Θα απαντήσουμε τελικά στην πρόσκληση του Θείου Βρέφους;

 

π. Σπυρίδων Σκουτής – Ευχή

Έχεις τα χάλια σου και αποφασίζεις να καλέσεις κάποιον στο σπίτι σου για να δεις λίγο φως.

Να κοινωνήσεις με κάποιον την αγάπη, την παρέα και τη χαρά. Να έχεις καλεσμένο κάποιον που αγαπάς και μπορείς να επικοινωνήσεις. Κοινώς γουστάρεις την παρέα του και περιμένεις πώς και πώς να σου χτυπήσει την πόρτα και να τον συναντήσεις. Ετοιμάζεις το σπίτι, κάνεις μπάνιο, φοράς τα καλά σου ρούχα και ετοιμάζεις κάτι για να κεράσεις τον καλεσμένο ή ετοιμάζεις κάτι για να δειπνήσετε. Όλα αυτά καλά και όμορφα για να περάσεις κάποιες ώρες με έναν αγαπημένο σου πρόσωπο που φωτίζει τη ζωή και την καρδιά σου.

Από την άλλη . . .

Όταν ένα ζευγάρι περιμένει το παιδάκι τους, ετοιμάζουν τους τελευταίους μήνες όλες τις λεπτομέρειες για την υποδοχή του νέου μέλους. Από το παιδικό δωμάτιο, μέχρι και γενικά την ψυχοσύνθεσή τους για τη γέννηση και τον ερχομό του παιδιού τους στη ζωή τους.

Προετοιμασίες . . . για τα απλά, τα καθημερινά, τα όμορφα . . . .

Για τα πνευματικά  . . . ;

Πάμε στην ουσία των εορταστικών Χριστουγεννιάτικων γεγονότων . . .

Έρχεται ο Χριστός και τελικά θα πάρουμε αυτό που θέλουμε και αυτό που μας βολεύει. Μια επιφάνεια των πραγμάτων. Υλική κατανάλωση, φαγητά, δώρα και εκεί θα μπει μια τελεία.  Αυτή την είσοδο του Χριστού στον κόσμο δεν μπορείς να την πάρεις για πλάκα. Είναι ένα προσωπικό κάλεσμα και μια πρόσκληση που δεν την απαντάς με ένα ξερό ναι ή όχι, αλλά με μια γενικότερη στάση ζωής. Αλήθεια, αν δεν υπήρχαν φαγητά, δώρα και λαμπάκια τι θα γιορτάζαμε τελικά; Τι θα κάναμε αυτές τις μέρες; Θα ήταν μια γιορτή σιωπηρή όπως τόσες άλλες μέσα στο εκκλησιαστικό έτος που δεν συνοδεύονται από αργία και εδέσματα. Τελικά ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την ουσία του πράγματος.

Γιορτάζουμε την είσοδο του Θεού στον κόσμο. Δεν είναι αστείο πράγμα, ούτε ένα απλό ιστορικό συμβολικό γεγονός. Είναι μια πραγματικότητα που την κοινωνείς υπαρξιακά με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Με ένα πρόσωπο που δεν ήρθε έτσι απλά για σένα, αλλά είναι αυτό το πρόσωπο που έφτιαξε εσένα και έρχεται για να σου δώσει ζωή μέσα από τον θάνατο, μέσα από ένα κενό μνήμα. Έρχεται ώστε να κάνει το τέλος μια καινούργια αρχή, το δάκρυ να το μεταμορφώσει σε χαμόγελο, την απελπισία σε ελπίδα , και τον πόνο να τον μεταμορφώσει σε σχολείο αλλά και σε σκαλοπάτι για τη σωτηρία σου.  

Ας δώσουμε ως δώρο την καρδιά μας στον Χριστό αυτά τα Χριστούγεννα. Ας παραδώσουμε την καρδιά και τη ζωή μας στον ζωοδότη Χριστό. Ο ουρανός «άνοιξε»! Ο δρόμος για τη σωτηρία και την αιωνιότητα μας περιμένει. Πλέον τα έσχατα δεν είναι κάτι που θα γίνει κάποτε αλλά το βιώνουμε μέσα στη Θεία Λειτουργία! Μας προσφέρεται ο παράδεισος και ο ίδιος ο Χριστός ως «Σώμα και Αίμα εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον».

Δεν αρκεί τα Χριστούγεννα να κοινωνήσουμε τυπικά με το στόμα μας, αλλά να μετέχουμε με την ίδια μας τη ζωή και όχι μόνο εκείνη την ημέρα, αλλά συνεχώς στο διάβα της ζωής μας.

Δώσαμε  κάποιες υποσχέσεις την ημέρα της προσκλήσεως του βαπτίσματος, ήρθε η ώρα να πάρουμε τη ζωή και τη σωτηρία μας στα σοβαρά.

Δεν ξέρω τι δώρο να σου φέρω Χριστέ μου αυτές τις μέρες. Εσύ μου προσφέρεσαι ο ίδιος ως δώρο και με καλείς συνεχώς. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να Σου προσφέρω τη ζωή μου και Εσύ ξέρεις τι θα την κάνεις διότι Εσύ μου την έδωσες.

Ας αποφασίσουμε αυτά τα Χριστούγεννα να αλλάξουμε πορεία ζωής! Ήρθε η ώρα!

Ιδιόμελον Εσπερινού Χριστουγέννων (ήχος β')

Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι' ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Μετάφραση

Τι να σου προσφέρουμε Χριστέ, ότι φανερώθηκες επάνω στη γη ως άνθρωπος για εμάς; γιατί το κάθε κτίσμα που δημιούργησες σου προσφέρει την ευχαριστία του· οι Άγγελοι τον ύμνο, οι ουρανοί τον Αστέρα, οι Μάγοι τα δώρα, οι Βοσκοί το θαύμα, η γη το σπήλαιο, η έρημος την φάτνη· και εμείς την Παρθένο Μητέρα· ο πρό αιώνων Θεός ελέησέ μας.

το μεταφέρουμε από εδώ

Τα εγγόνια ως Μαριονέτες

Αν είσαι ζευγάρι με παιδιά αποκατεστημένα , παντρεμένα , με εγγόνια ή περιμένοντας εγγόνια , ευχόμαστε το άρθρο να λειτουργήσει ως ακτινογραφία συνειδησιακού φρονήματος. Ο καθένας μας θα δεί τον εαυτό του μέσα στο άρθρο, αλλά ας πάμε πίσω από τις λέξεις και ιδιαίτερα στα παρασκήνια της έκφρασης να δούμε ποια είναι η πηγή και τι ύδωρ αναβλύζει. Θα εξετάσουμε το πρακτικό αποτέλεσμα τις οντολογικές και κοινωνικές συνέπειες όταν δεν υπάρχει στη ζωή μας ο Χριστός ως οντολογική προσωπική σχέση.

Ξεκινώντας λοιπόν , η αρχή του εγγάμου βίου αρχίζει με έρωτα ώστε , αυτός ο έρωτας να σταυρωθεί μέσα από τη ζωή για να μεταβληθεί σε αγάπη. Αυτή η πορεία για να θεμελιωθεί μπορεί να πάρει αρκετά χρόνια. Το νέο ζευγάρι γίνονται  γονείς και πορεύονται μέσα στη ζωή με δυσκολίες, χαρές, λύπες και γενικότερα εμπόδια. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο που σπουδάζουν τα παιδιά τους ή τα παντρεύουν και τότε αρχίζει η περίοδος της αληθινής αποκρυστάλλωσης της σχέσης, τότε βγαίνει στην επιφάνεια η σκουριά αν η σχέση ήταν νεκρή, ή το μύρο αν η σχέση βάδιζε σε πνευματικά αναστημένα επίπεδα.

Σε αυτή την περίοδο καλείται ο άνδρας να γνωρίσει και πάλι τη γυναίκα του και το αντίστροφο. Δυστυχώς τόσα χρόνια βάδιζαν με παιδοκεντρικότητα και τώρα που τα παιδιά έφυγαν έμειναν πάλι μόνοι τους. Τότε γίνεται η διαπίστωση του τι σχέση είχαν τόσα χρόνια και τι σχέση θα έχουν από εδώ και μπρος. Οι δύο άγνωστοι καλούνται όχι μόνο να γίνουν γνωστοί αλλά να συνεννοηθούν ακόμα και σε απλά πράγματα. Αυτό ονομάζεται μοναχική αποξένωση του προσώπου λόγω στέρησης ουσιαστικού πνευματικού και υπαρξιακού νοήματος στην ζωή. Το νόημα που ήταν τα παιδιά έφυγε άρα τώρα δεν υπάρχει νόημα και ψάχνουν απεγνωσμένα να το βρουν γιατί αν κοιτάξει ο ένας τον άλλον το μόνο που θα βρει είναι το πού έφταιξε ο καθένας και πόσο, μέσα στην έγγαμη ζωή και ποιος έχει τα περισσότερα ελαφρυντικά ή βάρη. Οπότε φτάνουμε στο σημείο σταθμός, για αναζήτηση και στοχοποίηση νοήματος για να πάρει η ζωή πλέον άλλη χροιά.Αν το ζευγάρι έχει Χριστό αν οι καρδιά του ζευγάριου έχει γίνει μία και κοιτάει τον ουρανό τότε όχι μόνο δεν θα αλλάξει τίποτα όταν φύγουν τα παιδιά , αλλά το ζευγάρι θα μπει σε μια περίοδο ωρίμανση και πνευματικής προετοιμασίας για την μεγάλη συνάντηση και την καλή απολογία.

Πως εκφράζεται το νεκρό πνευματικό νόημα πρακτικά στην ζωή στο στάδιο της ώριμης ηλικίας ;

Το νόημα θα το βρουν με λανθασμένο τρόπο στα εγγόνια. Συνήθως θα πιέσουν και τα παιδιά τους οι υποψήφιοι παππούδες και γιαγιάδες να βγάλουν και το όνομα τους διότι πιστεύουν έτσι λανθασμένα ότι θα ξαναζήσουν ή , η πορεία προς τον τάφο θα επιβραδυνθεί. Συχνά έχουμε και το φαινόμενο της διπλής ονοματοδοσίας στα τέκνα κάτι το οποίο είναι το αποκορύφωμα της προσωπικής νεκρής ματαιοδοξίας. Δεν αναφερόμαστε για την διπλή ονομασία που τοποθετείτε κάποιο όνομα Αγίου προς τιμή του, αλλά την προσωπική ματαιοδοξία της ονοματοδοσίας όπως για παράδειγμα να βάλουμε και τα δύο ονόματα των παππούδων για να μην γίνει παρεξήγηση, οπότε βλέπουμε την διαφορά της οντολογίας. Δηλαδή το νεογνό γίνεται αντικείμενο και καλείται χωρίς τη θέληση του να λάβει την ταμπέλα της κενοδοξίας  του κάθε νεκρού πνευματικά ανθρώπου. Αυτό στις μέρες μας αλλάζει με τα ζευγάρια να δίνουν όποιο όνομα επιθυμούν μέσα από δική τους προσωπική επιθυμία ή και αν ακόμα δώσουν ονόματα παππούδων και γιαγιάδων να το κάνουν διότι το επιθυμούν οι ίδιοι και όχι διότι τους ζητήθηκε και συχνά με δόλιο τρόπο : «Εμείς έτσι κάνουμε στο σόι μας», «τι θα πει ο κόσμος» και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Δε γνωρίζουν όμως ότι με τις φράσεις αυτές αποδεικνύουν πόσο νεκροί και στεγνοί είναι μέσα τους. Βλέπουν τη ζωή με τύπους και όχι με ουσία.Kανένα όνομα δεν μας ανήκει , τα ονόματα είναι των Αγίων και ειναι μεγάλη τιμη να φέρουμε τό όνομα ενός Αγίου που καλούμαστε να τον μιμηθούμε κατά τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο. Αν οι γονείς θέλουν όμως να βγάλουν τα ονόματα των παππουδων και των γιαγιάδων να το κάνουν με συμφωνία ώστε να μην γίνει το όνομα αιτία τσακωμών σε μια ρουλέτα συγκρούσεων που μπορει να φτάσει και στο σημείο κάποιοι να μην έρθουν και στην βάπτιση του παιδιού.

«Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε σε κάθε σόι να υπάρχουν 4 -5 ίδια ονόματα σε παιδιά και πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει.»

Εκεί αρχίζει ο δεύτερος και τελευταίος κρίκος της ζωής με τη μορφή της παιδοκεντρικότητας ή εγγονο-κεντρικότητας. Η γιαγιά και ο παππούς από τη στιγμή που στερούνται Χριστοειδούς πνεύματος και νοήματος προσπαθούν να πιαστούν από κάπου για να δώσουν ομορφιά διότι ο τάφος πλέον από φαντασία αρχίζει να γίνεται γεγονός που έρχεται.

Ο παππούς και η γιαγιά σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να ακυρώσει τους γονείς μπροστά στο εγγόνι και για κανέναν λόγο. Ιδιαίτερα σε ευαίσθητα θέματα όπως : Θανάτου, Θεού, πίστεως, Ιστορίας, οντολογίας, αγάπης, έρωτος, σχέσεων, κοινωνικότητας κλπ. Διότι το παιδί θα βρεθεί σε κυκλώνα διχογνωμίας και  δρόμων που δε συγκλίνουν πουθενά που δεν έχουν προορισμό αλλά γίνονται πορεία φίλαυτης επιθυμίας του διδάσκοντος. Δεν είναι τυχαίο που οι Άγιοι γέροντες λένε ότι όλη η οικογένεια και οι γονείς οφείλουν να έχουν τον ίδιο πνευματικό ώστε η εν Χριστώ πορεία του Αγιασμού να έχει γερά θεμέλια. Οι γονείς καλούνται να θεμελιώσουν νουθεσία ελευθερίας στην πορεία του αγιασμού σε συνεργασία με τον πνευματικό.

Όπως είναι και λανθασμένο τα παιδιά να μεγαλώνουν περισσότερο με τη γιαγιά και τον παππού παρά με τους γονείς και ιδιαίτερα όταν ο παππούς και οι γιαγιά έχουν εκτροχιασμένες αντιλήψεις ιδιαίτερα ηθικιστικού ή κοσμικού τύπου, ώστε  να πετρώνουν τις καρδιές των παιδιών. Δεν τους χαλάνε χατίρι διότι θεωρούν ότι πρέπει να ικανοποιήσεις κάθε επιθυμία στο εγγόνι για να γίνει αρεστός παππούς ή γιαγιά στα μάτια του. Συχνά επεμβαίνουν και στους γονείς με την εξής φράση : «Και εμείς μεγαλώσαμε παιδιά και ξέρουμε» η κορωνίδα της φιλαυτίας σε όλο το μεγαλείο. Ιδιαίτερα αυτή τη φράση τη λένε παππούδες και γιαγιάδες που είχαν νεκρή ζωή και προσπαθούν με τα λόγια να δώσουν ουσία στην ψεύτικη εσωτερικότητα τους. Στην λέξη «μεγαλώσαμε» θεωρούν το φαγητό και τις σπουδές και όχι τα πνευματικά εμβόλια όπως η προσωπική σχέση με τον Κύριο ως σωτηριολογική πορεία. Την ίδια λέξη θα μπορούσε κάποιος να τη χρησιμοποιήσει μεγαλώνοντας ένα κουτάβι, αλλά για τους νεκρούς Χριστολογικά ανθρώπους το παιδί είναι αντικείμενο που απλά πρέπει να το ηθικοποιήσεις με ένα φιλοσοφικό update.

Στις γιορτές έρχεται η αποθέωση. Τα Χριστούγεννα, Το Πάσχα, η ονομαστική εορτή γίνεται δωρο-αγάπη. Να πάρουμε δώρο στο εγγόνι για να δούμε στο πρόσωπο του ένα νεκρό στην ουσία χαμόγελο. Δε λέμε για τον βίο του Αγίου που έχει το παιδί μας, δεν του αναφέρουμε ότι το Πάσχα αφορά την υπαρξιακή του πορεία και ότι στα Χριστούγεννα το γεγονός της ενσάρκωσης είναι σχέση Θεού-ανθρώπου και όχι ένα μυθικό γεγονός που απλά το γιορτάζουμε κοινωνικά. Η απάντηση στο ερώτημα του παιδιού «γιατί γίνεται αυτό» , συνήθως είναι «γιατί έτσι», «γιατί το κάναμε στην οικογένεια μας», «γιατί έτσι κάνουν όλοι», κλπ , με αποτέλεσμα το παιδί να απορεί και φυσικό είναι  διότι αυτές δεν είναι απαντήσεις συνείδησης με οντολογικό υπόβαθρο αλλά απλά να καλύψουμε λεκτικά την στιγμή του ερωτήματος. Άρα μια νεκρή απάντηση ιδιαίτερα σε σοβαρά θέματα θα σπείρει πνευματικό θάνατο και ερημιά στον ερωτούμενο με ολέθρια αποτέλεσμα ιδιαίτερα όταν είναι παιδί.

 Όπως κλασσικά η ανόητη και ψευδής φράση της γιαγιάς όταν κοινωνάει το παιδί «Βάλαμε Χρυσό δοντάκι!» αντί Σώμα και Αίμα Χριστού με αποτέλεσμα το παιδί να βυθίζεται στο ψέμα και στην υποκρισία από τα γεννοφάσκια του σε ένα θέμα ιδιαίτερα υπαρξιακά σωτηριολογικό για εκείνο.

Ο παππούς και η γιαγιά που έχουν Χριστό στην ζωή τους , όχι ως θρησκευτική τυπολατρία αλλά ως οντολογία προσωπικής σχέσης μέσα από το Ορθόδοξο βίωμα θα  νουθετήσουν παιδιά και εγγόνια με τον ίδιο τον Χριστό. Η προσευχή και η πνευματική ζωή είναι ενσάρκωση πρακτικά στην ζωή και όχι τυπολατρία για το φαίνεσθε αλλά για τον αγιασμό του είναι και την θυσία του πλησίον. Βλέπουν τα εγγόνια ως καρπούς αγάπης των παιδιών τους από τον δημιουργό και όχι ως αντικείμενα, ενώ δεν πρόκειται να ζητήσουν τίποτα  , ούτε ανταλλάγματα ούτε κοσμικές δοξασίες : «Τι θα πει ο κόσμος» και φυσικά ούτε ψεύτικα νοήματα. Όλα αυτά συνοψίζονται στην φράση του Αποστόλου Παύλου : «Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.»

πηγή

Τι είναι Ορθοδοξία

H Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία με την πραγματική έννοια του όρου. Οι θρησκείες χειραγωγούν τον άνθρωπο με ανθρωπομορφικές Θεότητες για ικανοποίηση παθών και ηδονών με φίλαυτη αιτιοκρατία. Στις θρησκείες οι άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν Θεούς και να πλησιάσουν Θεούς που οι ίδιοι πλάθουν

, δηλαδή ειδωλοποιούν τον Θεό.

Στην Ορθοδοξία έχουμε αντίθετη κίνηση. Ο Θεός ενανθρωπίζεται για να συναντήσει και να δημιουργήσει σχέση με τον άνθρωπο προσωπική και σωτηριολογική. Μια πορεία και μια σχέση Θεού και ανθρώπου που δεν έχει προϋποθέσεις και αναγκαιότητα αλλά είναι μια πράξη και κίνηση θυσιαστικής αγάπης.

Η Ορθοδοξία είναι το βίωμα των Αγίων και η θεραπευτική αγωγή των πνευματικών νοσημάτων του ανθρώπου με σκοπό την θέωση μέσω του αποκαλυφθέντος Θεού (Υιού και Λόγου =δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος) ως Χριστού. Η Ορθοδοξία μετέχει στην Αλήθεια του Χριστού και αυτή την αλήθεια μας μεταφέρει η εκκλησία μέσα στους αιώνες με τους Αγίους Πατέρες και μέσω των Οικουμενικών Συνόδων που διαφύλαξαν την αλήθεια από τις αιρετικές κακοδοξίες.

Η λατρεία που μπορεί από κάποιους να χαρακτηριστεί θρησκευτική πράξη είναι μέσο και όχι ο σκοπός κάθε πιστού που αγωνίζεται. Η πίστη στην Ορθοδοξία είναι σχέση και όχι συναλλαγή, ο πιστός μετέχει ψυχοσωματικά λαμβάνοντας σώμα και αίμα Χριστού σε κάθε Θεία Λειτουργία όπου ιερουργεί Ορθόδοξος κληρικός. Κάθε μυστήριο στην Ορθόδοξη εκκλησία τοποθετεί τον άνθρωπο σε σωτηριολογική τροχιά όχι όμως με μαγικό τρόπο.

Ο Θεός δεν εκβιάζει, σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και γιʼ αυτό χωρίς την συγκατάθεση και τη συνέργειά του κανείς δεν μπορεί να σωθεί. Η Ορθοδοξία θεραπεύει (με το μυστήριο της μετάνοιας - εξομολόγησης) και θεώνει τον άνθρωπο κάνοντάς τον μέτοχο της κοινωνίας των Αγίων και της ενσαρκωμένης θυσιαστικής αγάπης του Θεάνθρωπου Χριστού, όλα αυτά μέσα από την περιπέτεια της ελευθερίας που ο Θεός απλώνει το χέρι στον άνθρωπο και από εκεί αρχίζει το ταξίδι. Το εάν δεχτεί ο άνθρωπος αυτή τη σωτηριολογική πρόσκληση εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο, για αυτό και η απόφαση είναι πράξη ευθύνης και για την Ορθόδοξη θεολογία σταυρική υποδοχή.