ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

 Η πορεία του Χριστού προς το πάθος είναι μια πορεία προς τη δόξα. Μια δόξα όμως, πολύ διαφορετική από εκείνη που εμείς αντιλαμβανόμαστε. Η <δόξα> του Χριστού είναι η θεότητα του, έχει να κάνει δηλαδή με την άκτιστη ενέργεια του Θεού. Και δεν έχει κάνει με ό,τι εμείς θεωρούμε δόξα.

          Η δόξα που επιθυμούμε είναι ο έπαινος. Ζητούμε να μας δακτυλοδείχνουν στην οποιαδήποτε επιτυχία, η ανάδειξη μας σε κάποιο αξίωμα και εμείς να ναρκισσευόμαστε στην τιμή. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή είναι καθημερινή διαπίστωση.

          Ανεβαίνει ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα και έχει κάνει σχετική προειδοποίηση για το επικείμενο πάθος του. Φαίνεται όμως, τα παιδιά του Ζεβεδαίου δηλαδή ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν το βάθος των λεγομένων του και νομίζουν πως είναι μια προσχηματική κατάσταση. Αυτοί πολύ ανθρώπινα καταλαβαίνουν για μεγαλεία. Θεωρούν πως έφτασε η στιγμή της τελικής μάχης για κατάληψη εξουσίας και κάνουν μια προσπάθεια να πείσουν τον Χριστό. Τους φάνηκε εύκολο μια και θεωρούν τους εαυτούς τους ότι έχουν την εύνοια του Χριστού.

          Η προσπάθεια, που καταβάλλουν οι δύο μαθητές, για να καθίσουν στα δεξιά και αριστερά του Χριστού, παρερμηνεύοντας την έννοια της δόξας, που είχε ήδη μιλήσει, δείχνει καθαρά τα μέτρα και τα κριτήρια με τα οποία προσεγγίζουν το έργο και την αποστολή του Χριστού. Και σε τελευταία ανάλυση δείχνει και όλων των κατοπινών μας την προσέγγιση, η οποία πολλές φορές είναι επιδερμική και συμφεροντολογική. Αυτή η ψεύτικη και επίπλαστη σχέση που αποκτούμε μαζί του, προέρχεται από την λαθεμένη ερμηνεία του Προσώπου του Ιησού Χριστού.

          Το <ουκ οίδατε τι αιτείσθε> είναι αυτό το φανέρωμα των λανθασμένων επιλογών και των κριτηρίων με τα οποία προσεγγίζεται η <δόξα> του Χριστού και κατ’ επέκταση η Βασιλεία του Θεού, της οποίας οι διαστάσεις δεν μετριούνται με τη συμβατικότητα των εφήμερων μέτρων, που εμείς επιδιώκουμε μαζί και με τους επαίνους που θέλουμε να απολαύσουμε.

          Ο εωσφορικός πειρασμός της επίγειας καταξιώσεώς μας, φωλιάζει όχι μονάχα στους επονομαζόμενους ηγέτες. Βρίσκεται στην καρδιά όλων μας, μια και μέσα απ’ αυτήν οδηγούμαστε στην αυτοϊκανοποίηση και όχι στην ταπεινή και γόνιμη εκπλήρωση της αποστολής μας, που είναι η προσφορά της υπάρξεως μας στην διακονία των άλλων που είναι σε τελευταία ανάλυση αδελφοί μας, μέλη του Σώματος του Χριστού.

        Η δόξα του Χριστού είναι ο Σταυρός. Είναι η εκούσια άρση της αμαρτίας του κόσμου και προσήλωση της στο ξύλο της θυσίας, που όμως σαν άμεση συνέπεια της έχει τη δωρεά της ζωής στον κόσμο και τον άνθρωπο.

          Η φιλοδοξία του ανθρώπου και μάλιστα του Χριστιανού είναι αξιέπαινη, όταν μάλιστα συμπίπτει και με την επιθυμία να γίνει μιμητής του Χριστού μέσα από τη γνήσια εκπροσώπηση της ζωής του σ’ ένα κόσμο με τραγικά αδιέξοδα και συμβιβαστικές υποχρεώσεις. Η μαρτυρία του χριστιανού κατά συνέπεια είναι περισσότερο αναγκαία σήμερα μέσα στον κόσμο του ωχαδελφισμού και της κενότητος. Ο πιστός άνθρωπος φέρνει πάντοτε μαζί του μια γλυκύτητα που φέρνει οπωσδήποτε τη διαφορετικότητα που κάνει να ξεχωρίζει ο <καινός> κατά Χριστόν άνθρωπος, από τον <κενόν> κοσμικοποιημένο που περιπλανάται στα εφήμερα και ευτελή.

          Αδελφοί, βαδίζουμε για το Πάσχα. Το Πάσχα είναι μια διάβαση και ανάβαση, ή καλύτερα συνανάβαση, και συνδιάβαση με τον Χριστό. Ο Χριστός έχει πετάξει κάθε προσποιητή δόξα και ανεβαίνει στην άνω Ιερουσαλήμ, όχι για θρόνους και πανηγύρια, αλλά για το <εκούσιον πάθος>.

          Αν μπορέσουμε έστω και για λίγο να ξεχάσουμε τους τιμητικούς τίτλους μας, τότε μπορούμε να γευθούμε την ομορφιά της άνω Ιερουσαλήμ. Τότε πιστεύω, ότι η στάση ζωής μας δεν θα είναι ένα διάλειμμα, αλλά μια μόνιμη συμπαραμονή και συμπόρευση στην μοναδική, την ουράνια πατρίδα μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Κυριακή 14^η Απριλίου 2013

Τη σημερινή Κυριακή διαβάζεται η περικοπή που αναφέρεται στη θεραπεία του σεληνιαζιομένου νέου. Το αναφερόμενο περιστατικό του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος έγινε λίγο μετά τη θεία Μεταμόρφωση του Κυρίου και διασώζεται και από τους τρεις συνοπτικούς Ευαγγελιστές.

          Ο πατέρας του νέου μέσα στην απελπισία του οδηγεί το παιδί του στον Χριστό, την έσχατη ελπίδα του, αποζητώντας τη λύση στο δράμα που ζούσε αυτός και μαζί η οικογένειά του.

          Όμως, ο Χριστός τη στιγμή εκείνη απουσίαζε από τη συνοδεία του. Οι μαθητές που βρέθηκαν εκεί στάθηκαν ανήμποροι να κάνουν κάτι. Τι κι αν ανήκαν στο στενό κύκλο των δώδεκα μαθητών; Δεν είχαν τη δύναμη να προβούν στη λύση της τραγωδίας που διαδραματίζονταν μπροστά τους, να αποτρέψουν τη δαιμονική επιρροή που σπάραζε το νεαρό παλικάρι. Μπορεί εύκολα κανείς να αντιληφθεί τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν.

          Ο Χριστός απουσιάζει. Όλοι και όλα βρέθηκαν σε αδυναμία και αδιέξοδο.

        Η απουσία του Χριστού είναι μια θέση ζωής, που παίρνει ο άνθρωπος στην προσπάθεια αυτονομήσεως, φανταζόμενος πως έτσι είναι ελεύθερος από κηδεμονίες και δεσμεύσεις. Την ίδια όμως ώρα χαλκεύει δεσμά ανελευθερίας.

          Στο περιστατικό που αναφέρει το Ευαγγέλιο σήμερα, ο Χριστός δεν απουσιάζει γιατί κάποιος τον έδιωξε. Έχει ανέβει στο όρος Θαβώρ. Εκεί πραγματοποιείται ένα εξαίσιο γεγονός. Μια θεοφάνεια. Έδειξε στους τρεις μαθητές, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, το φως της δόξης Του . Τα χοϊκά μάτια δεν μπορούσαν να δουν σε πληρότητα το . Κάποια λίγα αντιλαμβάνονται και πέφτουν καταγής .

          Εντυπωσιασμένοι, μέσα στο δέος που τους περιβάλλει, οι τρεις μαθητές, ζητούν την παραμονή σ’ αυτήν τη μοναδική κατάσταση που γεύονται, . Ασφαλώς δεν τους άρεσε το ύψος του βουνού, ή η ομορφιά του τοπίου. Δεν ζουν ένα εξωτερικό ερέθισμα. Ζουν μια άλλη εμπειρία η οποία σημαδεύει την καρδιά, τον έσω άνθρωπο, που υφίσταται την . Απολαμβάνουν μια διαφορετική εμπειρία, που τους προξενήθηκε από τη βίωση ενός γεγονότος ξένου και διαφορετικού με τις μέχρι τότε εμπειρίες της καθημερινότητας τους.

        Και ενώ στο όρος συμβαίνει η φωτοχυσία, στους πρόποδες του Θαβώρ κυριαρχεί η απελπισία. Ζητείται θαύμα και αυτό δεν γίνεται. Λείπει ο Χριστός.

          Η παρουσία του Χριστού στη ζωή κάνει να γεμίζει με φως και χαρά η ανθρώπινη ύπαρξη. (Άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής).

          Η παρουσία του Χριστού την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή δίνει νόημα και προοπτική, γιατί ανοίγει νέες καταστάσεις, εμπειρίες που δίχως αυτή την παρουσία δεν αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος του αισθησιασμού και της νοησιαρχίας. , δίδασκε ο όσιος των ημερών μας γέροντας Πορφύριος, .

          Αντίθετα η απουσία της παρουσίας Του κάνει τραγική τη ζωή μας, χωρίς προοπτικές, με την απελπισία να είναι ο αχώριστος σύντροφος μας.

          Η απουσία του Χριστού προξενεί στασιμότητα ζωής και παρά τις φαινομενικές μας επιτυχίες, παραμένουμε χωρίς ελπίδα στην μοναξιά του κόσμου αυτού. Ζούμε όλοι μια κατάσταση που οι αρμόδιοι τη βάπτισαν . Η κρίση όμως, υπάρχει γιατί βρίσκεται σε κρίση ο ίδιος ο άνθρωπος. ,

          Όταν ο Χριστός δεν υπάρχει στη ζωή μας τότε χάνουμε την πορεία και τον προσανατολισμό μας. Το δαιμονικό στοιχείο στις ποικίλες του εκφάνσεις ταλαιπωρεί και αδειάζει την καρδιά μας. Είναι θέμα αδιαφορίας, απιστίας;

Ι.Μ.Παροναξίας

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ» ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ) ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

 «Τῇ τρίτῃ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τήν προσκύνησιν ἑορτάζομεν τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ…Τῇ αὐτοῦ δυνάμει, Χριστέ ὁ Θεός…τό τεσσαρακονθήμερον εὐμαρῶς διανύσαντες στάδιον· καί ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος»

          Αγαπητοί αδελφοί,

          Στο μέσο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, υψώνεται ο Τίμιος Σταυρός. Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και ψάλλομεν «Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα, καί τήν Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν».

          Ο Τίμιος Σταυρός είναι το νικηφόρο τρόπαιο της Εκκλησίας. Όπλον ειρήνης κατά των δαιμόνων και σύμβολο του πνευματικού αγώνος. Σήμερον Ακούσθηκε ο Κυριακός λόγος «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν». Η Ακολουθία του Χριστού, προϋποθέτει και άρση του Σταυρού «ΑΡΑΤΩ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΑΥΤΟΥ» και τούτο ως αγώνας μετανοίας και όχι απλά των θλίψεων της ζωής.

          Με την θέληση μας σηκώνουμε τον Σταυρό της μετανοίας μας. Μόνο τότε έχει λυτρωτική ενέργεια ο Σταυρός του Χριστού. Διαβάσαμε σήμερον εις το Κοντάκιο της εορτής. «Το ξύλον του Σταυρού θανάτου το κέντρον και Άδου το νίκος ελήλαται».

          Από δε το πρώτο τροπάριο των Αίνων του Τριωδίου αντιλαμβανόμαστε τους λόγους αυτής της Ιεράς Σταυροπροσκυνήσεως «Εν φωναίς αλαλάξωμεν, εν ωδαίς μεγαλύνωμεν, τον Σταυρόν τον Τίμιον, ασπαζόμενοι, και προς αυτόν εκβοήσωμεν· Σταυρέ πανσεβάσμιε, καθαγίασον ημών, τας ψυχάς και τα σώματα, τη δυνάμει σου, και παντοίας εκ βλάβης εναντίων, διατήρησον ατρώτους, τους ευσεβώς προσκυνούντας σε».

          Χριστιανοί μου,

          Προσκυνούντες τον Τίμιον Σταυρόν τον παρακαλούμε να μας ενισχύει και εις τον υπόλοιπο χρόνο της Μ. Σαρακοστής και να μας διατηρεί άτρωτους από τους διαβολικούς πειρασμούς. Ενθυμούμενοι έναν Ύμνο του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας προβληματιζόμαστε, διότι από σήμερα καλούμαστε να βαδίσουμε μαζί με τον Κύριο μας προς το πάθος και να συσταυρωθούμε μαζί Του. Και αυτό μπορεί να γίνει, μόνον αν καθαρίσουμε το πνεύμα μας από κάθε κακή σκέψη και αν νεκρώσουμε τις αμαρτωλές ηδονές της ζωής.

          Αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο Σταυρό, θα πρέπει η καρδιά μας να είναι καθαρή. Άλλωστε η θέληση και ο αγώνας μας να συμμετάσχουμε στο πάθος θα μας βοηθήσουν να λυτρωθούμε από τα αμαρτήματά μας.

          Είναι ανεξάντλητη η απολυτρωτική δύναμη, που εκπηγάζει από τον Σταυρό του Χριστού.

          Δια του Σταυρού ο Κύριος κατέκτησε τις καρδιές των ανθρώπων. Και ημείς από ευγνωμοσύνη και αγάπη δια τον υπέρ ημών σταυρωθέντα, καλούμαστε να τον ακολουθήσουμε και αφοσιωθούμε σ΄ Αυτόν μέχρι θανάτου ως Σωτήρα και Λυτρωτή.

          Εις την προς Κορινθίους επιστολή τονίζει ο Απόστολος Παύλος, ότι ο λόγος περί του Σταυρού του Κυρίου φαίνεται εις πολλούς ως μωρία και σκάνδαλο.

          Πράγματι πως είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος εις ένα, ο οποίος εσταυρώθηκε ως ληστής εν μέσω δύο ληστών;

          Κι΄ όμως. Αυτό το μωρό κήρυγμα περί του Σταυρού έκαμε όσα δεν πέτυχαν οι σοφοί και οι δυνατοί του κόσμου τούτου. Με αυτό το κήρυγμα έσβησαν τα είδωλα, οι άνθρωποι εγνώρισαν τον αληθινό Θεό, αφήσαν την αμαρτία, τον διεφθαρμένο βίο και έγιναν Άγιοι.

          Αγαπητοί αδελφοί,

          Οι Χριστιανοί είναι γνωστόν, ότι από την αρχή ωνομάσθησαν Άγιοι, διότι στερέωσαν την ζωή τους επάνω εις την πίστη προς τον Θεό και τον Υιόν του Θεού τον Ιησού Χριστό, του οποίοι η ζωή επί της γης συνεχίζει η Εκκλησία ως Σώμα Του και ως Ευαγγελιστής της αληθείας Του.

          Η προτροπή της Εκκλησίας δια την προσευχή και την νηστεία και την εξομολόγηση και την τακτική Θεία Κοινωνία γίνεται αιτία να ενδυναμώνεται και να εξασκείται η πίστη μας και να καθαρίζεται το είναι μας και να αγιοποιείται η ζωή μας.

          Εκτός τούτου η συμβουλή της Εκκλησίας δια νηστεία και προσευχή ωφελεί και το σώμα, διότι βοηθάει τον δυναμισμό και την φυσική μας αντοχή.

          Χριστιανοί μου,

          Ας μιμηθούμε τους πατέρες μας. Ας προσευχηθούμε θερμότερα. Ας κοινωνούμε συχνότερα. Ας μελετούμε το Ευαγγελίου και πνευματικά βιβλία προσεκτικότερα και ας βοηθούμε τους ασθενείς και τους πτωχούς και τα Ιδρύματα της Ιεράς Μητροπόλεως μας συστηματικότερα.

          Επιπλέον καλούμαστε, προσκυνήσαντες τον Τίμιο Σταυρό, να πυκνώσουμε τις επισκέψεις και εις του Ιερούς Ναούς μας. Να παρακολουθούμε το Απόδειπνο, την συγκινητική ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας, τις Θείες Λειτουργίες των Προηγιασμένων και ιδιαιτέρως να συμμετάσχουμε εις την Ιερά Εξομολόγηση.

          Να καθαρίσουμε τον σ αυτόν μας από την αμαρτία και να ανανεώσουμε την πίστη μας εις τον Ιησού Χριστό, τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Σωτήρα του κόσμου, Αμήν

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ) «Καί ἐξορύξαντες χαλῶσι τόν κράββατον» εκ της Ιερλας Μητροπόλεως Παροναξίας

            Δεύτερη Κυριακή των Νηστειών αγαπητοί αδελφοί, και η Αγία μας Εκκλησία μαζί με την φλογερή πίστη των φίλων του παραλύτου, όπου χάλασαν τη στέγη του σπιτιού και κατέβασαν τον άρρωστό τους στα πόδια του Χριστού, εορτάζει και τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, Επίσκοπο Θεσσαλονίκης, τον θαυματουργό.

            Ο Άγιος Νικόδημος ο Νάξιος λέγει για τον Άγιο Γρηγόριο ότι ο Θεόας μας τον έκανε φίλο του, διδάσκοντάς του τα Θεία μυστήρια και δίνοντάς του τα χαράσματα της διοράσεως και προοράσεως εκείνων που θα γίνουν μετά πολύ καιρό, ακόμα το χάρισμα της θείας συγγραφής ώστε να οδηγήσει και τους άλλους ανθρώπους στην αγάπη του Χριστού, στην αληθινή πίστη και ζωή της Ορθοδοξίας.

            Πολυβασανισμένος και εξορισμένος από τον επισκοπικό θρόνο της Θεσσαλονίκης, επέστρεφε για να στηρίξει και να υπερασπιστεί την ορθόδοξη πίστη από τις αιρετικές δοξασίες των Δυτικών χριστιανών, ως που επικράτησε η ορθότητα και αγιότητα της πνευματικής του εμπειρίας, ότι δηλαδή ο Θεός μπορεί να βιωθεί μέσα σε κάθε καθαρή και ευλογημένη καρδιά, γι΄ αυτό απέρριπτε πως Τον Θεό μπορούμε να Τον γνωρίσουμε με το μυαλό και τη λογική!

            Κάτι τέτοιο είδαμε και σήμερα στην Ευαγγελική περικοπή, όταν οι φίλοι του παραλύτου με καρδιά εμπνευσμένη από την πίστη στο Χριστό, κατορθώνουν το ακατόρθωτο για να Τον συναντήσουν.

            Με σχοινιά κατεβάζουν το ανάπηρο σώμα του φίλου τους στα πόδια Του, αξιοθαύμαστο δείγμα πίστεως και αγάπης.

            Ανοίγοντας τη σκεπή του σπιτιού οι φίλοι του παραλύτου, ανοίγουν κι ένα κομμάτι ουρανού, να φανερωθεί η αιώνια ελπίδα και βοήθεια του κόσμου, ο Σωτήρας Χριστός.

            Αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό και ήρθε ανάμεσα μας, ως δούλος και ευεργέτης, ως ξένος και λυτρωτής, αυτόν παρακαλούμε και εμείς: άνοιξε Κύριε και σε εμάς τη θεία ευσπλαχνία σου, πράυνε τα πάθη, ίασε μας από την παραλυσία της αδιαφορίας, της απιστίας του θυμού, Αμήν!

π. Σ. Τ.

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ) «Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ……ᾧ δόλος οὐκ ἐστι» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

«Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ……ᾧ δόλος οὐκ ἐστι»

           

            Αγαπητοί μου αδελφοί μεγάλη και λαμπρή η σημερινή ημέρα της εορτής της Ορθοδόξου πίστεως. Εορτάζουμε τον ερχομό της Θείας χάριτος στον κόσμο, την αρχή της αληθινής δικαιοσύνης, της αγιότητας, της φιλανθρωπίας του Θεού, στους ανθρώπους και στην κτήση όλη.

            Η «Δεξιά τοῦ Κυρίου ἐποίησε δύναμιν» και το χάος της ασέβειας, η πίκρα της αμαρτίας, τα κάθε είδους είδωλα, κατέπεσαν. Σταμάτησε κάθε φόβος και απειλή για τις ψυχές μας, ο Χριστός που είναι το φώς και το λιμάνι μας, τώρα μας καλεί· όλους ανεξαρτήτως, ήρθε και μας εξαγόρασε με το αίμα Του.

            Γι΄ αυτό και στον καθένα μας πέφτει ο κλήρος της ευθύνης, της προετοιμασίας, να απαντήσουμε στο κάλεσμα που μας απευθύνει, διά της αγίας Του Εκκλησίας.

            Αυτό έκανε και ο Ναθαναήλ, προετοιμαζόταν πνευματικά, μελετούσε τις Γραφές, προσευχόταν, καθάριζε την ψυχή του, για να συναντήσει τον Δημιουργό του. Ο Κύριός μας γνωρίζει την εσωτερική του ζωή, βλέπει την εργασία που κάνει για να μάθει την αλήθεια, την δικαιοσύνη και την αγάπη του Θεού. Είναι άδολος, απονήρευτος, αληθινός Ισραηλίτης, γη έτοιμη για να πέσει ο σπόρος Του.

            Σε είδα λέγει στον Ναθαναήλ, κάτω από τη συκιά, αθέατο από την σχόλη και μέριμνα του κόσμου, σε είδα γεμάτο κατάνυξη και πόθο ιερό, συνετό και με απλότητα. Και ο λόγος αυτός του Χριστού μας, η φωνή Του που ανέστησε νεκρά σώματα όπως ο Λάζαρος αλλά και νεκρές ψυχές όπως ο ληστής και η πόρνη, φτάνει στην έτοιμη καρδιά του.

            «Πιστεύω Κύριε ὅτι Ἐσύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ». Ομολογεί αμεσως, αφού ένιωσε πως έχει μπρστά του την αλήθεια και την δικαιοσύνη, πως Αυτός που του μίλησε είναι η Αυτοαγάπη, ο Σωτήρας των ψυχών, και θέλει να γίνει αμέσως μαθητής Του.

            Αν θέλουμε αδελφοί μου να γνωρίσουμε και εμείς τον Χριστό, πρέπει να στολίσουμε την ψυχή μας με την αρετή της απλότητος και της απονήρευτης καρδιάς, διότι ο ίδιος ο Κύριός μας είπε: «Μακάριοι, εὐτυχισμένοι δηλαδή, όσοι είναι καθαροί στην καρδιά, γιατι αυτοί θα δουν τον Θεό»

"Όταν δε νηστεύητε μη γίνεσθε ώσπερ οι υποκριταί..."

Αγαπητοί μου αδελφοί, βρισκόμαστε στο κατώφλι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μπροστά στα πνευματικά αγαθά, τις «αἰώνιες αλήθειες» όπως τις ονομάζει η αγία μας Εκκλησία.Μας δίνει το χέρι Του, ο Κύριός μας, να διαβούμε την περίοδο της Σαρακοστής και να βγούμε από την έρημη γη των παθών μας, του φοβερού εγωισμού, της κάθε αμαρτωλής μας επιθυμίας, στην εύφορη γη της αγάπης και της ειρήνης του αναστημένου Χριστού, το Πάσχα.

Η Εκκλησίας μας έχει την εμπειρία να μας οδηγήσει σωστά, χωρίς ακρότητες, αναπτύσσοντας στον καθένα μας κατά το μέτρο του, τά χαρίσματα που έχει. Έτσι πρώτα μας μιλάει για τη Νηστεία, την οποία συνδέει με την υποκρισία και την επίδειξη, που είναι η πιο μεγάλη αμαρτία.

Είναι ψεύτικος ο αγώνας που γίνεται όταν θέλουμε να αρέσουμε στους άλλους ανθρώπους και ματαιοπονούμε διότι αποκτούμε και άλλες πνευματικές ασθένειες όπως ο θυμός και η κατάκριση, αν κάποιος για παράδειγμα δεν εκτιμήσει αυτόν τον «υποκριτικό μας αγώνα» τότε γινόμαστε θηρία, χωρίς ευσπλαχνία και συγχώρεση και προσθέτουμε μεγάλη πίκρα και στεναχώρια στην ψυχή μας.

Η νηστεία φαίνεται ότι δεν είναι σκέτη αλλαγή τροφής, αλλά ολοκληρωτικό δώσιμο στην υπακοή του Σωτήρος Χριστού.

Τι ωφέλησε αγαπητοί μου, τους πρωτοπλάστους η χωρίς κόπο και μέριμνες ζωή μέσα στον Παράδεισο, αφού έγιναν ράθυμοι και απίστησαν στον Θεό, και κατεφρόνησαν και παρέβησαν την εντολή Του· που ήταν βέβαια εντολή νηστείας;

Έτσι και σε εμάς η εντολή του Χριστού για Νηστεία, είναι στην ουσία της εντολή πίστης, ευλογίας και αγιασμού, είναι άρνηση του κακού μας εαυτού και παράδοση στην αγαθότητα του Θεού Πατέρα μας. Όλα είναι δυνατά σε αυτόν που αφήνεται στην πρόνοια του Κυρίου μας, γι΄ αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος μας τονίζει: «Πές μου αδελφέ τι αποκομίζεις από τη νηστεία που κάνεις; Γιατι κι ο γεωργός, γι αυτό σπέρνει για να θερίση. Κι ο καραβοκύρης, γι αυτό σχίζει τα πέλαγα, για να γεμίσει το αμπάρι. Μη μου λες τόσες μέρες νηστεύω, κρασί δεν πίνω, δεν πηγαίνω σε διασκεδάσεις. Άλλά δείξε αν, ενώ ήσουν οξύθυμος, έγινες πράος. αν μεθάς με την οργή, τι σημασία έχει που δεν πίνεις; Αν φθονείς, τι ωφέλεια έχεις που νηστεύεις;

Δεν σε ρωτώ τι τραπέζι στρώνεις, αλλά αν άλλαξες ψυχή».

Κυριακή της Τυροφάγου-εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

πηγή

Κυριακή της Τυροφάγου «Ὅταν δέ νηστεύητε μη γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί…»εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Αγαπητοί μου αδελφοί, βρισκόμαστε στο κατώφλι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μπροστά στα πνευματικά αγαθά, τις «αἰώνιες αλήθειες» όπως τις ονομάζει η αγία μας Εκκλησία.

            Μας δίνει το χέρι Του, ο Κύριός μας, να διαβούμε την περίοδο της Σαρακοστής και να βγούμε από την έρημη γη των παθών μας, του φοβερού εγωισμού, της κάθε αμαρτωλής μας επιθυμίας, στην εύφορη γη της αγάπης και της ειρήνης του αναστημένου Χριστού, το Πάσχα.

            Η Εκκλησίας μας έχει την εμπειρία να μας οδηγήσει σωστά, χωρίς ακρότητες, αναπτύσσοντας στον καθένα μας κατά το μέτρο του, τά χαρίσματα που έχει.

            Έτσι πρώτα μας μιλάει για τη Νηστεία, την οποία συνδέει με την υποκρισία και την επίδειξη, που είναι η πιο μεγάλη αμαρτία.

            Είναι ψεύτικος ο αγώνας που γίνεται όταν θέλουμε να αρέσουμε στους άλλους ανθρώπους και ματαιοπονούμε διότι αποκτούμε και άλλες πνευματικές ασθένειες όπως ο θυμός και η κατάκριση, αν κάποιος για παράδειγμα δεν εκτιμήσει αυτόν τον «υποκριτικό μας αγώνα» τότε γινόμαστε θηρία, χωρίς ευσπλαχνία και συγχώρεση και προσθέτουμε μεγάλη πίκρα και στεναχώρια στην ψυχή μας.

            Η νηστεία φαίνεται ότι δεν είναι σκέτη αλλαγή τροφής, αλλά ολοκληρωτικό δώσιμο στην υπακοή του Σωτήρος Χριστού.

            Τι ωφέλησε αγαπητοί μου, τους πρωτοπλάστους η χωρίς κόπο και μέριμνες ζωή μέσα στον Παράδεισο, αφού έγιναν ράθυμοι και απίστησαν στον Θεό, και κατεφρόνησαν και παρέβησαν την εντολή Του· που ήταν βέβαια εντολή νηστείας;

            Έτσι και σε εμάς η εντολή του Χριστού για Νηστεία, είναι στην ουσία της εντολή πίστης, ευλογίας και αγιασμού, είναι άρνηση του κακού μας εαυτού και παράδοση στην αγαθότητα του Θεού Πατέρα μας. Όλα είναι δυνατά σε αυτόν που αφήνεται στην πρόνοια του Κυρίου μας, γι΄ αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος μας τονίζει: «Πές μου αδελφέ τι αποκομίζεις από τη νηστεία που κάνεις; Γιατι κι ο γεωργός, γι αυτό σπέρνει για να θερίση. Κι ο καραβοκύρης, γι αυτό σχίζει τα πέλαγα, για να γεμίσει το αμπάρι. Μη μου λες τόσες μέρες νηστεύω, κρασί δεν πίνω, δεν πηγαίνω σε διασκεδάσεις. Άλλά δείξε αν, ενώ ήσουν οξύθυμος, έγινες πράος. αν μεθάς με την οργή, τι σημασία έχει που δεν πίνεις; Αν φθονείς, τι ωφέλεια έχεις που νηστεύεις; Δεν σε ρωτώ τι τραπέζι στρώνεις, αλλά αν άλλαξες ψυχή»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ « Ἐφ΄ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

« Ἐφ΄ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων,

ἐμοί ἐποιήσατε»

            Αγαπητοί μου αδελφοί το ιερό ευαγγέλιο άνοιξε σήμερα σε όλους μας, το βιβλίο των γεγονότων που θα συμβούν κατά το τέλος του κόσμου και της ανθρωπότητας.

            Τίποτα δεν θα φαίνεται τερατώδες και απόκοσμο, καμία ενάντια δύναμη δεν θα μπορέσει να σταματήσει το σωτήριο έργο του Θεού. Όμως ο Κύριος βάζει το σπουδαιότερο γεγονός για να κρίνει την αιώνια παρουσία μας ή τον αιώνιο χωρισμό μας, μαζί Του: Το γεγονός της αγάπης.

            Αυτή την αγάπη που ο ίδιος μας έδειξε, θα την ζητήσει ρητά, αν την δείξαμε και την δώσαμε και εμείς στον διπλανό μας.

            Σε αυτή τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, θα σταθούμε στο φοβερό βήμα Του, για να δώσουμε λόγο γι΄ αυτό τον πρωταρχικό και μεγάλο μας χρέος: Αν αγαπήσαμε τον αδελφό μας! Τελικά η αγάπη θα είναι ο κριτής.

            Βέβαια σήμερα η έννοια της αγάπης διαστρεβλώθηκε, υπερίσχυσε η αφηρημένη έννοια της αγάπης έτσι για το «καλό» ή από μια γραφική και ψυχρή στάση μιας θρησκευτικότητας. Στο όνομα της ανθρώπινης δικαιοσύνης, την ξεχνάμε.

            Φαίνεται όμως ότι ο Χριστός γνωρίζει την ασθένειά μας, καταλαβαίνει την αδυναμία μας να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπό μας γι΄ αυτό μας λέει στο άγιο Ευαγγέλιό Του: «Ἐπείνασα…ἐδίψασα…ἠσθένησα…ἐν φυλακῆ ἤμην». Αυτό δείχνει αγαπητοί μου πως ο Χριστός ταυτίστηκε με τον κάθε άνθρωπο· και έτσι η χριστιανική αγάπη γίνεται η «ἀδύνατη δυνατότητα» του να βλέπεις, να αναγνωρίζεις, να συναντάς Τον Χριστό σε κάθε άνθρωπο.

            Όσοι παραβλέπουν και περιφρονούν αυτούς τους ελαχίστους αδελφούς Του, παραβλέπουν και περιφρονούν Τον ίδιο.

            Καιρός να αρχίσουμε. Να γίνουμε εύσπλαχνοι, ελεήμονες, καταδεκτικοί μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και την ανημποριά. Ασθενείς, φτωχά παιδιά, άποροι, γέροντες και γερόντισσες, περιμένουν μια επίσκεψη, μια φροντίδα, ένα χαμόγελο, που θα τους ζεστάνει την καρδιά. «Οἱ ἐλάχιστοι μᾶς δεῖχνουν τη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Κυριακή 3^η Μαρτίου 2013

«Εἶπε δέ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ ἥμαρτον»

Αγαπητοί μου αδελφοί, η σημερινή Ευαγγελική περικοπή μας παρουσιάζει την συμπεριφορά δύο υιών, δύο αγοριών που θα γίνουν αφορμή να απομακρυνθούν από τον πατέρα τους, που εδώ συμβολίζει τον ουράνιο Πατέρα μας δηλαδή τον Θεό.

Ο μικρότερος όμως αδελφός παρότι σκόρπισε την περιουσία, που του έδωσε ο πατέρας του, κέρδισε με την μετάνοια του πάλι μια θέση κοντά σε αυτόν. Ενώ ο πρεσβύτερος έμεινε ανελέητος.

Η πρώτη λέξη, η πρώτη αληθινή διαπίστωση που κάνει για τη ζωή του είναι το ήμαρτον. Ένιωσε την αμαρτία ως το μεδούλι του, η καρδιά του χωρίστηκε από κάθε αγαθό, το κάθε κακό που έκανε τον πλήγωσε, δαπάνησε όλες τις δυνάμεις του, και τώρα νιώθει πείνα μεγάλη στη «χώρα ἐκείνη».

Οι πολίτες σε αυτή τη χώρα δεν έχουν καμιά διάθεση να τον βοηθήσουν, δεν θέλουν να ξεφύγει από την εξαθλίωση, τον θέλουν βοσκό χοίρων, τον σπρώχνουν όλο και πιο χαμηλά.

Ο νέος όμως το αντιλαμβάνεται, νιώθει την φτώχεια του, θέλει να χορτάσει με αλήθεια και όχι με ψέματα, με αγάπη και όχι με πονηριά. Ανάμεσα στην κάθε λογής αμαρτία και ασωτία, την οποία συμβολίζουν οι χοίροι, πεθύμησε την στοργή του πατέρα.

Πώς να ξεκινήσει για το σπίτι του, τι δικαιολογίες να βρει, πώς να μιλήσει για την τρομακτική του κατάσταση;

«Πάτερ ἥμαρτον» φώναξε πρώτα μέσα του, και αυτή η φωνή έγινε δρόμος για την επιστροφή στο πατρικό του σπίτι.

Και ο πατέρας με την μεγάλη και απόλυτη αγάπη περιμένει, γιατί αυτός είναι ο Θεός μας και κάνει την μετάνοια μεγάλη χαρά και παράκληση την άσωτη ζωή. Μας ανυψώνει και μας βγάζει από τα αδιέξοδα της φιλαυτίας μας, μας δίνει ξανά τα δικαιώματα μας στη ζωή, βάζοντας μας δακτυλίδι· και μας αγαπάει με μια αγάπη παραδεισένια και αιώνια, Αμήν!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

«Ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται»
Αγαπητοί μου αδελφοί,

           Στην ωραία και ψυχικά ωφέλιμη ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου, την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου θεμελιώνεται η μεγάλη διδασκαλία, που καλείται αρετή της ταπεινοφροσύνης, στο μεγάλο χριστιανικό οικοδόμημα της σωτηρίας του ανθρώπου. Δύο άνθρωποι πήγαν να προσευχηθούν στο Ιερό, ο ένας ο Φαρισαίος, άνθρωπος εγωϊστής και υπερήφανος, και ο άλλος Τελώνης, άνθρωπος που αναλογίζεται το βάρος των αμαρτιών του, κτυπά το στήθος του, κλαίει και λέγει μετά πολλών δακρύων «ο Θεός ιλασθητί μοι τω αμαρτωλώ».
           Και γεννάται το ερώτημα ποίων, εκ των δύο εκείνων ανθρώπων, η προσευχή έγινε δεκτή από τον Θεό, ή με άλλα λόγια ποιος κατέβηκε δικαιωμένος, από τον τόπο της προσευχής, το ναό του Σολομώντος, ο υπερήφανος και αλαζόνας Φαρισαίος, ή ο ταπεινός και συντετριμμένος τη καρδία Τελώνης, ασφαλώς ο Τελώνης.
Τον Τελώνη δικαιώσας και την Χαναναίαν ελεήσας, ο Δίκαιος Κριτής, ο Κύριος της Δόξης Χριστός, ο Οποίος ήλθε εξ’ ουρανού να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια είπε το, «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται».
Ταπεινοφροσύνη, η μεγάλη αυτή υψοποιός χριστιανική αρετή, είναι η βαθειά συναίσθηση της ατέλειας και αναξιότητας του ανθρώπου απέναντι του τελείου Θεού. Η ταπεινοφροσύνη είναι η πρώτη και κυρία βάση της ύψωσης και της σωτηρίας του ανθρώπου και κατά συνέπεια το θεμέλιο και η βάση όλων των χριστιανικών αρετών και της αληθινής χριστιανικής ζωής.
           Αυτή ακριβώς την διαπίστωση την βλέπει με τα μάτια της ψυχής του, ο καθαρός στη καρδία άνθρωπος, στους λόγους του Σωτήρα Χριστού, «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι , ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών». Μακάριοι είναι εκείνοι που συναισθάνονται, όπως ο Τελώνης, την πνευματική τους πτώχεια, και τα πάντα τα αποδίδουν στο Θεό, τον Δημιουργό του παντός ζητούντες την χάρη και την ευλογία Του, με ταπείνωση, με υπομονή και εγκαρτέρηση.
Η μεγάλη αρετή της ταπείνωσης και τους αμαρτωλούς δικαιώνει, ως τον τελώνη, ως τον ληστή, ως την πόρνη και την αιμορροούσα γυναίκα, αλλά και τους δικαίους προφυλάσσει από την αμαρτία και τις προσευχές τους τις μεταφέρει στον θρόνο του Παντάνακτος Θεού.
           Ο ταπεινός άνθρωπος δια της υπομονής και της εγκαρτέρησης γίνεται φίλος Χριστού και αποκτά το «γνώθι σ’ αυτόν», πού είναι πράγμα δύσκολο να γνωρίζει, ζητά όμως με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, δια της προσευχής να προαχθεί ηθικά και να γίνει άξιος μαθητής Εκείνου, «όστις είναι ο πράος και ταπεινός τη καρδία».
Ο ταπεινός στην καρδιά άνθρωπος συναισθανόμενος τις αμαρτίες του προσπίπτει ταπεινά ενώπιον του αγαθού Θεού και λαμβάνει την θεία χάρη, διότι ο Θεός «επί πάντα ταπεινόν επιβλέπει και τους ταπεινούς τω πνεύματι σώζει», ενώ απεναντίας «πάντα υψηλοκάρδιον, ως ακάθαρτον αποστρέφεται και οφθαλμούς υπερηφάνων ταπεινοί».
Έτσι ο υπερήφανος, ο αλαζών, ο εγωιστής, πέφτει και συντρίβεται υπό το βάρος της υπερηφάνειας του, της αλαζονείας του, του εγωισμού του, ενώ ο ταπεινός εργάζεται το αγαθό, το καλό, την αρετή και υψώνεται και προάγεται κατά Χριστό και συγχρόνως αποδίδει στο Θεό την ηθική του αξία και ικανότητα, διότι παρ Αυτού έλαβε τα πάντα. «Τι έχεις, ό ούκ έλαβες » λέγει ο Απόστολος Παύλος.Η ταπεινοφροσύνη είναι «το θεμέλιον της αγιότητος», μας λέγει ο άγιος Κυπριανός «θεμέλιός εστι της καθ’ ημάς φιλοσοφίας» και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει, χωρίς την αληθινή ταπεινοφροσύνη δεν είναι δυνατό να υπάρχει χριστιανική αρετή και μάλιστα μετάνοια, μετάνοια ειλικρινή, ως αυτή του Τελώνη της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι, ο ταπεινός στην καρδιά άνθρωπος κερδίζει τον Χριστό, την άκρα Ταπείνωση και γίνεται φίλος Χριστού.Μετάνοια, είναι και λέγεται η ανακαίνιση της ψυχής του αμαρτωλού ανθρώπου, η μεταβολή των φρονημάτων και αισθημάτων του χριστιανού σύμφωνα με τον άγιο νόμο του ευαγγελίου.«Η αμαρτία, ως λέγει ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης, εστίν η ανομία» και παράβαση κατ’ ακολουθία των αγίων εντολών του Θεού και φοβερά συνέπεια αυτής είναι να απομακρύνει και τελικά να αποχωρίζει τον άνθρωπο από το φως και τη ζωή και να τον ρίπτει στο σκότος και τον θάνατο, τον πνευματικό θάνατο.
Αδελφοί μου,
Ας επιδείξουμε και εμείς, λοιπόν, ταπείνωση και ειλικρινή μετάνοια, ως ο Τελώνης για να δυνηθούμε να λάβουμε παρά του Δωρεοδώτου Θεού, Πατρός των Φώτων, παρά του Οποίου πάσα δόσης αγαθή και πάν δώρημα τέλειο, την πνευματική μας ανύψωση και αποκατάστασή μας στην άνω Αυτού βασιλεία.
Η Εκκλησία μας από σήμερα μας εισαγάγει στην κατ’ εξοχή περίοδο της ταπείνωσης, της μετάνοιας, και της προσευχής, που είναι η περίοδος του Τριωδίου και μας καλεί λέγοντας δια του υμνωδού της «της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ορθρίζει γάρ το πνεύμα μου, προς ναόν τον άγιον σου, ναόν φέρον του σώματος όλον εσπιλωμένον, αλλ’ ως οικτίρμων κάθαρον, ευσπλάχνω σου ελέει».ΑΜΗΝ!

π. Χ.Φ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματ. κβ’, 35-46)«Εὖ δοῦλε ἀγαθέ· ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω». εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

«Εὖ δοῦλε ἀγαθέ· ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω».

Ὁ ὡραῖος σημερινὸς παραβολικὸς θεῖος λόγος, ἀδελφοί μου, μᾶς ὁμιλεῖ περὶ ἀνθρώπου ποὺ ἀναχωρεῖ γιὰ ταξίδι καὶ λίγο πρὶν φύγη «ἐκάλεσε τοὺς ἴδιους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἓν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν». Ἐμπιστεύτηκε δηλαδὴ ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς, (γιατί αὐτὸς εἶναι ὁ ἀναχωρήσας τῆς παραβολῆς ἄνθρωπος), ποὺ ἦλθε στὴ γῆ, μᾶς ἔσωσε ἐκ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ πρὶν ἀναληφθῆ στοὺς οὐρανούς (μᾶς ἐμπιστεύθηκε) διὰ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του τὰ ὑπάρχοντά Του, τὰ τάλαντά Του γιὰ τὴν πνευματική μας συντήρηση καὶ αὔξηση καὶ σωτηρία.

Ποιὰ ἀλήθεια εἶναι τὰ τάλαντα τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς παρέδωσε; Εἶναι οἱ πνευματικὲς καὶ σωματικὲς ἱκανότητες καὶ δυνάμεις, εἶναι οἱ ἀρετές: ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα, ἡ σοφία, ἡ γνώση, ἡ ἐλευθερία, ἡ θέληση, ἡ δύναμη, ἡ ἀγάπη, ἡ πραότητα, τὸ κάλλος, ἡ ὑγεία, ἡ φωνή, ἡ σχέση καὶ ἡ ἐπικοινωνία μετὰ τοῦ Θεοῦ, οἱ φυσικὲς καὶ ἠθικὲς ἱκανότητες, οἱ ἔμφυτες δεξιότητες καὶ τὰ προτερήματα. Αὐτὰ τὰ χαρίσματα, τὰ τάλαντα τοῦ Θεοῦ, πνευματικὰ καὶ σωματικά, μᾶς τὰ ἐμπιστεύτηκε ὡς πνευματικὸ κεφάλαιο καὶ αὐξητικὴ παρακαταθήκη καὶ «ἤλπιζεν» στὴν ἐλεύθερη φιλοτιμία μας, νὰ τὰ καλλιεργήσουμε, νὰ τὰ αὐξήσουμε, νὰ τὰ πολλαπλασιάσουμε καὶ γιὰ τὴν δική μας ὠφέλεια ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν διακονία τοῦ πλησίον, καὶ τέλος γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Κανένα δὲν ἄφησε ὁ Θεὸς χωρὶς προῖκα, χωρὶς τάλαντα.

Ὅλους τοὺς προίκισε,τοὺς κόσμησε, τοὺς ἐφοδίασε μὲ τὰ τάλαντά Του. Ὁ δωρεοδότης Κύριος «ἐν ἑκάστῳ διαιρεῖ τὰ χαρίσματα» καὶ χορηγεῖ τάλαντα καὶ χαρίσματα στοὺς ἀνθρώπους, τὰ λογικὰ αὐτὰ πλάσματά Του, καὶ δίνει προῖκα τὰ κατὰ δύναμιν στὸν καθένα μας «καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος».

Πῶς ὅμως, ἐυσεβείς μου Χριστιανοί, χρησιμοποιοῦμε τοὺς θησαυροὺς καὶ τὰ τάλαντα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ; Οἱ δυὸ πρῶτοι ἐργάσθηκαν φιλοτίμως ἐπὶ τῶν ταλάντων ποὺ ἔλαβαν, τὰ αὔξησαν καὶ τὰ διπλασίασαν. Φάνηκαν ἄξιοι τοῦ Κυρίου τους καὶ ἐκείνων ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε, δηλ. τῶν χαρισμάτων, καὶ μὲ αἴσθηση εὐθύνης Τὸν περίμεναν, γιὰ νὰ τοῦ ἀποδώσουν λογαριασμό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριός Τους, ὅταν «συναίρῃ λόγον μετ᾿ αὐτῶν», τοὺς ἐπαινεῖ καὶ τοὺς ὑπόσχεται νὰ τοὺς καταστήση κυρίους ἐν τῇ Βασιλεία Του. «Εὖ δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ. Ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω». Ὁ τρίτος δὲν ἐργάσθηκε, γιὰ νὰ ἀναδείξη τὸ χάρισμα, τὸ τάλαντό του. Ἔσκαψε στὴ γῆ καὶ τὸ ἔκρυψε. Δὲν τὸ χρησιμοποίησε οὔτε γιὰ τὸν ἑαυτό του, οὔτε γιὰ τὸν διπλανό του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ζητῆ λογαριασμό, τὸν χαρακτηρίζει «πονηρὸ καὶ ὀκνηρὸ» καὶ διατάσσει νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὸ τάλαντο καὶ νὰ τὸ δώσουν σὲ αὐτὸν ποὺ ἔχει τὰ ἄλλα, γιατί ἀπεδείχθη ὅτι δὲν εἶχε καμμία πρόθεση καὶ διάθεση οὔτε νὰ δεχθῆ τὸ τάλαντο-χάρισμα οὔτε νὰ τὸ καλλιεργήση, καὶ γι᾿ αὐτὸ περιφρονητικὰ τὸ ἔκρυψε στὴ γῆ καὶ ἐπὶ πλ  έον βρίζει καὶ συκοφαντεῖ τὸν χορηγό.

Ὅταν ὁ χριστιανὸς διαπιστώση τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά του, τότε ἀρχίζει ἡ ἀξιοποίηση τοῦ ταλάντου καὶ ἡ προσπάθεια τοῦ πολλαπλασιασμοῦ του. Γιατί, ἂν ἀδρανήσουμε, καὶ τὸ τάλαντον θὰ ἀφαιρεθῆ καὶ ἡ θεία δικαιοσύνη θὰ παρέμβη γιὰ τὴν ἀμέλειά μας· «τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ». Ἐκεῖνο ποὺ μένει λοιπὸν ὡς καθῆκον χωρὶς διακοπὴ εἶναι ἡ ἀντικειμενικὴ ἀξιολόγηση τῶν χαρισμάτων μας καὶ ἡ κατὰ τὸν καλλίτερο τρόπο ἀξιοποίησή τους. Γιατί αὐτὴ ἡ ἀξιοποίηση μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὸν οὐράνιο προορισμό μας. Ἡ θέση μας στὴν αἰωνιότητα βρίσκεται μέσα στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας. Τὸ τάλαντον πολλαπλασιαζόμενο γίνεται τὸ μέσον, διὰ τοῦ ὁποίου ἀξιούμεθα τῆς μακαρίας φωνῆς «εὖ δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ» καὶ προξενεῖ πολλαπλάσια ἀνταπόδοση· «ἐπὶ ὀλίγα ἧς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω». Ἀδελφοί, ἐπίκαιρος ὁ ἱερὸς ὑμνωδός, ὅταν συνιστᾶ· «τοῦ κρύψαντος τὸ τάλαντον τὴν κατάκρισιν, ἀκούσασα ψυχή, μὴ κρύπτε λόγον καὶ χάρισμα Θεοῦ». ΑΜΗΝ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματ. κβ’, 35-46) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Μεταξύ των προσώπων τα οποία συνομίλησαν με το Χριστό ήταν και ένας νομικός. Αυτός ο νομικός, με διάθεση να πειράξει τον Κύριο, τον ρώτησε ποια είναι μεγάλη εντολή στο Μωσαϊκό Νόμο. Ο Κύριος τότε του είπε, « Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου· αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή. δευτέρα δε ομοία αυτή· αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. εν ταύταις ταίς δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται ». Ας επαναλάβουμε αυτά τα λόγια του Κυρίου με σημερινά λόγια. Να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη τη διάνοιά σου. Αυτή είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε εντολή όμοια με αυτή είναι, να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Επάνω στις δύο αυτές εντολές όλος ο νόμος και οι προφήτες στηρίζονται. Οι εντολές αυτές φανερώνουν τα καθήκοντα, τα οποία έχουν οι άνθρωποι στη ζωή τους. Το πρώτο καθήκον είναι η αγάπη προς το Θεό, τον Οποίον κάθε άνθρωπος οφείλει να αγαπά και να σέβεται. Ο σεβασμός αυτός δε σημαίνει ότι πρέπει κανείς να πειθαρχεί μηχανικά στο θέλημα του Θεού, αλλά να πειθαρχεί κινούμενος από αγάπη και πίστη. Τα καθήκοντα του ανθρώπου προς το Θεό μεταφράζονται μέσω των εντολών τις οποίες πρέπει να εφαρμόζει κάθε πιστός στη ζωή του.

Ο νομικός ζητάει το όχημα για τη μεγάλη πτήση στο διάστημα, για την κατάκτηση του Ουρανού. Και ό Κύριος του υπογραμμίζει, πώς δεν θα κατακτήσει τον Ουρανό, εάν προηγουμένως δεν κατακτήσει τη γη. Το ουράνιο όχημα δεν απογειώνεται παρά μονάχα από γήινο διάδρομο. Την ανυψωτική δύναμη την τροφοδοτεί μονάχα ή φλόγα και το πύρωμα της αγάπης. Αν ατενίζεις τον ουρανό χωρίς να κοιτάζεις και τη γη, μεταθέτεις και δεν λύνεις το πρόβλημα. Έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα άλλης ζωής, άλλα αυτής εδώ της ζωής. Το εισιτήριο του ουρανού εκδίδεται στη γη. Ο κίνδυνος καιροφυλακτεί σε κάθε μας βήμα. Να ποθούμε τον Ουρανό και να λησμονούμε τη γη. Να παίρνουμε λανθασμένο δρόμο, πού δεν βγάζει πουθενά. Γιατί ξεχνάμε το μυστικό, πού μας αποκάλυψε ό ίδιος ό Θεός, πού έγινε άνθρωπος για τούς ανθρώπους. Και το μυστικό αυτό μας λέει, πώς θα αγαπήσεις τον πλησίον σου, για να έχεις ζωή αιώνια.

Αλλά ποιος είναι αυτός ο πλησίον, που αντί να τον ευεργετήσουμε μας ευεργετεί; Η μάλλον αυτός, πού τον ευεργετούμε με το τίποτα και μας ανταποδίδει το πάν; Αυτός πού τού προσφέρουμε το προσωρινό και μας εξασφαλίζει το αιώνιο; Του δίνουμε κάτι από τη γη και μας προσφέρει ολόκληρο τον Ουρανό;

Ποιος είναι ο πλησίον; Αυθόρμητα έρχεται η απάντηση, είναι αυτός που βρίσκεται κοντά μας. Ποιος όμως είναι κοντά μας; Η τοπική απόσταση αρκεί; Αυτός που είναι κοντά μας τοπικά, σωματικά είναι και ψυχικά; Ο γείτονας μας, ο συνάδελφος μας, ο συνεργάτης μας, ο συμμαθητής μας, ο αδελφός μας, είναι κοντά μας. Είναι όμως και μέσα στην καρδιά μας; Αν δεν είναι κοντά στην καρδιά μας, όσο πλησίον κι αν βρίσκεται, θα στέκεται πολύ μακριά μας.

Αυτό μας τονίζει ιδιαίτερα ό Κύριος με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν πλησίον μας. Όλες οι αποστάσεις πρέπει να εκμηδενισθούν. Και το ανυπέρβλητο παράδειγμα μας το έδωσε ό ίδιος, αφού εκμηδένισε την άπειρη απόσταση, πού μας χώριζε. «"Εκλινεν ουρανούς και κατέβη», για να γίνει πλησίον μας.Ποιά, αλήθεια, απόσταση χώριζε τον Θεό από τον άνθρωπο; Και ή απόσταση αυτή είχε γίνει αγεφύρωτη από την αμαρτία. Και ό Θεός κατάργησε αυτή την απόσταση. Και ήλθε ανάμεσα μας. Κάτι ασύλληπτο. Ήλθε μέσα μας με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.

Ο Θεός καταργεί τις αποστάσεις και έρχεται μέσα μας! Και μείς δυσκολευόμαστε να πλησιάσουμε τούς συνανθρώπους μας και να καταργήσουμε τις αποστάσεις, πού ό νοσηρός εγωισμός μας δημιουργεί. Ποιος άλλος δημιουργεί τις αποστάσεις; Τοπικιστικές είναι αυτές; Φυλετικές; Κοινωνικές διαφορές λέγονται; Χάσμα γενεών χαρακτηρίζονται; Φύλου και ηλικίας; Όλες έχουν μια και μόνη αιτία, τον εγωισμό. Την απουσία, δηλαδή, της αγάπης.

Μπήκε η αγάπη; Καταργήθηκαν αμέσως οι διαφορές και οι αποστάσεις. Ακριβώς γιατί ή αγάπη πλησιάζει τις καρδιές. Και όταν πλησιάζουν οι καρδιές, πέφτουν οι διαφορές και εξαφανίζονται οι αποστάσεις. Τότε πλησίον δεν είναι μονάχα οι κοντινοί, αλλά και οι μακρινοί. Όλη ή γη γίνεται μια γειτονιά, μια οικογένεια, ένα σπίτι. Γινόμαστε όλοι αδελφοί. Είμαστε όλοι αδελφοί. Αυτό θα πει πλησίον και αυτό θα πει αγάπη. Να αγαπάς σημαίνει να κάνεις πλησίον τον κάθε άνθρωπο είτε στη γειτονιά σου ζει είτε στην άλλη άκρη του κόσμου κατοικεί.

Ο νομικός έθεσε στον Ιησού ένα μεταφυσικό πρόβλημα και περίμενε μια ανάλογη απάντηση. Ό Κύριος τον προσγειώνει. Τού δίνει μια ανθρώπινη, στην κυριολεξία, απάντηση και τού λύνει το πρόβλημα. Ό δρόμος, πού οδηγεί στον Θεό, περνάει από τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον δρόμο της αγάπης. Δεν υπάρχει άλλος νόμος από την εντολή της αγάπης. Όταν εφαρμόζεται ό νόμος της αγάπης, της αγάπης τού Χριστού, τότε όλα τακτοποιούνται. Γιατί ή αγάπη αυτή είναι «πλήρωμα νόμου».

Κάτι περισσότερο. Η αγάπη είναι μίμηση Θεού. Ο Θεός είναι αγάπη. Και ο άνθρωπος, πού αγαπάει, προχωρεί από το «κατ' εικόνα» στο «καθ^’ όμοίωσιν Θεού», για το όποιο είναι δημιουργημένος. Ό άνθρωπος γίνεται αληθινός άνθρωπος, γιατί γίνεται «κοινωνός θείας φύσεως». Έτσι, όχι απλώς εξανθρωπίζεται , θεώνεται. Ζει κιόλας την αιωνιότητα.

Η αγάπη λοιπόν προς τον πλησίον είναι αναγκαία και δεν μπορεί κανείς να λέει ότι αγαπάει το Θεό, αν δεν αγαπάει τον πλησίον του. Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, πώς μπορεί να αγαπάει κάποιος το Θεό που δεν τον βλέπει, όταν δεν αγαπάει τον πλησίον του που βλέπει; Βεβαίως, όταν ο άνθρωπος βοηθάει τον πλησίον του, δεν πρέπει να το παίρνει επάνω του ότι κάνει κάτι σπουδαίο, γιατί αυτό είναι το καθήκον του. Έτσι θα κρατάει την ταπεινοφροσύνη που είναι απαραίτητη για να οικοδομηθεί το οικοδόμημα των άλλων αρετών. Από την ταπείνωση λοιπόν στην αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον, είναι ο νοητός δρόμος που έχουμε μπροστά μας να διανύσουμε. ΑΜΗΝ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ) (Λουκά, ΙΘ΄, 1 -10) Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

 Κατανυκτικό, συγκινητικό και πολύ διδακτικό είναι το περιστατικό, που μάς εξιστορεί, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο Κύριός μας λίγο πριν από την σταυρική Του θυσία και ύστερα από το Θαύμα τής θεραπείας τού τυφλού, ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα και περνάει ανάμεσα από την ιστορική πόλη Ιεριχώ. Όπως πάντοτε, έτσι και τώρα, πλήθη λαού Τόν ακολουθούν, όπως τα διψασμένα ελάφια τρέχουν στις πηγές. Σε μια στιγμή, τα βλέμματα όλου εκείνου τού κόσμου, στράφηκαν στο σημείο που βρισκόταν μια συκομουριά. Τι συνέβαινε; Στο δεύτερο εκείνο, είχε ανέβει κάποιος, που ήταν χαμηλού σωματικού αναστήματος. Σε όλους ήταν γνωστός. Ήταν αρχιτελώνης στο επάγγελμα και πάμπλουτος.

Να πούμε, ότι την εποχή εκείνη, η ιδιότητα του τελώνη ήταν τελείως διαφορετική από την ιδιότητα τού τελώνη ήταν τελείως διαφορετική από την ιδιότητα τού τελώνη τής σημερινής εποχής.

Οι τότε τελώνες ήταν υπάλληλος, εισπράκτορες φόρων, και επειδή με πολύ φορτικό τρόπο και πολλές φορές με την βία εισέπρατταν τους φόρους αυτούς και κυρίως επειδή το μεγαλύτερο μέρος από τα ποσά που εισέπρατταν τα κρατούσαν για τον εαυτό τους και έτσι έπαιρναν ποσά υπέρογκα από όσα έπρεπε να πάρουν, γι΄ αυτό οι τελώνες τής εποχής, τής Καινής Διαθήκης είχαν χάσει τελείως την υπόληψή τους από τον Ιουδαϊκό λαό. Σε τέτοιο και τόσο μάλιστα σημείο, που τότε, η έννοια τελώνης ταυτιζόταν με την έννοια αμαρτωλός, άδικος, καταχραστής και απατεώνας.

Ο τελώνης λοιπόν της σημερινής περικοπής που ήταν προϊστάμενος των άλλων τελωνών, δηλαδή αρχιτελώνης και ονομαζόταν Ζακχαίος, είχε ακούσει πολλά για τον Ιησού και λαχταρούσε να Τον δει. Επειδή όμως ένεκα του πλήθους και ένεκα του ότι ήταν κοντός δεν μπορούσε να Τον δει, γι΄ αυτό, χωρίς να σκεφθεί τα σχόλια και τις ειρωνείες τού κόσμου, σκαρφάλωσε στην συκομουρία εκείνη, για να δει τον Κύριο. Και ο καρδιογνώστης Ιησούς, όταν τον είδε, τον κάλεσε με το όνομά του και τού είπε: «Ζακχαίε, κατέβα! Σήμερα θα με φιλοξενήσεις!» Ας φανταστούμε την έκπληξη τού Ζακχαίου, όταν άκουσε αυτή την απρόσμενη πρόσκληση!

Τότε, οι περισσότεροι Ιουδαίοι και κυρίως οι ζηλόφθονοι και κακοί Φαρισαίοι που καυχιόταν ότι τάχα τηρούσαν κατά γράμμα τον Μωσαϊκό Νόμο, ενώ όμως δεν εφάρμοζαν το πνεύμα τού Νόμου, δηλαδή των αλήθεια, γόγγυζαν γιατί τάχα ο Κύριος πήγε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού.

Ο Ζακχαίος με την παρουσία τού Σωτήρα στο σπίτι του, μετανόησε αμέσως και άλλαξε τρόπο ζωής. Μεταβλήθηκε, έγινε νέος άνθρωπος. Πήρε μεγάλες αποφάσεις. Με ειλικρίνεια και ταπείνωση φώναζε δυνατά, ότι τα μισά του υπάρχοντα θα δώσει στους φτωχούς. Και όσους ζημίωσε, θα τους αποζημιώσει στο τετραπλάσιο. Και πραγματικά, πραγματοποίησε τις αποφάσεις του. Και ο Κύριος βεβαίωσε, ότι στο σπίτι τού Ζακχαίου ήλθε η σωτηρία. Και έκλεισε τα Θεϊκά Του λόγια, με την διακήρυξη, ότι ήλθε στην γη, για να αναζητήσει, να βρει και να σώσει το χαμένο πρόβατο, δηλαδή τον άνθρωπο.

Και αυτά μεν, ακούσαμε από το σημερινό Ευαγγέλιο.

Τι διδασκόμαστε;

Πρώτο: Ότι ο Χριστός ήλθε στη γη, για να μας σώσει, για να μάς φέρει κοντά Του, για να μάς χαρίσει την Βασιλεία Του και την αιώνια ζωή. Και ήλθε στη γη από άπειρη αγάπη για μάς, που πλανιόμασταν στον δρόμο τού κακού και τής αμαρτίας. Και όπως ο καλός βοσκός ζητάει και τελικά βρίσκει ύστερα από περιπέτειες και κινδύνους πολλούς το χαμένο πρόβατο και χαίρεται γι΄ αυτό, έτσι και ο καλός Ποιμένας, ο Σωτήρας του κόσμου, φέρνει κοντά Του τον άνθρωπο που επιστρέφει σ΄ Αυτόν με την μετάνοια και οδηγείται στην λογική μάνδρα, δηλαδή στην Εκκλησία του Χριστού.

Παρατηρούμε, ότι ο Ζακχαίος είχε ένα επάγγελμα πολύ προσοδοφόρο και γι΄ αυτό ήταν βαθύπλουτος. Πριν συνδεθεί με τον Χριστό ήταν ευτυχής; ΟΧΙ! Δεν ήταν καθόλου ευτυχισμένος, παρόλο ότι ήταν πλούσιος και παρά το ότι δεν τού έλειπε τίποτα, παρόλο ότι ζούσε με όλες τις ανέσεις. Και όμως, ήταν δυστυχής, γιατί στα βάθη της ψυχής του υπήρχε μεγάλο χάσμα, μεγάλο κενό, επειδή απουσίαζε από την καρδιά του ο Θεός.

Επομένως, τα υλικά αγαθά, τα πλούτη κ.λ.π. δεν κάνουν τον άνθρωπο υποχρεωτικά και ευτυχισμένο. Μόνο η παρουσία του Θεού μέσα στον άνθρωπο συμπληρώνει εξ ολοκλήρου και αγιάζει την ψυχοσωματική ύπαρξη τού ανθρώπου και τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο.

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή επίσης βλέπουμε, ότι το παράδειγμα τής επιστροφής τού Ζακχαίου, είναι χαρακτηριστικό δείγμα τής δυνάμεως τής μετανοίας και τής αγαθότητας τού Θεού.

Τέλος, διδασκόμαστε ότι δεν πρέπει να αδικούμε, ούτε να ζημιώνουμε τούς συνανθρώπους μας. Και αν ως άνθρωποι συνέβη να έχουμε αδικήσει η ζημιώσει κάποιον, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την βλάβη, την ζημιά ή την αδικία που τού προξενήσαμε.

Αυτό έκανε ο Ζακχαίος και αξιώθηκε με την μετάνοια και την ταπείνωση του και τον πνευματικό του πόθο, να φιλοξενήσει τον Σωτήρα του κόσμου. Και εμείς μπορούμε να δεχθούμε τον Κύριο στα σπίτια μας. Πως; Όταν συμπαραστεκόμαστε στους φτωχούς και στους πάσχοντες. Όταν ζούμε μυστηριακή ζωή, όταν έχουμε συνειδητή ένωση με τον Σωτήρα μας Χριστό.

Αλλά για να το πετύχουμε αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι, όπως διδάσκει και ο Ισαάκ ο Σύρος να προετοιμάσουμε, να καθαρίσουμε τις καρδιές μας με την ενθύμηση του Θεού, Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ (10 Λεπρών) (Λουκά, ΙΖ΄, 12 -19) ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

            Ο Κύριος μας, ακολουθούμενος από τούς Μαθητές Του, έφθασε σε κάποιο χωριό. Εκεί Τον συνάντησε μια δεκαμελής ομάδα από λεπρούς. Δηλαδή δέκα δυστυχισμένοι άνθρωποι για τα τότε δεδομένα, που έπασχαν από την φοβερή ασθένεια της λέπρας.

            Αυτή η ασθένεια προκαλεί παραμόρφωση και σάπισμα των μελών του ανθρωπίνου σώματος, είναι από τις πιο φρικτές, αλλά θα πρέπει να ξέρουμε, ότι δεν είναι στις ημέρες μας μεταδοτική.

            Οι λεπροί αυτοί ήταν άξιοι κάθε στοργής. Στάθηκαν σε κάποια απόσταση από τον Χριστό, γιατί ο Ιουδαϊκός νόμος δεν επέτρεπε σε λεπρούς να πλησιάσουν άλλους ανθρώπους από κοντά. Θεωρούντο μολυσμένοι και ακάθαρτοι.

            Από το σημείο λοιπόν που βρισκόταν, φώναζαν δυνατά: «Κύριε Ἰησοῦ, ἐλέησόν μας!…» Και ο Πανάγαθος Λυτρωτής μας και με μόνο το Θεϊκό Του βλέμμα τούς θεράπευσε! Και θέλοντας να δοκιμάσει την πίστης τους, τούς έστειλε και στους Ιερείς, για να πάρουν τα σχετικά ας πούμε πιστοποιητικά υγείας, σύμφωνα με τις νομικές διατάξεις που ίσχυαν τότε. Στα πλαίσια των καθηκόντων των Ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν και η διάγνωση της καθάρσεως της λέπρας.

            Από αυτούς τους δέκα, μόνο ο ένας, αφού θεραπεύθηκε, επέστρεψε και με δυνατή φωνή δόξασε και ευχαριστούσε τον Θεό. Μάλιστα, έπεσε στα πανάχραντα πόδια τού Κυρίου και ολόθερμα Τόν ευχαριστούσε. Και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Και δεν θα περίμενε κανείς ένεκα αυτού να δείξει τόση ευγνωμοσύνη, γιατί οι Σαμαρείτες ήταν χωρισμένοι από τους Ιουδαίους και θεωρούντο σχισματικοί.

            Οι υπόλοιποι εννέα, μετά από την θεραπεία τους έφυγαν, πήγαν στα σπίτια τους, χωρίς να θυμηθούν να ευχαριστήσουν τον Ευεργέτη τους. Και ο Κύριος τότε εξέφρασε το δίκαιο παράπονό Του, λέγοντας: «Πού είναι οι άλλοι εννέα που εθεραπεύθηκαν; Δεν εσκέφθηκαν να επιστρέψουν και να δοξάσουν Τον Θεό; Εκτός από αυτόν τον ένα και μόνο που είναι και αλλοεθνής;»

            Και αφού στράφηκε στον θεραπευμένο και τον κοίταξε, του είπε: «Πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε». Από το θαύμα αυτό, διδασκόμαστε, εκτός των άλλων και τα εξής:

            Πρώτο: Όπως οι δέκα λεπροί προσευχόταν και επίμονα ζητούσαν το έλεος και την βοήθεια του Θεού, και τελικά πέτυχαν το ζητούμενο, έτσι και εμείς χρειάζεται να προσευχόμαστε με πολλή δυνατή πίστη και με επιμονή και δύναμη ψυχής να ζητούμε τα διάφορα ζητήματά μας από τον Θεό. Παρατηρεί σχετικά ο Ιερός Θεοφύλακτος: «Ο Κύριος είναι κοντά σ΄ αυτούς που Τον επικαλούνται». Και εμείς λοιπόν, ας ζητούμε πάντοτε το έλεός του Θεού και ας μη ξεχνούμε την σύντομη και πολύ δραστική ευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ζητώντας ο άνθρωπος το Θείο έλεος, λαβαίνει την σωτηρία του και την αιώνια ζωή.

            Δεύτερο: Να πιστεύουμε ακράδαντα στον Θεό, να τον υπακούμε απόλυτα και ποτέ μην απελπιζόμαστε, ότι και εάν υποφέρουμε στη ζωή αυτή. Ας εκτελούμε ότι μας λέει και δεν θα χάσουμε ποτέ. Με πλήρη βεβαιότητα να περιμένουμε τις εκδηλώσεις τής θεϊκής στοργής, γιατί ο Θείος Δημιουργός πάντοτε ευεργετεί τα πλάσματα του και μάλιστα τον άνθρωπο. Και οι λεπροί με πίστη και υπακοή έπραξαν ότι τους όρισε ο Κύριος.

            Τρίτο: Ο Ιησούς, καίτοι Θεός, καίτοι αιώνιος και μόνος αλάνθαστος Νομοθέτης, Νομοδότης, Διδάσκαλος και Αρχιερέας, εν τούτοις δεν περιφρονεί τον Νόμο, αλλά τον εφαρμόζει. Γι΄ αυτό και στέλνει τους λεπρούς στους Ιερείς, καθώς συνηθιζόταν, χωρίς να διακόψει, ή να καταργήσει την σχετική νομική διάταξη. Και με τον τρόπο αυτό διδάσκει και εμάς, να είμαστε νομοταγείς.

Τέλος, Τέταρτο, κοντά στα διδάγματα που προμνημονεύσαμε, θα πρέπει να θυμηθούμε, ότι όπως υπάρχει λέπρα τού σώματος, έτσι ακριβώς υπάρχει και λέπρα τής ψυχής. Και λέπρα τής ψυχής είναι η κάθε αμαρτία. Και όπως η σωματική λέπρα καθαρίζεται από τον Θεό, έτσι και η ψυχική λέπρα επίσης καθαρίζεται από τον Θεό, μέσω των Ιερών μυστηρίων τής Εκκλησίας μας και μάλιστα με εκείνα τής Ιερής Εξομολογήσεως και της Θείας Ευχαριστίας.

Βέβαια, δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε και το αυτονόητο δίδαγμα τής ευαγγελικής αυτής περικοπής, που είναι η ευγνωμοσύνη μας προς τούς συνανθρώπους μας και πολύ περισσότερο προς τον Θεό.

Η χάρη και το έλεος του Θεού ας είναι μαζί μας, Αμήν!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΛΟΥΚΑ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

Η παραβολή του μεγάλου δείπνου που ακούσαμε στη σημερινή Θεία Λειτουργία είναι λίγο - πολύ σε όλους γνωστή. Ένας άνθρωπος κάλεσε κόσμο πολύ στο δείπνο που ετοίμασε, αλλά όταν ήρθε η ώρα και έστειλε τον υπηρέτη του να τους ειδοποιήσει πως όλα ήταν έτοιμα, άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να αρνούνται την πρόσκληση, προφασιζόμενοι διάφορες αφορμές. Ο ένας είπε ότι αγόρασε ένα χωράφι, και πρέπει να πάει να το δει, ο άλλος ότι αγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια και πρέπει να πάει να τα δοκιμάσει, κι ένας τρίτος ότι παντρεύτηκε, και όλοι τους παρακαλούν τον οικοδεσπότη να τους συγχωρήσει για την απουσία τους. Και τότε θύμωσε ο οικοδεσπότης, μας λέει ο Χριστός, και έστειλε τον δούλο του να καλέσει από τους δρόμους και τις πλατείες τους φτωχούς, τους ανάπηρους και τους τυφλούς. Και σαν είδε ότι ακόμα υπήρχε χώρος, τον έστειλε ξανά, λέγοντάς του να ψάξει περισσότερο και να βρει τους ενδεείς και αν είναι ανάγκη να τους πείσει να έλθουν, μιας που τελικά κανένας από όσους είχαν αρχικά κληθεί δεν πρόκειται να συμμετάσχει στο δείπνο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Χριστός παρομοιάζει τη Βασιλεία του Θεού με δείπνο, με τράπεζα εορταστική στην οποία καλεί τους φίλους Του και όλοι μαζί γεύονται την κοινωνία με το Θεό. Η σημερινή όμως παραβολή διαφέρει αρκετά από τις άλλες, όπου ο Κύριος τονίζει την ανάγκη της σωστής προετοιμασίας εκ μέρους μας, προκειμένου να συμμετάσχουμε στη Βασιλεία του Θεού. Γι αυτό και θυμόμαστε ότι δεν έγινε δεκτός εκείνος που δεν είχε “ένδυμα γάμου”, εκείνος δηλαδή που δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος. Εδώ όμως βλέπουμε να καλεί ο οικοδεσπότης τους φτωχούς, τους ρακένδυτους, τους ταλαιπωρημένους, χωρίς να δίνει σημασία ούτε στην εμφάνιση ούτε στην ενδυμασία τους. Δεν πρόκειται όμως για αντίφαση, αλλά για αναφορά του Χριστού σε διαφορετικούς τύπους ανθρώπων, σε αυτούς που έχουν κληθεί στη Βασιλεία Του και σε εκείνους που αγνοούν ακόμα και την ύπαρξη του αληθινού Θεού. 
Οι προσκεκλημένοι της σημερινής παραβολής είναι όλοι εκείνοι που έχουν γνώση του Θεού, που έχουν ακούσει το Ευαγγέλιο και καλούνται από το Χριστό να συμμετάσχουν στην αλήθεια της κοινωνίας μαζί Του. Εξέπεσαν ωστόσο, εξαιτίας της προσκολλήσεώς τους στα υλικά και βιοτικά πράγματα. Αυτοί που είπαν “αγρόν ηγόρασα” είναι εκείνοι που απασχολούν τη διάνοιά τους με άλλες σκέψεις και κοσμοθεωρίες, παραιτούμενοι από τη μελέτη του λόγου του Θεού και της αληθινής Ζωής. Εκείνοι που αγόρασαν τα βόδια είναι που ασχολούνται με τις βιοτικές μέριμνες και καταναλώνουν σε αυτές όλο τους το ενδιαφέρον και την ενεργητικότητα, λησμονώντας τα πνευματικά. Και τέλος εκείνος που μόλις είχε παντρευτεί, επειδή θεωρεί ότι στην συζυγική κοινωνία βρίσκεται το παν, αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους που προτιμούν τις επίγειες απολαύσεις από τις επουράνιες. “Διότι ο ανθρώπινος νους που προσκολλάται στην κοσμική φιληδονία, γίνεται αδρανής στα πνευματικά και δεν εργάζεται πλέον τα του Θεού. Και για το λόγο αυτό θα είναι αμέτοχος της ουράνιας και θείας εορτής”. 
Η Βασιλεία όμως του Θεού δεν εξαρτάται από τη θέληση ή τη διάθεση των ανθρώπων, αλλά από την παρουσία του Θεού, που έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει τον άνθρωπο και να τον ζωοποιεί. Καλεί λοιπόν τους πτωχούς τω πνεύματι, δηλαδή τους ταπεινούς και τους πλουτίζει με τη θεϊκή Του σοφία. Καλεί τους αναπήρους και τους κάνει υγιείς. Καλεί τους χωλούς και βαδίζουν τον ορθό δρόμο. Καλεί τους τυφλούς, ώστε να βλέπουν το φως το αληθινό . Η σοφία του Θεού υπερβαίνει τις ανθρώπινες αδυναμίες και η Εκκλησία, όπου το πνευματικό δείπνο της Βασιλείας του Θεού προσφέρεται σε όλους μας κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή, είναι ο χώρος όπου ο άνθρωπος θεραπεύεται από κάθε πνευματική ασθένεια ή αναπηρία και μεταμορφώνεται σε τέκνο του Θεού. 
Η Εκκλησία είναι η διαρκής υπενθύμιση και η διαρκής ανανέωση της πρόσκλησης που ο Χριστός απευθύνει σε όλους μας. Έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε στους ανθρώπους που έχουν γνωρίσει την αλήθεια που ο Θεός αποκάλυψε στον κόσμο και ως εκ τούτου ανήκουμε σε αυτούς που έχουν δεχτεί την πρόσκληση να συμμετάσχουμε στο δείπνο της Βασιλείας Του. Απομένει σε μας να αποδεχτούμε τούτη την πρόσκληση, και να μη παρασυρθούμε ούτε από ανθρώπινες κοσμοθεωρίες, ούτε από βιοτικές μέριμνες, ούτε από τις προσωπικές μας επιθυμίες. Απομένει σε μας να αποδεχτούμε την πρόσκληση του Θεού και να προετοιμαστούμε κατάλληλα, ώστε να αξιωθούμε να ζήσουμε και την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, που πλησιάζει, σε όλο της το πνευματικό μεγαλείο. Αμήν.