Μάθε να περιμένεις (η αρετή της υπομονής)

Πρέπει να μάθεις να κάνεις υπομονή. Όχι απλώς να λες τη λέξη αυτή στους άλλους, «κάνε υπομονή», ούτε μόνο να τη διαβάζεις σε βιβλία κι ομιλίες, αλλά να ‘ναι κυρίως το προσωπικό σου βίωμα, το χαρακτηριστικό σου. Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις. Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς .Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει. Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του. Δες ακόμα την αλλαγή των εποχών.

Παρατήρησε επίσης πώς μεγαλώνει το σώμα μας. Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς της δικής του αγάπης και της δικής του υπομονής. Ο Κύριος δεν έχει άγχος, ο Κύριος κινείται ήρεμα.

Μάθε το κι εσύ. Όλα να γίνονται ήρεμα. Ηρέμησε και μάθε να περιμένεις και να μη βιάζεσαι. Μάθε στη ζωή σου, να μη θες να μπαίνει ο Θεός στο δικό σου άγχος άλλωστε να αγχώνεις ακόμα και το Θεό, αλλά προσπάθησε εσύ να μπαίνεις στο κλίμα του Θεού. Στο κλίμα ακριβώς αυτής της υπομονής, της απαντοχής, της ηρεμίας, ώστε να μοιάζεις εσύ στο Θεό κι όχι αυτός σε σένα. Η προσευχή θα σου χαρίσει αυτό το δώρο. Δεν είναι εύκολο να το νιώσεις. Αν θες, κάνε προσευχή να το καταλάβω κι εγώ αυτό και να το ζήσω. Δεν μπαίνει ο Θεός στον τρελό ρυθμό μας. Κι ευτυχώς. Διότι αυτό που ζούμε εμείς είναι κάτι σπασμωδικό κι αρρωστημένο. Πώς αλλιώς να ονομάσεις αυτό το τρεχαλητό που μας πιάνει. Ο Κύριος όμως έχει το δικό του ρυθμό.

Δεν είναι σαν κι εμάς. Εργάζεται, αλλά όχι όπως θέλουμε εμείς. Εμείς θέλουμε εδώ και τώρα. Κι ο Θεός μας λέει , «Γιατί δεν κοιτάτε να διδαχτείτε απ’ τον εαυτό σας; Γιατί δεν κοιτάτε την κατασκευή σας, τη φύση σας, ώστε να κατανοήσετε πώς σας έχω πλάσει; Δεν καταλαβαίνετε ότι σας έχω δώσει αφορμές να θυμάστε την υπομονή; Πότε έμεινες έγκυος; Πριν μήνες. Και πότε θα γεννήσεις το παιδάκι σου; Μετά από εννέα μήνες. Γιατί; Εφόσον το παιδί σου αυτό υπάρχει μέσα από την ίδια στιγμή της σύλληψης, γιατί δεν γεννιέται την άλλη μέρα; Δε θα μπορούσα Εγώ, ο Θεός να κάνω το παιδί να γεννιέται την άλλη μέρα; Ναι, αλλά σε διδάσκω και μ’ αυτόν τον τρόπο, εσένα που θα γίνεις μάνα, να περιμένεις. Και εσένα που θα γίνεις πατέρας, επίσης. Να περιμένεις κι εσύ». Μαθαίνεις την υπομονή…

Από το βιβλίο : «Αγάπη για πάντα – Αθέατα Περάσματα 2»
π. Ανδρέας Κονάνος

Ἡ θρησκευτικότητα τοῦ γέλιου

 

Γράφει ὁ π. Ἀνδρέας Κονάνος

Ἄκου τί διάβασα κι ἀπογειώθηκα. Καὶ λυπήθηκα  γιὰ τὴν τόση σοβαρότητά μου, ποὺ - παραδόξως- διώχνει τὸ Θεὸ  ἀπὸ κοντά μου! Ἔλεγε τὸ κείμενο ποὺ βρῆκα: "Γι' αὐτὸ ἀγαπάω τὰ ἀστεία.  Εἶναι πολὺ θρησκευτικά,  πολὺ πνευματικά!  Ὅλα τὰ ἀστεία εἶναι πνευματικά, γιατί ξαφνικὰ πυροδοτοῦν μία ἀντίδραση μέσα σου  καὶ ξεχνᾶς ὅλη σου τὴ σοβαρότητα. Γιὰ μία στιγμὴ εἶσαι ξανὰ ἕνα ἀθῶο παιδί, γεμάτο θαυμασμὸ καὶ δέος.  Καὶ τὸ γέλιο σὲ κατακλύζει, ἐξαφανίζεσαι μέσα σ' αὐτό. Τὸ ἐγὼ δὲν ὑπάρχει ὅταν γελᾶς βαθιά.  Καὶ ὅποτε τὸ ἐγὼ ἐξαφανίζεται, ἐμφανίζεται ὁ Θεός. Νὰ τὸ θυμᾶσαι  ὡς ἕναν θεμελιώδη νόμο:  Ὅταν τὸ ἐγὼ λείπει, ὁ Θεὸς εἶναι παρών."

Θυμᾶμαι στὸ ἅγιο Ὅρος ἔχω γελάσει ἀπίστευτα μέχρι δακρύων, ἀπὸ ἱστορίες τοῦ ἀγαπητοῦ μου π. Σ. - ἑνὸς πολὺ μεγάλου ἀσκητῆ - εἰπωμένες ἀκόμα καὶ μπροστὰ στὸ κοιμητήριο ἐνώπιον τῶν τάφων τῶν πατέρων τῆς μονῆς, χωρὶς νὰ νιώθουμε καθόλου ὅτι ἀσεβοῦμε. Μάλιστα, τὸ ἄλλο πρωὶ κοινωνήσαμε κι ὄλας. Αὐτόν, ποὺ εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ὁ μακάριος Γέλως! Ἐγώ, κάνοντας τὸν πνευματικὸ καὶ κατανυκτικό, εἶπα μία μέρα στὸν....

πάπα Σ.,  μπροστὰ στοὺς τάφους:

-Πάτερ μου, σκέφτεστε τὸ τέλος σας; ἑτοιμάζεστε;

Καὶ μοῦ ἀπάντησε:

- Ἂν βιάζεσαι, ὁ δρόμος εἶναι ἀνοιχτός, ὁρίστε, περάστε!

(Καὶ μοῦ ' δειξε ἕναν ἄδειο τάφο!)

Καὶ συνέχισε:

- Ἐγὼ θέλω νὰ ζήσω καὶ περνάω μία χαρά! Ἄκου ἐκεῖ ἂν ἑτοιμάζομαι! Ἀπὸ τώρα, ρὲ κύριος; Νέος εἶμαι ἀκόμα!

Ὡραῖοι ἄνθρωποι.  Γελαστοί.  Γνήσιοι. Αὐτοὺς ἀγαπῶ καὶ ζηλεύω.

πηγή

"Εἶσαι ἕτοιμη νὰ φέρεις στὸν κόσμο ἕναν Ἅγιο;" Μάνα, μητέρα, μαμά γιορτάζεις σήμερα!

Μία πιστὴ Ρωσίδα πῆγε στὸν πνευματικό της στὴν Ρωσία καὶ τοῦ εἶπε: «Πάτερ, θέλω νὰ πάρω τὴν εὐχή σας νὰ κάνω οἰκογένεια. Μοῦ δίνετε τὴν εὐχή σας; Θέλω νὰ εὐχηθεῖτε γιὰ μένα καὶ νὰ μὲ εὐλογήσετε. Ἠρθὲ ἡ ὥρα εἶμαι ὥριμη πλέον στὴν ἡλικία καὶ θὰ παντρευτῶ». Καὶ τὴν ρωτᾶ ὁ πνευματικὸς: «Εἶσαι ἕτοιμη νὰ φέρεις στὸν κόσμο ἕναν Ἅγιο; Μπορεῖς τὸ παιδὶ πού θὰ μεγαλώσεις νὰ δείξεις ἕνα τέτοιο κλίμα γύρω σου ὥστε νὰ πάρει αὐτὴ τὴν ὑποψία τῆς Ἁγιότητας; Τότε σοῦ δίνω τὴν εὐλογία μου».

Δὲν τὴν ρώτησε γιὰ ἄλλα πράγματα. Δὲν τὴν ρώτησε ἂν ἔχει λεφτὰ, ἂν ἔχει δουλειά, ἂν ἔχει τὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα ποὺ συνθέτουν ἕνα πετυχημένο γάμο. Τῆς εἶπε: «Μπορεῖς νὰ ἐμπνεύσεις Ἁγιότητα σὲ αὐτὸ τὸ παιδὶ; Μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις Ἅγιο;». Ἐννοώντας: «Μπορεῖς ἐσὺ νὰ εἶσαι Ἁγία γιὰ νὰ δώσεις καὶ στὸ παιδὶ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία τῆς Ἁγιότητας ; Τότε νὰ ἔχεις τὴν εὐχή μου νὰ ξεκινήσεις, ἀλλιῶς τὸ νὰ κάνεις οἰκογένεια ἐπειδὴ σὲ πῆραν τὰ χρόνια, ἐπειδὴ ἦρθε ἡ ἡλικία, ἐπειδὴ ὅλες οἱ φίλες σου καὶ οἱ φίλοι σου ἔχουν κάνει οἰκογένεια, δὲν εἶναι σωστὸ ξεκίνημα. Δὲν ἀρκεῖ αὐτό».

Πρέπει νὰ ξεκινήσει κανεὶς μὲ σοβαρότητα αὐτὴ τὴν ὑπόθεση, μὲ περίσκεψη, μὲ ὡριμότητα, καὶ προσευχή. Πόση ὥρα, πόσους μῆνες κρατᾶ ἡ κυοφορία; Ἐννέα μῆνες καὶ τελειώσαμε; Πέρασαν ἐννέα μῆνες. Κρατήσαμε τόσο καιρὸ τὸ παιδάκι μας στὰ σπλάχνα μας, τὸ φέραμε στὴν ζωή. Καὶ τελειῶσες; Ὄχι. Ναὶ, τὸ παιδὶ τὸ ἔφερες στὴν ζωή, Ἅγιο ὅμως δὲν τὸ ἔκανες ἀκόμα. Τοῦ δίνεις τροφή, μά δὲν ἀρκεῖ γιὰ νὰ....

χορτάσει. Εἶναι καὶ ὁ χαρακτήρας. Τοῦ πῆρες ὡραῖο δωμάτιο ἔβαλες καὶ κλιματιστικό, μπράβο σου. Ἔχεις βάλει καὶ ζεστὰ χαλιὰ καὶ ὑπολογιστή. Ἀλλὰ χρειάζεται καὶ ποιότητα ζωῆς τὸ παιδάκι, δηλαδὴ νὰ βοηθήσεις τὸ παιδί σου νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του. Νὰ γνωρίσει τὸν κόσμο γύρω του, νὰ γνωρίσει μέσα ἀπὸ τὸν κόσμο τὸν συνάνθρωπό του, νὰ γνωρίσει τὸ Θεό, νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια. Ἔμαθες τὸ παιδί σου νὰ ἀγαπάει; Ἔμαθες στὸ παιδί σου νὰ προσεύχεται; Ἔμαθες στὸ παιδάκι σου νὰ γονατίζει νὰ κάνει θυσίες καὶ νὰ ταπεινώνεται; Τοῦ ἔχεις δείξει ἐσὺ μὲ τὸ δικό σου παράδειγμα τί θὰ πεῖ ταπείνωση; Σὲ ἔχει δεῖ τὸ παιδί σου νὰ ὑποχωρεῖς, νὰ ζητᾶς συγνώμη; Νὰ χάνεις τὸ δίκιο σου καὶ νὰ μὴν ἀντιμιλᾶς; Σὲ ἔχει δεῖ τὸ παιδί σου ἀπὸ τὰ μικρά του χρόνια νὰ ἀντέχεις στὸν πόνο χωρὶς νὰ διαμαρτύρεσαι, χωρὶς νὰ γκρινιάζεις καὶ νὰ ἀγανακτεῖς; Σὲ ἔχει δεῖ ὅταν ἀποτυγχάνεις κάπου νὰ τὸ παίρνεις σὰν ἀφορμὴ νὰ πλησιάσεις περισσότερο τὸν Θεὸ καὶ τὴν ταπείνωση; Σὲ ἔχει δεῖ νὰ παραδέχεσαι ἕνα ΛΑΘΟΣ σού; 

Τότε πραγματικὰ θὰ ξέρει τὸ παιδί σου γιατί ζεῖ καὶ ποὺ πηγαίνει. Θὰ ξέρει τὸν σκοπὸ ποὺ ζεῖ σὲ αὐτὸ τὸν πλανήτη καὶ θὰ ἔχει πραγματικὰ ἀληθινοὺς ὡραίους γονεῖς , οἱ ὁποῖοι χωρὶς νὰ ἔχουν διαβάσει πολλὰ παιδαγωγικὰ, χωρὶς νὰ ἀσχολοῦνται μόνο μὲ τὸ παιδί τους, ἀλλὰ μὲ ἀβίαστο καὶ ξεκούραστο τρόπο μέσα ἀπὸ τὴν δική τους πορεία πρὸς τὸν Θεό, θὰ βοηθοῦν καὶ τὰ παιδιά τους. Καὶ αὐτὸ εἶναι πάρα πολὺ εὐλογημένο καὶ ἀληθινὸ. Εἶναι μία ἀγωγὴ ποὺ γίνεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ μὲ τρόπο ἀθόρυβο καὶ ἄδηλο. Δὲν φαίνεται ἀλλὰ γίνεται καὶ ἐπηρεάζει τὸν κόσμο ὅλο.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π.Ἀνδρέα Κονάνου «Ἀγάπη γιὰ πάντα»

πηγή

Αγάπη για πάντα π. Ανδρέας Κόνανος

4:25 / 49:10

Ἡ θρησκευτικότητα τοῦ γέλιου

Γράφει ὁ π. Ἀνδρέας Κονάνος

Ἄκου τί διάβασα κι ἀπογειώθηκα. Καὶ λυπήθηκα  γιὰ τὴν τόση σοβαρότητά μου, ποὺ - παραδόξως- διώχνει τὸ Θεὸ  ἀπὸ κοντά μου! Ἔλεγε τὸ κείμενο ποὺ βρῆκα: "Γι' αὐτὸ ἀγαπάω τὰ ἀστεία.  

Εἶναι πολὺ θρησκευτικά,  πολὺ πνευματικά!  Ὅλα τὰ ἀστεία εἶναι πνευματικά, γιατί ξαφνικὰ πυροδοτοῦν μία ἀντίδραση μέσα σου  καὶ ξεχνᾶς ὅλη σου τὴ σοβαρότητα. Γιὰ μία στιγμὴ εἶσαι ξανὰ ἕνα ἀθῶο παιδί, γεμάτο θαυμασμὸ καὶ δέος.  Καὶ τὸ γέλιο σὲ κατακλύζει, ἐξαφανίζεσαι μέσα σ' αὐτό. Τὸ ἐγὼ δὲν ὑπάρχει ὅταν γελᾶς βαθιά.  Καὶ ὅποτε τὸ ἐγὼ ἐξαφανίζεται, ἐμφανίζεται ὁ Θεός. Νὰ τὸ θυμᾶσαι  ὡς ἕναν θεμελιώδη νόμο:  Ὅταν τὸ ἐγὼ λείπει, ὁ Θεὸς εἶναι παρών."

Θυμᾶμαι στὸ ἅγιο Ὅρος ἔχω γελάσει ἀπίστευτα μέχρι δακρύων, ἀπὸ ἱστορίες τοῦ ἀγαπητοῦ μου π. Σ. - ἑνὸς πολὺ μεγάλου ἀσκητῆ - εἰπωμένες ἀκόμα καὶ μπροστὰ στὸ κοιμητήριο ἐνώπιον τῶν τάφων τῶν πατέρων τῆς μονῆς, χωρὶς νὰ νιώθουμε καθόλου ὅτι ἀσεβοῦμε. Μάλιστα, τὸ ἄλλο πρωὶ κοινωνήσαμε κι ὄλας. Αὐτόν, ποὺ εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ὁ μακάριος Γέλως! Ἐγώ, κάνοντας τὸν πνευματικὸ καὶ κατανυκτικό, εἶπα μία μέρα στὸν....

πάπα Σ.,  μπροστὰ στοὺς τάφους:

-Πάτερ μου, σκέφτεστε τὸ τέλος σας; ἑτοιμάζεστε;

Καὶ μοῦ ἀπάντησε:

- Ἂν βιάζεσαι, ὁ δρόμος εἶναι ἀνοιχτός, ὁρίστε, περάστε!

(Καὶ μοῦ ' δειξε ἕναν ἄδειο τάφο!)

Καὶ συνέχισε:

- Ἐγὼ θέλω νὰ ζήσω καὶ περνάω μία χαρά!

 Ἄκου ἐκεῖ ἂν ἑτοιμάζομαι!

 Ἀπὸ τώρα, ρὲ κύριος; Νέος εἶμαι ἀκόμα!

Ὡραῖοι ἄνθρωποι.

  Γελαστοί.

  Γνήσιοι.

 Αὐτοὺς ἀγαπῶ καὶ ζηλεύω.

πηγή

π. Ανδρέας Κονάνος - «Άσε τον άνεμο, θα σε πάει αυτός»

Αξίζεις. Αξίζεις, επειδή είσαι πλάσμα του Θεού, δημιούργημά Του. Επειδή ο Θεός σ’ αγαπάει και όλος ο ουρανός ασχολείται μαζί σου, σε φροντίζει και σου δίνει σημασία. Ακόμα και αν δε σε πάρει κανένας τηλέφωνο για μια μέρα, ακόμα και αν δε σου μιλήσει κανείς, έχεις μια φοβερή δυναμική μέσα σου. Είσαι ένα πλάσμα που όμοιό του δεν υπάρχει σ’ όλη τη γη. Κανείς δεν είναι σαν κι εσένα, δεν έχει τα γνωρίσματά σου, τα χαρίσματά σου μα και τα προβλήματά σου. Ο Χριστός σ’ αγαπάει και σου δίνει σημασία. Θέλει να σε δυναμώσει.

Πώς θα γίνει αυτό; Με τα σκαμπανεβάσματα. Τη μιά στιγμή νιώθεις πως έχεις τον Χριστό και την άλλη Τον χάνεις. Τη μια έρχεται και την άλλη φεύγει. Όπως ακριβώς ένιωσαν και οι μαθητές Του μετά την Ανάσταση, όταν περπάταγαν περίλυποι και χαμένοι στις σκέψεις τους προς Εμμαούς. Μόλις άρχισαν να νιώθουν την καρδιά τους να φλέγεται κι άρχισαν να καταλαβαίνουν τον Κύριο, Εκείνος έφυγε πάλι μακριά τους. Γιατί; Για να τους κάνει πιο δυνατούς. Τους άφησε μόνο τη γλυκιά γεύση στην ψυχή τους, τη θερμότητα, την πίστη και τη δύναμη. Να πιστεύουν, ν’ αγγίζουν και να νιώθουν παρόντα τον αόρατο. Να νιώθουν ότι κρατούν Αυτόν που όλο τους φεύγει, αφήνοντας όμως πίσω Του την ευωδία Του, τη γλυκύτητά Του, το ζήλο και τον πόθο.

Ο Χριστός θέλει να Τον αγαπάμε, χωρίς όμως να νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι Τον κρατούμε. Δε θέλει να μας δώσει σιγουριά, αλλά να μας αφήσει σ’ ένα μετέωρο κενό, στο οποίο μπορούμε να κάνουμε τις ωραιότερες πτήσεις, τα ομορφότερα σχέδια στον ουρανό της αγάπης Του, στο πέλαγος της ζωής, αφημένοι στους κυματισμούς Του. Μπορεί να νομίζεις ότι δεν ξέρεις που πας μέσα στο πέλαγος. Τότε, Εκείνος σου λέει: “Άσε τον άνεμο, θα σε πάει αυτός”, “Μα δεν έχω πυξίδα. Νιώθω ότι δεν ξέρω τίποτα”, “Αφέσου και θα βγει κάτι καλό”.

Από το βιβλίο « Δυνάμωσε την ψυχή σου» – του π. Ανδρέα Κονάνου

 πηγή

π. Ανδρέας Κονάνος:Με το ζόρι χριστιανός, δεν γίνεται!

Τώρα δεν ψάχνουμε ενόχους. Ψάχνουμε να σκεφτεί ο καθένας μέσα του αν έχει κάνει μία τέτοια ζημιά στους γύρω μας, μόνο και μόνο για να βοηθηθούμε και να επανορθώσουμε. Δε θέλουμε να πυροβολήσουμε κανέναν. 

Στράφηκα σε έναν μαθητή και μου είπε τα εξής: “Τι να πω; Μα δεν είναι ζωή αυτή. Με το ζόρι να νηστεύω, με το ζόρι να πηγαίνω εκκλησία, με το ζόρι να προσεύχομαι. Όλα με το ζόρι!”. 

Και σηκώνει ένας το χέρι, “Να πω και κάτι άλλο εγώ;” Τον είδα αναμαλλιασμένο και φοβήθηκα τι θα ακούσω. του λέω “Για πες. Θα μιλήσεις ευγενικά, όμως, έτσι;” “Ναι. Ακούστε. Με έκαναν να σιχαθώ και να βαρεθώ όλα αυτά και να αντιπαθήσω και να χάσω την πίστη μου και να μη θέλω το Θεό.”Και συμπληρώνει ο ίδιος κάτι φοβερό: “Που, ο Χριστός είναι το ωραιότερο πρόσωπο! Είναι ο καλύτερος! Που δεν φταίει σε τίποτε αυτός. Αλλά έτσι που με μεγάλωσαν… Μ’ αυτά που μου έλεγαν και με τον τρόπο που με δίδασκαν, με έκαναν να τα αντιπαθήσω όλα!”

 Εγώ άκουγα βουβός και αμήχανος, με δέος και ντροπή που τα παιδιά καθρέπτιζαν έτσι ειλικρινά την επαφή με τον κόσμο των μεγάλων.

Πόσο με εντυπωσίασε αυτή η φράση του παιδιού: “Ο Χριστός είναι ο καλύτερος. Είπε τα πιο ωραία πράγματα. Είναι ο πιο καλός. Τι φταίει ο Χριστός; Δεν φταίει ο Χριστός!” Αλλά όταν εμείς, οι οποίοι έχουμε την επιγραφή του Χριστού στη ζωή μας διαστρεβλώνουμε την εικόνα του στα παιδιά, τι περιμένουμε; Όλοι μας νομίζουν αληθινούς χριστιανούς. Με νομίζει ο άλλος πρότυπο χριστιανού. Κι ό,τι πω θα νομίζει ο άλλος που με βλέπει ότι είναι λόγος της Εκκλησίας. Κι αν είναι λάθος; Θα καλλιεργήσω μέσα σου μια λάθος εικόνα για την Εκκλησία. Αυτό δε γίνεται πάντα; Μας λένε κάτι οι μεγαλύτεροι είτε αυτοί είναι οι γονείς, οι ιερείς, κι οι θεολόγοι μας, άνθρωποι τους οποίους θεωρούμε συνήθως πρότυπο στη ζωή μας. Νομίζουμε ότι μας διδάσκουν τη σωστή άποψη για το Θεό και ότι σχεδόν είναι το στόμα του Θεού. Ό,τι μας πουν αυτοί το πιστεύουμε ότι είναι και η γνώμη της Εκκλησίας, η έγκυρη, η σίγουρη, η ασφαλής που δεν σηκώνει αντίρρηση. Κι αν αυτό που μας λένε είναι λάθος; Τότε χαλάει όλη η πίστη που χτίζουμε μέσα μας. Και στην περίπτωση του παιδιού χαλάει όλος ο λογισμός.

πηγή

πηγή: imverias.blogspot.gr

Καὶ σήμερα πάλι σ' ἀγαπῶ (πατήρ Ἀνδρέας Κονάνος)

Κάθε μέρα ὁ ἥλιος ἀνατέλλει γιὰ ὅλο τὸν κόσμο! Ὁ ἥλιος εἶναι μία ἀγάπη, ε; Κάθε μέρα ποὺ ἀνατέλλει ὁ ἥλιος εἶναι σὰ νὰ σοὺ λέει πάλι ὁ Θεός: "καὶ σήμερα πάλι σ' ἀγαπῶ. Σοὺ δίνω ἄλλη μία μέρα. Ὄχι ἁπλὰ γιὰ νὰ φᾶς τὸ πρωινό σου καὶ νὰ ξεκινήσεις τὴν μέρα σου χαρούμενος κλπ, ἀλλὰ γιὰ νὰ πάρεις κι αὐτὸ τὸ μήνυμα καὶ γιὰ νὰ σκεφτεῖς: γιὰ νὰ ζῶ ἄλλη μία μέρα σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς μ' ἀγαπᾶ. Ἐμένα. Ἐμένα, ποὺ χτὲς εἶχα καὶ ἐγωισμό, εἶχα καὶ κακία, εἶχα καὶ ζήλια καὶ ἐκδικητικότητα, εἶχα καὶ περιέργεια καὶ κατάκριση". (...) Κι ὅμως ὁ Χριστὸς ἔλαμψε πάλι τὸν ἥλιό του καὶ εἶδα τὸ φῶς, ἄλλη μία μέρα!

Καὶ τί λέει ὁ Χριστὸς μ' ὅλα αὐτά; "Καὶ σήμερα πάλι σ'ἀγαπῶ καὶ ἂς ἤσουν χτὲς ὅ,τι ἤσουν. Καὶ σήμερα σού δίνω εὐκαιρία νὰ κάνεις πάλι τὶς ἐπιλογές σου. Κι ὅταν πέφτει ἡ βροχὴ δὲν ξεχωρίζει -λέει ὁ Χριστὸς- τοὺς καλοὺς καὶ τοὺς κακούς. Ὅλους τούς δροσίζει. Ὅλα τὰ σπίτια τὰ ποτίζει" (...).

Τί ὡραία πράγματα αὐτά!

Ἀπόσπασμα ἀπ' τὸ βιβλίο τοῦ π.Ἀνδρέα Κονάνου "Ἀγάπη γιὰ πάντα", ἐκδόσεις: Σωματεῖο Παναγία Γάλαξα ἡ Θαλασσοκρατοῦσα, Γωνιὰ

πηγή

Ο Χριστός δεν μαλώνει...

...Να γονατίσεις μπροστά στον Χριστό και να πεις:
''Κύριέ μου, εγώ κρύβομαι από τους ανθρώπους. Αλλά θέλω εσύ να με δεις όπως είμαι! Αυτός που είμαι! Να μ' αγαπάς όπως είμαι. Να μη με μαλώσεις, γιατί δεν αντέχω να με μαλώνεις, γιατί απογοητεύομαι εύκολα αν με τσακίζεις...''. Και θα πει ο Χριστός:
''Πού είσαι παιδί μου; Σε περίμενα! Όχι! Εγώ καλάμι συντετριμμένο δεν θα το τσακίσω! Ούτε φλόγα που τρεμοσβήνει θα τη σβήσω,όχι!''
Όταν δει ο Χριστός ότι το κεράκι της ψυχής σου είναι σα να το φυσάνε οι άνεμοι, θα βάλει το χέρι Του μπροστά και τη φλόγα αυτή θα τη μεγαλώσει! Δεν θα σε τρομάξει! Δεν θα σε μαλώσει!Αλλά να γονατίσεις! Να ταπεινωθείς!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

(Ευχαριστούμε πολύ τον ανώνυμο φίλο που το έστειλε!)

πηγή

π. Ανδρέας Κονάνος :Σε ακούει ο Θεός;

ΠΗΓΗ

π. Κονάνος - Τι θέλεις παιδί μου;

ΟΔΗΓΌΣ

Περνούν οι μέρες της ζωής κι εγώ τι κάνω; - Μέρος Β΄

Περνούν οι μέρες της ζωής κι εγώ τι κάνω; -Μέρος Β΄ 
2-7-2013
π. Ανδρέας Κονάνος

 πηγή  / μεταφορά

Περνούν οι μέρες της ζωής κι εγώ τι κάνω; - Μέρος Α΄

πηγή  /   αντιγραφή

Ἐκπομπὴ γιὰ τὴν «Μεταμόρφωση», πατὴρ Ἀνδρέας Κονάνος

Ἀκοῦστε τὴν ἐπίκαιρη ἐκπομπὴ τοῦ πατρὸς Ἀνδρέα Κονάνου γιὰ τὴν Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πατώντας ἐδῶ. 

Ἡ ὁμιλία προέρχεται ἀπὸ τὴν Πειραϊκή Ἐκκλησία καὶ τὴνἐκπομπὴ «Ἀθέατα Περάσματα». 

Ὅλες τὶς ἐκπομπὲς τοῦ πατρὸς μπορεῖτε νὰ τὶς ἀκούσετε ἐδῶ.

atheataperasmata.com

πηγή

π. Ανδρέας Κονάνος – Όταν τα πάντα γίνουν Χριστός

πηγή

π. Ανδρέας Κονάνος: Οι νέοι και η Εκκλησία

 πηγή

Μερικές φορές φταίνε και οι γονείς -π. Ανδρέας Κονάνος

πηγή

"Μέ ἔκαναν νά σιχαθῶ καί νά βαρεθῶ ὅλα αὐτά καί νά ἀντιπαθήσω καί νά χάσω τήν πίστη μου καί νά μή θέλω τό Θεό"

Ἀγαπητέ μου, τώρα δέν ψάχνουμε ἐνόχους. Ψάχνουμε νά σκεφτεῖ ὁ καθένας μέσα του ἄν ἔχει κάνει μία τέτοια ζημιά στούς γύρω μας, μόνο  καί μόνο γιά νά βοηθηθοῦμε καί νά ἐπανορθώσουμε. Δέ θέλουμε νά πυροβολήσουμε κανέναν. Στράφηκα σέ ἕναν μαθητή καί μοῦ εἶπε τά ἑξῆς: "Τί νά πῶ; Μά δέν εἶναι ζωή αὐτή. Μέ τό ζόρι νά νηστεύω, μέ τό ζόρι νά πηγαίνω ἐκκλησία, μέ τό ζόρι νά προσεύχομαι. Ὅλα μέ

τό ζόρι!". Καί σηκώνει ἕνας τό χέρι, "Νά πῶ καί κάτι ἄλλο ἐγώ;" Τόν εἶδα ἀναμαλλιασμένο καί φοβήθηκα τί θά ἀκούσω. Tοῦ λέω "Γιά πές. Θά μιλήσεις εὐγενικά, ὅμως, ἐτσι;" "Ναί. Ἀκοῦστε. Μέ ἔκαναν νά σιχαθῶ καί νά βαρεθῶ ὅλα αὐτά καί νά ἀντιπαθήσω καί νά χάσω τήν πίστη μου καί νά μή θέλω τό Θεό." Καί συμπληρώνει ὁ ἴδιος κάτι φοβερό: "Πού, ὁ Χριστός εἶναι τό ὡραιότερο πρόσωπο! Εἶναι ὁ καλύτερος! Πού δέν φταίει σέ τίποτε Aὐτός. Ἀλλά ἔτσι πού μέ μεγάλωσαν. Μ' αὐτά πού μου ἔλεγαν καί μέ τόν τρόπο πού μέ δίδασκαν, μέ ἔκαναν νά τά ἀντιπαθήσω ὅλα!" Ἐγώ ἄκουγα βουβός καί ἀμήχανος, μέ δέος καί ντροπή πού τά παιδιά καθρέπτιζαν ἔτσι εἰλικρινά τήν ἐπαφή μέ τόν κόσμο τῶν μεγάλων. 
Πόσο μέ ἐντυπωσίασε αὐτή ἡ φράση τοῦ παιδιοῦ: "Ὁ Χριστός εἶναι ὁ καλύτερος. Εἶπε τά πιό ὡραία πράγματα. Εἶναι ὁ πιό καλό. Τί φταίει ὁ Χριστός; Δέν φταίει ὁ Χριστός!" Ἀλλά ὅταν ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε τήν ἐπιγραφή τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μᾶς διατρεβλώνουμε τήν εἰκόνα του στά παιδιά, τί περιμένουμε; Ὅλοι μας νομίζουν ἀληθινούς χριστιανούς. Μέ νομίζει ὁ ἄλλος πρότυπο χριστιανοῦ. Κι ὅ,τι πῶ θά νομίζει ὁ ἄλλος πού μέ βλέπει ὅτι εἶναι λόγος τήν Ἐκκλησίας. Κι ἄν εἶναι λάθος; Θά καλλιεργήσω μέσα σου μία λάθος εἰκόνα γιά τήν Ἐκκλησία. Αὐτό δέν γίνεται πάντα; Μᾶς λένε κάτι οἱ μεγαλύτεροι εἴτε αὐτόι εἶναι οἱ γονεῖς, οἱ ἱερεῖς, κι οἱ θεολόγοι μας, ἄνθρωποι τούς ὁποίους θεωροῦμε συνήθως πρότυπο στή ζωή μας. Νομίζουμε ὅτι....

μᾶς διδάσκουν τή σωστή ἄποψη γιά τό Θρό καί ὅτι σχεδόν εἶναι τό στόμα τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι μᾶς ποῦν αὐτοί τό πιστεύουμε ὅτι ἔιναι καί ἡ γνώμη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἔγκυρη, ἡ σίγουρη, ἡ ἀσφαλής πού δέν σηκώνει ἀντίρρηση. Κι ἄν αὐτό ποῦ μᾶς λένε εἶναι λάθος; Τότε χαλάει ὅλη ἡ πίστη πού χτίζουμε μέσα μας. Καί στήν περίπτωση τοῦ παιδιοῦ χαλάει ὅλος ὁ λογισμός.
 Ἀπό τήν Ὁμιλία  τοῦ π. Ἀνδρέα Κονάνου "Θεέ μου, εἶσαι ὅλος μία ἀγκαλιά"
ΠΗΓΗ/ ANTIΓΡΑΦΗ

π. Ανδρέας Κονάνος – Ψυχική γαλήνη σε καιρούς ταραχής

πηγή

3

ΙΟΥΝ

Τίποτα δεν είναι τυχαίο (Σαμαρείτιδος α') - π. Ανδρέας Κονάνος

Αθέατα Περάσματα (12-5-2009)

Θέμα : Τίποτα δεν είναι τυχαίο (Σαμαρείτιδος α')

 πηγή