500 χρόνια από τότε που με παπική βούλα, η τοκογλυφία στην Δύση έπαψε να είναι αμαρτία

 

Στις 4 Μαΐου 2015, συμπληρώθηκαν 500 χρόνια από τότε (1515) που ο Μέδικος Πάπας Λέων o 10^ος (Giovanni di Lorenzo de'Medici, 1475 – 1521), εξέδωσε μια παπική βούλα (“Inter multiplicis”) με την οποία επέτρεπε τα επιτόκια για τα χρηματικά δάνεια, αν τα δάνεια ήταν για τους φτωχούς. Αυτή η ανατρεπτική άδεια χορηγήθηκε για τις λεγόμενες τράπεζες φιλανθρωπίας, που ήταν γνωστές ως ‘Monte di Pieta’*, το οποίο μεταφράζεται ως «τα βουνά της συμπόνιας», αλλά αρκετά από τα έσοδα κατέληξαν στα χέρια των Μεδίκων τραπεζιτών, και όχι στους φτωχούς, και ακόμα και αν αυτή η τοκογλυφία των τραπεζών είχε λειτουργήσει για το υποτιθέμενο όφελος των απόρων και μόνο, παραβίαζε το νόμο του Θεού και έστρωνε το έδαφος για περισσότερη τοκογλυφία.

[Οι Μέδικοι (ιταλ.: Medici) ήταν μια πολύ πλούσια οικογένεια της Φλωρεντίας, που από το 15ο ως τον 18ο αιώνα κυριάρχησε στην οικονομική, πολιτική αλλά και καλλιτεχνική ζωή της πόλης, παίζοντας έτσι ένα καθοριστικό ρόλο στην ιταλική και ευρωπαϊκή ιστορία].

Ο Πάπας Λέων 10^ος ξεκίνησε μια διαδικασία ‘γκραντουαλισμού’(gradualism, από το λατινικό gradus που σημαίνει “βήμα”, δηλαδή, αλλαγή που έρχεται σταδιακά και αργά), σύμφωνα με την οποία ο πανάρχαιος εκκλησιαστικός δογματικός νόμος κατά της είσπραξης τόκων από τα δάνεια, σταδιακά χαλάρωσε και αδυνάτισε, οδηγώντας σε μια παπική επανάσταση - την πλήρη κατάργηση όλων των εκκλησιαστικών ποινών για την τοκογλυφία από τον Πάπα Πίο τον 8^ο (1761 – 1830) με την παπική βούλα ‘Datum inaudientia’ στις 18 Αυγούστου 1830, - καθώς και στην απουσία όλων αυτών των κυρώσεων στους Κώδικες του Κανονικού Δικαίου (Codex Iuris Canonici) του 1917 και του 1983.

Η θέση του βιβλίου του συγγραφέα Michael Hoffman**, που γράφει αυτό το άρθρο, «Η Τοκογλυφία στην Χριστιανοσύνη: Η Θανάσιμη Αμαρτία, που Τότε Ήταν και Τώρα Δεν Είναι» (Usury inChristendom: The Mortal Sin that Was and Now is Not), είναι ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Αναγέννησης αποχωρίστηκε από την αρχαία Εκκλησία. Διακίνησε πλαστά κειμήλια και συγχωροχάρτια καθώς ήταν υπό την εποπτεία των τραπεζιτώνFugger του Augsburg. Οι Fuggers, με την υποστήριξη των Αψβούργων, ήταν πολύ πλουσιότεροι από οποιαδήποτε ιταλική τραπεζική δυναστεία, συμπεριλαμβανομένων των Μεδίκων. Μήπως ακούσατε ποτέ κάτι για τους Fuggers; Ξέρατε ότι τα παράπονα για αυτά που έκαναν οι Fuggers ήταν ένα κίνητρο για την εξέγερση του Λούθηρου; Οι Fuggers ελέγχανε την μεταφορά των εσόδων από τη γερμανική Εκκλησία προς τον παπικό θρόνο. Τα δάνειά τους στον Πάπα τους έφεραν ένα χαρτοφυλάκιο προνομίων εσόδων συλλογής, μεταξύ άλλων, από την πώληση των συγχωροχαρτιών.

Το 1519 οι Fuggers εξαγόρασαν την εκλογή του Καρόλου του 5^ου της Ισπανίας ως Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Από τα 851.000 φιορίνια της Ρηνανίας που μαζεύτηκαν για την εξαγορά της θέσης του Βασιλιά Καρόλου, οιFuggers έδωσαν 543.000 φιορίνια. Ήταν οι τοκογλυφικοί τραπεζίτες του Πάπα και της Βουλής των Αψβούργων. Τον Σεπτέμβριο του 1514, οκτώ μήνες πριν από τη χαλάρωση της απαγόρευσης της τοκογλυφίας από τον Λέοντα 10^ο, ο παπικός θεολόγος Johannes Eck του Ingolstadt, λειτούργησε ως διεφθαρμένη μασκότ της Δύναμης του Χρήματος, προσωποποιημένης στον τραπεζίτη Jakob Fugger. Ο Eckυποστήριξε σε μια συζήτηση στο μοναστήρι των Καρμελιτών στοAugsburg, ότι οι δανειακές συμβάσεις με τόκο πέντε τοις εκατό ήταν δικαιολογημένες.

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Πάπας Λέων 10^ος εξέδωσε την παπική του βούλα που επέτρεπε τον τόκο, την αμέσως επόμενη χρονιά; Ο ποντίφικας ανέμενε την χαμηλή δημοτικότητα της βούλας του και ως εκ τούτου, απείλησε να αφορίσει κάθε καθολικό που θα μιλούσε κατά της χαλάρωσης της απαγόρευσης της τοκογλυφίας, στο όνομα της φιλανθρωπίας.

Οι απολογητές του Λέοντα 10^ου προσπαθούν να πουν ότι δεν άλλαξε ουσιαστικά το δόγμα κατά της τοκογλυφίας, αλλά μόνο την ποιμαντική εφαρμογή του δόγματος. Πράγματι, αυτή ακριβώς η «ποιμενική» εφαρμογή χρησιμοποιήθηκε σταδιακά με την πάροδο των αιώνων από τις 4 Μαΐου του 1515 και μετά, για να μετατρέψει την τοκογλυφία από ένα θανάσιμο αμάρτημα σε μη αμαρτία.

Οι οπαδοί της Εκκλησίας της Ρώμης συχνά θεωρούν τον προτεστάντη ηγέτη Ιωάννη Καλβίνο ότι αυτός ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε την μάστιγα της τοκογλυφίας. Ο Καλβίνος δεν ήταν ούτε έξι χρονών όταν ο Πάπας Λέων 10^ος εξέδωσε την βούλα του.

Κανένας Πάπας μετά τον Λέοντα 10^ο δεν αποκατέστησε το δόγμα της Καθολικής Εκκλησίας. Ο άνευ ουσίας αντι-τοκογλυφικός στόμφος από τον Λέοντα τον 13^ο και άλλους Πάπες χρησίμευσε για να συγκαλυφθεί αυτή η ύπουλη, σταδιακή διαδικασία γκραντουαλισμού.

Η Κρυπτοκρατία χρησιμοποιεί παρόμοια τακτική σε διαφορετικές καταστάσεις. Αν μελετήσουμε τις μεθόδους και την διπλή γλώσσα με την οποία ο Τόμας Κρόμγουελ και ο Thomas Cranmerάρχισαν να διαλύουν τον καθολικισμό στην Αγγλία τη δεκαετία του 1530, θα δούμε τις μεθόδους και την διπλή γλώσσα με την οποία κάθε πάπας από τον Λέοντα τον 10^ο στον Πίο τον 13^ο και έπειτα, διέλυσαν το προπύργιο του Παντοδύναμου Θεού ενάντια στην Εξουσία του Χρήματος (Λουκάς 6: 34-36 : «Δανείζετε μηδεμίαν απολαβήν ελπίζοντες» - Δες κι εδώ).

Η αγάπη για το χρήμα είναι η ρίζα όλων των κακών (Α΄ Τιμοθ. 6:10). Η τοκογλυφία είναι η ο τρόπος που αυτή η αγάπη γίνεται όπλο. Όλα τα επόμενα κακά που μας ταλανίζουν προέρχονται από αυτή την μέγιστη όλων των ανομιών.

* Το 1462, το πρώτο καταγεγραμμένοMonte di Pietà ιδρύθηκε στην Περούτζια. Μεταξύ 1462 και 1470, αναπτύχθηκαν κατ’ εκτίμηση σαράντα περισσότερες.  Ο Φραγκισκανός Marco Di Matteo Strozzi κήρυξε σχετικά με τα οφέλη του Monte di Pietà για την καταπολέμηση της τοκογλυφίας. Άφησε μια σειρά απομνημονευμάτων στα οποία περιγράφεται ο στόχος του να διώξει από την πόλη τους Εβραίους δανειστές και να τους αντικαταστήσει με χριστιανικά καταστήματα που θα επέτρεπαν στους φτωχούς να αποκτήσουν φτηνές πιστώσεις. Παρόλα αυτά ο θεσμός των Monti δεν αύξησε, από μόνος του, τους φόβους των Εβραίων. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, οι Εβραίοι δανειστές τραπεζίτες υποστήριξαν τα Monti. Ένας τέτοιος τραπεζίτης ήταν ο Manuele da Camerino, που κληροδότησε ένα μεγάλο ποσό για το Monte της Φλωρεντίας, που είχε συσταθεί από τον Girolamo Σαβοναρόλα. Κατά καιρούς οι Εβραίοι δανειστές χρησιμοποιούσαν τα Monti για τους δικούς τους σκοπούς.

Τα έργα τέχνης της εποχής αποτυπώνουν την αντίδραση της τέχνηςστην τοκογλυφία: οι τοκογλύφοι μετανοούν υποφέροντας στην Κόλαση, οι φοροεισπράκτορες, οι φιλάργυροι απεικονίζονται μέσα στο περιβάλλον τους όπου ασκούν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητές. Στον αντίποδα βρίσκονται οι πίνακες των αγίων όπως ο άγιος Αντώνιος της Φλωρεντίας, που στα κηρύγματα τους μιλάνε κατά της τοκογλυφίας.

* Ο Αμερικάνος συγγραφέας Michael Hoffman (γεν. το 1954) και εκδότης του newsletter Revisionist History, θεωρείται «συνωμοσιολόγος», «αρνητής του Ολοκαυτώματος» και «αντισημίτης». Ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται «αιρετικός συγγραφέας».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Οράματα εκτός Εκκλησίας

Ο Ρ Α Μ Α Τ Α

ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

υπό μοναχού Gorazd

Απ’ τη μονογραφία «Το Βατικανό κι η Ρωσία» και «Οράματα Εκτός Εκκλησίας: Μια Ματιά στις Πνευματικές και Πολιτικές Τάσεις του Ρωμαιοκαθολικισμού»
(Τζόρντανβιλ ,Ν.Υ.-Μοναστήρι Αγίας Τριάδας 1990)

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxinfo.com/ecumenism/visions-outside-the-church.aspx

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Μπαρλάς Γερ. Κωνσταντίνος
Αιτωλοακαρνανία, Ιανουάριος 2008 μ.Χ.

     Πολλοί άνθρωποι έχουν ακούσει ότι η Θεομήτωρ έχει υποτίθεται εμφανιστεί σε ρωμαιοκαθολικούςσε διάφορα μέρη. Δεν ξέρουν τί να σκεφτούν γι’ αυτά τα γεγονότα. Μερικοί πάνε τόσο μακρυά ώστε να νομίσουν ότι εφόσον η Μητέρα του Θεού εμφανίζεται σε ρωμαιοκαθολικούς, αυτό συνεπάγεται ότι η ρωμαιοκαθολική εκκλησία είναι μια αληθινή εκκλησία που έχει τη Χάρη, ειδικά εφόσον διάφορα θαύματα και θεραπείες λαμβάνουν χώρα στις τοποθεσίες των οραμάτων. Η Φάτιμα [1],ιδιαίτερα, έχει ξεσηκώσει μεγάλο ενδιαφέρον μεταξύ των Ρώσων που ζουν στο εξωτερικό διότι η οπτασία υποτίθεται μιλάει για τη Ρωσία με ισχυρά αντικομουνιστικούς όρους, οδηγώντας τους να παραβλέψουν το αιρετικό κι αντιορθόδοξο περιεχόμενο του μηνύματος συνολικά. Πώς πρέπει να σταθούμε απέναντι σ’ αυτές τις εμφανίσεις και τους ισχυρισμούς γι» αυτές; Τί κριτήριο θα’ πρεπε να χρησιμοποιήσουμε για να μας οδηγήσει στην εξέταση της αλήθειας οραμάτων εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Ευελπιστώ πως τα όσα ακολουθούν θα βοηθήσουν να κατανοήσουμε τέτοια φαινόμενα.

Οι Άγιοι Πατέρες, ξέροντας ότι ο σατανάς μπορεί να μεταμορφωθεί σ’ άγγελο φωτός, μας συμβουλεύουν να είμαστε προσεκτικοί και δύσπιστοι με όλες τις εμφανίσεις στον ορατό κόσμο. «Αν είσαι ήσυχος με καλό τρόπο, επιθυμώντας να είσαι με το Θεό» λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, «ποτέ μη δέχεσαι εμφανίσεις[2] φυσικές ή πνευματικές, είτε έξω είτε μέσα στον εαυτό σου, ακόμα κι αν μπορεί να είναι μια εικόνα του Χριστού, ή ένας άγγελος, ή κάποιος Άγιος, ή αν ίσως εμφανιστεί φως, ή αποτυπωθεί στο νου. Πρόσεχε ,ώστε να μην καταλήξεις να πιστέψεις κάτι, ακόμα κι αν είναι κάτι καλό, και μην αιχμαλωτιστείς απ' αυτό πριν συμβουλευτείς εκείνους που είναι έμπειροι κι είναι ικανοί ν' αναλύσουν το θέμα, ώστε να μην υποστείς βλάβη. Ο Θεός δεν δυσαρεστείται με το πρόσωπο που είναι προσεκτικό με τον εαυτό του, ακόμα κι αν αυτό, από φόβο μήπως πλανηθεί, δεν αποδέχεται ακόμα κι εκείνο που είναι από Αυτόν, χωρίς συμβουλή και δοκιμή».
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι ο Θεός Κύριος θα μπορούσε όλες τις φορές να δώσει πλήρη επιβεβαίωση σ» ένα πρόσωπο, εάν ευαρεστείται να το κάνει αυτό, που ν’ αφορά την αλήθεια του οράματος. Εάν τέτοια προσοχή είναι απαραίτητη όσον αφορά οράματα ΕΝΤΟΣ της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πόσο πολύ περισσότερο επιφυλακτικοί θα έπρεπε να είμαστε σε σχέση με εμφανίσεις ΕΚΤΟΣ της μίας, αληθινής Εκκλησίας! Το μόνο κριτήριο για να εξετάζουμε αυτά τα οράματα θα πρέπει να είναι η Ορθοδοξία τους[3]. Εάν καθ’ οιονδήποτε τρόπο η Ορθοδοξία τους χωλαίνει, τότε πρέπει ν' απορριφθούν: ακόμα κι αν το 99% του μηνύματος είναι Ορθόδοξο και μόνο 1% αποκλίνει από τις διδασκαλίες της Εκκλησίας, τότε όλο πρέπει ν’ απορρίπτεται.[4] Ο Θεός δεν μπορεί ν' αρνείται το Εαυτό Του ή να διδάσκει αναλήθειες ακόμα και στον ελάχιστο βαθμό.

Ας εξετάσουμε τρεις αρκετά γνωστές περιπτώσεις που συνέβησαν στην εποχή μας. Πρώταθ' ασχοληθούμε με τη Φάτιμα, που είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, μιας κι εκεί η οπτασία μιλάει για τη Ρωσία και το ρόλο της στο πεπρωμένο της ανθρωπότητας.

Προς το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στη Φάτιμα της Πορτογαλίας, μεταξύ Μαΐου κι Οκτωβρίου 1917,τρία βοσκόπουλα, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, είχαν μια σειρά οραμάτων κάποιας που είπαν πως είναι η Κυρία μας, η Ευλογημένη Παρθένος. Κατά τη διάρκεια των έξι μηνών των οπτασιών, τα μηνύματα που ειπώθηκε στη Λουτσία να δημοσιοποιήσει, τότε ή λίγο αργότερα, αφορούσαν πάρα πολύ την ανάγκη να ενθαρρυνθεί η αφοσίωση στο ροζάριο [5] και στην Άσπιλη καρδιά της Κυρίας μας [παπική θρησκευτική θεομητορική εορτή], και την ανάγκη να αλλάξει η ανθρωπότητα την κατεύθυνση στην οποία κινούνταν. Αποτυχία στο να κάνουμε αυτή την αλλαγή θα έφερνε την οργή του Θεού. (Aπό «Μελέτες στη Συγκριτική Θρησκειολογία. Ένα Ζήτημα που Αφορά την Δεύτερη Βατικανή Σύνοδο», υπό Βεράκ).
     Το Δεκέμβριο του 1940μ.Χ. η Αδελφή Λουκία [6] -η μόνη απ' τους τρεις που παρέμεινε ζωντανή και που τώρα είναι καλόγρια του Καρμελιτικού τάγματος-έγραψε στον Πάπα Πίο τον 12ο (1876-1958) [7] λέγοντας: «Το 1917 η Παναγία Μητέρα προφήτεψε σ’ εμάς το τέλος του πολέμου που εκείνη την εποχή σκοτείνιαζε το πρόσωπο της Ευρώπης. Προφήτεψε άλλον ένα πόλεμο κι είπε πως θα ξανάρχονταν. Επέμεινε στην αφοσίωση της Ρωσίας στην υπερ-ιερή καρδιά της[παπική γιορτή],υποσχόμενη ως αντάλλαγμα να εμποδίσει την εξάπλωση ψευδών διδασκαλιών στη Ρωσία και να μεταστρέψει τη Ρωσία [8]» (Aπό «Νέα Για τη Φάτιμα, το Μεγαλύτερο Θαύμα Της Εποχής μας»,Βρυξέλες,1962,σ.144).Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε ότι οι Καθολικοί κατανοούν «την μεταστροφή [προσηλυτισμό] της Ρωσίας» ως μεταστροφή της στον Ρωμαιοκαθολικισμό.[9]

Πάλι διαβάζουμε στο περιοδικό «Ο Σταυροφόρος της Φατιμά» (τεύχος Νο.17,Απρίλης-Μάης 1985): «Έτσι η μεταστροφή λίγων Ρώσων στον Καθολικισμό[παπισμό] είναι τώρα μέρος των προετοιμασιών του Θεού για τον προσηλυτισμό της Ρωσίας, όταν ο Πάπας κι οι επίσκοποι τελικά υπακούν τη διαταγή της Κυράς μας της Φάτιμα να καθαγιάσουν [αφιερώσουν] τη Ρωσία με τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός. O λόγος για τον οποίο ο Ιησούς έδωσε αυτή τη συγκεκριμένη εντολή στον Πάπα και στους επισκόπους είναι διότι θέλει όλη η εκκλησία του ν’ αναγνωρίσει τον καθαγιασμό της Ρωσίας [δηλαδή τη μεταστροφή της στον παπισμό] ως έναν θρίαμβο της άσπιλης καρδίας της Μαρίας. Η Αδελφή Λουκία καταγράφει σ’ ένα γράμμα με ημερομηνία 18 Μαΐου 1936: «Κατ’ ιδίαν μίλησα στον Κύριο μας για το θέμα κι όχι πολύ καιρό πριν, Τον ρώτησα γιατί δεν θα μετέστρεφε [στον παπισμό] τη Ρωσία χωρίς τον Άγιο Πατέρα [τον Πάπα] να κάνει την καθαγίαση. Απάντησε: Γιατί θέλω όλη η Εκκλησία Μου ν’ αναγνωρίσει αυτήν την καθαγίαση ως θρίαμβο της άσπιλης καρδίας της Μαρίας ώστε να μπορέσει να επεκτείνει τη λατρεία του αργότερα και να βάλει την αφοσίωση στην άσπιλη καρδία [της Παναγίας] δίπλα στην αφοσίωση της ιερής καρδίας Μου.»

Εδώ θα’ πρεπε να πούμε κάτι για τις αν-Ορθόδοξες μορφές θρησκευτικής ευλάβειας [κι αφοσίωσης] στην ιερή καρδιά του Ιησού και στην άσπιλη καρδιά της Μαρίας που το όραμα υποστηρίζει.
Μια ρωμαιοκαθολική [γαλλίδα] καλόγρια, η Μαρία Μαργαρίτα Αλακόκ (Μary Margaret Alacoque 1647-1690),υποτίθεται πως είχε ένα όραμα του Ιησού Χριστού, ο οποίος της έδειξε την καρδιά Του, που έκαιγε από αγάπη, και της ζήτησε να διαδώσει την τιμή σ’ αυτή [την καρδιά].Οι αποκαλύψεις που έλαβε πρωτοτυπώθηκαν στη διήγηση της ζωής της απ’ τον Ιησουίτη επίσκοπο Λανζέ (Lanje) και προκάλεσαν τέτοιο σκάνδαλο που η έκδοση καταστράφηκε. Λόγω του γεγονότος ότι εκείνες οι «αποκαλύψεις» είχαν εκτεθεί τόσο στο κοινό, καταδικάστηκαν από τον Πάπα Κλήμεντα [10] . Παρόλ’ αυτά, αυτή η λατρεία [της ιερής καρδιάς του Ιησού] συνέχισε να υφίσταται υπό την σκέπη των Ιησουϊτών [11], και τελικά μπήκε στο κύριο ρεύμα της [ρωμαιο]Καθολικής θρησκευτικής ζωής (Ποιμαντική Θεολογία, Μέρος δεύτερο, Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος, Τζόρντανβιλ, 1961,σ.16). Εικόνες και γιορτές της Ιερής Καρδιάς έγιναν σημαντικό μέρος της [ρωμαιο]καθολικής πνευματικότητας, κι οι πάπες πρόσθεσαν τις εγκρίσεις τους σε εγκυκλίους [12],χαρίζοντας αφέσεις αμαρτιών (συγχωροχάρτια) για όποιον τηρούσε τη γιορτή. Για να μην υστερήσουν, άλλες ομάδες, που υποστήριζαν πως είχαν δει εμφανίσεις της Μαρίας, προώθησαν την ιδέα της τιμής (ευλάβειας-αφοσίωσης) στην «Άσπιλη Καρδιά της Μαρίας».

Hκαρδιά της Μαρίας μερικές φορές ζωγραφίζονταν μαζί με το [ζωγραφικό] μοτίβο της ιερής καρδιάς του Ιησού: μία εικόνα (ζωγραφιά) με δύο καρδιές... κι αργότερα, η θλιμένη καρδιά της Μαρίας, με πέντε ή εφτά σπαθιά να την διατρυπούν, έγινε άκρως δημοφιλής. Θα ήταν δύσκολο να κατηγορήσουμε τον ρωμαιοκαθολικισμό ότι αρνείται τη θεότητα του Χριστού, μάλλον έχουν διασπάσει την ολότητα του Χριστού, δίνοντας έμφαση στην τιμή (ευλάβεια-αφοσίωση) της ανθρώπινης φύσης Του ξεχωριστά, ορισμένες φορές μ’ έναν χονδροειδώς βιολογικό τρόπο [13].

Αυτό παραβιάζει μια κεντρική αρχή των [Οικουμενικών] Συνόδων, ότι τιμή (λατρευτική) πρέπει ν’ αποδίδεται στον [όλο, δηλαδή στον Θεάνθρωπο] Χριστό, κι όχι σε μια από τις φύσεις Του ή μέρη του σώματός Του. Έτσι, κομματιάζοντας την ολότητα του Υιού του Θεού, αναπτύσσεται μια τάση νεστοριανισμού [14].
Μέρη του σώματος του Χριστού δεν πρέπει να γίνονται αντικείμενο ξεχωριστής λατρείας ,ούτε θα’ πρεπε ν’ απεικονίζονται ζωγραφικά (δηλ., μια φλεγόμενη καρδιά ή μια καρδιά που περιβάλλεται από ένα ακάνθινο στεφάνι). (Aπό «Συγκριτική Θρησκειολογία», «Ρωμαιοκαθολικισμός: Μερικές Θρησκευτικές Πρακτικές», υπό πατρός Τζορτζ Μίτσελ).Αναφέρουμε εδώ αυτές τις θρησκευτικές πρακτικές για ν' απεικονίσουμε την άβυσσο που υπάρχει μεταξύ Ορθόδοξης και ρωμαιοκαθολικής πνευματικότητας.

Ακόμα άλλη μία σειρά εμφανίσεων έλαβε χώρα σ' ένα μικρό ορεινό χωριό που ονομάζεται Άγιος Σεβαστιανός του Γκαραμπαντάλ (San Sebastian de Garabandal) στα βόρεια της Ισπανίας.
Αυτές οι εμφανίσεις έγιναν μεταξύ Ιουνίου 1961 και Νοεμβρίου 1965. Οι θεατές ήταν τέσσερα νεαρά κορίτσια. Παραθέτουμε μερικά απ’ τα μηνύματα που δόθηκαν [απ’ την οπτασία]:
«Η Παρθένος επίσης μας υπενθύμισε να πηγαίνουμε συχνότερα στο ευλογημένο μυστήριο [δηλ. την Θ. κοινωνία].Είναι γεγονός πως ακόμα και στην τελική εμφάνισή της (13 Νοέμβρη 1965) η Παρθένος μου είπε: «Κοντσίτα (έτσι έλεγαν την μία από τις κοπέλες),γιατί δεν πας συχνότερα να επισκεφτείς τον Υιό μου στο ναό;» Όταν είδα την Παρθένο της είπα, σαν να υπήρχε κατάσκοπος στο χωριό, «Ξέρεις, υπάρχουν κάποιοι Διαμαρτυρόμενοι εδώ». Η Παρθένος απάντησε: «Είναι όλοι παιδιά μου». Ο άγγελος ήρθε κι είπε, «Πολλοί καρδινάλιοι, πολλοί επίσκοποι και πολλοί ιερείς είναι στο δρόμο της απώλειας και παίρνουν πολλές ψυχές μαζί τους. Όλο και λιγότερη σημασία δίνεται στην (θεία) Ευχαριστία».

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι το 1967 η Κοντσίτα Γκονζάλεζ (μια απ’ τις θεάτριες) άρχισε να’ χει αμφιβολίες για τις εμφανίσεις:
«Ναι, το 1967, λίγο μετά που είχαν γίνει οι εμφανίσεις, όντως είχα αμφιβολίες. Συνέβη ξαφνικά τις 15 Αυγούστου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι τριγύρω μου και με κατέκλυσε το συναίσθημα ότι δεν ήμουν ειλικρινής. Ένιωθα πως εξαπατούσα όλους αυτούς τους ανθρώπους κι ότι όφειλα να το ομολογήσω. Πήγα σ’ έναν ιερέα και του είπα ότι ήταν σαν μια ψευδαίσθηση ή όνειρο ή ζώντας ένα ψέμα, ότι ποτέ δεν είχα δει την Παρθένο κι ότι τους εξαπατούσα όλους όλη την ώρα. Αυτές οι αμφιβολίες κι αρνήσεις των εμφανίσεων της Παρθένου διήρκεσαν πέντε ή έξι μέρες. Από τότε και μέχρι σήμερα έχω σύγχυση κι αμφιβολία μέσα μου».(Aπό «Θαύμα στο Γκαραμπαντάλ» της Κοντσίτα Γκονζάλεζ με τον Χάρι Ντάλεη, Ντάμπλντέη εντ Κόμπανι,Ν.Υ.,1983).

     Αναφέρουμε εδώ αυτή την εμφάνιση για να δείξωμε ότι ακόμα και σε μια περίπτωση όπου η ίδιαη θεατής σε τελική ανάλυση είναι αβέβαιη για την πραγματικότητα αυτού που είδε, παρόλ' αυτά η ιστορία φαίνεται να βρίσκει καταφανώς σοβαρούς πιστούς. Δεν αποθαρρύνονται καν από τόσο ανησυχητικά γεγονότα όπως το ακόλουθο, που ανέφερε ένας απ’ τους θεατές:
«Μετά που άρχισαν οι εμφανίσεις, ποτέ δεν χάσαμε ούτε μέρα [θείας] Kοινωνίας. Όταν δεν υπήρχε ιερέας στην πόλη, ένας άγγελος κατέβαινε να μας δώσει κοινωνία… Κάποια στιγμή ένας ιερέας μας έδωσε οδηγίες να ρωτήσουμε πώς γινόταν να μας παρέχει κοινωνία ο άγγελος, αφού μόνο ο ιερέας μπορούσε να καθαγιάσει τις όστιες [15].Ρωτήσαμε κι η Παρθένος είπε πως ο άγγελος κατέβαινε κι έπαιρνε τις ήδη καθαγιασμένες όστιες από αρτοφόρια [εκκλησιαστικό σκεύος όπου φυλάσσεται Θ. κοινωνία για έκτακτες περιπτώσεις] στη γη».

Μπορούμε να φανταστούμε την σύγχυση που αυτό θα προκαλούσε στην εκκλησία απ’ την οποία παίρνονταν οι όστιες! Είναι δυνατόν άγγελοι να χρειάζεται να παίρνουν όστιες από αρτοφόρια εκκλησιών;
Στον Ορθόδοξο βίο του αγίου Ονουφρίου όντως ένας άγγελος φέρνει την Θεία Κοινωνία, αλλά είναι αδιανόητο ότι ένας άγγελος θα χρειάζονταν να πάρει Άγια Δώρα από ένα αρτοφόριο στη Γη.[16]

      Ητρίτη σειρά εμφανίσεων που θ' αναφέρουμε άρχισε στις 24 Ιουνίου 1981 στη Γιουγκοσλαβική πόλη Medjugorje (Μεντιουγκόργιε), όπου κάποια νέα παιδιά άρχισαν να έχουν οράματα από κάτι που αυτά θεώρησαν πως είναι η Θεομήτωρ. Η οπτασία ισχυρίστηκε ότι αυτές οι αποκαλύψεις θα είναι οι τελευταίες στον κόσμο. Το Νοέμβριο του 1982 μ.Χ. η οπτασία είπε: «Μετά που θα τελειώσουν αυτές οι αποκαλύψεις θα υπάρξουν μόνο κάποιες ψεύτικες αποκαλύψεις στον κόσμο».
Ο κόσμος πήγε κατά κοπάδια στη Μεντγιουγκόριε απ’ όλο τον κόσμο ακόμα κι αν ο τοπικός ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος του Μοστάρ, Παβάο Ζάνιτς, που αρνείται την αληθινότητα των εμφανίσεων, έκανε μια δημόσια ανακοίνωση στ’ όνομα της Γιουγκοσλαβικής Σύσκεψης Επισκόπων [κάτι σαν τοπική σύνοδος] ότι «Δεν επιτρέπεται να διοργανώνονται προσκυνήματα ή άλλες εκδηλώσεις που υποκινούνται από τον υπερφυσικό χαρακτήρα που υποθετικά αποδίδεται στα γεγονότα της Μεντγιουγκόργιε». [17]

Ήδη το 1981 οι κοπέλες που είχαν δει το όραμα έλεγαν: «Θα υπάρξει ένα ορατό σημάδι που θαδιαρκεί στο λόφο των εμφανίσεων. Θα έρθει γρήγορα, θα το δείτε σύντομα. Περιμένετε λίγο περισσότερο, κάντε υπομονή». Και πάλι: «Το σημείο θα συμβεί στη γιορτή της Άσπιλης Σύλληψης [18] το 1981,έπειτα τα Χριστούγεννα, μετά την Πρωτοχρονιά κ.ο.κ.» Περιττό να πούμε ότι κανένα σημάδι δεν έχει εμφανιστεί ακόμα στο λόφο. Για έναν Ορθόδοξο αναγνώστη είναι επαρκές να ξέρει μόνο μερικά απ’ τα οικουμενιστικά μηνύματα που έδωσε η οπτασία για να είναι βέβαιος ότι δεν είναι η Θεομήτωρ που εμφανίζεται εκεί. Για παράδειγμα:
«Όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο μπροστά στο Θεό. Ο Θεός διατάζει σ’ όλες αυτές τις θρησκείες ως βασιλιάς στο βασίλειό του.» («Καθολική-Αντί-Μεταρρύθμιση»,201,Αγγλ.έκδ.,πρβλ. και «Fr.Blaise, 500 Messages a Vivre»,σ.370,Μόντρεαλ 1986) «Για το Θεό δεν μετράνε οι διαιρέσεις κι οι θρησκείες. Είστε εσείς στον κόσμο που δημιουργήσατε τους διχασμούς διότι οι πιστοί ξεχωρίστηκαν ο ένας απ’ τον άλλο».(«Εμφανίσεις της Παρθένου Μαρίας στη Μedjugorje,Jan Urban(στα τσέχικα).Η Καθολική Αντί-Μεταρρύθμιση στον 20ο αι., Σεπτ./Οκτ.1987, Νοέμ./Δεκ.1985»).

Για τον ανενημέρωτο, αυτό το μήνυμα έχει μια παραπλανητική έλξη και συμβαδίζει με την άποψη περί «ενός κόσμου». Αλλά σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουμε ότι το να πούμε πως «όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο μπροστά στο Θεό» είναι άρνηση του Χριστού ως της μόνης Αλήθειας. Δεν είναι ο Ίδιος που λέει: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια κι η ζωή. Κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μέσω εμού» (Ιω.14:6); Άρα το να λέμε πως όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο είναι άρνηση του Χριστού! [19]

   Χωρίς ν’ αποπειραθούμε ν’ αναλύσουμε πολύ βαθιά το νόημα όλων των μηνυμάτων, μας είναι ήδη αρκετό να συνειδητοποιήσουμε πως κάθε μια απ’ αυτές τις εμφανίσεις, που υποστηρίζει πως είναι η Θεομήτωρ, δέχεται τα μυστήρια της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ως αληθινά κι έχοντα τη Χάρη. Αυτό από μόνο του κάνει αυτές τις εμφανίσεις εντελώς απορριπτέες για εμάς, αφού γνωρίζουμε πως Μυστήρια που έχουν και μεταδίδουν τη Χάρη βρίσκονται μόνο στη μία, αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Αφότου η Δυτική Εκκλησία αποχωρίστηκε από τη μία, αληθή Εκκλησία τον 11ο αιώνα, δεν τίθεται καν ζήτημα για την ύπαρξη αληθινών Μυστηρίων στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. «Η Εκκλησία είναι μία και μόνο αυτή έχει την πληρότητα των δώρων της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Άσχετα απ’ το ποιος ή μεποιον τρόπο κάποιος έχει απομακρυνθεί από την Εκκλησία, είτε λόγω αίρεσης, σχίσματος, ή με μη-κανονικές συναθροίσεις, αυτός χάνει την κοινωνία της Χάρης του Θεού. Άρα κανένα μυστήριο που τελείται εκτός της (Ορθοδόξου) Εκκλησίας δεν έχει καμία ισχύ προερχόμενη από τη Χάρη.» (Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Δεν Υπάρχει Χριστιανισμός Χωρίς την Εκκλησία», σ.114, Σαν Πάολο, Βραζιλία, 1954). Ακόμα κι η ύπαρξη θεραπειών δεν είναι απόδειξη της αλήθειας των εμφανίσεων. Οι θεραπείες μπορεί να είναι απ’ το Θεό, από φυσικά αίτια, ή αν ο Θεός το επιτρέψει από τον Πονηρό.[Κι ο διάβολος μπορεί να θεραπεύσει αρρώστιες που προκάλεσε ο ίδιος] Ο Σωζομενός, στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του (Βιβλίο2,παρ.5) γράφει: «O ναός του Ασκληπιού στην Αιγίδα, μια πόλη της Κιλικίας, κι ο ναός της Αφροδίτης στα Άφακα, κοντά στο Όρος Λίβανος και τον ποταμό Άδωνι, υποσκάφτηκαν και καταστράφηκαν εντελώς. Και οι δυο αυτοί ναοί τιμώνταν και τους είχαν σε μεγάλη υπόληψη οι αρχαίοι γιατί όσοι απ' αυτούς ήταν άρρωστοι στο σώμα θεραπεύονταν απ’ τις ασθένειες γιατί ο δαίμονας εκδηλωνόνταν τη νύχτα και τους θεράπευε».

Στο έργο του αγίου Γρηγορίου της Τουρς (538-594), «Vita Patrum» (Βίοι Πατέρων),διαβάζουμε στο βίο του αγίου Φριάρδου του Έγκλειστου: «Και καθώς θαρραλέα επέμεναν στην προσευχή, ο πειραστής (διάβολος) εμφανίστηκε τη νύχτα στο διάκονο Σεκουνδέλλο, παίρνοντας τη μορφή του Κυρίου και λέγοντάς του, «Είμαι ο Χριστός στον οποίο προσεύχεσαι κάθε μέρα. Είσαι ήδη άγιος και τ’ όνομά σου είναι γραμμένο στο Βιβλίο της Ζωής. Γι’ αυτό πήγαινε έξω απ’ το νησί και κάνε θεραπείες ανάμεσα στους ανθρώπους». Ο Σεκουνδέλλος, ξεγελασμένος απ’ αυτή την πλάνη, έφυγε απ’ το νησί κι έτσι ακόμα μόλις έβαζε το χέρι του πάνω στους αρρώστους στ’ όνομα του Ιησού Χριστού, αυτοί θεραπεύονταν».

Τα λόγια του Αρχιερέα Βόριδος Μολχάνωφ (Boris Molchanov) είναι πολύ επίκαιρα εδώ:
«Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε αυτόν τον λίγο γνωστό αλλά αξιοσημείωτο πνευματικό νόμο μέσω του οποίου όλος ο ψευδής κι υποκριτικός Χριστιανισμός θα οδηγήσει αναπόφευκτα τους οπαδούς του στην αποδοχή του Αντιχρίστου ή σ’ ένα κίνημα που θα προετοιμαστεί για την εμφάνισή του. Σε κάθε ψεύτικη διδασκαλία, όπως στη στάση των Φαρισαίων προς την αλήθεια, υπάρχουν κρυμένοι οι σπόροι της αιώνιας καταδίκης. Ηλιθιωδώς και μάταια πολλοί άνθρωποι δεν αποδέχονται την σπουδαιότητα του δόγματος. Η στενή σχέση μεταξύ δόγματος της πίστης, της πρακτικής ηθικής δραστηριότητας και του αγώνα για σωτηρία έχει αναπτυχθεί εκτενώς απ’ τον επίσκοπο[άγιο] Ιγνάτιο (Μπριαντσανίνοφ,1807-1867) και την Αυτού Μακαριότητα Μητροπολίτη Αντώνιο (Κραποβίτσκι). Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, δεν είναι τίποτα τόσο σπουδαίο όσο το να ομολογείς την θεόθεν αποκαλυμένη Αλήθεια, αφού ο ίδιος ο Λόγος του Θεού μαρτυρεί ότι ο Θεός πρέπει να λατρεύεται εν Πνεύματι κι Αληθεία (Ιω.4:23-24).Η αλήθεια δεν είναι κανένα ασήμαντο πράγμα με το οποίο μπορεί ο καθένας να σχετίζεται όπως θέλει. Στην αλήθεια, το Πνεύμα της Αληθείας, που εκπορεύεται απ’ τον Πατέρα, είναι παρόν κατά έναν αληθινό τρόπο. Και αντίστοιχα, σε κάθε ψέμα, είναι παρών ο πατέρας του ψεύδους, ο διάβολος. Άρα όποιος ομολογεί την αλήθεια λαμβάνει το Πνεύμα της Αλήθειας κι όποιος ομολογεί ένα ψέμα αναγκαστικά θ’ αφομοιώσει το πνεύμα των ψεμάτων, το εκπεσών πνεύμα. Εκτός της μίας, αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν υπάρχουν κι ούτε θα εμφανιστούν τα μέσα για ν' αναγνωριστεί ο Αντίχριστος, κι ούτε κι υπάρχει καμιά δύναμη του Πνεύματος για ν’ αντισταθεί εναντίον του κι εναντίον των πειρασμών του.(«Εποχή Αποστασίας», Τζόρντανβιλ 1976,σελ.18)

Δεν χρειαζόμαστε ετερόδοξα οράματα για να μας καλέσουν σε μετάνοια, προσευχή και νηστεία. Επιπλέον, αυτά τα οράματα αποδέχονται τα ρωμαιοκαθολικά μυστήρια, τον θεσμό του πάπα, ενθαρρύνουν αν-Ορθόδοξες μορφές ευλάβειας κι αγκαλιάζουν τον ψευδή οικουμενισμό [δεν έχει καμία σχέση ο αντιχριστιανικός οικουμενισμός με την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας].Στους ταραγμένους μας καιρούς, καιρούς λεπτών πειρασμών και μεγάλων πλανών, όπου ψεύτικα θαύματα, οράματα κι εμφανίσεις αυξάνονται, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα πρέπει να εργαζόμαστε για τη σωτηρία μας με φόβο και τρόμο, μένοντας σταθεροί στην Αγία Ορθόδοξη Πίστη μας κι αναζητώντας οδηγία κι έμπνευση μόνο στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Τοποθεσία στην Πορτογαλλία όπου υποτίθεται εμφανίστηκε η Παναγία.
2. Οράματα - Οπτασίες
3. Αν δηλαδή, συμφωνούν με τα δόγματα, τις διδασκαλίες και την Ιερά Παράδοση της ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
4. ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακόμα κι Ορθόδοξο 100% να είναι το περιεχόμενο, πάλι πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί, διότι ο σατανάς και οι δαίμονες μπορεί να έχουν σκοπό αργότερα να μας πλανήσουν με άλλα οράματα ή ακόμα και με αυτό μόνο να μας κάνουν να υπερηφανευτούμε.
5. Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική πρακτική κατά την οποία απαγγέλεται ένα συγκεκριμένο τυπικό προσευχών χρησιμοποιώντας το ομώνυμο ρωμαιοκαθολικό «κομποσχοίνι»
6. =Φωτεινή, από το λατινικό lux=φως
7. Πίος σημαίνει ευλαβής, άρα θα μπορούσε να μεταφραστεί ως Ευλάβιος.-Η λέξη πάπας δεν έχει από μόνη της αρνητική έννοια αφού σημαίνει απλά «πατέρας». «Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής» ονομάζεται κι ο ορθόδοξος πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής. Επίσης ο κόπτης(αιρετικός μονοφυσίτης) πατριάρχης της ίδιας περιοχής ονομάζεται «Πάπας Αλεξανδρείας και Πατριάρχης Πάσης Αφρικής». ΠΡΟΣΟΧΗ! Οι Κόπτες ονομάζουν την «εκκλησία» τους «Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία», αλλά δεν έχουν καμία σχέση και κοινωνία με την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αφού είναι αιρετικοί μονοφυσίτες. Σε ξένα ντοκυμαντέρ τους έχουν ονομάσει ορθοδόξους, διότι αυτοί που κάναν το ντοκυμαντέρ ήξεραν τόση θεολογία όσο ξέρει ο κυρ-Γιάννης ο περιπτεράς κινέζικα. Άρα το πρόβλημά μας δεν είναι η λέξη «πάπας», αλλά ο «Επίσκοπος και Πατριάρχης Ρώμης» (που επικράτησε να ονομάζεται «Πάπας») κι ο οποίος έπεσε σε αίρεση.
8. Στον παπισμό
9. Επικράτησε να ονομάζονται οι αιρετικοί παπικοί «καθολικοί», ενώ θα’ πρεπε να λέγονται απλά «παπικοί» ή «ρωμαιοκαθολικοί». Μόνο οι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ είναι όντως καθολικοί, αφού η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, ΚΑΘΟΛΙΚΗ κι Αποστολική Εκκλησία(όπως απαγγέλουμε στο Σύμβολο της Πίστεως) που ίδρυσε ο Κύριος μας ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ούτε «Δυτική» πρέπει να λέγεται αφού και στη Δύση υπάρχουν Ορθόδοξοι και στην Ανατολή παπικοί. Επίσης, κακώς χαρακτηρίζεται «Λατινική», αφού δεν χρησιμοποιεί πλέον την λατινική γλώσσα, αλλά και γιατί ακόμα κι ορθόδοξες θείες λειτουργίες τελούνταν στα λατινικά πριν το Σχίσμα(1054μ.Χ.)
10. τον 14°, 1705-1774] το 1772 [Τραγική η πλάνη των παπιστών: ο ένας πάπας(ο Κλήμεντας 14ος ) την καταδίκασε κι ο πάπας Βενέδικτος 15ος την αγιοποίησε το 1920! Αφού οι πάπες είναι αλάθητοι και τους καθοδηγεί το ίδιο Άγιο Πνεύμα, τότε πως το Άγιο Πνεύμα άλλα είπε στον ένα κι άλλα στον άλλο; Το παπικό αλάθητο είναι μια βλάσφημη κακοδοξία κι εμπαιγμός των απλών ρωμαιοκαθολικών πιστών.
11. Ιησουίτες: μέλη της ρωμαιοκαθολικής θρησκευτικής «Αδελφότητας του Ιησού» ή «Εταιρίας του Ιησού»(Societas Iesu)που ιδρύθηκε το 1534 από τον Ισπανό Ιγνάτιο Λογιόλα. Προσοχή να μην τους μπερδέψετε με τους Jesuati (Ιησουίτες/Τζεζουάτι-αν κι η πιο σωστή απόδοση κατά τη γνώμη μου θα ήταν «Ιησουϊστές») που είναι μέλη του θρησκευτικού ρωμαιοκαθολικού «Τάγματος των Ιησουιτών» που ιδρύθηκε στην Ιταλία το 1363 από τους Ιωάννη Κολομπίνι και Φραγκίσκο Μιάνι και διατάχθηκε η διάλυσή του το 1668 από τον πάπα Κλήμη τον 9ο.
12. Τις οποίες πολύ αμφιβάλλω αν ο απλός ρωμαιοκαθολικός πιστός τις έχει διαβάσει.
13. Με ακραίως σαρκικό τρόπο, όπως στην κινηματογραφική ταινία του Μελ Γκίμπσον «The Passion of Christ»(Τα Πάθη του Χριστού).O Mel Gibson εμπνεύστηκε μέρος του έργου του από τον βίο της θεωρούμενης από τους παπικούς αγίας γερμανίδας Άννας Κατερίνας Έμεριχ (1774-1824),η οποία ήταν μυστικίστρια και στιγματική (τα στίγματα δεν καταγράφονται καθόλου στην παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πράγμα το οποίο σημαίνει πως δεν είναι θεϊκό σημάδι, αλλά μάλλον δαιμονικό).Έλεγε πως στα οράματά της είχε δει τα μαρτύρια του Χριστού, τις ψυχές στο Καθαρτήριο (ρωμαιοκαθολική κακοδοξία-αίρεση) και την Αγία Τριάδα με τη μορφή τριών ομόκεντρων σφαιρών που η μια διαπερνούσε εντός της άλλης, η μεγαλύτερη αλλά λιγότερο φωτεινή αντιπροσώπευε τον Πατέρα, η μεσαία τον Υιό κι η μικρότερη αλλά πιο φωτεινή το Άγιο Πνεύμα. Το ίδιο αρρωστημένο, θρησκόληπτο υπερσυναισθηματικό μοτίβο με μια υπερβολική προσκόλληση κι εμμονή στα σωματικά βάσανα του Ιησού το συναντάμε σε όλους τους στιγματικούς «αγίους» της παπικής «εκκλησίας». Μετά το σχίσμα(1054μ.Χ.),οι παπικοί έπαψαν να έχουν αγίους, αφού έπαψαν να είναι εκκλησία και δεν έχουν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος
14. Αίρεση του 5ου αιώνα μ.Χ., που αναπτύχθηκε από τον πατριάρχη Κων/λης Νεστόριο, σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη κι η θεϊκή υπόσταση του Χριστού είναι ξεχωριστές κι υπάρχουν δυο πρόσωπα, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός κι ο θεϊκός Λόγος που ενανθρωπίστηκε. Οι νεστοριανοί αποδίδουν στην Παναγία τον όρο «χριστοτόκος» κι όχι «θεοτόκος». Η αίρεση καταδικάστηκε στην Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου το 431μ.Χ
15. Ο αγιασμένος άζυμος άρτος των παπικών που χρησιμοποιείται στη μετάληψη. Ο Ιησούς στο Μυστικό Δείπνο (Μτ.26:26-28) χρησιμοποίησε ένζυμο ψωμί, κι όχι άζυμο. Άλλη μια (ιουδαΐζουσα) καινοτομία των παπικών, γι’ αυτό τους έλεγαν κάποτε κι «αζυμίτες».
16. Εδώ θεωρώ σκόπιμο ν’ αναφερθώ και σε κάποιες εμφανίσεις-εντός ορθοδόξου χώρου- που ακούω ή διαβάζω κατά καιρούς. Πολλές φορές αγράμματες γριές ή χωριάτισσες λένε πως είδαν την αγία Παρασκευή. Είμαι ο τελευταίος πάνω στη γη που θα ρωτήσει η αγία Παρασκευή πού, πότε και σε ποιόν θα εμφανιστεί. Μα γιατί, όμως δεν άκουσα ποτέ έστω μία απ' αυτές τις γριούλες να’ χει κάποια αμφιβολία για το αν όντως είναι η αγία Παρασκευή αυτή που τους εμφανίζεται κι όχι κάποιος δαίμονας; Έχουν τόσο εγωισμό πάνω τους που ούτε καν τους περνάει απ’ το μυαλό το ερώτημα: «Πως σε μένα την ανάξια εμφανίστηκε η αγία Παρασκευή;» Άλλο παράδειγμα: στο μοναστήρι του αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη κυκλοφορούν ολόκληροι τόμοι με τις εμφανίσεις του αγίου σε διάφορους πιστούς (κυρίως γυναίκες).Δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να κρίνω για την αλήθεια αυτών των εμφανίσεων, απλά θέτω ένα ερώτημα: Γιατί δεν συνάντησα ούτε μία περίπτωση σ’ αυτά τα βιβλία που έστω μια φορά ένας ν’ αμφέβαλλε; Ερώτημα θέτω απλά.
17. Από τότε τα πράγματα άλλαξαν λίγο. Αν και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία δεν έχει ακόμα εγκρίνει επίσημα αυτές τις εμφανίσεις, όμως το 1993 η επίσημη δήλωση των επισκόπων που ήταν υπεύθυνοι να ερευνήσουν την υπόθεση έλεγε: «Εμείς η επιτροπή των επισκόπων μετά από τριετή έρευνα δεχόμαστε τη Medjugorje ως ιερό μέρος, ως τόπο προσκυνήματος. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε τίποτα εναντίον εάν κάποιος τιμά τη Θεομήτωρ με τρόπο που συμφωνεί με τη διδασκαλία και πίστη της εκκλησίας. Γι’ αυτό το αφήνουμε σε περαιτέρω έρευνα. Η εκκλησία δεν βιάζεται.» Η παλιά καλή διπλωματική μέθοδος της παπικής «εκκλησίας». «Ήξεις-αφίξεις». Ετοιμαστείτε τώρα για το καλύτερο: ο πάπας Ουρβανός ο 8ος (1568-1644) είχε δηλώσει: «Σε περιπτώσεις που αφορούν προσωπικές αποκαλύψεις, είναι καλύτερα να πιστεύεις παρά να μην πιστεύεις. Γιατί αν πιστεύεις κι αποδειχθεί αληθινό θα είσαι ευτυχισμένος που πίστεψες, γιατί η Αγία Μητέρα(Παναγία) το ζήτησε. Εάν πιστεύεις κι αποδειχθεί ψευδές θα λάβεις όλες τις ευλογίες σαν να ήταν αληθινό, γιατί πίστεψες ότι ήταν αληθινό.»(!!!!!) Kαμμία σχέση με το ερευνητικό ταπεινό Πατερικό πνεύμα που ελέγχει το ενδεχόμενο πλάνης. Για την κατάντια της παπικής «εκκλησίας» αφότου αποκόπηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία ισχύει η παροιμία: «Ήταν το κλίμα στραβό, το’ φαγε κι ο γάιδαρος…»
18. Παπική κακοδοξία-αίρεση σύμφωνα με την οποία η Παναγία γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα, άρα δεν έχει ανάγκη σωτηρίας.
19. Άσε που δείχνει και πνευματική ανωριμότητα.

• Τα εντός αγκυλών σχόλια καθώς και οι σημειώσεις κι οι εικόνες- φωτογραφίες είναι προσθήκη του μεταφραστή-επιμελητή. Οι παραπομπές του συγγραφέα εντός παρενθέσεων είναι όλες από ξένες εκδόσεις.

πηγή

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ – Ιερομόναχος Άινταν Κέλλερ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ

Ι Ε Ρ Α Σ    Κ Α Ρ Δ Ι Α Σ

Ιερομόναχος   Άινταν Κέλλερ

Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσσίας (ROCOR)

ΠΗΓΗ:http://www.allmercifulsavior.com/Liturgy/SacredHeart.html

αναθεωρηθέν Μάρτιο 2008μ.Χ.©

Μετάφραση-επιμέλεια-σχολιασμός (ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΩΜΑ) υπό Μπαρλά Κωνσταντίνου,

θεολόγου-κατηχητή-καθηγητού ξένων γλωσσών-ερευνητή και συγγραφέα.

Αγρίνιο Αιτωλ/νίας 2013μ.Χ.

Αρχικώς γραμμένο για ένα κυριακάτικο φυλλάδιο, το ακόλουθο άρθρο έλαβε λίγες τελειωτικές πινελιές τον Μάρτιο του 2008, όταν δημοσιεύτηκε στο Occidentalis group (Δυτική ομάδα), η μεγαλύτερη διαδικτυακή ομάδα για θέματα Δυτικού τυπικού στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Μεγάλο μέρος της ανάλυσης και πολλές απ’ τις παραπομπές έγιναν αρχικά σ’ ένα άρθρο από το Ρώσο Ορθόδοξο ιερομόναχο Vladimir Guettee (Βλαδίμηρος Γκετέ), έναν πολύ αξιοσέβαστο Ρωμαιοκαθολικό ιστορικό κι ιερέα γνωστό ως ο “Αββάς Γκετέ” πριν τη μεταστροφή του στην Αγία Ορθοδοξία  στα τέλη του 19ου αιώνα. (ΤΑ ΟΣΑ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΑ ΚΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΑ! ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.)

    Ηλατρεία στην Ιερά Καρδία του Ιησού είναι κάτι δημοφιλές στη σημερινή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Συχνά βλέπωμε απεικονίσεις της Καρδιάς, και στα ρωμαιοκαθολικά προσευχητάρια υπάρχουν προσευχές προς αυτήν, και καθιερώσεις ανθρώπων και τόπων στην Καρδιά. Ονομάζεται το “Δώρο του Θεού για την εποχή μας.” Τι είναι αυτό το δώρο;

     Η λατρεία στην Καρδιά πρωτοεμφανίστηκε στη δεκαετία του 1600 μ.Χ.  υπό την αιγίδα του τάγματος των Ιησουιτών το οποίο επιζητούσε να τονίσει την ανθρωπότητα του Χριστού.

Αυτό αποτελούσε μέρος της εκστρατείας τους να κάνουν τον Χριστιανισμό λιγότερο απαιτητικό, λιγότερο ‹άλλον›, περισσότερο προσιτό. Για να χαλκεύσουν τον καινούριο τους ‘’ελάχιστο Χριστιανισμό’’, Ιησουΐτες θεολόγοι, για παράδειγμα, προσπάθησαν ν’αποδείξουν πως για να λάβει άφεση ένας αμαρτωλός, αρκεί μόνο να φοβάται την κόλαση ή να μετανιώνει για τις συνέπειες των αμαρτιών του. Οι επονομαζόμενοι  Γιανσενιστές, απ’ την άλλη, με άλλους που υποστήριζαν την Καθολική   πρακτική, αντέκρουσαν την ιησουϊτική διδασκαλία, λέγοντας ότι είναι η αγάπη του Θεού που πρέπει να ωθεί τους μετανοούντες να έλθουν στην εξομολόγηση. Ενώ οι Ιησουΐτες δάσκαλοι συζητούσαν πόσο συχνά είναι απαραίτητο ν’ αγαπάς το Θεό, ένας ιησουΐτης θεολόγος της εποχής κατέληξε ότι είναι αρκετό εάν ένα πρόσωπο αγαπήσει το Θεό μια φορά πριν πεθάνει, ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός  αφορά την πληρότητα της ζωής εν Χριστώ και σπανίως ενδιαφέρεται  για τοποιο θα ’ταν το απόλυτο ελάχιστο για να κατορθώσεις τη σωτηρία. Η φόρμα (τύπος) που προέκυψε από την προσφάτως χαλκευμένη λατρεία  στην ανθρωπινότητα του Ιησού έτσι όπως κατέστη δημοφιλής από τους Ιησουΐτες επίσης εξετράπη των ορίων του Ορθοδόξου δόγματος. Γνωρίζωμε ότι υπήρξαν επτά Οικουμενικές Σύνοδοι της Εκκλησίας, απ’ των οποίων τη δογματική διδασκαλία δεν γίνεται ν’ απομακρυνθείς. Η Σύνοδος της Εφέσου (431μ.Χ.), απαντώντας στις διδασκαλίες του Νεστόριου, του αιρετικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, δίδαξε ότι ο Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Τριάδος, ενανθρώπησε -ότι έλαβε ανθρώπινο σώμα κι ανθρώπινη ψυχή-ότι εμφανίστηκε στον κόσμο με το όνομα “Ιησούς”, κι  υπό τον τίτλο “Χριστός”. Έτσι, υπάρχει μόνο ένα Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, κι αυτό το Πρόσωπο πρέπει να προσκυνείται  λατρευτικά, έτσι όπως αποδίδεται λατρεία στον παντοδύναμο Θεό(σ’αντίθεση με τους αγίους στους οποίους αποδίδεται τιμητική προσκύνηση κι όχι λατρευτική που είναι μόνο για το Θεό).Ο Νεστόριος, εντούτοις, επιχείρησε  να διαχωρίσει την τιμή που αποδίδεται στην ανθρωπότητα του Χριστού απ’ αυτή που αποδίδονταν στην Θεότητά Του. Έτσι, ο Νεστόριος είχε πει σ’ ένα χριστουγεννιάτικο κήρυγμα στην Κωνσταντινούπολη ότι ήταν υποτιμητικό γι’ αυτόν να λατρεύει ένα μωρό!

   Ο Άγιος Αθανάσιος Αλεξανδρείας  επισήμανε τη σφαλερότητα της λατρείας του σώματος του Χριστού χωριστά, μ’ αυτές τις λέξεις: “Δεν λατρεύουμε ένα κτιστό πράγμα, αλλά τον  Άρχοντα των κτιστών πραγμάτων, το Λόγο του Θεού που ενσαρκώθηκε. Αν κι η σάρκα αυτή καθεαυτή, θεωρούμενη ξεχωριστά, αποτελεί μέρος των κτιστών πραγμάτων, όμως έχει γίνει το σώμα του Θεού.  Δεν λατρεύωμε αυτό το σώμα έχοντάς το ξεχωρίσει απ’ το Λόγο. Ομοίως, δεν διαχωρίζουμε το Λόγο απ ’το σώμα όταν επιθυμούμε να Τον λατρεύσουμε. Αλλά ξέροντας πως ‹‹ο Λόγος σαρξ εγένετο››, αναγνωρίζουμε το Λόγο υπάρχοντα εν σαρκί ως Θεό.” (Επιστολή προς Αδέλφιο,παράγρ.3)

  Όσοι λατρεύουν την Ιερά Καρδία λατρεύουν με μια μοναδική λατρεία ολόκληρο το Πρόσωπο του Χριστού, ή πραγματικά  λατρεύουν το σώμα Του ξεχωριστά; Πώς προέκυψε αυτή η λατρευτική πρακτική;

  Οπρώτος θεολόγος που δίδαξε αυτή τη λατρευτική πρακτική ήταν ο Ιησουΐτης ιερέας Λα Κολομπιέρ(La Colombiere-πέθανε το 1682μ.Χ.).Ήταν ο εξομολόγος μιας αδελφής  του τάγματος της Επίσκεψης[το Τάγμα της Επίσκεψης της Παναγίας ιδρύθηκε το 1610μ.Χ. στη Γαλλία από τον “άγιο”  Φράνσις ντε Σαλ (Francis de Sales)  και την “αγία”  Ζαν Φράνσις ντε Σαντάλ (Jeanne Francis de Chantal). Είναι γυναικείο. Επίσης ονομάζονται Σιλεσιανές  Αδελφές απ ’το όνομα του ενός απ’τους ιδρυτές]που ονομάζονταν Μαρί Αλακόκ (+1690),η οποία, είπε αυτός, τον είχε ενημερώσει για μια σειρά αποκαλύψεων που είχε λάβει, αποκαλύψεις που  πέρασαν απ ’τα γραπτά του σε Ιησουιτικές  εκδόσεις και στο βίο της αδελφής Μαρίας που εκδόθηκε απ’ τον  Λανγκέ (Languet) , ιησουΐτη επίσκοπο της Σουασόνης (Soissons). Όταν ο Λανγκέ εξέδωσε το Βίο της, προκάλεσε τέτοια αναστάτωση και σκάνδαλο που αυτός κι ο αδελφός του προσπάθησαν να κρύψουν όλα τ’ αντίγραφα. Αλλά ήταν πολύ αργά· κάποια είχαν ήδη πουληθεί και βγήκε και μια ιταλική μετάφραση. Ο πάπας Κλήμης 14^οςτην καταδίκασε το 1772.

Τι ήταν αυτά τα οράματα που τόσο σκανδάλισαν τον ρωμαιοκαθολικό κλήρο  και τους πιστούς το 18^οαιώνα;

ΗΜαρία Αλακόκ ισχυρίστηκε ότι η λατρεία στην ιερή καρδιά της αποκαλύφθηκε απ’ τον ίδιο τον Ιησού Χριστό κατά τον ακόλουθο τρόπο. Μια μέρα καθώς βρισκόταν  εν προσευχή ενώπιον του  Ευλογημένου  Μυστηρίου (το “σώμα κι αίμα Κυρίου” των παπικών), ήρθε ο Ιησούς και της έδειξε την καρδιά Του, κι είπε πως επιθυμούσε η Παρασκευή μετά την εορτή του  Corpus  Christi[(=σώμα Χριστού)-παπική γιορτή όπου λιτανεύονται και προσκυνούνται  το σώμα κι αίμα Κυρίου, ονομάζεται και γιορτή της Αγίας Δωρεάς, ξεκίνησε το 13^οαιώνα μ.Χ.  ]ν’ αφιερωθεί στη λατρεία της καρδιάς Του, “για την αγάπη που μου είχε δώσει”. “Απευθύνσου”, μου είπε, “στον δούλο Μου, τον  ιησουΐτη πατέρα  Λα Κολομπιέρ· πες του να εργαστεί  για  Μένα όσο σκληρότερα  μπορεί  ώστε να εγκαθιδρύσει αυτή τη γιορτή, για να δώσει ευχαρίστηση στην καρδιά μου. “Η Μαρί παρέδωσε αυτό το  μήνυμα προσθέτοντας,” Ο Ιησούς Χριστός τρέφει μεγάλες ελπίδες για την  Εταιρία σας(των Ιησουιτών δηλαδή).”

Έπειτα οι αποκαλύψεις αυξήθηκαν. Η  αδελφή  Μαρί πέρασε ολόκληρες νύχτες  με “ερωτικές  συνομιλίες με τον αγαπημένο της  Ιησού.” Μια  μέρα, της επέτρεψε να γείρει το κεφάλι  της πάνω στο στήθος  Του και ζήτησε την καρδιά της. Αυτή αποδέχτηκε. Αυτός αφαίρεσε  την καρδιά της απ’ το στήθος της, την τοποθέτησε πάνω στη δική Του και μετά την ξανάβαλε στο στήθος της. Από τότε  ένιωθε έναν συνεχή πόνο από εκείνη την πλευρά, απ’ όπου  είχε αφαιρεθεί η καρδιά της και ξανατοποθετηθεί. Ο Ιησούς της είπε να αιμορραγεί (να κάνει φλεβοτομία δηλαδή) όταν ο πόνος γίνονταν υπερβολικά μεγάλος.

Η Μαρί Αλακόκ έδωσε την καρδιά της στον Ιησού μ’ ένα  υλικό έγγραφο, μια πράξη(συμφωνητικό),την οποία  υπέγραψε με το ίδιο της το αίμα. Σ’ αντάλλαγμα, ο Ιησούς της έδωσε μια πράξη (έγγραφο)  που την διόριζε ως την κληρονόμο της καρδιάς του από το παρόν μέχρι την αιωνιότητα(αν είναι δυνατόν να ορίζει ο Θεάνθρωπος  Κύριος Μας Ιησούς Χριστός έναν  άνθρωπο ως  κληρονόμο  συγκεκριμένου σημείου του σώματος  Του! Δεν της αρκούσε η μετάληψη του ίδιου του  Ιησού  Χριστού  ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ στην θεία κοινωνία, αφού κι οι πλανεμένοι ρωμαιοκαθολικοί δέχονται πως στη θεία κοινωνία υπάρχει πραγματικά ο Ιησούς Χριστός; Αντιφατικά πράγματα σκοτισμένων νόων!).“Μην είσαι τσιγγούνα μ’ αυτή (την καρδιά δηλαδή),” της είπε, “Σου επιτρέπω να τη διαθέσεις όπως επιθυμείς, και θα είσαι άθυρμα (παιχνίδι) για την καλή μου ευχαρίστηση.” Με το που άκουσε αυτά τα λόγια, η αδελφή Μαρί πήρε ένα σουγιά και χάραξε το όνομα του  Ιησού στην σάρκα του στήθους της “με μεγάλα και βαθιά γράμματα”.

ΟΒίος (της Μαρί Αλακόκ) του επισκόπου Λανγκέ εδράζεται πάνω στην  “υπόσχεση γάμου”που έγινε  μεταξύ Ιησού και της αδελφής Μαρίας , πάνω “στους αρραβώνες τους και στους γάμους τους”. (Στην πραγματικότητα, οι όροι  που χρησιμοποιεί είναι υπερβολικά παραστατικοί για να τυπωθούν σ΄ ένα άρθρο που πρόκειται να διαβαστεί από χριστιανούς.)

Ο Λανγκέ  επίσης αναφέρει πως την πρώτη Παρασκευή κάθε μήνα  οι πόνοι στην πλευρά της αδελφής Μαρίας (Αλακόκ) ήταν τόσο οξείς που έβαζε και  της έκαναν φλεβοτομή (για να αιμορραγήσει και να βγει το αίμα).Από τότε που συνέβη αυτό από το 1674μ.Χ. έως το 1690 μ.Χ., είχε αιμορραγήσει 192 φορές προς τιμήν της Ιερής Καρδιάς, πιστεύοντας πως υπάκουε στις ρητές διαταγές του Χριστού.

Οι  Ιησουΐτες χρησιμοποίησαν την εκστρατεία τους διάδοσης της γιορτής της ιερής καρδιάς ως ένα μέσο για να διαδώσουν κι άλλες από τις διδασκαλίες τους, συμπεριλαμβανομένης της Άσπιλης Σύλληψης της Παρθένου Μαρίας. Η αδελφή Μαρία Αλακόκ φιλοδοξούσε επίσης να σπείρει τους σπόρους αυτής της δοξασίας: ότι η Θεομήτωρ συνελήφθη μ’ έναν τρόπο πέρα απ’ την ανθρώπινη εμπειρία. Επίσης επέμενε αυτοί που ήταν εντός του κύκλου επιρροής της να καταπίνουν μικρές λωρίδες χαρτιού με σχετικά μηνύματα γραμμένα πάνω τους.

“Υποσχέθηκες,” έγραψε στον αδερφό της, έναν ιερέα, “πως θα παίρνεις τα σημειώματα που σου στέλνω, ένα κάθε μέρα, με άδειο στομάχι, κι ότι θα λες εννιά  λειτουργίες ,σ’ εννιά Κυριακές, προς τιμήν της Ασπίλου Συλλήψεως (της Παρθένου Μαρίας) και όσο το δυνατόν περισσότερες λειτουργίες του Πάθους(δεν κατάφερα να βρω τι εννοεί “λειτουργία του Πάθους”,αλλά  εικάζω πως έτσι ονόμαζαν τις λειτουργίες που τελούνταν Παρασκευή),σ’ εννιά Παρασκευές, προς τιμήν της Ιεράς Καρδίας. Πιστεύω πως κανείς απ’ αυτούς που θα είναι ιδιαίτερα αφιερωμένοι σ’ αυτήν δεν θα χαθεί.”

Μετά απ’ αυτές τις δυνατές διαφημιστικές εκστρατείες ,ζητήθηκε από τη Σύναξη Ιεροτελεστιών της Ρώμης(ασχολούνταν με λειτουργικά θέματα κι αγιοκατατάξεις)να καθιερώσει μια εορτή της Ιερής Καρδίας, αίτηση η οποία απερρίφθει το 1697(υπήρχαν σ’ αυτή την επιτροπή και λογικοί άνθρωποι και μόλις εξέτασαν όλη αυτή την αρρωστημένη υπόθεση την απέρριψαν).Τριάντα χρόνια το Τάγμα (ιησουιτών) περίμενε, χρησιμοποιώντας εικόνες,μετάλια,βιβλιαράκια,απεικονίσεις,ιστορίες,κηρύγματα,αδελφότητες και παραινέσεις στην εξομολόγηση για να προωθήσουν την ευλάβεια στην Ιερή Καρδιά.

Το 1727 και το 1729, δύο επιπλέον αιτήσεις για μια γιορτή της Ιεράς Καρδίας υπεβλήθησαν. Ο  Προωθητής τηςΠίστης (γνωστός κι ως “συνήγορος του διαβόλου” ,αξίωμα στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία, εξέταζε τα στοιχεία σχετικά με τις αγιοποιήσεις κι ήταν συχνά αρνητικός)για την Σύναξη (τη σχετική με αγιοποιήσεις) εκείνη την εποχή ονομάζονταν  Πρόσπερο  Λαμπερτίνι (Prospero Lambertini). Ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος  και δεν πολύ υποστήριζε τα Ιησουιτικά προγράμματα κι απέρριψε τις αιτήσεις. Στο  έργο του “Περί αγιοκατατάξεων”, ο  Λαμπερτίνι μας άφησε μια διήγηση της υπόθεσης. “Εάν κάποιος απαιτεί μια γιορτή για την Ιερή Καρδιά του Ιησού,” απορεί, “γιατί να μη ζητήσει επίσης και μία για την Ιερή Πλευρά ή τα Ιερά Μάτια του Ιησού; Ή ακόμα και για την Καρδιά της  Ευλογημένης Παρθένου!;” Ο Πρόσπερο Λαμπερτίνι έγινε αργότερα  ο λόγιος Πάπας Βενέδικτος 16^ος. Λίγο θα μπορούσε να προβλέψει πως αυτό που γνώριζε πως ήταν τόσο παράλογο, θα επηρέαζε μετά απ’ αυτόν ολόκληρη τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Τον 19^ο  αιώνα, η Ρωμαϊκή εκκλησία καθιέρωσε μια ευλάβεια στην Ιερή Καρδιά της Μαρίας κι ακόμη θέσπισε μια εόρτιο ημέρα προς τιμήν της.

Παρατηρήθηκε πως η καινούρια ευλάβεια στην ιερή καρδιά δεν ευνοήθηκε απ’ τη Ρώμη κι απορρίφθηκε απ’ τον Βενέδικτο 16^ο. Αλλά στο τέλος του 18^ουαιώνος ο Πάπας Κλήμης 13^ος, φίλος των ιησουιτών, προσπάθησε ν’αντιστρέψει την αρνητική στάση της Ρώμης με τ’ ακόλουθα μέσα. Έβαλε κάποιους Πολωνούς επισκόπους να του γράψουν μερικές επιστολές που τον εκλιπαρούσαν να εγκρίνει τη γιορτή κι ισχυρίστηκε ότι  είχε λάβει μια επιστολή της ίδιας σπουδαιότητας από τον Φίλιππο 5^ο,το βασιλιά της Ισπανίας. Ωστόσο ,ο βασιλιάς προειδοποιήθηκε κι έκανε δημοσίως γνωστό πως η επιστολή του ήταν εντελώς πλαστή. Οι Ιησουΐτες, ο Πάπας κι ο υπουργός του Πάπα, ο Τορρετζιάνι ενεπλάκησαν  σ’ αυτή την πρόστυχη υπόθεση. Ως αποτέλεσμα, το 1765, ο Κλήμης 13^ος  ενέκρινε μια εόρτιο ημέρα προς τιμή της καρδιάς του Ιησού. Δεν τόλμησε να εγκρίνει γιορτή της σωματικής (υλικής) καρδιάς, αλλά της συμβολικής καρδιάς του Ιησού, ως συμβόλου της αγάπης του Σωτήρα για την ανθρωπότητα(στην Ορθόδοξη Εκκλησία όλα είναι υποστατικά, δεν νοείται  γιορτή αφιερωμένη σε σύμβολα ή σε ξέχωρες ιδιότητες του Θεού, π.χ. την αγάπη Του κλπ., γιορτάζουμε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, γι’αυτό και δεν έχουμε για παράδειγμα γιορτή αφιερωμένη στον Θεό-Πατέρα). Όντως, σύντομα μετά, όταν κάποιος Γάλλος επίσκοπος ερμήνευσε τη γιορτή ως τιμή στην υλική (βιολογική) καρδιά του Ιησού, η Ρώμη επενέβη. Ο κανονολόγος  Μπλάζι (Blasi) δημοσίευσε μια διατριβή το 1771 για ν’αποδείξει ότι  η λατρεία της σωματικής καρδιάς δεν ήταν εγκεκριμένη κι ο Πάπας Πίος 6^ος  δήλωσε το ίδιο.

Ησιωπηλότητα της Παπικής αυλής στη Ρώμη ήταν τελικά αδύναμη ενάντια στην παλίρροια της λαϊκής ρωμαιοκαθολικής ευλάβειας. Η πλειοψηφία των ρωμαιοκαθολικών επισκόπων  εξέδωσε ποιμαντικές επιστολές για να καθιερώσει τη λατρεία της Ιερής Καρδιάς, κατονομάζοντας τη σωματική καρδιά ως το αντικείμενο της λατρείας. Συνετέθησαν ακολουθίες κι εισήχθησαν στα ευχολόγια και τις ιερές συνόψεις κι ευλάβειες με προσευχητάρια αφθονούσαν. Οι απολογητές της γιορτής προσπάθησαν να την απαλλάξουν απ’ τις κατηγορίες για Νεστοριανισμό (ο Νεστόριος τιμούσε τον Ιησού ως άνθρωπο μ’ ένα τρόπο και τον Ιησού ως Θεό μ’ έναν άλλο· η Πίστη μας διδάσκει πως πρέπει να λατρεύουμε τον Ιησού Χριστό ως ένα Πρόσωπο μαζί ανθρώπινο και θεϊκό, όχι  ως το ένα ή το άλλο ξεχωριστά). Οι απολογητές υποστήριζαν ότι λάτρευαν την καρδιά  για χάρη της ένωσής της με τη Θεότητα. Αυτό που ξέχασαν ήταν ότι ο Νεστόριος ο ίδιος, όταν στριμώχτηκε στη Σύνοδο της Εφέσου, επίσης ισχυρίστηκε ότι “λάτρευε  αυτό που ήταν ορατό για χάρη εκείνου που ήταν κρυμμένο.”

Tέτοιες λεπτολογίες δεν μπορούσαν ν’αποκρύψουν πως η αρχική ευλάβεια ήταν μια πραγματική λατρεία της σωματικής καρδιάς. Ο ιησουΐτης π. Γκαλιφέ (Galifet) έγραψε : “Είναι ζήτημα της καρδιάς του Ιησού Χριστού στην κύρια και σαφή έννοια της και δεν είναι με κανένα τρόπο μεταφορική. Ο Ιησούς Χριστός μιλάει για την κυριολεκτική καρδιά Του (στις ‘αποκαλύψεις’ της Αδελφής Μαργαρίτας Μαίρης)· αυτό φαίνεται από την πράξη Του να αποκαλύψει την καρδιά Του και να τη δείξει…Να λοιπόν το χειροπιαστό αντικείμενο της λατρείας…” Προσπάθησε να νομιμοποιήσει τη λατρεία της καρδιάς αναζητώντας ένα προηγούμενο στη γιορτή του Σώματος του Χριστού (Corpus Christi).΄Το  μόνο και  κύριο αντικείμενο της Εορτής του Σώματος Χριστού είναι η σάρκα του Ιησού Χριστού· απ’ αυτό πρέπει να συναχθεί το συμπέρασμα ότι η γιορτή δεν συνεστήθη στην πραγματικότητα για τιμήσει το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, αλλά για να τιμήσει τη σάρκα Του, το σώμα Του, το αίμα Του, αφού ούτε η Θεότητά Του ούτε το Πρόσωπό Του είναι το επίσημο αντικείμενο αυτής της γιορτής.΄

Στο τέλος, αυτοί οι ενδοιασμοί κι αντεπιθέσεις σε (ρωμαιο)καθολικούς κύκλους κατεστάθησαν ουσιαστικώς απηρχαιομένες από μια απλή πράξη του Βατικανού. Ο Πάπας Πίος 9^ος  αγιοποίησε την Αδελφή Μαργαρίτα Μαρία Αλακόκ. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία στο πως προτίθονταν να τιμάει την Καρδιά, έτσι δεν υπήρχε πλέον καμιά σκέψη ότι η Ιερή Καρδιά θα μπορούσε να περιοριστεί σ’ ένα σύμβολο της αγάπης του Θεού. Οι ΄παλμοί΄ της, οι ΄διαστολές΄ της, οι ΄χτύποι της στα ουράνια΄, λατρεύονταν, όπως και σήμερα από τους ρωμαιοκαθολικούς. Ο ιστορικός πατήρ Ρενέ Φρανσουά Γκεττέ, στο απολογητικό(πολεμικό) έργο του “Η Αιρετική Παπωσύνη”, παρατηρεί πως ξεχωρίζοντας για λατρεία όχι μόνο το ανθρώπινο σώμα του Χριστού εν αντιθέσει μ’ ολόκληρο το Πρόσωπό Του, αλλά την καρδιά σ’ αντίθεση με το υπόλοιπο του σώματός Του, μια πλάνη ακόμα χειρότερη κι απ’ αυτή του Νεστόριου επινοήθηκε. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ήταν ο ίδιος ο  Πίος 9^ος  που εξέδωσε κι άλλους επίσημους ρωμαιοκαθολικούς κανόνες (φόρμουλες-τύπους) που αντιμάχονται τις Ορθόδοξες Χριστιανικές παραδόσεις Ανατολής και Δύσης. Αυτός επίσημα δίδαξε α) την Άσπιλη Σύλληψη Μαρίας β) το θείο δίκαιο της Ρωμαϊκής εκκλησίας να χρησιμοποιεί ένοπλη βία και γ) το Παπικό αλάθητο.

Πολλοί στην Αμερική είναι προσήλυτοι στην Ορθόδοξη Πίστη και  μπορεί να διατηρούν εικόνες της Ιεράς Καρδίας στα σπίτια τους, κυριολεκτικά ως αποσκευές από τις μέρες πριν γίνουν Ορθόδοξοι. Επίσης, καλοπροαίρετοι φίλοι μπορεί να δίνουν προσευχητικά φυλλάδια κι εικόνες της Ιεράς Καρδίας ως δώρα. Οι πιστοί θα πρέπει ν’ αντικαταστήσουν όλες αυτές τις απεικονίσεις με γνήσιες Ορθόδοξες εικόνες. Δεν θα πρέπει να τοποθετούν εικόνες της Ιεράς Καρδίας ή οποιεσδήποτε άλλες μη-ορθόδοξες εικόνες στα εικονοστάσια τους.

(Για ν’αποφύγουμε παρεξηγήσεις και πλάνες ν’αναφέρουμε εδώ πως η (συμβολική) ορθόδοξη εικόνα της Παναγίας με τα 7 σπαθιά δεν έχει ουδεμία σχέση με την παπική εικόνα της Καρδιάς της Θεοτόκου, αλλά σχετίζεται με την προφητεία του αγίου Συμεών Θεοδόχου που καταγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς (2:35):‹ καί σού δέ αυτής τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία…› καιαναφέρεται στον πόνο που θα ένοιωθε η Παναγία κατά τη στιγμή του χωρισμού από τον αγαπημένο της Υιό, όταν μπροστά στα μάτια της Τον εσταύρωσαν.)

---

Για την καλύτερη κατανόηση του παρόντος άρθρου σας συμβουλεύουμε να διαβάσετε και το άλλο προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο ‘’Οράματα εκτός Εκκλησίας”, (http://www.egolpion.com/8avmata_ektos_ekklhsias.el.aspx) στο οποίο περιέχονται παρατηρήσεις θεολογικοδογματικού κι ιστορικού περιεχομένου, που ισχύουν και για το παρόν.

(TOBIBΛΙΟ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΓΚΕΤΤΕ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΕΔΩ:http://orthodoxinfo.com/inquirers/Guettee_ThePapacy.pdf) 

πηγή

Μητροπολιτης Πειραιώς Σεραφεείμ Ρωμαιοκαθαολικοι- Σχόλιο

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 25ῃ Σεπτεμβρίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ κ. Νικ. Γασπαράκης, Διευθυντής τοῦ Γραφείου Τύπου τῆς «Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» σχολιάζων τό ἡμέτερο Ἀνακοινωθέν ἀπό 21 τρ. μηνός Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ. ἀπέφυγε μεθοδικῶς νά ἀπαντήση ἐπί τῆς οὐσίας τοῦ Ἀνακοινωθέντος καί στό βασικό ἐρώτημα πού δημοσίᾳ ἐτέθη στόν «Ἀρχιεπίσκοπο» κ. Νικ. Φώσκολο: Μέ ποῖο δικαίωμα καί ποία ἁρμοδιότητα καταστρατηγεῖ τήν  νομιμότητα καί σέ ὀρθοδόξους μαθητάς ἰδιωτικοῦ σχολείου τῆς θρησκευτικῆς του ἑνώσεως, τελεῖ διά λειτουργοῦ του «μυστηριακή πράξη ἁγιασμοῦ» τήν ὁποία θεωρεῖ ὡς ἀνυπόστατον ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία καί γιά τήν ὁποία διαμαρτύρεται ἐντόνως ὁ Κανονικός καί νόμιμος Ἐπίσκοπος τῶν εἰρημένων ὀρθοδόξων παίδων. Παρατίθεται μάλιστα εἰς ἀντιπαραβολή τοῦ γεγονότος ἡ ἐνεργεία τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Τήνου-Νάξου κ. Νικολάου, νά ὁδηγηθοῦν κατ’ ἐντολήν του οἱ Ρωμαιοκαθολικῆς πίστεως μαθηταί τοῦ Δημοσίου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἐξωμβούργου Τήνου μετά τῶν γονέων των  εἰς Ρωμαιοκαθολικόν Ναόν καί ἐκεῖ νά τελεσθῇ ὁ «ἁγιασμός» ἐνάρξεως τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους.

Αὐτό ἦτο τό θέμα ἀλλά ὁ κ. Γασπαράκης τό ἀπεσιώπησε πλήρως διά νά καταδείξει τό ἰδικόν του καί τῆς θρησκευτικῆς του παραδοχῆς «χριστιανικό ἦθος». Ἐξετράπη ἀτυχῶς δι’ αὐτόν σέ ὕβρεις κατά τῆς ἀνακοινώσεώς μας καί δι’ αὐτῆς τοῦ προσώπου μου ἰσχυριζόμενος ὅτι «στεροῦμαι προεχόντως χριστιανικοῦ ἤθους καί εἶμαι καί ἀνιστόρητος!!!». Θά λησμόνησε φαίνεται ὁ κ. Γασπαράκης πολύ συντόμως τά πρόσφατα ὁμόφωνα ψηφίσματα τῶν Ἰρλανδικοῦ καί Ὀλλανδικοῦ Κοινοβουλίων γιά τίς χιλιάδες κακουργηματικές καί αἴσχιστες πράξεις παιδεραστίας τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν θρησκευτικῶν λειτουργῶν, πού μεθοδικά συνεκάλυψε ὁ πρότριτα «μακαριοποιηθείς» Πάπας Ἰωάννης-Παῦλος Β΄. Θά λησμόνησε φαίνεται ὁ κ. Γασπαράκης τίς συνεχεῖς ἀπολογίες στό διαδίκτυο τῶν ὁμοπίστων του «καρδιναλίων καί ἀρχιεπισκόπων» στίς Η.Π.Α. καί τά ἑκατομμύρια δολλάρια τῶν ἀποζημιώσεων στά θύματα τῆς φρικώδους παιδεραστίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ «χριστιανικοῦ ἤθους».

Μήπως μπορεῖ νά μᾶς πληροφορήσει ὁ Ἐντιμότατος κ. Γασπαράκης γιατί τήν στιγμή πού ἡ Κεντρική Τράπεζα τῆς Ἰταλίας Bank Italia συμπεριέλαβε τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) στούς ἐξωκοινοτικούς χρηματοοικονομικούς ὁμίλους πού θά πρέπει νά ἐλέγχωνται μέ βάση τήν Νομοθεσία γιά τήν καταπολέμηση τῆς ἀνακύκλωσης βρώμικου χρήματος τό Βατικανό ἀπέσυρε τά κεφάλαιά του ἀπό 9 ἰταλικές τράπεζες γιά νά τά μεταφέρει στήν Γερμανία (πατρίδα τοῦ νῦν Πάπα); Ἡ ἰταλική δικαιοσύνη εἶχε δεσμεύσει τά ἑκατομμύρια Εὐρώ τοῦ IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) πού ταξίδευαν χωρίς τίς νόμιμες διαδικασίες ἀπό τό θησαυροφυλάκιο τοῦ Βατικανοῦ στήν JP Morgan Frankfurt καί τήν Banca Fuccino ἐνῶ ἡ Τράπεζα Banco Artigiano εἶχε εἰδοποιήσει τίς εἰσαγγελικές ἀρχές ὅτι τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) εἶχε ζητήσει τήν πραγματοποίηση δύο τραπεζικῶν συναλλαγῶν ἀποφεύγοντας τίς νόμιμες διαδικασίες.

Μήπως μπορεῖ νά μᾶς πληροφορήση ὁ ἐντιμότατος κ. Γασπαράκης γιατί τό Ἀμερικανικό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν προειδοποίησε ὅτι τό Βατικανό εἶναι «εὐάλωτο» στό ξέπλυμα βρώμικου χρήματος καί τό κατέταξε μαζί μέ τήν Ὑεμένη, τήν Ρουμανία καί τό Βιετνάμ; Γνωρίζει ὁ ἐντιμότατος κ. Γασπαράκης ὅτι σύμφωνα μέ τήν Ἀπόφαση τοῦ Δικαστηρίου τῆς Ρώμης τό 2010 ἡ Cosa Nostra (Ἰταλική μαφία) εἶχε μεγάλες καταθέσεις στό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) καί στήν Banco Ambrosiano τοῦ Βατικανοῦ; Γνωρίζει ὅτι τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) φυλάσσει τά οἰκονομικά μυστικά τοῦ Βατικανοῦ στόν φορολογικό παράδεισο τῶν νήσων Kaiman τῆς Καραϊβικῆς καί ὅτι ἡ Κεντρική Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ APSA ἔχει πάρει τό πράσινο φῶς γιά τήν ἔκδοση κερμάτων σέ Εὐρώ παρά τό ὅτι δέν παρέχει κανένα ἐχέγγυο διαφάνειας; Ἄβυσσος ἀγαπητέ κ. Γασπαράκη ἡ κατάστασις καί μάλιστα ἐν ὀνόματι τοῦ σταυρωθέντος ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτά ὅμως εἶανι τά ἀπότοκα καί τά ὀψώνια τῆς σχάσεως ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅσον ἀφορᾶ στά ρητορικά ἐρωτήματα τοῦ κ. Γασπαράκη καί στήν ἔνστασή του περί ἱστορικοῦ ἐλλείματός μας ἀπαντῶμεν ὅτι ἡ ὄντως Η΄ Οἰκουμενική Σύνοδος πού συνῆλθε στήν Κωνσταντινούπολη τό 879-880 μέ τήν συμμετοχή καί τοῦ τότε ὀρθοδόξου Πάπα παλαιᾶς Ρώμης Ἰωάννου τοῦ Η΄ διά τῶν ἀντιπροσώπων του καί τῆς ὁποίας ἀπεδέχθη πλήρως τά Πρακτικά ἐδογμάτισε ὅτι τό filioque ἀποτελεῖ αἵρεση διότι ἀνατρέπει καί συγχέει τά ἰδιώματα τῶν Θείων Προσώπων τῆς Παναγίας Τριάδος καί ἑπομένως τό Πατριαρχεῖο τῆς Δύσεως καί ἡ καθέδρα τοῦ παλαιᾶς Ρώμης ἀποδεχθέντα τήν λατινική κακοδοξία τοῦ filioque ἀπό τό 1009 κατέστησαν κακόδοξα καί αἱρετικά, ἀπεκόπησαν ἀπό τό ἕνα καί μοναδικό σῶμα τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μέ κεφαλή τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἐστερήθησαν τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος ὡς ἀποδεικνύει ἡ σῆψις τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ «ἁγιασμοῦ» καί εὑρίσκονται ὑπό τάς ἀράς καί τά ἀναθέματα τῶν ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων.

Αὐτή εἶναι ἡ πίστις τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας τήν ὁποίαν ἐπανέλαβον οἱ Σύνοδοι τοῦ 1009, τοῦ 1054, τοῦ 1089 ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἡ Ἐνδημοῦσα τοῦ 1170-1178, τοῦ 1273 ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἡ πρώτη καί δευτέρα Σύνοδοι ἐν Βλαχέρναις Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ 1324 ἐν Νυμφαίῳ, ἡ ὄντως Θ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τοῦ 1341-1351 ἐν Κωνσταντινουπόλει, τοῦ 1441 ἐν Ρωσσίᾳ, τοῦ 1443 καί τοῦ 1672 ἐν Ἱεροσολύμοις, τοῦ 1484, τοῦ 1642, τοῦ 1672, τοῦ 1722, τοῦ 1727, τοῦ 1838, τοῦ 1848 καί τοῦ 1895 ἐν Κωνσταντινουπόλει καί τέλος τοῦ πανορθοδόξου Συνεδρίου ἐν Μόσχᾳ τό 1948. Μετά λοιπόν τόσες Συνοδικές Διαγνῶμες καί Ἀποφάσεις γιά τά «ἀντίθεα παπικά ἀνοσιουργήματα καί τήν ματαιόφρονα καί σατανικήν τῶν παπικῶν αἵρεσιν» (Ἐγκύκλιος τῆς ἐν Κων/πόλει Συνόδου τοῦ ἔτους 1838) καί τήν ἀπάντησιν τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρός τόν Πάπα Πῖον τόν Θ΄ (1848) κατά τήν ὁποίαν «τούτων τῶν πλατυνθεισῶν... ἐπί μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων, ἦν ποτε ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δέ σήμερον καί ὁ Παπισμός...» μπορεῖ νά ἀρθρωθεῖ ὁποιοσδήποτε σοβαρός λόγος μετά καί τήν κατακρήμνιση καί σέ ἄλλες κακοδοξίες καί αἱρέσεις τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ γιά «δύο πνεύμονες» ἤ γιά «ἀδελφές ἐκκλησίες» πού ἀπό πρόδηλη σκοπιμότητα διασπείρονται;

Ὅσον ἀφορᾶ στίς δηλώσεις τοῦ εὐψύχου καί ἀγωνιστοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, εὐχερῶς ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἀνεζήτει ἀπεγνωσμένα βοήθειαν εἰς τά διεθνῆ φόρα γιά τήν μαρτυρική του πατρίδα καί ἀντ’ αὐτῆς ἔλαβε ὑπό τοῦ προσκληθέντος καί κατέχοντος ἀντικανονικῶς τόν θρόνον τῆς παλαιᾶς Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ τήν εὐχήν γιά «καλήν ὑπομονήν»!!!

Τέλος ὅσον ἀφορᾶ στήν νομικήν ὑφήν τοῦ θέματος «ἐνημερώνομεν» τόν εἰδικό κ. Γασπαράκη ὅτι θά τά εἴπωμεν καλῶς ὡς πολιτικῶς πλέον ἐνάγοντες.

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς  Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ