Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Καταφυγή εις τον Θεόν (Κυριακή Δ΄ Νηστειών)

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 25/3/2011

ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης

Στήν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ταλαιπωροῦνται ἀπό τό αἴσθημα τῆς ἀνασφάλειας. Νιώθουν ἀπροστάτευτοι και ἐκτεθειμένοι σέ πολλούς καί μεγάλους κινδύνους.Νομίζουν ὅτι θά τούς βροῦν συμφορές καί θά ζήσουν τραγικές καταστάσεις. Γι᾽ αὐτό καί θέλουν κάπου νά στηριχθοῦν, νά καταφύγουν σέ ἀσφαλές μέρος, νά βρεθοῦν κάτω ἀπό τήν προστατευτική ὀμπρέλλα κάποιου δυνατοῦ. Οἱ ἄνθρωποι συνήθως ξεχνοῦν νά καταφύγουν στό Θεό, γιατί δέν ἔχουν τήν ἀνάλογη πίστη. Λησμονοῦν ὅτι ὁ Θεός ὑποσχέθηκε τήν προσταστία τους καί ζητάει ἀπό αὐτούς να μή χάνουν τήν ἐλπίδα τους...

Ἕνας ἐπίσκοπος ἀναφέρει σχετικά: «Οἱ ἄνθρωποι, πού πιστεύουν στόν Θεό, λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ἔχουν τήν ἐλπίδα “ὡς ἄγκυρα τῆς ψυχῆς ασφαλῆ τε καί βεβαίαν”. Πῶς ἀσφαλίζεται τό πλοῖο ἀπό τους κλυδωνισμούς, ἀπό τούς δυνατούς ἀνέμους, τά πελώρια κύματα καί τήν τρικυμία; Ρίχνει τήν ἄγκυρά του στό βυθό, πού εἶναι σταθερός καί ἀμετακίνητος.Ἡ ἄγκυρα γαντζώνεται γερά καί τό πλοῖο, πού βρίσκεται στήν τρικυμισμένη ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας μένει σταθερό. Ὅσο καί νά τό κτυποῦν οἱ ἄνεμοι, δέν πρόκειται νά τό μετακινήσουν. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν χριστιανική ἐλπίδα. Ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ μπορεῖ να εἶναι τρικυμισμένη, μπορεῖ νά τήν κτυποῦν οἱ ἄνεμοι τῶν δοκιμασιῶν καί τά κύματα τῶν δυσκολιῶν. Στόν οὐρανό ὅμως, ὅπου βρίσκεται ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής μας, ὁΘεός μας, ἐπικρατεῖ ἡ γαλήνη, ἡ ἠρεμία καί ἡ σταθερότητα. Σ᾽ αὐτόν τον οὐράνιο κόσμο ἀκουμπᾶ τήν ἐλπίδα του, τήν ἄγκυρα τῆς ζωῆς του ὁ πιστός καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἐξασφαλίζει τή γαλήνη, τήν εἰρήνη καί τή σταθερότητα».

Οἱ χριστιανοί στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς πρέπει νά καταφεύγουν στό Θεό καί νά μή ἀπελπίζονται. Νά εἶναι βέβαιοι ὅτι θά βροῦν τήν προστασία, πού ἀναζητοῦν. Αὐτό ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός καί πρέπει νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στίς ὑποσχέσεις του, οἱ ὁποῖες εἶναι σταθερές καί ἀμετακίνητες

Δ ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ( Μρκ. 9, 17-31), π.Γ.Στ

 

ΜΕΤΑΞΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ

          Εκατομμύρια άνθρωποι βασανίζονται μεταξύ πίστεως και απιστίας. Το δράμα τους βρίσκεται στο ότι, πιστεύουν τόσο όσο για να μην χαρακτηρισθούν άπιστοι, δεν πιστεύουν όμως τόσο, όσο χρειάζεται για να θεωρηθούν πραγματικά πιστοί.

          Δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι, όσα βλέπουν και δεν βλέπουν έχουν γίνει τυχαία, και ότι πέρα από την παρούσα ζωή δεν υπάρχει τίποτε πλέον. Δεν πιστεύουν όμως σε συγκεκριμένο Θεό δημιουργό και Πατέρα. Πιστεύουν έτσι αόριστα ότι, εκτός από τον κόσμο και τον άνθρωπο υπάρχει κάποιο ανώτερο Ον. Δεν είναι δηλ. τόσο καθυστερημένοι, ώστε να είναι άθεοι, φοβούνται όμως μήπως δεν θεωρηθούν σύγχρονοι ή μήπως αναλάβουν κάποιες υποχρεώσεις, αν χρειασθεί, όταν πορεύεται πάνω στα ίχνη της παραδοσιακής πίστης. Γι’ αυτό δεν τολμούν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, ώστε να γίνουν αληθινά πιστοί. Είναι άνθρωποι που μέσα στην ψυχική τους  τρικυμία δεν έχουν ούτε την ειρήνη του πιστού ούτε την απάθεια του απίστου. Θα άρμοζε σ’αυτούς να πουν τα λόγια του τραγικού πατέρα του σημερινού Ευαγγελίου: « πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία».

          Η πονεμένη αυτή κραυγή εκπροσωπεί τη βασανιστική αμφιταλάντευση εκατομμυρίων άλλων ατόμων. Είναι εκείνοι που αυτή τη στιγμή αισθάνονται μέσα στην ψυχή τους τη γαλήνη και το φως της πίστεως, αλλά που την επόμενη μέρα η τρικυμία της αμφιβολίας ταράσσει και ταλαιπωρεί τον ψυχικό τους κόσμο. Και ενώ τώρα είναι ειρηνικοί  σε λίγο παραδέρνουν μέσα στο σάλο της αβεβαιότητας. Η πιο ασήμαντη γνώμη που μπορεί ν’ ακούσουν και η πιο μικρή δυσκολία θα συναντήσουν, τους κλονίζει ό,τι προς στιγμή με πολύ κόπο είχε δημιουργηθεί μέσα στην ψυχή τους. Είναι οι «πιστοί» εκείνοι που παλεύουν μεταξύ πίστεως και αμφιβολίας.

          Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι πάσχουν από την ίδια νόσο: χρειάζονται συγκεκριμένη πίστη. Έχουν ανάγκη να πεισθούν ότι, αυτό το ανώτερο Ον που παραδέχονται ότι υπάρχει, δεν είναι απλώς μια ψυχρή ανώτερη δύναμη, αλλά ο Παντοδύναμος Θεός και Πατέρας όλων μας αδιακρίτως. Εκείνος που μας αγαπά, ακόμη κι’ όταν τον παρακούμε και Τον πολεμούμε.

          Η αγάπη Του Θεού για όλους μας είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούμε να το εννοήσουμε. Καμιά ανθρώπινη αγάπη δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη του Θεού. Το βεβαιώνει ο Ίδιος: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεό τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν.». Οπότε το πνεύμα του Θεού θέτει το ερώτημα: Εκείνος που «του ιδίου υιού ουκ εφείσατο, αλλ΄υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν, πως ουχί και συν αυτώ  τα πάντα ημίν χαρίσεται;».

          Όσοι λοιπόν έχουμε ατελή  και αφηρημένη πίστη ας βγάλουμε τα συμπεράσματα μας και ας την ολοκληρώσουμε. Ας προχωρήσουμε από το λογικό βήμα και ας πλησιάσουμε τον Θεό. Μας περιμένει. Οι αμφιβολίες και οι αμφιταλαντεύσεις που μας βασανίζουν Τον προκαλούν να μας συμπονεί περισσότερο. Διότι η αμφιβολία κουράζει, τσακίζει το σώμα και την ψυχή. Γι’αυτό οι αμφιβάλλοντες έχουν ανάγκη από ξεκούρασμα: « Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες…. καγώ αναπαύσω ημάς».

          Ίσως όλοι αυτοί έχουν μια άλλη αμφιβολία που τους βασανίζει. Πιθανόν να φοβούνται, ότι επειδή αμφιβάλλουν δεν τολμούν εκστομίσουν το σπαρακτικό εκείνο « πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Ο φόβος όμως αυτός δεν δικαιολογείται. Εξ άλλου αυτό φαίνεται από  το αποτέλεσμα που είχε αυτή η ατελής έστω, προσευχή του τραγικού εκείνου πατέρα. Μόλις το είπε, ο Κύριος θεράπαυσε αμέσως το άρρωστο παιδί του, και μετά έλεγξε τη γενιά εκείνη την « άπιστη και  διεστραμμένη». Είχε όμως ήδη θεραπεύσει το παιδί και είχε ανταποκριθεί στην προσευχή του πατέρα.

          Συνεπώς και λίγη πίστη να έχουμε παρ’ όλες τις αμφιβολίες μας, ας μην διστάσουμε να παρακαλούμε τον Κύριο ν’ απαλλαγούμε από αυτήν την κατάσταση. Και  όπως οι μαθητές Τον παρακάλεσαν «πρόσθες ημίν πίστιν» και έλαβαν, έτσι κι’ εμείς θα τη λάβουμε. Και πρέπει να αναμένουμε κάτι τέτοιο, διότι οι μαθητές είχαν την ευκαιρία ολόκληρα χρόνια να Τον συναναστραφούν και να δουν τα θαύματα Του και δεν δικαιολογούνταν να είναι άπιστοι. Παρά το ότι ο Κύριος τους ήλεγξε για την ολιγοπιστία τους, εν τούτοις τους έδωκε την πίστη με την οποία «κατηγωνίσαντο βασιλείας» και « έφραξαν στόματα λεόντων».

          Και όσοι όσο αδικαιολόγητοι για την αναιμική πίστη μας, ας μην διστάσουμε να προσευχόμαστε στο Θεό και να Του ζητούμε να βοηθήσει την απιστία μας.

          Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να χαρίσουμε στην τρικυμισμένη ψυχή μας την ποθητή ειρήνη     από την οποία έχουμε τόσο ανάγκη.  

π.Γ.Στανίτσας  Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Διαμαρτυρίες για να μην κλείσει ο ιερός ναός

Με κλάματα και ψάλλοντας το «Τη υπερμάχω» διαμαρτυρήθηκαν χθες οι 75 περίπου χριστιανοί που πήγαν για τους Χαιρετισμούς στον Άγιο Θεράποντα, στο Σανατόριο, και δεν εμφανίστηκε παπάς για να τους τελέσει.
Όπως συνήθως, πήγαν στον ναό γύρω στις 4, 30 και περίμεναν αλλά μάταια. Κανείς δεν εμφανίστηκε. Όσο περνούσε η ώρα της αναμονής, άρχισαν οι διαμαρτυρίες, μέχρι που γενικεύτηκαν. Να σημειωθεί, όπως μας κατήγγειλαν κάποιοι απ’ αυτούς, ότι ο ναός κανονικά εξυπηρετείται εναλλάξ από τους δυο ιερείς του ιερού ναού του Πρ. Ηλία. Τελευταία, όλοι είχαν παρατηρήσει ότι δεν θέλουν να πηγαίνουν οι συγκεκριμένοι ιερείς να λειτουργούν στον ναό αυτό, με στόχο, ίσως, να κλείσουν τον Άγιο Θεράποντα και να τους υποχρεώσουν να εκκλησιάζονται στον ιερό ναό του Πρ. Ηλία. Προφανώς, αυτός ήταν και ο λόγος που έγινε η αναστάτωση αυτή, χθες το απόγευμα.
Με την μεταφορά του Νοσοκομείου στις νέες εγκαταστάσεις του, ήθελαν να κλείσουν το ναό αυτόν, πιστεύοντας ότι το εκκλησίασμα στην πλειοψηφία του ήταν εργαζόμενοι ή ασθενείς του Νοσοκομείου. Αυτό, όμως δεν είναι σωστό, αφού πολλοί είναι οι καβαλιώτες που αρέσκονται στο περιβάλλον του συγκεκριμένου ναού, αλλά και στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής, προσέρχονται όχι μόνο από την ενορία του Πρ. Ηλία, αλλά και από ολόκληρη την πόλη της Καβάλας. Η πρόθεση των συγκεκριμένων ιερέων, να κλείσουν το ναό του Αγίου Θεράποντα, είχε αποκαλυφθεί στο εκκλησίασμα και πριν από μήνες, όταν τους ενημέρωναν να μην πηγαίνουν στο ναό αυτό, αφού σε λίγο θα κλείσει. Οι διαμαρτυρίες, τότε των χριστιανών, τους υποχρέωσαν να συνεχίσουν τη λειτουργία του ναού μέχρι τώρα. Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε χθες στην τέλεση των Χαιρετισμών, δείχνει, ότι δεν έχουν εγκαταλείψει το σχέδιό τους αυτό και επιμένουν να διώξουν τον κόσμο από τον Άγιο Θεράποντα.
Προφανώς, θα πρέπει ο Μητροπολίτης κ. Προκόπιος, να αναλάβει πρωτοβουλία και να συστήσει να σεβαστούν οι ιερείς που είναι στην δικαιοδοσία του, την επιθυμία των ανθρώπων αυτών και να δώσει εντολή να λειτουργούν κανονικά το ναό, προς αποφυγή του σκανδαλισμού του εκκλησιάσματος, το οποίο ήδη είναι πολύ δυσαρεστημένο. Το πρόβλημα όμως είναι πολύ σοβαρό, αφού το ίδιο το εκκλησίασμα, όπως μας πληροφόρησαν, έχει ξεκινήσει τη συλλογή υπογραφών για να παραμείνει σε λειτουργία ο ναός και έχει συλλέξει μέχρι τώρα περισσότερες από 1000 υπογραφές καβαλιωτών. (πηγή Κ-ΤΥΠΟΣ)

ΤΟ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

Αμέσως μετά την Μεταμόρφωσή Του ο Κύριος, κατεβαίνοντας με τους τρεις μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, από το Θαβώρ, συναντά τους υπόλοιπους εννέα περιστοιχισμένους από κόσμο. Μαζί τους βρίσκεται κι ένας πατέρας, ο οποίος έχει φέρει το παιδί του να το θεραπεύσει ο Χριστός από το δαιμονικό πνεύμα, το οποίο τον διακατέχει. Ο πατέρας ζήτησε πρώτα από τους υπόλοιπους μαθητές να κάνουν καλά το παιδί του, αλλά αυτοί δεν μπόρεσαν. Έτσι, έρχεται στον ίδιο το Χριστό. Ο Κύριος, αφού λέει ότι η γενιά των ανθρώπων είναι άπιστη στο Θεό και αναρωτιέται μέχρι πότε θα την ανέχεται, ζητά να του φέρουν το παιδί. Μόλις το πνεύμα βλέπει το Χριστό, κάνει το παιδί να ταράζεται και να κυλιστεί βγάζοντας αφρούς. Αυτό το έκανε από την μικρή του ηλικία. Άλλοτε το έριχνε στη φωτιά και άλλοτε στο νερό. Ο πατέρας ζητά από τον Κύριο να τον ευσπλαχνισθεί και να τον βοηθήσει. Ο Χριστός του ζητά να πιστέψει. Και ο πατέρας απαντά: «Πιστεύω Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή». Τότε ο Χριστός, βλέποντας ότι συγκεντρωνόταν κόσμος, προστάζει το ακάθαρτο πνεύμα να βγει από το παιδί και να μην ξαναμπεί μέσα του. Το πνεύμα θα φύγει και το παιδί θα μοιάσει με νεκρό. Όμως ο Χριστός θα το σηκώσει και θα δείξει σε όλους τη δύναμη του Θεού. Στο ερώτημα, μάλιστα, των μαθητών Του, γιατί οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το πνεύμα από το παιδί, ο Χριστός θα απαντήσει ότι το γένος των δαιμόνων δεν μπορεί να φύγει από τον άνθρωπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία (Μάρκ. 9, 17-31).
Ας αναλογιστούμε το δράμα του πατέρα να έχει ένα παιδί που δεν μπορούσε να έχει τον εαυτό του ακέραιο. Να βλέπει το παιδί του να έχει καταληφθεί από ένα ακάθαρτο πνεύμα, το οποίο δέσμευε την ελευθερία του, δεν το άφηνε να ακούσει και να μιλήσει και έκανε απόπειρες να το οδηγήσει στο θάνατο, είτε στη φωτιά είτε στο νερό. Όταν άκουσε για το Χριστό ο πατέρας έσπευσε να ζητήσει ελπίδα και βοήθεια. Αλλά, επειδή είχε αγωνία, δεν περίμενε τον ίδιο τον Κύριο. Ζήτησε από τους μαθητές Του να θεραπεύσουν το παιδί του. Η αγωνία και η αναζήτηση λύσης τον κάνουν να μην τον νοιάζει ποιος, αρκεί να γίνει η θεραπεία. Και γι’ αυτό ο Χριστός μιλά για άπιστη γενιά. Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος ποιος είναι ο Θεός, αλλά προσπαθεί να βρει ελπίδα και νόημα σε όποιον φαίνεται να είναι κοντά στο Θεό. Δεν απορρίπτει ο Χριστός τους μαθητές Του. Απορρίπτει την στάση εκείνων οι οποίοι δεν βλέπουν πού βρίσκεται αληθινά ο Θεός, αλλά ψάχνουν τα υποκατάστατά του, δε ζητούν από τον ίδιο το Θεό βοήθεια, αλλά από εκείνους που τους νομίζουν εκπροσώπους του. Και γι’ αυτό εκείνοι δεν έχουν τη δύναμη. Γιατί η θεραπεία δεν δίνεται στο όνομά τους, ούτε από τους ίδιους, αλλά από τον Θεό.
Το ακάθαρτο πνεύμα, ο διάβολος που είναι μακριά από τον Θεό, καταλαμβάνει τον άνθρωπο σε κάθε εποχή. Και οι συνέπειες της παρουσίας του ακαθάρτου πνεύματος στον άνθρωπο είναι οι ίδιες. Πρωτίστως του στερεί την ελευθερία του. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί και να δράσει ελεύθερα, αλλά δεσμεύεται από το κακό και την αμαρτία που εκφράζει ο πονηρός. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να χρησιμοποιήσει τις αισθήσεις του για να δει ποιος είναι ο Θεός, ποιος είναι ο κόσμος, ποιος είναι ο συνάνθρωπος. Δεν μπορεί δηλαδή να επικοινωνήσει, να συνυπάρξει, να συμβιώσει μέσα από την αγάπη και το άνοιγμα της καρδιάς ο άνθρωπος που έχει καταληφθεί από το ακάθαρτο πνεύμα. Και οδηγείται κατ’ αυτόν τον τρόπο στον θάνατο, πρωτίστως τον πνευματικό, αλλά και τον σωματικό. Το πνεύμα της αμαρτίας οδηγεί τον άνθρωπο στη φθορά, στην απουσία νοήματος ζωής, στο άγχος και την αγωνία, στον χωρισμό από το Θεό, τον συνάνθρωπο, τον κόσμο.
Αυτά είναι και τα χαρακτηριστικά ενός πολιτισμού μακριά από τον Θεό. Αυτά είναι και τα χαρακτηριστικά της εποχής μας. Το ακάθαρτο πνεύμα του αιώνος τούτου μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μέσα στις ηδονές, στην παντογνωσία, στην επιστήμη, στις τέχνες του κόσμου είμαστε αυτάρκεις και ελεύθεροι. Αλλά δεν μπορούμε να νικήσουμε τον χρόνο και τον θάνατο, γιατί ο Θεός δεν υπάρχει στη ζωή μας. Κι έτσι, μέσα στην αμαρτωλότητά μας, μέσα στο γεγονός ότι είμαστε χωρισμένοι από το Θεό, ενώ μας δόθηκε η ελευθερία, δεν είμαστε ελεύθεροι. Το ακάθαρτο πνεύμα του αιώνος τούτου μας εγκλωβίζει στον εαυτό μας. Μας κάνει να μην μπορούμε να ακούσουμε το Θεό, τον συνάνθρωπο, τον κόσμο ολόκληρο. Μας κάνει αναίσθητους μπροστά στον πλησίον μας, στις ανάγκες του, στους προβληματισμούς του, στις θλίψεις του. Μας κάνει άλαλους, εγκλωβισμένους στην οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή, αφοσιωμένους στην εργασιομανία μας, ανίκανους να μοιραστούμε συναισθήματα, προβληματισμούς, αγωνίες με τους άλλους, γιατί δεν έχουμε χρόνο και διάθεση, ούτε και για παιδιά μας πολλές φορές. Το ακάθαρτο πνεύμα του αιώνος τούτου μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο, γιατί μας κάνει να θανατώνουμε την καρδιά μας, παραδομένοι σε ένα πνεύμα στενού ορθολογισμού, που μας καθιστά ανίκανους να αγαπήσουμε και να το δείξουμε στο Θεό, στον συνάνθρωπο, στον κόσμο. Όταν μόνη έγνοια είναι ο εαυτός μας, τότε έχουμε κλειστεί σ’ αυτόν και δεν μπορούμε να ανοιχτούμε. «Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί», όπως λέει ο ποιητής (Τ. Λειβαδίτης).
Ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο, τον καθέναν μας από το ακάθαρτο πνεύμα του αιώνος τούτου. Αρκεί να διακρίνουμε ότι υπάρχει και μας έχει καταλάβει. Γιατί αυτό είναι το παράδοξο του ανθρώπου σήμερα. Δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν πιστεύει ότι υπάρχει ακάθαρτο πνεύμα. Και η ζωή μας κινείται στη δούλεψή του, χωρίς εκείνο να αποκαλύπτεται. Η πορεία στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η πνευματική αυτή στάση αποτελεί για τον καθέναν μας μία πρόκληση να δούμε πόσο επηρεασμένοι από το ακάθαρτο πνεύμα είμαστε και πώς μπορούμε να αντισταθούμε. Κι αυτή η αντίσταση γίνεται στη ζωή της Εκκλησίας. Όχι όμως βάζοντας άλλους να προσεύχονται, να μιλούν, να αγωνιούν για μας, αλλά απευθυνόμενοι ο καθένας μας προσωπικά στο Χριστό. Γιατί δεν συναντάμε εκπροσώπους στην Εκκλησία, αλλά τον Χριστό. Εκκλησία είμαστε όλοι μας. Αν δεν προσπαθούμε ο καθένας μας να μιλήσει στο Χριστό, θα επαναπαυόμαστε στο ότι κάποιοι προσπαθούν για μας, αλλά εμείς θα παραμένουμε άλαλοι και κωφοί. Και το ακάθαρτο πνεύμα φεύγει μόνο με την δική μας συνάντηση, την προσωπική, με τον Κύριό μας. Ας είναι αυτό το μήνυμα το κλειδί για να εντείνουμε τις πνευματικές μας προσπάθειες στο δεύτερο μισό της Τεσσαρακοστής. Και ο Κύριος θα μας ανεχθεί, θα μας βοηθήσει στην αδυναμία της πίστης μας και θα μας θεραπεύσει.

Στο Θεό δεν υπάρχει κακό.Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)(Κυριακή Δ΄ Νηστειών

 

_

Το σημερινό ευαγγέλιο μας περιγράφει ένα παράδειγμα από αμέτρητα άλλα. Μας λέει πως ο Κύριος, με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, αποκάλυψε για μια ακόμα φορά τη δύναμη του καλού πάνω στο κακό, πως προσπάθησε να εμπεδώσει την πίστη στο καλό ως παντοδύναμη και νικηφόρα.
«Τότε ένας μέσα από το πλήθος του αποκρίθηκε :διδάσκαλε έφερα σε σένα το γιο μου, γατί έχει μέσα του δαιμονικό πνεύμα που τον κάνει άλαλο. Κάθε φορά που τον πιάνει, τον ρίχνει κάτω και τότε βγάζει αφρούς…  πολλές φόρες μάλιστα και στη φωτιά τον έριξε, και στα νερά για να τον εξολοθρέψει» (. Μάρκ. θ Ί7-29 και Λουκ. θ’37-42). Το γεγονός αυτό κατέγραψαν κι οι δύο ευαγγελιστές. Ο καθένας τους προσθέτει κάποιες λεπτομέρειες για την αρρώστια του παιδιού. Ήταν ο μονογενής υιός του πατέρα του και κατεχόταν από πνεύμα άλα­λον. Όταν το πονηρό πνεύμα έμπαινε μέσα του, τον συγκλόνιζε, τον τάραζε, τον έκανε να βγάζει αφρούς από το στόμα του, να τρίζει τα δόντια του και στο τέλος να μένει ξερό και αναίσθητο

Τα βέλη του πονηρού την ίδια στιγμή στόχευαν προς τρεις κατευθύνσεις: στον άνθρωπο, στη δημιουργία του Θεού και στον ίδιο το Θεό. Το παιδί σεληνιαζόταν. Πώς μπορεί να ευθύνεται το φεγγάρι για την αρρώστια του ανθρώπου; Αν η σελήνη παράγει τρέλα και αλαλία σ’ έναν άνθρωπο, γιατί δεν το κάνει σε όλους; Το κακό δε βρίσκεται στη σελήνη αλλά στον πονηρό, το πανούργο πνεύμα που άπατα τον άνθρωπο, ενώ το ίδιο κρύβεται. Ενοχοποιεί το φεγγάρι, κάτι που ο άνθρωπος δεν πρέπει να κάνει. Οδηγεί τον άνθρωπο μ’ αυτόν τον τρόπο να σκεφτεί πως όλα τα δημιουργήματα του Θεού είναι κακά, πως το κακό έρχεται στον άνθρωπο από τη φύση κι όχι από τα πονηρά πνεύματα πού έπεσαν κι απομακρύνθηκαν από το Θεό. Τα θύματά τους επηρεάζονται στις αλλαγές φάσης της σελήνης, ώστε να σκεφτούν οι άνθρωποι: «Δείτε, το κακό αυτό προέρχεται από τη σελήνη». Κι αφού τη σελήνη τη δημιούργησε ο Θεός, ακλουθεί το συμπέρασμα πως το κακό προέρχεται από το Θεό. Έτσι πλανιούνται οι άνθρωποι απ’ αυτά τα άγρια και πανούργα θηρία.
Στην πραγματικότητα, όλα όσα έφτιαξε ο Θεός είναι καλά λίαν. Ολόκληροι η δημιουργία του Θεού βρίσκεται στην υπηρεσία του ανθρώπου, πλάστηκε για να υπηρετεί τον άνθρωπο, όχι να τον καταστρέψει. Και αν ακόμα υπάρχει κάτι που ίσως εμποδίζει τη φυσική ικανοποίηση του ανθρώπου, ακόμα κι αυτό υπηρετεί την ψυχή του, την χαροποιεί, την πλουτίζει. «Σοι εΙσιν οι ουρανοί και ση εστίν η γη· την οικουμένην και το πλήρωμα αυτής συ εθεμελίωσας» (Ψαλμ. πη’12). «Πάντα γαρ ταύτα εποίησεν η χειρ μου… λέγει Κύριος» (Ησ. ξστ’ 2). Αφού λοιπόν όλα προέρχονται από το Θεό, θα είναι και καλά. Η βρύση θα βγάλει μόνο αυτό που περιέχει, όχι κάτι που δεν έχει. Στο Θεό δεν υπάρχει κακό. Πώς μπορεί λοιπόν να προέλθει κακό απ’ Αυτόν, από την πηγή του αγαθού; Κάποιοι αδαείς άνθρωποι ονομάζουν κάθε κακό, πόνο. Στην πραγματικότητα όμως κάθε πόνος δεν είναι κακός. Υπάρχει πόνος που είναι έργο του πονηρού κι υπάρχει κι άλλος πόνος που θεραπεύει από τον πονηρό. Κακό είναι μόνο το πονηρό πνεύμα που ενεργεί μέσα από έναν τρελό ή αλλόφρονα άνθρωπο.
Ο πόνος κι η δυστυχία που ξέσπασε πάνω σε πολλούς βασιλιάδες του Ισραήλ, επειδή έπραξαν πονηρά ενώπιον του Κυρίου, ήταν έργο και συνέπεια της αμαρτίας τους. Ο πόνος κι η δυστυχία όμως, που ο Κύριος επιτρέπει να επισκεφτούν τον δίκαιο, δεν είναι έργο του πονηρού αλλά φάρμακο, που άφορα τόσο τον ίδιο το δίκαιο, όσο και τους οικιακούς του. Εκείνοι καταλαβαίνουν πως τον πόνο τους τον έστειλε ο Θεός για το καλό τους. Ο πόνος που προέρχεται από επίθεση του πονηρού στον άνθρωπο ή είναι συνέπεια της αμαρτίας, είναι κακός. Ο πόνος όμως που ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτεί τους ανθρώπους, για να τους καθαρίσει εντελώς από την αμαρτία, τους αποσπά από την εξουσία του πονηρού και τους φέρνει κοντά στο Χριστό. Αυτός ο καθαρτήριος πόνος δεν είναι του πονηρού, ούτε και από μόνος του είναι κακός, αλλά προέρχεται από το Θεό κι αποβλέπει στο καλό των ανθρώπων. «Αγαθόν μοι ότι εταπείνωσάς  με, όπως αν μάθω τα δικαιώματα σου» (Ψαλμ. ριη’ 71), λέει ο διορατικός βασιλιάς Δαβίδ.
Ο διάβολος είναι πονηρός, δρόμος του είναι η αμαρτία. Έξω από τον πονηρό και την αμαρτία δεν υπάρχει άλλο κακό. Για τα βάσανα και τους πόνους του νέου του ευαγγελίου, υπόλογο είναι μόνο το πονηρό πνεύμα, όχι η σελήνη. Αν ο Θεός με την απρονόητη αγάπη Του για τον άνθρωπο δεν περιόριζε τα πονηρά πνεύματα και δεν προστάτευε τα πλάσματά Του απ’ αυτά, είτε άμεσα είτε έμμεσα με τους αγγέλους Του, τα πονηρά πνεύματα θα είχαν συντρίψει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος «εν ριπή  οφθαλμού» ψυχικά και σωματικά, όπως συντρίβουν οι ακρίδες τους καρπούς στους αγρούς.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Καιρός μετανοίας» )

Η επιμέλεια των εσωτερικών λογισμών.(Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)

 

Δεν μας απαιτείται να εκδιώκουμε τα δαιμόνια. Και αν μπορέσουμε και το κάνουμε δεν θα ωφεληθούμε, αν η ζωή μας είναι απρόσεκτη. Γιατί λέει «πολλοί θα μου πουν εκείνη την ημέρα· Κύριε, δεν προφητέψαμε στο δικό σου όνομα, δεν βγάλαμε δαιμόνια με το δικό σου όνομα; Και θα τους πω, δεν σας ξέρω, φύγετε μακριά από μένα εσείς που εργαστήκατε την αμαρτία». Ώστε πολύ πιο κερδισμένοι θα είμαστε, όταν βιαστούμε να βγάλουμε από τη ψυχή μας το πάθος της πορνείας και της οργής και του μίσους και της υπερηφάνειας, από το να βγάζουμε δαιμόνια. Γιατί δεν φθάνει να απαλλαγούμε μόνο από τη σωματική αμαρτία, αλλά πρέπει να καθαρίσουμε και την ενέργειά της που είναι μέσα στη ψυχή. Γιατί από την καρδιά ανεβαίνουν οι κακοί διαλογισμοί, οι μοιχείες, οι πορνείες, οι φόνοι, οι κλοπές, οι πλεονεξίες και τα παρόμοια – αυτά τα εσωτερικά που μολύνουν τον άνθρωπο –και «όποιος κοιτάξει μια γυναίκα με πονηρή επιθυμία πραγματοποίησε τη μοιχεία μέσα στην καρδιά του».
Γιατί και όταν το σώμα δεν κάνει πράξεις, υπάρχει η δυνατότητα να πραγματοποιείται η αμαρτία με το λογισμό· εάν όμως η ψυχή αποκρούσει την εσωτερική προσβολή του πονηρού με προσευχή και προσοχή, με τη μνήμη του θανάτου και την κατά Θεό λύπη και το πένθος, μετέχει και το σώμα στην αγιοσύνη και αποκτά την απραξία των κακών. Αυτό είναι που λέγει ο Κύριος ότι δεν έχει καθαρίσει και το εσωτερικό του ποτηρίου αυτός που καθάρισε το εξωτερικό. Τί πρέπει να γίνει; « Καθαρίστε το εσωτερικό του ποτηρίου και με αυτό τον τρόπο είναι όλο καθαρο». Στ’ αλήθεια αν όλη η προσπάθεια για την εσωτερική σου εργασία γίνει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, τότε θα νικήσεις και τα εξωτερικά πάθη. Εάν η ρίζα είναι αγία τότε θα είναι και τα κλαδιά. Εάν η ζύμη είναι αγία θα είναι όλο το αλεύρι που θα ζυμωθεί. Ο Παύλος λέει « να ζείτε όπως θέλει το άγιο Πνεύμα και να μη κάνετε την επιθυμία της σάρκας».
Γι’ αυτό και ο Χριστός δεν κατάργησε την ιουδαϊκή περιτομή αλλά την τελειοποίησε λέγοντας «δεν ήρθα να καταργήσω το νόμο αλλά να τον τελειοποιήσω». Πως λοιπόν τον τελειοποίησε; Ο νόμος ήταν σφραγίδα και συμβολική φανέρωση της περιτομής των πονηρών λογισμών που γίνεται μέσα στην καρδιά. Οι Ιουδαίοι δεν είχαν αυτή τη σφραγίδα και κατακρίνονταν από τους προφήτες ως «απερίτμητοι στην καρδιά» και ήταν μισητοί από τον Θεό που βλέπει μέσα στην καρδιά. Κατάντησαν να γίνουν τελείως απόβλητοι, γιατί ο άνθρωπος βλέπει στο πρόσωπο, την επιφάνεια, ενώ ο Θεός στην καρδιά. Αν ο άνθρωπος έχει καρδιά γεμάτη από ακάθαρτους ή πονηρούς λογισμούς τότε γίνεται άξιος της θείας αποστροφής. Γι’ αυτό πάλι ο Απόστολος συμβουλεύει να κάνουμε τις προσευχές χωρίς οργή και διαλογισμούς.
Θέλοντας δε ο Κύριος να μας διδάξει να φροντίζουμε για την πνευματική περιτομή της καρδιάς, μακαρίζει τους «καθαρούς τη καρδία» και τους «πτωχούς τω πνεύματι». Και απ’ τη μιά διαβεβαιώνει πως βραβείο αυτής της καθαρότητας είναι η θεοπτία, απ’ τη άλλη υπόσχεται στους πτωχούς τη Βασιλεία των Ουρανών. Πτωχούς εννοεί εκείνους που ζουν μέσα σε ένδεια και ευτέλεια. Και δεν μακαρίζει απλά τους πτωχούς, αλλά τους πτωχούς στο φρόνημα, δηλαδή αυτούς που έχοντας την εσωτερική ταπείνωση της καρδιάς και την αγαθή προαίρεση, έχουν ανάλογη εξωτερική συμπεριφορά. Και απαγορεύει όχι μόνο το φόνο, αλλά και την οργή, και διατάσσει να συγχωρούμε από την καρδιά μας όσους μας φταίνε· και δεν δέχεται το δώρο που του προσφέρουμε αν προηγουμένως δεν συμφιλιωθούμε με αυτούς και αφήσουμε την οργή.
Το ίδιο διδάσκει και για τα πορνικά πάθη· και αυτό το περίεργο κοίταγμα και η επιθυμία που δημιουργείται από αυτό διακήρυξε ότι θεωρείται μοιχεία πού γίνεται μέσα στη καρδιά. Εξετάζοντας γενικότερα το θέμα λέει: εάν το φως που έχεις μέσα σου, ο νους δηλαδή και η διάνοια, είναι σκοτάδι· εάν ο νους και η διάνοια είναι γεμάτα από τις ζοφερές προσβολές των αρχόντων του σκοταδιού, πόσο περισσότερο το σκοτάδι, δηλαδή το σώμα και η αίσθηση, τα οποία από μόνα τους δεν έχουν νοερό φως που γεννά την αλήθεια και την απάθεια; Εάν όμως το φως που έχεις μέσα σου είναι καθαρό και δεν το συσκοτίζουν τα σαρκικά φρονήματα, θα είσαι ολοκληρωτικά φωτεινός στη ψυχή, όπως όταν σε φωτίζει το λυχνάρι με τη λάμψη του. Τέτοια είναι η πνευματική περιτομή που πραγματοποιείται στην καρδιά, με την οποία τελειοποίησε ο Κύριος την περιτομή του νόμου της σάρκας που δόθηκε στους Ιουδαίους για να φανερώνει και να οδηγεί σε εκείνη. Επειδή δε αυτοί δεν φρόντισαν να την αποκτήσουν, αποξενώθηκαν από τον Θεό, ο οποίος δεν βλέπει στο πρόσωπο, δηλαδή στα φανερά δικαιώματα της σάρκας, αλλά στην καρδιά, στις αφανείς, κρυφές κινήσεις των λογισμών που είναι μέσα μας.
Ας προσέχουμε λοιπόν και εμείς, αδελφοί, παρακαλώ, και ας καθαρίσουμε την καρδιά μας από κάθε μολυσμό, για να μην παρασυρθούμε μαζί μ’ αυτούς που κατακρίθηκαν… Ας φοβηθούμε λοιπόν αυτόν που εξετάζει τις καρδιές και τους νεφρούς· ας εξιλεώσουμε τον Κύριο των εκδικήσεων· ας κάμουμε μέσα μας ένοικο την ειρήνη, τον αγιασμό, την κατανυκτική προσευχή, χωρίς τα οποία κανένας δεν θα δει τον Κύριο. Ας ποθήσουμε με βέβαιη πίστη την θέα εκείνη που έχει προαναγγελθεί για τους «καθαρούς στην καρδιά» και ας κάνουμε τα πάντα για να την πετύχουμε. Με αυτήν υπάρχει η αιώνια ζωή, η άφθαρτη ομορφιά, ο πλούτος που δεν τελειώνει, η αναλλοίωτη και απέραντη τρυφή και δόξα και βασιλεία.

( Ε.Π.Ε. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τ. 9.)

Δ΄ Κυριακή Νηστειών - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Δ΄ Κυριακή Νηστειών

(Ιωάννου της Κλίμακος)

Μάρκου Θ΄ 17-31

Μόνο όσες ταλαίπωρες ψυχές έχουν βρεθεί συνειδητά στο στρατόπεδο της αρνήσεως και της αθεΐας(;), πιέζουν τον εαυτόν τους για να δείξουν ότι απορρίπτουν την πίστη στον Θεό. Όλοι μα όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, αισθάνονται και βιώνουν μέσα στην ύπαρξή τους την πραγματικότητα της πίστεως, γι αυτό και αναλόγως την κάθε περίπτωση, η κάθε ύπαρξη ζει την πίστη, έως ότου έρθει κάποια στιγμή στην ζωή όπου ξεκαθαρίζει τι ακριβώς πιστεύει και πόσο πιστεύει.

Μια τέτοια τραγική περίπτωση βλέπουμε και στην Ευαγγελική περικοπή της Δ’ Κυριακής των Νηστειών που θα ακούσουμε στους Ιερούς μας Ναούς, στα λιμάνια αυτά της χάριτος που τοποθέτησε η αγάπη του Θεού μέσα στην Κοινωνία των ανθρώπων.

 Όταν ακούει κανείς τον πατέρα του σεληνιαζομένου νέου, μέσα στην ανέκφραστη πίκρα του, να παρακαλεί τον Ιησού για την θεραπεία του παιδιού του, όσο ψύχραιμος και να είναι, συγκλονίζεται συθέμελα και συμπάσχει μαζί του.

Το παλληκάρι αυτό έχασε την ελευθερία και την κυριαρχία της προσωπικότητάς του μέσα στο άσπονδο μίσος του διαβόλου. Γι αυτό και όπως εξηγούσε ο πατέρας του «όπου αν αυτόν καταλάβη, ρήσσει αυτόν και αφρίζει και τρίζει τους οδόντας αυτού και ξηραίνεται...». Δηλαδή: Σε όποιο μέρος τον πιάσει, τον ρίχνει κάτω και αφρίζει και τρίζει τα δόντια του και γίνεται ξηρός και αναίσθητος.

Όντως τραγικό θέαμα, που μόνο όσοι έχουν ιδίαν αντίληψην τέτοιων δαιμονικών καταστάσεων, μπορούν να εννοήσουν τι σημαίνει να κυριεύεται η ύπαρξις από ακάθαρτα πνεύματα!

Αλήθεια, που είναι αυτοί οι «σοφοί» που αρνούνται την ύπαρξη του διαβόλου; Και τι έχουν να απαντήσουν μπροστά σ’ αυτές τις τραγικές περιπτώσεις που σε κάθε εποχή, δυστυχώς, υφίστανται; Αλλοίμονο, το μόνο που κατορθώνουν οι πλεγματικοί αυτοί άνθρωποι είναι να καταντούν (ίσως ασυνείδητα) συνήγοροι του διαβόλου...

Αλλά ας αφήσουμε τις φοβερές αυτές καταστάσεις της πνευματικής διαστροφής και ας περάσουμε να δούμε με ποιο τρόπο, ο ίδιος ο Κύριος των πάντων, προσδιορίζει την βάση επάνω στην οποία θα πρέπει να σταθεί ο άνθρωπος για να οικοδομήσει την όλη προσωπικότητά του και τον αγώνα του.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο Ιησούς πριν ελευθερώσει τον σκλαβωμένο, από τα ακάθαρτα πνεύματα νέο, πριν προβεί στο θαύμα, ακούγοντας την παράκληση του πατέρα, του τονίζει μια συγκλονιστική φράση που κρύβει όλο το μεγαλείο αλλά και την δύναμη της πίστεως. «Εί δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι», δηλ. εάν μπορείς εσύ να πιστεύσεις, όλα είναι δυνατά σ’ εκείνον που πιστεύει.

 Αδελφοί μου. Όταν μελετά κανείς με ησυχία και σε βάθος τον ζωντανό λόγο του Θεού, και όταν παρακολουθεί την ορθή ερμηνεία της Εκκλησίας μας, αισθάνεται ότι η φράση αυτή απευθύνεται στον ίδιο προσωπικά. Ναι. Είναι βέβαιο πως, αν ήδη δεν έχουν έρθει, θα έρθουν τέτοιες στιγμές, τόσο στην προσωπική, όσο και στην οικογενειακή μας ζωή, που θα νοιώσουμε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μας...

Αυτές είναι οι στιγμές του πειρασμού, που ο διάβολος, έχοντας λάβει την άδεια από τον Θεό, έρχεται να μας «σινιάσει ως τον σίτον», να μας κοσκινίσει δηλαδή όπως κοσκινίζεται το σιτάρι μέσα στο κόσκινο. Αλλά σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές, το μόνο που θα πρέπει να μη υπάρχει είναι πανικός και συγχυσις. Ο ίδιος ο Ιησούς έχει δεηθεί για εμάς «ίνα μη εκλίπη η πίστις μας».

Δεν μας αφήνει η σταυρωμένη Αγάπη να πειραστούμε περισσότερο απ’ όσο αντέχουμε. Η δοκιμασία δεν υπερβαίνει τις δυνάμεις μας, πλην όμως θα πρέπει τώρα από δικής μας πλευράς να διαθέτουμε στην καρδιά μας την ανάλογη πίστη, ώστε να εξέλθουμε νικητές.

Και εδώ ακριβώς τοποθετείται το επίμαχο σημείο που καθορίζει την όλη έκβαση του αγώνα. Υφίσταται μέσα στις καρδιές μας η γνήσια πίστις στο Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού;

Ο σπόρος της πίστεως έχει αυξηθεί «εις δένδρον ευσκιόφυλλον» όπου τα «πετεινά του ουρανού κατασκηνώνουν»; Δηλ. βιώνουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ώστε η πίστις μας να «μετακινεί τα όρη» των δυσκολιών και να συντρίβει «υπό τους πόδας ημών πάντα εχθρόν και πολέμιον, πειρασμόν και διάβολον»;

Αν ναι, τότε, ο πρώτος Ψαλμός του προφητάνακτος Δαβίδ που μακαρίζει τον άνθρωπο του Θεού, επενδύει και δοξάζει τον αγωνιζόμενο Χριστιανό που ως «ξύλον παρά τας διεξόδους των υδάτων» δέχεται τις δωρεές του Θεού.

Αν όμως δεν αισθανθήκαμε ακόμα την ζωντανή πίστη να κοχλάζει μέσα στην καρδιά. Αν ακόμα τα φόβητρα του κόσμου και οι ειρωνίες των ανθρώπων ταράζουν την συνείδησή μας και αναστατώνουν τα βάθη της ψυχής μας, τότε, κυρίως τότε, ας προσπαθούμε να παραμένουμε ψύχραιμοι και ταυτοχρόνως, όπως ο πατέρας της παραβολής, ας στρέφουμε το βλέμμα στον καρδιογνώστη Ιησού.

Ας ομολογήσουμε εν ταπεινώσει ενώπιον του «πρωτόθρονου αδελφού» του Κυρίου μας Ιησού Χριστού την αδυναμία μας : «πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία», πιστεύω, Κύριε, ότι έχεις την δύναμη να με βοηθήσεις. Βοήθησέ με να απαλλαγώ από την ολιγοπιστία μου και αναπλήρωσε εσύ την έλλειψη της πίστεώς μου.

Τότε ας είμαστε βέβαιοι ότι αφού «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ πάν ρήμα», η αγάπη του Ιησού θα δώσει την έκβαση της νίκης προς δόξαν Θεού, προς σωτηρία των τέκνων του και προς καταισχύνη των ζοφερών δαιμόνων.

Είθε να αισθανθούμε, να ζήσουμε και να βιώνουμε ολοένα και περισσότερο το θείον δώρον της αγίας Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεώς μας, όπως το έζησαν και μας το παρέδωσαν όλα τα γνήσια τέκνα του Θεού.

Αμήν.

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Καλοσύνη, υπομονή - π. Χριστόδουλος Φάσσος

 

Ένα άλλο θέμα (του Ιωάννου του Σιναΐτου) είναι η καλοσύνη, που πρέπει όλοι να την προσέχουμε. Στις ήμερες καρδιές, στις καλοσυνάτες καρδιές αναπαύεται ο Θεός. Στις άγριες κάθεται ο διάβολος. Η ήμερη ψυχή είναι ίσια και έχει συντροφιά την ταπείνωση. Η πονηρή είναι σκλάβα της υπερηφάνειας. Η νηστεία είναι σπαθί που κόβει τους κακούς λογισμούς από την ψυχή και δίνει και υγεία στο σώμα. Είναι μητέ­ρα της υγείας και προξενεί την καθαρότητα και διώχνει τις αμαρτίες. Ανοίγει την πόρτα του παραδείσου.

Προς το τέλος συμβουλεύει (και στην αρχή το λέει αυτό): Τώρα στην αρχή που θ' αρχίσεις να ανεβαίνεις στη σκάλα, να έχεις μεγάλη υπομονή. Χρειάζεται αγώνας και μάλιστα συνεχής και σκληρός. «Ουδείς κλίμακα υφ' εν ποτέ ανελθείν δεδύνηται». Τη σκάλα την ανεβαίνεις με ένα πήδημα; Πώς θα ανεβείς; Θα ανεβείς σκαλοπάτι-σκαλοπάτι. Παραπάνω δεν μπορείς. Τριάντα σκαλιά έχει αυτή η σκάλα. Θα πηγαίνεις ένα-ένα σκαλοπάτι. Και υπενθυμίζει ότι στον αγώνα αυτό υπάρχουν άγγελοι, οι οποίοι βοηθούν και ενισχύουν. Και προτρέπει: «Αναβαίνετε, αδελφοί, αναβαίνετε με προθυμίαν και χαράν την αγγελικήν αυτήν Κλίμακα, δια να φθάσωμεν εις το όρος του Κυρίου, εις τον υψηλόν θρόνον Αυτού».

Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Φάσσος

Αυτά που δεν θα μας πουν για τις μεταμοσχεύσεις και το νομοσχέδιο

 

Κυπριανός Χριστοδουλίδης

Θα ήταν παράλειψη για την κυβέρνηση εντολοδόχων των συμβολαίων θανάτου για τους Έλληνες να μην έφερνε στη Βουλή νομοσχέδιο για τις μεταμοσχεύσεις. Με την εικαζομένη δωρεά είμαστε όλοι δωρητές οργάνων χωρίς να το γνωρίζουμε, αλλά και χωρίς να το επιθυμούμε.
Με βάση τα στατιστικά δεδομένα η χώρα μας κατατάσσεται στις τελευταίες αράδες των χωρών, όπου γίνονται μεταμοσχεύσεις, όπως επίσης είναι και η τελευταία στις διακρατικές παροχές οργάνων. Όλες οι χώρες είναι υποχρεωμένες να δηλώνουν τα διαθέσιμα όργανα που υπάρχουν σε ένα διεθνή φορέα, μια παγκόσμια τράπεζα οργάνων, η οποία καθορίζει ποιά όργανα και πού, χρειάζονται.

Να σημειωθεί ότι είμαστε η δεύτερη χώρα σε αριθμό τροχαίων ατυχημάτων και λογικά, θα έπρεπε να είμαστε στην πρώτη θέση των χωρών με πλούσιο υλικό διαθέσιμων οργάνων. Οι Έλληνες όμως, από αυτό το αδρό στατιστικό στοιχείο, φαίνεται ότι δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθείς σε αυτού του είδους τις θεραπείες και δεν καταχωρούνται στις λίστες των δωρητών οργάνων.

Οπότε παρέστη η ανάγκη να αρθεί η αντίφαση. Η κυβέρνηση των συμβολαίων θανάτου επείγεται να περάσει τώρα το νόμο της εικαζομένης δωρεάς - υπήρχε και στο παρελθόν αυτή η σκέψη, αλλά δεν προχώρησε - και οι λόγοι είναι προφανείς. Είναι οικονομικοί και δεν πρόκειται να μας το πούν.

Δεν τους αρκεί λοιπόν ότι μια μικρή μειοψηφία είναι αυτή που τους πιέζει ασφυκτικά. Το δικό της αίτημα περί του "δώρου της ζωής" θέλουν να το περάσουν σε όλους τους άλλους και εικάζουν, ότι όλοι συμφωνούμε μαζί τους. Άρα, πρέπει αυτό να κατοχυρωθεί θεσμικά και το "δώρο ζωής" των ολίγων, να γίνει "δώρο θανάτου" για τους πολλούς.

Ας σπεύσουμε λοιπόν να γίνουμε όλοι νέοι δηλωσίες: Ότι αρνούμαστε τη σφαγή μας επί της χειρουργικής κλίνης!

Μίλησα όμως για οικονομικούς λόγους και αυτό πρέπει να το εξηγήσω.

Τι θα συμβεί λοιπόν με το νόμο αυτό;

Όταν στο Νοσοκομείο προσκομίζεται ένας πολυτραυματίας από τροχαίο και είναι δωρητής οργάνων, αυτός θα αντιμετωπίζεται στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Αν δεν είναι δωρητής, θα του βάζουν την ένδειξη DNR (Do Not Resuscitate = μην κάνετε ανάνηψη) και θα παραλαμβάνεται από μονάδες ... ήσσονος έντασης. Η εντατική θεραπεία γι΄ αυτόν θα υπολείπεται. Άρα, λιγότερα έξοδα.

Αν πάλι προσέλθει στο Νοσοκομείο ένας καρδιοπαθής εγγεγραμμένος στη λίστα αναμονής λήψης οργάνου, σημειωτέον δωρητής και ο ίδιος, θα τύχει της ανάλογης θεραπευτικής αντιμετώπισης. Αν όμως δεν είναι δωρητής, θα αντιμετωπίζεται με λιγότερη "ειδική" φροντίδα. Άρα, λιγότερα έξοδα.

Αν τέλος ένας νεφροπαθής, δωρητής οργάνων και εγγεγραμμένος στη λίστα, προσέλθει για αντιμετώπιση, αιμοκάθαρση ή κάτι άλλο, θα έχει τη δέουσα φροντίδα. Αν όχι, αν δεν είναι δωρητής, η παροχή των ιατρικών υπηρεσιών θα είναι συμβατική και ενδεχομένως, σε ειδικές νοσοκομειακές πτέρυγες για τις περιπτώσεις των μη δωρητών. Άρα, λιγότερα έξοδα κι εδώ.

Με άλλους λόγους το νομοσχέδιο της εικαζομένης δωρεάς, δημιουργεί ασθενείς δυο ταχυτήτων και δυο διαφορετικών θεραπευτικών αντιμετωπίσεων. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας το πουν.

Αντίθετα, θα συνεχίσουν να μας βομβαρδίζουν με το ιδεολόγημα του "δώρου της ζωής" προσκομίζοντας μάλιστα και τις ευλογίες μεγαλόσχημων κληρικών: "Το δώρο αυτό, θα μας πουν, ομοιάζει με την θυσία αγάπης την οποία ο Κύριος μας υπέδειξε δια του σταυρικού του θανάτου".

Εκείνο που δεν θα μας πουν, είναι ότι ο Κύριος θυσιάστηκε ανιδιοτελώς και αυτό είναι το υπόδειγμα της δικής του θυσίας. Το κίβδηλο "δώρο της ζωής" των δωρητών, αν δεν αποφέρει ικανά "κέρδη ευγνωμοσύνης" στον περίγυρο του οικείου περιβάλλοντος, αποτελεί αναμφισβήτητα σημαντικό παράγοντα απόσβεσης των κεφαλαίων στις επικερδείς σήμερα ιατρικές επενδύσεις υγείας.

Αν όλο αυτό το φαρισαϊκό πολιτικοθρησκευτικό επιστημονικό ιερατείο ήθελε να επικαλεσθεί το παράδειγμα του Κυρίου, θα έπρεπε να συστήσει να γίνονται δωρεάν όλες αυτές οι σωτήριες επεμβάσεις ζωής. Αφού λαμβάνουν δωρεάν το "δώρο της ζωής", δωρεάν οφείλουν να παρέχουν τις ιατρικές τους υπηρεσίες, για να περιοριστούμε μόνο σ΄ αυτό. Όχι να βγαίνουν στη ζητιανιά οι εμπερίστατοι ασθενείς, ξεπουλώντας όλο τους το "βιός", για να τα βγάλουν πέρα.

ΠΑΖΑΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ THΣ «ΑΓΚΑΛΙΑΣ» 4, 5 & 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

                                  ΠΑΖΑΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

                                 4, 5 & 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

                            "Αγκαλιά" θα πραγματοποιήσει Πασχαλινή Αγορά (Παζάρι Αγάπης) στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Μετρό στο σταθμό Σύνταγμα, το τριήμερο 4, 5 και 6 Απριλίου 2011, τα έσοδα του οποίου διατίθενται στο Κέντρο Φροντίδας Μητέρας & Παιδιού, για την υποστήριξη των προστατευομένων οικογενειών της "Αγκαλιάς" .

Με χαρά περιμένουμε εσάς και τους φίλους σας, να σας ξεναγήσουμε στο γεμάτο από αγάπη και καλούδια παζάρι μας, για να δοκιμάσετε και να αγοράσετε βιολογικά προϊόντα, τοπικά προϊόντα, χειροτεχνίες, λαμπάδες, κουλούρια και τσουρέκια, είδη ένδυσης και υπόδησης, είδη σπιτιού και υαλικά, καθώς και πλήθος άλλων προϊόντων, σε τιμές προσιτές για όλους.

  Θα βρείτε δώρα για τα αγαπημένα σας πρόσωπα με την ευκαιρία των εορτών του Πάσχα, αλλά και πράγματα για εσάς και το σπίτι σας. Με περισσή χαρά θα δεχθούμε την προσφορά φίλων μας σε είδη που μπορούν να ενισχύσουν την αγορά μας εξυπηρετώντας το σκοπό της "Αγκαλιάς".

Αλλά και η παρουσία σας στο Παζάρι μας θα μας προσφέρει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.