ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ) «Καί ἰδού προσέφερον αὐτῷ παραλυτικόν ἐπί κλίνης βεβλημένον· καί ἰδών ὁ Ἰησοῦς τήν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

 «Καί ἰδού προσέφερον αὐτῷ παραλυτικόν ἐπί κλίνης βεβλημένον· καί ἰδών ὁ Ἰησοῦς τήν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». 

Μέ αὐτά τά λόγια ὑποδέχεται ὁ Χριστός τόν παραλυτικό τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Καί πάνω σ’ αὐτά τά λόγια θά κάνουμε δύο σκέψεις πού ἴσως μᾶς βοηθήσουν νά καταλάβουμε καλύτερα τήν ἐλεήμονα καρδιά τοῦ Κυρίου μας ἀφ’ ἑνός καί ἀφ’ ἑτέρου τήν δική μας ἀναλγησία καί σκληροκαρδία. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα αὐτό πού φαίνεται ἀπό τήν εὐαγγελική διήγηση εἶναι ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων, πού προσάγουν τόν παραλυτικό σ’ Ἐκεῖνον. Ἡ πίστη εἶναι ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἐπαφή καί τήν ἐπικοινωνία μας μέ τόν Χριστό. Πάρα πολλές φορές ἀκούσαμε τόν Χριστό πρίν ἀπό μία θεραπευτική Του παρέμβαση νά ἐπαινεῖ τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων, πού Τόν προσεγγίζουν. Ὅταν κάνουμε λόγο γιά τήν πίστη μέσα στήν Ἐκκλησία δέν θά πρέπει νά τήν ἐννοοῦμε ὡς μία ἀκαθόριστη προσήλωση σέ μία κατάσταση ἤ ἰδεολογία, ἤ ἀκόμη καί στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἔτσι γενικά. Ἀλλά πίστη στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ καί Σωτήρα σέ συνδυασμό μέ τήν τήρηση τῆς διδαχῆς Του. Διότι ἡ πιστότητα στή διδαχή τοῦ Χριστοῦ ὁδηγεῖ στήν κατανόηση τῆς θείας προελεύσεως τοῦ Διδασκάλου. Τό νόημα αὐτῆς τῆς διδαχῆς καί διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτει στήν συνέχεια τήν πτωχεία τοῦ ἀνθρώπου, καί ἡ συναίσθηση τῆς πτωχείας αὐτῆς καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο μακάριο. Ἀντιλαμβάνεται τότε ὅτι ρίζα κάθε κακοῦ ἀλλά καί αἰτία τῆς ὑποταγῆς του στήν φθορά εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Ἡ ὑποταγή σέ κάθε εἴδους ἀσθένεια καί παραλυσία εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τόν Θεό καί ἡ ἀπιστία μας στό πρόσωπό Του ὡς σωτήρα καί Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός βλέποντας τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων πού προσάγουν τόν παραλυτικό, τούς ἐπαινεῖ καταδεικνύοντας μέ τόν τρόπο αὐτό, πῶς καί ἐμεῖς θά πρέπει νά πλησιάζουμε καί νά συνδιαλεγόμαστε μαζί Του. Ὁ ἄλλος λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό «θάρσει τέκνον». Ἔχε θάρρος παιδί μου. Καί αὐτό διότι ἕνα ἀπό τά κυριώτερα γνωρίσματα τῶν ἀνθρώπων, ὅταν πέφτουν σέ ἁμαρτίες, εἶναι ἡ ἀπελπισία. Ἡ μεγάλη ἐπιτυχία τοῦ διαβόλου δέν εἶναι μόνο νά πείσει τόν ἄνθρωπο νά ἁμαρτήσει ἀλλά κυρίως νά τόν κάνει νά ἀπολέσει τήν ἐλπίδα του, νά τόν γεμίσει ἐνοχές καί τύψεις καί νά τόν ὁδηγήσει ἀκόμη καί στόν θάνατο. Ἔτσι, μετά τήν ἐπίγνωση τῆς παράλυτης ψυχῆς μας λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν, πρέπει νά μήν ἀκοῦμε τήν φωνή τοῦ διαβόλου, πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, ἀλλά νά ἀποκτοῦμε δύναμη ἀπό τά ἐνθαρρυντικά λόγια τοῦ Κυρίου. Ἡ προτροπή τοῦ Χριστοῦ «ἔχε θάρρος» δέν εἶναι ἁπλά μία φράση παρηγοριᾶς σάν αὐτές πού πολλές φορές ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε προσπαθώντας νά γλυκάνουμε τόν πόνο κάποιου. Ἔχει νά κάνει μέ τήν ἑπόμενη φράση τοῦ Χριστοῦ «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι τό ζητούμενο. Διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ σκοτασμός τοῦ νοῦ καί ἡ ζόφωση τοῦ κατ’ εἰκόνα. Ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στήν κατά φύσιν ζωή. Καθαρίζεται τό κατ’ εἰκόνα, φωτίζεται ὁ νοῦς, καί ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται σέ μία νέα κατάσταση πνευματική καί σωματική. Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ καί σκέπτεται κοσμικά εἶναι πολύ δύσκολο νά ἀποκτήσει αὐτή τήν πνευματική αἴσθηση καί ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτίας. Αὐτή ἡ πνευματική τύφλωση τοῦ ἀνθρώπου πού τόν πνίγει μέσα στήν αὐτάρκειά του καί τήν ψευδαίσθηση τῆς παντοδυναμίας του, καθιστᾶ ἀφάνταστα δύσκολη τήν ὅραση τῆς ἁμαρτίας ὡς πνευματικό γεγονός πού διαπράττεται μυστικά στό βάθος τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐπίγνωση καί ὅραση τῆς ἁμαρτίας, κάτω ἀπό τό φῶς τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, συνιστᾶ πνευματικό χάρισμα. Τό χάρισμα αὐτό πού εἶναι βασικό καί ἀπαραίτητο γιά τήν πνευματική ἀνόρθωση τοῦ ἀνθρώπου χορηγεῖται κατά τό μέτρο τῆς πίστεως του στό λόγο τοῦ Χριστοῦ. Τῆς σωματικῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ, ὅπως ἔχουμε δεῖ πάρα πολλές φορές σέ θαύματα τοῦ Χριστοῦ, προηγεῖται ἡ πνευματική θεραπεία. Ἔτσι ὁ Χριστός προτρέπει τόν παραλυτικό νά πάρει θάρρος διότι οἱ ἁμαρτίες του συγχωρήθηκαν καί αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα καί τήν σωματική του θεραπεία καί ἀνόρθωση. Ὁ ἄνθρωπος πού ἐμπιστεύεται μόνο τήν λογική του εἶναι πολύ δύσκολο νά καταλάβει, πῶς συνδέεται ἡ σωματική ἀσθένεια μέ τήν ἁμαρτία. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως πού καταλαβαίνει μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι ἁπλά μία πράξη, ἀλλά κάτι πού γίνεται στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί εἶναι διάρρηξη τῆς προσωπικῆς μας σχέσης μέ τόν Θεό καί ἔγκλημα ἐναντίον τῆς πατρικῆς ἀγάπης, ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία κάθε φθορᾶς καί ἀρρώστιας στόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό ὁ πνευματικός ἄνθρωπος πού ἀντιλαμβάνεται τήν παραλυσία τῆς ψυχῆς του, πιστεύει στόν Χριστό καί προσδοκᾶ ἀπό Ἐκεῖνον τήν λύτρωση μέ συνείδηση ἐμποτισμένη ἀπό τό βαθύ αἴσθημα τῆς ἁμαρτωλότητός του, ἀπολαμβάνει τήν μεγάλη δωρεά τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν, ἀποκτᾶ ἡ ψυχή του καί ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή του χαρά καί στερεώνεται στήν ἀγάπη καί τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ἀδελφοί μου, ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ χαρά πού ἀπορρέει ἀπό αὐτήν εἶναι κάτι πού ὅλοι πρέπει νά ζήσουμε μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἄς ἔχουμε θάρρος διότι ὁ Χριστός εἶναι ἐδῶ συγχωρώντας κάθε μας ἁμαρτία καί θεραπεύοντας κάθε μας ἀνάγκη. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ «Πᾶς οὔν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»

«Πᾶς οὔν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Σέ αὐτό τό «πᾶς ὅστις», ἀγαπητοί χριστιανοί, πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριό μας, ἀνήκουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας πού σήμερα ἑορτάζουν. Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ προφῆτες, οἱ ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες, οἱ δίκαιοι, οἱ ὅσιοι, οἱ ὁμολογητές, καί κάθε ἄνθρωπος πού διά μέσου τῶν αἰώνων βίωσαν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τόν Χριστό. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἄκουσαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν τήρησαν στήν ζωή τους. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀπέκτησαν πραγματική κοινωνία μαζί Του. Ὅλοι αὐτοί ἑορτάζουν καί ὁμολογοῦν μέ τόν τρόπο πού ἔζησαν τήν κοινωνία καί τήν ταύτισή τους μέ τόν ἠγαπημένο Κύριο.
Οἱ Ἅγιοι εἶναι αὐτοί πού ἔγιναν μάρτυρες τῆς δύναμης τοῦ Ἀναστάντος. Διότι πρίν ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, σημειώνει ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς, στόν ἐπίγειο κόσμο μας ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γνωρίζαμε μόνο τόν θάνατο καί ὁ θάνατος ἐμᾶς. Κάθε τί τό ἀνθρώπινο ἦταν διαποτισμένο μέ τόν θάνατο, αἰχμαλωτισμένο καί κατανικημένο ἀπό
αὐτόν. Ὁ θάνατος μᾶς ἦταν πλησιέστερος καί ἀπό τόν ἑαυτό μας καί περισσότερο πραγματικός ἀπό ἐμᾶς τούς ἰδίους. Ἀσυγκρίτως δυνατώτερος ἀπό κάθε ἄνθρωπο χωριστά και ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους μαζί. Ἡ γῆ ἦταν φρικαλέα φυλακή τοῦ θανάτου καί ἐμεῖς ἀνίσχυροι, δέσμιοι καί δοῦλοι του. Μόνο μέ τήν ἔλευση τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ «ἡ ζωή ἐφανερώθη»· ἐφανερώθη «ἡ ζωή ἡ αἰώνιος» στούς ἀπηλπισμένους θνητούς, στούς ἄθλιους δούλους τοῦ θανάτου, ἐμᾶς.
Αὐτό κατάλαβαν οἱ Ἅγιοι. Οἱ ἄνθρωποι δηλαδή μέσα στούς αἰῶνες πού ξύπνησαν ἀπό τήν λήθη καί ἀναζήτησαν τήν ὄντως ζωή, τόν Χριστό.
Ἡ ἀληθινή ζωή πάνω στή γῆ ἀρχίζει ἀκριβῶς ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος, διότι εἶναι ζωή πού δέν τελειώνει μέ τόν θάνατο. Καί μιά τέτοια ζωή ἔγινε δυνατότητα πάνω στή γῆ μόνο μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἡ ζωή εἶναι ἀληθινή μόνο ὅταν βρίσκεται «ἐν τῷΘεῷ».
Διότι αὐτή εἶναι ἡ αἰώνια ζωή καί ἑπομένως ἡ ἀθάνατη ζωή. Μόνο μέ τήν πίστη στόν Ἀναστάντα Χριστό ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τό πιό ἀποφασιστικό θαῦμα τῆς ὑπάρξεώς του: τήν μετάβαση ἀπό τόν θάνατο στήν ἀθανασία,ἀπό τό πεπερασμένο στήν αἰωνιότητα, ἀπό τόν ἅδη στόν παράδεισο.
Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ περισσότερο τέλειοι Χριστιανοί διότι ἔχουν ἁγιασθεῖ στόν μέγιστο κατά τό δυνατόν βαθμό μέ τήν ἄσκηση τῆς πίστεως στόν Ἀναστάντα καί αἰωνίως ζῶντα Κύριον Ἰησοῦν. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ μοναδικοί καί ὄντως ἀθάνατοι μέσα στό ἀνθρώπινο γένος, διότι μέ ὅλο τό εἶναι τους ζοῦν «ἐν τῷ Ἀναστάντι» καί γιά τόν Ἀναστάντα Χριστό καί κανείς θάνατος δέν ἔχει ἐξουσία πάνω τους.
Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος τόνιζε ὅτι ὁ Χριστός καλεῖ τόν ἄνθρωπο μέ τίς ἐντολές τῆς ἀγάπης νά ὑψωθεῖ στό Φῶς τῆς θείας Ἀγάπης τῶν Ὑποστάσεων, Ἀγάπης ἡ ὁποία «δέν εἶναι ἐκ τῆς γῆς, ἀλλά ἐκ τοῦ οὐρανοῦ». Ἡ κλήση αὐτή τοῦ Κυρίου ἀπευθύνεται στήν καρδιά, «τό πνευματικόν κέντρον τοῦ προσώπου», πού κατέχει τήν ἱκανότητα νά προσλάβει τήν αἰωνιότητα καί «νά γνωρίζει τό ἀρχέτυπον αὐτῆς, τόν Ζῶντα Θεόν». Οἱ ἐντολές καί τό κάθε ρῆμα τοῦ Κυρίου φέρουν μέσα τους τό μυστήριο τοῦ σταυροῦ, τήν ἐνέργεια τῆς Ἁγίας Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔλθει τό ρῆμα Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί τό ἀποδεχθεῖ, τό μυστήριο αὐτό γίνεται ἐνεργό καί ἡ θεία ἀγάπη ὡς «πῦρ» διαπερνᾶ τήν καρδιά του. Αὐτό
τό «πῦρ» διαπέρασε ἀνά τούς αἰῶνες τήν καρδιά τόσων ἀνθρώπων, καρποφόρησε μέσα τους καί τούς ἀναγέννησε σέ μία νέα διάσταση ζωῆς.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος δυσκολεύεται νά προσλάβει τήν ζωή τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό διότι ὁ ἀγώνας γιά τήν αὐτοθέωση εἶναι μεγάλος καί ὁ ἄνθρωπος δυσκολεύεται νά ὑπερβεῖ τόν ἑαυτό του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος καταφέρει νά μπεῖ στήν προοπτική τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καί νά ἀγαπήσει τίς ἐντολές αὐτές, ἀναγεννᾶται πλήρως. Ἔχει ἄλλα
αἰσθήματα, ἄλλο νοῦ, ἄλλη καρδιά. Ἡ καρδιά του εὑρύνεται ὥστε νά περιπτυχθεῖ «ἐν ἀγάπῃ ἅπασαν τήν κτίσιν». Κατανοεῖ ὅτι σκοπός τοῦ ἐρχομοῦ του στή ζωή αὐτή, ὅπως καί κάθε ψυχῆς, εἶναι ἡ «διαμονή μετά τοῦ Θεοῦ, ἐν Αὐτῷ καί ἐν τῇ αἰωνιότητι Αὐτοῦ».
Ὁ Χριστός καί ὁλόκληρο τό στερέωμα τῶν Ἁγίων πού ἑορτάζει σήμερα, μᾶς καλοῦν σ’ αὐτό τό πανηγύρι τῆς ζωῆς. Δέν εἶναι εὔκολος δρόμος, ἀλλά ἔχει συνοδοιπόρο τόν Χριστό. Δέν εἶναι μακρινό ὄνειρο πού ἀφορᾶ μόνο σέ μερικούς. Ἀλλά πρόκληση καί πρόσκληση σέ μία ζωή πού «οὔκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».
Ἔτσι στούς ἀνθρώπους πού ἐπέλεξαν νά ζήσουν κατ’ αὐτό τόν τρόπο εἶναι φυσική ἡ ὁμολογία πού δίνουν γιά τόν Χριστό, ἀφοῦ μέ τήν ἐλεύθερη ὁλοκληρωτική προσφορά τους στόν Θεό γίνονται δέκτες καί προβολεῖς τῆς θείας λαμπρότητας. Ἔτσι φυσική θά εἶναι καί ἡ ὁμολογία πού θά δώσει ὁ Χριστός γι’ αὐτούς στόν Πατέρα Του.
Οἱ Ἅγιοι ὡς ἥλιοι θά λάμψουν στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν διότι ἑνώθηκαν μέ τό Φῶς τόν Χριστό. Θά ἀκτινοβολήσουν, σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «ὡς θείου φωτός γεννήματα». Καί ὁ Χριστός θά εἶναι Αὐτός πού θά μαρτυρεῖ περί αὐτῶν καί θά γίνονται ἀγαπητοί στόν Πατέρα.
Ἀγαπητοί Χριστιανοί, ἄς ἐμπνευστοῦμε ἀπό τούς βίους τόσων Ἁγίων διότι αὐτοί οἱ βίοι εἶναι ἱερές μαρτυρίες περί τῆς θαυματουργικῆς δυνάμεως τοῦ Σωτῆρος μας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΗΒΩΝ και ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Ι Ε Ρ Α Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Σ Θ Η Β Ω Ν κ α ι Λ Ε Β Α Δ Ε Ι Α Σ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ Οι άγιοι πατέρες που με σύνεση και διάκριση ρύθμισαν τα πάντα μέσα στην Εκκλησία, καθόρισαν αυτή την Κυριακή του Πεντηκοσταρίου να διαβάζεται η Ευαγγελική περικοπή, που αναφέρεται στη θαυματουργική θεραπεία του παραλύτου της Βηθεσδά. Είναι πιθανόν με την επιλογή αυτή να ήθελαν να καταδείξουν ότι ο Αναστημένος Χριστός, που νίκησε τον «ἔσχατο ἐχθρό» μας, τον θάνατο, νίκησε και κατήργησε και τα παρεπόμενα του θανάτου: τον πόνο, τη φθορά, την ασθένεια. Κάποιοι ερμηνευτές θεώρησαν τον παράλυτο ως τύπο και σύμβολο του πεπτωκότος ανθρώπου, τον οποίο ο Αναστάς Κύριος ήγειρε με τη χάρη του από την παραλυσία μιας αποξενωμένης από το Θεό ζωής. Μπροστά στο μέγιστο εκθαμβωτικό θαύμα της Αναστάσεως, όλα τα άλλα θαύματα του Χριστού αξιολογούνται απλά σαν περιστατικά που απορρέουν από την ακατάβλητη ισχύ του πρωταρχικού αυτού θαύματος. Με την Ανάσταση, που τη λυτρωτική της δύναμη θα δώσει στους πιστούς ανθρώπους το βάπτισμα, καθιστώντας περιττό το σημείο της σαρκικής περιτομής των Ιουδαίων και που η ανάμνησή της θα γίνεται την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, την Κυριακή υποκαθιστώντας το σημείο του νομικού Σαββάτου, με την Ανάσταση, λοιπόν, ο κόσμος προεισάγεται «ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις». Η έναρξη αυτών των εσχάτων καιρών επισφραγίζεται με την έλευση του Παρακλήτου, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, κατά την Πεντηκοστή, και έτσι αρχίζει το μέγα θαύμα της παρουσίας και σωστικής πορείας του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας στον ιστορικό χρόνο. Όσοι είναι δεκτικοί και ειλικρινείς αξιώνονται να αποδεχθούν το «σημεῖον τοῦ Ἰωνᾶ», που αποτελεί προτύπωση της Αναστάσεως του Χριστού. Στις ευαγγελικές αφηγήσεις αναφέρονται πολλές εκπληκτικές θαυματουργίες, που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της δημόσιας δράσης του Ιησού. Ο Ιησούς όπου και αν βρεθεί θεραπεύει «πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», έτσι που η φήμη του ως θαυματουργού θεραπευτή διαδίδεται και έξω από τα όρια της Παλαιστίνης, ώστε να του προσφέρουν «πάντας τούς κακῶς ἔχοντας ποικίλαις νόσοις» τους οποίους και θεράπευε. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης υπαινίσσεται πάμπολλα θαύματα του Χριστού, που αν καταγράφονταν όλα, δεν θα χωρούσε ο κόσμος τους τόμους της Βίβλου. Σαράντα, τελικά, είναι τα θαύματα που αναφέρονται στα τέσσερα Ευαγγέλια και ασφαλώς θα επιλέχτηκαν ως τα πλέον αντιπροσωπευτικά. Τα πιο λίγα σε σύγκριση με τους συνοπτικούς Ευαγγελιστές, μόλις εννέα, αναφέρει ο Ιωάννης. Μεταξύ αυτών είναι και το θαύμα για το οποίο ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Τι είναι, όμως, το θαύμα και γιατί ο Χριστός έκανε θαύμα; Το θαύμα ή σημείο είναι ένα έκτακτο γεγονός πάνω από την τάξη των συνηθισμένων φυσικών νόμων, το οποίο δεν μπορεί να κατανοηθεί και να εξηγηθεί με την ανθρώπινη λογική. Το θαύμα επισφραγίζει και επιβεβαιώνει τη θρησκευτική διδασκαλία ή την γνησιότητα των θεϊκών απεσταλμένων. Ο Χριστός δεν κάνει θαύματα για να καταπλήξει τους ανθρώπους με την παντοδυναμία του και να τους καταστήσει έμφοβους και περιδεείς οπαδούς του. Θέλει ελεύθερους και υπεύθυνους πιστούς και γι΄ αυτό απαιτεί η πίστη να προηγείται του θαύματος. Χωρίς αυτή συνήθως το αρνείται. Με τα θαύματα του Χριστού επιβεβαιώνεται η μεσσιανική του ταυτότητα. Οι προφήτες της Π. Διαθήκης είχαν ταυτίσει την έλευση του Μεσσία και την έναρξη της μεσσιανικής βασιλείας με πολλά σημεία, κυρίως θαυματουργικές θεραπείες ασθενών, δαιμονισμένων ακόμη και με αναστάσεις νεκρών. Ενεργώντας τα θαύματα ο Ιησούς εκπληρώνει τις προφητείες και φανερώνει ότι αυτός είναι ο μέγας προσδοκώμενος. Πιστοποιεί ακόμη ότι είναι ο δημιουργικός Θεός Λόγος «δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο». Ο παντοδύναμος δημιουργός αποκαλύπτεται και ως αναδημιουργός, αφού αυτός που έθεσε τους φυσικούς νόμους μπορεί και να τους αναστείλει κατά βούλησιν. Έτσι το θαύμα τίθεται στην υπηρεσία της στήριξης της πίστης. Όλα τα θαύματα του Ιησού, σε αντίθεση με τα εντυπωσιακά απατηλά θαύματα των μάγων και των ειδωλολατρών θεουργών, γίνονται με κίνητρο τη φιλανθρωπία και την αγάπη για να θεραπεύσουν κάποια ανθρώπινη ανάγκη και ασθένεια, όταν όλα τα άλλα μέσα έχουν εξαντληθεί ή αποτύχει. Αυτό, άλλωστε, είδαμε και στο σημερινό Ευαγγέλιο. Όταν ο επί τριανταοχτώ χρόνια βασανισμένος παράλυτος εκφράζει προς τον Χριστό το παράπονο «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» που συνοψίζει όλη την τραγικότητα του ανθρωπίνου όντος, ο Κύριος με τη στάση του και την ενέργειά του αποδεικνύει ότι γι΄ αυτό Εκείνος ο άπειρος και τέλειος Θεός, έγινε και τέλειος άνθρωπος, για να είναι τα πάντα για τον καθένα...
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗ΢ ΕΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΙ Δ’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΗΒΩΝ και ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ

Κάποτε ο Χριστός ρώτησε τους μαθητές του, ποιά γνώμη είχαν οι άνθρωποι για το πρόσωπό του και έλαβε πολλές και ποικίλες απαντήσεις.
Εκείνος επαίνεσε την απάντηση του Πέτρου που δήλωσε: «Εἶσαι ὁ Χριστός ὁ Υἱός τοῦ ζῶντος Θεοῦ», μια ομολογία που επρόκειτο να αποτελέσει τον θεμέλιο λίθο του Εκκλησιαστικού οικοδομήματος.
Πάντοτε μέσα στο πέρασμα των αιώνων ο Χριστός υπήρξε ένα δυσερμήνευτο αίνιγμα για τους ανθρώπους το «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» της προφητείας του πρεσβύτη Συμεών.
Οι άνθρωποι βασιζόμενοι στη λογική τους και παρασυρόμενοι είτε από φιλοσοφικές αντιλήψεις είτε από μυθολογικές δοξασίες παρανοήσαν την πραγματική ταυτότητα του Χριστού και έφτιαξαν το δικό τους ψεύτικο Χριστό, το Χριστό της φαντασίας τους. Έτσι προέκυψε στην ιστορία του δόγματος το περίφημο Χριστολογικό πρόβλημα, που συνίσταται στην απορία και σύγχυση των ανθρώπων σχετικά με το τι είναι πράγματι ο Χριστός.
Το πρόβλημα δεν είναι απλά θεωρητικό, ένα διανοητικό ερώτημα ακαδημαϊκού χαρακτήρα για τους ειδικούς. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει τεράστιες σωτηριολογικές συνέπειες. Η πίστη στον αληθινό Χριστό της γνήσιας Εκκλησιαστικής παράδοσης και εμπειρίας σώζει, ενώ η σχετική δογματική πλάνη, η αίρεση, ακυρώνει την προοπτική της σωτηρίας.
Οι πιστοί έπρεπε να είναι βέβαιοι για την ορθή περί Χριστού διδασκαλία, αφού αν ο Χριστός δεν ήταν τέλειος Θεός και πραγματικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σώσει και να θεώσει τον άνθρωπο.
Επιτακτική ήταν η ανάγκη για σαφή και ακριβή απάντηση στο ερώτημα. Η αλήθεια «Χριστός» έπρεπε να γίνει κατανοητή πληρέστερα στη βάση της εμπειρίας των θεωμένων και πνευματοφόρων αγίων πάνω στην αλήθεια αυτή.
Η Εκκλησία αντιμετώπισε αυτές τις λεγόμενες χριστολογικές αιρέσεις με τον ανώτερο θεσμό που διέθετε, τις Οικουμενικές Συνόδους. Αυτές αποτελούμενες από αντιπροσώπους από όλα τα μέρη του γνωστού τότε κόσμου συσκέφθηκαν και αποφάσισαν εν Αγίω Πνεύματι και διατύπωσαν με σαφήνεια τους ακριβείς όρους της Ορθοδόξου πίστεως.
Ο αρχιεπίσκοπος Κων/πολεως Νεστόριος τόσο χαλαρή είχε θεωρήσει την ένωση θείας και ανθρώπινης φύσεως του Χριστού, ώστε κατάντησε να τις διαχωρίζει σε δύο διαφορετικά πρόσωπα, τον άνθρωπο Χριστό που γεννήθηκε από την αγία Παρθένο και τον Θεό Χριστό, τον οποίο η Μαρία δεν εγέννησε και γι’αυτό την έλεγε «Χριστοτόκο» και όχι «Θεοτόκο». Την αίρεση αυτή κατεδίκασε η εν Εφέσω Γ’ Οικουμενική Σύνοδος επί Θεοδοσίου του Μικρού.
Σε αντίθεση με τον Νεστόριο ο αρχιμανδρίτης Ευτυχής τόσο στενή θεωρούσε την ένωση, ώστε δίδασκε ότι μετά την σάρκωση του Θεού Λόγου δεν μπορεί να γίνεται λόγος περί δύο φύσεων του Χριστού αλλά περί μιάς και μοναδικής, δηλαδή της θεϊκής που απορρόφησε την ανθρώπινη και αναμείχθηκε μαζί της.
Για τον λόγο αυτό η αίρεση αυτή ονομάστηκε μονοφυσιτισμός.
Τον μονοφυσιτισμό του Ευτυχούς κατεδίκασε η Δ’ Οικουμενική Σύνοδος που συνεκλήθη στην Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. επί της αυτοκρατείρας Πουλχερίας.
Τους θεοφόρους και θεοπνεύστους πατέρες αυτής της Συνόδου τιμά σήμερα η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, 630 κατά τον αριθμό.
Ο δογματικός όρος της εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου, διευκρινίζει σαφώς ότι ένας είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, τέλειος κατά την θεότητα και τέλειος κατά την ανθρωπότητα και ότι δύο φύσεις στον Θεάνθρωπο υπάρχουν, και ότι αυτές οι δύο φύσεις ενώθηκαν στο ένα και μόνο πρόσωπο του Λόγου όχι μόνον «ἀχωρίστως καί ἀδιαιρέτως, ἀλλά καί ἀσυγχύτως καί ἀτρέπτως» χωρίς η μια φύση να αναιρεθεί ή αλλοιωθεί εξ’αιτίας της άλλης.
Κοινότητες μονοφυσιτών επιβιώνουν μέχρι σήμερα.
Είναι οι γνωστοί Κόπτες στην Αίγυπτο, κάποιοι Αρμένιοι, κάποιοι Αβυσσηνοί, οι μετριοπαθείς Συροϊακωβίτες και οι κοινότητες στο Μαλαμπάρ της Ινδίας.
Εκτός από αυτά τα ιστορικά απολιθώματα των παλαιών αιρέσεων και σήμερα εξακολουθούν να αναφύονται Χριστολογικές πλάνες, πολλές φορές στο χώρο της λογοτεχνίας ή του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Εμείς σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν επηρεαζόμαστε από τις περί Χριστού αντιλήψεις των πλανεμένων αιρετικών και απίστων. Εμείς πιστεύουμε και ομολογούμε το Χριστό που εκήρυξαν οι Απόστολοι, τον Χριστό όχι των φανταστικών μυθιστορημάτων τύπου Καζαντζάκη, αλλά τον αληθινό Χριστό των Ευαγγελίων και της Ιεράς Παραδόσεως, τον Χριστό που μας παρέδωσαν οι άγιοι πατέρες τους οποίους σήμερα τιμούμε.