Πνευματική διδαχή επί τη λαμπροφόρω Αναστάσει

. 
«Σήμερον ἡμῶν τά λαμπρά νικητήρια γέγονεν. Σήμερον χαρά παντα­χοῦ τῆς οἰκουμένης. Σήμερον καί τῶν ἀγγέλων ὁ δῆμος  καί πασῶν τῶν ἄνω δυνάμεων ὁ χορός  διά τήν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν ἀγάλλονται. Ἀπό θανάτου γεγόναμεν ἀθάνατοι, ἀπό πτώσεως ἀνέστημεν, ἀπό ἡττήματος κατέστημεν νικηταί». (Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ε.Π.Ε. 36, 74-76).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
  Σήμερα, αὐτή τήν λαμπρή  καί ὁλόφωτη νύχτα τῆς Ἀναστάσε­ως, «ἕαρ μυρίζει καί καινή κτίσης χορεύει». Σήμερα, ἡ φιλόστοργη μητέρα μας Ἐκκλησία  μᾶς προσκαλεῖ  νά  ἑορτάσουμε «φαιδρῶς ὁμοῦ καί θεοσεβῶς» μαζί μέ ὁλόκληρη τήν κτίση, τήν μεγαλει­ώδη νίκη τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ κατά τοῦ θανάτου,  τῆς φθορᾶς καί τοῦ διαβόλου.
Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς ἀναστήθηκε θεοπρεπῶς ἀπό τόν τάφον καί συνανέστησε φιλανθρώπως καί ὅλον τόν πεσόντα Ἀδάμ. Ὁ Ἅδης πικράθηκε, νικήθηκε καί καταργήθηκε, καθώς συνάντησε τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς, Ἐκεῖνον πού ἀφάνισε τήν δύναμή του καί ἐσύλησε «χειρί παντο­δυνάμῳ» τά σκοτεινά ταμεῖα του, χαρίζοντας στό ἀνθρώπινο γένος τήν ἄφεση, τήν ζω­ή καί τό μέγα ἔλεος. Αὐτό τό ἀνεκτίμητο πρός ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος  δῶρο τῆς ἀνα­στάσεως, γιά μεν τούς «φίλους καί συνοδοιπόρους τοῦ Χριστοῦ» γίνεται αἰτία μονίμου χαρᾶς καί εὐφροσύνης, ἀνάσταση ζωῆς, γιά δε τούς ἐναντίους καί ραθύμους γίνεται μέτρο κρίσεως  καί ἀπωλείας. Αὐτό πού ἑορτάζουμε σήμερα δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσδοκία τῆς ἀναστάσεως, ἀλλά ἡ βεβαιότητα τῆς ἀναστάσεώς μας πού ἤδη πραγματοποιήθηκε στό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος χαρακτηριστικῶς, «Σήμερον τήν Ἀνά­στασιν αὐτήν ἑορτάζομεν, οὐκ ἔτι ἐλπιζομένην, ἀλλ’ ἤδη γεγενημένην καί κόσμον ὅλον ἑαυτῆ συνάγουσαν» (Ἁγ. Γρηγορίου Θεολόγου, Εἰς τό ἅγιον Πάσχα, λόγος με). 
Ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας Ἀναστάσεως, «ἡ καλλίστη καί περιφανεστέρα» ἑορτή, πού «ὑπεραίρει πάσας τάς ἑορτάς …ὅσον ἀστέρας  ἥλιος» (Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἐνθ’ ἀνωτ.) εἰσοδεύει στόν κόσμο τό ἀνέσπερο φῶς καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ κλητή καί ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων ἡ βασιλίς καί κυρία, τό «Πάσχα τῆς ἀφθαρσίας, τοῦ κόσμου τό καθάρσιον». Ὁ Ἀναστάς Κύ­ριος, ἡ πηγή τῆς ἀρρήτου αὐτῆς καί ζωηφόρου ἐλλάμψεως, χαρίζει τό ζωαρχικόν Του φῶς σέ ὁλόκληρη τήν κτίση, καθώς ὅπως  διδάσκει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολό­γος, «ἐξ’ αὐτοῦ πάντα φῶς εἰσίν ὡς ἐκ φωτός ἡμῖν χο­ρηγούμενα· ἡ ζωή φῶς, ἡ ἀθανασία φῶς, ἡ πηγή τῆς ζωῆς φῶς, τό ὕδωρ τό ζῶν φῶς, ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀλήθεια, ἡ θύρα τῆς βασιλείας τῶν οὐρα­νῶν, φῶς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν·… ὁ Χρι­στός ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρ καί Βασιλεύς τοῦ παντός φῶς· ὁ ἄρτος τῆς ἀχρά­ντου σαρκός αὐτοῦ φῶς, τό ποτήριον τοῦ τιμίου αὐτοῦ αἵματος φῶς, ἡ ἀνάστασις αὐτοῦ φῶς, τό  πρόσωπον αὐτοῦ φῶς….» (Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, θεο­λογικός τρίτος, σ. 277). Μέ τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερσή Του ὁ νέος γενάρχης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὁ ἔσχατος Ἀδάμ, νικᾶ τόν θάνατον, ὡς ἐπιλογή ἀντίθετη  στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καθώς «ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων» (Σοφ. Σολ.1,13), ἀφανίζει ὅμως καί τόν φόβο τοῦ θανάτου, καταργεῖ τό κράτος τοῦ διαβόλου, κατακρίνει «ἐν τῆ σαρκί αὐτοῦ» τήν ἐξουσία τῆς ἁμαρτίας, μπολιάζει ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση ὄχι μόνο μέ τήν δυνατότητα τῆς ἀναστάσεως ἀλλά μέ κάτι πολύ πιό θαυμάσιο καί οὐσιῶδες, μέ τήν δύναμη τῆς ἀναστάσεως, μέσα ἀπό τήν ὁποία ὁ κάθε ἄνθρωπος πού ἑνώνεται μέ τόν Χριστό, ὑπερβαίνει τόν θάνατο, στήν διπλῆ του διάσταση, πνευματική  καί βιολογική, καί ξηραίνει τήν πικρή ρίζα τῆς ἁμαρτίας πού δηλητηριάζει τήν φύση μας. Ὁ θεάνθρωπος Σωτῆρας Χριστός γίνεται ὁ ἴδιος μέ τήν πανένδοξη ἀνάστασή Του πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἡ εὐλογημένη ἀρχή τῶν κεκοιμημένων, τό πλήρωμα τῆς φανερώσεως τῆς ζωῆς στήν ἀνθρώ­πινη φύση, τό «αἰώνιο Πά­σχα» τοῦ ἀνθρώπου στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ θύρα καί ἡ ὁδός πρός τήν ἀθανασία, ἡ ἀπαρχή τῆς καινῆς κτίσεως.
Ἡ ἁγία Ἐκκλησία προσκαλεῖ ὅλους μας νά ἑορτάσουμε στήν ὀμορφότερη ἐποχή τοῦ χρόνου, τήν ἄνοιξη, μέ πνευματική ἀνάταση τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ πασχαλινή ἐμπει­ρία προσφέρει  τήν μέθεξη τοῦ μυστηρίου τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἄς προσέλθουμε προθύμως στό σωτήριο κάλεσμα τῆς προσωπικῆς μας μετοχῆς στήν ἀνεκλάλητη χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία ὡς ἱστορικό γεγονός μεν συ­νε­τελέσθη σέ συγκεκριμένο χῶρο καί χρόνο, ὡς πνευματικό καί ἐκκλησιαστικό ὅμως βίωμα γίνεται μεθεκτό μέσα ἀπό τήν λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, πού καταυγάζεται ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ πίστη στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ διανοίγει τόν ὁρίζοντα τῆς αἰωνιότητας καί θεμελιώνει μία πραγματικά νέα προοπτική  γιά τήν ἀνθρώπι­νη ὕπαρξη. Μέ τήν ἐκ νεκρῶν θεοπρεπῆ καί αὐτεξούσια ἔγερσή Του, ὁ Κύριός μας «ντύνει» τό ἀνθρώπινο γένος συνολικῶς μέ  δόξα,  εὐπρέπεια, ἀφθαρσία  καί  ἀθανασία.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
 Πάνω  στό μοναδικό καί λυτρωτικό  γιά τήν ἀνθρώπινη ἱστο­ρία  γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἔχει στε­ρεωθεῖ ἀκλόνητα ὁ ὁρατός καί ὁ ἀόρατος κόσμος. Μέσα στήν ἀναστάσιμη αὐτή φωτοχυσία,  ἄς πλα­τυνθεῖ ἡ καρδιά μας, γιά νά γνωρίσουμε ἐμπειρικῶς στήν ζωή μας, «τόν Χριστόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ» ( Φιλιπ. γ, 10). Ἄς γεμίσει ἡ ψυχή μας μέ τήν  ἐλπιδοφόρο βεβαιότητα  ὅτι νικήθηκε ὁ θάνατος, καταδικάσθηκε ἡ ἁμαρτία, ἐλεή­θηκε ὁ ἁμαρτωλός. Ἄς πλουτίσουμε τήν ζωή μας μέ την ὀμορφιά τῆς πίστεως στόν ἀναστημένο Κύριο. Αὐτή ἡ πίστη μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο, ὑπερνικᾶ τίς κρίσεις, γαληνεύει τήν συνείδηση, ἀνα­τρέπει τά ἀδιέξοδα, ἱεροποιεῖ, ὡραιοποιεῖ καί νοηματοδο­τεῖ  τήν ζωή μας καί τόν κόσμο ὁλόκληρο. Ἄς ἐμπιστευθοῦμε τόν ἑαυτόν μας σέ Ἐκεῖνον,  τοῦ Ὁποίου ὁ θάνατος ἔγινε γιά ἐμᾶς ζωή.  Αὐτός μόνος, ὁ Κύριος καί Θεός καί Σωτῆρας μας Ἰησοῦς Χριστός  εἶ­ναι «ἡ ἀνά­στασις καί ἡ ζωή» (Ἰω. ια’, 25), «τό φῶς καί ἡ ἀλή­θεια»(Ἰω. η’, 12- ιδ’ 6) τοῦ κόσμου. Σ’ αὐτόν ἡ δόξα, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, Ἀμήν. 

ΧΡΟΝΙΑΠΟΛΛΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ!

Διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης σας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ


Ο ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ