ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ Παρακλήσεις στην Παναγία στις πλατείες των χωριών που χτυπήθηκαν από τον σεισμό (φωτο)

Στις πλατείες των χωριών που χτυπήθηκαν από τον Εγκέλαδο έγιναν χθές και θα ακολουθήσουν σήμερα Παρακλήσεις προς την Θεοτόκου, με εντολή του Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικολάου που κάλεσε το λαό να ζητήσει την βοήθεια της Παναγίας για την αποτροπή μεγαλύτερου καταστροφικού σεισμού. 

Ο Μητροπολίτης που επισκέφθηκε τους κατοίκους των σεισμόπληκτων περιοχών Αμφίκλειας, Ελάτειας, Τιθορέας και Ρεγγινίου ενημερώθηκε για τις καταστροφές που έχουν προκληθεί στις περιοχές αυτές και περιόδευσε στους Ναούς που υπέστησαν ζημιές. 

Η Μητρόπολη σε συνεργασία με την Μεραρχία που εδρεύει στην περιοχή θα προσφέρει στους κατοίκους κάθε δυνατή βοήθεια, όπως ανακοίνωσε ο Μητροπολίτης κ. Νικόλαος. 

Στις φωτογραφίες που έδωσε στη δημοσιότητα η Μητρόπολη φαίνονται οι ζημιές που έχουν υποστεί κάποιοι ιεροί Ναοί.





















 πηγή

Κηριακή ΙΖ Ματθαίου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος

Ὁ ἀβάστακτος πόνος γιά τήν ἀρρώστεια τοῦ παιδιοῦ της, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἔκανε τή δυστυχισμένη Μητέρα νά πάρει τούς δρόμους μακρυά ἀπό τό χωριό της πρός ἀναζήτηση τῆς τελευταίας της ἐλπίδος, τοῦ Ἰη­σοῦ. Τόν συνάντησε στά μέρη Τύρου καί Σιδῶνος καί μόλις ἀτένισε τήν φιλεύσπλαχνη μορφή Του ἔβγαλε σπαρακτικές φωνές καί κραυγές πόνου: «Ἐ­λέησόν με Κύριε, υἱέ Δαβίδ, ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμο­νί­ζε­ται». Τόν παρακαλεῖ μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς της. Δέν ἀντέχει ἄλλο νά βλέπει τό κορίτσι της νά τυραννεῖται ἀπό τό δαιμόνιο. Εἶχε γυρίσει ὅλους τούς για­τρούς, εἶχε ξοδέψει ὅλη της τήν περιουσία μά κανείς δέν μπόρεσε νά τήν βοηθήσει. Ἀπο­γοη­τευμένη ἀπό τίς ἐγκό­σμιες δυνάμεις καταφεύγει στόν Ἰη­σοῦ μέ τήν βεβαιότητα, ὅτι μόνο Ἐ­κεῖνος μπορεῖ νά τήν θεραπεύσει.

Ὁ Ἰησοῦς ὅμως σιωπᾶ. Προσποιεῖται τόν ἀδιάφορο. Δέν τῆς δίδει καμμιά σημασία. Ἐκείνη ὅμως τρέχει πίσω του καί φωνάζει μέχρι τέτοιου σημείου, ὥστε οἱ μαθηταί βλέποντας τή σιωπή τοῦ Ἰησοῦ καί νομίζοντας ὅτι προέρχεται ἀπό περιφρόνηση καί ἀδιαφορία πρός τήν ἐνοχλητική γυ­ναί­κα, τήν ἐπιτιμοῦν, τήν ἐμποδίζουν νά τόν πλησιάσει καί μή μπορώντας νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν πεισματική ἐπιμονή της καταφεύγουν στόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ καί τοῦ λέγουν: «ἀπόλυσον αὐτήν ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν».  Δέν μποροῦσαν οἱ ἁπλοϊκοί μαθηταί νά καταλάβουν τή σιωπή Του. Καί ὁ     Ἰη­­σοῦς στήν ὀρμητική πίστη τῆς Χαναναίας γίνεται πιό σκληρός. Δο­κι­μά­ζει τήν ἀντοχή της. Τήν ξεχωρίζει ἀπό τούς Ἰουδαίους χρησιμοποιώντας τό ἴδιο τό ἐπιχείρημα τῶν Ἰουδαίων. «Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρόβατα τά ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Ἐκείνη δέν προσβάλλεται, γονατίζει πιό βα­θειά, τόν προσκυνεῖ καί ἀναγνωρίζουσα τήν ἀδυναμία τῆς ψυχῆς της τόν πα­ρα­καλεῖ νά τή βοηθήσει. Ὁ Ἰησοῦς συνεχίζει νά τηρεῖ σκληρή στάση ἀ­πέ­­ναντί της. Τήν ταπεινώνει. Τήν ὀνομάζει σκυλί. Ἐκείνη παρα­δε­χε­ται ὅτι δέν εἶναι ἀπό τόν ἐκλεκτό λαό τοῦ Θεοῦ, καί διακηρύττει ὅτι εἶναι ἕνα σκυλί, ἀλλά σκυλί στό σπίτι τοῦ Θεοῦ πού ἔχει δικαίωμα νά τρώει τά ψί­χου­λα πού πέφτουν ἀπό τό τραπέζι τοῦ κυρίου της. Τότε ὁ Ἰησοῦς συγκι­νη­μένος ἀπό τήν ταπείνωση καί τήν ἐπιμονή της διακόπτει τή σκληρή συ­μπε­ριφορά του καί ἀναφωνεῖ: «Ὦ γῦναι μεγάλη σου ἡ πί­στις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Καί ὅπως καταλήγει ὁ ἱερός Εὐαγγε­λι­στής ἀμέσως θερα­πεύ­θηκε ἡ θυγατέρα της.

Ἡ σημερινή Χαναναία τοῦ Εὐαγγελίου μᾶς διδάσκει τρόπο προ­σευ­χῆς. Ἐκθέτει στόν ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων τό πρόβλημά της καί πα­ρακαλεῖ νά τήν ἐλεήσει. Δέν ζητεῖ τή θεραπεία τῆς κόρης της. Ζητεῖ τό ἔλεος καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, στή δοκιμα­σία της. Ἔτσι πρέπει νά προ­σεύ­χεται κάθε χριστιανός. Ν΄ ἀφήνει τόν ἑαυτό του στήν πρόνοια τοῦ Θε­οῦ καί νά λέγει: «Κύριε ὡς οἶδας καί ὡς θέλεις ἐλέησόν με». Μέ τήν προ­σευ­χή αὐτή ζητᾶ ὁ ἄνθρωπος νά τοῦ γίνει ὅ,τι κρίνει ὠφέλιμο ὁ Θεός. Ὅ­ταν στήν ὥρα τῶν δοκιμασιῶν μας λέμε: «Κύριε γενηθήτω τό θέλημά σου» πο­λύ σύντομα θ΄ ἀκούσουμε ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό: «γενηθήτω σοι ὡς θέ­λεις».

Ἡ ταπείνωση τῆς πονεμένης Μητέρας εἶναι ἀξιοθαύμαστη. Εἶναι ἀπόρ­­ροια τῆς ἀγάπης πρός τό παιδί της. Ἔτσι κάθε Μάνα ταπεινώνεται καί ἐξευτελίζεται ἀκόμα προκειμένου νά πετύχει τήν εὐτυχία τοῦ παιδιοῦ της. Προσευχή πού γίνεται χωρίς ταπείνωση εἶναι ἀνώφελη καί γίνεται πρό­­­ξε­νος ἐπάρσεως, ὅπως στόν Φαρισαῖο. Μόνο ἡ τελωνική προσευχή δι­καιώ­­νει καί σώζει τόν ἄνθρωπο.

Στήν προσευχή τῆς Χαναναίας ὁ Ἰησοῦς σιωποῦσε. Ἐδοκίμαζε τήν πί­στη της. Κι ἄλλες φορές σέ ἱκετευτικές κραυγές ὁ Θεός σιω­ποῦ­σε. Στίς πο­λύχρονες προσευχές τοῦ Ζαχαρία καί τῆς Ἐλισάβετ, τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄν­νας ὁ Θεός σιωποῦσε. Στίς ἀγωνιώδεις ἱκε­σίες τῆς διωκόμενης Ἐκ­κλη­σίας ὁ Χριστός σιωποῦσε. Μέ τή σιγή του προε­τοίμαζε τόν θρίαμβο τῆς δυνάμεώς του. Καί ὅπως τή σιγή τοῦ τά­φου διεδέχθη ὁ θρίαμβος τῆς Ἀ­να­στά­σεως ἔτσι καί κάθε περίοδο σιω­πῆς του διαδέχεται μιά λαμπρή περίο­δος δόξης καί μεγαλείου. Μή ἀδημονοῦμε στίς αἰτήσεις μας πρός τό Θεό. Ὅ­ταν ἔλθει ἡ ὥρα ὁ Θεός θά μιλήσει.

Ἐμεῖς ὅμως ε{ιμαστε βιαστικοί καί ἀνυπόμονοι. Θέλουμε νά μᾶς ἀ­πα­ντήσει ἀμέσως ὁ Θεός. Κι ἄν περάσει λίγος χρόνος σιωπῆς Του τόν ἐγκα­ταλείπουμε καί ἀναζητᾶμε ἄλλους τρόπους θεραπείας τῆς ἀνάγκης μας.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ καθημερινός ἀγώνας μέ τόν πόνο γιά κάθε ἀνθρωπο εἶναι μεγά­λο μαρ­τύριο. Στή μάχη αὐτή πολλές φορές γονατίζουμε. Ε{ιμα­στε ἀδύναμοι καί πνευ­ματικά ἀσθενικοί. Δέν θά πρέπει ὅμως νά ἀπογοητευόμαστε ἀπό τήν ὁρ­μή τῆς καταιγίδας. Ἔχουμε τή δύναμη τῆς προσευχῆς. Ἀς ἀφεθοῦμε στά χέρια τοῦ Θεοῦ κι ἄς ἀκολουθή­σου­με τό δρόμο πού ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑ­πο­δεικνύει μέ τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «Ταπεινώθητε οὖν ὑπό τήν κραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ, πᾶσαν τήν μέρι­μναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ΄ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περί ὑμῶν, νήψατε, γρη­γο­­ρήσατε ... ὁ δέ Θεός πάσης χάριτος στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει ὑμᾶς ...»

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Σέ ἐποχή πού οἱ γεωργοί ἑτοιμάζονται γιά τή σπορά, ἀγαπητοί μου Χρι­στια­­νοί, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὁμιλεῖ γιά τή σπορά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἐργάτες τοῦ θείου λόγου ἀρχί­ζουν σήμερα μέ ἐνθουσιασμό τήν πνευματική σπορά.
Σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού ἁπλόχερα στίς μέρες μας σπεί­­ρεται στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ἔδαφος στό ὁποῖο σπείρεται ὀ θεῖος λόγος εἶναι οἱ ψυ­χές τῶν χριστιανῶν. Αὐτές εἶναι τό χω­ρά­φι τοῦ Θεοῦ «Θεοῦ γεώργιον» ὅπως τίς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦ­λος. Σέ ὅλους σπείρεται ὀ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά σέ λί­γους καρπο­φο­­ρεῖ γιατί ἐν τῷ μεταξύ παρει­σέρ­χονται ἐμπόδια τά ὁποῖα καθι­στοῦν ἄγονες καί στεῖρες τίς ψυχές. Ἄς δοῦμε ὅμως τήν παραβολή. Ὁ Κύριος πα­ρο­­μοία­­σε τίς τέσσερεις κατηγο­ρίες τῆς γῆς μέ τέσσερεις κατη­γορίες ἀκροα­­τῶν.
Στήν πρώτη κατηγορία τῆς πατημένης γῆς ἀνήκουν ἐκεῖνοι, πού δέν δίνουν κα­μιά σημασία καί καμιά προσοχή στό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ­μοιά­­ζουν μέ τό χῶμα τοῦ δρόμου πού ἔχει σκληρυνθεῖ ἀπό τό κα­θη­μερι­νό πάτημα τῶν περαστικῶν καί εἶναι ἀκατάλληλο νά δε­χθεῖ τό σπό­ρο. Ἡ ἐπιφάνειά του εἶναι σκληρή σάν πέ­τρα καί κάθε σπό­ρος εὔκολα διακρίνεται ἀπό τά πεινασμένα πουλιά πού μόλις τόν ἀντιλη­φθοῦν ὁρμοῦν νά τόν καταβρο­χθή­σουν.
Ἔτσι εἶναι καί οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων τῆς κατηγορίας αὐ­τῆς. Ἠθι­κά ἀναί­σθητοι ἀκοῦνε τό λόγο σάν διήγημα ἀνούσιο καί ξέ­νο. Δέν δεί­χνουν καμιά διά­θεση νά τόν κρατήσουν στήν καρδιά τους. Δύ­σπιστοι καί σκλη­ρόκαρδοι δέν δί­νουν καμιά σημασία στά κη­ρύγ­ματα.
Στή δεύτερη κατηγορία ἀνήκουν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι «μετά χαρᾶς δέ­χο­νται τόν λόγον» ἀλλά πιστεύουν προσωρινά καί ἐπιπόλαια καί στόν πρῶ­το πειρασμό «ἀφίστανται». Συγκινοῦ­νται στό ἄκουσμα τῶν θείων λόγων, ἀλλά δυστυχῶς μόνο γιά λίγες στιγμές. Εἶναι οἱ χρι­στια­νοί πού ἔχουν ἐπι­φά­νεια, ἀλλά δέν ἔχουν βάθος. Στήν ἀρχή πι­στεύουν, ἀλλά κατόπιν ὁ βλα­στός τῆς πίστεως ξηραίνεται γιατί δέν ἔχει ρίζα. Ὅταν τούς βροῦν θλί­ψεις καί πόνοι μεταβάλλουν διάθεση ἀπέ­­να­ντι στό Θεό καί ἀπό πιστοί καί εὐ­σεβεῖς γίνονται βλάσφημοι καί ἄπιστοι.
Στήν τρίτη κατηγορία τῆς ἀκανθώδους γῆς τά πράγματα εἶναι δια­­φο­ρετικά. Ἐδῶ ὑπάρχει ὅλη ἡ καλή διάθεση, ὁ ἀγώνας, ὁ κό­πος, ἡ πνευ­­μα­τική βία. Οἱ ἄνθρωποι τῆς κατηγορίας αὐτῆς δέν εἶναι οὔτε σκλη­ροί καί ἀδιά­φοροι ὅπως τῆς πρώτης, οὔτε ἐπιπόλαιοι καί πρό­σκαι­­ροι ὅπως τῆς δεύ­τερης. Ἐδῶ ὁ σπόρος βλαστάνει καί λίγο πρίν τήν καρποφορία μαραί­νε­­ται καί πέφτει. Συμπνίγεται ἀπό τά ἀγκά­θια πού ἄγρια καθώς εἶναι ἀπο­μυζοῦν ἀπό τό χῶμα ὅλα τά συστα­τι­κά καί πνίγουν μέ τά κλαδιά τους τά εὐγενῆ βλαστάρια. Οἱ μέριμνες τῆς ζωῆς, ὁ πλοῦτος καί οἰ ἡδονές τοῦ βίου εἶναι τά ἀγκάθια πού συμ­πνί­­γουν τό λόγο τοῦ Χριστοῦ.
Ἀγαθή γῆ εἶναι οἱ χριστιανοί τῆς τέταρτης κατηγορίας, πού δια­θέ­τουν εὔφορη ψυχή. Στήν καρδιά τους δέν βρίσκει τόπο ὁ διά­βο­λος γιατί βα­σι­λεύει ὁ Θεός. Φυσικά οὔτε σ΄ αὐτούς θά ὑπῆρχε πλού­σια καρποφορία ἄν προη­γουμένως δέν εἶχαν φροντίσει νά καλ­λιερ­γήσουν τήν ψυχή τους μέ τήν ἄσκηση καί τήν ἀπονέκρωση τῶν πα­θῶν. Μέ ὑπομονή καί καρτερία νύκτα καί ἡμέρα κοπιάζουν στήν καλ­λιέργεια τῆς ψυχῆς τους ὅπως ὁ κα­λός γεωργός. Φροντίζουν νά τήν διαφυλάττουν ἀμέριμνη καί ἐλεύθερη ἀπό κάθε κοσμική τύρβη προ­ση­λωμένη στό θεῖο ἔλεος. Προσφέρουν τίς εὐ­­νοϊ­­κές προϋποθέ­σεις γιά τήν μετουσίωση τοῦ λόγου σέ πράξη ζωῆς καί συ­­νεργοῦν μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας τους στήν ταχεία βλάστηση καί ἀνθο­φορία τοῦ σπόρου τῆς ἀρετῆς.
Ἄν μέχρι τώρα εἴχαμε τήν ἀτυχία ν΄ ἀνήκουμε σέ μιά ἀπό τίς τρεῖς πρῶ­τες κατηγορίες δέν θά πρέπει νά ἀποθαρρυνθοῦμε, ἀλλά μέ ὑπο­μονή νά ἀρχίσουμε τό κοπιαστικό ἔργο τῆς πνευματικῆς καλ­λιέρ­­­γεια τῆς ψυχῆς μας. Ὅπως ὁ γεωργός πού θέλει νά μεταβάλλει ἕνα χέρσο χωράφι σέ γόνιμο ὑποβάλλεται σέ κοπιαστικές ἐργασίες, ἔτσι κι ἐμεῖς μποροῦμε νά μεταβάλλουμε τή χερσωμένη ψυχή μας σέ καρ­­πο­φόρα ἄν μέ διάθεση φροντίσουμε τήν πνευματική της καλ­λιέρ­γεια. Ἄς ἑτοιμάσουμε τίς ψυχές μας γιά νά δεχθοῦν τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἄς τίς σκάψουμε μέ τήν αὐτοκριτι­κή κι ἄς τίς ποτίσουμε μέ τά δά­­κρυα τῆς μετανοίας. Τότε ἡ καρποφορία τῶν θείων χαρισμάτων θά εἶναι πλούσια.
 Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί.
Εἶναι πολύ σκληρό νά λές σ΄ ἕναν πού ὑποφέρει νά περιμένει. Αὐτή ὅμως εἶναι ἡ ἀλήθεια. Νά περιμένουμε ὑπομονετικά τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Καί ἄν ἀργεῖ, νά μή χάνουμε τήν ἐλπίδα, ἀλλά νά ἑτοιμαζόμαστε γιά τή μεγάλη στιγμή τῆς θείας ἐπισκέψεως. Ὁ Θεός θά κάνει τό θαῦμα Του.