ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Τα Χαρακτηριστικά Της Πίστεως»

Ἡ περίπτωση τῆς Χαναναίας γυναίκας τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος μᾶς προσφέρει τὴν εὐκαιρία γιὰ μιὰ σύντομη ἀνάλυση τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῶν γνωρισμάτων της.

Κατ’ ἀρχὴν ἡ Χαναναία πιστεύει στὴ μεσσιανικὴ ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ, τὸν ὁποῖο ἀποκαλεῖ «υἱὸν Δαυΐδ». Ἡ ἁπλότητα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐμπόδισε τοὺς Ἰουδαίους νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν ὡς τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, δὲν ἐμποδίζει τὴν πιστὴ Χαναναία νὰ ἰδεῖ στὸ πρόσωπό Του τὸν ἀπεσταλμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ νικητὴ τῆς φθορᾶς καὶ ἐλευθερωτὴ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὴν ἀσθένεια.

Ἡ πίστη της παραμένει ἀνεπηρέαστη καὶ ἀκλόνητη ἀπὸ τὴ σιωπὴ τοῦ Ἰησοῦ. Μπαίνει σὲ δοκιμασία ἀλλὰ δὲν κάμπτεται. Δὲν εἶναι λίγο πρᾶγμα, νὰ ζητᾶς ἀπὸ κάποιον κάτι, νὰ μὴ σοῦ ἀπαντᾶ, νὰ σὲ περιφρονεῖ, καὶ σὺ νὰ ἐπιμένεις. Μόνο ἂν εἶσαι βέβαιος ὅτι θὰ λάβεις τὸ αἰτούμενο, τολμᾶς καὶ ἐπιμένεις. Ἡ βεβαιότητα καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Ἰησοῦ κάνουν τὴν πίστη τῆς Χαναναίας σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη.

Συνοδεύεται ἡ πίστη της ἀπὸ ταπείνωση εἰλικρινή. Δέχεται ἡ ταπεινὴ αὐτὴ γυναίκα τὴν ἐξευτελιστικὴ παρομοίωσή της μὲ σκυλάκι, δὲν ἀγανακτεῖ, ἀλλ’ ἀπαντᾶ μὲ τρόπο ποὺ δείχνει τὴν ὑποταγή της. Ἴσως σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι ὁ πόνος γιὰ τὸ ἄρρωστο παιδί της καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴ θεραπεία του τὴν κάνουν νὰ τὰ ἀνέχεται ὅλα. Ἡ πείρα ὅμως τῆς ζωῆς μαρτυρεῖ ὅτι ὁ ἐγωϊσμὸς πολλὲς φορὲς στέκεται ἐμπόδιο γιὰ νὰ ζητήσει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν του. Δὲν πρόκειται λοιπὸν στὴν περίπτωσή τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς γιὰ μιὰ ἀναγκαστικὴ ταπείνωση ἀλλὰ γιὰ μιὰ εἰλικρινὴ συντριβὴ μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖνο πού μετρᾶ γιά τόν Θεό δέν εἶναι ἡ καταγωγή, τά προνόμια, ἡ θέση, ἡ μόρφωση, ἀλλά ἡ ζωντανή πίστη, ἡ ὁποία ξεπερνᾶ τούς ὀρθολογισμούς καί αὐτό μᾶς ἀποκαλύπτει τό πιό ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό της.

Ἡ πίστη βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὴ λογική. Ὁ ἄνθρωπος θέλει πολλὲς φορὲς στηρίγματα γιὰ νὰ πεισθεῖ, ζητᾶ ἀποδείξεις ποὺ νὰ ἱκανοποιοῦν τὸ μυαλό. Κι ὅταν δὲν τὰ ἔχει, ἀμφιβάλλει, κλονίζεται, πέφτει. Ἡ πίστη ὑπερβαίνει τὴ λογική, εἶναι ὑπέρλογη. Ἀνήκει στὴν τάξη τῆς καρδιᾶς κι ὄχι τοῦ μυαλοῦ. Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὰ πτωχὰ ὑποστηρίγματα τῆς λογικῆς γιὰ νὰ κρατηθεῖ∙ τὴν στηρίζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι φανερὸ ὅτι γιὰ ὅλους μας ἡ λογικὴ παίζει σπουδαῖο ρόλο στὴ ζωή μας, ἡ πίστη ὅμως, εἶναι κάτι ἀνώτερο, ποὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ ἀποκτηθεῖ∙ κι ἀκόμη πιὸ δύσκολο νὰ διατηρηθεῖ σταθερή. Γι’ αὐτὸ τὸ αἴτημά μας καὶ ἡ προσευχή μας ἂς εἶναι πάντοτε: «Κύριε, πρόσθες ἡμῖν πίστιν»

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΝΗΣΤΕΙΩΝ «Η πίστη ἀνοίγει δρόμους»

Ἰδιαίτερη ἐντύπωση κάνει ὅτι ὁ Χριστὸς στήν σημερινή Εὐαγγελική Περικοπή θεραπεύοντας τὸν παραλυτικὸ δὲν ἀναφέρεται στὴν πίστη τοῦ ἀρρώστου, ποὺ τελικὰ γίνεται καλά, ἀλλὰ στὴν πίστη ἐκείνων ποὺ τὸν μεταφέρουν. Στό θαῦμα πού περιγράφεται στό σημερινό Εὐαγγέλιο εἶναι παροῦσα μιά πίστη συλλογική, πού προϋποθέτει συνεργασία, κοινό προγραμματισμό, κοινή ἐνέργεια.

Ὅταν ἡ ἀδιαφορία τοῦ κόσμου τοὺς φράζει σὰν τεῖχος τὴν πόρτά τοῦ σπιτιοῦ, στὸ ὁποῖο βρίσκεται ὀ Ἰησοῦς, αὐτοὶ καταφέρνουν νὰ ἀνοίξουν πέρασμα ἀπὸ τὸ πιὸ ἀπίθανο μέρος. Ἀνεβαίνουν στὴ στέγη, δημιουργοῦν ἕνα μεγάλο ἄνοιγμα στὴν ὀροφὴ καὶ κατεβάζουν τὸν παραλυτικὸ καταμεσὶς στὸ πλῆθος μπροστὰ στὸ διδάσκαλο.

Ὅταν μὲ κίνητρο τὴν ἀγάπη ἡ προσωπικὴ πίστη τοῦ ἑνὸς συνταιριάζει μὲ ἐκείνη τῶν ἄλλων, ἡ ἔντασή της πολλαπλασιάζεται. Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ δὲν ἔμειναν μονάδες∙ συγκεντρώθηκαν γύρω Του καὶ ἀποτέλεσαν ἕνα ἱερὸ σύλλογο. Στὴ συνέχεια, μὲ τὴν παρουσία τοῦ Παρακλήτου συνέστησαν τὴν Ἐκκλησία. Στὴ μεγάλη αὐτὴ ὀργανικὴ ἑνότητα ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ προσευχὴ τοῦ κάθε πιστοῦ ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν παρουσία τῶν ἄλλων.

Ἡ ἀνταπόκριση τοῦ Χριστοῦ στὴ συλλογικὴ πίστη τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι ἄμεση, θεραπεύει τόν ἀσθενή, ἀλλὰ τὰ λόγια Του δημιουργοῦν ἔκπληξη. Ἀπευθυνόμενος στὸν παραλυτικὸ τοῦ λέγει: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ὁ Χριστὸς δὲν στέκει στὴν ἐπιφάνεια. Ὁ λόγος Του εἰσδύει στὴν καρδιὰ τοῦ προβλήματος.

Πηγαίνει σ’ ἕνα βαθύτερο ἐπίπεδο, κατ’ εὐθεῖαν στὴν οὐσία. Στὴ συγκεκριμένη περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ, ἡ συνάφεια ἀσθενείας καὶ ἁμαρτίας, καὶ συνεπῶς ἡ σχέση συγχωρήσεως καὶ θεραπείας ἦταν ἄμεση. Ἀπὸ κεῖ ἔπρεπε νὰ ἀρχίσει ἡ θεραπεία, ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνση τῆς νοσογόνου αἰτίας, μὲ τὴ συγχώρηση. Ἡ πρώτη λέξη, «τέκνον», ἐπανορθώνει τὴ διαταραγμένη σχέση τοῦ παραλυτικοῦ μὲ τὸ Θεάνθρωπο καὶ ἀποτελεῖ τὸν πρόλογο τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς ὁριστικῆς θεραπείας.

Οἱ θεραπεῖες αὐτὲς ἀποτελοῦν «σημεῖα» καὶ προμηνύματα τῆς γενικότερης ὑπέρβασης τῆς ἀνθρώπινης ὀδύνης, καὶ ἀντιφεγγίζουν τὴν τελικὴ καὶ παγκόσμια νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν ἁμαρτία καὶ στὴν κάθε λογῆς ἀρρώστια, τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς βασιλείας τῆς ἀγάπης, πού ἄρχισε ἤδη νά χαράζει μέσα στήν ἱστορία μέ τήν ἐπί γῆς ἔλευσή Του, γιά νά ὁλοκληρωθεῖ στήν Δευτέρα ἐν δόξῃ Παρουσία Του.

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Μαρωνείας