Φοβεραὶ κακοδοξίαι τοῦ Σεβ. Θυατείρων

  

Τὸν Πανηγυρικὸν τὴν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ Φανάρι ἐξεφώνησεν ὁ Σεβ. Θυατείρων κ. Νικήτας. Δυσ­τυχῶς, ἐκτὸς ὅτι ἠναλώθη εἰς τὸ νὰ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, πρᾶγμα ἀνοίκειον, ἐπέπεσεν εἰς σοβαρὰ θεολογικὰ σφάλματα. Ἡ μὴ ἐγκατάλειψις τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν Κύριον εἶναι ἡ ἐπιδημία τοῦ Παρακλήτου, ὄχι ὅτι «ἔθεσε τοὺς Πατριάρχας ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Πρωτοκλήτου». 

Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὴν Ἱερωσύνην καὶ ὄχι βαθμοὺς διοικητικούς. Οὔτε βεβαίως μόνον οἱ Πατριάρχαι Κων/λεως ἔσωσαν τοὺς πιστούς, οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ ὑποστηρίζεται ἡ παπίζουσα ἄποψις ὅτι οἱ Πατριάρχαι εἶναι συνεχισταὶ ἑνὸς Ἀποστόλου καὶ ὄχι διάδοχοι καὶ τῶν 12, ὡς ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι. Σημειωτέον ὅτι ὁ Ἀπ. Ἀνδρέας δὲν μετέβη ποτέ εἰς τὸ Βυζάντιον ἢ τὴν Πόλιν. Ἡ ἀπόδοσις εἰς τὸν Κων/λεως τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας τυγχάνει ἐπίσης παπικὴ διδασκαλία. Οὔτε βεβαίως ἡ διαφύλαξις τῆς Ἀληθείας εἶναι προνόμιον ἑνὸς Ἐπισκόπου οὔτε μόνον ὁ Κων/λεως παρέλαβεν αὐτὴν τὴν Ἀλήθειαν, ὡς παρομοίως ἰσχυρίζεται ὁ Πάπας. Ἂν μάλιστα ἡ «ἀποκατάστασις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» ἐναπόκειται εἰς τὸν Πατριάρχην Κων/λεως, τότε εὑρίσκεται πλέον εἰς τὸν χῶρον τοῦ χιλιασμοῦ… Παραθέτομεν σχετικὰ ἀποσπάσματα τῆς ὁμιλίας:

«Ἐν τῇ Σοφίᾳ καὶ Ἀγάπῃ Του, ὁ Θεὸς οὐδόλως ἐγκατέλιπεν τὴν Ἐκκλησίαν Του καὶ τὴν Ἀνθρωπότητα ἄνευ ἐλπίδος – ἔθεσε δὲ τοὺς Πατριάρχας ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ ἐφώτισε σοφοὺς καὶ ἁγίους ἀνθρώπους ἴνα οὗτοι σώζουσιν τοὺς Πιστοὺς ἐκ τῶν καταληστευόντων αὐτούς, ὡς ἀκούομεν εἰς τοὺς Κριτάς τῶν Ἰουδαϊκῶν Γραφῶν «καὶ ἤγειρε κριτάς, καὶ ἔσωσεν αὐτοὺς ὁ Κύριος ἐκ χειρὸς τῶν προνομευόντων αὐτούς. καὶ γε τῶν κριτῶν οὐχ ὑπήκουσαν» (Κρ. 2,16). Ὡς ὑπεσχέθη εἰς τοὺς Μαθητάς, ὅτι οὐδαμῶς θέλει ἐγκαταλείψη αὐτοὺς ὀρφανούς, οὕτως ὁ Παράκλητος ἐπιδαψίλευσεν τὴν Θείαν Αὐτοῦ Χάριν ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ Ποιμνίου «σῶσαι θέλων τὸν κόσμον ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ, πρὸς τοῦ­τον αὐτεπάγγελτος ἦλθε» ὡς ἔγραψεν ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδός. Ἐπικαθώρισεν ἐν ταυτῷ τὸν ἡγετικὸν ρόλον τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς πατέρα καὶ ποιμένα, ὁδηγῶν τὴν Ἐκκλησία εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδόν… Ἅπαξ ἔτι, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ Πρώτη τῶν Ἐκκλησιῶν καθίσταται ἐκείνη ἥτις θὰ ἀναλάβη τὸν ρόλον, ὡς καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν ἔπραξεν, ἵνα διαφυλάξη τὴν ἐμπεπιστευμένην εἰς Αὐτὴν Ἀλήθειαν… Ἐσεῖς, ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παν­αγιότης, εὐκλεῶς ἀπεδύθητε τὸν ἀγώνα τὸν καλὸν ὑπὲρ τῆς διαφυλάξεως τῆς δημιουργίας, τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς».

Ορθόδοξος Τύπος

πηγή

Όταν η Εκκλησία «μετράει» τα λόγια της!

 

Όσες φορές έβαλε... πλάτη σε κυβερνήσεις, σχεδόν πάντα βγήκε ζημιωμένη. Φαινόμενο που ισχύει σε όλες τις ορθόδοξες χώρες

Όσες φορές η Εκκλησία πήγε να… βάλει πλάτη στην εκάστοτε κυβέρνηση ή κατά τα φαινόμενα «τα βρήκε» με τους κυβερνώντες -ή τους αντιπολιτευομένους που έγιναν κυβέρνηση στη συνέχεια- σχεδόν πάντα κατέληξε ζημιωμένη.

• από την εφημερίδα Ορθόδοξη ΑΛΗΘΕΙΑ

Φαινόμενο που δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα, μα σε όλες τις ορθόδοξες χώρες. Η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδας ανέκαθεν φλέρταρε με τις κυβερνήσεις. Πότε της βγήκε σε καλό; Σχεδόν ποτέ. Γιατί και οι πολιτικοί δικαίως μέχρι να γίνουν κυβέρνηση υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια στην Εκκλησία προς άγρα ψήφων. Κι όταν παίρνουν το σκήπτρο της εξουσίας, στρίβουν διά του αρραβώνος. Να αγαπιόμαστε με λίγα λόγια, αλλά μη ζητάτε και προίκα, άγιοι πατέρες. Οπου προίκα είναι η αξιοποίηση εκκλησιαστικής περιουσίας, οι οργανικές θέσεις κληρικών, ένα γενικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Από αυτά που ακούμε τόσες δεκαετίες και τίποτα δεν γίνεται.

Να θυμίσω μόνο ότι η Εκκλησία απαλλάχθηκε της φορολόγησης στα παγκάρια επί κυβέρνησης Σημίτη. Φίλο της Εκκλησίας τον Σημίτη -και συγγενής του να είσαι- δεν μπορείς να τον πεις. Τον ίδιο Σημίτη που ξεκίνησε όλο αυτό το θέμα των ταυτοτήτων με τον μακαριστό Χριστόδουλο, στο οποίο τον στήριξε ο Κ. Καραμανλής. Την περίοδο διακυβέρνησης του οποίου όμως η Εκκλησία δεν έλυσε θέματα, παρότι ήταν μια καλή περίοδος για τη χώρα να τα λύσει. Από τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαρά, Αλ. Τσίπρα και Κ. Μητσοτάκη με όλους η Εκκλησία τα πήγε καλά. Κάποιο μεγάλο θέμα που χρόνιζε, όμως, δεν έλυσαν. Μόνο καλά λόγια.

Συμβιβασμοί 

Ιδια συμβαίνουν και στους έξω. Ο Πατριάρχης Μόσχας έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με το Κρεμλίνο. Δεν μπορεί να κάνει πίσω γιατί θα φανεί ανακόλουθος και δείχνει υποχρεωμένος να «ευλογεί» τα όπλα. Η Ρωσική Εκκλησία άλλωστε και επί ΕΣΣΔ είχε τους αυστηρούς περιορισμούς και άλλα έλεγε απ’ όλα ίσως αισθανόταν. Για τον δε Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα δεν υπάρχει καν πόλεμος. Συνεχίζει κανονικά το πρόγραμμά του χωρίς ουδεμία αναφορά στις ζωές που χάνονται ένθεν κακείθεν.

Έκπληξη αποτελεί η «στροφή» του Μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριου που ανήκει στο Πατριαρχείο Μόσχας. Έβαλε σε πρώτη μοίρα τις ζωές των Ουκρανών πνευματικών παιδιών του. Εναντιώθηκε στη Μόσχα και τον πόλεμο και καταδίκασε με θάρρος κάθε ενέργεια που αδέλφια σκοτώνουν αδέλφια.

Η ζωή του Οικουμενικού Πατριάρχη είναι λίγο καλύτερη. Εχει την πολυτέλεια να εκφράζεται -σχεδόν- για όλους. Γιατί σπάνια πήρε θέση ή εναντιώθηκε ουσιαστικά με μια κυβέρνηση της Τουρκίας, καθώς είναι καταδικασμένος να ισορροπεί με το βαθύ κράτος της Άγκυρας και να ακολουθεί τους αυστηρούς περιορισμούς του Βοσπόρου. Κι όταν ο Πατριάρχης έκανε ένα βήμα πιο κοντά στις γραμμές της Τουρκίας, αυτόματα πίκραινε τους απανταχού Ελληνες.

Οι δύο Προκαθήμενοι που, όπως όλα δείχνουν, «ό,τι σκέφτονται το λένε» είναι ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος και ο Πατριάρχης Ρουμανίας Δανιήλ. Αγνοούν τις ισορροπίες και δείχνουν πως όταν η Εκκλησία είναι δυνατή, αυτάρκης ή δεν κρέμεται από τα χείλη των πολιτικών μπορεί και εκφέρει στεντόρειο λόγο χωρίς να «νερώνει» το κρασί της.

πηγή

Σκανδαλώδης ἀντιπαράθεσις

 

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ ἀντιπαράθεση τῶν Μητροπολιτῶν μὲ τοὺς ἱερεῖς τους εἶναι ἕνα μεγάλο σκάνδαλο. Οἱ πρῶτοι ἀμφισβητοῦν τοὺς δεύτερους, ὡς πρὸς τὴ διαχείριση τοῦ ἱεροῦ χρήματος! Τὰ θέλουν ὅλα δικά τους καὶ σοφίζονται τρόπους ἐλέγχου καὶ ἀφαίμαξης τοῦ περιεχομένου τῶν παγκαρίων τῶν ναῶν. Τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας τῶν Μητροπολιτῶν αὐτῶν εἶναι ἀκόρεστο. Ὅσα νὰ τοὺς δώσεις δὲν ἱκανοποιοῦνται. Συνήθως ἀνήκουν στὴ νέα γενιά, ἔχουν πολλὲς προσωπικὲς ἐπιθυμίες, καταδυναστεύονται ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα... καὶ κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι μητρόπολη εἶναι μόνο τὸ μέγαρο καὶ τὰ γραφεῖα, ἐνῷ τὶς ἐνορίες τὶς βλέπουν ὡς ἀνεξάντλητες πηγὲς ἐσόδων! Περιφρονοῦν τὶς ὅποιες δραστηριότητες ἔχουν καὶ ἀδιαφοροῦν, γιὰ νὰ καλύψουν τὶς λειτουργικὲς ἀνάγκες τῶν ναῶν, ἀλλὰ καὶ πολλὲς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἐνοριτῶν τους. Οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες ἔχουν ἔμμονη ἰδέα τὴν αὔξηση τῶν εἰσφορῶν ἀπὸ τοὺς ναοὺς καὶ τὶς συχνὲς ἐφ’ ἅπαξ χορηγίες, γιὰ νὰ ἐνισχύεται τὸ ἔργο τους, τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς εἶναι ἀνύπαρκτο καὶ ὅταν μιλοῦν γι’ αὐτὸ στοὺς πιστούς, χωρὶς ντροπὴ καὶ χωρὶς ἀξιοπρέπεια, τὸ μόνον ποὺ πετυχαίνουν εἶναι ἡ πρόκληση καὶ ὁ σκανδαλισμός.

Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι τὴ Μητρόπολη τὴν ἀποτελεῖ ὁ Μητροπολίτης, οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ πιστοί. Δηλαδὴ τὸ ποίμνιο καὶ οἱ ποιμένες. Εἶναι ἐσφαλμένη ἡ ἀντίληψη ὅτι μοναδικὸς ἐκκλησιαστικὸς ἄρχοντας εἶναι ὁ Μητροπολίτης καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι πρέπει νὰ ἔχουν δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί του καὶ ὅταν τὰ λάθη του καὶ τὰ σκάνδαλά του εἶναι πασίγνωστα! Ἂς περιγράψουμε ὅμως τὴν πραγματικότητα. Οἱ Μητροπόλεις εἶναι δημόσιες ὑπηρεσίες. Οἱ Μητροπολίτες εἶναι μισθωτοὶ τοῦ δημοσίου, ὅπως καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ὡς μόνιμοι ὑπάλληλοι. Τὸ κράτος ἐπιπλέον ἀποσπᾶ καὶ ὑπαλλήλους ἀπὸ τὸ δημόσιο, γιὰ νὰ ἐργαστοῦν στὰ γραφεῖα καὶ μάλιστα μετὰ ἀπὸ ἐπιλογὴ τῶν Μητροπολιτῶν. Τελικὰ τὰ λειτουργικὰ ἔξοδα τῆς Μητρόπολης εἶναι ἐλάχιστα. Ἂν τὰ συγκρίνουμε μὲ τὰ λειτουργικὰ ἔξοδα ἑνὸς ἐνοριακοῦ Ναοῦ μιᾶς πόλης, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ ἐνορία ἔχει περισσότερα ἔξοδα, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ καλύπτει μὲ τὸν ὀβολὸ τῶν ἐκκλησιαζομένων!

Εἶναι λάθος, ὅπως προαναφέραμε, ἕνας Μητροπολίτης νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῶν ἐνοριῶν καὶ νὰ περιφρονεῖ τοὺς ἐφημερίους, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται μὲ φόβο Θεοῦ καὶ χωρὶς αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει ἔργο στὴ Μητρόπολη. Μόνος του ὁ Μητροπολίτης εἶναι παντελῶς ἀδύναμος, ἀλλὰ καὶ ἀξιολύπητος καὶ ἂς κρατάει «ποιμαντικὴ» ράβδο ἐκφοβισμοῦ.

Ὁ Μητροπολίτης πρέπει νὰ εἶναι στοργικὸς ἀπέναντι στοὺς ἱερεῖς του. Νὰ ἀναγνωρίζει τὸ ἔργο τους, νὰ ἔχει εὐγένεια καὶ νὰ εἶναι ἀξιοπρεπής. Καὶ στὴν περίπτωση ποὺ κάποιος ἱερέας εἶναι ὀκνηρὸς καὶ ἀνάξιος, μὲ ἀγάπη θὰ τὸν ἀντιμετωπίσει, θὰ τὸν συμβουλέψει σχετικὰ καὶ μὲ ἀγάπη, ἂν χρειαστεῖ, θὰ τὸν τιμωρήσει. Ποτὲ ὅμως δεσποτικὸς πέλεκυς παντοῦ. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ εἶναι μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἴχνος ἀρετῆς σὲ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Ἂς ἐπανέλθουμε ὅμως στὸ θέμα τῆς διαχείρισης τοῦ ἱεροῦ χρήματος. Οἱ ναοὶ δὲν ἔχουν σταθερὰ ἔσοδα. Αὐτὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐκκλησιαζομένων καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ ἔχουν οἱ πιστοὶ στὰ ἐκκλησιαστικὰ συμβούλια. Ὅταν οἱ ὑπεύθυνοι κληρικοὶ εἶναι ἐνάρετοι, ἔχουν ἐξασφαλισμένη τὴν ἀγάπη τῶν ἐνοριτῶν τους, ποτὲ δὲν λείπουν τὰ χρήματα καὶ τὰ ὅποια ἔργα γίνονται, ὁλοκληρώνονται. Ὅπως καὶ τὰ ἱδρύματα εὔκολα ἐξασφαλίζουν τὰ ἔξοδά τους. Οἱ προσφορὲς τῶν πιστῶν εἶναι μόνιμες, θὰ λέγαμε. Ὅταν ὅμως δὲν ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη στοὺς κληρικούς, ὅλα ἀνατρέπονται. Σταματάει κάθε προσφορὰ καὶ ἂς εἶναι ἀδιάκοπες οἱ ἐκκλήσεις.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Μητροπολίτες. Ὅταν δὲν ἔχουν τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ, ὅταν εἶναι ἀπωθητικοί, ὅταν ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα καὶ συνευφραίνονται μὲ τοὺς ἄρχοντες τῆς ἐφήμερης κοσμικῆς ἐξουσίας -οἱ ὁποῖοι στὴν πλειονότητά τους δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία- δὲν ὑπάρχουν προσφορές. Τὸ ἀνώτερο ἀξίωμα τῆς ἀρχιεροσύνης, ὅταν εἶναι ἀδειανό, δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατέχει δὲν ἔχει πνευματικότητα καὶ ἀρετές, δὲν ἐμπνέει, ἀντίθετα σκανδαλίζει. Προφανῶς δὲν ἐμπνέει οὔτε καὶ τοὺς ἐφημέριους, οἱ ὁποῖοι παρὰ τὶς ἀπειλές, τὶς τιμωρίες καὶ τοὺς ἐκβιασμούς, δὲν ἐμπιστεύονται τὶς προσφορὲς τῶν πιστῶν στὰ χέρια τοῦ Μητροπολίτη, ποὺ εἶναι φιλόδοξος καὶ ἐπιδιώκει μόνο τὴν προβολή του, ἀδιαφορώντας στὸ τί συμβαίνει ἔξω ἀπὸ τὸ μέγαρο, στὸ ὁποῖο ἀναπαύεται μακαρίως.

Οἱ νέοι Μητροπολίτες δέχονται εὐχαρίστως τὶς προσφορὲς ποὺ τοὺς κάνουν κοσμικοὶ ἄνθρωποι καὶ ἀδιαφοροῦν ἂν προέρχονται ἀπὸ ἁμαρτωλὲς πηγές. Μάλιστα ἐπαινοῦν καὶ βραβεύουν δημοσίως τοὺς χορηγούς τους, κάτι ποὺ εἶναι ἀπαράδεκτο καὶ σκανδαλίζει τοὺς πιστούς.

Κλείνοντας, πρέπει νὰ θυμίσω τὴν τακτικὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος ἦταν ὄντως ἀκτήμων. Ὅταν τοῦ ἔστελναν χρήματα, ἄλλοτε τὰ ἐπέστρεφε στοὺς ἀποστολεῖς καὶ ὅταν δὲν τοὺς γνώριζε, τὰ διέθετε στοὺς φτωχούς, ὅσο τὸ δυνατὸ πιὸ γρήγορα, γιατί τοῦ ἀνέτρεπαν τὸ πνευματικό του πρόγραμμα. Δὲν ἤθελε νὰ σκέφτεται τὰ χρήματα καὶ ποῦ πρέπει νὰ τὰ διαθέσει. Τὸ ἀσκητικὸ φρόνημα τοῦ ἁγίου Παϊσίου πρέπει νὰ παραδειγματίζει τοὺς Μητροπολίτες καὶ νὰ τοὺς ὑπενθυμίζει τὶς ὑποσχέσεις τῆς μοναχικῆς κουρᾶς ποὺ εἶχαν δώσει, ὅταν εἶχαν ἀποφασίσει νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι φυσικὰ νὰ πλουτίσουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία…

orthodoxostypos

το μεταφέρουμε από εδώ

Βουλγαρίας Νεόφυτος: Έκκληση για ειρήνη σε όλο τον κόσμο

 

Με αφορμή την Εθνική Ημέρα για Απελευθέρωση της Βουλγαρίας από τον πενταίωνο οθωμανικό ζυγό, που τιμάται στις 3ης Μαρτίου, ο Πατριάρχης Βουλγαρίας κ.κ. Νεόφυτος ευχήθηκε ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Ο Μακαριώτατος έκανε μνεία και στον πόλεμο στην Ουκρανία: “Είθε ο καθένας, σύμφωνα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του, να ανοίξει τις καρδιές του σε όλους τους αδελφούς και τις αδελφές που υποφέρουν και βρίσκονται μακριά από τα σπίτια τους λόγω του κλιμακούμενου πολέμου στην Ουκρανία”.

Της Σβετλάνα Λεβίτσκι

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρό το μήνυμα του Μακαριωτάτου:

Και φέτος – στις 3ης Μαρτίου, γιορτάζουμε την Απελευθέρωσή μας από πέντε αιώνες σκλαβιάς στους Οθωμανούς.

Ας πάμε νοερά πίσω στην εποχή που, με τις ενωμένες προσπάθειες αμέτρητων γνωστών και άγνωστων ηρώων, ο Θεός μας έδωσε ξανά ελευθερία και ανεξαρτησία.

Τηρούμε τη μνήμη των πολεμιστών και προσευχόμαστε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και εκτίμησης για το ανιδιοτελές κατόρθωμά τους.

Το παράδειγμα και η αυτοθυσία τους μας εμπνέουν και μας υποχρεώνουν να διαφυλάξουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας ως τα υψηλότερα χαρίσματα του Θεού για τον άνθρωπο, μαζί με την ειρήνη.

Ζούμε σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν στον οποίο διαδραματίστηκαν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο πιστεύουμε ότι η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια του ατόμου έχει υψηλότερη αξία.

Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, η ελευθερία και η ανεξαρτησία δεν είναι δεδομένες σε κανέναν και παραμένουν αξίες για τις οποίες πρέπει να αγωνιστούμε και να υπερασπιστούμε με την διπλωματία. Αυτός ο αγώνας είναι αδιάκοπος!

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Του. Του έδωσε την ελεύθερη βούληση έτσι ώστε να ξεριζώσει το καλό από το κακό.

Η ελευθερία είναι αυτό που μας διακρίνει ως το αποκορύφωμα της δημιουργίας του Θεού. Το να την διατηρήσουμε και να την υποστηρίξουμε σημαίνει να κρατάμε την εικόνα του Θεού μέσα μας.

Να εκτιμούμε και να σεβόμαστε αυτό το υπέρτατο δώρο του Δημιουργού και να χτίζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με το άγιο θέλημα του Θεού για τον κόσμο και την ανθρωπότητα. Να είμαστε ειρηνοποιοί.

Καλούμε όλα τα πιστά τέκνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας να προσευχηθούν ολόψυχα στον Παντοδότη του καλού, για ειρήνη σε όλο τον κόσμο και ευεργεσία μεταξύ των ανθρώπων!

Η Αγία Εκκλησία ανέκαθεν αγωνιζόταν για την ειρήνη και τον σεβασμό του δικαιώματος στην ελευθερία κάθε ανθρώπου, καθώς και για την κυριαρχία κάθε χώρας ξεχωριστά. Έτσι και τώρα.

Είθε ο καθένας, σύμφωνα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του, να ανοίξει τις καρδιές του σε όλους τους αδελφούς και τις αδελφές που υποφέρουν και βρίσκονται μακριά από τα σπίτια τους λόγω του κλιμακούμενου πολέμου στην Ουκρανία, ακολουθώντας το παράδειγμα του ίδιου του Σωτήρος Κυρίου Ιησού Χριστού και βοηθώντας όλους όσους ταλαιπωρούνται.

Είθε ο Θεός να συγχωρήσει και να καθησυχάσει όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την Απελευθέρωση της αγαπημένης μας Πατρίδας της Βουλγαρίας!

Είθε η ειρήνη του Θεού, το μεγάλο έλεος και η αγάπη Του να είναι μαζί μας!

Ζήτω η ελεύθερη και ανεξάρτητη Βουλγαρία!

† ΝΕΟΦΥΤΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ

orthodoxianewsagency

πηγή

Πατριάρχης... κατώτερος τῶν περιστάσεων

 

Ὅσο κι ἄν μᾶς βολεύει νά τό ξεχνᾶμε, ἡ κρίση στήν Οὐκρανία δέν εἶναι καθόλου ἄσχετη μέ τή διχαστική καί ἔξωθεν ἐπιβληθεῖσα πρωτοβουλία τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου νά ἀναγνωρίσει τό Αὐτοκέφαλο τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας, συντείνοντας στήν ἀποξένωση τοῦ πολυπληθοῦς ρωσικοῦ στοιχείου ἀπό τίς θρησκευτικές δομές τῆς... χώρας αὐτῆς.

Ἡ ἀπόφαση αὐτή τοῦ Πατριάρχη, πού ἀντιμετωπίστηκε μέ σοβαρή ἐπιφύλαξη ἀκόμη καί ἀπό τίς πιό νηφάλιες -πλήν, ὅμως, ἐμβληματικές- μορφές τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, λειτούργησε βλαπτικά καί γιά τά συμφέροντα τῆς πολυπληθοῦς ἑλληνικῆς κοινότητας, πού ταυτίζεται πολύ περισσότερο συναισθηματικά μέ τό ρωσικό στοιχεῖο, ἀφοῦ ἔχει ὡς μητρόπολη ἐθνικῆς ἀναφορᾶς τή Μόσχα, ὄχι τό Κίεβο.

Ἡ σημερινή Οὐκρανία, ἐξάλλου, πού προβάλλεται ὡς ἀγαπημένο pet τῶν Γερμανῶν, τῶν Ἀμερικανῶν καί τῶν ἀκολούθων τους, ἀποτελεῖ ἕνα πολύ περίεργο μεῖγμα. Διαθέτει μιά πολύ σημαντική παρουσία φιλοναζιστῶν, πού ἀναπολοῦν τίς «ἔνδοξες» μέρες τῆς συνεργασίας μέ τα Ἐς -Ἕς, μιά μεγάλη θρησκευτική μερίδα οὐνιτῶν (περίπου τό 10% τοῦ πληθυσμοῦ), πού λογοδοτεῖ στό Βατικανό, καί μιά μειονότητα μουσουλμάνων Τατάρων, πού διατηροῦν προνομιακή σχέση μέ τήν Τουρκία. Ἐξακολουθεῖ ὅμως νά ἀποτελεῖ «μπαξέ» τοῦ εὐρύτερου ρωσικοῦ αὐλόγυρου, καί ὁ Πούτιν ἔχει διαμηνύσει ὅτι δέν θά ἀφήσει αὐτό τό καθεστώς νά ἀλλάξει μέ τήν ὑπαγωγή της στό ΝΑΤΟ. Γιά αὐτό, ἄλλωστε, γίνεται καί ὅλη ἡ φασαρία.

Στά ἐπιμέρους τοῦ ὀρθόδοξου δόγματος, δέν εἶμαι εἰδικός, τό ὁμολογῶ. Ἀλλά, ὑπό τό εὐρύτερο πρίσμα προάσπισης τῆς παγκόσμιας εἰρήνης καί βεβαίως τῶν συμφερόντων τῆς ὁμογένειας στήν περιοχή, ὁ Πατριάρχης ὄφειλε νά ἔχει ἀφήσει τό ὀρθόδοξο ποίμνιο στήν καθοδήγηση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Καί ὄχι νά συμβάλει σέ διχαστικές πρακτικές, πού ἐνισχύουν τήν ἀπομόνωση τοῦ ρωσικοῦ πληθυσμοῦ (καί, κατ' ἐπέκταση, τῆς ἑλληνικῆς κοινότητας), ἐπειδή κάποιοι, στήν ἄλλη ἀκτή τοῦ Ἀτλαντικοῦ, τοῦ συνέστησαν νά μπεῖ «στό μάτι» τῆς Μόσχας.

Στό σημεῖο αὐτό, λοιπόν, ἀρχίζω νά διερωτῶμαι ἄν ὁ Βαρθολομαῖος ἔχει ἐπίγνωση τῆς ἱστορικῆς του ἀποστολῆς. Προσοχή: Ὄχι τοῦ θρησκευτικοῦ του ρόλου, πού δέν ἀμφισβητεῖται, ἀλλά τῆς ἰδιαίτερης ἀποστολῆς τοῦ ὡς Ἀρχιεπισκόπου Κωσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη.

Φοβοῦμαι πώς, ἄν εἶχε ἔστω στοιχειώδη ἐπίγνωση αὐτῆς τῆς ἀποστολῆς, θά εἶχε σπεύσει πρῶτος νά ἀντιδράσει δυναμικά στή βεβήλωση τῆς Ἁγίας Σοφίας καί πρόσφατα τῆς ἱστορικῆς Μονῆς τῆς Παναγίας Σουμελά. Ὄχι μέ χλιαρές ἐπιστολές, πού γράφονται γιά τά μάτια τοῦ κόσμου, ἀλλά μέ καθιστική διαμαρτυρία ἔξω ἀπό τό γραφεῖο τοῦ Ἐρντογάν.

Ἐνας ἄλλος Πατριάρχης θά εἶχε κινήσει γῆ καί οὐρανό γιά νά καταγγείλει διεθνῶς τίς τουρκικές ἀσχήμιες εἰς βάρος ὄχι τῆς Ἑλλάδας, ἀλλά τῆς παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας. Ἀντ' αὐτοῦ, ὁ παναγιότατος;;;; περιορίζεται σέ παρακλητικές ἀνακοινώσεις, προσβλέποντας στή... μεγαθυμία τοῦ πολυχρονεμένου ἐφέντη. Τήν ἴδια ὥρα ἀγωνίζεται μέ ζέση γιά τήν προστασία του...αργυροπελεκάνου καί τῆς μεσογειακῆς φῶκιας, γιά τήν ἀποτροπή τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, πιθανόν καί γιά τή διάδοση τῆς «πράσινης» ἠλεκτροκίνησης. Καλό εἶναι κι αὐτό, ἀλλά ἄσχετο μέ τή βασική ἀποστολή του, πού εἶναι ἡ ἔμπρακτη προάσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό κάθε εἴδους ἐπιβουλή. Φοβικότητα καί «χαμηλοί τόνοι» δέν νοοῦνται, ὅταν μαγαρίζονται μνημεῖα τῆς θρησκείας καί τοῦ Γένους μέ ἀνεκτίμητο ἱστορικό συμβολισμό. Τελεία καί παῦλα!

«Μά, δέν μπορεῖ νά μιλήσει» γιατί θά τον...πάρει σηκωτό ὁ Ἐρντογάν, λένε κάποιοι. Ε, ἄς τόν πάρει! Κι ἄς τόν βάλει σέ κατ' οἶκον περιορισμό. Ἄς φανεῖ, ἐπιτέλους, ὁ Βαρθολομαῖος διωκόμενος. Ἄς ταλαιπωρηθεῖ ἐν ἀνάγκῃ, ἐπειδή βρῆκε τό θάρρος νά μιλήσει. Μεγαλύτερη ὑπηρεσία στήν Ὀρθοδοξία, πού ἀργοσβήνει, δέν θά μποροῦσε νά προσφέρει. Ἀνάλογη μέ αὐτήν πού κάποιοι ἄλλοι λαμπροί ἱεράρχες προσέφεραν στό παρελθόν, θυσιάζοντας ἀκόμη καί τή ζωή τους.

Οἱ καιροί, ἄλλωστε, ἔχουν ἀλλάξει. Ἔτσι καί ἀγγίξει μία τρίχα τοῦ Πατριάρχη ἡ Τουρκία, εἶναι βέβαιο ὅτι θά προκληθεῖ τέτοια διεθνής κατακραυγή, πού οὔτε ὁ ἀλαζονικός «σουλτᾶνος» δέν θά μπορέσει νά ἀγνοήσει. Ἐδῶ γιά καλλιτέχνες καί γιά δημοσιογράφους γίνεται κακός χαμός στά ξένα μέσα ἐνημέρωσης. Ὑπάρχει κάποιος πού πιστεύει ὅτι θά τολμήσει νά ρίξει ὁλόκληρο Πατριάρχη, θρησκευτικό ἡγέτη 250.000.000 ὀρθόδοξων πιστῶν, στή φυλακή;

Τό ἐρώτημα λοιπόν, πού ξανάρχεται στό τραπέζι εἶναι ἄν ὁ Βαρθολομαῖος ἐπιθυμεῖ νά ἀσκήσει τά καθήκοντά του παίρνοντας καί προσωπικό ρίσκο ἤ προτιμᾶ νά ζεῖ ἀσφαλής στή σκιά τοῦ τουρκικοῦ κράτους. Δέν τοῦ ζήτησε κανείς νά παλέψει γιά τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ὅπως θά ἔκαναν ὁ Γρηγόριος ὁ 5ος, ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ἀκόμη καί ὁ ἀείμνηστος Χριστόδουλος. Δέν εἶναι Ἑλληνας ὑπήκοος, τό καταλαβαίνουμε. Ἀλλά τήν Ὀρθοδοξία ὀφείλει νά τήν προστατέψει. Καί ὄχι νά τή διχάζει.

Δυστυχῶς, τά καθεστωτικά μέσα ἐνημέρωσης, τά ἴδια πού καθημερινά βυσσοδομοῦν κατά τῆς Ἐκκλησίας, χλευάζοντας τή θρησκεία μας, ἔχουν τόν Πατριάρχη στό ἀπόλυτο ἀπυρόβλητο. Φταίει καί τό γεγονός ὅτι μοιράζει τίτλους, παράσημα καί ὀφίτσια σέ ἐκλεκτά μέλη τῆς ἑλληνικῆς ὀλιγαρχίας. Ἀλλά τό ζήτημα -ξαναλέω- εἶναι πόσο ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἡ εἰκόνα τοῦ αἰχμάλωτου, «βωβοῦ» Πατριάρχη, πού βρίσκει τή φωνή του μόνο γιά νά πεῖ «Σκασίλα μου γιά τούς Ρώσους!».

Εἶναι ὁμολογουμένως τεράστιος ὁ συμβολισμός τῆς Κωνσταντινούπολης ὡς ἱστορικοῦ κέντρου μιᾶς μεγάλης Ἑλλάδας, ἀλλά, ἀπό τή στιγμή πού ὁ Πατριάρχης συμπεριφέρεται ὡς ἁπλός ἐντεταλμένος τοῦ τουρκικοῦ κράτους καί δέν ὑπάρχει κανένας ὁρίζοντας ἀξιοπρεποῦς διαδοχῆς του, θά πρέπει νά ξανασκεφτοῦμε ἄν ὠφελεῖ ἡ παραμονή τοῦ Πατριαρχείου ἐκεῖ. Μιά ἡρωική ἔξοδος πρός τήν ἱστορική μητέρα πατρίδα εἶναι ἴσως προτιμότερη ἀπό τόν σταδιακό ἐκφυλισμό ἑνός θεσμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀδυνατεῖ νά σταθεῖ στό ὕψος τῆς ἀποστολῆς του, ἀναλώνεται σέ ἀνούσιες θρησκευτικές ἴντριγκες, ἑτεροπροσδιορίζεται καί ἐν τέλει λειτουργεῖ ὑπό τήν πίεση τοῦ ὠμοῦ τουρκικοῦ ἐκβιασμοῦ.

orthodoxostypos

Η ανόητη αλαζονεία του υπεράνθρωπου αδυνάτου

EUROKINISSI

.

Ο Θεός πέθανε, ακριβώς επειδή τον σκότωσαν όσοι τον αντιμετώπισαν ως ιδέα, ως ιδεολογία

Η πληγή του πόνου ενός τραύματος το οποίο δείχνει, τελικά, ανένταχτο σε οποιεσδήποτε εκφάνσεις ενός άλλου τρόπου που υπαγορεύεται από τη σχέση κτίσματος και Θεού. Μοιάζοντας έτσι απίθανη μία τελική, αισιόδοξη, έκβαση της ιστορίας των προσώπων και των πραγμάτων που συνοδεύουν τα πρόσωπα. Εξάλλου, ποια ελιτίστικη αλαζονική συμπεριφορά υπενθυμίζει στο ανθρώπινο πρόσωπο πως ο δεσμός, η σχέση, η κοινωνία, του ίδιου του προσώπου έχει την αφετηρία της στο θείο πρόσωπο;

Τα πρόσωπα της παγκοσμιότητας πάντοτε ανησυχούσαν για τις εξελίξεις του ιστορικού χρόνου, εκείνου του καιρού που αναπροσδιόριζε σχέσεις, εκτιμήσεις, συμπεριφορές. Όλα αυτά, λοιπόν, ασκούνταν στην αδιάλειπτη ροή της εκστατικής ετεροχρονικότητας, η οποία, κι εδώ είναι το παράδοξο, αρνούταν την συνδιαλλαγή, ακόμη και τη συμπόρευση, με όρους πειθαρχικής εναρμόνισης στην ύπαρξη ενός ίδιου ύφους, μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής αφετηρίας. Απόρροια αυτής της αδιάλλακτης συνήθειας έμοιαζε πλέον η αλλοπρόσαλλη και ανερμήνευτη, πολλές φορές, θεώρηση πολλών πραγματικοτήτων. Και το γεγονός ότι υφίστανται πολλές πραγματικότητες δεν σημαίνει ότι υπάρχει μία αλήθεια. Ή μήπως αυτό σημαίνει;

Ο νιτσεϊκός υπεράνθρωπος, κατασκεύασμα της ατέρμονης αγωνίας του μεγάλου φιλοσόφου Νίτσε για μεταπήδηση στο βέβαια αληθινό και ισχυρό που λειτουργούσε την παρουσία του ως σημείο της μεταξίωσης των αξιών για την οποία έκανε λόγο ο ίδιος, σπατάλησε κάθε ικμάδα δραπέτευσης από τη συμβατικότητα των ηθικών κωδίκων. Ο Θεός πέθανε, ακριβώς επειδή τον σκότωσαν όσοι τον αντιμετώπισαν ως ιδέα, ως ιδεολογία ( γι’ αυτό στη Δύση η αθεΐα ξεκίνησε μέσα από τους κόλπους της θεολογικής σκέψης). Παρουσιάστηκε, έτσι, η ανάγκη για έναν Θεό ευπρεπή. Αυτόν τον Θεό αναζητούσε ο Νίτσε. Τον Θεό των Πατέρων της Εκκλησίας, της φιλανθρωπίας και της ενσάρκωσης για τον ανακαινισμό της ανθρώπινης φύσης. Αυτόν τον Θεό Δημιουργό.

Κι όμως, η αναζήτηση του θείου και ο συσχετισμός μαζί Του, σήμερα αποτελεί αγωνία των λίγων, υπόθεση των ελάχιστων υποψιασμένων, καθότι ο άνθρωπος δεν αισθάνεται πως κάτι του λείπει. Ο Θεός δεν βρίσκεται στις άμεσες προτεραιότητες του σύγχρονου ανθρώπου. Έχει εξοριστεί, έχει αφανιστεί ή στην καλύτερη περίπτωση επιμένει να στέκεται σταυρωμένος χωρίς να εγγυάται τον μεταφυσικό οπτιμισμό της παρουσίας Του. Ο άνθρωπος καρφώνει πιο βαθιά τα καρφιά απ’ ότι το εβραϊκό ιερατείο. Με πείσμα, με επιμονή, την επιμονή των πολλών. Έχει αποκτήσει όσα χρειάζεται κι ακόμη περισσότερα. Ο Θεός αποτελεί την πολυτέλεια μόνο στις ανέλπιστες προσπάθειες που καταβάλλει ο άνθρωπος για να ακροβατήσει μεταξύ του έρωτα και του θανάτου. Εκεί, όταν έρχεται ως ο απόλυτα αντιμέτωπος με τις μεταφυσικές αβεβαιότητες και τα αδιέξοδα της υπαρξιακής αντοχής του, μόνο τότε σκέφτεται την ύπαρξη Του.

Θεωρώ πως το να πιστεύει κάποιος στον Θεό και να αναπτύσσει σχέση μαζί Του, αποτελεί πλέον το κορύφωμα της υπαρξιακής ολοκλήρωσης. Το ζητούμενο, δυστυχώς, δεν μοιάζει να είναι αυτό. Χρειάζεται μία αφετηρία. Όπως και για κάθε προσπάθεια εκείνου του ξεδιπλώματος του προσώπου, του προσώπου σε σχέση, σε κοινωνία. Η αφετηρία αυτή είναι η υποψία. Αν αποτελέσει το δικαίωμα ενός προσωπικού αυτοπροσδιορισμού, επομένως και δυνατοτήτων, τότε ενδέχεται να σημάνει το ξεκαθάριασμα των οποιονδήποτε αβεβαιοτήτων. Σε περίπτωση που ο άνθρωπος χρησιμοποιήσει το νου του ως δώρο Θεού για να εξερευνήσει, να αναζητήσει, τότε έχει γίνει το πρώτο βήμα. Είναι ένθεος ο άνθρωπος. Έχει στενούς δεσμούς με τον Δημιουργό Του. Δεν γίνεται να μην αισθανθεί κάποια στιγμή μέσα στην πορεία της ιστορίας πως είναι δημιούργημα του Τριαδικού Θεού. Το κατ’ εικόνα και η κάθε πραγμάτωση του μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα, είναι αδύνατο να προσφέρει την αμεθεξία, το γεγονός της άρνησης και απώλειας του χαρισματικού δεσμού με τον Θεό. Ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, του ζωντανού Θεού, του Θεού που τον δημιούργησε. Πώς να μην αναζητήσει την παρουσία Του;

Αυτό αρνήθηκε όμως ο άνθρωπος. Την παρουσία του Θεού στη ζωή του. Και ενήργησε ως άλλος ένας αθεϊστής υπαρξιστής, ομολογώντας παράλληλα με τον Sartre πως είσαι ελεύθερος μόνο όταν δεν υπάρχει Θεός. Αυτή την ελευθερία ένιωσε ο άνθρωπος, καταστρατηγώντας οποιαδήποτε αυτεξουσιότητα θα μπορούσε να αφυπνίσει την υπαρξιακή του εξάντληση στη θεϊκή εικόνα. Ένιωσε ελεύθερος, ένιωσε ισχυρός, κατέκτησε ηπείρους, αφαίρεσε τη μοναδικότητα του Θεού, ξεπερνώντας τα ηθικά διλήμματα περί τις του Θεού δημιουργίας, όντας ο τις άρχων και εξουσιαστής τις επιστήμης, των τεχνολογικών θαυμάτων και ανήμπορος, την ίδια στιγμή, να αντιμετωπίσει έναν πρωτόγνωρο ιό που στο πέρασμα του ξερνάει τρόμο και θάνατο. Τις ο υπεράνθρωπος άνθρωπος που δήλωνε σ’ τις τις εποχές πως δεν του λείπει τις démodé Θεός, πλέον σαστίζει, απορεί και υποδουλώνεται στη χαοτική φθορά των αμετροεπών δυνάμεων του κόσμου τούτου. Ο άνθρωπος που αρνήθηκε να υποπτευθεί τη θεϊκή ύπαρξη, που αρνήθηκε να γνωρίσει τον Δημιουργό Του, Εκείνον που του προσέφερε τα πάντα στη ζωή, τις ο άνθρωπος στέκεται ενώπιον του Εσταυρωμένου Θεού, στον οποίο Θεό αρνήθηκε το γεγονός τις ανάστασης, ακόμη και στα δύσκολα, στα πολύ δύσκολα.

Το κλίμα βαραίνει. Η μετανεωτερικότητα δεν μπορεί να καυχάται για τις επιδόσεις της. Δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει την προοπτική τις ανθρώπινης αφετηρίας σε ένα γεγονός εσχατολογικό, άκρως ευχαριστιακό. Οι αλαζονικές φωνές αρνήθηκαν το θαύμα του ψωμιού και του κρασιού. Δεν είδαν Σώμα και Αίμα, δεν είδαν τίποτε παραπέρα παρά έναν θρησκευτικό ιδεολογισμό, τόσο ικανό να εξυψώνει τις φαντασιώσεις των αδημιούργητων ικεσιών τους προς το επέκεινα των ανυπέρβλητων λογισμών τις. Ο Θεός δεν γίνεται άνθρωπος. Το ψωμί δεν μεταβάλλεται σε Σώμα και το κρασί δεν μεταβάλλεται σε Αίμα. Αυτά ομολόγησαν αυτές τις μέρες όσοι αφαίμαξαν το μυστήριο. Πόσο ανόητη καταντά η αλαζονεία. Η αλαζονεία του υπεράνθρωπου που αδυνάτησε να ψηλαφίσει την παρουσία του Θεού στα πάντα.

π. Ηρακλής Φίλιος

Ιερέας - Θεολόγος - Βαλκανιολόγος

πηγή

ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ

πηγή

1) - Τοῖς ἐπαγγελλομένοις τά τῶν Ἑλλήνων, ἤτοι εἰδωλολατρῶν, δυσσεβῆ δόγματα καί ἀναβιοῦσι τά μυθικά αὐτῶν πλάσματα ἀρχαιολάτραις καί νεοπαγανισταῖς, ἀνάθεμα (γ΄).
 

2) - Ἀρείῳ τῷ πρώτῳ θεομάχῳ καί ἀρχηγῷ τῶν αἱρέσεων, ἀνάθεμα (γ΄).
 

 3) - Μακεδονίῳ τῷ δυσσεβεῖ καί Νεστορίῳ τῷ θεηλάτῳ, τῷ παθητήν λέγοντι τήν Ἁγίαν Τριάδα, καί Οὐαλεντίνῳ δυσσεβεῖ τῷ παράφρονι, ἀνάθεμα (γ΄).
 

4) - Πέτρῳ τῷ Κναφεῖ καί παράφρονι, τῷ λέγοντι «Ἅγιος Ἀθάνατος, ὁ σταυρωθείς δι’ἡμᾶς», ἀνάθεμα (γ΄).
 

5) - Παύλῳ τῷ Σαμοσατεῖ καί Θεοδοτίωνι τῷ τούτου συμμύστη καί ὁμόφρονι, σύν ἄλλῳ Νεστορίῳ παράφρονι, ἀνάθεμα (γ΄).
 

6) - Πέτρῳ Δειλαίῳ τῷ αἱρετικῷ, τῷ καί Λυκοπέτρῳ ἐπονομαζομένῳ, Εὐτυχίῳ τε καί Σαββελλίῳ τοῖς κακόφροσιν, ἀνάθεμα (γ΄).
 

7) - Ἰακώβῳ Ἀρμενίῳ τῷ Ζανζάλῳ, Διοσκόρῳ «πατριάρχῃ» Ἀλεξανδρείας καί Σεβήρῳ τῷ δυσσεβεῖ, ἅμα Σεργίῳ, Παύλῳ καί Πύρρῳ τοῖς ὀμόφροσι, σύν Σεργίῳ, μαθητῇ τοῦ Λυκοπέτρου, ἀνάθεμα (γ΄).

8) - Τοῖς Ὠριγενισταῖς καί τοῖς ὀπαδοῖς καί διαδόχοις αὐτῶν, ἀνάθεμα (γ΄).

9) - Ὅλοις τοῖς Εὐτυχιανισταῖς καί Μονοθελήταις καί Ἰακωβίτες καί Ἀρτζιβουρίταις καί ἁπλῶς πᾶσιν αἱρετικοῖς,  ἀνάθεμα (γ΄). 

10) - Τοῖς ἐκπεσοῦσι αἱρεσιάρχαις καί ἀρνουμένοις τήν Ἁγίαν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, Καρεκίν Β΄ Ἀρμενίας, Θεοδώρῳ Β΄ Αἰγύπτου, Παύλῳ Αἰθιοπίας, Ἰγνατίῳ-Ἐφραίμ Β΄ Συροϊακωβιτῶν, Βασιλείῳ-Θωμᾷ Α΄ Μαλαμπαριανῶν-Ἰνδιάνων, τοῖς κακῶς ὀνομάζουσιν ἑαυτούς Ὀρθοδόξους καί τοῖς αὐτοῖς κοινωνοῦσι, ἀνάθεμα (γ΄). 

11) - Τοῖς ἀρνουμένοις τάς Ἁγίας Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄ καί Ζ΄ Οἰκουμενικάς Συνόδους Μονοφυσίταις, Μονοθελήταις καί Μονοενεργήταις, ἀνάθεμα (γ΄).

12) - Τῷ φρυαξαμένῳ συνεδρίῳ κατά τῶν σεπτῶν Εἰκόνων, ἀνάθεμα (γ΄).

13) - Εἴ τις οὐ προσκυνεῖ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν Εἰκόνι περιγραπτόν κατά τό ἀνθρώπινον, ἤτω  ἀνάθεμα (γ΄).
 

14) - Βαρλαάμ Καλαβρῷ, Γρηγορίῳ Ἀκινδύνῳ, Προχώρῳ Κυδώνι, Νικηφόρῳ Γρηγορᾷ, Γεωργίῳ Λαπίθῃ καί τοῖς ὀπαδοῖς καί διαδόχοις αὐτῶν, ἀνάθεμα (γ΄).

15) - Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν αἵρεσιν τοῦ νεοβαρλααμισμοῦ, ἀνάθεμα (γ΄).

16) - Τῷ κανονικῶς ἀνυποστάτῳ καί ἐκπεσόντι αἱρεσιάρχῃ Πάπᾳ Παλαιᾶς Ρώμης Φραγκίσκῳ τῷ Α΄ καί τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι, ἀνάθεμα (γ΄). 

17) - Τοῖς Μαρτίνῳ Λουθήρῳ, Ἰωάννῃ Καλβίνῳ, Οὐρλίχῳ Σβιγλίῳ καί Ἐρρίκῳ τῳ 8ῳ δυσσεβεῖ βασιλεῖ καί τοῖς σύν αὐτοῖς συγκροτήσασι τάς αἱρετικάς παραφυάδας τῆς Διαμαρτυρήσεως, ἀνάθεμα (γ΄).

18) - Τῷ αἱρεσιάρχῃ τῆς θρησκευτικῆς παρασυναγωγῆς τοῦ Ἀγγλικανισμοῦ Ἰουστίνῳ Γουέλμπι καί τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι, ἀνάθεμα (γ΄).  

19) - Τοῖς ἀρνουμένοις καί καθυβρίζουσι τήν Παναγίαν, Ὁμοούσιον, Ἀδιαίρετον καί Ζωοποιόν Τριάδαν Ραββίνοις τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, Ἰσλαμισταῖς καί μέλεσι τῆς ἀνωνύμου φυλλαδικῆς Ἑταιρίας Σκοπιά τοῦ Πύργου τῶν «Μαρτύρων» τοῦ Ἱεχωβᾶ, ἀνάθεμα (γ΄).

20) - Τοῖς δυσφημοῦσι τά ἱερά Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Βαπτισταῖς, Ἀντβεντισταῖς καί Πεντηκοστιανισταῖς, ἀνάθεμα (γ΄). 

21) - Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν παναίρεσιν τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀνάθεμα (γ΄).

22) - Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν μεταπατερικήν, νεοπατερικήν, συναφειακήν καί μετακανονικήν αἵρεσιν, ἀνάθεμα (γ΄).

23) - Τοῖς ἀρνουμένοις τάς Ἁγίας Η΄ καί Θ΄ Οἰκουμενικάς Συνόδους, τάς συγκληθείσας ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, παποφιλιοκβισταῖς, ἀνάθεμα (γ΄).

24) - Τῷ προτεσταντικῷ λεγομένῳ «Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ Ἐκκλησιῶν»-Αἱρέσεων, ἐν ᾧ διδάσκεται ὅτι ἅπασαι αἱ αἱρέσεις κλάδοι εἰσί τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί τοῖς Ὀρθοδόξοις, τοῖς συμμετέχουσι ἐν ταῖς ἀντικανονικαῖς συμπροσευχαῖς μεθ’αἱρετικῶν κατά τήν λεγομένην «ἑβδομάδα προσευχῆς ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν», ἀνάθεμα (γ΄).

25) - Τοῖς ἀντορθοδόξοις κειμένοις τοῦ Τορόντο (1950), Μπαλαμάντ (1993), Σαμπεζύ (1994), Πόρτο Ἀλέγκρε (2006) καί Πουσάν (2013), ἀνάθεμα (γ΄).

26) - Τοῖς διδάσκουσι ὅτι αἱ αἱρέσεις, αἵτινες ἀπεκόπησαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβάνονται ἐντός αὐτῆς, τάς ὁποῖας καί ὀνομάζουσι «ἀτελεῖς ἐκκλησίας» καί ὅτι ἔστι σωτήριος Χάρις, ἔγκυρον βάπτισμα καί ἐνεργοῦσα Χάρις τῆς ἱερωσύνης ἐκτός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀνάθεμα (γ΄).   

27) - Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν αἵρεσιν ὅτι ὁ ἐκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης πρῶτος ἐστί ἄνευ ἴσου, ἀνάθεμα (γ΄).

28) - Τῇ ληστρικῇ, αἱρετικῇ καί οἰκουμενιστικῇ ψευδοσυνόδῳ τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου 2016, τῇ λεγομένῃ «Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Συνόδῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τοῖς κακοδόξοις αὐτῆς κειμένοις, ἅτινα θεσμοθετοῦσιν 

α) τήν διεξαγωγήν τοῦ διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί αἱρέσεων μέ κριτήριον τάς προτεσταντικάς πλατφόρμας καί οὐχί τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, 

β) τήν  λεγομένην «ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν» καί τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τοῦ ὅρου «ἐκκλησία» διά τούς αἱρετικούς, 

γ) τόν Καταστατικόν Χάρτην  τοῦ προτεσταντικοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν»-αἱρέσεων καί τόν δογματικόν μινιμαλισμόν ὡς βάσιν τοῦ διαλόγου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρέσεων, 

δ) τήν «Δήλωσιν τοῦ Τορόντο» τοῦ 1950, σύμφωνα μέ τήν ὁποίαν i) ὑπάρχουσιν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκτός τῶν τειχῶν Αὐτῆς, ii) ὑπάρχει Ἐκκλησία ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί iii) τό ἀποτελεῖν μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ περιεκτικώτερον ἔστιν ἤ τό ἀποτελεῖν μέλος τῆς ἰδίας Ἐκκλησίας, 

ε) τούς μεικτούς γάμους μέ πρόσχημα μίαν ψευδήν οἰκονομίαν, καί στ) τήν αἱρετικήν ζηζιούλιαν θεωρίαν περί ἀνθρωπίνου προσώπου, καί τοῖς ἀποδεχομένοις καί ἐφαρμόζουσι τάς αἱρετικάς αὐτῆς ἀποφάσεις, ἀνάθεμα (γ΄).
 

29) - Τῇ Μασονίᾳ καί τῷ διεθνῇ φρικώδῃ Σιωνισμῷ,  ἀνάθεμα (γ΄).
 

30) - Ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς,  ἀνάθεμα (γ΄).

Ουκρανία :Κυριακή της ορθοδοξίας ,ο επίσκοπος Λογγίνος 
της κανονικής εκκλησίας που υπάγετε στο πατριαρχείο Μόσχας ,αναθεματίζει τον οικουμενισμό και την ψευτοσύνοδο της Κρήτης ! 

Μπράβο η διακήρυξη της πίστεως καθαρής 
και ανόθευτης από τις σύγχρονες αιρέσεις 
και κακοδοξίες ! 
Ξεκάθαρα πράγματα ,ο θεολογικός και εκκλησιαστικός λόγος κοφτερός σαν μαχαίρι !
 Εχουμε πηξει στην θολολογία , στήν τέχνη της αμφισημίας. Η θολολογία και αμφισημία έχουν καθιερωθεί ως ένα δόγμα Αν κανείς δέν την γνωρίζει σου λέει ο άλλος τί παπάς και τί θεολόγος είσαι ; Δεν είσαι σέ θέση όχι νά μιλήσεις θεολογικά ,αλλά ούτε και ένα ευχέλαιο να κάνεις .Είσαι άξεστος και αγροίκος ,βρωμάς ,δέν είσαι πολιτισμένος ,δέν έχεις τρόπους ,ο λόγος σου είναι απελέκητος ,άτεχνος , δέν είσαι in ....Kαί έτσι οι διάφοροι κουταλιανοί που έκαναν τους καμπόσους στά εύκολα μπροστά στο λαό , τώρα μασάνε τά λόγια τους, συρρικνώνονται φοβισμένοι κάτω από το ράσο .
Θά πρέπει επι τέλους ο θεολογικός και εκκλησιαστικός λόγος να αποκτήσει την σφριγηλότητα της αιώνιας νεότητάς του , την επιθετικότητά του , την διαύγειά του , την λεβεντιά νά πεί τά πράγματα μέ το όνομά τους ....νά γίνει ένας αγιοπνευματικός λόγος πλήρης χάριτος, Αληθείας και απλότητος! 

Νομίζουμε ότι είναι καλό να γνωρίζουν οι Χριστιανοί την παράδοση 
και τις δυσκολίες στην ιστορία της Εκκλησίας. Για την ερμηνεία του κειμένου, 
και τις πιθανές παρερμηνείες έχει γράψει ένα περισπούδαστο άρθρο ο Επίσκοπος Ναυπάκτου
 π. Ιερόθεος
http://www.hsir.org/Theology_el/3d7027Orthodoxias-06.p

377 Ορθόδοξοι Αρχιερείς απέρριψαν το «Κολυμπάρι»

377 ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ ΤΟ «ΚΟΛΥΜΒΑΡΙ»

Από 29ης Νοεμβρίου ως και 2ας Δεκεμβρίου η Εκκλησία της Ρωσίας προέβη εις μεγαλειώδεις εορτασμούς δια τα 100 έτη από την επανασύστασιν του Πατριαρχείου Μόσχας.

Είχε προηγηθή σειρά προσωπικών επαφών του στενωτέρου συν­εργάτου του Πατριάρχου Μόσχας του Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνος με τους περισσοτέρους Προκαθημένους των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Η Εκκλησία της Ρωσίας με την κίνησιν αυτήν είχε προδηλώσει ότι η συγκέντρωσις εις την Μόσχαν δεν θα ήτο απλώς εορτίου χαρακτήρος. Ο «Ο.Τ.» είχεν αντιληφθή το σχέδιον προ διμήνου δια τούτο και το απεκάλυψεν εγκαίρως με το άρθρον «Το «αντικολυμβάριον» προετοιμάζει το Πατριαρχείον της Μόσχας;» (φ. 2182/ 06.10.2017 / σ. 8).  Πρα­γματι εις την κορύφωσιν των εορτασμών κατά την τελευταίαν ημέραν συνελθούσης της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ρωσίας επεκυρώθη μεταξύ άλλων απόφασις κατά του «Κολυμβαρίου» παρόντων των Προκαθημένων –η των αντιπροσώπων των- των Ορθοδόξων Εκκλησιών, πλην του Κωνσταντινουπόλεως και του Αθηνών, οι οποίοι εδέχθησαν άνευ αντιδράσεων αυτήν!

Παρόντες ήσαν: οι Πατριάρχαι: Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Σερβίας, Ρουμανίας, οι Αρχιεπίσκοποι: Κύπρου, Τιράνων και πάσης Αλβανίας, ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας, ο Μητροπολίτης Τσεχίας και Σλοβακίας, ο Αρχηγός της αντιπροσωπίας της Εκκλησίας της Γεωργίας Μητροπολίτης Αχαλτσίχης, ο Αρχηγός της αντιπροσωπίας της Εκκλησίας της Βουλγαρίας Μητροπολίτης Λοφτζού, ο Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας, και οι Ρώσοι Μητροπολίται Προκαθήμενοι, ο πάσης Αμερικής και Καναδά, όπως και ο Τόκιο και πάσης Ιαπωνίας.

Εις το επίσημον ανακοινωθέν οι παρόντες Προκαθήμενοι όχι τυχαίως χαρακτηρίζονται «το Προεδρείο» και ευρίσκονται διατεταγμένοι όπως και εις το Κολυμβάριον. Ο Πατριάρχης Κύριλλος ετόνισε μάλιστα με έμφασιν ότι η Ιεραρχία του αποτελείται από 377 Αρχιερείς, πλήθος που συντρίβει τον αριθμόν 157 των δέκα Τοπικών Εκκλησιών που συνεκεντρώθησαν εις το Κολυμβάριον. Ο κ. Κύριλλος εφρόντισεν επίσης να επισυνάξη τα διεσκορπισμένα, δηλ. να ενδιαφερθή δια τας χειμαζομένας Εκκλησίας και να τας φέρη εις επαφήν π.χ. Αντιοχείας – Ιεροσολύμων, κάτι δια το οποίον είχον αδιαφορήσει πλήρως εις το Κολυμβάριον.

Ενδεικτικόν και αποδεικτικόν των προθέσεων του ατύπου «αντικολυμβαρίου» ήτο ότι εις τας αποφάσεις περιελαμβάνοντο και όμοια θέματα με εκείνα που είχον συζητηθή και εις την Κρήτην.

Πρώτον, ενεκρίθη κείμενον «Περί κανονικών πτυχών του Εκκλησιαστικού Γάμου» και εδόθη και εντολή εφαρμογής των διατάξεών του.

 Δεύτερον, ενεκρίθη ολόκληρος ενότης με θέμα «Η Αποστολή της Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο», το οποίον δίδει έμφασιν εις την ιεραποστολήν και ρητώς αναφέρει ότι εις αυτήν «εντάσσεται η καταπολέμηση της αιρετικής και της νεοειδωλολατρικής απειλής», κάτι το οποίον είχεν αποσιωπηθή εις την σύναξιν της Κρήτης.

 Τρίτον, εις το ίδιον πλαίσιον έλαβε θετικήν, και όχι αρνητικήν ως εις το Κολυμβάριον, θέσιν έναντι των ΜΜΕ: «Για την προαγωγή της οργανωτικής και τεχνικής υποδομής της εργασίας στον τομέα των Μέσων Ενημερώσεως, είναι απαραίτητο να επικεντρώσουμε τις βασικές μας προσπάθειες στο περιεχόμενο της ενημερωτικής δράσεως».

 Τέταρτον, ενέκρινε την έκδοσιν τριών κειμένων «1) Οι αρχές της Ορθοδόξου διδασκαλίας, 2) Οι αρχές της κανονικής τάξεως και λειτουργικού βίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, 3) Οι αρχές της Ορθοδόξου ηθικής διδασκαλίας», τα οποία ευρίσκουν παράλληλον θεματολογίαν εις τα κείμενα του Κολυμβαρίου.

 Πέμπτον, κατήγγειλε την ουνίαν όχι βάσει των κειμένων της Κρήτης, αλλά βάσει της συμφωνίας της Αβάνας μεταξύ του Μόσχας Κυρίλλου και του Πάπα.

Έκτον, εξέδωσε «μήνυμα», αντικαθιστών εκείνο του Κολυμβαρίου, όπου γράφεται ότι: «Οι ημέρες της Ιεράς Σύνοδου της Ιεραρχίας μας έδωσαν χαρά επικοινωνίας και συναναστροφής με τους Προκαθημένους… Αυτή η ορατή απόδειξη της ενότητας της Ορθοδοξίας έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα, όταν πολλοί χριστιανοί υφίστανται διώξεις λόγω πίστεως και χρειάζονται την ένθερμη προσευχή μας και έμπρακτη συμπαράσταση».

Έβδομον, χαρακτηρίζει τους μη Ορθοδόξους χριστιανούς ως «χριστιανικές ομολογίες» και όχι Εκκλησίας. Όγδοον, η απόφασις δια το Κολυμβάριον είναι καταπέλτης καθώς αρνείται τον διαφημιζόμενον ως Πανορθόδοξον χαρακτήρα αυτού, καταγγέλλει την παραβίασιν της αρχής της ομοφωνίας, υπογραμμίζει ότι αι διατυπώσεις εις τα κείμενα είναι διφορούμεναι και θεωρεί ότι αι αποφάσεις δεν δεσμεύουν απολύτως κανένα. Παραθέτομεν τον επίμαχον απόσπασμα:

«Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας επιδοκιμάζει την εξωτερική δράση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, την οποία επιτελούν ο Αγιώτατος Πατριάρχης και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος με συνδρομή του Συνοδικού Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων, και η οποία αποβλέπει κυρίως στην εδραίωση της ενότητας της Αγίας Εκκλησίας, την προαγωγή των αδελφικών σχέσεων με τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες καθώς και την κοινή με τις λοιπές χριστιανικές ομολογίες προστασία των ηθικών χριστιανικών αξιών…

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας εγκρίνει την αξιολόγηση της γενομένης από 18ης έως 26ης Ιουνίου 2016 στην Κρήτη Συνόδου Προκαθημένων και Ιεραρχών των δέκα κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, η οποία περιλαμβάνεται στην απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συν­όδου από 15ης Ιουλίου 2016 (Πρακτικά 48). Η εν λόγω Σύνοδος δεν δύναται να θεωρείται Πανορθόδοξη ούτε και οι αποφάσεις της ως δεσμευτικές για όλο το Ορθόδοξο πλήρωμα, επειδή η μη εξασφάλιση της σύμφωνης γνώμης των ορισμένων κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών για τη σύγκλησή της στις προκαθορισμένες ημερομηνίες παραβίασε την αρχή της ομοφωνίας.

Ταυτόχρονα πρέπει να δεχθούμε ότι η Σύνοδος στην Κρήτη αποτελεί σημαντικό σταθμό στην ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Η ανάλυση των κειμένων της εν Κρήτη Συνόδου, την οποία, κατόπιν εντολής της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, διενέργησε η Συνοδική Βιβλική Θεολογική Επιτροπή, απέδειξε ότι ορισμένα εξ αυτών περιλαμβάνουν ασαφείς και διφορούμενες διατυπώσεις, κάτι το οποίο δεν επιτρέπει να τα θεωρούμε ως υποδειγματική έκφραση των αληθειών της Ορθοδόξου πίστεως και της Παραδόσεως της Εκκλησίας. Αυτό αφορά ιδιαίτερα το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», το οποίο δεν υπέγραψαν 2/3 των μελών της αντιπροσωπίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας και οι μεμονωμένοι Ιεράρχες ορισμένων άλλων κατά τόπους Εκκλησιών, οι οποίες μετείχαν των εργασιών της εν Κρήτη Συνόδου, κάτι το οποίο επιμαρτυρεί τη μεγάλη διχογνωμία ως προς το κείμενο αυτό ακόμη και στους μετασχόντας της εν Κρήτη Συνόδου.
Οι Συνοδικοί διαπιστώνουν μία διφορούμενη στάση έναντι της γενομένης εν Κρήτη Συνόδου μέσα στην οικογένεια των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, τα σχόλια των Ιερών Συνόδων των Πατριαρχείων Αντιοχείας (από 27ης Ιουνίου 2016), Βουλγαρίας (από 15ης Νοεμβρίου 2016) και Γεωργίας (από 22ης Δεκεμβρίου 2016), όπου εκφράζεται η κριτική στάση έναντι της εν Κρήτη Συνόδου. Στις ουσιαστικές παρατηρήσεις επί των κειμένων της εν Κρήτη Συνόδου και επί της διαδικασίας λήψεως αποφάσεων σε αυτή, ακόμη προχώρησαν Ιεράρχες και άλλων κατά τόπους Εκκλησιών, η Ιερά Κοινότητα και οι Ιερές Μονές του Αγίου Όρους».

Η απουσία του Φαναρίου το εζημίωσε

Ο Πατριάρχης Κων/λεως δεν παρευρέθη, αλλά απέστειλε χαιρετισμόν, εις τον οποίον εχαρακτήρισε το γεγονός ως «συνάντησιν της Μόσχας», υποτιμητικός χαρακτηρισμός, ο οποίος έχει αποδοθή και δια το Κολυμβάριον, θέλων προφανώς να προλάβη άλλους συνειρμούς, που γεννά η παρουσία σχεδόν όλων των Προκαθημένων εκεί. Εις την συνέχειαν του μικρού χαιρετισμού αναφέρεται δύο φοράς εις την Εκκλησίαν της Κων/λεως ως «Μητέρας Εκκλησίας» της Ρωσίας παραλείπων τον όρον «αδελφή»: «η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δεν θα παύση ποτέ να δέηται… την ευλογίαν της καθ’ ημάς Μητρός Εκκλησίας…».

Ο Πατριάρχης της Μόσχας απήντησε με νόημα: «…θα ήθελα να του ευχηθώ δυνάμεις, καλή υγεία και συναντίληψη του Θεού στη διαποίμανση της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και στην άσκηση  της ιδιαιτέρας διακονίας, η οποία συνδέεται προς τη συνεργασία με όλες τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες…». Ως γίνεται αντιληπτόν η έμφασις δίδεται εις την τοπικήν Επισκοπήν Κων/λεως, ενώ δεν γίνεται ουδεμία αναφορά εις το υποτιθέμενον «πρωτείον» που διεκδικεί ο Πατριάρχης, παρά μόνον γενικώς και αορίστως εις «ιδιαιτέραν διακονίαν», το περιεχόμενον της οποίας δεν είναι καθόλου «ιδιαίτερον», αλλά δικαίωμα κάθε Προκαθημένου και Εκκλησίας.

Ενώ το Πατριαρχείον Κων/λεως τα τελευταία έτη ισχυρίζεται εσφαλμένα ότι είναι «Κέντρον της Ορθοδοξίας» και δια τούτο διακονία του είναι δήθεν η ενότης της Ορθοδοξίας, κατά την ομιλίαν του ο Πατριάρχης Μόσχας μετέθεσεν ορθώς την ευθύνην αυτήν εις το πλήρωμα της Εκκλησίας λέγων «Ευχόμεθα και προσευχόμεθα ο Θεός να κρατήσει όλες τις Εκκλησίες μας ενωμένες, ώστε παρά τις εξωτερικές και πάρα πολύ περίπλοκες περιστάσεις, το πλήρωμα της Εκκλησίας να έχει επίγνωση της ανάγκης να διαφυλάττει ως κόρην οφθαλμού την ενότητα της Εκκλησίας».

Εις αυτά να προσθέσωμεν ότι η παρουσία των Ρώσων Προκαθημένων της Ιαπωνίας και της Αμερικής, ο οποίος μάλιστα εδήλωσεν ότι «Ήλθα από τη μακρινή Βόρεια Αμερική με μία μικρή συνοδεία, η οποία εκπροσωπεί την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική» και κατωχύρωσε την δικαιοδοσίαν λέγων ότι ο μακαριστός Τύχων εθεώρει ότι «στο μέλλον η ενωμένη Ορθόδοξη Εκκλησία στο Νέο Κόσμο θα περιελάμβανε κοινότητες με Άραβες, Έλληνες και Σέρβους Επισκόπους ως επικεφαλής των και οι οποίες θα υπήγοντο σε μία Αρχιεπισκοπή υπό τον Ρώσο Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο. Υπάρχουν ακόμη γραπτές μαρτυρίες ότι ο Αρχιεπίσκοπος Τύχων έβλεπε στο Νέο Κόσμο μία αυτοκέφαλο Εκκλησία στο μέλλον», φανερώνει ότι η Εκκλησία της Ρωσίας αψηφά τας αποφάσεις του Κολυμβαρίου αλλά και τα «πρωτεία» του Κωνσταντινουπόλεως.

Η συμβολική κίνησις του δευτέρου τη τάξει Πατριαρχείου

Εις αυτά ήλθε να προστεθή και μία ιδιαιτέρα πράξις του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοδώρου Β , ο οποίος εις τας φιλοφρονήσεις του Μόσχας αντιπροσέφερεν ως δώρον το ωμοφόριον του πλέον προβεβλημένου Πατριάρχου Αλεξανδρείας Μελετίου Πηγά, το οποίον έφερε την ώραν που υπέγραφε την ιστορικήν πράξιν της αποδόσεως εις την Ρωσικήν Εκκλησίαν της Πατριαρχικής τιμής και αξίας το 1593. Πως να ερμηνευθή η παράδοσις αυτή αν όχι ως ένδειξις πλήρους εμπιστοσύνης; Πως θα ερμηνευθή, αν συνυπολογίσωμεν ότι ο Μελέτιος Πηγάς διετέλεσεν «επιτηρητής» του «Οικουμενικού Θρόνου»;

Υπό την αιγίδα της Ρωσίας το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων

Άλλο ένα Πατριαρχείον που έχει ανάγκην την προστασίαν της Ρωσίας είναι το των Ιεροσολύμων. Δια να κερδίση τον Πατριάρχην ο κ. Κύριλλος εις την αντιφώνησίν του προς τον κ. Θεόφιλον, αφού ανεφέρθη εις τον ρόλον προστάτου των Αγίων Προσκυνημάτων, που διεδραμάτιζεν η Ρωσία τον 19ον αιώνα, συνεπλήρωσε και τα εξής, εκφράζων τας προθέσεις και σχέδια του Πατριαρχείου: «Και σήμερα όταν η Ρώσια έπαυσε πλέον να κυβερνάται από αθέους,  θεωρώ ότι ο ρόλος της Ρωσίας μπορεί να είναι ουσιαστικός, ακόμη και στην προστασία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και του προσκυνηματικού καθεστώτος. Είναι γεγονός ότι μυριάδες προσκυνητές από τη Ρωσία και την Ουκρανία μεταβαίνουν στα Πανάγια Προσκυνήματα, κάτι το οποίο αποτελεί απτό σημάδι υποστήριξης προς το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων».

Οι δεσμοί μετά των άλλων Εκκλησιών

Η προσέγγισις με τας υπολοίπους Εκκλησίας ήτο δεδομένη. Ο Πατριάρχης Αντιοχείας ανεφέρθη εις την υποστήριξιν του Πατριαρχείου ήδη από τας αρχάς του 20ου αιώνος, την σημερινήν στελέχωσίν του από Ρώσους κληρικούς, την ανοικοδόμησιν ι. ναών,  ενώ δεν παρέλειψε να σημειώση ότι ο πρώτος Αντιοχειανός Μητροπολίτης της Αμερικής εχειροτονήθη από τον μακάριον Τύχωνα. Ο Πατριάρχης Σερβίας επιθυμών να εξάρη την πανορθόδοξον σημασίαν της επανασυστάσεως του Πατριαρχείου Μόσχας απέδωσε την ύπαρξιν του ιδικού του Πατριαρχείου εις αυτήν: «Ούτε δύο χρόνια πέρασαν από την επανασύσταση του Πατριαρχείου στη Ρωσία, όταν η Σερβική Εκκλησία επανενώθηκε εντός των ευρυτέρων ορίων διαδόσεως του Σερβικού Ορθοδόξου λαού, ενώ το 1920 επανίδρυσε και το ένδοξο στο διάβα των αιώνων και τίμιο Πατριαρχείο της». Ο Πατριάρχης Βουλγαρίας εις μήνυμά του ηυχήθη «να σας περιβάλλει συνέχεια με σεβασμό και  αγάπη όλη η Ορθοδοξία, προκειμένου να συνεχίσετε να διαδραματίζετε  το σπουδαίο εκείνο ρόλο, τον οποίο πάντοτε διαδραματίζατε στην ιστορία και την πορεία της Αγίας Ορθοδοξίας!». Ο Μητροπολίτης Τσεχίας υπέμνησεν ότι «το άκρως σπουδαίο γεγονός είχε σημασία όχι μόνο για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας, αλλά και για την ανά την Οικουμένη Ορθοδοξία, συμπεριλαμβανομένης και της Τοπικής μας Εκκλησίας» με τον κ. Κύριλλον να συμπληρώνη ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας ήταν εκείνη, η οποία αναγκάσθηκε εν πολλοίς να αναλάβει την ευθύνη διαφυλάξεως της Ορθοδοξίας στις Τσεχικές Γαίες και τη Σλοβακία».

Η πολιτική ανάμειξις

Έχων την αμέριστον υποστήριξιν όλων ο Πατριάρχης Μόσχας μαζί με τους Προκαθημένους μετέβη την 4ην Δεκεμβρίου προς συνάντησιν του Προέδρου της Ρωσίας κ. Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο κ. Πούτιν θα ήτο βεβαίως ενήμερος ότι το «Κολυμβάριον» το ωργάνωσαν αι ΗΠΑ καθώς χρήματα, έμψυχον δυναμικόν αλλά και η CIA ήταν παρόντα (ενδεικτικά βλ. «Η CIA καθοδηγεί την Σύνοδον της Κρήτης;», «Ο.Τ.» φ. 2118/ 27.05.2016). Κατά την συνάντησιν εδήλωσεν ότι η παρούσα συγκέντρωσις: «δίδει έμφασι στην ενότητα του Ορθοδόξου κόσμου, που είναι σημαντική τόσο η ίδια όσο και εξ επόψεως του γεγονότος ότι όλοι εκπροσωπείτε τις Εκκλησίες που διαδραματίζουν εξέχοντα ρόλο στη ζωή των χωρών σας, στη ζωή της κοινωνίας».

Παρών βεβαίως και ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων. Είναι απλώς σύμπτωσις ότι τέσσερις ημέρες μετά ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Τραμπ ανεκοίνωσεν ότι αναγνωρίζει ως πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ και ότι θα μεταφέρη εκεί την πρεσβείαν;

Έκκλησις προς όλους τους Ορθοδόξους

Τελικώς ηθελημένως η ασυνειδήτως η Ρωσία διέσωσε το κύρος της Ορθοδοξίας θέτουσα την τελεσίδικον σφραγίδα εις το Κολυμβάριον, το οποίον επισήμως απερρίφθη όχι μόνον από το πλήρωμα της Εκκλησίας, όχι μόνον από τας Εκκλησίας Ρωσίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας αλλά και από τους παρισταμένους Προκαθημένους όλων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Μεγάλην νίκην κατήγαγον όλοι όσοι ηγωνίσθησαν από κάθε μετερίζι, δια να καταδικασθή η υποτιθεμένη «Συν­οδος» που διήρεσε τους Ορθοδόξους. Ο νέος ορίζων που διανοίγεται ενώπιόν μας είναι η ενημέρωσις των πιστών δια την οικουμενιστικήν θεολογίαν, η οποία έχει αλλοιώσει το φρόνημα των Ορθοδόξων. Εις αυτό οφείλομεν από κοινού να συγκροτήσωμεν ενιαίον αδιάσπαστον μέτωπον.

Ορθόδοξος Τύπος

πηγή