Η φιλία με Οικουμενιστές διασπά την ενότητα

πηγή

Ἑρμηνεία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου στὸ παρακάτω τμῆμα

τοῦ σημερινοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος:

Ἓν σῶμα καὶ ἓν πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε

ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος,

μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς Πατὴρ

πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ

ἐν πᾶσιν. Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις

κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

(Χρυσοστόμου Ἰω., Ὑπόμνημα εἰς τὴν πρὸς Ἐφεσίους, Λόγος ΙΑ΄,

Πατερικαὶ Ἐκδόσεις ”Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”, τόμ. 20, σελ. 686, ἑξ.).

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΧΟΛΙΑ

^{___________________________}

«Εἴ τις αἱρετικῶν φίλος εἴη, οὐχ ἓν πνεῦμα»

Ἑρμηνεύοντας ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τοὺς στίχους τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς τοῦ ἀπ. Παύλου, στρέφει τὸ λόγο πρὸς τὸ τρίπτυχο ἀλήθεια, ἀγάπη,ἑνότητα ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν καὶ γράφει:

«Ἀγάπην ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Παῦλος, ὄχι οἱανδήποτε, ἀλλ’ αὐτὴν ἡ ὁποία μᾶς συνενώνει μεταξύ μας ἀδιασπάστως, καὶ μᾶς συνενώνει κατὰ τέτοιον τρόπον καὶ τόσον τέλεια, ὡσὰν νὰ εἴμεθα μέλη πρὸς μέλη. Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία κατορθώνει τὰ μεγάλα καλά. Διὰ τοῦτο λέγει, “ἕνα σῶμα”, διὰ νὰ δείξῃ καὶ τὴν συμπάθειαν καὶ τὸ νὰ μὴ ἐπιδιώκομεν ν’ ἁρπάσωμεν τὰ ἀγαθὰ τῶν ἄλλων καὶ τὸ νὰ χαιρώμεθα μαζὶ μὲ αὐτούς, καὶ ὅλα γενικῶς νὰ εἶναι κοινά. Καὶ καλῶς εἶπε, “ἕνα πνεῦμα” διὰ νὰ δείξῃ ὅτι εἰς τὸ ἕνα σῶμα, ἕνα πνεῦμα θὰ ὑπάρχῃ, ἢ ὅτι εἶναι μὲν δυνατὸν νὰ ὑπάρχῃ ἕνα σῶμα, ὄχι ὅμως ἕνα πνεῦμα...»

Καὶ πότε εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνήκει κανεὶς στὸ ἴδιο σῶμα, ἀλλὰ νὰ μὴ ἔχει τὸ ἴδιο πνεῦμα; Αὐτὸ εἶναι δυνατὸν νὰ συμβεῖ, λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, καὶ στὴν περίπτωση ποὺ «κάποιος γίνῃ  φίλος  αἱρετικῶν». Μὲ αὐτὴ τὴν διαπίστωση ὁ ἱ. Χρυσόστομος, θίγει τὸ κρισιμότατο πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας, τὴν ὅποια σχέση καὶ ἐπαφή μας μὲ τὴν αἵρεση, ἡ ὁποία κομματιάζει τὸ σῶμα τῶν πιστῶν. Ἐπισημαίνει δηλαδή, αὐτὸ ποὺ κατὰ κόρον συμβαίνει σήμερα στὸν Ὀρθόδοξο χῶρο: τὴν ἄμεση ἢ ἔμμεση –ἀλλὰ συνειδητὴ– φιλία τῶν ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, ποὺ διαδίδουν στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ οἱ φίλοι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἐνῶ ἀνήκουν στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τυπικά, ὅμως δὲν ἀποτελοῦν μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους «ἓν σῶμα», ἀφοῦ διαφοροποιοῦνται ὡς πρὸς τὴν ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ ἔτσι ἀποδέχονται στὴν πράξη τὴν δράση τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν.

Δηλαδή, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ σθεναρῶς ἀντικρούουν τὶς κακόδοξες θέσεις τῶν “ὀρθοδόξων” Οἰκουμενιστῶν (αὐτὸ τὸ κάνουν οἱ λίγοι), ἐνῶ οἱ πολλοὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό· ἀμφότεροι δέ, ἀπὸ τὴν ἄλλη, μνημονεύουν τοὺς ἡγέτες τῶν Οἰκουμενιστῶν (π.χ. τοὺς Πατριάρχες Κων/πόλεως Βαρθολομαῖο, Ἀλεξανδρείας Θεόδωρο, Σερβίας Εἰρηναῖο κ.λπ), ἢ τοὺς ὑποδέχονται μετὰ βαΐων καὶ κλάδων στὶς διάφορες ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα ἐπισκέψεις τους, ἢ συλλειτουργοῦν μαζί τους, καὶ ἀρνοῦνται νὰ καταγγείλουν ὀνομαστικὰ τὶς κακόδοξες πράξεις καὶ λόγους τους.

Ἂς ἐπανέλθουμε στὴν ἑρμηνεία ἀπὸ τὸν Ἅγιο τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος:

«Ὕστερον, ”Καθὼς καὶ μία εἶναι ”, λέγει, ”ἡ ἐλπὶς τῆς κλήσεώς σας”. Ὁ Θεός, λέγει, εἰς τὰ ἴδια σᾶς ἐκάλεσε· τίποτα περισσότερον δὲν ἐμοίρασεν εἰς τὸν ἕνα ἀπὸ τὸν ἄλλον· εἰς ὅλους ἐχάρισεν ἀθανάσίαν, εἰς ὅλους ζωὴν αἰώνιον, εἰς ὅλους δόξαν ἀθάνατον, εἰς ὅλους ἀδελφότητα, εἰς ὅλους κληρονομίαν· κοινὴ κεφαλὴ ἔγινεν εἰς ὅλους· ὅλους συνανέστησε καὶ ἐκάθισε μαζί του.

Σεῖς λοιπὸν οἱ ὁποῖοι εἰς τὰ πνευματικὰ ἔχετε τόσην ἰσοτιμίαν, ἀπὸ ποῦ ὁρμώμενοι μεγαλοφρονεῖτε; ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ τάδε εἶναι πλούσιος καὶ ὁ τάδε ἰσχυρός; Καὶ πῶς δὲν θὰ ἦτο αὐτὸ ἀξιογέλαστον; Διότι εἰπέ μου· ἐὰν κάποτε ὁ βασιλεύς, ἀφοῦ ἐλάμβανε δέκα ἀνθρώπους καὶ ἐνέδυε ὅλους μὲ πορφύραν καὶ τοὺς ἐκάθιζεν εἰς τὸν βασιλικὸν θρόνον καὶ ἔδιδε εἰς ὅλους τὴν αὐτὴν τιμήν, ἆρά γε θὰ εἶχε τὴν τόλμην κάποιος ἐξ αὐτῶν νὰ κατηγορήσῃ τὸν ἄλλον ὅτι εἶναι πλουσιώτερος ἢ λαμπρότερος; Καθόλου. Καὶ ἀκόμη δὲν τὰ εἶπα ὅλα· διότι δὲν εἶναι τόση ἡ διαφορὰ εὶς τοὺς οὐρανούς, ὅσον κάτω εἰς τὴν γῆν» [Μὲ τὴν τελευταία πρόταση ἑρμηνεύεται ἡ φράση:  «οὐ γὰρ τοσοῦτον τὸ μέσον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὅσον καὶ κάτω διεστήκαμεν». Εἰς τὸ T.L.G. ὅμως, παραδίδεται ἡ ἑξῆς γραφὴ (ὁπότε ἀλλάζει καὶ τὸ νόημα): «Ἐν οὖν τοῖς οὐρανοῖς ἴσοι, καὶ κάτω διεστήκαμεν;»].

»”Ἕνας Κύριος, μία πίστις, ἕνα βάπτισμα... Ἕνας Θεὸς καὶ Πατὴρ ὅλων..., ἀλλ’ εἰς τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς ἐδόθη ἡ χάρις”. Τί λοιπόν; θὰ εἴπῃ κάποιος· ἀπὸ ποῦ εἶναι τότε διάφορα τὰ χαρίσματα; ...Καὶ πρόσεχε τί λέγει. Δὲν εἶπε, “Συμφώνως πρὸς τὴν πίστιν τοῦ καθενός”, διὰ νὰ μὴ ὁδηγήσῃ εἰς μικροψυχίαν ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἠξιώθησαν τὰ μεγάλα χαρίσματα. Ἀλλὰ τί λέγει;”Συμφώνως πρὸς τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ”.  Τὰ κυριώτερα ἀπὸ ὅλα, λέγει, εἶναι κοινὰ εἰς ὅλους, δηλαδὴ τὸ βάπτισμα, ἡ διὰ τῆς πίστεως σωτηρία, τὸ νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν Πατέρα, τὸ νὰ μετέχωμεν ὅλοι εἰς τὸ αὐτὸ Πνεῦμα. Ἐὰν πάλι ὁ τάδε ἔχει κάποιο χάρισμα περισσότερον, μὴ στενοχωρῆσαι, διότι καὶ ὁ κόπος εἶναι εἰς αὐτὸν περισσότερος...

»Διὰ τοῦτο ἐδῶ ἀπὸ τὴν ἰδίαν αἰτίαν παρηγορεῖ τὸν ἀκροατήν. “Πρὸς τὸν σκοπὸν νὰ καταρτίσουν τοὺς ἁγίους”, λέγει, “διὰ τὸ ἔργον τῆς διακονίας, διὰ τὴν οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ”. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος ἔλεγεν ἀλλοῦ· ”Ἀλλοίμονόν μου, ἐὰν δὲν κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιον”. Δηλαδή, ἔλαβε τὸ χάρισμα ἀποστολῆς. Ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἀκριβῶς, διὰ τὸ ὅτι ἔλαβε, ἀλλοίμονον· ἐνῷ ἐσὺ ἔχεις ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὸν κίνδυνον.

»”Συμφώνως πρὸς τὸ μέτρον”. Τί σημαίνει ”συμφώνως πρὸς τὸ μέτρον”; Δηλαδὴ ὄχι συμφώνως πρὸς τὴν ἰδικήν μας ἀξίαν· διότι δὲν θὰ ἐλάμβανε κανεὶς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔλαβεν, ἀλλ’ ὅλοι ἀπὸ τὴν δωρεάν του ἐλάβομεν. Καὶ διατί ὁ μὲν ἔλαβεν περισσότερον, ὁ δὲ ὀλιγώτερον; Δὲν ἔχει καμμίαν σημασίαν αὐτό, λέγει, ἀλλ’ εἶναι ἀδιάφορον πρᾶγμα· διότι εἰς τὴν οἰκοδομὴν ὁ καθένας συντελεῖ. Καὶ μὲ αὐτὸ δεικνύει ὅτι δὲν ἔλαβεν ἀπὸ τὴν ἰδικὴν του ἀξίαν ὁ μὲν περισσότερον, ὁ δὲ ὀλιγώτερον, ἀλλὰ δι’ ἄλλους λόγους, ὅπως ἀκριβῶς ἔκρινεν ὁ Θεός...

»”Διὰ τοῦτο λέγει· Ὅταν ἀνέβη εἰς τὰ ὕψη... ἔδωκε δῶρα εἰς τοὺς ἀνθρώπους”. Δηλαδή, τί μεγαλοφρονεῖς; ὅλα ἀπὸ τὸν Θεὸν ἔγιναν...

»Ἀλλοῦ ὅμως λέγει ὅτι τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἔκαμεν αὐτά, λέγων τὰ ἑξῆς· “Εἰς τὸ ὁποῖον ποίμνιον τὸ ἅγιον Πνεῦμα σᾶς ἐτοποθέτησεν ἐπισκόπους, διὰ νὰ ποιμάνετε τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ”. Ἐδῶ λέγει ὅτι ὁ Υἱὸς ἔκαμεν αὐτά· ἀλλοῦ, ὅτι ὁ Θεὸς Πατήρ· ”Καὶ ὁ Θεὸς ἐτοποθέτησεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας”. Εἰς δὲ τὴν πρὸς Κορινθίους λέγει· ”Ἐγὼ ἐφύτευσα, ὁ Ἀπολλὼς ἐπότισεν, ὁ Θεὸς ὅμως ἔδινε τὴν αὔξησιν”. Καὶ πάλιν·”Ἐκεῖνος ποὺ φυτεύει καὶ ἐκεῖνος ποὺ ποτίζει εἶναι τὸ ἴδιο, ἀλλ’ ὁ καθεὶς θὰ λάβῃ τὸν ἰδικόν του κόπον”.

»Ἔτσι κι ἐδῶ. Τί σημασία λοιπὸν ἔχει ἐὰν ὀλιγώτερον συνεισφέρῃς; Τόσον ἔλαβες...

»”Πρὸς τὸν σκοπὸν νὰ καταρτίσουν τοὺς ἁγίους, διὰ τὸ ἔργον τῆς διακονίας, διὰ τὴν οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ”. Βλέπεις τὸ ἀξίωμα; Ὁ καθένας οἰκοδομεῖ, ὁ καθένας καταρτίζει, ὁ καθένας ὑπηρετεῖ. ”Μέχρις ὅτου φθάσωμεν”, λέγει, ”ὅλοι εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς πλήρους γνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς τὸ μέτρον τοῦ τελείου ἀναστήματος τοῦ Χριστοῦ”. Τέλειον ἀνάστημα ὀνομάζει ἐδῶ τὴν τελείαν ἐπίγνωσιν. Διότι ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἀνὴρ ἵσταται μὲ σταθερότητα, ἐνῷ οἱ νεαροὶ περιπλανῶνται κατὰ τὸν νοῦν, ἔτσι συμβαίνει καὶ εἰς τοὺς πιστούς. ”Εἰς ἑνότητα”, λέγει, ”τῆς πίστεως”· δηλαδή, μέχρις ὅτου ἀποκτήσωμεν ὅλοι μίαν πίστιν. Διότι αὐτὸ εἶναι ἑνότης πίστεως. ὅταν ὅλοι εἴμεθα ἕνα, ὅταν ὅλοι ἀντιλαμβανώμεθα μὲ τὸν ἴδιον τρόπον τὸν σύνδεσμον· μέχρι τότε πρέπει νὰ ἐργαζώμεθα.

»Ἐὰν ἔλαβες χάρισμα διὰ τοῦτο, διὰ νὰ οἰκοδομῇς ἄλλους, πρόσεχε μήπως καταστρέψῃς τὸν ἑαυτόν σου φθονῶν ἄλλον... Μὴ μοῦ εἴπῃς λοιπὸν διὰ τὴν διαφορὰν τῶν χαρισμάτων, ἀλλὰ διὰ τὸ ὅτι ὅλοι εἶχον ἕνα ἔργον. Ὅταν λοιπὸν ὅλοι πιστεύωμεν ὁμοίως, τότε ὑπάρχει ἑνότης...

»”Ὥστε νὰ μὴ εἴμεθα πλέον”, λέγει, “νήπιοι, κλονιζόμενοι καὶ παρασυρόμενοι ἀπὸ κάθε ἄνεμον τῆς διδασκαλίας, μέσα εἰς τὴν δολιότητα τῶν ἀνθρώπων, μέσα εἰς τὴν πανουργίαν των πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς ὁμαδικῆς παραπλανήσεως”. ”Καὶ παρασυρόμενοι”, λέγει, ”ἀπὸ κάθε ἄνεμον”. Ὡμίλησεν ἐναντίον τῆς μεταβολῆς, διὰ νὰ δείξῃ εἰς ποῖον κίνδυνον εὑρίσκονται αἱ ψυχαὶ αἱ ὁποῖαι διστάζουν... ”Ἀλλά, ὁμολογοῦντες τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀγάπῃ, ἂς αὐξήσωμεν τὰ πάντα εἰς αὐτόν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλή, δηλαδὴ τὸν Χριστόν”».

Εἶναι σαφὴς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι μόνον ἐπίκληση τῆς ἀγάπης, ὅπως κάνουν οἱ Οἰκουμενιστές. Διότι μιὰ ἀγάπη χωρὶς τὴν ΟΜΟΛΟΓΙΑ τῆς Ἀλήθειας, τὴν ὀρθὴ Πίστη, ἀλλὰ καὶ τὶς προϋποθέσεις διδασκαλίας καὶ Ὁμολογίας τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης, δὲν ὁδηγεῖ στὴν ἑνότητα· καὶ φυσικά, μιὰ τέτοια μορφὴ ἀγάπης, δὲν εἶναι ἀγάπη, ἀφοῦ ἡ ἀγάπη εἶναι ἀχώριστη τῆς ἀλήθειας, καὶ μόνο ἡ συμπόρευση ἀγάπης καὶ πίστης φέρνει τὴν ἑνότητα.

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”

ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΤΑΙ Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΤΑΙ  Η  ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ 

ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ 

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ

ΟΙ ΚΥΡΙΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ

  

Ἀπὸ τὴν προχθεσινή ὁμιλία Βαρθολομαίου πρὸς Πάπα.

 «Συντασσόμαστε μὲ τὴν ...ἐλπίδα πὼς τὸ τεῖχος ποὺ χωρίζει τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ μετακινηθεῖ, καὶ πὼς -ἐπιτέλους- μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μόνο μία στέγαση, δυνατὰ ἑδραιωμένη στὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο ποὺ θὰ κάνει καὶ τὰ δύο σὲ ἕνα»

Tὸ ἀπόσπασμα δείχνει ὅτι τὸ Φανάρι προχωρεῖ ἀπροϋπόθετα στὴν διαγεγραμμένη «ἕνωση» ὑπὸ τὸν θρησκευτικὸ Πλανητάρχη Πάπα, χωρὶς οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν ἀφαίρεση τῶν δεκάδων αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ, χωρὶς καμιὰ ἔνδειξη μετάνοιας τοῦ «ἀλάθητου» Πάπα, χωρὶς ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴν αἵρεση! 

Στὰ τελευταῖα Δελτία τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”», ἀπευθυνόμαστε πλέον μονοτόνως και ἐπιμόνως στοὺς Ἐπισκόπους, τοὺς Γέροντες καὶ τοὺς πνευματικούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ συντελεῖται ἐξοφλάλμως, ἀδιστάκτως καὶ ἀναλγήτως ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὰ ἐν Φαναρίῳ καὶ ἐν Ἑλλάδι «κοπέλια» του.

Ἀπευθυνόμαστε σ’ αὐτούς,

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν τὰ προδοτικὰ σχέδια ποὺ ὑλοποιεῖ τὸ δίδυμο τῆς λυκοφιλίας Πάπα καὶ Πατριάρχη γιὰ τὴν ὑπὸ τὸν Πάπα «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν»·

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν καλῶς τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων (γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε σὲ Ἱ. Κανόνες ποὺ δοκησισόφως παρερμηνεύουν) περὶ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· γνωρίζουν δηλαδή, τὴν καθοριστικὴ Ἐντολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου (ἀναγνώσθηκε σήμερα στοὺς ἱεροὺς Ναούς):

«αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»·

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν ὅτι ἡ Ἐντολὴ αὐτὴ δὲν μιλᾶ γιὰ καταδικασμένο ἢ μὴ αἱρετικὸ ἀπὸ Σύνοδο, ἀλλὰ γιὰ κάθε αἱρετικὸ ποὺ διδάσκει ἐπίμονα καὶ ἀμετανόητα τὶς κακοδοξίες του, κατ’ ἐξοχὴν δέ, ὅταν αὐτὸς εἶναι Πατριάρχης καὶ Ἐπίσκοπος, καὶ προωθεῖ –θεωρητικὰ καὶ πρακτικὰ– κακόδοξες θέσεις ἐπὶ δεκαετίες, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν·

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν ὅτι τὰ «ἡμισυλλείτουργα», οἱ συμπροσευχές, οἱ διάλογοι, οἱ συχνὲς ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ ἐπικοινωνίες μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, τὰ συμπόσια, οἱ ἀλληλοασπασμοί, οἱ παραχωρήσεις Ναῶν σὲ πιστοὺς ἄλλου δόγματος κ.λπ., συνιστοῦν προδοσία τῆς Πίστεως,ἀλλοιώνουν ἕως ἐξαφανίσεως τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος (συνεργούσης καὶ τῆς οἰκονομικῆς ἐξαθλιώσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐθνικῆς ταπεινώσεως) ἔχει παραδοθεῖ πλέον ἀμαχητὶ στοὺς καθοδηγητὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ θεωρεῖ ἀ-νόητο νὰ προβάλει ὁποιαδήποτε δυναμική ἀντίδραση, νὰ ἀντισταθεῖ στὰ κελεύσματα τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν νεοταξικῶν σχεδιασμῶν, ποὺ ὑποδουλώνουν (πέρα ἀπὸ τὰ σχετικὰ μὲ τὶς βιολογικὲς ἀξίες) καὶ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων στὶς κατεξουσιάζουσες ἀντίχριστες δυνάμεις.

Καί, ἂν καὶ τὰ γνωρίζουν ὅλα αὐτὰ οἱ ποιμένες μας, δὲν ἐνημερώνουν μὲ βάση τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση τοὺς πιστούς. Ἔχουν προσχωρήσει –πρακτικὰ τουλάχιστον, γιατὶ ἄλλα γράφουν στὰ “λόγια” συγγράμματά τους– στὴν αἱρετικὴ ἐπισκοκεντρικὴ διδασκαλία περὶ Ἐκκλησίας, καὶ συνιστοῦν ὑπακοὴ καὶ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς κακόδοξους Ἐπισκόπους, ποὺ διεκπεραιώνουν τὶς περὶ ὑποταγῆς στὸ Βατικανὸ Ἐντολὲς τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ νεοταξικοῦ Ἄξονος, ὅπως τὶς διετύπωσε ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος. Διδάσκουν δηλαδή, τὴν καινοφανῆ θεωρία ὅτι ὁ πιστὸς σώζεται, ὅταν ὑπακούει στὸν αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο καὶ ὄχι ὅταν ἀφίσταται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Εὐαγγελικὴ διδασκαλία καὶ σύμπας ὁ χωρὸς τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε.

Ἂς δοῦμε ἀνάγλυφα κάποιες ψηφίδες ἀπὸ γνωστὰ σχέδια καὶ προθέσεις τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων, στὰ ὁποῖα οἱ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ γέροντες σιωποῦν καὶ δὲν ἀντιδροῦν ἁγιοπατερικὰ καὶ ὁμολογιακά, καὶ μὲ τὴ στάση τους αὐτὴ κρατοῦν αἰχμάλωτους τοὺς πιστούς, ὥστε ἀπὸ σεβασμὸ στὸ θεσμὸ τοῦ Ἐπισκόπου νὰ μὴ ἀντιστέκονται στὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὅμως, ἕνας τέτοιος σεβασμὸς στὸν ἐπισκοποκεντρισμό, σεβαστοί μας Πατέρες, δὲν θέτει ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία σας; Δὲν συνεπάγεται τὴν ἀθέτηση θείων Ἐντολῶν; Δὲν συνιστᾶ και ἀσέβεια στὸ Θεό;

Σὲ Δελτίο τῆς 20 Μαρτίου 2011, ἀπευθυνόμενοι καὶ πάλι σὲ σᾶς, παραθέταμε κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὰ σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν γιὰ τὴν ἐκποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ μητροπολίτης Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση –μὲ ὕφος ἀπολογούμενου μάλιστα πρὸς τὸ Βατικανὸ καὶ δικαιολογώντας τὴν καθυστέρηση νὰ δηλώσουμε ὑποταγή(!) στὸν Πάπα– ἔγραψε τὸ 2002 τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά:

 

 «Στὴν Ἑλλάδα βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ πολὺ λεπτὴ καταστάση, γιατί, ἐνῶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) καὶ οἱ μητροπολίτες ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν μία σημαντικὴ συνεργασίαμὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, (σ.σ. οὐδεμία ἀναφορὰ στὶς αἱρέσεις) αὐτοὶ ἔχουν καὶ εὐθύνες πρὸς τὸν κόσμο, τοὺς πιστούς, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους δεν εἶναι προετοιμασμένοιστὴν προοπτικὴ τοῦ διαλόγου, ἐνῶ ἄλλοι ἔχουν μία ἄποψη πιὸ φονταμενταλιστικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἡ μεγάλη πρόκληση, νὰ προετοιμάσουμε τὸν κόσμο,  νὰ  τὸν  διαπαιδαγωγήσουμε,  γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσειἐπηρεασμένος ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις καὶ πληροφορίες, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ γεγονότα... εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη χρόνου, ἐλπίζω ὄχι ὑπερβολικοῦ, γιὰ νὰ σχηματίσουμε τὴ συνείδηση τοῦ κόσμου»!!! («Ὀρθόδοξος Τύπος», 1444, 1/2/2002).

Καὶ ὁ ἐπιθυμητὸς χρόνος τῆς ἐκπληρώσεως τῶν σχεδίων τῶν Οἰκουμενιστῶν ...ἔφτασε! Πράγματι δέ, δὲν ἦταν ὑπερβολικός, μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ποιμένων!

Αὐτὲς οἱ δηλώσεις τοῦ Ἀχαΐας Ἀθανασίου ἔχουν ἱστορία, καὶ ἡ πρόσφατη ἀφετηρία τους βρίσκεται στὶς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ(!), οἱ ὁποῖες ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μὲ τὴν παρουσία καὶ τὴν ὁμιλία του στὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες πραγματοποιοῦνται στὴ Ρώμη, ποὺ ἑορτάζει τὰ πενῆντα χρόνια τῆ Συνόδου.

Τὴν ἀποκάλυψη, ὅσων προαποφασίστηκαν ἀπὸ τὰ οἰκουμενιστικὰ κέντρα καὶ προοδευτικὰ πραγματοποιοῦνται ἐρήμην τοῦ λαοῦ καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν «ὀρθοδοξούντων» ἐπισκόπων, μᾶς δίνει ἤδη ἀπὸ τὸ 1967 ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης καὶ νῦν Μητροπολίτης Τυρολόης Παντελεήμων Ροδόπουλος, παρατηρητὴς τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ. Ἔγραφε:

«Διετυπώθη ὑπό τινων Ρωμαιοκαθολικῶν συνέδρων μίαπαράδοξος θεωρία περὶ ἐπιτεύξεως τῆς ἑνώσεως μεταξὺ τῆς ΡΚαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου». Ἡ Ἕνωση θὰ«ἐπιτευχθῆ σταδιακῶς καὶ οὐχὶ διὰ διαπραγματεύσεων ἐκκλησιαστικο-θεολογικῶν» σὲ  τρία στάδια:

 «α) Φιλία καὶ ψυχολογικὴ προπαρασκευή,

  β) μερικὴ  μυστηριακὴ  κοινωνία καὶ

  γ) πλήρης μυστηριακὴ κοινωνία».

(Μπιλάλη Σπ., ἀρχιμ., Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Β΄, σ. 413).

Τὰ γεγονότα ἀποδεικνύουν πὼς ἤδη βρισκόμαστε στὸ 3^ο στάδιο τοῦ σχεδίου. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἄλλοι μελετητὲς καὶ ἱερωμένοι· καὶ ἀσφαλῶς ἔχει σημασία, ὅτι τὰ κείμενα αὐτὰ ἔχουν γραφεῖ πρὶν δεκαετίες. Γράφει, π.χ. ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης:

«Σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς [σ.σ. τότε] ἐνδείξεις (τὸ Βατικανό)... προετοιμάζει μία “ἕνωση” οὐνιτικοῦ τύπου. Στὴν ἀρχὴ θὰ συμφωνηθῇ νὰ διατηρήσῃ κάθε ἐκκλησία τὶς ἰδικές της παραδόσεις (τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο νὰ ἰσχύει γιὰ τὴ δύσι), οἱ δὲ ἄλλες δογματικὲς διαφορὲς νὰ θεωρηθοῦν ὡς θεολογούμενα ζητήματα. Σιγά-σιγὰ ὅμως τὸ Βατικανὸ θὰ ἀποκτᾷ τὴν αὐξανομένη ἐπιβολὴ τῆς Ρωμαϊκῆς κυριαρχίας στὴν Ἀνατολή, μέχρι τελείας ἐπικρατήσεώς της» (Περιοδ. «Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος», περίοδος Β΄, 1981, ἀριθμ. 6, Ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους).

Στὸ ἴδιο συμπέρασμα ἔχει καταλήξει καὶ ὁ καθηγητὴς Μ. Φαράντος, ποὺ για κάποιο διάστημα συμμετεῖχε στοὺς Διαλόγους:

«Αὐτὸ  θὰ εἶναι τὸ μοντέλο ‘‘ἑνώσεως’’ τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν: τὸ  Οὐνιτικόν. Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ παραμείνει ἀλώβητη καὶ ὡς ἔχει, ὅπως οἱ Οὐνιτικὲς Ἐκκλησίες, ἀλλὰ θὰ προσαρμοσθεῖ στὰ δυτικὰ δεδομένα, δηλ. θὰ οἰκειοποιηθεῖ τὸ ‘‘χριστιανικὸ’’ φρόνημα τῶν ‘‘πολιτισμένων’’ δυτικῶν Ἐκκλησιῶν… ποὺ συνοδοιποροῦν στὴν νοοτροπία καὶ στὴν πολιτικὴ τῆς δυνάμεως καὶ τῆς βίας τῶν Δυτικο-Εὐρωπαίων»  (Μ. Φαράντος, Ἀντί-φωνα,  σ. 27).

Ἐπίσης, ὁ πρώην Ἀρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας Μεθόδιος, ποὺ κι αὐτὸς μετεῖχε ἐπὶ χρόνια στοὺς διαλόγους, διερωτᾶτο: «Ποία εἶναι τὰ σχέδια τῆς Ρώμης ἔναντι τῆς Ἀνατολῆς;». Καὶ ἀπαντοῦσε:«Ἐφ’  ὅσον δὲν καταργεῖται ἡ Οὐνία, ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία θὰ εὑρίσκεται μέσα εἰς τὰ σχέδια τῆς ἀπορροφήσεώς της ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκή... Αὐτὸ ποὺ γράφουν  πὼς ἡ Οὐνιτικὴ Ἐκκλησία  θὰ καταργηθεῖ ὅταν γίνη ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν»  εἶναι ἀλήθεια, ἀλλὰ μὲ τὴν ἑξῆς ἔννοια: θὰ καταργηθεῖ μὲ τὴ σημερινὴ μορφή της, «ἐφ’ ὅσον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία  θὰ μεταβληθῇ σὲ Οὐνιτική…  Αὐτὸ εἶναι φυσικό, γιατὶ τότε οἱ Οὐνίτες θὰ ἔχουν ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολή τους»! (Μεθοδίου Φούγια., Μητρ. Πισιδίας,  Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι, 1994, σ. 438).

Γιὰ νὰ φανεῖ δέ, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῶν Διαλόγων ἀντελήφθησαν τὴν προδοσία ποὺ παίζεται καὶ ἀποσκοράκισαν τοὺς Διαλόγους (ἐνῶ οἱ σύγχρονοι ποιμένες, μὲ μιὰ ἀπίστευτη ἀδιαφορία γιὰ τὴν ὁμολογία Πίστεως, καμώνονται πὼς δὲν ξέρουν τίποτα) θὰ κλείσουμε μὲ δήλωση τοῦ οἰκουμενιστῆ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ:

...Μετὰ τὴν 20ετή ἐπίπονη Προεδρία μου εἰς τὸν "Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο" Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, παραιτήθηκα οἰκειοθελῶς, διὰ νὰ μὴν ἔχω πλέον οὐδεμίαν σχέση μὲ ἕνα τέτοιο "ἀνούσιο παίγνιο"... Ἐπιφυλάσσομαι, μετὰ τὴν θρυλούμενη Ἐπανέναρξη τοῦ “Ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου”, νὰ ἐπανέλθω ἐκτενέστερα ἐπὶ τῶν ραγδαίως ἐξελισσομένων"ὑπογείων" δραστηριοτήτων, οἱ ὁποῖες ἐν ὑψίστῃ ὑποκρισίᾳτραγικῶς [διέψευσαν] τὶς φερέλπιδες προσπάθειες τῆς Β' Βατικανῆς Συνόδου εἰς τὴν Ἐκκλησιολογία καὶ Οἰκουμενισμό... Μὲ ἐξοργίζει ἡ τακτική του Ἁγίου Περγάμου (σ.σ. Ζηζιούλα) ὅταν τολμᾶ νὰ λέει ὅτι ..."ἡ Οὐνία δὲν ἀνήκει στὰ θέματα τοῦ Διαλόγου". Ἡ Οὐνία ὅμως εἶναι ἕνας ἐμπαιγμός, μία καθαρὴ ἀπάτη... Ποῦ τὰ βρῆκε αὐτὰ ὁ Ἅγιος Περγάμου; Καὶ ποῦ τὰ λέει,σὲ ἀγραμμάτους ἢ σὲ ἀνεγκεφάλους;».

Ἡ ἀνακοίνωση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας περιέχει αἰχμὲς καὶ πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν θέρμη μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετώπισε τὸ νέο Πάπα ὅταν ὁ ἴδιος ὁ κ. Στυλιανὸς ἔκανε τὶς κρίσεις του...

http://www.neoskosmos.com.au/070719/nk/omogeneia/omogeneia_03.shtml».

Μιὰ τελευταία ἐπισήμανση: Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀρνητικὴ γιὰ τὶς συμπροσευχὲς θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ δύο μαρτυρίες, ὄχι ἀπὸ τοὺς δεκάδες σχετικοὺς Ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ ἀπὸ πρόσφατες ἀποφάσεις μόνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: «Μᾶς ἐρωτοῦν —γράφει τὸ ὄργανο τῆς Ἱ. Συνόδου περιοδικὸ ‘‘Ἐκκλησία’’ (1956)— ἐὰν κανονικῶς ἐπιτρέπονται συλλειτουργίαι καὶ συμπροσευχὴ» μετὰ ἑτεροδόξων «ὡς τοῦτο φέρεται ἐπισυμβαῖνον ἐν Ἀμερικῇ. Ἀπαντῶμεν καθηκόντως, ὅτι τοῦτο καὶ ἄηθες εἶναι καὶ ἀντικανονικόν, ...καὶ συντελούμενον ἀσκεῖ ὀλεθρίαν ἐπίδρασιν…» (Μπιλάλη Σπ., ὅπ. παρ.,  σ. 390). Τὴν ἴδια θέση βρίσκουμε καὶ σὲ ἀνακοίνωση τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς 27ης Ἀπριλίου 2001.

Μετὰ κι ἀπὸ αὐτὴ τὴν αὐστηρὴ γραφή, μιὰ κι ἡ ἐλπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, παρακαλοῦμε τοὺς ποιμένες ποὺ ἔχουν παραπλανηθεῖ ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικοτραφὴ δεσποτοκρατία καὶ παρὰ τὶς καλὲς προθέσεις τους ἐπιτρέπουν στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ δροῦν ἀνεξέλεγκτοι, νὰ μελετήσουν τὴν Παράδοση της Ἐκκλησίας, νὰ προσευχηθοῦν, καὶ νὰ ἀναθεωρήσουν τὴν στάση τους. Ἤδη εἶναι πολὺ ἀργά. Βρισκόμαστε στὸ παρὰ πέντε τῆς πραγματοποιήσεως καὶ τῶν τελευταίων στόχων τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Καὶ νὰ εἶναι σίγουροι ὅτι πλῆθος πιστῶν θὰ ἀκολουθήσουν κάθε θεοφώτιστη ὁμολογιακὴ ἀποφασή τους.

Θεσσαλονίκη, 14 Ὀκτωβρίου 2012

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»

Η ΑΜΦΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΓΟΡΤΥΝΟΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΑΦΕΛΕΙΣ,

ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ

Λέγει τὰ αὐτονόητα, 

ἀλλά ἀρνεῖται νὰ κάνει τὰ στοιχειώδη

Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ἱερεμίας ἐντυπωσιάζει μὲ τὴν ἡμι-ορθόδοξη κατήχηση καὶ τὴν ἀντι-αιρετικὴ παραγωγὴ τῶν τελευταίων ἑβδομάδων. Ἔχει ἐπιδοθεῖ στὴ συγγραφὴ ἄρθρων-κηρυγμάτων⁽¹⁾, τὰ ὁποῖα ὅμως δὲν πείθουν γιὰ τὴν εἰλικρίνεια τῶν προθέσεών του, ἀλλὰ προέρχονται ἐκ τῆς σκοπιμότητος νὰ πείσει περὶ τῆς «ὀρθοδοξίας» του, τὴν ὁποία τραυμάτισε σοβαρότατα, ὅταν, φοβούμενος τὴν Πατριαρχικὴ «ράβδο», ἀπέσυρε τὴν ὑπογραφή του ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὡσὰν μιὰ γραία πού, μὴ γνωρίζουσα γραφὴ καὶ ἀνάγνωση, ...ἀγνοοῦσε τί εἶχε ὑπογράψει!

Κατέστη τοῖς πᾶσι φανερὸ τότε, ὅτι ἡ ἀπόσυρση τῆς ὑπογραφῆς του ἔγινε διὰ νὰ μὴν πέσει στὴν δυσμένεια τοῦ αἱρετίζοντος Πατριάρχη! Γι’ αὐτὸ ὑπῆρξαν πολλὲς ἀντιδράσεις ἐναντίον του καί, ὅπως εἶχε γραφεῖ σὲ ἱστολόγιο, «μὲ τὴν ἀνάκλησί του ὁ κ. Ἱερεμίας Φούντας ἐξευτέλισε σφόδρα τὸν ἑαυτό του, προκειμένου νὰ καταπραΰνη» τὸν ἔνοικο «τοῦ Φαναρίου, ποὺ “ἄναψε καὶφούντωσε” μὲ ὅσους ὑπέγραψαν τὴν Ὁμολογία Πίστεως!».

Μάλιστα τότε, ἀκόμα κι ἕνας συνάδελφός του, ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, εἶχε γράψει κείμενο-κατηγορητήριο πρὸς τὸν κ. Ἱερεμία, σημειώνοντας ὅτι οἱ ἐναντιώσεις ὅσων ἐνοχλήθηκαν ἀπὸ  τὴν “Ὁμολογία Πίστεως” (καὶ οἱ ὕβρεις τοῦ Γόρτυνος κ. Ἱερεμία κατὰ τῶν ὑπογραψάντων) εἶναι ἀστήριχτες «δυστυχῶς ...καὶ προσχηματικαὶ ἐκ σκοπιμότητος ἢ ἰδιοτελείας ὁρμώμεναι»!

Ἔρχεται, λοιπόν, σήμερα, ὁ κ. Ἱερεμίας νὰ «ἀποδείξει» μὲ τὰ ἄρθρα του τὴν Ὀρθοδοξία του, α) ἔχοντας ξεχάσει, ὅσα τότε ἔγραψε καὶ β) ἀφήνοντας ἔξω ἀπὸ τὴν κριτική του τὸν ἡγέτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχη Βαρθολομαῖο!!!

Θὰ τοῦ θυμίσουμε, λοιπόν, τί ἔγραφε τότε, καὶ θὰ περιμένουμε τὴν ἀπάντησή του, γιατὶ στὴν ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων ποὺ βρισκόμαστε (ὅπως ὅλο καὶ περισσότεροι Πατέρες λένε, ἀλλὰ καὶ τὰ γεγονότα δείχνουν), πρέπει νὰ ἐμπιστευόμαστε μόνο ἀνθρώπους συνεπεῖς, τῶν ὁποίων οἱ λόγοι ἀκολουθοῦνται ἀπὸ πράξεις.

Ἀναδημοσιεύουμε, λοιπόν, κάποιες φράσεις ἀπὸ τὸ δακρύβρεκτο «Ἐγκύκλιο γράμμα» ποὺ ἀποτελεῖ τὴνπρώτη αἴτηση "συγνώμη" τοῦ Μητροπολίτη Γόρτυνος κ. Ἱερεμία ἀπὸ τὸν κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος τὸν ἐπέπληξε ἐπειδὴ ὑπέγραψε τὴν "Ὁμολογία Πίστεως"  (amen).

Στὸ «Ἐγκύκλιο γράμμα» δικαιολογοῦσε στοὺς ἱερεῖς καὶ στοὺς μοναχοὺς τῆς Μητροπόλεως, πῶς, ἐξαπατηθείς, ὑπέγραψε τὴν «Ὁμολογία Πίστεως», νομίζοντας ὅτι δὲν στρέφεται «ἐναντίον Ἐκκλησιαστικῶν Ταγῶν καὶ μάλιστα ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου»!

Στὴ συνέχεια τοὺς πληροφοροῦσε ὅτι κάποιοι Ἱεράρχες τοῦ ἐξήγησαν ὅτι δὲν εἶναι «ἐκκλησιολογικὰ» σωστὸ δυό-τρεῖς Ἱερομόναχοι νὰ λαμβάνουν πρωτοβουλία γιὰ ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, τὴν στιγμὴ ποὺ ὑπάρχουν τόσοι καὶ τόσοι Ἐπίσκοποι, καὶ μάλιστα νὰ ζητοῦν «νὰ ὑπογράψουμε τὸ κείμενό τους ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι»! (σ.σ. Πόσο μεγάλη γνώμη ἔχουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ὥστε, ἀντὶ νὰ ἐπαινέσουν τοὺς Ἱερομόναχους γιὰ τὴν ὑπὲρ τῆς Πίστεως ἐγρήγορση καὶ ἀγωνιστικότητα ποὺ ἐπέδειξαν, αὐτοὶ θεώρησαν ταπεινωτικὸ ποὺ τοὺς ξυπνοῦσαν ἀπὸ τὸν μακάριο ὕπνο τους! Ὁποία κατάπτωση συγχρόνων Ἐπισκόπων!).

Τοῦ εἶπαν δὲ οἱ Ἱεράρχες αὐτοί, συνεχίζει, καὶ τὰ ἑξῆς:«Ὅταν εἶναι ὁ καιρὸς νὰ κάνουμε ἀγῶνες γιὰ τὴν Πίστη, θὰ ἀποφασίσει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στὸ κέλευσμα Αὐτῆς θὰ ἀκολουθήσει κλῆρος καὶ λαός»!!!

Ἐξομολογεῖτο πρὸς τοὺς ἱερεῖς του, στὴ συνέχεια, ὅτι τὸν ἔκαναν ν’ ἀλλάξει γνώμη καὶ νὰ πάρει πίσω τὴν ὑπογραφή του, καὶ τα λόγια ποὺ εἶπε γι’ αὐτὸν ὁ Πατριάρχης: «Πῶς τό ἔκανε αὐτό ὁ Γόρτυνος, Καθηγητής Πανεπιστημίου αὐτός, πού πρέπει νά βλέπει μέ θεολογική εὐρύτητα τά πράγματα;»!!!

Ὅλα αὐτὰ τὸν ἔκαναν νὰ σκεφθεῖ: «Τί, λοιπόν; ἔλεγα μέσα μου. Ἐγὼ εἶμαι ὀρθόδοξος καὶ οἱ Μητροπολίτες Σπάρτης καὶ Ναυπάκτου..., Δρυϊνουπόλεως, Ὕδρας καὶ Φλωρίνης, γιὰ παράδειγμα, ποὺ δὲν ὑπέγραψαν, δὲν εἶναι ὀρθόδοξοι; Ἐγὼ εἶμαι ὀρθόδοξος καὶ οἱ Μητροπολίτες καὶ τόσοι-τόσοι ἄλλοι, ποὺ δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο αὐτό, δὲν εἶναι ὀρθόδοξοι; Στὴν συνείδησή μου ἡ σκέψη αὐτὴ μοῦ ἔφερε πραγματικὰ κρίση... Ὅταν δὲ ἔβλεπα τὰ Τίμια Πρόσωπα τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων καὶ ἰδιαίτερα Αὐτὸν τὸν Ἀρχιεπίσκοπό μας κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ, ἔνοιωθα ἐντροπή..., γιατὶ ἐγὼ μὲ τὴν ὑπογραφή μου σὰν νὰ παρέστησα τὸν ἑαυτό μου ὀρθοδοξότερο ἀπὸ αὐτούς», καθὼς μάλιστα στὸν «χειροτονητήριο λόγο μου εἶχα ὑποσχεθεῖ..., τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα..., ὅτι σὲ ὅ,τι κάνω θὰ εἶμαι ἑνωμένος μὲ ὅλους τοὺς Ἱεράρχες καὶ δὲν θὰ προπορεύομαι στοὺς ἀγῶνες, γιὰ νὰ γίνομαι ἐγὼ μπροστάρης, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθῶ»!

Στὴ συνέχεια ἐξηγεῖ: «Ἐπρόκειτο νὰ ἔλθει στὴν Τρίπολη ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους μας Κος Κος ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ... Ἔτσι λοιπὸν καὶ ἐγὼ τὸν ἐκάλεσα ...νὰ ἔλθει καὶ στὴν Δημητσάνα μας, γιὰ νὰ μᾶς εὐλογήσει». Ὅμως, «ἡ ἀπάντηση τοῦ Πατριάρχου ἦταν ἀρνητική... καὶ αὐτὸ πιὰ μοῦ ἔγινε μεγαλύτερη ὀδύνη, γιατὶ ἔγινα ἐγὼ αἰτία νὰ στερηθεῖ ἡ Ἐπαρχία μου τῆς εὐλογίας ...τοῦ Πατριάρχου τοῦ Γένους μας κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ. Μετὰ πιὰ ἀπὸ αὐτὸ ...ἀπέστειλα fax στὸ Πατριαρχεῖο» καὶ ζητοῦσα«συγγνώμη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη μας γιὰ τὴν πικρία ποὺ τοῦ ἐπροξένησα: “Παναγιώτατε, ...καταθέτω τόν ἑαυτόν μου μέ τήν μικράν του δύναμιν ὡς στρατιώτην Σας διά ὑπέρ τῆς πίστεως ἀγῶνες..., πρόθυμον εἰς τά κελεύσματά Σας μέχρι θυσίας. Οὐδέποτε ὅμως θέλω νά φαίνεται ὅτι προπορεύομαι ἐγώ μετ᾿ ἄλλων, δίχα καί ἐν ἀγνοίᾳ τῆς Κεφαλῆς τῶν Ὀρθοδόξων, τῆς Ὑμετέρας, λέγω, Παναγιότητος ἢ Ἱ. Συνόδου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μετὰ τοῦ Προέδρου Αὐτῆς, προσκυνητοῦ μοι καὶ πολυσεβάστου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου”»!

Αὐτὲς  τὶς πεποιθήσεις εἶχε ὁ κ. Ἱερεμίας τὸ 2009!

Τὰ δικά μας ἐρωτήματα, τώρα:

1) Ἀπὸ τότε, κ. Ἱερεμία, ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ μπροστάρη τὸν κ. Βαρθολομαῖο καὶ τὸν κ. Ζηζιούλα, καλπάζει καὶ ἔχει παραλύσει τὰ ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικὰ τῶν πιστῶν ἕως ἐξαφανίσεως.

Οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πραγματοποιοῦνται ἀνεξέλεγκτα καὶ μὲ ἕνα ἰλιγγιώδη πλέον ρυθμό· οἱ αἱρετικὲς θεωρίες τοῦ κ. Ζηζιούλα, τοῦ κ. Ἰγνάτιου Δημητριάδος καὶ τῆς Ἀκαδημίας Βόλου ἐξαπλώνονται· ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, ὅπου διδάσκεται καὶ προωθεῖται ἡ Μεταπατερικὴ Θεολογία (τῆς ὁποίας ἰσχυρίζεσθε ὅτι εἶστε πολέμιος), στηρίζονται καὶ ἐπιβραβεύονται ἀπὸ τὸν Πατριάρχη σας καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ Οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου.

Ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας, τοῦ ὁποίου τὶς αἱρετικὲς θέσεις περὶ «διηρημένης Ἐκκλησίας» καυτηριάζετε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τελευταῖα ἄρθρα σας, ἂν καὶ εἶχε παραιτηθεῖ, ἐξελέγη καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Σύνοδο νὰ μᾶς ἐκπροσωπήσει στὸ Π.Σ.Ε. Δηλαδή, ὅπως καταδεικνύουν τὰ γεγονότα, ἐκεῖ στὴ Σύνοδο ὅλα λειτουργοῦν σὰν μιὰ παιδικὴ χαρά· τὸ 2010 ὁ Μεσσηνίας κατηγορηθεὶς ἐπὶ αἱρέσει, εἶχε ἀπειλήσει μὲ παραίτηση, ἀλλὰ ἡ «σεβάσμια» καὶ «Ἱερὰ» Σύνοδος δὲν εἶχε κάνει δεκτὴ τὴν παραίτησή του! Τὸ 2011 ὁ Μεσσηνίας ἀναγκάζεται σὲ «τελεσίδικη» παραίτηση, λόγῳ τοῦ σάλου ποὺ προκαλοῦσαν οἱ συνεχιζόμενες ἄστοχες καὶ ἀντορθόδοξες πράξεις καὶ λόγοι του, καὶ σεῖς οἱ φύλακες τῆς Πίστεως, ποὺ τάχα θὰ ἀγωνιζόσαστε ὑπὲρ αὐτῆς, τὸν ἐπαναφέρετε, ὡσὰν νὰ μὴν εἶχε ἐκφράσει αἱρετικὲς θέσεις, ὡσὰν νὰ μὴν πιστεύει αὐτὲς τὶς αἱρετικὲς θέσεις ὡς καὶ σήμερα!

Τὸ ὅτι αἱρετίζει τὸ ἔχετε γράψει κι ἐσεῖς: Καὶ μόνο ἂν ποῦμε, γράψατε, (πόσο μᾶλλον ἂν αὐτὸ τὸ διδάξουμε κιόλας) πὼς ἡ Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη εἶναι «μεγάλο λάθος καὶ αἵρεση αὐτό, ἂν τὸ ποῦμε»! Ὁ κ. Σαββᾶτος, ὅμως, καὶ τὸ ἔγγραψε, καὶ τὸ ὑποστήριξε, καὶ λοιδόρησε τὴν ΦΕΚΦ, καὶ ὕβρισε τὸν καθηγητὴ Τσελεγγίδη καὶ τὸν μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφεὶμ ποὺ τοῦ ὑποδείξαμε τὴν αἵρεσή του! Καὶ οἱ συνάδελφοί σας κι ἐσεῖς προσωπικά, ἀνέχεστε στὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας ἕναν ἀμετανοήτως κηρύττοντα τὴν πλάνη, ἐπίσκοπο!

Καταλαβαίνουμε, βεβαίως, γιατὶ γίνονται ὅλα αὐτά· γιατὶ ὁ «πατερούλης» τοῦ Φαναρίου, σᾶς τὸ ἐπέβαλε! Ὅλα αὐτὰ γίνονται ὑπὸ τὰ «προστατευτικὰ» ὄμματα τοῦ Πατριάρχη καὶ ὑπὸ τὴν σκέπη του· τοῦ Πατριάρχη ποὺ δὲν δίστασε, πρὶν λίγες μέρες στὴν Κοζάνη, νὰ ἀποκαλέσει τὸν θεωρητικὸν τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ γενικὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Ζηζιούλα, ὡς «τὸν στιβαρὸν θεολογικὸν βραχίονα τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας»!

Ἡ πεποίθησή σας, λοιπόν, τὴν ὁποία τὸ 2009 μᾶς μεταφέρατε, ἦταν: «Ὅταν εἶναι ὁ καιρὸς νὰ κάνουμε ἀγῶνες γιὰ τὴν Πίστη, θὰ τὰ ἀποφασίσει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στὸ κέλευσμα Αὐτῆς θὰ ἀκολουθήσει κλῆρος καὶ λαός».

Αὐτὰ λοιπόν, τὰ ἐκθεμελιωτικὰ τῆς Πίστεως ποὺ συμβαίνουν δὲν εἶναι ἀρκετὰ γιὰ νὰ ἀποφασίσει τὸ ὑγιὲς μέρος τῶν μητροπολιτῶν τῆς Ἱεραρχίας τὸν ὑπὲρ τῆς Πίστεως ἀγῶνα; Ἐσᾶς προσωπικὰ δὲν σᾶς κάνουν νὰ ἀγανακτεῖτε γιὰ τὴν προδοσία τῆς Πίστεως ποὺ συντελεῖται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἀρχιερεῖς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐσεῖς (τί εἰρωνεία!) περιμένετε νὰ ἀγωνιστοῦν ὑπὲρ τῆς Πίστεως;

Βλέπετε, ἄραγε, νὰ ἀντιδρᾶ σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ θέματα Πίστεως ἡ Ἱεραρχία; Μήπως ἀντίδραση θεωρεῖτε τὴν προϋπάντηση τοῦ Πατριάρχη ἀπὸ 30 μητροπολίτες, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦσαν καὶ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐγκωμιάζατε, ὅπως ὁ λόγιος ἐπίσκοπος Ναυπάκτου, ὁ Φλωρίνης κ. ἄ., ποὺ ὑποδέχτηκαν καὶ λιβανίζουν τὸν Πατριάρχη καὶ τὸν «στιβαρὸν θεολογικὸν βραχίονά» του κ. Ζηζιούλα; Ἢ μήπως, ἀλήθεια, βλέπετε τὸν Πατριάρχη νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία;

Τέτοιες συμπεριφορές, σεβασμιώτατε, μόνο σὲ σχιζοφρένεια μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν τοὺς πιστούς· δηλαδὴ κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, στὸ τέλος «θὰ μᾶς τρελλάνετε» μὲ τὰ καμώματά σας. Εἶναι αὐτὴ συμπεριφορὰ σοβαρῶν ἐπισκόπων εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ, ποὺ θέλουν μάλιστα νὰ ἐμφανίζονται καὶ ὡς ἀγωνιστὲς καὶ οἱ μόνοι ἁρμόδιοι νὰ ἀφυπνίσουν τὸ ποίμνιο ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός;

Δυστυχῶς, κ. καθηγητά, μητροπολίτα κ. Ἱερεμία Φούντα, πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς Ἀρχιερεῖς ἀποτελοῦν τοὺς λύκους, ποὺ τάχα φυλᾶνε τὰ πρόβατα! Γιὰ σκεφθεῖτε μήπως κι ἐσεῖς συναριθμεῖστε σ’ αὐτούς. Ἐσεῖς, ποὺ ἐνῶ γνωρίζατε ἀπὸ χρόνων πολλῶν τὴν αἱρετίζουσα συμπεριφορὰ τοῦ Πατριάρχη, τοῦ ὑποσχεθήκατε ὅτι παραδίδετε «τὸν ἑαυτόν σας μέχρι θυσίας... ὡς πρόθυμον στρατιώτην δι’ ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς πίστεως... στὰ κελεύσματά» καὶ ὑπὸ τὰς διαταγάς, (ποιοῦ;) τοῦ οἰκουμενιστῆ πατριάρχη. Ἐσεῖς, ποὺ ἐσχάτως, χωρὶς νὰ ἀνασκευάσετε ὅσα ἔχετε πεῖ καὶ κάνει, χωρὶς νὰ μετανοήσετε, πράττετε τὸ εὔκολο: μιλᾶτε, χρησιμοποιώντας θεωρητικὰ «εὐσεβείας» ἐπίχρισμα γι’ αὐτὰ ποὺ στὴν πράξη δὲν κάνετε!

2)  Τότε, δηλώνατε στὸ «Ἐγκύκλιο γράμμα» σας, πὼς δὲν θεωρούσατε τὸν ἑαυτό σας ἱκανὸ νὰ δρᾶ ξεχωριστὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους συνεπισκόπους σας. Δὲν ἀντέχατε τὸ γεγονός, ἐσεῖς νὰ ἀγωνίζεστε ὑπὲρ τῆς Πίστεως, στενοχωρώντας «τά Τίμια Πρόσωπα τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων», δηλαδὴ ἐκείνους ποὺ δὲν ἀγωνίζονταν ὑπὲρ τῆς Πίστεως! Καὶ λέγατε πὼς γι’ αὐτὸ «ἔνοιωθα ἐντροπή»(!), ἔνοιωθα «σὰν νὰ διαχωρίζομαι ἀπὸ ὅλους αὐτούς»! Ὅτι ἔτσι διαχωριζόσαστε ἀπὸ τὸν Χριστό, τὸ νοιώσατε ποτέ, σεβασμιώτατε; Πάντως, λίγες φορὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἕνας ἐπίσκοπος ἐκδηλώνει αἰσθήματα ντροπή, ἐπειδὴ ὑποστήριξε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη!

Ἀλλὰ ἂς δοῦμε πόσο σταθερὸς καὶ συνεπὴς εἶστε στὶς ἀπόψεις σας, σεβασμιώτατε. Μιὰ φορὰ προδώσατε τὶς ἀπόψεις σας (κατὰ τὰ λεγόμενά σας) τότε, τὸ 2009, καὶ γίνατε «μπροστάρης» ὑπογράφοντας τὴν «Ὁμολογία»! Μετὰ μετανοιώσατε γι’ αὐτὸ καὶ ἀποσύρατε τὴν ὑπογραφή σας. Καὶ τώρα, πάλι γινήκατε «μπροστάρης» μὲ τὴν ἀρθρογραφία σας, καυτηριάζοντας ἔμμεσα τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς μεταπατερικοὺς θεολόγους καὶ κατηγορώντας ἐκ νέου τὸν ὑποστηρίζοντα τὴν αἵρεση περὶ «διηρημένης» Ἐκκλησίας κ. Σαββᾶτο καὶ τὸν κ. Ἰγνάτιο Γεωργακόπουλο, τὸν στυλοβάτη τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας!

Νὰ περιμένουμε, σεβασμιώτατε, πὼς αὔριο θὰ ἀλλάξετε καὶ πάλι, ἂν ὁ ψυχικὸς σας κόσμος βρεθεῖ σὲ ἄλλη ψυχικὴ κατάσταση; Ἢ μήπως νὰ περιμένουμε ὅτι θὰ τολμήσετε νὰ πολεμήσετε τὴν κεφαλὴ τῆς αἱρέσεως, τὸν κ. Βαρθολομαῖο;

Μακάρι νὰ γινόταν κάτι τέτοιο. Τότε χαρὰ ἐν τῷ οὐρανῷ! Πῶς εἶναι δυνατόν, ὅμως, νὰ προχωρήσετε σὲ κάτι τόσο γενναῖο ἐσεῖς, κ. Ἱερεμία Φούντα; Ἐσεῖς ποὺ κολακεύοντας αἰσχρὰ τὸν αἱρετίζοντα Πατριάρχη, καὶ χρησιμοποιώντας κριτήριο νηπίου (ἐσεῖς ὁ πανεπιστημιακὸς δάσκαλος!) δώσατε πιστοποιητικὸ Ὀρθοδοξίας στὸν κ. Βαρθολομαῖο Ἀρχοντώνη, μὲ μόνο κριτήριο τὸ ὅτι γονάτισε στὸν τάφο τοῦ γέροντος Παϊσίου!!!

Γράψατε στὸ ἴδιο ὡς ἄνω «Ἐγκύκλιο γράμμα» πρὸς τοὺς ἱερεῖς σας τὸ ἑξῆς φοβερὸ καὶ ἀμίμητο: «Τώρα συγκρίνετε καὶ πεῖτε μου: Ποιός εἶναι ὀρθόδοξος; ...Μερικοὶ τάχα ἀγωνιστὲς (σ.σ. ἐννοεῖ ὅσους τὸν κατηγόρησαν ἐπειδὴ ὑποτάχτηκε στὸν Πατριάρχη καὶ πῆρε πίσω τὴν ὑπογραφή του) ποὺ δὲν ἔχουν νοῦν καθαρὸ γιὰ νὰ δοῦν τοὺς ἁγίους..., ἢ ὁ Πατριάρχης μας, πού, ὅπως τὸ βλέπουμε σὲ φωτογραφία, κάνει γονατιστὸς Τρισάγιο στὸν Τάφο τοῦ πατρὸς Παϊσίου;!»!!!

Ἔλεος πιά, κ. Φούντα! Καὶ ἡ κολακεία, καὶ ἡ προπαγάνδα, καὶ ἡ ὑποτίμηση τῆς νοημοσύνης τῶν ποιμνίων σας ἔχουν καὶ τὰ ὅριά τους!»

Θεσσαλονίκη, 11 Ἰουλίου 2012

«τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας

ἥτις λίαν εὔφρανε τοὺς ὀρθοδόξους, καὶ κατῄσχυνε τοὺς κακοδόξους,

κυρώσασα θαυμαστῶς, ἃ οἱ τότε Πατέρες καλῶς ἐδογμάτισαν»,

καὶ οἱ σύγχρονοι “πατέρες” κακῶς καταλύουσι!

«ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ “ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ”

__________________________________________

(1) Ἀναφερόμαστε σὲ τελευταῖα ἄρθρα του, ὅπως Ι) «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Ἀποστολικὴ γιατὶ εἶναι Πατερική. Πατερικὴ καὶ ὄχι μεταπατερική!», «Ἀθεολόγητος καί βλάσφημος ὁ λόγος, μεγαλοσχήμου κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος ὀνόμασε τὸν Πάπα “ἁγιώτατο”!...», ΙΙ) «Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, εἶναι ΜΙΑ. Καὶ αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ΜΟΝΟΝ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», ΙΙΙ) «Μία ἡ πραγματικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ», IV) «Λανθασμένη ἡ ἔκφραση “διηρημένη Ἐκκλησία”. Ὄχι ἕνωση μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς χωρὶς τὴ μετάνοιά τους» κ. ἄ.