ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιδ΄ 14-22) (Γαλ. γ΄ 23-δ΄5) Άρτος Ζωής " Έφαγαν πάντες και εχορτάσθησαν "

ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιδ΄ 14-22) (Γαλ. γ΄ 23-δ΄5)

Άρτος Ζωής

" Έφαγαν πάντες και εχορτάσθησαν "

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή ξεδιπλώνει μπροστά μας ένα άλλο θαυμαστό γεγονός που επιτέλεσε ο Κύριός μας, το οποίο έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία ως προς τα βαθύτερα μηνύματα που μπορούμε να αντλήσουμε από το περιεχόμενό του. Το θαύμα τού πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων είναι από τα πιο γνωστά. Απ΄ εκείνα που τόσο γλαφυρά αποτυπώνει η γραφίδα των ευαγγελιστών.

Αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού προσφέρεται ως απόδειξη ότι ο Χριστός ενδιαφέρεται για τα υλικά προβλήματα των ανθρώπων, για την πείνα τους, αλλά και γιατί παραπέμπει σαφώς στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, σύμφωνα με την ερμηνευτική προσέγγιση της πατερικής σκέψης. Το ότι ο Χριστός επιτελούσε θαύματα με τη δική τους ξεχωριστή σημασία το καθένα, φαίνεται από πλειάδα περιγραφών στο ευαγγέλιο. Μια ενδιαφέρουσα οπωσδήποτε πτυχή που μπορεί να εξετάσει κάποιος από τη συγκεκριμένη περικοπή του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων είναι η στάση των ανθρώπων τότε και σήμερα.

Οι άνθρωποι τότε ακολουθούσαν τον Χριστό για ν’ ακούσουν το λόγο  Του, αλλά και προκειμένου να καταστούν δέκτες των θαυματουργικών ενεργειών του, ως κατ’ εξοχήν αυθεντική έκφραση της αγάπης Του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί απ’ εκείνους που πίστεψαν να γιατρευθούν από διάφορες ασθένειες που τους πρόσβαλλαν στη ζωή τους.

Ο ιερός Ευαγγελιστής γράφει: "καί ακούσαντες οι όχλοι ηκολούθησαν αυτώ πεζή από τών πόλεων" (Ματθ. ιδ΄, 13). Δηλαδή, όταν οι άνθρωποι άκουσαν ότι ο Χριστός είναι κοντά, βγήκαν από τα σπίτια τους, από τις πόλεις όπου διέμεναν και Τον ακολούθησαν. Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με την περιγραφή, ο τόπος ήταν έρημος, δεν είχαν μαζί τους τρόφιμα και τους προλάβαινε το βράδυ. Και τα τρία αυτά στοιχεία (έρημος, απουσία τροφίμων, βράδυ) δείχνουν ότι οι άνθρωποι προτίμησαν να ακούσουν τον Χριστό, αψηφώντας τις τόσες δυσκολίες πού αντιμετώπιζαν και τις οποίες μπορούσαν εύκολα να προφασιστούν για να αρνηθούν να Τον ακολουθήσουν. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, ήταν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζεται ο αριθμός των γυναικών και των παιδιών. Το πλήθος επομένως ήταν πολύ πιο μεγάλο στον αριθμό.

Οι προτεραιότητες στη ζωή μας

Είναι ακριβώς εδώ που μπορεί να γεννηθεί μέσα μας ο προβληματισμός ως προς τις προτεραιότητες που βάζουμε στη ζωή μας. Είναι ένα θέμα πολύ καθοριστικό και επομένως σοβαρό που θα πρέπει να μας απασχολεί σε κάθε ώρα και στιγμή. Υπάρχουν λογής ανάγκες στη ζωή μας. Οι υλικές ανάγκες πού συνδέονται με τις επιθυμίες μας, οι βιολογικές ανάγκες πού αφορούν το σώμα μας, οι ψυχολογικές ανάγκες, που συνδέονται με την αναζήτηση της αγάπης, της πληρότητας και της ολοκλήρωσης ως πρόσωπα, κατ’ εικόνα Θεού πλασμένα. Υπάρχουν ακόμα και πνευματικές ανάγκες, που συνδέονται με την έμφυτη τάση του ανθρώπου ν’ αναζητεί το Δημιουργό του και να βιώνει την κοινωνία αγάπης που του προσφέρει η φιλανθρωπία Του.

Ακόμα και η επιστημονική προσέγγιση των πραγμάτων έρχεται σήμερα να επικυρώσει την θέση ότι οι βασικές ανάγκες κάθε ανθρώπου δεν είναι μόνο οι υλικές, αλλά κυρίως η δυνατότητα να αγαπά και να τον αγαπούν. Μόνο σ’ αυτήν ακριβώς την προοπτική μπορεί να κατοχυρώνεται η ανεκτίμητη αξία του ανθρώπου που τον αναδεικνύει ως πρόσωπο. Όταν, λοιπόν, δεν ικανοποιούνται αυτές οι βασικές ψυχικές ανάγκες, τότε ο άνθρωπος αισθάνεται οδύνη, δυσφορία και κυρίως στενοχώρια (δεν υπάρχει χώρος για να μπορεί να αγαπά ο ίδιος και να τον αγαπούν οι συνάνθρωποί του), έστω κι αν ζει μέσα στην ευμάρεια, την χλιδή και τον υλικό πλούτο.

Βαθύτερα αίτια της κρίσης

Η παραγνώριση της βασικής ανάγκης ότι ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μόνο στην προοπτική της σύνδεσής του με τον Θεό, δηλαδή η αίσθηση ότι αυτό που μπορεί να του προσφέρει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι να βιώνει στη ζωή του την παρουσία του Θεού και να είναι προσανατολισμένος προς αυτή την κατεύθυνση, είναι η βασική αιτία του γεγονότος ότι σήμερα οδηγείται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, με τις λογής κρίσεις να τον συνθλίβουν και να τον καταβαραθρώνουν ως ύπαρξη. Από αυτήν τη βασική αναγκαιότητα είναι που γεννιούνται διάφορα σημαντικά ερωτήματα στη ζωή μας, όπως: ποιός μάς δημιούργησε, γιατί ήλθαμε στην ζωή, πού πηγαίνουμε, γιατί πεθαίνουμε, τί γίνεται η ψυχή μετά τον θάνατο; Δεν υπάρχει άνθρωπος πού δεν απασχολήθηκε ποτέ με τέτοια υπαρξιακά ερωτήματα. 

Από αυτήν την βασική ανάγκη δημιουργήθηκε η φιλοσοφία και οι αναζητήσεις τού ανθρώπου για τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος δεν ικανοποιεί αυτήν την θεολογική ανάγκη του, αισθάνεται τότε ανικανοποίητος και αποτυχημένος στην ζωή.

Η κρίση την οποία βιώνουμε σήμερα δεν έχει να κάνει μόνο με οικονομικούς δείκτες, αλλά πρωτίστως με πνευματικούς και υπαρξιακούς. Είναι αποτέλεσμα της μή ικανοποίησης των ψυχικών και θεολογικών αναγκών. Μεγάλοι επιστήμονες έρχονται τώρα να αρθρώσουν λόγο προς την κατεύθυνση ότι ο άνθρωπος δεν πεθαίνει από την έλλειψη υλικών αγαθών και τροφίμων, αλλά κυρίως από την απόγνωση και την απελπισία, ως καταστάσεις που βιώνει λόγω των πνευματικών και υπαρξιακών αδιεξόδων του.

Αγαπητοί αδελφοί, 

από την σημερινή περικοπή φαίνεται ότι οι άνθρωποι της εποχής εκείνης προτίμησαν να ακούσουν τον Χριστό, χωρίς να τους προβληματίζει η έλλειψη των τροφίμων και το ερημικό τοπίο, με τη δική τους βέβαια αλληγορική σημασία στη ζωή μας. Τελικά η στάση τους αυτή, που είναι και για το σήμερα το μεγάλο ζητούμενο, τούς οδήγησε να καρπωθούν και τα πνευματικά και τα υλικά αγαθά. Επιβάλλεται επομένως και εμείς να αναζητάμε την ικανοποίηση κυρίως των πνευματικών αναγκών μας, να συναντήσουμε τον Χριστό και να εγκολπωθούμε την κοινωνία μαζί Του. Αδιάψευστος δείκτης στην πορεία μας αυτή, η μορφή της μεγαλομάρτυρος και αθληφόρου Παρασκευής τη μνήμη της οποίας τιμούμε σήμερα και επικαλούμαστε τις πρεσβείες της προς τον Πανάγαθο Θεό. Συγκεντρώνει στο ιερό της πρόσωπο πλήθος χαρισμάτων. Με το θαυμαστό μαρτύριο της ανεδείχθη μεγαλομάρτυς, με την παρθενική της ζωή ασκήτρια και οσία, με τα θαύματά της άριστος ιατρός και με τη γνώση των θείων μυστηρίων σοφή. Ανεβλάστησε σαν άνθος από την προσευχή των ευσεβών γονέων της και ευωδιάζει με την αγιότητα της την Εκκλησία του Χριστού.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Κυριακή Αγίων Πατέρων Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου Το Φως του κόσμου. “Υμείς εστέ το φως του κόσμου” (Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15)

Το Φως του κόσμου.  “Υμείς εστέ το φως  του κόσμου”

(Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15)

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

 Η Εκκλησία μας, τιμά σήμερα, τη μνήμη των αγίων 630 Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 451 μ.Χ.  στην Χαλκηδόνα για να διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα.  Συγκεκριμένα, με αφορμή τις διάφορες αιρέσεις που διαστρέβλωναν την αλήθεια της Εκκλησίας μας γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου, η Σύνοδος της Χαλκηδόνας διατύπωσε το Χριστολογικό δόγμα και διατράνωσε την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. 
 Με αυτή την ομολογία πίστεως ο Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας και Θεός μας και επομένως καθοδηγητής των ανθρώπων που δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα των φώτων.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα που τιμά τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι παρμένο από την “Επί του όρους ομιλία” και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές Του με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.

Οι Χριστιανοί

Μπορούμε να επιμείνουμε λίγο στον παραβολικό λόγο του Χριστού, με τον οποίο οι μαθητές παρουσιάζονται να είναι το “φως του κόσμου”.  Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός.  Στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού οι άνθρωποι είδαμε το απρόσιτο φως της Θεότητας (“εγώ ειμί το φως του κόσμου”) και λάβαμε “το φως της ζωής”.
Εκείνος, λοιπόν, είναι “το φως των ανθρώπων”,  “το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον”. Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι φως με τη σχετική έννοια.  Ο Χριστός είναι ο ίδιος το φως και πηγή του φωτός.
Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή Εκείνου.  Παίρνουν το θείο φωτισμό “εκ του πληρώματος αυτού” και έτσι γίνονται “τέκνα” και “υιοί φωτός”. Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Γρηγόριος Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.
Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούομε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου.  Αποτελούμε επίσης την “πόλιν”, η οποία “επάνω όρους κειμένη ου δύναται κρυβήναι” κατά το λόγο του Κυρίου.
Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη.  Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας.  Οι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι - λυχνάρια αναμμένα από το φως του Χριστού -καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα.

Αγαπητοί αδελφοί, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην αγάπη του Κυρίου και Θεού μας, θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μας κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού.
Εκκλησία της Κύπρου

ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ 630 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15) Ακτινοβόλες τροχιές “Υμείς εστέ το φως του κόσμου”

ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ 630 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 (Ματθ. ε΄ 14-19) (Τίτ. γ΄ 8-15)

Ακτινοβόλες τροχιές

“Υμείς εστέ το φως  του κόσμου”

Η Εκκλησία μας, τιμά σήμερα, τη μνήμη των αγίων 630 Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 451 μ.Χ.  στην Χαλκηδόνα για να διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα.  Συγκεκριμένα, με αφορμή τις διάφορες αιρέσεις που διαστρέβλωναν την αλήθεια της Εκκλησίας  γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου, η Σύνοδος της Χαλκηδόνας διατύπωσε το Χριστολογικό δόγμα και διατράνωσε την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Με αυτή την ομολογία πίστεως ο Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας και Θεός μας και επομένως καθοδηγητής των ανθρώπων που δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα των φώτων.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα τιμώντας τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι παρμένο από την “Επί του όρους ομιλία” και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές Του με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.

Το φως της ζωής

Μπορούμε να επιμείνουμε λίγο στον παραβολικό λόγο του Χριστού, με τον οποίο οι μαθητές παρουσιάζονται να είναι το “φως του κόσμου”.  Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός.  Στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού οι άνθρωποι είδαμε το απρόσιτο φως της Θεότητας (“εγώ ειμί το φως του κόσμου”) και λάβαμε “το φως της ζωής”.

Εκείνος, λοιπόν, είναι “το φως των ανθρώπων”,  “το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον”. Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι φως με τη σχετική έννοια.  Ο Χριστός είναι ο ίδιος το φως και πηγή του φωτός.

Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή Εκείνου.  Παίρνουν το θείο φωτισμό “εκ του πληρώματος αυτού” και έτσι γίνονται “τέκνα” και “υιοί φωτός”. Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Γρηγόριος Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.

Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούμε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου.  Αποτελούμε επίσης την “πόλιν”, η οποία “επάνω όρους κειμένη ου δύναται κρυβήναι”, κατά το λόγο του Κυρίου.

Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη.  Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας.  Οι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι - λυχνάρια αναμμένα από το φως του Χριστού -καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα.

Αγαπητοί αδελφοί, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην αγάπη του Κυρίου και Θεού μας, θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μας κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Κυριακή Στ' Ματθαίου - Ο πόνος στη ζωή μας «Εγερθείς άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου»

Κυριακή Στ' Ματθαίου - Ο πόνος στη ζωή μας

«Εγερθείς άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου»
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ξεδιπλώνει μπροστά μας βασικές παραμέτρους που άπτονται του θέματος του πόνου στη ζωή μας και κυρίως για το πώς πρέπει να στεκόμαστε απέναντί του. Ο πόνος δεν είναι κατά φύση κατάσταση, σύμφωνα με την πατερική σκέψη. Προέκυψε στη ζωή του ανθρώπου ως αποτέλεσμα της πτώσης και έκτοτε είναι συνυφασμένος με την ίδια τη ζωή του.

Αποκαλύπτεται στην καθημερινότητα με διάφορες μορφές και παραμονεύει σε κάθε του βήμα. Η αγάπη όμως του Θεού δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του για να το αφήσει έρμαιο στην τραγικότητα της ασθένειας, του πόνου και της δυστυχίας, αλλά διά μέσου τους είναι δυνατό να ανιχνευθεί το βαθύτερο νόημα της ζωής. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό όμως είναι η πίστη, η οποία αναδεικνύει την αυθεντικότητα του ανθρώπου. Είναι αυτή που ακυρώνει την τραγικότητα όχι μόνο του πόνου και της ασθένειας, αλλά και του θανάτου, ως του έσχατου σημείου εξαθλίωσης του προσώπου.

Αυτά είναι βαθύτερα μηνύματα που απορρέουν από τη διήγηση της θεραπείας ενός παραλύτου. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη οδηγείται μπροστά στον Χριστό, στον αληθινό ιατρό των ψυχών και των σωμάτων. Τη στιγμή που οι άλλοι συνάνθρωποί του ήταν υγιείς, ο παράλυτος εκείνος βρισκόταν στην κλίνη της οδύνης και του πόνου. Όλα γι’ αυτόν κυλούσαν μέσα σε μια τραγικότητα. Όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, είχαν συνθλιβεί και κατακρημνιστεί. Σε μια τέτοια κατάσταση ευρισκόμενος, ο παράλυτος ήταν φυσικό να διερωτάται μέσα από μεγάλες δόσεις πικρίας που γευόταν, γιατί ο Θεός να επιτρέπει να υποφέρει; Γιατί ο πόνος και η δυστυχία να συνοδεύουν τόσο ασφυκτικά τη ζωή του; Αυτό το ερώτημα έχει διαχρονικό αλλά και επίκαιρο χαρακτήρα και υψώνεται βασανιστικά και αδυσώπητα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Ο καθένας ψάχνει για να βρει μια απάντηση, η οποία έχει να κάνει με το βάθος, την ουσία και την πεμπτουσία της ζωής. Δεν μπορεί να περιορίζεται σε επιφανειακές ηθικιστικές ή ακόμα και ψυχολογικές προσεγγίσεις, αλλά απαιτεί μια υπαρξιακή τοποθέτηση, με ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο.

Το βαθύτερο νόημά του
Αφετηρία για την σωστή κατανόηση του βαθύτερου περιεχομένου των θλίψεων είναι η παραδοχή ότι η ίδια η Εκκλησία ποτέ δεν τις αρνήθηκε. Μάλιστα ο Κύριος διακήρυξε ξεκάθαρα ότι «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε». Στις Πράξεις των Αποστόλων σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι θα πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο Θεός επιτρέπει μια αρρώστια, μια δοκιμασία, ένα πόνο, όχι βέβαια για να τιμωρήσει αλλά για να παιδαγωγήσει και εξαγιάσει τα αγαπημένα του παιδιά. Οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν εμφαντικά ότι ο άνθρωπος που δεν δοκιμάζεται παραμένει άπειρος και ανώριμος στη ζωή του. Αντίθετα, εκείνος που δοκιμάζεται γίνεται όπως τον χρυσό που καθαρίζεται και λαμπικάρεται μέσα στη φωτιά. Αλλά και ο ίδιος ο Χριστός διαβεβαιώνει ότι κάθε πιστός που διαθέτει πνευματικό καρπό, κλαδεύεται όπως το κλήμα για να καρποφορήσει ακόμα πιο πολύ. Ακόμα, δεν είναι λίγες οι φορές που οι θλίψεις στη ζωή λειτουργούν ως ένα ξύπνημα από ένα πνευματικό λήθαργο. Μεταβάλλονται τότε σ’ ένα πνευματικό γύμνασμα της ψυχής. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν θα βρεθούμε μπροστά σε θλίψεις και δοκιμασίες αλλά πώς στεκόμαστε απέναντί τους. Μπορούμε εδώ να θυμηθούμε και το ισχυρό παράδειγμα του πολύαθλου Ιώβ, ο οποίος ενώ πέρασε μέσα από συμπληγάδες δοκιμασιών, όχι μόνο δεν βαρυγκώμησε εναντίον του Κυρίου, αλλά με υποδειγματική υπομονή και βαθιά πίστη έλεγε: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον».

Απλώνουν γέφυρες
Ο πόνος και η θλίψη, από μια άλλη σκοπιά, είναι στοιχεία που ρίχνουν και γέφυρες για να πλησιάζουν πιο κοντά οι άνθρωποι μεταξύ τους. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που βλέπουμε ότι υποφέρουν και πονούν στη ζωή τους, χρειάζονται σε κάθε περίπτωση και τη δική μας στήριξη. Επιβάλλεται να τους πλησιάζουμε και να τους βοηθάμε στη κατάστασή τους. Να τους συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Αυτό, άλλωστε, καταλείπουν ως ισχυρό παράδειγμα οι τέσσερις συνοδοί που περιέβαλαν με υποδειγματική αγάπη τον παράλυτο, παρά τα μεγάλα εμπόδια και τις δυσκολίες που συναντούσαν όταν τον οδηγούσαν μπροστά στον Χριστό. Ποτέ δεν θα πρέπει ν’ αρνούμαστε τη βοήθεια μας σε συνανθρώπους μας που βυθίζονται στην οδύνη του πόνου και της δυστυχίας. Στις μέρες μας ιδιαίτερα που η οικονομική κρίση καλπάζει, αφήνοντας πίσω της τη μιζέρια και την εξαθλίωση των προσώπων, η διάσταση αυτή της προσφοράς αποκτά πολύ μεγάλη σημασία.

Η δύναμη της πίστης
Η τραγικότητα της σημερινής κρίσης εστιάζεται περισσότερο στο γεγονός ότι ο άνθρωπος φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί στα ίδια του τα έργα, τα οποία σχεδόν κατά κανόνα παραπέμπουν στην αυτοθεοποίησή του. Μπροστά στα τραγικά αδιέξοδα στα οποία έχει βρεθεί, παραμένει αποψιλωμένος από τη δύναμη της πίστης και ανήμπορος να ανακαλύψει την αληθινή αρχοντιά του εαυτού του ως εικόνας του Θεού. Μόνο όταν εμπιστευθεί τη ζωή του στη δύναμη του Κυρίου, σύμφωνα με το παράδειγμα του Ιώβ, θα είναι σε θέση να μεταβάλλει τον πόνο σε μέσο που οδηγεί στην ελπίδα και τη σωτηρία του. Ο πόνος, οι θλίψεις, οι δοκιμασίες μέσα από το μυστήριο της θείας οικονομίας, προσλαμβάνουν ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο. Όταν ο άνθρωπος διαθέτει πίστη και υπομονή, αρετές που εγκολπώνεται μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, τότε όχι μόνο δεν λυγίζει μπροστά στον πόνο, αλλά αυτός γίνεται πολλές φορές αφορμή και για τη σωτηρία του. Αρκεί ν’ αντιληφθεί ότι όπως ο παράλυτος της περικοπής, θα πρέπει να επιδιώξει να συναντήσει Εκείνον που μπορεί να τον απαλλάξει από την κυριαρχία του κακού και να του προσφέρει την πιο αυθεντική γιατρειά. Κοντά σ’ Εκείνον, ο πόνος αποβάλλει την τραγικότητά του και μεταβάλλεται σε δρόμο λυτρωτικής πορείας. Όπως ο Ιώβ έτσι κι εμείς ας δείχνουμε εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, ο οποίος είναι ο αληθινός πατέρας μας. Άς αναφωνούμε κι εμείς «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» και όταν διαθέτουμε την υγεία μας αλλά και όταν πονούμε «επί κλίνης οδύνης».

Αγαπητοί αδελφοί, η περίπτωση του παράλυτου που θεράπευσε ο Κύριος, βρίθει μηνυμάτων και διδαγμάτων που κι εμείς μπορούμε να εγκολπωθούμε στη ζωή μας. Αρκεί να βάλουμε στο κέντρο της εκείνον που μπορεί να δώσει πραγματική θεραπεία στις λογής ασθένειες που μας προσβάλλουν καθημερινά. Η προσταγή «άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου», μάς δίνει τη βεβαιότητα και τη σιγουριά σ’ αυτή μας την πορεία. Ας μην λησμονούμε τις βασικές αυτές αλήθειες.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος - Εκκλησία Κύπρου

ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 28-θ΄1) (Γαλ. ε΄ 22-στ΄2) Η ελευθερία σε θείες συχνότητες «Τί ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού; »

ΚΥΡΙΑKΗ 5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. η΄ 28-θ΄1) (Γαλ. ε΄ 22-στ΄2)

Η ελευθερία σε θείες συχνότητες

«Τί ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού;  »

Η εποχή μας σήμερα χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία του διαβόλου, η οποία εκφράζεται σε όλα σχεδόν τα επίπεδα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η επήρεια των δυνάμεων του κακού ξεπροβάλλει μέσα από τις ποικίλες δράσεις του ανθρώπου,  ο οποίος βιώνει την εκτροπή από την πορεία αγάπης και κοινωνίας του με τον Θεό σε διαστάσεις που τον αφήνουν να αισθάνεται ως μια τραγική ύπαρξη. Σ’ αυτή, λοιπόν την φάση της τραγικότητάς του ανθρώπου, ο ευαγγελικός λόγος παρεμβάλλεται θεραπευτικά και το στηρίζει για να ξαναβρεί τον χαμένο αυθεντικό του εαυτό. Χαρακτηριστική είναι η διήγηση της περικοπής του ευαγγελίου, η οποία αναφέρεται στο περιστατικό της συνάντησης του Κυρίου με δύο δαιμονιζόμενους, οι οποίοι παρουσιάζονται να ζουν υπό την επήρεια των σατανικών δυνάμεων και να διαμένουν σε μνημεία, αποκομμένοι εντελώς από την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και από τους συνανθρώπους τους. Πραγματικά η κατάστασή τους, όπως την περιγράφει ο ιερός ευαγγελιστής, ήταν τραγική. Οι δυστυχισμένες αυτές υπάρξεις δεν κατοικούσαν στα σπίτια τους και δεν έμεναν μαζί με τις οικογένειές τους. Τριγυρνούσαν από τόπο σε τόπο και πουθενά δεν μπορούσε να βρει ανάπαυση η ψυχή τους. Γι’ αυτό το λόγο και επέλεγαν τους χώρους των μνημείων και τους μετέτρεπαν σε τόπο κατοικίας τους. Η κατάστασή τους εκφράζει ακριβώς πόσο καταστροφική μπορεί ν’ αποβεί η κυριαρχία του διαβόλου πάνω στον άνθρωπο, όταν ο τελευταίος απομακρύνεται από την αγάπη του Κυρίου του και αφήνει τον εαυτό του εντελώς εκτεθειμένο και απροστάτευτο απέναντι στις σκοτεινές εκείνες δυνάμεις.

Και όμως είναι αδύναμος

Ένα ισχυρό μήνυμα που βγαίνει από την απελευθέρωση των τραγικών υπάρξεων που παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι ότι χάρη στην συνάντηση που είχαν με τον Κύριο, ο διάβολος εμφανίζεται να είναι εντελώς αδύναμος και ανίσχυρος. Η αγάπη του Κυρίου φυγαδεύει τα τεχνάσματα, τους μηχανισμούς και τις ραδιουργίες που αδίστακτα επιστρατεύει  για να παγιδεύει κάθε φορά τον άνθρωπο σε διάφορα επίπεδα. Πιο πολύ όμως, η κυριαρχία του εκμηδενίζεται και εξαφανίζεται όταν βρεθεί μπροστά στον Εσταυρωμένο ή τον Σταυρό. Ο διάβολος αναγνωρίζει την παντοδυναμία και την εξουσία του Χριστού. Αυτό το είδαμε και στην περίπτωση των δύο δαιμονισμένων. Μόλις αντίκρισαν τον Χριστό «έκραξαν, λέγοντες, τί ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού; ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημας;» Η φωνή βέβαια μπορεί να έβγαινε από το στόμα των ανθρώπων εκείνων, αλλά τα λόγια δεν ήταν δικά τους. Τα υπαγόρευαν οι δαιμονικές δυνάμεις που βρίσκονταν μέσα τους. Αυτό επιβεβαιώνει και η ικεσία τους προς τον Χριστό: «Ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων.» Ο Χριστός που είναι ο Θεάνθρωπος Κύριός μας, είναι εκείνος ο οποίος έχει εξουσία: «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης». Ιδιαίτερα μετά την Ανάστασή Του κατατρόπωσε το κράτος του διαβόλου και έστειλε το πιο αισιόδοξο μήνυμα στον άνθρωπο: Μέσα από την αγάπη Του καταργείται η εξουσία του σατανά και ο καθένας μας γνωρίζει την πραγματική ελευθερία, την οποία μπορεί να βιώσει στην πιο αυθεντική της μορφή μέσα από τις αγκάλες της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Αγαπητοί αδελφοί, 
ο σημερινός άνθρωπος αντιμετωπίζει πολλούς κινδύνους ακόμα και μέσα από τον καλούμενο πολιτισμό που προσπαθεί ο ίδιος να διαμορφώσει στη βάση της ικανοποίησης των δικών του επιθυμιών και επιδιώξεων. Ο λόγος του Θεού προσφέρει την αισιοδοξία και την ελπίδα με τη θαυματουργή θεραπεία από τον Κύριο των δαιμονιζόμενων της περικοπής. Ζώντας μέσα στην αγάπη της Ορθόδοξης Εκκλησίας ο άνθρωπος όχι μόνο μπορεί να αντιστέκεται στα πονηρά έργα του διαβόλου, αλλά και να ζει στην αγάπη του Κυρίου του, η οποία τον απεγκλωβίζει από τα πλοκάμια των δυνάμεων του σκότους και τον καταξιώνει να γεύεται την ελευθερία σε θείες συχνότητες.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 5-13) (Ρωμ. στ΄ 18-23) Πίστεως αναβάσει «Αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον»

                                               ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. η΄ 5-13)                                             (Ρωμ. στ΄ 18-23)

Πίστεως αναβάσει

                                     «Αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον»

Βαθύτερα μηνύματα πνευματικής ζωής απορρέουν μέσα από τη συζήτηση του Χριστού με τον εκατόνταρχο. Στη βαθύτερη διάστασή τους καλείται ο άνθρωπος να εντρυφήσει προκειμένου να αναδειχθεί σε ύπαρξη με βαθύτερο περιεχόμενο. Ειδικότερα, κρίνεται ως υποδειγματική η συναίσθηση της αναξιότητας που εκφράζει η ομολογία του ρωμαίου αξιωματικού: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου». Βέβαια, αυτή ακριβώς η συναίσθηση δεν είναι άσχετη με την πίστη που εκδηλώνει όταν λέει με νόημα στον Κύριο: 

«Πες μόνο ένα λόγο και θα γίνει καλά ο δούλος μου».
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι το ταπεινό φρόνημα ήταν οδηγός ζωής για τον εκατόνταρχο και αυτό παρά την υψηλή κοινωνική θέση που απολάμβανε. Αυτό, λοιπόν, το φρόνημα κατέστησε ικανό τον εκατόνταρχο να διακρίνει τη θεότητα του Κυρίου και να αφήσει τον εαυτό του να εισέλθει στο χώρο της σώζουσας θαυματουργίας του.

Από μια άλλη θέαση των πραγμάτων φαίνεται εντονότατο το άνοιγμα του μηνύματος της σωτηρίας σε όλους τους ανθρώπους, σε όποιο χώρο κι αν αυτοί βρίσκονται και όποια θέση κατέχουν. Αναδεικνύεται σ’ αυτή την προοπτική η οικουμενικότητα της εν Χριστώ ελπίδας και ζωής. Το ότι ο εκατόνταρχος δεν ήταν Ιουδαίος, καθόλου δεν τον εμπόδισε ν’ ανοίξει τις διόδους της καρδιάς του για να φιλοξενήσει σ’ ένα κατάλυμα της τον Σωτήρα Χριστό.

Ο εκατόνταρχος, σύμφωνα με την ευαγγελική διήγηση, ομολογεί την πίστη του στον Χριστό πριν ακόμα ο Κύριος θεραπεύσει το άρρωστο παιδί του. Το γεγονός έδωσε αφορμή στον Κύριο να επαινέσει δημοσίως την πίστη του και να την προβάλει ως υπόδειγμα για όλους: «Σας διαβεβαιώνω πως τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν βρήκα. Και σας λέω πως θα έλθουν πολλοί από ανατολή και δύση και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στο τραπέζι της Βασιλείας των Ουρανών, ενώ οι κληρονόμοι της Βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι…».

Ο μεγάλος πειρασμός

Είναι θλιβερή η διαπίστωση ότι πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να θεωρούμε τον εαυτό μας μεγάλο και ανώτερο από τους άλλους. Διακατεχόμαστε από έπαρση και εγωισμό. Ζούμε σε φάσεις ψευδαισθήσεων και σ’ αυτές τις συχνότητες απορρίπτουμε ως κατώτερους τους γύρω μας. Πρόκειται για μια αρρωστημένη νοοτροπία που χαρακτήριζε έντονα την περίπτωση των Γραμματέων και των Φαρισαίων. Την εκδήλωναν απροκάλυπτα και αδίστακτα όταν έβλεπαν τον Χριστό να θεραπεύει, να συνομιλεί με θεωρούμενους αμαρτωλούς και αλλοεθνείς. Η άγνοια του γεγονότος ότι ο Χριστός ήλθε για να καλέσει όλους τους ανθρώπους εις σωτηρία, ανεξαρτήτως εθνικότητας, κοινωνικής τάξης και άλλων διακρίσεων που τόσο πολύ λειτουργούν διαχωριστικά και διασπαστικά στην κοινωνία προσώπων που επαγγέλλεται η Εκκλησία, είναι κάτι το φοβερό. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι ο ιουδαϊκός λαός  είναι ο πρώτος που δεν πίστεψε στο μυστήριο της καθολικότητας της σωτηρίας που χαρίζει η Θεανθρώπινη παρουσία του Κυρίου. Ο Χριστός  όταν  οι Ιουδαίοι του είπαν ότι είναι απόγονοι του Αβραάμ, εκείνος απάντησε με νόημα: «Γνωρίζω ότι είσαστε απόγονοι του Αβραάμ κι όμως γυρεύετε να με σκοτώσετε» (Ιω. 8,37).

Η πρόσληψη των εθνών

Η πίστη που προκάλεσε τον θαυμασμό του Χριστού δεν ήταν βέβαια εκείνη που εκδήλωσε κάποιος από τους μαθητές του, ούτε καν κάποιου συμπατριώτη του Ιουδαίου, αλλά η πίστη ενός ειδωλολάτρη, ενός Ρωμαίου αξιωματικού. Ο Χριστός ανοίγεται στα έθνη και αποστέλλει προς αυτά τους μαθητές του για να κηρύξουν το ευαγγέλιο της  Βασιλείας, να βαπτίσουν αυτά στο όνομα της Τριαδικής Θεότητας και να θεραπεύσουν κάθε ασθένεια του λαού του Θεού. Γι’ αυτό, άλλωστε, η Εκκλησία επιτελεί το ιεραποστολικό της έργο σε λαούς που βρίσκονται «εν γη ερήμω, εν δίψει καύματος, εν γη ανύδρω», για να είναι όλα τα έθνη εμπιστευμένα στον Χριστό.

Η καθολικότητα, ως αποδοχή των πάντων εν Χριστώ, αποτελεί για τους Χριστιανούς τη μεγαλειώδη διάσταση της οικουμενικότητας. Μέσα στην Εκκλησία οι πιστοί αισθάνονται ότι κατέχουν τα πάντα. Είναι ταυτόχρονα εκείνοι που αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτε, γιατί ουσιαστικά η καθολικότητα εκφράζεται ως το μοίρασμα του πνευματικού πολιτισμού και με άλλους ανθρώπους. Αυτό συνιστά μια ισχυρή βάση του ταπεινού φρονήματος αλλά και της λεπτότητας και της τρυφερότητας της καρδιάς. Η Εκκλησία που γνωρίζει ότι κατέχει τα πάντα ως προσφορά της αγάπης του Χριστού, αναγνωρίζει ταυτόχρονα τον εαυτό της ως τον απόλυτα φτωχό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη ζωή και στις διαπροσωπικέ σχέσεις.

Η προέκταση του μυστηρίου του Χριστού στη ζωή της Εκκλησίας συνεπάγεται όχι μόνο την πρόσληψη των εθνών στην πραγματικότητά της με σεβασμό και αποδοχή της πολιτιστικής τους ταυτότητας, αλλά και την υπέρβασή τους στη λειτουργία του ενιαίου εκκλησιαστικού σώματος της οικουμένης. Η αλήθεια αυτή καθιστά την Εκκλησία ικανή να συμβάλλει ουσιαστικά στην πραγματικότητα του κόσμου και στη λειτουργική πληρότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο οποίος σήμερα εμφανίζεται φοβερά χρεοκοπημένος. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, η δυνατότητα διακονίας στη βάση της προσφοράς και της θυσίας, αποτελεί ένα ανεκπλήρωτο ζητούμενο.

Αγαπητοί αδελφοί, μηνύματα ταπείνωσης, πίστης, αποδοχής, ελπίδας και αγάπης, μεταγγίζει στις καρδιές μας η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ας ανοίξουμε σ’ αυτές κάποιες χαραμάδες για να καρποφορήσει ο σπόρος των μηνυμάτων αυτών και ν’ αποδώσει εύχυμους πνευματικούς καρπούς. Η ερημία της σημερινής εποχής και του τρόπου ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, τούς έχει απόλυτη ανάγκη. Ειδικότερα, η  ταπείνωση και η πίστη, όπως μάς διδάσκει το παράδειγμα του Ρωμαίου εκατόνταρχου ας εμφιλοχωρήσουν και στις δικές μας υπάρξεις προκειμένου να καταξιωθούν να ακούσουν από τον Κύριο: «Αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον». Αμήν.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου

 

Τὴν μεγαλύτερη προφητικὴ μορφή, ἐκείνη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, θυμᾶται σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Συγκεκριμένα, προβάλλει τὴ σημερινὴ ὡς τὴ γενέθλια ἡμέρα ἐκείνου γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ ὅτι «... οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» μεγαλύτερός του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης βρίσκεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς ἁγιότητας καὶ τοῦ προσφέρει ἀνάλογη τιμὴ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ εἰκονίζεται στὰ εἰκονοστάσια τῶν ναῶν ἀριστερά του Κυρίου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὸν τιμᾶ καὶ μὲ τὴν εἰδικὴ μερίδα ποὺ βγαίνει κάθε φορὰ στὴν Ἁγία Πρόθεση, στὸ ὄνομά του.



Προδρομικὴ μορφὴ

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει λεπτομερῶς ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση τοῦ Βαπτιστῆ, γιατί ἀκριβῶς αὐτὰ ἐντάσσονται ἁρμονικὰ στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ μάλιστα ἀπὸ γονεῖς ὑπερήλικες καὶ στείρα μητέρα, ὅπως εἶχε συμβεῖ καὶ μὲ τὸν Ἰσαάκ, τὸν Σαμψών, τὸν Σαμουὴλ καὶ ἄλλα ἱερὰ πρόσωπα, ἀποτελεῖ κατὰ κάποιο τρόπο, τὴν πρώτη προδρομικὴ ἐνέργεια τοῦ Ἰωάννη, ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι ἑρμηνεύεται καὶ ὡς προτύπωση τῆς ὑπερφυσικῆς γέννησης τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ποὺ ὅπως εἶναι γνωστὸ ἀκολούθησε μετὰ ἀπὸ ἕξι μόλις μῆνες.

Ὁ Ἰωάννης ἦταν σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ θεοῦ, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ ἀναγγελία τῆς σύλληψής του ἔγινε μέσα στὸ ναὸ κατὰ τὴν ὥρα τῆς λατρείας, ἐνῶ μὲ τὴν ἁγία πορεία ποὺ ἀκολούθησε ἀναδείχθηκε πρῶτος ἀνάμεσα στοὺς προφῆτες καὶ τοὺς ἀποστόλους. Ἔκλεισε τὸν κύκλο τῶν Προφητῶν καὶ ἄνοιξε τὸν κύκλο τῶν ἀποστόλων. Ὁ ἐρχομὸς λοιπὸν αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου στὴ γῆ ἀπετέλεσε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ χαρμόσυνα γεγονότα ποὺ ἔστησαν τὶς πιὸ αὐθεντικὲς γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Θεοῦ. Ἦταν γεμάτος μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνόσῳ ἀκόμη βρισκόταν στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρα του. Καὶ ὅπως εἶχε προαναγγείλει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, αὐτὸς θὰ προπορευόταν τοῦ Μεσσία καὶ μὲ τὸ προφητικό του χάρισμα θὰ καλοῦσε τοὺς ἀνθρώπους σὲ μετάνοια καὶ θὰ γινόταν αἰτία νὰ ἐπιστρέψουν πολλὲς ψυχὲς στὸν Θεὸ καὶ σὲ πολλὲς οἰκογένειες νὰ ἐπικρατήσει ἡ συνεννόηση καὶ ἡ γαλήνη.



«Τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται;»

Ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ θεωρήθηκε ἀπὸ τὴν Ἐλισάβετ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός της ὡς ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ντροπὴ τῆς ἀτεκνίας καὶ κυρίως ὡς φανέρωση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτήν. Ὅπως ἡ στείρα φύση τῆς μητέρας τοῦ Βαπτιστῆ καρποφόρησε κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ γενεθλίου του, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἡ στείρα γλώσσα τοῦ Ζαχαρία, ποὺ κατὰ τὴ ρήση τοῦ Γαβριὴλ ἔμεινε ἄλαλη σὲ πιστοποίηση τῆς ἀλήθειας τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ, ἐλάλησε καὶ προφήτευσε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς περιτομῆς καὶ ὀνοματοδοσίας τοῦ παιδιοῦ. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ θαυμαστὰ γεγονότα προκάλεσαν τὸ φόβο καὶ τὴν κατάνυξη ὅλων ὅσων τὰ πληροφορήθηκαν καὶ ὅλοι διαπίστωσαν πὼς τὸ χέρι τοῦ Κυρίου ἦταν μαζί του καὶ τὸν προστάτευε.

Ἡ παρουσία τόσων θαυμαστῶν γεγονότων κατὰ τὴ σύλληψη καὶ γέννηση τοῦ Ἰωάννη εἶχε δημιουργήσει βαθειὰ αἴσθηση καὶ προβληματισμὸ ποὺ ἐκφράζονταν οὐσιαστικὰ μὲ τὸ ἐρώτημα «τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται»; Τί θὰ γίνει ἄραγε αὐτὸ τὸ παιδὶ ποὺ ἡ ἔλευσή του στὴ ζωὴ συνοδεύτηκε μὲ τέτοια σημεῖα, ποὺ δὲν ἔχουν παρατηρηθεῖ προηγουμένως οὔτε σὲ βασιλιάδες, οὔτε σὲ προφῆτες, οὔτε σὲ ἁγίους; Ἡ ἀπάντηση δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ διὰ στόματος τοῦ Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος κυριεύτηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ προφήτευσε. Καὶ εἶπε γιὰ τὸ γιό του πὼς θὰ ἀναδειχθεῖ προφήτης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ θὰ προπορευθεῖ μπροστὰ ἀπὸ τὸν Υἱό Του, ποὺ θὰ ἔρθει στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν σώσει. Καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη θὰ εἶναι νὰ γνωστοποιεῖ στὸ λαὸ τὸν ἐρχομὸ τοῦ μεσσία καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐκείνους ποὺ βρίσκονται ὑποδουλωμένοι στὸ θάνατο.




«Ἡ γέννησή σου, προμηνύει Πρόδρομε Ἀνατολὴν τὴν νοητὴν»

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ νὰ τιμήσουμε σήμερα τὴ μεγάλη προδρομικὴ μορφὴ τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Νὰ γιορτάσουμε τὴν ἡμέρα, νὰ πανηγυρίσουμε μὲ τὴ γέννησή του. Νὰ ἀτενίσουμε τὸ ὑπερλόγο μυστήριο, νὰ δοῦμε τὸ παράδοξο τελούμενο σήμερα. Ὁ συντονισμὸς τῆς ζωῆς μας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννη ἀποβαίνει πρὸς ἁγιασμό μας καὶ μᾶς ἀνεβάζει πνευματικά. Ἡ μορφὴ του δείχνει ἀκριβῶς καὶ σήμερα τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Χριστὸ καὶ σὲ κοινωνία μαζί Του, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ κυοφορούμενος, ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἀναδείχθηκε θαυματουργός.

Εις Τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου

Τὴν μεγαλύτερη προφητικὴ μορφή, ἐκείνη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, θυμᾶται σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Συγκεκριμένα, προβάλλει τὴ σημερινὴ ὡς τὴ γενέθλια ἡμέρα ἐκείνου γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ ὅτι «... οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» μεγαλύτερός του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης βρίσκεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς ἁγιότητας καὶ τοῦ προσφέρει ἀνάλογη τιμὴ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ εἰκονίζεται στὰ εἰκονοστάσια τῶν ναῶν ἀριστερά του Κυρίου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὸν τιμᾶ καὶ μὲ τὴν εἰδικὴ μερίδα ποὺ βγαίνει κάθε φορὰ στὴν Ἁγία Πρόθεση, στὸ ὄνομά του.



Προδρομικὴ μορφὴ

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει λεπτομερῶς ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση τοῦ Βαπτιστῆ, γιατί ἀκριβῶς αὐτὰ ἐντάσσονται ἁρμονικὰ στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ μάλιστα ἀπὸ γονεῖς ὑπερήλικες καὶ στείρα μητέρα, ὅπως εἶχε συμβεῖ καὶ μὲ τὸν Ἰσαάκ, τὸν Σαμψών, τὸν Σαμουὴλ καὶ ἄλλα ἱερὰ πρόσωπα, ἀποτελεῖ κατὰ κάποιο τρόπο, τὴν πρώτη προδρομικὴ ἐνέργεια τοῦ Ἰωάννη, ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι ἑρμηνεύεται καὶ ὡς προτύπωση τῆς ὑπερφυσικῆς γέννησης τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ποὺ ὅπως εἶναι γνωστὸ ἀκολούθησε μετὰ ἀπὸ ἕξι μόλις μῆνες.

Ὁ Ἰωάννης ἦταν σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ θεοῦ, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ ἀναγγελία τῆς σύλληψής του ἔγινε μέσα στὸ ναὸ κατὰ τὴν ὥρα τῆς λατρείας, ἐνῶ μὲ τὴν ἁγία πορεία ποὺ ἀκολούθησε ἀναδείχθηκε πρῶτος ἀνάμεσα στοὺς προφῆτες καὶ τοὺς ἀποστόλους. Ἔκλεισε τὸν κύκλο τῶν Προφητῶν καὶ ἄνοιξε τὸν κύκλο τῶν ἀποστόλων. Ὁ ἐρχομὸς λοιπὸν αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου στὴ γῆ ἀπετέλεσε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ χαρμόσυνα γεγονότα ποὺ ἔστησαν τὶς πιὸ αὐθεντικὲς γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Θεοῦ. Ἦταν γεμάτος μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνόσῳ ἀκόμη βρισκόταν στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρα του. Καὶ ὅπως εἶχε προαναγγείλει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, αὐτὸς θὰ προπορευόταν τοῦ Μεσσία καὶ μὲ τὸ προφητικό του χάρισμα θὰ καλοῦσε τοὺς ἀνθρώπους σὲ μετάνοια καὶ θὰ γινόταν αἰτία νὰ ἐπιστρέψουν πολλὲς ψυχὲς στὸν Θεὸ καὶ σὲ πολλὲς οἰκογένειες νὰ ἐπικρατήσει ἡ συνεννόηση καὶ ἡ γαλήνη.



«Τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται;»

Ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ θεωρήθηκε ἀπὸ τὴν Ἐλισάβετ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός της ὡς ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ντροπὴ τῆς ἀτεκνίας καὶ κυρίως ὡς φανέρωση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτήν. Ὅπως ἡ στείρα φύση τῆς μητέρας τοῦ Βαπτιστῆ καρποφόρησε κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ γενεθλίου του, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἡ στείρα γλώσσα τοῦ Ζαχαρία, ποὺ κατὰ τὴ ρήση τοῦ Γαβριὴλ ἔμεινε ἄλαλη σὲ πιστοποίηση τῆς ἀλήθειας τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ, ἐλάλησε καὶ προφήτευσε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς περιτομῆς καὶ ὀνοματοδοσίας τοῦ παιδιοῦ. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ θαυμαστὰ γεγονότα προκάλεσαν τὸ φόβο καὶ τὴν κατάνυξη ὅλων ὅσων τὰ πληροφορήθηκαν καὶ ὅλοι διαπίστωσαν πὼς τὸ χέρι τοῦ Κυρίου ἦταν μαζί του καὶ τὸν προστάτευε.

Ἡ παρουσία τόσων θαυμαστῶν γεγονότων κατὰ τὴ σύλληψη καὶ γέννηση τοῦ Ἰωάννη εἶχε δημιουργήσει βαθειὰ αἴσθηση καὶ προβληματισμὸ ποὺ ἐκφράζονταν οὐσιαστικὰ μὲ τὸ ἐρώτημα «τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται»; Τί θὰ γίνει ἄραγε αὐτὸ τὸ παιδὶ ποὺ ἡ ἔλευσή του στὴ ζωὴ συνοδεύτηκε μὲ τέτοια σημεῖα, ποὺ δὲν ἔχουν παρατηρηθεῖ προηγουμένως οὔτε σὲ βασιλιάδες, οὔτε σὲ προφῆτες, οὔτε σὲ ἁγίους; Ἡ ἀπάντηση δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ διὰ στόματος τοῦ Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος κυριεύτηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ προφήτευσε. Καὶ εἶπε γιὰ τὸ γιό του πὼς θὰ ἀναδειχθεῖ προφήτης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ θὰ προπορευθεῖ μπροστὰ ἀπὸ τὸν Υἱό Του, ποὺ θὰ ἔρθει στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν σώσει. Καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη θὰ εἶναι νὰ γνωστοποιεῖ στὸ λαὸ τὸν ἐρχομὸ τοῦ μεσσία καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐκείνους ποὺ βρίσκονται ὑποδουλωμένοι στὸ θάνατο.




«Ἡ γέννησή σου, προμηνύει Πρόδρομε Ἀνατολὴν τὴν νοητὴν»

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ νὰ τιμήσουμε σήμερα τὴ μεγάλη προδρομικὴ μορφὴ τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Νὰ γιορτάσουμε τὴν ἡμέρα, νὰ πανηγυρίσουμε μὲ τὴ γέννησή του. Νὰ ἀτενίσουμε τὸ ὑπερλόγο μυστήριο, νὰ δοῦμε τὸ παράδοξο τελούμενο σήμερα. Ὁ συντονισμὸς τῆς ζωῆς μας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννη ἀποβαίνει πρὸς ἁγιασμό μας καὶ μᾶς ἀνεβάζει πνευματικά. Ἡ μορφὴ του δείχνει ἀκριβῶς καὶ σήμερα τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Χριστὸ καὶ σὲ κοινωνία μαζί Του, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ κυοφορούμενος, ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἀναδείχθηκε θαυματουργός.

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. στ΄ 22-33) (Ρωμ. ε΄ 1-10) Εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια «Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε»

                                 

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. στ΄ 22-33)                                                  (Ρωμ. ε΄ 1-10)

Εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε»

Η απόλυτη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού, προβάλλει ως βασική αναγκαιότητα στη ζωή του ανθρώπου και συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της πνευματικής ζωής. Λειτουργεί ως αντίδοτο στην αγωνιώδη μέριμνα που βλέπουμε συνήθως να εκδηλώνεται για τις βιοτικές και άλλες ανάγκες, οι οποίες τον καθηλώνουν και τον εγκλωβίζουν σε πολλαπλά αδιέξοδα. Είναι ξεκάθαρα τα μηνύματα που εκπέμπει η σημερινή ευαγγελική περικοπή που είναι παρμένη από την «Επί του Όρους Ομιλία» του Κυρίου μας. Η αλήθεια αυτή που εκπέμπει το ευαγγελικό μήνυμα είναι τόσο επίκαιρη, αφού αναδεικνύεται και σαν σωτήρια συνταγή για τη θεραπεία της «παθογένειας» που προσβάλλει το σημερινό άνθρωπο. Και πραγματικά, συλλαμβάνεται να είναι φοβερά ευάλωτος σε αυτό που ο ίδιος το έχει ονομάσει άγχος και που δεν συνιστά τίποτε άλλο παρά την νοοτροπία που αναπτύσσει να στηρίζει όλα αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις, αρνούμενος να προσβλέπει και να επικαλείται τη βοήθεια το Θεού, επιδεικνύοντας εμπιστοσύνη στο Άγιο θέλημά Του.

Η πλεονεξία

Βέβαια, με τις συμβουλές που μας δίνει ο Κύριος και οι οποίες φαντάζουν σαν πολύτιμοι πνευματικοί μαργαρίτες, ανεκτίμητης αξίας, δεν ενθαρρύνει με οποιοδήποτε τρόπο φυγή από τη ζωή. Δεν συνιστά στον άνθρωπο να παύσει να ενδιαφέρεται για τη βιολογική του συντήρηση και ειδικότερα για την εξασφάλιση των απαραιτήτων γι’ αυτήν εφοδίων. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε παρανόηση, αλλά και παραποίηση του βαθύτερου μηνύματος και νοήματος του Ευαγγελικού λόγου. Εκείνο όμως που επιβάλλεται να προσέξει ο άνθρωπος, είναι να μην αφήσει τον εαυτό του να περιπέσει στην μάστιγα της πλεονεξίας, μια πορεία που οδηγεί στην καταστροφή. Στην κατάντια αυτή σαν βρεθεί ο άνθρωπος,  συλλαμβάνεται να μαζεύει μετά μανίας για τον εαυτό του όλο και περισσότερα υλικά αγαθά και να έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να προσδέσει τον εαυτό του στον υλικό πλούτο. Όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος, η αποκλειστική  προσκόλληση του ανθρώπου στο χρήμα και γενικά στην ύλη, σημαίνει υποδούλωσή του στην ειδωλολατρία. Φοβερή πραγματικά η δουλεία αυτή.

Δεν είναι λίγες φορές που βλέπουμε ανθρώπους να προσπαθούν να στηρίζουν τον εαυτό τους στις δικές τους δυνάμεις, στην αξία του χρήματος που το τοποθετούν στη θέση του Θεού. Ο άνθρωπος ειδικότερα της εποχής μας, συλλαμβάνεται να λατρεύει το χρήμα, που τελικά ,όπως άλλωστε όλοι διαπιστώνουμε, διαφθείρει συνειδήσεις και συνθλίβει το πρόσωπό με την ιδιαίτερη αξία του . Τον υποτάσσει στα διάφορα πάθη της ατιμίας, «άτινα αισχρόν εστιν και λέγει», σημειώνει χαρακτηριστικά ο μεγάλος απόστολος των Εθνών Παύλος.

Η Πρόνοια του Θεού

Ο Κύριος για να μας απεγκλωβίσει από τα ολέθρια πλοκάμια της πλεονεξίας που τόσο βασανιστικά υψώνονται μπροστά μας, αλλά και για να μας απαλλάξει από μέριμνες που μας αποπροσανατολίζουν από τον πραγματικό μας σκοπό, μάς συμβουλεύει: «μη μεριμνάτε τι θα φάτε και τι θα πιείτε…» Δεν μας λέει να μην εργαζόμαστε και να μην φροντίζουμε για την ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών μας. Μας διδάσκει όμως ότι η οποιαδήποτε εργασία μας, θα πρέπει να βρίσκεται κάτω από την ευλογία και την πρόνοια του Θεού.

Στην προοπτική αυτή, η εργασία ακόμα και στις περιπτώσεις που μπορεί να εξουθενώνει σωματικά τον άνθρωπο, τον πλημμυρίζει  με χαρά και ικανοποίηση, γιατί προάγει και τελειοποιεί την ύπαρξη του.  Η πρόοδος σε μια τέτοια εργασία εξαρτάται από την προσφορά της διακονίας και της αγάπης μας στους άλλους ανθρώπους. Σε αντίθεση με την αγωνιώδη μέριμνα που αφήνει τον άνθρωπο να αιωρείται  στον εαυτό του και να αποψιλώνεται η ύπαρξή του από τα βαθύτερα νοήματα της ζωής.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, επιβάλλεται να συνδέει τη ζωή του με τον αιώνιο Θεό προκειμένου να βαδίζει με σταθερά και σίγουρα βήματα και να είναι σε θέση να αξιολογεί σωστά τα πράγματα. Αυτό θα το κατορθώσει από τη στιγμή που θα αρχίσει να παραδίδει την ύπαρξη του με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού. Ο Θεός σαν Παντογνώστης αλλά και σαν στοργικός Πατέρας, γνωρίζει τις ανάγκες μας και φροντίζει με κάθε τρόπο να τις ικανοποιεί κατά τρόπο που εξυπηρετείται το πραγματικό μας συμφέρον που είναι σίγουρα εναρμονισμένο με την πραγματοποίηση του θείου προορισμού μας.

Αγαπητοί αδελφοί, η μέριμνά μας θα πρέπει να στρέφεται αποκλειστικά στο πως θα ακολουθούμε τις συμβουλές του Κυρίου μας που έχουν αιώνια ισχύ και αξία. Ο Κύριος μας προτρέπει να ζητάμε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του και όλα τα άλλα θα  προστεθούν. Ο Χριστός μας καλεί να μετάσχουμε στη ζωή του Θεού. Στην πραγματικότητα εκείνη θα μας οδηγήσει  στη θέση να μην προσδενόμαστε στα πρόσκαιρα και τα φθαρτά, αλλά να απογειωνόμαστε στα αιώνια και αληθινά. Όταν ο άνθρωπος με απόλυτη εμπιστοσύνη εναποθέτει τα πάντα στην αγάπη του Θεού, τότε θα αισθάνεται ότι όλα είναι δικά του. Θα δέχεται και θα αντιπροσφέρει την αγάπη του Θεού και θα βιώνει την αλληλοπεριχώρησή της σαν μια σωτήρια πραγματικότητα. Και τότε, βέβαια, θα γεύεται την εμπειρία της Βασιλείας του Θεού και θα απαλλαγεί από οποιεσδήποτε αγωνιώδεις βιοτικές μέριμνες που τον κρατούν δέσμιο στη γη και δεν τον αφήνουν να ατενίσει ξεκάθαρα τον ουρανό.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. δ΄ 18-23) (Ρωμ. β΄ 10-16) Μαθητεία κοντά στον Χριστό "Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ"

                                        ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. δ΄ 18-23) (Ρωμ. β΄ 10-16)

Μαθητεία κοντά στον Χριστό

"Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ"

Μετά από τον κύκλο των εορτών του Πεντηκοσταρίου, βλέπουμε ότι το έργο του Κυρίου για τη σωτηρία του ανθρώπου προσλαμβάνει δυναμικές διαστάσεις, όπως αυτές αποκαλύπτονται αυθεντικά μέσα στο χώρο του ιδίου του Σώματός Του, που είναι η Εκκλησία. Η πρόσκληση που απηύθυνε προς τους πρώτους μαθητές Του σηματοδοτεί τη νέα περίοδο ανακαίνισης του ανθρώπου σε πολύ ευρείς ορίζοντες, με φόντο την πραγματικότητα της Εκκλησίας, τα βήματα της οποίας κατευθύνει αδιάλειπτα εις "πάσαν την αλήθεια" η συνεχής παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Η κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου στην οποία αναφέρεται το σημερινό ανάγνωσμα απευθύνεται ουσιαστικά σε όλους τους ανθρώπους. Όπως τότε οι μαθητές έτσι κι εμείς σήμερα μπορούμε να δείξουμε την ίδια προθυμία. Με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος έχουμε τη δυνατότητα να βιώνουμε μέσα στην πραγματικότητα της Εκκλησίας όλα τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας ως παρόντα. Αυτό είναι άλλωστε και το βαθύτερο νόημα του λειτουργικού χρόνου. Μέσα από αυτή την προοπτική, ο Χριστός φανερώνει και προσφέρει την Βασιλεία Του.

Θεία πρόσκληση

Η κλήση των μαθητών του Κυρίου δεν είναι βέβαια έργο ανθρώπινο. Πρόκειται για Θείο προσκλητήριο που εκφράζει τη βούληση του Θεού να σώσει τον άνθρωπο. Ο Χριστός προσκαλεί όλους μας να μετάσχουμε στην πραγματικότητα της Εκκλησίας, γι’ αυτό η ανταπόκρισή μας θα πρέπει να είναι ανάλογη. Οι μαθητές δέχθηκαν τότε αμέσως την κλήση του Κυρίου: "Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ". Η άμεση αυτή ανταπόκριση, πήγαζε από κάποια χαρακτηριστικά, όπως ήταν π.χ. η απλότητα της καρδιάς τους. Ήταν τόσο ανοικτή που δεχόταν τα μηνύματα της αγάπης του Θεού και μάλιστα τα αντιπρόσφερε ως αντίδωρο και στους άλλους ανθρώπους, στην προοπτική μιας ανεπανάληπτης κοινωνίας ανθρώπων. Διέθεταν επίσης οι μαθητές αυτό που ονομάζουμε αγαθή προαίρεση. Αγάπησαν με όλη την ψυχή τους τον Χριστό και πίστεψαν σ’ Αυτόν ότι είναι ο Μόνος Αληθινός Σωτήρας. Ακριβώς αυτή την αγαθή προαίρεση που πλημμυρίζει τον άνθρωπο από την αγάπη του Κυρίου μας, ζητεί ο Θεός από τον καθένα μας σαν προϋπόθεση για μαθητεία κοντά στο Χριστό.

Απόδραση από τις μέριμνες

Οι μαθητές του Κυρίου μόλις έγιναν αποδέκτες της Θείας πρόσκλησης που συνιστούσε και μια μεγάλη ευλογία που καταξιώνει τον άνθρωπο, εγκατέλειψαν όλες τις μέριμνες της ζωής, οι οποίες συνήθως κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο στη γη. Άφησαν τα δίχτυα, τα πλοία, τους συγγενείς τους και ό,τι άλλο τους δέσμευε για να ακολουθήσουν ολοκληρωτικά τον Χριστό. Αυτή η στάση βέβαια δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι περιφρονούμε αυτά που μας προσφέρει στην καθημερινή ζωή η αγάπη του Θεού. Σημαίνει όμως απελευθέρωση του ανθρώπου από όλες εκείνες τις φροντίδες και τις μέριμνες που δεν επιτρέπουν πολλές φορές να θυμούμαστε την αγάπη του Χριστού. Είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να προσέξουμε κι εμείς σήμερα, μήπως δηλαδή οι φροντίδες και οι μέριμνες μάς αφήνουν προσκολλημένους στις δικές μας αδυναμίες και δεν μας επιτρέπουν να πλησιάσουμε τη δύναμη του Χριστού.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Κύριος στέκεται και απευθύνει πάντοτε την πρόσκληση αγάπης Του σε όλους τους ανθρώπους. Ας φροντίσουμε κι εμείς λοιπόν να την αποδεχθούμε για να πλημμυρίσει πραγματικά η ύπαρξή μας με την παράκληση και την παρηγορία του Αγίου Πνεύματος. Με αυτό τον τρόπο οπλίζεται η ύπαρξή μας με αισιοδοξία και χαρά και λειτουργούν έτσι όλες οι προϋποθέσεις για να γίνουμε πραγματικοί μαθητές του Χριστού. Σε μια διάσταση που συνιστά αληθινό μεγαλείο για τον άνθρωπο και την καταξίωση του σε ανώτερους πνευματικούς ορίζοντες.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄ 31-33,37-38, ιθ΄ 27,30) (Εβρ. ια΄ 33-40, ιβ΄1-2) Άρωμα αγιότητας «Οι Άγιοι Πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

(Ματθ. ι΄ 31-33,37-38, ιθ΄ 27,30)                        (Εβρ. ια΄ 33-40, ιβ΄1-2)

Άρωμα αγιότητας

«Οι Άγιοι Πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας

Μάρτυρες της αλήθειας και της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός «έως εσχάτου της γης» έγιναν μετά την Πεντηκοστή οι άγιοι Απόστολοι. Τις διόδους της φωτεινής τους πορείας ακολούθησαν και όλοι οι άγιοι που κοσμούν το στερέωμα της Εκκλησίας και τη λαμπρύνουν με τη μαρτυρία τους. Σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μας τιμά την ιερή μνήμη όλων «των απ’ αιώνος ευαρεστησάντων αγίων». Επειδή υπάρχουν και πρόσωπα που δεν έγιναν γνωστά και δεν συμπεριλήφθηκαν τα ονόματά τους στο αγιολόγιο, με τη σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων, όλες οι μορφές που καταξιώθηκαν ν’ αγιάσουν απολαμβάνουν της τιμής που προσφέρει η Εκκλησία.

Εμπειρία μαρτυρίου

Με το μαρτύριο που αποτυπώνεται ως πορεία  θυσιαστικού ήθους και ύφους, ο άγιος εκφράζει μια εμπειρία ζωής. Η θυσία του, μέσα από κόπους, δοκιμασίες, θλίψη και το θάνατο ακόμα, τον καταξιώνει στις ψηλότερες πνευματικές κορυφογραμμές.  Στην προοπτική της παντοδύναμης αγάπης του Θεού “κατηγωνίσθη” τις ισχυρότερες εγκόσμιες εξουσίες. Καμία κοσμική δύναμη δεν μπόρεσε να λυγίσει τις άγιες αυτές μορφές, επειδή η αγάπη τους αγκάλιασε ακόμα και τους διώκτες και τους δημίους που έστηναν κάθε φορά απειλητικά μπροστά τους οι δυνάμεις του κακού. Ο δυναμισμός της μεγάλης πίστης των αγίων, ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο και τους έκανε να ορθώνουν το γιγαντιαίο πνευματικό ανάστημα τους μπροστά στα μαρτύρια των διωγμών. Όπως μας βεβαιώνει το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, “έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω”. Εδώ ο άνθρωπος της πίστεως ενώνεται με το Θεό και ανακαινίζεται εν Χριστώ η ύπαρξή του. Ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τη δύναμη της πίστης να μεγαλουργεί. Είναι γνωστή η ιστορία του προφήτη Δανιήλ, που ο βασιλιάς Δαρείος τον έριξε στο λάκκο των λεόντων και διεσώθη με τρόπο θαυμαστό με τη ζωντανή του πίστη. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαιώνει ότι «εάν έχητε πίστιν, ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν”.

Ζωή εν Χριστώ

Το νέφος των αγίων της Εκκλησίας παραπέμπει σε μια μεγάλη αλήθεια, η οποία επιβάλλεται να διαποτίζει και τη δική μας ζωή. Ότι δηλαδή η πίστη δεν συνιστά μια αφηρημένη έννοια, αλλά μια βιωματική πραγματικότητα που εκπηγάζει από την ένωση του ανθρώπου με το Χριστό. Συνήθως από το εκκοσμικευμένο πνεύμα που επικρατεί σήμερα, αποκομίζουμε την εντύπωση ότι πίστη είναι απλώς η παραδοχή μερικών αληθειών ή ένα ιδεολογικό σύστημα το οποίο πρέπει να παραδεχθούμε και ίσως να το κατανοήσουμε διανοητικά. Βέβαια, είναι και αυτά, αλλά η αληθινή πίστη είναι κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Υποδηλώνει μια βαθιά υπαρκτική κατάσταση. προσφέρει ένα μοναδικό βίωμα και μια εμπειρία ζωής που υφαίνεται μέσα από τη λειτουργική πράξη της Εκκλησίας, που είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος δίνοντας τον ορισμό της πίστεως λέγει: “Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων”. Τα κύρια γνωρίσματα της πίστεως στον ορισμό αυτό είναι η “υπόστασις” και το “έλεγχος”. Αυτή η υπόσταση και ο έλεγχος, πέρα από κάθε άλλη ερμηνεία, είναι ο Ίδιος ο Χριστός και η ένωση μαζί του. Το χωρίο αυτό κάτω από το πρίσμα της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων αποκαλύπτει και προβάλλει την πραγματική σημασία της πίστεως. Ο άγιος Ιγνάτιος λέει ότι “τελεία πίστις εστίν ο Χριστός”. Ο δε άγιος Μάξιμος επιγραμματικά λέει ότι “Χριστόν είναι φαμέν την ενυπόστατον πίστιν”.

Αγαπητοί αδελφοί, μπορεί σήμερα ως μέλη της Εκκλησίας να λεγόμαστε πιστοί, αλλά πολλοί από μας όχι μόνο δεν έχουμε κοινωνία με το Χριστό, αλλά ούτε καν γνωρίζουμε τις αλήθειες που μας αποκάλυψε. Αγνοούμε βασικές διδασκαλίες της Εκκλησίας, τελούμε υπό άγνοια και ταυτόχρονα αδυνατούμε να συναισθανθούμε την αδυναμία μας αυτή. Δεν διαθέτουμε τον απαιτούμενο ζήλο για να ζήσουμε την αλήθεια που μας σώζει. Οι άγιοι είχαν αυτή την πίστη και γι’ αυτό διέθεταν πολλές εσωτερικές δυνάμεις, έκαναν αρκετά θαύματα, ανεδείχθησαν “ισχυροί εν πολέμω”, “επέτυχον επαγγελιών”. Ας τους παρακαλούμε λοιπόν, να πρεσβεύουν για μάς για ν’ αποκτήσουμε αυτή τη ζωντανή πίστη που θα είναι ισχυρό στήριγμα του δικού μας πνευματικού αγώνα. Θα μας καταστήσει τότε ικανούς ν’ ατενίζουμε τους ορίζοντες της αγιότητας στη ζωή μας.  

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2015 ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ (Ιω. ιζ΄ 1-13) (Πράξ. κ΄ 16-18, 28-36) Η σωτήρια πίστη «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν»

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2015 
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ
(Ιω. ιζ΄ 1-13) (Πράξ. κ΄ 16-18, 28-36) 

Η σωτήρια πίστη

                                                           «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν»

Η αλήθεια της πίστεως κρατήθηκε ανόθευτη μέσα από τους αγώνες που διεξήγαγαν μεγάλες μορφές της Εκκλησίας, η οποία για τη μεγάλη προσφορά τους θέλει να τους τιμά και να τους μνημονεύει. Έτσι, την τελευταία Κυριακή πριν από τη μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, αποδίδεται τιμή στους 318 θεοφόρους Πατέρες που λάμπρυναν με την παρουσία τους την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο που συγκλήθηκε στη Νίκαια το 325 μ.Χ. Οι Πατέρες όρθωσαν το ανάστημά τους εναντίον της αίρεσης του Αρείου και κράτησαν στερεά την πίστη. Διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ομοούσιος και ομότιμος τω Θεώ και Πατρί, δηλαδή Θεός αληθινός και εν σαρκί τέλειος άνθρωπος».

Η καταδίκη της πλάνης

Οι 318 Πατέρες που τιμά σήμερα η Εκκλησία ανέκοψαν την πλάνη του Αρείου, ο οποίος ανέτρεπε με τις κακοδοξίες του το σωτηριολογικό έργο και έθετε εν αμφιβόλω την προοπτική της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Χριστόν, τον οποίο υποβάθμιζε σε κτίσμα. Προσπαθούσε να συμβιβάσει στα στενά όρια της λογικής του τις θείες αλήθειες. Αν ο Χριστός δεν ήταν αληθινός Θεός, όπως ισχυριζόταν, όχι μόνο δεν θα έσωζε τον άνθρωπο αλλά θα είχε και ο ίδιος ανάγκη σωτηρίας. Ο Χριστός είναι ο λυτρωτής του κόσμου γιατί είναι αδιάσπαστα ενωμένος και ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα. Ο Κύριος δεν παρέλειπε ποτέ να διαβεβαιώνει ότι «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν».

Οι θεοφόροι Πατέρες, με επικεφαλής το ασύλληπτο ανάστημα του Μεγάλου Αθανασίου πρόβαλαν απέναντι στις επικίνδυνες πλάνες το αποδεικτικό στοιχείο της καθημερινής εμπειρίας της Εκκλησίας. Μέσα από το μεγαλείο της, αποκαλύπτεται το θαυμαστό της εν Χριστώ σωτηρίας και της δυνατότητας του ανθρώπου να φθάσει στη θέωση. Αυτό άλλωστε μαρτυρεί και το νέφος των αγίων που σκεπάζει το οικοδόμημα της Εκκλησίας. Μεταξύ τους οι όσιοι Συμεών και Κυριακός, ο συμπατριώτης μας, τους οποίους τη μνήμη τιμά σήμερα η Εκκλησία. Μάλιστα, οι πατερικές αυτές μορφές συνέταξαν τότε και μέρος του Συμβόλου της Πίστεως, με το οποίο δίνουμε ομολογία σε κάθε Θεία Λειτουργία. Κυρίως όμως οι Πατέρες έδωσαν την πιο ισχυρή μαρτυρία για την αλήθεια της Εκκλησίας με την ίδια τη ζωή και το άγιο παράδειγμά τους.

Την Κυριακή αυτή η Εκκλησία επέλεξε την ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στην αρχιερατική, όπως χαρακτηρίζεται, προσευχή του Κυρίου. Είναι η ώρα που ο Κύριος κάνει λόγο για τη δόξα του, την οποία συνέδεσε με το «εκούσιο Πάθος». Ο Χριστός αποκαλύπτει την αυθεντική ζωή όταν μάς προσφέρει τον εαυτό του μέσα από τη σταυρωμένη αγάπη του. Η προσφορά αυτή που καταξιώνεται κορυφούμενη στην προοπτική της σταυρικής θυσίας, αποκαλύπτει και τη δόξα του Θεανθρώπου.

Ο Χριστός με το έργο του ανοίγει μια νέα προοπτική. Ως υπόδειγμα και πρότυπο προβάλλεται η ενότητα της Αγίας Τριάδος που αποκαθιστά την πιο αυθεντική κοινωνία: «τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου…ίνα ώσιν εν καθώς ημείς».

Αγαπητοί αδελφοί, η αλήθεια της Εκκλησίας, όπως τη διαφύλαξαν με τους αγώνες τους οι 318 θεοφόροι Πατέρες που έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και που διατηρείται ανόθευτη με την παρουσία και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, είναι εκείνη που μας χαράσσει τους πιο σταθερούς προσανατολισμούς της πίστεως. Ας την εγκολπωθούμε για να βιώσουμε την όντως αλήθεια και την  όντως ζωή.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος