἡσκέψιςτου ἐφωτίζετο, ἡκαρδιάτου ἐγαλήνευε, τόφρόνημάτου ἐθέριευε καίἡψυχήτου ἐπλημμυρίζε ἀπόχαράκαίεὐτυχία. . τουρισ

ΟἱἁλιεῖςτῆςΤιβεριάδος

ΕἰςτόΕὐαγγελικόἀνάγνωσ

ὉΠέτροςἐστάθη κοντάστόν Διδάσκαλο κατάτόκήρυγ