Σαρία και Τζιχάντ: Η Στρατηγική που κρύβεται πίσω από την φάση της απαρατήρητης ισλαμικής διεισδύσεως
Διαβάστε σχετικά και:
-Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ: Μια πρώτη προσέγγιση
-Τζιχάντ - Με δόλο και εξαπάτηση
Του Μάνου Ηλιάδη
Όπως, ενδεχομένως θα παρατήρησαν οι αναγνώστες στα προηγούμενα δύο άρθρα για την Μουσουλμανική Αδελφότητα -ή γενικότερα για το Ισλαμικό Κίνημα- και την εν γένει εκστρατεία για την παγκόσμια εξάπλωση του Ισλάμ, υπάρχει ένα παράδοξο το οποίο δίνει τροφή στους οπαδούς του «ρεαλισμού», που δεν θέλουν να διαταραχθεί η μακαριότητα της ασφάλειας στην οποία ζουν, ή στους εν γένει «προσγειωμένους στην πραγματικότητα», να αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα μέσα από το πρίσμα της συνωμοσιολογίας.
Τούτο, κατά την άποψή μας, έχει δύο αιτίες: Πρώτον, το γεγονός ότι ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά να μάθει τα κείμενα της ίδιας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, τα οποία έρχονται κατά καιρούς στην δημοσιότητα, συχνά από την ίδια και άλλοτε ως αποτέλεσμα ερευνών και επιχειρήσεων των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας αρκετών χωρών. Η δεύτερη αιτία έχει να κάνει με την δυσχέρεια κατανοήσεως της στρατηγικής που ακολουθεί το εν γένει Ισλαμικό Κίνημα, λόγω της τεράστιας κλιμακώσεως σε χρονικό βάθος και της βαθμιαίας και κατά φάσεις, όπως θα δούμε παρακάτω, υλοποιήσεως των σκοπών και επιδιώξεών του.
Στην ουσία, η δεύτερη αιτία μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μία ακραία μορφή ασύμμετρου πολέμου (υπό την γενική έννοια του τελευταίου ως μέσου επιβολής της θελήσεως μίας πλευράς σε μία άλλη), στην οποία η ασυμμετρία δεν προκύπτει από την διαφορά της τεχνολογίας και των μέσων των δύο πλευρών, αλλά από ασύμμετρη χρήση του παράγοντα χρόνου που έχει τεράστια σημασία στην τελική έκβαση κάθε αντιπαραθέσεως. Με άλλα λόγια, στην περίπτωση που σε αντίθεση με την πάγια στρατηγική υλοποιήσεως των σκοπών ενός πολέμου στο συντομότερο χρονικό διάστημα, η αντιπαράθεση αυτή εκταθεί σε βάθος χρόνου, όχι δεκαετιών, όπως π.χ. στην Ινδοκίνα και Βιετνάμ ή αλλού, αλλά σε βάθος αρκετών δεκαετιών, η όποια αντιπαράθεση προσλαμβάνει διαστάσεις προσομοιάζουσες αυτών ενός ασύμμετρου πολέμου που -αν το εξετάσει κανείς διαφορετικά- καταργεί βασικές αρχές της στρατηγικής.
Στο πλαίσιο αυτό, η έκταση της δράσεως μίας πλευράς σε διάρκεια, π.χ., 50, 60 ετών ή και μεγαλύτερο διάστημα (σ.σ.: η δράση της Μ.Α. στην Ευρώπη άρχισε το 1960), η δράση αυτή καθίσταται δυσδιάκριτη, το δόγμα της δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί εγκαίρως ώστε να οργανωθεί ένα δόγμα για την αντιμετώπισή του και όταν τούτο (η διαμόρφωση ενός δόγματος) επιτευχθεί, ο «εισβολέας» έχει ήδη εισχωρήσει βαθειά, έχει παγιωθεί και δημιουργήσει αρθρώσεις με πολιτική επιρροή και αριθμητικώς (μέσω της σχεδιασμένης μεταναστεύσεως- εγκαταστάσεως) έχει προσλάβει διαστάσεις που καθιστούν την αντιμεπώπισή του ιδιαίτερα δυσχερή.
Στις δύο βασικές αυτές αιτίες, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλη μία και συγκεκριμένως το γεγονός ότι ενώ όλα αυτά που αναφέραμε για τις επιδιώξεις του Ισλαμικού Κινήματος έχουν περιέλθει πλέον στην γνώση των μυστικών υπηρεσιών αρκετών χωρών, η πολιτική τους ηγεσία ουδέν πράττει για να τις αντιμετωπίσει για πολιτικούς και μόνο λόγους, ή μάλλον προσωπικής ιδιοτέλειας των πολιτικών ηγεσιών (απώλεια ψήφων των μουσουλμάνων, υποχώρησε σε πιέσεις συλλογικών οργάνων των τελευταίων, εξαγορές πολιτικών κ.λπ.). Το στοιχείο αυτό αποτελεί και ένα χαρακτηριστικό της επιτυχούς μέχρι τώρα προωθήσεως των σκοπών των Ισλαμιστών, υπό την έννοια ότι διαμόρφωσαν μία στρατηγική που περιλαμβάνει στους κύριους στόχους της το πλέον αδύναμο στοιχείο των σύγχρονων κρατών της Δύσεως, που δεν είναι άλλο παρά η διαφθορά της πολιτικής τους ηγεσίας.
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ
Στα προηγούμενα δύο άρθρα, περιγράψαμε σε γενικές γραμμές τους πραγματικούς σκοπούς και τεχνικές διεισδύσεως του Ισλάμ στις δυτικές κοινωνίες, όπως η ίδρυση πολλών ψευδεπίγραφων συλλόγων, η τεχνική της παραπλανήσεως του αντιπάλου μέσω προβολής θεμάτων όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος, η συμβατότητα Ισλάμ και Δημοκρατίας, καθώς και η διγλωσσία και η κατοχυρωμένη και από την θρησκεία του Ισλάμ χρήση του ψεύδους (Taqiyya) προς επίτευξη των σκοπών των οργανώσεών των οπαδών του που τις επιδιώκουν κ.ά.
Ένα βασικό προς τούτο κείμενο, είναι το γνωστό ως «Το Σχέδιο» («The Project») το οποίο ανακάλυψαν οι αρχές ασφαλείας της Ελβετίας μετά από επιδρομή στην οικία του Γιουσέφ Νάντα (Yousef Nada) το 2001. Το σχέδιο, το οποίο εκπόνησε η Μουσουλμανική Αδελφότητα το 1982(!), ήταν ένα έγγραφο στρατηγικής εκ 12 σημείων «για την εγκαθίδρυση μίας Ισλαμικής Κυβερνήσεως επί της Γης».
Κεντρικό στοιχείο του εγγράφου στρατηγικής ήταν «η εφαρμογή μίας ευέλικτης πολιτικής σε τοπικό επίπεδο», η τακτική της «συμφιλιώσεως» σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και η ανάγκη αφ’ ενός της αποφυγής απομονώσεως και αφ’ ετέρου η διαρκής μόρφωση (παιδεία) και η θεσμική δράση, υπό την έννοια της αποφυγής βίας και της δράσεως εντός των θεσμικών πλαισίων κάθε χώρας. Το έγγραφο συνιστούσε τον έλεγχο των τοπικών κέντρων εξουσίας μέσω νομίμων τρόπων δράσεως, την σύμπηξη συμμαχιών με άλλες ισλαμικές οργανώσεις -ακόμη και αν υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ τους- και την «προσωρινή συνεργασία» με ομάδες και οργανώσεις μη-μουσουλμάνων (κυρίως της Αριστεράς) , οι οποίες ακολουθούν αντι-Ισραηλινή πολιτική και αγωνίζονται εναντίον της αποικιοκρατίας.
Το ίδιο έγγραφο ανέφερε ότι η παγκόσμια δράση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας «πρέπει να υποστηρίζει κινήματα που έχουν εμπλακεί σε Ιερό Πόλεμο ( Τζιχάντ) σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά δεν θα πρέπει να επιδιώκονται συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με αντιπάλους της σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που θα ήταν δυσανάλογο και θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιθέσεις» (σ.σ.: εναντίον των μουσουλμάνων). Το έγγραφο ανέφερε επίσης την «άσκηση εποικοδομητικής αυτοκριτικής», την χρησιμοποίηση της διαμάχης Ισραήλ-Παλαιστηνίων στην στρατηγική της, δεδομένου ότι αυτή (η σύγκρουση) αποτελεί σήμερα τον θεμέλιο λίθο της αναγεννήσεως του αραβικού κόσμου. Με άλλα λόγια, η γραμμή αυτού του τμήματος της στρατηγικής αυτής ήταν η χρησιμοποίηση του Παλαιστηνιακού για την ριζοσπαστικοποίηση των μαζών (σ.σ.: τακτική που εφάρμοσε και ο Ερντογάν στην Ελβετία στην γνωστή συνάντησή του με τον Σ. Πέρεζ) και αργότερα με την επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά).
Είναι σημαντικό να αναφερθεί, ότι στο κείμενο αυτό, η στρατηγική της Μ.Α. περιγράφεται ως μία στρατηγική με διάφορες φάσεις, ένα κοινό χαρακτηριστικό της δράσεως της οργανώσεως σε όποιο μέρος του κόσμου και αν επιχειρεί, των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων. Στην Αμερική, ο Ισλαμικός Κύκλος Βορείου Αμερικής (Ιslamic Circle of North America) , μία από τις ισχυρότερες ισλαμικής οργανώσεις της M.A. στις ΗΠΑ, επεξήγησε στους οπαδούς της τις 5 φάσεις της δράσεώς του στην χώρα, σε ένα εγχειρίδιο με τίτλο «Member’s Handbook», το οποίο εκδόθηκε το 2010 (σ.σ.: υπάρχει στο Διαδίκτυο). Οι φάσεις αυτές είναι : Μόρφωσε τον εαυτό σου, κατήχησε την οικογένειά σου, ανοίξου στην κοινότητα, εγκαθίδρυσε μία Ισλαμική κοινωνία σε επίπεδο Πολιτείας και μετά ένα ενωμένο Ισλαμικό κράτος, κυβερνώμενο από ένα εκλεγμένο Χαλιφάτο (Khalifah) σύμφωνα με τους νόμους της Σαρία.
Το 1988, το FBI είχε αναφέρει σε τεκμηριωμένη έκθεσή του 6 φάσεις της δράσεως της Μ.Α. στην Αμερική. Την εποχή εκείνη, η Μ.Α. και συγκεκριμένα το Διεθνές Ινστιτούτο Ισλαμικής Σκέψεως (International Institute of Islamic Thought) και το Βορειοαμερικανικό Ισλαμικό Ίδρυμα (North American Islamic Trust) δραστηριοποιούντο στην 1η φάση. Αυτή προέβλεπε την δημιουργία μετωπικών ομάδων πολιτικής δράσεως, χωρίς ανιχνεύσιμους δεσμούς μεταξύ τους, ώστε να μπορέσουν να διεισδύσουν ειρηνικά και αθόρυβα στην αμερικανική κυβέρνηση και στα αμερικανικά πανεπιστήμια.
Το 2004, το FBI κατάσχεσε ένα άλλο έγγραφο με την στρατηγική της Μ.Α., το οποίο περιγράφει την δράση της στην Αμερική ως μία μορφή του Μεγάλου Τζιαχάντ, με σκοπό την κατάργηση και καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού εκ των έσω 5 φάσεις. Οι φάσεις αυτές περιγράφονται ως εξής:
1. Μυστική ίδρυση ηγεσίας.
2. Βαθμιαία εμφάνιση στην δημόσια σκηνή. Αυτή η φάση περιλαμβάνει κρυφή διείσδυση σε διάφορους τομείς της κυβερνήσεως, τον προσεταιρισμό θρησκευτικών οργανώσεων, απόκτηση της υποστηρίξεως και συμπάθειας του κοινού, και ίδρυση μία σκιώδους κυβερνήσεως.
3. Φάση κλιμακώσεως. Στην φάση αυτή η στρατηγική αποβλέπει στην χρήση μαζικών μέσων ενημερώσεως, κάτι που η τότε έκθεση του FBI ανέφερε ως ευρισκόμενη εν εξελίξει.
4. Ανοιχτή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση μέσω πολιτικών πιέσεων. Η φάση αυτή περιλαμβάνει επίσης την εκπαίδευση στην χρήση όπλων στο εσωτερικό της χώρας (σ.σ.: υπάρχουν αναφορές για ύπαρξη κέντρων εκπαιδεύσεως της Jamaat Ul-Fukra στο αμερικανικό έδαφος).
5. Η τελική φάση. Κατάκτηση της εξουσίας με σκοπό την ίδρυση του Ισλαμικού Έθνους, στο οποίο όλα τα κόμματα και ισλαμικές ομάδες θα είναι ενωμένες.
Τον Νοέμβριο του 2011, ο κορυφαίος θεολόγος της Μ.Α. και κληρικός με την μεγαλύτερη επιρροή στην σουννιτική κοινότητα σε παγκόσμια βάση Yousef Al Qaradawi, αναφερόμενος στην στρατηγική της Μ.Α., κάλεσε τους μουσουλμάνους να αγκαλιάσουν την τακτική της βαθμιαίας εφαρμογής των στόχων τους. Η τακτική αυτή, κρίνεται ως μία ευφυής μορφή του Τζιχάντ, η οποία βασίζεται στον ρεαλισμό, την υπομονή, τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και την αυτοαξιολόγηση των δυνατοτήτων των οπαδών του για την επιτυχία του εγχειρήματος. Να σημειωθεί ότι σε αντίθεση με την εκτός ελέγχου και ακραία δράση της Αλ Κάιντα, η τακτική αυτή, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις της μετά από αυτοαξιολόγηση, προσλαμβάνεται από τους Δυτικούς ως μετριοπαθής στάση.
«Η βαθμιαία εφαρμογή της Σαρία είναι μία σοφή διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί» προσδιορίζοντας αμέσως μετά ότι «αυτή την τακτική ακολουθεί η Μ.Α.».
Τον Δεκέμβριο του 2012, ο Μοχάμεντ Μπάντι (Mohamed Badi), Υπέρτατος Οδηγός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, περιέγραψε την στρατηγική της οργανώσεώς του στις εξής 6 φάσεις:
1. Εφαρμογή της Σαρία πάνω σε κάθε άτομο.
2. Εφαρμογή της Σαρία στην οικογένεια.
3. Σαρία πάνω στην κοινωνία.
4. Σαρία στην κυβέρνηση.
5. Αναβίωση του Χαλιφάτου και
6. Κυριαρχία σε ολόκληρο τον κόσμο.
Θα περίμενε κανείς ότι οι αλληλοεπικαλυπτόμενες ταυτόσημες αναφορές ξένων υπηρεσιών και δηλώσεις της ίδιας της Μ.Α. για την στρατηγική και τους πραγματικούς σκοπούς, θα είχε ως αποτέλεσμα την ευαισθητοποίηση των λαών της Αμερικής και της Ευρώπης και την διαμόρφωση μίας συνεκτικής πολιτική για την αντιμετώπισή της. Αντ’ αυτού, εκείνο που βλέπουμε είναι η πλήρης αμηχανία της πολιτικής ηγεσίας όλων σχεδόν των χωρών να αντιμετωπίσουν μία απειλή εθνικής ασφαλείας της μορφής που εκθέσαμε παραπάνω και την σοβαρή προσπάθεια καταπολεμήσεως μίας εξ αντικειμένου παράνομη δραστηριότητα. Γιατί, όπως σημειώσαμε και σε προηγούμενο τεύχος των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ, η επιδίωξη ανατροπής της καθεστηκυίας τάξεως μίας χώρας, η κατάλυση του πολιτεύματός της και η αντικατάσταση με ένα άλλο όπως αυτό της Σαρία, είναι πράξεις κατ’ εξοχήν παράνομες και τιμωρούνται αυστηρότατα από το Σύνταγμα και τους νόμους όλων των χωρών του κόσμου.
Μία γενική παρατήρηση σχετική με όσα περιγράφηκαν παραπάνω είναι ότι εν όψει της μέχρι τώρα επιδειχθείσης αδυναμίας των πολιτικών ηγεσιών να αντιμετωπίσουν αυτή την πρωτόγνωρη μορφή απειλής, άρχισε να κινητοποιείται η παγκόσμια κοινή γνώμη, η οποία ασκεί ήδη έντονες πιέσεις στις κυβερνήσεις, ενώ στην ίδια κατεύθυνση εργάζονται και οι υπηρεσίας πληροφοριών και ασφαλείας όλων των χωρών.
Στην χώρα μας, τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, με την πολιτική ηγεσία των τελευταίων 20 και πλέον ετών να παραμένει σε πλήρη άγνοια για ένα θέμα αυτής της σοβαρότητας για την ασφάλεια της χώρας, την Αριστερά να υποστηρίζει αναφανδόν τους λαθρομετανάστες, η πλειοψηφία των οποίων είναι μουσουλμάνοι, την ΕΥΠ και λιγότερο την Κρατική Ασφάλεια να ασχολούνται με το θέμα μόνο σε επίπεδο της ισλαμικής τρομοκρατίας, αγνοώντας ότι ο κίνδυνος έρχεται από αλλού.
Το μόνο παρήγορο στοιχείο εν προκειμένω, είναι η ευαισθητοποίηση μεγάλης μερίδας του κόσμου που ξεκίνησε με το πρόβλημα της εγκληματικότητας των λαθρομεταναστών και -περνώντας από διάφορες φάσεις- κλιμακώνεται με αφορμή την εξωπραγματική απόφαση για ανέγερση ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα, τις πραγματικές συνέπειες της οποίας αγνοούν, παρά τις δυσμενέστατες εμπειρίες άλλων κρατών.
Με τις εμπειρίες αυτές και την κατάσταση στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ εκ της μέχρι τώρα επιδειχθείσης πολιτικής της ανεκτικότητας αλλά και την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση στην Ελλάδα εκ της ισλαμικής διεισδύσεως και κυρίως την διείσδυση του κινήματος του Τούρκου Φ. Γκιουλέν, ο οποίος ακολουθεί τις ίδιες ακριβώς τακτικές της Μ.Α. (σε βαθμό που να δημιουργείται η εντύπωση ότι έχει αναλάβει εργολαβικώς την διείσδυση του Ισλάμ στην χώρας μας), θα ασχοληθούμε σε άλλο τεύχος των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ.
Αυτό που είναι λυπηρό, για την πάντα εθνικώς ευαίσθητη Εκκλησία είναι ότι μόλις τελευταία άρχισε να ασχολείται με το θέμα, παρά το γεγονός ότι τόσο οι ισλαμιστές όσο και το κίνημα Γκιουλέν προβαίνουν στον απαγορευμένο από το Σύνταγμα προσηλυτισμό Ελλήνων πολιτών.
Μία άλλη παρατήρηση που έχει να κάνει με τις ευέλικτες τακτικές των ισλαμιστών σε περίπτωση που οι γενικές εντυπώσεις και το κλίμα από τις αγριότητες των ομοδόξων τους στην Συρία, στην Λιβύη, στην Σομαλία, στην Τυνησία και αλλού, είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχουν περάσει στην κλασική τακτική του περιορισμού της κινητικότητάς τους….
«Eίμαι πραγματικά μπερδεμένος το ότι τόσοι πολλοί από τους φίλους μου είναι ενάντια στο κτίσιμο ενός άλλου τζαμιού στο Τορόντο.
Νομίζω ότι στόχος του κάθε πολίτη θα πρέπει να είναι η ανεκτικότητα
ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων. Έτσι, θα πρέπει να επιτραπεί το
κτίσιμο ενός τζαμιού προκειμένου να δείξουμε την ανεκτικότητα μας.
Tελικά φαίνεται ότι η χώρα δεν χρειάστηκε καν να πολεμήσει για να ηττηθεί από την Τουρκία.
