Κυριακή της Πεντηκοστής: «...πλημμύρισαν από Πνεύμα Άγιο...»

Κυριακή της Πεντηκοστής σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, και η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει τα «γενέθλιά» της. Μας θυμίζει την μεγάλη εκείνη ημέρα, την πρώτη της ιστορίας της, τότε που το Πανάγιο Πνεύμα, ο Αγαθός Παράκλητος, κατήλθε «ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καί ἐπλήρωσεν ὅλον τόν οἶκον» όπου οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι με ομοψυχία, πλημμυρίζοντάς τους με τη Χάρη Του. Έτσι το Αποστολικό ανάγνωσμα που πριν λίγο διαβάστηκε -και που προέρχεται από το ιερό βιβλίο Πράξεις Αποστόλων της Καινής Διαθήκης- μας διηγείται αυτό ακριβώς το περιστατικό. Ας το ξανακούσουμε όμως στην καθημερινή μας γλώσσα για να μπορέσουμε στη συνέχεια να εμβαθύνουμε στα υψηλά και ωφέλιμα μηνύματά του.

Γράφεται λοιπόν στο ιερό κείμενο: «Εκείνες τις ημέρες, όταν έφτασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν όλοι μαζί συγκεντρωμένοι με ομοψυχία στο ίδιο μέρος. Ξαφνικά ήρθε από τον ουρανό μια βοή σαν να φυσούσε δυνατός άνεμος, και γέμισε όλο το σπίτι όπου έμεναν. Επίσης τους παρουσιάστηκαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς, που μοιράστηκαν και κάθισαν από μία στον καθένα απ’ αυτούς. Όλοι τότε πλημμύρισαν από Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες, ανάλογα με την ικανότητα που τους έδινε το Πνεύμα. Στην Ιερουσαλήμ βρίσκονταν τότε ευσεβείς Ιουδαίοι από όλα τα μέρη του κόσμου. Όταν ακούστηκε αυτή η βουή, συγκεντρώθηκε πλήθος απ’ αυτούς και ήταν κατάπληκτοι, γιατί ο καθένας τους άκουγε τους αποστόλους να μιλάνε στη δική του γλώσσα. Είχαν μείνει όλοι εκστατικοί και με απορία έλεγαν μεταξύ τους: «Μα αυτοί όλοι που μιλάνε δεν είναι Γαλιλαίοι; Πώς, λοιπόν, εμείς τους ακούμε να μιλάνε στη δική μας μητρική γλώσσα; Πάρθοι, Μήδοι και Ελαμίτες, κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Ιουδαίας και της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ασίας, της Φρυγίας και της Παμφυλίας, της Αιγύπτου, και από τα μέρη της λιβυκής Κυρήνης, Ρωμαίοι που είναι εγκατεστημένοι εδώ, Κρητικοί και Άραβες, όλοι εμείς, είτε ιουδαϊκής καταγωγής είτε προσήλυτοι, τους ακούμε να μιλούν στις γλώσσες μας για τα θαυμαστά έργα του Θεού»(Πράξεων, κεφ. 2, στίχ. 1-11).

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν με ακρίβεια τα όσα είχαν ζήσει οι μαθητές του Ιησού τον τελευταίο καιρό! Είχαν γευθεί όλα τα συναισθήματα: την αγωνία για την τύχη τη δική τους και του Διδασκάλου τους καθώς όδευαν προς τα Ιεροσόλυμα· τον θαυμασμό από το ανεπανάληπτο θαύμα της ανάστασης του τετραήμερου νεκρού Λαζάρου· τον ενθουσιασμό από τη μεγαλειώδη υποδοχή τους στην αγία πόλη· το ξάφνιασμα στο άκουσμα της επικείμενης προδοσίας· τη θλίψη του αποχαιρετισμού στο τελευταίο εκείνο δείπνο· τον φόβο από τη σύλληψη στον κήπο των Ελαιών· την απογοήτευση από την εγκατάλειψη και άρνηση του αγαπημένου τους Κυρίου από αυτούς τους ίδιους· τον πόνο από τα νέα της καταδίκης· τον τρόμο από τη Σταύρωση και τον ατιμωτικό Του θάνατο· την λύπη από την Ταφή· την απιστία στο άκουσμα της Ανάστασης· την έκπληξη στη θέα του κενού μνημείου· την καιόμενη καρδιά της κοινής πορείας προς Εμμαούς· την ανείποτη χαρά της έλευσης ανάμεσά τους του Αναστημένου Ιησού· την παρηγοριά της υπόσχεσης της παντοτινής συμπόρευσης· την ορφάνια στη θέα της Ανάληψης· την ελπίδα της έλευσης του Αγίου Πνεύματος και την αγωνία της προσμονής Του. Είχαν δει και είχαν νιώσει τα πάντα...

Μα αυτό που τους συνέβη τελικά, όταν ο αναμενόμενος Παράκλητος ήλθε, ούτε καν το είχαν φανταστεί. Τι κι αν ο Διδάσκαλος τους είχε μιλήσει στο τελευταίο τους δείπνο για την αποστολή Του; Τότε δεν καταλάβαιναν και πολλά γιατί η θλίψη είχε καταλάβει τις καρδιές τους. Τώρα όμως ήξεραν. Τον αισθάνθηκαν σαν δυνατό άνεμο, Τον άκουσαν σαν βοή, Τον είδαν σαν πύρινες γλώσσες, Τον ένιωσαν να τους πλημμυρίζει με τη Χάρη Του και να τους δίνει ικανότητες που μέχρι τότε δεν είχαν διανοηθεί. Και ανεδείχθησαν εκείνοι οι λίγοι φοβισμένοι και αδύναμοι μαθητές, πάνσοφοι αλιείς, που με το πνευματικό δίχτυ του Ευαγγελίου, σαγήνευσαν την οικουμένη ολόκληρη, καθιστώντας την ψαριά ευλογημένη της Βασιλείας του Θεού.

Έκτοτε το Άγιο Πνεύμα έμεινε για πάντα στο πλευρό της Εκκλησίας, ακοίμητος φρουρός και σύνδεσμος της, ακάματος συνοδοιπόρος της, ακούραστος διδάσκαλός της, χορηγός χαρισμάτων, θησαυρός αγαθών αιωνίων. Αυτό υποδέχθηκε τον κάθε έναν από εμάς -την ημέρα της βαπτίσεώς μας- στην Εκκλησία του Χριστού, καθιστώντας μας τίμια μέλη της. Στόλισε τη ψυχή μας με τα χαρίσματά Του, αγίασε τις αισθήσεις και τα σώματα, δίνοντάς μας έτσι όλα εκείνα τα αναγκαία εφόδια και όπλα για τον πνευματικό αγώνα που ανοίχθηκε μπροστά μας. Μα και σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, Αυτό θα μας συντροφεύει πιστά οδηγώντας μας «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν», θα σκηνώσει μέσα μας, θα μας καθαρίσει από κάθε κηλίδα, μέχρι την ευλογημένη εκείνη στιγμή που θα διαβούμε το κατώφλι της Βασιλείας του Θεού. Είθε να φανούμε πραγματικά αντάξιοι αυτής της μεγάλης τιμής που μας επεφύλαξε η πρόνοια του Θεού. Αμήν.

αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος

 πηγή

το είδαμε εδώ

Κυριακή ΚΖ΄ (ΙΑ΄ Λουκά): «... θα φανερωθείτε μαζί Του δοξασμένοι.»

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της σημερινής ημέρας, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι παρμένο από την επιστολή του Αγίου Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της πόλης των Κολοσσών της Μικρασιατικής γης. Πριν όμως εμβαθύνουμε στο ψυχοφελέστατο περιεχόμενό του, ας το ξανακούσουμε καλύτερα στην απλή, καθημερινή μας γλώσσα. 

Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς, στην παρουσία Του, θα φανερωθείτε μαζί Του δοξασμένοι. Απονεκρώστε, λοιπόν, ό,τι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν: την πορνεία, την ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία -που είναι ειδωλολατρία. Για όλα αυτά θα πέσει η οργή του Θεού πάνω σε εκείνους που δεν θέλουν να πιστέψουν. Σ’ αυτούς ανήκατε άλλοτε κι εσείς, όταν αυτά τα πάθη δυνάστευαν τη ζωή σας. Τώρα όμως πετάξτε τα όλα αυτά από πάνω σας: την οργή, το θυμό, την πονηρία, την κακολογία και την αισχρολογία. Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλο, αφού βγάλατε από πάνω σας τον παλιό αμαρτωλό εαυτό σας με τις συνήθειές του, και ντυθήκατε τον καινούριο άνθρωπο, που ανανεώνεται συνεχώς σύμφωνα με την εικόνα του δημιουργού του, ώστε με τη νέα ζωή του να φτάσει στην τέλεια γνώση του Θεού. Σ’ αυτή τη νέα κατάσταση δεν υπάρχουν πια εθνικοί και Ιουδαίοι, περιτμημένοι και απερίτμητοι, βάρβαροι, Σκύθες, δούλοι, ελεύθεροι· του Χριστού είναι όλα και ο Χριστός είναι σε όλα»(Κολασσαείς κεφ. 3, στίχ. 4-11).

Για την ένδοξη Δεύτερη Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και τη συμμετοχή των πιστών σε αυτήν τη δόξα, μιλά τη φορά αυτή ο Απόστολος Παύλος. Τότε που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, θα έρθει για δεύτερη φορά στον κόσμο, για να συνάξει όλους τους ανθρώπους ενώπιόν Του και όπως λέει και ο ίδιος στην παραβολή του «κακού δούλου»: «...του συνᾶραι λόγον μετά τῶν δούλων αὐτοῦ» (Ματθ. 18, 23). Όχι δηλαδή για να κηρύξει ξανά το Ευαγγελιό Του και να υποδείξει στην πλανεμένη ανθρωπότητα την οδό της επιστροφής και σωτηρίας, αλλά για να κρίνει τους ανθρώπους, δίκαια και απλά, με μοναδικό κριτήριο τον ιερό νόμο της αγάπης, που η πρόνοια του Θεού φρόντισε να φωλιάζει μέσα σε κάθε καρδιά.

Ο ερχομός του Μεσσία, για δεύτερη φορά στον κόσμο, βεβαιώνεται όχι μόνο από την κοινή περί κρίσεως και αιώνιας ζωής πεποίθηση που απαντάται σε όλους τους λαούς της γης, αλλά κυρίως για μας τους χριστιανούς από τις κατάσπαρτες στην Αγία Γραφή αναφορές. Τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη βρίθουν από πληροφορίες σχετικές με την «ημέρα Κυρίου» και όσα πρόκειται να συντελεστούν, πριν και έπειτα από αυτήν. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη απόδειξη για την αλήθεια αυτή της πίστεώς μας, από τη μαρτυρία του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος πολλάκις αναφέρθηκε σε αυτήν με συγκλονιστικές μάλιστα λεπτομέρειες.

 Αυτή η πίστη, αποτυπώθηκε και στο έβδομο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεώς μας, που όλοι το απαγγέλλουμε, λιγότεροι όμως ίσως συνειδητοποιούμε τη σημασία και τη σοβαρότητά του: «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας και νεκρούς. Οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». Μας βεβαιώνει με άλλα λόγια, ότι ο Κύριός μας, όπως ρητά το υποσχέθηκε, θα έλθει και πάλι -με δόξα όμως τη φορά αυτή- για να κρίνει τους ζώντες και τους νεκρούς και η βασιλεία Του θα είναι αιώνια.

Η πρώτη παρουσία του Μεσσία στη γη υπήρξε ευσπλαγχνική και ταπεινή, η δεύτερη όμως θα είναι ένδοξη και φοβερά. Θα φανερωθεί με λαμπρότητα και δόξα πολύ ενώπιον των ανθρώπων, συνοδευόμενος από πλήθος στρατιάς αγγέλων, και θα καθίσει σε υψηλό θρόνο. Θα ξεχωρίσει τους πιστούς από τους άπιστους, τους δίκαιους από τους άδικους, τους αγαθούς και ενάρετους από τους φαύλους και αμαρτωλούς. Και στους πρώτους θα δώσει την αιώνια ευδαιμονία και χαρά, ενώ στους δεύτερους θα παραχωρήσει την αιώνια κόλαση. Το πότε ακριβώς θα συμβούν όλα αυτά, κανείς δεν γνωρίζει, παρά μόνον ο ίδιος ο Θεός, που κράτησε τον χρόνο της εκπληρώσεως τους μυστικό. Κι αυτή η «μυστικότητα» δεν αποτελεί ένα είδος Θείου «παιχνιδιού», αλλά γίνεται για το καλό μας ώστε να βρισκόμαστε πάντοτε σε ετοιμότητα, ζώντας με ευσέβεια, αρετή και αγάπη μεταξύ μας. 

Για να το πετύχουμε όμως αυτό, χρειάζεται όπως μας συμβουλεύει και ο Παύλος στην επιστολή του, να αποβάλουμε πρώτα τον παλιό, κακό εαυτό μας και να ενδυθούμε το νέο άνθρωπο. Αυτόν που φρόντισε στη ζωή του να αγωνιστεί εναντίον όλων εκείνων που τον εμπόδιζαν να αγαπήσει πραγματικά τον Θεό και τους συνανθρώπους του.

 Αυτό ας κάνουμε κι εμείς αδελφοί μου, για να αξιωθούμε της αιώνιας δόξας του Κυρίου, μαζί με τους αγγέλους και τους Αγίους Του! Αμήν.

π.Διονύσιος Ανθόπουλος 

πηγή