Δημοσιοποιουμε το κειμενο του αδελφου μας Νικολαου, εστω και με τις επιμερους επιφυλαξεις μας που ισως θα χρειασθη να αναφερουμε.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πολύ περισσότερο οι Ρασοφόροι όλων των τάξεων ανεξαιρέτως, είναι και πρέπει να είναι πάντοτε καθ' όλα νομοταγείς. Σέβονται απολύτως τις αρχές και εξουσίες καθώς τις θεωρούν δοσμένες από το Θεό.
Η απάντηση του Χριστού στην πρόκληση και απειλή του Πιλάτου είναι άκρως αποκαλυπτική με επέκταση μάλιστα γενική: «Ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ' εμού, ει μη ην σοι δεδομένον άνωθεν!» (Ιωάν. 19, 11).
Είναι λοιπόν οι εξουσίες «δοσμένες άνωθεν» από το Θεό, ακόμη και... μη σας φανεί παράξενο, ακόμη και οι άδικες, οι τυρρανικές, οι χουντικές, οι Νέρωνες και λοιποί διώκτες, οι εισβολείς ισλαμιστές και οι παπικοί κατακτητές, είν’ όλοι και όλα κατά παραχώρηση Θεού. Τα επιτρέπει, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το θέλει πραγματικά, ότι ευαρεστείται και «τέρπεται» επ’ αδικίαν και κακίαν. «Ουκ έστιν αίτιος κακών ο Θεός!» (Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός).
Υπενθυμίζω στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό πως στην Ορθόδοξη Θεολογία έχουμε δύο θελήματα του Θεού: το «Κατ’ ευδοκίαν» (αυτό που θέλει και επιθυμεί πάρα πολύ) και το «κατά παραχώρισιν θέλημα», αυτό που δεν θέλει «κατά βάθος» ούτε επιθυμεί αλλά παραχωρεί από παντογνωσία και σοφία Θεϊκή, για λόγους που εμείς δεν πρόκειται ποτέ να εξερευνήσουμε ή να συλλάβουμε παρά μόνο εν εκείνη τη ημέρα που δεν θα βλέπουμε πλέον «δι’ εσόπτρου εν αινίγματι» αλλά "πρόσωπο προς πρόσωπον" (Α' Κορ. 13, 12).
Το ότι είναι οι εξουσίες «υπό Θεού» το μαρτυρεί επί πλέον ο Λόγος του Θεού, όχι μόνο ως απλό Νόμο του Θεού αλλά ως «διαταγή Θεού!». Θα υποστούν μάλιστα μεγάλη τιμωρία και καταδίκη όσοι παρανομούν και δεν συμμορφώνονται, δεν υποτάσσονται στις διαταγές του Θεού "εαυτοίς κρίμα λήψονται". Ας δούμε όλη τη συγκεκριμένη παράγραφο από την Προς Ρωμαίους Επιστολή:
«Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ού γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν. 2 ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του Θεού διαταγή ανθέστηκεν· οι δε ανθεστηκότες εαυτοίς κρίμα λήψονται. 3 οι γαρ άρχοντες ουκ εισί φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών. θέλεις δε μη φοβείσθαι την εξουσίαν; το αγαθόν ποίει, και έξεις έπαινον εξ αυτής· 4 Θεού γαρ διάκονός εστι σοι εις το αγαθόν. εάν δε το κακόν ποιής, φοβού· ου γαρ εική την μάχαιραν φορεί· Θεού γαρ διάκονός εστιν εις οργήν, έκδικος τω το κακόν πράσσοντι. 5 διό ανάγκη υποτάσσεσθαι ου μόνον δια την οργήν, αλλά και διά την συνείδησιν» (Ρωμ. 13, 1-5).
Αυτό το βαθιά ψυχολογικό και πνευματικών παραμέτρων περιεκτικό "ανάγκη υποτάσσεσθαι" δεν αναφέρεται σε εξωτερικό εξαναγκασμό, αλλά σε παρόρμηση εσωτερική, σε πειθαρχία συνειδησιακή, για αυτό και λέγει: "διά την συνείδησιν". Ενεργούμε συμφώνως με αυτό που μας υπαγορεύει η Ορθόδοξη, Αγιογραφική συνείδηση, την οποία συνεχώς καλλιεργούμε.
Όταν ένας Ορθόδοξος Πιστός ακολουθεί εκούσια και συνειδητά το Ευαγγέλιο, δεν έχει στην ουσία καμιά ανάγκη από άλλο ανθρώπινο ποινικό κώδικα παραβάσεων απλούστατα διότι δεν παραβαίνει, δεν παρανομεί. Ακόμη και όταν κάνει πορεία διαμαρτυρίας, την κάνει φιλήσυχη, ειρηνική και έννομη εν παντί. Δεν μετέρχεται ποτέ παρανόμους, αναρχικούς μεθόδους ούτε «στασιάζει» καταφεύγοντας στη παραβατικότητα και τη βία, διότι έτσι βλασφημεί τον Ίδιο το Θεό. Ιδίως εάν φορεί και ράσο, δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση. Οι Ιεροί Κανόνες είναι πάρα πολύ αυστηροί στο θέμα αυτό και δικαιολογημένα.
Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δέν δημιουργεί αταξίες, δεν εμπλέκεται με ταραξίες και δεν αποδέχεται αναρχίες. Είναι συνειδητά και ολόψυχα νομοταγής και ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Κινείται πάντοτε στο χώρο της Αγιοπνευματικής ζωής. Συμπεριφέρεται όμορφα με ταπείνωση, απλότητα και ωραιότητα. Αγαπά την αλήθεια, υποστηρίζει το δίκαιο και πολεμά το άδικο. Εφαρμόζει το νόμο και ενεργεί πάντοτε με κοσμιότητα, με τάξη. «Πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω» (Α’ Κορ. 14, 40).
Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ΔΕΝ ποιεί χειροδικία, δεν αναλαμβάνει αυτοδικία.
Έχοντες όλα τα παραπάνω κατά νου, παρουσιάζω στην αγάπη σας τα εξής:
1. Το Μοναχικό Σχήμα είναι ανώτερο, άριστο κι' αγγελικό σχήμα. "Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν" (Ρωμ. 13, 13). Ο Ορθόδοξος Μοναχός περπατεί ως άγγελος αληθινός, εκπέμπει θεϊκό φως, δηλώνει εσταυρωμένος διαρκώς και δεν έχει ποτέ χρόνο να κατέβει από το σταυρό και να εμπλακεί σε ασχημίες, βιαιότητες και ατιμίες. Φέρεται όμορφα χωρίς καμία απολύτως ασχημοσύνη, αισχροσύνη και «αδικοσύνη». Έστω και εν καιρώ πολυμόρφου διωγμού. Ο Μοναχός στην εχθρική επίθεση, δεν κάνει αντεπίθεση, ούτε με μολότοφ, ούτε με σφενδόνα. Συνεργάζεται με την αστυνομία και το νόμο, δεν επεξεργάζεται αντίποινα, δεν εκδικείται. Δεν πολεμά το κακό με κακό: «Μηδενί κακόν αντί κακού αποδιδόντες. προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων· 18 ει δυνατόν, το εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες. 19 μη εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή· γέγραπται γαρ· εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος» (Ρωμ. 12, 17-19).
2. Ο Μοναχός ζει την απόλυτη και παντελή ακτημοσύνη. Δεν έχει τίποτε δικό του. Έχει δικαιώματα μα όχι ιδιοκτησίες. Ανήκει η Μονή της μετανοίας του σε διοικητικές δικαιοδοσίες αλλά προσωπικώς δεν του ανήκει τίποτε κληρονομικό, υλικό, χρηματικό, ακόμη και ενδυμασιακό. Ο κάθε Ηγούμενος είναι εξουσιοδοτημένος, νομικός διαχειριστής της όποιας περιουσίας και των κτηρίων αλλά όχι αποκλειστικός, κυρίαρχος ιδιοκτήτης. Δεν του ανήκει τίποτε και δεν θα πάρει τίποτε μαζί του, ούτε μπορεί ποτέ να τα κληροδοτήσει σε άλλα πρόσωπα. Ο Μοναχός διώκεται αλλά δεν διώκει, εξορίζεται αλλά δεν καταδιώκει. Πολεμείται αλλά δεν αντιπολεμεί, ούτε κάνει χρήση πολεμικών όπλων, πυρομαχικών και εκρηκτικών. Η διάφορες συμμετοχές μοναχών σε ιστορικούς Εθνικούς Αγώνες ανεξαρτησίας δεν καταλογίζονται διότι δεν ήταν για κατάκτηση ή κατάληψη κάποιας «προσωπικής» περιουσίας ή Μονής ή Σκήτης, αλλά για την Ελευθερία της Πατρίδος και της Πίστεως. Οι Εσφιγμενίτες και όλοι οι Αγιορείτες μοναχοί, είναι φιλοξενούμενοι. Είμαστε όλοι πάροικοι και παρεπίδημοι. (Α΄ Πέτρου 2, 11). Οι Μονές του Αγίου Όρους υπάγονται στην Ιερά Κοινότητα, δεν είναι προσωπικό κτήμα κανενός. Η εγκαταβίωση δεν σημαίνει αυθύπαρκτα και τίτλος ιδοκτησίας. Υπάρχουν νόμοι και νομικά δικαιώματα. Υπάρχει η Κανονικότητα, το Σύνταγμα και το Νομικό Καταστατικό του Όρους. Υπάρχουν τίτλοι αλλά και πνευματικές, εκκλησιαστικές, πατριαρχικές δικαιοδοσίες και εξουσίες. Πρέπει να τις σεβαστούμε. Απολύτως.
3. Ο αγώνας εναντίον των αιρέσεων και ιδίως του Οικουμενισμού, ο οποίος περιέχει την πανσπερμία των αιρέσεων, είναι μία άθληση υπέρ της Πίστεως που πρέπει να γίνεται νόμιμα. "Εάν δε και αθλή τις, ού στεφανούται εάν μη νομίμως αθλήση" (Β' Τιμ. 2, 5). Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και δεν πρέπει να μετερχόμαστε αθέμιτα μέσα. Η κατάληψη είναι κατάληψη και αποτελεί παρανομία, ασχέτως εάν οι λόγοι μας είναι δίκαιοι και άγιοι ακόμη. Είναι όντως αξιέπαινο, αξιότιμο και ευλογημένο, μοναχοί και δη υπέργηροι, να διακόπτουν την Συνοδικώς προαιρετική Μνημόνευση αιρετικού ηγουμένου, Αρχιεπισκόπου ή Πατριάρχου και να διαχωρίζουν εαυτούς "της προς τον καλούμενον Επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες, αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται" (ΙΕ΄ Κανών της Πρωτοδευτερας Συνοδου). Αλλά ο Νόμος του Θεού, ο οποίος υπερτερεί, το ξεκαθαρίζει: «ΟΥ στεφανούται!». Δεν λαμβάνεις καμία πρέπουσα τιμή, καμία ευλογία από το Θεό, όταν αθλείς παρανόμως και ιδίως όταν βλασφημείς τον Ίδιο το Θεό, το Άγιο Πνεύμα. Οι Εσφιγμενίτες Μοναχοί υπέπεσαν όχι απλά σε σφάλματα, αλλά στην χειρότερη, ανατριχιαστικότερη και ασυγχώρητη αμαρτία, την βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος! Όχι μόνο διέκοψαν τη Μνημόνευση, (αυτό ήταν Συνοδικό, Αγιοπατερικό Δικαίωμά τους και για να είμαστε πιό ακριβείς και ειλικρινείς, υποχρέωσή τους) αλλά έπεσαν στο άλλο άκρο...
4. Είναι πράγματι σχισματικοί όχι επειδή ακολουθούν το Παλαιό Ημερολόγιο αλλά επειδή δεν αναγνωρίζουν κανέναν, εκτός από τον εαυτό τους. Δεν αναγνωρίζουν εγκυρότητα Μυστηρίων, ούτε κατ’ οικονομίαν, ούτε ιερωσύνη, ούτε καμία αγιωσύνη. Δεν έχουν κοινωνία με κανένα άλλο Μοναστήρι όχι στο Άγιο Όρος αλλ’ ούτε στον κόσμο ολόκληρο. Δεν αναγνωρίζουν καμμία άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία ή Πατριαρχείο, δεν αναγνωρίζουν τους συγχρόνους μας Αγίους τους οποίους Ο ΘΕΟΣ το ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ απεκάλυψε και εχάρισε σε μας, οι οποίοι δεν είχαν αποτειχιστεί. Όχι μόνο μας αποκαλούν όλους (και τους Αποτειχισμένους ακόμη) μολυσμένους, ξεβαφτισμένους και αιρετικούς επειδή αναγνωρίζουμε αυτούς τους Αγίους, αλλά τόλμησαν, από ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ υπερηφάνεια να βλασφημίσουν το Άγιο Πνεύμα αποκαλώντας τους ομολογουμένους, δεδηλωμένους και όντως μεγάλους, συγχρόνους, νεοφανείς, χαρισματούχους και θαυματουργούς ΑΓΙΟΥΣ της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Γέροντα Παίσιο, τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο και τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο, τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη, την Αγία Σοφία Μυρτιδιώτισσα της Κλεισούρας και όλους ως «μάγους», τσαρλατάνους και απατεώνες!!! Τα πυρά της κολάσεως που εξαπέλυσαν οι αθεόφοβοι «πήραν σβάρνα» και τον Μέγαλο μας Άγιο Νεκτάριο! Έχω ο ίδιος δικός τους Περιοδικό, «Άγιος Αγαθάγγελος Εσφιγμενίτης» που αποκαλεί την Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία ως «φάμπρικα ψευτοαγίων που βγάζει κάτι μπαραϊκτάρηδες, παϊσιδες και τσαλίκηδες ως δήθεν αγίους!» Μπορείτε να βρείτε και άλλες βλασφημίες τους εδώ. «Ανάθεμα τρις για την κόλασι» απονέμουν και στους Αγίους μου Γέροντες πρώην Φλωρίνης π. Αυγουστίνο και Άγιο Γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, ως «κοινωνούντες με Οικουμενιστές!»
Παρ’ όλο που ο ίδιος, λόγω της Παναιρέσεως του Οικουμενισιμού, έχω Αποτειχισθεί από τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Στυλιανό και τον Οικουμενιστή μας Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αναγνωρίζω τη χάρι και την εγκυρότητα των Μυστηρίων, αναγνωρίζω τους Μεγάλους Νέους Αγίους της Εκκλησίας μας. Ο Θεός αξίωσε εμένα τον όντως ανάξιο και μεγάλο αμαρτωλό, να γνωρίσω την μεγάλη Αγιότητα των Αγίων αυτών Γερόντων, ιδίως του Αγίου Γέροντος Πορφυρίου, τον οποίο είχα την μεγάλη ευλογία και τιμή να γνωρίσω, και να εμπειρευτώ υπερφυσικές Θεοσημείες, μέσω του αδίκως, ανυποστάτως και ψευδώς «αφορισμένου» διδασκάλου μου κ. Νικολάου Σωτηροπούλου, ο οποίος ήταν και πάρα πολύ αγαπητός στον Άγιο Γέροντα Πορφύριο αλλά και στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Εάν όμως ήμουν Ιερεύς ή Μοναχός σε Μονή που να υπαγόταν κάτω από τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας και με εξεδίωκε λόγω διακοπής μου της Μνημονεύσεώς του, δεν θα έκανα κατάληψη ούτε θα επέμενα «με το στανιό» να παραμείνω, λες και θα ήταν ιδιοκτησία μου. Θα αποδεχόμουν την οποιαδήποτε Νομική-Εκκλησιαστική Έξωση, θα έκανα το σταυρό μου, θα δόξαζα το Θεό και θα αποχωρούσα τινάζοντας και τη σκόνη των υποδημάτων μου. Από την άλλη θα συνέχιζα τον αγώνα μου ΧΩΡΙΣ όμως να βλασφημώ το Άγιο Πνεύμα διά της απορρίψεως της αγιότητος των Νέων μας Αγίων και να τους υβρίζω ως "μάγους" και απατεώνες. Εάν δεν προσέξουμε, μπορούμε εύκολα από τον υπερβολικό ου κατ’ επίγνωσιν ζήλο να φτάσουμε στο φανατισμό και το σχίσμα. Και τότε, ώ τότε, κόλασις μας περιμένει!
Κλεινοντας, απορρίπτουμε και καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε παράνομη ενέργεια, είτε προέρχεται από τη πλευρά των σχισματικών και άκρως βλασφήμων μοναχών της παλαιάς αδελφότητος Εσφιγμένου, είτε προέρχεται από όργανα του Οικουμενιστού, φιλοπαπικού Πατριάρχου. Ο Πατριάρχης κατά βάθος τους διώκει αδίκως διότι αισθάνεται θιγμένος από τη Διακοπή του Μνημοσύνου, όπως ακριβώς προσεβλήθη με την Ομολογία Πίστεως, τη Διακοπή Μνημονεύσεως και την Συνοδικώς υποδεικνυομένη Αποτείχιση άλλων Επισκόπων, Ιερέων και Λαϊκών. Παρ’ όλο που έχει τη δυνατότητα και κάθε δικαίωμα να υποκινήσει νομικώς το διωγμό τους μέσω της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους και των Νόμων της Πολιτείας, δεν έπρεπε όμως να φθάσει έως στα ΜΑΤ, τις μπουλντόζες και άλλες βιαιότητες που μόνο δίνουν τη χειρότερη εικόνα της Ορθοδοξίας προς τον υπόλοιπο κόσμο που δεν γνωρίζει από Ιερούς Κανόνες. Επίσης προξενούν μεγάλο σκάνδαλο και δίνουν δικαίωμα στους αθέους και απίστους να μας εξευτελίζουν διεθνώς.
Από την άλλη, οι μοναχοί έπρεπε να καταλάβουν και να αποδεχτούν πως είναι ανεπιθύμητοι και υποχρεούνται να σεβαστούν τους νόμους, την πολιτική και Εκκλησιαστική εξουσία και να αποχωρήσουν από μία Μονή που δεν τους ανήκει. Θα μπορούσαν να ενταχτούν σε άλλη Μονή εκτός του Αγίου Όρους που να ανήκει στην παράταξή τους, αλλά δεν αναγωνρίζουν κανένα, ούτε τους Γ.Ο.Χ., τους ΚΟΧ και τους ΜΟΧ παρά μόνο τους «Αγαθαγγελίτες». Άξια ων έπραξαν απολαμβάνουν διότι δεν έπρεπε να φτάσουν σε αυτές τις ανεπίτρεπτες σχισματικές ακρότητες και βλασφημίες εναντίον του Αγίου Πνεύματος. Έτσι, επέφεραν τη δίκαιη τιμωρία του Θεού και έχασαν παντοτινά τη χάρι. Απώλεσαν τον στέφανον διότι δεν ήθλησαν ΝΟΜΙΜΩΣ. Το να είσαι Μοναχός, Ιερέας ή Επίσκοπος, ας είσαι και Πατριάρχης, και να αποκαλείς έναν ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΤΑΤΟ ΑΓΙΟ σαν τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο και Άγιο Γέροντα Παϊσιο ως ΜΑΓΟΥΣ, («θού, Κύριε, φυλακήν τω στοματί μου!») αμφιβάλλω και φοβούμαι πολύ εάν υπάρχει πλέον δυνατότητα και ελπίδα μετανοίας...
Παρ’ όλα αυτά την εύχομαι σε όλους, και σε μένα που τα γράφω.
