ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ -Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ (Εορτάζεται στις 17 Ιανουαρίου) Toυ Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ (Εορτάζεται στις 17 Ιανουαρίου)

Toυ Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο άγιος Αντώνιος, ο καθηγητής της ερήμου, είναι από τους λίγους που έλαβαν την προσωνυμία μέγας. Πραγματικά, υπήρξε μέγας αθλητής του πνευματικού στίβου και θριαμβευτής στους αγώνες εναντίον της πλάνης, της αμαρτίας, του διαβόλου και των πολυμόρφων παθών. Ο βίος του, που συνεγράφη από έναν άλλον μέγα, τον σύγχρονό του άγιο Αθανάσιο, Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας, είναι υπερθαύμαστος και αξιοζήλευτος. Η μελέτη του πρέπει να αποτελή εντρύφημα όλων εκείνων, οι οποίοι ποθούν να βιώσουν το μεγαλείο της κατά Χριστόν ζωής.

Ο μέγας Αντώνιος με την άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή έφθασε στην κορυφή της πνευματικής ζωής και απέκτησε την αληθινή σοφία. "Ονομάζει τον εαυτό του "ιδιώτην" και ήταν αγράμματος, είχε όμως διδάσκαλον την άνωθεν σοφίαν του Πνεύματος. Από την σοφία αυτή φωτισμένος και εμπνευσμένος έδωκε σοφότατες αποκρίσεις σε διαφόρους Χριστιανούς, που ζητούσαν να ωφεληθούν ψυχικά, όπως φαίνεται σε πολλά μέρη των "Γεροντικών" βιβλίων. Εκτός από αυτές άφησε και τα "εκατόν εβδομήκοντα κεφάλαια", που περιλαμβάνονται στην "Φιλοκαλία" και προσφέρουν μεγάλη ωφέλεια σε όσους τα διαβάζουν".

Άσκηση ονομάζεται η προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος να εφαρμόζει το θέλημα του Θεού στην ζωή του. Η προσπάθεια να μεταμορφώσει τα πάθη του, να καθαρθή από τα πάθη, για να μπορέσει να αγαπήσει "εξ όλης ψυχής και καρδίας", τον Θεό και τον άνθρωπο. Γιατί είναι αδύνατο να αγαπά αληθινά όποιος εξουσιάζεται από τα πάθη και κυρίως από την φιλαυτία, που καταδυναστεύει τον άνθρωπο και κάνει την ζωή του δύσκολη. Φιλαυτία είναι η άλογη αγάπη προς τον εαυτό μας και από αυτήν, ως από μητέρα, γεννώνται όλα τα άλλα πάθη, όπως της υπερηφανείας, της κενοδοξίας, της φιληδονίας, της φιλαργυρίας κ.λ.π.

Στις ημέρες μας, συχνά γίνεται λόγος για την αγάπη, την ειρήνη και την φιλία μεταξύ των ανθρώπων και των λαών και για άλλα παρόμοια. Καλά είναι όλα αυτά, αλλά το ερώτημα είναι πώς μπορεί κανείς να αγαπά τους άλλους και να ειρηνεύη μαζί τους, την στιγμή που είναι υποδουλωμένος στα πάθη και δεν μπορεί να ειρηνεύση με τον ίδιο τον εαυτό του; Η αγάπη, κατά τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, είναι έκγονος απαθείας. Δηλαδή γεννάται και αυξάνεται μέσα σε μια καρδιά, η οποία έχει καθαρθή ή τουλάχιστον αγωνίζεται επίμονα και επίπονα να καθαρθή από τα πάθη. Τότε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και ανθεκτική στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες. Δεν έχει ημερομηνία λήξης, αλλά διαρκεί και πέραν του τάφου, είναι "συνομήλικη με τους αιώνες". Αντίθετα, η εμπαθής αγάπη είναι ψεύτικη και διαρκεί όσον καιρό είναι σε θέση να υπηρετεί και να τρέφει ή να τρέφεται από τα πάθη. Και πώς είναι δυνατόν να έχει αντοχή και διάρκεια, αφού οι συνθήκες ζωής αλλάζουν, τα συμφέροντα μεταβάλλονται και το ανθρώπινο σώμα φθείρεται και αλλοιώνεται;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των μεταπτωτικών κοινωνιών είναι τα ανθρώπινα πάθη. Τα εμπαθή άτομα προξενούν τεράστια προβλήματα στο οικογενειακό και το κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά και πολέμους και ακαταστασίες σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν πρόκειται για άτομα που κατέχουν αξιώματα και εξουσία. Όπως τονίζει και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: "Η αμαρτία έχει κοινωνικές προεκτάσεις. Τα αρρωστημένα άτομα αρρωσταίνουν τους κοινωνικούς θεσμούς και στην συνέχεια οι κοινωνικοί θεσμοί αρρωσταίνουν περισσότερο τα άτομα". Επομένως, η αλλαγή των ανθρωπίνων κοινωνιών προς το καλύτερο, ή μάλλον η εξανθρώπισή τους, προϋποθέτει την πνευματική αναγέννηση των μελών τους, η οποία μπορεί να γίνει με την άσκηση, την προσευχή, την μυστηριακή ζωή και γενικότερα με την υπακοή στην Εκκλησία και τους εκκλησιαστικούς θεσμούς.

Ο άγιος Αντώνιος με τους σκληρούς αγώνες του εναντίον των πνευμάτων της πονηρίας και της υπερηφανίας, απέκτησε την υψοποιό ταπείνωση. Εν τούτοις ο Θεός του απεκάλυψε ότι υπάρχει κάποιος υποδηματοποιός στην Αλεξάνδρεια, που τον έχει ξεπεράσει στην πνευματική ζωή και τον απέστειλε να διδαχθή το πνευματικό έργον εκείνου. Και όπως σημειώνει ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ: "Έμαθεν εξ αυτού να σκέπτηται ενδομύχως: "Οι πάντες σώζονται, εγώ δε μόνος απόλλυμαι"". Τον λόγον αυτό μπορούν να τον αντέξουν μόνον εκείνοι, που έχουν κατακτήσει το ακρότατον ύψος της ταπεινοφροσύνης.

Η ταπεινοφροσύνη είναι μητέρα της αγάπης και όλων των άλλων αρετών. Ο Όσιος αγαπούσε θυσιαστικά τους πάντες και προσευχόταν για ολόκληρη την οικουμένη. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούσε με τους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τους πονεμένους ανθρώπους. Με την αρχοντική του αγάπη τους παρηγορούσε αληθινά και τους στήριζε. Επισκέφθηκε κάποτε έναν θεολόγο - συγγραφέα, τον Δίδυμο, που ήταν τυφλός, αλλά όπως φαίνεται είχε ανοικτά τα μάτια της ψυχής του καί, μεταξύ άλλων, του είπε: "Μη σε στενοχωρεί και μη σε ταράζει, Δίδυμε, το γεγονός ότι σού λείπουν τα σωματικά μάτια. Διότι σού λείπουν τέτοια μάτια, με τα οποία βλέπουν οι μυίγες και τα κουνούπια. Εσύ έχεις τέτοια μάτια, με τα οποία βλέπουν οι άγγελοι, με τα οποία ο Θεός καθοράται και το αυτού φως καταλαμβάνεται". Το περιστατικό αυτό φανερώνει τον τρόπο ποιμαντικής των Αγίων. Δεν απογοητεύουν και δεν απελπίζουν τους ανθρώπους, αλλά αντίθετα τους αυξάνουν την αγάπη για την ζωή, την κατά Χριστόν ζωή, αποδιώχνουν από την ψυχή τους την καταχνιά, αυξάνουν την χαρά, δυναμώνουν την πίστη, θεριεύουν την ελπίδα.

Θα ήθελα να περατώσω το άρθρο αυτό με την συμβουλή - προτροπή του αγίου Αντωνίου:"Είναι ανάγκη να τρέχωμε να θεραπεύωμε τα πάθη της ψυχής, γιατί μέλλουμε να κριθούμε κατά πρόσωπον Θεού, για να μη βρεθούμε (εκεί) τιποτένοι ή καταγέλαστοι".  πηγή&πηγή

Βιογραφία

Ο Μέγας Αντώνιος γεννήθηκε το 251 μ.Χ. στην Άνω Αίγυπτο από πλούσιους και ενάρετους γονείς, τους οποίους έχασε σε νεαρή ηλικία. Συγκεντρώνει όμως την προσοχή του στην μυστική θεωρία των μοναχών της ερήμου και στην φροντίδα της μικρής αδελφής του. Γρήγορα αποφασίζει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και αναχωρεί για την έρημο, αφού πρώτα τακτοποίησε την μικρότερη αδελφή του και μοίρασε την μεγάλη πατρική περιουσία στους φτωχούς της περιοχής του.

Στην έρημο παίδευσε την ψυχή του και τιθάσευσε τα πάθη του φθάνοντας στα ανώτατα όρια της άσκησης ώστε η ψυχή του αγίου μπορούσε να εξέρχεται του σώματός του ενώ βρισκόταν ακόμη εν ζωή. Γίνεται το πρότυπο των ασκητών. Πολλοί εξ αυτών έφθαναν στην έρημο για να τον ακούσουν και να τον συμβουλευθούν. Παρέδωσε την μακάρια ψυχή του στον μισθαποδότη Θεό σε ηλικία 105 ετών.

Αν και, όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου Αντωνίου ήταν να μείνει κρυφός ο τόπος της ταφής του, οι μοναχοί που μόναζαν κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο επί Ιουστινιανού (561 μ.Χ.), κατατέθηκε στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ., μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Η Σύναξή του ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’.

Τόν ζηλωτήν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος, τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος, Πάτερ Ἀντώνιε, τῆς ἐρήμου γέγονας οἰκιστής, καί τήν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου· διό πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν

Τούς βιωτικούς θορύβους ἀπωσάμενος, ἡσυχαστικῶς τόν βίον ἐξετέλεσας, τόν Βαπτιστήν μιμούμενος, κατά πάντα τρόπον Ὁσιώτατε. Σύν αὐτῷ οὖν σέ γεραίρομεν, Ἀντώνιε Πάτερ, τῶν Πατέρων κρηπίς.

πηγή

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ (7 Ιανουαρίου) Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο Τίμιος Πρόδρομος είναι το πρόσωπον εκείνο, το οποίον εγκωμίασε ο Χριστός περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο. “Μείζων εν γεννητοίς γυναικών προφήτης Ιωάννου του Βαπτιστού ουδείς εστι” (Λουκ. ζ' 28). Είναι ο μεγαλύτερος των Προφητών, όχι ως προς την ηλικία, αφού έζησε μόνον τριάντα χρόνια, αλλά ως προς την χάρη και την δόξα, γιατί αξιώθηκε όχι μόνον να ιδή, αλλά και να βαπτίση “τον κηρυττόμενον” Μεσσία. Στην συνέχεια όμως ο Χριστός τόνισε ότι ο μικρότερος στην Βασιλεία των Ουρανών είναι μεγαλύτερος από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Και το είπε αυτό, σύμφωνα με την ερμηνεία του ιερού Χρυσοστόμου, για να μη παρασυρθούν οι όχλοι από την υπερβολή των επαίνων και θεωρήσουν τον Ιωάννη ανώτερον από τον Θεάνθρωπο Χριστό. Αλλά και σύμφωνα με μια άλλη ερμηνεία, του εκκλησιαστικού Συγγραφέως του 4ου μ.Χ. αιώνος Διδύμου του Τυφλού, ο μικρότερος από τους Αγίους Αποστόλους, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, είναι μεγαλύτερος του Προδρόμου, αφού οι Απόστολοι είναι ανώτεροι από τους Προφήτας.

Είναι γέννημα στείρας γυναικός και καρπός προσευχής. Από έμβρυο έξι μηνών στην μήτρα της Ελισάβετ έλαβε την χάρη του Αγίου Πνεύματος και σκίρτησε όταν η Παναγία συνάντησε την μητέρα του και με το στόμα της προφήτευσε και ονόμασε την Μαρία Μητέρα του Θεού. Το όνομα Ιωάννης, που έλαβε, ήταν και αυτό δώρο του Θεού, όπως και ο ίδιος.

Η ασκητική του ζωή σκανδάλισε πολλούς από τους συγχρόνους του, που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τον αγγελικό τρόπο της ζωής του, και τον κατηγορούσαν ότι είναι δαιμονισμένος. Βέβαια, το γεγονός αυτό, δηλαδή το να κατηγορούν οι άνθρωποι κάποιον συνάνθρωπό τους, επειδή θέλει να ζήση όχι όπως εκείνοι, αλλά με διαφορετικό τρόπο, συνέβαινε και σε άλλες εποχές, όπως συμβαίνει και στις ημέρες μας, αφού και σήμερα υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν με την δική τους λογική. Εκτός όμως από το καταλαβαίνω υπάρχει και το αισθάνομαι. Δηλαδή, πέρα από την λογική υπάρχει και η καρδιά, που όταν μεθά από το δυνατό κρασί της άκτιστης χάρης του Αγίου Πνεύματος, απαρνείται όλες τις ψευτοχαρές της εφήμερης αυτής ζωής. Αυτή την μέθη οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν νηφάλια. Όταν κάποιος γευτή την αγάπη του Θεού, τότε περιφρονεί όλες τις άλλες αγάπες, προς τα υλικά πράγματα εννοείται, γιατί τις βρίσκει ψεύτικες.

Ο Τίμιος Πρόδρομος προετοίμασε τους ανθρώπους να δεχθούν τον Χριστό. Το κήρυγμά του ήταν κήρυγμα μετανοίας. Ο λόγος του ήταν γεμάτος ανδρεία και δύναμη. Δεν δείλιασε και δεν δίστασε να τα βάλη με το κατεστημένο της εποχής του. Ήλεγξε την παρανομία του βασιληά Ηρώδη. Αλλά και τους Φαρισαίους, που καταδυνάστευαν τον λαό φορτώνοντάς τον φορτία βαρειά και δυσβάστακτα, τους αποκάλεσε φίδια και γεννήματα εχιδνών.

Προπορεύθηκε του Χριστού και στον άδη και μάλιστα με χαρά, όπως ψάλλουμε στο Απολυτίκιό του, για να κηρύξη στους απ’ αιώνος θανόντας “Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί”.

Στην συνέχεια, θα τονίσουμε τρία σημεία, λαμβάνοντας αφορμή από τα γεγονότα της ζωής του, αλλά και από τον βίο και την πολιτεία του.

Πρώτον, ότι κατηγορήθηκε ως δαιμονισμένος γιατί η ζωή του, που την είχε αφιερώσει στον Θεό, ήταν διαφορετική από εκείνη των πολλών. Δεν έμενε στην πόλη, αλλά έφυγε στην έρημο, όπου ζούσε ασκητικά. Δεν έτρωγε φαγητό, αλλά τρεφόταν με ακρίδες, δηλαδή με τις τρυφερές άκρες των φυτών, και με μέλι άγριο. Και σήμερα, δυστυχώς, υπάρχει από πολλούς η ίδια αντιμετώπιση, όταν αποφασίση κάποιος, και ιδίως νέος και μορφωμένος, να αφιερωθή στον Χριστό και στην Εκκλησία Του ως Ιερέας ή ως Μοναχός. Και αν δεν τον αποκαλούν δαιμονισμένο, σίγουρα λένε ότι κάτι έπαθε στο μυαλό. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι που αντιτίθενται και προκαλούν πλείστα όσα εμπόδια και δυσκολίες, δεν είναι άθεοι ή άσχετοι με την Εκκλησία, αλλά αντίθετα εκκλησιάζονται και μάλιστα τιμούν τους Αγίους, που ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Αυτό αν δεν είναι παραλογισμός τότε τί είναι;

Δεύτερον. Αν ήλεγξε την παρανομία του Ηρώδη και την υποκρισία των Φαρισαίων, το έκανε από αγάπη και όχι από εμπάθεια, αφού ήταν απαθής και “πλήρης Πνεύματος Αγίου”. Σκοπός του δεν ήταν η διαπόμπευσή τους, αλλά η διόρθωση και η θεραπεία τους.

Σήμερα υπάρχει η νοοτροπία να δικαιολογούμε τα λάθη μας και τα πάθη μας στηρίζοντάς τα αγιογραφικά και αγιολογικά, δηλαδή φέροντας παραδείγματα από την Αγία Γραφή και από την ζωή των Αγίων. Έτσι, πολλοί βρίζουν, συκοφαντούν και σπιλώνουν υπολήψεις τάχα για την δόξα του Θεού. Οι Άγιοι, όταν αναγκάζονταν να ελέγξουν, το έκαναν με πόνο, αγάπη και πολλή προσευχή για τα συγκεκριμένα πρόσωπα και αφού είχαν εξαντλήσει κάθε άλλο μέσο.

Τρίτον. Τα γεγονότα της ζωής του, ο Τίμιος Πρόδρομος, ευχάριστα και οδυνηρά, τα θεωρούσε ότι προέρχονται κατ’ ευθείαν από τον Θεό, αφού χωρίς την θέλησή Του τίποτα δεν μπορεί να συμβή. Και πράγματι, όχι μόνον η γέννηση και τα άλλα περιστατικά της ζωής του έγιναν επειδή το θέλησε ο Θεός, αλλά και αυτός ο θάνατός του έγινε θεϊκή Οικονομία, για να κηρύξη και “τοίς εν άδη”.

Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε έναν από εμάς. Ο Θεός μας γνωρίζει πριν ακόμα γεννηθούμε, αφού αυτός είναι η αιτία της δημιουργίας μας.Μας αγαπά περισσότερο από ό,τι νομίζουμε και φροντίζει για τον καθένα μας ξεχωριστά. Τίποτε από όσα συμβαίνουν στην ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Τις αποτυχίες, τις αναποδιές και τις πιο οδυνηρές ακόμη ασθένειες τις επιτρέπει ο Θεός από αγάπη, γιατί όταν αντιμετωπισθούν σωστά μπορούν να αποδειχθούν ως οι μεγαλύτερες ευλογίες. Πόσοι δεν μετενόησαν και έγιναν πραγματικοί άνθρωποι μετά από μια δύσκολη περιπέτεια ή μια βαρειά αρρώστεια;

Η εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού αποτελεί το πιο σταθερό στήριγμα και στις μεγαλύτερες αναποδιές. Διώχνει τις ανασφάλειες και το άγχος και μας θέτει στην σωστή προοπτική για την ψύχραιμη και σωστή αντιμετώπιση και των πιο δύσκολων προβλημάτων.

πηγή

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

πηγή

Ο Απόστολος Τιμόθεος ήταν μαθητής του Αποστόλου Παύλου. Γεννήθηκε στα Λύστρα της Λυκαονίας από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ιουδαία. Ο πατέρας του έφυγε από την πρόσκαιρη αυτήν ζωή πολύ νωρίς και ο άγιος Τιμόθεος μεγάλωσε με την μητέρα του Ευνίκη και την γιαγιά του Λωΐδα, που τον ανέθρεψαν με το ανόθευτο γάλα της πίστης και του έμαθαν από τα παιδικά του χρόνια να προσεύχεται και να μελετά τον λόγο του Θεού. Όταν ο Απόστολος Παύλος πέρασε από τα Λύστρα εκτίμησε τα πνευματικά χαρίσματα του νεαρού Τιμοθέου και στο πρόσωπό του είδε τον άξιο αποστολικό εργάτη. Τον πήρε μαζί του στην δεύτερη αποστολική του περιοδεία του και αργότερα τον τοποθέτησε στην Έφεσο, για να ποιμάνη το ποίμνιο της Τοπικής αυτής Εκκλησίας ως Επίσκοπός της. Ο Απόστολος Παύλος του απέστειλε δύο επιστολές, οι οποίες ευρίσκονται στην Καινή Διαθήκη. Πρόκειται για θαυμάσια συμβουλευτικά κείμενα που πρέπει να μελετούμε όλοι οι πιστοί και κυρίως οι πνευματικοί ποιμένες.

Μετά το μαρτυρικό τέλος του Αποστόλου Παύλου στην Ρώμη, ο Απόστολος Τιμόθεος συνέχισε το ποιμαντικό του έργο στην Έφεσο μέχρι το δικό του μαρτυρικό τέλος. Σύμφωνα με την Παράδοση υπέστη μαρτυρικό θάνατο από τους εξαγριωμένους ειδωλολάτρες, επειδή επέκρινε τα όργιά τους σε μια σειρά γιορτών της Αρτέμιδος της Εφεσίας.

Στις δύο Επιστολές του προς τον άγιο Τιμόθεο ο Απόστολος Παύλος του δίνει διάφορες συμβουλές για την προσωπική του προκοπή, αλλά και για την προκοπή του ποιμνίου του. Του γράφει μεταξύ των άλλων:

- «Εντρεφόμενος τοις λόγοις της πίστεως και της καλής διδασκαλίας η παρηκολούθηκας» (Α Τιμ. δ 6)

Τον προτρέπει να τρέφεται με τους λόγους της πίστεως και της καλής διδασκαλίας που παρακολούθησε, για να είναι σε θέση, στην συνέχεια, να θρέψη ως καλός ποιμένας και το λογικό του ποίμνιο.

Ο λόγος του Θεού είναι πραγματικά πνευματική τροφή που στηρίζει και δυναμώνει και παράλληλα ξεκουράζει και παρηγορεί τον άνθρωπο, αλλά είναι και ζωντανό πνευματικό νερό που δροσίζει και ξεδιψά την ψυχή του. Βέβαια όταν είναι καθαρός και ανόθευτος, γιατί και σήμερα, όπως και στην εποχή του αγίου Τιμοθέου, αλλά και σε κάθε εποχή, υπάρχουν οι αιρετικοί, οι οποίοι νοθεύουν την πίστη και μαζί με την πνευματική τροφή προσφέρουν και πνευματικό δηλητήριο.

Στην σημερινή εποχή της υπερκατανάλωσης οι ανθρώπινες κοινωνίες μαστίζονται κυρίως από την πνευματική πείνα. Παρ’ όλον που κυκλοφορούν σήμερα πολλά πνευματικά βιβλία και ακούονται πολλά κηρύγματα, σε όλη σχεδόν την γη, εν τούτοις εξακολουθεί να υπάρχη πνευματική πείνα, «λιμός του ακούσαι λόγον Κυρίου». Αφ’ ενός μεν γιατί οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους δυστυχώς δεν μελετούν και για το γεγονός αυτό ευθύνονται πολλοί παράγοντες, όπως η τηλεόραση, η χαλάρωση των ηθών, η αδιαφορία για την πνευματική ζωή λόγω της αφθονίας των υλικών αγαθών κ.λ.π., αφ’ ετέρου δε γιατί τις περισσότερες φορές, ακόμη και εκεί που αφθονούν τα βιβλία και τα κηρύγματα, αυτό που προσφέρεται ως λόγος Θεού και ως τροφή πνευματική δεν είναι παρά θεολογία των παθών. Δηλαδή, εμπαθής ανθρώπινος λόγος που δεν έχει την δύναμη να παρηγορήση, να στηρίξη και να αναγεννήση τον άνθρωπο.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η εκκοσμίκευση έλαβε επικίνδυνες διαστάσεις και κατατρώει το μεδούλι της Ορθόδοξης θεολογίας και ζωής. Πολλά κηρύγματα είναι, δυστυχώς, άχροα, άοσμα, άγευστα και είναι οτιδήποτε άλλο παρά λόγος Θεού. Επίσης, άλλο πράγμα είναι ο λόγος περί του Θεού και άλλο ο λόγος του Θεού, που είναι καρπός εμπειρίας και θεοπτίας. Και αν ο κήρυκας του Θείου λόγου δεν έχει μεγάλη προσωπική πείρα και εμπειρία, ωστόσο έχει την δυνατότητα να «εκμεταλλεύεται» την πείρα και την εμπειρία των θεοπτών Αγίων και πρέπει να το κάνη και να μη λέγη δικές του σκέψεις και στοχασμούς, επειδή υπάρχει ενδεχόμενο να κάνη σοβαρά λάθη. Και ασφαλώς κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παίζη με την σωτηρία την δική του, αλλά και των συνανθρώπων του. «Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να τονίζεται και το πως είναι δυνατόν κανείς να πραγματοποιήση τον σκοπό της ζωής του και να επιτύχη την σωτηρία του, ποιό τρόπο και ποιά μεθοδο θα πρέπη να ακολουθήση» (Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος).

- «ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (Β Τιμ. α 7)

Προτρέπεται ο Απόστολος Τιμόθεος να αναζωπυρώνη την φλόγα του χαρίσματος του Θεού, που του δόθηκε δια της επιθέσεως των χειρών του Αποστόλου Παύλου, επειδή ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού.

Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση σε πολλούς ανθρώπους ότι όλοι εκείνοι που αγωνίζονται να βιώνουν το θέλημα του Θεού στην ζωή τους είναι δειλοί, απόκοσμοι, αποκομμένοι από την κοινωνία, αποτυχημένοι της ζωής και χωρίς την δύναμη να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, επειδή χρειάζεται να διαθέτη κανείς μεγάλη ανδρεία, εσωτερική δύναμη και πνευματική λεβεντιά για να μπορέση να απαρνηθή το θέλημά του, να βιώση την υπακοή στο θέλημα του Θεού και να ζη με παρθενία, αγνεία και σωφροσύνη σε δύσκολες και αντίξοες συνθήκες μέσα στον κόσμο ως έγγαμος η ως ασκητής στην έρημο με εκούσιες στερήσεις, με άσκηση και προσευχή, μακριά από αγαπημένα πρόσωπα, «μόνος μόνω Θεώ». «Το να προσεύχεσαι για όλο τον κόσμο είναι σαν να χύνης αίμα» (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης).

Όσοι έχουν μάθει να τρέφονται με το ανόθευτο γάλα της πίστης από τον ζωντανό μαστό της Εκκλησίας και όχι από κακέκτυπα υποκατάστατά της, αυτοί αποκτούν πνευματικά αντισώματα, πνευματική υγεία, ανδρεία και ευρωστία και αληθινή λεβεντιά.–

Μάρκος ο Ευγενικός ο άγιος Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

πηγή

Μάρκος ο Ευγενικός ο άγιος   Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα Εορτή: 19η Ιανουαρίου

Μεγάλος άγιος της Εκκλησίας, που κράτησε ακέραιη τη στάση του απέναντι στον αιρεσιάρχη Πάπα, και του ανέτρεψε τα σχέδια, όταν αυτός προσπάθησε να υποδουλώσει πνευματικά την Εκκλησία του Χριστού.

Ο άγιος Μάρκος Επίσκοπος Εφέσου ο Ευγενικός είναι γνωστός και αγαπητός στον Ορθόδοξο κόσμο, για τον ζήλο και τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως. Στην ληστρική ψευδοσύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας, όπου οι Ορθόδοξοι σύρθηκαν, παρά την θέλησή τους, όπως θα αναπτύξουμε πιο κάτω, πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις μόνος εναντίον όλων, όχι μόνο των λατίνων, αλλά και των λατινοφρόνων. Οι δεύτεροι, αντί ως Ορθόδοξοι να σταθούν στο πλευρό του και να τον στηρίξουν, αντίθετα τον επίεζαν με διάφορα αληθοφανή επιχειρήματα να υπαναχωρήση. Στάθηκε όμως βράχος ακλόνητος χάρη της πίστεως σε σημείο που ο πάπας αναγκάστηκε να ομολογήση, όταν πληροφορήθηκε ότι ο Μάρκος δεν υπόγραψε το ενωτικό έγγραφο, “λοιπόν, εποιήσαμεν ουδέν”, δηλαδή δεν εκάναμε απολύτως τίποτε. Ο Επίσκοπος Εφέσου δεν ήταν φανατισμένος και ξεροκέφαλος, όπως υποστηρίζουν οι λατίνοι και οι λατινόφρονες, αλλά είχε εμπειρία Θεού και γνώριζε πολύ καλά την αληθινή πίστη, όπως αποκαλύφθηκε και παραδόθηκε από τον Χριστό και τους Αγίους Αποστόλους και ερμηνεύεται από τους θεουμένους Αγίους “εν τη Εκκλησία”, και δεν μπορούσε να ανεχθή την παραχάραξη και αλλοίωσή της από τους Φράγκους. Άλλωστε, τους οκτώ πρώτους αιώνες μετά την γέννηση του Χριστού και στο δυτικό τμήμα της Ρωμηοσύνης, της λεγομένης βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η πίστη ήταν Ορθόδοξη και ανόθευτη, όπως και στο ανατολικό, γι’ αυτό έχουμε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Ορθοδόξους Πάπες. Όμως μετά την κατάληψη του δυτικού τμήματος της Αυτοκρατορίας από τους Φράγκους, αυτοί εξεδίωξαν τους Ορθοδόξους Κληρικούς, έβαλαν άλλους δικούς τους και το χειρότερο από όλα ενόθευσαν την Ορθόδοξη πίστη με διάφορες αλλοιώσεις και προσθήκες. Αλλοίωσαν το Σύμβολο της πίστεως το οποίο συνέταξαν η Πρώτη και Δευτέρα Οικουμενικές Σύνοδοι και το κατοχύρωσε και η Τρίτη, αναθεματίζοντας όλους όσους επιχειρήσουν να το αλλοιώσουν αφαιρώντας ή προσθέτοντας κάτι σε αυτό. Οι Φράγκοι, όμως, παρά την ρητή και αυστηρή απαγόρευση επρόσθεσαν στο “Πιστεύω” το Filioque, που σημαίνει και εκ του Υιού. Δηλαδή ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνον εκ του Πατρός, αλλά και εκ του Υιού, παρά το ότι και στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός το λέγει καθαρά ότι το Άγιον Πνεύμα “παρά του Πατρός εκπορεύεται”. Αυτή η προσθήκη δημιουργεί τεράστια προβλήματα, αφού εισάγει διαρχία στην Θεότητα και υποτιμά το Άγιον Πνεύμα το Οποίον είναι ισότιμο προς τον Πατέρα και τον Υιό. Δυστυχώς η στενότης του χώρου δεν επιτρέπει περισσότερα στο θέμα αυτό. Επίσης εισήγαγαν και το “πρωτείον” του πάπα, την διδασκαλία περί του “καθαρτηρίου πυρός” κ.ά. Οι Ορθόδοξοι, όπως είναι φυσικό, αντέδρασαν και στις αρχές του 11ου αιώνος φτάσαμε στο οριστικό σχίσμα. Τον 15ον αιώνα, λίγο πριν από την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, οι Ρωμηοί εζήτησαν την βοήθεια των Φράγκων, για να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους. Αυτοί εθεώρησαν ότι τους εδόθη η ευκαιρία, που πάντα ζητούσαν, για να υποτάξουν την Ορθοδοξία. Για να προσφέρουν λοιπόν την βοήθειά τους έθεσαν ως προϋπόθεση την ένωση των δύο Εκκλησιών. Έτσι, οι Ορθόδοξοι εσύρθηκαν σε έναν διάλογο και έναν αγώνα άνισο, αφού οι Φράγκοι με κάθε τρόπο τους εξεβίαζαν να δεχθούν τις καινοτομίες τους. Τους άφηναν νηστικούς, τους απαγόρευσαν την έξοδο και την επιστροφή στην πατρίδα τους και στο ποίμνιό τους, και όσοι Κληρικοί κατόρθωσαν να δραπετεύσουν καθηρέθησαν και βασανίστηκαν. Στο σύγγραμμα του Ιερομανάρχου Αθανασίου του Παρίου (18ος αιώνας) με τίτλο ο “Αντίπαπας”, που καλόν είναι να μελετηθή από όλους τους Ορθοδόξους, αναφέρονται συγκλονιστικά γεγονότα γύρω από αυτήν την ψευδοσύνοδο και τους υπεράνθρωπους αγώνες του αγίου Μάρκου, τον οποίον ονομάζει Άτλαντα της Ορθοδοξίας. Γράφει μεταξύ άλλων: “Εις όλα τα Ορθόδοξα των πιστών συστήματα τον αγιώτατον Μάρκον της Εφέσου παρρησιάζω σήμερον. Μάρκον εκείνον λέγω, τον οποίον η Ανατολή ανέτειλεν, αλλ’ η Δύσις έφριξε. Μάρκον εκείνον τον φωστήρα της Ανατολικής Εκκλησίας και κεραυνόν της δυτικής αγερωχίας. Μάρκον εκείνον, το στόμα των θεολόγων, την δόξαν των Ορθοδόξων, τον υπερθαύμαστον αθλητήν, τον μόνον αήττητον και αδαμάντινον άνθρωπον”. Ο διάλογος με τους λατίνους, όπως και με άλλες Χριστιανικές ομολογίες, μπορεί να αποδώση καρπούς, εάν γίνεται, βέβαια, σε κλίμα αγάπης και ελευθερίας, αλλά κυρίως από πρόσωπα εντεταγμένα στο κλίμα της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Από αληθινούς θεολόγους που βιώνουν τον Θεό και ακολουθούν την διδασκαλία των θεοπτών αγίων Πατέρων, που γνωρίζουν καλά τις αλήθειες του Ευαγγελίου, όπως ερμηνεύονται και βιώνονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο φανατισμός είναι ξένος προς το πνεύμα του Ευαγγελίου, όπως και η απεμπόληση της αληθινής πίστης προς χάρη μιας ψεύτικης αγάπης. Αυθεντική αγάπη δεν μπορεί να υπάρξη έξω από την ανόθευτη πίστη. Η επιστροφή στην “μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν”, η οποία κατέχει την Ορθόδοξη πίστη, αποτελεί τον αληθινό τρόπο ενώσεως “εν αγάπη και αληθεία”.  Αναδημοσίευση από το κλαμπ "Αντιαιρετικό Εγκόλπιο": http://clubs.pathfinder.gr/saints Η εικόνα λήφθηκε από : http://www.orthodox.gr/iconspage.htm

Πρωτοπρ. Γεώργιος Παπαβαρνάβας, Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

(7 Ιανουαρίου)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο Τίμιος Πρόδρομος είναι το πρόσωπον εκείνο, το οποίον εγκωμίασε ο Χριστός περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο. “Μείζων εν γεννητοίς γυναικών προφήτης Ιωάννου του Βαπτιστού ουδείς εστι” (Λουκ. ζ' 28). Είναι ο μεγαλύτερος των Προφητών, όχι ως προς την ηλικία, αφού έζησε μόνον τριάντα χρόνια, αλλά ως προς την χάρη και την δόξα, γιατί αξιώθηκε όχι μόνον να ιδή, αλλά και να βαπτίση “τον κηρυττόμενον” Μεσσία. Στην συνέχεια όμως ο Χριστός τόνισε ότι ο μικρότερος στην Βασιλεία των Ουρανών είναι μεγαλύτερος από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Και το είπε αυτό, σύμφωνα με την ερμηνεία του ιερού Χρυσοστόμου, για να μη παρασυρθούν οι όχλοι από την υπερβολή των επαίνων και θεωρήσουν τον Ιωάννη ανώτερον από τον Θεάνθρωπο Χριστό. Αλλά και σύμφωνα με μια άλλη ερμηνεία, του εκκλησιαστικού Συγγραφέως του 4ου μ.Χ. αιώνος Διδύμου του Τυφλού, ο μικρότερος από τους Αγίους Αποστόλους, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, είναι μεγαλύτερος του Προδρόμου, αφού οι Απόστολοι είναι ανώτεροι από τους Προφήτας....
Είναι γέννημα στείρας γυναικός και καρπός προσευχής. Από έμβρυο έξι μηνών στην μήτρα της Ελισάβετ έλαβε την χάρη του Αγίου Πνεύματος και σκίρτησε όταν η Παναγία συνάντησε την μητέρα του και με το στόμα της προφήτευσε και ονόμασε την Μαρία Μητέρα του Θεού. Το όνομα Ιωάννης, που έλαβε, ήταν και αυτό δώρο του Θεού, όπως και ο ίδιος.
Η ασκητική του ζωή σκανδάλισε πολλούς από τους συγχρόνους του, που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τον αγγελικό τρόπο της ζωής του, και τον κατηγορούσαν ότι είναι δαιμονισμένος. Βέβαια, το γεγονός αυτό, δηλαδή το να κατηγορούν οι άνθρωποι κάποιον συνάνθρωπό τους, επειδή θέλει να ζήση όχι όπως εκείνοι, αλλά με διαφορετικό τρόπο, συνέβαινε και σε άλλες εποχές, όπως συμβαίνει και στις ημέρες μας, αφού και σήμερα υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν με την δική τους λογική. Εκτός όμως από το καταλαβαίνω υπάρχει και το αισθάνομαι. Δηλαδή, πέρα από την λογική υπάρχει και η καρδιά, που όταν μεθά από το δυνατό κρασί της άκτιστης χάρης του Αγίου Πνεύματος, απαρνείται όλες τις ψευτοχαρές της εφήμερης αυτής ζωής. Αυτή την μέθη οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν νηφάλια. Όταν κάποιος γευτή την αγάπη του Θεού, τότε περιφρονεί όλες τις άλλες αγάπες, προς τα υλικά πράγματα εννοείται, γιατί τις βρίσκει ψεύτικες.

Ο Τίμιος Πρόδρομος προετοίμασε τους ανθρώπους να δεχθούν τον Χριστό. Το κήρυγμά του ήταν κήρυγμα μετανοίας. Ο λόγος του ήταν γεμάτος ανδρεία και δύναμη. Δεν δείλιασε και δεν δίστασε να τα βάλη με το κατεστημένο της εποχής του. Ήλεγξε την παρανομία του βασιληά Ηρώδη. Αλλά και τους Φαρισαίους, που καταδυνάστευαν τον λαό φορτώνοντάς τον φορτία βαρειά και δυσβάστακτα, τους αποκάλεσε φίδια και γεννήματα εχιδνών.

Προπορεύθηκε του Χριστού και στον άδη και μάλιστα με χαρά, όπως ψάλλουμε στο Απολυτίκιό του, για να κηρύξη στους απ’ αιώνος θανόντας “Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί”.

Στην συνέχεια, θα τονίσουμε τρία σημεία, λαμβάνοντας αφορμή από τα γεγονότα της ζωής του, αλλά και από τον βίο και την πολιτεία του.

Πρώτον, ότι κατηγορήθηκε ως δαιμονισμένος γιατί η ζωή του, που την είχε αφιερώσει στον Θεό, ήταν διαφορετική από εκείνη των πολλών. Δεν έμενε στην πόλη, αλλά έφυγε στην έρημο, όπου ζούσε ασκητικά. Δεν έτρωγε φαγητό, αλλά τρεφόταν με ακρίδες, δηλαδή με τις τρυφερές άκρες των φυτών, και με μέλι άγριο. Και σήμερα, δυστυχώς, υπάρχει από πολλούς η ίδια αντιμετώπιση, όταν αποφασίση κάποιος, και ιδίως νέος και μορφωμένος, να αφιερωθή στον Χριστό και στην Εκκλησία Του ως Ιερέας ή ως Μοναχός. Και αν δεν τον αποκαλούν δαιμονισμένο, σίγουρα λένε ότι κάτι έπαθε στο μυαλό. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι που αντιτίθενται και προκαλούν πλείστα όσα εμπόδια και δυσκολίες, δεν είναι άθεοι ή άσχετοι με την Εκκλησία, αλλά αντίθετα εκκλησιάζονται και μάλιστα τιμούν τους Αγίους, που ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Αυτό αν δεν είναι παραλογισμός τότε τί είναι;

Δεύτερον. Αν ήλεγξε την παρανομία του Ηρώδη και την υποκρισία των Φαρισαίων, το έκανε από αγάπη και όχι από εμπάθεια, αφού ήταν απαθής και “πλήρης Πνεύματος Αγίου”. Σκοπός του δεν ήταν η διαπόμπευσή τους, αλλά η διόρθωση και η θεραπεία τους.
Σήμερα υπάρχει η νοοτροπία να δικαιολογούμε τα λάθη μας και τα πάθη μας στηρίζοντάς τα αγιογραφικά και αγιολογικά, δηλαδή φέροντας παραδείγματα από την Αγία Γραφή και από την ζωή των Αγίων. Έτσι, πολλοί βρίζουν, συκοφαντούν και σπιλώνουν υπολήψεις τάχα για την δόξα του Θεού. Οι Άγιοι, όταν αναγκάζονταν να ελέγξουν, το έκαναν με πόνο, αγάπη και πολλή προσευχή για τα συγκεκριμένα πρόσωπα και αφού είχαν εξαντλήσει κάθε άλλο μέσο.

Τρίτον. Τα γεγονότα της ζωής του, ο Τίμιος Πρόδρομος, ευχάριστα και οδυνηρά, τα θεωρούσε ότι προέρχονται κατ’ ευθείαν από τον Θεό, αφού χωρίς την θέλησή Του τίποτα δεν μπορεί να συμβή. Και πράγματι, όχι μόνον η γέννηση και τα άλλα περιστατικά της ζωής του έγιναν επειδή το θέλησε ο Θεός, αλλά και αυτός ο θάνατός του έγινε θεϊκή Οικονομία, για να κηρύξη και “τοίς εν άδη”.
Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε έναν από εμάς. Ο Θεός μας γνωρίζει πριν ακόμα γεννηθούμε, αφού αυτός είναι η αιτία της δημιουργίας μας.Μας αγαπά περισσότερο από ό,τι νομίζουμε και φροντίζει για τον καθένα μας ξεχωριστά. Τίποτε από όσα συμβαίνουν στην ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Τις αποτυχίες, τις αναποδιές και τις πιο οδυνηρές ακόμη ασθένειες τις επιτρέπει ο Θεός από αγάπη, γιατί όταν αντιμετωπισθούν σωστά μπορούν να αποδειχθούν ως οι μεγαλύτερες ευλογίες. Πόσοι δεν μετενόησαν και έγιναν πραγματικοί άνθρωποι μετά από μια δύσκολη περιπέτεια ή μια βαρειά αρρώστεια;

Η εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού αποτελεί το πιο σταθερό στήριγμα και στις μεγαλύτερες αναποδιές. Διώχνει τις ανασφάλειες και το άγχος και μας θέτει στην σωστή προοπτική για την ψύχραιμη και σωστή αντιμετώπιση και των πιο δύσκολων προβλημάτων.

ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ (27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο άγιος Στέφανος ανήκε στην χορεία των επτά Διακόνων, στους οποίους οι Απόστολοι ανέθεσαν την διακονία των τραπεζιών στις «αγάπες». Επειδή ο αριθμός των Χριστιανών στην πρώτη Εκκλησία συνεχώς αυξανόταν, έγιναν παράπονα εκ μέρους των Ελληνιστών προς τους Εβραίους, ότι παρημελούντο στην καθημερινή διανομή των φαγητών οι χήρες τους. Οι Απόστολοι δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου για να διακονούν στα τραπέζια και γι’ αυτό είπαν στους Χριστιανούς να εκλέξουν επτά άνδρες, οι οποίοι να είναι «πλήρεις Πνεύματος Αγίου», και στους οποίους ανέθεσαν το διακόνημα αυτό.

Ο Πρωτομάρτυς Στέφανος διακρινόταν μεταξύ των άλλων διακόνων για τον ζήλο και την αγάπη του για τον Χριστό, χάριν του οποίου αξιώθηκε πρώτος αυτός να χύση το αίμα του. Πέρα από την διακονία των τραπεζιών, ασχολείτο με το κήρυγμα του Ευαγγελίου και με την Χάρη του Θεού έκανε πολλά και μεγάλα θαύματα. Συνελήφθη από τους φανατισμένους Ιουδαίους και κλήθηκε να απολογηθή, επειδή συκοφαντήθηκε ότι βλασφημεί τον Μωϋσή και τον Θεό. Η απολογία του στο συνέδριο των Ιουδαίων στην παραγματικότητα ήταν δριμύς έλεγχος για την απιστία τους και για το έγκλημα που διέπραξαν να σταυρώσουν τον Χριστό. Κατά την διάρκεια της ομιλίας του, ενώ ήταν γεμάτος από ένθεο ζήλο και από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, αξιώθηκε να δη την δόξα του Θεού. Μετά την δημόσια ομολογία του ότι βλέπει τους ουρανούς ανοικτούς και τον Χριστό να στέκεται στα δεξιά του Θεού Πατρός, οι Ιουδαίοι όχι μόνον δεν τον πίστεψαν, αλλά αγρίεψαν ακόμη περισσότερο. Όρμησαν εναντίον του, όπως οι πεινασμένοι λύκοι εναντίον του θηράματός τους, και τον λιθοβόλησαν με μανία. Ο άγιος Στέφανος ήταν ήρεμος και ειρηνικός και μιμούμενος τον Χριστό επάνω στον σταυρό, Τον παρακαλούσε να μη καταλογίση στους δημίους του την αμαρτία τους αυτή.

Και ενώ προσευχόταν, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.

Στο σημείο αυτό θα πρέπη να τονισθή ότι η μίμηση της ζωής του Χριστού δεν είναι ένα εξωτερικό γεγονός, που κατορθώνεται με τεχνητές μεθόδους και ανθρώπινα μέσα, αλλά είναι καρπός Θεοκοινωνίας.

Στο Απολυτίκιο του αγίου Στεφάνου περιγράφεται περιληπτικά όλος ο βίος και η πολιτεία του. «Βασίλειον διάδημα, εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού, μαρτύρων Πρωτόαθλε Στέφανε. Συ γαρ την Ιουδαίων απελέγξας μανίαν, είδες σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυτόν ουν εκδυσώπει αεί, υπέρ των ψυχών ημών». Στην συνέχεια θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε περιληπτικά δύο σημεία αυτού του υπέροχου ύμνου.

- «Βασίλειον διάδημα, εστέφθη ση κορυφή εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού»

Ο Πρωτομάρτυς Στέφανος αντιμετώπισε στην ζωή του πολλές δυσκολίες, υπέμεινε ποικίλους πειρασμούς και υπεβλήθη σε μεγάλες θυσίες για την αγάπη του Χριστού και την εξάπλωση του λόγου της αληθείας Του. Ανέλαβε το έργο της ιερουργίας του Ευαγγελίου που του ανετέθη και το άσκησε με μεγάλη υπευθυνότητα, αφού προηγουμένως καθάρισε την ψυχή του από τα πάθη και δέχθηκε πλούσια την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Αυτό το τελευταίο είναι πάρα πολύ σημαντικό και φανερώνει τον χαρακτήρα της Ορθοδόξου ιεραποστολής, της οποίας πρέπει να προηγείται η προσωπική ιεραποστολή, ήτοι ο προσωπικός αγώνας για κάθαρση και αγιασμό και μετά να ακολουθή η ιεραποστολή στους άλλους. Ο μακαριστός Γέροντας π. Παΐσιος «χαιρόταν, όταν κάποιος του έλεγε ότι θέλει να γίνη ιεραπόστολος και τον βοηθούσε να γίνη σωστός ιεραπόστολος. Εκφράζοντας την γνήσια ορθόδοξη αντίληψη περί ιεραποστολής, θεωρούσε απαραίτητο να αρχίση την ιεραποστολή από τον εαυτό του. Πρώτα να αγιασθή αυτός, για να αγιάση και τους άλλους. Ο εαυτός μας τίθεται ως θεμέλιο στην ιεραποστολική δράση. Αν καταπέση, κινδυνεύει όλο το έργο. Επομένως το ζητούμενο είναι να λάβη ο άνθρωπος την Χάρι, να αγιάση. Από εκείνη την στιγμή αρχίζει και η ουσιαστική ιεραποστολή του» (Ιερομ. Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελ. 658, 659).

- « Είδες σου τον Σωτήρα του Πατρός δεξιόθεν».

Το αψευδές στόμα του Χριστού είπε τον γλυκύτατον εκείνο λόγον, «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», που επαληθεύεται συνεχώς σε όλες τις εποχές, γιατί πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν μέχρι την Δευτέρα παρουσία του Χριστού άνθρωποι σαν τον άγιο Στέφανο.

Ο Πρωτομάρτυς Στέφανος, ενώ μιλούσε στο συνέδριο των Ιουδαίων, είδε την δόξα του Θεού και γι’ αυτό μπορούσε να θεολογή απλανώς, αλλά και να υπομείνη αγόγγυστα και ειρηνικά το μαρτύριο, επειδή και τα δύο ταυτίζονται με την εμπειρική γνώση του Θεού και οργανική κοινωνία μαζί Του. «Κανείς δεν μπορεί να υπομείνη το μαρτύριο μόνον με τις δικές του δυνάμεις, όσον δυνατό χαρακτήρα και αν διαθέτη, επειδή η μαρτυρία και το μαρτύριο για τον Χριστό, είναι καρπός θεοπτίας». (Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιερόθεος).

Βέβαια, η πνευματική πρόοδος δεν είναι δυνατόν να επιτευχθή από την μια μέρα στην άλλη. Κανείς δεν μπορεί να φθάση στα υψηλότερα στάδια της πνευματικής ζωής και να γευθή την γλυκύτητα και την χαρά της ζωντανής παρουσίας του Θεού, εάν προηγουμένως δεν δοκιμασθή «ως χρυσός εν χωνευτηρίω» και δεν υπομείνη «τον καύσωνα της ημέρας και τον παγετόν της νυκτός» για την αγάπη του Χριστού, επειδή «άνευ πόνων ου πράξις ου θεωρία... κατορθωθήσεται» (Μέγας Κανών). Η πράξις η πρακτική ζωή είναι ο αγώνας και η προσπάθεια για την βίωση των θείων εντολών και την κάθαρση από τα πάθη και η θεωρία είναι η θέα της δόξης του Θεού.

«Η υπομονή άνευ μεμψιμοιρίας και γογγυσμών, αλλά μετά δοξολογίας συνεζευγμένη» συνιστά πνευματική ωριμότητα και τοποθετεί τον άνθρωπο στην προοπτική του αγιασμού και της σωτηρίας.–

ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ

Ισχυρή πρόκληση για μια σωτήρια υπέρβαση προβάλλει ευαγγελική περικοπή, που ξεδιπλώνει ενώπιόν μας μηνύματα ουράνιας αντοχής, ηΕυαγγελική περικοπή τησ Ι Κυριακής του Λουκά, της «Συγκυπτούσης». Η συγκύπτουσα γυναίκα βίωνε το δικό της μαρτύριο πριν να γνωρίσει τη λύτρωση που προσφέρει η αγάπη του Χριστού. Πριν να λυτρωθεί όμως η ταλαίπωρη εκείνη γυναίκα έκανε το αποφασιστικό βήμα, το οποίο ζητεί πάντοτε από μας ο Χριστός. Η κατάστασή της ήταν όντως τραγική. Την είχε κυριεύσει πονηρό πνεύμα, σύμφωνα με την περιγραφή του ευαγγελιστή Λουκά. Την κρατούσε καθηλωμένη για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια χωρίς να μπορεί να ορθώσει το κορμί της και ήταν καταδικασμένη να βλέπει μόνο προς το έδαφος, αφού ήταν συγκύπτουσα.Αλήθεια, πόσο μεγαλείο ψυχής και δύναμη πνευματική χρειάζεται κάποιος κάτω από τέτοιες συνθήκες να σέρνει το κορμί του, φοβερά ταλαιπωρημένο όπως ήταν και να παρευρίσκεται κάθε Σάββατο στη Συναγωγή; Να συμμετέχει στη λατρεία και κυρίως να διατηρεί την ελπίδα της.Πολύ περισσότερο όμως, προκαλεί σίγουρα θαυμασμό το γεγονός ότι σε καμιά περίπτωση η γυναίκα εκείνη δεν διαμαρτυρόταν για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει. Αντίθετα, εκείνο στο οποίο περιοριζόταν ήταν να επικαλείται τη βοήθεια του Θεού και να επιζητεί την χάρη του. Άλλωστε και ο ίδιος ο Χριστός μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο ψυχής, ονομάζει τη γυναίκα «θυγατέρα του Αβραάμ», δηλαδή παιδί του Θεού.Πραγματικά πολλά θα μπορούσε να μας διδάξει η στάση της συγκύπτουσας γυναίκας, η πίστη της οποίας μπροστά στις φοβερές δοκιμασίες της ζωής την αναδεικνύει πρότυπο προς μίμηση. Ο πόνος, οι θλίψεις, οι ασθένειες και οι όποιες δοκιμασίες μέσα στις αγκάλες της αγάπης του Θεού μεταβάλλονται σε ευλογημένες γέφυρες σωτηρίας. Αυτό μας διδάσκει και η σοφία των πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι πολύ εύστοχα σημειώνουν ότι ο άνθρωπος με τις δοκιμασίες και τις θλίψεις φωτίζεται, γιατί ο πόνος τον οδηγεί στην ταπείνωση, η οποία με τη σειρά της μας επαναφέρει στη φυσική ψυχική μας κατάσταση. Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι πνευματικά αδύνατοι ας γνωρίζουν ότι ο Θεός τους επισκέπτεται, όταν παρουσιάζονται σωματικές ταλαιπωρίες και κίνδυνοι και εξωτερικοί πειρασμοί. Ενώ οι τέλειοι ας Τον γνωρίζουν από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και από την προσθήκη των χαρισμάτων».
Εν μέσω θλίψεων, δοκιμασιών, αλλά και του μαρτυρίου, βάδισαν την οδό προς την τελείωση και αναδείχθηκαν αιώνια πρότυπα ζωής οι άγιοι που λάμπουν στο ορθόδοξο χριστιανικό στερέωμα της Εκκλησίας του Χριστού. Δύο μεγάλες μορφές από αυτούς τιμούμε και σήμερα. Πρόκειται για την αγία Βαρβάρα τη Μεγαλομάρτυρα και τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό, την πραγματικά εξέχουσα πατερική αυτή μορφή.

Η αγία Βαρβάρα αποτελεί κόσμημα του 3^ου αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από την Ανατολή και μεγάλωσε μέσα σε ειδωλολατρική οικογένεια. Ο πατέρας της πλούσιος, αλλά και φανατισμένος ειδωλολάτρης. Η κόρη του καλοπροαίρετος άνθρωπος κατηχήθηκε στην πίστη του Χριστού από μία ευσεβή γυναίκα. Μετά την βάπτισή της ζούσε, μέσα στον πύργο που την είχε κλεισμένη επειδή ήταν πολύ όμορφη, με άσκηση και προσευχή. Οι δυσκολίες ήσαν πάμπολλες, αλλά η αγία Βαρβάρα είχε μάθει να αναθέτει με εμπιστοσύνη στον Θεό όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Ο πατέρας της δεν άργησε να μάθη ότι η κόρη του είναι Χριστιανή. Άρχισε να φτιάχνει στο σπίτι του ένα λουτρό και διέταξε να ανοίξουν δύο παράθυρα. Η αγία είπε στους τεχνίτες και άνοιξαν τρία παράθυρα. Στην απορία του πατέρα της απάντησε ότι άνοιξε τρία παράθυρα, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Τότε, γεμάτος θυμό όρμησε εναντίον της με ξίφος και εκείνη κατέφυγε στο δάσος. Την κυνήγησε, την συνέλαβε και την οδήγησε στον ειδωλολάτρη ηγεμόνα που προσπάθησε, πρώτα με κολακείες και ύστερα με απάνθρωπα βασανιστήρια, να την πείση να αρνηθή τον Χριστό. Επειδή όμως εκείνη έμεινε σταθερή και ακλόνητη στην πίστη, ο ηγεμόνας διέταξε να την αποκεφαλίσουν και ο πατέρας της γεμάτος μίσος και τυφλό φανατισμό, την αποκεφάλισε με ίδιά του τα χέρια, για να λάβη έτσι η μακαρία τον στέφανο του μαρτυρίου.Πραγματικά, τόσο με το άγιο παράδειγμα της αγίας Βαρβάρας όσο και με εκείνο της συγκύπτουσας γυναίκας αποκαλύπτονται στη ζωή μας οι σωτήριες εκείνες δίοδοι διά μέσου των οποίων ο άνθρωπος ακόμα και μέσω των πιο ζοφερών καταστάσεων και δοκιμασιών αναδεικνύεται χαριτωμένη εικόνα του Θεού και ακτινοβολεί η παρουσία του σε φωτεινούς ορίζοντες.Αδελφοί μου!Η αναφορά του ανθρώπου στον Θεό και η ανάθεση σε Αυτόν, με ακλόνητη εμπιστοσύνη, των διαφόρων προβλημάτων που τον απασχολούν, είναι ένας τρόπος ζωής που τον βοηθά να πορεύεται ισορροπημένα στην ζωή του και να μην απελπίζεται, να μη τον “παίρνουν από κάτω”, όπως συνήθως λέμε. Γιατί δεν είναι μικρό πράγμα να σε μισή ο ίδιος ο πατέρας σου, να σε παραδίδει στα βασανιστήρια και τέλος να σού προξενή τον θάνατο με τα ίδια του τα χέρια.Μήπως δεν συμβαίνουν και στις μέρες μας παρόμοια γεγονότα; Δηλαδή, το να θέλει κανείς να επιβάλει τις απόψεις του στον άλλο, όταν αισθάνεται ότι έχει την δυνατότητα να το κάνη, είτε με κολακείες και υποσχέσεις για καλύτερη ζωή, είτε με διαφόρους εκβιασμούς όταν ο άλλος είναι σε μειονεκτική θέση. Πολλές φορές η φτώχεια και η εξαθλίωση οδηγούν τους ανθρώπους στην απόφαση να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να υποβληθούν στην δοκιμασία της αναζήτησης καλυτέρων και πιο ανθρώπινων συνθηκών ζωής. Και τότε, δυστυχώς, λαμβάνουν χώρα αρκετά τραγικά γεγονότα, σε πολλά από τα οποία είναι πρωταγωνιστές και κάποιοι γονείς.Το άλλο που παρατηρούμε. Η πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία και η αποστασία του από τον Θεό, τον οδήγησε στην δημιουργία υποκατάστατων του αληθινού Θεού. Στην ανακάλυψη διαφόρων θρησκειών, οι οποίες ουσιαστικά λατρεύουν τα κτίσματα και ανύπαρκτους θεούς. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την τυραννία του διαβόλου και των κτισμάτων. Η Ορθοδοξία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, δεν είναι ανακάλυψη του ανθρώπου και με αυτή την έννοια δεν είναι θρησκεία, αλλά Εκκλησία. Δυστυχώς, γινόμαστε και σήμερα μάρτυρες άρρωστων εκδηλώσεων, όπως είναι το μίσος και ο τυφλός φανατισμός, που πηγάζουν από τα διάφορα ανθρώπινα κατασκευάσματα.Αδελφοί μου!Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να πιστεύη ό,τι θέλει, αλλά δεν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα. Η βίωση της Ορθοδόξου εκκλησιαστικής ζωής εξανθρωπίζει τον άνθρωπο και τον ανυψώνει σε τέτοιο σημείο, ούτως ώστε να αγαπά, όχι μόνον τα σαρκικά του παιδιά που είναι το αυτονόητο, ή τους φίλους και τους ομοϊδεάτες του, αλλά και τους εχθρούς του και να σέβεται την διαφορετικότητά τους και την πίστη τους. Η προσωπική κοινωνία με τον προσωπικό Θεό της Εκκλησίας γεννά την ακλόνητη εμπιστοσύνη στην αγάπη Του, η οποία απαλλάσσει τον άνθρωπο από όλα τα συμπλέγματα και τα αδιέξοδα και ανυψώνει την ανθρωπιά του.
Για τη διαμόρφωση του κειμένου τούτου πήραμε σαν πηγές κείμενα τωνΠρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα και Xριστάκη Ευσταθίου, Θεολόγου.

http://ntprodromoy.blogspot.com/2011/12/blog-post.html

Αγία Αικατερίνη η πάνσοφος (25 Νοεμβρίου)

Αγία Αικατερίνη η πάνσοφος (25 Νοεμβρίου)

Αγία Αικατερίνη η πάνσοφος (25 Νοεμβρίου)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ημερήσια αθηναΐκή Εφημερίδα, καθώς και μεγάλος ιδιωτικός τηλεοπτικός Σταθμός, με αφορμή την Εθνική Εορτή της 28ης Οκτωβρίου απηύθυναν σε νέους, μεταξύ των οποίων και μαθητές Λυκείου, που συνάντησαν τυχαία στον δρόμο, το ερώτημα “τί γιορτάζουμε σήμερα και γίνονται δοξολογίες και παρελάσεις”. Οι περισσότεροι δήλωσαν άγνοια, άλλοι δε είπαν τα πιο απίθανα πράγματα, όπως “γιορτάζουμε τους Τούρκους, τους Γερμανούς” και διάφορα άλλα τέτοια κωμικοτραγικά. Αυτή η κατάσταση προκαλεί όχι τόσο έκπληξη, όσο πόνο αφού είναι κοινό μυστικό ότι η παιδεία στον τόπο μας περνά βαθειά κρίση και η ευθύνη βαρύνει περισσότερο εμάς τους μεγαλυτέρους και λιγότερο τα παιδιά. Βέβαια δεν είναι το μοναδικό κομμάτι της Ιστορίας μας που αγνοούμε. Για τον Ελληνισμό της Ιωνίας που ήταν ριζωμένος στα αγιασμένα εκείνα χώματα τέσσερις χιλιάδες χρόνια και άνθησε και μεγαλούργησε και ξαφνικά βρέθηκε χωρίς πατρίδα, ξεριζωμένος και κηνυγημένος (εννοείται, φυσικά, όσοι επέζησαν) πολύ λίγα γνωρίζουμε και ελάχιστα πράγματα μαθαίνουν τα παιδιά στα Σχολεία. Αλλά η παιδεία στον τόπο μας δεν χωλαίνει τόσο στο θέμα παροχής γνώσεων, όσο στον ποιόν προσανατολισμό έχει και τί πολίτες θέλει να διαμορφώση.

Στην Ρωμηοσύνη, το λεγόμενο Βυζάντιο, η παιδεία απευθυνόταν στον όλο άνθρωπο και σκοπό είχε να τον κάνη όντως άνθρωπον, δηλαδή να τον κατευθύνη από τα ευτελή και χαμερπή στα υψηλά, αφού άλλωστε αυτό σημαίνει άνθρωπος, άνω θρώσκω, κοιτάζω ψηλά. Όπως πολύ επιγραμματικά τονίζει ο Μέγας Βασίλειος: “Τα τετράποδα πάντα προς την γην βλέπει και προς την γαστέρα νένευκεν· ανθρώπω δε ετοίμη προς ουρανόν η ανάβλεψις.” Απευθυνόταν όχι μόνο στο μυαλό αλλά και στην καρδιά και κυρίως εκεί. Και ομιλώντας για καρδιά δεν αναφερόμαστε στο σωματικό όργανο, αλλά την πνευματική καρδιά, το κέντρο των πνευματικών λειτουργιών του ανθρώπου. Μια παιδεία που δεν ενδιαφέρεται για τον όλο άνθρωπο, για το ήθος, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, αλλά αρκείται μόνο στην μετάδοση ξηρών γνώσεων, δεν μπορεί να είναι και δεν είναι ολοκληρωμένη παιδεία. Η Αγία Αικατερίνη με τον βίο και την πολιτεία της αφήνει να φανή καθαρά ο σκοπός και ο προσανατολισμός μιας σωστής και αληθινής παιδείας.

Στα συναξάρια και τα υμνολογικά κείμενα, η Αγία Αικατερίνη ονομάζεται πάνσοφος, όχι απλώς σοφή, αλλά πάνσοφος. Είχε σπουδάσει και γνώριζε σχεδόν όλες τις Επιστήμες της εποχής της, πράγμα πολύ σπάνιο και για εκείνη την εποχή. “Αύτη πάσαν παιδείαν Ελληνικήν και Ρωμαΐκήν άκρως εγγυμνασθείσα, Ομήρου τε και Βιργιλίου του Ρωμαίων μεγίστου Ποιητού, Ασκληπιού τε και Ιπποκράτους και Γαληνού των Ιατρών, Αριστοτέλους τε και Πλάτωνος, Φιλιστίωνός τε και Ευσεβίου των Φιλοσόφων και όση Ρητορική εφευρέθη τω κόσμω, ου μην δέ, αλλά και πάσαν λέξιν γλωσσών μεμαθηκυία, εις έκπληξιν έφερεν ου μόνον τους ορώντας αυτήν, αλλά γε και τους ακούοντας περί της φήμης και σοφίας και παιδείας αυτής”. Αυτό όμως πού, κατ’ εξοχήν, φανερώνει το πλήρωμα της παιδείας που κατείχε δεν είναι μόνο τα όσα προαναφέρθηκαν και τα οποία είναι πράγματι θαυμαστά, αλλά κυρίως ο πλούτος της καρδιάς της. Ήταν κάτοχος της “άνωθεν σοφίας”, η οποία δεν φουσκώνει τα μυαλά, αλλά πλαταίνει την καρδιά έτσι που να χωρά όλη την οίκουμένη. Καλωσυνάτη και ταπεινή καθώς ήταν είχε απλότητα στους τρόπους, αλλά και σταθερότητα στις αποφάσεις της και αυτό φάνηκε καθαρά τον καιρό του μαρτυρίου της. Με την αληθινή σοφία που κατείχε εξευτέλισε τους ειδωλολάτρες ρήτορες και άφησε να φανή καθαρά ότι η πίστη τους είναι ψεύτικη και τα λόγια τους σκέτη φλυαρία. “Και ρητόρων έπαυσας τας φληνάφους ρήσεις πολύαθλε”, ή σε άλλο ύμνο, “τω Χριστώ την ευχαριστίαν εν νυκτί και ημέρα προσέφερεν· τα δε είδωλα καθείλε και τους ταύτα αφρόνως λατρεύοντας, ρητόρων την γνώσιν καταπτύσασα”.

Οι γνώσεις γύρω τα ανθρώπινα επιτεύγματα σε όλους τους τομείς είναι χρήσιμες, όπως και η μελέτη και ενασχόληση με τα βιβλία, διότι ακονίζει το μυαλό και ανοίγει νέους ορίζοντες. Ιδιαίτερα κρίνεται απαραίτητη η γνώση της Ιστορίας και κατά κύριο λόγο της Ιστορίας του τόπου μας αφού, όπως έχει πολύ σωστά λεχθεί, “έθνος που δεν γνωρίζει την Ιστορία του είναι καταδικασμένο να αποθάνη”. Όμως για τα λεγόμενα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου, όπως π.χ. γιατί γεννηθήκαμε, ποιός είναι ο σκοπός της ζωής μας, γιατί πεθαίνουμε, τί υπάρχει μετά θάνατον, το αν υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος κ.λ.π., δεν είναι σε θέση να προσφέρη λύση η ανθρώπινη γνώση, αλλά μόνον η Θεολογία, δηλαδή η Αλήθεια που μας αποκάλυψε ο Ίδιος ο Τριαδικός Θεός και βιώνεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ορθόδοξη Θεολογία προσφέρει λύση σε όλα τα προβλήματα του ανθρώπου. Του παρέχει ουσιαστική βοήθεια, αφού του μαθαίνει τον τρόπο να τα αντιμετωπίζη και τελικά να τα υπερβαίνη.

Η Αγία Αικατερίνη ως φορέας της ανθρώπινης σοφίας και παιδείας, αλλά πρωτίστως και κυρίως της κατά Θεόν, φανερώνει καθαρά με την φωτεινή ζωή της, ότι αληθινή παιδεία είναι εκείνη η οποία δεν παρέχει απλώς ξερές γνώσεις, αλλά κυρίως πλάθει ψυχές, δημιουργεί ήθος και τελικά μεταμορφώνει την ύπαρξη.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση, Νοέμβριος 1997