Ο πάσχων άνθρωπος

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Ο πάσχων άνθρωπος

Ο πάσχων άνθρωπος , στη μακρόχρονη πορεία του , απέτυχε να θεραπεύσει με το μυαλό , τα δεινά που τον μαστίζουν. Το ίδιο το μυαλό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.. Η γνώση κάνει τον άνθρωπο υπερήφανο, αλαζονικό, μοναχικό. Φτώχεια, αρρώστιες, πόλεμοι, πυρηνική απειλή, δεν εξαλείφονται με περισσότερο μυαλό, αλλά με περισσότερη αγάπη.
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, το περιστατικό αυτό από τη ζωή του Ιησού στο ναό. γιατί είναι και μια παραβολή για το θέμα που γράφουμε. Οι ευαγγελιστές αναφέρουν τη θεραπεία των τυφλών και των χωλών που προσήλθαν στο ναό, όταν ο Ιησούς έδιωξε από αυτόν τους πωλητές και τους αγοραστές που υπήρχαν εκεί.. Η θεραπεία ακολουθεί τον εξαγνισμό του ναού. Παραθέτουμε τη σχετική περικοπή από το ευαγγέλιο του Ματθαίου.
«Τω καιρώ εκείνω εισήλθεν ο Ιησούς εις το Ιερόν του Θεού και εξέβαλε πάντας τους πωλούντας και αγοράζοντας εν τω Ιερώ, και τας τραπέζας των κολλυβιστών κατέστρεψε και τας καθέδρας των πωλούντων τας περιστεράς. Και λέγει αυτοίς. Γέγραπται. Ο οίκος μου, οίκος προσευχής κληθήσεται. Υμείς δε αυτόν εποιήσατε σπήλαιον ληστών. Και προσήλθον αυτώ τυφλοί και χωλοί, εν τω Ιερώ και εθεράπευσεν αυτούς.
(Ο Ιησούς εισήλθε στο Ιερό του Θεού και έδιωξε όλους αυτούς που πουλούσαν και αγόραζαν στο χώρο του ναού, και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τα καθίσματα αυτών που πουλούσαν περιστέρια. Και τους είπε: Η Γραφή λέει: Ο οίκος μου πρέπει να είναι οίκος προσευχής εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών. Και προσήλθαν τυφλοί και χωλοί και τους θεράπευσε.)
Το περιστατικό αυτό διδάσκει ότι ο Ιησούς. θεραπεύει αφού εξαγνίσουμε την καρδιά μας από το πάθος της ιδιοτέλειας. Ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι ναός του Θεού. Ότι οι ιδιοτελείς σκέψεις στην καρδιά, διώχνουν από αυτήν τη αναζωογονητική χάρη του Θεού. Ότι η καρδιά δεν είναι ο τόπος για ιδιοτελείς σκέψεις, όπως ο ναός δεν είναι ο τόπος για τις συναλλαγές
« Αιτία όλων των προσωπικών και κοινωνικών νοσημάτων είναι η αναζητούσα την ευδαιμονία ιδιοτέλεια» , δηλαδή η συμπεριφορά που αποβλέπει στο ατομικό μόνο συμφέρον ή όφελος, μ΄ ένα τρόπο που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.
Μια τέτοια ιδιοτελή συμπεριφορά περιγράφει το παρακάτω ανέκδοτο:. Ένας νέος ανέβαλε συνεχώς το γάμο του, βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες, στην πραγματικότητα όμως ανέβαλε το γάμο για να του δώσουν , την αγελάδα που του είχαν τάξει. Μια μέρα ο πεθερός, μετά από μια νέα αναβολή του γάμου , οδηγεί τον νέο στο σταύλο κι αφού ρίχνει στην αγελάδα το νυφικό πέπλο, του λέει: «Έλα, πάρ’ την.Αγελάδα θέλεις, δεν θέλεις νύφη.» Όταν η ιδιοτέλεια μπαίνει στην καρδιά, ο άνθρωπος γίνεται δούλος των πραγμάτων. Η ταύτιση του κτιστού και του Ακτίστου, είναι αρρώστια, η λεγόμενη «νόσος της θρησκείας.»
Ο Καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης στην Δογματική του γράφει: « Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της . Το κλειδί δια την κατανόησιν της μεταβολής της Ορθοδόξου Καθολικής Παραδόσεως από παρανόμου εις νόμιμον θρησκείαν και κατόπιν εις επίσημον Εκκλησίαν, έγκειται εις το γεγονός, ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διεπίστωσε ότι δεν είχε απέναντί της απλώς μίαν επί πλέον μορφήν θρησκείας ή φιλοσοφίας, αλλά μίαν καλώς οργανωμένην Εταιρείαν Νευρολογικών Κλινικών, αι οποίαι εθεράπευον την νόσον της θρησκείας και την αναζητούσαν την ευδαιμονίαν ασθένειαν της ανθρωπότητος και έτσι παρήγον φυσιολογικούς πολίτας με ανιδιοτελή αγάπην, αφιερωμένους εις την ριζικήν θεραπείαν των προσωπικών τους και των κοινωνικών νοσημάτων. Η σχέσις που ανεπτύχθη μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, ήτο ακριβώς αντίστοιχος προς την σχέσιν μεταξύ Κράτους και συγχρόνου Ιατρικής».

ΠΗΓΗ

ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Ιωάν.8,12)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατείτε" (Απόστολος Παύλος)
Πώς τα πάμε με το φως; Χαιρόμαστε όταν γνωρίζουμε τον εαυτό μας ή λυπούμαστε. Αγαπάμε τον εαυτό μας και χαιρόμαστε να είμαστε μαζί του ή δεν τον αγαπάμε και δεν υποφέρουμε ούτε στιγμή να είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας;

Ο Χριστός πάντως μας αγαπάει όπως είμαστε. Θεωρεί δεδομένο ότι αγαπάμε κι εμείς τον εαυτό μας όπως είναι. Αγαπάτε τον πλησίον σας, όπως τον εαυτό σας, λέει.

Μερικοί νομίζουν ότι ο Θεός θυμώνει μαζί μας. Δεν θυμώνει ο Θεός μαζί μας. Εμείς είμαστε θυμωμένοι με τον εαυτό μας. Ίσως να μην τον αγαπάμε όπως είναι. Αυτή η αγάπη του εαυτού είναι μάλλον αποδοχή του εαυτού μας. Ο θυμός είναι απόρριψη. Δεν φτάνει που νιώθουμε συχνά την απόρριψη των άλλων, απορρίπτουμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Γι' αυτό νιώθουμε καλά να επαναλαμβάνουμε μέσα μας αυτά τα λόγια:
Αγαπώ τον εαυτό μου ό,τι κι αν κάνει, επειδή το κάνει.. 
Αγαπώ τον εαυτό μου ό,τι κι αν σκέφτεται, επειδή το σκέφτεται.

Μερικοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε καλούς που χρειάζονται αγάπη και σε κακούς που χρειάζονται εχθρότητα. Ο κόσμος δεν διακρίνεται σε καλούς και σε κακούς, αλλά σε θεραπευμένους και σ' αυτούς που χρειάζονται θεραπεία. Κι η καλύτερη θεραπεία είναι η αποδοχή, η αγάπη.

Αν λοιπόν ο εαυτός μας χρειάζεται θεραπεία, θα τον ωφελήσει ν΄ ακούει, ότι τον αγαπάμε όπως είναι , δηλαδή με ό,τι κάνει και με ό,τι σκέφτεται. Ώσπου να φτάσουμε έως τη γνώση και την αποδοχή του εαυτού μας, ένα είναι σίγουρο και να μην το ξεχνάμε ότι ο Ιησούς μας αγαπάει και μας δέχεται όπως είμαστε.

Ο Κύριος μας παροτρύνει να γνωρίσουμε την αλήθεια κι η αλήθεια θα μας ελευθερώσει. Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή, λέει. 
Ο ακολουθών εμοί δεν θα είναι χαμένος στο σκοτάδι.

το   είδαμε εδώ

Η ψυχή και τα πάθη

 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;
Ματθ. 16,26
      Τις προάλλες πήγα στον παθολόγο και του έδειξα κάποιο κοκκίνισμα στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου Σύμφωνα με τη δική μου "διάγνωση", προφανώς είχε ανεβεί το ουρικό οξύ. Κοίταξε να μη μου το σωματοποιήσεις, είπε ο γιατρός. Τι θα πει «σωματοποιώ»; Δεν ήξερα παρόλο που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό ακριβώς κάνω ,με κάθε τι που φοβάμαι ή επιθυμώ. Σύμφωνα με την Διδασκαλία της Εκκλησίας έτσι μετατρέπουμε την ανιδιοτελή αγάπη σε ιδιοτέλεια, που είναι αρρώστια της ψυχής και που μόνο η Ορθοδοξία, ως ιατρική επιστήμη, μπορεί να την θεραπεύσει.
      Ο γιατρός μου έδωσε ένα φάρμακο σε χάπι και μια αλοιφή για το πόδι και δεν ασχολήθηκε άλλο με την σωματοποίηση. Δεν ξέρω αν το φάρμακο ήταν αυτό που δίνουν στους κατά φαντασίαν ασθενείς, δηλαδή αλεύρι πασπαλισμένη με λίγη ζάχαρη.Ούτε εγώ ασχολήθηκα άλλο με την σωματοποίηση και την σχέση της με την ψυχή, ώσπου κατάλαβα, πώς όταν οι σκέψεις επιθυμίας ή φόβου μπαίνουν απ΄ το μυαλό στην καρδιά, σωματοποιούνται και δρουν χωρίς τον έλεγχό μας. 
      Ο λαός,όταν θέλει να μας αποτρέψει από του να σωματοποιούμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας, λέει αυτά τα λόγια: Μην βάζεις καρδιά σ΄ αυτό. Παρόμοια έννοια έχει επίσης ο στίχος του δημοτικού τραγουδιού, 
                                      από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει, 
                                      κι από τα χείλη στην καρδιά, ριζώνει και δεν βγαίνει. 
      Όταν συμβουλεύουμε κάποιον να μη βάζει καρδιά σε κάποια σκέψη φόβου ή πάθους εννοούμε ακριβώς αυτό: να μην αφήνει τις σκέψεις του φόβου και του πάθους, να μπαίνουν στην καρδιά, αλλά να τις αφήνει να είναι μόνο σκέψεις στο μυαλό. Να μην μπαίνουν στην καρδιά. Αυτό σημαίνουν τα λόγια, "μην βάζεις καρδιά σ΄ αυτό το πράγμα". 
      Ποιές είναι οι αιτίες που προκαλούν την σωματοποίηση; Ο ποιητής Καβάφης μιλάει σε κάποιο ποίημά του για την «αισθηματοποίηση» που είναι ένα άλλο όνομα για την σωματοποίηση. Βέβαια ο Καβάφης ως ηδονοθηρικός ποιητής μιλάει για την αισθηματοποίηση σ΄αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο , στην ηδονή του σώματος. 
      Γράφει, λοιπόν, κάπου ως προς την σχέση της ψυχής με το πάθος, πως η ηδονή του σώματος αισθηματοποιήθηκε ολόκληρη γι΄ αυτόν. . Ο Καβάφης ονομάζει ανδρείους αυτούς που αφήνονται στο πάθος. "Αφέθηκα και πήγα",λέει το ποίημα, αν και δεν είναι κανείς ανδρείος και ταυτόχρονα δέσμιος του πάθους; 
      Ο Θεός, στον Αδάμ και στην Εύα, δίνει μία και μοναδική Εντολή: να μην φάνε από τους καρπούς του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού. Τί σημαίνει η εντολή αυτή; Ο σκοπός της ήταν να φυλάξει το πιο πολύτιμο, την ψυχή τους. Αν δεν φύλαγαν την ψυχή τους όλα τα πράγματα θα μετατρέπονταν σε πάθη, δηλαδή σε μια σειρά ψυχικών και σωματικών ταλαιπωριών, βασάνων, περιπετειών , όπως και έγινε.
       Το αποτέλεσμα, λέει η Γραφή είναι ότι ο άνθρωπος δεν έχει τον προσανατολισμό του προς το Θεό. Γίνεται σαρκικός. Το ζωοποιό πνεύμα του Θεού, τον εγκαταλείπει. (Γένεσις 6,3). Αυτό ακριβώς διορθώνει το βάπτισμα. Το βάπτισμα είναι μια καινούρια γέννηση εκ πνεύματος και ύδατος.. Ότι ο άνθρωπος δέχεται με το βάπτισμα το Άγιο Πνεύμα και προσανατολίζεται πάλι προς το Θεό, όπως ήταν πριν από την πτώση. 
      Παλιά, στον όρκο των μαρτύρων στο δικαστήριο φαίνεται ότι θα περιεχόταν ο όρος «ορκίζομαι να είπω την αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος.» Αργότερα απαλείφθηκε η φράση «χωρίς φόβο και πάθος» και αντικαταστάθηκε από την φράση «χωρίς να προσθέσω ή να αποκρύψω τι». Έμεινε όμως να λέγεται εθιμικώς. Αν παρίσταται δικηγόρος προστίθεται από αυτόν το χωρίς φόβο και πάθος για να δείξει στο δικαστήριο ότι ο μάρτυράς του καταθέτει με επίγνωση,
      Η φράση χωρίς φόβο και πάθος, σημαίνει ότι ο μάρτυρας καταθέτει την αλήθεια ελεύθερος από το φόβο και το πάθος (επιθυμία), δηλαδή χωρίς αισθηματοποίηση ή σωματοποίηση. Πώς είναι ελεύθερος κανείς από το φόβο και το πάθος, που ζητεί η δικαιοσύνη; Εδώ πρέπει να πούμε εν συντομία, λίγα πράγματα για την ψυχή. Στην φιλοσοφία, αν και δεν φωτίζεται κανείς διαβάζοντας θεωρίες περί ψυχής επικρατούν τρεις απόψεις:.
      Κατά την θεωρία της διαρχίας η ψυχή είναι μία οντότητα, η οποία μετά το θάνατο του σώματος είναι αυθύπαρκτη. Κατά τη θεωρία του μονισμού , η ψυχή είναι ενωμένη με το σώμα, ,με το οποίο αποτελεί μία οντότητα. Ψυχή και σώμα είναι δύο όψεις του ίδιου πράγματος. Και κατά την τρίτη θεωρία του σκεπτικισμού δεν υπάρχει ψυχή, και υπάρχουν μόνο ψυχικά γεγονότα που είναι εκδηλώσεις του σώματος 
      Σύμφωνα με την Χριστιανική Διδασκαλία η λέξη ψυχή χρησιμοποιείται για να δηλώσει το πνεύμα αλλά και ολόκληρο τον άνθρωπο ως ενιαία, ζωντανή, υπόσταση.Ο Ιησούς παραδίδει το πνεύμα του, την ώρα που πεθαίνει επάνω στο σταυρό. Στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τον δεκαπενταύγουστο η Εκκλησία μας ψάλλει "Και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα". . .
      Με την προσευχή και την διαρκή μνήμη του Θεού έχουμε μέσα μας το Χριστό και δεν αφήνουμε τις σκέψεις να μπουν στην καρδιά μας. Έτσι δεν σωματοποιούμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Ίσως μπορούμε να κατανοήσουμε κάπως ,τί είναι το προπατορικό αμάρτημα.
      Το «ζανάξ» δεν σου διώχνει απ την καρδιά σου το φόβο και το πάθος, αν δεν βρεις κάποιον να σ΄αγαπήσει όπως είσαι, για να τολμήσεις κι εσύ να δεις τον εαυτό σου όπως είναι. Κι Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο Ιησούς είναι για σένα, πριν από σένα, και στο πιο φριχτό πεπρωμένο. Οι φίλοι μας και οι πλησίον είναι μακριά. 

πηγή

Το καλύτερο από μας δεν πεθαίνει ποτέ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί
Λουκάς, ιζ΄,21
Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχουν κατά σύμπτωση, ότι είναι συμπτωματικοί, όπως είναι το χρώμα των μαλλιών των γυναικών, που άλλοτε τα βάφουν μαύρα κι άλλοτε ξανθά. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η ζωή τους δεν έχει σκοπό και ότι τους έχει δοθεί κατά τύχη. Ο άνθρωπος δεν είναι γι’ αυτούς ον , δεν έχει δηλαδή κάτι που μένει, αυτό που λέμε «ουσία», αλλά είναι ένα συμβάν όπως είναι οποιοδήποτε άλλο συμβάν. Γι΄ αυτό και δεν μένει τίποτε από τον άνθρωπο. Τίποτα δεν είναι σταθερό κι η μόνη σταθερότητα είναι η διαρκής αλλαγή.

Όμως αυτό που λένε είναι μια αντίφαση, αφού δεν παύει κι η αλλαγή ακόμα να έχει σταθερότητα. Η εικόνα ενός καταρράκτη όπου το νερό πέφτει διαρκώς, ενώ η καμπύλη του μένει σταθερή, αναιρεί τον ισχυρισμό ότι τίποτα δεν μένει. Η πρόταση «τίποτα δεν μένει» είναι ατελής , και θέλει συμπλήρωση. Τίποτα δεν μένει από τα πράγματα που δεν μένουν. Φυσικά τίποτα δεν μένει από τα τυχαία, τα συμπτωματικά, τα επουσιώδη πράγματα, κι αυτό που μένει είναι η ουσία των πραγμάτων.

Αν μένει κάτι σταθερό από σένα ή από μένα, ευγενικέ αναγνώστη, αυτό δεν θα το μάθουμε διαβάζοντας δοκίμια σαν αυτό ή επιστημονικά συγγράμματα.. Αν μένει κάτι σταθερό θα το μάθουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας, ,από την «πληροφορία», που θα μας δοθεί στην κατάλληλη στιγμή ή ακόμα καλύτερα, από την γνώση που θα μας αποκαλυφθεί, όταν είμαστε έτοιμοι να την δεχθούμε.
Πότε, άραγε, είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε την γνώση για το σκοπό της ζωής μας και πώς θα είμαστε βέβαιοι ότι είναι αληθινή και δεν είναι ψευδαίσθηση ή αυταπάτη; Για τον ήρωα του Πόρφυρα του Σολωμού η γνώση του νοήματος της ζωής έρχεται σαν φως λαμπερό, τη στιγμή που βλέπει μπροστά του το θάνατο: Άστραψε φως και γνώρισε ο νιος τον εαυτό του.

Ο Κώστας Βάρναλης , λόγω του διεθνισμού της εποχής του, δεν εμβαθύνει στον στίχο αυτόν του Σολωμού. Στα Σολωμικά του γράφει κάπως υποτιμητικά για τον ήρωα του ποιήματος που μπροστά στο θάνατο, θέλει να τρέξει να πάρει μια φούχτα χώμα από την πατρίδα του, και να γυρίσει πίσω. Γιατί να γυρίσει; αναρωτιέται ο Βάρναλης. .

Ένας φίλος μου, παιδίατρος, καθησύχαζε τους γονείς των μικρών ασθενών του, που αγωνιούσαν για τα παιδιά τους, λέγοντάς τους, πως τα παιδιά έρχονται στη ζωή προικισμένα με όλα τα εφόδια να ζήσουν με πληρότητα μια μακρά και χαρούμενη ζωή. Ο άνθρωπος, λέει, το βιβλίο της Ουνέσκο, Η Τέχνη κι ο Άνθρωπος, γράφει, πω΄ς κάθε άνθρωπος γεννιέται με όλα τα χαρίσματα, ως προφήτης, ποιητής, εφευρέτης κ.α. Σύμφωνα με την Διδασκαλία της Εκκλησίας ο άνθρωπος προικίζεται απ΄ το Θεό με τα τρία αυτά χαρίσματα, του προφήτη, του ιερέα και του βασιλιά. Προφήτης για να μεταδίδει στους άλλους το λόγο του Θεού, ιερέας για να προσεύχεται για τους άλλους και βασιλιάς για να κυριαρχεί στα πάθη του.

Η ανάγκη να ζούμε με πληρότητα και όχι απλώς να φυτοζωούμε, είναι απόδειξη ότι υπάρχει σκοπός της ζωής ,αφού μόνο ο σκοπός της ζωής περιέχει όλα τα στοιχεία εκείνα για τα οποία αξίζει να τη ζεις. Τίποτα συμπτωματικό, τυχαίο, λειψό, μίζερο, δεν περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία της ζωής, για τα οποία αξίζει να ζεις.

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε την παραβολή του Ιησού, που μιλάει ακριβώς γι΄ αυτό ότι υπάρχει σκοπός της ζωής , που αξίζει πάνω από όλα τα πράγματα, για τα οποία ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει τον εαυτό του και τον σκοπό της ζωής του κοπιάζει και σπαταλάει τη ζωή του μάταια, ώσπου να πει κάποτε όπως ο Δαβίδ, εξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι της ζωής ημών 

Ο Ιησούς παρομοιάζει το σκοπό της ζωής με άνθρωπο που βρίσκει θησαυρό σ΄ ένα χωράφι και πουλάει τα πάντα κι αγοράζει το χωράφι αυτό. Αυτή είναι και η αναζήτηση του χριστιανού, ο σκοπός της ζωής του, η απόκτηση της βασιλείας του Θεού. Έχουμε το θησαυρό αυτό, τη βασιλεία του Θεού, λέει ο Απόστολος Παύλος, μέσα σε οστράκινα σκεύη. Το νόημα της εικόνας αυτής είναι ότι τα οστράκινα σκεύη φθείρονται και εξαφανίζονται, ενώ η βασιλεία του Θεού μένει. Το καλύτερο από μας, δεν πεθαίνει ποτέ.

πηγή

Ο υπεροπτικός Ευρωπαίος - Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

 φωτογραφία απο εδώ

Άκουσα έναν Γερμανό πολιτικό να απευθύνεται στους Έλληνες με αυτά τα λόγια: "Να σκεφτεί καλά ο ελληνικός λαός, αυτό που έκανε. Τα 80% των Ελλήνων ήταν εναντίον των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, ήταν υπέρ των ορθοδόξων Σέρβων".
Ο Γερμανός αυτός πολιτικός δεν μπορεί να δεχθεί ότι οι Έλληνες μπορεί να έχουν αντίθετη γνώμη με τους Γερμανούς και ότι κατά βάθος είναι ενωμένοι. Για να το καταλάβει πρέπει να υπερβεί τη βουλησιαρχία που διέπει τους Γερμανούς και να δεχθεί την αποτυχία τους να κρατούν τους λαούς αιωνίως διηρημένους.
Η υπεροψία του Ευρωπαίου εκφράζεται με το διαίρει και βασίλευε που εφαρμόζει στους άλλους λαούς. Τώρα που το σπουδαιότερο για μας τους Έλληνες είναι η ενότητα, αξίζει να μελετήσουμε λιγάκι το χαρακτήρα του Ευρωπαίου, για να δούμε τί μας κοστίζει ως λαό η υπεροψία του Ευρωπαίου.
Και να αρχίσουμε από την γενεσιουργό αιτία αυτού του φαινομένου. Υπεροψίαν και μέθην, διέκρινε τον Δαρείο, γράφει ο Καβάφης, για να περιγράψει το χαρακτήρα του. Και που στήριζε την υπεροψία του; Στή δύναμη. Η διαφορετική άποψη που έχει κάθε λαός για τη δύναμη χαρακτηρίζει τον πολιτισμό του. Η αρχέγονη άποψη του δικαίου του ισχυροτέρου, δηλαδή της δύναμης χωρίς ηθικά όρια βρίσκεται στον αντίποδα του πολιτισμένου ανθρώπου, ο οποίος επιζητεί τη δύναμη στη σοφία και στην αγάπη. Ο αρχέγονος άνθρωπος ζητεί τη δύναμη για την επιβίωση, ο δε πνευματικός άνθρωπος ζητεί τη δύναμη για να ανεβεί πιο πάνω πνευματικά. Ο αρχέγονος στηρίζεται στον άνθρωπο, ο πνευματικός ελπίζει στο Θεό.
Ποια είναι η πρακτική συνέπεια της διαφορετικής αντίληψης για τη δύναμη, όσον αφορά την ενότητα των Ελλήνων; Πόσο επηρέασε την ενότητά μας η επιβολή ενός ξένου τρόπου ζωής, ο οποίος στηρίζεται στην αντίληψη της "δύναμης για τη δύναμη" και ειδικότερα της αντίληψης της "δύναμης για την επιβίωση";
Η γέννηση του Χριστού, δύο χιλιάδες χρόνια πριν, μεταμόρφωσε τον κόσμο και τον κάθε άνθρωπο. Δεν είναι πια πρότυπο για τον κόσμο και για τον καθένα άνθρωπο, κάποια μυθολογία ή φιλοσοφία ή διδασκαλία ή κάποιοι ηθικοί ή νομικοί κανόνες.
Κανένας δεν μπορεί να γίνει ένα, να ενωθεί, να αγαπήσει μια μυθολογία ή φιλοσοφία ή διδασκαλία, όσο σπουδαία κι αν είναι. Η πραγματική ενότητα γίνεται μόνο με την αγάπη, η οποία καλύπτει όλα τα σφάλματα. Μόνο στην αγάπη του Ιησού, γινόμαστε ένα μεταξύ μας, όπως ένα είναι και τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.
Δείτε πώς έγινε με τις "ενώσεις" των Ελλήνων χωρίς Χριστό, κατά τα δυτικά πρότυπα. Μπήκε ο κομματισμός και τις διέλυσε. Το ίδιο γίνεται με την οικογένεια. Η ενότητα της οικογένειας είναι καρπός της αγάπης των μελών της. Το ίδιο και στην Εκκλησία. Έτσι θα γνωρίζουν ότι είστε μαθητές μου, είπε ο Κύριος Ιησούς, με το να έχετε αγάπη μεταξύ σας.
Αυτός που αγαπάει είναι ταπεινός. Η υπερηφάνεια στηρίζεται στην επίγνωση της δύναμης. Η δύναμη σε βάζει πάνω από τους άλλους. Βάζοντας τον εαυτό μας πάνω από τους άλλους, στην οικογένεια, στην κοινωνία, εμποδίζουμε την αυτοσυνειδησία της ενότητας.
Είναι αυτός ο προορισμός μας; Είναι η ζωή μας ως εκ Θεού αποστολή, το να προσπαθούμε να επιβληθούμε με τη δύναμη, όπως έκαναν οι ναζί; Μόνον άρρωστοι άνθρωποι νιώθουν μια ψευδο-πληρότητα, όταν επιδιώκουν να εξουσιάζουν τους άλλους. Είναι η ανάγκη του ζώου για το αίσθημα της ασφάλειας.
Την εποχή αυτή της επιβίωσης ζούμε τώρα. Μια εποχή που μοιάζει με τον πρώϊμο κομμουνισμό, στον οποίο η αμοιβαία καχυποψία είχε αντικαταστήσει την αμοιβαία εμπιστοσύνη των μελών της κοινωνίας, και της οικογένειας ακόμη.
Οι Έλληνες δεν θα γίνουμε ποτέ υπερόπτες Ευρωπαίοι. Και να αφήσουμε την εμπειρία των δύο χιλιάδων χρόνων της Ορθοδοξίας , δεν θα μας αφήσει εκείνη. Η Εκκλησία μας είναι θεραπευτήριο. Όσο περισσότερο μας αρρωσταίνει ο ξενόφερτος τρόπος ζωής, εννοώ του υπερόπτη Ευρωπαίου, τόσο πιο κοντά θα πηγαίνουμε στην Ορθοδοξία, για να θεραπευτούμε!


The haughty European   M.E.Lagouvardos
I heard a German politician addressed the Greeks with these words: "To think well the Greek people, what I did. The 80% of people were against the bombing of Yugoslavia, was in favor of the Orthodox Serbs."
The German politician he can not accept that the Greeks may have the opposite opinion with the Germans and that deep down they are united. To understand should exceed the voluntarism governing the Germans to accept their failure to keep their peoples eternally divided.
The arrogance of Europeans are to divide and rule applied to other peoples. Now that the most important for us Greeks is unity, it is worth studying a little the character of Europeans, to see what it costs us as people of European arrogance.
And start from the root cause of this phenomenon. Arrogance and drunkenness, saw Darius writes Cavafy, to describe the character. And that supported the arrogance? To power.
The other aspect that has every nation for power characterizes its culture. The primordial aspect of might makes right, that is the force without moral boundaries is the opposite of civilized man, who seeks strength in the wisdom and love. The primitive man seeks power for survival, and the spiritual man seeks the strength to go above spiritually. The primitive based on the individual, the spiritual hopes in God.
What is the practical consequence of the different perception of the power, concerning the unity of the Greeks? How has affected our unity impose a foreign way of life, based on the concept of "power for power ', including the concept of" power for survival "?
The birth of Christ, two thousand years ago, transformed the world and every man. There is now a model for the world and for each man, a mythology or philosophy or teaching or some moral or legal rules.
No one can become one, to unite, to love a mythology or philosophy or teaching, as important it is. The real unity only by love, which covers all errors. Only the love of Jesus, we become one among us as one is the three persons of the Holy Trinity.
See how was the "associations" of the Greeks without Christ, by Western standards. He entered the partisanship and broke. The same is with the family. The unity of the family is love fruit of its members. So the Church. So you know that you are my disciples, said the Lord Jesus, to have love among yourselves.
He who loves is humble. Pride is based on an awareness of power. The power puts you above the others. Putting ourselves above others in the family, in society, prevents consciousness of unity.
Is this our destiny? Is our life as God's mission in trying to impose by force, as did the Nazis? Only sick people feel a pseudo-completeness, when seeking to dominate others. It is the need of the animal for the feeling of security.
At that time survival we live now. A season like the early communism, in which mutual suspicion had replaced the mutual confidence of the members of society, and the family still.

The Greeks will never become arrogant Europeans. And let the experience of two thousand years of Orthodoxy, will not leave us that. Our Church is a hospital. The more we sicken the outlandish lifestyle, I mean the arrogant European, the closer you go to Orthodoxy, to heal!

Πηγή

Η καρδιά είναι ο αληθινός εαυτός, η κατοικία του Θεού.

ΛΑΡΙΣΙΝΑ ΔΟΚΙΜΙΑ

Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

«O λύχνος του σώματος εστιν ο οφθαλμός.

Εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς ή, όλον το σώμα σου φωτεινόν εστι».

(Ματθ. 6,22)

Όταν δήμευσαν την περιουσία του Κνουτ Χάμσουν, ο διάσημος συγγραφέας ήταν 92 ετών. Τους είπε: «Δεν σκόπευα να την πάρω μαζί μου».
Θυμάμαι πάντα αυτά τα λόγια, όπως θυμάμαι επίσης τα λόγια του ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, όταν έφυγε ξαφνικά, για την Αμερική, αφήνοντας εδώ όλα τα πράγματά του: «Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά». 
Όταν αποχωρίζεσαι κάτι με τη θέλησή σου, στην πραγματικότητα ελευθερώνεσαι από το «εγώ» της ιδιοκτησίας. Διαπιστώνεις ότι δεν είναι η περιουσία του ο εαυτός σου. 
Αυτό σημαίνουν τα λόγια του ποιητή «μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά». Καθένα από αυτά τα «εγώ», μας είναι ένας δεσμός μας με το σώμα. Αυτός είναι ο λόγος που νομίζουμε ότι ο εαυτός μας είναι το σώμα μας ή οι αισθήσεις του σώματος. Θα μου πείτε, μπορεί να ζει κανείς χωρίς τις αισθήσεις του σώματος; Και βέβαια μπορεί. Τη μισή ζωή τη ζούμε χωρίς τις αισθήσεις, τις ώρες του ύπνου. Στον ύπνο δεν έχουμε τις αισθήσεις μας πολύ περισσότερο στη βαθιά νάρκωση. Δεν έχουμε ούτε την όραση, ούτε την ακοή, ούτε την όσφρηση και τις άλλες αισθήσεις. Δεν έχουμε ούτε την αίσθηση του πόνου. Κι όμως είμαστε ζωντανοί, και συνεχίζουμε να είμαστε εμείς. Αυτό σημαίνει ότι ο αληθινός εαυτός μας δεν είναι το σώμα μας ή τουλάχιστον μόνο αυτό το συγκεκριμένο σώμα μας, που θα λιώσει. Όταν χρειάζεται να δείξουμε με το χέρι μας τον εαυτό μας, δείχνουμε το σώμα μας, αλλά όχι οποιοδήποτε μέρος του σώματος, π.χ. το κεφάλι ή την κοιλιά. Από ένστικτο δείχνουμε το στήθος, δηλαδή το μέρος της καρδιάς. Με τη διαίσθησή μας γνωρίζουμε, άτι ο αληθινός εαυτός μας είναι η καρδιά, όχι βέβαια ως όργανο του σώματος, ως «μυοκάρδιο». Η καρδιά είναι ο αληθινός εαυτός, η κατοικία του Θεού.

Με ανάλογες εμπειρίες μας αποκαλύπτεται ότι τα νοήματα του σώματος και των αισθητών πραγμάτων που μας περιβάλλουν, δεν είναι νοήματα της καρδιάς, αλλά του εγκεφάλου. Ο λαός μας, όταν πρόκειται για τα αισθητά πράγματα, λέει «μη βάζεις καρδιά εκεί». Ή «πράγματα θα πάρουν, δεν θα πάρουν ψυχή». Ή «έχει ο Θεός». 
Έτσι σκεφτόμαστε, όταν έχουμε επίγνωση ότι η καρδιά μας είναι ο αληθινός εαυτός μας και ότι η καρδιά μας είναι κατοικία του Θεού. Ο Θεός είναι μέσα μας. Είμαστε πλέον υπεύθυνοι να διατηρούμε την καρδιά από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος, για το Θεό. Στρέφουμε την προσοχή μας προς τον μέσα άνθρωπο. 
Πολλή δυστυχία προέρχεται από προκαταλήψεις, παραισθήσεις, φαντασιώσεις, μύθους. Όχι ότι η πραγματικότητα δεν έχει δυστυχία. Αλλά μαζί με αυτήν προστίθεται και ο πληθωρισμός των αισθημάτων. Θα μου πείτε πώς είναι δυνατόν να ξεγελάμε τον εαυτό μας, για να γίνουμε δυστυχισμένοι; Γίνεται, αρκεί να σκεφτείς τους φόβους, τις φοβίες, το άγχος, τη σύγχυση, την ταραχή, την αγωνία σε ένα κόσμο που επικρέμαται διαρκώς η απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής. Οι ψευδαισθήσεις έφυγαν με το Χριστό στο Σταυρό. Ο Χριστός έσκισε για μας το χειρόγραφο των ψευδαισθήσεων του κόσμου, των αδίκων συμβάσεων, των στοιχείων του κόσμου, επάνω στο Σταυρό. Κανένας δεν μπορεί να έχει ψευδαισθήσεις για το ποιος είναι αυτός ο κόσμος. 
«Γιατί ζείτε πάλι με τα στοιχεία αυτού του κόσμου», γράφει με πόνο ψυχής, ο Απόστολος Παύλος στους Κολοσσαείς. Να ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να είμαστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου.

πηγή  το είδαμε εδώ

ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ο Πίτερ Ουστίνωφ έγραψε ένα βιβλίο εναντίον των προκαταλήψεων Ο Ουστίνωφ αφηγείται με το γνωστό χιούμορ του, διάφορα περιστατικά της ζωής του και στηλιτεύει τις προκαταλήψεις όπου τις συναντά στην ενδιαφέρουσα ζωή του ως διάσημου ηθοποιού και συγγραφέα.

Ως μότο στο βιβλίο του έχει τη ρήση του Άλμπερτ ΑϊνστάΪν "μια προκατάληψη είναι πιο δύσκολο να διασπαστεί από ένα άτομο", πράγμα που είναι μια έμμεση ομολογία, πως δίχως προκατάληψη δεν γίνεται να γράψεις εναντίον της προκατάληψης.

Γι' αυτό να θυμάσαι πάντα αυτό που λένε οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, πως μόνο αυτό που γράφεται με αγάπη θα ακουστεί.

Ο Σουηδός συγγραφέας του Χρονικού του Σαν Μικέλε, Άξελ Μούντε, ιατρός το επάγγελμα, πήγε να ζήσει στην Ιταλία και τυφλώθηκε από τον δυνατό ήλιο της. Ο Μούντε κάθισε και έγραψε ένα βιβλίο πώς να βρεις το φως σου, όταν σε τυφλώσει το δυνατό φως του ήλιου, και θεραπεύτηκε.
πηγή

H ιδιότητα του ορθόδοξου χριστιανού Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ποιος είναι ο ορθόδοξος χριστιανός;

Η ιδιότητα του χριστιανού, κατά τον Απόστολο Παύλο, είναι η ιδιότητα του αγωνιστή στον καλόν αγώνα. "Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα. λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού." (2Τί. 7-8).

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς θεωρεί τον άνθρωπο της πτώσεως ευρισκόμενον στο σκοτάδι και προσεύχεται ο Θεός να διαλύσει το σκοτάδι μέσα του.

Ο Άγιος Νείλος, θεωρεί τον άνθρωπο της πτώσεως ως τραυματισμένον που χρειάζεται βοήθεια.

"Η Ορθόδοξος πνευματικότης" κατά τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη, "είναι μία θεραπευτική αγωγή, η οποία απευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους και είναι σχεδιασμένη να περιλάβη όλους τους ανθρώπους" (π. Ιωάννου Ρωμανίδη, Πατερική Θεολογία, Εκδόσεις Παρακαταθήκη, σελ.246)

Ο Ρώσος Θεολόγος Αλέξανδρος Σμέμαν, στο βιβλίο του "Εξ Ύδατος και Πνεύματος", εκδόσεις Δόμος, σελ.177, γράφει: "Ενώ η αρχαία Εκκλησία κατανοούσε τον εαυτό της ως "militia Christi", ως το λαό του Θεού που στρατολογήθηκε για να παλαίψει με τον Εχθρό, ο σύγχρονος Χριστιανός προτιμάει να ταυτιστεί όχι μ΄ έναν πολεμιστή που στρατολογήθηκε για έναν πολύχρονο πόλεμο, αλλά μ΄ έναν ασθενή σε κλινική."

Οι διαφορές αυτές ως προς την ιδιότητα του πιστού, νομίζω ότι οφείλονται στο ότι οι Πατέρες όταν μιλούν για το θέμα αυτό, απαντούν σε κάποια διαφορετική κάθε φορά αιρετική άποψη.

Παράδειγμα, η ιδιότητα του χριστιανού ως ασθενούς και η διάκριση των χριστιανών σε ασθενείς και θεραπευμένους, απαντάει στην αιρετικά άποψη, που διαιρεί τον κόσμο σε καλούς και σε κακούς.

πηγή

"Πρέπει να δώσεις αίμα, για να λάβεις πνεύμα"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τί σημαίνουν τα λόγια των Πατέρων "δος αίμα, λάβε πνεύμα"; 

Νομίζω ότι σημαίνουν τον πόλεμο που υπάρχει ανάμεσα στο πνεύμα και στη σάρκα. Εύκολα δεν παραιτείται η σάρκα από τις απαιτήσεις της. Παλεύει μέχρι να ματώσει. Η παραίτηση είναι σταύρωση. 

Σε μένα λέει ο Απόστολος Παύλος, ο κόσμος, δηλαδή το σαρκικό φρόνημα, έχει σταυρωθεί κι εγώ έχω σταυρωθεί για τον κόσμο. Δε ζω εγώ. Ζει σε μένα ο Χριστός.

Ο Απόστολος έχει παραιτηθεί από τα διαβλητά πάθη της σάρκας. Τί σημαίνει παραίτηση από τα διαβλητά πάθη της σάρκας;

Παράδειγμα. Κάποιος που ύστερα από μεγάλο ή μικρό αγώνα έκοψε το κάπνισμα, μπορεί να πει για τον εαυτό του. Σε μένα το κάπνισμα έχει πεθάνει κι εγώ έχω πεθάνει για το κάπνισμα.

Στη θέση του καπνίσματος βάλε όπου διαβλητό πάθος θέλεις.

"Πρέπει να δώσεις αίμα, για να λάβεις πνεύμα".

Τα λόγια αυτά σημαίνουν επίσης ότι το πνεύμα μεταδίδεται εμπειρικά, από εκείνους που έχουν την εμπειρία και όχι μέσα από τα βιβλία, από εκείνους που έχουν μόνον θεωρητικές γνώσεις. Οι Πατέρες δεν έγραψαν από τα βιβλία, αλλά από την δική τους προσωπική πείρα. 

Αυτός είναι ο λόγος που αποτρέπουν από το να γράφουν εκείνοι που είναι άρρωστοι και που δεν δέχθηκαν τη θεραπεία της Εκκλησίας. 

Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στη Δύση και σ΄ αυτούς που ερωτοτροπούν μαζί της, είτε από άγνοια είτε από έλλειψη βάθους. 

πηγή

ΟΙ ΑΓΙΟΙ

Οι άγιοι δεν λένε τί να κάνεις, όπως εμείς όταν συμβουλεύουμε τους άλλους. Οι άγιοι δεν διδάσκουν από τα βιβλία. Μιλούν μόνο γι΄ αυτό που έζησαν οι ίδιοι και μόνο αν ερωτηθούν. Το να μιλάνε χωρίς να ερωτηθούν, το θεωρούν αργολογία.

Οι άγιοι δεν λένε τί να κάνεις αλλά πώς να το κάνεις. Παράδειγμα δεν λένε να μη φοβάσαι ,αλλά λένε και το πώς να μη φοβάσαι. Διάβαζα την Ιθάκη. Ο Καβάφης λέει δεν θα φοβάμαι αν δεν κουβαλώ μέσα μου τους Λαιστρυγόνας. Ποτέ δεν σκέφτηκα πώς δεν θα τους κουβαλώ μέσα μου.

Η βασική θεραπεία είναι αυτή της Εκκλησίας, η εξαγόρευση στον εξομολόγο, αν πιστεύεις. Η εξομολόγηση μοιάζει με τη θεραπεία που εφαρμόζει ο λαός, όταν θεραπεύει το δάγκωμα του σκορπιού με το δηλητήριο του σκορπιού.

Ο Θεός στην απιστευτη φιλανθρωπία Του μετατρέπει αυτό που μας αρωσταίνει μέσα μας σε φάρμακο που μας θεραπεύει όταν το βγάζουμε έξω με τη θέλησή μας. Όχι με την ανάκριση ή με τον ψυχολόγο ή τον ψυχαναλυτή. Γιατί όχι; Γιατί δεν πληρώνει κανείς κάποιον για να του ανοίξει την καρδιά του.

Με αυτήν την έννοια ακούστε τα λόγια της ηρωίδας του Μπέργκμαν στη Φθινοπωρινή Συμφωνία: "Αν μ΄αγαπήσει κάποιος όπως είμαι, ίσως τολμήσω να δω κι εγώ τον εαυτό μου όπως είναι." Ο πνευματικός είναι στη θέση του Ιησού που μας αγαπάει όπως είμαστε.


 Να μην οφείλετε σε κανέναν τίποτα εκτός από αγάπη", λέει ο Απόστολος Πα'υλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του κεφ.ΙΓ΄επ.. Η οφειλή της αγάπης είναι η μεγαλύτερη οφειλή, γιατί περιέχει όλες τις Εντολές. Αν προβάλουμε τη σκιά μας στους άλλους, τους κατακρίνουμε αντί να τους αγαπούμε. Αν δεν βγάζουμε από μέσα μας τη σκιά μας εμποδίζουμε την αγάπη. Αν αποφεύγουμε την εξομολόγηση,να μην περιμένουμε ότι θα έχουμε αληθινή αγάπη για κανέναν ακόμα και για τα παιδιά μας.

Με αυτήν την έννοια να καταλάβεις τί εννοεί ο Πασκάλ λέγοντας πως όλη η τραγωδία της ανθρωπότητας οφείλεται στο ότι κανείς δεν μπορεί να δει τη σκιά του: "Κανείς δεν μπορεί να μείνει λίγα λεπτά στο δωμάτιό του χωρίς να κάνει τίποτα".

Η εξομολόγηση δεν είναι προσωπική υπόθεση η οποία δεν ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο. Το κοινωνικό σύνολο αν είχε αυτοκατανόηση θα έκανε το παν να διευκολύνει την αποστολή της Εκκλησίας να εύχεται υπερ αυτών που μετανοούν και εξομολογούνται  και να τους εξαγιάζει. 

Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά.... Ο προορισμός μας είναι να ξαναβρούμε την αθωότητα των παιδιών. Γενιούμαστε αθώα παιδιά. Στην πορεία στραβώνουμε. Θα φυλάξουμε την αθωότητα με τη διαρκή μετάνοια και εξομολόγηση.   Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά δεν θα μπείτε στη Βασιλεία του Θεού

Ο Λόγος σαρξ εγένετο για να γίνει η σάρκα Λόγος! 

Η Ορθοδοξία είναι πρακτική θεραπεία. Το πιο δραστικό φάρμακο είναι ο αγιασμός.Γι  αυτό είναι αναγκαία η συμμετοχή μας στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και η προετοιμασία με την νηστεία, την ποσευχή, την μετάνοια και την εξομολόγηση! 

Η αποστολή της Εκκλησία; είναι να αγιάζει τον κόσμο. Κανείς άλλος δεν έχει την αποστολή να αγιάζει τον κόσμο.

πηγή /αντιγραφή

Οι άγιοι δεν λένε τί να κάνεις αλλά πώς να το κάνεις.

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Οι άγιοι δεν λένε τί να κάνεις, όπως εμείς όταν συμβουλεύουμε τους άλλους. Οι άγιοι δεν διδάσκουν από τα βιβλία. Μιλούν μόνο γι΄ αυτό που έζησαν οι ίδιοι και μόνο αν ερωτηθούν. Το να μιλάνε χωρίς να ερωτηθούν, το θεωρούν αργολογία.

Οι άγιοι δεν λένε τί να κάνεις αλλά πώς να το κάνεις. Παράδειγμα δεν λένε να μη φοβάσαι ,αλλά λένε και το πώς να μη φοβάσαι. Διάβαζα την Ιθάκη. Ο Καβάφης λέει δεν θα φοβάμαι αν δεν κουβαλώ μέσα μου τους Λαιστρυγόνας. Ποτέ δεν σκέφτηκα πώς δεν θα τους κουβαλώ μέσα μου.

Η βασική θεραπεία είναι αυτή της Εκκλησίας, η εξαγόρευση στον εξομολόγο, αν πιστεύεις. Η εξομολόγηση μοιάζει με τη θεραπεία που εφαρμόζει ο λαός, όταν θεραπεύει το δάγκωμα του σκορπιού με το δηλητήριο του σκορπιού.

Ο Θεός στην απιστευτη φιλανθρωπία Του μετατρέπει αυτό που μας αρωσταίνει μέσα μας σε φάρμακο που μας θεραπεύει όταν το βγάζουμε έξω με τη θέλησή μας. Όχι με την ανάκριση ή με τον ψυχολόγο ή τον ψυχαναλυτή. Γιατί όχι; Γιατί δεν πληρώνει κανείς κάποιον για να του ανοίξει την καρδιά του.

Με αυτήν την έννοια ακούστε τα λόγια της ηρωίδας του Μπέργκμαν στη Φθινοπωρινή Συμάρδουφωνία: "Αν μ΄αγαπήσει κάποιος όπως είμαι, ίσως τολμήσω να δω κι εγώ τον εαυτό μου όπως είναι." Ο πνευματικός είναι στη θέση του Ιησού που μας αγαπάει όπως είμαστε.

πηγή 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ (Προσοχή και προσευχή)

Λαρισινά

δοκίμια
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                                          Πνευματική χειραφέτηση (Προσοχή και προσευχή)

                                                '' Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε!''
                                                                      Ιησούς Χριστός


         Ένα πρωί μπαίνει στο καφενείο του Ανέστη ένας γέρος και λέει:

 '' Ανέστη, νομίζω ότι είμαι εδώ''. Οι θαμώνες του καφενείου στρέφονται και

 τον κοιτάζουν. Ίσως κάποιοι από αυτούς σκέφτονται, ''εμείς άραγε πού είμαστε;

 Είμαστε εδώ ή είμαστε αλλού;''
        Τα λόγια του γέρου ίσως ώθησαν κάποιους να στρέψουν την προσοχή

 τους στο πνεύμα τους και να αναρωτηθούν, πού βρίσκεται και τί κάνει.

 Οπωσδήποτε  με το σώμα τους βρίσκονται στο καφενείο..

 Το ερώτημα είναι,  πού βρίσκεται το πνεύμα τους.
        Άλλοι ίσως θυμήθηκαν ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το σώμα του  

, όπως μας βεβαιώνουν οι αισθήσεις,ο άνθρωπος υπάρχει και ως 

πνευματική οντότητα, όπως μας βεβαιώνουν, επίσης ,οι εσωτερικοί οφθαλμοί ,

 αν είναι ανοιχτοί και δεν είναι μονίμως κλειστοί.
        Αν όντως δεν μας διαφεύγει το γεγονός ότι εκτός από σώμα , 

έχουμε και πνεύμα, προσέχουμε άραγε τις ανάγκες του πνεύματος, 

όπως προσέχουμε τις ανάγκες του σώματος; Παρέχουμε  τροφή στο

 πνεύμα μας  ή αφήνουμε το πνεύμα μας να λιμοκτονεί; 

Φροντίζουμε για την πνευματική τροφή των παιδιών μας, όπως φροντίζουμε

 για την σωματική τους τροφή;
       Κάποια στιγμή οι απαιτήσεις της ζωής είναι τόσο μεγάλες, που μας

 αναγκάζουν να γίνουμε οι ίδιοι αδαείς δάσκαλοι και να διδάξουμε αυτά 

που δεν ξέρουμε. Αυτό συμβαίνει ιδίως όταν πρόκειται για τα παιδιά 

μας, επειδή δεν υπάρχουν πνευματικοί οδηγοί, για να διδάξουν στα παιδιά

 μας την πνευματική χειραφέτηση.
      Το ότι είμαστε ενήλικοι, έχουμε ένα επάγγελμα, δημιουργήσαμε οικογένεια,

 κάναμε παιδιά, δεν σημαίνει ότι είμαστε ελεύθεροι από την καταπίεση και ότι

 ξέρουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας την πνευματική χειραφέτηση.
      Τί εννοούμε πνευματική χειραφέτηση; Με απλά λόγια πνευματικά χειραφετημένος

 είναι εκείνος που ξέρει κάθε στιγμή ότι οποιοσδήποτε κι αν είναι, πρώτα από όλα είνα

ι άνθρωπος. Εκείνος που ξέρει κάθε στιγμή ότι το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο 

και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. Εκείνος που αγαπάει πάνω από όλα το Θεό.

 Εκείνος που έχει θεμέλιο της ζωής του αυτό που υπάρχει , τον Ιησού Χριστό.

 Χειραφέτηση του πνεύματος είναι η ελευθερία από την κηδεμονία  των παθών του

 σώματος και της ψυχής.
      Γίνεται εδώ μια μεγάλη σύγχυση. Νομίζουμε ότι πνεύμα είναι οι σκέψεις, τα

 συναισθήματα, οι επιθυμίες, κάθε τί που δεν είναι υλικό. Το πνεύμα δεν διακρίνεται

 από το σώμα, επειδή είναι νοητικής φύσεως, ενώ το σώμα είναι υλικής.

 Το πνεύμα διακρίνεται από τα κίνητρα. Το πνεύμα έχει κίνητρα το Άγιον Πνεύμα του Θεού.
       Οι καρποί του πνεύματος είναι πνευματική δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά

. ''Δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω''. Αν δεν είναι η δικαιοσύνη

 και η ειρήνη και η χαρά πνευματική , δεν είναι καρπός του πνεύματος, ούτε αυτός

 που κάνει τέτοιους καρπούς είναι πνευματικά χειραφετημένος.

       Ο Κύριος λέει να ζητάμε τη βασιλεία του Θεού και όλα τα άλλα

 που έχουμε πραγματική ανάγκη θα προστεθούν. 'Ενας Άγιος λέει, ''πέταξε

 αυτό που είναι άχρηστο στον ουρανό.''
        ''Σ΄  αυτόν τον κόσμο'', λέει ο άγιος Αλώνιος εγώ μόνον υπάρχω και ο Θεός'', 

εννοώντας ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ένας άνθρωπος.
        Όσο για μένα ξέρω πως χωρίς το Θεό δεν ζω. Γιατί δεν θα ζητώ διαρκώς

 τη βοήθεια του Θεού και δεν θα επικαλούμαι αδιαλείπτως το όνομα του Ιησού;

 Να επικαλείσθε το όνομα του Ιησού πιο συχνά και από ότι τραβάτε την αναπνοή σας,

 λέει ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος.

πηγή

" Πώς μας καθαρίζει ο Θεός από το πονηρό'';

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

        "Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού." Πώς μας καθαρίζει ο Θεός από το πονηρό; Ο συνηθισμένος τρόπος είναι με παθήματα (πειρασμούς, δοκιμασίες). Τη δυσάρεστη αυτή εργασία αναλαμβάνει ο υπηρέτης Του, ο  σατανάς.

      Γι'  αυτό ζητάμε να μας απαλλάξει ο Θεός από τον οδυνηρό αυτόν καθαρισμό με τα παθήματα  και να μας δώσει καρδιά καθαρή δια της μετανοίας. ( Ρύσαι  με εξ αιμάτων ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου....Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου).

     Πώς μας βλέπει ο Θεός για να μας καθαρίσει από  το πονηρό; Τι ακριβώς βλέπει εξετάζοντας καρδίας και νεφρούς;

    Μας το λέει ο Κύριος με την παραβολή του εργοδότη που δίνει την ίδια πληρωμή σε όλους τους εργάτες ακόμα και σ'  αυτούς που εργάστηκαν την τελευταία ώρα! Με ποιο σκεπτικό δίδει την ίδια αμοιβή;

    Ο Θεός βλέπει την προαίρεση του ανθρώπου τί είδους είναι. Υπάρχουν  δύο ειδών προαιρέσεις.
Της ιδιοτέλειας και  της ανιδιοτέλειας. Οι προαιρέσεις της ιδιοτέλειας είναι αυτή του δούλου που  εργάζεται από το φόβο της τιμωρίας του αφέντη και αυτή της προσδοκίας του μισθωτού για τον μισθό του.

     Η προαίρεση της ανιδιοτέλειας είναι η προαίρεση του φίλου που προσφέρει τη φιλία του χωρίς να περιμένει ανταπόδοση.

    Αυτός που δεν περιμένει ανταπόδοση έχει καρδιά καθαρή από λογισμούς. Αυτός βρίσκεται στο τρίτο στάδιο, στο στάδιο της θεώσεως ή της αδιάλειπτης προσευχής!


πηγή  /  αντιγραφή