Ελληνικά και Ορθόδοξα

Τρίτη, Μαΐου 03, 2011

Τὸ χθεσινὸ κήρυγμα τοῦ Μητροπολίτη Ἄνθιμου (βίντεο)

Ἀρχικὰ ο Μητροπολίτης ἀναφέρθηκε στὴ χθεσινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ καὶ σχολίασε τὴ συμπεριφορὰ τοῦ Ἀποστόλου Θωμά. Ἀκολούθησανν ἀναφορὲς στὸ Σκοπιανό, γιὰ τὸ ὁποῖο ἐπανέλαβε ὅτι "Μακεδονία εἶναι μία καὶ εἶναι ἑλληνική". Πρόσθεσε δὲ ὅτι οἱ γείτονές μας κατασκευάζουν στάδιο τὸ ὁποῖο θὰ ὀνομάσουν "Φίλιππος ὁ Β ὁ Μακεδών". Οἱ καταγγελίες, ὅμως, δὲν σταμάτησαν ἐκεῖ. Ὁ Μητροπολίτης υπογράμμισε ὅτι "στὴν Θράκη γίνονται Ἰνστιτοῦτα Ἰσλαμικῶν σπουδῶν", ἐνῶ τόνισε ὅτι ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση σχεδιάζει νὰ φτιάξει διώρυγα στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐπισήμανε μάλιστα καὶ τὶς δηλώσεις τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ ὅτι τὴ συγκεκριμένη κίνηση τὴν χρωστάει ἡ Τουρκία στὴν Κωνσταντινούπουλη καὶ στὴν Θράκη. "Ποιὰ Θράκη; Αὐτὴ ποὺ ἦταν δική μας καὶ μᾶς τὴν πήρατε καὶ τώρα θέλετε νὰ πάρετε καὶ τὴν δυτικὴ Θράκη; Δὲν χορτάσατε; Θέλετε νὰ μᾶς φᾶτε ὅλους;" ἀναρωτήθηκε ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Δείτε τα βίντεο...

Τὸ χθεσινὸ κήρυγμα τοῦ Μητροπολίτη Ἄνθιμου (βίντεο)

Άγιος Αθανάσιος ο Πατελλάρος ο καθήμενος(με άφθαρτο λείψανο)+2 Μαίου

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πατελλάρος (ο καθήμενος, όπως τον ονομάζουν οι Ρώσοι) γεννήθηκε γύρω στα 1580 στην Κρήτη Το όνομά του ήταν Αλέξιος Πατελλάρος (ή Πατελάρος), ο μετέπειτα άγιος Αθανάσιος. Η Κρήτη τότε ήταν κάτω από τους Ενετούς κι έτσι ο μικρός Αλέξιος μορφώθηκε στα σχολεία τους και έλαβε κατώτερη και ανώτερη μόρφωση σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα. Μορφώθηκε αρκετά καλά ώστε έγινε σύντομα ένας συγκροτημένος φιλόσοφος, φιλόλογος και εξαίρετος ομιλητής. Από μικρός έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια και κλίση προς το μοναχισμό. Γι’ αυτό πορεύθηκε προς το Όρος Σινά και το Άγιον Όρος, όπου γνώρισε και έζησε από κοντά το μοναστικό ιδεώδες. Μελέτη και προσευχή ήταν τα όπλα του, που τον βοήθησαν στην συνέχεια σε μια περιπετειώδη ζωή. Στο Άγιον Όρος εγκαταβίωσε στην μονή Εσφιγμένου, αφού προηγουμένως έζησε για λίγο σε μονή στην Θεσσαλονίκη, όπου εν τω μεταξύ χειροτονήθηκε διάκονος και πήρε το όνομα Ανανίας. Απ’ εκεί ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους και στην επιστροφή του έζησε μόνος πια σ’ ένα κελλί κοντά στις Καρυές. Η ζωή του τώρα ήταν ασκητική, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στη νηστεία, τη μελέτη και την προσευχή. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και άλλαξε το όνομά του σε Αθανάσιος, το οποίο διατήρησε σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Την εποχή εκείνη πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο εθνομάρτυρας Κύριλλος Λούκαρις, που καταγόταν επίσης από την Κρήτη. Ο Κύριλλος Λούκαρις πληροφορήθηκε για την ανώτερη κατάρτιση, αλλά και τα προσόντα του Αθανάσιου. Στη Θεσσαλονίκη, που υπηρέτησε για μικρό χρονικό διάστημα, απέκτησε τη φήμη μεγάλου ιεροκήρυκα και θαυμάσιου χειριστή του προφορικού και γραπτού λόγου. Τον κάλεσε έτσι ο Κύριλλος Λούκαρις στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον διόρισε προσωπικό του γραμματέα και σύμβουλο. Εκτίμησε τις γνώσεις και τις αρετές του, γι’ αυτό σύντομα ο Αθανάσιος χειροτονήθηκε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1630-1634).

Τα γεγονότα όμως στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν είχαν θετική εξέλιξη. Ο προστάτης και ευεργέτης του Κύριλλος Λούκαρις με τις ξένες επεμβάσεις, ιδιαίτερα των Ιησουϊτών, εξορίζεται στην νήσο Τένεδο και τη θέση του καταλαμβάνει ο ίδιος ο Αθανάσιος. Δεν έμεινε όμως για αρκετό χρονικό διάστημα στον Πατριαρχικό Θρόνο. Κατόρθωσε να παραμείνει μόνο σαράντα μέρες. Κατηγορίες και συκοφαντίες τον βρίσκουν στερημένο κάθε δικαιώματος αλλά και καθηρημένο. Στην κατάσταση αυτή ο Αθανάσιος βρήκε πάλι καταφύγιο στο Άγιον Όρος, στο παλαιό του κελλί στις Καρυές, αλλά όχι για πολύ. Τον Σεπτέμβριο του 1635 ο Αθανάσιος έφθασε στην Αγκώνα της Ιταλίας. Δεν έμεινε όμως για πολύ εκεί. Στις 25 Οκτωβρίου τον βρίσκουμε στην Βενετία. Με τη μεσολάβηση γνωστών του προσπάθησε να επανέλθει στο Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ή της Θεσσαλονίκης. Απαίτηση των Ενετικών αρχών και άλλων στενών συνεργατών της κούριας του Βατικανού ήταν να γράψει ομολογία πίστεως προς τον Πάπα της Ρώμης. Αυτό δεν το έκανε ο Αθανάσιος. Αφού ταξίδεψε στη συνέχεια στη Χίο, Πάτμο, Πάρο, Μήλο, Κύθηρα, Ζάκυνθο και Κέρκυρα, κατόρθωσε με την επέμβαση της Ενετικής εξουσίας να επανέλθει στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Εδώ παρέμεινε από τον Αύγουστο του 1637 μέχρι τον Ιούνιο του 1638.

Οι διαμάχες όμως στο Πατριαρχείο συνεχίστηκαν λόγω των ξένων επεμβάσεων. Έτσι στο θρόνο ανέβηκε τώρα ο Κύριλλος Κονταρής, αφού οι Ιησουίτες στραγγάλισαν τον Κύριλλο Λούκαρι. Η κατάσταση αυτή δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Έτσι ο Αθανάσιος, φοβούμενος για την ζωή του, εγκαταλείπει τη Θεσσαλονίκη και φθάνει μέσω Κωνσταντινουπόλεως στη Χίο. Αλλά και πάλι οι διάφορες συγκυρίες τον βοήθησαν να επανέλθει στη Θεσσαλονίκη, αυτή τη φορά προεδρικώς. Από τον Αύγουστο του 1639 μέχρι το 1643 παρέμεινε εκεί, έχοντας υπό την κυριαρχία του και την πατριαρχική μονή των Βλατάδων.

Στην συνέχεια ο Αθανάσιος ταξίδεψε «εις τα μέρη της άνω Μυσίας». Σε μια μονή του Ιασίου ο Αθανάσιος εφησύχαζε γράφοντας διάφορα έργα και μεταφράζοντας βιβλία της Αγίας Γραφής στη Νεοελληνική γλώσσα Με τους εκεί ηγεμόνες ανέπτυξε φιλικές σχέσεις, αφού στόχος του ήταν να επιστρέψει σαν πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Τελικά επιστρέφει τον Ιούνιο του 1652 και παραμένει μόνο σαράντα μέρες.

Μετά από πολλές εκκλήσεις στους τσάρους Αλέξιο και Μιχαήλ ο Αθανάσιος έφθασε στη Μόσχα στις 15 Απριλίου 1653 συνοδευόμενος από πολλούς ιερωμένους και λαϊκούς, όπως τον αρχιμανδρίτη Νεόφυτο και τον κελλάρη Γρηγόριο του μοναστηρίου της Αναλήψεως της Κρήτης, τον αρχιμανδρίτη Χριστόφορο από τη Θεσσαλονίκη, τον αρχιμανδρίτη Δοσίθεο από τα Ιωάννινα, και άλλους διακόνους και λαϊκούς.

Ο αυτοκράτορας της Ρωσίας στις 22 Απριλίου δέχθηκε επίσημα τον πρώην Κωνσταντινουπόλεως Αθανάσιο και τη συνοδεία του. Η υποδοχή ήταν λαμπρή με όλες τις πρέπουσες τιμές.Η υποδοχή ήταν λαμπρή με όλες τις πρέπουσες τιμές. Ο αυτοκράτορας έστειλε το προσωπικό του άλογο, για να μεταφέρει τον Αθανάσιο στα ανάκτορα της Μόσχας μαζί με τον Έλληνα διερμηνέα. Η άφιξη του Αθανασίου ήταν επιβλητική. Η υποδοχή από τον Τσάρο και τους δικούς του έγινε στην τραπεζαρία του παλατιού. Ένας διάκονος της αυλής του Τσάρου παρουσίασε τον Αθανάσιο και τη συνοδεία του στον Τσάρο με τα εξής λόγια: «Μεγάλε αυτοκράτορα και τσάρε, πρίγκιπα Αλέξιε Μιχαήλοβιτς, αυτοκράτορα όλης της Ρωσίας και κάτοχε πολλών κρατών – Αθανάσιος ο πρώην πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και οι άλλοι γέροντες σε σένα, μεγάλε αυτοκράτορα, υποβάλλουν την υπακοή τους». Στη συνέχεια πρόσφερε ο Πατριάρχης τα εξής δώρα στον αυτοκράτορα: μια εικόνα του Σωτήρος Χρίστου, ένα ξύλινο ανάγλυφο σταυρό, λείψανα του Ευαγγελιστή Ματθαίου, το άγιο μύρο που ευλόγησαν οι τέσσερις πατριάρχες της Ανατολής, από τον αρχιμανδρίτη των Ιωαννίνων ένα ξύλινο σταυρό, από την Κρήτη λείψανα του αγίου Αλεξίου, ανθρώπου του Θεού. Στη συνέχεια ο Πατριάρχης Αθανάσιος εξεφώνησε λόγο και ο αυτοκράτορας ρωτούσε να μάθει σχετικά με τη σωτηρία εν συντομία. Μετά ο αυτοκράτορας ζήτησε από τον Πατριάρχη να καθίσει για ν’ ακούσει τα δώρα του Τσάρου: ένα ασημένιο κύπελλο, δαμασκηνό ύφασμα και άλλα ενδύματα και εκατό ρούβλια… Η υπόλοιπη συνοδεία του Πατριάρχη έλαβε επίσης άλλα μικρότερα δώρα και χρηματικό ποσό. Ένα μικρό απόσπασμα από τον λόγο του Αθανάσιου είναι σημαντικό να αναφερθεί:… «Είμαστε με το θέλημα του Θεού πτωχοί και χάσαμε τους Έλληνες βασιλείς μας για τις αμαρτίες μας και τώρα ζούμε κάτω από τον ζυγό των απίστων. Μόνο συ ο Τσάρος είσαι προστάτης και στύλος της πίστεως και βοηθός στις καταστροφές μας…».

Ο πρώην Κωνσταντινουπόλεως Αθανάσιος και η συνοδεία του επισκέφτηκαν την Λαύρα του Αγίου Σεργίου και άλλες μεγάλες μονές της Ρωσίας. Εν τω μεταξύ ο Τσάρος υστέρα από παράκληση του Αθανασίου του χάρισε μια πλήρη αρχιερατική στολή με μίτρα και εγκόλπιο, όπως και πολλές εικόνες για την μονή του Αγίου Νικολάου της Μολδαβίας. Στις 12 Δεκεμβρίου εκλήθησαν εν νέου ο Πατριάρχης και η συνοδεία του από τον Τσάρο για την αποχαιρετιστήρια τελετή της επιστροφής. Τους δέχθηκε τώρα στην χρυσή αίθουσα του Θρόνου. Ακολούθησε η ίδια τελετή και προσεφέρθησαν στο τέλος φαγητά και ποτά στους υψηλούς επισκέπτες.

Ο Αθανάσιος άφησε στον Τσάρο ένα εκτενές ευχαριστήριο γράμμα και αναχώρησε με την συνοδεία του μέσα στο βαρύ χειμώνα με χιόνια και φοβερό κρύο. Γι’ αυτό κουρασμένος από την πορεία του αυτή αναγκάστηκε να σταματήσει για λίγο στην μονή της Μεταμορφώσεως στην πόλη Λουβνί της Ουκρανίας. Έφθασε περίπου εκεί στις αρχές Φεβρουαρίου του 1654. Αισθανόμενος ότι πλησιάζει το τέλος του συνέταξε την πνευματική του διαθήκη διαθέτοντας όλα τα ποσά που του έδωσε ο Τσάρος σε διάφορα μοναστήρια, όπως σ’ όλες τις μονές του Αγίου Όρους, στην μονή της Αγίας Αναστασίας στη Θεσσαλονίκη, στο μοναστήρι του Σινά, σε διάφορες μονές των Ιεροσολύμων και στις μονές Αγίου Νικολάου και Αρχαγγέλου Μιχαήλ της Ρουμανίας. Άφησε επίσης μερικά ποσά στους συνοδούς του και μερικά για τα έξοδα της κηδείας του και τα μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του. Στις 5 Απριλίου 1654 ο πρώην Κωνσταντινουπόλεως Αθανάσιος άφησε την τελευταία του πνοή εκεί στη μονή της Μεταμορφώσεως. Σύμφωνα με τη διήγηση βρέθηκε ο Αθανάσιος με το Ευαγγέλιο στα χέρια του ευλογών τον κόσμο. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν: «Ω Κύριε δέξου το πνεύμα μου».

Είναι άξιο λόγου να αναφερθεί εδώ η ιδιαίτερη τιμή που έτρεφε προς τη μονή του Σινά, αφού άφησε στον τότε αρχιεπίσκοπο Ιωσήφ μια πλήρη αρχιερατική στολή, μίτρα, εγκόλπιο και ιερά σκεύη.

Το 1662 ο μητροπολίτης Γάζας Παΐσιος Λιγαρίδης (του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων) σε όραμα είδε τον Αθανάσιο να τον προστάζει να ανοίξει τον τάφο του. Ο Παΐσιος Λιγαρίδης επισκεπτόταν τυχαία την μονή της Μεταμορφώσεως. Πληροφόρησε αμέσως τον τότε ηγούμενο Βίκτωρα για το παράξενο όραμά του και την εμφάνιση του Αθανασίου. Τότε όλη η αδελφότητα της Μονής ύστερα από πολύωρες παρακλήσεις και αγρυπνία, με την ευλογία του τότε μητροπολίτη Κιέβου Ιωσήφ, ανοίξανε τον τάφο του Αθανάσιου, για να βρεθούν μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη. Ο άγιος Αθανάσιος βρέθηκε καθιστός πάνω στο θρόνο του, όπως τάφηκε, με το σώμα του άφθορο και σε στάση δεήσεως και προσευχής. Τότε επήραν το σκήνωμα του και το τοποθέτησαν στον μεγαλοπρεπή ναό της Μεταμορφώσεως της Μονής την 1η Φεβρουαρίου 1662. Βέβαια το άφθορο λείψανο του Αγίου πολλές φορές μεταφέρθηκε από τόπο σε τόπο, όταν υπήρχε ανάγκη ανακαινίσεως του ναού. Όταν το 1684 άρχισε την ανοικοδόμηση του μεγάλου καθεδρικού ναού της Μεταμορφώσεως, το άγιο λείψανο μεταφέρθηκε στον ιερό ναό του αγίου Γεωργίου. Εκεί έμεινε μέχρι το 1692, οπότε εγκαινιάστηκε ο καθεδρικός ναός. Ο τότε μητροπολίτης Κιέβου Βαρλαάμ με πολλή μεγαλοπρέπεια εγκαινίασε το ναό και το άγιο λείψανο τοποθετήθηκε εκεί. Όταν το 1728 ο θόλος του ναού γκρεμίστηκε, το ολόσωμο σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε στον ξύλινο ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Από εκεί υστέρα από ένα ατύχημα, για σίγουρη φύλαξη, το 1736 μεταφέρθηκε στον πέτρινο ναό του Ευαγγελισμού. Εκεί έμεινε μέχρι το 1743, όταν πια ο μεγάλος αυτός καθεδρικός ναός της Μεταμορφώσεως έλαβε την τελική του μορφή. Η τελετή έγινε από τον τότε μητροπολίτη Κιέβου Τιμόθεο, ο όποιος στη συνέχεια, στις 26 Αυγούστου 1743, έγινε μητροπολίτης Μόσχας. Εκεί στον ίδιο ναό ήταν και η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Λουβέσκαγια. Το 1773 ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της Μονής. Οι αδελφοί της Μονής τότε πήραν το άγιο λείψανο και για δυό μέρες με προσευχές και δεήσεις το είχαν έξω στον κήπο της Μονής. Την τρίτη μέρα, μετά από το σβήσιμο της πυρκαγιάς το άγιο λείψανο μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό. Στις δύο πυρκαγιές που έπληξαν την Μονή το 1736 και το 1785 ο άγιος Αθανάσιος με διάφορους τρόπους θαυματούργησε, σύμφωνα με διηγήσεις του τότε ηγουμένου Παϊσίου. Στις 2 Μαΐου του 1819 με κάθε μεγαλοπρέπεια ο τότε μητροπολίτης Πολτάβας Μεθόδιος και ο ηγούμενος Κύριλλος τοποθέτησαν το άγιο λείψανο μέσα σε μεγάλη ασημένια θήκη.

Είναι επίσης ενδιαφέρον να αναφερθεί το γεγονός ότι μετά τον θάνατο του οι συνοδοί του κληρικοί του φόρεσαν άπασαν την αρχιερατική στολή με τη μίτρα και την πατερίτσα, τον κάθισαν πάνω στο θρόνο και έτσι τον έθαψαν μέσα σε τάφο από πέτρα μέσα στον ναό της Μεταμορφώσεως. Σύμφωνα με την διήγηση, άνοιξαν μέρος του δαπέδου στην είσοδο ακριβώς της κεντρικής αγίας θύρας. Εκεί που έγινε η ταφή περνούσε ο ποταμός Σούλα και το πλησιέστερο χωριό ονομαζόταν Μγκάκι, που απέχει λίγα χιλιόμετρα από την πόλη Λουβνί. Η αγιοποίηση του έγινε ύστερα από έκθεση του ηγουμένου του Μοναστηρίου προς τον τσάρο της Ρωσίας Αλέξιο Μιχαήλοβιτς με ημερομηνία 6 Ιανουαρίου 1672. Σύμφωνα με τις πληροφορίες αυτές, η ανακήρυξη του Αθανασίου σε άγιο έγινε μεταξύ του 1672 και 1676.

πηγή-vatopaidi.wordpress.com-Θαύματα του Αγίου Εδώ

εκπληκτική θεραπεία από τη ζωή της Γερόντισσας Γαβριηλίας

Στη ζωή της , ταπεινής και πτωχής δια Χριστόν, γερόντισσας Γαβριηλίας συνέβη μια εκπληκτική θεραπεία που δεν έχει δημοσιευθεί ξανά στο διαδίκτυο...Σε λίγο....

«Όταν κάποτε ένας ξένος ιεραπόστολος την κατηγόρησε ότι δεν είναι καλή χριστιανή , αφού δεν μιλά τις ινδικές τοπικές διαλέκτους , όπως κάνουν οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες, ζήτησε προσευχόμενη από το Θεό μια απάντηση γι αυτόν ...;

Και την είχε:
H πρώτη είναι τo χαμόγελο ...;
H δεύτερη είναι τα δάκρυα ...;
H τρίτη είναι το άγγιγμα ...;
H τέταρτη είναι η προσευχή ...;
H πέμπτη είναι η αγάπη ...;
Με αυτές τις πέντε γλώσσες γυρίζω όλον τον κόσμο»

Χτύπ α ,Χριστέ μου,με το κονταράκι της ευσπλαχνίας σου...

Στο κελλί τού οσίου Νείλου τού Μυροβλήτη ασκήτευε ο π.Πέτρος που επειδή ήταν κοντός και μικροκαμωμένος όλοι τον ήξεραν «ο Πετράκης».Ήταν στην αρχή ζηλωτής .Σε μια υποδοχή του βασιλιά στη Λάυρα έστησε τα κοντάρια γιατί, λέει , ο αρχηγός ορθοδόξου κράτους ήταν μασώνος. Και τι σε νοιάζει εσένα~ Τον στέλνουν λοιπόν εξορία στη Σπιναλόγκα. Εκεί κήρυξε μετάνοια στον κόσμο. μετανοείτε, έλεγε, γιατί θα στείλει ο Θεός τους κομμουνιστές να μας σκοτώσουν. Αλλά στα χρόνια τού Μεταξά που δνε ήταν πάνω από δέκα κι αυτούς τους είχε καθαρίσει με καθαρτικό και γυαλόχαρτο.
Είχε προορατικό. Όταν λοιπόν γύρισε στον Άθω άλλαξε κελλί και ζούσε εν μετανοία. Αυτός είχε μεγάλες καταστάσσεις. Εκείνο τον καιρό εγώ ήθλεα νααλλάξω , να πάω στην έρημο στους βιαστές και βρήκα αυτόν. Μια φορά είχε δει στις Καρυές ένα δαιμονισμένο και τον σπλαχνίστηκε και τον στάυρωσε με το κομποσχοίνι του, πήρε τον τουρβά του στον ώμο κι έφυγε. Τόμαθα από άλλον. Ύστερα από καιρό μού το είπε κι ο ίδιος.
Ο γέρο-Πέτρος ήταν πολύ απλός και ντροπαλός σαν παιδάκι, δεν σε κοιτούσε στα μάτια και κοκκίνιζε. Το εργόχειρο του ήταν να πλέκει κομποσχοίνια. Μάζευε και τσάι από τον Άθω και έραβε σκούπες.Δυό φορές τον χρόνο γέμιζε ένα τσουβάλι και γύριζε τα μοναστήρια.
Μια φορά μάζευα φλαμούρι στην Φιλοθέου. Κατά το μεσημέρι γυρνούσα στο μοναστήρι. Σε μια γωνιά βλέπω τον γέρο-Πέτρο. Τι κάνεις εδώ, του λέω, γιατί δε μπήκες στο μοναστήρι~ Να σε περίμενα και δεν ήσουν, τι να έκανα~ Τον πήρα μέσα να τού δώσω κάτι. Για την αγάπη τού Χριστού λίγο ζεστό νερό μόνο τού έδωσα. Βγάζει από μια τσέπη ένα σακκουλάκι με τέσσερις , όχι παραπάνω, κουταλιές ζάχαρη κι έβαλε λίγη. Έριξε και δυο κλωνιά τσάι.Ήθελε να κοινωνησει. ήρθα να σου πω πως δεν μπορώ να σε πάρω γιατί θα πεθάνω , μού είπε , σε τρείς μέρες και βγήκα να ετοιμάσω τα απαιτούμενα. Τού οικονόμησα κάτι πράγματα κι άρχισε να με λέει πολλές ιστορίες και με έκανε να εκπλαγώ, αλλοτε δεν μού΄λεγε τόσα.Ύστερα μού είπεπως θα πεθάνει. Μάζεψε τα πράγματα που ήθελε και γύρισε στο κελλί του, στις 14 Ιουνίου τού οσίου Πέτρου τού Ααθωνίτου. Συγκέντρωσε όλους τους πατέρες, κοινώνησε και τους κέρασε . Όλοι του εύχονταν «καλή ανάπαυση γέρο Πέτρο». Αυτός είχε σταυρώσει τα χέρια και εκεοιμήθη τον ύπνο τού δικαίου.
Όταν τον επισκέπτονταν η Θεία Χάρις , έβγαζε το σκουφί του , έγερνε στα πλάγια το κεφάλι του κι έλεγε «χτύπα ,Χριστέ μου,με το κονταράκι της ευσπλαχνίας σου».
Ήταν τόσο λιτοδίαιτος για όλο το χρόνο παρήγγειλε 1 κιλό ζάχαρη και 500 δράμια καφέ. Όταν έρχονταν στο μοναστήρι, τη Φιλοθέου, καθόταν συνεχώς με τον τουρβά στον νάρθηκα για να μη σκανδαλίσει κανέναν.Αν βλέπουν οι ζηλώτές θα λέν΄«κάποιον περιμένει και δεν μπαίνει στον ναό», κι οι άλλοι «έχει τον τουρβά και ντρέπεται»

(Διηγήσεις του .Παΐσίου περι παλαιών αθωνιτών πατέρων , Σιμωνόπετρα 3 Νοεμβρίου 1979, Άγιον Όρος/H φωτογραφία είναι του 2010 , από το κελλί του οσίου Νείλου)

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

π. Γ. Μεταλληνός

« Η Εκκλησία έχει τη δύναμη- εγγυημένη από την πιστότητα στην πατερική της παράδοση- να αποτρέψει την αλλοτρίωση του έθνους και την υπαρκτική διάλυση του μέσα στην ευρωπαϊκή ανάκραση των εθνικών συνόλων, σ’ έναν πολιτισμό δηλ. ριζικά διαφοροποιημένο από την ρωμαίϊκη- ελληνορθόδοξη – παράδοση, που όχι μόνο νοηματοδοτεί διαφορότροπα την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά και απομακρύνει από τον απόλυτο στόχο της ορθόδοξης παράδοσης του Χριστιανικού Ελληνισμού, τη σωτηρία, θέωση.

Προσωπική μας βεβαιότατα είναι ότι σύντομα η Εκκλησία θα κληθεί όσο και αν αυτό φαίνεται υπερβολικό, τη στιγμή αυτή, να αναλάβει( πνευματικά) εθναρχική αποστολή και παρουσία. Είναι πλέον φανερό ότι γι’ αυτή την αποστολή ετοιμάζει η Πρόνοια του Θεού την Ελλαδική, αλλά και την σύνολη, την Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι δεν πρέπει να λησμονείται ότι τυχόν απόσπαση του ΄Εθνους από το χώρο εκείνο, που αναδείχθηκε ιστορικά σε « περιέχον» σύνολη την ιστορική ύπαρξη του και παραμένει πάντα πηγή ενδυναμώσεως και ανανεώσεως του, είναι ο προσφερόμενος « χωρισμός» του έθνους από την ελληνορθόδοξη ταυτότητα».

( ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ,Μάρτιος 2011, )

Δελτίο Τύπου της Ιεράς Συνόδου για την σύσκεψη με θέμα τις αλλαγές που ανακοινώθηκαν για τη διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών

Δ

Δελτίο Τύπου της Ιεράς Συνόδου (2-05-2011)

Σύσκεψη με θέμα τις αλλαγές που ανακοινώθηκαν για τη διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών

Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 30 Απριλίου 2011, στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ιερά Μονή Πεντέλης, έπειτα από απόφαση της Ιεράς Συνόδου, ευρεία σύσκεψη με θέμα τις αλλαγές που ανακοινώθηκαν για τη διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών. Στην συνάντηση προήδρευσε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και συμμετείχαν Συνοδικοί Μητροπολίτες, Εκπρόσωποι των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων, του Θεολογικού Συνδέσμου "Ο ΚΑΙΡΟΣ", του Παγκρητίου Θεολογικού Συνδέσμου, του Συνδέσμου Θεολόγων Μακεδονίας - Θράκης και των τοπικών παραρτημάτων της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων.

Κατά την διάρκεια της συζητήσεως εξέθεσαν τις απόψεις τους όλοι οι εκπρόσωποι των φορέων και η Σύσκεψη κατέληξε ομόφωνα ότι:

α) Ενώ αριθμητικά οι ώρες διδασκαλίας του Μαθήματος των Θρησκευτικών στο Νέο Λύκειο φαίνεται να παραμένουν οι ίδιες ουσιαστικά στην πράξη μειώνονται από πέντε σε τρεις υποχρεωτικές ώρες, καθότι προφανώς ο μαθητής της Γ Λυκείου θα προτιμήσει να επιλέξει κάποιο από τα μαθήματα αυξημένης βαρύτητας που τον ενδιαφέρει, παρά το Μάθημα των Θρησκευτικών.

β) Είναι τουλάχιστον παράδοξο, το Μάθημα των Θρησκευτικών να μετατρέπεται σε μονόωρο στην Β Λυκείου, σε αντίθεση με την επίσημη πρόταση του Υπουργείου Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, στην οποία επισημαίνεται ότι τα μονόωρα μαθήματα παύουν να υφίστανται για παιδαγωγικούς και διδακτικούς λόγους.

γ) Η διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών σχετίζεται με θεμελιώδεις μορφωτικές, παιδαγωγικές και ανθρωπιστικές ανάγκες του σύγχρονου μαθητή και πολίτη.

δ) Για τους παραπάνω λόγους θεωρείται απαραίτητη:

- η υποχρεωτική διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών σε όλες τις τάξεις και για όλους τους μαθητές

- η δίωρη διδασκαλία του σε όλες τις τάξεις του Λυκείου, στην Γενική και Τεχνική Εκπαίδευση.

ε) Τέλος εκφράστηκε η εμπιστοσύνη των εκπροσώπων των Θεολογικών Σχολών, Ενώσεων και Συνδέσμων στους μέχρι τώρα χειρισμούς της Ιεράς Συνόδου και ζητήθηκε ομόφωνα τόσον ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος, όσον η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες προς την Πολιτεία, για την προώθηση της ανωτέρω θέσεως.

Εκ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η Εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνατίου στην πανελλήνια συνάντηση Θεολόγων (Βίντεο)

Η Εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην πανελλήνια συνάντηση Θεολόγων που έγινε υπό την αιγίδα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 30 Απριλίου 2011 στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας στην Ιερά Μονή Πεντέλης.

Ζωηφόρος

Οι Μορμόνοι

ΜΟΡΜΟΝΟΙ Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ»

(Church of Jesus Christ of Latterday Saints), ή «Οι άγιοι της Ύστερης Ημέρας»

Εισαγωγικές παρατηρήσεις

Η παραχριστιανική ομάδα των Μορμόνων (αυτοαποκαλούμενοι με τους παραπάνω τίτλους) έχει χαρακτηρισθεί ως «μεταλλείο πλανών». Από την παρακάτω μελέτη- έκθεση των διδασκαλιών τους δικαιολογείται αυτός ο χαρακτηρισμός. Η αλήθεια είναι πως κάποιος ευλαβής μπορεί να σοκαριστεί από το μέγεθος και την αηδία των βλασφημιών. Όμως τα δημοσιεύουμε διότι οι Μορμόνοι δραστηριοποιούνται και στην χώρα μας και μπορεί ο καθένας να βρεθεί ενώπιον του προσηλυτισμού τους. Επίσης είναι τραγικό το ότι πολλές από τις βλασφημίες που υποστηρίζουν «άθεοι κύκλοι» έχουν παλαιότερα εφευρεθεί από αυτοαποκαλούμενους «χριστιανούς».

***

Η αίρεση των Μορμόνων η «Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των τελευταίων ημερών», επιβίωσε στην περίοδο του μεγάλου θρησκευτικού αναβρασμού του δεκάτου ενάτου αιώνα στην Αμερική. Το όνομα της αιρέσεως οφείλεται σε κάποιο «προφήτη», ανύπαρκτο ιστορικά πρόσωπο, τον Μόρμον, ο οποίος υποτίθεται ότι έζησε τον τέταρτο αιώνα στην Αμερική.

Το δόγμα του Μορμονισμού στηρίζεται στη μυθώδη διδασκαλία του Ιωσήφ Σμιθ (Joseph Smith), που, κατά τους Μορμόνους, θεωρείται προφήτης. Ο Σμιθ, τρίτος γιος μιας γεωργικής οικογένειας, γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1805 στη Sharon της πολιτείας Βερμόντ των Η.Π.Α. Έπειτα εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην πολιτεία της Ν. Υόρκης, στην πόλη Μάντσεστερ. Σύμφωνα με μαρτυρίες του Σμιθ, στην περιοχή του γύρω στα 1820 ανταγωνίζονταν μεταξύ τους ποικίλες προτεσταντικές ομάδες. Ο ίδιος άνηκε στους πρεσβυτεριανούς κι αργότερα εντάχτηκε στους μεθοδιστές. Η οικογένεια του Σμιθ είχε διχασθεί σε Καλβινιστές και Μεθοδιστές, ενώ ο ίδιος, σύμφωνα με ομολογία του, δυσκολευόταν να αποφασίσει ποια ομάδα είχε δίκαιο. Ο Σμιθ, πολύ φιλόδοξο άτομο, ζητάει από τον Θεό να τον φωτίσει για να γνωρίσει την αλήθεια. Αποσύρθηκε στο δάσος και με όραμα που του αποκάλυψε ο Θεός (Πατήρ και ο Υιός) πληροφορήθηκε από τον ίδιο το Θεό ότι όλες οι υπάρχουσες «εκκλησίες» είχαν διαστρέψει τη διδασκαλία της αρχικής Εκκλησίας. Μέχρι το σημείο αυτό και ο Σμιθ ακολουθεί προτεσταντικές απόψεις για αμαρτία των εκκλησιών.

Για το Σμιθ αρχίζει μια μεγάλη αποστολή για την οποία έπρεπε να είναι έτοιμος. Μετά τρία χρόνια, στις 21 Σεπτεμβρίου 1823, του παρουσιάστηκε ένας άγγελος, ο Μορόνι, που του μίλησε για ένα θαμμένο σ' ένα λόφο Cumorah, κοντά στο σπίτι του, στο Μάντσεστερ, στην πολιτεία της Ν. Υόρκης, αρχαίο βιβλίο, γραμμένο σε χρυσές πλάκες. Το βιβλίο αυτό είχε γραφεί από τους αρχαίους κατοίκους της Αμερικής, τους πρόγονους των Ινδιάνων, και ήταν περίληψη της ιστορίας τους, της καταγωγής τους και του πολιτισμού τους. Το βιβλίο συμπεριελάμβανε την καταγραφή των θείων νόμων και διαθηκών με το λαό. Ο άγγελος είπε επίσης ότι θαμμένο μαζί με το βιβλίο ήταν ένα ειδικό όργανο από δύο διαφανείς λίθους δεμένους σ' ένα ασημένιο σκελετό, το λεγόμενο Ούριμ και Θουμμίμ με το οποίο ο Σμιθ θα μπορούσε να μεταφράσει το βιβλίο στα αγγλικά. Ο μύθος λέγει ακόμα ότι χρειάστηκαν να περάσουν ακόμα τέσσερα χρόνια, όταν ο Μορόνι το 1827 έδειξε στο Σμιθ που είχαν θαφτεί οι κρυμμένες πλάκες. Η μετάφραση έγινε από το 1827 ως το 1830. Μετά τη μετάφραση εμφανίστηκε και πάλι ο άγγελος Μορόνι που πήρε πίσω τις χρυσές πλάκες, τις οποίες δεν είδε ξανά κανένας.

Η τελική μετάφραση τυπώθηκε το 1830 στην Palmyra της Νέας Υόρκης και όλο το έργο είναι γνωστό ως το Βιβλίο του Μόρμον. Από το βιβλίο αυτοί οι οπαδοί του Σμιθ ονομάστηκαν Μορμόνοι. Έτσι ο Σμιθ ίδρυσε επίσημα την «εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων της Ύστερης Ημέρας» στις 6 Απριλίου 1830.

Γρήγορα ο Σμιθ απόκτησε οπαδούς, αλλά πολύ γρήγορα περιφρονήθηκαν εξαιτίας των κλειστών κοινοτήτων, της μη αποδοχής παραδοσιακών αρχών του Χριστιανισμού και αργότερα της πολυγαμίας. Οι Μορμόνοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Νέα Υόρκη και κατέφυγαν στην πολιτεία Οχάιο. Έπειτα στη Missouri και τελικά εγκαταστάθηκαν ομαδικά στην πολιτεία Illinois, όπου έκτισαν τη δική τους πόλη, τη Ναβού (Nauvoo). Διωγμούς υπέστησαν και πάλι λόγω της πολυγαμίας το 1843. Ο Σμιθ και ο αδελφός του σκοτώθηκαν από ένα εξαγριωμένο όχλο.

Τον Ιωσήφ Σμιθ τον διαδέχτηκε ο Μπρίγκχαμ Γιούγκ (Brigham Yougn 1805-1977). Με τη νέα ηγεσία οι Μορμόνοι έφυγαν από την πολιτεία Illinois και έφθασαν εκεί που έγινε η καινούργια πολιτεία Ουτάχη (Utah). Από το 1847 εγκαταστάθηκαν εκεί μόνιμα, και μέχρι σήμερα το Σώλτ Λαίηκ Σίτυ (Salt Lake City), είναι το κέντρο των Μορμόνων, που είναι πολυάριθμοι.

Το Βιβλίο του Μόρμον

Πηγή της διδασκαλίας των Μορμόνων είναι όχι η Αγία Γραφή ή τουλάχιστον όχι η Αγία Γραφή μόνο όσο κυρίως και κατ' εξοχήν το Βιβλίο του Μόρμον. Πιστεύουν ότι το βιβλίο του Μόρμον αποτελεί συμπληρωματική αποκάλυψη της Αγίας Γραφής, ενώ στην πράξη αντικαθιστά την Αγία Γραφή. Αυτό αποτελεί τη βάση των κακοδοξιών τους και όλων των τελετών τους. Είναι ένα ογκώδες έργο με 239 κεφάλαια. 54 για πολέμους, 21 για ιστορίες, 55 για προφητείες, 71 για δόγματα, 17 για ιεραποστόλους και 21 για την αποστολή του Μεσσία.

Οι Μορμόνοι πιστεύουν ότι αυτό το «άγιο» κείμενο είναι γραμμένο από τους προφήτες του Θεού, που ζούσαν στην αρχαία Παλαιστίνη και έπειτα στην αρχαία Αμερική. Το βιβλίο είναι μυθιστορηματικό χωρίς ίχνος πραγματικών γεγονότων. Σ' αυτό αναφέρεται η υποτιθέμενη μετανάστευση τον πρώτο αιώνα στην Αμερική των δέκα φυλών του Ισραήλ, που διακρίθηκαν σε δύο ομάδες τους Νεφίτες και τους Λαμίτες. Περιέχει την ιστορία του λαού που ζούσε στην Αμερική αιώνες πριν από την άφιξη εκεί του Χριστόφορου Κολόμβου. Η ιστορία αυτή ασχολείται με την καταγωγή των εντοπίων Αμερικανών και αφηγείται τρεις μεταναστεύσεις από την Παλαιστίνη στο «νέο κόσμο» της Αμερικής.

Η πρώτη μετανάστευση έγινε λίγο μετά τη σύγχυση των γλωσσών στον Πύργο της Βαβέλ. Η δεύτερη έγινε το 600 π.Χ. επί βασιλέα Σεδεκία, και τελικά έγινε μια τρίτη μετανάστευση με ηγέτη τον Μούλεκ. Οι δύο λαοί, του Λέχι και του Μούλεκ, ενώθηκαν σε ένα κράτος. Στο βιβλίο του Μόρμον οι άνθρωποι του λαού αυτού λέγονται Νεφίτες, κατάγονται από το Ισραήλ και είναι εκλεκτοί του Θεού. Το βιβλίο του Μόρμον περιγράφει την ιστορία των πολέμων, των βασιλιάδων, των διαφόρων κινήσεων, και της θρησκείας τους, που ήταν θρησκεία του Ισραήλ, ο Νόμος του Μωυσέως. Έχουμε μια συνέχεια σχέσεων νόμων και διαθηκών που δεν περιλαμβάνονται στον κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η διήγηση της παρακμής του πολιτισμού των Νεφιτών. Ένα φαύλο φυλετικό παρακλάδι, των Λαμανιτών από το οποίο κατάγονται οι Ερυθρόδερμοι, οι σημερινοί Ινδιάνοι της αμερικανικής ηπείρου, πολεμάει εναντίον των Νεφιτών και τους καθυποτάσσει. Στη διάρκεια του πολέμου, ο τελευταίος προφήτης των Νεφιτών, ο Μόρμον, μάζεψε τα τεκμήρια του πολιτισμού και έγραψε την ιστορία τους στις χρυσές πλάκες που αναφέραμε. Έτσι έγινε το βιβλίο του Μόρμον. Τελικά όλοι οι Νεφίτες σκοτώθηκαν από τους Λαμανίτες (Ινδιάνους) εκτός από γιό του Μόρμον, τον Μορμόνι, ο οποίος αργότερα θα παρουσιαζόταν στον Ιωσήφ Σμιθ ως άγγελος της αποκαλύψεως. Ήταν ο Μορμόνι που έθαψε τη χρυσή ιστορία στο λόφο της Νέας Υόρκης το 421 μ.Χ.

Ο Σμιθ ονόμασε το 1827 την κίνησή του «Latter day Saints». Απόκτησε πολλούς οπαδούς αλλά και πολλούς εχθρούς.

Διάδοχος του Σμιθ υπήρξε ο φίλος του Μπρίγκαμ Γιάγκ (1801-1877). Αυτός οδήγησε τους οπαδούς του σε περιπέτειες στη Δύση, στα βραχώδη όρη, μπροστά στη Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη. Εκεί ίδρυσε την πόλη Γιούτα και τη χαρακτήρισε ως «Γη της Επαγγελίας» και «Νέα Ιερουσαλήμ». Το καθεστώς που ιδρύθηκε ήταν ιδιότυπο θεοκρατικό. Ο πολλαπλασιασμός των Μορμόνων ήταν ταχύς. Το 1898 ήταν 254 χιλιάδες. Σήμερα στην πρωτεύουσα Σωλτ Λέικ Σίτυ είναι το κέντρο της Μορμονικής αιρέσεως. Εκεί έχει κτισθεί τεράστιος «Ναός» μεταξύ των ετών 1853-1893. Η αίρεση διασπάστηκε σε μια μετριοπαθή ομάδα, την «Αναδιοργανούμενη Εκκλησία των Αγίων των τελευταίων Ημερών». Αυτή οργανώθηκε επίσημα το 1860 στο Αμπού (Ιλλινόις).

Η προπαγάνδα των Μορμόνων σ' όλο τον κόσμο είναι τεράστια. Φανατικοί Ιεραπόστολοι στο Σωλτ Λέικ Σίτυ μαθαίνουν ξένες γλώσσες και αποστέλλονται να διαδώσουν τις κακοδοξίες τους.

Οι Μορμόνοι πιστεύουν ότι το Βιβλίο του Μόρμον είναι θεόπνευστο και ότι περιέχει τη συνέχεια της διδασκαλίας, προφητείας και αποκαλύψεως του Θεού, που λείπει από την Αγία Γραφή. Πρόκειται όμως για ένα κράμα διαφόρων δοξασιών που προέρχονται από ιουδαϊκές, χριστιανικές, αρχαίες αιγυπτιακές και ανατολικές διδασκαλίες και από διάφορους μύθους. Σήμερα θεωρείται ότι το βιβλίο του Μόρμον γράφτηκε από ένα Πρεσβυτεριανό, τον Σολομώντα Σπώλντιγκ (Solomon Spaulding). Κατά τη θεωρία του οι ιθαγενείς Αμερικανοί κατάγονται από τους Εβραίους. Το αρχικό χειρόγραφο του Σπώλντιγκ δε δημοσιεύτηκε ποτέ, αλλά περιήλθε στα χέρια του Βαπτιστή Σύνδεϋ Ρίγντον (Sydney Rigdon), ο οποίος προσκολλήθηκε στον Σμιθ και του το έδωσε. Έπειτα στα χειρόγραφα δόθηκε βιβλικό περιεχόμενο και δημοσιεύθηκε το 1830 με τον τίτλο «Το Βιβλίο του Μόρμον».

Έκτος από το βιβλίο του Μόρμον, οι Μορμόνοι έχουν και άλλες θρησκευτικές γραφές, όπως «Δόγματα και Διαθήκες», και το «Μαργαριτάρι της Μεγάλης Τιμής». Πρόκειται για συλλογές αποφθεγμάτων, διδασκαλιών και αποκαλύψεων του Ιωσήφ Σμιθ.

Δογματική Διδασκαλία

Οι Μορμόνοι έχουν διαμορφώσει ένα περίπλοκο σύστημα διδασκαλιών που μόνο καταχρηστικά μπορεί να ονομασθεί «χριστιανικό». Οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως «αποκαταστημένους χριστιανούς» και ότι δεν ανήκουν στις προτεσταντικές παραφυάδες.

Ο Σμιθ υπήρξε ιδρυτής- οι αναπτύξαντες όμως περαιτέρω την αίρεση είναι οι «διάσημοι θεολόγοι» τους Όρεσον Πλαττ και Πάρλεϋ Παττ. Ο τελευταίος έγραψε πλήθος συγγραμμάτων, από τα οποία φαίνεται ο συγκρητισμός και ο έντονα πολυθεϊστικός χαρακτήρας της αιρέσεως.

Οι Μορμόνοι θεωρούν τον Ιησού Χριστό ως μέλος της Αγίας Τριάδος, αλλά βέβαια η περί Αγίας Τριάδος διδασκαλία τους διαφέρει ριζικά από τη χριστιανική. «Ο Πατήρ έχει σώμα από σάρκα και οστά αισθητά, όπως είναι αυτό του ανθρώπου-επίσης ο Υιός το ίδιο· αλλά το Άγιο Πνεύμα δεν έχει σώμα από σάρκα και οστά. Αν δεν είναι έτσι, το Άγιο Πνεύμα δε θα μπορούσε να κατοικεί μέσα μας» (Δόγματα και Διαθήκες 130,22).

Ο Θεός, κατά τη μορμονική διδασκαλία, είναι Θεός μόνο του γνωστού αυτού κόσμου που αντιλαμβανόμαστε και εμείς. Ο Μορμόνος πιστεύει πως μπορεί να γίνει και ο ίδιος θεός. Μετά την επίγεια ζωή θα του δοθεί ο δικός του κόσμος να κατοικήσει, όπως αυτός ο κόσμος ανήκει στο δικό μας Θεό. Τέτοιος είναι ο παράδεισος για τον Μορμόνο. Ο καθένας θα έχει την ευκαιρία να γίνει θεός του δικού του κόσμου, του δικού του πλανήτη. Εκεί θα συνεχίζονται οι γήινες απολαύσεις, δηλ. η εργασία, τα πλούτη, το σεξ και όλες οι ανθρώπινες δυνατότητες. Εκεί περιμένει να δει στον παράδεισο την οικογένεια του και τους φίλους του.

Τον Ιησού Χριστό τον δέχονται ως μονογενή Υιό του Θεού Πατρός, και σωτήρα του κόσμου. Ο θάνατός του και η ανάσταση έχουν δευτερεύοντα ρόλο. Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ένα σύστημα ηθικής διδασκαλίας. Ακόμα πιστεύουν πως μετά τη σταυρική θυσία και το θάνατό του, το πνεύμα του έφυγε από το σώμα για τρεις μέρες και κήρυξε στα φυλακισμένα πνεύματα στον Άδη, για να μετανοήσουν.

Ο Ιωσήφ Σμιθ διδάσκει ακόμα ότι ο Χριστός εμφανίστηκε ξανά κατά διαφόρους καιρούς και σε διάφορα μέρη της βορείου και νοτίου Αμερικής. Εκεί κήρυττε, θεράπευε, έκανε θαύματα και επιπλέον δίδασκε νέες και παραγωγικότερες μεθόδους της γεωπονίας και των μηχανικών επιδεξιοτήτων. Ίδρυσε κυβέρνηση της ισότητας και της ειρήνης στην αμερικανική ήπειρο. Τελειώνοντας την αποστολή του στην Αμερική έφυγε με την υπόσχεση ότι θα ξανάρθει. Οι Μορμόνοι μιλούν για την εμφάνιση του Μεγάλου Λευκού Θεού, του Θεού του Φωτός και άλλων θεών και περιμένουν την επιστροφή του στη γη, για να στηρίξουν τις δοξασίες τους. Ακόμα ταυτίζουν τις φυλές των Ίνκας, Μάγια και Ατζέκων της κεντρικής και νοτίου Αμερικής με τους Νεφίτες του Βιβλίου του Μόρμον. Θεωρούν ότι η ανάπτυξη των μεγάλων πολιτισμών οφείλεται στην εμφάνιση του Χριστού εκεί και στην εφαρμογή του Ευαγγελίου.

Οι Μορμόνοι πιστεύουν ότι ο Χριστός θα επιστρέψει στη γη θα εγκατασταθεί στις ΗΠΑ και θα βασιλεύσει για χίλια χρόνια, έχοντας πρωτεύουσα στο Independence, Missouri, ΗΠΑ.

Μιλούν για προΰπαρξη όλων των ανθρωπίνων ψυχών. Επίσης πιστεύουν στη μελλοντική σωτηρία όλων και στην αποκατάσταση των πάντων. Προϋπόθεση για να γίνει κάποιος μέλος είναι:

1. Πίστη στον Ιησού Χριστό και στο ευαγγέλιο του.

2. Μετάνοια για τις προσωπικές αμαρτίες.

3. Βάπτιση διά καταδύσεως για άφεση αμαρτιών.

4. Χειροθεσία για να λάβουν το δώρο του Αγίου Πνεύματος.

Οι Μορμόνοι δε θεωρούν τον άνθρωπο υπεύθυνο για το προπατορικό αμάρτημα. Ο καθένας είναι υπεύθυνος μόνο για τις προσωπικές του αμαρτίες.

Οι Μορμόνοι καλλιέργησαν την αρχή της πολυγαμίας ή της πολυγονίας, για την κατάκτηση της γης. Σήμερα, η πολυγαμία των μελών της μορμονικής εκκλησίας, όταν σπάνια ασκείται, γίνεται κρυφά, παράνομα και χωρίς τη συγκατάθεση της εκκλησίας.

Οι Μορμόνοι όταν μιλούν για ιερωσύνη μιλούν για ιερωσύνη ανδρών ακόμα και μικρών παιδιών που μπορούν να κηρύττουν από τον άμβωνα. Η ιερωσύνη διαιρείται σε δύο μέρη· σ' αυτήν του Μελχισεδέκ και στην ιερωσύνη του Ααρών. Η ανώτερη ιερωσύνη του Μελχισεδέκ περιλαμβάνει τον προεστώτα, που παίρνει αποκαλύψεις απευθείας από το Θεό. Κάθε δήλωση του έχει ίση ισχύ με το λόγο του Θεού, τους δώδεκα αποστόλους, τους αρχιερείς, τους εβδομήκοντα μαθητές, τους πρεσβύτερους και τους πατριάρχες. Αυτοί διευθύνουν τα πνευματικά, υλικά (οικονομικά) και οργανωσιακά έργα της εκκλησίας. Η κατώτερη ιερωσύνη, του Ααρών, περιλαμβάνει τους επισκόπους, τους ιερείς, τους διδασκάλους και τους διακόνους, και ασχολείται μόνο με τις κοσμικές-κοινωνιολογικές υποθέσεις της εκκλησίας. Ο Σμιθ δήλωσε ότι οι νέγροι ήταν καταραμένοι από το Θεό και γι' αυτό δεν μπορούν να συμμετέχουν πλήρως στη θρησκεία τους. Νέα όμως αποκάλυψη του Θεού στις 9 Ιουνίου 1978 στον πρώην πρόεδρο Σπένσερ Κίμπαλ (Spencer Kimball), λέγει ότι ο νέγρος μπορεί να γίνει μέλος της εκκλησίας με όλα τα δικαιώματα, ακόμα και της ιερωσύνης. Για τις γυναίκες δεν έχουν αποκαλύψεις αν πρέπει να μπουν στην ιερωσύνη, ωστόσο όμως μπορούν να μπουν στον παράδεισο. Όσο για τα μυστήρια, χρίσμα και θ. Ευχαριστία, τα τελούν όχι σαν μυστήρια, αλλά σαν σύμβολα αναμνήσεως. Εξομολόγηση δεν υπάρχει.

Η «Μορμονική Εκκλησία» εμφανίζεται ως μια εκκλησία των συνεχών αποκαλύψεων. Αποκαλύψεις και δόγματα αλλάζουν συνεχώς, ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα. Ο Ιωσήφ Σμιθ είχε συνολικά 112 αποκαλύψεις, από τις όποιες 88 ήταν σχετικές με οικονομικά θέματα. Τους διακρίνει η επιθυμία για φθαρτά πλούτη του κόσμου αυτού. Τονίζουν ότι η βασιλεία του Χριστού αποτελείται από ακίνητες περιουσίες, αγέλες, κοπάδια, άργυρο, χρυσό κλπ. Με πέντε εκατομμύρια πιστούς είναι μια από τις πιο πλούσιες εκκλησίες. Έχουν δικό τους πανεπιστήμιο, εταιρείες ασφαλείας, μεγάλα καταστήματα, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, ουρανοξύστες με γραφεία που ενοικιάζονται, ξενοδοχεία, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα εκλεκτών αγροκτημάτων και πολλά άλλα κοσμικά περιουσιακά στοιχεία.

Οι Μορμόνοι αναπτύσσουν τεράστιο ιεραποστολικό έργο και καθημερινά αυξάνουν. Ο βίος τους εμφανίζεται καθαρός και υποδειγματικός. Έτσι έχουν μορμονικά παρακλάδια σ’ όλη την Αμερική, και σ' άλλες χώρες. Στην Ελλάδα έχουν μικρή μόνο διάδοση.

Οι Μορμόνοι θεωρούν εαυτούς ως μόνους γνησίους χριστιανούς και την «εκκλησία» τους ως την πιο γνήσια. Τους μη ανήκοντες σ' αυτούς, θεωρούν απίστους.

Χριστιανικά στοιχεία είναι: Η αναγνώριση της Βίβλου, η πίστη στον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα. Ωστόσο δεν πρόκειται για τη χριστιανική διδασκαλία περί ενός Θεού και τρεις υποστάσεις ή πρόσωπα, αλλά για τρεις διαφορετικούς θεούς. Πιστεύουν στον εξιλαστήριο θάνατο του Χριστού και την επάνοδό του (εσχατολογική προσδοκία). Μέσα για την απόκτηση της θείας χάριτος είναι η πίστη, η μετάνοια, η βάπτιση, ο Μυστικός Δείπνος, η επίθεση των χειρών, με τη οποία, πιστεύουν οι Μορμόνοι, ότι μεταδίδονται τα χαρίσματα και τα δώρα του Αγίου Πνεύματος.

Ο πρωταρχικός Θεός δημιούργησε μέγα πλήθος ετερόφυλων πνευμάτων, επειδή σύμφωνα με την αιώνια τάξη του κόσμου ο σεξουαλισμός είναι η προϋπόθεση κάθε υπάρξεως και κάθε ηθικής ζωής. Από την ένωση αυτών των πανάρχαιων θεοτήτων γεννήθηκαν πολυάριθμα πνεύματα που κατοικούν σήμερα το Σύμπαν και συνεχώς αυξάνονται.

Δημιουργοί της γης είναι πολλοί θεοί, οι όποιοι παρέδωσαν αυτή στη δικαιοσύνη του Θεού της Βίβλου. Ο Θεός αυτός είναι ένα ον με πνεύμα και σώμα, έχει δηλ. ανθρώπινη μορφή, με χέρια και πόδια. Ο Θεός αυτός τρώγει και πίνει. Αγαπάει και μισεί και μιλάει στους ανθρώπους. Έχει πολλές γυναίκες, το Χριστό όμως τον γέννησε με τη Μαρία. Ο Χριστός λοιπόν είναι καρπός φυσιολογικής σεξουαλικής ενώσεως του Θεού με τη Μαρία. Ο ίδιος ο Χριστός ήταν έγγαμος και μάλιστα πολύγαμος. Σύζυγοι του ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μάρθα.

Ο Χριστός θα επανέλθει και πάλι στη γη και συγκεκριμένα στο μεγάλο ναό των Μορμόνων στη Γιούτα. Με την επάνοδό του θα κρίνει τους εθνικούς και τους άπιστους ενώ τους Μορμόνους θα τους επιβραβεύσει. Ο Χριστός θα ιδρύσει τη χιλιετή βασιλεία του στην Αμερική καθιστώντας άρχοντες τους Μορμόνους. Η Νέα Ιερουσαλήμ θα οικοδομηθεί στο Τζάνσον (Μισσόρι).

Οι άνθρωποι είναι καρποί θείων ερώτων. Οι Μορμόνοι διδάσκουν ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν από κάποιον θεϊκό έρωτα. Παραμένουν ως κατώτερα πνεύματα για χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια. Όταν γίνονται άνθρωποι εισέρχονται στο ναό του σαρκικού σώματος. Όσοι δεχθούν τη διδασκαλία των Μορμόνων και γεννούν πολλά παιδιά θα γίνουν θεοί. Ως θεοί μιας συγκεκριμένης περιοχής θα λατρεύονται από τους κατοίκους ως μοναδικοί κοσμικοί άρχοντες. Η αίρεση καθιέρωσε την πολυγαμία.

Όσοι πεθαίνουν χωρίς πίστη στη διδασκαλία των Μορμόνων τα πνεύματα τους εισέρχονται στο σώμα ερυθρόδερμων, μαύρων ή ζώων για να εξαγνισθούν. Στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας θα γίνει ανάσταση των νεκρών, οι οποίοι θα κατοικούν αιώνια στη γη ως αθάνατοι.

Η «εκκλησιαστική οργάνωση» των Μορμόνων είναι ιερατική και ταυτίζεται με την πολιτική εξουσία (θεοκρατία). Ο αρχηγός της αιρέσεως είναι κυβερνήτης της κοινότητας. Ο κλήρος αποτελείται από εκλελεγμένους προεστούς, οι οποίοι φέρουν βιβλικά ονόματα (Απόστολοι, προφήτες, επίσκοποι, πρεσβύτεροι, διάκονοι).

Ιδιαίτερη αξία έχει το Βάπτισμα που γίνεται με καταδύσεις, η τελετή του Μυστικού Δείπνου και η χειροτονία ή χειροθεσία κληρικών.

Ιερά Βιβλία των Μορμόνων είναι: Η Π. Διαθήκη, η Κ. Διαθήκη, το Βιβλίο του Μόρμον, το Βιβλίο των Διδασκαλιών και Επιταγών, και το Ακριβό Μαργαριτάρι.

Ο Βίος των Μορμόνων είναι λιτός. Απέχουν κρεοφαγίας και ποτών. Οι ίδιοι χαρακτηρίζονται από άκρατο φανατισμό.

Η θεοκρατική πολιτεία των Μορμόνων εμφανίστηκε στις ΗΠΑ, το 1860 με το όνομα Ουτάχη. Η ομοσπονδιακή τους πολιτεία δε διαθέτει σήμερα τον καθαρό μορμονικό της χαρακτήρα. Σε πολλές εξωφρενικές συνήθειες των Μορμόνων υπερίσχυσαν οι ομοσπονδιακοί νόμοι (πολυγαμία), ενώ οι αλλεπάλληλες μεταναστεύσεις έφεραν στην Ουτάχη πολυάριθμους οπαδούς άλλων δογμάτων η θρησκειών.

Παρατηρήσεις

Η αντιτριαδική και πολυθεϊστική αυτή οργάνωση των Μορμόνων χαρακτηρίστηκε ως πρωτότυπη αίρεση της Βορείου Αμερικής, ή ιδιάζουσα «κομμουνιστική» θεοκρατική αίρεση. Το ερώτημα είναι εάν πρόκειται για αίρεση ή για μια τα νέα θρησκεία, ή ένα «θρησκευτικό» φουνταμενταλιστικό κίνημα με κάποια κατ' όνομα χριστιανική διδασκαλία.

Στή Μορμονική αίρεση ή στη μορμονική λατρευτική και «θρησκευτική» ομάδα ο μελετητής αυτής βρίσκει πολλά στοιχεία ινδουιστικά, βουδιστικά, ιουδαϊκά, και πλατωνικά κ.ά. Σαφώς πρόκειται για μια μορφή Νεοσυγκρητισμού. Τα υπάρχοντα πολυθεϊστικά στοιχεία, όπως και τα πανθεϊστικά και θεοσοφιστικά, δεν μας επιτρέπουν να θεωρήσουμε τον Μορμονισμό ως χριστιανική αίρεση. Οι Μορμόνοι είναι εξίσου επικίνδυνοι ή και περισσότερο από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Δυστυχώς και το φονταμενταλιστικό αυτό «θρησκευτικό» μόρφωμα των Μορμόνων βρήκε είσοδο στην Ελλάδα, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα στεγάζονται σε πολυτελές «ευκτήριο» οικοδόμημα στα Ιλίσια. Οι οπαδοί τους, αλλοδαποί αμερικάνοι «ιεραπόστολοι», περιφέρονται στους δρόμους της πρωτευούσης προπαγανδίζοντες.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ» ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
ΑΝΤΩΝΙΟΣ Μ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΥΡΝΑΡΑΣ

Ιαπωνία...τυχαία η καταστροφή;

Δεν θέλω να γίνω γραφικός η να το παίξω προφήτης, όμως πραγματικά πιστεύω πως η καταστροφή της Ιαπωνίας δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Εδώ σας παραθέτω τα δύο θέματα που δημοσίευσα παλιότερα για την αρρωστημένη τέχνη τους τα anime/manga.

http://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2010/11/anime.html και http://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2011/03/animeanime-cosplay-anime.html

Πάλεψα πολύ με την σκέψη για το αν θα έπρεπε να συνεχίσω αυτό το θέμα εμβαθύνοντας ακόμη περισσότερο στις απαίσιες δημιουργίες του Ιαπωνικού λαού. Δίσταζα καθώς οι δημιουργίες τους ήταν τόσο αρρωστημένες που ίσως φοβόμουν να τις παρουσιάσω.Όμως η διστακτικότητά μου υποχώρησε καθώς συνειδητοποίησα πως ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια. Όσα θα σας παρουσιάσω παρακάτω, σε ένα σημείο πατάν στην γραμμή των προηγούμενων θεμάτων και σε άλλο σημείο εμφανίζουν μια ακόμη ποιο τρομακτική αλήθεια. Αυτό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι, ότι παρουσιάζεται, έχει τεράστια επιτυχία στην Ιαπωνία και οι Ιάπωνες το αποδέχονται ως φυσιολογικό.

Δείτε για ακόμη μια φορά, πως η Ιαπωνία αποτελούσε μια μεγάλη πηγή πνευματικής αρρώστιας και χυδαιότητας.

Τα Ιαπωνικά hentai: Πρόκειται για σειρές κόμικ και κινουμένων σχεδίων με πορνό. Hentai σημαίνει διαστροφή και σε αυτά οι Ιάπωνες, με την ελευθερία που τους δίνει το σχέδιο και η φαντασία τους δημιουργούν διάφορες αποτρόπαιες και άκρως χυδαίες και αρρωστημένες ερωτικές σκηνές με διάφορες υπερβολές. Τα hentai είναι αποδεκτά και σε καταστήματα της Ιαπωνίας, ανάμεσα σε παιδικά παιχνίδια μπορείς να βρεις και διάφορες προκλητικές φιγούρες χαρακτήρων hentai. Το ότι είναι κινούμενα σχέδια, τα κάνουν και ποιο ευπρόσιτα σε μικρά παιδιά.

Shaman king: Ένα anime, όπου η χαρακτήρες επικαλούνται διάφορα δαιμονικά πνεύματα και αφού επιτρέψουν στα πνεύματα να τους καταβάλλουν(τα βάζουν μέσα στο σώμα τους), επιδίδονται σε διάφορες μάχες. Σκοπός τους να γίνουν σαμάνοι βασιλείς. Δαιμονολατρία και δαιμονοληψία.

Άλλη μια βίαιη σκηνή από το dragon ball.

Βίντεο και φωτογραφίες από το διάσημο βιντεοπαιχνίδι Tekken. Οι χαρακτήρες έχουν στο αίμα τους δαιμονικά γονίδια που τους επιτρέπουν να παίρνουν τη μορφή του Σατανά. Ο Σατανάς προβάλλεται σαν πηγή δύναμης και εξουσίας.

Από το Tekken πάλι, όπου οι παίκτες καλούνται να αντιμετωπίσουν σαν τελικό αφεντικό τον Εβραϊκό- Δαιμονολατρικό δαίμονα Αζαζέλ.

Από το διάσημο anime(που προβαλλόταν για χρόνια στη χώρα μας) yu-gi-oh. Οι παίκτες παίζουν αναμεταξύ τους με διάφορες κάρτες τεράτων, μεταξύ αυτών το παρακάτω τέρας που εμφανίζεται μέσα από μία πεντάλφα, την οποία πρέπει να συνενώσει ο παίκτης.

Διάσημο κόμικ στην Ιαπωνία, όπου μια γυναίκα ντύνεται άντρας για να εισχωρήσει σε ένα ανδρικό σχολείο και μπλέκεται σε διάφορες καταστάσεις...

Το αποκορύφωμα της Ιαπωνικής αρρώστιας, όπου μας παρουσιάζει μια γυναίκα να συναναστρέφεται με ένα χταπόδι. Το συγκεκριμένο είδος..."τέχνης" αποτελεί κάτι σαν μόδα στην Ιαπωνία και είναι κοινώς αποδεκτό σαν κάτι το φυσιολογικό. Οι Ιάπωνες βγάζουν διάφορες σειρές με αυτές τις συναναστροφές και το θεωρούν σαν κάτι καθημερινό και συνηθισμένο. (πληροφορίες εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Tentacle_erotica)

Και πάλι ένας χαρακτήρας από το yu-gi-oh, ο οποίος έχει καταληφθεί από ένα πονηρό πνεύμα. Το μάτι στο μέτωπο του αποτελεί σύμβολο και ορόσημο της σειράς.

Δείτε όλα τα θέματα και πείτε μου ειλικρινά, δεν έπρεπε να μπει ένα τέρμα η ένα όριο σε αυτές τις συνεχόμενα αυξανόμενες αρρωστημένες τέχνες των Ιαπώνων που εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο; Και πάλι σας δίνω ένα δείγμα καθώς αδυνατώ να τα παρουσιάσω όλα, όμως αυτά είναι τα ποιο βασικά.