Σκέψεις στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Ινδίκτου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Απόστολος: Α΄ Τιμοθ. Β΄ 1-7

Ευαγγέλιο: Λουκά Δ΄16-22

«Πάντες εμαρτύρουν αυτώ και εθαύμαζον επί τοις λόγοις της χάριτος τοις εκπορευομένοις εκ του στόματος αυτού.»

 Από σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, πρώτη Σεμπτεμβρίου, αρχίζει το εκκλησιαστικό έτος, η Πρωτοχρονιά, δηλαδή, κατά την εκκλησιαστική τάξη. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, κατά τη σημερινή Θεία Λειτουργία, διαβάζει το μέρος εκείνο του Ιερού Ευαγγελίου, στο οποίο αναφέρεται σε περίληψη το σωτήριο για το ανθρώπινο γένος, έργο του Σωτήρος Χριστού, που άρχισε από την ημέρα που ήλθε στη γη και θα διαρκέσει μέχρι την Δευτέρα Παρουσία Του. Όλη αυτή η περίοδος, χαρακτηρίζεται από τον Προφήτη Ησαΐα, «ως ενιαυτός Κυρίου δεκτός» (Ησ. ΞΑ΄,2). Δηλαδή χαρακτηρίζεται σαν ένα νέο, μεγάλο, μακρύ σε διάρκεια αιώνιο έτος, που εκδηλώνεται πλήρης, τέλεια και αμέριστη η ευσπλαχνία του Θεού προς τους αμαρτωλούς ανθρώπους και προσφέρεται η Θεία Χάρη του Κυρίου, προς μετάνοια και σωτηρία.

 Κι έτσι, το νέο έτος που αρχίζει από σήμερα, είναι έτος αφέσεως για τον καθένα μας και έτος προσφοράς της ψυχικής μας σωτηρίας, από μέρους του Πανοικτίρμονος Θεού, με την προϋπόθεση βέβαια ότι και από μέρους μας το έτος αυτό θα καταστεί έτος μετάνοιας και επιστροφής. «Πάντες εμαρτύρουν αυτώ και εθαύμαζον», μας λεει ο ιερός Ευαγγελιστής, «επί τοις λόγοις της χάριτος τοις εκπορευομένοις εκ του στόματος αυτού». Δηλαδή, όλοι συμφωνούσαν μαζί Του και θαύμαζαν για τα γεμάτα Χάρη λόγια που έβγαιναν από το στόμα Του. Με την ευκαιρία αυτή, ας δούμε κι εμείς σήμερα σε ποιους χαρίζεται η Θεία Χάρη και τι χαρίζει αυτή η Θεία Χάρη, στον καθένα μας.

Η Χάρη του Θεού χαρίζεται σ’ όσους πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Η σωτήρια αυτή Θεία Χάρη φάνηκε και εκδηλώθηκε στον κόσμο, δια μέσου του Μονογενούς Υιού του Θεού, που δέχτηκε τη σταυρική θυσία για μας. Με τη θυσία Του αυτή ο Κύριος ίδρυσε επί της γης την Εκκλησία, με τα Ιερά της Μυστήρια, για να συνεχίζει το έργο Του στους αιώνες. Γι’ αυτό και  για να λάβει κάποιος τη Θεία Χάρη, πρέπει πρώτιστα να έχει πίστη στον Εσταυρωμένο Κύριο Ιησού. Η πίστη αυτή όμως δεν πρέπει να είναι διανοητική και θεωρητική, αλλά πίστη καρδιακή και ζωντανή. Πίστη που δια μέσου των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, να δημιουργεί σχέση προσωπική και σύνδεσμο ουσιαστικό με τον Σωτήρα Κύριο. Δεν είναι επομένως τυχαίο το γεγονός, ότι κατά τη βάπτιση και την ένταξή μας στους κόλπους της Εκκλησίας, ζητείται πρώτα να συντασσόμαστε με το Χριστό και να πιστεύουμε σ’ Αυτό. Τότε μόνο γινόμαστε μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και έχουμε δικαίωμα συμμετοχής στο θεόσδοτο θησαυρό, που εκείνη κατέχει και διαχειρίζεται και ο οποίος λέγεται Θεία Χάρη.

Βέβαια η πίστη είναι η πρώτη και βασική προϋπόθεση. Δεν είναι όμως αρκετή μόνη η πίστη. Χρειάζεται να υπάρχει και ταπεινό φρόνημα στον άνθρωπο, που πλησιάζει στην πηγή της Θείας Χάρης. Όπου υπάρχει περηφάνια, εγωισμός και ψηλό φρόνημα είναι αδύνατο να εκχυθεί και να εκδηλωθεί η Θεία Χάρη. Ο εγωισμός, σαν άλλο φράγμα, ανακόπτει και εμποδίζει την Χάρη του Θεού, να κατέλθει από τους ουρανούς και να πλημμυρίσει την ύπαρξή μας. Η βαθιά και αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι ο απαραίτητος αγωγός, δια μέσου του οποίου διοχετεύεται ανεμπόδιστα στην ψυχή το σωστικό νερό της Θείας Χάρης. Οσοδήποτε μεγάλοι κι αν είμαστε δεν παύουμε από του να είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και ασθένειες, που έχουμε ανάγκη βοήθειας  και στηριγμού.

Όλοι ανεξαίρετα έχουμε ανάγκη επείγουσα να παίρνουμε δυνάμεις από τη Χάρη του Χριστού, την οποία το Άγιο Πνεύμα μας φέρει στην ψυχή, γιατί όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδύνατοι. Η δύναμη που έχουμε είναι ασθενής. Μπορεί να νομίζουμε ότι είμαστε ισχυροί και ότι διαθέτουμε πολλές δυνάμεις, ώστε να μπορούμε να τα καταφέρνουμε μόνοι μας στον πνευματικό μας αγώνα. Όμως η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Οι άνθρωποι μοιάζουμε με καλάμι σαλευόμενο από τον άνεμο. (Ματθ. ΙΑ΄,7). Πολλές φορές ένας μικρός πειρασμός μας ρίχνει στο έδαφος αμέσως. Άλλοτε δυσκολευόμαστε να υπερνικήσουμε τις αμαρτωλές κλίσεις της ψυχής μας. Και άλλοτε μας τραβά τόσο εύκολα ο κόσμος της αμαρτίας που δεν μπορούμε να του αντισταθούμε. Και στις μεγάλες δοκιμασίες δεν αντέχουμε σχεδόν καθόλου.

Και είναι αλήθεια ότι η Θεία Χάρη μας χαρίζει δώρα ύψιστα και σωτήρια. Χαρίζει την άφεση των παραπτωμάτων μας, κατακαίει τα  αγκάθια των αμαρτημάτων και καθαρίζει την ύπαρξη μας από κάθε μολυσμό της σάρκας και του πνεύματος. Δίνει νέο και ουσιαστικό περιεχόμενο στις σκέψεις και τις επιθυμίες μας. Μας στρέφει προς τα πνευματικά και αιώνια και μας αποσπά από τα πρόσκαιρα, τα φθαρτά και υλικά θέματα της παρούσας ζωής. Χαρίζει διάθεση για προσευχή και ακρόαση και μελέτη του λόγου του Θεού. Μας κάμνει να ζούμε, όχι για να τρώγουμε, αλλά να ζούμε σαν άνθρωποι με ψηλό και ιερό προορισμό. Μας τονώνει στον αγώνα κατά της αμαρτίας και μας προφυλάσσει από τις προσβολές του πονηρού. Ότι όλα αυτά δεν είναι θεωρία, φαίνεται ολοκάθαρα από πολλά παραδείγματα ανθρώπων, που από την στιγμή που τους επισκέφθηκε η Θεία Χάρη, έγιναν τελείως διαφορετικοί από πριν, αληθινά άγιοι.

Μαζί δε με το δώρο αυτό του αγιασμού, η Θεία Χάρη ανοίγει μπροστά μας και την πύλη του Παραδείσου. Του Παραδείσου του ουρανού, που είναι ασύγκριτα ανώτερος από τον Παράδεισο της Εδέμ, που χάσαμε με την παράβαση των πρωτοπλάστων. Αν δεν άπλωνε το Πανάγιο χέρι Του ο Χριστός, για να μας ελκύσει κοντά Του, θα ήταν τελείως αδύνατο, να εισέλθει κάποιος άνθρωπος στον Παράδεισο. Η σωτηρία από την αμαρτία και η κληρονομιά της μακαριότητας των ουρανών, δεν είναι κατόρθωμα δικό μας. Είναι δώρον ουράνιο, που μας το πρόσφεραν τα τρυπημένα χέρια του Εσταυρωμένου Ιησού. Η σωτήρια Χάρη του Εσταυρωμένου, που έκαμε το ληστή, πρώτον πολίτη του Παραδείσου, εκείνη είναι που οδηγεί από τότε συνεχώς, κάθε μετανοημένο άνθρωπο, στο γαλήνιο λιμάνι της Βασιλείας των Ουρανών.

Αδελφοί μου! Ο κόσμος μας σήμερα περνά δύσκολες μέρες. Όλα τα σημάδια είναι απογοητευτικά. Πνευματική αδιαφορία, ανηθικότητα, κατήφορος, διάλυση. Ας μιμηθούμε κι εμείς τον απόστολο Παύλο, ο οποίος λεει, ότι «χάριτι Θεού ειμι ό ειμι»  δηλαδή με τη Χάρη του Θεού έγινα αυτό που έγινα (Κορ. Α΄,10) και ότι τη δύναμή του δεν την οφείλει στον εαυτό του, αλλά στη Χάρη του Θεού, που τον δυνάμωσε για να μείνει σταθερός στις δυσκολίες και τους πειρασμούς και να νικήσει τον πονηρόν και τις μηχανουργίες του. Θα ήταν παραλογισμός, αν λέγαμε ότι θα μπορούσαμε μόνοι μας, χωρίς τη Χάρη του Χριστού να νικήσουμε στους πνευματικούς αγώνες και μάλιστα εναντίο των εχθρών της πίστης μας. Γι’ αυτό, όλοι  μας ανεξαίρετα θα πρέπει να κατανοήσουμε πόσο αδύνατοι είμαστε και πόσο έχουμε ανάγκη τη Χάρη του Χριστού, για να κατορθώσουμε να φτάσουμε στον ουρανό και να κερδίσουμε τη Βασιλεία του Θεού. Όταν αυτό γίνει φρόνημά μας και συνεχώς επικαλούμαστε τη Χάρη του Θεού, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα νικήσουμε και εμείς για να γίνουμε μέτοχοι της ουρανίου Βασιλείας του Θεού.

 † Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος –Μητρόπολη Πάφου

Κυριακή Θ' Ματθαίου –«Λέγει αυτώ∙ ολιγόπιστε»! εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Απόστολος: Α΄ Κορ. γ΄ 9-17

Ευαγγέλιο: Ματθ. ιδ΄ 22-24

«Λέγει αυτώ∙ ολιγόπιστε»!

  Ο βίος του Πέτρου, αγαπητοί αδελφοί, κοντά στον Κύριο, ήταν πιο πολύ μια σειρά αποτυχιών παρά μια σειρά κατορθωμάτων. Κανείς άλλος μαθητής δεν παραπάτησε τόσο συχνά και τόσο εμφαντικά στον δρόμο του Ιησού, όπως αυτός, ο κορυφαίος και πρωτόθρονος. Είναι γνωστά στο καθένα σας τα σφάλματα και τα παραπτώματα του Πέτρου, που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο, και δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε.

Ένα απ’ αυτά είναι κι εκείνο, που μνημονεύει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Η ψαρόβαρκα των μαθητών, έχοντας ενάντιο τον άνεμο, βασανιζόταν από τα κύματα, στην αναστατωμένη λίμνη. Κατά τα χαράματα – στην τέταρτη φυλακή της νυκτός, όπως σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής – πήγε σε συνάντηση τους ο Ιησούς, περπατώντας πάνω στο νερό. Και σαν τον αντίκρισαν οι απόστολοι να περπατά έτσι πάνω στη λίμνη, νόμισαν πως ήταν κάποιο φάντασμα, ταράχθηκαν μα από τον πολύ τους φόβο ξεφώνησαν. Αλλά ευθύς ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε:

-        Κουράγιο, εγώ είμαι∙ μη φοβάστε.

Τότε, λοιπόν, ο Πέτρος, γεμάτος λαχτάρα και χαρά, αυθόρμητα είπε:

-        Κύριε, αν είσαι συ πρόσταξε με να έλθω σε συνάντηση σου πάνω στο νερό.

Κι ο Ιησούς του είπε:

-        Έλα

Κατέβηκε, λοιπόν, ο Πέτρος από την ψαρόβαρκα και περιπάτησε πάνω στο νερό για να πάει προς τον Ιησού. Αλλά ύστερα, βλέποντας γύρω του δυνατό τον αγέρα, φοβήθηκε κι αρχίζοντας να βουλιάζει, φώναξε:

-        Κύριε, σώσε με!

Ευθύς τότε τον έπιασε ο Κύριος, απλώνοντας το χέρι, του, και του λέγει:

-        Ολιγόπιστε! Γιατί δίστασες;

Δυο πράγματα ας προσέξουμε σήμερα, αδελφοί, στην ιερή αυτή διήγηση. Δυο σημεία, που αποτελούν ελαφρυντικά στο πάθημα του Πέτρου, μια αξιέπαινη πλευρά στη θλιβερή περίπτωση του. Γιατί ο Πέτρος δεν πρέπει να μας κινήσει, σε όσα ακούσαμε, μονάχα τη συμπάθεια και τη λύπη, αλλά και τον θαυμασμό. Δεν στάθηκε μονάχα ένας ένοχος, ένας που προβάλλει σαν παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά στα δυο αυτά σημεία είναι παράδειγμα για μίμηση, είναι αξιοθαύμαστο πρότυπο.

Ποιο είναι το πρώτο απ’ αυτά τα σημεία; Ενώ οι άλλοι μαθητές έμεναν καρφωμένοι στις θέσεις τους και δεν πρόφεραν τίποτε τα χείλη τους, όταν ο Ιησούς τους ανήγγειλε την παρουσία του, ο γιός του Ιωνά, ο Πέτρος, δεν έμεινε ούτε αδρανής ούτε αμίλητος.

«Κύριε – λέγει πιάνοντας με τα δάκτυλα του την κουπαστή και γέρνοντας προς τα έξω, - αν είσαι συ, πρόσταξε με να κάνω ότι κάνεις κι εσύ. Πες μου να έλθω προς εσένα. Αφήνομαι στη δύναμη σου και στην αγάπη σου. Θεωρώ τα άστατα και κρύα νερά πιο γλυκό και πιο ποθητό τόπο να στέκομαι, παρά αυτή τη βάρκα. Γιατί πατώντας σ’ αυτά, θα είμαι όπου είσαι συ, θα βρεθώ κοντά σου. Και κοντά σου μονάχα είναι η ασφάλεια. Η βάρκα είναι καταφύγιο, είναι σωτηρία από τα μανιασμένα κύματα. Αλλά μια και συ είσαι στα κύματα, η καταφυγή μου είναι κοντά σου.

Πώς να μην επαινέσουμε την κίνηση αυτή του Πέτρου; Πώς να μη διδαχθούμε απ’ αυτή του Πέτρου; Πώς να μην διδαχθούμε απ’ αυτή και να μην τη ζηλέψουμε; Δεν αποφεύγει τον κίνδυνο, μένοντας στο εύθραυστο σκαρί, που κόντευε να ανατραπεί. Πηγαίνει μέσα στον ίδιο τον κίνδυνο, γιατί εκεί είναι ο Χριστός. Κι ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό καταφύγιο. Δεν σκέφτηκε ο Πέτρος τίποτε άλλο παρά ότι θα πήγαινε κοντά στον Χριστό. Κι ότι ο Χριστός δεν θα τον εγκατέλειπε. Μεγάλο, λοιπόν, πρότυπο είναι για τον καθένα αυτή η κίνηση του κορυφαίου αποστόλου προς τον Κύριο, μια κίνηση που αψηφά και τα ανθρώπινα καταφύγια – τη βάρκα – και τον ίδιο τον κίνδυνο – τα κύματα.

Το δεύτερο σημείο, αγαπητοί αδελφοί, είναι το εξής: Ο Πέτρος δεν λιγοπίστησε αμέσως, αλλά την τελευταία στιγμή. Κατόρθωσε να περπατήσει πάνω στα νερά και να φτάσει κοντά στον Ιησού. Γράφει ο ιερός ευαγγελιστής: «Και καταβάς από του πλοίου ο Πέτρος περιεπάτησεν επί τα ύδατα ελθείν προς τον Ιησούν». Περπάτησε, λοιπόν. Δεν βούλιαξε ευθύς, όπως θα ήταν επόμενο να συμβεί αν είχε διστάσει αμέσως, με την πρώτη επαφή του νερού. Και παρά κάτω σημειώνει ο ευαγγελιστής, όταν πια αυτό άρχισε να γίνεται, όταν ο Πέτρος, φοβισμένος ξαφνικά από την ανεμοζάλη, άρχισε να καταποντίζεται: «Ευθέως δε ο Ιησούς εκτείνας την χείρα, επελάβετο αυτού». Ο Κύριος δεν κινήθηκε για να σώσει τον Πέτρο, όπως θα συνέβαινε αν ο μαθητής βούλιαζε αμέσως. Άπλωσε το χέρι και τον έπιασε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Πέτρος είχε διανύσει την απόσταση, που τον χώριζε από τον διδάσκαλο του, ότι είχε διαδράμει όλο σχεδόν το μήκος εκείνο,. Λοιπόν, έδειξε πίστη για κάμποσο χρονικό. Κατόρθωσα να μείνει όχι πάνω στο νερό. Απλώς, στο τέλος φοβήθηκε, στο τέλος δίστασε, στο τέλος λιγοπίστησε. Άρα τόσο η διάθεση το, όσο κι ένα μέρος από την πραγματοποίηση της διαθέσεως του είναι αναμφισβήτητα στο ενεργητικό του. Αποτελούν αξιοθαύμαστο κατόρθωμα πλάι στο πάθημα του.

Ας αποφύγουμε, λοιπόν, την πτώση του Πέτρου, την κατοπινή του ολιγοψυχία, το κακό τέλος της πράξεως του. Κι ας μιμηθούμε την έμπνευση του, την ορμητική του διάθεση, την αρχή και τη  μέση της πράξεως του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Απόστολος: Α΄ Κορ. α΄ 10-17 Ευαγγέλιο: Ματθ. ιδ΄14-22 18 «Δότε αυτοίς υμείς φαγείν… οι δε εσθίοντες ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικών και παιδίων». (Ματθ. ιδ΄ 16 και 21) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Ιδιαίτερα σημαντικό το σημερινό ευαγγέλιο για τούτο και το περιεχόμενο του καταγράφεται και από τους τέσσερις Ευαγγελιστές. Είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικό για τα πολλά και διαχρονικά μηνύματα του όπως:

1.       Παρά το ότι ο Θεός δεν είναι δημιουργός των προβλημάτων του ανθρώπου, εντούτοις είναι γνώστης και γίνεται κοινωνός αυτών των προβλημάτων και τροχιοδρομεί λύσεις με την φυσική παρουσία του Υιού του, του Ιησού. Με τον τρόπο αυτό επαληθεύεται ο προφητικός λόγος περί του Ιησού ως «Εμμανουήλ» και άρα επιβεβαιώνεται και η ιδιότητα του ως Μεσσία και άρα ως λυτρωτή.

2.       Επιβεβαιώνει ότι ως Θεός είναι σπλαχνικός και μάλιστα έμπρακτα. Η ευσπλαχνία του δε επιβεβαιώνεται με τρεις διαδοχικές κινήσεις. Πρώτον, κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο, «ήρξατο διδάσκειν αυτούς πολλά» (Μαρκ. στ΄ 34). Δεύτερον «εθεράπευσε τους αρρώστους αυτών» (Ματθ. ιδ΄ 14) και τρίτον «έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν» δια του θαύματος του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων.

3.       Δια του θαύματος δε του πολλαπλασιασμού των άρτων δεν επιβεβαιώνει μόνο ότι ο ίδιος είναι «ο άρτος της ζωής… και ο άρτος καταβάς εκ του ουρανού» (Ιωάν. στ΄ 35 και 41), αλλά ότι είναι «ο άρτος ο εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος» κατά την σχετική ευχή της Θείας Λειτουργίας και κατά συνέπειαν προαναγγέλλει το μεγάλο μυστήριο της Θείας ευχαριστίας. Αλλά και ο ιχθύς, από τους πρώτους κιόλας Χριστιανικούς χρόνους ερμηνεύθηκε συμβολικά τόσο σαν παράσταση, την οποία και χρησιμοποιούσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πρώτη σελίδα του Δελτίου Κηρυγμάτων, όσο και σαν λέξη ΙΧΘΥΣ. Δηλαδή Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ.

4.       Το θαύμα όμως είναι ιδιαίτερα σημαντικό και για τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Ότι τα αγαθά είναι δώρο της αγάπης του Θεού προς όλους τους ανθρώπους και ότι ο άνθρωπος είναι απλός διαχειριστής των αγαθών τα οποία και θα πρέπει να μοιράζεται με τους συνανθρώπους του. Το σημερινό θαύμα θα αποτελεί τη διαχρονική διαμαρτυρία για κάθε εποχή και άρα και για τη δική μας εποχή που παρά τον πλούτο και τις τόσες παραγωγικές πηγές εντούτοις άνθρωποι υποσιτίζονται ή και κατακλύζουν τα κοινωνικά παντοπωλεία, είτε και πεθαίνουν από την πείνα. Αυτή αποτελεί μια συνεχή διαμαρτυρία προς τον υβριστή των χαρισμάτων του Θεού άνθρωπο.

5.       Τέλος ο Θεός προβάλλει ως εγγύηση και ως καταφύγιο. Έστω κι αν παντού είναι έρημος ο Θεός είναι παρών για να δώσει λύση στα προβλήματα και τις ανάγκες του ανθρώπου. Με μια κίνηση «αναβλέψας εις τον ουρανόν» και μια σύσταση «δότε αυτοίς υμείς φαγείν» αποκάλυψε δυο τρόπους για έξοδο από τα ερημικά αδιέξοδα. Καταφυγή, μέσω της προσευχής, στο Θεό και διαμοιρασμός των προσωπικών αγαθών με τους συνανθρώπους μας. Και τότε έρχεται το θαυμαστό αποτέλεσμα: «Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν».

Ήρθε η ευλογία, θριάμβευσε η αγάπη. Και η αγάπη και ευλογία πολλαπλασίασαν τα αγαθά. «Έφαγαν πάντες». Έφαγαν όλοι και μάλιστα χορταστικά. «Εχορτάσθησαν» τονίζει εμφαντικά στο σημερινό ευαγγέλιο ο Ματθαίος. Έφαγαν, εχόρτασαν και  όχι μόνο, αλλά υπήρξαν και περισσεύματα. Δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Δώδεκα κοφίνια, όσοι και οι Απόστολοι. Η περισυλλογή μάλιστα που έγινε, κατ’ εντολήν του Χριστού και σαν διαμαρτυρία κατά της σπατάλης, αλλά και σαν  μήνυμα οικονομίας αποτελεί προτροπή για εκτίμηση των δώρων και δωρεών του Θεού προς τον άνθρωπο.

«Έφαγαν πάντες και εχορτάσθησαν». Κανένας δεν εξαιρέθηκε. Μέτοχοι και κοινωνοί στα αγαθά και τις δωρεές του Θεού είναι όλοι οι άνθρωποι άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Ένα γεγονός που επιβεβαιώνει στην καθημερινή πρακτική η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τη συμμετοχή στις ακολουθίες και τα μυστήρια ακόμα και νηπίων, όπως Βάπτισμα, Χρίσμα και Θεία Ευχαριστία.

Παρά το ότι στην πλειοψηφία τους ήταν άντρες (πέντε χιλιάδες) εντούτοις δεν στερήθηκαν των δωρεών του Θεού οι γυναίκες και τα παιδιά. Τούτο το γεγονός είναι από μόνο του σημαντικό. Σε μια εποχή που οι γυναίκες και τα παιδιά ήταν χωρίς δικαιώματα, η δε πλειοψηφία των ανδρών ήταν δούλοι, η ισότιμη συμμετοχή όλων στις δωρεές του Θεού αποτελεί πραγματικά επανάσταση κοινωνική.

Ναι, αποτελεί επανάσταση κοινωνική. Τούτο δεν είναι καθόλου υπερβολή. Τούτο είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός που εκδηλώθηκε στη ζωή της Εκκλησίας από την πρώτη στιγμή. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό γεγονός μας περιγράφουν οι «Πράξεις των Αποστόλων»: «Όλοι όσοι πίστεψαν είχαν μια καρδιά και μια ψυχή κανείς δε θεωρούσε ότι κάτι από τα υπάρχοντά του ήταν δικά του, αλλά όλα τα είχαν κοινά». Οι Απόστολοι κήρυτταν και βεβαίωναν με μεγάλη πειστικότητα ότι ο Κύριος Ιησούς αναστήθηκε. Κι ο Θεός έδινε σε όλους πλούσια τη χάρη του. Δεν υπήρχε κανείς ανάμεσα τους που να στερείται τα απαραίτητα. Γιατί όσοι είχαν χωράφια ή σπίτια τα πουλούσαν κι έφερναν το αντίτιμο αυτών που πουλούσαν, και το έθεταν στη διάθεση των Αποστόλων. Απ’ αυτό δινόταν στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Έτσι έκανε και ο Ιωσήφ, ένας λευίτης από την Κύπρο, που οι Απόστολοι τον ονόμασαν Βαρνάβα, όνομα που μεταφράζεται «ο άνθρωπος της παρηγοριάς». Αυτός είχε ένα χωράφι, που το πούλησε κι έφερε τα χρήματα και τα έθεσε στη διάθεση των Αποστόλων» (Πραξ. δ΄ 32-37).

Δυστυχώς, όμως οι πιο πάνω αρχές του Ευαγγελίου δεν εφαρμόζονται σήμερα στο βαθμό που πρέπει. Παρά το ότι σαν κοινωνία και σαν πολιτισμός επικαλούμαστε τις αρχές του Ευαγγελίου, εντούτοις κάποιες συμπεριφορές σε ανθρώπους και λαούς, σε γυναίκες και παιδιά μας παίρνουν πολύ πίσω και μάλιστα σε προχριστιανικές εποχές. Και τούτο γιατί, σαν άτομα, αλλά και σαν κοινωνίες στεκόμαστε μακριά από τον άνθρωπο και τα προβλήματα του. Στο τέλος το μόνο που αφήνουμε να διαφανεί είναι μόνο ο εαυτός μας. Ο κακός εαυτός μας.

Αδελφοί μου, επίκαιρος ο σημερινός λόγος του ευαγγελίου «έρημος εστίν ο τόπος». Γιατί ερήμωσαν πρώτα οι ψυχές μας, αφού μετατράπηκαν σε άγονους κόκκους άμμου. Χανόμαστε στη δική μας ερημιά και στο δικό μας εγώ. Τα εύκολα τα κάνουμε δύσκολα και τα δύσκολα, αδύνατα έως και ακατόρθωτα. Ας μη σταθούμε στο γεγονός ότι τα δικά μας είναι λίγα έως ανύπαρκτα. Ας υπακούσουμε στην προτροπή του Κυρίου «δότε αυτοίς υμείς φαγείν». «Μοιραστείτε τα κι εκεί που η δική σας αγάπη αδυνατεί τότε απευθυνθείτε στο Θεό». Στις δύσκολες εποχές που ζούμε υπάρχει η δυνατότητα να διαπιστώσουμε το βαθμό της ευσέβειας μας, τη δύναμη και τις δυνατότητες της πίστεως μας και τέλος την έκταση της αγάπης μας και αν αυτή είναι μόνο φραστική ή «ενεργουμένη». Τις πιο πάνω αρετές ας τις επιβεβαιώσουμε με τον τρόπο της ζωής μας. Αμήν.

Κυριακή Ζ΄Ματθαίου - «Καί περιήγεν ο Ιησούς τάς πόλεις πάσας και τάς κώμας διδάσκων…..» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Απόστολος: Ρωμ. ιε’ 1 -7

Ευαγγέλιον: Ματθ.θ’ 27–35

«Καί περιήγεν ο Ιησούς τάς πόλεις πάσας και τάς κώμας διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών καί κηρύσσων τό ευαγγέλιον της βασιλείας καί θεραπεύων πάσαν νόσον καί πάσαν μαλακίαν  εν τω λαώ.»

 Η δημόσια παρουσία του Κυρίου μας, όπως μας την περιγράφουν οι ευαγγελιστές, αγαπητοί μου αδελφοί, ήταν γεμάτη από το πλούσιο έργο Του. Δεν έπαυσε να διδάσκει, να κηρύττει και να θεραπεύει συνοδευόμενος από τους μαθητές και αποστόλους Του και πολλούς άλλους που τον παρακολουθούσαν κατά βήμα.

Περιερχόταν ο Ιησούς κάθε πόλη και χωριό, έμπαινε στις συναγωγές και δίδασκε το συγκεντρωμένο πλήθος. Και ο κόσμος που Τον ακολουθούσε άκουγε στο κήρυγμα Του, «τό ευαγγέλιον της βασιλείας». Άκουγε προσεκτικά την περιγραφή της ευχάριστης εκείνης αγγελίας για τη βασιλεία του Θεού και ειρήνευε. Και σπλαχνιζόμενος τον πολύπαθο και δυστυχή λαό, θεράπευε κάθε σωματική ανάγκη και κάθε ασθένεια, μικρή ή μεγάλη.

Στη σημερινή, λοιπόν, ευαγγελική περικοπή, ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αναφέρει δυο θαυματουργικές περιπτώσεις. Η πρώτη ήταν όταν μέσα στο πλήθος που Τον ακολουθούσε, κατόρθωσαννα αναμιχθούν, ποιος ξέρει με πόση δυσκολία,και με την βοήθεια ποιων, και δυο τυφλοί. Με μεγάλη δυσκολία πέτυχαν να εισχωρήσουν και στο κατάμεστο σπίτι που πήγε να καταλύσει ο Ιησούς. Με όλη τη δύναμη που διέθεταν φώναζαν δυνατά για να τους ακούσει ο Κύριος περιμένοντας να τους σπλαχνιστεί: «Ελέησον ημάς, υιέ Δαυίδ.» Πολύ απλά, εύκολα και χωρίς συζήτηση είχε τη δύναμη ο Κύριος να τους δώσει αμέσως το φως τους, να ικανοποιήσει τηνδικαιολογημένη επιθυμία τους. Να δώσει φως και νόημα στη ζωή τους. Και όμως περιορίζεται να τους ρωτήσει «πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;» Δοκίμαζε την  πίστη τους; Ναι. Και αυτό. Ωστόσο το ότι με τόσες δυσκολίες αγωνίστηκαν και έφτασαν κοντά Του, ήταν επαρκής απόδειξη της πίστης τους. Ήθελε όμως να τους ακούσει, να τους ακούσουν και οι άλλοι. Να ομολογήσουν ότι εμπιστεύονται την θεία Του δύναμη. Ήταν τόσο απλό να πετύχουν αυτό που τόσο πολύ επιθυμούσαν και τόσο πολύ τους εβασάνιζε για χρόνια. Πολύ σημαντικότερη για τον Κύριο, ήταν η ύπαρξη πίστης. «Ναί» απάντησαν απλά και βιαστικά και οι δυο, συμπληρώνοντας τη διαδικασία που τους έφερε ακόμη πιο κοντά στην απόλυτη επιτυχία. Άγγιξε τα μάτια τους ο Ιησούς, λέγοντας συγχρόνως για να επισφραγίσει την μοναδική αξία της πίστης. «Κατά την πίστιν ὑμῶν γενηθήτω». Εάν, εφόσον και όση πίστη έχετε, ας γίνει αυτό που ζητήσατε. Είναι αυτό, αγαπητοί μου, ένα μήνυμα και για μας.Είναι απαραίτητη προϋπόθεση η πίστη για να γίνουν πραγματικότητα όσα ζητούμε με την προσευχή μας. Φαίνεται λοιπόν, ότι πράγματι πίστεψαν οι δυο τυφλοί. Γιαυτό και άνοιξαν τα μάτια τους. Είδαν το φως και θαύμασαν τα δημιουργήματα του Θεού. Και όχι μόνο αυτό. Μέσα στον δικαιολογημένο ενθουσιασμό τους, δεν πρόσεξαν τα τελευταία λόγια του Ιησού: Προσέξετε μη μάθει κανείς το θαύμα που έγινε. Πως όμως ήταν δυνατό, αγαπητοί μου αδελφοί, να κρύψουν ένα ολοφάνερο γεγονός, από εκείνους που τους γνώριζαν σαν τυφλούς, πριν; Ήταν τελείως ανθρώπινη συμπεριφορά. Πανευτυχείς να το διαλαλούν σ’ όποιους έβρισκαν στο δρόμο τους, σαν να ήταν αυτή ακριβώς η εντολή του Κυρίου.

Ενώ λοιπόν πετώντας από τη χαρά τους έφευγαν οι δυο πρώην τυφλοί, ένα άλλο, δυστυχισμένο, κωφάλαλο και δαιμονιζόμενο άτομο, με πολλή κόπο μπόρεσαν να μεταφέρουν και να πλησιάσει τον Ιησού. Απλά και χωρίς πολλές διαδικασίες τον εθεραπευσε κι αυτόν, ικανοποιώντας και τους δικούς του που με τόσο κόπο κατόρθωσαν να προσεγγίσουν τον Χριστό για να δεχτούν την θαυματουργική απολύτρωση του βασανισμένου ανθρώπου τους. Έκπληκτοι, εθαύμασαν όλοι οι συνωστιζόμενοι μέσα στο σπίτι, μάρτυρες και αυτής της σοβαρής θαυματουργικής θεραπείας και δεν δίστασαν να διακηρύξουν μεγαλοφώνως. «Ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ». Κάποια θαύματα είχαν πραγματοποιήσει και προφήτες. Αλλά θαύματα σαν αυτά που παρουσιάστηκαν από τον Ιησού, ποτέ δεν είχαν ξαναδεί. Φυσικά αυτό προκάλεσε για άλλη για φορά την σφοδρή κριτική και την αμφισβήτηση των Φαρισαίων. ‘Εσπευσαν τυφλωμένοι από το μίσος τους και αγνοώντας ουσιαστικά την προφητική Αγία Γραφή, να καταλήξουν ότι «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τά δαιμόνια.» Συνεργάζεται, δηλαδή, ο Κύριος, κατά την άποψή τους, με τον άρχοντα των δαιμονίων για να βγάζει τα δαιμόνια, όπως έλεγαν, κοντόφθαλμοι και στενοκέφαλοι οι φαρισαίοι. Δεν μπόρεσαν να δουν αμερόληπτα τις προφητείες για την θεότητα του Ιησού. Δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν την ανταπόκριση που είχε η διδασκαλία Του και τα πολλά και μεγάλα θαύματα Του,στον Ισραηλιτικό λαό.

Με τα θαύματα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, αγαπητοί μου αδελφοί, εμπεδώθηκε για άλλη μια φορά η πίστη αυτών που Τον ακολουθούσαν, αλλά και όλων των ακροατών της διδασκαλίας Του, και των μαρτύρων των θαυματουργικών ενεργειών του Ιησού.

Για άλλη μια φορά φάνηκε και σε μας, πόσο σημαντική αξία έχει η πίστη. Κι ακόμη φανερώθηκε η απόλυτη σχέση αυτών που ζητούμε από τον Κύριο με το μέγεθος, την ειλίκρινεια και την σταθερότητα της πίστης μας. Αυτή την πίστη χρειαζόμαστε. Γιαυτήν την πίστη προσευχόμαστε, ζητώντας τη βοήθεια του Κυρίου μας, να μας την ενισχύσει.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Δ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝ.) Απόστολος: Τιτ. γ΄ 8-15 Ευαγγέλιο: Ματθ. ε΄ 14-19 «Υμείς έστε φως του κόσμου» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Σείς είστε το φως του κόσμου, είπε ο Κύριος στους μαθητές του. Αλλά μόνο σ’ αυτούς; Όχι. Τα λόγια του απευθύνονται σε όλους τους χριστιανούς, σε όλους όσοι θα τον πίστευαν και θα τον ακολουθούσαν στο κύλημα των αιώνων.

Είμαστε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, φως εκ φωτός, φως αναμμένο από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό, ο οποίος είναι το μοναδικό φως του κόσμου, η πηγή της αληθινής ζωής. Και πρέπει άρα να λάμπουμε γύρω μας, να σκορπίζουμε τις ακτίνες μας και να μας βλέπει ο κόσμος.

Ο Χριστός φέρνει δυο ωραία παραδείγματα στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε. Δεν είναι δυνατόν – λέγει – να κρυβεί μια πόλις χτισμένη στην κορυφή του βουνού. Ούτε ανάβουν το λυχνάρι για να το τοποθετήσουν κάτω από τον κουβά, αλλά το βάζουν πάνω στον λυχνοστάτη, για να λάμπει σε όλους όσοι βρίσκονται μέσα στο σπίτι. Έτσι, λοιπόν, - συμπεραίνει ο Υιός του Θεού – ας λάμψει και το δικό σας  φως μπροστά στους ανθρώπους, για να ιδούν τα καλά έργα σας και να δοξάσουν τον ουράνιο πατέρα σας.

Μη κρύψετε το φως που κατέχετε, το φως που είστε ως μύστες μου και φίλοι μου. Αφήστε το να χυθεί γύρω σας. Κάνετε να σας δουν, να σας προσέξουν, να διδαχτούν από σας οι άνθρωποι. Γίνετε διαδότες του φωτός μου, τοποθετώντας το ψηλά, ώστε να φαίνεται από παντού.

Και για να μη πέσετε σε καμιά παρανόηση, σπεύδω να σας εξηγήσω τι εννοώ με τη λέξη φως. Δεν εννοώ απλώς την πίστη ή την αγάπη σας σε μένα. Δεν εννοώ το γεγονός, ότι έχετε αποταμιεύσει τους λόγους μου στην καρδιά σας, ότι γίνατε κοινωνοί της αλήθειας, που έφερα στον κόσμο. Εννοώ όλα αυτά, αλλά προ παντός τα έργα, τους καρπούς της πίστεως και της αγάπης σας προς εμένα. Εννοώ την εφαρμογή του Ευαγγελίου μου στη ζωή σας. Διότι μονάχα έτσι θα είστε πραγματικά φως του κόσμου. Μονάχα έτσι θα οδηγήσετε και τους άλλους ανθρώπους στην αγκαλιά μου.

Τα έργα είναι εκείνα που μιλούν στις ψυχές και τις κάνουν να στραφούν προς τη σωτηρία. Θα είστε, λοιπόν, φως του κόσμου, αν ανεβείτε στο ύψωμα του αγίου βίου, αν τοποθετήσετε τον χριστιανισμό σας στον λυχνοστάτη της εμπράκτου μιμήσεως μου. Δεν θέλω να μείνετε αποστηθιστές της διδαχής μου, απλοί μνήμονες των λόγων μου. Δεν θέλω να δεχτείτε το τάλαντο, για να το θάψετε και να μην εμπορευθείτε στην αγορά των αρετών, των θλίψεων, των δοκιμασιών, των άθλων. Σας ζητώ να μεταφράσετε το Ευαγγέλιο σε πράξεις θεάρεστες. Να κάμετε την αλήθεια μου ζωή και τη ζωή σας φορείο της αλήθειας μου.

Τότε και μόνο τότε, θα είστε γνήσιοι μαθητές μου. Τότε και μόνο τότε, θα σας ταιριάζει ο πανάκριβος τίτλος του Χριστιανού. Τότε και μόνο τότε, θα είστε φως του κόσμου, που θα φωτίζει και θα διαλύει τα σκοτάδια του κόσμου.

Αυτά μας λέγει, αγαπητοί αδελφοί, μέσα από τη σημερινή περικοπή ο Χριστός. Και, χωρίς άλλο, τους πιο πολλούς από μας τα λόγια του τους βρίσκουν ενόχους, παραμελητές της απαιτήσεως του. Γιατί, οι πιο πολλοί, τι παρουσιάζουμε; Περισσότερη κατάνυξη και λιγότερα έργα. Περισσότερη γνώση και λιγότερη εφαρμογή. Μοιάζουμε με πλοία που έχουν το πιο πολύ φορτίο προς τη μια τους πλευρά κι έτσι δεν μπορούν να πλεύσουν ίσια, αλλά κινδυνεύουν να ανατραπούν. Γιατί ενώ είμαστε πλούσιοι σε θεωρία και σε αίσθημα, είμαστε φτωχοί σε πράξεις κι ενέργεια.

Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε όσοι παρουσιάζουμε αυτή την έλλειψη ισορροπίας, όσοι γέρνουμε έτσι επικίνδυνα; Να πλουτίσουμε το βάρος των έργων. Να προσπαθήσουμε από εδώ και πέρα αυτό: πώς να μη λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε χριστιανοί, πώς να  περάσουμε από τα λόγια και τα αισθήματα και τους λογισμούς στα έργα, που είναι ως τώρα λίγα, ενώ τα πρώτα είναι πολλά.

Γιατί – σύμφωνα με μια όμορφη φράση του αγίου Ιγνατίου – όταν αποδειχθούμε στην πράξη χριστιανοί, τότε θα μπορούμε και να λεγόμαστε.

Γιώργος Σαββίδης

Κυριακή Β΄ Ματθαίου -«Δεύτε οπίσω μου» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Απόστολος: Ρωμ. Β΄ 10-16

Ευαγγέλιο: Ματθ. Δ΄18-23 

«Δεύτε οπίσω μου»

Την κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου, μας περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, ενώ ψαρεύουν στη λίμνη της Γαλιλαίας, δέχονται την επίσημη πρόσκληση του Κυρίου να Τον ακολουθήσουν με το «Δεύτε οπίσω μου». Η στιγμή είναι μεγάλη και συγκλονιστική, όχι μόνο για τους τέσσερις, αλλά και για την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Γιατί κανένα πρόσωπο και κανένα πράγμα δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό, που να μην έχει το σκοπό της ύπαρξής του, το μικρό ή και το μεγάλο προορισμό του. Υπάρχει η γη, για να ζούμε σ’ αυτή όλοι οι άνθρωποι και όλα τα όντα της γης. Υπάρχει ο ήλιος για να φωτίζει, να ζωογονεί, να θερμαίνει τη γη, για να μπορεί αυτή να αποβαίνει εξαίρετο κατοικητήριο του ανθρώπου. Υπάρχει ο αέρας, το νερό, όλα τα αγαθά της γης, για να μας τροφοδοτούν και να μας συντηρούν. Και γεννιέται το ερώτημα: Κι εμείς γιατί υπάρχουμε; Για να ζούμε μόνο τα λίγα και βασανισμένα χρόνια της επίγειας ζωής μας; Αλλοίμονο, αν ήταν τόσο επιπόλαιος ο επίγειος σκοπός της ζωής μας. 

Αντίθετα, ο επί γης προορισμός της ζωής μας είναι μέγιστος και Θείος και αυτό τον βρίσκει κανείς, ακολουθώντας μόνο τον Σωτήρα Χριστό. Ποιος όμως είναι ο επί γης προορισμός της ύπαρξης και ζωής μας; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι ο προορισμός μας είναι διπλός, δηλαδή και επίγειος και επουράνιος. Ας δούμε, λοιπόν, πρώτα ποιος είναι ο επίγειος προορισμός μας.

Πρώτος και κύριος προορισμός μας, εδώ σ’ αυτή την επίγεια ζωή, είναι να γίνουμε καλοί Χριστιανοί. Να μορφωθούμε σύμφωνα με το θέλημα και το υπόδειγμα του Χριστού. Να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός, ώστε Εκείνος να κυβερνά τη ζωή μας. Γιατί, όπως είμαστε σήμερα, οι περισσότεροι είμαστε μόνο ονομαστικά και όχι ουσιαστικά χριστιανοί. Παρ’ όλο που είμαστε βαπτισμένοι και είμαστε πιστοί και φέρουμε όνομα χριστιανικό και σφραγίδα και ταυτότητα χριστιανική, η όλη βιωτή και πολιτεία μας, κάθε άλλο παρά χριστιανική είναι. Αυτό που θέλει από εμάς ο Κύριος είναι να είμαστε άγιοι, άγιος ο βίος μας, άγια τα λόγια μας, τα έργα μας, όλη μας η συμπεριφορά και ζωή μας. Ο Απόστολος Πέτρος, μας παρακινεί και μας λεει, ότι όλη μας η συμπεριφορά θα πρέπει να είναι άγια, όπως άγιος είναι και ο Θεός που μας κάλεσε. Θα πρέπει στη ζωή μας να είμαστε καλοί, τίμιοι, δίκαιοι, ευσεβείς, σώφρονες, καθαροί και όχι κακοί, αμαρτωλοί, άδικοι, άσωτοι, πονηροί, εμπαθείς. Βέβαια, ο Θεός μεριμνά για τον καθένα μας. Γι αυτό και μας αφήνει επί της γης και παρατείνει τη ζωή μας και μας δίνει χρόνια και χρόνια, για να πετύχουμε τον ψηλό προορισμό μας, που είναι η επουράνια Βασιλεία Του.

Για να κερδίσουμε όμως την ουράνια Βασιλεία Του, θα πρέπει να τηρήσουμε κατά γράμμα τις εντολές Του. «Μακάριοι», μας λεει, «όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δική τους θα είναι η βασιλεία των Ουρανών». «Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το πρόσωπο του Θεού». «Μακάριοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί θα ονομασθούν παιδιά του Θεού». (Ματθ. Ε΄3,8,9). Ο Κύριος μας υπόσχεται πάντοτε την αιώνια ζωή και τη βασιλεία των ουρανών με το «Ελάτε, οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου, κληρονομείστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου». (Ματθ. ΚΕ΄, 34). Και μας βεβαιώνει ότι τότε, κατά την δευτέρα Του παρουσία, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, στη Βασιλεία του Πατέρα Του. (Ματθ. ΙΓ΄43). Αυτός είναι, λοιπόν ο τελικός προορισμός μας και ο ύψιστος σκοπός της επίγειας ζωής μας. Ο Παράδεισος, η δόξα και η μακαριότητα του Θεού. Να γίνουμε δοξασμένοι, πανευτυχείς και μακάριοι, όπως είναι ο Κύριος και Θεός μας.

Για να πετύχουμε όμως το στόχο μας αυτό, όπως είπαμε και πιο πάνω, απαραίτητα θα πρέπει πρώτα να εκπληρωθεί ο επίγειος προορισμός μας, για να ακολουθήσει έπειτα και ο επουράνιος. Αλλά για να πραγματοποιηθεί ο επίγειος προορισμός μας, χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Θεού. Γι’ αυτό κι Εκείνος μας καλεί και μας λεει: «Ακολουθήστε με, αν θέλετε να σώσετε τη ζωή σας, απαρνηθείτε τον κακό εαυτό σας και σηκώνετε κάθε μέρα τον σταυρό σας» (Λουκ. Θ΄23). Δηλαδή χρειάζεται ένας έντονος και διαρκής αγώνας και πρώτ’ απ’ όλα πίστη στον Ιησού Χριστό. Η πίστη είναι η βάση, το θεμέλιο, η αφετηρία η δύναμη της αγιότητας και της χριστιανικής ζωής. Η πίστη ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο μόνος Σωτήρας και Λυτρωτής των αμαρτωλών ανθρώπων. Γι’ αυτό και ο Κύριος προτού ζητήσει την αγιότητα ζήτησε την πίστη. Και μας καλεί με το «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο», με το ότι «όποιος πιστέψει και βαπτισθεί, θα σωθεί» (Μαρκ. Α΄, 15) και ότι «χωρίς πίστη, είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό». (Εβρ. ΙΑ΄ 6). Η πίστη είναι η βάση, γιατί αν δεν πιστέψουμε κι αν δεν  μετανοήσουμε, ούτε θα εξομολογηθούμε, ούτε προσευχή, ούτε ελεημοσύνη, ούτε αρετή, τίποτε μα τίποτε δεν θα κάνουμε. Πρέπει, λοιπόν, πρώτα να πιστέψουμε στον Χριστό, να του ζητήσουμε όλ’ αυτά, να του ζητήσουμε και τη βασιλεία Του, για να τα λάβουμε.

Το άλλο που πρέπει να προσέξουμε είναι η υπακοή στις άγιες εντολές Του. Πρώτα πίστη και έπειτα υπακοή. Πλήρης εφαρμογή και τήρηση των εντολών Του. Η πίστη είναι πιο εύκολη. Η υπακοή είναι δύσκολη. Εύκολα ανοίγουμε τ’ αυτιά μας και ακούμε τον Λόγο του Θεού. Δύσκολα τον εφαρμόζουμε. Είναι ο κακός εαυτός μας, είναι ο κόσμος, είναι ο διάβολος με τους πειρασμούς του, που αντιδρούν κι έτσι με τα λόγια είμαστε χριστιανοί, με τα έργα όμως κάθε άλλο παρά χριστιανοί είμαστε. Λοιπόν, δεν φτάνει η πίστη, απαραίτητη είναι η εφαρμογή ή μάλλον απαιτείται έμπρακτη πίστη, εφαρμοσμένη αρετή, πίστη και αρετή που να τη βεβαιώνουν τα έργα, τα καλά βέβαια έργα, ο ενάρετος βίος, πως είναι γνήσια, σωστή, πραγματική πίστη και αρετή. Μη μένουμε, λοιπόν, μόνο στο ένα. Ας αποκτήσουμε και το άλλο, για να πετύχουμε τον ψηλό και Θείο προορισμό μας.

Αδελφοί μου! Έχουμε χρέος, να δώσουμε ότι μπορούμε ο καθένας μας για τον Χριστό. Και δύναμη και χαρίσματα και στην ανάγκη και αυτή ακόμα τη ζωή μας. Και πρέπει να ξέρουμε ότι όποιος δίνει στο Χριστό δεν δίνει, αλλά παίρνει. Μέσα στη φοβερή κατάπτωση της εποχής μας, ο επανευαγγελισμός του λαού του Θεού, είναι ένα όραμα ζωής, αγάπης και θυσίας. Σήμερα που ο άνθρωπος κουράστηκε μέσα στη δίνη των ανέμων και της αποστασίας και μέσα στον καύσωνα της αμαρτίας, αρχίζει να αναζητεί εναγώνια το «ύδωρ το ζων» (Ιωαν. Δ΄11), τον Χριστό. Θα είναι τρομερό, να έχουμε ένα τόσο μεγάλο και ένδοξο προορισμό, που κανένα όν δεν έχει επί της γης κι εμείς να αδιαφορούμε γι’ αυτό. Ας προσέξουμε, λοιπόν, πολύ, ας μελετήσουμε το θέμα του ψηλού προορισμού μας και ας αγωνιστούμε για να το πετύχουμε. Η δόξα και η χαρά του ουρανού, μας περιμένει.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος – Μητροπολη Πάφου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ « Υπαγε φώνησον τον άνδρα σου και ελθέ ενθάδε» Εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Πάφου

Ένα πολύ μεγάλο θαύμα μας περιγράφει το σημερινό ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί. Δεν πρόκειται για θεραπεία κάποιου αρρώστου, αλλά για τη σωτηρία των κατοίκων μιας ολόκληρης πόλης, από τον Κύριο και Σωτήρα μας. Και το πρόσωπο αυτό που συνήργησε στο θαύμα, όλως παραδόξως, είναι μια πρώην  αμαρτωλή ψυχή. Πρόκειται για τη Σαμαρείτιδα, που αναδείχθηκε σε αγία και που γιορτάζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σαν η Αγία Φωτεινή. Η Σαμαρείτιδα αυτή υπήρξε αμαρτωλή, γιατί αφού άλλαξε πέντε άνδρες, συζούσε έπειτα με έκτο παράνομα και είχε αποβεί δημόσιο σκάνδαλο μέσα στην πατρίδα της. Μετά από σοβαρό προβληματισμό, αυτή συνήλθε, μετανόησε, αποκήρυξε την αμαρτωλή ζωή της, αφοσιώθηκε στο Θεό και αναδείχθηκε αγία. Που οφείλεται όμως αυτή η μεταβολή; Η θαυμαστή αυτή μεταβολή, αγαπητοί μου, οφείλεται πρώτο στην αγαθή πρόθεσή της, που πάντοτε με τη μετάνοια ευλογεί και βραβεύει ο Θεός. Αλλά και στη Θεία Χάρη και στην αγαθή και εύσπλαχνη συμπεριφορά του Κυρίου μας προς την Σαμαρείτιδα που έφερε και το σωτήριο αποτέλεσμα. Ας δούμε λοιπόν, και εμείς σήμερα, ποια η συμπεριφορά του Κυρίου προς τους αμαρτωλούς, για να διδαχθούμε και τη δική μας συμπεριφορά απέναντι στους αμαρτωλούς συνανθρώπους μας.

Αδελφοί μου! Σαν αναμάρτητος ο άπειρος και άγιος Θεός είχε και έχει κάθε δικαίωμα να αποστραφεί και να κρίνει και να καταδικάσει ακόμα, τον ένοχο και αμαρτωλό. Όμως αντί της αυστηρότητας αυτής δείχνει στον αμαρτωλό άνθρωπο αγάπη, συγκατάβαση, μακροθυμία, ανοχή και απεριόριστη ευσπλαχνία. Τούτο συμπεραίνεται από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Κύριος, μας λέει ότι δεν ήλθε στη γή για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να τον σώσει (Ιωάνν. ΙΒ΄ 47), ότι δεν ήλθε στον κόσμο να καλέσει σε μετάνοια τους δίκαιους, αλλά τους αμαρτωλούς (Ματθ. Θ΄13) και ότι ήλθε στον κόσμο να σώσει τους πλανεμένους (Ματθ. ΙΗ΄11). Επομένως και γιατί ο Κύριος είναι αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός και γιατί η σωτηρία των αμαρτωλών υπήρξε πάντα  ο απώτερος στόχος και σκοπός της παρουσίας Του στον κόσμο, γι’ αυτό και συμπεριφέρεται προς τους αμαρτωλούς με συγκατάβαση και ευσπλαχνία.

Κι’ έτσι βλέπουμε τον Κύριο στην επί γής παρουσία Του, να μη βδελύσσεται κανένα άσωτο και να μη πατάσσει κανένα εκμεταλλευτή και άδικο. Συγκαταβαίνει προς όλους, ακούει τον πόνο τους, θεραπεύει τις αρρώστειες τους, δίνει άφεση, ειρήνη και χαρά και σκορπίζει σ’ όλους αυτούς τους πονεμένους αμαρτωλούς ευτυχία. Και μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις, δείχνει τόση αγάπη και καταδεκτικότητα προς τους αμαρτωλούς, που να κατηγορείται γι’ αυτό από τους εχθρούς του, τους γνωστούς Φαρισαίους ότι τρώει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς (Ματθ. Θ΄ 11) και ότι είναι φίλος των τελωνών και αμαρτωλών (Μάρκ. Β΄16). Οι Φαρισαίοι απευθυνόμενοι στους μαθητές του Χριστού, διαμαρτύρονται ότι ο Διδάσκαλός τους δέχεται αμαρτωλούς και τρώει μαζί τους (Λουκ.ΙΕ΄2).

Ο Κύριός μας, ακριβώς, για να υποβοηθήσει τη μετάνοια του αμαρτωλού ανθρώπου, εκφράζεται με επιείκεια και στοργή, με απώτερο στόχο να εκμαιεύσει την ομολογία και τη συντριβή. Στη σημερινή Σαμαρείτιδα, με τρόπο και αγαθό λόγο αποκαλύπτει το ηθικό της παράπτωμα και την καλεί σε μετάνοια. Το ίδιο κάμνει και στον παραλυτικό της Καπερναούμ. « Παιδί μου », του λέει, « σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Πόση είναι η αγάπη και η ευσπλαχνία του Θεού προς τον αμαρτωλόν άνθρωπο, αλλά και το μεγάλο ενδιαφέρον του για μετάνοια, φαίνεται και από την παραβολή του ασώτου υιού. Με όλα αυτά και άλλα πολλά φαίνεται ότι σ’ όλη την επίγεια ζωή Του αγαπά, σπλαχνίζεται, πονεί, συγκαταβαίνει, αλλά και παρακινεί σε μετάνοια και σωτηρία. Ο μεγάλος της Θείας Του αγάπης ιερός και άγιος σκοπός, είναι η μετάνοια και ψυχική σωτηρία των αμαρτωλών.

Η Σαμαρείτιδα, λοιπόν, μας δίνει ένα σπουδαίο παράδειγμα, ότι πρέπει κι εμείς  εφ’ όσον γνωρίσαμε τον Κύριο, να συντελέσουμε ώστε να Τον γνωρίσουν και άλλοι. Αφού πρώτα επίστευσε η ίδια, έγινε αφορμή να πιστεύσουν και τόσοι άλλοι. Μετά την δική της σωτηρία, έγινε όργανο και μέσο με το οποίο σώθηκαν και τόσες άλλες ψυχές. Αν η Σαμαρείτιδα κρατούσε μόνο για τον εαυτό της το ατίμητο δώρο της σωτηρίας, κανένας άλλος δεν θα ωφελείτο. Και όπως τότε, έτσι και σήμερα, είναι πολλοί εκείνοι που περιμένουν να Τον γνωρίσουν. Η Σαμαρείτιδα δεν ήταν ιδιαίτερα μορφωμένη. Επειδή όμως εξετίμησε βαθειά τα Θεία λόγια του Κυρίου κι ένιωσε την δύναμη της Θείας Χάριτος μέσα της, έσπευσε να μεταδώσει εκείνο που εδοκίμασε με την παρουσία της με τον Χριστό και σ’ άλλους. Επομένως κι  εμείς όσο απλοί και άσημοι κι άν είμαστε, να μη διστάζουμε να μεταδίδουμε στους γύρω μας την ευλογημένη πείρα που τυχόν αποκτήσαμε από την γνωριμία μας με το Χριστό.

Ιδιαίτερα εμείς οι άνθρωποι οι αμαρτωλοί, θα πρέπει να φερόμαστε προς τους συνενόχους και συναμαρτωλούς μας με αγάπη, με συγκατάβαση και ευσπλαχνία. Φυσικό, φυσικότατο, αλλά και άδικο θα είναι να φερόμαστε με σκληρότητα και απανθρωπιά σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Λέγεται ότι η κοινή δυστυχία ενώνει και η αυτή θλίψη και συμπεριφορά, συναδελφώνει τους πάσχοντες ανθρώπους. Κοινή θλίψη, λοιπόν, η αμαρτία και κοινή συμφορά η ενοχή ένώπιον του δίκαιου Κριτή. Θα πρέπει πάντοτε να μας εμπνέει το παράδειγμα του Κυρίου. Αυτό θα πρέπει να μιλά στις ψυχές μας, αυτό να συγκινεί τις καρδιές μας, αυτό να εμπνέει την αγάπη προς τους συναμαρτωλούς μας. Η συναίσθηση της ίδιας αμαρτωλότητας και προς τους αμαρτωλούς αγάπη και ευσπλαχνία του Σωτήρος μας, αυτά τα δυο ας αφαιρέσουν κάθε υπεροψία, κάθε αυτοδικαίωση, κάθε σκληρότητα από μας και ας μας εμπνεύσουν την αγάπη, την ανοχή, τη μακροθυμία και επιείκεια προς τους αμαρτωλούς συνανθρώπους μας.

Αδελφοί μου! Ο Κύριος δεν μας ζητά να εργασθούμε ιεραποστολικά σε άγνωστους σ’ εμάς, οπότε ίσως να είχαμε λόγους  να δυσκολευθούμε. Έχουμε ευρύ πεδίο δράσης στους οικείους μας, στους συγγενείς και φίλους μας, στους γνωστούς μας. Προς όλους εκείνους που μας ξέρουν και θα μας ακούσουν προθυμότερα. Προς όλους αυτούς ας μιλήσει η καρδιά μας και η χορτασμένη από την Χάρη του Θεού ψυχή μας. Για να τους πει πόση χαρά και ειρήνη και πόσο φώς χαρίζει ο Χριστός σ’ όσους Τον πλησιάζουν. Και δεν χρειάζονται περίτεχνα λόγια για να τα πει κανείς αυτά. Αρκεί η προσωπική μας πείρα να είναι πλούσια και αυτό που  αισθανόμαστε να το φανερώνουμε με παρρησία, με ζέση, με ενθουσιασμό. Και να είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός θα ευλογήσει την ομολογία μας και θα την κάμει να καρποφορήσει.

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ«Μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο Ιησούς εν τω ιερώ και είπεν αυτώ∙ ίδε, υγιής γέγονας∙ μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοί τι γένηται» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Ο Παραλυτικός, αγαπητοί αδελφοί, που έγινε καλά από τον φιλεύσπλαχνο Κύριο, βρισκόταν σ’ αυτήν την κατάσταση τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια κι είχε φτάσει σ’ αυτό το κατάντημα από την αμαρτωλότητα του. Το ότι αιτία της αρρώστιας του στάθηκε ο άσωτος κι αχαλίνωτος, ο έξω από το θέλημα του Θεού, βίος του, φαίνεται καθαρά από τα λόγια που του είπε ο Ιησούς, όταν τον συναπάντησε μέσα στον Ναό: «Ίδε, υγιής γέγονας∙ μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοί τι γένηται». Έγινες καλά στο σώμα και στην ψυχή. Σε γιάτρεψε η Χάρις μου, χορηγώντας σου την άφεση και ξαναδένοντας σου τους αρμούς του κορμιού. Πρόσεξε, λοιπόν, από εδώ και πέρα, να μη ξαναπαρασυρθείς στην αμαρτία. Γιατί, σε τέτοια περίπτωση είναι πιθανό ή μάλλον βέβαιο, ότι θα πάθεις χειρότερα. Ποια είναι τα χειρότερα; Όχι τόσο η σωματική ερείπωση, που κι αυτή, βέβαια, είναι μεγάλο κακό, όσο η ανικανότητα της ψυχής στο να ξαναποθήσει τη μετάνοια, να αναζητήσει τη Χάρη μου. Το χειρότερο, λοιπόν, που σε περιμένει, αν δεν μείνεις  σταθερός στην καινούργια ζωή, την οποία σου δώρισα, είναι κάτι ανεπανόρθωτο. Είναι ο οριστικός θάνατος, η απώλεια σου. Δέξου την ευεργεσία της αγάπης και του ελέους μου με σοφία και συναίσθηση, με φόβο και σύνεση. Φρούρησε αυτό το δώρο σαν πολύτιμο απόκτημα που διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο, που το επιβουλεύονται δυνατοί αντίπαλοι, που αν το χάσεις μια φορά, είναι χαμένο για πάντα. Μη λησμονήσεις ποτέ αυτό το μάθημα που πήρες από την αρρώστια του σώματος κι έχε πάντοτε στο νου σου το νόημα το προειδοποιητικό που είχε η αρρώστια σου. Γιατί ο μαρασμός του σώματος δεν είναι παρά μια προφητεία, ένα μικρό κακό που προαναγγέλλει και συμβολίζει κάποιο άλλο κακό άπειρα βαθύτερο: τον μαρασμό της ψυχής, τον αιώνιο θάνατο.

Ευλογημένη ήταν, αγαπητοί αδελφοί, εκείνη η αρρώστια για τον άνθρωπο αυτόν, παρ’ όλο ότι την καρποφόρησε η ασωτία του. Γιατί αυτή τον έκαμε να μετανοήσει, του μαλάκωσε την καρδιά, τον ωρίμασε σε μια καινούργια ζωή, τον έφερε στο κατώφλι του θεϊκού ελέους, του φωτισμού, της αναγεννήσεως.

Του ακινήτησε το σώμα, αλλά του φτέρωσε την ψυχή. Του παρέλυσε τα πόδια, αλλά τον αξίωσε να περπατήσει στους δρόμους της επιστροφής. Του άφησε ξερά τα χεριά. αλλά του σήκωσε στον ουρανό τα άλλα εκείνα χέρια της διανοίας, μαθαίνοντας τον να προσεύχεται και να αποζητά τους οικτιρμούς του Θεού. Του μάρανε τις σάρκες, αλλά ανθοβόλησε μέσα του την πίστη και την απαντοχή. Τον έριξε χάμω, αλλά του εξασφάλισε τον ουρανό.

Μεγάλο σχολείο μετάνοιας κι ανανήψεως είναι οι θλίψεις του σώματος. Και σ’ αυτό το σχολείο έκαμε μακροχρόνιες σπουδές ο παραλυτικός. Έτσι βγήκε ετοιμασμένος καθ’ όλα στην αιώνια ζωή, όπου τον σήκωσε και τον εισήγαγε ο Σωτήρ.

Δεν είναι κάθε αρρώστια, που μπορεί κανείς να πάθει, πάντα αποτέλεσμα της αμαρτίας του. Ούτε ακόμη είναι οπωσδήποτε συνέπεια αμαρτιών των γονέων του ή των προγόνων του, κατά το προφητικό «οι πατέρες έφαγαν αγουρίδες και μούδιασαν τα δόντια των παιδιών». Υπάρχουν κι αρρώστιες που ο Θεός επιτρέπει να έρχονται μονάχα για να δοξασθεί το όνομα του. Παράδειγμα, ένας άλλος ευεργετημένος από τον Ιησού, ο τυφλός από γέννα, για τον οποίο ρώτησαν τον Κύριο οι μαθητές: Τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; Κι ο Κύριος τους αποκρίθηκε: Ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού αλλ’ ίνα φανερωθούν τα έργα του Θεού εν αυτώ.

Όποια, όμως, κι αν είναι η αιτία που προκαλεί μιαν αρρώστια, ο Θεός ξέρει να χρησιμοποιεί αυτή την αρρώστια για το καλό του ανθρώπου, βγάζοντας από το πικρό γλυκύ, κάνοντάς την σχολείο μετάνοιας, θύρα αναγεννήσεως, βοηθό και συντελέστρια της τελειότητας. Γι ‘αυτό τον τελευταίο  λόγο τη χρειάστηκε ακόμη και σε μεγάλους αγίους του, για να τους ασφαλίσει από τον Εωσφόρο και να τους κάνει να γίνονται καλύτεροι ολοένα. Παράδειγμα ο μεγάλος Παύλος, που καθώς ο ίδιος αναφέρει, του είχε δοθεί κάποιος σκόλοψ στη σάρκα και του κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν παρά μια αρρώστια.

Αν, λοιπόν, ένας Παύλος είχε ανάγκη από τέτοιο τρόπο σωτηρίας, πόσο πιο μεγάλη έχουν οι αμαρτωλοί, που αλλιώς δεν θα μετάνιωναν ή οι χλιαροί πιστοί, που αλλιώς δεν θα ανένηφαν και δεν θα γίνονταν θερμοί;

Ο Θεός, αγαπητοί αδελφοί, δεν είναι τιμωρός. Είναι πατέρας που θέλει το καλό μας. Και λοιπόν, οι θλίψεις που επιτρέπει να μας βρίσκουν – κι ανάμεσα τους οι αρρώστιες – δεν χρησιμοποιούνται από τη σοφία του παρά για τη σωτηρία μας, για το αιώνιο καλό μας.

Λέγει κάπου ο όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: «Οι σπόροι, όταν πέσουν στη γη, τραβούν χίλια πάθη κατά τη διάρκεια του χειμώνος, ώσπου να φυτρώσουν την άνοιξη. Υποφέρουν κρύο, βροχές κι ένα σωρό άλλα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι σαν ένας θαμμένος και ταλαιπωρούμενος σπόρος, που πρόκειται να φυτρώσει στην αιώνια άνοιξη της άλλης ζωής. Τότε μονάχα θα απαλλαγούμε οριστικά από κάθε θλίψη και πειρασμό».

Ο παραλυτικός, αδελφοί μου, σαν δέχτηκε  την ευεργεσία του Κυρίου, απέδειξε με δυο πράγματα που αναφέρει ο ευαγγελιστής, ότι αναγεννήθηκε, ότι είχε πραγματικά γίνει και στην ψυχή κι όχι μόνο στο σώμα καλά.

Πήγε πρώτα στον Ναό, για να ευχαριστήσει τον Θεό. Κι όταν ο Ιησούς τον βρήκε εκεί και του φανερώθηκε, δεν αποσιώπησε τον ευεργέτη του, αλλά «απήλθε… και ανήγγειλε τοις Ιουδαίοις, ότι Ιησούς έστιν ο ποιήσας αυτόν υγιή».

Αγκάλιασε δηλαδή τις δυο μεγάλες και πρώτες εντολές και βάλθηκε να τις πραγματοποιεί: την αγάπη προς τον Θεό, η οποία δείχνεται με τον εκκλησιασμό. Και την αγάπη προς τον πλησίον, που δείχνεται με το να του προσφέρουμε όχι μόνο υλική βοήθεια, αλλά προ παντός τον ίδιο τον Κύριο.

Είθε και σε μας, αγαπητοί αδελφοί, κάθε θλίψη να προκαλεί το αγκάλιασμα αυτών των δυο εντολών και να το κάνει πιο σφοδρό και πιο θερμό.

Γιώργος Σαββίδης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ «Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον». εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Η σημερινή Κυριακή των Μυροφόρων, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας, στα ευλαβή και θεοσεβή εκείνα πρόσωπα, που με θαυμαστή τόλμη και ευψυχία, εξεδήλωσαν την αγάπη τους προς τον Κύριο, μετά τη σταυρική Του θυσία. Ο φόβος και ο τρόμος είναι διάχυτος παντού. Οι εχθροί του Κυρίου έχουν επικρατήσει. Χρειάζεται, λοιπόν, τόλμη και αποφασιστικότητα και δύναμη ψυχής. Προσόντα που έχουν ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής και οι μυροφόρες γυναίκες. Ο Ιωσήφ, επίσημο μέλος του Ιουδαΐκού Συνεδρίου, δεν κλονίζεται στην πίστη από τον θάνατο του Ιησού. Θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τη θέση του, αλλά στην ανάγκη και αυτή ακόμα την ζωή του για τον αγαπημένο του Μεγάλο Νεκρό. Κι έτσι ζητά με τόλμη και παρρησία από τον Πιλάτο το Σώμα του Ιησού. Στην συνέχεια, με ζηλευτή αγάπη και αφοσίωση, εκτελεί τα προς τον Ιησού καθήκοντα της ταφής. Στη συνοδεία του Ιωσήφ, προστίθενται και λαμβάνουν μέρος και οι μυροφόρες γυναίκες, που παρακολουθούν από κοντά την ταφή του λατρευτού τους Διδασκάλου. Το γεγονός αυτό, μας οδηγεί να μελετήσουμε γενικότερα το θέμα για να δούμε γιατί είναι αναγκαία η χριστιανική τόλμη και που και πως πρέπει να εκδηλώνεται και εξωτερικεύεται.

Λαμπρό, λοιπόν και αιώνιο είναι το σημερινό παράδειγμα του Ιωσήφ. Έχει πιστέψει στον Κύριο και Τον αγαπά ειλικρινά. Γι’ αυτό και όταν ο Κύριος πεθαίνει πάνω στο Σταυρό, ο Ιωσήφ αισθάνεται επιτακτικά το χρέος να δείξει έμπρακτα την προς τον Ιησού αγάπη του. Παίρνει το θάρρος και παρουσιάζεται στον Πιλάτο και ζητά το Πανάγιο Σώμα Του, για να Το ενταφιάσει. Δεν υπολογίζει τις αντιδράσεις των Φαρισαίων και των αρχόντων, ούτε και τη δυσαρέσκεια που ήταν πιθανό να αισθανθεί ο Πιλάτος. Προχωρεί με τόλμη στο καθήκον. Και αφού λαμβάνει την απαιτούμενη άδεια, βοηθούμενος και από άλλα πιστά πρόσωπα, ξεκαρφώνει και καταβιβάζει από το Σταυρό το άγιο Σώμα του Χριστού, το αλείφει με αρώματα και το τυλίγει σε καθαρό σενδόνι. Και με αισθήματα βαθύτατης ευλάβειας, αγάπης και συγκίνησης, θέτει το Τίμιο Σώμα στο «καινό μνημείο», αφού κλείει την είσοδό του με μια βαριά πέτρα.

Αλλά πέρα από τον Ιωσήφ, τιμή και θαυμασμός ανήκει και στις ευσεβείς μυροφόρες γυναίκες, οι οποίες πολύ πρωί πήγαν στο μνήμα του Κυρίου. Αισθάνονται και αυτές επιτακτικό το χρέος να προσφέρουν στον Κύριο τις νεκρικές τιμές που συνήθιζαν οι Ιουδαίοι. Αγοράζουν, λοιπόν, αρώματα και μύρα και νωρίς το πρωί της Κυριακής ξεκινούν για τον τάφο Του. Και αυτές δεν υπολογίζουν κανένα κίνδυνο και καμιά απειλή. Αν και εκ φύσεως αδύνατες και δειλές, αψηφούν τα πάντα. Εμπνεόμενες από την αγάπη προς τον Κύριό τους, προχωρούν για την εκπλήρωση του σκοπού τους. Και μόλις πλησιάζουν, με έκπληξη βλέπουν ότι η πέτρα έχει παραμερισθεί. Εισέρχονται δειλά-δειλά στο μνήμα και βρίσκουν εκεί ένα λαμπροφορεμένο άγγελο του Θεού, που τις καθησυχάζει και αναγγέλλει σ’ αυτές το μεγάλο γεγονός ότι αναστήθηκε ο Κύριος. Κι έτσι, οι μέχρι τότε θλιμμένες ψυχές των μυροφόρων, γεμίζουν πλέον από ανέκφραστη χαρά και αγαλλίαση. Και γεμάτες έκσταση και Θείο φόβο, σπεύδουν να αναγγείλουν το μεγάλο γεγονός που πρώτες αυτές άκουσαν.

Οι εκλεκτές αυτές ψυχές, του Ιωσήφ και των μυροφόρων γυναικών, δίνουν σε όλους μας ένα σπουδαίο μάθημα. Ότι δηλαδή χρειάζεται να έχουμε κι εμείς σαν χριστιανοί, τόλμη και γενναιοψυχία. Να έχουμε θάρρος και αφοβία όταν επιτελούμε οποιοδήποτε δύσκολο έργο, που μας επιβάλλει η χριστιανική μας ιδιότητα. Βέβαια, δεν μας απειλούν εμάς σήμερα με διωγμούς, με μαρτύρια ή με θάνατο. Όμως πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας ότι η χριστιανική ζωή είναι, για όσους βέβαια θέλουν να τη ζήσουν με συνέπεια, ζωή ομολογίας, θυσιών και αγώνων. Και η ζωή αυτή απαιτεί ηρωΐσμό και παρρησία. Κι εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι, η εκπλήρωση των θρησκευτικών μας καθηκόντων και η συνειδητή τήρηση των νόμων του Θεού, προκαλούν πάντοτε τις ειρωνείες, τους ονειδισμούς, τις πιέσεις και αντιδράσεις των ανθρώπων του κόσμου. Αν, λοιπόν, δεν διαθέτουμε ευψυχία, τόλμη και θάρρος, μπροστά στα εμπόδια αυτά, θα λυγίσουμε, θα δειλιάσουμε, θα υποχωρήσουμε και θα ηττηθούμε.

Γι’ αυτό, όταν και στη δική μας ζωή, παρουσιάζονται διάφορα προβλήματα και αδιέξοδα, μας χρειάζεται πίστη και τόλμη. Τα προβλήματα αυτά μπορεί να είναι οικογενειακά, οικονομικά, συνειδησιακά εργασιακά, υγείας και τόσα άλλα. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες απελπιζόμαστε, τα χάνουμε και νομίζουμε πως χάθηκαν τα πάντα και πως βουλιάξαμε στα άλυτα προβλήματά μας. Χρειάζεται σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές της ζωής μας, να προχωρούμε με πίστη και τόλμη για να δίνουμε τις μεγάλες μάχες. Έστω κι αν ,μας φαίνεται ακατόρθωτο, με τη βοήθεια του Θεού, μπορούν να παραμερισθούν τα εμπόδια. Γιατί ο Θεός που παρακολουθεί τη ζωή μας, μπορεί ν’ ανοίγει τους δρόμους σ’ όλα τα αδιέξοδα. Οι δυσκολίες θα εξαφανίζονται και το σκοτάδι θα διαλύεται. Φτάνει εμείς να προχωρούμε με πίστη και τόλμη, όπως προχώρησαν ο Ιωσήφ και οι μυροφόρες γυναίκες.

Αλλά και σε συγκεκριμένες στιγμές και περιπτώσεις, όπου ιδιαίτερα καλούμαστε να δείξουμε τη χριστιανική παρρησία και τόλμη, ποτέ δεν πρέπει να φοβούμαστε να αποκαλύπτουμε τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις και ποτέ δεν πρέπει να διστάζουμε να υψώνουμε την φωνή μας, όταν το κακό θριαμβεύει και όταν πολεμείται ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Θα πρέπει να μη σιωπούμε, να παίρνουμε θέση και να τολμούμε με σύνεση και θάρρος, χωρίς να φοβούμαστε τις αντιδράσεις.

Αδελφοί μου. Η γιορτή των αγίων Μυροφόρων, τόσο των γυναικών όσο και των ανδρών, γίνεται αφορμή να θερμάνουμε ακόμα περισσότερο την αγάπη μας που τρέφουμε όλοι μας στο Χριστό. Ας γίνουμε, λοιπόν, γενναίοι στο φρόνημα, εύψυχοι και αποφασιστικοί. Ας διώξουμε από μέσα μας τη δειλία, τον φόβο και την ατολμία. Ας μη υπολογίζουμε και ας μη φοβούμαστε τους ανθρώπους του κόσμου, τη γνώμη τους ή τις απειλές τους. Ας αποβάλουμε από μέσα μας κάθε δειλία και ας γνωρίζουμε ότι Χριστιανός και δειλία είναι δυο πράγματα ασυμβίβαστα. Ας παρακαλούμε τον Θεό να μας δίνει θάρρος και τόλμη, δύναμη και ευψυχία, αγαθά που είναι απαραίτητα στη σημερινή μας κοινωνία. Είθε όλοι να τα αποκτήσουμε. Τα έχουμε ανάγκη κι’ εμείς και η εποχή μας.

 

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ «Και προσπορεύονται αυτώ Ιάκωβος και Ιωάννης, υιοί Ζεβεδαίου…» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

 

 «Και προσπορεύονται αυτώ Ιάκωβος και Ιωάννης, υιοί Ζεβεδαίου…»

 Ας πάρουμε, αγαπητοί αδελφοί, από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή την αφορμή να πούμε δυο λόγια για τον πιο αγαπημένο και πιο τέλειο από τους μαθητές του Χριστού μας, τον επιστήθιο του Ιωάννη. Τα σχετικά μ’ αυτόν, που θα αναφέρουμε, είναι παρμένα από όσα σημειώνουν τα Ιερά Ευαγγέλια και η αρχαία παράδοση της Εκκλησίας.

Ο Ιωάννης ήταν ο νεαρότερος των αποστόλων. Συνδεόταν ιδιαίτερα με τον πρωτόκλητο Ανδρέα, με τον οποίο, πριν πάνε στον Χριστό, είχαν κάνει μαθητές του Τιμίου Προδρόμου.

Είχε ένα χαρακτήρα αρκετά διαφορετικό απ’ ότι συνηθίσαμε να φανταζόμαστε. Ήταν πολύ ενθουσιώδης και δεν είχε καθόλου μαλακή καρδιά προς όσους αντιστρατεύονταν στο έργο του Θεού. Ήταν, δηλαδή, γνήσιος μαθητής του Βαπτιστού, που με λόγια πύρινα κι αμείλικτα κήρυττε στις όχθες του Ιορδάνου. Σ’ αυτό το προηγούμενο, πρόσθεσε κι ένα άλλον ακόμη λόγο, για να εξηγήσεις τη σκληρότητα του Ιωάννου: το γεγονός ότι  ήταν παρθένος. Ο γάμος είναι ευλογημένος από το Θεό, αλλά πάντως βρίσκεται πιο κάτω από την παρθενιά, που κάνει τον άνθρωπο ολότελα αφοσιωμένο στα θεία. αγωνιστή βίαιο κατά της αμαρτίας, ασυμβίβαστο ως την παραμικρή λεπτομέρεια μαζί της.

Από τον Κύριο, ο Ιωάννης με τον αδελφό του τον Ιάκωβο, που επίσης είχε τέτοιο χαρακτήρα, επονομάστηκαν «υιοί βροντής».

Δεν ήταν, λοιπόν μονάχα ο τρυφερός και σιωπηλός μύστης, που έγερνε στο στήθος του Διδασκάλου το κεφάλι, αλλά κι ένας φλογερός εχθρός και στηλιτευτής της αμαρτίας. Κι ο Ιησούς, αναμφίβολα, τον αγαπούσε τόσο πολύ, όχι μόνο για την ευαισθησία που ο Ιωάννης παρουσίαζε απέναντί του, αλλά και για τη σκληρότητα του απέναντι της αμαρτίας.

Ήταν ο διαλεκτός των διαλεκτών, αυτός που ικανοποιούσε κι ανάπαυε τον Χριστό περισσότερο από τους άλλους.

Όμως, είχε κι ο Ιωάννης κάτι στο παθητικό του. Τα ιερά Ευαγγέλια αναφέρουν δυο περιπτώσεις, κατά τις οποίες πίκρανε τον Υιό του Θεού, γεγονότα που και στα δυο ενήργησε μαζί με τον Ιάκωβο, με τον οποίο φαίνεται ότι ήταν σύμφωνος στις άστοχες εμπνεύσεις.

Το πρώτο γεγονός είναι το εξής. Κάποτε, πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα, ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι πέρασαν από ένα χωριό της Σαμαρείας, που οι κάτοικοι της, όπως είναι γνωστό, μισούσαν πολύ τους Ιουδαίους. Στο χωριό εκείνο δεν βρήκαν καθόλου ευχάριστη υποδοχή. Τότε οι δυο αδελφοί είπαν στον Κύριο:

Πες να κατέβει φωτιά από τον ουρανό και να τους κάψει.

Αλλά ο Χριστός αποκρίθηκε:

Δεν ξέρετε τίνος πνεύματος είστε.

Δηλαδή του πνεύματος του δικού μου, που είναι συγχωρητικό κι ανεξίκακο..

Το δεύτερο γεγονός είναι αυτό που ακούσαμε σήμερα. Λίγο πριν από το Πάθος, πάλι οι δυο τους, παρακάλεσαν τον Χριστό να τους βάλει στα δεξιά και στ’ αριστερά του, όταν θα ερχόταν στη βασιλεία του. Ενώ εκείνος επρόκειτο να ανέβει, αντί στον θρόνο του Δαυΐδ, στο ικρίωμα του Σταυρού. Κι εδώ, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, βλέπουμε την ίδια άγνοια του πνεύματος του Χριστού, ανακατεμένη μάλιστα τώρα με τη φιλαυτία.

Αλλά αυτά τα δυο περιστατικά, που βαρύνουν τον Ιωάννη, αποδείχνοντας την ανθρώπινη αδυναμία του, δεν μπορούν να επισκιάσουν τις άλλες του αρετές και τη λαμπρή και ξέχωρη θέση που είχε πλάι στον Σωτήρα. Για να έχει τη φανερή προτίμηση του Κυρίου ο Ιωάννης, σημαίνει ότι τα άξιζε.

Και πόσο το άξιζε αποδείχνεται κι από ένα γεγονός που είναι αδύνατο να παραβλέψει κανείς. Όταν, μετά τα σύλληψη του Ιησού, οι άλλοι απόστολοι σκόρπισαν φοβισμένοι, σαν πρόβατα που έχασαν τον τσοπάνη τους, μόνο ο Ιωάννης έμεινε κοντά του. Είναι κι ο Πέτρος, που ακολουθεί τον Χριστό, αλλά μονάχα ως την αυλή του αρχιερέως, παρασυρμένος μάλλον και παίρνοντας θάρρος από τον Ιωάννη. Εκεί, όμως, άρκεσαν δυο φιλύποπτα λόγια μιας υπηρέτριας, για να κάμουν τον Πέτρο να αρνηθεί.

Θα πει τώρα κανείς: Ο Ιωάννης ήταν γνωστός στο περιβάλλον του αρχιερέως, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο. Συνεπώς δεν ήταν τόλμη αξιέπαινη αυτό που έκαμε. Αλλά ίσα – ίσα αυτό ήταν ένας λόγος παρά πάνω για να φοβηθεί. Διότι, γνωρίζοντας τον, θα τον έπιαναν. Ύστερα, ο Ιωάννης δεν περιορίστηκε μόνο σ’ αυτό. Αλλά βρέθηκε και κάτω από τον σταυρωμένο Κύριο του μαζί με τη Θεοτόκο.

Πάνω στον Γολγοθά, ο Ιησούς του εμπιστεύτηκε τη μητέρα του, λέγοντας του: «Ιδού η μήτηρ σου». Κι η παράδοση αναφέρει ότι, ως την Κοίμηση της Παρθένου, ο Ιωάννης ήταν μαζί της.

Δεν υπήρχε πιο ωραία αντάμειψη της αφοσιώσεως του απ’ αυτήν την παρακαταθήκη, απ’ αυτή την εμπίστευση.

Αλλά και κάτι άλλο ακόμη του χάρισε ο Κύριος. Να μείνει τελευταίος απ’ όλους τους διαλέχτους του πάνω στη γη. Οι άλλοι απόστολοι, αφού κήρυξαν το Ευαγγέλιο στα πέρατα της οικουμένης, βρήκαν σύντομα ένα θάνατο μαρτυρικό. Ο Ιωάννης, όμως, έμεινε πολύν καιρό μετά απ’ αυτούς, σαν μια ευλογημένη ζωντανή θύμηση, ώσπου η νεαρή Εκκλησία να χορτάσει τη διδασκαλία ου, που ήταν τόσο φωτεινή και θερμή.

Και πάλλευκος γέροντας πια, μόλις συγκρατούμενος στα πόδια του και μη μπορώντας να ψελλίζει τίποτα άλλο παρά τη μεγάλη, λιγόλογη εντολή «Αγαπάτε αλλήλους», ευλόγησε τέλος με τρέμοντα χέρια το ποίμνιο της Εφέσου και παρέδωσε την άσπιλη ψυχή του στον δοξασμένο Κύριό του.

Λέγει. μάλιστα, η αρχαία παράδοση, ότι ο ίδιος κατέβηκε στον τάφο, έστρωσε τον μανδύα του και σφάλισε ήσυχα τα μάτια του. Κι ακόμη ότι η γη δεν τον κράτησε, αλλά μεταστάθηκε ολόσωμος στους ουρανούς σαν τον Ηλία και σαν τον Ενώχ.

Γιώργος Σαββίδης