Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ευαγγέλιο της Κυριακής Δ΄ Ματθαίου (Γραπτό Κήρυγμα)

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Μάιος 2015, αρ. φ. 167)

Κήρυγμα στο «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης· αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου[1]».

«Πρώτα να ζητήτε (για να λάβετε) τη βασιλεία και τη δόξα που δίνει ο Θεός, και όλα αυτά θα σας δοθούν επιπροσθέτως[2]».

Αποτελεί πραγματικό ύμνο προς τον Εκατόνταρχο του σημερινού ευαγγελίου, ο λόγος του ιερού Χρυσοστόμου[3]. Θαυμάζει την συμπεριφορά αυτού του αξιωματούχου όπως άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος θαύμασε την πίστη του. Θα προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στησυμπεριφορά του εκατόνταρχου ώστε και εμείς θαυμάζοντας τον, να λάβουμε παράδειγμα άξιο μιμήσεως.

Τι λέγει ο εκατόνταρχος; «Δεν είμαι άξιος να εισέλθεις εις την οικία μου». Ας το ακούσουμε όσοι πρόκειται να υποδεχθούμε τον Χριστό· διότι είναι δυνατόν να τον υποδεχθούμε και σήμερα! Ας γίνουμε ζηλωτές του και ας το δεχθούμε με την ίδια πίστη. Καθόσον όταν υποδέχεσαι πτωχό που πεινά και είναι γυμνός, είναι σαν να υποδέχεσαι Εκείνον. Ας θυμηθούμε τα λόγια ενός μεγάλου αγίου της εκκλησίας μας, του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου που πάνω σε αυτό δίνει και μία άλλη διάσταση. Λέγει : «Αυτό το λόγο δεν τον είπε ο Κυριος μόνο για τούς φτωχούς… και για όσους στερούνται τα υλικά αγαθά, αλλά και για όλους τούς άλλους αδελφούς μας που χάνονται, όχι γιατί στερούνται το ψωμί και το νερό, αλλά από τη μεγάλη και βαριά πείνα που δημιουργεί η ανυπακοή και η περιφρόνηση των εντολών του Κυρίου[4].Διότι όσο είναι η ψυχή ανώτερη από το σώμα, τόσο είναι και η πνευματική τροφή ανώτερη από τη σωματική. Και νομίζω ότι γι’ αυτήν την τροφή λέει ο Κυριος «πείνασα και μου δώσατε να φάγω, δίψασα και μου δώσατε να πιώ νερό»[5] παρά για τη φθαρτη υλική τροφή»[6].

«Αλλ’ ειπέ μόνον ένα λόγο και θα θεραπευθεί ο δούλος μου». Τι απόλυτη εμπιστοσύνη στην θαυμαστή προσωπικότητα του Χριστού! Τι πίστη στην παντοδυναμία του! Τέτοια που και ο ίδιος ο Κύριος έκπληκτος εξύμνησε! Ας θαυμάσουμε λοιπόν όλοι μας την βαθιά ταπείνωση και πίστη του εκατόνταρχου και ας ακούσουμε τέλος πως περιγράφει και ένας άλλος άγιος την θαυμάσια συμπεριφορά του.

«Τί μεγάλη, τί υπέροχη πίστη στο Χριστό και τη δύ­ναμή Του! Μόνον ειπέ λόγω και η αρρώστια θα ξεπεραστεί, ο δούλος μου θα γίνει καλά. Ούτε ο απόστολος Πέτρος δεν μπορούσε, για μεγάλο χρονικό διάστημα, να φτάσει σε τόσο μεγάλη πίστη. Στην παρουσία του Χριστού ο εκατόνταρχος ένιωσε την παρουσία, το πυρ και το φως του ουρανού. Γιατί έπρεπε να μπει τόσο μεγάλη φωτιά στο σπίτι του, όταν και μια σπίθα θα ήταν αρκετή; Γιατί να βάλει ολόκληρο τον ήλιο στο σπίτι του, όταν αρκούσε και μια μόνο ακτίνα του; Αν ο εκατόνταρχος γνώριζε τις Γραφές, όπως εμείς σήμερα, ίσως να έλεγε στο Χριστό: «Εσύ, που μόνο με το λόγο Σου δημιούργησες τον κόσμο και τον άνθρωπο, μπορείς μ’ ένα Σου λόγο να θεραπεύσεις τον άρρωστο. Μία μόνο λέξη Σου είναι αρκετή, γιατί είναι πιο δυνατή από τη φωτιά, πιο λαμπερή από την ακτίνα του ήλιου. Μόνον ειπέ λόγω! Πόση ντροπή πρέπει να προξενήσει σε πολλούς από μας σήμερα η μεγάλη αυτή πίστη, σε μας που γνωρίζουμε τις Γραφές, αλλά η πίστη μας είναι εκατό φορές μικρότερη![7]»

---

[1] Ματθ. η’ 8

[2] Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ με μετάφραση στη δημοτική, Ν.Ι. Σωτηροπούλου, εκδ. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

[3] Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 10, Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, σελ. 170 κ.ε.

[4] πρβλ. Ἀμώς 8, 11

[5] Λουκ. 12, 23

[6] Αγίου Συμεών του νέου θεολόγου, Λόγος περί ελεημοσυνης

[7] Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ομιλίες Δ’ – Κυριακοδρόμιο, Εκδ. Πέτρου Μπότση, 2012

 πηγή

ΔΗΛΩΣΗ ΒΟΜΒΑ ΑΠΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

45ος ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

"Επίσκοπος, η πρεσβυτερος, η διάκονος, αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω ,

εί δέ επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργησαίτι, 

καθαιρείσθω ..."

ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝΤΑΙ, Η ΑΙΡΕΣΗ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΗ ΛΕΤΕ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΦΩΤΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΨΕΙ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΨΕΙ, ΓΙΑΤΙ Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΙΕΡΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑ ΠΕΣΕΙ Η ΣΠΑΘΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ !!!

ΜΗΝ ΣΥΝΤΑΥΤΙΖΕΣΤΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΟΙΚΙΟΠΟΙΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΔΟΛΙΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ...

ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ, ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΟΜΩΣ ΟΣΟΙ ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΟΥΝ ΚΑΙ ΕΝΔΩΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΦΗΚΑ !!!

Το είδαμε εδώ

Η δήλωση της ημέρας από τον πατέρα Νικόλαο Μανώλη

Ρωτήσαμε τον πατέρα Νικόλαο Μανώλη, τί περιμένει τελικά από την ΔΙΣ. Ποιά νομίζει πως θα είναι η απόφαση της διαρκούς Ιεράς Συνόδου σχετικά με το αίτημα του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης για την αναγκαστική του μετάθεση από την ενορία του. Διαβάστε την απάντηση που μας έδωσε:

«Για να περιμένω κάποια θετική εξέλιξη ώστε να παραμείνω στην ενορία μου στην οποία έχω οργανική 

 

θέση και υπηρετώ 26 χρόνια, θα έπρεπε να κάνω τα ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που έκανα και είπα στην Ιερά Σύνοδο. Έτσι λοιπόν έχουμε:

●        Την Τρίτη 12 Μαῒου 2015, ομολόγησα ακράδαντη και αταλάντευτη Πίστη στην Ορθοδοξία ενώπιον του Μακαριωτάτου και των υπολοίπων συνοδικών μητροπολιτών, σε μια εποχή που ο συγκριτισμός και η παγκοσμιοποίηση των θρησκειών κάνουν θραύση σε όλα τα επίπεδα.

●        Ομολόγησα πόλεμο κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού τη στιγμή που ο παναγιώτατος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, με κατηγορεί στη Σύνοδο ως αντιοικουμενιστή που πολεμάω τους οικουμενιστές.

●        Ομολόγησα θείο Ἐρωτα για την ενορία μου τη στιγμή που ο μητροπολίτης μου επιβάλλεται με μία σαφή προειδοποίηση προς την Σύνοδο. Τους υπογραμμίζει (κατά πάσα πιθανότητα επηρεάζοντάς τους), την επιθυμία – εντολή του: «αποκλείεται ο π. Νικόλαος, να επιστρέψει στην ενορία του».

●        Προειδοποίησα τους συνοδικούς πως αν κάποιος μητροπολίτης δράσει αντορθόδοξα, με οικουμενιστικές πρακτικές, συμπροσευχές και τα παρόμοια, θα με βρει απέναντί του.

Σημειωτέον δε ότι ζούμε σε μια εποχή που σε όλα τα επίπεδα, έχει τρελή πέραση η κατάχρηση εξουσίας. Το δίκαιο στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν έχει καμιά σημασία.

Οπότε, μετά από αυτά, χρειάζεται πραγματικά να απαντήσω στην ερώτηση «τι περιμένω»; Μόνο ένα θαύμα και αυτό αν το ευλογεί ο προφήτης Ηλίας! Άλλωστε«άγνωσται αι βουλαί Του Κυρίου».
Κατήχησις

Το είδαμε εδώ

Περιγράφει ο π. Νικόλαος Μανώλης το τι έγινε κατά την παρουσία του στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο

 πηγή

Το είδαμε εδώ

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ευαγγέλιο της Κυριακής της Σαμαρείτιδος Κήρυγμα στὸ «πας ο πίνων εκ του ύδατος τούτου διψήσει πάλιν· ος δ ἂν πίηεκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά τούδωρ ο δώσω αυτώ, γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον»

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης (με τρίμηνη απόσπαση)

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Απρίλιος 2015, αρ. φ. 166)

Κήρυγμα στὸ «πας ο πίνων εκ του ύδατος τούτου διψήσει πάλιν· ος δ  ἂν πίηεκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση  εις τον αιώνα, αλλά τούδωρ ο δώσω αυτώ, γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον»[1]

Θεϊκή υπόσχεση είναι η σημερινή ρήση του Κυρίου μας. Χωρίς να υποτιμά καθόλου το υλικό ύδωρ του φρέατος, ούτε βέβαια την υπηρεσία που παρέσχε στους απογόνους του ο Πατριάρχης Ιακώβ με τη διάνοιξη του,  τονίζει την ασύγκριτη διαφορά μεταξύ του υλικού τούτου ύδατος και του πνευματικού.

«Καθένας, που πίνει από το νερό αυτό, θα διψάσει πάλι. Εκείνος όμως, που θα πιει από το νερό, που θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει ποτέ, μάλιστα το νερό, που θα  του δώσω, θα γίνει μέσα του πηγή νερού, που θα αναπηδά για να παρέχει ζωή αιώνια»(Ιω. δ  13-14)[2].

Σε μας, τους ανθρώπους αυτής της άπιστης και τόσο ταλαιπωρημένης εποχής, αποτελούν αυτά τα λόγια άνοιγμα σε νέους ορίζοντες αναζήτησης και προσέγγισης του άϋλου. Ευκαιρία για βιωματική εμπειρία οντολογικής σχέσης με το Θείο, γνώση της προσευχητικής εικοινωνίας με Αυτό και αναγνώριση του υπερφυσικού ύδατος ως του ενδιαθέτου λόγου, που κράζει εντός ημών «αββά ο πατήρ»[3]! Φυσικά αυτό συμβαίνει όταν επιμείνουμε σε μία καθαρά νηπτική σχέση με την εσωτερικότητά μας, ποθώντας και επιζητώντας την Αυτογνωσίαως μέσον χαρακτηριστικό και αλάνθαστο στην προσέγγιση μας με τηΘεογνωσία.

Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος θεωρεί ως θαυμαστή την αντίδραση της Σαμαρείτιδος, μπροστά στο γεγονός της παρουσίας του Κυρίου αλλά και τηςυπόσχεσής Του για το ύδωρ το «αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». Δεν είναι μια γυναίκα εύπιστη (διότι δεν δέχθηκε άνευ κρίσεως τα λόγια του Χριστού) , αλλά ούτε άπιστη ή φιλόνικη[4]. Δεν συμπεριφέρεται ασεβώς αλλά εκμεταλλεύεται το γεγονός και εκδηλώνει την επιθυμία της να γίνει μέτοχος αυτής της δωρεάς.

Στην αντίθετη κατεύθυνση βρίσκονται οι σκληροί και βλάσφημοι Ιουδαίοι. Αυτοί ενώ είδαν πολλά θαύματα από τον Χριστό, σε αντίθεση με την Σαμαρείτιδαπου δεν είχε αυτήν την εμπειρία, δεν επίστευσαν. Και σε εκείνους είχε πει κάποτε: «εγώ ειμι ο άρτος της ζωής· ο ερχόμενος προς με ου μη πεινάση, και οπιστεύων εις εμέ ου μη διψήση πώποτε»[5], αλλά σκανδαλίστηκαν, τον αρνήθηκαν και τον πολέμησαν.

Απομένει σε εμάς η πρόκληση να επιλέξουμε τη στάση μας απέναντι στο θεϊκό Ύδωρ. Είναι πολύ εύκολο να πλανηθούμε και αντί του ύδατος του «αλλομένου εις ζωήν αιώνιον», να αποκτήσουμε το «ύδωρ το αλλοιούμενον»[6]του Οικουμενισμού και των υπολοίπων αιρέσεων. Οι Ιουδαίοι της εποχής Του Κυρίου μας αυτό, το δεύτερο ύδωρ απέκτησαν. Είναι αυτό το αλλοιωμένο, που δαιμόνισε τον πνευματικό κόσμο τους και τους οδήγησε να Τον προδώσουν και να Τον θανατώσουν. Τη ίδια τραγικότητα συναντούμε και στις ημέρες μας ακόμη και στα ανώτερα κλιμάκια της Εκκλησίας μας.  «Οι διάδοχοι πλέον των Αποστόλων έχουν διαφοροποιήσει την εντολή “μαθητεύσατε πάντα τα έθνη”. Η Πίστη στον Χριστό ως μόνη λατρεμένη αγάπη και στην Ορθοδοξία ως μόνη αληθινή Πίστη δεν είναι αυτονόητη. Τίθεται προς διαπραγμάτευση. Ο εις τύπον Χριστού σύγχρονος διάδοχος δεν προσφέρει πλέον στη Σαμαρείτιδα το Υδωρ το ζων το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον, διότι δεν το ψηλάφισε και δεν το κατέχει. Αντ’ αυτού λαμβάνει από εκείνη το ύδωρ το αλλοιούμενον. Με αυτό “ευλογείται” και “αγιάζεται”. Με αυτό αντικαθιστά τη Χάρη της Μυστικής Θεολογίας»[7].

Ο ιερός Χρυσόστομος, μένει έκθαμβος από την στάση αυτής της γυναίκας και από ένα άλλο γεγονός. Θεωρεί πως αν και η ζωή της δεν ήταν κατά Θεόν, παρά ταύτα ελκύεται από την παρουσία του Χριστού σε τέτοιο βαθμό που γίνεται πρότυπο πνευματικής εργασίας για τον καθένα μας. Ήδη η επαφή με το Κύριο, αποτέλεσε αρχή της αναβλύσεως εντός της, του ζωηρού ύδατος της Πίστης. Ερωτά περί των μυστηρίων της Πίστης, δεικνύοντας μεγάλη προθυμία περί των δογμάτων. Να ακούσουμε λοιπόν τον άγιο και να προσαρμόσουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις παροτρύνσεις του. Ο σκοπός μας να γίνει η αναζήτηση των αληθειών της Πίστης μας και εμπειρία της ορθόδοξης πνευματικής ζωής.

«Ας εντραπώμεν λοιπόν και ας κοκκινίσωμεν από εντροπήν. Γυνή που είχε πέντε άνδρες και επιπλέον ήτο Σαμαρείτις, δεικνύει τόσην προθυμίαν περί των δογμάτων και ούτε η ώρα της ημέρας, ούτε άλλη απασχόλησις ή κάποια άλλη εργασία δεν την απέσπασεν από τα ζητήματα ταύτα. Ημείς όμως όχι μόνον δεν ερωτώμεν περί των δογμάτων αλλ’ είμεθα εις όλα αδιάφοροι και αμελείς. Δι’ αυτό έχουν παραμεληθεί τα πάντα. Διότι, ερωτώ, ποίος από σας, ευρισκόμενος εις την οικίαν του, έπιασε εις τα χέρια του χριστιανικόν βιβλίον και εμελέτησε τα αναγραφόμενα και ηρεύνησε την Γραφήν; Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί κάτι τέτοιο»[8].

---

[1] Ιω. 4, 13-14

[2] Η Καινή Διαθήκη με μετάφραση Νικολάου Ι. Σωτηροπούλου, Εκδ. Αδελφότητος «Ο Σταυρός», στ΄ ἐκδ. Αθήνα 2012

[3] Γαλ. 4, 6

[4] Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 13Α, Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, σελ. 19

[5] Ιω. 6, 35

[6] Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης - Τό ύδωρ το αλλοιούμενον http://katanixis.blogspot.gr/2012/05/blog-post_18.html

[7] όμ. ανωτ.

[8] Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 13Α, Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, σελ. 25

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ευαγγέλιο της Κυριακής του Παραλύτου (Γραπτό Κήρυγμα)

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης (με τρίμηνη απόσπαση)

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Μάρτιος 2015, αρ. φ. 165)

Κήρυγμα στο «μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο  Ιησοῦς εν τω ιερώ και είπεν αυτώ· ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοι τι γένηται» (Ιω. ε  14)

        Ομολογουμένως, βρισκόμαστε ενώπιον ενός εξαιρετικού ευαγγελικού αποσπάσματος. Η θεραπεία του Παραλύτου της Βηθεσδά είναι από τις εντυπωσιακότερες ιστορίες της επιγείου δράσεως του Ιησού. Η υμνογραφία και η αγιογραφία, στόλισαν όπως ελάχιστες ιστορίες της Καινής Διαθήκης, το συγκεκριμένο θαύμα.

        Σήμερα εδώ, θα καταπιαστούμε με την ερμηνεία του στίχου ε΄ 14. Είναι πολύ διδακτικός και κρύβει μέσα του πολλές αλήθειες τις οποίες θα προσπαθήσουμε μέσα σε λίγες γραμμές να αποκωδικοποιήσουμε με τη βοήθεια του αγ. Ιωάννη Χρυσοστόμου.

        «Μετά απ’ αυτά ο Ιησούς τον βρήκε στο ναό και του είπε: ‘’Κοίταξε, έγινες καλά. Να μην αμαρτήσεις πλέον, για να μη σου συμβεί τίποτε χειρότερο’’».

        Ο ιερός πατήρ, τονίζει πως λαμβάνουμε τρεις πληροφορίες από τα λόγια αυτά του Ιησού. Πρώτον, ότι το νόσημά του ο παράλυτος το απέκτησε από τις αμαρτίες του. Δεύτερον, ότι είναι αληθινός ο λόγος περί της γεένης. Και τρίτον, ότι η τιμωρία είναι μακροχρόνιος και διαρκής. Παίρνοντας ως παράδειγμα την πολύχρονη τιμωρία του παραλύτου, δεν δικαιολογεί όσους διαμαρτύρονται στον Θεό με τα λόγια αυτά: «Για το διάστημα μίας ώρας που εφόνευσα και για ελάχιστο χρόνο που εμοίχευσα θα τιμωρούμαι αιωνίως;» Διότι τα αμαρτήματα δεν διακρίνονται από τον Θεό σύμφωνα με την χρονική τους διάρκεια αλλάσύμφωνα με την ίδια την φύση των εγκλημάτων.

        Πολύ προσοχή πρέπει να δώσουμε στο γεγονός να μην ξαναπέσουμε στα ίδια αμαρτήματα, γιατί αν και υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθήκαμε αυστηρά γι αυτά, αν ξαναπέσουμε θα πάθουμε χειρότερα. Αυτό δεν είναι από τον Θεό, δηλαδή η τιμωρία· είναι από τον ίδιο τον άνθρωπο που προκαλεί την τιμωρία για τον εαυτό του. Υπάρχει όμως και η εξής λεπτομέρεια που θα πρέπει να προσέχουμε εμείς οι άνθρωποι. Αν δεν τιμωρηθούμε αρκετά εδώ για τα βαρύτατα αμαρτήματά μας που πολλές φορές είναι και επαναλαμβανόμενα, θα πρέπει να φοβούμαστε και να τρέμουμε, επειδή θα πάθουμε αναρίθμητα στη μέλλουσα ζωή.

        Συνεχίζοντας ο άγιος πατήρ την ερμηνεία δίνει την εξής απάντηση στην ερώτηση πολλών γιατί δεν τιμωρούνται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Θεωρούμε αδικία κάποιοι να καλοπερνούν σε αυτήν την ζωή έχοντας διαπράξει βαρύτατα αδικήματα και αισθανόμαστε αδικημένοι. Όμως καθόλου δεν πρέπει έτσι να σκεφτόμαστε. Γιατί αν κάποιος σε αυτήν την ζωή δεν έπαθε τίποτε, αυτό αποτελεί εφόδιο τιμωριών για την μέλλουσα ζωή. Αυτό τονίζει ο Απόστολος Παύλος όταν λέγει: «Όταν δε τιμωρούμεθα από τον Κύριο, παιδαγωγούμεθα, για να μη καταδικασθούμε μαζί με τον κόσμο»[1].

        Όλα τα νοσήματα δεν προέρχονται από τις αμαρτίες μας, όμως τα περισσότερα πηγάζουν από εκεί. Πρέπει λοιπόν να έχουμε κατά νου ότι και ένεκα των αμαρτημάτων μας μπορεί να γεννηθούν αρρώστιες, πάθη. Με αυτή τη γνώση θα υποφέρουμε κάθε δυσκολία με ευχαρίστηση. Πολλές φορές όμως οι αρρώστιες έχουν σκοπό να καταστούμε ευσεβέστεροι όπως είπε ο Θεός τον Ιώβ«Μη νομίσεις, ότι έχω ενεργήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο δι’ εσέ, δι’ άλλο τι παρά να δείξεις τη δικαιοσύνη σου[2]».

        Το ότι μετά την θεραπεία, ο Ιησούς συναντά τον παράλυτο στο ναό, για τον ιερό Χρυσόστομο, είναι απόδειξη μεγάλης ευλάβειας. Δεν επέλεξε την τρυφηλή ζωή αλλά την κατά Θεόν ζωή. Περνούσε τον καιρόν του στον ναό. Αυτό σημαίνει επίσης και άνθρωπο καλλιεργημένο με την αρετή του ηρωισμού. Αφού εκινδύνευε ο παράλυτος να εκδιωχθεί από το ναό, λόγω της σχέσης του με τον Χριστό, αυτός επέμενε να πηγαίνει εκεί. Όλοι οι πατέρες θεωρούν τον παράλυτο παράδειγμα προς μίμηση θρησκευόμενου ανθρώπου.

        Αξιοσημείωτο επίσης είναι και το χαρακτηριστικό του Κυρίου. Την έλλειψη αλαζονείας. Δεν είπε «σε έκανα υγιή» αλλά «έγινες υγιής, μη αμαρτάνεις πλέον».

        Τέλος μας συμβουλεύει ο άγιος πατήρ, να λάβουμε παράδειγμα από τη θεραπεία του παραλύτου και να κάνουμε το εξής για τον εαυτό μας. Αν απαλλαγούμε από τα αμαρτήματα και νοσήματά μας κατόπιν διαφόρων τιμωριών, να λέμε στον εαυτό μας: «Δες, υγιής έγινες, μην αμαρτάνεις πλέον». Αν πάλι, δεν τιμωρηθήκαμε ενώ μάλιστα επιμένουμε να διαπράττουμε τα ίδια αμαρτήματα, να επαναλαμβάνουμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «Δεν ξέρεις, ότι η αγαθότητα του Θεού θέλει να σε οδηγήσει σε μετάνοια; Αλλ’ εξαιτίας της σκληρότητας και αμετανόητης καρδιάς επισωρεύεις για τον εαυτό σου οργή[3]».

        Ας ελπίσουμε στο έλεος του Κυρίου ότι και σε μας θα στείλει τη Χάρη του ώστε να εγερθούμε υγιείς από την αναπηρία που μαστίζει τη ζωή μας. Αμήν!

---

[1] Α’ Κορ. 11,32

[2] Ιώβ 40,3

[3] Ρωμ. 2,4-5      πηγή

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ευαγγέλιο της Κυριακής των Μυροφόρων (Γραπτό Κήρυγμα)

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης (με τρίμηνη απόσπαση)

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Μάρτιος 2015, αρ. φ. 165) 

Κήρυγμα στὸ Ευαγγελικό Ανάγνωσμα (Μαρ. ιε΄ 43 – ιστ’ 8)

 Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ σημερινὴ Κυριακή. Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε εἶναι τοῦ ἀποστόλου καὶ εὐαγγελιστοὺ Μάρκου καὶ μᾶς διηγεῖται τὰ συνταρακτικὰ  γεγονότα δύο μεγάλων ἡμερῶν. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς σταυρώσεως καὶ τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τὴν λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως.

 Ἡ ἁγία μας ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ σήμερα τὴ μνήμη πέντε ἀνθρώπων, δύο ἀνδρῶν καὶ τριῶν γυναικών. Οἱ δύο ἄνδρες εἶναι ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος. Κι οἱ τρεῖς γυναῖκες εἶναι ἡ Μαρία Μαγδαληνή, ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ Σαλώμη. Αὐτοὶ οἱ πέντε ἄνθρωποι, στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου, δηλαδὴ τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι καταδίκασαν σὲ θάνατο τὸ Θεό, αὐτοὶ οἱ πέντε ἔσωσαν τὴν τιμὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὁ Κύριος εἶχε πεθάνει. Οἱ γνωστοὶ μαθητὲς του εἶχαν ὅλοι διασκορπιστεῖ. Τὸ πανάγιο σῶμα τοῦ Θεανθρώπου ἦταν κρεμασμένο ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Θὰ ἔμενε ἐκεῖ; Ποιὸς θὰ φρόντιζε τὴν ταφή του;

  Στὴν κρίσιμη αὐτὴ περίσταση, παρουσιάζεται ἕνας ἄγνωστος καὶ κρυφὸς ἕως τότε μαθητής, ὁ Ἰωσήφ. Ἡ καταγωγὴ τοῦ ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία. Ἦταν «εὐσχήμων βουλευτὴς», μὲ πλοῦτο πολὺ καὶ μὲ μεγάλη κοινωνικὴ θέση. Καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἦταν «κεκρυμμένος» μαθητής «διά τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Ἦταν ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα κρυπτοχριαστιανός. Τὰ συνταρακτικὰ ὅμως γεγονότα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ἦλθαν νὰ τοῦ ξεκαθαρίσουν τὴ θέση του καὶ νὰ τὸν ἐντάξουν ὁριστικὰ πλέον στοὺς φανερούς, ἀποφασιστικοὺς καὶ τολμηροὺς μαθητάς τοῦ σταυρωθέντος Θεοῦ καὶ Λυτρωτῆ μας.

  Πλησιάζει πρὸς τὸ τέρμα της ἡ ἁγία ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς. Ὁ Κύριος τῆς δόξης εὑρίσκετε νεκρός, γυμνός, ἄταφος, ἄμορφος καὶ ἄδοξος, κρεμάμενος ἐπὶ τοῦ ξύλου. Ποιὸς θὰ φροντίσει γιὰ τὸν ἐνταφιασμό του; ποιὸς θὰ τολμήσει μέσα σ’ αὐτὴν τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ φόβου καὶ τοῦ τρόμου νὰ ἐμφανιστεῖ καὶ νὰ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου; Χρειαζόταν τόλμη καὶ ἡρωισμὸς ποὺ θὰ ἀντιμετώπιζε ἀκόμη καὶ αὐτὸν τὸν κίνδυνο τοῦ θανάτου. Καὶ στὴ μεγάλη ἐκείνη στιγμὴ ὁ Ἰωσὴφ ἀναδεικνύεται μέγας ἀνήρ.

  Ἀπορρίπτει τοὺς δισταγμοὺς καὶ τοὺς φόβους του. Γεμάτος πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριό Του «τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλάτον, καὶ ἠτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ», γιὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσει. Ὁ Πιλάτος θαυμάζει τὴν τόλμη τοῦ ἀνδρὸς καὶ ἀφοῦ πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Κύριος εἶχε πεθάνει, «ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ». Καὶ ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὸν ὅμοιόν του βουλευτῆ καὶ «κεκρυμμένο»μαθητὴ τοῦ Κυρίου, τὸν Νικόδημο, προβαίνει στὴν ταφὴ τοῦ Διδασκάλου Του.

 Κανεὶς ἄλλος δὲν παρηκολούθησε τὴν ταφή, παρὰ μόνο μερικὲς γυναῖκες «ἡΜαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη». Πράγματι. Ἀληθινὲς ἡρωίδες ἀνεδείχθησαν καὶ οἱ Μυροφόρες. Τὸ καθῆκον τῆς ἀγάπης καὶ λατρείας τοῦ Χριστοῦ τὶς ἔφερε στὸ Γολγοθὰ κατὰ τὴ σταύρωση μαζὶ μὲ τὴν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου, τὶς ὁδηγεῖ τώρα στὸν τάφο, γιὰ νὰ ἀλείψουν μὲ μύρα τὸ πανάχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου. Ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς διηγεῖται τὸ μέγα τοῦτο γεγονός.

  Εἶχε περάσει, λέγει, ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, καὶ εἶχε ἀρχίσει ἡ «μία τῶν Σαββάτων», ἡ Κυριακή, ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος. Καὶ «διαγενομένου τοῦ Σαββάτου» οἱ Μυροφόρες ἀγόρασαν ἀρώματα «ἴνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσι τὸν Ἰησοῦν». Ἕνα μόνο πρόβλημα τὶς ἀπασχολεῖ, «τὶς ἀποκυλίσει ἠμὶν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;» Οὔτε ὅμως καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὶς σταματήσει. Ἡ ἡρωικὴ ψυχὴ δὲν ὑποχωρεῖ. Βαδίζουν ὁλοταχῶς πρὸς τὸν τάφο. Καὶ τί βλέπουν; «Τὸν λίθον ἀποκεκυλισμένον τοῦ μνήματος». Τὴν θύραν ἀνοικτή. Τὸν τάφο κενό. Περίμεναν νεκρὸ τὸ Χριστό. Τὸν βρίσκουν ἀναστημένο. «Εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον, βλέπουν νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν». Δὲν προφταίνουν νὰ συνέλθουν ἀπὸ τὴν ἔκπληξη αὐτή. Καὶ ἀκοῦν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἀγγέλου τὸ μέγα μήνυμα τῆς ἀναστάσεως Τοῦ Κυρίου. Γνωρίζω ποιὸν ζητεῖτε, «Ἰησοῦν τὸν Ναζαρηνόν, τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτὸν» Τί χαρά! Τί ἀπερίγραπτος ἀγαλλίασις καὶ εὐφροσύνη. Ἀλλὰ νὰ καὶ μία νέα τιμή, νέα χάρις, νέα ὑψίστη δωρεὰ καὶ δόξα σ’ αὐτές. Νὰ γίνουν οἱ πρῶτες εὐαγγελίστριες τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Νὰ ἀναγγείλουν αὐτὲς στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου. «Ὑπάγετε, εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρω, ὅτι προάγει ὑμᾶς ἒς τὴν Γαλιλαίαν ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε».

 Γενναῖες, ἠρωϊκὲς ψυχὲς ἀνεδείχθησαν οἱ μαθήτριες τοῦ Κυρίου. Πρῶτες κήρυκες τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἀτρόμητες στὸ καθῆκον τους, ὑπόδειγμα γυναικείας τόλμης, αὐταπαρνήσεως, ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος.

   Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ χαρίσει ὁ Κύριος καὶ στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς,τὴν γενναιότητα τῶν ἑορταζόντων ἁγίων τῆς σημερινῆς ἡμέρας. Ἀμὴν!

πηγή

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ταυτότητα δράσεων των ΜΜΕ και των Οικουμενιστών

Ταυτότητα δράσεων τῶν ΜΜΕ καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Βυζαντινοῦ Ναοῦ Προφήτου Ἠλιού Θεσσαλονίκης

Παράδοξη ταυτότητα στὴ διαχείριση τῶν κρίσεων παρατηρεῖται στὶς ἡμέρες μας. Ἀπὸ τὴ μία, πολὺ φυσική μᾶς φαίνεται πλέον ἡ πρακτικὴ τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης (ΜΜΕ) νὰ ἀποκρύπτουν ἀπὸ τὸ κοινό τους, τὴ δυστυχία τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ἔτσι, ἔπαψαν νὰ προβάλουν εἰκόνες δυστυχισμένων ἀνθρώπων ποὺ ἀναζητοῦν τὸν ἐπιούσιο στοὺς κάδους ἀπορριμμάτων· δὲν ἀκούγονται εἰδήσεις γιὰ τοὺς δυστυχεῖς αὐτόχειρες, ποὺ ὡς ἀποτέλεσμα τῆς οἰκονομικῆς Κρίσης, ὁ ἀριθμὸς τους νομίζουμε πὼς σταμάτησε σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἀκούγαμε ἕνα χρόνο πρίν· καὶ ἄλλα πολλὰ ποὺ συμβαίνουν στὴν καθημερινότητά μας, ἀποκρύπτονται. Εἰδήσεις πραγματικὲς γιὰ τὸν ἐξευτελισμὸ τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας ἐξαιτίας τῆς κοινωνικῆς ἀναλγησίας τοῦ Κράτους, ἐξαφανίζονται. Στὴν κατευθυνόμενη πρακτική τους αὐτήν, οἱ ὑπεύθυνοι τῆς ἐνημέρωσης, ἔκοψαν τὶς ἐνημερωτικὲς ἐκπομπὲς γύρω ἀπὸ τὶς ἐπιπτώσεις τῶν μνημονίων στὴν πατρίδα μας. Λίγες ποὺ ἐπιβίωσαν στὰ «μεγάλα κανάλια», εἶναι στὴν κυριολεξία, ἐλεγχόμενες ἀπὸ τὸ σύστημα, ἐπενδυμένες σαφῶς μὲ τὸ νεοταξικὸ τρόπο ἐπικοινωνίας μὲ τὸ λαό, δηλαδὴ τὸ φασιστικό.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Ἐνῶ ὁ ἐχθρός τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας βρίσκεται ἐντὸς τῶν τειχῶν της, οἱ ὑπεύθυνοι ποιμένες ἀσχολοῦνται μὲ ἄλλα πράγματα καθησυχάζοντας τὸν λαό. Ἡ μεγαλύτερη αἵρεση ποὺ πολέμησε ποτὲ τὴν Ἐκκλησία, ὁ Οἰκουμενισμός, δρᾶ ἀνεμπόδιστος ἁρπάζοντας ἀπὸ τὸ ποίμνιο ψυχὲς ἀνυπεράσπιστων χριστιανῶν. Οἱ πνευματικοὶ πατέρες ὅμως δὲν ἀσχολοῦνται. Συνεχίζουν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἄλλες αἱρέσεις, ἐξωτερικές, γιὰ ἄλλα θέματα ἢ καλύτερα γιὰ ὅλα τὰ θέματα, ἐκτός τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δὲν ἀνοίγουν αὐτὸ τὸ θέμα. Δὲν γίνονται ἡμερίδες, συνέδρια, συνάξεις στὶς μητροπόλεις ἢ στὶς ἐνορίες μὲ σκοπὸ τὴν ἐνημέρωση καὶ τὴν καταπολέμηση αὐτῆς τῆς αἵρεσης. Οὔτε καν τὰ ὑπεύθυνα γραφεῖα τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγώνα τῶν ἱερῶν μητροπόλεων δὲν ἀκουμποῦν αὐτὸ τὸ ζήτημα· ἂς εἶναι ζωῆς καὶ θανάτου! Μάλιστα, ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος ὅτι στὴν αἵρεση αὐτὴν ἀνήκουν πρωτοκλασάτα στελέχη τῆς Ἐκκλησίας, οἱ κατέχοντες τὴν ἐξουσία, ὁρμηνεύουν τοὺς πιστούς, ἱερεῖς καὶ λαϊκούς, νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὸ τὸ θέμα! Θέτουν πάνω ἀπὸ ὅλα, τὴν χωρὶς ὅρια ὑπακοὴ στοὺς διοικοῦντες, μετονομάζοντας την ὡς ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία!

Ἡ κοινὴ διαχείριση τῶν κρίσεων, τόσο ἀπὸ τὰ κατευθυνόμενα συστημικὰ μέσα ἐνημέρωσης στὰ ζητήματα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς ὑπεύθυνους πνευματικοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει ἕναν κοινὸ παρονομαστή. Τὸν Φόβο. Τὸ στοιχεῖο αὐτὸ κατέχει κεντρικὸ ρόλο στὴν προπαγάνδα τῶν ὑπευθύνων. Ὁ φόβος τῆς τιμωρίας, τῆς ἀπόλυσης, οὐσιαστικά της «καρατόμησης» ἐκείνου ποὺ θέλει νὰ ἀκολουθήσει διαφορετικὴ γραμμή, ἐπιβάλλεται μὲ τὸν πιὸ ἀπροκάλυπτο τρόπο. Ἀπειλὲς καὶ ἐκβιασμοί, συκοφαντήσεις καὶ δημόσιοι ἐξευτελισμοὶ εἶναι ἡ μόνιμη πρακτικὴ ὅσων θέλουν νὰ κλείσουν τὰ στόματα τῶν ἀντιδρώντων. Ἰδιαιτέρως στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ἡ ἀπειλὴ τῆς καθαίρεσης γιὰ τοὺς ἱερεῖς ποὺ πολεμοῦν τὸν Οἰκουμενισμό, εἶναι τὸ σύνηθες.

Ποιὸς ἱερέας τολμᾶ νὰ ἀντιδράσει στὸ σύστημα; Ὁ λόγος ποὺ δὲν ἀκούγεται ἀντιπαπικὸ καὶ ἀντιοικουμενιστικὸ κήρυγμα, εἶναι ὁ φόβος. Φοβοῦνται οἱ ἱερεῖς, μὰ καὶ οἱ μητροπολίτες νὰ ποῦν πὼς ὁ Πάπας δὲν ἔχει ἱεροσύνη, πὼς ἡ παπικὴ ἐκκλησία δὲν ἔχει Χάρη, πὼς τὰ παπικὰ μυστήρια δὲν εἶναι ἔγκυρα, εἶναι ἀχαρίτωτα. Δὲν τολμοῦν νὰ ἐλέγξουν τοὺς ταγοὺς τῆς ἐκκλησίας γιὰ τὶς ντροπιαστικὲς συμπροσευχὲς καὶ τοὺς ἐξευτελιστικοὺς οἰκουμενιστικοὺς διαλόγους. Οἱ μητροπολίτες, φοβοῦνται γιὰ τὴν πατερίτσα τους, νὰ μὴν πέσουν στὴ δυσμένεια τῶν συναδέλφων τους. Οἱ ἄγαμοι ἱερεῖς φοβοῦνται πὼς ἡ σταδιοδρομία τους θὰ σταματήσει ἀδόξως κάπου ἐκεῖ, μὲ τὸ ὀφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτη. Οἱ  ἔγγαμοι ἱερεῖς, βλέπουν τὴν οἰκογένεια πίσω τους καὶ οὔτε ποὺ σκέφτονται νὰ ἀντιπαρατεθοῦν στὴν αἵρεση. Μία δυσμενὴς μετάθεση, ἕνας προϊστάμενος τοῦ συστήματος εἰδικὸς νὰ κάνει τὸν βίο ἀβίωτο, εἶναι ἀρκετὰ ἱκανὰ ὥστε νὰ θέσουν τὴν ὁποιαδήποτε ἀγωνιστικὴ διάθεση, στὶς καλένδες. Ὁπλίζονται δὲ ὅλοι αὐτοὶ καὶ μὲ τὴν ἀνιστόρητη ὑποχρέωση τῆς ἀπόλυτης ψευτοϋπακοῆς στὴν Ἐκκλησία καὶ ἠρεμοῦν τὶς συνειδήσεις…  

Όπότε, θὰ ἀφήσουμε νὰ ἐπιβάλει ὁ φόβος τοὺς κανόνες του; Θὰ ἀφήσουμε τὸν οἰκουμενιστὴ διάβολο νὰ ἐπικρατήσει μὲ τὰ ὄργανά του;

Πιστεύω πὼς αὐτὸ ποὺ πράγματι χρειάζεται, εἶναι νὰ ἐνδυθεῖ κάθε ἄνθρωπος σὲ ὅποια θέση καὶ ἂν βρίσκεται, μὲ τὴν Πίστη στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Σκέπη τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Νὰ προσεύχεται γιὰ αὐτό, νὰ ζητᾶ ἐπιμόνως τὴν αὔξηση τῆς Πίστης. Νὰ παρακαλᾶ ἰδιαιτέρως ὅμως γιὰ δύο πράγματα. Πρῶτον, νὰ ἐνισχυθεῖ στὴν Ὁμολογία τῆς Πίστεως καὶ στὴν προάσπισή της ἀπέναντι στὴν κυριότερη ἐκ τῶν αἱρέσεων, τὸν Οἰκουμενισμό. Δεύτερον, νὰ βάλει ὡς ἀρχὴ καὶ νὰ τὸ κάνει ὡς θέμα στὴν προσευχή του, νὰ μὴν ἐναντιώνεται σὲ ὅσους ἀντιστέκονται. Νὰ μὴν τοὺς ἐχθρεύεται, νὰ μὴν τοὺς πολεμᾶ, νὰ μὴν τοὺς συκοφαντεῖ, ἀλλὰ μυστικὰ νὰ προσεύχεται γιὰ αὐτούς, νὰ τοὺς παραδέχεται καὶ νὰ τοὺς θαυμάζει. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, θὰ δεχτεῖ εἰδικὴ Χάρη ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, γρήγορα θὰ ξεπεράσει τὸν φόβο. Γιατί ἀλήθεια, πραγματικὸς ἀγωνιστής, δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲ φοβᾶται, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ τιθασεύει τὸν φόβο του.

Τελειώνω μὲ μία φράση τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Ἡ Ἐλπὶς ἠμῶν νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων καὶ εἰς ὅλην τὴν αἰωνιότητα εἶναι μία καὶ μοναδική:  Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῷ Θεανθρωπίνω του σώματι, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων… Πάντα ταῦτα διεφυλάχθησαν ἀλώβητα  μόνον ἐν τῇ ἁγιοπατερικῇ Ὀρθοδοξίᾳ, περὶ τῆς ὁποίας οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶναι κεκλημένοι νὰ μαρτυροῦν ἀφόβως ἐνώπιον τῆς Δύσεως καὶ τῆς ψευδοπίστεώς της καὶ τῆς ψευδοαγάπης της».

Νὰ ἔχουμε ὅλοι τὴν Χάρη Τοῦ Χριστοῦ μας. Καλὴ Παναγιὰ.

πηγή το είδαμε εδώ