Η αγαπολογία των παπικών δεν μας πείθει-Άρθρο του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου

πηγή

             Ως  Ορθόδοξοι  χριστιανοί  καλλιεργούμε  και  πρεσβεύουμε  την  αγάπη,  την  πραγματική- έμπρακτη  αγάπη.  Όμως,  η  έννοια  της  αγάπης  είναι  ευρεία.  Και  όταν  η  αγάπη  απέχει  από  την  αλήθεια  δεν  είναι  αγάπη  αλλά  το  είδωλό  της.

            Επίσης,  ως  Ορθόδοξοι  χριστιανοί – που  αποτελούμε  το  99 %  του  τοπικού  ποιμνίου  της  νήσου  μας – ακούσαμε  τον  Επίσκοπο  των  Φράγκων,  δηλαδή  της  Ρωμαιοκαθολικής  ή  Παπικής  Εκκλησίας,  ευρισκόμενο  στη  Χίο  τις  ημέρες  αυτές,  να  μιλά  στα  τοπικά  ΜΜΕ  για  αγάπη  και  μάλιστα  να  λέει  <<Εμείς  πρεσβεύουμε  την  αγάπη  και  θέλουμε  να  την  εκδηλώνουμε  μαζί  με  τους  Ορθοδόξους  και  όλους  τους  άλλους  πέραν  από  κόμματα,  χρώματα,  Δόγματα>>. 

            Επειδή  έχουμε  <<φάει  τα  νιάτα  μας>>  μελετώντας  την  Αγία  Γραφή  και  τους  Πατέρες  της  Εκκλησίας,  αλλά  και  την  σύγχρονη  Εκκλησιαστική  ιστορία,  ήθελα  να  πω  στον  Αρχιεπίσκοπο  των  εν  Ελλάδι   Παπικών  ότι  δεν  μας  τα  λέει  καλά.  Εάν  ο  Παπικός  Αρχιεπίσκοπος  ήλθε  στη  Χίο  για  να  φέρει  το  Ιερό  Λείψανο  του  Αγ. (?)  Βαλεντίνου  για  ένα  έτος  και  να  μιλήσει  περί  αγάπης,  θα  θέλαμε  ευθέως  να  μας  απαντήσει  στα  εξής  ερωτήματα: 

            1) Είναι  το  Βατικανό  ΄΄Εκκλησία΄΄  ή  κράτος  ?  Από  ότι  γνωρίζω  είναι  κράτος.  Και  επειδή  εμείς,  ως  Ορθόδοξοι,  αποτελούμε  την  <<Μια,  Αγία,  Καθολική  και  Αποστολική  Εκκλησία>>, δεν  μπορούμε  να  συγχρωτιστούμε  με  ανθρώπους  που  έκαναν  τη  θρησκεία  κράτος,  δηλαδή  εφαρμόζουν  τον  Παποκαισαρισμό,  το  χειρότερο  και  φασιστικότερο  καθεστώς  διακυβέρνησης.  Η  Αρχή  του  ενός  ανδρός  ανάγεται  στον  Χιτλερισμό,  όχι  στον  Χριστιανισμό. 

            Και  επειδή  ο  Παπικός  Αρχιεπίσκοπος  ανέφερε  <<ο  Χριστός  είπε  αγαπάτε  αλλήλους>>(Ιωάνν.  ΙΓ΄,  34),  ασφαλώς  θα  γνωρίζει  ότι  είπε,  αναφορικά  με  το  Δόγμα (το  οποίο,  όπως  ανέφερε,  δεν  τον  νοιάζει  τόσο) <<Ωσότου  παρέλθει  ο  ουρανός  και  η  γη,  ένα  γιώτα  ή  μια  κεραία  δεν  θα  παρέλθει  από  τον  Νόμο,  ωσότου  όλα  γίνουν.  Όποιος,  λοιπόν,  παραβεί  μια  από  τις  εντολές  αυτές  που  είναι  πάρα  πολύ  μικρές  και  διδάξει  έτσι  τους  ανθρώπους,  πάρα  πολύ  μικρός  θα  κληθεί  στη  βασιλεία  των  ουρανών>>(Ματθ. Ε΄,  18-19).  Κατά  παρόμοιο  τρόπο  θα  γνώριζε   ότι  ο  Κύριος  είπε  <<απόδωτε  τα  του  Καίσαρος  των  Καίσαρι  και  τα  του  Θεού  τω  Θεώ>>(Ματθ. ΚΒ΄,  21).  Ο  Παποκαισαρισμός,  λοιπόν,  που  εφαρμόζει  η  Ρωμαιοκαθολική  ΄΄Εκκλησία΄΄,  βλάπτει  ηθικά  και  κοινωνικά  και  οδηγεί  στο  Μεσαίωνα  που  εκείνη  καλλιέργησε.  Για  ποια  αγάπη,  λοιπόν,  μιλούν  ?  Επίσης,  ο  Απόστολος  Παύλος  αναφέρει  <<ουδείς  στρατευόμενος  εμπλέκεται  ταις  του  βίου  πραγματείαις  ίνα  τω  στρατολογήσαντι  αρέσει>>(Β΄ Τιμοθ. Β΄, 4).  Όσοι,  επομένως,  ασχολούνται  με  τον  Θεό,  δεν  μπορούν  στα  πόδια  τους  να  μπλέκουν  την  κοσμική  εξουσία.

            2)  Γιατί  η  Παπική  ΄΄Εκκλησία΄΄  δεν  στάθηκε  ποτέ  στο  πλεύρο  του  Ελληνικού  λαού  και  των  λοιπών  Ορθοδόξων  λαών  των  Βαλκανίων  (όπως  π.χ.,  Σερβία,  κλπ)  ?  Ακόμη  ηχούν  στα  αυτιά  μας  οι  προσρήσεις  του  Πάπα  για  στήριξη  των  Μουσουλμάνων  πολεμιστών  στον  πόλεμο  της  Σερβίας  όταν  ο  ίδιος  αρνήθηκε  τη  στήριξη  στον  χριστιανικό  λαό  της  Σερβίας.  Ξέρει  ο  κόσμος  ποια  ήταν  η  στάση  του  Πάπα  επί  Τουρκοκρατίας  και  επί  Μικρασιατικής  καταστροφής  ?  Πότε  στάθηκε  αλληλέγγυος  με  τον  λαό  μας  ?  Ας  μας  πουν.

            3) Ποια  η  άποψη  του  Αρχιεπισκόπου  των  Παπικών  για  την  παναίρεση  του  Οικουμενισμού  και  την  Ουνία  ?  Θέλουμε  μια  ξεκάθαρη  απάντηση.  Οι  παροικούντες  την  Ιερουσαλήμ  γνωρίζουν  ότι  είναι  ένα  τέχνασμα  του  Βατικανού  για  να  αλώσει  τους  Ορθόδοξους  λαούς  και  να  τους  υποτάξει  στον  Πάπα  ως  ΄΄παντοκράτορα΄΄  της  υφηλίου.  Ο  Πάπας  διαθέτει  υπουργό  Εξωτερικών  και  υπουργό  Προπαγάνδας.  Επίσης,  τράπεζα  του  <<Αγίου  Πνεύματος>>  με  αμύθητα  ποσά  (άκουσον  άκουσον,  ούτε  το  Άγιο  Πνεύμα  δε  σεβάστηκαν !).  Εκεί  δε  που  δεν  μπορεί  να  περάσει  τα  μηνύματά  του,  διότι  ο  λαός  έχει  στέρεες  ηθικές  βάσεις,  όπως  η  πλειοψηφία  του  Ελληνικού  λαού  και  ειδικά  των  παραμεθόριων  περιοχών,  εφαρμόζει  την  μέθοδο  της  ΄΄ανορθοδόξου  τακτικής΄΄:  <<πάμε  ως  φίλοι  και  αδελφοί  και  μιλάμε  για  αγάπη  και  κοινές  δράσεις  αλληλεγγύης,  για  να  κερδίσουμε  την  εμπιστοσύνη  τους>>.

            ΄΄Άγιε΄΄  Αρχιεπίσκοπε  των  εν  Ελλάδι  Παπικών,  όταν  μας  επισκέπτεστε  στη  Χίο,  πρέπει  να  είστε  προσεκτικός.  Η  Χίος  λεηλατήθηκε  το  1566  από τους  Λατίνους  και  την  Παπική  Εκκλησία,  αλώθηκε  και  ληστεύτηκε.  Ληστεύτηκε  και  ως  προς  τα  Ιερά  και  τα  Όσιά  μας.  Οι  εκπρόσωποί  σας  απαίτησαν  να  εκλατινιστεί  ο  πληθυσμός  της  Χίου.  Τιμαλφή  και  Ιερά  έφυγαν  από  τη  Χίο  προς  άλλα  μέρη.  Ακόμη  και  το  Ιερό  Λείψανο  του  Πρωτομάρτυρά  μας,  Αγίου  Ισιδώρου,  το  κλέψατε  και  το  πήρατε  στη  Βενετία.  Μας  φέρατε  πίσω,  το  1967,  ένα  τεμάχιο  του  Ιερού  Λειψάνου  (το  ένα  δέκατο)  κι  εμείς  σας  κάναμε  τεμενάδες  γι΄ αυτό,  αντί  να  σας  στείλουμε  από  εκεί  που  ήρθατε.  Μην  έρχεστε  εδώ  να  μιλάτε  για  αγάπη.  Διότι  την  γνωρίζουμε,  ως  Ορθόδοξοι  και  Έλληνες,  περισσότερο  παντός  άλλου.  Η  αίρεση  των  Ρωμαιοκαθολικών  δεν  μπορεί  να  μιλά  για  αγάπη  όταν,  επί  αιώνες,  οι  πράξεις  του Βατικανού  αμαύρωσαν  και  ποδοπάτησαν  το  κήρυγμα  του  Ιησού.  Ο  Χριστός  είπε  ότι  όσοι  τον  αγαπούν  οφείλουν  να  τηρούν  τις  εντολές  Του (Ιωάνν.  ΙΔ΄, 15).  Από  αγαπολόγους  χορτάσαμε.  Κοιτάξτε  το  ποίμνιό  σας  και  όταν  απευθύνεστε  δημόσια  στο  χιώτικο  λαό  φροντίστε  να  μιλάτε  σε  ότι  αφορά  εκείνους  που  σας  ακολουθούν  και  που,  δυστυχώς,  βρίσκονται  ακόμη  σε –ακούσια, θέλω  να  πιστεύω – πλάνη,  τοπικά  δε  είναι  ελάχιστοι.  Παρά  ταύτα,  ασφαλώς  και  έχουν  το  δικαίωμα  της  έκφρασης  των  θρησκευτικών  τους  ελευθεριών.  Και  για  να  ξεκαθαρίζουμε  και  να  μην  παρεξηγούμεθα:  Εμείς  δεν  έχουμε  τίποτε  ούτε  με  εσάς  ούτε  με  εκείνους.  Χαρά  μας  θα  ήταν  να  γνωρίσετε  την  αλήθεια  και  να  μεταστραφείτε. 

            Ο  δε  νέος  Μητροπολίτης  Χίου,  στον  οποίον  αναφερθήκατε, ότι  ζητήσατε  διακαώς  επαφή,  είναι  Ορθόδοξος  Ιεράρχης – με  ευθύνη  έναντι  του  ποιμνίου  του  και  της  Εκκλησίας – και  όχι  πολιτικός  διπλωμάτης,  ώστε  να  θεωρείτε  ότι  μπορεί  να  ικανοποιήσει  κάθε  ενδόμυχο  πόθο  σας.  Αυτά  τα  λίγα  με  αγάπη  και  δίχως  φανατισμό  ή  μισαλλοδοξία.  Βλέπετε,  οι  καιροί  μας  είναι  λίαν  χαλεποί. Και όταν ΄΄έχει καεί η γούνα σου΄΄, φυλάγεσαι  από τους προβατόσχημους λύκους !-

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡ τυρρανία τοῦ Πάπα

Ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνα. Τὸ Σῶμα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὴν 

Κεφαλή Του. Τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τρέφεται, ἁγιάζεται, ζεῖ μὲ τὸν Χριστό.

 Αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος ὁ Παντοδύναμος, ὁ Παντογνώστης, ὁ πανταχοῦ Παρὼν 

καὶ τὰ πάντα Πληρῶν, ὁ στηριγμός μας, ὁ φίλος μας, ὁ ἀδελφός μας. 

Χωρὶς Χριστὸ Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει. Νυμφίος ὁ Χριστός, Νύμφη ἡ καθεμία ψυχή.

 Ὁ Χριστὸς ἕνωσε τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ. 

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Νέα Ζωὴ ἐν Χριστῷ. Στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει θάνατος.

 Γιὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει οὔτε θάνατος, οὔτε διάβολος,

 οὔτε κόλασις. Ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι

 μακρὰν τοῦ Χριστοῦ, ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν,

 Ἀποστολικήν, Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Του, ἡ ὁποία εἶναι ἄκτιστος 

καὶ αἰώνιος: «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.»[3]
Ἐν τούτοις οἱ σύνεδροι στὴν Κύπρο προσπάθησαν νὰ ἀπομονώσουν

 τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, νὰ τοῦ στερήσουν τὴ δυνατότητα σκέψης καὶ καλῆς

 ἀνησυχίας. Τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ οἱ ἴδιοι, ἀντιπαραδοσιακά, σκέπτονταν νὰ

 παραδώσουν τὴν Ἄμωμον καὶ Ἄσπιλον Ἐκκλησία σὲ μώμους καὶ σπίλους,

 δηλαδὴ στοὺς Λατίνους, φοβέριζαν, λοιδοροῦσαν, ἀπειλοῦσαν ὅλους αὐτοὺς

 τοὺς πιστούς, ποὺ μὲ πόνο καὶ ἀγάπη παραμένουν στὴν Ἱερὰ Παράδοση ἄχρι

θανάτου, ἀποβλέποντες στὸν ἁγιασμὸ τοῦ κρυπτοῦ τῆς καρδίας ἀνθρώπου διὰ 

τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἐκτοπίζοντας ἀπὸ τὴν καρδιὰ τῆς καρδιᾶς

 τους τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον (παλιάνθρωπον).
Ἀκόμη καί τώρα, μετά τή λήξη τοῦ συνεδρίου, ψιθυρίζουν , μὲ φθόνο, 

πὼς θὰ προχωρήσουν στὴν ἀποκοπὴ τῶν μισθῶν τῶν Κληρικῶν αὐτῶν.

 Ἐπίσης ὅτι θὰ ἐπιβάλουν ἀκοινωνησία στοὺς ἀγωνιζομένους πιστοὺς τῆς

 Ἐκκλησίας, Κληρικοὺς – Μοναχοὺς – Λαϊκούς, ποὺ δὲν συμφωνοῦν μαζί τους,

 ἀλλὰ μὲ φόβο Θεοῦ τηροῦν τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν. Τοὺς συστήνουν, ἄκουσον,

 ἄκουσον, νὰ βγάλουν τὰ ῥάσα, καὶ νὰ δημιουργήσουν τὴ δική τους Ἐκκλησία.

 Ἰδοὺ ποῦ τοὺς ἔφθασε τὸ δηλητήριον τῆς Παπικῆς Ὀσφύος ἢ Ὀφρύος, ὥστε νὰ 

σπρώχνουν σὲ σχίσμα τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς καὶ ταυτόχρονα, αὐτοί, νὰ

 ἐναγκαλίζονται τὸν Ποντίφηκα. Οὔτε οι Ῥωμαῖοι στρατιῶτες δὲν συμπεριφέρθηκαν

 ἔτσι τὴν ὥρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Σωτῆρος, διότι ἔρριξαν κλῆρο, ὥστε νὰ μὴν

 σχισθεῖ ὁ Χιτῶνάς Του. Ἀκολουθοῦν δυστυχῶς τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τῶν Λατίνων

 ἀπὸ τὸ σχίσμα ἕως σήμερον μὲ ἀποκορύφωμα τὶς δύο Βατικάνειες Συνόδους.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς μὲ τὸ προφητικό του Χάρισμα εἶχε δεῖ καὶ 

προειδοποιήσει, γιὰ αὐτὸ δίδασκε: «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε»,

 «τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε, γιατὶ αὐτὸς θὰ εἶναι αἴτιος τοῦ χαλασμοῦ τοῦ τόπου». 

Τόπο ἐδῶ ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος τόσον τὸν θρησκευτικόν, ὅσον καὶ τὸν πολιτικόν. 

Ἡ συναλληλία, ἔστω καὶ μετ’ ἐμποδίων, ἰσχύει. Δηλαδὴ μισεῖ, σύμφωνα μὲ 

τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, ὁ Ποντίφηκας καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὴ 

Ῥωμιοσύνη, τὸ γένος ἡμῶν. Νὰ γιατὶ ὁ Ἅγιος εἶναι τόσο ἀκάθεκτος ἐναντίον

 τοῦ Πάπα, ὥστε νὰ μᾶς δίνει ἐντολὴ νὰ τόν καταριώμαστε.

Καὶ δὲν ἔχουν ἄδικο ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅσον καὶ οἱ πρὸ αὐτοῦ

 καὶ οἱ μετ’ αὐτὸν Πατέρες μας, οἱ Ἅγιοί μας. Ἰδού, σὺν τοῖς ἄλλοις, 

τί ἀπεφάσισαν οἱ δύο Βατικάνειες σύνοδοι:

 «ὁ Πάπας ... εἶναι ἀνθρώπινος Θεός ..

. ἡ δὲ ἐξουσία του εἶναι ἀπεριόριστη ... (ἡ ὁποία) ἐκτείνεται

 στὰ Οὐράνια, τὰ γήινα καὶ τὰ καταχθόνια ... 

ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθητος, ὅπως ὁ Θεὸς καὶ

 ἔχει τὴ δύναμη νὰ κάνει κάθετι ποὺ τοῦ εἶναι ἀρεστό ...

 Τοποτηρητὴς τοῦ Θεοῦ ... (ἄρα δὲν χρειάζεται ὁ Θεός, 

γιατὶ ἀντὶ Αὐτοῦ ὑπάρχει ὁ Πάπας). Νὰ ἔχει ἀντιρρήσεις 

ἔναντι τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἐντολῶν ποὺ οἱ Ἀπόστολοι μετέδωσαν.

 Ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἐξουσία νὰ διορθώνει καθετί, τὸ ὁποῖο

 θεωρεῖ ἀναγκαῖο μέσα στὴν καινὴ διαθήκη, καθώς ἐπίσης δύνατα

ι νὰ μεταβάλλει τὰ ἴδια τὰ μυστήρια ποὺ ἔχουν ὁριστεῖ καὶ 

θεσπιστεῖ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό·δηλαδὴ καταρρίπτει τὸ κῦρος

 τῶν Ἀποστόλων, τὴν Καινὴν Διαθήκην ἀλλά καί  τὸ κῦρος τῆς

 αὐθεντίας τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Τὸν καθιστᾷ ὑποδεέστερό του. Ὁ Πάπας εἶναι πιὸ ψηλὰ ἀπ’ ὅλους

 τοὺς νόμους (ἑπομένως εἶναι ἄνομος. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Ἀντίχριστος). 

Ἂν ὁ Πάπας ἀποφασίσει ἐνάντια στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ κρίση

 τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ διορθωθεῖ καὶ νὰ μεταβληθεῖ 

(πλήρης ὑποσκελισμὸς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ). 

Ὁ Πάπας εἶναι τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ ἀνταύγειά της.

 Ὁ Πάπας εἶναι τὸ πᾶν ἐπὶ πάντων καὶ πάντα δύναται ...».
Ῥίχνοντας μία ματιὰ στὸ κείμενο τῆς Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολὴ

 τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ στὸ κείμενο τῶν δύο Βατικανείων βλέπουμε

 κοινὰ χαρακτηριστικὰ Ἀντιχρίστου – Πάπα:
Αὐτοθεοποίηση: Ἀντὶ Χριστοῦ, ἀποδοχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου ἀπὸ τοὺς

 ἀνθρώπους καὶ προσκύνησίς του. Οἰκειοποίηση ἰδιοτήτων τοῦ

 Θεοῦ καὶ τῆς Θεότητός Του ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο ... τὸ ἴδιο κάνει καὶ

 ὁ Πάπας. Ἀντικείμενος ὁ Ἀντίχριστος πρὸς τὸν Χριστό, ἀντικείμενος 

καὶ ὁ Πάπας. Ὑπεραιρόμενος ὁ Ἀντίχριστος, ὑπεραιρόμενος ὁ Πάπας.

 Ἀδιαφορεῖ γιὰ τήν κρίση τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀντίχριστος, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν κρίση

 τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Πάπας. Πρέπει ὁ Θεὸς νὰ διορθώσει τὴν κρίση Του, 

ἂν εἶναι ἀντίθετη ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ Πάπα!
Καὶ ἂν ἐπιμείνουμε, θὰ δοῦμε πλεῖστες ἄλλες ὁμοιότητες τῶν δύο,

 δηλαδὴ Ἀντιχρίστου – Πάπα.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔζησε πολύ πρὶν τὴν Α’ Βατικάνειο σύνοδο, 

ἡ ὁποία ἐψήφισε τὶς πιὸ μεγάλες πλάνες καὶ αἱρέσεις τοῦ παπισμοῦ.
Πλὴν τῆς ἱστορίας τοῦ μέχρι τότε παπισμοῦ, ποὺ γνώριζε καλὰ ὁ Ἅγιος,

 τὸ προφητικό του μάτι μὲ πόνο ἀτένισε καὶ τὶς χειρότερες πλάνες. 

Τελειώνει τὴν Προφητεία του μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ Πάπα, καθὼς καὶ ὁ 

Ἀπόστολος Παῦλος τελειώνει τὴ δική Του Προφητεία γιὰ τὸν Ἀντίχριστο μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ Ἀντιχρίστου: «ὃν ὁ Κύρος ἀναλώσει ... τῇ παρουσίᾳ Αὐτοῦ»[4].
Εἶναι χαρακτηριστικὴ μία σχετικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου

 Ἱερομάρτυρος καὶ Ἐθνομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ βρίσκεται 

στὴ Γ΄ Διδαχή του: «Ὁ Θεὸς ... ἔφερε τὸν Τοῦρκον ... διὰ τὸ ἰδικόν μας καλόν ... καὶ διατί ἔφερεν ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκο καὶ δὲν ἔφερε ἄλλο γένος; Διότι ... θὰ μᾶς ἔβλαπταν εἰς πίστην.»
Ὁ λόγος αὐτὸς ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἶναι παράλληλος πρὸς τοὺς

 λόγους ποὺ εἶπε ὁ Μέγας Δοὺξ Λουκᾶς Νοταρᾶς τὶς παραμονὲς

 τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως: «Κρειττότερόν ἐστιν εἰδέναι ἐν

 μέσει πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν λατινικήν». 

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Νέος ἀσκητὴς ὁ ἐν Κεφαλληνίᾳ συγγενὴς ἐξ αἵματος

 τοῦ τελευταίου πρωθυπουργοῦ του Βυζαντίου Λουκᾶ Νοταρᾶ, ἔκρυψε 

βαθειὰ μέσα στὴν καρδιά του αὐτὰ τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ θείου Του.

 Ἔτσι, σὲ νεαρὴ ἡλικία ἐγκατέλειψε δόξα, οἰκία, γονεῖς, καὶ ἀνέτρεξε 

ὡς ἡ διψασμένη ἔλαφος ὅπου γῆς εὑρίσκοντο Ὀρθόδοξοι ἀσκητές,

 Ὀρθόδοξος αὐθεντικὴ Παράδοσις. Γεύτηκε τὰ νάματα τῆς ἀκτίστου Χάριτος.

 Βεβαιώθηκε γιατὶ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ ἁλωθεῖ ἡ Πόλις. 

Ἔκρινε καὶ ἀπεφάσισε νὰ καταστήσει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό Του Ὀρθόδοξη

 καιομένη λαμπάδα, ἐσαεί, ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἕως

 ἀπελευθέρωσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δίνοντας τὴν ἐλπίδα στὴν

 Ὀρθόδοξη Ῥωμιοσύνη ὅτι πάλι μὲ χρόνια καί  καιρούς,  στὸ Ναὸ τῆς

 τοῦ Θεοῦ Σοφίας ἐντός   ἀπολύτως Ὀρθοδόξου Λειτουργίας θὰ τελεστεῖ

 καὶ τὸ Ἱερὸ Μνημόσυνον τῶν συγγενῶν Του Λουκᾶ καὶ Κωνσταντίνου.

Ἡ προσδοκία αὐτὴ δὲν εἶναι οὐτοπία, οὔτε ἁπλῶς μόνον εὐχή, 

ἀλλὰ πραγματικότης ἀπόλυτη καὶ θεία. Ἀψευδὴς μάρτυρας ὁ αἰώνιος 

Βασιλεὺς καὶ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ κρατᾷ στὰ χέρια Του τὴν Οἰκουμένη, 

ὅπως ἐπίσης κρατᾷ τὸ ἀσκητικὸ Ἁγιασμένο Σῶμα τοῦ Ἁγίου Γερασίμου, 

ἄφθαρτο, θαυματουργὸν καὶ μυροβλῦζον, ὡς ἐλπίδα τῶν Ὀρθοδόξων.

Ὁ Ἱερὸς ὑμνογράφος ἐν πνεύματι Ἁγίῳ συνέθεσε τὸ Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου

 ὡς ἑξῆς: «Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, 

καί θαυματουργὸν θεοφόρον Νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον ...» 

Ἔπαινος Ἁγίου σημαίνει μίμησις Ἁγίου. Ἔμμονὴ ἄχρι θανάτου στὴν Ὀρθοδοξία 

Του καὶ τὴν Ὀρθοπραξία Του.
Αὐτὸ τήρησε στὴ ζωή του ἀπαρασάλευτα καὶ ὁ Ἅγιος, ταπεινὸς καὶ πρᾶος

 Νεκτάριος Πενταπόλεως. Ἐργάστηκε συστηματικὰ 17 χρόνια, ὥστε νὰ

 ξεσκεπάσει τὸν τῦφο καὶ τὴν πλάνη τοῦ παπισμοῦ, διότι μὲ τὸ προφητικὸ μάτι του,

 ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς διέκρινε τὸν ἐπερχόμενο θανάσιμο κίνδυνο, ποὺ εἶναι 

ἐπὶ θύραις γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ γένος τῶν Ῥωμιῶν, ἐξ αἰτίας τοῦ Πάπα.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Μητροπολίτης Κορίνθου, συγγενὴς

 τοῦ Ἁγίου Γερασίμου, παρέδωσε και προέτρεψε τὸν Ἅγιον Νικόδημον τὸν 

Ἁγιορείτην νὰ γράψει τοὺς Κανόνες στὸ Ἱερὸν Πηδάλιον, φύλακα ἀκοίμητον 

τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως.
Δὲν θὰ μὲ ἔφθανε ὁ χρόνος, τὸ χαρτὶ καὶ ἡ μελάνη, ἐὰν ἐμνημόνευα

 ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς τοὺς ἀγῶνες καὶ τοὺς διωγμοὺς ὅλων τῶν νηπτικῶν 

ὀρθοδόξων Πατέρων πρό, κατὰ καὶ μετὰ τὴν Ἅλωσι τῆς Πόλης ἕως σήμερον,

 οἱ ὁποῖοι εἶχαν μόνο μία φροντίδα. Νὰ προφυλάξουν τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν 

Παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ. «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε», «ἀπ’ αὐτὸν ὁ χαλασμός»

. Τὸ καταρᾶσθε ἔχει ἰσοδύναμη ἔννοια μὲ τὸ «ἀναθεματίζετε», δηλαδὴ μᾶς λέει ὁ

 Ἅγιος Κοσμᾶς, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ πρὸ αὐτοῦ καὶ μετ’ αὐτὸν Ἅγιοι, τὰ ἑξῆς: μὴ 

σκέπτεσθε νὰ ἄρετε τὰ ἀναθέματα ἐναντίον τοῦ Πάπα, γιατὶ δὲν θὰ ἀλλάξει,

 ὥστε νὰ τὸν δεχθεῖτε στὴν Ἐκκλησία ὡς Ὀρθόδοξο, γιατὶ δὲν θέλει, εἶναι ψευδῆ

 ὅσα σᾶς παρουσιάζει, προσέχετε, γιατὶ αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ «χαλασμοῦ» σας.
Χρειάζεται λοιπὸν νὰ εἴμαστε σὲ διαρκῆ ἐπαγρύπνηση, διότι αὐτὴ ἡ

 Προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ μόνον διὰ μετανοίας Κλήρου καὶ Λαοῦ
μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ, νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἀποτελεσματικῶς.
«Χαλασμὸς» τοῦ τόπου, ξαναλέμε, ἔχει ἀναφορὰ στὴν 

Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ στὸ γένος τῶν Ῥωμιῶν, ποὺ θὰ

 προέλθει ἀπὸ τὸν Πάπα. Προσοχὴ λοιπόν. Ἐπιφυλακή, ἐπί σκοπόν.

 Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, Κλῆρος καὶ Λαός.
Ἡ Κρήτη μας, τὰ Ἑπτάνησά μας, ἔχουν πικρὰν ἐμπειρίαν, 

ὅταν ἦσαν Λατινοκρατούμενα. Ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρα ἔθνη καὶ

 λαοὶ ὑπέφεραν καὶ ὑποφέρουν ἀπὸ τοὺς Πάπες, π. χ. οἱ Ὀρθόδοξοι Σέρβοι.
Ἐξ ἄλλου ἡ Οὐνία ἀποτελεῖ τὴν ἀψευδῆ ἀπόδειξη γιὰ τὶς δόλιες προθέσεις τῶν Λατίνων.
Τώρα, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, χρειάζεται νὰ ἔχουμε Χάριν Χριστοῦ,

 Ἀγάπη Θεοῦ Πατρός, Φωτισμὸ Ἁγίου Πνεύματος· γένοιτο, Κύριε, ἀμήν.

---

[1] Ψαλμ.μθ΄, 16· 18 - 19· 21.

[2] «καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας», Κολ.α΄, 18.

[3] Ματθ. ιστ΄, 18.

[4] Β΄ Θεσσ. β΄, 8.

πηγή

Μερικές από τις υπερβολικά εγωιστικές απαιτήσεις του Πάπα, απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα απο ομιλία του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου

Σήμερα που η Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του αγίου Μάρκου του Ευγενικού που συμμετείχε στη ψευδο-Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας και αντιστάθηκε ηρωικά στις εγωιστικές απαιτήσεις του παπισμού, 

αραθέτουμε μικρό απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα απο ομιλία του κ. Νικολάου

 Σωτηρόπουλου με θέμα «Ο παπισμός».

Μερικές από τις υπερβολικά εγωιστικές 

απαιτήσεις του Πάπα

Οι εγωιστικές απαιτήσεις του Πάπα «σιγά-σιγά κορυφώθηκαν στην αξίωση ότι δεν 

είναι ίσος με τους άλλους επισκόπους αλλά ανώτερος, ανώτερος από κάθε επίσκοπο

,ανώτερος απο όλους τους επισκόπους μαζί, απο τις εκατοντάδες και χιλιάδες επισκόπους.

 Ανώτερος από όλας τα Συνόδους, και τας αγίας τοπικάς και οικουμενικάς Συνόδους!

Ότι στο πρόσωπό του συνοψίζεται η Εκκλησία και χωρίς τον πάπα Ρώμης δεν μπορεί να

 υπάρξει Εκκλησία! Ότι αν υποθέσωμε, μη γένοιτο, ότι η Ιταλική χερσόνησος βουλιάζει

 και βουλιάζει και ο πάπας, δεν υπάρχει Εκκλησία. Οι άλλοι επίσκοποι κατα την θεωρία 

του Πάπα, δεν μπορεί να συστήσουν την έννοια Εκκλησία

Είχε δε την αξίωση, να σκύβουν οι άλλοι επίσκοποι και οι άλλοι πατριάρχες και να του φιλούν

 το πόδι, όχι το χέρι, το πόδι! Τόσο πολύ να ταπεινώνονται και να του φιλούν το πόδι.

 Στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, ο πάπας δυσαρεστήθηκε σφόδρα,

 διότι ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ ο Β' δεν έσκυψε να του φιλήσει

 το πόδι! Αν μπορεί να είναι πνευματικοί άνθρωποι αυτοί, αυτοί που λέγονται πάπαι, 

αν μπορεί να είναι πνευματικοί άνθρωποι!

Ο Χριστός έπλυνε τα πόδια των μαθητών, ο Μέγας Αρχιερεύς. Ο πάπας θέλει

 να του ασπάζονται τα πόδια οι άνθρωποι και αυτοί οι πατριάρχες».

Ολόκληρη την ομιλία θα την βρείτε, με τον αριθμό 55, στο Ορθόδοξο βιβλιοπωλείο

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

Ζωοδόχου Πηγής 44, Αθήνα

πηγή

Η ιστορική σχέση της Ορθοδοξίας με τον παπισμό

του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτουκαι Αγίου Βλασίου κ.κ. Ιεροθέου

…Η Εκκλησία της Παλαιάς Ρώμης μέχρι το 1009 μ.Χ., παρά τις όποιες μικρές διαφορές στα ήθη και στα έθιμα, ήταν Ορθόδοξη. Δεν ξεχνούμε ότι πολλοί αρχαίοι Πάπες συγκατα­λέγονται στο ορθόδοξο αγιολόγιο, και ότι η Παλαιά Ρώμη υποστήριζε τον Μέγα Αθανάσιο, και γενικά τους αγώνες των Πατέρων της Εκκλησίας εναντίων των αιρετικών, όπως του Αρείου, του Μακεδονίου κλπ. Η Παλαιά Ρώμη είχε κοινωνία και ενότητα με την Νέα Ρώμη, που ήταν η Κωνσταντινούπολη και όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, και μαζί, εν κοινωνία και ενότητι, συμμετείχαν στις εργασίες των Οικουμενικών Συνόδων, έχοντας την ίδια διδασκαλία και ζωή.

Το πρόβλημα άρχισε να αναφύεται όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο οι Φράγκοι, ένας βάρβαρος και απολίτιστος λαός, ο οποίος έθεσε ως στόχο την κατάληψη του Παπικού θρόνου, την ανασύσταση της Δυτικής Αυτοκρατο­ρίας, την κυριαρχία στην γνωστή σήμερα Ευρώπη, και φυσικά την εξόντωση της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, της λεγομένης Ρωμηοσύνης…

Οι Φράγκοι παρουσιάσθηκαν ως Ορθόδο­ξοι, πολέμιοι των Αρειανών, στην πραγματικό­τητα όμως ήταν κατ’ όνομα Χριστιανοί, αφού παρέμειναν στις πεποιθήσεις τους ειδωλολά­τρες, επειδή προσήρμοσαν την Ορθοδοξία στις φράγκικες ειδωλολατρικές δεισιδαιμο­νίες τους**.

Έτσι στην Δύση μέχρι τον 8ο αιώνα μ.Χ. υπήρχαν από την μια πλευρά οι Ρωμαίοι, με έδρα την Παλαιά Ρώμη, που ήταν Ορθόδοξοι και ενωμένοι με την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, και από την άλλη οι Φράγκοι, που είχαν δική τους Ιεραρχία και επεδίωκαν να κυριαρχήσουν στο δυτικό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Το έτος 794 οι Φράγκοι κατεδίκασαν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, που εθέσπισε την τιμη­τική προσκύνηση των Ιερών εικόνων. Είναι δε γνωστό ότι η Δυτική Ρωμαϊκή Εκκλησία δέχθηκε τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Παρά τις αντιδράσεις των Ορθοδό­ξων Πάπων οι Φράγκοι το 809 μ.Χ. ανεκήρυξαν ως δόγμα την προσθήκη του filioque, ότι δηλαδή το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, όχι εκ μόνου του Πατρός, όπως πιστεύει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Έτσι, ενώ οι Ορθόδοξοι Πάπες δέχθηκαν τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και απέρριψαν την προσθήκη του filioque, οι Φράγκοι έκαναν τα αντίθετα. Μάλιστα, ο τότε Ορθόδοξος Πάπας της Ρώμης Λέων Γ΄ αντέδρασε με το να χαράξει σε δύο αργυρές πλάκες το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το filioque και να το τοπο­θέτηση στον Ναό του Αγίου Πέτρου. Έγραψε και την εξής επιγραφή «Ταύτα Λέων έθηκα δ’ αγάπην και φύλαξιν της ορθοδόξου πίστεως»**.

Με την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 879 μ.Χ., οι Ορθόδοξοι, ανατολικοί και δυτικοί, υπό την ηγεσία του αγίου Φωτίου του Μεγά­λου και του Πάπα Ιωάννου του Η΄ κατεδίκασαν το φραγκικό filioque και αναθεμάτισαν τους Φράγκους, χωρίς να τους αναφέρουν ονομα­στικά. Δηλαδή, αναθε­μάτισαν όσους προσέθε­σαν στο Σύμβολο της Πίστεως κάτι. Δεν τους ανέφεραν όμως διότι οι Φράγκοι είχαν επιδοθή σε σφαγές των Ορθοδόξων**. Έτσι, οι ανατολικοί και δυτικοί Ρωμαίοι είναι Ορθόδοξοι, και οι Φράγκοι ετερόδοξοι.

Την περίοδο αυτήν στην Δύση γίνεται ένας τρομερός πόλεμος μεταξύ των Φράγκων ετεροδόξων επισκόπων και των Ρωμαίων Ορθο­δόξων επισκόπων. Οι Φράγκοι εξαπέλυσαν έναν απηνή διωγμό. Έλεγαν ότι οι Γραικοί, οι Ρωμαίοι, περιέπεσαν σε λάθη, και είναι γνω­στά τα συγγράμματα Contra Errores Graccorum, “εναντίων των πλανών των Γραικών”. Επίσης, παρουσίαζαν την φράγκικη θεολογία ως καλύ­τερη και ανώτερη θεολογία, και όλους τους ορθοδόξους επισκόπους ως ανήθικους, ενώ τους δικούς τους Φράγκους ως αγίους**.

Τελικά, με την παραίτηση του τελευταίου Ορθόδοξου Πάπα της Ρώμης Ιωάννου ΙΗ΄, το 1009, και την άνοδο στον θρόνο της Ρώμης, το 1014, του πρώτου Ιταλοφράγκου Πάπα Βενεδίκτου Η΄, ο όποιος προσέθεσε το filioque στο Σύμβολο της Πίστεως, διαγράφηκε ο Πάπας από τα δίπτυχα των Ανατολικών Πατριαρχείων και έχουμε το σχίσμα των Εκκλησιών. Αυτό βέβαια οριστικοποιήθηκε αργότερα, το 1054, οπότε έχουμε και τα αναθέματα**.

Το γεγονός, πάντως, είναι ότι ο χωρισμός της Παλαιάς από την Νέα Ρώμη έγινε με την κατάληψη του παπικού θρόνου από τους Φρά­γκους. Γι’ αυτό λέμε ότι ο σύγχρονος Παπι­σμός δεν είναι η Παλαιά Ορθόδοξη Ρωμαϊκή Εκκλησία, με έδρα την αρχαία Ρώμη, αλλά οι αιρετικοί Φράγκοι που μισούσαν και μισούν ακόμη την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ιερά Εξέ­ταση, οι βιαιοπραγίες και οι σταυροφορίες, οι σφαγές εναντίον των Ορθοδόξων, η σχολα­στική θεολογία με την μεταφυσική, είναι καρ­ποί των αιρετικών Φράγκων που κατέλαβαν τον παπικό θρόνο, το 1014. Προηγουμένως οι Ρωμαίοι Επίσκοποι ήταν Ορθόδοξοι, ενωμένοι με τα Πατριαρχεία της Ανατολής.

Τα όσα είπαμε προη­γουμένως, ότι, πρώτον, ο σύγχρονος Παπισμός δεν είναι η αρχαία Ρωμαϊκή Εκκλησία με έδρα την Παλαιά Ρώμη, αλλά οι Φράγκοι που μισούν την Ρωμηοσύνη, και, δεύτερον, ότι ουσιαστικά κάθε αιρετικός και αναθεματισμένος από τις Οικουμενικές Συνόδους είναι έκτος της Εκκλησίας, μας οδηγούν σ’ ένα τρίτο σημείο, ότι στον Παπισμό, ουσιαστικά, δεν υπάρχει αποστολική παράδοση και αποστολική δια­δοχή.

Μιλώντας για αποστολική παράδοση εννο­ούμε την ορθόδοξη πίστη και ως δόγμα και ως ζωή, και μιλώντας για αποστολική διαδοχή εννοούμε την μετάδοση της Ιερωσύνης από τους Αποστόλους μέχρις ημών. Εφ’ όσον λοι­πόν στον Παπισμό έχουμε αλλοίωση της απο­στολικής παραδόσεως και αποκοπή από την Εκκλησία, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για αποστολική διαδοχή.

…Η Ιερωσύνη έχασε την πνευματική πατρότητα και την θεραπευτική μέθοδο και έγινε απλώς μια διοίκηση με φέουδα και κοσμική εξουσία, έγινε πολιτική και οικονο­μική οργάνωση. Οι Φράγκοι επίσκοποι κατα­πίεζαν τους Ρωμηούς κληρικούς και Χριστια­νούς, με συνέπεια να δημιουργηθή άσβεστο μίσος μεταξύ των δύο. Γεγονός, πάντως, είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για Ιερω­σύνη, αφού γνωρίζουμε καλά ότι η Ιερωσύνη, όπως διασώζεται στην πατερική παράδοση, εντάσσεται μέσα στην θεραπευτική αγωγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Άλλωστε, δεν νοούνται τα μυστήρια έξω από την άσκηση, ούτε άσκηση έξω από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Η μόνη και αληθινή Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη. Έξω από αυτήν δεν υπάρχουν Εκκλησίες, αλλά αιρετικές συναθροίσεις και αιρετικά διδασκαλεία. Η Εκκλησία δεν είναι χωρισμένη και, φυσικά, δεν μπορούμε να μιλούμε για ένωση “Εκκλησιών”. Ο σύγχρο­νος Παπισμός, που ταυτίζεται με την φρα­γκική κυριαρχία, είναι στην πραγματικότητα μια πολιτικοοικονομική οργάνωση που αποβλέ­πει σε άλλους σκοπούς στην κοσμική κυριαρχία και, φυσικά, πάνω από όλα στην διάλυση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Ρωμηοσύνης. Μέσα από αυτό το πρί­σμα πρέπει να βλέπουμε και τις σύγχρονες μεθόδους και τις διεισδύσεις του Πάπα στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στον χώρο της Ορθοδοξίας. Από προσωπική πείρα γνωρίζουμε και τις φοβερές συνέπειες της αναμείξεως του Παπισμού στην Μέση Ανα­τολή, στο χώρο της Ορθοδοξίας. Ακόμη, παρά τα τόσα χρόνια που πέρασαν είναι νωπά τα τραύματα που προκάλεσαν οι σταυροφο­ρίες των Φράγκων με σκοπό να διαλύσουν την Ρωμηοσύνη. Τελικά, η πτώση της Κωνσταντι­νουπόλεως δεν είναι ανεξάρτητη από τις σταυροφορίες. Κυρίως κατά την Δ΄ σταυροφο­ρία η Κωνσταντινούπολη κυριεύθηκε και λεη­λατήθηκε από τους Φράγκους και από τότε δεν μπόρεσε να ανάνηψη.

—————-

* Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Ο σύγχρονος Παπι­σμός» του βιβλίου «Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί», εκδό­σεις Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου Πελαγίας, Λεβαδειά 1996.

** Παραπομπές στο βιβλίο του καθηγητή π. Ιωάννη Ρωμανίδη «Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη», εκδόσεις Πουρνάρα, θεσσαλονίκη 1975.

πηγή

Πάπας της γης,των άστρων,και της κολάσεως

 

Κοσμικά σάιτ παρουσιάζουν ανάμεσα σε άλλα παράξενα του Βατικανού και το ότι αναγνωρίζει την πιθανότητα ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες.

Βέβαια για όσους έχουν περισσότερες γνώσεις σχετικά με την ιστορία του παπισμού, αυτό δεν αποτελεί ούτε είδηση ούτε απροσδόκητο.

Είναι γνωστό ότι το εγκοσμιοκρατικό σχέδιο του παπισμού ανέκαθεν είχε σαν αντικειμενικό σκοπό την κατάκτηση όλου του κόσμου της υδρογείου, όχι μόνο «πνευματικά» αλλά και γεωγραφικά.

Το κράτος του πάπα της παπικής Ευρώπης ποίκιλλε ως προς την διεύρυνση των ορίων του από εποχή σε εποχή.

Κοσμικοί αυτοκράτορες της Ευρώπης ο ένας μετά τον άλλο δήλωναν υποτέλεια στην πανίσχυρη εξουσία του.

Κάποιοι απ’ αυτούς στο μεσαίωνα, που θέλησαν ν’ αποκηρύξουν την παπική εξουσία, τελικά βρέθηκαν σε έσχατη ταπείνωση μπροστά στον πάπα.

Η σχιζοφρενική αυτή παπική αντίληψη τελικά οδήγησε στο αντίθετο, στη συρρίκνωση του παπικού κράτους, το οποίο περιορίστηκε στο σημερινό κρατίδιο, που εκτείνεται σε μισό περίπου τετραγωνικό χιλιόμετρο στα δυτικά της Ρώμης.

Και ναι μεν το Βατικανό βρίσκεται στην έσχατη γεωγραφική σμίκρυνση, αλλά τα κυριαρχικά και μεγαλοϊδεάτικα όνειρα του παπισμού παραμένουν αλώβητα και αναμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για την πραγματοποίησή τους.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της επεκτατικότητας και του μεγαλοϊδεατισμού μπορεί να ερμηνεύσει κανείς και την είδηση ότι το Βατικανό αναγνωρίζει την πιθανότητα ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες.

Αν σε αλλους πλανήτες, όπως ανοήτως πιστεύει το Βατικανό, υπάρχει ζωή από λογικά όντα, αυτοί βέβαια οι κόσμοι δεν μπορούν να νοηθούν θρησκευτικώς έξω από τα κυριαρχικά και επεκτακτικά σχέδια του ονειροπαρμένου παπισμού.

Αλλά και μια πιο πρόσφατη είδηση έρχεται να επιβεβαιώσει τις εγκοσμιοκρατικές επιδιώξεις του παπισμού.

Δημοσιεύτηκε πολυσέλιδη έκθεση του Βενέδικτου για το τι ανατριχιαστικά (ο χαρακτηρισμός όχι δικός μας αλλά των κοσμικών δημοσιογάφων) λέει το Βατικανό ως προς την οικονομική κρίση, που ξέσπασε τελευταία, τις αιτίες και την αντιμετώπισή της.

Λέει λοιπόν ο Βενέδικτος ότι χρειαζόμαστε μια παγκόσμια υπερεθνική κυβέρνηση, στην οποία θα υπάρχει μία αρχή και μία τάξη, που θα καλύψει τις ανάγκες όλου του κόσμου, και, σημειώνεται στην ίδια παπική έκθεση, ότι μπορεί αυτό να φαίνεται εκ πρώτης όψεως σαν κάτι το αρνητικό, στην πραγματικότητα όμως ενώνει τους ανθρώπους και προφανώς αποτελεί... θέλημα Θεού.

Να λοιπόν ότι για τον παπισμό η ιστορία είναι ρόδα που γυρίζει και ξαναφέρνει τις ευκαιρίες.

Ωραίο όνειρο σε μια παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα να υπάρχει, πέρα από την ενιαία κυβερνητική και νομισματική αρχή και εξουσία, και ένας θρησκευτικός ηγέτης, ο πάπας!

Μπορείτε να το φανταστείτε;

Και πως θα μπορούσε βέβαια η παπική αλαζονεία να μην έχει βλέψεις και σε ανεξακρίβωτες ανθρώπινες κοινωνίες άλλων αστρικών συγκροτημάτων;

Τι πιο θελκτικό ο μεταφερόμενος σαν είδωλο μέσα στο «ναό» του πάπας με τροχήλατο ξύλινο όχημα, να πραγματοποιεί μια ποιμαντορική επίσκεψη στους κατοίκους του Άρη λ.χ. με αστροναυτικό όχημα, που θα τρέχει λίγο λιγότερο από την ταχύτητα του φωτός;

Φαντασμαγορικό!

Μπορεί βέβαια να λεχθεί ότι δεν είναι σίγουρο ότι ο παπισμός θα επεκτείνει τη θρησκευτική και όποια άλλη εξουσία του στο κόσμο της γης και των άστρων.

Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι ότι ο παπισμός ήδη έχει κατακτήσει τη χώρα των δαιμόνων, και πιο απλά την γέεννα του πυρός ή κόλαση.

Σ’ αυτήν πράγματι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει την πρώτη θέση και τη δεύτερη εξουσία μετά το σατανά.

"Ο καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος κι απ'τον αθεϊσμό" Φ. Ντοστογιέφσκι.

"O καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος κι από τον αθεϊσμό, αυτή είναι η γνώμη μου. Μάλιστα!

Ο αθεϊσμός κηρύττει μονάχα το μηδέν , ο καθολικισμός όμως προχωρεί πιο πέρα ακόμα:
κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, έναν Χριστό που τον έχει κατασυκοφαντήσει και καθυβρίσει, έναν Χριστό, αντίθετο του Χριστού.
Κηρύττει τον Αντίχριστο, σας το ορκίζουμαι, σας διαβεβαιώ!

Ο καθολικισμός της Ρώμης πιστεύει πως χωρίς την παγκόσμια κρατική εξουσία η Εκκλησία δε θα μπορέσει να κρατηθεί όρθια στη γη και κραυγάζει: Non posumus (Δεν μπορούμε)

Κατά τη γνώμη μου ο καθολικισμός της Ρώμης δεν είναι καν μια πίστη, μα απλώς και μόνο η συνέχεια της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τα πάντα είναι υποταγμένα σε αυτή την ιδέα της Αυτοκρατορίας αρχίζοντας απ'την πίστη.

Ο πάπας, άρπαξε τη γη, έκατσε σε επίγειο θρόνο και πήρε το ξίφος στα χέρια του.
Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα, μονάχα πού στο ξίφος πρόσθεσαν και το ψεύδος, τη ραδιουργία, την απάτη, το φανατισμό, την πρόληψη, το έγκλημα, παίξανε με τα πιο άγια, τα πιο δίκαια, τα πιο αγνά, τα πιο φλογερά αισθήματα του λαού,

όλα, όλα τα προδώσανε

για να καρπωθούν χρήματα,

για να κερδίσουν την ανάξια επίγεια εξουσία.

Δεν είναι λοιπόν αυτά, διδασκαλία του Αντιχρίστου;

Πώς να μην ξεφύτρωνε από κει ο αθεϊσμός;

Ο αθεϊσμός από εκεί έχει πηγάσει, από τον ρωμαιοκαθολικισμό".
.....................................................
"Όσο για το Χριστό , στην πρώτη και έσχατη εμφάνισή του μέσα στο έργο του Ντοστογιέφσκι, δεν παραλείπει να κάνει δυο μνημειώδεις κινήσεις.

Πρώτον δε βγάζει μιλιά απέναντι στους μύδρους του ιεροεξεταστή και δεύτερον αποχωρώντας από το μυθιστόρημα, σκύβει και φιλάει το γέρο στα λιπόσαρκα χείλη του.

Το αίνιγμα και το χλευασμό αυτού του ασπασμού (που καίει την καρδιά) η Ιστορία και μαζί της το ρώσικο Έθνος δεν παύουν να τους ανακαλούν , όπως εξάλλου δεν παύουν να αναλογίζονται τον τελικό αναθεματισμό του Ιεροεξεταστή : "Πήγαινε και μην ξανάρθεις πια..ποτέ, ποτέ!"

(Απ' το βιβλίο του ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ:" Ντοστογιέφσκι" εκδόσεις Καστανιώτη)

Περί του Απολύτου προορισμού.

Ιωάννη Καρδάση, Χημικού-Οικονομολόγου

Ο Απόλυτος Προορισμός είναι μια αιρετική διδασκαλία της Παπικής Εκκλησίας, που αρχή έχει στον Αυγουστίνο και συνεχιστές τους Δυτικούς Θεολόγους, αλλά ακόμη και τους Προτεστάντες Λούθηρο και Καλβίνο. Σύμφωνα με αυτήν, ο Θεός έχει προορίσει ορισμένους ανθρώπους για τη σωτηρία και άλλους για την αιώνια τιμωρία, ανεξάρτητα από την αξία ή την απαξία του συγκεκριμένου ανθρώπου. Η διδασκαλία αυτή έχει τις ρίζες της στη σχετική διδασκαλία του ανωτέρω Αγίου (430) και συνδέεται με την πρόγνωση του Θεού. Η διδασκαλία αυτή για τον απόλυτο προορισμό, άγνωστη στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ερμηνεύεται με ποικίλους θεολογικούς συλλογισμούς, άλλοτε ως απλός προορισμός για τη σωτηρία, άλλοτε δε ως διπλός προορισμός, τόσο για τη σωτηρία όσο και για την απώλεια, αλλά προβληματίζει έντονα την πνευματική ζωή, τόσο του Παπισμού, όσο και του Προτεσταντισμού.
Ψήγματα της θεωρίας αυτής βρίσκουμε στην Π. Διαθήκη και κυρίως στο βιβλίο του Εκκλησιαστή, όπου οι ιδέες που καταγράφονται εκεί εμφανίζονται ιδιαίτερα απαισιόδοξες. Σ ‘ολόκληρο το έργο τονίζεται η ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων, η μη ύπαρξη σκοπού στη ζωή και η αδυναμία του ανθρώπου να ορίσει τη μοίρα του. Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές στο κεφάλαιο 3, όπου βλέπουμε, ότι ο Θεός έχει προαποφασίσει για όλα, αλλά και όπου φαίνεται να ταλαιπωρεί τους ανθρώπους: «Είδα την απασχόληση που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους για να τους ταλαιπωρεί. Ο Θεός έχει ορίσει τον κατάλληλο καιρό που κάνει το καθετί »(3 10-11.).
Κυρίως όμως, οι οπαδοί της θεωρίας αυτής στηρίζονται στο κατωτέρω χωρίο του Παύλου: «Ερείς ουν μοι. τι έτι μέμφεται? τω γαρ βουλήματι αυτού τις ανθέστηκε? μενούνγε, ω άνθρωπε, συ τις ει ο ανταποκρινόμενος τω Θεώ? μη ερεί το πλάσμα τω πλάσαντι, τι με εποίησας ούτως? ή ουκ έχει εξουσίαν ο κεραμεύς του πηλού, εκ του αυτού φυράματος ποιήσαι ο μεν εις τιμήν σκεύος, ο δε εις ατιμίαν? ει δε θέλων ο Θεός ενδείξασθαι την οργήν και γνωρίσαι το δυνατόν αυτού ήνεγκεν εν πολλή μακροθυμία σκεύη οργής κατηρτισμένα εις απώλειαν? και ίνα γνωρίση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους α προητοίμασεν εις δόξαν? »(Ρωμ. 19 έως 24 Σεπτέμβριος)..
Σε μετάφραση το κείμενο έχει ως εξής: «Θα πει βέβαια κάποιος:« Τότε γιατί ακόμη μας βρίσκει σφάλματα ο Θεός. Ποιος τάχα μπορεί να αντισταθεί στο θέλημά του? ». Άνθρωπε, ποιος είσαι εσύ, λοιπόν, και κάνεις κριτική στο Θεό? Μπορεί να πει ένα δημιούργημα στο δημιουργό του, «γιατί μ ‘έκανες έτσι?». Δεν είναι στο χέρι του αγγειοπλάστη να κάνει με τον πηλό ό, τι θέλει? Από το ίδιο υλικό φτιάχνει σκεύη πολύτιμα και σκεύη για τις πιο συνηθισμένες χρήσεις. «Ετσι και ο Θεός, θέλοντας να δείξει την οργή ​​του και να κάνει γνωστή τη δύναμή του, φέρθηκε με μεγάλη μακροθυμία σ ‘αυτούς που άξιζαν την οργή ​​του και που ήταν έτοιμοι για το χαμό τους. Σ ‘άλλους πάλι θέλησε να φανεί η άπειρη δόξα του, σ’ αυτούς που το έλεός του όρισε να μετάσχουν στη δόξα του ».
Από το κείμενο αυτό βγαίνει το συμπέρασμα (όπως το ερμηνεύουν οι Δυτικοί), ότι ο Θεός δημιούργησε ορισμένους ανθρώπους σαν σκεύη της οργής του και τους χρησιμοποιεί για να κάνει επίδειξη δύναμης και τελικά να τους καταστρέψει.Πρέπει κανείς να χρωστά ευγνωμοσύνη γι ‘αυτό? Αλλά τότε ο θεός αυτός δεν διαφέρει από τους ελληνικούς θεούς. Τελικά η «απώλεια» ενός ανθρώπου δεν μετράται σαν δική του υπαιτιότητα και ευθύνη? Πως συμβιβάζονται αυτά με το Θεό της Αγάπης, του Ελέους και της Φιλανθρωπίας?
Έτσι, ο απόλυτος προορισμός δέχεται πως και η ελευθερία είναι προορισμένη να επιτελέσει το αγαθό, όπως ο σκηνοθέτης ρυθμίζει την πορεία ενός έργου και την εκτελούν ελεύθερα τα πρόσωπα που μετέχουν σ ‘αυτό, έτσι και ο Θεός, αφού προόρισε τους μεν για τη σωτηρία και τους δε για την απώλεια, έβαλε στην ιστορία, στο θέατρο της δόξης του Θεού, τον καθένα να παίξει το ρόλο του. Λείπει βέβαια η άσκηση κατά των σατανικών πειρασμών, ο δε Διάβολος είναι τιμωρό όργανο του Θεού, αφού ο άνθρωπος προσέβαλε τη δικαιική τάξη του Θεού. Με την ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης, ο απόλυτος προορισμός βρήκε την πιο καλή βάση και τεκμηρίωση. Με την ικανοποίηση δηλαδή έληξε το δράμα της σωτηρίας. όλη η υπόθεση τακτοποιήθηκε και από δω και πέρα κατά προορισμό μπορούν οι άνθρωποι να μετέχουν στη βασιλεία του Θεού. Απόρροια αυτού είναι, ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν είναι εικόνα Θεού.
Αλλά, αντίθετα με τους δυτικούς, ο Ιερός Χρυσόστομος, που αναλύει ορθόδοξα το χωρίο, λέγει, ότι όταν ο Παύλος αναφέρει: «ο μεν εις τιμήν σκεύος, ό δε εις ατιμίαν» , δεν θέλει να υποτιμήσει τη δημιουργία ή να δείξει διάκριση στην πρόθεση του Θεού. Θέλει να επισημάνει την εξουσία του Θεού να δίνει στον καθένα το χάρισμα του ή τη διακονία του ή την αποστολή του (Ε.Π.Ε. 17. 306). Επίσης στο: «Ό μεν εις τιμήν σκεύος, ό δε εις ατιμίαν» δηλώνει, ότι μπορεί ένα πήλινο δοχείο να μη στολίζει το σαλόνι ενός σπιτιού, αλλά η παρουσία του εξυπηρετεί μια άλλη ανάγκη και επομένως και τα δυο είναι χρήσιμα. Κάποτε η μακροθυμία του Θεού εκλαμβάνεται ως αδυναμία και τότε, όταν πλέον η πρόκληση της ασέβειας ξεχειλίσει, αποκαλύπτεται κατά διαφορετικό τρόπο η δύναμη του Θεού, που εκλαμβάνεται σαν «οργή», σαν αποστροφή, γι ‘αυτό λέγει: «Θέλων ο Θεός ενδείξασθαι την οργήν και γνωρίσαι το δυνατόν αυτού … .. ». Η μακροθυμία μεταβάλλεται σε οργή, ναι, αλλά δεν φταίει ο Θεός. Οι άνθρωποι μεταβάλλουν τα πράγματα. Οι άνθρωποι μεταβάλλονται σε σκεύη οργής, συσσωρεύουν πάνω τους κεραυνούς οργής. Οι άνθρωποι μόνοι τους «καταρτίζονται», ετοιμάζονται να γίνουν «σκεύη εις απώλειαν». Όπως η οργή ​​του Θεού προκαλεί ερωτηματικά σ ‘όσους ζητάνε αφορμή να κατηγορήσουν το Θεό, έτσι και το έλεος του προκαλεί ερωτηματικά. Γιατί, σου λένε, τόσο έλεος, τόση χάρη σε μερικούς ανθρώπους? Είναι άδικος ο Θεός? Όχι, δεν είναι άδικος. Το έλεος το έχει για όλους ο Θεός αλλά το «εισπράττουν» μόνον όσοι γίνονται σκεύη ελέους. Γι ‘αυτό λέγει στο τέλος: «Και ίνα γνωρίση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, ά προητοίμασεν εις δόξαν?», Δηλ. τι μπορείς να πεις για το Θεό, αν θέλει να δείξει τον πλούτο της αγάπης του σε ανθρώπους, που συνεχώς ετοιμάζονται να είναι «σκεύη ελέους?». Και η ετοιμασία για να καταστεί κάποιος σκεύος ελέους, άξιος του ελέους, είναι η μετάνοια, η έμπρακτη μετάνοια.
Αντίθετα λοιπόν με τη Δύση, ο προορισμός κατά την Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι η τακτοποίηση μιας διασαλευμένης τάξης στη θεία πραγματικότητα, αλλά ο πλουτισμός της κτίσης με τη δεκτικότητα εκείνη που θα μπορέσει να αξιοποιήσει την παροχή του ευ είναι. Όλη η κτίση είναι προορισμένη για τη μεταμόρφωση, για την εκλάμπρυνση και για το δοξασμό και κατ ‘ουδένα λόγο οδεύει προς το μηδέν. Με άλλα λόγια αποκλείονται εδώ οι νομικές ερμηνείες και κυριαρχούν οι ιατρικές, ο δε αμαρτωλός άνθρωπος δεν παύει να παραμένει εικόνα Θεού, ως κατάληξη δε της ιαματικής σωτηρίας έχουμε την αποκατάσταση των πάντων, ως θεολογούμενο, σε αντίθεση του νομικού πνεύματος του απόλυτου προορισμού.