Οράματα εκτός Εκκλησίας

Ο Ρ Α Μ Α Τ Α

ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

υπό μοναχού Gorazd

Απ’ τη μονογραφία «Το Βατικανό κι η Ρωσία» και «Οράματα Εκτός Εκκλησίας: Μια Ματιά στις Πνευματικές και Πολιτικές Τάσεις του Ρωμαιοκαθολικισμού»
(Τζόρντανβιλ ,Ν.Υ.-Μοναστήρι Αγίας Τριάδας 1990)

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxinfo.com/ecumenism/visions-outside-the-church.aspx

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Μπαρλάς Γερ. Κωνσταντίνος
Αιτωλοακαρνανία, Ιανουάριος 2008 μ.Χ.

     Πολλοί άνθρωποι έχουν ακούσει ότι η Θεομήτωρ έχει υποτίθεται εμφανιστεί σε ρωμαιοκαθολικούςσε διάφορα μέρη. Δεν ξέρουν τί να σκεφτούν γι’ αυτά τα γεγονότα. Μερικοί πάνε τόσο μακρυά ώστε να νομίσουν ότι εφόσον η Μητέρα του Θεού εμφανίζεται σε ρωμαιοκαθολικούς, αυτό συνεπάγεται ότι η ρωμαιοκαθολική εκκλησία είναι μια αληθινή εκκλησία που έχει τη Χάρη, ειδικά εφόσον διάφορα θαύματα και θεραπείες λαμβάνουν χώρα στις τοποθεσίες των οραμάτων. Η Φάτιμα [1],ιδιαίτερα, έχει ξεσηκώσει μεγάλο ενδιαφέρον μεταξύ των Ρώσων που ζουν στο εξωτερικό διότι η οπτασία υποτίθεται μιλάει για τη Ρωσία με ισχυρά αντικομουνιστικούς όρους, οδηγώντας τους να παραβλέψουν το αιρετικό κι αντιορθόδοξο περιεχόμενο του μηνύματος συνολικά. Πώς πρέπει να σταθούμε απέναντι σ’ αυτές τις εμφανίσεις και τους ισχυρισμούς γι» αυτές; Τί κριτήριο θα’ πρεπε να χρησιμοποιήσουμε για να μας οδηγήσει στην εξέταση της αλήθειας οραμάτων εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Ευελπιστώ πως τα όσα ακολουθούν θα βοηθήσουν να κατανοήσουμε τέτοια φαινόμενα.

Οι Άγιοι Πατέρες, ξέροντας ότι ο σατανάς μπορεί να μεταμορφωθεί σ’ άγγελο φωτός, μας συμβουλεύουν να είμαστε προσεκτικοί και δύσπιστοι με όλες τις εμφανίσεις στον ορατό κόσμο. «Αν είσαι ήσυχος με καλό τρόπο, επιθυμώντας να είσαι με το Θεό» λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, «ποτέ μη δέχεσαι εμφανίσεις[2] φυσικές ή πνευματικές, είτε έξω είτε μέσα στον εαυτό σου, ακόμα κι αν μπορεί να είναι μια εικόνα του Χριστού, ή ένας άγγελος, ή κάποιος Άγιος, ή αν ίσως εμφανιστεί φως, ή αποτυπωθεί στο νου. Πρόσεχε ,ώστε να μην καταλήξεις να πιστέψεις κάτι, ακόμα κι αν είναι κάτι καλό, και μην αιχμαλωτιστείς απ' αυτό πριν συμβουλευτείς εκείνους που είναι έμπειροι κι είναι ικανοί ν' αναλύσουν το θέμα, ώστε να μην υποστείς βλάβη. Ο Θεός δεν δυσαρεστείται με το πρόσωπο που είναι προσεκτικό με τον εαυτό του, ακόμα κι αν αυτό, από φόβο μήπως πλανηθεί, δεν αποδέχεται ακόμα κι εκείνο που είναι από Αυτόν, χωρίς συμβουλή και δοκιμή».
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι ο Θεός Κύριος θα μπορούσε όλες τις φορές να δώσει πλήρη επιβεβαίωση σ» ένα πρόσωπο, εάν ευαρεστείται να το κάνει αυτό, που ν’ αφορά την αλήθεια του οράματος. Εάν τέτοια προσοχή είναι απαραίτητη όσον αφορά οράματα ΕΝΤΟΣ της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πόσο πολύ περισσότερο επιφυλακτικοί θα έπρεπε να είμαστε σε σχέση με εμφανίσεις ΕΚΤΟΣ της μίας, αληθινής Εκκλησίας! Το μόνο κριτήριο για να εξετάζουμε αυτά τα οράματα θα πρέπει να είναι η Ορθοδοξία τους[3]. Εάν καθ’ οιονδήποτε τρόπο η Ορθοδοξία τους χωλαίνει, τότε πρέπει ν' απορριφθούν: ακόμα κι αν το 99% του μηνύματος είναι Ορθόδοξο και μόνο 1% αποκλίνει από τις διδασκαλίες της Εκκλησίας, τότε όλο πρέπει ν’ απορρίπτεται.[4] Ο Θεός δεν μπορεί ν' αρνείται το Εαυτό Του ή να διδάσκει αναλήθειες ακόμα και στον ελάχιστο βαθμό.

Ας εξετάσουμε τρεις αρκετά γνωστές περιπτώσεις που συνέβησαν στην εποχή μας. Πρώταθ' ασχοληθούμε με τη Φάτιμα, που είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, μιας κι εκεί η οπτασία μιλάει για τη Ρωσία και το ρόλο της στο πεπρωμένο της ανθρωπότητας.

Προς το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στη Φάτιμα της Πορτογαλίας, μεταξύ Μαΐου κι Οκτωβρίου 1917,τρία βοσκόπουλα, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, είχαν μια σειρά οραμάτων κάποιας που είπαν πως είναι η Κυρία μας, η Ευλογημένη Παρθένος. Κατά τη διάρκεια των έξι μηνών των οπτασιών, τα μηνύματα που ειπώθηκε στη Λουτσία να δημοσιοποιήσει, τότε ή λίγο αργότερα, αφορούσαν πάρα πολύ την ανάγκη να ενθαρρυνθεί η αφοσίωση στο ροζάριο [5] και στην Άσπιλη καρδιά της Κυρίας μας [παπική θρησκευτική θεομητορική εορτή], και την ανάγκη να αλλάξει η ανθρωπότητα την κατεύθυνση στην οποία κινούνταν. Αποτυχία στο να κάνουμε αυτή την αλλαγή θα έφερνε την οργή του Θεού. (Aπό «Μελέτες στη Συγκριτική Θρησκειολογία. Ένα Ζήτημα που Αφορά την Δεύτερη Βατικανή Σύνοδο», υπό Βεράκ).
     Το Δεκέμβριο του 1940μ.Χ. η Αδελφή Λουκία [6] -η μόνη απ' τους τρεις που παρέμεινε ζωντανή και που τώρα είναι καλόγρια του Καρμελιτικού τάγματος-έγραψε στον Πάπα Πίο τον 12ο (1876-1958) [7] λέγοντας: «Το 1917 η Παναγία Μητέρα προφήτεψε σ’ εμάς το τέλος του πολέμου που εκείνη την εποχή σκοτείνιαζε το πρόσωπο της Ευρώπης. Προφήτεψε άλλον ένα πόλεμο κι είπε πως θα ξανάρχονταν. Επέμεινε στην αφοσίωση της Ρωσίας στην υπερ-ιερή καρδιά της[παπική γιορτή],υποσχόμενη ως αντάλλαγμα να εμποδίσει την εξάπλωση ψευδών διδασκαλιών στη Ρωσία και να μεταστρέψει τη Ρωσία [8]» (Aπό «Νέα Για τη Φάτιμα, το Μεγαλύτερο Θαύμα Της Εποχής μας»,Βρυξέλες,1962,σ.144).Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε ότι οι Καθολικοί κατανοούν «την μεταστροφή [προσηλυτισμό] της Ρωσίας» ως μεταστροφή της στον Ρωμαιοκαθολικισμό.[9]

Πάλι διαβάζουμε στο περιοδικό «Ο Σταυροφόρος της Φατιμά» (τεύχος Νο.17,Απρίλης-Μάης 1985): «Έτσι η μεταστροφή λίγων Ρώσων στον Καθολικισμό[παπισμό] είναι τώρα μέρος των προετοιμασιών του Θεού για τον προσηλυτισμό της Ρωσίας, όταν ο Πάπας κι οι επίσκοποι τελικά υπακούν τη διαταγή της Κυράς μας της Φάτιμα να καθαγιάσουν [αφιερώσουν] τη Ρωσία με τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός. O λόγος για τον οποίο ο Ιησούς έδωσε αυτή τη συγκεκριμένη εντολή στον Πάπα και στους επισκόπους είναι διότι θέλει όλη η εκκλησία του ν’ αναγνωρίσει τον καθαγιασμό της Ρωσίας [δηλαδή τη μεταστροφή της στον παπισμό] ως έναν θρίαμβο της άσπιλης καρδίας της Μαρίας. Η Αδελφή Λουκία καταγράφει σ’ ένα γράμμα με ημερομηνία 18 Μαΐου 1936: «Κατ’ ιδίαν μίλησα στον Κύριο μας για το θέμα κι όχι πολύ καιρό πριν, Τον ρώτησα γιατί δεν θα μετέστρεφε [στον παπισμό] τη Ρωσία χωρίς τον Άγιο Πατέρα [τον Πάπα] να κάνει την καθαγίαση. Απάντησε: Γιατί θέλω όλη η Εκκλησία Μου ν’ αναγνωρίσει αυτήν την καθαγίαση ως θρίαμβο της άσπιλης καρδίας της Μαρίας ώστε να μπορέσει να επεκτείνει τη λατρεία του αργότερα και να βάλει την αφοσίωση στην άσπιλη καρδία [της Παναγίας] δίπλα στην αφοσίωση της ιερής καρδίας Μου.»

Εδώ θα’ πρεπε να πούμε κάτι για τις αν-Ορθόδοξες μορφές θρησκευτικής ευλάβειας [κι αφοσίωσης] στην ιερή καρδιά του Ιησού και στην άσπιλη καρδιά της Μαρίας που το όραμα υποστηρίζει.
Μια ρωμαιοκαθολική [γαλλίδα] καλόγρια, η Μαρία Μαργαρίτα Αλακόκ (Μary Margaret Alacoque 1647-1690),υποτίθεται πως είχε ένα όραμα του Ιησού Χριστού, ο οποίος της έδειξε την καρδιά Του, που έκαιγε από αγάπη, και της ζήτησε να διαδώσει την τιμή σ’ αυτή [την καρδιά].Οι αποκαλύψεις που έλαβε πρωτοτυπώθηκαν στη διήγηση της ζωής της απ’ τον Ιησουίτη επίσκοπο Λανζέ (Lanje) και προκάλεσαν τέτοιο σκάνδαλο που η έκδοση καταστράφηκε. Λόγω του γεγονότος ότι εκείνες οι «αποκαλύψεις» είχαν εκτεθεί τόσο στο κοινό, καταδικάστηκαν από τον Πάπα Κλήμεντα [10] . Παρόλ’ αυτά, αυτή η λατρεία [της ιερής καρδιάς του Ιησού] συνέχισε να υφίσταται υπό την σκέπη των Ιησουϊτών [11], και τελικά μπήκε στο κύριο ρεύμα της [ρωμαιο]Καθολικής θρησκευτικής ζωής (Ποιμαντική Θεολογία, Μέρος δεύτερο, Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος, Τζόρντανβιλ, 1961,σ.16). Εικόνες και γιορτές της Ιερής Καρδιάς έγιναν σημαντικό μέρος της [ρωμαιο]καθολικής πνευματικότητας, κι οι πάπες πρόσθεσαν τις εγκρίσεις τους σε εγκυκλίους [12],χαρίζοντας αφέσεις αμαρτιών (συγχωροχάρτια) για όποιον τηρούσε τη γιορτή. Για να μην υστερήσουν, άλλες ομάδες, που υποστήριζαν πως είχαν δει εμφανίσεις της Μαρίας, προώθησαν την ιδέα της τιμής (ευλάβειας-αφοσίωσης) στην «Άσπιλη Καρδιά της Μαρίας».

Hκαρδιά της Μαρίας μερικές φορές ζωγραφίζονταν μαζί με το [ζωγραφικό] μοτίβο της ιερής καρδιάς του Ιησού: μία εικόνα (ζωγραφιά) με δύο καρδιές... κι αργότερα, η θλιμένη καρδιά της Μαρίας, με πέντε ή εφτά σπαθιά να την διατρυπούν, έγινε άκρως δημοφιλής. Θα ήταν δύσκολο να κατηγορήσουμε τον ρωμαιοκαθολικισμό ότι αρνείται τη θεότητα του Χριστού, μάλλον έχουν διασπάσει την ολότητα του Χριστού, δίνοντας έμφαση στην τιμή (ευλάβεια-αφοσίωση) της ανθρώπινης φύσης Του ξεχωριστά, ορισμένες φορές μ’ έναν χονδροειδώς βιολογικό τρόπο [13].

Αυτό παραβιάζει μια κεντρική αρχή των [Οικουμενικών] Συνόδων, ότι τιμή (λατρευτική) πρέπει ν’ αποδίδεται στον [όλο, δηλαδή στον Θεάνθρωπο] Χριστό, κι όχι σε μια από τις φύσεις Του ή μέρη του σώματός Του. Έτσι, κομματιάζοντας την ολότητα του Υιού του Θεού, αναπτύσσεται μια τάση νεστοριανισμού [14].
Μέρη του σώματος του Χριστού δεν πρέπει να γίνονται αντικείμενο ξεχωριστής λατρείας ,ούτε θα’ πρεπε ν’ απεικονίζονται ζωγραφικά (δηλ., μια φλεγόμενη καρδιά ή μια καρδιά που περιβάλλεται από ένα ακάνθινο στεφάνι). (Aπό «Συγκριτική Θρησκειολογία», «Ρωμαιοκαθολικισμός: Μερικές Θρησκευτικές Πρακτικές», υπό πατρός Τζορτζ Μίτσελ).Αναφέρουμε εδώ αυτές τις θρησκευτικές πρακτικές για ν' απεικονίσουμε την άβυσσο που υπάρχει μεταξύ Ορθόδοξης και ρωμαιοκαθολικής πνευματικότητας.

Ακόμα άλλη μία σειρά εμφανίσεων έλαβε χώρα σ' ένα μικρό ορεινό χωριό που ονομάζεται Άγιος Σεβαστιανός του Γκαραμπαντάλ (San Sebastian de Garabandal) στα βόρεια της Ισπανίας.
Αυτές οι εμφανίσεις έγιναν μεταξύ Ιουνίου 1961 και Νοεμβρίου 1965. Οι θεατές ήταν τέσσερα νεαρά κορίτσια. Παραθέτουμε μερικά απ’ τα μηνύματα που δόθηκαν [απ’ την οπτασία]:
«Η Παρθένος επίσης μας υπενθύμισε να πηγαίνουμε συχνότερα στο ευλογημένο μυστήριο [δηλ. την Θ. κοινωνία].Είναι γεγονός πως ακόμα και στην τελική εμφάνισή της (13 Νοέμβρη 1965) η Παρθένος μου είπε: «Κοντσίτα (έτσι έλεγαν την μία από τις κοπέλες),γιατί δεν πας συχνότερα να επισκεφτείς τον Υιό μου στο ναό;» Όταν είδα την Παρθένο της είπα, σαν να υπήρχε κατάσκοπος στο χωριό, «Ξέρεις, υπάρχουν κάποιοι Διαμαρτυρόμενοι εδώ». Η Παρθένος απάντησε: «Είναι όλοι παιδιά μου». Ο άγγελος ήρθε κι είπε, «Πολλοί καρδινάλιοι, πολλοί επίσκοποι και πολλοί ιερείς είναι στο δρόμο της απώλειας και παίρνουν πολλές ψυχές μαζί τους. Όλο και λιγότερη σημασία δίνεται στην (θεία) Ευχαριστία».

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι το 1967 η Κοντσίτα Γκονζάλεζ (μια απ’ τις θεάτριες) άρχισε να’ χει αμφιβολίες για τις εμφανίσεις:
«Ναι, το 1967, λίγο μετά που είχαν γίνει οι εμφανίσεις, όντως είχα αμφιβολίες. Συνέβη ξαφνικά τις 15 Αυγούστου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι τριγύρω μου και με κατέκλυσε το συναίσθημα ότι δεν ήμουν ειλικρινής. Ένιωθα πως εξαπατούσα όλους αυτούς τους ανθρώπους κι ότι όφειλα να το ομολογήσω. Πήγα σ’ έναν ιερέα και του είπα ότι ήταν σαν μια ψευδαίσθηση ή όνειρο ή ζώντας ένα ψέμα, ότι ποτέ δεν είχα δει την Παρθένο κι ότι τους εξαπατούσα όλους όλη την ώρα. Αυτές οι αμφιβολίες κι αρνήσεις των εμφανίσεων της Παρθένου διήρκεσαν πέντε ή έξι μέρες. Από τότε και μέχρι σήμερα έχω σύγχυση κι αμφιβολία μέσα μου».(Aπό «Θαύμα στο Γκαραμπαντάλ» της Κοντσίτα Γκονζάλεζ με τον Χάρι Ντάλεη, Ντάμπλντέη εντ Κόμπανι,Ν.Υ.,1983).

     Αναφέρουμε εδώ αυτή την εμφάνιση για να δείξωμε ότι ακόμα και σε μια περίπτωση όπου η ίδιαη θεατής σε τελική ανάλυση είναι αβέβαιη για την πραγματικότητα αυτού που είδε, παρόλ' αυτά η ιστορία φαίνεται να βρίσκει καταφανώς σοβαρούς πιστούς. Δεν αποθαρρύνονται καν από τόσο ανησυχητικά γεγονότα όπως το ακόλουθο, που ανέφερε ένας απ’ τους θεατές:
«Μετά που άρχισαν οι εμφανίσεις, ποτέ δεν χάσαμε ούτε μέρα [θείας] Kοινωνίας. Όταν δεν υπήρχε ιερέας στην πόλη, ένας άγγελος κατέβαινε να μας δώσει κοινωνία… Κάποια στιγμή ένας ιερέας μας έδωσε οδηγίες να ρωτήσουμε πώς γινόταν να μας παρέχει κοινωνία ο άγγελος, αφού μόνο ο ιερέας μπορούσε να καθαγιάσει τις όστιες [15].Ρωτήσαμε κι η Παρθένος είπε πως ο άγγελος κατέβαινε κι έπαιρνε τις ήδη καθαγιασμένες όστιες από αρτοφόρια [εκκλησιαστικό σκεύος όπου φυλάσσεται Θ. κοινωνία για έκτακτες περιπτώσεις] στη γη».

Μπορούμε να φανταστούμε την σύγχυση που αυτό θα προκαλούσε στην εκκλησία απ’ την οποία παίρνονταν οι όστιες! Είναι δυνατόν άγγελοι να χρειάζεται να παίρνουν όστιες από αρτοφόρια εκκλησιών;
Στον Ορθόδοξο βίο του αγίου Ονουφρίου όντως ένας άγγελος φέρνει την Θεία Κοινωνία, αλλά είναι αδιανόητο ότι ένας άγγελος θα χρειάζονταν να πάρει Άγια Δώρα από ένα αρτοφόριο στη Γη.[16]

      Ητρίτη σειρά εμφανίσεων που θ' αναφέρουμε άρχισε στις 24 Ιουνίου 1981 στη Γιουγκοσλαβική πόλη Medjugorje (Μεντιουγκόργιε), όπου κάποια νέα παιδιά άρχισαν να έχουν οράματα από κάτι που αυτά θεώρησαν πως είναι η Θεομήτωρ. Η οπτασία ισχυρίστηκε ότι αυτές οι αποκαλύψεις θα είναι οι τελευταίες στον κόσμο. Το Νοέμβριο του 1982 μ.Χ. η οπτασία είπε: «Μετά που θα τελειώσουν αυτές οι αποκαλύψεις θα υπάρξουν μόνο κάποιες ψεύτικες αποκαλύψεις στον κόσμο».
Ο κόσμος πήγε κατά κοπάδια στη Μεντγιουγκόριε απ’ όλο τον κόσμο ακόμα κι αν ο τοπικός ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος του Μοστάρ, Παβάο Ζάνιτς, που αρνείται την αληθινότητα των εμφανίσεων, έκανε μια δημόσια ανακοίνωση στ’ όνομα της Γιουγκοσλαβικής Σύσκεψης Επισκόπων [κάτι σαν τοπική σύνοδος] ότι «Δεν επιτρέπεται να διοργανώνονται προσκυνήματα ή άλλες εκδηλώσεις που υποκινούνται από τον υπερφυσικό χαρακτήρα που υποθετικά αποδίδεται στα γεγονότα της Μεντγιουγκόργιε». [17]

Ήδη το 1981 οι κοπέλες που είχαν δει το όραμα έλεγαν: «Θα υπάρξει ένα ορατό σημάδι που θαδιαρκεί στο λόφο των εμφανίσεων. Θα έρθει γρήγορα, θα το δείτε σύντομα. Περιμένετε λίγο περισσότερο, κάντε υπομονή». Και πάλι: «Το σημείο θα συμβεί στη γιορτή της Άσπιλης Σύλληψης [18] το 1981,έπειτα τα Χριστούγεννα, μετά την Πρωτοχρονιά κ.ο.κ.» Περιττό να πούμε ότι κανένα σημάδι δεν έχει εμφανιστεί ακόμα στο λόφο. Για έναν Ορθόδοξο αναγνώστη είναι επαρκές να ξέρει μόνο μερικά απ’ τα οικουμενιστικά μηνύματα που έδωσε η οπτασία για να είναι βέβαιος ότι δεν είναι η Θεομήτωρ που εμφανίζεται εκεί. Για παράδειγμα:
«Όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο μπροστά στο Θεό. Ο Θεός διατάζει σ’ όλες αυτές τις θρησκείες ως βασιλιάς στο βασίλειό του.» («Καθολική-Αντί-Μεταρρύθμιση»,201,Αγγλ.έκδ.,πρβλ. και «Fr.Blaise, 500 Messages a Vivre»,σ.370,Μόντρεαλ 1986) «Για το Θεό δεν μετράνε οι διαιρέσεις κι οι θρησκείες. Είστε εσείς στον κόσμο που δημιουργήσατε τους διχασμούς διότι οι πιστοί ξεχωρίστηκαν ο ένας απ’ τον άλλο».(«Εμφανίσεις της Παρθένου Μαρίας στη Μedjugorje,Jan Urban(στα τσέχικα).Η Καθολική Αντί-Μεταρρύθμιση στον 20ο αι., Σεπτ./Οκτ.1987, Νοέμ./Δεκ.1985»).

Για τον ανενημέρωτο, αυτό το μήνυμα έχει μια παραπλανητική έλξη και συμβαδίζει με την άποψη περί «ενός κόσμου». Αλλά σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουμε ότι το να πούμε πως «όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο μπροστά στο Θεό» είναι άρνηση του Χριστού ως της μόνης Αλήθειας. Δεν είναι ο Ίδιος που λέει: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια κι η ζωή. Κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μέσω εμού» (Ιω.14:6); Άρα το να λέμε πως όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο είναι άρνηση του Χριστού! [19]

   Χωρίς ν’ αποπειραθούμε ν’ αναλύσουμε πολύ βαθιά το νόημα όλων των μηνυμάτων, μας είναι ήδη αρκετό να συνειδητοποιήσουμε πως κάθε μια απ’ αυτές τις εμφανίσεις, που υποστηρίζει πως είναι η Θεομήτωρ, δέχεται τα μυστήρια της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ως αληθινά κι έχοντα τη Χάρη. Αυτό από μόνο του κάνει αυτές τις εμφανίσεις εντελώς απορριπτέες για εμάς, αφού γνωρίζουμε πως Μυστήρια που έχουν και μεταδίδουν τη Χάρη βρίσκονται μόνο στη μία, αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Αφότου η Δυτική Εκκλησία αποχωρίστηκε από τη μία, αληθή Εκκλησία τον 11ο αιώνα, δεν τίθεται καν ζήτημα για την ύπαρξη αληθινών Μυστηρίων στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. «Η Εκκλησία είναι μία και μόνο αυτή έχει την πληρότητα των δώρων της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Άσχετα απ’ το ποιος ή μεποιον τρόπο κάποιος έχει απομακρυνθεί από την Εκκλησία, είτε λόγω αίρεσης, σχίσματος, ή με μη-κανονικές συναθροίσεις, αυτός χάνει την κοινωνία της Χάρης του Θεού. Άρα κανένα μυστήριο που τελείται εκτός της (Ορθοδόξου) Εκκλησίας δεν έχει καμία ισχύ προερχόμενη από τη Χάρη.» (Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Δεν Υπάρχει Χριστιανισμός Χωρίς την Εκκλησία», σ.114, Σαν Πάολο, Βραζιλία, 1954). Ακόμα κι η ύπαρξη θεραπειών δεν είναι απόδειξη της αλήθειας των εμφανίσεων. Οι θεραπείες μπορεί να είναι απ’ το Θεό, από φυσικά αίτια, ή αν ο Θεός το επιτρέψει από τον Πονηρό.[Κι ο διάβολος μπορεί να θεραπεύσει αρρώστιες που προκάλεσε ο ίδιος] Ο Σωζομενός, στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του (Βιβλίο2,παρ.5) γράφει: «O ναός του Ασκληπιού στην Αιγίδα, μια πόλη της Κιλικίας, κι ο ναός της Αφροδίτης στα Άφακα, κοντά στο Όρος Λίβανος και τον ποταμό Άδωνι, υποσκάφτηκαν και καταστράφηκαν εντελώς. Και οι δυο αυτοί ναοί τιμώνταν και τους είχαν σε μεγάλη υπόληψη οι αρχαίοι γιατί όσοι απ' αυτούς ήταν άρρωστοι στο σώμα θεραπεύονταν απ’ τις ασθένειες γιατί ο δαίμονας εκδηλωνόνταν τη νύχτα και τους θεράπευε».

Στο έργο του αγίου Γρηγορίου της Τουρς (538-594), «Vita Patrum» (Βίοι Πατέρων),διαβάζουμε στο βίο του αγίου Φριάρδου του Έγκλειστου: «Και καθώς θαρραλέα επέμεναν στην προσευχή, ο πειραστής (διάβολος) εμφανίστηκε τη νύχτα στο διάκονο Σεκουνδέλλο, παίρνοντας τη μορφή του Κυρίου και λέγοντάς του, «Είμαι ο Χριστός στον οποίο προσεύχεσαι κάθε μέρα. Είσαι ήδη άγιος και τ’ όνομά σου είναι γραμμένο στο Βιβλίο της Ζωής. Γι’ αυτό πήγαινε έξω απ’ το νησί και κάνε θεραπείες ανάμεσα στους ανθρώπους». Ο Σεκουνδέλλος, ξεγελασμένος απ’ αυτή την πλάνη, έφυγε απ’ το νησί κι έτσι ακόμα μόλις έβαζε το χέρι του πάνω στους αρρώστους στ’ όνομα του Ιησού Χριστού, αυτοί θεραπεύονταν».

Τα λόγια του Αρχιερέα Βόριδος Μολχάνωφ (Boris Molchanov) είναι πολύ επίκαιρα εδώ:
«Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε αυτόν τον λίγο γνωστό αλλά αξιοσημείωτο πνευματικό νόμο μέσω του οποίου όλος ο ψευδής κι υποκριτικός Χριστιανισμός θα οδηγήσει αναπόφευκτα τους οπαδούς του στην αποδοχή του Αντιχρίστου ή σ’ ένα κίνημα που θα προετοιμαστεί για την εμφάνισή του. Σε κάθε ψεύτικη διδασκαλία, όπως στη στάση των Φαρισαίων προς την αλήθεια, υπάρχουν κρυμένοι οι σπόροι της αιώνιας καταδίκης. Ηλιθιωδώς και μάταια πολλοί άνθρωποι δεν αποδέχονται την σπουδαιότητα του δόγματος. Η στενή σχέση μεταξύ δόγματος της πίστης, της πρακτικής ηθικής δραστηριότητας και του αγώνα για σωτηρία έχει αναπτυχθεί εκτενώς απ’ τον επίσκοπο[άγιο] Ιγνάτιο (Μπριαντσανίνοφ,1807-1867) και την Αυτού Μακαριότητα Μητροπολίτη Αντώνιο (Κραποβίτσκι). Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, δεν είναι τίποτα τόσο σπουδαίο όσο το να ομολογείς την θεόθεν αποκαλυμένη Αλήθεια, αφού ο ίδιος ο Λόγος του Θεού μαρτυρεί ότι ο Θεός πρέπει να λατρεύεται εν Πνεύματι κι Αληθεία (Ιω.4:23-24).Η αλήθεια δεν είναι κανένα ασήμαντο πράγμα με το οποίο μπορεί ο καθένας να σχετίζεται όπως θέλει. Στην αλήθεια, το Πνεύμα της Αληθείας, που εκπορεύεται απ’ τον Πατέρα, είναι παρόν κατά έναν αληθινό τρόπο. Και αντίστοιχα, σε κάθε ψέμα, είναι παρών ο πατέρας του ψεύδους, ο διάβολος. Άρα όποιος ομολογεί την αλήθεια λαμβάνει το Πνεύμα της Αλήθειας κι όποιος ομολογεί ένα ψέμα αναγκαστικά θ’ αφομοιώσει το πνεύμα των ψεμάτων, το εκπεσών πνεύμα. Εκτός της μίας, αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν υπάρχουν κι ούτε θα εμφανιστούν τα μέσα για ν' αναγνωριστεί ο Αντίχριστος, κι ούτε κι υπάρχει καμιά δύναμη του Πνεύματος για ν’ αντισταθεί εναντίον του κι εναντίον των πειρασμών του.(«Εποχή Αποστασίας», Τζόρντανβιλ 1976,σελ.18)

Δεν χρειαζόμαστε ετερόδοξα οράματα για να μας καλέσουν σε μετάνοια, προσευχή και νηστεία. Επιπλέον, αυτά τα οράματα αποδέχονται τα ρωμαιοκαθολικά μυστήρια, τον θεσμό του πάπα, ενθαρρύνουν αν-Ορθόδοξες μορφές ευλάβειας κι αγκαλιάζουν τον ψευδή οικουμενισμό [δεν έχει καμία σχέση ο αντιχριστιανικός οικουμενισμός με την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας].Στους ταραγμένους μας καιρούς, καιρούς λεπτών πειρασμών και μεγάλων πλανών, όπου ψεύτικα θαύματα, οράματα κι εμφανίσεις αυξάνονται, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα πρέπει να εργαζόμαστε για τη σωτηρία μας με φόβο και τρόμο, μένοντας σταθεροί στην Αγία Ορθόδοξη Πίστη μας κι αναζητώντας οδηγία κι έμπνευση μόνο στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Τοποθεσία στην Πορτογαλλία όπου υποτίθεται εμφανίστηκε η Παναγία.
2. Οράματα - Οπτασίες
3. Αν δηλαδή, συμφωνούν με τα δόγματα, τις διδασκαλίες και την Ιερά Παράδοση της ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
4. ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακόμα κι Ορθόδοξο 100% να είναι το περιεχόμενο, πάλι πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί, διότι ο σατανάς και οι δαίμονες μπορεί να έχουν σκοπό αργότερα να μας πλανήσουν με άλλα οράματα ή ακόμα και με αυτό μόνο να μας κάνουν να υπερηφανευτούμε.
5. Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική πρακτική κατά την οποία απαγγέλεται ένα συγκεκριμένο τυπικό προσευχών χρησιμοποιώντας το ομώνυμο ρωμαιοκαθολικό «κομποσχοίνι»
6. =Φωτεινή, από το λατινικό lux=φως
7. Πίος σημαίνει ευλαβής, άρα θα μπορούσε να μεταφραστεί ως Ευλάβιος.-Η λέξη πάπας δεν έχει από μόνη της αρνητική έννοια αφού σημαίνει απλά «πατέρας». «Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής» ονομάζεται κι ο ορθόδοξος πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής. Επίσης ο κόπτης(αιρετικός μονοφυσίτης) πατριάρχης της ίδιας περιοχής ονομάζεται «Πάπας Αλεξανδρείας και Πατριάρχης Πάσης Αφρικής». ΠΡΟΣΟΧΗ! Οι Κόπτες ονομάζουν την «εκκλησία» τους «Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία», αλλά δεν έχουν καμία σχέση και κοινωνία με την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αφού είναι αιρετικοί μονοφυσίτες. Σε ξένα ντοκυμαντέρ τους έχουν ονομάσει ορθοδόξους, διότι αυτοί που κάναν το ντοκυμαντέρ ήξεραν τόση θεολογία όσο ξέρει ο κυρ-Γιάννης ο περιπτεράς κινέζικα. Άρα το πρόβλημά μας δεν είναι η λέξη «πάπας», αλλά ο «Επίσκοπος και Πατριάρχης Ρώμης» (που επικράτησε να ονομάζεται «Πάπας») κι ο οποίος έπεσε σε αίρεση.
8. Στον παπισμό
9. Επικράτησε να ονομάζονται οι αιρετικοί παπικοί «καθολικοί», ενώ θα’ πρεπε να λέγονται απλά «παπικοί» ή «ρωμαιοκαθολικοί». Μόνο οι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ είναι όντως καθολικοί, αφού η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, ΚΑΘΟΛΙΚΗ κι Αποστολική Εκκλησία(όπως απαγγέλουμε στο Σύμβολο της Πίστεως) που ίδρυσε ο Κύριος μας ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ούτε «Δυτική» πρέπει να λέγεται αφού και στη Δύση υπάρχουν Ορθόδοξοι και στην Ανατολή παπικοί. Επίσης, κακώς χαρακτηρίζεται «Λατινική», αφού δεν χρησιμοποιεί πλέον την λατινική γλώσσα, αλλά και γιατί ακόμα κι ορθόδοξες θείες λειτουργίες τελούνταν στα λατινικά πριν το Σχίσμα(1054μ.Χ.)
10. τον 14°, 1705-1774] το 1772 [Τραγική η πλάνη των παπιστών: ο ένας πάπας(ο Κλήμεντας 14ος ) την καταδίκασε κι ο πάπας Βενέδικτος 15ος την αγιοποίησε το 1920! Αφού οι πάπες είναι αλάθητοι και τους καθοδηγεί το ίδιο Άγιο Πνεύμα, τότε πως το Άγιο Πνεύμα άλλα είπε στον ένα κι άλλα στον άλλο; Το παπικό αλάθητο είναι μια βλάσφημη κακοδοξία κι εμπαιγμός των απλών ρωμαιοκαθολικών πιστών.
11. Ιησουίτες: μέλη της ρωμαιοκαθολικής θρησκευτικής «Αδελφότητας του Ιησού» ή «Εταιρίας του Ιησού»(Societas Iesu)που ιδρύθηκε το 1534 από τον Ισπανό Ιγνάτιο Λογιόλα. Προσοχή να μην τους μπερδέψετε με τους Jesuati (Ιησουίτες/Τζεζουάτι-αν κι η πιο σωστή απόδοση κατά τη γνώμη μου θα ήταν «Ιησουϊστές») που είναι μέλη του θρησκευτικού ρωμαιοκαθολικού «Τάγματος των Ιησουιτών» που ιδρύθηκε στην Ιταλία το 1363 από τους Ιωάννη Κολομπίνι και Φραγκίσκο Μιάνι και διατάχθηκε η διάλυσή του το 1668 από τον πάπα Κλήμη τον 9ο.
12. Τις οποίες πολύ αμφιβάλλω αν ο απλός ρωμαιοκαθολικός πιστός τις έχει διαβάσει.
13. Με ακραίως σαρκικό τρόπο, όπως στην κινηματογραφική ταινία του Μελ Γκίμπσον «The Passion of Christ»(Τα Πάθη του Χριστού).O Mel Gibson εμπνεύστηκε μέρος του έργου του από τον βίο της θεωρούμενης από τους παπικούς αγίας γερμανίδας Άννας Κατερίνας Έμεριχ (1774-1824),η οποία ήταν μυστικίστρια και στιγματική (τα στίγματα δεν καταγράφονται καθόλου στην παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πράγμα το οποίο σημαίνει πως δεν είναι θεϊκό σημάδι, αλλά μάλλον δαιμονικό).Έλεγε πως στα οράματά της είχε δει τα μαρτύρια του Χριστού, τις ψυχές στο Καθαρτήριο (ρωμαιοκαθολική κακοδοξία-αίρεση) και την Αγία Τριάδα με τη μορφή τριών ομόκεντρων σφαιρών που η μια διαπερνούσε εντός της άλλης, η μεγαλύτερη αλλά λιγότερο φωτεινή αντιπροσώπευε τον Πατέρα, η μεσαία τον Υιό κι η μικρότερη αλλά πιο φωτεινή το Άγιο Πνεύμα. Το ίδιο αρρωστημένο, θρησκόληπτο υπερσυναισθηματικό μοτίβο με μια υπερβολική προσκόλληση κι εμμονή στα σωματικά βάσανα του Ιησού το συναντάμε σε όλους τους στιγματικούς «αγίους» της παπικής «εκκλησίας». Μετά το σχίσμα(1054μ.Χ.),οι παπικοί έπαψαν να έχουν αγίους, αφού έπαψαν να είναι εκκλησία και δεν έχουν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος
14. Αίρεση του 5ου αιώνα μ.Χ., που αναπτύχθηκε από τον πατριάρχη Κων/λης Νεστόριο, σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη κι η θεϊκή υπόσταση του Χριστού είναι ξεχωριστές κι υπάρχουν δυο πρόσωπα, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός κι ο θεϊκός Λόγος που ενανθρωπίστηκε. Οι νεστοριανοί αποδίδουν στην Παναγία τον όρο «χριστοτόκος» κι όχι «θεοτόκος». Η αίρεση καταδικάστηκε στην Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου το 431μ.Χ
15. Ο αγιασμένος άζυμος άρτος των παπικών που χρησιμοποιείται στη μετάληψη. Ο Ιησούς στο Μυστικό Δείπνο (Μτ.26:26-28) χρησιμοποίησε ένζυμο ψωμί, κι όχι άζυμο. Άλλη μια (ιουδαΐζουσα) καινοτομία των παπικών, γι’ αυτό τους έλεγαν κάποτε κι «αζυμίτες».
16. Εδώ θεωρώ σκόπιμο ν’ αναφερθώ και σε κάποιες εμφανίσεις-εντός ορθοδόξου χώρου- που ακούω ή διαβάζω κατά καιρούς. Πολλές φορές αγράμματες γριές ή χωριάτισσες λένε πως είδαν την αγία Παρασκευή. Είμαι ο τελευταίος πάνω στη γη που θα ρωτήσει η αγία Παρασκευή πού, πότε και σε ποιόν θα εμφανιστεί. Μα γιατί, όμως δεν άκουσα ποτέ έστω μία απ' αυτές τις γριούλες να’ χει κάποια αμφιβολία για το αν όντως είναι η αγία Παρασκευή αυτή που τους εμφανίζεται κι όχι κάποιος δαίμονας; Έχουν τόσο εγωισμό πάνω τους που ούτε καν τους περνάει απ’ το μυαλό το ερώτημα: «Πως σε μένα την ανάξια εμφανίστηκε η αγία Παρασκευή;» Άλλο παράδειγμα: στο μοναστήρι του αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη κυκλοφορούν ολόκληροι τόμοι με τις εμφανίσεις του αγίου σε διάφορους πιστούς (κυρίως γυναίκες).Δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να κρίνω για την αλήθεια αυτών των εμφανίσεων, απλά θέτω ένα ερώτημα: Γιατί δεν συνάντησα ούτε μία περίπτωση σ’ αυτά τα βιβλία που έστω μια φορά ένας ν’ αμφέβαλλε; Ερώτημα θέτω απλά.
17. Από τότε τα πράγματα άλλαξαν λίγο. Αν και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία δεν έχει ακόμα εγκρίνει επίσημα αυτές τις εμφανίσεις, όμως το 1993 η επίσημη δήλωση των επισκόπων που ήταν υπεύθυνοι να ερευνήσουν την υπόθεση έλεγε: «Εμείς η επιτροπή των επισκόπων μετά από τριετή έρευνα δεχόμαστε τη Medjugorje ως ιερό μέρος, ως τόπο προσκυνήματος. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε τίποτα εναντίον εάν κάποιος τιμά τη Θεομήτωρ με τρόπο που συμφωνεί με τη διδασκαλία και πίστη της εκκλησίας. Γι’ αυτό το αφήνουμε σε περαιτέρω έρευνα. Η εκκλησία δεν βιάζεται.» Η παλιά καλή διπλωματική μέθοδος της παπικής «εκκλησίας». «Ήξεις-αφίξεις». Ετοιμαστείτε τώρα για το καλύτερο: ο πάπας Ουρβανός ο 8ος (1568-1644) είχε δηλώσει: «Σε περιπτώσεις που αφορούν προσωπικές αποκαλύψεις, είναι καλύτερα να πιστεύεις παρά να μην πιστεύεις. Γιατί αν πιστεύεις κι αποδειχθεί αληθινό θα είσαι ευτυχισμένος που πίστεψες, γιατί η Αγία Μητέρα(Παναγία) το ζήτησε. Εάν πιστεύεις κι αποδειχθεί ψευδές θα λάβεις όλες τις ευλογίες σαν να ήταν αληθινό, γιατί πίστεψες ότι ήταν αληθινό.»(!!!!!) Kαμμία σχέση με το ερευνητικό ταπεινό Πατερικό πνεύμα που ελέγχει το ενδεχόμενο πλάνης. Για την κατάντια της παπικής «εκκλησίας» αφότου αποκόπηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία ισχύει η παροιμία: «Ήταν το κλίμα στραβό, το’ φαγε κι ο γάιδαρος…»
18. Παπική κακοδοξία-αίρεση σύμφωνα με την οποία η Παναγία γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα, άρα δεν έχει ανάγκη σωτηρίας.
19. Άσε που δείχνει και πνευματική ανωριμότητα.

• Τα εντός αγκυλών σχόλια καθώς και οι σημειώσεις κι οι εικόνες- φωτογραφίες είναι προσθήκη του μεταφραστή-επιμελητή. Οι παραπομπές του συγγραφέα εντός παρενθέσεων είναι όλες από ξένες εκδόσεις.

πηγή