Η προσφορά του Μοναχισμού στην Εκκλησία

Το έργο των μοναχών σήμερα είναι δύσκολο, γιατί πλήθη λαού συρρέουν καθημερινά στις Μονές. Απαιτείται συνεχής εκδαπάνηση. Διακονία της ζωής τους είναι να ανάβουν τα καντήλια, να θυμιατίζουν τις Εικόνες, να προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Να είναι φρυκτωροί του τόπου, μή μετακινούμενοι από το χρέος. Να μαρτυρούν με το ιερό Σχήμα τους την αγγελοειδή μοναχική πολιτεία.

Έργο και διακόνημά τους είναι να παραμένουν οι Μονές πάντοτε ανοικτές, ημέρα- νύκτα. Να προσφέρουν την αγάπη τους στον κόσμο. Τα Μοναστήρια είναι τόποι φιλοξενίας. Όποιος φροντίζει για τη σωτηρία των ανθρώπων σώζει και τη δική του ψυχή.

Τί ευλογία, τι δωρεά του Θεού είναι να ζεί κάποιος σε ενα Μοναστήρι! Ενθυμούμαι τους λόγους του Πατριάρχου Γερμανού Β': «Ω! ψυχή μου, πόσο ολοφώτεινη θα ήσουν εάν δεν ανήκες ποτέ σε Πατριάρχη αλλά σε απλό μοναχό».

Δεν θα ζητήσει ο Θεός στους καιρούς μας από τους μοναχούς των μοναστηριών μας, λόγω των πολυπληθών προσκυνητών, μεγάλους κανόνες και αυστηρές νηστείες. Μόνο το κατά δύναμιν. Ως καλός Θεός βλέπει το αγώνα τους, τη θυσία τους να δεχθούν, να φιλοξενήσουν, να παρηγορήσουν τους ανθρώπους, να είναι ευχέτες και πατέρες ενός κόσμου, που βρίσκεται σε μία διαρκή κρίση.

Πόσοι ετερόδοξοι και αλλόθρησκοι εισέρχονται με ευλάβεια στις Μονές και με ιδιαίτερο σεβασμό αντικρίζουν τα πρόσωπα των μοναχών.

Είναι γνωστό πως κάποιοι άνθρωποι δεν αγαπούν τα Μοναστήρια, δεν εκτιμούν τους μοναχούς. Με λύπη παρατηρώ τον πόλεμο που κάνουν σε όποιον θέλει να αφιερωθεί στο Χριστό. Όλοι αυτοί γίνονται θεομάχοι και επισύρουν την οργή του Θεού στη ζωή τους.

Αυτός που έχει στην ψυχή του θείο έρωτα για το Χριστό, όλοι οι δαίμονες της κολάσεως να πέσουν πάνω του, δεν πρόκειται να αποπροσανατολιστεί. Η κλήση αυτή είναι του Θεού. Ο Θεός, στους έσχατους αυτούς χρόνους, καλεί στον μοναχισμό ανθρώπους με προσωπικές κλήσεις. Η ουράνια χαρά της αφιέρωσης είναι μοναδική, σ’ αυτήν σκιρτάει η καρδιά. Ιδιαίτερα δε σε καιρούς κρίσεων, αποκαλύπτονται πολλές κλήσεις και για την ιερωσύνη και για τον μοναχισμό. Οι στερήσεις μας μαθαίνουν το δρόμο της εν Χριστώ ελευθερίας.

Τα Μοναστήρια δεν θα κλείσουν ποτέ τον κύκλο της προσφοράς και της παρουσίας τους στην Εκκλησία. Δεν θα εκλείψουν. Ο θεσμός του μοναχισμού είναι θεοδίδακτος, ερείδεται επί της Αγίας Γραφής, είναι θεμελιωμένος στους ασκητικούς αγώνες και τα παλαίσματα των οσίων Πατέρων και είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τη ζωή της Εκκλησίας.

Θεωρώ ότι μία εκκλησιαστική επαρχία φανερώνει σε ποια πνευματική τάξη βρίσκεται από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα Μοναστήρια της. Δεν μπορεί να υπάρξει ζώσα Εκκλησία όταν οι Μονές της είναι διαλελυμένες ή λειτουργούν ως ψυχαγωγικά τουριστικά κέντρα. Αυτό που θέλει κάθε Ιερά Μονή είναι απλανή γέροντα και ακριβές μοναχικό τυπικό. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι δυο προϋποθέσεις, δεν θα λειτουργήσει κατά Θεόν. Θα είναι περισσότερο σταθμός αναψυχής, κατασκήνωση, παραθερισμού.

Τι κρίμα να διαλυθούν τόσα Μοναστήρια στον τόπο μας. Δεν ήταν μόνο το πνεύμα των Βαυαρών και οι κακές συμπεριφορές των μοναχών, ήταν και ο πόλεμος του διαβόλου. Να γιατί χαίρω και συγκινούμαι που σε όλη την ευλογημένη Πατρίδα μας, μετά από πολλά χρόνια, αρκετά από αυτά τα Μοναστήρια, που βίαια έκλεισαν και ερημώθηκαν, ξανακτίζονται, αναπαλαιώνονται, ξαναλειτουργούν. Δεν είναι αυτό τυχαίο έργο. Θεού το έργον και ο Θεός, που φροντίζει γι’ αυτό, Αυτός θα εκβάλει εργάτες στο γεώργιό Του και θα στείλει μοναχούς στα Μοναστήρια μας.

Θέλω να επισημάνω δε προς όλους, ότι μία Μονή έχει ανάγκη και από τη στήριξη της ευρύτερης κοινωνίας. Ο Θεός γνωρίζει τον πόλεμο που δεχόμαστε για τα Μοναστήρια μας. Έχουμε όμως μέσα μας αστείρευτη δύναμη και πόθο αγάπης προς αυτά και θα προχωρήσουμε αταλάντευτα, ανυποχώρητα, έχοντας εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού.

πηγή

phg;h

Είναι οι Ορθόδοξοι Μοναχοί φυγόπονοι;

Στα Μοναστήρια, ακόμα και μία απλή συζήτηση, μπορεί να συντελέσει στην αναγέννηση ενός ανθρώπου. Υπήρξαν άνθρωποι που βρήκαν το Θεό σε ένα Μοναστήρι, που τονώθηκε η ελπίδα τους σε μία συνάντηση που είχαν με μοναχούς ως θεοφόρα πρόσωπα σε μία Μονή.

Στα Μοναστήρια μας δεν υπάρχουν προγράμματα κοσμικά. Η Μονή έχει το πρόγραμμα που ορίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας και που είναι ένα και μοναδικό: το έργο του Παναγίου Θεού, όπως εκφράζεται στην ευαγγελική διδαχή και στην αγιοπνευματική παράδοση.

Οι μοναχοί, αφοσιωμένοι στο έργο τους, νιώθουν πληρότητα θείας ζωής. Δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για ανόητες συζητήσεις. Όλος ο χρόνος της ζωής τους είναι γεμάτος, για να μή βρει χαραμάδα ο διάβολος να τους πειράξει. Οι μοναχοί δεν επιζητούν ανθρώπινες παρηγοριές. Έχουν μαζί τους τη συντροφιά του Θεού και των Αγίων. Ο Θεός προνοεί ακόμα και για τις λεπτομέρειες της ζωής τους και ενεργεί κατά το μέτρο της απείρου αγαθότητάς Του.

Υπάρχει μία παρεξήγηση σε πολλούς ανθρώπους για τον ορθόδοξο Μοναχισμό. Θέλουν τους μοναχούς μας, κατά ξένα εκκλησιαστικά πρότυπα, να ασχολούνται με κοινωνικό έργο. Ζητούν ακτιβιστικό μοναχισμό. Αυτός ο μοναχισμός όμως δεν έχει σχέση με την ορθόδοξη Παράδοση.

Ο ορθόδοξος μοναχός έχει χωριστεί μέν τοπικά από τον κόσμο, έχει φύγει μακριά απ’ αυτόν, όχι γιατί αποστρέφεται και μισεί τον κόσμο, αλλά εξέρχεται έξω της παρεμβολής του κόσμου για να αναθέσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στο Θεό και με όλες του τις εφέσεις και τις δυνάμεις να γίνει προσφορά αγάπης στην Εκκλησία και τον άνθρωπο.

Το να βοηθήσεις με ένα κοινωνικό έργο κάποιους ανθρώπους είναι λίγο, ελάχιστο. Το να βοηθήσεις όλο τον κόσμο με την προσευχή και την αγάπη σου, αυτό είναι μοναδικό, είναι τέλειο. Η ανθρώπινη βοήθεια που προσφέρουμε στη φιλανθρωπία της Εκκλησίας, όσο μεγάλη και αν είναι, είναι πάντοτε σχετική ελλιπής. Η θεία βοήθεια δεν τελειώνει ποτέ.

Δεν είναι απράγμονες, φυγόπονοι οι μοναχοί όπως τους κατηγορούν. Ας πάνε κάποιοι να ζήσουν μερικές μέρες στα Μοναστήρια για να διαπιστώσουν τον αγώνα και το μαρτύριό τους. Στα Μοναστήρια η μέρα και η νύκτα γίνονται καιρός προσευχής και αγάπης.

Και ακόμη γνωρίζουμε ότι λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν ανθρωπίνως. Πολλά και θαυμαστά γίνονται με τη θεϊκή επέμβαση.

Με τις προσευχές αυτών των απλών μοναχών στα Μοναστήρια, αρρώστιες θεραπεύονται, παιδιά προστατεύονται, ανδρόγυνα συμφιλιώνονται, απελπισμένοι ενισχύονται, θλιμμένοι παρηγορούνται, πολλές ψυχές σώζονται. Αυτό εκφράζει στην Εκκλησία κάθε Μονή που είναι όρος πίστεως, θεμέλιο του κόσμου, σε μία διαρκή επικοινωνία με το Θεό.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τα δικά της πνευματικά κριτήρια και χαρίσματα. Για τους μοναχούς υπάρχει μία άλλη τάξη, αποστολή και διακονία. Έργο τους είναι το «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» του Τιμίου Προδρόμου. Διακονία τους αποτελεί μία άλλη ιεραποστολή, αυτή του Μεγάλου Αντωνίου, η σιωπηλή, αλλά και τόσο κραυγαλέα υπόμνηση, πως παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου και ότι «ουκ έχουμεν μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».

Κάθε Ιερά Μονή κινείται μεταξύ ασκήσεως και Ευχαριστίας. Έχει την άσκηση στον καθημερινό αγώνα των μοναχών και την αδιάλειπτη προσευχή στη Θεία Ευχαριστία.

Στην άσκηση, που γίνεται με τον καθημερινό αγώνα του μοναχού, για να νικήσει την αμαρτία και στη συχνή Θεία Κοινωνία, με την οποία καθίσταται Σώμα Χριστού και προγεύεται της χαράς της Βασιλείας του Θεού. Αυτό είναι το μοναχικό πολίτευμα.

Η Κρήτη είναι ένα άλλο Άγιον Όρος με τις πολλές Μονές της, τα Καστρομονάστηρά της. Αυτά συνέβαλαν στο να μην αλλοιωθεί το ορθόδοξο φρόνημα του λαού μας στις τόσες κατοχές που πέρασε. Μπορεί πολλοί να κούρσεψαν, εδαφικά, τη Μεγαλόνησο, αλλά δεν κατέκτησαν την ψυχή της, δεν αλλοίωσαν την ταυτότητά της.

Όλες οι Ιερές Μονές έδωσαν τα πάντα,, ακόμα και τα καντήλια που κρέμονταν στις Εικόνες, για να σωθεί το Γένος μας. Οι περισσότερες δε από τις Μονές της Κρήτης πυρπολήθηκαν, καταστράφηκαν, λεηλατήθηκαν και είναι αμέτρητοι οι Εθνοϊερομάρτυρες που προσέφεραν.

πηγή

ΠΕΤΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ:«Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ»

Η αγαπημένη μας Πατρίδα, η Ελλάδα, δοκιμάζεται φρικτά τελευταία. Η έννοια της Πατρίδας, όπως παρατηρούμε, συνεχώς παραμερίζεται ή και θυσιάζεται στο όραμα της νέας εποχής. Αυτά τα συμπτώματα είναι επικίνδυνα. Θα έχουν τραγικές συνέπειες.

Πρέπει να αγαπούμε την Πατρίδα μας; Ο Χριστός, μας λέγει το Ευαγγέλιο, αγάπησε την Πατρίδα Του και πολλές φορές έκλαψε γι’ αυτήν. Μ’ αυτό υπαγορεύει και σε μας να αγαπούμε την Πατρίδα μας, να την πονούμε, να την υπερασπιζόμαστε. Όταν, μάλιστα, οι Έλληνες ζήτησαν να τον συναντήσουν, καθώς τους είδε από μακριά, είπε: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου». 
Ο Χριστός χάρηκε που συνάντησε τους Έλληνες. Είναι οι πρώτοι από τα έθνη που δέχθηκαν τον Χριστιανισμό. Ο Χριστός επέλεξε την ελληνική γλώσσα στην οποία εγράφη η Καινή Διαθήκη. Είναι η γλώσσα των Ευαγγελίων, που κηρύχθηκε το μήνυμα της σωτηρίας εις πάντα τα έθνη. Τι τιμή, τι ευλογία!

Χριστιανισμός και Ελληνισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Δεν διασπώνται. Γι’ αυτό είναι επίκαιρος ο αφυπνιστικός λόγος του διδάχου Αγίου Κοσμά του Αιτωλού: «Αδέλφια μου, Χριστός και Ελλάδα μας χρειάζονται». «Ύστερα από την αγάπη στον Θεό είναι η αγάπη της Πατρί-δας», έγραψε ο Κωστής Παλαμάς.
Αν η επίγεια Πατρίδα μας είναι συντονισμένη με την ουράνια Πατρίδα μας και το πολίτευμά της, τότε αυτή η Πατρίδα είναι Εκκλησία Θεού, Έθνος άγιον, ο,τι πιο υψηλό, ο,τι πιο ιερό υπάρχει. Αυτή ήταν η Ελλάδα μας, που τη σημάδεψε ο Χριστός, που την εκκέντρισαν στην καλλιέλαιο του Θεού οι Απόστολοι, χώρα Αγίων, τόπος πολλών θεοσημειών.

Η Πατρίδα μας βλέπουμε τελευταία ότι συνεχώς καθίσταται μία πολυφυλετική και πολυπολιτισμική χώρα. Αυτό το θεωρούμε ευλογία, πρόκληση εσωτερικής ιεραποστολής. Η Εκκλησία αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Δεν διακατέχεται από εθνοφυλετικά σύνδρομα και ρατσιστικές συμπεριφορές. Δεν δαιμονοποιεί την πρόοδο και την εξέλιξη. Όλοι απολαμβάνουμε τις ευεργεσίες της επιστήμης και ευχαριστούμε τον Θεό και γι’ αυτές τις δωρεές Του. Όμως έχουμε χρέος να αγαπούμε την Πατρίδα μας, την παράδοσή μας και να παραμένουμε αμετακίνητοι στις ακατάλυτες αξίες και στα αιώνια ιδανικά της φυλής μας, αυτά που μεγαλούργησαν το Γένος μας, αυτά που εγγυώνται τη συνέχεια του.


Η Εκκλησία, ως γνωστόν, υπερμάχησε πάντοτε σε όλους τους εθνικούς αγώνες του Ελληνισμού. Έδωσε τα πάντα, περιουσίες, κειμήλια, ακόμη και τα καντήλια προσέφερε για την ελευθερία της Πατρίδας. Σελίδες από εκατόμβες θυσιών συνθέτει η ιστορία της. Το «Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια…» υπήρξε ο Εθνικός Ύμνος του δούλου Γένους μας. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μητέρα, η Τροφός και μόνο μ’ αυτή ζεί ο Ελληνισμός. Αυτή συνέθεσε την ωραιότερη έκφραση πολιτισμού και ταυτότητος, τη Ρωμιοσύνη. Αυτή μόρφωσε γενεές γενεών. Αυτή  διεφύλαξε διαμέσου πολλών αιώνων την Ελληνική παιδεία.
Αληθινός πατριώτης είναι αυτός που αγαπά πάνω και από τη ζωή του την Πατρίδα του, που αγωνίζεται γι’ αυτήν, που τιμά ο,τι συνδέεται με την ιστορία, την παράδοση και τη γλώσσα της, που λιτανεύει στο ήθος και στο φρόνημά του τη λεβεντιά και την αξιοπρέπεια των προγόνων του. Πόσο καμαρώνουμε στα ευλογημένα χωριά μας αγράμματους ανθρώπους αλλά αληθινά ευπατρίδεις, που δακρύζουν, όταν αναφέρονται στους πολέμους του Γένους μας.

Ακούτε καθημερινά τους Ιερείς μας, όταν ιερουργούν, να ικετεύουν τον Θεό υπέρ του ευσεβούς ημών Έθνους, να προσεύχονται υπέρ του στρατού και των αγώνων του, να μνημονεύουν τους πεσόντας υπέρ της ελευθερίας του Γένους μας. Αυτό είναι το χρέος μας. Δεν πρέπει να μετακινούμαστε ποτέ απ’ αυτό.

Γι’ αυτό εμείς οι Κληρικοί φορούμε το ράσο, μελανοχίτωνες για την αγάπη του Θεού, στρατευμένοι στο καθήκον υπέρ Πίστεως και Πατρίδας.

Σήμερα όμως βλέπουμε και λυπούμαστε βαθύτατα γι’ αυτό, ότι η Πατρίδα μας συνεχώς ευτελίζεται. Μερικοί ντρέπονται να μιλούν γι’ αυτήν. Με όσα μάλιστα έχουν συμβεί, έχει αποσταθεροποιηθεί επικίνδυνα το Πολίτευμά της. Έχουμε διασυρθεί παγκοσμίως, είμαστε υπερχρεωμένοι, δούλοι στα ποικίλα συμφέροντα.

Βαθύτατα μας πικραίνουν και οι δηλώσεις μερικών αξιωματούχων από το εξωτερικό, που δεν έχουν το δικαίωμα να μιλούν περιφρονητικά για την Ελλάδα, την Πατρίδα μας που ευεργέτησε την ανθρωπότητα, κοιτίδα πολιτισμού πανανθρώπινων αξιών.

Δεν έχουν το δικαίωμα να μας δίδουν μαθήματα. Η Ελλάδα δεν έκανε ποτέ κατακτητικούς πολέμους.Μερικοί όμως από τους τιμητές μας και γνωρίζουν όλοι ποιοί είναι αυτοί, διέπραξαν ανομολόγητα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Η Πατρίδα μας δεν είναι διεφθαρμένη. Μην την κατηγορείτε. Μπορεί να είναι φτωχή χώρα, όμως δεν είναι άτιμη. Η πλειονότητα των Ελλήνων είναι έντιμοι οικογενειάρχες, είναι υπερήφανοι Έλληνες, που αγωνίζονται με πάθος για την ευημερία της Πατρίδας μας.

Διαπιστώνουμε καθημερινά πόσο πληγωμένο είναι το εθνικό γόητρο των Ελλήνων, μ’ αυτήν την κρίση που μας ενέσκυψε. Την κρίση στην οποία μας οδήγησαν, με σατανική μαεστρία, πολλοί για ανομολόγητους σκοπούς και στόχους, καθώς η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι Ηπείρων, μέσα σε έναν κυκλώνα όπου, λόγω της ιδιαίτερης γεωπολιτικής σημασίας της περιοχής, παίζονται μεγάλα παιχνίδια και αποτυπώνονται μεγάλα συμφέροντα.


Η Ελλάδα είναι οικουμενική χώρα και δεν ανήκει μόνο σε μας. Αισθανόμαστε την ευθύνη μας και εδώ εκφράζουμε τα παράπονά μας. Τα τελευταία χρόνια, ομολογουμένως, ακολουθήθηκε μία λανθασμένη τακτική. Απε¬μπο¬λη¬θηκε η μεγάλη ιδέα του Γένους μας. Ξεχάσαμε την ιστορία μας. Έγιναν λάθη στην εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική και αυτά τα λάθη πληρώνουμε τώρα.

Πιστεύσαμε ότι η ενωμένη Ευρώπη με τα προγράμματά της, τα δανεικά και τις επιδοτήσεις, θα μας φέρουν τον παράδεισο της ευδαιμονίας. Καί τελικά όλα αυτά και κυρίως η απατηλή ευδαιμονία των τελευταίων ετών, έγιναν αιτία να υποδουλωθούμε στην απληστία μας.

Πρέπει να επισημάνουμε ότι τα τελευταία πενήντα χρόνια πολλά άλλαξαν στον τόπο μας. Γνωρίζουμε ότι οι εξελίξεις τρέχουν, μερικές όμως απ’ αυτές δημιουργούν νέες καταστάσεις, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Μία δε απ’ αυτές τις καταστάσεις είναι ότι εγκαταλείψαμε τα χωριά μας, παρασυρόμενοι από το ρεύμα της αστυφιλίας. Χάσαμε την απλότητα, την ηρεμία της ζωής των χωριών μας. Παράλληλα περιφρονήσαμε τα ευγενέστερα των επαγγελμάτων και ανεπάγγελτοι οι περισσότεροι, γίναμε μισθωτοί στον παραλυμένο κρατικό μηχανισμό. Γίναμε εργαλεία των κομματικών στρατών των συνδικάτων, ζώντας με δανεικά, έχοντας ως όραμα τις διεκδικήσεις, τα δικαιώματά μας, τη ραστώνη μας και όχι τα καθήκοντά μας.

Τώρα πλέον συνεπαρμένοι από μία ψεύτικη εικόνα ευμάρειας ασφυκτιούμε στις πόλεις για λίγη ανόθευτη τροφή, συνωστιζόμαστε για ένα μεροκάματο και τρεφόμαστε με είδη εισαγόμενα, πολλές φορές κακής ποιότητος. Να το ομολογήσουμε: όπου η γη παραμένει ακαλλιέργητη, σβήνουν σχεδόν και οι άλλες τέχνες στην ξηρά και στη θάλασσα. Η κρίση γι’ αυτούς που μένουν στις πόλεις θα είναι περισσότερο επώδυνη. Τα χωριά μας προσφέρουν πολλές εναλλακτικές λύσεις επιβίωσης.


Διαμαρτυρόμαστε σήμερα επειδή εξαρτώμαστε από τη «μεγαλοψυχία» ή την τοκογλυφία των ξένων, ενώ η υποδούλωσή μας έχει αρχίσει προ πολλού, καθώς ειμαστε απολύτως εξαρτημένοι από εισαγωγές για να καλύψουμε τις διατροφικές μας ανάγκες. Πονάει κανείς, όταν βλέπει την αφθονοπάροχο γη του τόπου μας να είναι χέρσα και ακαλλιέργητη.

Αυτή η ζωή των Νεοελλήνων, ας το ομολογήσουμε, είναι ξένη με τις παραδόσεις και τις αξίες μας. Αυτή η ζωή μας διέφθειρε όλους και γέμισε ο τόπος μας από μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, η αποφορά των οποίων έχει ευτελίσει την Πατρίδα μας, σ’ όλους τους τομείς, με συνέπεια να μειώνονται συνεχώς οι αντιστάσεις των τιμίων ανθρώπων. Δεν κάναμε όλοι μας το χρέος μας, γι’ αυτό μας ήλθαν τα άλλα χρέη, που μας πήραν το πιο πολύτιμο αγαθό, την πνευματική μας ελευθερία, με κίνδυνο, όπως επισημαίνουν ειδήμονες, να χάσουμε την εθνική μας υπόσταση.

Η σωτηρία της Ελλάδος δεν βρίσκεται έξω από εμάς. Κάποιοι αναζητούν αυτά τα κλειδιά έξω από την Ελλάδα, σε άλλα κέντρα. Αυτό είναι το μεγάλο λάθος. Δεν θα μας σώσουν οι άλλοι, οι ξένοι, όπως δεν μας έσωσαν ποτέ, γιατί δεν αγαπούν την Πατρίδα μας. Τα ενδιαφέροντά τους αφορούν την αύξηση των κερδών και των επιρροών τους. Το ακούσαμε: «Ή θα πουλήσετε και θα πουληθείτε ή θα πεθάνετε», μας είπαν.


Εάν εμείς δεν μετανοήσουμε, εάν δεν διορθωθούμε, εάν δεν κάνουμε το χρέος μας, εάν δεν εμπνεύσουμε τους νέους μας με τα ιδανικά και τις αξίες της φυλής μας, εάν δεν ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας, εάν δεν συνεγείρουμε τους Νεοέλληνες με εθνικό φιλότιμο να εργαστούν, μάταια κοπιάζουμε. Θα γίνονται περικοπές, κατασχέσεις, δημεύσεις που θα εξεγείρουν δίκαια τον λαό. Θα βρισκόμαστε κάτω από την απειλή της ποικίλης πτώχευσης και το φάσμα του θανάτου της Πατρίδας μας.

Θέλω ακόμη σ’ αυτό το κείμενό μου να επισημάνω ότι, ως νεόπλουτοι, οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια, πέταξαν, περιφρόνησαν, ποδοπάτησαν, βεβήλωσαν, λοιδόρησαν όχι μόνο ιδανικά και αξίες για τα οποία θυσιάστηκαν εκατομμύρια Έλληνες, αλλά και αυτήν ακόμη την Εκκλησία.

Την αμφισβήτησαν και την ενέπλεξαν στα συμφέροντά τους και βρίσκουν συνεχώς τρόπους να την ευτελίζουν και να την διασύρουν, ότι δήθεν δεν πληρώνει φόρους και ότι έχει αμύθητη περιουσία. Καί όλα αυτά, γιατί ονειρεύονται μερικοί ένα άθεο κράτος. Να χωρίσει η Εκκλησία από την Πολιτεία. Ναί, αλλά η Εκκλησία δύο χιλιάδες χρόνια τώρα έζησε εδώ και αλλού. Καί με τόσο πόλεμο. Δεν είναι η Εκκλησία μας διεφθαρμένη. Καί θα ζήσει και χωρίς την πολιτειακή στήριξη. Το Κράτος όμως θα υποστεί τις συνέπειες αυτής της εκκλησιαστικής απεσάρκωσης.
Ας το ομολογήσουμε με ειλικρίνεια, το μέγιστο αμάρτημα είναι η καλοπέραση. Αυτή μας έφερε σ’ αυτό το χάλι. Αυτή οδήγησε πολλούς σήμερα στην κατάθλιψη. Αυτή, με την υπερκατανάλωση διέβρωσε όλους τους θεσμούς και λυπούμαστε βαθύτατα όταν βλέπουμε ανθρώπους που είχαν ορκιστεί να υπηρετούν τίμια και ευσυνείδητα την Πατρίδα, να εμπλέκονται στα μεγαλύτερα σκάνδαλα.
Παλαιότερα έμπαινες πλούσιος στην πολιτική και έβγαινες πτωχός.

Τώρα κάνετε τις συγκρίσεις. Τώρα κυριαρχεί παντού το συμφέρον, γι’ αυτό γίνονται τα πάντα, ακόμη και τα πιο ειδεχθή και ανομολόγητα πράγματα. Υπάρχουν όμως, δόξα τω Θεώ και τίμιοι, που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ του χρήματος. Υπάρχουν ευπατρίδεις που τους ανήκει ο τίμιος έπαινος.


Διαμαρτύρομαι εντονότατα γι’ αυτό που προτρέπουν τους νέους τελευταία, να φύγουν από την Ελλάδα. Η νέα γενιά, οι νέοι άνθρωποι, έχουν χρέος να μείνουν στον τόπο τους. Είναι στρατευμένοι τώρα για τη σωτηρία της Πατρίδας. Απ’ αυτούς περιμένουμε την υπέρβαση της κρίσεως. Είναι ντροπή να λέμε στα παιδιά μας φύγετε στο εξωτερικό για να βρείτε δουλειά. Εδώ πρέπει να μείνουν. Οι νέοι έχουν τα ζώπυρα της φιλογένειας. Οι νέοι, που είναι καλά και μορφωμένα παιδιά, μπορούν να βοηθήσουν.

Εδώ λοιπόν οφείλουμε να αγωνισθούμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, για να υψώσουμε τη σημαία της Πατρίδας μας, για να αποκαθάρουμε τον πολιτικό χώρο από τους

 διεφθαρμένους. Να στηρίξουμε τους πτωχούς και τους αδύνατους με το πλεόνασμα της αγάπης μας. Να τους μεταγγίσουμε με αλληλεγγύη, ελπίδα. Να συνεγείρουμε τους πάντες που μπορούν και έχουν να βοηθήσουν. Να αγωνισθούμε για τα παιδιά και τα εγγόνια μας για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι μεγάλη αδικία αρκετοί αδελφοί μας να πένονται, να αναζητούν τροφή στους κάδους των απορριμμάτων και άλλοι, σε καιρούς κρίσεως, να σπαταλούν προκλητικά. Είναι ατιμία του χειρίστου είδους μερικοί να ενδιαφέρονται πως θα πλουτίσουν, πως θα κερδοσκοπήσουν, πως θα βγάλουν τα χρήματά τους έξω, για να μην φανούν. Όλοι αυτοί στο τέλος θα πεινάσουν, γιατί οι πνευματικοί νόμοι είναι αμείλικτοι.
Σας παρακαλώ να μην φοβείσθε τις κρίσεις του αιώνος τούτου, να μην απελπίζεσθε.

Ο Χριστός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην ιστορία του κόσμου. Ο,τι επιτρέπει η αγάπη Του είναι για τη σωτηρία μας. Καλύτεροι θα βγούμε απ’ αυτήν την κρίση, εάν συνέλθουμε όλοι μας, μικροί και μεγάλοι.

Ως Επίσκοπός σας, σας ικετεύω, αγαπήσετε την ευλογημένη γη μας. Υπάρχουν πολλοί καλοί και αναγκαιότατοι λόγοι να επιστρέψουμε στη γεωργία που εγκαταλείψαμε. Η εργασία είναι τιμή και η καλλιέργεια της γης ευλογία. Ο μεγάλος Γεωργός ευλογεί και αμοίβει τον κόπο και τον ιδρώτα του κοπιάζοντος γεωργού.
Η Παναγία μας είναι η Δέσποινα του κόσμου. Δεν θα μας αφήσει απαράκλητους, μόνους και αβοήθητους.


 Η πρεσβεία Της θα συντάμει τον χρόνο της δοκιμασίας μας. Στηριχθείτε στην πίστη. Η Εκκλησία, που δίδει αφειδώλευτα και θα δώσει τα πάντα σ’ αυτόν τον αγώνα, μπορεί μόνο να εμπνεύσει, να κρατήσει αρραγή τον κοινωνικό και εθνικό μας ιστό, που είναι πολύ χαλαρός τα τελευταία χρόνια.

Ο Ιερός Κλήρος έχει το καθήκον να πυκνώσει τις προσευχές, τις λειτουργίες, για τη σωτηρία του λαού του Θεού, για να κρατηθεί το Κράτος μας απροσμάχητον από κάθε ορατή και αόρατη επιβουλή. Όλοι έχουμε το χρέος να προσφέρουμε σ’ αυτούς που ομολογουμένως έχουν ανάγκη. Ας δίδουμε πρώτοι εμείς, οι εκκλησιαζόμενοι Χριστιανοί, το καλό παράδειγμα.
Εύχομαι η αγαπημένη μας Πατρίδα να υπερβεί τα προβλήματά της.

Παρακαλώ, όλοι μας, απ’ όποια σκοπιά κι αν βρισκόμαστε, να υπερμαχούμε γι’ αυτήν.

ο μητροπολίτης Πέτρας και Χερσονήσου κ.κ. Νεκτάριος
 πηγή

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο Μητροπολίτης Πέτρας κ. Νεκτάριος για την πολιτική

 και οικονομική κρίση (video)

http://synodoiporia.blogspot.com/2011/12/video_5946.html