Κυριακή Δ' Λουκά (Λουκά η' 5-15) του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ.κ. Άνθιμου

Ο λόγος του Θεού στην ανθρωπότητα είναι σαν το σπόρο που σπέρνεται στο χώμα. Κρύβει μέσα του την δυναμική της δημιουργίας που διαρκώς καινουργιώνει το πρόσωπο της γης. Έτσι παρομοίασε ο Χριστός σήμερα την αξία του λόγου του. Γενικά, όμως, κάθε λόγος περί του Θεού, ακόμα και αν δεν διδαχθεί υπάρχει έμφυτος σε κάθε άνθρωπο που οπωσδήποτε κάποτε διερωτάται από πού προήλθε, γιατί υπάρχει, και, πού θα πάει μετά το θάνατό του. Αυτοί οι υπαρξιακοί συλλογισμοί, οδηγούν στο αναπόφευκτο ερώτημα «εάν υπάρχει ο Θεός και ποιά είναι η σχέση μας με αυτόν». Σ’ αυτή του την αναζήτηση ο άνθρωπος, στην αρχή προσκύνησε άψυχα είδωλα, μυθικά τέρατα και φυσικά φαινόμενα. Αργότερα θεοποίησε ήρωες και προσπαθούσε να τους εξευμενίσει. Η σχέση του ανθρώπου με τους θεούς ήταν σχέση εξάρτησης και υποταγής. Η ζωή του ανθρώπου ήταν παιχνίδι στα χέρια των θεών, η μοίρα του ανθρώπου παίζονταν στα ζάρια των ημιθέων. Ακόμα και τα παιδιά τους θυσίαζαν, προκειμένου να έχουν την εύνοια των αθανάτων. Αμυδρά μόνο ξεχώριζε, κάποτε, η αρετή, ελάχιστες φορές δικαιώνονταν η δικαιοσύνη και όσο πλησίαζε ο κόσμος στα ιστορικά χρόνια, άρχισε να καταγράφει κάποιους πίνακες αξιών. Αποτελούσε μύχια ελπίδα των ανθρώπων η προσμονή να γίνουν οι θεοί υποστηρικτές τους και δικαιοκρίτες. Κάθε λόγος μεταξύ θεών και ανθρώπων εδράζονταν κυρίως στο άλογο και σε εξαιρετικές περιπτώσεις στο παράλογο. Ακόμα και η ελληνική διανόηση, πολύ αργά έφτασε στο να απορρίψει την μοιρολατρία του δωδεκαθεϊσμού και γι’ αυτό, πολλοί σοφοί της κλασσικής αρχαιότητος κατηγορήθηκαν και κάποιοι καταδικάστηκαν για  αθεΐα. Ενας δύσκολος τοκετός που επί χιλιετίες περίμενε καρτερικά τη γέννηση μιας «άλλης σχέσης» με το Θεό.     

Υ

πήρξαν και αρκετοί που τη σχέση τους με το Θεό, την αντικατέστησαν με την «έννοια της τύχης». Έτσι δεν κουράστηκαν να βρούν το λόγο της υπάρξεώς τους, δεν χρειάστηκε να οικοδομήσουν κάποιο λόγο με το Θεό, δηλαδή, απαρνήθηκαν κάθε λογική διεργασία μαζί του και απέδωσαν τα πάντα σε μιά άλλη θεότητα την «μοίρα», την «ειμαρμένη». Ήταν εκείνοι που αποποιήθηκαν κάθε ευθύνη για την πορεία της ζωής τους, «δεν φταίμε εμείς σε τίποτε» διαλαλούσαν, «είμαστε τυχαία περιστατικά, δημιουργήματα συμπτώσεων, τίποτε δεν εξαρτάται από μας».

Μην σας φαίνεται περίεργο, αλλά τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν και σήμερα. Άνθρωποι που δεν ψάχνουν για ποιό λόγο γεννήθηκαν, δεν συζητούν με το Θεό και νομίζουν ότι δεν θα τους ζητηθεί λόγος για το πώς διαχειρίστηκαν τη ζωή που τους δόθηκε. Είναι οι τεμπέληδες που δεν κουράζονται με γρίφους. Είναι οι ανεύθυνοι που γυρεύουν άλλοθι για την ξέφρενη πορεία της ζωής τους.

Όμως, ο αρχαίος μας πρόγονος, ο σοφός Αριστοτέλης, καταδίκασε για πάντα την έννοια της τύχης και της μοίρας. Είπε, «όπου υπάρχει νούς και λόγος, εκεί υπάρχει ελάχιστη τύχη. Όπου υπάρχει πολύ τύχη, εκεί υπάρχει ελάχιστος λόγος και νούς». Οπότε ο άνθρωπος καλείται πλέον να καλλιεργήσει το μυαλό του και το λογικό του, που και τα δύο εκφράζονται με το λόγο του. Στην εποχή μας η ψευδαίσθηση της «τύχης» αντικαταστάθηκε με τον όρο «η επιστήμη». Με αυτήν προσπαθούν πολλοί να ερμηνεύσουν τον λόγο της υπάρξεώς τους και να μαντέψουν το μέλλον τους. Κρατώντας το κερί της επιστήμης νομίζουν ότι θα διαλύσουν το σκοτάδι της αγνωσίας που υπάρχει βαθύ γύρω μας. Στο τέλος καταδικάζουν και την επιστήμη σε ασφιξία και την πνίγουν σ’ενα πεδίο χωρίς ορίζοντα. 

Η

 διδασκαλία του Ευαγγελίου αποκαλύπτει στον κόσμο τα «περί του Θεού». Ο ίδιος ο Χριστός φανερώνεται ως Λόγος του Θεού που είναι πρόσωπο και υπήρχε «εξ αρχής». Δημιούργησε τον κόσμο σε συνεργασία με το Θεό, οπότε είναι λόγος Δημιουργικός. Μας παρουσίασε την πραγματική σχέση που έχουμε με το Θεό, σχέση παιδιών προς πατέρα. Ο Θεός δεν χρειάζεται τίποτε από τους ανθρώπους. Εκείνος είναι η πηγή των αγαθών δωρεών. Δεν τιμωρεί τους ανθρώπους αλλά τους παιδαγωγεί. Δεν μας εγκαταλείπει αλλά μας περιμένει πάντοτε. Δεν μας προσκαλεί αλλά έρχεται ο ίδιος να μας συναντήσει. Ψάχνει να μας βρει και να μας επαναφέρει στην ασφάλεια και στην ξεγνοιασιά. Νίκησε και το θάνατό μας (που μόνοι μας φέραμε στον κόσμο) και μας χάρισε ανάσταση και ζωή. Για όλα αυτά βεβαιώθηκε ο κόσμος καθώς κατέγραψε τη ζωή, τη διδασκαλία, το πάθος και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Κατέγραψε τις εμπειρικές, ζωντανές μαρτυρίες για εκείνον. Έτσι έγινε πραγματικότητα ότι ο λόγος του είναι «ζωντανός και δραστικός». Εξάλλου οι ίδιοι οι εχθροί του ομολόγησαν ότι «ποτέ άλλοτε δεν μίλησε άνθρωπος, όπως εκείνος». Και σημείωσαν ότι μιλούσε «έχοντας εξουσία και όχι όπως οι Γραμματείς». Μετά το Χριστό η Εκκλησία διατήρησε προφορικά και γραπτά τον απόηχο των λόγων του. Βίωσε ότι ο λόγος του ήταν αληθινός. Οι χριστιανοί τον αξιοποίησαν σαν λυχνάρι, για να αποφεύγουν τις κακοτοπιές στο σκοτάδι. Γι αυτό, ενώ κάθε ανθρώπινος λόγος μας βοηθά να σκεπτόμαστε, ο λόγος του Θεού μας βοηθά να ζούμε. Είναι λόγος που εξηγεί τα παρελθόντα, δίνει νόημα στα παρόντα και προετοιμάζει για τα μελλούμενα. Είναι λόγος που μας πιάνει από το χέρι μόλις γεννηθούμε και μας οδηγεί μέχρι να μας περάσει στα μετά το θάνατο. Πέρασαν δυό χιλιάδες χρόνια από τότε που ακούστηκε ο λόγος του Χριστού στη γη και μας αποκάλυψε το Θεό Πατέρα. Από τότε μέ-χρι σήμερα όλα άλλαξαν στον πλανήτη μας. Το μόνο που παραμένει ίδιο είναι το Ευαγγέλιο. Όσοι το πιστεύουμε, ζούμε μ’αυτό. Όσοι δεν το πιστεύουν, δεν κατάφεραν να το εξαλείψουν από τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων. Όσοι το πολεμούν, δεν μπόρεσαν και να το εγκαταλείψουν σε σκονισμένες βιβλιοθήκες. Έρχεται και ξανάρχεται ως αφορμή, «άλλοι να πέφτουν κι άλλοι να σηκώνονται». Αποτελεί το αλάτι που νοστιμεύει τη ζωή όσων θέλουν. Κάθε καινούργια επιστήμη και κάθε νέα ανακάλυψη της τεχνολογίας, είτε θα συμφωνεί με το Ευαγγέλιο, είτε θα έρχεται σε αντίθεση με αυτό. Ο Χριστός είχε διαβεβαιώσει πως ο ουρανός και η γη θα περάσουν, όμως τα λόγια του θα μείνουν για πάντα.

Το δίλημμα πλέον υπάρχει σε μας, σήμερα. Πόσο θεωρούμε το Χριστό, Λόγο του Θεού; Πόσο αξιοποιούμε το λόγο του Θεού στη ζωή μας; Δεν είναι εύκολος λόγος, γι’αυτό μπορώ να πω: πόσο παλεύουμε με το λόγο του Θεού; Μόνο παλεύοντας με το Ευαγγέλιο μπορούμε να νιώσουμε ελεύθεροι από κάθε δουλεία, είτε εσωτερικής προελεύσεως είτε εξωτερικής. Μόνο τότε μπορούμε να καταλάβουμε την ευθύνη μας έναντι του κόσμου και απέναντι των συνανθρώπων μας. Μόνο τότε γινόμαστε κύριοι της Δημιουργίας και μπορούμε να διαφεντεύουμε το παρόν και το μέλλον μας.

Αγαπητοί μου,

Από σήμερα, ας αφήσουμε το λόγο του Θεού, σαν σπόρο να μπεί στην καρδιά μας. Ας τον καλλιεργήσουμε κι ας τον αφήσουμε να μεγαλώσει για να μας προσφέρει τους καρπούς του. Ας αποφασίσουμε από σήμερα να ανοίγουμε και να διαβάζουμε, κάθε ημέρα, επί 1 ώρα το Ευαγγέλιο, που είναι γραμμένο στα ελληνικά. Η γεύση της σχέσεώς μας με το Θεό, περνάει μέσα από τις σελίδες του. Ειναι κρίμα να ζούμε χωρίς Χριστό, είναι κρίμα να αγνοούμε τη σχέση μας με τον κόσμο, είναι κρίμα να φεύγουμε από αυτό τον κόσμο, χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Ας αφήσουμε το σπόρο να καρποφορήσει.



 Ο Μητροπολίτης σας

✥ Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος

Η εκκλησία της Αλεξανδρούπολης ΜΑΤΩΝΕΙ.

Πριν λίγα χρόνια, ο π.Ιωάννης, ένας ιερομόναχος προερχόμενος από το Άγιο Όρος

 ήρθε στην Αλεξανδρούπολη. Πολύ σύντομα εκατοντάδες πιστοί τον πλησίασαν και 

έγινε ο πνευματικός τους πατέρας. Ανάμεσά τους εκατοντάδες νέοι, αρκετοί από

 τους οποίους ουδέποτε είχαν σχέση με την εκκλησία. Η ενορία του Αγίου Νεκταρίου

 Αλεξανδρουπόλεως έγινε πλέον το δεύτερο σπίτι τους, και ο ιερέας αγρυπνούσε 

νυχθημερόν δίπλα τους. Οι νέοι είχαν βρει έναν πατέρα που νοιαζόταν γι αυτούς, έ

ναν αληθινό ποιμένα. Μια τόσο ωραία ζεστή αγκαλιά είχε ζεστάνει την πόλη της Αλεξανδρούπολης.

Στις περιπτώσεις αυτές πάντα βρίσκονται και μερικοί "καλοθελητές". 

Έτσι -όπως μάθαμε- βρέθηκαν 2 γυναίκες που ισχυρίστηκαν ότι είχαν σεξουαλικές 

σχέσεις με τον ιερομόναχο. Ο μητροπολίτης, αντί να πιστέψει την έξωθεν καλή μαρτυρία 

του πατρός Ιωάννη, πίστεψε τις 2 γυναίκες (πόση αξιοπιστία -και τι ηθικό επίπεδο- 

μπορεί να έχουν δύο κυρίες που δηλώνουν ότι είχαν σεξουαλικές σχέσεις με ένα ιερωμένο!)

Μερικές "παράξενες" ενέργειες του μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως :
Ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κάλεσε τον π.Ιωάννη στο γραφείο του για να του 

ανακοινώσει ότι τον θέτει σε αργία. Προηγουμένως, προσποιήθηκε ότι του άρεσε το 

κινητό που είχε ο π.Ιωάννης, του παίρνει το κινητό, τάχα για να το δει, και το βάζει 

στην τσέπη του.  Από την επόμενη ημέρα, όπως πληροφορηθήκαμε, ο μητροπολίτης

 έδειχνε έγγραφα με τα υποτιθέμενα μηνύματα σεξουαλικού περιεχομένου που τάχα 

βρήκε στο κινητό του π.Ιωάννη, σε ιερείς του, για να τους πείσει ότι οι κατηγορίες 

ισχύουν και ότι καλώς τον έθεσε σε αργία.
Ο π.Ιωάννης όντας σε αργία, μεταβαίνει προσωρινά στην πατρική του οικία, στην Ξάνθη.
Δύο ημέρες μετά ο μητροπολίτης, δίνει εντολή σε ιερέα του να εισβάλλει παράνομα και

 να αλλάξει την κλειδαριά της οικίας του π.Ιωάννη (ήταν σε κτήριο εντός του γηροκομείου τ

ης μητρόπολης, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αλεξανδρούπολη).

Παραθέτουμε την συνέχεια από τοπικό ιστολόγιο:
"Όλα ξεκίνησαν την περασμένη Κυριακή 10 Φεβρουαρίου, όταν ο Μητροπολίτης 

Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος έθεσε σε αργία τον πατέρα Ιωάννη με την κατηγορία 

της ανηθικότητας.

Στη συνέχεια το πρωί της Τρίτης 12 Φεβρουαρίου χτύπησε ο συναγερμός του διαμερίσματος,

 όπου διέμενε ο πατήρ Ιωάννης στο γηροκομείο 'Άγιος Κυπριανός'. Αμέσως στο σημείο 

έσπευσαν υπάλληλοι του γραφείου security, όπου χτύπησε ο συναγερμός. Ωστόσο δεν 

διαπιστώθηκε καμία παραβίαση.

Το απόγευμα όμως της ίδιας ημέρας γύρω στις 19:00 ξαναχτύπησε ο συναγερμός του

 διαμερίσματος και οι υπάλληλοι security που έσπευσαν έπιασαν επ' αυτοφώρω δύο 

νεαρούς άνδρες εντός του διαμερίσματος, χωρίς ωστόσο να είναι παραβιασμένη η 

πόρτα, καθώς οι νεαροί μπήκαν με κλειδί.  Ακολούθησε μήνυση, την οποία κατέθεσε 

ο πατήρ Ιωάννης κατά παντός υπευθύνου. Ωστόσο την απέσυρε μετά τη συνάντηση που

 είχε με το Μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης Άνθιμο.

Την Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε κι άλλη συνάντηση του πατέρα Ιωάννη μ

ε το Σεβασμιότατο, κατά τη διάρκεια της οποίας πλήθος πιστών είχε συγκεντρωθεί στο 

προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου στην Αλεξανδρούπολη (φωτογραφία)

 στηρίζοντας τον πατέρα Ιωάννη."

Για την ακρίβεια, όταν ο υπάλληλος της security συνέλαβε επ' αυτοφόρω τα δύο άτομα 

που έκλεψαν τον σκληρό δίσκο από τον υπολογιστή του π.Ιωάννη, αυτοί του είπαν ότι 

ενεργούσαν κατ' εντολή του μητροπολίτη. Κανονικά θα έπρεπε εκείνη τη στιγμή να δοθεί

 εντολή να συλληφθεί ο μητροπολίτης ως ηθικός αυτουργός για την κλοπή και να πάει την 

επόμενη ημέρα στο αυτόφωρο. Αντί αυτού, όπως πληροφορηθήκαμε, μετέβει στο γραφείο 

του μητροπολίτη ο διοικητής της αστυνομίας, μαζί με τον π.Ιωάννη και τελικά 

συμφώνησαν να επιστραφούν τα κλοπιμαία (το κινητό και ο σκληρός δίσκος) στον π.Ιωάννη.
Ο  π.Ιωάννης έκανε το μοιραίο λάθος να αποσσύρει την μύνηση εναντίον του μητροπολίτη 

για να δείξει μία ακόμη φορά την μακροθυμία του. Επί πλέον, ζήτησε από τα πνευματικά

 του παιδιά, ενόψει τεσσαρακοστής, να σταματήσουν τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας

 μπροστά στο μητροπολιτικό μέγαρο.
Ο μητροπολίτης Άνθιμος, έχοντας απομακρύνει από την περιοχή τον π.Ιωάννη σε όλο

 το διάστημα της τεσσαρακοστής, μία εβδομάδα πριν το Πάσχα ανακοινώνει την απόφαση 

του τοπικού εκκλησιαστικού δικαστηρίου (τριμελές, στο οποίο μετέχει ο μητροπολίτης

 και δύο ιερείς του!) που αποφάσισε να δεχθεί τις κατηγορίες και να παραπέμψει τον 

ιερομόναχο σε μεγαλύτερο δικαστήριο για αποσχηματισμό.

Και μερικές παράξενες συμπτώσεις:
Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι απλά υπήρξε μια κόντρα μεταξύ ενός 

μητροπολίτη και ενός ιερέα και ο μητροπολίτης (προσωρινά τουλάχιστον) νίκησε, 

όμως μερικά πράγματα προκαλούν εύλογα ερωτηματικά

1. Πνευματικά παιδιά του π.Ιωάννη ίδρυσαν την Πατριωτική Ορθόδοξη Κίνηση 

Αλεξανδρουπόλεως (ιδιαίτερα αγωνιστική κίνηση που συμμετέχει σε πατριωτικές 

δράσεις σε όλη τη Θράκη)

2. Όπως μάθαμε ο ένας από τους δύο που συνελήφθησαν επ' αυτοφόρω για την 

κλοπή του σκλ.δίσκου έχει πολύ "συγκεκριμένο" επάγγελμα και ίσως αυτό εξηγεί 

και την άμεση επέμβαση του διοικητή της αστυνομίας  (και γι αυτό είχαν αλλάξει το 

ίδιο πρωί την κλειδαριά, για να μπορούν να ισχυριστούν ότι μπήκανε μέσα το ίδιο 

απόγευμα χωρίς να την παραβιάσουν). Παράξενη σύμπτωση κι αυτή ε; 

(το "επάγγελμα" ενός εκ των δύο "εισβολέων");

3. ένα σωρό ψέμματα που διαδίδουν σε βάρος του π.Ιωάννη, και τα οποία διαπιστώσαμε

 ότι δεν ισχύουν (πχ ότι τάχα η αστυνομία έλεγξε το σκλ.δίσκο,  ότι τάχα είχε κάμερες μέσα

στο σπίτι του, ότι τάχα σημείωνε τις εξομολογήσεις κάθε πιστού στον υπολογιστή του 

την ώρα της εξομολόγησης και ένα σωρό ακόμη ψευδείς αθλιότητες)


4. Η στάση του Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου έχει κυριολεκτικά αφήσει τους πάντες

 άναυδους σε ένα σωρό θέματα.
Παραθέτουμε 6 πρόσφατες ιδιαίτερα "παράξενες" κινήσεις του :



4α. Η είσοδος ΕΝΤΟΣ του ιερού ενός κοριτσιού, ντυμένο σε ιέρεια, για να παραλάβει 

τη δάδα με τη φλόγα για τους Ολυμπιακούς αγώνες και η επιμονή του να υπερασπίζεται 

τη στάση του επειδή  "δεν φορούσε άμφια" (όντως φοβερό επιχείρημα!!),

η "ιέρεια" μέσα στο Ιερό και δίπλα στην Αγία Τράπεζα

δείτε αναλυτικά εδώ



4β. Οι "παράξενες" απόψεις του ότι δεν χρειάζεται οι ιερείς να φοράνε ράσα

"Στην ερώτηση αν θα πρέπει να επέλθει μία μεταβολή στην περιβολή

 κληρικών, δηλαδή αντί του ράσου που επιβλήθηκε μεταγενέστερα να

 φορούν όπως στο Πατριαρχείο κοστούμι μαύρο και γραβάτα, τόνισε: 

«βέβαια, το ράσο είναι πολύ μεταγενέστερο, νομίζω ότι ο λαός μας αρχίζει 

να ετοιμάζεται σιγά-σιγά για κάτι τέτοιο. 
Ηδη βγήκαν στο εξωτερικό οι Ελληνες, πηγαίνουν στην 

Κωνσταντινούπολη, είδαν τη συμπεριφορά των ιεραρχών, των κληρικών

 εκεί, χωρίς ράσα και δεν δυσκολεύονται να τους τιμήσουν και να τους 

σεβαστούν. Στην πατρίδα μας ακόμα υπάρχει ένα μούδιασμα πάνω σʼ αυτό, 

θέλουν ο ιερέας μας να φορά κάτι να ξεχωρίζει»."
(διαβάστε τις εδώ και εδώ) 



4γ. ενώ ο μητροπολίτης Άνθιμος ήταν εξ αρχής κατηγορηματικά ενάντιος στα ορυχεία 

χρυσού στη Θράκη, τώρα
δημόσια τοποθετείται υπέρ της επένδυσης..
Παράξενο κι αυτό ε;; ..

(δείτε σχετικό αναλυτικό ρεπορτάζ εδώ)



4δ. Ο μητροπολίτης Άνθιμος τοποθετήθηκε από τους πρώτους ΕΝΑΝΤΙΑ στη 

Χρυσή Αυγή, αλλά μία ακόμη φορά το έκανε με πολύ "έξυπνο" τρόπο.

Μίλησε σε εκδήλωση που ήταν ουσιαστικά ενάντια στη Χρυσή Αυγή, με θέμα:
"Ο νεοναζιστικός παγανισμός και η Ορθόδοξη Εκκλησία"
πετυχαίνοντας να μην αναφέρει πουθενά τις λέξεις "Χρυσή Αυγή" στην ομιλία του..

Συνομιλητές του στην εκδήλωση ήταν γνωστοί αριστεριστές και θεολόγοι (Γιαγκάζογλου,

Ζουμπουλάκης) που ανάμεσα σε άλλα αγωνίζονται εδώ και χρόνια να πάψουν τα θρησκευτικά

 στο σχολείο να έχουν Ορθόδοξο προσανατολισμό και να μετατραπούν σε θρησκειολογία. 

(βλέπετε, τίποτε δεν είναι τυχαίο).
Δείτε το βίντεο από τη εκδήλωση εδώ
(τι άτοπο πάντως, ο κατήγορος της Χρ.Αυγής για "παγανισμό", να εισάγει ως μητροπολίτης

 τις "ιέρειες" μέσα στο άβατο του Ιερού της εκκλησίας.. ) 

Μία ακόμη τοποθέτηση του Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου,αυτή τη φορά ενάντια 

στιςδιανομές τροφίμων της
Χρ.Αυγής (δείτε εδώ)! "ΠΡΟΚΛΗΣΗ" η διανομή τροφίμων σε Έλληνες !! 


4ε. Την Μεγάλη Παρασκευή (3 Μαϊου 2013) ο μητροπολίτης Άνθιμος ήταν πολύ 

"συγκινημένος". Έστειλε τελεσίγραφο σε ιερό ναό ότι αν κάψουν και φέτος ομοίωμα 

του "Εβραίου" πριν την περιφορά του επιταφίου-όπως είναι το έθιμο, ΔΕΝ θα γίνει

 η περιφορά. Και πράγματι, επειδή οι πιστοί έκαψαν το ομοίωμα του "Εβραίου" ,

 ΔΕΝ έγινε η περιφορά του επιταφίου.
Δείτε σχετικά εδώ και εδώ. Παραθέτουμε και σχετικό βίντεο σε τοπικό  κανάλι  :

Λέτε τελευταίο χρόνο να ανέβηκε ξαφνικά η πνευματικότητα του

 μητροπολίτη και γι αυτό να μην ανέχεται το έθιμο;;
Ή για κάποιο άλλο λόγο θέλει να προστατεύσει τον Ιούδα και τη φυλή του;;;


5στ. Οι ευχές του επί τη λήξει της μουσουλμανικής εορτής του 

ραμαζανιού-μπαϊραμιού!! 

(δείτε εδώ)


Κλείνοντας:
Αναμένοντας την συνεδρίαση του -και ακολούθως την απόφαση- ΠρωτοβάθμιουΣυνοδικού Δικαστηρίου (που αποτελείται από επισκόπους άλλων περιοχών) ενημερώνουμε τους αναγνώστες μας ότι χρειάστηκε να περιμένουμε

 δυόμιση μήνες για να γράψουμε αυτή την ανάρτηση.
Σε όλο αυτό το διάστημα αναζητήσαμε 
ιερείς, πρόσωπα που συνδέονται με τον μητροπολίτη και επιστήθιους φίλους 

μας για να ακούσουμε την γνώμη τους.  Επισκεφθήκαμε τον ίδιο τον π.Ιωάννη 

αλλά και την οικία του για να διαπιστώσουμε ότι δεν  υπήρχαν κάμερες! Κάναμε κυριολεκτικά πολύ υπομονή εξαντλώντας κάθε περιθώριο πριν τοποθετηθούμε. Προφανώς μόνο ο Θεός μπορεί να ξέρει αν κάποιος εμπλέκεται πράγματι σε σεξουαλικά σκάνδαλα ή αν συκοφαντείται. Ως ελάχιστο χρέος προς την αλήθεια αναγκαζόμαστε να την αποκαλύψουμε ως προς τις μεθόδους και πρακτικές 

που χρησιμοποίησε ο  μητροπολίτης κ.Άνθιμος.

Αν κ.Άνθιμε είχατε στοιχεία ότι ο π.Ιωάννης εμπλεκόταν σε ανηθικότητες και ηθικά σκάνδαλα, να τα πηγαίνατε στον εισαγγελέα. Να ζητούσατε από τον εισαγγελέα να κατάσχει το κινητό του και να ζητούσατε από τον εισαγγελέα να κατάσχει τον

 σκλ.δίσκο του υπολογιστή του. Το να αφαιρούνται  αντικείμενα και να δίνετε 

εντολή να κλέβουν αντικείμενα από σπίτια για να μπορείτε στη συνέχεια να 

δημοσιοποιείται το υποτιθέμενο περιεχόμενο κατά το δοκούν, αφήνει έκθετο

 ΕΣΑΣ και πολλά ερωτήματα αν πράγματι είχαν κάτι μεμπτό μέσα.
Πάντως θα καταθέσουμε και πλήθος μαρτυριών ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια, 

η ποιμαντορία του Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου ήταν όντως υποδειγματική. 

Το τι τον έκανε να αλλάξει και να εισάγει τις "ιέρειες", να ζητάει να

 "καταργηθούν να ράσα", να κατηγορεί τη Χρ.Αυγή, να προστατεύει 

(αυτόκλητα;) τους Εβραίους και να προκαλεί διαρκώς πλέον με τις

 δηλώσεις του, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε.

Η εκκλησία της Αλεξανδρούπολης ΜΑΤΩΝΕΙ.
Όπως δυστυχώς ματώνουν πολλές ακόμη  εκκλησίες σε όλη την Ελλάδα.
Και όσο οι πιστοί επιλέγουν να κάνουν ότι δεν βλέπουν και σιωπούν τόσο

 κάποιοι θα ασυδοτούν και θα ματώνει ακόμη περισσότερο.



Στον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο θα θυμίσουμε

 ένα δικό του κείμενο, πριν 3 χρόνια ..

Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος: Κοιτάζει στον καθρέφτη του,

 βλέπει τον εαυτό του και τους συναδέλφους του, και ομολογεί…

1. Η κοινωνία, μας έριξε πλέον στον βούρκο της απαξίωσης. 

Εννοώ την ορθόδοξη ελληνική κοινωνία που δεν μας εκτιμά πια,

 εμάς τους επισκόπους. 

2. Το ειδικό μας βάρος έχασε την πυκνότητά του. 

3. Το πέρασμά μας αφήνει πίσω μας ένα συγκαταβατικό μειδίαμα. 

4. Μας βλέπουν σαν αναπόσπαστο μέρος του διεφθαρμένου κράτους καθώς συναγελαζόμαστε με άρχοντες και μεγιστάνες και κατά συνέπεια 

θεωρούμαστε συμμέτοχοι των πράξεών τους. 

5. Διαπιστώνουμε στα μάτια των επίσημων συνομιλητών μας την

 ανοχή και στα μάτια των απλών ανθρώπων την υποψία. 

6. Δίπλα μας υπάρχει ένας κόσμος ολόκληρος νέων επιστημόνων, 

τεχνοκρατών, ανερχόμενων επιχειρηματιών, που δεν έχουν και δεν 

θέλουν να έχουν καμία σχέση με μας. 

7. Με την αδυναμία μας να αποτινάξουμε τον βυζαντινισμό (μίτρες,

 λιτανείες, ξύλινη γλώσσα, ραγδαίες υποκλίσεις, ατέλειωτα

 χειροφιλήματα, φήμες, προσφωνήσεις), με τη φοβία μας…. 

Όλα αυτά αποδεικνύουν την απιστία μας στη δραστικότητα της Πίστεως.  

Πολύ καλά περιγράψατε την κατάσταση σεβασμιότατε. 

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. 
Καθώς και ότι οι πιστοί αναζητούν έναν αληθινό πατέρα, έναν ποιμένα,

 κάποιον που θα τον νιώθουν δίπλα τους, συμπαραστάτη και οδηγό τους.

 Και δυστυχώς όταν τον βρίσκουν, τότε επεμβαίνει ο μητροπολίτης

 και απομακρύνεται.
Μήπως πρέπει να ξαναγίνετε ΠΟΙΜΕΝΕΣ σεβασμιότατε;;;
Μήπως πρέπει να αγκαλιάσετε και πάλι τους πιστούς μέσα 

στην εκκλησία;

 Οι πιστοί είναι ανθρώπινες ψυχές που σας τις εμπιστεύθηκε ο Θεός, 

που αναζητούν να μπούνε στον Παράδεισο και όχι κομπάρσοι στα 

συλλείτουργα και χειροκροτητές των εμμονών σας.


Διαβάστε και μία επιστολή, εδώ (με 1850 σχόλια!!):
http://www.pentapostagma.gr/2013/02/mitropolitis-anthimos.html

Το σχόλια της ανάρτησης -όπως πάντα- παραμένουν ελεύθερα 

για οποιονδήποτε

 επιθυμεί να καταθέσει κάποια διαφορετική γνώμη.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ: ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΛΥΓΙΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ, ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ...

Στην ευθύνη της φετινής πορείας μας κατά την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή αναφέρθηκε στην ομιλία του ο Μητροπολίτος Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος στον Α' Κατανυκτικό-Συγχωρητικό Εσπερινό την 17η Μαρτίου 2013.

Ολόκληρη η ομιλία έχει ως εξής: 

Πατέρες της τοπικής μας Εκκλησίας, αδελφοί μου, αδελφές μου·

Δόξα να' χει ο Θεός που μας οδήγησε και φέτος στο κατώφλι της Μεγ. Σαρακοστής. Η πνευματική αυτή περίοδος ξεκινά, ανοίγεται απόψε μπροστά μας, και αν μας δώσει ο Θεός ζωή, θα τη ζήσουμε. Για μας ομιλώ, για όσους είμαστε εδώ μέσα απόψε, για όσους δεν θέλουμε να περνούν οι μέρες της ζωής μας απαράλλακτα ανούσιες, χωρίς να υποπτευόμαστε το νόημα της ζωής μας, χωρίς να βελτιώνουμε την ύπαρξή μας, χωρίς να ανεβαίνουμε λίγο ψηλότερα.

Γύρω μας, ίσως και μέσα μας, ζει ένας άλλος κόσμος που δεν υποψιάζεται ότι ο Χριστός υπάρχει για να "ξυπνάει τους ζωντανούς και να μεταβάλει το θάνατό μας σε ύπνο αναμονής" σε αγρυπνία του πνεύματος.

Αυτό κάνει η Μεγ. Σαρακοστή, ενώπιον της οποίας καλούμεθα με ευθύνη να σταθούμε και φέτος.

Κάθε άνθρωπος, κάθε οικογένεια, κάθε κοινωνία, κάθε Εκκλησία, έρχονται πολλές φορές μπροστά σε μια Μεγ. Τεσσαρακοστή. Προσφέρεται στη ζωή μας ως ευεργεσία που μας τη χαρίζει ο Χριστός και πρέπει να τη ζήσουμε, δεν έχουμε άλλη λύση. Οι χριστιανοί δεν λυγίζουμε μπροστά στις δυσκολίες, δεν αυτοκτονούμε μπροστά στα προβλήματα, δεν βλασφημούμε όταν προκύπτουν αναποδιές, οι χριστιανοί τότε ακριβώς είναι που σφίγγουμε περισσότερο το χέρι του Χριστού, το οποίο ήδη κρατάμε γερά πάντοτε στο διάβα της ζωής μας.

Θυμάστε, ότι ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης περιγράφει αυτήν την πνευματική πορεία με τη μορφή της Κλίμακος που οδηγεί στον Παράδεισο. Ουράνιες δυνάμεις ενισχύουν την ανθρώπινη προσπάθεια, ενώ άγγελοι ανεβοκατεβαίνουν συντροφεύοντας τον άνθρωπο και ενισχύοντάς τον. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων γράφει: "το Άγιο Πνεύμα ...αλλού ενισχύει τη σωφροσύνη, αλλού την ελεημοσύνη, σε άλλον τη νηστεία, σε άλλον την άσκηση..." (Μυσταγωγικές Κατηχήσεις 16,12).

Θέλω εφέτος, από το σύνολο πνευματικό μεγαλείο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να προβληματιστούμε, με λίγα λόγια, σε τέσσερα σημεία.

ΔΙΑΚΡΙΣΗ

Το πρώτο, σημαντικό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι, στην πνευματική ζωή, που είναι ζωή χαρισματική, χρειάζεται διάκριση για να μη συγχέονται ο σκοπός με τα μέσα. Σκοπός μας είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Τα μέσα που θα μεταχειριστούμε για να φτάσουμε αυτό το σκοπό είναι η προσευχή, η νηστεία, οι αγρυπνίες και κάθε άλλη άσκηση, διδάσκει ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Ο σκοπός άριστος, ποιός δεν τον θέλει! Όμως, τα μέσα... δύσκολα!

Γιατί; Επειδή υπάρχει και ο κακός εσωτερικός μας κόσμος που αντιστέκεται σε κάθε καλή μας διάθεση.Το λέει ο Απ. Παύλος: "θέλω να κάνω το καλό, αλλά βλέπω μιά άλλη δύναμη από μέσα μου, να αντιστρατεύεται στη λογική μου θέληση και να με αναγκάζει να κάνω το κακό που θέλω να αποφύγω" (Ρωμ.7,15-23).

Άρα, λοιπόν, η πνευματική ζωή δεν είναι εύκολη πορεία, θέλει δύναμη, αντοχή, επιμονή και διάθεση θεραπείας. Όποιος θέλει να ανανήψει πνευματικά θα ακολουθήσει μιά ανάλογη ιατρο-φαρμακευτική αγωγή, προκειμένου να θεραπευτεί από την "αμαρτία που είναι η αρρώστια της ψυχής", όπως την λέει η ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος.

Ο άγιος Ισάακ για να μη "χαθούμε" σε πολλά και απογοητευ-θούμε, μας λέει: Μη φοβάστε, "η απλότητα του Θεού ενώνει, η πολυπλοκότητα του κακού σκορπίζει".

Ας επιδιώξουμε, λοιπόν, κατά την εφετινή Μεγ. Σαρακοστή, τη διάκριση, αρχικά, ώστε να διακρίνουμε αυτό το εξαιρετικά σημαντικό που μας αποκαλύπτει ένας άγιος: "υπάρχουν πολλά πάθη στην ψυχή, που είναι κρυμμένα και δεν τα δίνουμε σημασία. Ευτυχώς, όμως, έρχονται οι πειρασμοί και πετυχαίνουν να τα ξεσκεπάσουν" (Ευάγριος, Εκατοντάδες VI,52).

Βαρύς λόγος. Γιατί όμως, συμβαίνει αυτό;

Επειδή, "ανάμεσα στο αιώνιο και στο εφήμερο υπάρχει η φαντασία και δυστυχώς μ' αυτήν ζούμε περισσότερο" (Συνέσιος Πτολεμαΐδος). Λοιπόν, ας κατεβούμε μέχρι τις άλογες ρίζες της ψυχής μας, όπου θα συναντήσουμε την καθαρή ή τη θολή πηγή της φαντασίας μας. Μόνο τότε θα διακρίνουμε στ' αλήθεια, ποιά είναι η ψυχή μας.

Χρειάζεται ο καθένας μας να δεί κατάματα την συνείδησή του και να τη μετρήσει σωστά. Αν ζούμε με ψευδαισθήσεις ότι είμαστε καλοί και άγιοι, τότε ο Θεός, επειδή μας αγαπάει, θα επιτρέψει να μας χτυπήσουν σκληροί πειρασμοί, ώστε να ξεκαβαλικέψουμε από το άλογο, που μας τρέχει στο χαμό και μας ξεστρατίζει από τον κύριο σκοπό μας, που είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.


"ΦΥΛΑΚΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ"

Ένα δεύτερο που απαιτείται, είναι αυτό που λένε οι Πατέρες μας: "φυλακή της καρδιάς". Δύσκολη πνευματική έννοια αλλά απαραίτητη, προκειμένου να διακόψουμε τον ευχάριστο εσωτερικό διάλογο που κάνουμε με το κακό, και που εύκολα μπορεί να γίνει σιωπηλή συγκατάθεση και πάθος κι έπειτα να φέρει υποδούλωση της ψυχής.

Τί σημαίνει "φυλακή της καρδιάς"; προσέξτε:

Οι άνθρωποι καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από απλούς λόγους, από επιστημονικές διατυπώσεις, από τεχνολογικά επιτεύγματα, από πολιτικά και κοινωνικά συνθήματα, από καλλιτεχνικά θεάματα, από ανθρώπινα πρόσωπα, από όμορφα τοπία. Όλα αυτά, που αποτελούν τον κόσμο μας, ασκούν μιά γοητεία αλλά συγχρόνως και μιά έντονη πίεση στην ψυχή μας. Είναι δεδομένα, αναπόφευκτα, ευχάριστα, αλλά ενδέχεται να μας καταστρέψουν κιόλας. Πώς θα μας καταστρέψουν; Όταν μας τρελλάνουν με τη μανία να τα αποκτήσουμε, όταν τα αγαπήσουμε περισσότερο απ' όσο αξίζουν, κι όταν στηρίξουμε σ' αυτά, τα εφήμερα πράγματα, την ελπίδα μας.

Έρχεται, λοιπόν, η Μεγ. Σαρακοστή και μας προτείνει τί;  να ζήσουμε χωρίς αυτά; δεν γίνεται! Νά, τι μας προτείνει: να φυλακίσουμε την καρδιά μας ώστε να μην χαθούμε μέσα σ' αυτά. Να φυλακίσουμε την καρδιά μας και να δούμε τα πάντα γύρω μας σαν δημιουργικές εικόνες της σοφίας του Θεού. Να τα χρησιμοποιούμε, όχι όμως σαν αντικείμενα για την ευχαρίστησή μας, ούτε σαν είδωλα που υπάρχουν εξ' αντικειμένου. Να τα αξιοποιούμε και να τα αγαπάμε συγκρατημένα, σαν αντανακλάσεις της αγάπης του Θεού. Να μην υποκαταστήσουν το Θεό! Τα κτίσματα να μην μας απομακρύνουν από τον Κτίστη!

Όταν φυλακίσουμε την καρδιά μας στο Θεό, τότε χαιρόμαστε όλο τον κόσμο σε απόσταση, τον σεβόμαστε πραγματικά, τον απολαμβάνουμε στ´ αλήθεια, τον αποδεχόμαστε όπως και να' ναι, τότε είμαστε κύριοι του κόσμου, επειδή ακριβώς είμαστε ελεύθεροι και αδέσμευτοι απ' όλα.

Όταν πίσω απ´ όλο τον κόσμο και τους ανθρώπους, βλέπουμε το Θεό, μόνο τότε η καρδιά μας δεν θα μολυνθεί από τίποτε κι ούτε θα μολύνει κανέναν.

Αυτό εννοεί ένας άγιος όταν λέει: "κοίταζε με την φαντασία σου μέσα στην καρδιά σου", διότι "η καθαρή καρδιά βλέπει το Θεό όπως μέσα σε καθρέπτη" (Φιλήμων, Φιλοκαλία).


ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

Μετά τη διάκριση και τη "φυλακή της καρδιάς", έρχεται η εγρήγορση, που θα πει "τα μάτια μας ορθάνοιχτα"! Η πνευματική ζωή χρειάζεται σοβαρότητα και λογική. Αν ξεφύγουμε απ' αυτά, έρχεται ο διάβολος και μας λικνίζει σαν το άχυρο στον άνεμο. Οι "θεοδίδακτοι" δάσκαλοι της πνευματικής ζωής αποτρέπουν έντονα από τους πιστούς τις εκστατικές καταστάσεις, οι οποίες είναι συνήθεις μόνο σε άπειρους και αρχάριους.

Όταν η ψυχή προοδεύει αποκτά διαρκή συνείδηση της αόρατης παρουσίας του Θεού. Δεν αναζητά φαινόμενα, δεν επιδιώκει θεοπτίες, δεν ψάχνει οράματα και θαύματα, ούτε ικανοποιεί την περιέργεια για το μέλλον, ούτε χαζοερμηνεύει τα "μυστηριώδη".

Οι Πατέρες επιμένουν πολύ σ' αυτό: "μην αναζητάς στην προσευχή μορφές ή σχήματα, για να μην τρελαθείς στο τέλος" (Ευάγριος, περί προσευχής 114-116) κι ένας άλλος συμβουλεύει "πρόσεχε εσύ που αγαπάς το Θεό, να τον αγαπάς μυαλωμένα. Όταν, φροντίζοντας τη σωτηρία σου, δεις φως ή φωτιά ή το σχήμα του Χριστού ή αγγέλου ή οποιουδήποτε άλλου, μην το παραδεχτείς! Κι αν δεις το μυαλό σου να έλκεται από κάποια αόρατη δύναμη, μην την αφήσεις να σε σύρει, παράτησέ την, σοβαρέψου και να επιστρέψεις με επιμέλεια στη φροντίδα της ψυχής σου" (Γρηγόριος ο Σιναΐτης, περί ησυχίας 10).

Λέει ένας έμπειρος πνευματικός: "εάν δείτε ένα νέο, δόκιμο μοναχό να ανεβαίνει στον ουρανό με τη δική του θέληση, αρπάξτε τον από τα πόδια και ρίξτε τον στη γη, αλλιώς θα βλαφτεί".

Και στο Γεροντικό διαβάζουμε: "Ο σατανάς, μετασχηματισμέ-νος σε άγγελο φωτός, έρχεται σ' έναν ερημίτη να τον βεβαιώσει για την αγιότητα στην οποία έφτασε! Ο έμπειρος ερημίτης, τότε, του απαντά με χιούμορ: σίγουρα έκανες λάθος, σίγουρα κάποιον άλλον ψάχνεις, εγώ δεν έχω κάνει καμμιά πρόοδο".

Δηλ. τα ασυνήθιστα φαινόμενα που αναζητούν πολλοί, δεν έχουν καμμιά σχέση με την πνευματική ζωή, που είναι πραγματική, λογική, ηθική, σοβαρή και υπεύθυνη.

Οι Πατέρες μας επιμένουν πολύ στην ακραία νηφαλιότητα του πνευματικού  ανθρώπου και στην απέκδυσή του από κάθε υλοποίηση. Αν είναι να στείλει κάποιο σημάδι του ο Θεός, θα το στείλει με τρόπο ακαταμάχητο.

Πάντως, η πνευματική ζωή είναι προσανατολισμένη προς το εσωτερικό: "εκεί (στην καρδιά) ο Θεός, εκεί οι άγγελοι, εκεί η ζωή, εκεί η βασιλεία, εκεί το φως, εκεί οι Απόστολοι, εκεί η ουράνια πόλη και οι θησαυροί της χάριτος, εκεί τα πάντα εστί" (άγιος ΜακάριοςPG 34,776).


ΜΕΤΑΝΟΙΑ-ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Τέλος θα αναφερθώ στο ανώτατο στάδιο της πνευματικής ζωής που είναι η μετάνοια και η ταπείνωση, όμως, εδώ χρειάζεται ισχυρή θέληση από πλευράς μας. Σ' ένα μοναχό που είχε ζητήσει να προσεύχεται γι' αυτόν, ο αββάς Αντώνιος απήντησε: "ούτε εγώ θα σε βοηθήσω ούτε ο Θεός, αν πρώτα μόνος σου δεν κουραστείς πολύ και δεν παρακαλέσεις το Θεό για τη σωτηρία σου" (Γεροντικό, αββάς Αντώνιος 15).

Δηλ. η πνευματική ζωή δεν έχει τίποτε το παθητικό ή το μή συνειδητό. Η προσοχή αναπτύσσει την ευαισθησία τόσο στα σημεία όσο και στις προειδοποιήσεις. Μόνο το μουδιασμένο πνεύμα αφήνει τις πόρτες της ψυχής ανοιχτές και παιρνούν μέσα πολλά. Η εγρήγορση, είπαμε, καλλιεργεί τη μετάνοια. Όμως, η πνευματική ζωή καταργείται τελείως με την αμετανοησία και τότε δημιουργεί μιά τρομερή κατάσταση, που ονομάζεται "αναισθησία πετρωμένης καρδιάς".

Γι' αυτό η μετάνοια, κατά τους Πατέρες μας, θεωρείται μιά μορφή της ταπεινώσεως. Και τα δυό, μετάνοια και ταπείνωση, δεν είναι απλά "αρετές", είναι τρόποι της ψυχής που έχουν τη δύναμη να θεραπεύσουν τον άνθρωπο από την εγωκεντρική ειδωλολατρία, από την φιλαυτία, από διεκδικήσεις ή από συμπλέγματα κατωτερότητος.

Με την ταπείνωση μαθαίνει κανείς "να είναι, σαν να μην ήταν". Ένας άγιος λέει βαθυστόχαστα: "το να υποκλίνεται κανείς μπροστά στη θεία μεγαλειότητα αποτελεί την πιό μεγάλη νίκη" (Βερνάρδος, Επιστολή 185). Άρα η αγάπη του Θεού αποκλείει κάθε αυταρέσκεια.

Οταν ο άγιος Αντώνιος ζήτησε να του δειχθεί ένα υπόδειγμα ευσεβείας, ο άγγελος τον οδήγησε σ'ένα άνθρωπο που ήταν όλος ταπείνωση. Ο άνθρωπος εκείνος, πίστευε ακράδαντα ότι δεν υπήρχε κανείς άλλος, που να ήταν πιό αμαρτωλός απ' αυτόν.

Ο αββάς Σισώης πάνω στο επιθανάτιο κρεββάτι του, ήδη φωτεινός, περιτριγυρισμένος από τους αγγέλους, ψιθύρισε: "δεν άρχισα καν να μετανοώ" (Γεροντικό, αββάς Σισώης ιδ'). Αυτό εννοούσε ο άγιος Ισαάκ όταν έλεγε "τελειότητα είναι το βάθος της ταπεινώσεως" (Λόγος 81, 306).

Το ίδιο θα πει στις μέρες μας ένας σοφός (Γκάντι): "η αληθινή ταπείνωση απαιτεί... την πιό δυσχερή και σταθερή προσπάθεια", και θα προσθέσει ένας άλλος (Baudouin): "η ταπείνωση έχει ένα ρόλο βιολογικό και μια λειτουργία προσαρμογής: "μας ξαναβάζει... στη θέση μας" (Etudes Carmelitaines, 1947,σελ.183).

Όσο κι αν σας ξαφνιάσει αυτό που θα πω, η ταπείνωση ζει "στην κοινωνία των αμαρτωλών". Η "κοινωνία των αμαρτω-λών" είναι η άλλη αχώριστη πλευρά της "κοινωνίας των αγίων".
Ένας "δια Χριστόν" σαλός, πεθαίνοντας, είπε μόνο αυτό το λόγο: "μακάρι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, μακάρι να σωθεί όλη η γη" (O. Clement, L' Eglise Orthodoxe, Paris 1961, σελ. 122).

Κι ένας άλλος, ύστερα από περιφρονήσεις και διωγμούς, βεβαίωνε ότι δεν συνάντησε ποτέ άνθρωπο πραγματικά κακόν.


Αγαπητοί μου,

Σήμερα, σε πολλά άλλα μέρη της γης αλλά και στην πατρίδα μας, πολλοί άνθρωποι δίπλα μας, σηκώνουν σταυρό, ζουν στη σιωπή και ταπεινωμένοι. Ζουν τη Μεγ. Σαρακοστή της ψυχής.

Γνώρισα πολλούς αλλά και ξέρω αρκετούς συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν αυτήν την κατάσταση με πνευματικότητα, δηλ. δοξάζοντας το Θεό είτε για τον πόνο, είτε για την ντροπή που "σηκώνουν" στην πλάτη τους.

Αυτούς τους ανθρώπους, προσωπικά τους τιμώ ως αγίους.

Ξέρετε, ποιός είναι άγιος, σήμερα; αυτός ο άνθρωπος ο οποίος, στο τέλος των δεινών του, δεν έχει να πει κακό ή παράπονο για κανέναν και λέει μόνο "δόξα τω Θεώ" κι έπειτα πολλαπλασιάζει την προσευχή του για τους ζωντανούς και τους νεκρούς, για τα θύματα και τους δημίους.

Τότε, μόνο τότε, νυμφεύεται την καρδιά του Θεού και καταλαβαίνει το άρρητο.

Εύχομαι σε όλους σας, αυτή η Μεγ. Τεσσαρακοστή φέτος να μας εξοπλίσει με διάκριση, να διακρίνουμε το σκοπό μας, που είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος και να τον επιδιώξουμε με τα μέσα που προσφέρει η περίοδος αυτή, νηστεία, άσκηση κ.ά.

Εύχομαι να φυλακίσουμε την καρδιά μας όχι σε πρόσωπα και καταστάσεις αλλά στον καθαρό Θεό και στην ευπρέπεια της Πίστεώς μας.

Εύχομαι να είμαστε όλοι σε τόση πνευματική εγρήγορση, ώστε φαντασίες, οπτασίες και ψευδαισθήσεις να μην πνίξουν την ικμάδα της ψυχής μας.

Τέλος, η μετάνοια και η ταπείνωση, είθε να μας ανεβάσουν ψηλά, επειδή μόνο η μετάνοια και η ταπείνωση ανεβάζουν στο Θεό. Κάθε άλλη συμπεριφορά της ψυχής γκρεμοτσακίζει την ύπαρξη στα τάρταρα της στέρησης του Θεού.

Σας τα εύχομαι αυτά, με ιδιαίτερη συναίσθηση και συνοχή, εφέτος, επειδή ως Μητρόπολις, αντιμετωπίζουμε ένα σοβαρό πειρασμό. Κατ' αρχήν, προσέλαβα το γεγονός ως τη φοβερή εκείνη εμπειρία την οποία οι Πατέρες ονομάζουν "απομάκρυνση του Θεού" κι αυτό μου προξένησε "ποιμαντική θλίψη".

Όμως, αυτήν την κατάσταση ο Ωριγένης την ονομάζει "ιαματική", επειδή οδηγεί την ψυχή σε περισσότερη ταπείνωση, ο δε άγιος Μακάριος λέει: "υποστέλλλεται η χάρις από οικονομία του Θεού, ώστε να την ξαναζητήσουμε πιο επιτακτικά και ένθερμα" (Ομιλίαι 27,12).

Εξάλλου, σκέφτηκα· η σφαίρα της δοκιμασίας δεν είναι αυτό το ίδιο πεδίο της ελευθερίας; Και θυμήθηκα πως όταν κάποτε ο άγιος Αντώνιος ξεπέρασε την κατάθλιψή του και ρώτησε: "πού ήσουν, Κύριε, αυτήν την ώρα;" έλαβε την απάντηση: "πιό κοντά σου, όσο ποτέ άλλοτε" (Αποφθέγματα Πατέρων).

Αυτό ζω, αυτό βιώνω κι αυτό σας καλώ να απαιτήσουμε από το Θεό: να είναι κοντά μας, στη Μητρόπολή μας, τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Όσα ακούγονται και αδιακρίτως λέγονται αυτό το διάστημα, με λυπούν, στο βαθμό που σκανδαλίζουν ψυχές και κλονίζουν συνειδήσεις.

Ως Επίσκοπος δεν πρέπει ακόμα να ομιλήσω για το θέμα, επειδή είναι σε εξέλιξη, αλλά  φυλακίζω στην καρδιά μου τά πάντα.

Όταν ως Επίσκοπος μιλήσω, και θα το κάνω σύντομα αλλά στην ώρα του, θα μιλήσω για την οικοδομή των πιστών, τεκμηριωμένα και υπεύθυνα. Όχι για να ικανοποιήσω την περιέργεια πολλών, ούτε για να απαντήσω σε ευσεβιστικού τύπου λαϊκιστικούς εκβιασμούς.

Ως Προεστώς της τοπικής Εκκλησίας, ζητώ από σας εγρήγορση και εμπιστοσύνη στους ιερούς Κανόνες μας, για την τήρηση των οποίων εγώ θα δώσω λόγο στο Θεό, δεν θα δώσετε εσείς.

Προσκαλώ σε μετάνοια και ταπείνωση τους πάντες.Αλλά, ως Αρχιερεύς του θυσιαστηρίου, ενώπιον του Θεού οφείλω να διαχειριστώ το σκάνδαλο με τα πνευματικά μέσα που μου παραχώρησε η Εκκλησία.

Κι επειδή απόψε είναι ο Συγχωρητικός Εσπερινός, ζητώ δημόσια να με συγχωρέσετε γι' αυτό που προέκυψε στην εκκλησιαστική μας κοινότητα, επειδή, εγώ και οι ιερείς, δεν το αντιληφθήκαμε ενωρίτερα, ώστε να το αποτρέψουμε ηπιότερα.

Βέβαια, "ανάγκη ελθείν τα σκάνδαλα... " (Μτθ.18,7).

Προσωπικά δε, όλους σας, κληρικούς και λαϊκούς, όσους υποφέρατε απ΄αυτήν την κατάσταση κι όσους πονάτε γι' αυτήν, και όλους όσους προσεύχεσθε για την κατά Θεόν έκβασή της, σας ευχαριστώ, σας ευλογώ και παρακαλώ το Θεό να σας στηρίζει ακλόνητα.

Αυτούς, όμως, που δημιούργησαν το σκάνδαλο, όσους το συντηρούν, όσους το εκμεταλλεύονται και μου ζητούν να το παραβλέψω, αυτούς, ως Ανθιμος μεν τους συγχωρώ, ως Αρχιερεύς, όμως, όχι! Θα συνεχίσω μέχρι τέλους τον διαχωρισμό της ήρας από το σιτάρι, τον έλεγχο των γεωργών του Αμπελώνος μου.

Αυτό επιβάλλει η αρχιερατική και η επισκοπική μου συνείδηση, μέχρις ότου διαπιστώσω μετάνοια, ταπείνωση και ενότητα.

Εξάλλου, αυτός είναι ο ρόλος μου και ο σταυρός μου μέσα στην Εκκλησία.

Καλή Σαρακοστή, αγαπητοί μου. 

πηγή