«Yπάρχει ζωή πριν από το θάνατο»; (Σχόλια σε ένα σύνθημα) - π. Αντώνιος Καλλιγέρης

                            

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συχνά υποστηρίζουν ότι οι νέοι μας δεν έχουν αναζητήσεις. Οι ίδιοι όμως φροντίζουν να μας διαψεύδουν γράφοντας στους τοίχους των πόλεων μας τις βαθύτερες αναζητήσεις τους σε συνθήματα σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν ρωγμές φωτός στην σκοτεινή ευμάρεια των κοινωνιών μας.

Ο τίτλος του κειμένου προέρχεται από ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο των Εξαρχείων. Συνήθως το εναγώνιο ερώτημα είναι εάν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. 

Η διατύπωση του ερωτήματος, που είναι νεανική κραυγή, σε ένα κόσμο που βυθίζεται στην αυτάρκεια και στην επιδίωξη της ευτυχίας επαναφέρει τη συνηθέστερη των αποριών ανάμεσα στους χριστιανούς στην Ορθόδοξη θεολογική βάση του με μια άλλη όψη που ναι μεν είναι διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει αλλά βαθειά ορθόδοξη. Είναι ένα ερώτημα εξαιρετικά επίκαιρο που το συναντάμε με πολλούς τρόπους στην Υμνολογία του Τριωδίου που υπομνηματίζει ποιητικά τη διδασκαλία της Εκκλησίας για την πραγματική ζωή του ανθρώπου.

1. Η ζωή που ισοδυναμεί με θάνατο
Εάν δούμε τα πράγματα μέσα από τη ρωγμή που ανοίγει στη ματιά μας το σύνθημα του νέου θα διαπιστώσουμε ότι ο θάνατος δε συνάπτεται με τη ζωή αλλά με το νόημα που δίνουμε εμείς σε αυτή. « Όσο υπάρχει ζωή δεν υπάρχει θάνατος. Και τούτο επειδή ο θάνατος τίθεται στο τέλος. Αυτό συμβαίνει όταν ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής. Όταν όμως με το έρεβός του περιγράφει τα όρια της τότε ταυτίζεται με τη ζωή. Γι’αυτό και η έλευσή του δεν έχει νόημα, αφού νόημα έχει μόνο η συμπαρουσία του με τη ζωή.»[1] Το σύνθημα όμως καταγγέλει ότι ο συγγραφέας του δε ζει, δε βλέπει πουθενά γύρω του τη ζωή ή ότι η ζωή ταυτίζεται με θάνατο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή μάλλον διαβιούμε παρά ζούμε. Η προοπτική μας είναι ο κόσμος που έχει τέλος. Αρκούμαστε στην ευμάρεια. Στη δημιουργία ενός πολιτισμού της « πέτρινης τροφής»[2], όπως ονομάζει τα υλικά αγαθά ο Αγ.Γρηγόριος Νύσσης από τα οποία ο άνθρωπος εξαρτά την τροφή του, χωρίς όμως αυτή να «χορταίνει» τις αναζητήσεις του. Αρκούμαστε ,όπως φαίνεται, σε μια θνήσκουσα ευτυχία η οποία για να υπάρξει πρέπει όλα να είναι υπό το έλεγχό μας. Ορίζουμε ως «ζωή» την εικόνα που δίνει για τα πράγματα η τηλεόραση και οι διαφημίσεις της.

Την κρούστα τον πλαστικών χαμόγελων, τη εξωτερική λάμψη που όλα τα συμφιλιώνει στο βωμό της κυρίαρχης ιδεολογίας των καιρών μας: «Να περνάμε καλά και εύκολα». Όσο εξαρτόμαστε από την κυριαρχία της δύναμης τόσο φοβόμαστε την απουσία της, την απώλεια του ελέγχου. Για αυτό και φτιάχνουμε και αντίστοιχη «θρησκεία» η οποία εξευμενίζει τις «δυνάμεις» εκείνες που απειλούν την τακτοποίηση που έχουμε επιβάλλει με μια εύκολη θρησκευτικότητα στα όρια της μαγείας, για να μας βοηθάει στις «δυσκολίες μας». Αυτό το ιδεολόγημα πολύ συχνά το ονομάζουμε Χριστιανισμό και πότε –πότε Ορθοδοξία!

Αυτή τη ζωή ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής την ονομάζει «σκια θανάτου».

2. Η θρησκεία της «καθημερινής ζωής»
Εάν προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τα αίτια που οδήγησαν στη γραφή του συνθήματος, θα διαπιστώσουμε ότι ένα από αυτά είναι ο «χριστιανισμός» των «σύγχρονων» χριστιανών.
Η θρησκεία αυτή φοβάται το θάνατο και κάνει ότι είναι δυνατό να τον εξαφανίσει από το προσκήνιο της καθημερινότητας. Φοβάται επίσης την ασθένεια και λατρεύει την υγεία. Αποτελεί και αυτή μια «θεραπεία», μια «βοήθεια» για τα αδιέξοδα των ανθρώπων. Είναι μια οδός συμβιβασμού των «απαιτήσεων ή των αναγκών» τους με τη δίψα για κάτι που είναι πέρα από τα όρια που διαγράφει ο ορίζοντάς μας. Είναι μια προσπάθεια μεταφυσικών«εξηγήσεων» των πολλών «γιατί» που θέτει ο ορθολογισμός των καιρών μας.

Για το λόγο αυτό πολλοί πηγαίνουν στην Εκκλησία όταν είναι έρημη από ανθρώπους για να προσευχηθούν, εξομολογούνται για να «εξιλεωθούν» ή να «αναπαυθούν», συγχέουν τη μετάνοια με τη μεταμέλεια, «κοινωνούν» για το καλό, τελούν «θρησκευτικό» γάμο χωρίς να πιστεύουν στο μυστήριο της αγάπης, «βαπτίζουν» ακολουθώντας τις παραδόσεις, τελούν το ευχέλαιο «για την υγειά τους», «κηδεύουν» τους συγγενείς τους εξοργισμένοι για το κακό που τους έκανε ο Θεός!

Η ζωή αυτή γιατί να μη σημαίνει θάνατο; Η θρησκεία αυτή γιατί να μην προκαλεί απέχθεια; «Για μένα ζωή σημαίνει Χριστός και θάνατος σημαίνει κέρδος»[3]

Η φράση του Απ.Παύλου δείχνει και την αλήθεια που περιγράφεται στα βιβλία της Καινής Διαθήκης ενώ αποκαλύπτει την μεγάλη απόσταση που χωρίζει τη θρησκεία από την Εκκλησία η οποία είναι Σώμα Χριστού.

Ο Χριστός με το θάνατό Του αποκαλύπτεται ως Ζωή και ο θάνατος ως εχθρός του ανθρώπου που πρέπει να νικηθεί και όχι να συμφιλιωθούμε μαζί του. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη διαβάζουμε: « Αυτός ήταν η ζωή, και ήταν η ζωή αυτή το φως για τους ανθρώπους»[4]

Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο μας όταν η ζωή μας συνάπτεται με το Χριστό, το Σώμα και το Αίμα Του. Όταν «είμαστε πεθαμένοι για την αμαρτία»[5] Ο Απ.Παύλος τονίζει « Ή μήπως λησμονείτε πως το βάπτισμα στο όνομα του Χριστού σημαίνει συμμετοχή στο θάνατό Του; …Ο παλιός αμαρτωλός εαυτός μας πέθανε στο Σταυρό μαζί με το Χριστό…Έτσι να σκέφτεστε για τον εαυτό σας: Έχετε πεθάνει για την αμαρτία, κι η ζωή σας είναι πια κοντά στο Θεό χάρη στην ένωσή σας με τον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας».[6]

Ζούμε όταν πραγματοποιούμε αυτό που γράφει ο Αγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος στη Θ.Λειτουργία: «πάσα τη βιοτική αποθώμεθα μέριμνα» . Όταν ο καθένας από εμάς είμαστε μια «ζώσα εικόνα του ζώντος Θεού».

Η ζωή στην Εκκλησία είναι η κοινή πορεία όλων όσων η ζωή τους συνδέεται άρρηκτα με την Ανάσταση του Χριστού. Με αυτή την έννοια έχει δίκιο ο Ντεριντά όταν ισχυρίζεται ότι «Το να ζεις, εξ ορισμού, δεν μαθαίνεται. Ούτε από τον ίδιο τον εαυτό σου, ούτε από τη ζωή μέσω της ζωής. Μονάχα από τον άλλον και μέσω του θανάτου» παρά το γεγονός ότι δεν ξέφυγε από την ιουδαϊκότητα που χαρακτήριζε την σκέψη του.[7]

[1] Χρ. Μαλεβίτση: « Μελέτη θανάτου» στον τόμο Η ζωή και το Πνεύμα. Δοκίμια για την έσχατη μέριμνα του ανθρώπου. Εκδ.Παρουσία, Αθήνα 1997, σελ 91
[2] Λόγοι είς τους Μακαρισμούς
[3] Φιλ 1.21
[4] Ιωαν 1.4
[5] Ρωμ 6.2
[6] Ρωμ 6.3-11
[7] Ζ.Ντεριντά Μαθαίνοντας να ζεις εν τέλει, εκδ. Άγρα σελ17

πηγή

"Δεν κάνω παιδιά πριν κλείσω τα 40..."Του Πρωτ. Αντωνίου Καλλιγέρη.

Του Πρωτ. Αντωνίου Καλλιγέρη

Μέ αὐτό τό σύνθημα μία πολύ γνωστή ἑταιρεία διαφημίζει τό προϊόν της τό ὁποῖο κρατᾶ στά χέρια του ἕνας χαμογελαστός νέος μία καί ἡ διαφήμιση ἀπευθύνεται στούςσυνομηλίκους του.

Θά μπορούσαμε νά μή σχολιάσουμε τό μήνυμα αὐτό. ῎Αλλωστε ὑπάρχουν πολλές ἀνόητες διαφημίσεις. Πιστεύουμε ὅμως ὅτι στήν περίπτωση αὐτή, δέν ἔχουμε νά ἀντιμετωπίσουμε μία κακή διαφήμιση, ἀλλά μία προσπάθεια δημιουργίας ἀξιῶν.

Τί εἶναι λοιπόν ῝ἂὼ῍ὦ, μία καί τέτοιο προϊόν διαφημίζεται; Τί φαίνεται νά εἶναι περιττό; Τά παιδιά!

Στόν καιρό πού γίνεται μιᾶς γιγάντια προσπάθεια νά προστατευτοῦν τά παιδιά ἀπό τήν ἀνωριμότητα τῶν ἐνηλίκων καί πολλές φορές ἀπό τήν ἐγκληματική δράση ἤ τήν ἀμέλειά τους, κάποιοι θεωροῦν ὅτι τά παιδιά εἶναι ἕνα ῝ἂὼ῍ὦ ἀνθρώπινο παράγωγο. ῾Η ἰδέα δέν εἶναι φασιστική, εἶναι φρικιαστική καί δυστυχῶς ὑπαρκτή.

῾Ο διαφημιστής στήν περίπτωση αὐτή φαίνεται νά ἀποκαλύπτει ὅ,τι ἐπιμελημένα κρύβει ἡ κοινωνία μας. Δέν εἶναι ἄστοχο, ἑπομένως, νά παρατηρήσουμε τήν εἰκόνα πού ἔχουν οἱ ἐνήλικες γιά τά παιδιά.

῾Η κοινωνία μας ἀντιμετωπίζει τά παιδιά σάν παράγωγα τῶν ἐνηλίκων καί ὄχι σάν πρόσωπα πού ἔχουν ἀξία σέ συγκεκριμένη στιγμή. Τά παραδείγματα εἶναι πολλά·

῞Οσοι ἐνήλικες ἀναφέρονται σέ μέτρα πού πρέπει νά παρθοῦν γιά τήν προστασία τῶν παιδιῶν ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτά πρέπει νά ληφθοῦν ἐπειδή οἱ νέοι εἶναι τό μέλλον μας. ῾Επομένως τά παιδιά καί οἱ νέοι δέν ἔχουν ἀξία γιά αὐτό πού εἶναι ἀλλά γιά αὐτό πού θά γίνουν.

῎Ας ἀναρωτηθοῦμε τούς λόγους γιά τούς ὁποίους γίνεται ἡ ἄμβλωση. ῎Αν τούς μελετήσουμε προσεκτικά κανένας δέν συνδέεται πραγματικά μέ τό παιδί, ἀλλά μέ τόν ἐνήλικα καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζει τόν κόσμο.

Πέρα ὅμως ἀπό αὐτή τήν ἀποτρόπαια ἰδέα, ἴσως πρέπει νά σταθοῦμε λίγο καί στά ἄλλα στηρίγματα τοῦ κεντρικοῦ μηνύματος.

῾Η σύλληψη καί ἡ γέννηση ἑνός παιδιοῦ φαίνεται ὅτι συνδέεται μέ τήν ἐπιθυμία τοῦ «ἐγώ» καί μόνο. ᾿Ακούγεται πολύ συχνά «θά κάνω παιδιά ὅταν εἶμαι ἕτοιμος» ὑπονοώντας μόνο τήν οἰκονομική κυρίως προετοιμασία, ὄχι ὅμως τήν ψυχο-συναισθηματική ὁλοκλήρωση. ῾Η ἄποψη αὐτή εἶναι ἀπό τίς περισσότερο ἰσχυρές καί τή συναντᾶμε καί μέ ἄλλες παραλλαγές. Μερικές φορές αἰσθάνομαι ὅτι εἶναι ὅλα τόσο προγραμματισμένα, ἀκόμα καί στήν ἡμέρα, ὥστε νά ἀναρωτιέμαι, ἡ ὀμορφιά τῆς σχέσης δύο ἀνθρώπων πού ἀγαπιοῦνται ποῦ εἶναι; ῾Η Χάρη τοῦ Θεοῦ πόσο χῶρο ἔχει ἀπό τούς ἀνθρώπους γιά νά δράσει; ῾Η ἄποψη αὐτή εἶναι ἀπό τίς πιό ἰσχυρές καί τή συναντᾶμε καί μέ ἄλλες παραλλαγές.

῎Αλλες φορές ζευγάρια ἰσχυρίζονται ὅτι ἕνα παιδί εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ γάμου τους. ῾Η λογική τῶν ἑνηλίκων πού θέλει τό παιδί πού πρόκειται νά ἔρθει νά συμπληρώσει τή σχέση τους ἡ ὁποία πολλές φορές εἶναι ἀνώριμη εἶναι δονκιχωτική. ῞Οταν ὁ ῞Αγ. ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος ὑποστήριζε ὅτι τά παιδιά εἶναι γέφυρα πού συνδέουν τούς γονεῖς, ἐννοοῦσε ἕνα ζευγάρι τό ὁποῖο συνδέεται μέ τήν ἀγάπη πού ἔχει πρότυπο τή σχέση Χριστοῦ καί ᾿Εκκλησίας καί ὄχι τό σημερινό, πού διέπεται ἀπό τή λογική τῆς μισάνοικτης πόρτας.

Μερικές φορές συναντᾶμε τήν ἴδια εἰκόνα μέ τή λογική του δικαιώματος. Κυρίως γυναῖκες ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ μητρότητα εἶναι δικαίωμα. Νομίζουμε ὅμως ὅτι τά δικαιώματά μας ἔχουν ὅριο τόν ἑαυτό μας καί δέν προεκτείνονται σέ ἄλλα πρόσωπα.

Τό διαφημιστικό μήνυμα πιστεύουμε ὅτι ὑπονοεῖ ἐπίσης ὅτι τά παιδιά εἶναι μπελάς. ῾Επομένως πρέπει νά ἀπολαύσουμε τή ζωή μας, πρίν ἕνα μικρό πλασματάκι μᾶς στερήσει τό ὑπόλοιπο τῆς ἐλευθερίας πού περίσεψε ἀπό τό γάμο. ᾿Αξίζει νά ἀναρωτηθοῦμε πόσο ὥριμοι ἄνθρωποι εἶναι αὐτοί πού διέπονται ἀπό μία τέτοια ἀντίληψη; Τό παιδί - μπελάς στή σκέψη τῶν ἐνηλίκων μετατρέπεται πολύ ἁπλά σέ παιδί - θύμα. ῞Ενας γονέας πού αἰσθάνεται αἰχμάλωτος ἀπό τό ἴδιο του τό παιδί πόσο ἀληθινά τό ἀγαπᾶ; Πόσο ἀληθινά μπορεῖ νά θυσιάσει τόν ἑαυτό του καί τίς προσδοκίες του γιά χάρη του ἀκόμα καί ὅταν φθάσει στήν κατάλληλη γι αὐτόν ἡλικία;

Παράλληλα ὑπηρετεῖ καί τή λογική «ὁ γάμος ὑπάρχει γιά νά κάνουμε οἰκογένεια, δηλαδή παιδιά» ἡ ὁποία εἶναι πολύ ἰσχυρή στήν ἑλληνική κοινωνία. Μία ἀντίληψη ἡ ὁποία εἶναι λανθασμένη, ἐπειδή ὑποβιβάζει τήν ἀξία τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, καί ἀδιέξοδη ὅταν σέ ἕνα γάμο οἱ σύζυγοι δέν μποροῦν νά τεκνοποιήσουν. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι πολλές ἔρευνες τῶν τελευταίων χρόνων δείχνουν ὅτι ἡ ἀξία ''οἰκογένεια'' εἶναι πολύ ἰσχυρή καί σταθερά πρώτη στή συνείδηση τῶν νέων ἐνῶ ἡ ἀξία "γάμος" σταθερά ὑποτιμᾶται.

῾Η ᾿Εκκλησία μας διδάσκει ὅτι ὁ γάμος δέν εἶναι μιά παραχώρηση στόν ἄνδρα καί τή γυναίκα. ᾿Αλλά ἕνα θαῦμα πού ἀπορρέει ἀπό τήν πίστη μας στό Χριστό. Εἶναι τό μυστήριο ἐντός τοῦ ὁποίου «ὁ ἄνδρας, ὡς φυσική ὀντότητα, ἑνώνεται μέ τή διαφορετική βιολογικά φυσική ὀντότητα τῆς γυναίκας του εἰς σάρκα μίαν (᾿Εφ. 5.31), γίνονται μία ὕπαρξη, ἀκριβῶς ὅπως ὁ ῾Υιός τοῦ Θεοῦ μέ τή σάρκωσή του παύει νά εἶναι μόμο ὁ ἑαυτός Του, δηλαδή Θεός, καί γίνεται ἐπίσης ἄνθρωπος, ἔτσι ὥστε ἡ σύναξη τοῦ λαοῦ Του νά μπορεῖ νά ἀποτελέσει τό σῶμα Του.»*

᾿Εντός τοῦ γάμου οἱ σύζυγοι βρίσκουν τίς πραγματικές διαστάσεις τῆς ἑλευθερίας τους. ῾Η ὡρίμανση συζύγων-ἔρωτα ἑλκύει τήν εὑλογία τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ στήν τεκνογονία.

Καί ἑπομένως εἶναι καρπός ἐλευθερίας. Καλλιεργούμε αὐτή τήν ἀγάπη στή διάρκεια τῆς συζυγίας μας; ῾Ετοιμάζουμε τούς ἑαυτούς μας πνευματικά ὥστε νά δεχθοῦμε ἀκόμα ἕνα δώρο ἀπό τό Θεό; Νά δούμε ἀκόμα ἕνα θαῦμα;

Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Καλλιγέρη "Γονείς - παιδιά «...κάπου θα συναντηθούμε!»" από τις εκδόσεις "ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ".

 

 

 πηγή

Ένας καθημερινός άνθρωπος… π. Αντώνιος Καλλιγέρης

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε: « Τι μπορώ να κάνω εγώ, ένας καθημερινός άνθρωπος είμαι». Υπονοώντας ότι είμαστε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε μεγάλα θέματα, τα οποία έχουν πολλές και αντικειμενικές δυσκολίες. Είναι σωστός αυτός ο ισχυρισμός; Κυρίως, είναι χριστιανικός;

     Διαβάζοντας απλά Ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι στη μεγάλη πλειοψηφία των γεγονότων  τα οποία εμείς τα ονομάζουμε σταθμούς και αντικειμενικά άλλαξαν την πορεία ανθρώπων και κοινωνιών, οι πρωταγωνιστές τους δεν ήταν αρχικά μεγάλοι. Δεν ήταν τυλιγμένοι με τη λαμπρότητα της δόξας. Δεν είχαν την αίγλη που έχουν σήμερα.

     Αναφέροντας μερικά παραδείγματα θα υπενθύμιζα τις περιπτώσεις των περισσότερων αγωνιστών της Επανάστασης του 1821. Ήταν άσημοι καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι ζούσαν την ίδια αγωνία και τον ίδιο πόνο, τις ίδιες χαρές και τις ίδιες απογοητεύσεις με τους άλλους ανθρώπους.

     Οι δάσκαλοι του Γένους όπως τους ονομάζουμε σήμερα, κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι ήταν πρωταγωνιστές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού καθημερινοί άνθρωποι ήταν. Τα ονόματά τους υπάρχουν στα βιβλία της Ιστορίας για την προσφορά τους.

      Ας θυμηθούμε τον Αινστάιν, τον Χάιζεμπεργκ, τον Φλέμμινγκ και τους Κιουρί,τον Πεσταλότσι και τη Μοντεσσόρι  και τόσους άλλους. Ήταν στα μάτια των συμπολιτών τους καθημερινοί άνθρωποι. Μερικές φορές τους αντιμετώπιζαν και ως «παράξενους». Κι όμως! Η εργασία τους άλλαξε τον τρόπο ζωής μας. Άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε. Αν εξετάσουμε τις βιογραφίες τους,θα διαπιστώσουμε μερικά κοινά σημεία.

Το πρώτο κοινό σημείο είναι το όραμα. Η καθημερινότητα ήταν ο τόπος που εξελισσόταν η ζωή τους, δεν ήταν όμως ο ορίζοντάς τους. Η προοπτική τους ήταν η αίσθηση ότι είχαν μια αποστολή. Το δεύτερο κοινό σημείο είναι η αγάπη για αυτή την αποστολή. Το τρίτο κοινό σημείο είναι η πίστη σε αυτό το άγνωστο το οποίο δεν ήταν ορατό στα μάτια των άλλων. Αρκούσε που ήταν φανερό στα δικά τους. Ένα ακόμα κοινό σημείο που παρατηρούμε είναι η άγνοια του βολέματος, η υπέρβαση αυτού του αισθήματος της εξασφάλισης που  μαραζώνει την ανθρώπινη φύση. Ας σημειώσουμε ακόμα ότι οι περισσότεροι δεν ήταν κατανοητοί από τους άλλους ανθρώπους.

      Ας θυμηθούμε τους βίους μερικών αγίων μας. Για να αντιληφθούμε τις δυσκολίες που έζησαν θα πρέπει να τους αντικρύσουμε  με τα μάτια των ανθρώπων της εποχής στην οποία έζησαν. Να διερευνήσουμε την πορεία τους με βάση τα κοινωνικά ήθη που επικρατούσαν.

     Με αυτές τις προϋποθέσεις η Αγ.Φιλοθέη ήταν μια αδύναμη μοναχή η οποία στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας έκανε το ακατόρθωτο σε πολλούς ακόμα και σήμερα. Να δημιουργήσει ένα σχολείο για να μορφώσει τα κορίτσια της εποχής ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη ή ακόμα και το θρήσκευμα. Ο Αγ.Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Αγ.Νικόδημος Αγιορείτης δυο άσημοι μοναχοί. Ποιός μπορούσε να δει πίσω από το «φαίνεσθαι» τον Αγ.Νικόλαο τον Πλανά ή τον Αγ.Νεκτάριο ή τον Αγ.Λουκά τον Αρχιεπίσκοπο Κριμαίας; Ελάχιστοι. Ηταν απλοί άνθρωποι με μια «παράξενη» φλόγα στα μάτια των πολλών.

    Η καθημερινότητα και η νοοτροπία της εποχής τους δεν στάθηκαν εμπόδιο στην πορεία τους παρά τις δυσκολίες που προκαλούσε.

     Η αγάπη στο Θεό και τον άνθρωπο, η εμπιστοσύνη στο Θεό, η αίσθηση της κλήσης από Εκείνο και της Αποστολής τους σε ένα κόσμο που διψά παρά το πνευματικό σκοτάδι στο οποίο έζησαν είναι το κοινό τους σημείο.

    Αναφερόμαστε σε όλα αυτά γιατί η όμορφη και η παραξενη πατρίδα μας έχει ανάγκη μια διαφορετική εννοιολόγηση της παραγματικότητας στην οποία ζούμε. Να νιώσουμε την αποστολή μας και την κλήση μας.    Το Βάπτισμά μας είναι μια τομή και δεν το καταλαβαίνουμε. Δεν γεννηθήκαμε για να βολευτούμε αδιαμαρτύρητα στους καναπέδες που αφειδώλευτα στρώνει η εποχή μας. Δεν βαπτιστήκαμε για να πεθάνουμε χριστιανοί, αλλά για να γίνουμε συνειδητοποιημένοι μαθητές του Χριστού. Άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι είναι συνομιλητές του Θεού. Το φως και το αλάτι του κόσμου.

 πηγή

Ο π.Καλλιγέρης Αντώνιος για το νόημα των Χριστουγέννων