«Πές μου τί διαβάζεις, νὰ σοὺ πῶ ποιὸς εἶσαι!»

Σχόλια καὶ ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική: Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος - Κιλκὶς

    Βιβλία! Παντοῦ βιβλία! Ἑκατομμύρια ἑκατομμυρίων οἱ τίτλοι, μυριάδες μυριάδων οἱ συγγραφεῖς, χιλιάδες χιλιάδων οἱ ἐκδοτικοὶ οργανισμοί!

       Καὶ ὁ κόσμος; Ποιὸς εἶναι ὁ κόσμος; Πῶς εἶναι; Ποῦ πάει; Πόσο ὠφελεῖται; Πῶς διαμορφώνεται; Εἶναι ἀνάλογο τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συγγραφικῆς, «πνευματικῆς» οἰστρηλασίας, μὲ τὴν κατάσταση ποῦ βιώνει ἡ ἀνθρωπότητα, σ` ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ἠθική της καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, τὸν ἀνθρωπισμό της;

     Στὸν πρῶτο τόμο τοῦ ἔργου τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: «Ἑρμηνεία εἰς τοὺς 150 Ψαλμοὺς τοῦ Προφητάνακτος Δαβὶδ» καὶ στὸ εἰσαγωγικὸ κείμενο: «Τοῖς ἐντευξομένοις Ὀρθοδόξοις», ὁ Ἀνώνυμος ἐπιμελητὴς τῆς Ἃ΄ ἐκδόσεως, γράφει:
       «Ἡ ἐκτύπωση καὶ ἡ ἔκδοση τῶν διαφόρων συγγραμμάτων, τότε πρέπει νὰ θεωρεῖται ἀναγκαία καὶ νὰ πραγματοποιεῖται, ὅταν ἡ χρήση τοὺς εἶναι ἀπαραίτητη καὶ ἡ ὠφέλεια ποὺ θὰ πάρουμε ἀπ` αὐτὰ πολὺ ξεκάθαρη. Τὰ ὑπόλοιπα, ποὺ ἐκδίδονται μὲ κάθε ἄλλο τρόπο, θὰ ἦταν καλύτερο νὰ παραδίνονταν στὴ φωτιά, παρὰ πρὸς ἔκδοση. Ἀπὸ ἐδῶ γίνεται φανερό, ὅτι μόνο τὰ βιβλία ἐκεῖνα κρίνονται ἄξια, γιὰ νὰ δοῦν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας, ὅσα καθίστανται αἰτία γιὰ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ὠφέλεια. Ὅσα προτείνουν τὴν ἀσφαλῆ καὶ ἀλάνθαστη φιλοσοφία. Ὅσα καλλιεργοῦν τὸν νοῦ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὴν ἀληθινὴ ἐξιστόρηση τῶν παρελθόντων γεγονότων καὶ ὅσα τελειοποιοῦν τὸν νοῦ μὲ τὴν ἄμεμπτη διδασκαλία τῆς ὀρθῆς ἠθικῆς...

       Ἀλλὰ καὶ ἀπ` αὐτὰ τὰ ἴδια πάλι, πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται ὡς προτιμότερα καὶ ἀναγκαιότερα, ὅσα ἀποκαλύπτουν τὰ δόγματα καὶ τὰ διδάγματα τῆς πίστης καὶ εἶναι γεμάτα ἀπὸ πνευματικὲς ἐλλάμψεις καὶ χάριτες. Ἐπειδὴ σ` αὐτὰ εἶναι ὄχι μόνο σπαρμένο τὸ σπέρμα τῆς ἀληθινῆς φιλοσοφίας, χωρὶς ἀγκάθια καὶ ζιζάνια, ἐπίσης, ὄχι μόνο ἀποθησαυρισμένη ὅλη ἡ τελειότητα τῆς καθαρῆς ἠθικῆς, χωρὶς ἀσάφεια σοφιστική, ἀλλὰ ἐπειδὴ καὶ μόνο μ` αὐτὰ μπορεῖ κάποιος νὰ πετύχει τὸ ἄκρο τῆς πραγματικῆς φιλοσοφίας, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ εὕρεση τῆς ἀλήθειας καὶ ἡ ἀπόλαυση τῆς γνήσιας εὐδαιμονίας, ἔστω καὶ ἂν δὲν τριγωνίζει οὔτε τετραγωνίζει οὔτε κυβίζει οὔτε κάνει λογάριθμους οὔτε κάνει λογαριασμοὺς μὲ τὶς διάφορες πολυπλοκότητές τους, μὲ ὑποδιαιρέσεις τοῦ ἀπείρου, ἄπειρες φορὲς καὶ ἀμέτρητες οὔτε νὰ μελετάει τὸν οὐρανὸ μὲ ποικίλες σειρὲς ὑποθέσεων καὶ συμπερασμάτων, ἐπιχειρώντας νὰ συναγάγει καὶ νὰ ἀποδείξει γιὰ τὰ φαινόμενα καὶ τὰ σώματα, ποὺ εἶναι πολὺ μακριὰ ἀπ` αὐτόν, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀποστάσεις.

        Οἱ ἄλλοι δέ, οἱ ὁποῖοι φιλοσοφοῦν μὲ κάποιον ἄλλον τρόπο καί, εἴτε καταφατικὰ εἴτε ὑποθετικὰ εἴτε ἀναλυτικὰ εἴτε συνθετικὰ εἴτε πειραματικὰ εἴτε μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλον τρόπο, βλέπουν τὴν αἰτία τῆς ὕπαρξης τῶν ὄντων, θὰ βροῦν μέν, ἴσως κάποιες ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες ταιριάζουν κατὰ ἕνα μέρος, ἀλλὰ ὅμως θὰ πλανηθοῦν καὶ θὰ βρεθοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸ ἀναγκαιότατο, δηλαδή, τὸ ἀγαθό, τὸ ὁποῖο, ἂν καὶ τὸ διαλαλοῦν καὶ τὸ ἀναζητοῦν ὡς ἀποτέλεσμα τῆς φιλοσοφίας, ἐντούτοις δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὸ βροῦν οὔτε πρὸ τοῦ θανάτου οὔτε μετὰ τὸν θάνατο, ἂν δὲν στραφοῦν νὰ δοῦν ἐπιμόνως σ` αὐτὰ τὰ ἱερὰ βιβλία, ἂν δὲν συλλέξουν μὲ ἐπιτυχία τὸν ἀληθινὸ καὶ θεσπέσιο νοῦ, ποὺ βρίσκεται μέσα τους καὶ ἄν, χωρὶς σεβασμό, δὲν ἀκολουθήσουν τὴν ἀλάνθαστη καθοδήγησή τους».

       Ὅλην αὐτὴν τὴν μικρὴ προεισαγωγὴ τὴν κάνει, γιὰ νὰ στρέψει στὴ συνέχεια τὸ λόγο του στὸ Ψαλτήρι τοῦ Δαβίδ, ὅπου συνθέτει ἕναν ὕμνο γιὰ «τὸ θεοσδοτο καὶ σεβάσμιο βιβλίο», ὅπως τὸ χαρακτηρίζει. Καὶ πιὸ κάτω, ὁ ἅγιος Νικόδημος στὸ Προοίμιό του τὸ ἀποκαλεῖ «ὑπέρτιμο τῶν φιλοσόφων».

        Φαίνεται σκληρὸς καὶ ἀπόλυτος ὁ λόγος τοῦ ἐπιμελητῆ τῆς Ἃ΄ ἐκδόσεως στὶς ὑποδείξεις καὶ στὶς συμβουλές του. Ναὶ μέν, ἀφήνει κάποια ἀνοίγματα γιὰ τὴ μελέτη καὶ βιβλίων «ἔξωθέν της πίστεως», ἀπὸ τὰ ὁποία ὑπάρχει πιθανότητα νὰ ἀποκτήσει κάποιος μέρος τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ ἐπισημαίνει πὼς θὰ ταλαιπωρηθεῖ ἄδικα καὶ στὸ τέλος θὰ ἀπογοητευθεῖ, διότι δὲν θὰ βρεῖ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ ζητάει.

       Μὲ δύο λόγια, δὲν ἀφήνει περιθώρια σὲ καμιὰ ἐπιστήμη, σὲ κανένα φιλοσοφικὸ ἢ ἕτερο σύστημα μεταφυσικῶν ἢ ἄλλων ἀναζητήσεων, νὰ εἰσέλθουν, διὰ τῶν δικῶν τοὺς συγγραμμάτων καὶ ἄλλων μέσων, στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ ὑποκαταστήσουν τὴν λυτρωτικὴ καὶ σωτηριώδη δύναμη τῶν πνευματικῶν βιβλίων τῆς πίστεως. Καὶ ἐπειδή: «ὁ ἄνθρωπος εἶναι ζητιάνος τῆς χαρᾶς καὶ κυνηγὸς τῆς ἀλήθειας» (μακαριστὸς καθηγητὴς Στέργιος Σάκκος), θὰ ἀναπαυθεῖ πραγματικὰ καὶ θὰ φτάσει «στὸ τέλος τῆς ἀλήθειας», ἂν στραφεῖ μὲ προσοχὴ στὰ πνευματικὰ βιβλία, αὐτὰ ποὺ περιέχουν τὴν ὄντως ἀλήθεια, τὴν Ἀλήθεια τῆς πίστεως, τὸν Χριστό. Ἂν κοπιάσει πάνω σ` αὐτὰ μὲ ζῆλο, γιὰ νὰ πάρει χάρη ἀπὸ τὴ χάρη τους.

    Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸν παραπάνω λόγο καὶ νὰ τὸν ἀποδεχτοῦμε μὲ ταπείνωση καὶ διάθεση ἐφαρμογῆς, πολὺ θὰ μᾶς βοηθήσει ὅλο τὸ ἕκτο κεφάλαιο ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίο. Ἐκεῖ ὁ Χριστός, μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καὶ τῶν ἰχθύων καὶ τὸ χορτασμὸ τῶν πεντακισχιλίων, περπάτησε πάνω στὴ θάλασσα καὶ πέρασε ἀπέναντι στὴν Καπερναούμ. Τὸν ἀκολούθησε τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν του, ὅπου τους μίλησε καὶ τοὺς εἶπε, πὼς αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς ἄρτος τῆς ζωῆς, ποὺ ὅποιος τὸν φάει οὔτε θὰ πεινάσει οὔτε θὰ διψάσει ποτέ. Λέει στὸν 60ο στίχο: «Πολλοὶ οὒν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον· σκληρὸς ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τὶς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;». (Ἰωάν. 6,60) Καὶ στὴ συνέχεια, ὅσοι δὲν ἄντεξαν τὸ λόγο του, τὸν ἐγκατέλειψαν: «Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μὲτ αὐτοῦ περιεπάτουν». (Ἰωάν. 6,66) Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ στοιχίζει, ἀλλὰ τρέφει ἀληθινὰ τὴν ψυχή, τῆς προσφέρει τὴν ζῶσα ἐλπίδα στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ τὴν ὁδηγεῖ στὸ ἕνα, στὸ ὕψιστο: στὴν σωτηρία καὶ τὴν ὄντως ὑπὸ πάντων ἀνεξαιρέτως ποθούμενη μακάρια αἰωνιότητα.

       Εἴθε, ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Ἀνωνύμου ἐπιμελητῆ, ἀλλὰ καὶ τιμητὴ τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, νὰ γίνει ἡ ἀφορμὴ σὲ ὅλους μας, γιὰ νὰ μελετοῦμε τὰς βίβλους, «ὄσαι τῶν θείων εἰσὶν ἐκφαντορικαὶ δογμάτων καὶ διδαγμάτων καὶ πλήρεις πνευματικῶν ἐλλάμψεων καὶ χαρίτων», γιὰ νὰ ἀναφωνοῦμε ἀνανεωμένοι πνευματικὰ καὶ μὲ βεβαιότητα, μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Πέτρο: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις». (Ἰωάν.6,68)

Σάββας Ἠλιάδης

πηγή

Σχολικὰ βιβλία: Πότε καὶ γιὰ ποιὸ πράγμα ἔπρεπε νὰ διαμαρτυρηθεῖτε πρῶτα, ἅγιοι Ποιμένες;

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος

Ξεσηκώθηκαν οἱ πάντες καὶ διαμαρτύρονται γιὰ τὰ βιβλία τοῦ σχολείου. Εὐλογημένο! 

Παλικαρίσιο! 

Ντυμένο μὲ τὴ λεβεντιὰ τοῦ Ρωμιοῦ! 

Μὲ τὴν εὐλογημένη ἀγωνία γιὰ τὴν φυσιολογικὴ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν μας!

Ὅμως μᾶς πνίγει ὁ λογισμός, ὅταν βλέπουμε μέσα σ` αὐτὴν τὴν «ἐξέγερση» νὰ ὀρθώνουν φωνὴ καὶ κάποιοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔπρεπε, ὄχι νὰ εἶχαν φωνάξει, ἀλλὰ νὰ εἶχαν διαρρήξει τὰ ἱμάτιά τους, μᾶλλον … τὰ ράσα τους, ὅταν στηνόταν ἡ βασικὴ αἰτία αὐτῆς τῆς διαμορφωθείσας κατάστασης.  Αἰτία τῆς ὁποίας δημιουργοί, ἀμέσως ἢ ἐμμέσως ἦταν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι. Οἱ ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ δὲν χρειάζονται περιστροφὲς στὸ λόγο, καθὼς ἡ σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου ἦταν αὐτή, ποὺ διέλυσε τὴν πιθανὴ διστακτικότητα τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς ἔδωσε πλέον τὸ ἐλεύθερο νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν.   

Γιὰ ποιὰ βιβλία διαμαρτύρεστε ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; 

Δὲν εἴδατε ποιοὺς προβάλλουν ὡς μάρτυρες τῶν ὅσων ἀνόσιων καὶ διεστραμμένων  γράφουν καὶ μὲ τὰ ὁποῖα θέλουν νὰ....

ἐμποτίσουν τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν; 

Εἶναι οἱ ἐκδοθεῖσες ἀνακοινώσεις καὶ ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου, ὅσες ἐξυπηρετοῦν τὰ σχέδιά τους. 

Καὶ δὲν εἶναι λίγες. 

Εἶναι οἱ δηλώσεις καὶ οἱ ἀπόψεις τῶν οἰκουμενιστῶν. 

Αὐτῶν ποὺ ὀργάνωσαν καὶ συμμετεῖχαν στὴν Ψευδοσύνοδο καὶ πῆραν ἀποφάσεις. 

Αὐτῶν ποὺ τρέχουν ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ, νὰ ξεπουλήσουν τὴν πίστη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

 Αὐτοί, ποὺ λένε νὰ ἀγαπήσουμε χωρὶς ὅρους καὶ ὅρια. 

Χωρὶς τὴν γνησιότητα καὶ τὴν ἀσφάλεια τῆς ἐν Ἀληθεία ἀγάπης. 

Καὶ αὐτὲς τὶς ἀποφάσεις ἐπικαλοῦνται οἱ συγγράψαντες τὰ βιβλία.

 Ἀκόμη, τὰ ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντιπατερικὰ ἀνοίγματα τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν καὶ προκαθημένων τῶν Ἐκκλησίων ὑπὸ τὴ στήριξη καὶ ποδηγέτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη .

 Ἐπίσης, τῶν ἐπισκόπων καὶ καθηγητῶν Πανεπιστημίου, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τοὺς ἀρχιτέκτονες τῆς συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου καὶ πρωτεργάτες τοῦ γκρεμίσματος ἐκ τῶν ἔσω.

     Αὐτὰ τὰ βιβλία εἶναι κατ` οὐσία γεννήματα τῆς Οἰκουμενιστικῆς κίνησης, μὲ ἐγγυητὴ καὶ ἐπιβεβαιωτικὸ  συνήγορο τὴν «ἀψευδῆ σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου. Τώρα ἐνδιαφέρεστε γιὰ τὰ παιδιά; Ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ ἄσχετος, ἀλλὰ καλοπροαίρετος χριστιανός, μποροῦσε νὰ προβλέψει τὰ ἐπακόλουθά τοῦ Κολυμπαρίου. Ἐσεῖς δὲν τὸ περιμένατε; Ε, λοιπόν, εἶναι ἀπίστευτο!             

    Τὸ πουλάκι πέταξε πιά, ἀφοῦ κλείσατε τὰ στόματά σας μὲ τὴ σύνοδο. Τώρα αὐτὰ εἶναι κροκοδείλια δάκρυα. 

Δὲν βλέπετε, πού ὅλοι ὅσοι ἀναφέρονται μέσα στὰ βιβλία εἶναι μόνο οἰκουμενιστές; Αὐτοὶ δίνουν τροφὴ στοὺς ἐχθρούς τῆς πίστης, νὰ καταστρέψουν τὰ ἄμοιρα πλάσματα, τὰ παιδιά μας.

 Τολμᾶτε καὶ μιλᾶτε τώρα; Καλύτερα σιωπᾶτε καὶ προσεύχεσθε.

     Αφού αὐτὰ τὰ βιβλία εἶναι ὄντως ἀπαράδεκτα – καὶ ἀνυπερθέτως συνηγοροῦμε πὼς εἶναι - τότε γιατί οἱ μητροπολίτες, οἱ ἐπίσκοποι, οἱ καθηγητὲς καὶ οἱ λοιποί τῶν ὁποίων οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ θέσεις μνημονεύονται στὴν ὕλη τοὺς ἐπανειλημμένως, δὲν ἀπαιτοῦν τὴν ἀπάλειψη αὐτῶν τῶν ἀναφορῶν ὡς ἔνδειξη διαφωνίας καὶ διαμαρτυρίας; Δὲν εἶναι ντροπὴ γιὰ ἕναν ποιμένα νὰ διαμαρτύρονται τὰ πρόβατά του γιὰ τὴν Ἀλήθεια τῆς πίστης καὶ αὐτὸς νὰ σιωπᾶ  καὶ τὸ χειρότερο, νὰ γίνεται συνεργὸς στὴν «κατασκευὴ τοῦ ὅπλου» τοῦ πνευματικοῦ θανάτου τῶν παιδιῶν του; Μιλοῦν τὰ παιδιὰ καὶ σιωπᾶ ὁ πατέρας; Γι’ αὐτὸ τὰ βιβλία πρέπει νὰ ἐπιστραφοῦν ὡς ἀπαράδεκτα, ὄχι στὴν κυβέρνηση ποὺ ἐπίσημα ἔχει ταχθεῖ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ στὴν οἰκουμενιστικὴ συντεχνία τῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν τοῦ Κολυμπαρίου ποὺ ἀγωνίζονται ἀναιδῶς νὰ προσφέρουν μιὰ ἀντιπατερικὴ καὶ ἀντιπαραδοσιακὴ πίστη στὶς συνειδήσεις τῶν παιδιῶν καὶ τοῦ λαοῦ.

     Δὲν εἶναι ὅμως μόνο αὐτό.

 Οἱ πατριαρχικοὶ ἐπίσκοποι καὶ οἱ λοιποὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι ποιμένες, δὲν τὰ θεωροῦν αὐτὰ ἐχθρικὰ καὶ προσβλητικά τῆς πίστης; 

Γιατί δὲν ἀνοίγουν τὸ στόμα τους; 

Γὶ` αὐτοὺς δὲν θεωρεῖται ἡ περίπτωση τῆς ἐν Ἑλλάδι παιδείας πόλεμος κατὰ τῆς πίστεως, στὴν ὁποία τέθηκαν καὶ αὐτοὶ προστάτες καὶ φύλακες;

 Δὲν προσβάλλεται ἡ πίστη τῶν προβάτων τους;

 Ἡ πίστη δὲν εἶναι θέμα ἐθνικὸ ἢ κρατικό. 

Εἶναι ὑπερεθνικό, οἰκουμενικὸ καὶ ἔχουν χρέος νὰ διαμαρτυρηθοῦν ὡς ποιμένες αὐτῶν τῶν παιδιῶν.

     Ἔκαναν τὸ μεγάλο ἔγκλημα, ἀνοίγοντας τὴν Κερκόπορτα καὶ τώρα σιωποῦν ἀναισχύντως, ἀφοῦ ἔδωσαν τὰ ὅπλα τῆς ἀτιμίας στοὺς ἔξωθεν ἐχθρούς τῆς πίστεως. 

Ἀλλὰ θὰ γυρίσει ὁ τροχός.

 Ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀφήσει. 

Σιωπᾶτε οἱ μὲν καὶ ρίχνετε … δάκρυα οἱ δέ.   

     Ναί. 

Τὰ βιβλία μᾶς φταῖνε

. Ναί. 

Οἱ κυβερνῶντες μᾶς φταῖνε. 

Ἡ ὑποκρισία στὸ μεγαλεῖο της!

το είδαμε εδώ

Σάββας Ηλιάδης, Το κατηγορητήριο του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως

Το κατηγορητήριο του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος

Το από άμβωνος κατηγορητήριο του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κατά του ορθοδόξου πληρώματος της Εκκλησίας, θα μπορούσε να απαγγελθεί σε μορφή εγκυκλίου επιστολής. Να μπορέσει ο λαός να μελετήσει καλύτερα και να αντιληφθεί πού και σε ποιες κατηγορίες που του απαγγέλλονται είναι όντως αυτός υπεύθυνος. Να καταλάβει ο λαός και να συνειδητοποιήσει, πώς συνδυάζεται ο δεσποτισμός, η δεσποτοκρατία, η δικτατορία της «υπακοής», με την προφασιζόμενη από το Μητροπολίτη «υφιστάμενη κατά των δεσποτάδων πρωτόγνωρη τρομοκρατία».

Διότι, αν είναι όπως τα λέει ο δεσπότης, λίγο θέλουμε να τρελαθούμε. Ότι δηλαδή ο αμέτοχος λαός είναι υπεύθυνος γι` αυτά που συμβαίνουν στην Εκκλησία! Ο παροπλισμένος διά της αγνοίας και του φόβου λαός είναι αυτός που μαγειρεύει τα οικουμενιστικά πράγματα! Ο απλός πιστός άνθρωπος κατέχεται από μανιακό απομονωτισμό, αρρωστημένο εθνικισμό και φοβική ατολμία!

Θα μπορούσε να έχει τον τίτλο: ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΝ

Λαέ του Θεού, ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣΑΙ:

1.  Διότι «κατέχεσαι από την νοοτροπία του αντιχριστιανικού δογματισμού».

2.  Διότι «οφείλεις να παραδεχτείς με καλή διάθεση, πως η Εκκλησία μας σήμερα χαρακτηρίζεται από τρία σύνδρομα: τον μανιακό απομονωτισμό, τον αρρωστημένο εθνικισμό και τη φοβική ατολμία».

3.  Διότι  «ασκείς σατανική πολεμική ενάντια στην Σύνοδο του Κολυμπαρίου».

 4.  Διότι «χαίρεσαι  να βλέπεις την Εκκλησία ανάπηρη, να στηρίζεται στα δεκανίκια όποιου πολιτικού καίσαρα και να μην πατάει στα πόδια της ποτέ». Σημείωση δική μας: Και δεν χαίρεσαι, που θέλει να στηρίζεται στα δεκανίκια του πάπα.

5.  Διότι φωνάζεις «όχι στο διάλογο με τους αλλοθρήσκους».

6.  Διότι φωνάζεις: «όχι στο διάλογο με τους Καθολικούς» και: «τον πάπα να καταράσθε»!

7.  Διότι φωνάζεις «όχι στο διάλογο με τους Προτεστάντες».

8.  Διότι φωνάζεις «όχι στο διάλογο με τους Μονοφυσίτες».

9. Διότι φωνάζεις «όχι στο διάλογο με το Ισλάμ και δεν γνωρίζεις πως ο σουφισμός είναι αξιοσέβαστος, καθότι αντιστέκεται  στον ορθολογισμό της εποχής, στον Προτεσταντισμό, και είναι η εκκοσμικευμένη μορφή του Ορθόδοξου μοναχισμού».

10.  Διότι φωνάζεις «όχι στο διάλογο με τις επιστήμες».                                                             

11. Διότι φωνάζεις: «όχι στο διάλογο με τη σύνολη κοινωνία».

12. Διότι «αντί να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους, που είναι εκτός Εκκλησίας, τους αποκαλείς «αποβράσματα της κοινωνίας» κι έτσι απομονώνεσαι από την κοινωνία, που σε φοβάται, σε προσπερνάει και συνεχίζει την πορεία της  χωρίς Χριστό, εξαιτίας σου».

13. Διότι «δεν αντιλαμβάνεσαι πως όλες αυτές οι συμπεριφορές συνιστούν έναν αντιχριστιανικό δογματισμό, που απομονώνει την Εκκλησία μας και δεν την αφήνει να αναπνεύσει».

14. Διότι «δεν γνωρίζεις πως όλα αυτά είναι μια επίμονη προσκόλληση στο γράμμα, επιλεκτικά κάποιων Κανόνων και όχι στο συνολικό πνεύμα των Κανόνων, μια εγωιστική έπαρση, που θεωρεί δεδομένο ότι μόνο εμείς οι Ορθόδοξοι θα σωθούμε!».

15. Διότι «δεν γνωρίζεις πως στην Εκκλησία ανήκουν όλοι, ακόμα και οι αβάπτιστοι!». Σημ: Τελείωσαν τα πάντα. Εκκλησία, προφανώς είναι και …ο Σατανισμός! Τι άλλο να περιμένουμε να ακούσουμε από στόμα χριστιανού και μάλιστα ιεράρχου!!!

16. Διότι «δεν ξέρεις την αλήθεια. Πάσχεις από αρρωστημένο εθνικισμό. Ο εθνικισμός άρχισε στα Βαλκάνια με την ελληνική Επανάσταση και οδήγησε στο να μην αφήνουμε το κοινό ποτήριο του Αίματος του Χριστού να μας ενώσει».

17. Διότι «πάσχεις από φοβική ατολμία. Κλείστηκες στο καβούκι σου και δεν ανοίγεσαι στην ιεραποστολή, κατηγορείς κιόλας τους ελαχίστους, αβοήθητους από την ελλαδική Εκκλησία και Πολιτεία, Ορθοδόξους αδελφούς σου, που πασχίζουν στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αφρική και στην Ασία, να προσαρμόσουν την Ορθόδοξη βιωτή στα εκεί κοινωνικά δεδομένα και τους βρίζεις ως προδότες και παραχαράκτες της πίστεως, απομειωμένου φρονήματος. Βλέπεις, μετράς την ορθοδοξότητά τους ανάλογα με το μήκος της γενιάδος τους, με το φάρδος του μανικιού στο ράσο και την επιβολή των ιαμβικών δεκαοκτασύλλαβων στις εκεί διαλέκτους».

18. Διότι «δεν τολμάς, φοβάσαι να δοκιμάσεις τη μετάφραση των εκκλησιαστικών κειμένων στη λατρεία».

19. Διότι «φοβάσαι να δοκιμάσεις την απλοποίηση των αμφίων».

20. Διότι «φοβάσαι να δοκιμάσεις την αλλαγή των ωραρίων των λατρευτικών συνάξεων».

21. Διότι «φοβάσαι να δοκιμάσεις τη μείωση της χρονικής διάρκειας των ακολουθιών».

22. Διότι «φοβάσαι να δοκιμάσεις την απάλειψη των βυζαντινών μελών από τους ανατολίτικους αμανέδες».

23. Διότι «φοβίζεις τους δεσποτάδες, να δοκιμάσουν να κάνουν αυτές τις αλλαγές!». Σημ: Τελικά, ποιος φοβάται ποιον;

24. Διότι «είσαι η αιτία που οι δεσποτάδες σήμερα υφίστανται τέτοια πρωτόγνωρη τρομοκρατία». Σημ: Από ποιον; Από το λαό; Εδώ είναι που τρελαίνεται ο αναγνώστης!

25.Διότι «τους εμποδίζεις, να προσπαθήσουν (για όλα αυτά) διερευνητικά!». Σημ: Έτσι έκαναν οι άγιοι. Σκέφτονταν, διερευνούσαν καταστάσεις και έκαναν αλλαγές στα εκκλησιαστικά, κατά πώς τους όριζε η γνώμη τους και η κατά κόσμον μόρφωσή τους και όχι η φώτιση της θείας Χάριτος!

26.Διότι «η δειλή ατολμία σου πνίγει κάθε δημιουργική ικμάδα της Εκκλησίας και από εργαστήρι σωτηρίας, την μετατρέπει σε μουσείο τυπολατρίας. Από χώρο ελευθερίας της βουλήσεως προσώπων, η Εκκλησία, καταντά κολλέγιο υποκρινομένων αγίων. Από ελπιδοφόρος ορίζοντας του αύριο, ευτελίζεται σε φαντασιωμένη παρελθοντολογία και γελοία προφητολογία».

27. Λαέ του Θεού, ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣΑΙ …

Λόγια εντυπωσιακά και μήνυμα συγκεχυμένο. Λόγια πολλά, αλλά ακατανόητα. Τα πάντα, περί πάντων, κατά πάντων, τουτέστιν…  κατ` ουδενός, παρά μόνον … κατά του ιδίου!

Ατυχής ο χαρακτηρισμός «κατηγορητήριο». Είναι καθαρά ένα «αντιεκκλησιαστικό και αντιπατερικό παραλήρημα!

Αφήστε ήσυχο το λαό, δέσποτα! Προσπαθείτε να «ρίξετε το μπαλάκι» στον αμέτοχο λαό, αλλά εις μάτην. Η πραγματικότητα σας διαψεύδει.

Ποθείτε, δέσποτα, να απέλθει το ποτήριον από τις συνειδήσεις σας, αλλά είναι δικό σας, ό,τι και να πείτε, ό,τι και να κάνετε. Πρώτα δικό σας. Με τις κατηγορίες, τις στηλιτεύσεις και τις απειλές δε «γίνεται αγάπη» και το κακό θα συνεχίζεται!

Υπεύθυνος είναι ο «δεσπόζων δεσποτισμός», που άφησε το λαό ακατήχητο, τον έβαλε στο περιθώριο και κατεργάζεται ανενόχλητος «την άνευ όρων παράδοση της Παραδόσεως» στο ρεύμα της εκκοσμίκευσης διά του οικουμενισμού!

Την ψυχωφελή οδεύοντες Τεσσαρακοστή, δι` ευχών των αγίων Πατέρων ημών, ας έχουμε ειλικρινή μετάνοια.  Πρώτος ο γράφων!

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 2-3-2017

πηγή

το είδαμε εδώ

Σάββας Ηλιάδης, Το όνομα προσελκύει και τη χάρη

Το όνομα προσελκύει και τη χάρη

«Όποιος έχει τ` όνομα θα` χει και τη χάρη». (Λαϊκό απόφθεγμα)

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

Όταν τα καθημερινά πράγματα της ζωής προσπαθεί να τα βλέπει ο καθείς κάτω από το φως της πάτριας ρωμαίικης Παράδοσής μας, τότε, χωρίς να διαθέτει ιδιαίτερη παρατηρητικότητα, υποπίπτουν στην αντίληψή του, «οι αποκλίσεις», «οι εκτροπές», «τα κενά», από το γνήσιο, το παραδεδομένο. Λίγη παιδεία και εντρύφηση στο πνεύμα αυτό, μέσα από τη γνώση της ιστορίας (εθνικής και εκκλησιαστικής), που  πάντα προσφερόταν «ανάπηρη» από το σχολείο, αλλά και από την ανατροφή που παρέχεται από την οικογένεια, η οποία, δυστυχώς  «απορροφήθηκε» κι αυτή, χωρίς αντιστάσεις, από την κοσμική δυτικόφερτη νοοτροπία, θα ήταν αρκετή να κρατήσει ζωντανό το αισθητήριο και να ακολουθηθεί η μέση οδός, σύμφωνα με τα δεδομένα της τρέχουσας πραγματικότητας.

Υπάρχουν ονοματοδοσίες και τίτλοι και ταμπέλες και «σήματα κατατεθέντα» και γραπτά αναρτημένα σε δημόσιο χώρο, έχονταςδιατυπωμένο το σημαίνον (τον τίτλο, την ταμπέλα) ελλιπές ή αποκλίνον ελαφρώς ή και πλήρως, ως προς τον προσδιορισμό του σημαινομένου (αυτού που θέλει να πει, να ορίσει επί της ουσίας του πράγματος). Με απλά λόγια, αυτό που γράφεται, να μην είναι ικανό και αρκετό να εκφράσει το έργο που θα τελεσθεί αντίστοιχα στο ονοματοδοτούμενο.

Δεν θα αναφερθούμε σε υβριστικά και αισχρά και τα προσβάλλοντα «τη δημοσία αιδώ», διότι θα περιοριστούμε στον ιερό στίβο της Παιδείας και των  κάθε είδους ευαγών, φιλανθρωπικών και λοιπών παρόμοιων ιδρυμάτων, τα οποία δεν έχουν σχέση μ` αυτά.  Γενικά, οι δημόσιες επιγραφές και εικόνες, θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτυπώνουν με έμμεσο τρόπο, αλλά καθοριστικό, το ποιόν της κοινωνίας και τον ηθικό και πνευματικό προσανατολισμό της. Αλλά ερχόμαστε στο προκείμενο.

Θα θέλαμε, λοιπόν, να κάνουμε καλοπροαίρετα μια πρόταση για τις ονομασίες των κοινωφελών και ευαγών αλλά και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, παίρνοντας αφορμή από τους παιδικούς σταθμούς, χωρίς βέβαια, επαναλαμβάνουμε, να εννοούμε, επ` ουδενί, πως υπάρχει σχέση ή μπορεί να γίνει σύγκριση με τα αγοραία φαινόμενα.  Ξέρουμε τη σοβαρότητα του έργου τους, αφού ασχολούνται με παιδιά. Μια γνώμη για το καλό των παιδιών και του μέλλοντος της πατρίδας μας.

Περιερχόμενοι το διαδίκτυο, είδαμε τις ονομασίες πολλών απ` αυτούς: ΚΑΡΑΜΕΛΙΤΣΑ, BALLON LAND, ΤΟ ΡΟΖ ΜΠΑΛΟΝΙ, ΤΟ ΡΟΔΙ, ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ, ΚΑΡΑΜΕΛΕΝΙΑ, ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ, ΜΑΓΙΚΟ ΠΑΛΑΤΙ, ΤΑ ΖΑΒΟΛΑΚΙΑ. Παρακάτω σπουργιτάκια, μελισσάκια κ.λπ. Αυτές ήταν μερικές από τις αμέτρητες παρόμοιες.

Ελάχιστοι είχαν ονομασία με αναφορά σε κάποιο πρόσωπο ή γεγονός σημαντικό. Κάποιον, που υπηρέτησε την ανθρωπότητα και ιδιαίτερα τα παιδιά. Κάποιον μεγάλο παιδαγωγό. Κάποιον ήρωα, που έσωσε παιδιά σε καιρό πολέμου ή σε επέλαση βαριάς θεομηνίας. Κάποιον γιατρό, που ανακάλυψε θεραπεία σε παιδική ασθένεια. Κάποιον μικρό σε ηλικία άγιο ή κάποια αγία, που ήταν μητέρα μικρού αγίου. Κάποιον δάσκαλο, που έδειξε θυσιαστική αγάπη στα παιδιά ή βρήκε μια μέθοδο, ας πούμε, για τα  παιδιά με ειδικές ανάγκες.  Κάποιο παιδί, που έκανε κάτι αξιοθαύμαστο σε σχέση με την ηλικία του. Κάποιο ιστορικό γεγονός, όπου αγωνίστηκαν παιδιά ή έδωσαν παράδειγμα αγάπης και αυτοθυσίας. Κάποιον τόπο, που έχει σχέση πάλι με ανάλογα γεγονότα και πρόσωπα.

Απλοϊκό το επόμενο ερώτημα: Είναι δυνατό να δώσουμε όνομα σε ένα στρατόπεδο: «Ο χαρτοπόλεμος» ή το χειρότερο: «Ο Πήλιος Γούσης»; Σε ένα νοσοκομείο: «Θεραπευτήριο η Φαντασία» ή το χειρότερο: «Οι Κομπογιαννίτες»; Σε ένα γηροκομείο: «Τα παιδία παίζει»; Σε ένα ορφανοτροφείο: «Η Ινώ»; Ακραία τα παραδείγματα, θα πει κάποιος.

Αν είναι ακραία τα παραδείγματα, που πράγματι είναι, ας φέρουμε τότε για παράδειγμα έναν παιδικό σταθμό, που ξέρουμε πως έχει το όνομα «Θεοτόκος». Ναι, «Θεοτόκος»! Το κυρίως όνομα, που ταιριάζει σε παιδικό σταθμό! Κι εδώ ακραίο; Καθόλου! Το καταλληλότερο όνομα, όχι μόνο για παιδικό σταθμό αλλά και για οποιοδήποτε  ίδρυμα, που εργάζεται στην υπηρεσία του ανθρώπου. Το όνομα της Παναγίας, που κρατά στην αγκαλιά της όχι μόνο τα παιδιά, αλλά όλον τον κόσμο.

Απλώς το αναφέρουμε, για να δούμε πως υπάρχει πολύς χώρος και πολύ υλικό στην παράδοσή μας, να δράσουμε για την ωφέλεια των παιδιών. Το ίδιο, αναλόγως,  εννοείται πως αφορά και σε άλλα διάφορα ιδρύματα υψηλότερης βαθμίδας. Τι γίνεται λοιπόν;

Θα πει κάποιος, τι καταλαβαίνουν τα παιδιά από αυτά; Αυτό ακριβώς θέλουμε να ρωτήσουμε κι εμείς. Μήπως η ονομασία στους παιδικούς σταθμούς μπαίνει για τα παιδιά; Τάχα τα παιδιά δύο, τριών, τεσσάρων, πέντε χρονών έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το νόημα της ονομασίας του σχολείου τους; Όχι. Μπαίνει με τη δική μας ψευδαίσθηση, πως περνάει σαν εικόνα εντυπωσιασμού προς τα έξω (γονείς κ.ά) από γνωστά παραμύθια και παιχνίδια, αλλά νομίζουμε πως δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Βάζοντας ένα όνομα όπως είπαμε παραπάνω, ορίζουμε άμεσα και ξεκάθαρα μαζί τις ευθύνες όλων. Και των γονέων και των νηπιαγωγών (των δασκάλων) και του εγγύς περιβάλλοντος και ανεβάζουμε αυτήν την αίσθηση της ευθύνης, τον πήχη όπως θα λέγαμε, στη συνείδησή μας. Προβληματίζουμε τους πάντες, προβληματιζόμαστε κι εμείς. Μας ωθεί, από τη μια, η ονομασία να την τιμήσουμε, εργαζόμαστε κι εμείς, από την άλλη, με το φιλότιμο (που ούτως ή άλλως υπάρχει)και γίνεται το καλύτερο ανθρωπίνως.

Στη συνέχεια, σιγά σιγά και με απλοϊκό τρόπο και  σε παιγνιώδη μορφή και με κάθε μέσο που η διδακτική παρέχει, δίνουμε και στα παιδιά την ευκαιρία να γνωρίσουν το πρόσωπο, το γεγονός, τον τόπο, που μπορεί να σταθεί σταθμός στη ζωή τους, σημείο αναφοράς διά βίου, να ρωτήσουν περαιτέρω, να το συζητήσουν με τους γονείς τους. Εκείνοι αφορμώμενοι από αυτό, να πάνε παρακάτω και να αξιοποιήσουν όποια γνώση σχετική και να της δώσουν πολλές προεκτάσεις. Να δουν τελικά τα παιδιά, μεγαλώνοντας, πως κι αυτά ίσως μια μέρα, αν κληθούν να εργαστούν, να επιδιώξουν «το άριστον», να προσφέρουν από τον εαυτό τους, έχουν να μοιάσουν κάποιους που τα έκαναν νωρίτερα. Να καμαρώνουν για τα πρότυπά τους.

Αστείο θα πείτε. Καθόλου! Καταλαβαίνουν. Προσλαμβάνουν. Εμείς δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να το παραδεχθούμε. Το γιατί; Ο καθένας ας εξετάσει τον εαυτό του. Σ` αυτά τα θέματα δεν έχουμε δικαίωμα για παραχωρήσεις.

Τελειώνουμε με ένα μέρος από το Δοξαστικό του αγίου Γεωργίου, όπου φαίνεται καθαρά η σχέση του ονόματος με την αντιδιδόμενη χάρη, κάτι που επισημαίνεται συχνά στην υμνολογία της Εκκλησίας με τα ονόματα των αγίων και σύμφωνα βέβαια και με τον τίτλο του άρθου. Θα το γράψουμε σε ελεύθερη μετάφραση:

«Αντάξια του ονόματός σου έζησες και εργάστηκες, στρατιώτη Γεώργιε. Διότι αφού πήρες στην πλάτη το σταυρό του Χριστού,καλλιέργησες πνευματικά τη γη, η οποία εκχερσώθηκε από την διαβολική πλάνη. Και αφού ξερίζωσες την αγκαθερή θρησκεία των ειδώλων, ρίζωσες βαθιά το κλήμα της ορθόδοξης πίστης». Αν προσέξουμε, θα δούμε πως το όνομα του αγίου, Γεώργιος, έφερε αποτελέσματα ανάλογα του σημαίνοντός του, δηλαδή, του γεωργού.

Δράττουμε κυριολεκτικά τις ευκαιρίες, αν θέλουμε πραγματικά να αναθρέψουμε - δυστυχώς τώρα μόνοι, χωρίς τη βοήθεια του κράτους – αληθινά Ελληνόπουλα και να βλέπουμε και να απολαμβάνουμε «τά έκγονα φέροντα, κλάδους αγαθοεργίας».

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 31--5-2016

πηγή

Η ελπίδα στο εφήμερο γεννήτρα της κατά κόσμον λύπης και φονεύτρα της κατά Θεόν χαράς.

Ηλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

 Φυλακισμένοι οικειοθελώς σ' έναν πλασματικό κόσμο, ανύπαρκτο, βιολογικώς αναπνέοντες, πνευματικώς νεκροί, μακρυά από τον Δημιουργό Θεό, αναγεννάμε καθημερινώς την εσωτερική μας κατάθλιψη.

Επιστήμονες γιατροί, παιδαγωγοί, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι εργάζονται και παλεύουν, για να ανακουφίσουν τον άνθρωπο από την ψυχοφθόρα λύπη. Ποιητές και λογοτέχνες και άλλοι άνθρωποι της τέχνης επίσης, ασχολούνται με το θέμα, προσπαθώντας να την προσεγγίσουν εικαστικά. Τη λύπη, που, όταν θρονιάζει στα έγκατα της ψυχής, γίνεται κολαστήριο εργαλείο και την συγκλονίζει, την παραμορφώνει και καθιστά τον άνθρωπο «άλλον εαυτόν». Όλοι προβληματίζονται και προβληματίζουν, αναρωτιούνται, επιρρίπτουν ευθύνες, προτείνουν λύσεις, καταριούνται την «τύχη», αλλά αυτή, παρόλο που μπορεί να κατασταλεί προσωρινά, παραμένει ανίκητη, συνεχίζοντας να παίζει το παιχνίδι της. Να φυτεύει στην ψυχή την απόγνωση και να την οδηγεί σε αδιέξοδα. Χωρίς να ξεχωρίζει πρόσωπα. Χωρίς να κάνει διακρίσεις. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, του χτυπάει την πόρτα της καρδιάς και την ροκανίζει με το σαράκι της. Πού να βρίσκεται άραγε το φάρμακο της θεραπείας της; Στο βιβλίο με τίτλο: «Ωδή στο εφήμερο – Η λύπη κατά τους Πατέρες», από τις εκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Καρέα, γίνεται λόγος για το ουσιώδες και βασανιστικό αυτό θέμα της ζωής. Διαβάσαμε τον πρόλογο του βιβλίου και θεωρήσαμε επείγουσα και επιβεβλημένη την υποχρέωση να τον μοιραστούμε με τους αναγνώστες. Φαίνεται καθαρά πως διά των αγίων Πατέρων και της ορθής ερμηνείας της Αγίας Γραφής υπάρχει απάντηση. Καταργούνται τα σταυροδρόμια και τα αδιέξοδα. 

Γράφει η εκδότρια Μονή: «Εκφράζουν (οι Πατέρες) τη συμπάθειά τους προς τον πάσχοντα, χωρίς όμως αυτή η στάση τους να μειώνει στη συνείδηση των λυπημένων τη σημασία του πάθους της λύπης και την ανάγκη αποκοπής τους απ’ αυτό… «Το χαροποιόν πένθος» οδηγεί, κατά τον Απόστολο (Παύλο), στη σωτηρία, ενώ η λύπη του κόσμου προετοιμάζει και συντηρεί το θάνατο. Προσπαθούμε να προσφέρουμε στους εν Χριστώ αδελφούς μας, ως συνδρομή και υποστήριξη στον αγώνα τους κατά της εμπαθούς λύπης, που συνεχώς γεμίζει το ποτήρι της ζωής μας και μας στερεί τη χαρά «των τέκνων του Θεού…». 

Αντιγράφουμε τη συνέχεια από τον πρόλογο, συστήνοντας προκαταβολικά το βιβλίο ως επένδυση πνευματική: 

«Πράγματι, αν ερευνήσει κανείς κατά βάθος τα αίτια της λύπης, θα διαπιστώσει ότι αυτή είναι απόλυτα συσχετισμένη με ό,τι αφορά στα αγαθά και τις απολαβές του κόσμου τούτου. Ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές πάσχει από τη φιλαυτία του και εξαιτίας αυτής πρέπει, αν θέλει την ελευθερία του, να παλέψει, για να αποκτήσει πάλι «τον χαμένο θησαυρό του». Η κολοκυθιά του Προφήτη Ιωνά, όσο και αν δόθηκε φιλάνθρωπα από τον Θεό, για να καλυφθεί μια συγκεκριμένη και πρόσκαιρη ανάγκη του Προφήτη, δεν θα έπρεπε, για κανένα λόγο, να γίνει διαχωριστικό τείχος και να σκιάσει τη θέα του Θεού στην ψυχή του. Γι’ αυτό, όταν ο Ιωνάς «βολεύθηκε» κάτω από τη σκιά του υλικού αυτού υποκατάστατου της παρουσίας του Θεού, θεώρησε την ανάπαυση που του πρόσφερε η κολοκυθιά ως ευχάριστο αντίδοτο κατά της λύπης του και ως συμπλήρωμα του κενού της ψυχής του. Αλλά η σκιά της κολοκυθιάς δεν ήταν πηγή αληθινής χαράς και ανάπαυσης. Ήταν μονάχα ένα εφήμερο είδωλο ευτυχίας, στο οποίο ο Ιωνάς στήριξε τόσο απερίσκεπτα την ελπίδα της ανάπαυσης και της πληρότητάς του. Η απερισκεψία αυτή του Ιωνά προκάλεσε τη φιλάνθρωπη και πάνσοφη επέμβαση του Θεού, ο Οποίος πρόσταξε την κολοκυθιά να ξεραθεί κι αμέσως αυτή, μέσα σε μια νύχτα, ξεράθηκε. Η υπερβολική λύπη του Ιωνά, η οποία επακολούθησε, άφησε να φανεί ο ειδωλικός χαρακτήρας, τον οποίο είχε προσλάβει το εφήμερο αυτό κτίσμα στην ψυχή του Προφήτη. Καθένας μας, βέβαια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διατηρούμε κρυφά ή φανερά κάποια «κολοκυθιά», στην ύπαρξη της οποίας έχουμε στηρίξει τις προσδοκίες, τα αισθήματα και τις επιδιώξεις μας. Εκεί απολαμβάνουμε νοσηρά τον ψυχοφθόρο ύπνο, που μας χαρίζει «η πυκνή και πανόλεθρη σκιά της». Ο Πανοικτίρμονας Θεός όμως, ο Οποίος θέλει όλοι να σωθούν και να έλθουν «εις επίγνωσιν της αληθείας», επιτρέπει κάποια στιγμή να «ξεραθεί» η ειδωλική αυτή χαρά μας και να χαθούν για πάντα τα ψεύτικα στηρίγματά μας. Εξαιτίας λοιπόν της λύπης, η οποία θα πλημμυρίσει στη συνέχεια την ψυχή μας, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το ότι ποικίλες «κολοκυθιές» έχουν οικειοποιηθεί τη θέση του Θεού και έχουν εκβάλει την ελπίδα Του από την ψυχή μας. Θα αντιληφθούμε δηλαδή ότι η αγαπητική δύναμη, η οποία θα έπρεπε να λειτουργείται μέσα μας «Θεοπρεπώς» και η οποία όφειλε να στρέφεται πάντα, καθώς Εκείνος έχει ορίσει, προς τον Θεό και τον αδελφό, διοχετεύεται άσκοπα σε αλλότριους τόπους και έχει εντελώς εκτραπεί από την πορεία της προς το «καθ’ ομοίωσιν». Έχει, μ’ άλλα λόγια κάνει αντικείμενο και αποδέκτη της την εφήμερη ύλη, τις αθέμιτες σχέσεις με το παρόν και με την άκρατη φιλαυτία. Αυτά όμως, καθώς θα μας εξηγήσουν στη συνέχεια οι Πατέρες μας, είναι εκείνα για τα οποία δεν μας επιτρέπεται να τρέφουμε ελπίδες και να χαιρόμαστε. Είναι «οι κολοκυθιές μας», των οποίων τη σκιά επέτρεψε βέβαια, προς καιρόν, ο Θεός – για να μας προσφέρουν κάποια ανακούφιση και να μας προστατεύσουν, «ως δερμάτινοι χιτώνες», από τις συνέπειες της πτώσης μας – αλλά αυτές τις τρώει εύκολα κάποια στιγμή ένα σκουλήκι και έτσι μένουμε εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι «στον καύσωνα της ημέρας». Αλλά γι’ αυτού του είδους τις αναπαύσεις θα πρέπει να λυπούμαστε συνεχώς και να μετανοούμε ενώπιον του Θεού. Γιατί, καθώς λέει ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, «θα μας ζητηθεί λόγος από το Θεό, όχι γιατί δεν θαυματουργήσαμε ούτε γιατί δεν θεολογήσαμε ούτε επίσης γιατί δεν φθάσαμε στη θεωρία των αθεάτων, αλλά θα δώσουμε λόγο, γιατί δεν κλαύσαμε και δεν μετανοούσαμε συνεχώς». Ευχή και προσευχή μας για τον καθένα μας είναι να μην επενδύουμε πλέον στη σκιά που μας προσφέρουν οι «κολοκυθιές» μας, αλλά να βιασθούμε να απαλλαγούμε από τέτοια αβέβαια υποστυλώματα, ώστε να μη βρίσκει η λύπη στην ψυχή μας αντικείμενο, για να τρέφεται και να συντηρείται». 

Αυτά από τον πρόλογο του βιβλίου. 

Πώς οι πρόγονοί μας πορεύτηκαν αιώνες τώρα και αντιστάθηκαν σε τόσους «καύσωνες» χωρίς να λυγίσουν; Μήπως στηριζόμενοι σε εγκόσμια «παρασόλια» και σε ξένες της παραδόσεώς μας βακτηρίες; Πώς ανέδειξε το Γένος τόσους ήρωες και αγίους; Μήπως με τα πλούτη και τα θέλγητρα του κόσμου; Όχι. Αλλά με την απάρνηση των «ωραίων» του κόσμου και του εγώ, που ήταν γέννημα της προσήλωσης στο κοινό πνεύμα, στην κοινή πίστη στο ίδιο Πρόσωπο, αυτό του Χριστού, με τη βεβαιότητα του προορισμού στην αιωνιότητα. 
Ο Φώτης Κόντογλου, στο βιβλίο «Μυστικά άνθη», σ` ένα κείμενο με τίτλο «Η χαρμολύπη ή το χαροποιόν πένθος» με απλό, χαριτωμένο και λογοτεχνικό ύφος, γράφει: «Ο πόνος κατά τη χριστιανική θρησκεία είναι δύο λογιών, πόνος κατά Θεόν και πόνος κατά κόσμον. Ο πρώτος είναι ο πόνος που νοιώθει ο πνευματικός άνθρωπος, δηλαδή εκείνος που έχει πίστη στο Θεό, ενώ ο δεύτερος είναι ο πόνος που νοιώθει ο σαρκικός άνθρωπος που δεν έχει πίστη. Ο πρώτος είναι που τον γλυκαίνει η ελπίδα, ο δεύτερος είναι ο πόνος που τον κάνει ανυπόφερτον η απελπισία. Ο πρώτος κάνει τον άνθρωπο να ταπεινωθεί, να φχαριστήσει και να μαζευτεί στο βυθό του εαυτού του, ενώ ο δεύτερος τον κάνει να επαναστατήσει και να βλαστημήσει… Από τούτη τη λύπη που νοιώθει η ψυχή που πιστεύει στο Θεό γερά, βγαίνει η παρηγοριά, η «παράκλησις» που λένε τα βιβλία της θρησκείας και γίνεται το λεγόμενο «χαροποιόν πένθος» ή η «χαρμολύπη», που λένε οι άγιοι Πατέρες… 

Στη συνέχεια φέρνει ως παράδειγμα, που εφαρμόστηκε στην πράξη αυτή η ζωντανή ελπίδα και αγιοπνευματική χαρά το δικό μας Γένος. Η καταφρόνηση του θανάτου από το Γένος των Ελλήνων, που ήταν βασισμένη στο ευαγγελικό: «τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;» (Ματθ. 16, 26) και «μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ.10, 28)… 

Τον καιρό που πλάκωσε το γένος μας η μαύρη σκλαβιά του Τούρκου κι υποφέρνανε βασανιστήρια οι πατεράδες μας, η θρησκεία τους έδωσε αυτήν την αφοβία και τα αγιασμένα αισθήματα που είπαμε, ανεβήκανε στην καρδιά τους, χαρίζοντάς τους την ειρήνη του Χριστού και τη μακάρια ελπίδα του. Ο πόνος έκανε την καρδιά τους σαν κάποια ουράνια κιθάρα που άγγιζε τις κορδές (χορδές) της ένα μυστικό χέρι. Και γινήκανε ποιητές οι τσομπάνηδες, ψαλτάδες κι άγιοι οι χωριάτες, ζωγράφοι κι υμνογράφοι οι καλόγεροι κι οι ασκητάδες, μοιρολογήστρες και κεντήστρες οι γυναίκες. Ολάκερη η φυλή άγιασε και βούιζε σαν βλογημένο μελισσολόγι, που χαιρότανε πετώντας γύρω από τα πνευματικά άνθη, που φυτρώνανε στο ματωμένο χώμα. Ο πόνος μετάλλαζε σε χαρά, η σκλαβιά σε ξεπέταγμα, το ξόδι σε ψαλμό αθανασίας… Τότε ήτανε που τρέχανε να μαρτυρήσουνε για την πίστη του Χριστού τα παλληκάρια απάνω στ’ άνθος τους, χιλιάδες αδάμαστες ψυχές, κράζοντας στον άγριο σφάχτη τους: «Χτύπα για την πίστη!». 

Κι εμείς διδασκόμενοι απ’ αυτούς, αισθανόμαστε βαθιά ευγνωμοσύνη, και οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι να τους μιμηθούμε, αν ο καιρός το καλέσει. Ιδιαίτερα σήμερα, που οι ημέρες είναι πονηρές και οι εχθροί της πίστης μας κατεργάζονται καταφανώς και αδιστάκτως το κακό. 

Κιλκίς, 24-5-2016 

Πηγή: alopsis.gr

Από την αποκάρωση στην αποκαραδοκία

Από την αποκάρωση στην αποκαραδοκία

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

Λέξεις άγνωστες στους πολλούς, σημαδεύουν όμως και ορίζουν τις δυο στάσεις ζωής του ανθρώπου στο θέμα της σωτηρίας: αυτήν της γενικής απραξίας, που οδηγεί στο βέβαιο πνευματικό θάνατο και αυτήν την ενεργή και αγωνιώδη, που τρέφει την ελπίδα της σωτηρίας.

 Η λέξη αποκάρωσις (και αποκάρωμα) δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή. Σύμφωνα όμως με τα αντίστοιχα λήμματα των έγκυρων λεξικών παράγεται από το ρήμα αποκαρώ (-όω), αποκαρώνω, που σημαίνει κάμνω κάποιον να περιπέσει σε λήθαργο, σε νάρκη. (Λεξικά Δημητράκου και Μπαμπινιώτη). Άρα αποκάρωσις σημαίνει την κατάσταση του ληθάργου, της νάρκης, της πλήρους αδράνειας και απραξίας. (Μπαμπινιώτης)

Η λέξη αποκαραδοκία προέρχεται από το ρήμα αποκαραδοκέω (-ώ), που σημαίνει περιμένω μετά πόθου, παραμονεύω, καιροφυλακτώ, περιμένω την κατάλληλη ευκαιρία. Άρα  αποκαραδοκία σημαίνει την ένθερμη προσδοκία. (Λεξικό LIDDELL-SKOTT και Δημητράκου) Επαναλαμβάνεται δυο φορές στην Καινή Διαθήκη στις επιστολές του αποστόλου Παύλου:

1. «ἡ γὰρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται» (Ρωμ. 8,19)

 2. «κατὰ τὴν ἀποκαραδοκίαν καὶ ἐλπίδα μου ὅτι ἐν οὐδενὶ αἰσχυνθήσομαι, ἀλλ' ἐν πάσῃ παρρησίᾳ, ὡς πάντοτε, καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου». (Φιλ. 1,20)

Οι δυο αυτές λέξεις, που συνθέτουν τον τίτλο του άρθρου, χρησιμοποιούνται σπάνια στον καθημερινό λόγο. Μοιάζουν ως ένα σημείο στην προφορά, σαν παρώνυμα, αλλά έχουν ακριβώς το αντίθετο νόημα. Μας φέρνουν δε μπροστά στον προβληματισμό και στην ευθύνη της επιλογής για την πορεία μας στη ζωή. Από τη μια ο λήθαργος, η νάρκη, η πνευματική απραξία και από την άλλη η ένθερμη προσδοκία, η βέβαιη  ελπίδα, η αναμονή της ποθητής εξέλιξης, τουτέστιν η  λαχτάρα για σωτηρία.

Είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας σε ποια απ` τις δύο καταστάσεις πορευόμαστε. Μέσα στο γενικότερο κλίμα της αδιαφορίας  για τα θεϊκά, για τα άγια και της απαξίωσης για τα πνευματικά και σωτηριώδη θέματα της ζωής, στο επίμονο κυνήγι των αναγκαίων της επιβίωσης, στην επικρατούσα βιοθεωρία του κόσμου «φάγωμεν πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν»,  να στήσουμε «ευήκοον ους» στους χτύπους της καρδιάς μας και να δούμε το ποιόν τους; Είναι ξεροί χτύποι ναρκωμένης καρδιάς, που χρειάζεται χειρουργείο ή  χτυπήματα λαχτάρας, ντυμένα με το μελωδικό ήχο από το τάλαντο του Ευαγγελίου και των Αγίων, που ξυπνούν στην ύπαρξη την επιθυμία για ετοιμότητα, για γλυκιά προσδοκία, για ζωντανή ελπίδα;

Και αν συλλάβουμε τον εαυτό μας στην πρώτη κατάσταση, στην αποκάρωση, να κοιμάται δηλαδή μακάρια αλλά θανατηφόρα, να ηχήσει στην καρδιά μας το σάλπισμα του αποστόλου Παύλου: «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι». (Ρωμ. 13,11) Να κάνουμε κάθε προσπάθεια, για να αποτινάξουμε και το τελευταίο απόλειμμα της νωθρότητας. Διότι ύπνος είναι γενικώς η κατάσταση της απομάκρυνσης από το Θεό, η κατάσταση της αμαρτίας. Εδώ πιο συγκεκριμένα είναι η κατάσταση της νωθρότητας και χλιαρότητας. Η αφύπνιση είναι η ενέργεια με την οποία ο άνθρωπος συναισθάνεται ζωηρά την ευθύνη του και παραδίδεται στην προσευχή και στη νήψη, τα οποία τον τραβάνε κοντά στο Θεό και αποκαθιστούν την κοινωνία μαζί του.(Π.Τρεμπέλας)

Αναφερόμενοι στην αποκαραδοκία θα προσπαθήσουμε να δούμε από το στίχο της προς Ρωμαίους επιστολής, ο οποίος αναφέρεται στη φύση και η οποία «προσδοκά σφοδρά τη μέλλουσα δόξα των παιδιών του Θεού»(Οικουμένιος). Είναι φοβερό! Είναι τόση η δόξα που θα περιλάμψει τους μέλλοντες να δοξασθούν, ώστε και αυτή η φύση να περιμένει με αγωνία να δει ποιοι θα είναι αυτοί και να ελπίζει να απαλλαγεί και αυτή η ίδια, λέει οΟικουμένιος. Ο άγιος Χρυσόστομος λέει: «Αποκαραδοκία είναι η σφοδρή προσδοκία». Ο δε Σεβηριανός: «Αποκαραδοκία είναι η κατάσταση κατά την οποία αυτός που προσδοκά προβάλλει το κεφάλι του και απλώνει το βλέμμα του, έτσι ώστε να φαίνεται πως, όπου να `ναι σε λίγο, πρόκειται να δει αυτό που προσδοκά».

  Στο στίχο από την προς Φιλιππησίους επιστολή και τα σχόλια που κάνουν οι ερμηνευτές γίνεται  διαχωρισμός αποκαραδοκίας και ελπίδας. Η μεν πρώτη ως εξωτερική κίνηση του σώματος, η δε δεύτερη ως εσωτερική της ψυχής. Ο Οικουμένιος όμως λέει: «Αποκαραδοκία είναι η σφοδρή και επιτεταμένη ελπίδα, την οποία όποιος έχει, προβάλλει  το κεφάλι του και το περιφέρει από δω κι από κει περιμένοντας να δει το προσδοκώμενο». Δηλαδή η αποκαραδοκία συνδέεται με την ελπίδα. Ο δε άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Αυτό που πιστεύει κάποιος με όλο του το νου και αναζητά αυτό, που το ελπίζει με βεβαιότητα». Η αποκαραδοκία είναι έκφραση της πίστης:«Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». (Εβρ. 11,1) Αυτή η πίστη στην υπόσταση των ελπιζομένων, δηλαδή η βεβαιότητα της παρουσίας τους ως ήδη κατεχομένων, είναι η δύναμη που γεννά την αποκαραδοκία και τανάπαλιν.

Όλα αυτά τα λόγια των πατέρων μας αφήνουν μια έμμεση αλλά σαφή διδαχή: Χωρίς πνευματικές ανησυχίες, χωρίς αναζήτηση πνευματικού οδηγού, χωρίς αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής, χωρίς συμμετοχή στον αγώνα κατά της αμαρτίας και της αλλοίωσης των παθών, χωρίς επιθυμία για συνάντηση με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και γενικά χωρίς την καλή ανησυχία, δεν έχουμε καμιά ελπίδα ούτε γι` αυτήν τη ζωή ούτε και για την αιωνιότητα.

Θα κλείσουμε με το παράδειγμα που μας έφερνε ο δάσκαλός μας, ο μακαριστός Στέργιος Σάκκος, όταν μας μιλούσε και μας εξηγούσε την έννοια και το περιεχόμενο της λέξης  αποκαραδοκία. Αναφερόταν στο καταπληκτικό διήγημα της ξενιτιάς του Χρίστου Χριστοβασίλη: «Η ανίκητη ελπίδα». Το θυμήθηκα, που το διαβάζαμε στο δημοτικό σχολείο στην έκτη τάξη και το βρήκα στο αναγνωστικό της ΣΤ΄ δημοτικού του Ο.Ε.Δ.Β. εκδόσεως 1965. Το αναφέρω με συντομία:

Η Μήτραινα, η μάνα του Γιάννη του ξενιτεμένου, που τον ξεπροβόδισε, όταν αυτή ήταν ακόμη νέα, έκανε όλες τις προετοιμασίες κάθε χρόνο παραμονή της γιορτής του περιμένοντάς τον να έρθει. Πήγαινε πάντοτε στ` αγνάντια και περίμενε. Όλοι στο χωριό την λυπούνταν, που έλπιζε στο ανέλπιστο. Αυτό γινόταν για πολλά χρόνια, αλλά ο Γιάννης δε φάνηκε ποτέ. Όλα τα ξενιτεμένα παιδιά του χωριού πήγαιναν κι έρχονταν, μα ο δικός της ποτέ. Τον είχαν ξεγράψει όλοι από το χωριό. Κι όταν έμαθε η Μήτραινα πως ο πρόεδρος τον ξέγραψε από τα χαρτιά, για να μην πληρώνει άδικα τους φόρους του, πήγε και παραπονέθηκε. Διότι είχε πάντα στην καρδιά της πλήρη την ελπίδα  πως το παιδί της μια μέρα θα `ρθει. Έκανε τα πάντα κρατώντας την ελπίδα της επιστροφής του γιου της αλύγιστη. Αυτό το έκανε, δε θυμόταν για πόσα χρόνια. Αυτήν την τελευταία φορά, αφού τα τακτοποίησε όλα και είδε πως δεν ήρθε ο γιος, πήγε στ` αγνάντια, εκεί που είχαν αποχωριστεί και φώναξε με μεγάλη φωνή:

- Γιάννη η η η! Γιάννη, ουουου!

- Ορίστε ε ε ε! απολογήθηκε μια φωνή από μακριά.

-Χτύπα γρήγορα, παιδάκι μου, γιατί σ` έφαγε το κρύο!

Κι όταν έφτασε, της ρώτησε:

-Μανούλα μου! Ποιος σου πήρε τα συχαρίκια και βγήκες τέτοιαν ώρα εδώ, να με καρτερείς;

-Η ελπίδα μου, ψυχούλα μου! Η ανίκητη ελπίδα μου, που φώλιαζε μέσα εδώ στην καρδιά μου βαθιά!

Αξίζει τον κόπο να διαβαστεί ολόκληρο και σαν λογοτέχνημα αλλά και για να δούμε και να καταλάβουμε ζωντανά τι σημαίνει αποκαραδοκία, όσον αφορά τη λαχτάρα για τη συνάντηση με τη χάρη του Χριστού.

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 12-5-2016

Οι άρχοντες απλοί παρατηρητές ή μάλλον συνεργοί των θλιβερών, ιστορικών γεγονότων στις ημέρες μας...

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος 

   Σχολιάσαμε και ξανασχολιάσαμε και συνεχίζουμε να σχολιάζουμε τα γεγονότα και τα πρόσωπα. Νομίζουμε πως κάναμε το χρέος μας; Λάθος. Νομίζουμε πως θα τελειώσουν τώρα τα συμβαίνοντα; Όχι. Τώρα μαγειρεύονται όλα. Έχουν πέσει όλα τα υλικά στην κατσαρόλα και περιμένουμε το αποτέλεσμα. Άπαντες παρακολουθούμε ενεώς τα τεκταινόμενα. Σύγχυση και απορία! Και όσοι έχουμε κάποια πίστη στο Θεό, λέμε: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του»!

 Μπροστά στα μάτια μας χορεύει ο διάβολος με τα όργανά του - ναι είναι δαιμονικός χορός αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι ο χορός της Σαλώμης - κι εμείς ανάπηροι ψυχή τε και σώματι, παρακολουθούμε να απλώνεται το σκοτάδι, χωρίς να έχουμε τη δύναμη να αντιδράσουμε. Τι κακό για έναν λαό, που δεν του αξίζει αυτή η κατάντια!

 Η καλοσύνη και η φιλανθρωπία που δείχνει ο ελληνικός λαός στους ανθρώπους που βρέθηκαν στα μέρη μας, είναι κληρονομιά των προγόνων μας, δώρο δικό τους. Το στολίδι μας αυτό, το οποίο, αν μπορούσαν, θα το αμφισβητούσαν. Το παραλάβαμε. Μάλλον δεν το αυξήσαμε. Δίνουμε όμως απ` αυτό που μας κληροδότησαν οι παππούδες μας. Απ` ό,τι μας έμεινε. Διότι δεν πρέπει να  θεωρείται αυτονόητη η αρετή της φιλοξενίας. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι νοιώθει η ελληνική καρδιά σε τέτοιες καταστάσεις, όπως και ο Έλληνας δεν μπορεί να κατανοήσει την απουσία αυτής της αυθόρμητης αυτοδιάθεσης στο συνάνθρωπο.

Αλλά έτερον εκάτερον. Άλλο η φιλανθρωπία και άλλο η οργάνωση του κράτους και ο έλεγχος της τάξης και της ασφάλειας μέσα σ` αυτό, ευθύνη καθαρά των αρχόντων.

Οι κυβερνώντες εξέπεσαν σε άλλους ρόλους, έξω απ` αυτούς που τους όρισε ο  λαός. Λες και δεν έχουν την αίσθηση της ευθύνης, που τους επιφορτίζει το αξίωμα, το οποίο φέρουν. Λες και προέρχονται από άλλη πατρίδα, από άλλο γένος, από άλλους κόσμους, απ` το υπερπέραν. Κάνουν τα πάντα, εκτός από το να κυβερνούν.Κάνουν προβλέψεις και υποθέσεις. Προαναγγέλλουν γεγονότα, σαν τους μάντεις της αρχαιότητας. Αναγγέλλουν πληροφορίες και ειδήσεις, σαν  δημοσιογράφοι από δεύτερο χέρι. Καθησυχάζουν τα πλήθη, ενώ γύρω μας γίνονται συγκλονιστικές ανακατατάξεις. Δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της έλλειψης ενημέρωσης του λαού; Όλα γίνονται εν κρυπτώ, ερήμην του λαού. Αιωρείται παντού η αίσθηση, πως δεν υπάρχει καπετάνιος σ` αυτό το καράβι.

Προσπαθούν να προβάλλουν άλλη εικόνα του εαυτού τους απ` αυτήν που πραγματικά είναι, χρησιμοποιώντας γελοία τεχνάσματα. Ένα τίποτα, με αποτέλεσμα το κενό, μάλλον την καταστροφή. Ανέχονται ή επιδιώκουν σκόπιμα την αλλοίωση της εθνικής υπόστασης της Ελλάδας. Τα φαινόμενα δεν απατούν. Οδηγούμαστε τάχιστα σε αυτήν την κατάσταση, με το πρόσχημα της προσωρινότητας. Όποιο από τα δύο κι αν ισχύει, είναι προδοσία.

Παριστάνουν τους σοφούς, με θεωρίες «ανεμομαζώματα, διαολοσκορπίσματα». Εκφοβίζουν τάχα τους εχθρούς της «πατρίδας». Ποιας πατρίδας άραγε; Κολακεύουν και γλύφουν κράτη και εξουσίες, τις οποίες παλιότερα ούτε καν φαντάζονταν πως θα τις έπαιρναν στο στόμα τους. Αντιφάσεις επί αντιφάσεων. Ανύπαρκτοι, άπρακτοι  θεατές με τεράστια ευθύνη απέναντι στην ιστορία αυτού του έθνους. Θολωμένες ψυχές, ανερμάτιστες από την έλλειψη πίστης σε υψηλά ιδανικά, που ξέρουν μόνο να παίζουν θεατράκι, σαν τα παιδιά του δημοτικού. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς τους χρεώνονται επίσημα, με τους νόμους που ψήφισαν και εξέγειραν την οργή του Θεού, στον οποίο δεν πιστεύουν αλλά ούτε και σέβονται.

 Πού να ακουμπήσετε, υπουργοί και διάφοροι άρχοντες; Πού; Στα παχιά λόγια και στις θεωρίες σας, όταν ήσασταν έξω από το χορό; Τώρα φαίνεται η αξία σας, μάλλον η αξία του πιστεύω σας. Όταν δεν υπάρχουν ιδανικά, για να είσαι έτοιμος να δώσεις το αίμα σου και τον ιδρώτα σου γι` αυτά, τα πάντα δικαιολογούνται με προφάσεις λογικοφανείς. Απλά το είπε ο ποιητής, αλλά εσείς τον περιγελάτε: «Η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα, αλλά με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα». Σας αποστομώνουν όμως οι νεομάρτυρες, οι ήρωες και οι αληθινοί ηγέτες του παρελθόντος. Κι αν αυτό δε φαίνεται τώρα, διότι όλοι βρισκόμαστε σε κατάσταση «ζάλης», αύριο, μεθαύριο, σε λίγο καιρό θα φωνάξει η αλήθεια. Θα κράξει και θα ζητήσει τα δικαιώματά της. Ήταν σχεδιασμένο να κυβερνάτε τέτοιες δύσκολες ώρες, αλλά θα σας γράψει η ιστορία. 

Αύριο θα σας ζητηθεί λόγος, τι θα πείτε; Εκφοβίζετε τους ατάκτους, δηλαδή αυτούς που δε συμφωνούν με τις ανοησίες σας και τα ακατανόητά σας. 

Τρέμετε και καλοπιάνετε ακόμη και τους επικίνδυνους, τους εχθρούς μας, που είναι έτοιμοι να ατιμάσουν τα ιερά και τα όσια. Φοβάστε να ορθώσετε παλικαρίσια το ανάστημα: Ναι, αν χρειαστεί, θα πάρουμε και τα όπλα! Θα σας πολεμήσουμε, όσοι επιχειρήσετε κατά της πατρίδας μας.

 Πιστεύουμε πως έχουμε λαό έτοιμο για θυσίες. Δεν εννοούμε οικονομικές, αλλά θυσίες αντάξιες της ιστορικής συνέχειας, καθώς οι πρόγονοί μας μας δίδαξαν. Διότι δεν «σάπισε», δεν «χάλασε» ο Έλληνας. Θα το δείξει σύντομα. Έστω κι αν φαίνεται πως είναι αργά. Διότι δεν θα είναι αργά. Διότι ο Έλληνας θα συμπληρώσει, θα καλύψει το χαμένο χρόνο με την ορμή της καρδιάς του. Διότι με τον Έλληνα, όχι με τον καθένα, με τον Έλληνα, συμβαίνει κάτι παράδοξο: Ό,τι κάνει, ποτέ δεν είναι αργά.

πηγή