Η ΜΥΡΟΦΟΡΟΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ (22 Ιουλίου)

Του Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ: Πατρίδα της ήταν η πόλη Μάγδαλα της Γαλιλαίας, στη Δυτική όχθη της Τιβεριάδος λίμνης, και γι' αυτό ονομάσθηκε Μαγδαληνή. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Οι γονείς της, Σύρος και Ευχαριστία, ήταν εξαιρετικά φιλεύσπλαχνοι και ζούσαν με φόβο Θεού. Όταν η Μαρία άρχισε να μεγαλώνει διάλεξε, αντίθετα με τις συνήθειες των κοριτσιών της εποχής, να παρακολουθεί μαθήματα κοντά σε δάσκαλο. Έτσι μελέτησε την Παλαιά Διαθήκη ενώ ιδιαίτερα αγάπησε το Ψαλτήριο και τις Προφητείες, εμβαθύνοντας στις προρρήσεις των Προφητών για την έλευση του Μεσσία.

Μετά τον θάνατο των γονέων της, συνέχισε να ζει με μελέτη και προσευχή, απορρίπτοντας καλοπέραση και ηδονές. Μοίραζε τα πλούτη της και τα υπάρχοντά της σε όποιους είχαν ανάγκη. Διάλεξε το δρόμο της αγνείας και παρθενίας και απέφευγε τις πολλές συναναστροφές και εκδηλώσεις. Αυτήν την ενάρετη πολιτεία της, φθονώντας ο Διάβολος, όρμησε εναντίον της με όλη του την δύναμη. Την πολιόρκησε με τα σκοτεινά και πονηρά τεχνάσματά του στέλνοντας επτά πονηρά πνεύματα που την κυρίευσαν.

Από αυτά τα τα πνεύματα ο Κύριος την θεράπευσε και την λύτρωσε. Κι αυτό γιατί εκείνη πλησίασε τον Σωτήρα Ιησού Χριστό με θερμή πίστη λαμβάνοντας από τον Ιατρό ψυχών και σωμάτων ίαση και θεραπεία. Διαβάζουμε σχετικά στην Αγία Γραφή: «Μαζί με αυτόν (τον Κύριο) ήταν και οι δώδεκα μαθητές και μερικές γυναίκες, οι οποίες είχαν θεραπευθεί από Αυτόν από νόσους και βασανιστικές παθήσεις και από πνεύματα πονηρά και από ασθένειες.

Η Μαρία, η οποία ελέγετο Μαγδαληνή, και από την οποία είχαν εκδιωχθή επτά δαιμόνια και η Ιωάννα, σύζυγος του Χουζά, (...) και η Σουσάννα και άλλες πολλές, οι οποίες υπηρετούσαν Αυτόν και προσέφεραν για την συντήρηση Αυτού και των Αποστόλων από τα υπάρχοντά τους» (Λουκ η΄1-3). Στο βίο της Αγίας διαβάζουμε για τα επτά δαιμόνια: «Όταν ακούς για τα επτά δαιμόνια να σκέπτεσαι τα πνεύματα που είναι τα αντίθετα των επτά αρετών. Δηλαδή πνεύμα αφοβίας Θεού, πνεύμα ασυνεσίας, πνεύμα αγνωσίας, πνεύμα ψεύδους, πνεύμα κενοδοξίας, πνεύμα επάρσεως, πνεύμα κάλλους. Και όλα αυτά είναι αντίθετα και αντίπαλα όλων των αρετών. Γιατί κάθε αμαρτία έχει τον δαίμονά της δηλ. το πνεύμα που την ενεργεί». Ο Θεοφάνης Κεραμεύς γράφει: «Αλλά να μην νομίση κανείς ότι η Μαρία είχε επτά δαίμονες. Αλλά (...) και οι ενέργειες των δαιμόνων λέγονται δαίμονες. η ακηδία, η φειδωλία, η απείθεια, ο φθόνος, το ψευδός, η απληστία και κάθε πάθος είναι συνώνυμον του δαίμονος που το εγέννησε.». Με την άποψη αυτή συμφωνεί και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, ενώ ο Άγιος Μόδεστος Ιεροσολύμων πιστεύει ότι ο αριθμός επτά είναι συμβολικός.

Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ: Είναι κατασυκοφάντηση και βλάσφημος λόγος εναντίον της αγίας Μαγδαληνής η ταύτισή της με την αμαρτωλή γυναίκα του Ευαγγελίου, η οποία στο σπίτι του Φαρισαίου άλειψε τα πόδια του Ιησού με μύρα. Η παρερμηνεία οφείλεται σε ορισμένους συγγραφείς ακόμη και εκκλησιαστικούς που ταύτισαν την αγία Μαρία την Μαγδαληνή με την αμαρτωλή γυναίκα, που έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με τα δάκρυά της αλείφοντάς τα με μύρο, δείχνοντας την συντριβή της και την μετάνοιά της για τις αμαρτίες της (Λουκ. ζ' 36-50). Γι' αυτήν μιλά ο Ευαγγ. Λουκάς ανώνυμα: «Και γυνή ήτις ην αμαρτωλός εν τη πόλει». Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο (Λουκ. η', 1-3), ομιλεί για την αγία Μαρία την Μαγδαληνή και αναφέρεται στην θεραπεία της από τον Ιησού. Αν η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν η αμαρτωλός γυνή, ο άγιος Ευαγγελιστής δεν θα απέκρυπτε το όνομά της, γιατί παρακάτω μιλάει συγκεκριμένα και ονομαστικά γι' αυτήν και για την θεραπεία της από τα δαιμόνια. Το όνομα της αμαρτωλής και πόρνης γυναικός δεν αναγράφεται στα ιερά Ευαγγέλια.

Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή αναφέρεται πάλι συγκεκριμένα και ονομαστικά μετά την θεραπεία της, ως μαθήτρια και Κυρίου και ακόλουθος της Θεοτόκου, ως Διακόνισσα των Αποστόλων και ως πρώτη των Μυροφόρων. Στην Ορθόδοξη Υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδος, γίνεται πολύ καθαρά η διάκριση μεταξύ των γυναικείων αυτών προσώπων. Της μεταμελημένης πόρνης που άλειψε μύρα τον Κύριο, της οποίας «μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν» τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη, και της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής ως Μυροφόρου και Ευαγγελιστρίας της Αναστάσεως του Σωτήρος. Απαντώντας στο ερώτημα “πώς προέκυψε η πλάνη αυτή;” απαντάμε απερίφραστα πως αυτή προήλθε από την Δύση και είναι άλλη μία παπική πλάνη, την οποία ακολούθησαν διάφοροι συγγραφείς και σεναριογράφοι από τον Καζαντζάκη μέχρι τον Νταν Μπράουν.

ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ: Η Μαγδαληνή συναισθανόμενη την μεγάλη ευεργεσία του Κυρίου, γεμάτη ευγνωμοσύνη, άφησε τα πάντα κι ακολούθησε το Διδάσκαλο, όπως έκαναν οι Μαθητές και Απόστολοι. Για τα επίγεια και για τους συγγενείς καθόλου πλέον δεν νοιαζόταν. Κατανόησε πλήρως και πίστεψε ότι Αυτός είναι αληθώς ο Υιός του Θεού. Και τον ακολουθούσε πιστά και αφοσιωμένα, υπηρετώντας Αυτόν και τους μαθητές Του και όσους Τον ακολουθούσαν. Τα πλούτη της, την περιουσία της, όλα τα διέθεσε στην διακονία των Μαθητών και του Κυρίου. Αλλά και με την Μητέρα Του, Θεοτόκο Παρθένο, συνδέθηκε με σύνδεσμο φιλίας και αγάπης και με τους συγγενείς της. Μάλιστα, “ξεχώρισε μέσα στην συνοδεία των Μαθητριών ως πρώτη μετά την Θεοτόκο, όπως ο Πέτρος ξεχώριζε ως πρώτος και επί κεφαλής των Αποστόλων”. (Αγ. Μόδεστος)

Η ΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ: Η Μαγδαληνή, όταν όλοι οι μαθητές, πλην Ιωάννου, έσπευσαν να κρυφτούν φοβούμενοι πιθανή σύλληψή τους μετά τη σύλληψη του Κυρίου, παρέμεινε κοντά Του, ακόμη και κάτω από το Σταυρό.

Διαβάζουμε στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: “Στάθηκαν δε πλησίον εις τον Σταυρόν του Ιησού η μητέρα Του και η αδελφή της μητέρας Του, Μαρία του Κλωπά, και η Μαρία η Μαγδαληνή.” (Ιω. ιθ΄25). Από απόσταση στην αρχή παρακολουθούσαν δακρυσμένες, με πόνο και σπαραγμό ψυχής οι Μαθήτριες με την Θεοτόκο την πορεία του Κυρίου προς τον Γολγοθά και τη σταύρωσή Του. Μαζί τους, η αγία Μαρία η Μαγδαληνή πονεμένη αλλά άφοβη, παρακολουθούσε το δράμα του Διδασκάλου. Συμπαραστέκεται στην θλιμμένη Μητέρα Του προσπαθώνταςεί να την παρηγόρησει. Δίπλα στον Σταυρό, ζει το αποκορύφωμα του θείου Δράματος. Εκεί, άκουσε τον Κύριο να αρθρώνει τις τελευταίες Του λέξεις. Να απευθύνει τον τελευταίο Του λόγο στην Μητέρα Του, λέγοντας: «Μήτηρ, ιδού ο Υιός Σου» και στον αγαπημένο μαθητή Ιωάννη: «Ιωάννη, ιδού η μήτηρ σου» (Ιω. ι', 26-27). Και η Μαγδαληνή ξεσπά σε θρήνο που συνοδεύει τον θρήνο της Παναγίας Μητέρας, που σπαράζει και οδύρεται, ακούγοντας τον αγαπημένο Της Υιό, να αφήνει την τελευταία του λέξη «Τετέλεσται» μαζί με την τελευταία ανθρώπινη πνοή Του επάνω στον Σταυρό.

Η ΜΥΡΟΦΟΡΟΣ ΜΑΡΙΑ: Μετά την Αποκαθήλωση του Κυρίου και την ταφή Του, οι Μαθήτριες του Κυρίου «Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία Ιωσή εθεώρουν που τίθεται» (Μάρκ. Ιε΄47). Ενώ αλλού διαβάζουμε: “Ην δε εκεί Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, καθήμενοι απέναντι του τάφου» (Ματθ. κζ' 59-61). Κι ενώ οι Απόστολοι κρύφθηκαν «δια τον φόβον των Ιουδαίων», αυτές θα επιστρέψουν στον Τάφο, Μυροφόρες, φέρνοντας μύρα και αρώματα ακριβά και πολύτιμα, για να «μυρίσουν» το άχραντο Σώμα δηλαδή να το αλείψουν με αρώματα και μύρα. Να προσφέρουν στο Πανάγιο Σώμα Του το τελευταίο λατρευτικό τους ιερό καθήκον στον Διδάσκαλο. Ετσι η Μαρία η Μαγδαληνή με τις άλλες γυναίκες επιστρέφοντας στα Ιεροσόλυμα αγόρασαν αμέσως τα μύρα από την Παρασκευή το βράδυ, (Λουκ. κγ΄55,56) διότι το Σάββατο υπήρχε αργία, σύμφωνα με τον Νόμο. Αφού περίμεναν να περάσει η ημέρα του Σαββάτου κι ενώ ξημέρωνε η Κυριακή, ξεκίνησε για τον Τάφο του Ιησού μαζί με τις άλλες Μυροφόρες γυναίκες. «Τη δε μια των σαββάτων όρθρου βαθέος ήλθον γυναίκες επί το μνήμα φέρουσαι α ητοίμασαν αρώματα» (Λουκ. κδ', 1). Βρίσκονταν οι άγιες και ηρωικές αυτές γυναίκες σ' ένα ξένο τόπο. διατρέχοντας τόσους κινδύνους. Όμως δεν υπολόγιζαν θυσίες, ούτε την ζωή τους.

«Το ασθενέστερον γένος ανδρειότερον εφάνη τότε» (Ιωάννης ο Χρυσόστομος). Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή έχει ξεχωριστή θέση μεταξύ των Μυροφόρων1 και Μαθητριών. Και οι τέσσερις Ευαγγελιστές αναφέρουν αυτήν πρώτη από όλες τις άλλες Μυροφόρες, μάλιστα δε ο Ιωάννης γράφει μόνον γι' αυτήν στο Ευαγγέλιό του και αυτήν μόνο αναφέρει. Ξεκινάει μόνη της μέσα στη νύχτα. Ανυπομονεί να φτάσει πρώτη στον Τάφο. Ήταν περισσότερο θερμή στην αγάπη της. Η Μαρία «πάνυ γαρ περί τον Διδάσκαλον φιλοστόργως έχουσα...» (Χρυσόστομος). Καθώς φτάνει, βρίσκει τον Τάφο αδειανό, τον λίθο αποκεκυλισμένο. Και τότε σκέφτεται ότι κάποιοι έκλεψαν το Άγιο Σώμα του Ιησού (Ιω. Κ', 1). Φαίνεται από τα άγια Ευαγγέλια ότι η Μαγδαληνή πήγε πολλές φορές εκείνο το βράδυ του Σαββάτου στον Τάφο. Πήγε πρώτα μαζί με την Θεοτόκο νύχτα ακόμη, πολύ πριν ξημερώση (Ματθ. κη', 1-10), πήγε μαζί με άλλες γυναίκες αργότερα (Λουκ. κδ' 1-10 και Μάρκ. Ιστ', 1-8), ενώ ήρθε ακόμη μία φορά μαζί με τους Αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη (Ιω. κ', 1-10). Οι Μυροφόρες γυναίκες αξιώθηκαν αυτές πρώτες να ακούσουν από Άγγελο Κυρίου το ευφρόσυνο μήνυμα ότι «ηγέρθη ο Κύριος» και να γίνουν πρώτες και αψευδείς μάρτυρες της Αναστάσεως. Ακόμη και μετά την έλευση των Μαθητών στον Τάφο και την αποχώρησή τους η Μαγδαληνή παραμένει και κλαίει γοερά: «Ίστατο η Μαρία, έξωθεν του μνημείου κλαίουσα» (Ιω. Κ', 11).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει: “Κλαίει, γιατί χάθηκε το Σώμα του Κυρίου της και δεν ξέρει ποιος το πήρε. Η χριστοφόρος Μαγδαληνή έμεινε εμφιλοχωρούσα τω μνήματι και περιενόστει αλύουσα, και λιβάδας (ποταμούς) δακρύων ενστάζουσα, τη επιμόνω προσεδρία υψηλότερόν τι καραδοκούσα μαθείν». Απαρηγόρητη κλαίει και θρηνεί, γιατί δεν μπορεί να αντέξει την στέρηση του Θεανθρώπου Σωτήρος. Γράφει ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης: «Ηξεύρουσι γαρ αι φιλόθεαι ψυχαί και καρδίαι τι αξίζει ο Θεός και ο Ιησούς, και δια τούτο, όταν τον στερηθούν, τρέχουν επάνω και κάτω, τον ζητούν επιπόνως, και χύνουν δι' Αυτόν αιματωμένα δάκρυα." Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος επισημαίνει: “... μεγάλην ωφέλειαν προξενούν τα δάκρυα. Αυτά έκαναν τις Μυροφόρους γυναίκες να ιδούν τον Αναστάντα Χριστόν, αυτά τις έκαναν να ιδούν τους Αγγέλους, αυτά τις αξίωσαν να γίνουν της Αναστάσεως πρώται κήρυκες, και να χρηματίσουν των Αποστόλων και Ευαγγελιστών του Κυρίου ευαγγελίστριαι».

Για τον θρήνο της Μαγδαληνής έξω από τον Τάφο γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: « (η Μαγδαληνή) έλαβε μεγάλο μισθό, γι' αυτήν την μεγάλη φροντίδα της. Γιατί εκείνο που δεν είδαν οι Μαθητές, το είδε πρώτη η γυναίκα. Είδε δύο Αγγέλους, να κάθονται ο ένας προς το μέρος των ποδιών και ο άλλος προς το μέρος της κεφαλής, με λευκή ενδυμασία και το πρόσωπο γεμάτο από πολλή φαιδρότητα και χαρά». Από την εμφάνιση των δύο Αγγέλων η Μαρία μένει έκπληκτη, θαμπωμένη από το παράδοξο θέαμα. «Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ζητείς;» Την ρωτούν. Και αυτά τα είπαν, κατά κάποιον τρόπον σαν να την επέπλητταν. Και εκείνη λέγει: «Πήραν τον Κύριό μου από το μνημείο, και δεν γνωρίζω πού τον έβαλαν» (Ιω. κ΄13). Τότε, στρεφόμενη η Μαρία είδε τον Ιησού! Και εκείνος την ρωτάει: «Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητείς;» (Ιω. κ', 15). Δεν Τον αναγνωρίζει ακόμη. Τα μάτια της «εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν» (Λουκ. κδ', 16), όπως έγινε με τους δύο Μαθητές που βάδιζαν προς την Εμμαούς. Και αυτή Τον ρώτησε: «Κύριε, εάν εσύ τον πήρες στα χέρια σου, πες μου που τον έχεις τοποθετήσει, κι εγώ θα τον πάρω από εκεί». «Ω της ευνοίας και φιλοστοργίας της γυναικός!» (Ιωάννης Χρυσόστομος). Και η απάντηση του Κυρίου: «Μαρία!». Τότε εκείνη συγκλονισμένη από το άκουσμα, αυθόρμητα απαντά: «Ραββουνί» δηλ. Διδάσκαλε. Φωτίστηκε ο νους της, και να κατάλαβε ποιος ήταν αυτός που της μιλούσε. Σπεύδει τότε να αγκαλιάσει και να ασπαστεί τα πόδια του Κυρίου. Μα Αυτός την αποτρέπει λέγοντάς της: «Μη μου άπτου. ούπω γαρ αναβέβηκα προς τον Πατέρα μου» (Ιω. κ', 17). Επειδή ήτο ακόμη η Μαρία ατελής κατά το φρόνημα, και Τον αναζητούσε στον Τάφο ως άνθρωπο, θέλει να ανυψώσει το φρόνημά της, ώστε να μην τον νομίζει πλέον άνθρωπο, αλλά και Θεό. Σαν να της έλεγε: “Δεν φέρω πλέον το ίδιο φθαρτό σώμα, την σάρκα της παχύτητος και της φθοράς. Το Σώμα αυτό δεν μπορείτε να το πλησιάσετε και να το αγγίξετε.”

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει σχετικά: «Ας μη ζητήσουμε ανάμεσα στους νεκρούς αυτόν που ζει. Ο Κύριος απωθεί όποιον τον ζητεί μ' αυτόν τον τρόπον, λέγοντάς του "μη μου άπτου". Όταν ανεβώ στον Πατέρα μου τότε θα σου επιτρέπεται να με αγγίζεις. Θέλει να πει μην αποτυπώσεις στην πίστη σου την σωματική και δουλική μορφή μου, αλλά να λατρεύεις αυτόν που βρίσκεται στην δόξα του Πατέρα και υπάρχει με την μορφή του Θεού και που είναι Λόγος του Θεού».

Το “Μη μου άπτου” μπορεί να σημαίνει και την νοητή προσέγγιση και επαφή. Η Μαρία ίσως ήθελε να ερευνήσει πώς οικονομήθηκε το Μυστήριο της Αναστάσεως. Την απομακρύνει και την αποθαρρύνει από τέτοιου είδους ερωτήσεις που είναι πάνω από τις δυνάμεις της και τα ανθρώπινα μέτρα της. Έτσι το "Δεν ανέβηκα ακόμη προς τον Πατέρα μου", μπορεί να σημαίνει ότι δεν μπορώ ακόμη να σας ελκύσω κι εσάς και να σας ανεβάσω στην υψηλότερη θεωρία και γνώση που θα γίνει αργότερα με την κάθοδο σ' εσάς του Αγίου Πνεύματος (Πεντηκοστή). Μεγάλη ευτυχία για την Μαρία να δει πρώτη τον Αναστάντα Ιησού και να μιλήσει μαζί Του, μετά την Θεοτόκο.

Μεγάλη η τιμή να την στείλει στους Αποστόλους, να μάθουν και αυτοί την χαρμόσυνη είδηση. Γιατί αμέσως μετά αμέσως προσέθεσε: «Πορεύου δε προς τους αδελφούς μου και ειπέ αυτοίς. αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών» (Ιω. κ' 17). Και έπειτα: «Έρχεται Μαρία η Μαγδαληνή απαγγέλουσα τοις μαθηταίς ότι εώρακε τον Κύριον, και ταύτα είπεν αυτή». Γίνεται έτσι η Μαγδαληνή των Αποστόλων απόστολος, των Μαθητών κήρυκας, των Ευαγγελιστών ευαγγελίστρια (Ιωάννης Χρυσόστομος).

Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ύστερα από την Ανάληψη του Κυρίου στους Ουρανούς, συνήθιζαν οι πιστοί να συγκεντρώνονται στο υπερώον και να προσεύχονται μαζί με τους Αποστόλους και όλους τους Μαθητές του Κυρίου.(Πράξ α΄14). Μετά την Επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, οι Απόστολοι διασκορπίσθηκαν σε διάφορους τόπους για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, σ' όλα τα έθνη και σ' όλους τους λαούς, όπου τους κατηύθυνε το Άγιο Πνεύμα. Και η Μαρία, όπως λέγει η παράδοση, κατευθύνθηκε στη Ρώμη, για να ζητήσει από τον Καίσαρα Τιβέριο απόδοση δικαιοσύνης για τον άδικο θάνατο του Ιησού.

Ακολουθώντας τον δρόμο και την ζωή των Αποστόλων, αρχίζει την μακρινή οδοιπορία, καταφρονώντας κόπους, εμπόδια και δυσκολίες. Καθ' οδόν διδάσκει και κηρύττει. Διηγείται και διακηρύττει την Ανάσταση του Κυρίου.

Ο Νικηφ. Κάλλιστος Ξανθόπουλος ιστορεί: «Αλλά και προς αυτόν τον Καίσαρα Τιβέριον παρουσιάσθηκε και καλά εξετέλεσε την αποστολή της». Αφού δικάσθηκαν και τιμωρήθηκαν οι σταυρωτές του Κυρίου, η Μαρία η Μαγδαληνή κατήχησε τους πιστούς στην Ρώμη και αφού κήρυξε στην Ρώμη, περιηγήθηκε την Ιταλία και Γαλλία. Και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα, περνώντας πρώτα από την Αίγυπτο, την Φοινίκη, την Συρία και την Παμφυλία. Σ' όλες αυτές τις χώρες εδίδασκε και εκήρυττε το Ευαγγέλιο και την πίστη στον Αναστάντα Ιησού. Στα Ιεροσόλυμα μικρό διάστημα παρέμεινε μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο, ως την Κοίμησή της. Κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας, η αγία Μαρία Μαγδαληνή μετέβη κατόπιν στην Έφεσο, όπου δίδασκε ο ηγαπημένος μαθητής, ο υιός της βροντής, Ιωάννης. Εκεί συμμετείχε στο κήρυγμά του και έγινε βοηθός και συμπαραστάτης του στις δοκιμασίες και στις θλίψεις του, στην φυλάκισή του και σε όλα του τα δεινά. Στην Έφεσο, η Αγία, οδήγησε πολλούς στην πίστη και στην επίγνωση της αλήθειας. Μετά τον θάνατό της το σώμα της ενταφιάσθηκε από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, σε σπήλαιο κοντά στην Έφεσο.

 Κατά την ώρα της ταφής, επιτελέσθηκαν πολλά θαύματα, καθώς και τους μετέπειτα χρόνους, μέχρι και σήμερα, η Αγία δεν σταμάτησε να θαυματουργεί. Το έτος 890 μ.Χ. ο βασιλεύς Λέων Στ' ο Σοφός (886-912), έκανε ανακομιδή του αγίου λειψάνου της μεταφέροντάς το στην Κωνσταντινούπολη, στον Ναό του Αγίου και Τετραημέρου φίλου του Χριστού Λαζάρου. Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της αγίας Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας Μαγδαληνής την 22 Ιουλίου.Επίσης την συνεορτάζει μαζί με τις άλλες Μυροφόρες Άγιες Γυναίκες, την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα (των Μυροφόρων). Η ανακομιδή των λειψάνων της εορτάζεται στις 4 Μαΐου.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΙΣ

1. Οι Μυροφόροι γυναίκες που μνημονεύονται είναι: η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία, μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή, η Σαλώμη του Ζεβεδαίου, μητέρα των Αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου, η Μαρία του Κλωπά, η Ιωάννα, σύζυγος του Χουζά επιτρόπου του Ηρώδη, η Σωσάννα, η Μαρία και η Μάρθα, αδελφές του Λαζάρου.

 πηγή  το είδαμε εδώ

Η Αγία Ευφημία

Η Αγία Ευφημία [11 Ιουλίου]

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου,δασκάλου

ΚΑΤΑΓΩΓΗ – ΔΙΩΓΜΟΙ: Η Αγία έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού και μαρτύρησε τό έτος 303. Καταγόταν από την Χαλκηδόνα. Ήταν κόρη του πλουσίου Συγκλητικού Φιλόφρονα και της ευσεβούς Θεοδοσιανής. Η Αγία παιδαγωγήθηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» γι' αυτό αγάπησε το Χριστό, την αγνεία και την ομολογία του Χριστού. O έπαρχος της Ανατολής Πρίσκος μαζί με τον φιλόσοφο και ιερέα του Άρη Απελιανό κήρυξε, με τη συμφωνία του Διοκλητιανού, διωγμό κατά των Χριστιανών. Κατά την εορτή του θεού Άρη ζήτησε όλοι οι κάτοικοι να προσέλθουν στη γιορτή. Όσoι δεν θα προσέρχονταν θα τιμωρούνταν με φοβεράκολαστήρια. Οι χριστιανοί κρύφτηκαν άλλοι σε σπίτια και άλλοι στις ερημιές. Ή Αγία Ευφημία ήταν επικεφαλής μιας τέτοιας ομάδας στηρίζοντας τούς πιστούς με το φλογερό της λόγο.

ΣΥΛΛΗΨΗ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Τελικά συνελήφθη η Αγία μαζί με σαράντα εννιά άλλα άτομα. Όταν ο Πρίσκος ζήτησε νά θυσιάσουν στο είδωλο του Άρη και οι πενήντα συληφθέντες αρνήθηκαν με παρρησία. Ο Πρίσκος οργίστηκε από την άρνησή τους και έδωσε εντολή να δείρουν επί είκοσι μέρες τους Αγίους και να τους φυλακίσουν. Μετά το εικοσαήμερο αυτό δοκίμασε πάλι να πείσει τους μάρτυρες να θυσιάσουν. Μετά την νέα άρνηση, τους έδειραν τόσο πολύ, ώστε κουράστηκαν οι στρατιώτες που τους έδερναν. 

Τότε ο Πρίσκος αφού φυλακισε τους υπολοίπους, κάλεσε κατά μόνας την Αγία και προσεπάθησε να την πείσει να θυσιάσει. Μετά τη νέα άρνηση και ομολογία της, την έβαλον στο βασανιστικό τροχό κατεκόπτοντας το σώμα της. Την ώρα του μαρτυρίου της η Αγία προσευχόταν διαρκώς. Μετά την προσευχή της και το θαυματουργό λύσιμό της από τον τροχό και τη θεραπεία των τραυμάτων της, ρίχτηκε η Αγία σε πυρακτωμένο καμίνι. Οι υπηρέτες Σωσθένης και Βίκτωρ αρνήθηκαν να την ρίξουν στο καμινι, γιατί έβλεπαν να στέκονται στο πλευρό της Αγίας δύο φοβεροί άνδρες, που απειλούσαν ότι θα σκόρπιζαν τη φωτιά. Ο Σωσθένης και ο Βίκτωρ βλέποντας το θαύμα ομολόγησαν τον Χριστό και μαρτύρησαν. Εντέλει η Αγία ρίχτηκε στο καμίνι. Όμως, η φλόγα δεν άγγιζε την Αγίαν, αλλά σκορπίστηκε έξω από το καμίνι κι έκαψε πολλούς. Μετά από πολλών ειδών άλλα μαρτύρια που επακολούθησαν και αντίστοιχες θαυματουργικές διασώσεις της Αγίας, τελικά ο Πρίσκος διέταξε και την έριξαν στα θηρία, όπου και τελικά η Αγία μετά από προσευχή παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Νυμφίου της. Οι γονείς της Αγίας έθαψαv με τιμή το πάνσεπτό της λείψανον στη Χαλκηδόνα και δόξαζαν τοv Κύριον, διότι αξιώθηκαν της τιμής να έχουν τηv θυγατέρα τους Μεγαλομάρτυρα της Εκκλησίας και πρέσβειρά τους κοντά Του.

Η ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΚΑΙ Η Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ: O Κύριος τίμησε την καλλίνικο παρθένον και μάρτυρα Ευφημία με την δωρεά της αφθαρσίας του πολυάθλου παρθενικού της σώματος. Το 451 στη Χαλκηδόνα συνήλθαν οι 630 θεοφόροι Πατέρες που συγκροτήσαν την Τέταρτη Οικουμενικήν Σύνοδον, επί βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας. Η Σύνοδος αυτή καταδίκασε τον αιρετικόν Ευτυχή, που κήρυττε την πλάνη, ότι ο Χριστός έχει μόνον μίαν φύση και μία ενέργεια, αυτή της Θεότητος. Οι Άγιοι Πατέρες δογμάτισαν την πίστιv της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει δύο τέλειες φύσεις, θελήσεις και ενεργείες, την θεία και την ανθρωπίνη, σε μίαν Yπόσταση. Και αι δύο φύσεις είναι ενωμένες ατρέπτως, ασυγχύτως, αναλλοιώτως και αδιαιρέτως. Στη Σύνοδο οι Ορθόδοξοι Πατέρες συνέταξαν Τόμο, ο οποίος περιείχε την πίστιν την αληθή, την οποίαν πάντοτε επίστευε και κήρυττε η Έκκλησία τσυ Χριστού. Αλλά και οι αιρετικοί Μονοφυσίτες συνέταξαν αντίστοιχο τόμο, που περιείχε τις πλάνες τους. Τότε ομόφωνα ορθόδοξοι και αιρετικοί απεφάσισαν να τεθούν και τα δύο κείμενα στο στήθος του ιερού λειψάνου της της Αγίας Ευφημίας και, αφού άνοιξαν τη λειψανοθήκη, έκαναν αυτό και την σφράγισαν πάλι. Όταν, λίγο αργότερα, άνοιξαν τη θήκη βρήκαν τον Τόμο των Ορθοδόξωv στα χέρια της ενώ αυτό των αιρετικών Μονοφυσιτών στα πόδια της. Έτσι η Μεγαλομάρτυς Ευφημία με το έξαίσιο αυτό θαύμα επικύρωσε και υπέγραψε τον ορθόδοξο Τόμο διασαλπίζοντας το Χριστολογικό δόγμα περί των δύο φύσεων του Χριστού στα πέρατα της οικουμένης αποδεικνύοντας την διδασκαλία του Ευτύχη και των οπαδών του Μονοφυσιτών ως πλάνην.

πηγή

Ο αθάνατος ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης 14/3/1957

Ο αθάνατος ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης 14/3/1957

του Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου - συγγραφέα

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου της μαρτυρικής Κύπρου μας στις 27 Φεβρουαρίου 1938. Το 1949 η οικογένειά του μετακόμισε στο Κτήμα. Σαν μαθητής του Γυμνασίου από το 1950, έζησε τους δύσκολους καιρούς που περνούσε η Κύπρος στην προσπάθειά της να διώξει το ζυγό του Άγγλου κατακτητή που δήλωνε απερίφραστα ότι ουδέποτε θα έδιδε την ελευθερία στους Κυπρίους. Πίστευε ακράδαντα στο δίκαιο του αγώνα της Κύπρου και η όλη πορεία του σημαδεύτηκε ανεξίτηλα, στα 13 του χρόνια, από το ιστορικό Δημοψήφισμα του 1950 όπου με συντριπτικό ποσοστό οι Έλληνες της Κύπρου αξίωναν την Ένωση με τη μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα. Πρέπει να σημειωθεί ότι καμιά άλλη εποχή της πολυτάραχης ιστορίας της Κύπρου δεν εμπνεύστηκαν τόσοι πολλοί και διαλεχτοί νέοι να αγωνιστούν και να πέσουν στο βωμό της ελευθερίας, γιατί το όραμα ήταν διπλό: Ελευθερία και Ένωση. 

Μέσα σ' αυτό το πνεύμα, ο Ευαγόρας από νωρίς έγινε ένας φλογερός αγωνιστής, ένας ακατανίκητος επαναστάτης, που με τη δυναμική του προσωπικότητα ενέπνεε τους συμμαθητές του, τους συμπολίτες του, και στο τέλος όλους τους Έλληνες της Κύπρου. Ο έφηβος Ευαγόρας συχνά γεμάτος από το πάθος για ελευθερία, έβρισκε διέξοδο στην ποίηση. Το ταλέντο και η αγνότητα της ψυχής του μας έδωσαν στίχους, που αντηχούν στις ψυχές όλων των Ελλήνων αλλά και όλων των ανθρώπων που αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Την 1 Ιουνίου 1953 (15 ετών), παραμονή της στέψης της βασίλισσας των Άγγλων κατακτητών Ελισάβετ Β', και με αφορμή την ανάρτηση της Αγγλικής σημαίας στη θέση της Ελληνικής στο Ιακώβειο Γυμναστήριο Πάφου, οργανώθηκε διαδήλωση διαμαρτυρίας από μαθητές.

Ο Ευαγόρας ανναρριχήθηκε στον ιστό και κατέβασε την σημαία του κατακτητή. Τον Απρίλιο 1955 ορκίστηκε μέλος της Ε.Ο.Κ.Α., ενώ στις 19 Ιουνίου 1955 έλαβε μέρος στην ανατίναξη των δικαστηρίων της Πάφου. Στις 17 Νοεμβρίου 1955 συνελήφθηκε για την προσπάθειά του να προστατεύσει συμμαθητή του που δεμένο τον κτυπούσαν Αγγλοι στρατιώτες. Κατηγορήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση μέχρι την δίκη που θα γινόταν στις 6 Δεκεμβρίου. Όμως, μια μέρα πριν τη δίκη, στις 5 Δεκεμβρίου 1955 (17 ετών), πήγε αντάρτης στα βουνά της Πάφου. Ηταν μια καλά ενέργεια, σοβαρού προβληματισμού και έντονων αισθημάτων, για τους ανθρώπους που αγαπούσε, για τα ιδανικά του, για την πατρίδα του, και για τη λατρεία του για την ελευθερία. Αυτό φαίνεται από τους στίχους του ποιήματος “Λευτεριά”, που άφησε ως αποχαιρετισμό στους συμμαθητές του:

“Θα πάρω μιαν ανηφοριά, Θα πάρω μονοπάτια,

Να βρώ τα σκαλοπάτια Που παν στη Λευτεριά.

Θ' αφήσω αδέρφια, συγγενείς, τη Μάνα, τον Πατέρα,

μεσ' στα λαγκάδια πέρα, και τις βουνοπλαγιές.

Ψαχνοντας για τη λευτεριά, θα ‘χω παρέα μόνη,

κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ‘ρθει το καλοκαίρι,

τη Λευτεριά να φέρει,σε πόλεις και χωριά.

Μα δεν μπορώ να καρτερώ. Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

Θα πάρω μονοπάτια, Να βρώ τα σκαλοπάτια

Που παν στη Λευτεριά. Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,

θα μπω σ' ένα παλάτι, το ξέρω θα ‘ν' απάτη,

δε θα ‘ναι αληθινό. Μες το παλάτι θα γυρνώ

ώσπου να βρω το θρόνο βασίλισσα μια μόνο

θα κάθεται σ' αυτόν. Κόρη πανώρια, θα της πω,

άνοιξε τα φτερά σου και πάρε με κοντά σου,

Μονάχ' αυτό ζητώ.

Το βάπτισμα του πυρός πήρε στην επίθεση κατά του Αστυνομικού Σταθμού Δρούσειας λίγο πριν τα Χριστούγεννα 1955, και η δράση του συνεχίστηκε για 12 μήνες στα χωριά της Πάφου, στο Κτήμα, στη Λευκωσία, στα χωριά Τάλα, Τσάδα, Λυσό, Κινούσα, και αλλού. Την νύκτα της 18 Δεκεμβρίου 1956 (18 ετών) συνελήφθηκε από τους Αγγλους μαζί με άλλους συντρόφους του μεταφέροντας οπλισμό κοντά στο χωριό Λυσός στην Πάφο. Στις 25 Φεβρουαρίου 1957, όταν κατηγορήθηκε για μεταφορά όπλου, αψηφώντας τις επιπτώσεις, λεοντόκαρδα παραδέχτηκε ενοχή καταδικαζόμενος σε θάνατο. Ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες τόσο από την Κύπρο όσο και από το εξωτερικό. Εγινε αίτηση χάριτος προς τη βασίλισσα των Αγγλων κατακτητών, αλλά στην “καρδιά” της 30χρονης μητέρας και βασίλισσας του μεγαλύτερου αποικιακού κράτους δεν υπήρχε ανθρωπιά και δεν έδωσε χάρη. Βέβαια ο Ευαγόρας, η ψυχή της επαναστατημένης “διαψασμένης” για Ελλάδα Κύπρου, ποτέ δεν θα άντεχε τον οίκτο του κατακτητή, τη ντροπή της χάριτος. Ο Ευαγόρας τελικά απαγχονίστηκε τα μεσάνυχτα της 13ης προς 14^ης Μαρτίου 1957. Ηταν 18 ετών μα έγινε αθάνατος. Στο άκουσμα του θανάτου του Ευαγόρα Παλληκαρίδη ο Δωδεκανήσιος Φώτης Βαρέλης, επηρεασμένος από τα νωπά γεγονότα της Ένωσης της ιδιαίτερής του πατρίδας με την Ελλάδα (1948), έγραψε ένα συγκλονιστικόποίημα-ελεγεία για τον Ευαγόρα. Αξίζει να το θυμηθούμε:

«Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους δεμένος,

οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η Τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

- Παρόντες όλοι; - Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος∙ και με φωνή που τρέμει:

- Σήκω Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει

να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα’ στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο».

Αυτό το αριστούργημα περιεχόταν στο παλιό, προ του 2006, βιβλίο Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού, στο γ΄ τεύχος. Δεν άρεσε στους ιθύνοντες της Παιδείας μας, που έπαψε να είναι Εθνική. Τους φάνηκε προφανώς «εθνικιστικό». Για ηρωισμούς θα μιλάμε τώρα στους μαθητές, άλλωστε αίματα και κόκαλα, θα δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, δεν θα κοιμούνται, θα βλέπουν εφιάλτες. Άλλωστε οι μαθητές μας σήμερα καλούνται να αξιοποιήσουν τις “νέες γνώσεις” της πολυπολιτισμικής, χρεοκοπημένης, γενικής, άνοστης και ανούσιας εκπαίδευσης που θα βγάλει ικανούς χλιαρούς πολίτες μιας παγκόσμιας “σούπας” πολιτισμών, μιας σούπας που δε θα συνάδει με ηρωισμούς και επαναστάσεις. Ενώ «οι συνταγές μαγειρικής», «οι οδηγίες χρήσης καφετιέρας», «η Σόνια, η γάτα που έγινε ήρωας» και τόσα άλλα κεντρικά αναγνώσματα “λογοτεχνίας” ή καλύτερα “λογοχρησίας, ανταποκρίνονται πλήρως στην υψηλή αποστολή της διά βίου….απαιδευσίας. Βγαίνει ο Παλληκαρίδης από τα βιβλία για να μπει στη θέση του συνταγή για μακαρόνια με κιμά. Αχ, πατρίδα «εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια». Στις κρίσιμες ώρες που περνάμε, κάτω από το μανδύα της οικονομικής κρίσης και μέσα στο κρυφό ροκάνισμα αξιών της πατρίδας μας, όσοι Έλληνες, πρέπει να βροντοφωνάξουμε: «Σήκω Ευαγόρα, σήκω Λεωνίδα, σήκω Παλαιολόγε, σήκω Νικηταρά, σήκω Διάκο, σήκω Παύλε, σήκω Δαβάκη, να μας πείτε ελληνική ιστορία.

πηγή

Η Σιμωνία: ένα «ειδικό πάθος»

«Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε».

«Μη κτήσησθε χρυσόν, μηδέ άργυρον μηδέ χαλκόν εις τα ζώνας υμών, μη εις οδόν, μηδέ δύο χιτώνας, μηδέ υποδήματα, μηδέ ράβδον» [Κατά Μτθ. Ευαγγέλιο].

Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου δάσκαλος στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας – συγγραφέας

ΓΕΝΙΚΑ: Ο όρος “σιμωνία” αναφέρεται κυρίως σε περιπτώσεις χειροτονίας ή προαγωγής κληρικών σε εκκλησιαστικό αξίωμα, με προσφορά οικονομικών ανταλλαγμάτων. Εκτός αυτού όμως, ο όρος αναφέρεται και στη μετάδοση των εκκλησιαστικών μυστηρίων κατόπιν απαίτησης ανταλλάγματος, όπως και σε κάθε άλλη ανάλογη παράβαση. Ιστορικά, οι διαβρωτικές επιπτώσεις της φεουδαρχίας και του γενικότερου χάους που επικρατούσε κατά το Μεσαίωνα με την ανεξέλεγκτη δύναμη των φεουδαρχικών φατριών, βοήθησαν ιδιαίτερα στην εξάπλωση του φαινομένου στη Δύση. Το φαινόμενο της Σιμωνίας παρουσίαστηκε σε πολύ μικρότερη έκταση και στην Ανατολή. Στο μεσαιωνικό ευρωπαϊκό χώρο, υπήρχε συνύπαρξη κοσμικής και πνευματικής εξουσίας, στοιχεία καισαροπαπισμού. Λόγω των κατηγοριών που δέχτηκε ο κλήρος για σιμωνία, η Παπική εκκλησία θέσπισε πλήθος κανόνων για να καθορίσει το τι είναι και το δεν είναι σιμωνία. Ο αριθμός των σχετικών διαταγμάτων δείχνει την έκταση που είχε πάρει το πρόβλημα. Η σιμωνία έβλαψε αρκετά την φήμη του καθολικισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ο Δάντης, στη Θεία Κωμωδία καταδίκασε στον όγδοο κύκλο της κολάσεως όσους έπεφταν στο αμάρτημα της σιμωνίας. Ο Μακιαβέλι και ο Έρασμος καταδίκασαν την πρακτική αυτή, αρκετούς αιώνες αργότερα. [Μήπως δείγμα σιμωνίας του χειρίστου είδους δεν είναι και τα συγχωροχάρτια που μοίραζε, ή και μοιράζει η παπική εκκλησία με ανάλογα οικονομικά ανταλάγματα;]

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ: Ο όρος προέρχεται από τη διήγηση των Πράξεων των Αποστόλων [η΄9-23], για τον μάγο Σίμωνα από τη Σαμάρεια, για τον οποίο οι άνθρωποι, ενθουσιασμένοι από τις μαγικές του ικανότητες, έλεγαν: «Αυτός ο άνθρωπος είναι η Δύναμη του Θεού, η οποία μπορεί να ονομαστεί Μεγάλη». Όταν όμως ο Σίμων βαφτίστηκε Χριστιανός, αντιλήφθηκε ότι υπήρχε μια δύναμη ασυγκρίτως ανώτερη από αυτήν που κατείχε εκείνος προηγουμένως. Ήταν η δύναμη που είχε χορηγηθεί στους Μαθητές του Κυρίου που τους καθιστούσε ικανούς να μεταδίδουν σε άλλους τα θαυματουργικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ο Σίμων, εντυπωσιασμένος, πρόσφερε στους αποστόλους χρήματα(!) λέγοντας: «Δώστε και σε εμένα αυτή την εξουσία, ώστε, πάνω σε όποιον θέτω τα χέρια μου, να λαβαίνει άγιο πνεύμα». Ο Απόστολος Πέτρος επιτίμησε τον Σίμωνα, λέγοντας: «Το ασήμι σου ας αφανιστεί μαζί με εσένα, επειδή νόμισες ότι με χρήματα θα αποκτήσεις τη δωρεά του Θεού. Δεν έχεις ούτε μέρος ούτε κλήρο σε αυτό το ζήτημα, γιατί η καρδιά σου δεν είναι ευθεία στα μάτια του Θεού», ενώ τον αποκάλεσε “δηλητηριώδη χολή και δεσμό αδικίας” κάνοντάς του έκκληση να μετανοήσει ώστε να συγχωρηθεί.

ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΩΣ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ: Η Σιμωνία, εξαγορά θέσεων, στους ανωτέρου βαθμού κληρικούς, αυτή η «ασεβής και βδελυρά» συνήθεια, όπως αποκάλεσε τη Σιμωνία, το 459 μ.Χ., ο Πατριάρχης Γεννάδιος Α΄, η λεγόμενη «χριστεμπορία», θα παρακολουθεί τον ανώτερο κλήρο επί δύο χιλιετίες. Η παράφορη εξουσιολαγνεία, η κενοδοξία και δοξολαγνεία, η απληστία, η επιδειξιομανία, η ιδιοτέλεια, η εξαχρείωση που διαβρώνουν ιερατεία και μερίδα των λειτουργών τους Υψίστου από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες επισημαίνονται και στηλιτεύονται από Συνόδους και ενάρετους ιεράρχες. Ο Ζ΄ κανόνας της Συνόδου της Σαρδικής, το 343, καταδικάζει επισκόπους που περιφέρονται με αυτοκρατορική συνοδεία και ορίζει ότι πρέπει να σταματήσουν οι πιέσεις και οι διαγκωνισμοί για μετακίνηση από τις φτωχές μητροπόλεις στις πλούσιες, καυτηριάζοντας την αχαλίνωτη φιλαργυρία. Ο Σωζόμενος καταγγέλλει τους εξοντωτικούς ανταγωνισμούς ομάδων επισκόπων για υφαρπαγή προνομίων. Αναφέρεται στη δράση ευνοιοκρατικών κυκλωμάτων στην Κωνσταντινούπολη διαμέσου προστατευομένων ακόμη και των ευνούχων. Ο Θεοδώρητοςκαταγγέλλει κληρικό που έγινε Επίσκοπος με δωροδοκία [«χρυσίου την επισκοπήν ως αξίωμα κοσμικόν ωνησάμενος»]. Ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Παλλάδιος, επίσκοπος Βιθυνίας, γράφει ότι ο Θεόφιλος, Επίσκοπος Αλεξανδρείας, έστειλε έμπιστους στην Κωνσταντινούπολη για να αγοράσουν από νεοδιορισμένους αξιωματούχους όλες τις Εκκλησιαστικές θέσεις της Αιγύπτου! Μια σκανδαλώδη περίπτωση διαφθοράς ιεράρχη θα καταγγείλει ο Ευσέβιος το 400 μ.Χ. στην τοπική Σύνοδο Κωνσταντινουπόλεως. Επί Θεοδοσίου, ο ΕπίσκοποςΑντωνίνος απογύμνωσε Ναό για να στολίσει την κατοικία του! Πούλησε αργυρά σκεύη, ξήλωσε μάρμαρα του Βαπτιστηρίου και τα χρησιμοποίησε για το λουτρό του, ενώ απέσπασε τους μικρούς κίονες διακοσμώντας την τραπεζαρία του!! Ακόμη, εμπορευόταν τη χειροτονία νέων ιερέων. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όταν επιφορτίσθηκε με έρευνα στην Έφεσο, ύστερα από καταγγελίες για Σιμωνία, κατέληξε στον αποσχηματισμό έξι επισκόπων. Όλοι τους είχαν εξαγοράσει τα αξιώματά τους. Ο Πατριάρχης Γεννάδιος ο Α΄ πρότεινε στη Σύνοδο του 459 αυστηρά μέτρα. Ζήτησε την επέμβαση του αυτοκράτορα για να αναχαιτισθεί το κύμα διαφθοράς που σκανδάλιζε τους πιστούς και καθιστούσε ανυπόληπτη την Εκκλησιαστική ηγεσία. Λίγο αργότερα, ο Λέων Α΄ όρισε ότι ο Επίσκοπος πρέπει να είναι λαοπρόβλητος και η εκλογή του να γίνεται φανερά και ελεύθερα, τονίζοντας πως η ιεροσύνη δεν αγοράζεται, αλλά αποκτάται με αρετή και αξία. Οι Σιμωνιακοί Επίσκοποι και εκείνοι που χρηματίζονται για να ψηφίσουν θα αποσχηματίζονται και θα καταδικάζονται στην ποινή της ατιμίας. Ωστόσο, η φαυλότητα στη χειροτονία των κληρικών θα συνεχισθεί. Επί Ιουστινιανού απαγορεύτηκε και πάλι το εμπόριο των χειροτονιών, προσφιλής μέθοδος πλουτισμού ανωτάτων κληρικών, και ορίστηκε ότι όσοι αποκτούσαν την ιεροσύνη με ευνοιοκρατικές παρεμβάσεις ή εξαγορά, θα αποσχηματίζονταν, ενώ εκείνοι που είχαν χρηματισθεί θα κατέθεταν τα αργύρια στο εκκλησιαστικό ταμείο Η «χριστεμπορία», όμως, εξακολουθούσε ακλόνητη, προκαλώντας ηθική αποσύνθεση. Το 565 Νεαρά του Ιουστινιανού υποχρέωνε τους κληρικούς να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση ότι κατά τη χειροτονία τους δεν δωροδόκησαν μεσάζοντες, ιεράρχες, ή ψηφοφόρους. Χαρακτηριστική είναι η καταδίκη της σιμωνίας από την εν Τρούλλω Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο (691-692): Κανών κγ΄: Μή χρηματίζεσθαι ένεκα της μεταλήψεως. Περὶ του μηδένα των είτε επισκόπων, είτε πρεσβυτέρων, ή διακόνων, της αχράντου μεταδιδόντα κοινωνίας, παρὰ του μετέχοντος εισπράττειν, της τοιαύτης μεταλήψεως χάριν, οβολούς, ή είδος το οιονούν [Φαίνεται σαφέστατα πως πωλούνταν το άχραντο Σώμα και το πάναγνο Αίμα Κυρίου, δηλαδή η Θεία Κοινωνία!!]. Ουδὲ γαρ πεπραμένη η χάρις, ουδὲ χρήμασι τον αγιασμὸν του Πνεύματος μεταδιδόαμεν [δεν μεδίδουμε με χρήματα τον Αγιασμό του Πνεύματος], αλλὰ τοις αξίοις του δώρου [μόνο στους αξίους] απανουργεύτως μεταδοτέον. Ει δε φανείη τις των εν κλήρω καταλεγομένων απαιτών, ω μεταδίδωσι της αχράντου κοινωνίας, το οιονοῦν είδος, καθαιρείσθω, ως της Σίμωνος ζηλωτής πλάνης και κακουργίας [όποιος κληρικός πέσει σε τέτοιο παράπτωμα να καθαιρείται]. Άλλοι κανόνες που συμφωνούν με τα παραπάνω είναι: Αποστολικοι κθ’ - Δ’ Οικ. Συν.β’ - ΣΤ’ Οικ. Συν.κβ’ - Ζ’ Οικ. Συν. δ’, ιε’, ιθ’ -Μ. Βασιλείου κ’ -Γενναδίου και Ταρασίου Επιστολή.

ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ: Η διαφθορά κορυφώθηκε στους αιώνες της τουρκοκρατίας. Οι τέσσερες πρώτοι Πατριάρχες μετά την Άλωση τίμησαν το αξίωμά τους. ‘Υστερα εμφανιζόταν συχνά η συναλλαγή και ο εκπλειστηριασμός του θρόνου! Το εξαχρειωμένο οθωμανικό κράτος εκμεταλλεύτηκε ανταγωνισμούς υποψηφίων υποκινώντας τους, για να πλουτίζει τους αξιωματούχους του. «Οι περί τον Πατριάρχην αρχιερείς», γράφει ο Αθ. Κομνηνός Υψηλάντης, «ουδέν άλλο εσυλλογίζοντο ή το φατριάζειν και αλλαξοπατριαρχεύειν». Γράφει ο Παπαρρηγόπουλος ότι «εδαπανώντο πολλά χρήματα εις αυλικούς, εις βεζίρας, εις ευνούχους, εις γυναίκας του σουλτάνου, εις γενιτσάρους, διά των οποίων προεχειρίζοντο και υπεστηρίζοντο οι πατριάρχαι πάντοτε ταύτα έπιπτον, εννοείται, εις βάρος του λοιπού κλήρου και επιτέλους εις βάρος του λαού». Oι μεγάλες αυτές δαπάνες δημιουργούσαν κάποτε την ανάγκη προσφυγής σε χορηγούς, τους οποίους θέλουμε να φανταστούμε απολύτως ανιδιοτελείς, χωρίς όμως να είμαστε και τελείως σίγουροι. Ο εθνικός μας ιστορικός αφηγείται επεισόδια που θυμίζουν πλειστηριασμούς περισσότερο. Δεν παραλείπει ακόμη ο K. Παπαρρηγόπουλος να γράψει για τις περιοδείες ορισμένων επισκόπων στην επικράτειά τους:«Αυτός ο αναίσχυντος και βάρβαρος και αμαθέστατος άνθρωπος, αφού τρώγει δι’ όσας ημέρας μένει εις το χωρίον από την πτωχήν κοινότητα, αφού αρπάζει όσα περισσότερα δυνηθή, τότε αφορίζει ένα-δύο και άλλους τόσους κάμνει παπάδες και έπειτα φεύγει». Καταγγέλλει επίσης τους κληρικούς και μοναχούς για την εξαπάτηση των ανυποψίαστων χριστιανών με ψευδολείψανα¹ αγίων.

Η ΣΙΜΩΝΙΑ ΣΤΗ ΝΕΟΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ: Στα χρόνια του Αγώνα, αρκετοί παράγοντες εκκλησιαστικής εξουσίας, σε αντίθεση με τον κατώτερο κλήρο και τους μοναχούς που θυσιάστηκαν για την εθνική υπόθεση, προσχώρησαν σε φατρίες και πρωτοστάτησαν σε πολιτικούς ανταγωνισμούς. Ορισμένοι, μετά την απελευθέρωση, τάχθηκαν μάλιστα υπέρ του μοναρχικού καθεστώτος και μάλιστα με ξένο βασιλιά. «Και οι αναθεματισμένοι της πατρίδος πολιτικοί μας και οι διαφταρμένοι αρχιγερείς», γράφει ο Μακρυγιάννης. Η χριστεμπορία θα ευδοκιμήσει και μετά την απελευθέρωση. Η διαφθορά της πολιτικής εξουσίας ευνοεί και τις άνομες συναλλαγές των εκκλησιαστικών αρχόντων και κυρίως τη σιμωνία. Πρίν 150 χρόνια, ο πρώτος φαύλος Ιω. Κωλέτης ανέθεσε στην Ιερά Σύνοδο να κεραυνοβολεί την αντιπολίτευση!! Ακολούθησε η σχετική εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου: «Οφείλετε να αποφεύγετε ως λοιμόν πάντα τον εναντίον της καθεστώσης τάξεως και ησυχίας λαλούντα ή γράφοντα και ως επίβουλον των κοινών συμφερόντων να θεωρήτε»! Οι Συνοδικοί του Κωλέτησυμπεριφέρονταν όπως ο σημερινός καθολικός κλήρος στη Δύση. Κατά την προεκλογική περίοδο – και όχι μόνο – οι ιερείς εκφωνούν από τον άμβωνα πύρινους λόγους κατά των«εχθρών» της παπικής εξουσίας. Το Βατικανό υπήρξε πάντοτε σύμμαχος, συνεταίρος, και συχνά κηδεμόνας ηγεμόνων. Στην Ελλάδα ένα σκάνδαλο δωροδοκίας και σιμωνίας συγκλόνισε την κοινή γνώμη τον Ιανουάριο του 1875, στο οποίο ήταν αναμεμιγμένοι δύο υπουργοί της κυβέρνησης Βούλγαρη που είχαν δωροδοκηθεί από τρεις ανώτερους κληρικούς για να επηρεάσουν την Ιερά Σύνοδο ώστε να τους εκλέξει επισκόπους. Από τις ανακρίσεις, που διέταξε ο Χ. Τρικούπης, προέκυψε ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης Β. Νικολόπουλος καιΕκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Ι. Βαλασόπουλος, δωροδοκήθηκαν από τους επισκόπους Πατρών, Κεφαλληνίας και Μεσσηνίας ώστε να εξασφαλίσουν τις έδρες!

ΕΝ ΕΣΧΑΤΟΙΣ ΚΑΙΡΟΙΣ: Οι χειρότερες σιμωνιακές κατηγορίες της εκκλησιαστικής εξουσίας αφορούν την ανάδειξη ιεραρχών. Το 1965 έξι «ορθόδοξα χριστιανικά σωματεία»κατήγγειλαν ανοιχτά επαίσχυντες συναλλαγές, σαρδαναπαλικό βίο ιεραρχών, «σατανικές κινήσεις» υποψηφίων που αγωνίζονται «να αναρριχηθούν ως αίλουροι» στο κορυφαίο εκκλησιαστικό αξίωμα, «ασυνειδησία» παραγόντων της Εκκλησίας και χειροτονία «ανικάνων και φαύλων υποκειμένων». Ας δούμε ορισμένα σημεία της έγγραφης καταγγελίας: «Ίδετε και κλαύσατε! Ο ένας υποψήφιος εισέρχεται εις πολιτικόν γραφείον, γονατίζει και ασπάζεται την χείρα ισχυρού πολιτικού παράγοντος και τον εκλιπαρεί να τον βοηθήση προς επιτυχίαν του σκοπού του. Ο δεύτερος, συνδεόμενος με στρατηγόν, έχοντα σχέσεις με επισκόπους και αρχιεπισκόπους, πίπτει και ασπάζεται την χείρα του στρατηγού και παρακαλεί ίνα μεσολαβήση προς επιτυχίαν του σκοπού του. Ο τρίτος, γνωρίζει ναύαρχον και τούτον ικετεύει δια να συντελέση εις την επιτυχίαν του σκοπού του. Ο τέταρτος, προσκυνεί εδαφιαίως καθηγητήν Πανεπιστημίου και ως εκ της θέσεώς του έχει συχνάς επαφάς με πρίγκιπας της Εκκλησίας, και τούτον παρακαλεί να επηρεάση τας σκέψεις των εκλεκτόρων δια την επιτυχίαν του σκοπού του. Ο πέμπτος, προσκομίζει πολύτιμα δώρα εις ανεψιόν μητροπολίτου διακρινόμενον δια συλλαγήν αυγών, εριφίων και αρνίων και εί τινος άλλου εκλεκτού φαγωσίμου, και τούτον παρακαλεί δια την επιτυχίαν του σκοπού του. Ο έκτος, πίπτει και ασπάζεται την χαριτόβρυτον χείρα αγιωτάτης(!) δεσποινίδος, η οποία, στενή συγγενής ισχυρού εκκλησιαστικού παράγοντος, έχει το προνόμιον να βλέπη ημέρας και νυκτός το πρόσωπον αυτού, ικανού να συντελέση εις την επιτυχίαν του σκοπού του. Ο έβδομος, τρέχει από φυλακής πρωΐας μέχρι νυκτός και επισκέπτεται τα καταλύματα των αγίων αρχιερέων και πίπτει, προσκυνεί και κολακεύει αισχρώς… Τι λέγουν και τί πράττουν οι υποψήφιοι δια ν’ αρέσουν τοίς αρχιερεύσιν, υπερβαίνει πάσαν φαντασίαν. Ξεσκονίζουν τα καλυμμαύχια και τα ράσα των αρχιερέων, γίνονται μεταφορείς τροφίμων, γίνονται μάγειροι, και τραπεζοκόμοι, τρέχουν να παραγγείλουν αυτοί τους καφέδες, θωπεύουν και τα κατοικίδια ζώα των, εγκωμιάζουν όλας τας ιδιοτροπίας των… Ο όγδοος, κατορθώνει και εισδύει εις τα άδυτα του οικογενειακού περιβάλλοντος των αρχιερέων, και αν εκεί το οξυδερκές βλέμμα του ανακαλύψη την «συνείσακτον», το γύναιον δηλ. εκείνο το οποίον εξασκεί τεραστίαν επιρροήν επί του επισκόπου και άγει και φέρει αυτόν καθώς βούλεται, δεν διστάζει να γονυπετήση ενώπιόν της και με τα θερμότερα λόγια να την παρακαλέση δια την επιτυχίαν του σκοπού του. Τέλος, αφού οι υποψήφιοι κάμψουν την σπονδυλικήν στήλην μυριάκις, και προσκυνήσουν και τα πλέον ελεεινά υποκείμενα, και διατρέξουν όλα τα στάδια της αναξιοπρεπείας, τότε ευδοκιμεί ν’ ανοίξη η μαγική θύρα, να εμφανισθή ο κοσμοκράτωρ του αιώνος τούτου, και πλήρης μειδιαμάτων να επιθέση επί της κεφαλής του υποψηφίου την σπινθηροβολούσαν μίτραν, ίνα πληρωθή το υπ’ αυτού του Σατανά ρηθέν εν τοίς πειρασμοίς του Κυρίου. «Ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσών προσκυνήσης μοι» (Ματθ. δ΄ 9). Καταγγέλλουν επίσης αρριβισμό «κενών και μωροφιλοδόξων αρχιμανδριτών, οι οποίοι, προκειμένου ν’ αρπάξουν αυτό το σίδερο που ονομάζεται πατερίτσα, δεν το έχουν τίποτε να πατήσουν επί πτωμάτων» (περιοδικό «Οι Τρείς Ιεράρχαι», αριθ. φ. 1226/65 και «Ενορία», φ. 401/65). Ίσως αυτή η ζοφερή προϊστορία εξηγεί γιατί η «κρίση ηγεσίας» στην ελληνική Εκκλησία και τα φαινόμενα διαφθοράς διαιωνίζονται. Ακόμη, στα κρίσιμα προβλήματα που συνταράσσουν την ελληνική κοινωνία, η εκκλησιαστική ηγεσία παραμένει σιωπηλή, αδιάφορη ή ουδέτερη. Ανέχεται, ωστόσο, πολιτικούς τυχοδιώκτες να καπηλεύονται τις χριστιανικές εορτές με επιδεικτική και άκρως υποκριτική παρουσία μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς. Στην τελετή του Επιταφίου κομματικοί τυχοδιώκτες «προσκυνούν» ένιους επισκόπους και εκείνοι τους χτυπούν θωπευτικά στην πλάτη. Στην τελετή της Ανάστασης συνωστίζεται στην εξέδρα ο κομματαρχικός εσμός υπό το φώς των προβολέων. Ανέχεται μάλιστα η εκκλησιαστική εξουσία τη βάρβαρη εμφάνιση κορυφαίων της πολιτικής με κουστωδία στον Οίκον του Θεού και την υποδοχή τους μετά σαλπίγγων, εμβατηρίων και χαιρετισμών από παρατεταγμένα στρατιωτικά τμήματα. Και πορφυρό θρόνο στο ναό κατά τη δοξολογία για τους «ανώτατους άρχοντες», που συχνά κομψευόμενοι θα πουν και το “Σύμβολο της Πίστεως”! Έτσι, όμως,Αδελφοποιτές εξουσίες, η πολιτική και η εκκλησιαστική, δείχνουν κυνική και ασεβής συμπαιγνία. Οι μεν ποδοπατούν τους δημοκρατικούς θεσμούς με την αλαζονεία τους, οι δε προσβάλλουν τους πιστούς με την ακηδία τους, εξευτελίζοντας αμφότεροι τον πολίτη και τον πιστό, τη δημοκρατία και τη χριστιανική διδασκαλία.

Konstantinosa.oikonomou@gmail.com www.scribd.com/oikonomoukon

1. Η απάτη των ψευδολειψάνων και ψευδοκειμηλίων, μια άλλη πλευρά της διαφθοράς του ιερατείου, άνθισε από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες στους αγίους Τόπους, στη Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη και αλλού. Πονηροί ρασοφόροι καπηλευόμενοι την ευλάβεια των πιστών επιδίδονταν στην αναιδέστερη μορφή χριστεμπορίας με αγοραπωλησίες πλαστών αγίων λειψάνων και ιερών κειμηλίων. Έτσι εμφανίστηκαν μυριάδες ήλοι [καρφιά] του Σταυρού του Κυρίου και άκανθες από το Στέφανο του μαρτυρίου, φορτία αμέτρητα «τιμίου ξύλου», ποσότητες αίματος του Χριστού(!) και δακρύων της Παναγίας(!), αμέτρητες κάρες του ιδίου αγίου. Στην Κωνσταντινούπολη καλούσαν ξένους επισκέπτες να προσκυνήσουν το κλαδί της ελιάς που έφερε στην κιβωτό του Νώε το περιστέρι μετά τον κατακλυσμό, τη σάλπιγγα του Ιησού του Ναυή που γκρέμισε τα τείχη της Ιεριχούς, καλάθια με τους άρτους που ευλόγησε ο Χριστός στον εν Κανά γάμο, το λίκνο του Ιησού(!), τα πριόνια(!) που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του Σταυρού, αμπάρες από τη φυλακή του αποστόλου Παύλου, τα φτερά των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ(!!), το ψωμί που «ενέβαψεν» ο Χριστός «εις το τρυβλίον» και έδωσε στον Ιούδα, τρίχες από τα γένεια του Χριστού(!), τη σχάρα όπου ψήθηκε ο Άγιος Λαυρέντιος κ.ά. 

Πηγή