ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Το Γενέσιο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι η πρώτη Θεομητορική εορτή του εκκλησιαστικού
έτους. Είναι όντως μεγάλο δώρο του Θεού, όχι μόνο στους γονείς της,
τον Ιωακείμ και την Άννα, που δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν, αλλά
μεγάλο δώρο του Θεού και για όλο το ανθρώπινο γένος, γιατί αποτελεί
το προμήνυμα και την απαρχή της σωτηρίας του κόσμου.
Γι’ αυτό και ο υμνωδός λέγει:
«Η γέννησίς σου, Θεοτόκε χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη…».
Η Παναγία βρίσκεται ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους, είναι
αυτή που θα χωρήσει τον αχώρητο Θεό, θα γεννήσει το Σωτήρα
Χριστό, τον «ήλιο της δικαιοσύνης» και όπως χαρακτηριστικά μας
λέει ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς:
«…τον μεν Θεό κατέστησεν υιόν ανθρώπου, τους δε ανθρώπους
υιούς Θεού, ουρανώσασα την γην και θεώσασα το γένος».
Η Γέννηση της Θεοτόκου δεν προέρχεται από άσπιλη σύλληψη, όπως
λανθασμένα πιστεύουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά μετά από τη φυσική
επαφή των Αγίων Θεοπατόρων, όπου λύεται η στειρότητα της Άννας
με την παρέμβαση του Θεού, ο οποίος ακούει και δικαιώνει τις
προσευχές τους. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της ασπίλου συλλήψεως,
η Θεοτόκος είναι απαλλαγμένη, όχι μόνον των προσωπικών αμαρτιών,
αλλά και αυτού του προπατορικού αμαρτήματος που μεταδίδεται με
την γέννηση σε όλους τους ανθρώπους. Όμως η διδασκαλία αυτή
μειώνει και προσβάλλει τη μοναδικότητα της υπερφυούς Γέννησης
του Κυρίου μας. Μόνον ο Χριστός γεννήθηκε ασπίλως. Η σύλληψη Του
δεν ήταν φυσική, αλλά υπερφυσική, δεν συνελήφθη από την φυσική
επαφή ανδρός και γυναικός, αλλά ασπόρως,
«εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Η Υπεραγία Θεοτόκος
ήταν «απείρανδρος» και «απειρόγαμος», δεν είχε δηλαδή πείρα άνδρα
και γάμου. Όμως, δεν συνέβη το ίδιο και με τη σύλληψη και τη γέννηση της.
Γεννήθηκε βέβαια εκ θαύματος από στείρους και ηλικιωμένους γονείς, όμως,
κατά τα άλλα, όλα έγιναν με τη φυσική τάξη, εκ σπέρματος του πατρός της Ιωακείμ.
Η Εκκλησία μας τιμά την Παναγία όπως ταιριάζει στo άγιo πρόσωπό της, και
πανηγυρίζει γι’ αυτήν πoυ βρίσκεται πιo ψηλά από κάθε άλλo λoγικό όν μέσα
στoν oρατό και αόρατo κόσμo. Την τιμά και την υμνεί ως τo καύχημα των
oυρανών και τoυ ανθρωπίνου γένoυς, ως την Κεχαριτωμένη, δηλαδή
αυτήν πoυ είναι μέτoχoς την θείας χάριτoς περισσότερo από κάθε άλλο κτίσμα,
γιατί είναι Μητέρα τoυ Θεoύ. Αυτήν παρακαλούμε και ικετεύουμε να πρεσβεύει
για μας στον Υιό της και Σωτήρα του κόσμου.
Αμήν...
