ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥΣ

ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Τί είναι οι λογισμοί και από πού προέρχονται ;

Όταν λέμε λογισμούς, δεν εννοούμε απλώς τις σκέψεις, αλλά τις εικόνες και τις παραστάσεις κάτω από τις οποίες υπάρχουν κάθε φορά και οι κατάλληλες σκέψεις. Οι εικόνες. λοιπόν, μαζί με τις σκέψεις λέγονται λογισμοί.

Πρώτη και κύρια αιτία των λογισμών στον άνθρωπο είναι το προπατορικό αμάρτημα. Μέχρι τότε ο νους του ανθρώπου ήταν "ενοειδής", δηλαδή δεν διεσπάτο σε άλλα πράγματα εκτός από τον Θεό. Από τη στιγμή του προπατορικού αμαρτήματος άρχισε να δουλεύει ο λογισμός της αμφισβητήσεως και στη συνέχεια όλοι οι άλλοι λογισμοί.

Δεύτερη αιτία που προκαλεί τους λογισμούς στον άνθρωπο είναι τα αισθητήρια όργανα, όταν αυτά δεν κυβερνούνται από τον ηγεμόνα νου. Ιδιαίτερα η ακοή και η όρασις. Σήμερα, μάλιστα. λόγω της τεχνολογίας οι αισθήσεις δέχονται πολύ περισσότερα ερεθίσματα από ό,τι παλαιότερα. Γι΄ αυτό και ο αγώνας με τους λογισμούς είναι πιο έντονος.

Τρίτη αιτία είναι τα πάθη, τα οποία υπάρχουν στον άνθρωπο. Από αυτά οι δαίμονες "λαμβάνουσι τας αφορμάς του κινείν εν ημίν τους εμπαθείς λογισμούς". Δηλαδή, από αυτά παίρνουν αφορμή οι δαίμονες για να κινήσουν εναντίον μας τους κακούς λογισμούς.

Τέταρτη και βασικότερη αιτία είναι οι δαίμονες. Τονίζει χαρακτηριστικά ο αγ. Γρηγόριος ο Σιναίτης : "Οι λογισμοί λόγοι των δαιμόνων εισί και των παθών πρόδρομοι". δηλαδή, οι λογισμοί είναι λόγια των δαιμόνων και πρόδρομοι των παθών.

Ακόμη, τονίζει ο αγ. Ισαάκ ο Σύρος, λογισμούς δημιουργεί και "το φυσικόν θέλημα" που υπάρχει μέσα μας, αλλά και οι κλίσεις, οι ροπές που έχει η ψυχή μας.

Ιδιαίτερα ο πόλεμος αυτός είναι έντονος στους μοναχούς, οι οποίοι πολλές φορές, έρχονται με τον δαίμονα σε πάλη σώμα προς σώμα κατά την έφοδο των πονηρών λογισμών. Γι΄ αυτό και τονίζει ο αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, ότι ο πόλεμος αυτός είναι πολύ πιο δύσκολος από τον αισθητό πόλεμο "του δια των πραγμάτων πολέμου εστί χαλεπώτερος".

Ακόμη πονηροί λογισμοί μπορεί να παρουσιασθούν και από την κράσι του σώματος, αλλά και από την καθημερινή δίαιτα, καθώς και από τις κινήσεις της ίδιας της σαρκός.

ΠΗΓΗ : ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ, εκδ. ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ - ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2014, σ. 12 κ.ε.

πηγή

Ο “κάτα φαντασίαν” και ο πραγματικός χριστιανός

Αὐ­τα­πά­τη Ὁ­ρι­σμός: Νά πι­στεύ­εις λά­θος πράγ­μα­τα γιά τόν ἑ­αυ­τό σου καί συ­νή­θως κο­λα­κευ­τι­κά.
Πα­ρά­δειγ­μα: “Ἔ­πρε­πε νά τήν δώ­ση σέ μέ­να τήν θέ­σι! Ἐρ­γά­ζο­μαι πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ὅ­λους, εἶ­μαι ὁ πι­ό ἔ­ξυ­πνος καί οἱ ἡ­γε­τι­κές μου ἱ­κα­νό­τη­τες εἶ­ναι πα­ρα­πά­νω ἀ­πό προ­φα­νεῖς”.
Ἡ ἴ­δια ἡ αὐ­τα­πά­τη καί ἡ ἄ­γνοι­α εἶ­ναι ἀ­πό μό­να τους τό με­γά­λο μεῖ­ον στή ζω­ή, ἄν ὄ­χι ἡ κα­τα­στρο­φή της.

Καί στήν ἐκ­κλη­σί­α βλέ­που­με ὅ­τι ἡ ἠ­θι­κή αὐ­τα­πά­τη αἰχ­μα­λώ­τι­σε πολ­λούς ἀ­πό τούς χρι­στια­νούς. Ἔ­τσι ἄλ­λοι ἐ­νῷ κυ­λί­ον­ται στήν ἁ­μαρ­τί­α καί στήν δι­α­φθο­ρά θε­ω­ροῦν τούς ἑ­αυ­τούς των ἠ­θι­κούς καί τέ­λει­ους.
Ἄλ­λοι πά­λι, ἔ­χον­τας κα­τορ­θώ­σει με­ρι­κές ἀ­ρε­τές νο­μί­ζουν, ὅ­τι ἔ­φθα­σαν στήν τε­λει­ό­τη­τα λέ­γον­τας ὁ κα­θέ­νας ἀ­πό αὐ­τούς αὐ­τό πού εἶ­πε ἐ­κεῖ­νος ὁ νε­α­νί­σκος τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου· «Ταῦ­τα πάν­τα ἐ­φυ­λα­ξά­μην ἐκ νε­ό­τη­τος. Τί ἔ­τι ὑ­στε­ρῶ;­». Μέ τόν λο­γι­σμό αὐ­τό ἐ­ξα­πα­τοῦν τόν ἑ­αυ­τό τους καί κοι­μοῦν­ται μα­ζί μέ τήν ἁμαρτία καί μέ­σα στήν ἁ­μαρ­τί­α.

Ὁ «κα­τά φαν­τα­σί­αν» Χρι­στια­νός:
1. Δέ­χε­ται ἀ­μέ­σως τίς ἐ­πι­δρά­σεις τῆς κο­σμι­κῆς ζω­ῆς.
2. Ὁ προ­σα­να­το­λι­σμός του εἶ­ναι κυ­ρί­ως ἐ­ξω­στρε­φής.
3. Ἡ πνευ­μα­τι­κή του ζωή μει­ώ­νε­ται ἀ­πό τίς ἐ­ξω­τε­ρι­κές ἐ­πι­δρά­σεις
4. Εἶ­ναι πι­στός στό βαθ­μό πού ἐ­κεῖ­νος φαν­τά­ζε­ται.
5. Στήν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή του ζω­ή κυ­ρια­ρχεῖ ὁ σε­βα­σμός τῶν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῶν τύ­πων. Ἡ οὐ­σί­α τῶν τύ­πων τόν ἀ­φή­νει ἀ­δι­ά­φο­ρο.
6. Τό ἀ­γω­νι­στι­κό του ἐν­δι­α­φέ­ρον γιά τή ζω­ή τῆς πί­στεως καί τοῦ ἁ­για­σμοῦ πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται στά ὅ­ρια πού προσ­δι­ο­ρί­ζει ἡ ἀρ­χή τῆς ἀ­νώ­δυ­νης πνευ­μα­τι­κῆς ζω­ῆς, ἡ ὁ­ποί­α δε­σπό­ζει στα­θε­ρά στό πνεῦ­μα του.
7. Προ­σέρ­χε­ται στά μυ­στή­ρια τῆς Ἐ­ξο­μο­λο­γήσεως καί τῆς θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, ἐ­πει­δή πα­ρα­δέ­χε­ται ὅ­τι «κά­νουν κα­λό».
8. Πι­στεύ­ει στό Θε­ό, ὅ­ταν ἡ ζω­ή του εἶ­ναι χω­ρίς θλί­ψεις καί δο­κι­μα­σί­ες.
9. Τίς πα­ρεκ­κλί­σεις του ἀ­πό τήν εὐ­αγ­γε­λι­κή ἀ­λή­θεια τίς δι­και­ο­λο­γεῖ μέ τό ἐ­πι­χεί­ρη­μα τοῦ δι­και­ώ­μα­τος νά αὐ­το­προσ­δι­ο­ρί­ζε­ται.
10. Ὁ κα­τά φαν­τα­σί­α χρι­στια­νός κυ­ρι­αρ­χεῖ­ται ἀ­πό αἰ­σθή­μα­τα ἀ­να­σφά­λειας.
11. Φο­βᾶ­ται τόν θά­να­το καί ὑ­πάρ­χει μέ­σα του ἡ ἀ­γω­νί­α γιά τό ἄ­γνω­στο τέ­λος τῆς ὑ­πάρξεώς του.

Ὁ πραγματικός Χρι­στια­νός:
1. Ἡ πνευ­μα­τι­κή του αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α εἶ­ναι εὐ­αγ­γε­λι­κή καί ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή. Τόν ἐν­δι­α­φέ­ρει ἡ οὐ­σί­α τῶν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῶν τύ­πων.
2. Βα­σι­κός πνευ­μα­τι­κός στό­χος εἶ­ναι ὁ ἀ­δι­ά­λει­πτος δι­ά­λο­γός του μέ τόν ἔ­σω ἄν­θρω­πο τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Ἐ­πι­δι­ώ­κει τήν νέ­κρω­σι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας.
3. Στο­χεύ­ει πα­ράλ­λη­λα στήν ἐν Χρι­στῷ τε­λεί­ω­σι μέ τήν χά­ρι τοῦ Θε­οῦ.
4. Πυ­ξί­δα τῆς εὐ­αγ­γε­λι­κῆς του ζω­ῆς εἶ­ναι ἡ πι­στή ἐμ­μο­νή του στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ.
5. Ὁ­λό­κλη­ρη την ζω­ή του τήν βι­ώ­νει προ­σευ­χη­τι­κά, κα­τά τό «ἀ­δι­α­λεί­πτως προ­σεύ­χε­σθε».
6. Εἶ­ναι ἄν­θρω­πος τῆς νή­ψεως καί τῆς ἐ­γρη­γόρ­σεως.
7. Βαδίζει θεληματικά τήν στε­νή καί τε­θλιμ­μέ­νη ὁ­δό τῶν θλί­ψε­ων καί ποι­κί­λων δο­κι­μα­σι­ῶν,
8 Ζεῖ στό πνευ­μα­τι­κό κλί­μα τῆς Βα­σι­λεί­ας τῶν Οὐ­ρα­νῶν.
9. Τήν γνῶσι τοῦ ἐ­αυ­τοῦ του τήν ἐμ­πι­στεύ­ε­ται στόν φω­τι­σμό το­ϋ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Θέ­λει νά σκέ­πτε­ταί το «δέν εἶ­μαι τί­πο­τα, δέν γνω­ρί­ζω τί­πο­τα κα­λό στόν ἑ­αυ­τό μου».
10. Ἀ­πο­κρού­ει κά­θε ἐ­σω­τε­ρι­κό λο­γι­σμό γιά κα­τά­κτη­σι κά­ποι­ας ἀ­ρε­τῆς ἤ ἁ­γι­ό­τη­τας.
11. Φρον­τί­ζει νά ἀ­γα­πᾶ τόν πλη­σί­ον του καί νά εἰ­ρη­νεύ­η, κα­τά τό δυ­να­τόν, μέ αὐ­τόν, ἀλ­λά καί νά ἀ­να­γνω­ρί­ζη τόν ἑ­αυ­τό του κα­τώ­τε­ρο ἐ­νώ­πιον ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων.
12. Ἡ μνή­μη τοῦ θα­νά­του εἶ­ναι ὁ κα­θη­με­ρι­νός του ἄρ­τος, πού τόν στη­ρί­ζει στόν δύ­σκο­λο δρό­μο τῆς στε­νῆς καί τε­θλιμ­μέ­νης ὁ­δοῦ.

Αὐ­τά εἶ­ναι τά γνω­ρί­σμα­τα τῆς αὐ­τα­πά­της καί μή καί τοῦ κα­τά φαν­τα­σί­αν καί ἀ­λη­θοῦς Χρι­στια­νοῦ.

π. Βενέδικτος Νεοσκητιώτης 

Πηγή /  Αντιγραφή

Ἀπό τὸ φόβο στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,π. Βενέδικτος Νεοσκητιώτης

πηγή

Από το φόβο στην αγάπη του Θεού.
Ομιλία Αρχιμανδρίτη π. Βενέδικτου Νεοσκητιώτη Αγίου όρους.
Με θέμα '' από τον φόβο στην αγάπη του Θεού ''. Μία εκλεκτή , ορθόδοξη και ωφέλιμη ομιλία.

Speech Archimandrite Benedict St. Neoskitioti terms. Under the theme'' from fear to love

 of God.'' A fine, orthodox and useful speech.