Μὴ ἀπελπίζεσαι

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

  Μά εἶναι νά μή ἀπελπιστεῖς μπροστά στήν τόση δυστυχία καί τόν κατατρεγμό τῶν γεγονότων; λένε πολλοί συνάνθρωποί μας. Ἡ ζωή μας, προπάντων τά τελευταῖα χρόνια, κατάντησε κόλαση. Τά λεφτά, ὄχι μόνο λιγοστεύουν, ἀλλά στέρεψαν.Οἱ τσέπες εἶναι ἄδειες. Τά στομάχια διαμαρτύρονται. Οἱ ἄνθρωποι πεινᾶνε, κλαῖνε. Ἡ ἀνέχεια καί ἡ στέρηση εἶναι ἀδυσώπητη. Παιδιά καί γέροντες ψάχνουν στά μπάζα τῶν σκουπιδιῶν, μήπως καί ἀνακαλύψουν κάποια ὑπολείμματα - ἀποφάγια - σάν ἐκεῖνα πού βλέπαμε ἤ ἀκούγαμε γιά τούς περιφρονημένους τῆς Ἀφρικῆς. Ἡ Ἐκκλησία —ὁ μόνος σχεδόν τροφοδότης τοῦ πένητα ἑλληνικοῦ λαοῦ— ἀντί εὐχαριστίες καί εὐγνωμοσύνη, ἀντιμετωπίζει περιφρόνηση καί κατηγορία καί, ἀπό κάποιους, τό μῖσος τους... Οἱ γνωστοί γιά τήν ἀθεΐα τους! 

  Ἡ Ἐκκλησία, ὡστόσο, ἐπιτελεῖ τό χρέος τῆς ἀγάπης πού πρωτοδίδαξε στήν ἀνθρωπότητα ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἐκεῖνος μίλησε γιά σταυρό καί δοκιμασίες, ἀλλά μᾶς δίδαξε καί τήν ἐλπίδα στήν ἀγάπη καί τήν ἀγαθή πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Μᾶς δίδαξε στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία Του, ὅτι ἐάν ὁ Θεός φροντίζει γιά τά πουλιά καί τά ταπεινά λουλούδια,"οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;... "Οἶδε γάρ ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρήζετε τούτων ἁπάντων" (Ματθ. ΣΤ΄ 26, 32).     Μή ἀπελπίζεσαι, ἀδελφέ μου. Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἀδελφή τῆς ἀγχόνης καί τῆς αὐτοκτονίας. Ὑποκινητής καί συνήγορος τῆς αὐτοκτονίας εἶναι πάντοτε ὁ Διάβολος, πού σκοτώνει καί σῶμα καί ψυχή. 

 "Ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει" (Ρωμ. Ε´ 5). Οὔτε ντροπιάζει, οὔτε διαψεύδει κανένα. Ὁ μέγας Παῦλος τήν παρομοιάζει μέ "ἄγκυρα" πού διασώζει τό πλοῖο ἀπ᾽ τά φοβερά κύμματα τῆς θάλασσας. 

  Ἡ ἀπελπισία εἶναι προπάντων, τό ἐπικίνδυνο παιγνίδι τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Διάβολος, ἀφοῦ ὑποκινήσει στήν πράξη μέ τό δόλωμα τῆς ἁμαρτίας, μετά τήν πράξη, ἐπιστρατεύει τό ἰσχυρό του ὅπλο τῆς ἀπελπισίας. Ὁ ἱερός Χυσόστομος, γνωρίζοντας τή δύναμη τῆς αἰσιοδοξίας καί τῆς ἀπελπισίας, διδάσκει: "Μή σφόδρα θαρρεῖν, μηδ᾽ ἀπελπίζειν". Οὔτε πολύ νά θαρρεύεσαι στόν ἑαυτό σου, ἀλλ᾽ οὔτε ν᾽ ἀπελπίζεσαι. Ὁ ἴδιος, ὡς πρός τήν ἁμαρτία, συμβουλεύει: "Μή ἀπογινώσκωμεν ἐν τοῖς ἁμαρτήμασι, μηδέ ἀπαγορεύωμεν". Δηλαδή, νά μή ἀπελπιζόμαστε γιά τ ἁμαρτήματα πού διαπράξαμε, ἀλλ᾽ οὔτε ν᾽ ἀποκάμνουμε καί νά πέφτουμε στήν κατάθλιψη. Καί προσθέτει: "Αἰσχύνου μέν ἐπί τοῖς ἁμαρτήμασι, μή ἀπογίνωσκε δέ". Νά ντρέπεσαι, βέβαια, γιά τ' ἁμαρτήματα στά ὁποῖα ἔπεσες, ἀλλά νά μή ἀπελπίζεσαι. Ἡ ἀπελπισία εἶναι τοῦ Διαβόλου, ἐνῶ ἡ "κατά Θεόν" λύπη καί ντροπή, εἶναι τοῦ Θεοῦ πρός μετάνοια. Καί ἡ μετάνοια, εἶναι ἡ χαρά καί ἡ ἀσφάλεια τῆς σωτηρίας.

  Ἀδελφέ μου, μή ἀπελπίζεσαι ποτέ. "Οὐ τό πεσεῖν χαλεπόν, ἀλλά τό κεῖσθαι καί μή ἀνίστασθαι" (Χρυσόστομος). Ἡ ἐλπίδα μας στόν Κύριο. 

Ορθόδοξος Τύπος ,Αριθ Φύλλου 2030,11 IOYΛIOY 2014

πηγή

Ἡ γκρίνια εἰς τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων

Ἡ  γκρίνια εἰς τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων

  Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Πολύ συχνά καί γιά πολλούς ἀνθρώπους, ἡ γκρίνια δέν εἶναι μονάχα μιά ἰδιορρυθμία ἤ ἰδιοπροσωπία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἀλλ᾽ εἶναι μιά νοσηρή κατάσταση, μέ ἐπικίνδυνες συνέπειες στίς διαπροσωπικές καί διανθρώπινες σχέσεις.
Εἶναι ψυχολογικό συναίσθημα, πού δέν κρύβεται. Ὁ γκρινιάρης ἤ γογγυστής καί μεμψίμοιρος - ὅπως τόν ὀνομάζει ἡ Ἁγία Γραφή - δέν κρατάει μέσα του τίς ἐσωτερικές ἀντιδράσεις, γιά ὅποιοδήποτε ζήτημα, ἀλλά καί τίς ἐξωτερικεύει κάποτε, ἔντονα καί ἐπαναστατικά.
Μετά τήν Πεντηκοστή, ὅταν οἱ χριστιανοί ἄρχισαν νά πληθαίνουν, "ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν" (Πράξ. ΣΤ´ 1).
Οἱ Ἑβραῖοι πού μιλοῦσαν ἑλληνικά, παραπονέθηκαν στούς ὑπεύθυνους τῆς διακονίας τῶν κοινῶν τραπεζιῶν ὅτι δέν κοίταζαν τίς δικές τους χῆρες. Στίς διαπροσωπικές σχέσεις, τά παράπονα καί οἱ μεμψιμοιρίες εἶναι συχνές καί πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις.
Οἱ γογγυσμοί αὐτοί καί οἱ γκρίνιες καί τά παράπονα, ὅταν δέν προηγεῖται αὐτογνωσία καί αὐτοσυγκράτηση, πολύ εὔκολα καί γρήγορα ξεσποῦν σέ καταιγίδες καί ἀστραπόβροντα. Καί ὄχι μόνο. Ὅταν ὁ γογγυσμός ἔχει γιά στόχο τόν ἴδιο τό Θεό, τότε κανένας δέ μπορεῖ νά κατασιγάσει τήν ὀργή Του, γιατί ὁ γογγυσμός τοῦτος, εἶναι βλασφημία καί ἀχαριστία.
Παράδειγμα, οἱ Ἑβραῖοι. Φεύγοντας ἀπό τήν Αἴγυπτο, τά ῾βαλαν μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἀαρών. Σάν τυφλωμένοι καί ἀναίσθητοι, ρωτοῦσαν εἰρωνικά καί χλευαστικά: «Ἱνατί ἀνηγάγετε τήν συναγωγήν Κυρίου εἰς τήν ἔρημον ταύτην ἀποκτεῖναι ἡμᾶς;» (Ἀριθμ. Κ´ 4). Κι αὐτό γινόταν γιά 40 χρόνια. Ὁ Μωϋσῆς τούς ἔδωσε τήν καλύτερη ἀπάντηση: «Οὐ γάρ καθ᾽ ἡμῶν ἐστιν ὁ γογγυσμός ὑμῶν, ἀλλ᾽ ἢ κατά τοῦ Θεοῦ» (Ἔξοδ. ΙΣΤ´ 8). Ὁ γογγυσμός σας δέ στρεφόταν σέ μᾶς, γιατί ὄργανα τοῦ Θεοῦ εἴμαστε. Στρεφόταν ἐνάντια στόν ἴδιο τό Θεό.
 Συχνά καί οἱ ἀπόστολοι συμ- βουλεύουν τούς χριστιανούς νά ἀποβάλλουν τούς γογγυσμούς καί τίς μεμψιμοιρίες καί ὅ,τι παράπονα ἔχουν μέ τούς συνανθρώπους τους, γιά νά μή προκληθοῦν χειρότερα κακά. Καί ἄν στερεῖστε κάποια ἀγαθά, καί ἄν περνᾶτε οἰκονομικές κρίσεις, ν᾽ ἀγαπᾶτε τή λιτότητα "ἀρκούμενοι τοῖς παροῦσι", καί "πάντα ποιεῖτε χωρίς γογγυσμῶν καί διαλογισμῶν" (Φιλιπ. Β´ 14). Οἱ συνεχεῖς μάλιστα μεμψιμοιρίες καί γκρίνιες καί τά παράπονα, ἀποδεικνύουν ἀπιστία, ἀχαριστία καί ἀσέβεια πρός τό Θεό.
Ὁ ἀδελφόθεος Ἰούδας, μεταξύ ἄλλων, χαρακτηρίζει τούς ἁμαρτωλούς "γογγυστάς, μεμψιμοίρους, πορευομένους κατά τάς ἐπιθυμίας αὐτῶν" (Ἰούδ. 16). Ὁ ἀληθινός καί πιστός χριστιανός προσπαθεῖ καί ἀγωνίζεται νά παραμένει εἰρηνικός πρός ὅλους.
Δέ γογγύζει,δέν παραπονιέται, δέ γκρινιάζει καί δέ μεμψιμοιρίζει σέ ὅποια στιγμή καί ὅποια περίσταση. Ἡ καλύτερη ἄμυνα εἶναι ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν".

   Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1998, 15 Νοεμβρίου 2013

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδης, Πόλεμος δίχως ανακωχή

Πόλεμος δίχως ἀνακωχή

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Οἱ πόλεμοι, πού διεξάγονται ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, εἶναι ὁ πικρότατος καρπός τῆς πρώτης ἁμαρτίας. Ὁ διάβολος γιά πάντα, διψάει γιά αἷμα. Καί τά κατάφερε ἀπ᾽ τήν πρώτη κιόλας γενιά τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ὁ ἕνας ἀδελφός ἀπ᾽ τά παιδιά τους, ὁ Κάϊν, νά σκοτώσει τόν ἄλλο, τόν Ἄβελ. Ἀδελφοκτονία ἀπ᾽ τήν πρώτη στιγμή τῆς δημιουργίας. Πόλεμος ἀδελφοῦ ἐναντίον ἀδελφοῦ! Ἀφαίρεση ἀνθρώπινης ζωῆς. Φόνος!

Μέ τήν παρακοή καί τή πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ἡ ἁμαρτία πιά, μετά τό προπατορικό ἁμάρτημα, μεταδίδεται ἀπό γενιά σέ γενιά, κι ἀπό ἄνθρωπο σέ ἄνθρωπο. "’Iδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου" (Ψαλμ. 50, 7).

Ἡ ἁμαρτία εἶναι κληρονομική. Μέσα στόν ἄνθρωπο διεξάγεται πόλεμος. Ἕνας πόλεμος ἀκήρυκτος, σκληρός, στυγερός, μέ χίλιες μορφές.
Ἕνας πόλεμος, δίχως ποτέ ἀνακωχή. Ὁ ἐχθρός κάμνει τίς ἐπιθέσεις του χωρίς νά σέ περιμένει.Ἀπρόοπτα καί αἰφνιδιαστικά, ἀρχίζοντας ἀπ᾽ τούς λογισμούς καί προχωρώντας στίς πιό ἀφάνταστες φανταστικές εἰκόνες.

 Ὁ ἀόρατος καί σφοδρότατος ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου, ὁ παγκάκιστος καί πονηρότατος σατανᾶς, παγιδεύει μέ τέτοιους καί τόσους τρόπους τά θύματά του, γιά νά ἐπιδείξει τή δύναμή του. Ἀλλ᾽ "οὐ γάρ αὐτοῦ τά νοήματα ἀγνοοῦμεν" (Β´ Κορ. Β´ 11).

Ξέρουμε καλά καί δέν ἀγνοοῦμε τά τεχνάσματα καί τίς δόλιες μεθόδους τοῦ σατανᾶ. Εἶναι μέν ἀπατεώνας μέ δύναμη καί ἰσχύ, ἀλλ᾽ ἡ δύναμη καί ἡ ἐλευθερία του δέν εἶναι ἀπεριόριστη. Ἄν ὁ Θεός τόν ἄφηνε ἐλεύθερο, "πάντας ἄν ἠφάνισε", λέγει ὁ Ἅγιος Μακάριος. Μόνο τότε θά μᾶς ἐξαφάνιζε, ἄν τόν ἄφηνε ὁλότελα ἐλεύθερο. Οἱ δολιότητές του εἶναι, βέβαια, χίλιες - μύριες καί ἀφάνταστες, ἀλλά πάντα ὑπὸ περιορισμό. Ὁ δικός μας πνευματικός πόλεμος, λόγῳ τῆς δολιότητας τοῦ ἐχθροῦ —κι ὅταν λέμε ἐχθρό, ἐννοοῦμε τ᾽ ἀναρίθμητα δαιμόνια—δέν ἔχει ἀνακωχή, γι᾽ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο: Ὅτι, δέ ξέρει τί σημαίνει ὕπνος! Δέν κοιμᾶται ποτέ. Παραμένει ἄϋπνος, ἐνῶ ἐμεῖς, μιά μόνο νύχτα νά ᾽χουμε ἀϋπνία, ὅλη τή μέρα νιώθουμε ζαλισμένοι! Δέν ἐννοῶ, βέβαια, τήν ἀϋπνία τοῦ σώματος, ἀλλά τῆς ψυχῆς.

Ὁ Κύριος εἶπε: "Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν. Τό μέν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δέ σάρξ ἀσθενής" (Ματθ. ΚΣΤ΄ 41). Σκληρός ὁ πνευματικός μας πόλεμος. " Ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις" ( Ἐφ. Στ΄ 12).

Ἡ μάχη εἶναι δική μας. Ἡ νίκη εἶναι τοῦ Θεοῦ. Μέ τούς πειρασμούς τῆς ζωῆς, τοῦ πνεύματος καί τῆς σάρκας, πάλαιψαν καί θά παλεύουν γιά πάντα, ὅλοι. Καί οἱ ἁγιώτεροι τῶν ἁγίων, "κατά σκοπόν διώκοντες ἐπί τό βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" (Φιλιπ. Γ´ 14).

Ορθόδοξος Τύπος,19/07/2013

πηγή

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδης, Φίλοι του Χριστού

Φίλοι τοῦ Χριστοῦ

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἀπ᾽ τ᾽ ἀρχαῖα τά χρόνια ἡ λέξη «φίλος», ἀσκοῦσε στούς ἀνθρώπους—προπάντων στούς νέους—μιά ἰδιαίτερη σημασία καί γοητεία. Ἀλλ᾽ ὄχι μόνο τότε!Καί σήμερα καί πάντοτε, οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ἰδιαίτερη τιμή καί καύχηση, νά εἶναι φίλοι μέ τόν τάδε ἤ τόν τάδε!… ἀνεξάρτητα ἐάν τηροῦν τούς ὅρους καί τίς προϋποθέσεις τῆς ἀληθινῆς φιλίας.

Οἱ πιό ματαιόδοξοι μάλιστα, δίνουν μεγαλύτερη σημασία στούς τίτλους ἤ τήν κοινωνική θέση τοῦ φίλου τους —ἄν ἔχει πολλά λεφτὰ ἤ ἄν κατέχει κάποια ἀνώτερη κοινωνική θέση… ὥστε νά ὑψηλοφρονοῦν οἱ ματαιόδοξοι! Στό Χριστιανισμό δέν ὑπάρχουν ψεύτικες ἤ ὑποκριτικές φιλίες. Κι ἄν ὑπάρχουν τέτοιου εἴδους φιλίες, δέν εἶναι ἀληθινές, χριστιανικές φιλίες. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς, εἶχε φίλους, ὅπως τό Λάζαρο καί τούς μαθητές Του. Ἀλλά καί ὁ Λάζαρος καί οἱ Ἀπόστολοι, ἀντίθετα, εἶχαν γιά φίλο τους — ἀσφαλῶς καί Διδάσκαλό τους— τόν Ἰησοῦ.

Λίγο πρίν το Πάθος, τούς μίλησε γιά τήν ἀγάπη καί τή φιλία. Ἀφοῦ πρῶτα, τούς δίδαξε καί τούς εἶπε: «Αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς», ἀμέσως μετά τούς δήλωσε τήν ἀξία τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία φτάνει μέχρι τή θυσία, λέγοντας ὅτι: «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ».
Καί τέλος, τούς ἀποκαλεῖ φίλους: «Ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν. Ὑμᾶς δέ εἴρηκα φίλους ὅτι..» ( Ἰω. ΙΕ΄12-15). Πόσο μεγάλη τιμή γιά τούς Ἀποστόλους, νἄχουνε «Φίλο» τους τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, τό Θεάνθρωπο!

Τόν ἴδιο τό Θεό! Οἱ Ἀπόστολοι ὡστόσο μᾶς ἐκπροσωποῦν ὅλους. Τό ᾽χουμε ἆραγε, συνειδητοποιήσει ὅτι ὅλοι μας ἔχουμε «Φίλο» μας τόν Κύριο;Καί τό σημαντικότερο, εἴμαστε ἄξιοι γιά τέτοια τιμή; Ἐάν εἴχαμε φίλο κάποιο βασιλιά ἤ πρόεδρο Δημοκρατίας ἤ ἔστω ἕνα διάσημο ἐπιστήμονα νομπελίστα, πόσο ξεχωριστή θά νιώθαμε τήν τιμή! Καί ὅμως μᾶς διαφεύγει ἡ μέγιστη καί ἀνυπέρβλητη αὐτή τιμή! Πόσο ὄμορφα καί ταπεινά ἦσαν τά λόγια τοῦ Προδρόμου στούς μαθητές, γιά τή μεσσιανικότητα τοῦ Χριστοῦ! Χρησιμοποιεῖ γιά παράδειγμα ἀγάπης καί φιλίας, τή χαρά πού αἰσθάνεται ὁ κουμπάρος ὅταν κάθεται πλάϊ στό γαμπρό κι ἀκούει τή φωνή του! Ἰδού ὁ στίχος: « Ὁ ἔχων τήν νύμφην νυμφίος ἐστίν.

Ὁ δέ φίλος τοῦ νυμφίου, ὁ ἑστηκώς καί ἀκούων αὐτοῦ, χαρᾷ χαίρει διά τήν φωνήν τοῦ νυμφίου. Αὕτη οὖν ἡ χαρά ἡ ἐμή πεπλήρωται. Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι» ( Ἰω. Γ΄29-30). Ὁ Χριστός καί Κύριός μας, εἶναι ὁ «κάλλει ὡραῖος». Εἶναι ὁ Φίλος τῶν φίλων καί ὁ «ἐκλελοχισμένος ἀπό μυριάδων» (Ἆσμα ἀσμάτων Ε΄10). Εἶναι ὁ γλυκύτατος Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας καί κάθε ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Ἡ φιλία Του εἶναι ἀσύγκριτη καί μοναδική. Ὦ, Πανάγιε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σ᾽ εὐχαριστοῦμε, γιατί εἶσαι γιά μᾶς τό πᾶν. Καί Νυμφίος καί Φίλος καί ἡ ἄπειρη ὡραιότητα.

Ορθόδοξος Τύπος, 5/07/2013

Μιχαὴλ Μιχαηλίδης Οι τρεις θρασύτατοι πειρασμοί.

Οἱ τρεῖς θρασύτατοι πειρασμοί

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Κατά τήν ἁγιοπατερική καί νηπτική διδασκαλία, τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα εἶναι: 1. γαστριμαργία, 2. πορνεία, 3. φιλαργυρία, 4. ἀκηδία, 5. ὀργή, 6. κενοδοξία, καί 7. φθόνος (βλπ. Παν. Τρεμπέλα "Δογματική", τόμ. Β´ σελ. 300-13).

Εἰδικότερα, στήν κοινωνική καί καθημερινή ζωή, τρεῖς εἶναι οἱ θρασύτατοι πειρασμοί, πού σάν μολυσματικές ἐπιδημίες ὁδηγοῦν ἀσφαλέστερα στήν ἀμετανοησία καί τόν πνευματικό θάνατο: Ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία, καί ἡ φιλαργυρία. Ἡ ἀγάπη καί προσκόλληση σ᾽ ὅλες τίς σαρκικές ἡδονές (πλήν τοῦ νόμιμου Γάμου), ἡ σφοδρότατη γοητεία καί ἐπιθυμία τῆς δόξας, καί ἡ ἄκρα ἀγάπη τῶν ἀργυρίων (τῶν χρημάτων καί τοῦ πλούτου).
Ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι σπαρμένη ἀπό μύριους πειρασμούς. Κάθε βῆμα καί πειρασμός. Κάθε λεπτό καί παρανομία. Κάθε λογισμός καί τῆς ψυχῆς δυσωδία. Τ’ ἁμαρτήματα εἶναι τόσα πολλά, ὥστε οὔτε ἀριθμοῦνται οὔτε ταξινομοῦνται. 

Τονίζεται μονάχα ἡ σοβαρότητα ἑπτά ἁμαρτημάτων, τά ὁποῖα χαρακτηρίζονται "θανάσιμα", ὄχι πώς δέ συγχωροῦνται, ἀλλά γιατί, ἄν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, μποροῦν νά ὁδηγήσουν στή σκλήρυνση καί ἀμετανοησία, δηλαδή, τόν πνευματικό θάνατο.

1. Φιληδονία. Οἱ πάντες τό ἀκοῦν, τό βλέπουν καί τ᾽ ὁμολογοῦν: Γίναμε Σόδομα καί Γόμορρα. Ἡ ἐκπόρνευση τῆς ἀνθρωπότητας μέ τίς πιό ἀηδιαστικές ἐκφράσεις καί ἐκδηλώσεις της, προπάντων μέ τήν ἀρσενοκοιτία (ἤ σοδομία ἤ ὁμοφυλοφιλία...), καί τή γελοιποίηση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου μέ τόν ψευδεπίγραφο "γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων", ὑβρίζεται καί βλασφημεῖται ὁ Θεός καί ὁ Νόμος Του. Οἱ Σοδομίτες τότε, μικροί καί μεγάλοι, καί γέροντες σ᾽ ἕνα συλλαλητήριο, γιά ν᾽ ἀτιμάσουν δυό ξένους! «Ἄφατος τῆς παρανομίας ἡ ὑπερβολή», θά πεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος....

2. Φιλοδοξία. Ὁ πειρασμός τῆς δόξας ἔχει μιά ἰδιαίτερη γοητεία. Μέ τοῦτο τόν πειρασμό χτύπησε ὁ διάβολος καί τόν ἴδιο τό Χριστό, ὅταν τόν ἀνέβασε σέ ψηλό βουνό καί τοῦ ἔδειξε "πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν", λέγοντάς Του: "Ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι" (Ματθ. δ´ 8-9).

Ὁ Κύριος, βέβαια ἔχει τήν ἄπειρη δόξα τῆς θεότητας καί δέ χρειαζόταν τοῦ διαβόλου τή ψεύτικη δόξα! Πόση ὅμως γοητεία, ἀσκεῖ στούς ἀνθρώπους, τούτη ἡ κοσμική δόξα!Πρέπει, ὡστόσο, νά γνωρίζουν, ὅτι "ἑαυτόν ὁ φιλῶν, τόν Θεόν ἀγαπᾶν οὐ δύναται". Ὁ δέ Πασκάλ ἔχει πεῖ πώς, "ἡ πιό μεγάλη... μικροπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ἐπιδίωξη τῆς δόξας".

3. Φιλαργυρία. Κανένα ἀνθρώπινο τύπο δέν ἔχουν ἐλέγξει καί διακωμωδήσει οἱ σοφοί τοῦ κόσμου, ὅπως τό φιλάργυρο. Τόν πιό ἐπιτυχημένο χαρακτηρισμό τόν ἔχει δώσει ὁ Σοφοκλῆς. Τό μεταφέρω στήν ἁπλοελληνική: «Δέν εἶναι ἀπό τοῦτο τό χρῆμα πιό φοβερό ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Τοῦτο καί πόλεις πολιορκεῖ, ἀνθρώπους ξεσπιτώνει. Τοῦτο, ἀλλάζει τά μυαλά τῶν σοφῶν καί ἐνάρετων καί τούς ὁδηγεῖ στά πιό αἰσχρά ἔργα».
Ορθόδοξος Τύπος, 21/06/2013

πηγή