Κι όμως, το είχε προβλέψει ο Πατροκοσμάς!...   Κι όμως, το είχε προβλέψει ο Πατροκοσμάς!... Όλοι μιλούν την νέα «Κιβωτό», η οποία περιέχει παλαιούς σπόρους για νέες καλλιέργειες, το «Οικολογικό Καράβι» που εκπροσωπεί την Ελλάδα στην 12η Διεθνή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Κι όμως!.. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε μιλήσει πρώτος για την αναζήτηση σπόρων, που θα σώσουν τη γενιά την Ελλήνων!.. Διαβάστε τι γράφουμε μέσα στο βιβλίο μας «Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς»!..   ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ με ένα άρθρο που διαβάζουμε στην εφημερίδα «Το Βήμα»: «Φοιτητές αρχιτεκτονικής, πολιτικοί μηχανικοί, καθηγητές, βιολόγοι και οι τακτικοί του Μουσείου Μπενάκη σχημάτισαν την ουρά των επισκεπτών που περίμενε υπομονετικά τη σειρά του για να μπει στην Κιβωτό την Δευτέρα το βράδυ. Το οικολογικό καράβι που αγκυροβόλησε στο κτίριο της οδού Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη προτείνοντας νέες κουλτούρες εδαφικής ζωής. Ο λόγος για την εθνική εκπροσώπηση στην 12η Διεθνή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας που από μέχρι τις 22 Μαϊου βρίσκει θέση στον εκθεσιακό χώρο του Μουσείου. «Κιβωτός. Παλαιοί σπόροι για νέες καλλιέργειες» είναι ο τίτλος της ελληνικής συμμετοχής που σχεδίασαν και επιμελήθηκαν οι Φοίβη Γιαννίση και ο Ζήσης Κοτιώνης. Τους εθνικούς επίτροπους παρουσίασε ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, ΄Αγγελος Δεληβορριάς, αναφέροντας ότι είναι «χαρά και τιμή για το Μουσείο Μπενάκη να φιλοξενεί μια τέτοια έκθεση». Για ένα μοντέλο επιστροφής στη φύση μας μίλησε ο Ζήσης Κοτιώνης, ενώ από τη μεριά της, η Φοίβη Γιαννίση τόνισε στο Βήμα ότι η Κιβωτός είναι το αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς. Ο Ορέστης Δαβίας στη συλλογή του φυτογενετικού υλικού, ο Γιάννης Ισιδώρου στην οπτική και ηχητική εγκατάσταση, ο Κώστας Μανωλίδης στις τοπιακές τοπολογίες, η Μαρία Παπαδημητρίου με το υλικό τεκμηρίωσης του εργαστηρίου και ο Αλέξανδρος Ψυχούλης στα ίχνη ενός οδηγού για τον επίδοξο κηποτέχνη – καλλιεργητή της αστικής ζωής συνέθεσαν το αποτέλεσμα της δουλειάς που φιλοξενήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη σε διοργάνωση του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και το Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Μαζί με την έκθεση της Κιβωτού στο Μουσείο Μπενάκη εγκαινιάστηκε και η έκθεση «Αθήνα Χ4. Αρχιτεκτονικές προτάσεις για την πόλη». Ο λόγος για τις 120 σχετικές προτάσεις που κατατέθηκαν στο Μουσείο Μπενάκη στο πλαίσιο του διαγωνισμού Αθήνα Χ4, Ενοποίηση Αρχαολογικών Χώρων & Αναπλάσεις Α.Ε. υπό την αιγίδα του υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και με τη χορηγία της Εθνικής Τράπεζας. Η τελευταία έκθεση θα διαρκέσει έως τις 17 Απριλίου στο Μουσείο Μπενάκη.» Τι έλεγε ο Πατροκοσμάς Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο μας «Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς», θα δει πώς ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος Προφήτης του Γένους μας, είχε προβλέψει την ανάγκη εξεύρεσης σπόρων για την διαιώνιση όχι μόνο της γενιάς των φυτών, αλλά και των ιδίων των Ελλήνων!.. Διαβάζουμε: 65. "Ζώα δεν θα μείνουν• θα τα φάνε. Φάτε και σεις μαζί μ΄ αυτούς. Στα Τζουμέρκα θα πάρετε σπόρο". Η «Κιβωτός των Σπόρων», που δημιουργήθηκε στη Νορβηγία για την διαφύλαξη του φυτικού βασιλείου!.. Όπως λέει ο Αμερικάνος οικολόγος Κάρι Φούλερ, στον οποίο ανήκει η ιδέα της δημιουργίας του Θησαυροφυλακίου: «Στη θερμοκρασία των -18 βαθμών Κελσίου οι σπόροι σημαντικών καλλιεργειών όπως το σιτάρι, το κριθάρι, το μπιζέλι μπορούν να αντέξουν για 1.000 χρόνια. Είναι μια μοναδική ασφάλεια ζωής για τον πλανήτη»…»! «Όσοι προλάβουν, ας πάνε σε ψηλά βουνά, μακριά από δρόμους», γράφει ο Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης, Αλλά και εις το αλβανικό χειρόγραφο διαβάζομε: «Άλογα δεν θα μείνουν. Θα πάτε και σεις μαζί μ' αυτά. Από τα Τζουμέρκα θα ξαναπιάσετε τη ράτσα τους». Η προφητεία αυτή του Πατροκοσμά, ότι θα έρθει καιρός που θα χαθούν ακόμη και οι σπόροι, άρα χάνεται το φυτικό βασίλειο και θα πρέπει να πάμε στα Τζουμέρκα να πάρουμε σπόρους, έρχεται να επιβεβαιωθεί στις μέρες μας, όπου οι επιστήμονες κατασκεύασαν μία «Κιβωτό των Σπόρων» την οποίαν μάλιστα εγκαινίασαν την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008. Ας διαβάσουμε την είδηση: «Εγκαινιάζεται σήμερα το Παγκόσμιο Θησαυροφυλάκιο Σπόρων ή αλλιώς Πράσινη Κιβωτός του Νώε, ανοίγοντας επίσημα τους θαλάμους της σε 250.000 δείγματα σπόρων από διάφορες χώρες. Για την τοποθεσία του Θησαυροφυλακίου επιλέχθηκε το νορβηγικό αρχιπέλαγος Σβάλμπαλντ, δυο βήματα από τον Βόρειο Πόλο. Ένα μέρος απομονωμένο, πολιτικά σταθερό, και προσβάσιμο με τις ελάχιστες υποδομές. Η κατασκευή του ιδιαιτέρως προσεγμένη, ώστε να αντέχει σεισμούς μεγαλύτερους των 6 Ρίχτερ, ακόμα και πυρηνική επίθεση. Το κόστος του; Έξι εκατομμύρια ευρώ, τα οποία κάλυψε η Νορβηγία. Η αποστολή του όμως ανεκτίμητη: να εγγυηθεί την μακροπρόθεσμη επιβίωση θεμελιωδών καλλιεργειών και φυτών ακόμα και αν αυτά εξαφανιστούν εν όψει των σοβαρών κλιματικών αλλαγών. Τα εγκαίνια της Πράσινης Κιβωτού γίνονται σήμερα με την παρουσία πολλών προσωπικοτήτων, όπως ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Κενυάτισσα, οικολόγος Ουανγκάρι Μαατάι. Όπως λέει μάλιστα ο Αμερικάνος οικολόγος Κάρι Φούλερ, στον οποίο ανήκει η ιδέα της δημιουργίας του Θησαυροφυλακίου: «Στη θερμοκρασία των -18 βαθμών Κελσίου οι σπόροι σημαντικών καλλιεργειών όπως το σιτάρι, το κριθάρι, το μπιζέλι μπορούν να αντέξουν για 1.000 χρόνια. Είναι μια μοναδική ασφάλεια ζωής για τον πλανήτη». (110) Αριστερά: Το παγκόσμιο θησαυροφυλάκιο σπόρων το οποίο στεγάζει αντίγραφα μοναδικών ποικιλιών των πλέον σημαντικών φυτών του πλανήτη κοντά στο χωριό Longyearbyen, στην περιοχή Svalbard στη Νορβηγία!.. Δεξιά: Μια ελληνική οικογένεια μαζεύει σπόρους. «Το θησαυροφυλάκιο των σπόρων είναι το ασφαλιστήριο συμβόλαιό μας», δήλωσε ο πρωθυπουργός της Νορβηγίας Γενς Στόλτενμπεργκ, στην τελετή των εγκαινίων, και συμβολικά, μαζί με την Κενιάτισσα Ουανγκάρι Μαατάι, νομπελίστρια Ειρήνης 2004, τοποθέτησε στο ψυγείο το πρώτο κουτί με σπόρους ρυζιού. «Οι συνθήκες εδώ είναι ιδανικές», δήλωσε ο Κάρι Φόουλερ, επικεφαλής του οργανισμού Global Crop Diversity Trust στην κατηφορική ατσάλινη σύραγγα που οδηγεί στις τρεις μεγάλες αίθουσες κατάψυξης. «Στους θαλάμους μπορούν να αποθηκευτούν 4,5 εκατομμύρια είδη του φυτικού βασιλείου, γύρω στα 2 δισεκ. σπόροι». Και πρόσθεσε: «Παλαιότερα, πόλεμοι ή εκτεταμένες φυσικές καταστροφές μπορούσαν να εξαφανίσουν κάποιο είδος και δεν υπήρχε περίπτωση να το ξαναδούμε - όπως τους δεινόσαυρους. Τώρα όμως, δίνουμε τέλος σε αυτή την απειλή, αποκλείουμε το ενδεχόμενο εξαφάνισης κάποιου είδους από το φυτικό βασίλειο». Οι ψυκτικές εγκαταστάσεις διατηρούν τους σπόρους σε θερμοκρασίες 18-20 βαθμών Κελσίου κάτω από το μηδέν. Σε τέτοιες συνθήκες, το σιτάρι μπορεί να διατηρηθεί 2.000 χρόνια και το κριθάρι 1.700. Αν παρουσιάσουν βλάβη τα μηχανήματα, οι συμπαγείς πάγοι διατηρούν τις εγκαταστάσεις σε θερμοκρασία -4 βαθμών, εξασφαλίζοντας τα απαραίτητα για τις επισκευές χρονικά περιθώρια. (111) Θα διακινδυνεύσουμε μία ταπεινή μας άποψη, ότι ενδεχομένως η «Πράσινη Κιβωτός του Νώε», όπως ονόμασαν την Κιβωτό των Σπόρων, να δίνει εμμέσως και μια επιστημονική εξήγηση του τρόπου με τον οποίον ο Νώε διέσωσε όλα τα πτηνά, κτήνη και ερπετά της γης, που αναφέρει η «Γένεσις» στο 6ο και 7ο κεφάλαιό της, βάζοντας μέσα στην Κιβωτό ενδεχομένως όχι τα ίδια τα ζώα, αλλά τα αυγά των ζώων αυτών, δεδομένου ότι η μικρών διαστάσεων Κιβωτός, που περιγράφει η Βίβλος («τριακοσίων πήχεων το μήκος της κιβωτού και πεντήκοντα πήχεων το πλάτος και τριάκοντα πήχεων το ύψος αυτής», Γεν. 6, 15), δεν ήταν ικανή να χωρέσει τόσα πολλά κτήνη, ερπετά και πτηνά της γης. Άλλωστε με τη φράση «διαθρέψαι σπέρμα επί πάσαν την γην» (Γεν. 7, 3) μήπως ο Θεός εννοούσε αυτό ακριβώς, που θίγουμε ως θέμα; Είναι ένα ερώτημα. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο Νώε, βλέποντας τη μη χωρητικότητα της Κιβωτού, παρέλαβε δύο (Γεν. 7, 15) και όχι επτά ζεύγη των καθαρών κτηνών και πτηνών (Γεν. 7, 2-4) , όπως διαφαίνεται από την σχετική διατύπωση των βιβλικών χωρίων (112). Ωστόσο, για να έλθουμε και πάλι στον Πατροκοσμά, μη λησμονούμε και την δημιουργία στον ελλαδικό χώρο της λεγόμενης «Τράπεζας Σπόρων Αιγαίου»! Και ιδού γιατί: Η συνεχιζόμενη και συστηματική εξαφάνιση των τοπικών ποικιλιών φυτών, θα οδηγήσει σύντομα στο σημείο να θεωρείται πολυτέλεια το δίλημμα κατά πόσο θέλουμε να καταναλώνουμε μεταλλαγμένα ή όχι. Όταν εξαφανιστούν οι τοπικές ποικιλίες καλλιεργήσιμων φυτών, μαζί τους θα εξαφανιστούν ανεπιστρεπτί και οι επιλογές μας, καθώς θα είμαστε διατροφικά εξαρτημένοι. Αυτός και ο λόγος που δημιουργήθηκε η «Τράπεζα Σπόρων Αιγαίου», η οποία, πέραν των άλλων επισημαίνει τα εξής:  Το λογότυπο της «Τράπεζας Σπόρων Αιγαίου»!.. Πόσο δίκιο είχε ο Πατροκοσμάς, ο οποίος, όπως δείχνουν τα πράγματα, ήταν ο πρώτος ο οποίος έθεσε θέματα οικολογίας και περιβάλλοντος στην Ελλάδα!.. «Δεδομένου ότι υπάρχει ανετοιμότητα, όσον αφορά το πρόβλημα το οποίο απροκάλυπτα εντείνεται, πρέπει η κοινωνία να αφυπνιστεί και να λάβει τα μέτρα της απέναντι σε μία κατάσταση επικίνδυνα οργανωμένη και δρομολογημένη, για τον έλεγχο των διατροφικών πηγών του κόσμου. Ενώ χρειάζονται αιώνες για να εξελιχθούν οι τοπικές ποικιλίες φυτών, σε λίγες μόνο δεκαετίες βλέπουμε ότι σε ολόκληρη την Ελλάδα, οι τοπικές ποικιλίες εξαφανίζονται με ιδιαίτερα ανυσυχητικούς ρυθμούς. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι στην Ελλάδα, σε λίγες μόνο δεκαετίες, από τις 200 ποικιλίες σταριού που καλλιεργούνταν, έχουν μείνει μόνο 20, δηλαδή μειώθηκαν κατά 92%. Επίσης, πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι μόνο το 2-3 % των ποικιλιών λαχανικών που υπήρχαν πριν 50 χρόνια στην Ελλάδα έχει διασωθεί υπό καλλιέργεια μέχρι τις μέρες μας.» (!!) Προσπαθώντας, λοιπόν, να προσεγγίσει αυτό το δύσκολο πρόβλημα, το Αρχιπέλαγος δημιούργησε την άνοιξη του 2005 την Τράπεζα Σπόρων Αιγαίου, η οποία εδρεύει στην ερευνητική βάση στις Ράχες Ικαρίας και έχει ως στόχο τη συγκέντρωση και μακροχρόνια φύλαξη σπόρων, καθώς και τον πολλαπλασιασμό και τη διάδοση της καλλιέργειας των τοπικών ποικιλιών καλλιεργούμενων φυτών από τα νησιά του Αιγαίου!  (…).

Τι είχε προβλέψει ο Πατροκοσμάς;

Διαβάστε τι αποκαλύπτουμε μέσα στο βιβλίο μας «Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς» για μία επίκαιρη προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλούν σχετικά με τους έκτακτους φόρους στα πολυτελή σπίτια και τόσα άλλα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα, που επέβαλε η Κυβέρνηση!

"Σπίτια μεγάλα μη κάμνετε. Λιάσες να κάμνετε να μη σας έρχονται μέσα". Η φωτογραφία «μιλάει» από μόνη της!.. Ο αδελφός του γράφοντος, Ανδρέας Σακκέτος, γονατιστός και πίσω του ο άλλος αδελφός μας, Δημήτριος Σακκέτος, με τον γιό του Παναγιώτη, μπροστά στο χαμηλοτάβανο σπίτι, που γεννηθήκαμε, στο Βεσίνι Καλαβρύτων, πριν γίνει η αναπαλαίωσή του, το 1987.

66. "Σπίτια μεγάλα μη κάμνετε. Λιάσες να κάμνετε να μη σας έρχονται μέσα".

Όταν ο γράφων ήταν μικρός και μεγάλωνε στο πατρικό του σπίτι στο Βεσίνι Καλαβρύτων, προβληματιζόταν πάντα γιατί τα σπίτια ήσαν χαμηλοτάβανα και μάλιστα με μικρά παράθυρα, όπως ακριβώς τα έχτιζαν τότε οι «μαστοράδες» απ’ την Ήπειρο, που είχαν ακούσει τις προφητείες του Πατροκοσμά και γνώριζαν πολλά για τις διδαχές του. Πίστευε – και εν μέρει είχε δίκιο- ότι αυτό γινόταν για πρακτικούς λόγους, επειδή έπρεπε να εξοικονομείται ενέργεια (θερμότητα).
Δεν εγνώριζα, βεβαίως, ως Άγγελος Σακκέτος, ότι αυτή η διδαχή του αγίου μας είχε και μια προφητική προέκταση, δεδομένου ότι οι Τούρκοι, που συνήθως έφθαναν καβαλλάρηδες, μόλις έβλεπαν μικρά σπίτια ούτε που τα πρόσεχαν και έφευγαν για να πάνε σε άλλα πιο αρχοντικά και ευρύχωρα. Δια του τρόπου αυτού οι νοικοκυραίοι γλίτωναν πολλά πράγματα και ιδίως τα κορίτσια τους, πέραν του γεγονότος ότι ήσαν υποχρεωμένοι να μοιραστούν τη σοδειά τους με τους ανεπιθύμητους επισκέπτες.
Κι όχι μόνον!..
Οι Τούρκοι, μόλις έβλεπαν κάποιον να χτίζει σπίτι με μεγάλα παράθυρα, του επέβαλαν χαράτσι, όπως θα δούμε παρακάτω στην 68η προφητεία και γι’ αυτό το λόγο τα παράθυρα ήταν μικρά, πέραν του γεγονότος ότι - από πρακτικής πλευράς- ήταν πιο ασφαλή από τους κλέφτες, τους ληστές και τους «κατσαπλιάδες», που λυμαίνονταν την γύρω περιοχή.
Την πληροφορία αυτή μού είχε δώσει ο περίφημος μπαρμπα-Γιάννης (Ιωάννης Πανουτσακόπουλος), ο γνωστός σε μας γερο-Καρυδάς ή Καρυδόγιαννης, που διέσωσε πολλές προφητείες του Παπουλάκου από το χωριό Άρμπουνα Καλαβρύτων και για τον οποίον γράψαμε το ειδικό βιβλίο «Παπουλάκος: Άγνωστες Προφητείες και Θαύματα».
Δράττομαι αυτής της ευκαιρίας να πω, ότι τα σπίτια του χωριού μας ήσαν κτισμένα με πέτρες και όλα είχαν για σκεπή σχιστόλιθους («πλάκες», όπως τις λέγαμε). Τα κεραμίδια μπήκαν αργότερα.
Αυτό το βλέπουμε και σήμερα όπου τα παλιά σπίτια έχουν στον τοίχο τους εκτός από πέτρες και πλάκες (σχιστόλιθους). Φαίνεται ότι τα σπίτια τα είχαν ξαναγκρεμίσει, για να κτίσουν καινούρια πάνω στα ίδια και οι μάστορες έκλεβαν τις πλάκες της σκεπής από τα γκρεμισμένα σπίτια και αλφαδιάζανε (=ευθυγράμμιζαν) τους υπό κατασκευήν τοίχους!
Κάθε σπίτι χρειαζόταν για σκεπή περίπου τα 150 «φορτώματα» ζώου με πλάκες!
Τις πλάκες τις κουβαλούσαν όχι μόνον τα ζώα, αλλά και οι γυναίκες («ζαλιά», όπως λέγαμε στα χωριά μας, φορτωμένες στον ώμο τους, δηλαδή, για να μη σπάσουν), που τις μετέφεραν από διάφορα μέρη της γύρω περιοχής του χωριού μας, όπως είναι το Διάσελο, το Προσήλιο, η Μπόγλιτση και αλλού.
Για να επανέλθουμε, λοιπόν, στην προφητεία του Πατροκοσμά, ο άγιος προέβλεπε ότι όσοι στο μέλλον θα διαθέτουν μεγάλα και πολυτελή σπίτια, θα τα χάσουν στα δραματικά και άκρως επώδυνα πολεμικά γεγονότα, διότι συνήθως μετατρέπονται σε κατοικίες ή αρχηγεία του στρατού, όπως έγινε και κατά τη διάρκεια του Α' και Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τις δυνάμεις κατοχής. Αυτός και ο λόγος που συμβούλευε να κάνουν σπίτια, που θα έχουν περιφραγμένο αυλόγυρο με εξώπορτες («λιάσες», κατά την τοπική διάλεκτο), για να μην μπαίνουν οι κλέφτες για αρπαγές και για να διαφυλάσσεται καλύτερα η περιουσία τους.
Για να έλθουμε, λοιπόν, στην προφητεία, του Πατροκοσμά, όπως αντιλαμβάνονται οι αναγνώστες, η προφητεία αυτή έχει περισσότερο συμβουλευτικό και όχι εθνικό ή θρησκευτικό χαρακτήρα, δεδομένου ότι, μερικά χρόνια αργότερα, ήρθε ο Κωστής Παλαμάς (1859-1943), που έγραψε εκείνο το περίφημο:
«… Στον τόπο απάνω όχι πολέμων κάστρα.
Τα σχολεία χτίστε!
Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα…
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων
περίσσια ανοίχτε, να ’ρχεται ο κυρ Ήλιος
διαφεντευτής, να χύνεται, να φεύγει…
Κι ο δάσκαλος, ποιητής. Και τα βιβλία
να είναι σαν κρίνα…»

67. "Θα σας επιβάλουν μεγάλο και δυσβάστακτο φόρο, αλλά δεν θα προφθάσουν".

68. "Θα βάλουν φόρο στις κότες και στα παράθυρα".

Χαράτσι είναι ο κεφαλικός φόρος, που πλήρωναν οι μη Οθωμανοί υπήκοοι κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας. Πολλές φορές ήταν τόσο σκληρό, που ακόμη και σήμερα ο δυσβάστακτος φόρος χαρακτηρίζεται ή αποκαλείται «χαράτσι».
Όσον αφορά στον φόρο που θα επιβληθεί στις κότες και στα παράθυρα, είμαστε της γνώμης ότι ο Πατροκοσμάς κυριολεκτεί όταν μιλάει για φόρους, όπως γράψαμε πιο πάνω. Εκτός κι αν μιλούσε μεταφορικά ή συμβολικά με όλα όσα ζήσαμε το 2005 με την διαβόητη «γρίπη των πτηνών», όπου οι πάντες αναγκάζονταν να θάβουν κατά χιλιάδες όλες τις κότες τους μόλις έβλεπαν κάποια εξ αυτών να έχει μολυνθεί από ασθένεια!.. Ήταν μια απίστευτη ιστορία τηλεοπτικής υστερίας και τρομοκρατίας πολλών ΜΜΕ εναντίον ενός ανυπεράσπιστου κοινού, που δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, επειδή κάποιοι ήθελαν να προσποριστούν οφέλη από την προώθηση ενός αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας εμβόλιο εταιρείας του εξωτερικού, του οποίου ο εταιρεία δευθυνόταν από υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο της Αμερικής.
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερα για να δούμε πόσο δίκιο είχε ο Πατροκοσμάς.
113. "Φτιάνετε σπίτια τορνευτά και δεν πρόκειται να κατοικήσετε σ΄ αυτά".
Όπως σημειώνει ο σχολιαστής των προφητειών του Πατροκοσμά, ο Άγιος είπε τους λόγους τούτους εις την Άσσον της Κεφαλληνίας, όταν μίαν ημέραν ο προφήτης του Γένους μας «διήρχετο πρό μίας νεοκτίστου οικίας. Μετ’ ολίγον όλοι οι ιδιοκτήται απέθανον πλην μιας μοναχής»!
Το επίθετο «τορνευτός», για να θυμηθούμε και λίγο την γραμματολογία μας, έχει διάφορες ερμηνείες. Ας δούμε μερικές:

«τορνευτός = δινωτός (επίθετο τρικατάληκτο) # ηδυσώματος (επίθετο δικατάληκτο) # κυκλοτερής (επίθετο δικατάληκτο) # ξεστός (επίθετο τρικατάληκτο - λατινικά rasus & sculptus) # στρογγύλος (επίθετο τρικατάληκτο - εξ αυτής η αγγλική λέξη strongyle - λατινικά rotundus) # τορνοειδής (επίθετο δικατάληκτο) # τρητός (επίθετο τρικατάληκτο - λατινικά perforatus) (195).

Ωστόσο, η προφητεία αυτή, έχει και άλλη παράμετρο, δεδομένου ότι, όπως αναφέρουμε και μέσα στο βιβλίο μας «Παπουλάκος: Άγνωστες Προφητείες και Θαύματα», πολλοί άνθρωποι, που είχαν φύγει από την ύπαιθρο για να βρούνε μια καλύτερη ζωή στην πόλη, γυρίζουν πάλι πίσω φτιάχνοντας «σπίτια τορνευτά», αλλά δεν προλαβαίνουν να τα χαρούν διότι, ως ηλικιωμένοι, φεύγουν γρήγορα απ’ τη ζωή και τα σπίτια τους μένουν παντέρημα και αδειανά.
Το φαινόμενο αυτό το βιώνουμε εμείς στα Καλαβρυτοχώρια, όπου η ζωή, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δημάρχων, φθίνει συνεχώς καθώς οι νέοι άνθρωποι δεν συμπαθούν την αγροτική ζωή και η ύπαιθρος βρίσκεται πλέον στο έλεος της φθοράς και των αλλοδαπών!..
Για την ερημοποίηση της ελληνικής υπαίθρου γράφουμε περισσότερα στην 76η προφητεία του Πατροκοσμά. Ωστόσο, ο Πατροκοσμάς συμβούλευε τους κατοίκους των περιοχών, που περιόδευε, να μη κατασκευάζουν σπίτια τορνευτά διότι γινόντουσαν περισσότερο στόχος των Τούρκων, που έβαζαν γερό και ανελέητο χαράτσι στους εύπορους Έλληνες, όπως γράφουμε στην 67η και 68η προφητεία.

Πολλοί άνθρωποι, επιστρέφοντας στην ύπαιθρο, ως παλαίμαχοι της ζωής, μετά από μια ολόκληρη ζωή στην πόλη, φτιάχνουν «σπίτια τορνευτά» και υπέροχα, όπως αυτό της εικόνας μας, αλλά δεν προλαβαίνουν να τα απολαύσουν, διότι το γήρας, δυστυχώς, δεν είναι ο καλύτερος σύμμαχος του ανθρώπου και μάλιστα των απομάχων της ζωής!.. (Η εικόνα είναι από το διαδίκτυο: www.action-constructing.com)

Το ότι «δεν πρόκειται να κατοικήσετε σ΄ αυτά» (τα σπίτια), η συμβουλευτική αυτή προφητεία έχει επί πλέον την έννοια ότι, στην αναμενόμενη Επανάσταση που θα γίνει για «το ποθούμενον», θα υπάρξουν πολλά θετικά, αλλά και αρνητικά στοιχεία της κοινωνικής ζωής, πράγμα που σημαίνει ότι για όλα τα περιουσιακά στοιχεία του θνητού ανθρώπου ισχύει η παλαιά ρήση: «Σήμερον εμού, αύριον ετέρου, μηδέποτε τινός»…

Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς   Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς Η Εισαγωγή του έργου μας: «Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς», με ένα πλήθος ιστορικών στοιχείων και ντοκουμέντων για την μεγάλη μορφή της Ορθοδοξίας μας, τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, πιο γνωστό ως «Πατροκοσμά»!... ΕΙΣΑΓΩΓΗ «Το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους», λέει στην 54η προφητεία του ο Πατροκοσμάς, ο γνωστός σε όλους μας άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1). Μια προφητεία, που ανάγκασε τον γράφοντα να μελετήσει ιδιαίτερα το θέμα και να δει πώς επαληθεύονται τα λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού στις μέρες μας μέσα απ’ τα ιστορικά δρώμενα του τόπου μας. Θα μπορούσα να βρω μια άλλη προφητεία, πιο αισιόδοξη, για να ξεκινήσω το θέμα μου. Βρήκα, όμως, αυτή διότι οι λεγόμενοι «γραμματιζούμενοι» με πίκραναν πολύ αυτά τα τελευταία χρόνια. Και λέω αυτά διότι με νοσταλγία θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια στο Βεσίνι Καλαβρύτων, εκεί που τα πρόσωπα των συγχωριανών μου, όλοι πιστοί κι ορθόδοξοι, με το σταυρό στο χέρι, άλλος πήγαινε για το χωράφι, άλλος για τ’ αλώνι, άλλος για θέρο ή άλλος για τρύγο. Κι όλοι μαζί με το χαμόγελο στα χείλη, χωρίς παράπονο για την καθημερινή μιζέρια της ζωής, «χωρίς βαρυγκόμιες» και «διχωτά στεναγμούς» (2), όπως έλεγαν οι συγχωριανοί μου, αφού ο Θεός ήταν μαζί τους σε κάθε τους σκέψη, σε κάθε τους βήμα, σε κάθε πνοή! Δακρυρροώ στη σκέψη όταν θυμάμαι με συγκίνηση με ποιον τρόπο χαιρόντουσαν όλοι από καρδιάς όταν γινόταν ένας γάμος, πώς έκλαιγαν όλοι όταν κάποιος «σκαπέταγε» (3) από τη ρημάδα τη ζωή, πώς συμμετείχαν στη χαρά ενός γεννησιμιού, ενός βαπτίσματος, ενός συμπεθεριού ή ενός ευχάριστου γεγονότος. Ήταν οι ίδιοι που έμπηγαν τα κλάματα μόλις άκουγαν ένα δυσάρεστο γεγονός, μόλις ένας χωριανός ξενιτευόταν ή όταν άκουγαν την καμπάνα να χτυπά λυπητερά!.. Δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ την συγκλονιστική (σπαρακτική, θα έλεγα) σκηνή της θειάς μου της Πατρίνας (4), όταν αποχαιρετούσε τον γιο της Κώστα για την ξενιτιά, χτυπώντας με δύναμη τα στήθη της και τραβώντας με απελπισία τα μαλλιά της, αλλά και πώς τον υποδέχθηκε, όταν επέστρεφε, φωνάζοντας με όση δύναμη διέθετε η ψυχούλα της και κάνοντας τον σταυρό της: «Ήρθες, παιδί μου, ήρθες, γιόκα μου!.. Σ’ ευχαριστώ, Χριστούλη μου»!.. Αυτόν τον «Χριστούλη», δυστυχώς, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, κάποιοι θέλησαν να τον διώξουν απ’ την καρδιά μου!... Προσπάθησαν να τον απομακρύνουν μέσα από τη σκέψη μου, το είναι μου, την ψυχή μου!... Τους ενοχλούσε το γεγονός ότι η ταπεινότητά μου, ο γράφων αν θέλετε, όπως και χιλιάδες ή και εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, ζούσε και βίωνε τον Χριστό και την Παναγία μέσα απ’ τις δικές του εμπειρίες και προσπαθούσε να συγκρατήσει αυτή τη μαγευτική εικόνα των παιδικών του αναμνήσεων, με όλα εκείνα τα ήθη και τις παραδόσεις του χωριού του, είτε με το μελαγχολικό φθινόπωρο (χινόπωρο, το έλεγαν οι συγχωριανοί μου), είτε με τον χιονισμένο χειμώνα, είτε με την ανθισμένη άνοιξη, είτε με το χαρούμενο και πάντα χαμογελαστό καλοκαίρι! Την καμπάνα της εκκλησιάς, το ψαλτήρι του εσπερινού, το θλιμμένο χαμόγελο του ερωτευμένου ή το νοσταλγικό γράμμα του ξενιτεμένου και του στρατευμένου, που έφερνε ο ίδιος ο πατέρας μου (5), το χαρούμενο μαντάτο του στρατοκόπου, ακόμη κι αυτού του διακονιάρη, που γύρναγε στα χωριά με ένα σακούλι στον ώμο, το καλωσόρισμα του ξένου ή το παντοτινό αντίο του ανθρώπου που έφευγε απ’ τη ζωή «μ’ ένα σταυρό στο χέρι», που έλεγαν οι χωριανοί μου, όλα αυτά τα πράγματα, που δέθηκαν με τον Χριστό και την Παναγία, κάποιοι προσπάθησαν να μου τα ξεριζώσουν απ’ την ψυχή! Κι αυτοί οι άνθρωποι, που θέλησαν να βγάλω τον Χριστούλη απ’ την καρδιά μου, δεν ήσαν οι λεγόμενοι «αγράμματοι συχωριανοί» (έτσι λέγαμε τους αναλφάβητους συντοπίτες μας), αλλά οι λεγόμενοι «μορφωμένοι» και «διαβασμένοι» και «διανοούμενοι» και «κουλτουριαραίοι» (6) του τόπου μας. Αυτοί, που όλο αυτό το διάστημα έχουν ξεκινήσει μια διαδικασία αποχριστιανισμού της Ελλάδος και αφελληνισμού της Πατρίδος μου. Δυστυχώς, μέσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν ήσαν μόνον οι λαϊκοί, αλλά και αρκετοί κληρικοί, που δεν τίμησαν και τόσο την εμπιστοσύνη του πιστού λαού απέναντι στα θρησκευτικά ή κοινωνικά τους καθήκοντα. Θα μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ένα παράδειγμα: Την 28η Μαΐου 2008 κάλεσα προσωπικά σαράντα (40) ιερείς, κάνοντας αρχή από τους εφημέριους του κέντρου των Αθηνών, για να τους δείξω πόσο τους αγαπώ και πόσο τους σέβομαι για όλα όσα προσφέρουν στον τόπο μας, στο μετερίζι που βρίσκονται, και για να τους επιδώσω μια τιμητική περγαμηνή, ως μια συμβολική ενέργεια αγάπης και συμπαραστάσεως στο θεάρεστο –όπως πιστεύω- έργο τους. Κι όλα αυτά μέσα στον καταιγισμό των επιθέσεων, που δέχονται οι ιερείς και γενικά ο κλήρος της ελλαδικής Εκκλησίας. Ανταποκρίθηκαν μόνον τέσσερις (4), εκ των οποίων ο ένας (π. Δημήτριος Νίκου) ήταν απεσταλμένος του Μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κκ Ιερωνύμου. Οι υπόλοιποι δεν είχαν ούτε την στοιχειώδη ευγένεια ή καλοσύνη να μου απαντήσουν, τουλάχιστον, με ένα απλό τηλεφώνημά τους, για να δείξουν έμπρακτα την χριστιανική τους αγάπη (!!). Κι όλα αυτά σε έναν άνθρωπο, που επί δεκαετίες τώρα, όπως είναι γνωστό, δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να αγωνίζεται ανυποχώρητα - και εν μέσω μυριάδων επιθέσεων - υπέρ του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας και υπέρ της Ελλαδικής Εκκλησίας ή των Κληρικών, που γέννησε αυτός ο τόπος! Θα μου πείτε: Μα, και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δεν τα έλεγε αυτά; Δεν ήθελε να συνετίζει τους κληρικούς μας; Θυμηθείτε τι έλεγε στις «Διδαχές» του: «Ήθελα ακόμα χριστιανοί μου, να είμαι πάντοτε μαζί σας, να σας λέγω πότε το ένα, πότε το άλλο • μα τι να κάμω, οπού είναι χιλιάδες χώρες, οπού δεν ήκουσαν λόγον Θεού ποτέ και με περιμένουν. Δια τούτο σας παρακαλώ, άγιοι ιερείς, και σας παραγγέλω να φροντίσητε διά τους κοσμικούς πώς να σωθώσι και εκείνοι και σεις. Ομοίως πάλιν οι κοσμικοί να τιμάτε τους ιερείς σας • και αν τύχη ένας ιερεύς και ένας βασιλεύς τον ιερέα να προτιμήσης και αν τύχη ένας ιερεύς και ένας άγγελος, τον ιερέα να προτιμήσης διότι ο ιερεύς είναι ανώτερος από τους Αγγέλους. Ο δε ιερεύς οπού θέλει το καλόν του, να διαβάση τον Νόμον, να καταλάβη το χρέος του. Δια τους αγίους ιερείς δεν έχω να σας πω τίποτε. Εγώ έχω χρέος όταν απαντήσω ιερέα να σκύψω να του φιλήσω τα χέρια και να τον παρακαλέσω να παρακαλή τον Θεών δια τας αμαρτίας μου. Διότι όλος ο κόσμος να παρακαλέση τον Θεόν δεν δύναται να τελειώσουν τα Άχραντα Μυστήρια, και ένας ιερεύς, έστω και αμαρτωλός, δύναται με την χάριν του Αγίου Πνεύματος να τα τελειώση. Λέγω μόνον ότι όστις θέλει να γινή ιερεύς, πρέπει να είναι καθαρός ως άγγελος • να ηξεύρη γράμματα να εξηγή το άγιον Ευαγγέλιον. Και όταν γίνη 30 χρονών και τον παρακαλέσουν οι κοσμικοί και ο Δεσπότης, τότε να γίνεται ιερεύς, χωρίς να δώση χρήματα. Και να κατοική πλησίον εις την εκκλησίαν, όποιαν ώραν τον ζητήσουν οι κοσμικοί να τον ευρίσκουν. Να στοχάζεται ποίος είναι μαλωμένος με την γυναίκα του, ποίος αδελφός με τον αδελφόν του, ποίος γείτονας με τον γείτονά του, να τους φέρη εις αγάπην, και να θυσιάζεται δια το ποίμνιόν του. Και όταν λειτουργή και τελειώνη το Ευαγγέλιον, να το εξηγή εις τους χριστιανούς, τι παραγγέλλει ο Χριστός να κάμνουν. Και να στοχάζεται ότι οι φούντες, οπού είναι εις το πετραχήλι, σημαίνουν τας ψυχάς των χριστιανών • και αν χαθή μία ψυχή, έχει να δώση λόγον εν ημέρα κρίσεως. Και να στοχάζεται ότι το φαιλόνι οπού φορεί και δεν έχει μανίκια, φανερώνει πως ο ιερεύς δεν πρέπει να έχη χέρια να ανακατώνεται εις τα κοσμικά πράγματα, αλλά να έχη πάντοτε τον νουν του εις τον ουρανόν. Και όταν μαζεύη το φαιλόνιον και γίνεται ωσάν δύο πτέρυγες, φανερώνει πως αν κάμνη καλά έργα, ωσάν άγγελος θα πετάξη να υπάγη εις τον παράδεισον. Αν δε είναι ανάξιος, αγράμματος, μολυσμένος με αμαρτίας, και δίδη γρόσια, και βάνη μεσίτας να γίνη ιερεύς, τότε με αυτά αγοράζει την κόλασιν • και όταν λέγη το Ευαγγέλιον, και λέγη τόσα ψεύματα, αλλοίμονον εις εκείνον τον ιερέα. Τον παλαιόν καιρόν οι άνθρωποι, όταν ήθελον να παιδεύσουν κανένα άνθρωπον, έκανον όρκον και έλεγον, να δώση ο Θεός να τον βάλη με τους ιερείς του 18ου αιώνος. Δια τούτο, αδελφοί μου, είναι δύσκολον την σήμερον να σωθούν πατριάρχες, αρχιερείς, ιερείς κ.λ.π. Δια τούτο σας συμβουλεύω, άγιοι ιερείς, τώρα που έχετε καιρόν, μετανοήσατε, ίνα σωθείτε». (ΔΙΔΑΧΗ Γ΄). Και πιο κάτω μιλώντας για την ιεροκατηγορία, αλλά και για τα προσόντα των ιερέων θα πει: «Να προσέχετε, αδελφοί μου, οι κοσμικοί και μη κατηγορήτε τους παπάδες σας, να μη τους υβρίζετε και να μη τους παραμελήτε, διότι βάνετε φωτιά και καίεσθε • διότι οι παπάδες είναι ανώτεροι και από τους Αγγέλους και από τους βασιλείς. Εγώ, αδελφοί μου, η γνώμη μου έτσι με λέγει να κάμω. Εάν απαντώ ένα παπά και ένα βασιλέα, με φαίνεται εύλογον τον παπά να βάλω να καθήση υψηλότερα από τον βασιλέα • και εάν απαντήσω ένα παπά και έναν άγγελον, πρώτα θα χαιρετήσω τον παπά και έπειτα τον άγγελον. Διότι, αδελφοί μου, είναι ανώτερος και από την αγίαν Τράπεζαν, ανώτερος και από το άγιον Ποτήριον • διότι το άγιον Ποτήριον είναι άψυχον, μα ο ιερεύς μεταλαμβάνει τα Άχραντα Μυστήρια καθ’ εκάστην ημέραν, το τίμιον σώμα και αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού. Εγώ, αδελφοί μου, δεν έχω καμμίαν κατηγορίαν να κάμω των παπάδων, διότι είναι παπάδες και έχουν τον Χριστόν οπού τους παιδεύει και ό,τι σφάλμα κάμουν οι παπάδες, έχει ο Χριστός μας ράβδον σιδηράν δι’ αυτούς. Έχω να ομιλήσω τώρα δι’ εκείνους, οπού έχουν να γίνουν παπάδες. Εσύ, αδελφέ μου, οπού έχεις να γίνης παπάς, δεκαοκτώ χρονών πρέπει να γίνης αναγνώστης, είκοσι υποδιάκονος, εικοσιπέντε ιεροδιάκονος και τριάντα ιερεύς. Και να μανθάνης ελληνικά γράμματα, να ηξεύρης να εξηγής το άγιον Ευαγγέλιον • να το κλείης και έπειτα να το εξηγής εις τους χριστιανούς, και τότε να γίνεσαι, αδελφέ μου, παπάς • ει δε και γίνεσαι παπάς δι’ ανάπαυσιν ή γίνεσαι διά δόξαν ή γίνεσαι παρανόμως, σου κόβει ο Θεός την ζωήν παράκαιρα και πηγαίνει η ψυχή σου εις την κόλασιν να καίεται πάντοτε. Και να σε παρακαλέσουν, αδελφέ μου, οι κοσμικοί να γίνης παπάς, χωρίς άσπρα, τότε είσαι μακάριος και τρισμακάριος, τότε είσαι ανώτερος από τους Αγγέλους...» (ΔΙΔΑΧΗ Ε)΄. Από τους διαβασμένους, λοιπόν, θα σας έρθει το κακό, έλεγε ο Κοσμάς ο Αιτωλός και αυτό το βλέπουμε σε καθημερινή βάση με όλον αυτό τον ανελέητο βομβαρδισμό, που δέχεται η Εκκλησία μας και προσωπικά οι ιερωμένοι, ενώ η ίδια η Ελληνική πολιτεία, όπως γράφουμε και μέσα στο κεφάλαιο «Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς και οι Αποκαλύψεις του», έρχεται αρωγός στην προσπάθεια αποχριστιανιμού και αφελληνισμού του Έθνους μας. Κι όλα αυτά διότι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δεν τα έλεγε τυχαία. Κάτι γνώριζε για όλα αυτά και θα ήθελα να γίνω πιο σαφής: Ο Πατροκοσμάς, πέραν της μεγάλης και φωτισμένης διάνοιας, που είχε με το χάρισμα του Θεού να προφητεύει, ήταν και ένας μεγάλος γνώστης των γεωστρατηγικών σχεδίων, που εξυφαίνονταν απ’ τις Μεγάλες Δυνάμεις για την περιοχή των Βαλκανίων. Ήταν ένας άνθρωπος που «γνώριζε από πρώτο χέρι», όπως λέμε, τα τεκταινόμενα στην γύρω περιοχή, δεδομένου ότι, ως αγιορείτης, είχε επαφή με αξιόλογους επισκέπτες του Αγίου Όρους και οι πληροφορίες του ήσαν ακριβείς και αδιαμφισβήτητες. Το γεγονός αυτό το ζούμε και σήμερα όπου πολλοί υψηλοί επισκέπτες μεταβαίνουν στο Άγιο Όρος, αλλά δεν επισκέπτονται καθόλου την Ελληνική Βουλή, όπως για παράδειγμα ο Κάρολος, διάδοχος του αγγλικού θρόνου, που δεν καταδέχθηκε ποτέ να συναντηθεί με την πολιτειακή ή πολιτική ηγεσία του τόπου μας, αλλά συναντιέται συχνά με Αγιορείτες Μοναχούς, ή ο Βλαδίμηρος Πούτιν και τόσοι άλλοι, που είναι τακτικοί επισκέπτες του Αγίου Όρους, αλλά όχι του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Έτσι ακριβώς και ο άγιος Κοσμάς, ως αγιορείτης, γνώριζε τις κινήσεις και τα σχέδια των μεγάλων, όπως για παράδειγμα το μεγαλεπήβολο σχέδιο της δημιουργίας εθνικής συνείδησης στους Βουλγάρους και του μελλοντικού κράτους της «Μακεδονίας του Αιγαίου», αρχής γενομένης από τον αγιορείτη μοναχό Παΐσιο, που ήταν σύγχρονος του αγίου Κοσμά του Αιτωλού και για τον οποίον γράφουμε εκτενώς στην 61η προφητεία του Πατροκοσμά μέσα στο βιβλίο αυτό. Κατά την ταπεινή μας γνώμη, λοιπόν, ένας απ’ τους λόγους, που ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ήθελε να κηρύξει στον πιστό ελληνικό λαό, ήταν για να τον διαφωτίσει με τον δικό του επικοινωνιακό τρόπο και στη γλώσσα, που μιλούσε ο ίδιος ο λαός, ώστε να μην κατηγορηθεί ότι ξεσηκώνει τον λαό σε επανάσταση. Αυτός και ο λόγος, που πολλές φορές μιλούσε ευθέως ("Αυτό μια μέρα θα γίνει Ρωμαίικο", "Το ποθούμενο θα γίνει στην τρίτη γενεά. Θα το ιδούν τα εγγόνια σας", "Τα όρια του Ρωμαίικου θάνε η Βωβούσα»), πολλές φορές εμμέσως ("Το ποθούμενον θα έρθει όταν θαρθούν δύο πασχαλιές μαζί", "Όταν σμίξουν αυτά" δηλαδή τα δενδρύλια), και πολλές φορές αλληγορικώς όταν οι πληροφορίες του ήσαν ανεπαρκείς, αβάσιμες ή δεν είχαν ληφθεί ακόμη οι τελικές αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων για το ελληνικό ζήτημα ή την γύρω περιοχή ("Αν το κυπαρίσσι αυτό ξεραθή από την κορυφή, η Ελλάς θα ελευθερωθή αν ξεραθή από κάτω, δεν θα ελευθερωθή"). Ας διαβάσουμε, τώρα, ένα πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας «Το Βήμα» της Κυριακής 10 Αυγούστου 2008 και θα επανέλθουμε με τα απαραίτητα διευκρινιστικά στοιχεία: «Η πίεση από τις Βρυξέλλες ανάγκασε τελικά την Αθήνα να άρει τη διάταξη που υποχρέωνε όσους γονείς δεν θέλουν να παρακολουθούν τα παιδιά τους το μάθημα των Θρησκευτικών να εξηγούν γιατί. Είτε επειδή είναι αλλόθρησκοι είτε επειδή δεν νιώθουν πιστοί χριστιανοί. Η μεγάλη παρεξήγηση όμως έγκειται στη νοοτροπία των ελλήνων εκπαιδευτικών, ή τουλάχιστον όσων πιστεύουν ότι το μάθημα των Θρησκευτικών οφείλει να έχει χαρακτήρα κατήχησης και όχι να είναι, όπως θα έπρεπε, μάθημα Ιστορίας των Θρησκειών, με έμφαση βέβαια στη χριστιανική θρησκεία. Είναι σαφές ότι, στον σημερινό κόσμο, η επιρροή των θρησκειών παίζει ρόλο καταλυτικό. Αν σκεφθούμε τις αιματηρές συρράξεις μεταξύ ακραίων ισλαμιστών και αλλοθρήσκων (ακόμη και «αιρετικών» της ίδιας θρησκείας) καταλαβαίνουμε πόσο καταστρεπτικός μπορεί να αποβεί ο θρησκευτικός φανατισμός, ακόμη και στον υποτιθέμενο «εξελιγμένο» 21ον αιώνα. Αν βέβαια ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα συναντήσουμε διώξεις χριστιανών από χριστιανούς στους πρώτους αιώνες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και κατόπιν το σχίσμα μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης. Ακόμη αργότερα είχαμε τον διχασμό μεταξύ Καθολικών και Διαμαρτυρομένων, που οδήγησε στο αιματοκύλισμα της Ευρώπης από τους «θρησκευτικούς πολέμους». Όλα αυτά όμως δεν γίνονται κατανοητά αν δεν υπάρχει ανάλυση και επεξήγηση των δογματικών διαφορών και των κοσμικών επιδιώξεων των Εκκλησιών. Με άλλα λόγια, η απλή Ιστορία είναι κεφάλαιο ξεχωριστό από τη θρησκειολογία. Το να δίδεται όμως η εντύπωση ότι το μάθημα της Ιστορίας μπορεί να ισοδυναμεί (στα μάτια γονέων, αλλοθρήσκων ή μη) με προσηλυτισμό είναι σφάλμα που πρέπει να αντιμετωπισθεί από την ελληνική πολιτεία. (Στις σελίδες 19, 20 τρεις ειδικοί απαντούν στο ερώτημα πώς πρέπει να διδάσκονται τα Θρησκευτικά στο σχολείο.) Χωρίς να θίγει το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών (χριστιανών ή μη) η γνώση της Ιστορίας των Θρησκειών είναι απαραίτητη. Από την άλλη πλευρά, θα ήταν απαράδεκτο να αγνοήσουμε την ανάγκη της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων ανά τον πλανήτη να πιστεύουν σε υπερβατικές δυνάμεις. Όπως είπε ο φιλόσοφος του Διαφωτισμού Βολταίρος, «Και αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε!..». Ιδού, λοιπόν, γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο, που έλαβε τον τίτλο: «Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς». Για να αποδείξω σε ορισμένους ότι «και αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε..!», αλλά και για να επαληθεύσω με ιστορικά στοιχεία ότι ο Πατροκοσμάς προφήτευε συγκλονιστικά γεγονότα, που επιβεβαιώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια μέσα απ’ την ιστορική έρευνα! Και λέγω «ιστορική έρευνα» διότι το βιβλίο αυτό, παρά τον θρησκευτικό μανδύα του, αφού μιλάμε για ένα πρόσωπο, όπως ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, δεν είναι θεολογικό, αλλά ιστορικό, μια ιστορική πραγματεία. Προλαμβάνω, ασφαλώς, το ερώτημα γιατί αναφέρομαι στον «άγνωστο Πατροκοσμά», αφού ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ήταν σε όλους γνωστός. Ασφαλώς και ο Πατροκοσμάς ήταν γνωστός. Πασίγνωστος μάλιστα. Τα στοιχεία, όμως, που υπάρχουν μέσα σ’ αυτό το βιβλίο είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία άγνωστα και για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας! ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ Ας δούμε, όμως, ποιος ήταν ο Πατροκοσμάς και τι έκανε ο φλογερός αυτός κήρυκας του Ελληνο-Ορθοδόξου Πολιτισμού, ώστε στη συνέχεια να κάνουμε τις δικές μας αποκαλύψεις: Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779), όπως όλοι γνωρίζουν, ήταν Κληρικός, Δάσκαλος του Γένους, νεομάρτυρας, άγιος της ορθόδοξης Εκκλησίας. Γεννήθηκε στο χωριό Μεγάλο Δέντρο της Τριχωνίδας. Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Κώνστας. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη Σιγδίτσα της Παρνασσίδας κοντά σε φημισμένους δασκάλους. Στα νεανικά του χρόνια διορίστηκε δάσκαλος στη Λομποτίνα της Ναυπακτίας. Αργότερα πήγε στο Άγιο Όρος και φοίτησε στην Αθωνιάδα σχολή, που τότε είχε μεγάλη φήμη. Όταν τελείωσε τις σπουδές του εκεί, έγινε μοναχός και μετά ιερέας. Βλέποντας το λαό να υποφέρει από την αμάθεια και να χάνει την πίστη του, αποφάσισε να τον βοηθήσει περιοδεύοντας και κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο. Το 1760 πήγε στην Κωνσταντινούπολη και πήρε άδεια από τον πατριάρχη για τα ιεραποστολικά του σχέδια. Από τότε, για 20 ολόκληρα χρόνια περιηγήθηκε ολόκληρο σχεδόν το χώρο της ελληνικής υπαίθρου διδάσκοντας και δίνοντας θάρρος στους ταλαιπωρημένους Έλληνες. Την πρώτη του περιοδεία άρχισε από την Αιτωλία. Γυρνούσε από χωριό σε χωριό και από πόλη σε πόλη κηρύσσοντας. Με ανανεωμένη την άδεια από τον πατριάρχη Σωφρόνιο, ο Πατροκοσμάς αρχίζει τη δεύτερη περιοδεία του στα Δωδεκάνησα. Το 1775 τον βρίσκουμε να διδάσκει στα μοναστήρια και τις σκήτες του Αγίου Όρους, στη Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη, Δυτική Μακεδονία, Ήπειρο, Κεφαλονιά, Ζάκυνθο και Κέρκυρα. Η δραστηριότητά του απλώθηκε και σε όλη τη Βόρεια Ήπειρο, από την Αυλώνα ως το Πόγραδετς. Τα λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού είχαν μεγάλη απήχηση στο λαό. Η γλώσσα του ήταν απλή δημοτική, όπως τη μιλούσε ο λαός. Το ύφος του πολύ απλό, πλουτισμένο όμως με ζωηρές διηγήσεις και παρομοιώσεις. Και κάτι πολύ σημαντικό: Ο Κοσμάς δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να καταγράψει τους λόγους του. Αυτούς τους διέσωσαν οι μαθητές του. Τον κύκλο των θεμάτων του αντλούσε από τη θρησκευτική παράδοση, τις κοινωνικές συνθήκες, την καθημερινότητα και τη σκληρή ζωή των ανθρώπων της υπαίθρου. Ο Πατροκοσμάς προσπάθησε και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να περιορίσει τους εξισλαμισμούς και να πείσει τους βλαχόφωνους και αλβανόφωνους πληθυσμούς της Δυτικής Μακεδονίας και Ηπείρου να μιλούν μόνο ελληνικά. Ίδρυσε 210 σχολεία (από τα οποία τα 200 δίδασκαν τη δημοτική γλώσσα και τα 10 την αρχαία ελληνική), όπως αναφέρει σε επιστολή γραμμένη λίγο πριν από το θάνατό του, και παρακινούσε τους πάντες να μορφώνονται. Παρά ταύτα, ο Πατροκοσμάς δημιούργησε και πολλούς εχθρούς οι οποίοι τον κυνήγησαν και πέτυχαν τελικά να τον εξοντώσουν. Βρίσκοντας την κατάλληλη ευκαιρία οι Εβραίοι της Ηπείρου τον κατηγόρησαν ότι τάχα παρακινεί τους χριστιανούς σε απείθεια κατά της τουρκικής εξουσίας. Ενώ λοιπόν κήρυσσε στο χωριό Κολικόντασι, κοντά στο Μπεράτι, άνθρωποι του Κουρτ πασά τον έπιασαν και τον απαγχόνισαν στις 24 Αυγούστου του 1779. Ο Κοσμάς τιμήθηκε από Έλληνες, Αλβανούς και Τούρκους ως άγιος και προφήτης. Αργότερα ο Αλή πασάς έχτισε ναό στον τόπο όπου μαρτύρησε ο άγιος. Η Ιερή Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 1961 τον ανακήρυξε άγιο και όρισε να γιορτάζεται η μνήμη του στις 24 Αυγούστου. (7) ΔΕΝ ήταν άγνωστος, λοιπόν, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ήταν γνωστός. Γνωστότατος. Με μία διαφορά: Οι προφητείες, που του αποδίδονται, δεν είναι μόνον οι εκατόν είκοσι δύο (122) που υπάρχουν μέσα στο βιβλίο του Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Φλωρίνης: «Κοσμάς ο Αιτωλός», αλλά και άλλες τόσες σχεδόν που βρήκαμε σε άλλα ιστορικά κείμενα! Κι όχι μόνον!.. Ο Πατροκοσμάς είναι «άγνωστος» υπό την έννοια, ότι οι ιστορικές επαληθεύσεις των προφητειών του, όπως τουλάχιστον επιβεβαιώνει η μακρόχρονη ιστορική έρευνα, όχι απλώς αποκαλύπτουν έναν άλλον Πατροκοσμά, αλλά έναν «άγνωστο Πατροκοσμά», με όλα όσα διαπιστώσαμε από τις συγκλονιστικές επαληθεύσεις ή επιβεβαιώσεις των διδαχών και προφητειών του, που έρχονται, όπως είπαμε, για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας! Δράττομαι αυτής της ευκαιρίας να πω, ότι οι προφητείες, που αποδίδονται στον Πατροκοσμά, έχουν ένα ιστορικό εις το οποίο πρέπει αναφερθούμε: Όπως σημειώνει και ο Επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης στο βιβλίο του «Κοσμάς ο Αιτωλός» (σελίδα 334), κατά την νικηφόρο προέλαση των ελληνικών στρατευμάτων στη Βόρειο Ήπειρο, που έγινε με τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41, μία στρατιωτική μονάδα υπό τον έφεδρο ανθυπολοχαγό και δημοδιδάσκαλο Νικ. Ι. Τσακαλώζο, ο οποίος καταγόταν από το Μάστρο Αιτωλικού, διανυκτερεύουσα στο χωριό Προγονάτι της περιφέρειας Κουρβέλεσι, ανακάλυψε ένα χειρόγραφο σε αλβανική γλώσσα, το οποίο περιείχε ανέκδοτες προφητείες του αγίου Κοσμά. Αυτές μεταφράστηκαν στην ελληνική γλώσσα και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Ηπειρωτική Εστία» (αριθμός τευχών 51-53/1956, σελ. 678). Ήσαν, όμως, αυτές οι προφητείες του Παπουλάκου του Βορρά, του Πατροκοσμά, ή μήπως αποδίδονται και σε άλλους, όπως για παράδειγμα στον Παπουλάκο της Πελοποννήσου, που γράφουμε στο ειδικό βιβλίο μας: «Παπουλάκος: Άγνωστες Προφητείες και Θαύματα»; Χωρίς αμφιβολία, οι προφητείες πρέπει να είναι όλες του Πατροκοσμά, που επαναλάμβανε ο άγιος της Πελοποννήσου, ο γνωστός μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, από το χωριό Άρμπουνα Καλαβρύτων, με τις όποιες παραλλαγές έφταναν στα δικά μας αυτιά. Κι όλα αυτά διότι όλοι πιστεύουν ότι ο Παπουλάκος της Πελοποννήσου γεννήθηκε περίπου δέκα χρόνια αργότερα από τον θάνατο του Πατροκοσμά (1779). Ωστόσο, μία σημαντική ιστορική αναφορά, που μας δίδει ο Θεόδωρος Ρηγόπουλος, Γραμματέως των Κολοκοτρωναίων και του Νικηταρά, ενδεχομένως να αλλάζει κάπως τα δεδομένα. Τι λέει, λοιπόν, ο Θ. Ρηγόπουλος; «Το έτος τούτο (1851) ανεφάνησαν ιεροκήρυκες εις την Πελοπόννησον, αυτόκλητοι ως κατ’ αρχάς ελέγετο, αλλ’ εκ των υστέρων εβεβαιώθη ότι παρεκινήθησαν από τους αρχιερείς, κηρύττοντες μετάνοιαν και προτρέποντες τους Χριστιανούς να παύσουν από τας κακάς πράξεις, διότι ο Θεός απειλεί την καταστροφήν των ανθρώπων κτλ. Είς τούτων και ο μακαρίτης Χριστόφορος εκ του χωρίου Άρμπουνα του δήμου Κλειτορίας των Καλαβρύτων, πρώτος εξάδελφος του πενθερού της αδελφής μου, όστις διήγεν ασκητής έτη πολλά εις το όρος άνωθεν του χωρίου τούτου, ενενηκοντούτης, αγράμματος εντελώς, ον εις τα 1825 εγνώρισα εις Άρμπουνα καλόγηρον και τον επείραζα…». (8). Η ιστορική αναφορά του Θ. Ρηγόπουλου είναι σαφής. Το 1851 ο άγιος της Πελοποννήσου ήταν ενενήντα ετών («ενενηκοντούτης», όπως λέει ο ιστορικός) και πέθανε δέκα χρόνια αργότερα, το έτος 1861 στην Ιερά Μονή της Παναχράντου στην Άνδρο. Κατά συνέπεια, ο άγιος Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, γεννήθηκε το 1761 και πρόλαβε εν ζωή τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό κατά 18 χρόνια, αφού ο Πατροκοσμάς πέθανε το 1779! Αν σκεφθούμε, ότι το προφητικό χάρισμα που έχει κάποιος άνθρωπος δεν είναι μόνο στη γεροντική, αλλά και στη νεανική ηλικία (όπως ο προφήτης Δανιήλ), πολλά πράγματα μπορεί να υποθέσει κανείς για το ποιος ήταν ο πραγματικός «γεννήτωρ» ή ποιος είναι ο άνθρωπος που έχει την πραγματική «πατρότητα» των προφητειών, που αναλύουμε μέσα στο βιβλίο αυτό, χωρίς μ’ αυτό να θέλουμε να υποβαθμίσουμε έστω και εις το ελάχιστο την μεγάλη προφητική ικανότητα, που είχε ο Πατροκοσμάς, όσο και ο Παπουλάκος της Πελοποννήσου, δεδομένου ότι και οι δύο γέροντες ήσαν πολύ μεγάλες μορφές της Ορθοδοξίας μας! Κλείνοντας την παρένθεση αυτή, θα θέλαμε να πούμε ότι ένας άλλος λόγος που γράψαμε το βιβλίο «Ο Άγνωστος Πατροκοσμάς», ήταν γιατί έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει αυτός ο ανελέητος βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ όλων αυτών των αυτόκλητων ή αυτοανακηρυχθέντων προπαγανδιστών της καταστροφολογίας και της ψυχικής τρομοκρατίας εις βάρος των ανυποψίαστων ανθρώπων, και ιδίως χριστιανών, που γίνονται άφωνοι και βουβοί μάρτυρες μιας επώδυνης και αλαζονικής συμπεριφοράς των πάσης φύσεως καταστροφολόγων. Δεν είναι λίγοι εκείνοι (ιδίως Μάρτυρες του Ιεχωβά), που προσδιορίζουν ακόμη και το τέλος του κόσμου, παρά το γεγονός ότι έχουν διαψευστεί κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, ενώ αυτή η ενέργειά τους αντίκειται στον ίδιο τον Χριστό, που όταν ρωτήθηκε πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία, είπε το περίφημο εκείνο: «Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ει μη ο πατήρ μου μόνος.» (Ματθ. 24, 36). Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, κάποιοι ψευδοπροφήτες να μας παριστάνουν ότι γνωρίζουν καλύτερα από τον Χριστό πόθε θα έρθει η «Δευτέρα Παρουσία»; Δεν είναι βλάσφημοι αυτοί «ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες», που τρομοκρατούν τον ανήμπορο ν’ αντιδράσει κοσμάκη με όλα αυτά τα χονδροειδέστατα ψεύδη; Μήπως για να δικαιώσουν τον Ιησού Χριστό, που έλεγε εκείνο το γνωστό: «και τότε εάν τις υμίν είπη, ιδού ώδε ο Χριστός, ιδού εκεί, μη πιστεύετε. εγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία και τέρατα προς το αποπλανάν, ει δυνατόν και τους εκλεκτούς…» (Μαρκ. 13, 21-22); Η Δευτέρα Παρουσία, λοιπόν, θα γίνει όποτε αποφασίσει ο Θεός και όχι όποτε αποφασίσουν οι άνθρωποι! Αν κάποιος ρωτήσει τώρα: «Ώστε αυτές είναι οι ερμηνείες των προφητειών, που αναφέρονται στο βιβλίο αυτό, και όχι άλλες, που περιμένουμε;», θα λάβει την εξής απάντηση: «Για όνομα του Θεού, χριστιανέ μου!.. Εμείς δεν είμαστε ψευδόχριστοι, ούτε ψευδοπροφήτες να λέμε ό,τι μας κατεβάσει το μυαλό, για να πουλάμε βιβλία! Το τι θα πράξει ο Θεός μόνον αυτός το γνωρίζει!.. Εμείς για δύο πράγματα είμαστε βέβαιοι: Ότι οι προφητείες του Πατροκοσμά ελέχθησαν και τα ιστορικά στοιχεία, που δημοσιεύουμε, είναι βάσιμα και μη αμφισβητήσιμα πειστήρια. Τα υπόλοιπα είναι στο χέρι του Θεού»!.. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η πολυσυζητημένη και καταξιωμένη μορφή του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του εθναποστόλου και νεομάρτυρος της Εκκλησίας μας, είναι βαθειά χαραγμένη στην συνείδηση του ελληνικού λαού. «Ο διδάχος των σκλάβων –όπως λέει ένας σχολιαστής στο διαδίκτυο - δεν υπήρξε μόνον η γενναία μορφή που παρηγορούσε, ενίσχυε τον καταδυναστευόμενο λαό μας και κρατούσε άσβεστο τον πόθο για την ελευθερία του. Και σήμερα, εις τον αγώνα της αποστασίας, ο λαός μας συγκινείται και ενθουσιάζεται από την αγία μορφή του νεομάρτυρος Κοσμά του Αιτωλού- και σήμερα αναζητά τις διδαχές του και ενθυμείται τις προφητείες του και τρέφεται από τα κηρύγματά του και ωφελείται πνευματικώς». (9) Για πρώτη φορά, λοιπόν, μέσα στο βιβλίο αυτό, πέραν της θετικής συμβολής, που είχαν όλες οι βιβλιογραφικές πηγές, προς αναζήτηση ή διασταύρωση των πληροφοριών που αναζητούσαμε, προστέθηκε και το Διαδίκτυο, το λεγόμενο Internet, ένα πραγματικά χρήσιμο και εύχρηστο εργαλείο, όπως είναι και οι εγκυκλοπαίδειες «Δομή» και «Μαλλιάρης-παιδεία». Σε όλους αυτούς και όσους ενδεχομένως λησμόνησα, αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και τους ευγνωμονώ, που έγιναν το δεξί μου χέρι στην ολοκλήρωση αυτής της ιστορικής έρευνας ή ιστορικής πραγματείας, έστω κι αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μ’ αυτή. Το βιβλίο αυτό, αισθάνομαι την ανάγκη να το αφιερώσω στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ Αμβρόσιο Λενή, για την αγάπη του και την μεγάλη εκτίμηση, που τρέφει στο πρόσωπό μου. Οφείλω να ομολογήσω ότι πολλές φορές οι συγγραφικές ή δημοσιογραφικές δραστηριότητες του γράφοντος, με όλες τις αδυναμίες ή παραλείψεις, που μπορεί να έχει ένας δουλευτής του πνεύματος, όπως ο γράφων, εμπνέονται από την χριστιανική δράση τού μεγάλου αυτού ποιμενάρχη της Εκκλησίας μας, που με δίδαξε με ειλικρίνεια πώς να αγαπώ την Ελλάδα και τον Χριστό!.. Μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο και αιώνιο «ευχαριστώ»!.. Θα κλείσω το εισαγωγικό αυτό σημείωμα με κάτι που έγραψα και στο βιβλίο «Παπουλάκος: Άγνωστες Προφητείες και Θαύματα»: «Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, όπως ολόκληρη η ανθρωπότητα, διαβαίνουν αυτή τη στιγμή μια νέα Ερυθρά Θάλασσα, με όλους τους κινδύνους, που εγκυμονεί η προσπάθεια αυτή. Περνάμε πολλές δυσκολίες και ενδεχομένως να περάσουμε κι άλλες πιο οδυνηρές!.. Το τέλος, όμως, θα είναι θριαμβικό για όλους μας και δεν μπορεί ο Θεός, που άφησε τον πλανήτη να ζήσει 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια να τον καταστρέψει μέσα σε λίγα χρόνια!.. Ο νέος Ανθρώπινος Πολιτισμός βρίσκεται ήδη προ των θυρών μας! Ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο κι αυτό θα το διαπιστώσουμε όλοι μας μέσα σε λίγα χρόνια με όλα όσα θα συμβούν από τον ίδιο τον άνθρωπο, που η ανάγκη για επιβίωση θα τον κάνει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, ώστε όχι μόνο να νικήσει, αλλά και να θριαμβεύσει! Αρκεί να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό, πίστη στις δυνάμεις μας και να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας!..». Τίποτε άλλο για τον Παπουλάκο του Βορρά, όπως τον αποκαλώ τακτικά στο βιβλίο αυτό και ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον γνωστό σε όλους μας Πατροκοσμά, που πέρασε μέσα στην Ελληνική Ιστορία σαν μια φωτισμένη προσωπικότητα του Γένους μας! Καλή ανάγνωση, λοιπόν, με αγάπη στον Χριστό και στην Ελλάδα. ΑΓΓΕΛΟΣ Π. ΣΑΚΚΕΤΟΣ Καλοκαίρι του 2008 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: 1. Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Φλωρίνης: «Κοσμάς ο Αιτωλός», Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός», Αθήναι 1981, σελ. 342. 2. διχωτά = δίχως, χωρίς, άνευ άλλων αρνητικών στοιχείων κλπ. 3. σκαπέταγε = έφευγε, αναχωρούσε, αποδημούσε, εκδημούσε, μετανάστευε κλπ. 4. Κλεοπάτρα, σύζυγος Χρήστου Σταθόπουλου, του «Γατσιοχρήστου», όπως συνηθίζαμε να τον λέμε. Υπέροχη, φιλότιμη και υπερήφανη γυναίκα!.. 5. Παναγιώτης Α. Σακκέτος (1916-1975), Αγροτικός διανομέας των χωριών Βεσινίου, Ποταμιάς, Σειρών, Δεχουνίου, Νασίων, Πεύκου, Μαμαλούκας και Δάφνης (Στρέζοβας, όπως τη λένε ακόμη), που βρήκε τραγικό θάνατο σε αυτοκινητικό δυστύχημα στις 8 Ιουλίου 1975, στην Αθήνα, όπου είχε έλθει να δει τα παιδιά του… 6. κουλτουριαραίοι = κουλτουριάρηδες 7. Βλέπε και εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία». 8. Θεοδώρου Ρηγοπούλου, Γραμματέως των Κολοκοτρωναίων και του Νικηταρά: «Απομνημονεύματα από των αρχών της Επαναστάσεως μέχρι του έτους 1881», Εν Παραρτήματι ανασκευή της «Ιστορίας της Επαναστάσεως των Ελλήνων», του Αντ. Προκές- Όστεν, Εισαγωγή-Επειμέλεια-Ευρετήριον: Αθανασίου Θ. Φωτοπούλου, Αθήναι 1979, σελίδες 176-177. 9. http://www.agiou-chrysostomou-naos.org/afieromata.htm#ΔΥΟ%20ΛΟΓΙΑ%20ΓΙΑ%20ΤΟΝ%20ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ

Οι Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι

πηγή: Εκκλησία Κύπρου

Από: Πρωτοπρεσβυτέρου Κουγιουμτζόγλου, Γ., Λατρευτικό Εγχειρίδιο (Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2006).

Οι Άγιοι Απόστολοι είναι οι Μαθητές του Ιησού Χριστού, οι οποίοι φωτίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα και έλαβαν όλα τα χαρίσματά Του, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο και να θεμελιώσουν την Εκκλησία Του.

Ο Κύριός μας εκάλεσε μόνο δώδεκα Μαθητές, γιατί, όπως οι δώδεκα υιοί του Ιακώβ, οί δώδεκα Πατριάρχες, ηγούνταν των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, κατ΄ αναλογία οι δώδεκα Μαθητές του Κυρίου απέβησαν οι ηγούμενοι της Εκκλησίας, του νέου Ισραήλ. Έτσι γίνεται κατανοητή η προφητεία του Προφήτη Ωσηέ ότι «δώδεκα δρύες θα ακολουθήσουν τον Θεό, που θα φανεί στη γη». Τα δώδεκα κουδουνάκια στο κάτω μέρος του χιτώνα του Αρχιερέα, δηλώνουν, ακριβώς, τους δώδεκα Αγίους Αποστόλους.

Τρεις από τους Αποστόλους, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, λόγω της πνευματικής τους ετοιμότητας, παρευρέθησαν στο θείο γεγονός της Μεταμόρφωσης, αλλά και στην προσευχή στον Κήπο της Γεσθημανής... Ο πρώτος τον αγάπησε πάρα πολύ, ο δεύτερος μπορούσε να πιει το ποτήρι του θανάτου, το οποίο και ο Κύριός μας ήπιε, και ο τρίτος αγαπήθηκε από Αυτόν σε μέγιστο βαθμό.
Οι δώδεκα Απόστολοι συνέχισαν το έργο του Διδασκάλου τους, μετά την σταυρική Του θυσία, παρά το γεγονός ότι ήσαν σχετικά αμόρφωτοι και απλοϊκοί άνθρωποι, αλιείς ή τελώνες στο επάγγελμα. Όλοι τους κατάγονταν από την ασήμαντη και φτωχική Γαλιλαία, εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, που προερχόταν από την Ιουδαία.
Κορυφαίος των Αγίων Αποστόλων είναι ο Πέτρος, ο οποίος ονομαζόταν Σίμων. Ήταν έγγαμος, ψαράς στο επάγγελμα, αδελφός του Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαΐας, υιός του Ιωνά. Ο Χριστός μας, επειδή είδε την μεγάλη του πίστη, τον αποκάλεσε πέτρα, επάνω στην οποία ήθελε να οικοδομήσει την Εκκλησία Του. Ο Πέτρος κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στην Μικρά Ασία και στη Ρώμη. Εκεί, όπου νίκησε με τη δύναμη της Χάρης το μάγο Σίμωνα, σταυρώθηκε από τον αυτοκράτορα Νέρωνα (πάνω τα πόδια - κάτω το κεφάλι), μεταξύ των ετών 66 και 69. Άφησε δύο καθολικές επιστολές στην Εκκλησία του Χριστού.
Δεύτερος των Αποστόλων είναι ο Ανδρέας ο Πρωτόκλητος, αδελφός του Πέτρου, ο οποίος, αρχικά, διετέλεσε μαθητής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Ο Ανδρέας θεωρείται ο ιδρυτής τής Εκκλησίας τής Κωνσταντινουπόλεως. Κήρυξε το Ευαγγέλιο σε όλα τα παραθαλάσσια μέρη της Μαύρης θάλασσας, της Βιθυνίας, του Βυζαντίου και στην Αχαΐα. Θαυματούργησε στην Πάτρα, γι’ αυτό και προκάλεσε την αντίδραση του Ανθύπατου της πόλης Αιγεάτη, ο οποίος και τον σταύρωσε ανάποδα.
Τρίτος Απόστολος είναι ο Ιάκωβος, ο του Ζεβεδαίου, αδελφός του Ιωάννη του Θεολόγου και Ευαγγελιστή. Κήρυξε το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την Ιουδαία. Ο Ηρώδης Αγρίππας θανάτωσε τον Ιάκωβο το 44 μ.Χ.
Τέταρτος είναι ο Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής, αδελφός του Ιακώβου. Είναι ο Απόστολος, που αγαπήθηκε σφόδρα από τον Χριστό και «ο επιπεσών επί το στήθος Αυτού», και έχει λάβει τα περισσότερα επίθετα• του Αποστόλου, του Ευαγγελιστή, του Θεολόγου, του Μαθητή της αγάπης, του Ηγαπημένου μαθητή, του Επιστήθιου, του Παρθένου. Ακόμη εκαλείτο Βοανεργές, δηλαδή υιός της Βροντής. Ο Ιωάννης κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία, εξορίστηκε στην Πάτμο και αναπαύθηκε εν ειρήνη στην Έφεσο. Στους Χριστιανούς, άφησε το Ευαγγέλιό του, τρεις Καθολικές επιστολές και την Αποκάλυψη.
Πέμπτος Απόστολος του Ιησού Χριστού είναι ο Φίλιππος, από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Αυτός είπε στο Ναθαναήλ «όν έγραψε Μωϋσής και Προφήται ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ». Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία, και στην Ιεράπολη μαζί με τον Βαρθολομαίο (Ναθαναήλ) και την αδελφή του Μαριάμνη. Μαρτύρησε στην Ιεράπολη.
Έκτος είναι ο Βαρθολομαίος ή Ναθαναήλ. Ο Χριστός τον προϋπάντησε λέγοντας: «Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ω δόλος ουκ εστί». Κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Ινδούς, οι οποίοι ονομάζονταν Ευδαίμονες και τους παρέδωσε το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη, κατά διαταγή του βασιλιά Αστυάγη.
Έβδομος Απόστολος είναι ο Θωμάς, που λεγόταν και Δίδυμος. Είναι αυτός, που ο Κύριός μας, για την απιστία του είπε, «Μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός». Κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους, στους Μήδους, στους Πέρσες και στους Ινδούς, όπου και θανατώθηκε.
Όγδοος είναι ο Ματθαίος, ο Τελώνης, αδελφός του Ιακώβου του Αλφαίου. Το Ευαγγέλιό του το έγραψε, οκτώ χρόνια μετά την Πεντηκοστή, στην Αραμαϊκή γλώσσα. Μετέπειτα μεταφράστηκε στα ελληνικά. Κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους και στους Μήδους.
Ένατος είναι ο Ιάκωβος, ο υιός του Αλφαίου, αδελφός του Λευΐ, δηλαδή του Ματθαίου. Λέγεται και Ιάκωβος ο μικρός, προς διάκριση από τον Ιάκωβο το μεγάλο, τον αδελφό του Ιωάννη, αλλά και για να διακρίνεται από τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο. Κηρύττοντας στα έθνη κρεμάστηκε σε σταυρό.
Δέκατος Απόστολος είναι ο Σίμων ο Κανανίτης, δηλαδή Ζηλωτής, από την Κανά της Γαλιλαίας. Κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού στη Μαυριτανία και γενικά στην Αφρική. Μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο.
Ενδέκατος είναι ο Ιούδας του Ιακώβου, τον οποίο ό Ματθαίος ονομάζει Λεββαΐο ή Θαδδαΐο. Λεββαΐος σημαίνει θαρραλέος καί Θαδδαΐος σημαίνει μεγαλόψυχος. Είναι συγγραφέας της Καθολικής επιστολής Ιούδα. Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία και φώτισε τα έθνη, που βρίσκονταν στη χώρα αυτή. Πήγε και στην Έδεσσα και θεράπευσε τον Τοπάρχη.
Δωδέκατος των Αγίων Αποστόλων του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού είναι ο Ματθίας, ο οποίος έλαβε τη θέση του προδότη Ιούδα, μετά την Ανάληψη του Σωτήρος Χριστού. Σύμφωνα με το βιβλίο των "Πράξεων", ο Ματθίας «συγκατεψηφίσθη μετά των ένδεκα Αποστόλων», από τους ίδιους τους Αποστόλους. Κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού στην Αιθιοπία.
Οι δώδεκα Απόστολοι βαπτίστηκαν τη μέρα της Πεντηκοστής «εν Πνεύματι Αγίω». Το γεγονός αυτό πιστοποιείται και από τον Γρηγόριο Παλαμά, που αναφέρει ότι το υπερώον, στο οποίο κατήλθε το Άγιο Πνεύμα, έγινε κολυμβήθρα στην οποία βαπτίστηκαν όλοι οι Απόστολοι και οι λοιποί, εκεί, ευρισκόμενοι. Το ίδιο, δε, αναφέρει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά τον κάθε Απόστολο σε ξεχωριστή ημερομηνία του έτους, αλλά τους τιμά και στις 30 Ιουνίου, όλους μαζί, στη «Σύναξη». Ακόμη, εξάγει και ιδιαίτερη μερίδα στην Ιερά Πρόθεση, κατά την προσκομιδή των Τιμίων Δώρων.

Επιμέλεια: Δρ Ελένη Ρωσσίδου Κουτσού, Φιλόλογος-Βυζαντινολόγος

AΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

AΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

ΧΘΕΣ, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἡ ἑορτὴ τῶν 2 κορυφαίων ἀποστόλων, Πέτρου καὶ Παύλου. Σήμερα ἡ ἑορτὴ συνεχίζεται· εἶνε ἡ ἑορτὴ ὅλων μαζὶ τῶν 12 ἀποστόλων.
Οἱ 12 ἀπόστολοι! Εἶνε οἱ 12 θεμέλιοι λίθοι τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀκρογωνιαῖο λίθο τὸ Χριστό· εἶνε οἱ 12 σάλπιγγες, ποὺ ἡ φωνή τους ἀ­κούστηκε στὰ πέρατα τοῦ κόσμου· εἶνε τὰ 12 ἀστέρια, ποὺ φωτίζουν τὸν πνευματικὸ οὐ­­ρανὸ τῆς Ἐκκλησίας.
Νὰ τοὺς ἐπαινέσουμε; νὰ περιγράψουμε τὴ ζωή τους; νὰ διηγηθοῦμε τὸν βίο καὶ τὰ θαύματά τους; Θὰ ἔπρεπε γιὰ τὸν καθένα ἀ­πόστολο νὰ κάνουμε κι ἀπὸ ἕνα ἰδιαίτερο κήρυγμα, μία ξεχωριστὴ ὁμιλία· θὰ ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ κάνουμε 12 κηρύγματα. Ἀλλὰ ποῦ τέ­τοια ὄρεξι! Δὲν ὑπάρχει. Ἄλλα ἀστέρια τώρα μεσουρανοῦν. Ἐκεῖνα ποὺ προβάλλει κάθε βράδυ ὁ διάβολος καὶ τὰ παιδιὰ κρατοῦν τὶς φωτογραφίες τους. Ἂν ρωτήσῃς τοὺς νέους μας, δὲν ξέρουν νὰ σοῦ ποῦν οὔτε τὰ ὀ­νόματα τῶν 12 ἀποστόλων· ξέρουν ὅμως τὰ ἀ­στέρια τοῦ Χόλλυγουντ.
Δὲν τιμῶνται οἱ ἀπόστολοι. Μιὰ φορὰ τὸ χρόνο γιορτάζουν ὅλοι μαζὶ οἱ 12 αὐτοὶ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ὅμως ἐλάχιστοι ἐκκλησιάζονται στοὺς ναοὺς γιὰ νὰ τοὺς τιμήσουν.
Δὲν θὰ ἐκτυλίξω τὴν πνευματικὴ ταινία τοῦ βίου τῶν ἁγίων ἀποστόλων· θὰ ἀρκεσθῶ μόνο σὲ μία γενικὴ θεώρησι καὶ παρατήρησι.

* * *

Ἡ ζωὴ τῶν ἀποστόλων διαιρεῖται σὲ δύο περιόδους· στὴν περίοδο προτοῦ νὰ γνωρίσουν τὸ Χριστό, καὶ στὴν περίοδο ἀφοῦ τὸν γνώρισαν. Διότι ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἔγινε ἡ μεγάλη ἀλλαγὴ στὴ ζωή τους. Ὅποιος γνωρίζει τὸ Χριστὸ καὶ μετανοεῖ, τὸ ἔχει ζήσει αὐ­τό· ἔχει δύο ἐποχὲς στὴ ζωή του, τὴ μαύρη καὶ τὴ λευκή. Ἐσεῖς βλέπετε τὴ ζωή σας νὰ διαι­ρῆται ἔτσι; ἔχετε σημειώσει τέτοια μέρα, ποὺ μὲ τὸ μαχαίρι κόψατε τὴ ζωή σας στὰ δυό;
Οἱ ἀπόστολοι, προτοῦ νὰ γνωρίσουν τὸ Χριστό, ζοῦσαν μιὰ ἥσυχη ζωή. Ἔχετε βρεθῆ σὲ νησιά, ἔχετε δεῖ τοὺς ψαρᾶδες πῶς ζοῦν; Ἔ, ἔτσι περίπου ζοῦσαν καὶ αὐτοί. Ψάρευαν τὴ νύχτα, γύριζαν τὸ πρωί, πουλοῦσαν τὰ ψάρια ποὺ ἔπιαναν, κ᾽ ἔτσι ἔβγαζαν τὸ ψωμί τους. Εἶχαν τὴ χαρὰ τοῦ οἰ­κο­γε­νει­άρ­χου ―οἱ περισ­σότεροι ἦταν παν­τρε­μένοι―, νὰ βλέπουν στὸ τραπέζι τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά τους. Τὸ ὄ­νειρό τους ἦ­ταν, νὰ δοῦν τ᾽ ἀγόρια καὶ τὰ κορίτσια τους νὰ μεγαλώνουν καὶ νὰ παντρεύωνται· κι ὅταν πλέον γεράσουν κι ἀ­σπρίσουν τὰ μαλλιά τους, ν᾽ ἀφήσουν τὶς βάρ­κες καὶ τὰ ψαρέματα, ν᾽ ἀποσυρθοῦν στὸ σπίτι σὲ μιὰ γω­νιά, νὰ χαίρωνται τὰ παιδιά τους, νὰ χαϊδεύ­ουν μὲ τὰ γέρικα χέρια τους τὰ ἐγγονάκια τους, νὰ τοὺς διηγοῦνται κρατώντας τὸ κομπολόι τὶς ὄμορφες θαλασσινὲς ἱστορίες, καὶ κάπως ἔ­τσι νὰ κλείσῃ ἡ ζωή τους. Λοιπὸν ἔτσι ἔγινε;
Ὄχι. Δὲν ἔζησαν ἔτσι· δὲν πέθαναν μέσα στὶς οἰκογένειές τους. Ἔχασαν τὴν ἡσυχία, ἔπεσαν σὲ μεγάλο ἀγῶνα, καὶ τελείωσαν τὴ ζωή τους μέσα στὰ μπουντρούμια τῶν φυλα­κῶν. Γιατί; Πῶς ἄλλαξε ἡ ζωή τους; Πῶς ἄφησαν τὰ σπίτια τους κ᾽ ἔπεσαν στὴν πιὸ μεγάλη περιπέτεια; Τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τοὺς τράβηξε; Εἶνε εὔκολο ἕνας ἄντρας ν᾽ ἀφήσῃ τὴ γυναῖκα του, τὸ παιδί του, τὸν τόπο του, καὶ νὰ φύγῃ καὶ νὰ περιπλανᾶται μακριά; Τί ἦταν ἐ­κεῖνο ποὺ ἄλλαξε τὰ πράγματα; Τί συν­έβη; Συνέβη κάτι ποὺ γλῶσσα ἀνθρώπου δὲν μπορεῖ νὰ τὸ περιγράψῃ.
Μιὰ μέρα, ἐκεῖ ποὺ ἔρριχναν τὰ δίχτυα, παρουσιάστηκε μπροστά τους, ἐκεῖ στὴν ἀκρογιαλιά, ἕνας ἄγνωστος. Ἐκεῖνος, ποὺ καὶ σήμερα ἐξ­ακολουθεῖ νὰ εἶνε ὁ μεγάλος Ἄγνωστος. Ποιός εἶνε ὁ Ἄγνωστος αὐτός; Ἂς φέρουμε τὸ ὄνομά του, ἂς πηγαίνουμε στὶς ἐκ­κλησίες του κι ἂς τοῦ ἀνάβουμε κεριά· εἶνε ἄ­γνωστος. Εἶνε ὁ Χριστός! Ἀπὸ τοὺς χίλιους ζήτημα ἕνας νὰ γνωρίζῃ τὸ Χριστό. Γιατὶ ἂν ἀ­νοίξῃς τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, θὰ βρῇς τρεῖς ἔρωτες· ἀγαποῦν τὸ χρῆμα, τὴν ἡδονὴ καὶ τὴ δόξα. Ἂν ἀνοίγαμε ὅμως τὶς καρδιὲς τῶν ἀποστόλων, δὲν θὰ βλέπαμε τέτοιους ἔ­ρωτες. Ἄναψε μέσα τους μιὰ πυρκαϊὰ μεγάλη, ἡ φωτιὰ τοῦ οὐρανοῦ ποὺ λέγεται θεία ἀ­γάπη καὶ θεϊκὸς ἔρωτας γιὰ τὸ Χριστό. Τί τοὺς ἔταξε, τί τοὺς εἶπε ὁ Χριστὸς καὶ ἄλλαξαν; «Δεῦ­τε ὀπίσω μου» (Ματ. 4,19). Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη τὸν ἀκολούθησαν κι ἄλλαξε ἡ ζωή τους.
Σὰν νὰ τοὺς βλέπω τοὺς 12 αὐτοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ φιλήσουμε τὰ πόδια τους. Εἶνε ἕτοιμοι ν᾽ ἀφήσουν τὰ δίχτυα, τὰ σπίτια, τὶς γυναῖκες τους κλαμένες, τὴν πατρίδα τους, τὸν κόσμο. Ἐκεῖ ποὺ ξεκινοῦν, πλησιάζω καὶ τοὺς ρωτῶ· ―Ποιός σᾶς ξεσήκωσε; ποῦ πᾶτε; Καὶ ἀπαντοῦν ὅλοι μ᾽ ἕνα στόμα· ―Πᾶμε νὰ ὑποτάξουμε τὸν κόσμο στὸ Χριστό. ―Καὶ ποιοί εἶστε σεῖς; μὲ ποιά δύναμι; ποῦ εἶνε τὰ χρήματα, οἱ γνώσεις, τὰ ὅπλα σας; ―Δὲν ἔχουμε τίποτα ἀπ᾽ αὐτά· μόνο ὅπλο μας ἡ πίστι στὸ Χριστό… Καὶ ξεκίνησαν. Εὐλογημένη ἡ στιγμή – ὅσοι εἶστε ἄν­τρες, θυμηθῆτε τὴν ὥρα ὅταν σᾶς κάλεσε ἡ πατρίδα καὶ δώσατε τὸ παρών. Εὐλογημένη ἡ στιγμὴ ποὺ ἔπεσαν στὴ μεγάλη περιπέτεια τοῦ εὐαγγελίου. Σὰν τοὺς ἀετοὺς πέταξαν ἀ­πὸ βουνὸ σὲ βουνό, γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ Χριστό.
Γιὰ νὰ καταλάβετε τί δύσκολο ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν, θὰ φέρω ἕνα παράδειγμα. Φαν­τα­στῆτε νὰ πάρετε 12 πρόβατα καὶ νὰ τὰ ῥίξετε μέσα σ᾽ ἕνα κοπάδι λύκων πεινασμένων. Θὰ μείνῃ τίποτα;… Ἔτσι τοὺς εἶπε ὁ Χριστός· «Ἰ­δοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέ­σῳ λύκων» (Ματθ. 10,16). Λύκοι οἱ φαρισαῖοι, οἱ αὐ­τοκράτορες, οἱ ἀξιωματοῦχοι, οἱ φιλόσοφοι. Καὶ τώρα τί βλέπω τί ἀκούω· τὰ πρόβατα νίκησαν τοὺς λύκους! Καὶ ὄχι μόνο τοὺς νίκη­σαν, ἀλλὰ καὶ ἔκαναν καὶ τοὺς λύκους ἀρνιά! τοὺς ἀγρίους τοὺς ἔκαναν ἁγίους, τοὺς εἰδωλολάτρες τοὺς ἔκαναν Χριστιανούς. Πῶς ἔγινε αὐ­τό; Ἂν διαβάζετε τὴ Γραφή, θὰ ἔχετε δεῖ μιὰ προφητεία ποὺ λέει ὅτι θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ «θὰ βοσκήσῃ λύκος μαζὶ μὲ ἀρνί» (βλ. Ἠσ. 11,6). Αὐτὸ λοιπὸν πραγματοποιήθηκε στοὺς ἁγίους ἀποστόλους· ἔκαναν καὶ τοὺς λύ­κους πρόβατα, τοὺς ἐξημέρωσαν καὶ τοὺς ἔ­καναν κι αὐ­τοὺς ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ.
Στὴν Κωνσταντινού­πολι ἕνας εὐσεβὴς βασιλιᾶς, τιμώντας τὴ μνήμη τους, ἔκτισε τὸν περίφημο ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ διέταξε, ἐπάνω σὲ μάρμαρο νὰ γράψουν τὰ ὀνόματά τους καὶ πῶς πέθανε ὁ καθένας, ὥστε ὅ­λη ἡ Πόλις νὰ τοὺς θυμᾶται καὶ νὰ τοὺς τιμᾷ. Οἱ ἀπόστολοι δὲν πέθαναν στὰ σπίτια τους, κοντὰ στὶς γυναῖκες τους· πέθαναν σκορπισμένοι στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Πέθαναν γιὰ μᾶς· εἶνε οἱ πιὸ μεγάλοι εὐεργέτες τοῦ κόσμου. Ἔγραφε λοιπὸν στὴ μαρμάρινη ἐκείνη πλάκα τὰ ἑξῆς. 1ος ὁ Πέτρος σφάχτηκε στὴ ῾Ρώμη. 2ος ὁ Ἀνδρέας σταυρώθηκε στὴν Πάτρα ἀνάποδα. 3ος ὁ Ἰωάννης ὁ εὐαγγελιστής, ὁ ἠγαπημένος μαθητής, πέθανε ἐξόριστος στὴν Πάτμο. 4ος ὁ Ἰάκωβος σφάχτηκε σὰν ἀρνὶ στὰ Ἰεροσόλυμα. 5ος ὁ Βαρθολομαῖος μαρτύρησε στοὺς Ἰνδούς, 6ος ὁ Θωμᾶς μαρτύρησε ἐ­πίσης στὶς Ἰνδίες χτυπημένος μὲ λόγχες· ἔτσι καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι, καὶ τέλος 13ος ὁ Παῦλος σφάχτηκε μέσα στὰ μπουντρούμια τῆς ῾Ρώμης. Ποτέ ὁ κόσμος δὲν χρωστοῦσε τόσα πολλὰ σὲ τόσο λίγους.

* * *

Ἀπόστολοι ἦταν, ἀγαπητοί μου, αὐτοί. Κ᾽ ἐ­μεῖς σήμερα τί εἴμαστε; Οἱ παπᾶδες, οἱ δεσπο­τάδες, ὁ ἀρχιεπίσκοπος, ὁ πατριάρχης, ὅ­λοι ἐ­μεῖς οἱ κληρικοί, εἴμαστε τώρα διάδοχοί τους. Ἀλλ᾽ ἔχουμε ἆραγε τὰ γνωρίσματα τῆς ἀποστολικότητος; Ἔχουμε Πνεῦμα ἅγιο, κηρύττουμε, κάνουμε θαύματα, ζοῦμε ἀνιδιοτε­λῶς, ἁγνά, ἀγγελικά;… Δὲν εἶνε τοῦ παρόν­τος νὰ κάνω ἔλεγχο τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ἂν ἔ­χῃ τὴν πίστι, τὴν ἀγάπη, τὴν ἐλπίδα, τὸ ζῆλο, τὴν προθυμία. Ἐδῶ ἀπευθύνομαι στὸ λαὸ καὶ λέω τὰ ἑξῆς, μὲ τὰ ὁποῖα καὶ τελειώνω.
Πόσοι εἶνε σήμερα οἱ ἐκκλησιαζόμενοι κα­τὰ μέσον ὅρον; Ἕνα ἐκκλησίασμα εἶνε πάνω – κάτω 200 Χριστιανοί; Οἱ ἀπόστολοι ἦταν 12, καὶ ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο· 200 Χριστιανοὶ σήμερα τί θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν! Δὲ λέω νὰ κάνουμε ὅ,τι ἔκαναν ἐκεῖνοι, νὰ πᾶμε μακριά, στὴν Ἀφρικὴ καὶ στὴν Ἀσία καὶ στὶς Ἰν­δίες ἢ ἀλλοῦ. Ἂς γίνουμε μικροὶ ἀπόστο­λοι. Ἐ­δῶ, δίπλα μας, κάποιοι περιμένουν. Ὑ­πάρχουν φτωχοὶ ποὺ δὲν ἔχουν ψωμὶ νὰ φᾶ­νε, ἄρ­ρωστοι ποὺ περιμένουν μιὰ ἐπίσκεψι, αἱρετικοὶ ποὺ ταλαιπωροῦνται στὶς πλά­νες, ἁμαρτωλοὶ ποὺ ἐπὶ δεκαετίες δὲν ἔχουν ἐξομολογηθῆ. Τί περιμένουν; Ἐμᾶς! Νὰ τρέξουμε σ᾽ αὐτούς. Εἴμαστε σήμερα ἐδῶ 200. Θέλετε νὰ τιμήσουμε τοὺς ἀποστόλους; Βάζω πετραχήλι καὶ κανόνα· θὰ κολαστῆτε, ἐὰν δὲν ὁδηγήσετε μιὰ ψυχὴ στὸ Χριστό. Ποιά θὰ εἶνε ἡ ψυ­χὴ ποὺ θὰ φέρῃς ἐσὺ κοντά Του; Προσπάθησε τὸ ἔτος αὐτὸ νὰ ἐλευθερώσῃς ἀπὸ τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου μιὰ ψυχή. Χριστιανός, ποὺ δὲν εὐεργετεῖ τὸν ἄλλο καὶ δὲν ἔφερε κάποιον κοντὰ στὸ Χριστό, δὲν εἶνε Χριστιανός.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του ἉγίουἸωάννου Γαργαρέτας – Ἀθῆναι, 30-6-1960

ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΛΑΜ

 

Fr. Zacharias Kerstyuk
ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΛΑΜ

Το κείμενο είναι αγγλικά+ελληνικά, 

εναλλάξ, παράγραφο προς παράγραφο

This story comes from Archpriest Zacharias Kerstyuk, who works for the external relations department of the Ukrainian Orthodox Church of the Moscow Patriarchate. Fr Zacharias used to look after the parishioners at St Andrew’s Church at the Ukrainian Embassy in Tripoli in Libya, but now serves in Spain.

Αυτή η ιστορία προέρχεται από τον Αρχιερέα Ζαχαρία Kerstyuk, ο οποίος εργάζεται για την Υπηρεσία Εξωτερικών Σχέσεων της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας. Ο π. Ζαχαρίας συνήθιζε να φροντίζει τους ενορίτες στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στην Ουκρανική Πρεσβεία στην Τρίπολη της Λιβύης, αλλά τώρα υπηρετεί στην Ισπανία.

The Muslim

He is Turkish, a ship’s captain and travels all over the world. He is 49 years old and has spent 25 of those at sea and has been in all sorts of difficult situations. He is a clever man and speaks some five languages.

Ο μουσουλμάνος

Είναι Τούρκος, καπετάνιος του πλοίου και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Είναι 49 ετών και έχει περάσει τα 25 από αυτά στη θάλασσα και έχει περάσει κάθε είδους δύσκολες καταστάσεις. Είναι έξυπνος άνθρωπος και μιλάει περίπου πέντε γλώσσες.

At Sea

This spring his ship was in the Atlantic, when suddenly it broke down. The main engine stopped and the generators packed up.

Στη θάλασσα

Αυτή την άνοιξη το πλοίο του ήταν στον Ατλαντικό, όταν ξαφνικά η κύρια μηχανή σταμάτησε και οι γεννήτριες έπαψαν να λειτουργούν.

They drifted for a long time, unable even to send out an SOS. There was nothing to eat or drink and the crew began to get alarmed. Everything they tried ended in failure. Despair set in. There were over thirty in the crew, Georgians, Syrians, Turks and two Ukrainians. Their only hope was in God.

Περιπλανήθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, αδυνατώντας ακόμη και να στείλουν ένα SOS. Δεν υπήρχε τίποτα να φάνε ή να πιουν και το πλήρωμα άρχισε να ανησυχεί. Όλα όσα προσπάθησαν κατέληξαν σε αποτυχία. Τους έπιασε απελπισία. Υπήρχαν πάνω από τριάντα άτομα στο πλήρωμα, Γεωργιανοί, Σύριοι, Τούρκοι και δύο Ουκρανοί. Η μόνη ελπίδα τους ήταν στο Θεό.

Prayer

The Muslim captain began to pray for help. He also saw how sincerely the Georgian Orthodox prayed. Then he himself turned to Jesus: ‘If Jesus helps me, then I’ll become a Christian’, he decided. The day was not over before the engines came back to life.

Προσευχή

Ο μουσουλμάνος καπετάνιος άρχισε να προσεύχεται για τη βοήθεια. Είδε επίσης πόσο ειλικρινά προσεύχονταν οι Γεωργιανοί. Στη συνέχεια, ο ίδιος στράφηκε προς τον Ιησού: «Αν ο Ιησούς με βοηθήσει, τότε θα γίνω Χριστιανός», αποφάσισε. Πριν τελειώσει η μέρα οι μηχανές ξανάρχισαν να λειτουργούν.

They reached Algiers on the smoky engines, but the port would not take them in. All they would do was allow them to take some food and drink on board and anchor in their territorial waters. They stood at anchor for a whole month there, waiting for spares from the shipping company. Refusing to wait any longer for help from the ship’s owners, the IMO (International Maritime Organization) ordered them to proceed to the nearest European port. This was Cartagena in Spain. The ship stopped five miles from shore – it had run out of fuel. With great difficulty they were towed into port.

Έφθασαν στο Αλγέρι με τις μηχανές να καπνίζουν αλλά το λιμάνι δεν τους δέχτηκε. Το μόνο που θα έκανε ήταν να τους επιτρέψει να πάρουν κάποια τρόφιμα και ποτά στο πλοίο και να αγκυροβολήσουν στα χωρικά τους ύδατα. Αγκυροβόλησαν για έναν ολόκληρο μήνα εκεί, περιμένοντας ανταλλακτικά από τη ναυτιλιακή εταιρεία. Αρνούμενος να περιμένει άλλο για βοήθεια από τους ιδιοκτήτες του πλοίου, ο IMO (Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός) διέταξε να πλεύσουν στο πλησιέστερο λιμάνι της Ευρώπης. Αυτό ήταν η Καρθαγένη στην Ισπανία. Το πλοίο σταμάτησε πέντε μίλια από την ακτή – είχε ξεμείνει από καύσιμα. Με μεγάλη δυσκολία το έλκυσαν στο λιμάνι.

The Baptism

Since there were Ukrainians on board and I am a Ukrainian, I was at once contacted about the irregular situation in which our nationals were involved. I went aboard and met the Ukrainians who introduced me to the rest of the crew. I spoke at length with the captain about Orthodoxy, about God. I saw that the man had really taken a conscious decision.

Η Βάπτιση

Επειδή υπήρχαν οι Ουκρανοί στο πλοίο και είμαι Ουκρανός, επικοινώνησαν αμέσως μαζί μου σχετικά με την ανώμαλη κατάσταση στην οποία εμπλέκονταν οι πολίτες μας. Πήγα στο πλοίο και συνάντησα τους Ουκρανούς που με γνώρισαν με τους υπόλοιπους του πληρώματος. Μίλησα επί μακρόν με τον καπετάνιο για την Ορθοδοξία, για τον Θεό. Είδα ότι ο άντρας είχε πάρει πραγματικά μια συνειδητή απόφαση.
 

I had three preparatory talks with the captain. Since this was a very important step I received his wife’s permission. These people had been born into Islam but only kept it superficially, just like the many who among us call themselves Orthodox only because they were baptised in it in childhood.

Είχα τρεις προπαρασκευαστικές συνομιλίες με τον καπετάνιο. Δεδομένου ότι αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό βήμα έλαβε την άδεια της γυναίκας του. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν γεννηθεί στο Ισλάμ, αλλά το τηρούσαν μόνο επιφανειακά, όπως και πολλοί ανάμεσά μας που αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξοι μόνο επειδή βαπτίστηκαν κατά την παιδική τους ηλικία.

The wife said that she accepted her husband’s decision, as that was his will.

Η γυναίκα είπε ότι αποδέχθηκε την απόφαση του συζύγου της, καθώς αυτό ήταν το θέλημά του.

The man said to me: ‘I want to be Orthodox, Jesus helped me, I’ll keep everything that is asked of me because I believe’. Seeing such a firm will in him, I baptized him in the Mediterranean Sea.

Ο άνθρωπος μου είπε: «Θέλω να είμαι Ορθόδοξος, ο Ιησούς με βοήθησε, θα τηρήσω ό,τι μου ζητηθεί γιατί πιστεύω». Βλέποντας μια τέτοια σταθερή θέληση σ’ αυτόν, τον βάπτισα στη Μεσόγειο Θάλασσα.

He told me that he had never sensed or felt the presence of God in Islam, but he could feel Jesus in his heart. The next Sunday the captain came to communion for the first time.

Μου είπε ότι ποτέ δεν είχε νιώσει ή αισθανθεί την παρουσία του Θεού στο Ισλάμ, αλλά μπορούσε να αισθανθεί τον Ιησού στην καρδιά του. Την επόμενη Κυριακή ο καπετάνιος κοινώνησε για πρώτη φορά.

The Crew

The captain invited his friends to the service, six of whom also took communion. I have not seen people taking communion with such devotion for a long time the way he did. At the moment another two sailors in the crew also want to get baptized. We are having preparatory talks and I hope to baptize them next week.

Το Πλήρωμα

Ο καπετάνιος κάλεσε τους φίλους του στη Λειτουργία, έξι από τους οποίους κοινώνησαν κιόλας. Είχα πολύ καιρό να δω ανθρώπους να κοινωνούν με τέτοια αφοσίωση όπως εκείνος. Αυτή τη στιγμή άλλοι δύο ναύτες στο πλήρωμα θέλουν επίσης να βαπτιστούν. Είμαστε σε προπαρασκευαστικές συνομιλίες και ελπίζω να τους βαπτίσω την επόμενη εβδομάδα.

At my first talk with the captain, I asked: ‘Aren’t you afraid that the Muslim sailors will cut your throat?’ He answered: ‘So what, I’ll lock the doors tighter at night’.

Κατά την πρώτη συνομιλία μου με τον καπετάνιο, ρώτησα: «Δε φοβάσαι ότι οι μουσουλμάνοι ναυτικοί θα σου κόψουν το λαιμό;» Εκείνος απάντησε: «Και λοιπόν, θα κλειδώνω καλύτερα τις πόρτες τη νύχτα».

During the talk Muslim sailors came along and looked at me in such a way that I felt frightened. The second meeting was much more pleasant and the third very easy. I answered their questions. We spoke about life, joked and I showed them crosses which I offered them.

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μουσουλμάνοι ναύτες έρχονταν και με κοιτούσαν με τέτοιο τρόπο που ένιωσα φόβο. Η δεύτερη συνάντηση ήταν πολύ πιο ευχάριστη και η τρίτη πολύ εύκολη. Απάντησα στις ερωτήσεις τους. Μιλήσαμε για τη ζωή, αστειευτήκαμε και τους έδειξα σταυρούς που τους προσέφερα.

They took them, put them on and I heard them talking to each other: ‘Perhaps it’s true and Jesus did help?’ After that I went to see them again and I saw them, Syrians and Turks, still wearing the crosses around their necks as before. Having been at death’s door, these people can now make sense of a lot more.

Τους πήραν, τους φόρεσαν και τους άκουσα να μιλούν ο ένας στον άλλο: «Ίσως να είναι αλήθεια και ο Ιησούς βοήθησε;». Μετά από αυτό πήγα να τους ξαναδώ και τους είδα, Σύρους και Τούρκους, να εξακολουθούν να φορούν τους σταυρούς στον λαιμό τους όπως και πριν. Έχοντας ήδη φτάσει στην πόρτα του θανάτου, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν πλέον να κατανοήσουν πολύ περισσότερα.

Πηγή: http://www.pravmir.com/a-muslim-is-baptized/

Story taken down by Elena Verbenina – Την ιστορία κατέγραψε η Elena Verbenina
Translated from Russian by Fr. Andrew Phillips Τη μετέφρασε από τα ρωσικά ο π. Andrew Phillips
Την ελληνική μετάφραση έκανε ο (πρώην) Χαλίλ. Ο Θεός να μας φωτίζει όλους!

Ἐπιστροφές

Veitch Jannette

Πρέπει νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸ Θεὸ ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ ζοῦμε μέσα στὴν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του. Ἐδῶ βρίσκεται τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐδῶ τὸ πλήρωμα τῆς Χάριτος, ἐδῶ ἡ Ἀλήθεια στὴν πληρότητά της. Τὴν εὐεργεσία αὐτή, ἡ πνευματικὴ νάρκη ποὺ μᾶς διακατέχει, δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ τὴ συνειδητοποιήσουμε. Τὴ συνειδητοποιεῖ ὅμως θαυμάσια ἕνας ξένος, ἕνας ἑτερόδοξος ἤ ἀλλόδοξος ὅταν ἀφήσει τὴν πλάνη μέσα στὴν ὁποία ζεῖ, κι ἀσπασθεῖ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ περίπτωση τῆς Jannette Veitch, μιᾶς μεσήλικης Ἀγγλίδας Ἀδελφῆς νοσοκόμας στὸ Λονδίνο, εἶναι πολὺ χαρακτηριστική.

Ἀποφασιστικὸ ρόλο γιὰ τὴ μεταστροφή της ἀπὸ τὸν Προτεσταντισμὸ (Σκωτικὴ Ἐκκλησία) στὴν Ὀρθοδοξία ἔπαιξε ἡ παραμονή της γιὰ ἕνα μήνα στὴν Ἑλλάδα, κάποια Μ. Τεσσαρακοστὴ καὶ κάποιο Πάσχα, σὰν προσκεκλημένη μερικῶν γνωστῶν της, πιστῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς δυσκολίες καὶ ἀντιδράσεις ποὺ συνάντησε (ἀπὸ συγγενεῖς, γνωστοὺς καὶ ἄλλους) ἀλλὰ συγχρόνως καὶ ὕστερα ἀπὸ πολλὴ καὶ προσεκτικὴ προετοιμασία, βαπτίστηκε Ὀρθόδοξη σὲ κάποιο ὀρθόδοξο ναὸ τοῦ Λονδίνου.

Ἡ ἐπιστολή της ποὺ δημοσιεύεται στὴ συνέχεια σὲ ἑλλην. μετάφραση, στάληκε λίγο μετὰ τὴ βάπτισή της καὶ εἶναι χαρακτηριστική τῆς καινούργιας ἐν Χριστῷ ἐμπειρίας της. Σ’ αὐτὴν δὲν θὰ πρέπει, ἀσφαλῶς, νὰ ἀναζητήσει κανεὶς τὴ δομὴ καὶ διάρθρωση ποὺ συναντᾶ π.χ. σ’ ἕνα δοκίμιο ἤ σὲ ὁποιοδήποτε λογοτεχνικὸ κείμενο, ἀλλὰ τὸ ξεχείλισμα τῆς ἐμπειρίας μιᾶς ψυχῆς ποὺ βρίσκει ἐπὶ τέλους τὴν Ἀλήθεια καὶ ἐνσωματώνεται στὸ «μυστικὸ» Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
                                            
                                                                                                                     Ἐπιμέλεια: Μ. Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Οἰκονομολόγου

* * *

Ἀγαπητέ,

Γνωρίζω ὅτι περιμένεις ἀνυπόμονα τὸ γράμμα μου. Εἶναι δύσκολο γιὰ μένα νὰ γράψω γιατί συνέβηκαν τόσα πολλὰ γιὰ ν’ ἀλλάξουν τὴν ζωή μου τὶς τελευταῖες μέρες. Νοιώθω σὰν νὰ ἔχω σηκωθεῖ ἀπὸ μία βαθειὰ μαύρη ἄβυσσο καὶ σωθεῖ ἀπὸ τὴν τραγωδία ὁλόκληρης τῆς παλιᾶς ζωῆς μου. Πόσο καταφρονῶ τὸν ἑαυτό μου γιὰ τὴν τύφλωση ὁλόκληρης τῆς ζωῆς μου! Μόνον τώρα ἀρχίζω νὰ καταλαβαίνω τὸ ἀληθινὸ νόημα τοῦ Σταυροῦ!

Τώρα μοῦ δόθηκε μέσα μου τὸ μέγα μυστήριο τὸ ὁποῖο κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μοῦ τὸ πάρει: ἡ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μόνον τώρα ἀρχίζω νὰ καταλαβαίνω γιατί οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Μάρτυρες πέθαναν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τώρα θὰ πρέπει νὰ μάθω νὰ ζῶ μέσα στὸ Φῶς· μία νέα ἀρχὴ καὶ ἕνας ἐσωτερικὸς ἀγώνας μὲ τὴ βοήθεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ γνώση τοῦ ὅτι ἀνήκω στὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μὲ γεμίζει μὲ θαυμασμό. Εἶναι ἕνα θαῦμα· τὸ πῶς συνέβηκε, εἶναι πέραν τῆς ἀντιλήψεώς μου. Τὸ ἐργάστηκε ἡ ὑπερβάλλουσα τῆς γνώσεως Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Καμιὰ λέξη δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψει τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἱερότητα τῆς ἐκκλησίας κατὰ τὴν τελετὴ τῆς βαπτίσεώς μου. θὰ τὴ θυμοῦμαι σὲ κάθε μέρα τῆς ζωῆς μου. Πόσον ἀνάξια αἰσθάνθηκα γιὰ τὴ δόξα καὶ εὐλογία ποὺ δόθηκε δωρεὰν σὲ μένα τὴν ἁμαρτωλή! Πόσο πολὺ ἀγαπῶ τὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Ἔχω ὑπέροχα αἰσθήματα χαρᾶς καὶ εὐτυχίας, ἀνάμεσα στὰ δάκρυα τῶν τύψεων τῆς συνειδήσεώς μου. Εἶμαι τόσον ταπεινὰ εὐγνώμων πρὸς τὸν Θεό!

Εἶναι μία καινούργια ἐν Χριστῷ ζωή. Βρίσκομαι στὸ πρῶτο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος, κι ἔχω τόσο πολὺ δρόμο νὰ διανύσω πρὶν ἀνεβῶ τὸ δεύτερο! Ἐξακολουθῶ νὰ εἶμαι γεμάτη ἀπὸ ἔκπληξη καὶ θαυμασμὸ γιὰ τὸ μεγάλο δῶρο τῆς πρώτης μου θείας Κοινωνίας!

Μὲ ἐπισκέφθηκε καὶ ὁ πατὴρ Ε., ὁ ὁποῖος μοῦ ἔδωσε τὴ διεύθυνση μιᾶς Μονῆς κοντά, ὅπου θὰ μπορῶ νὰ πηγαίνω καὶ νὰ μιλῶ μὲ τὶς μοναχές. Ἐλπίζω σύντομα νὰ πάω μία μέρα ἐκεῖ, καθὼς καὶ στὸν πατέρα Σωφρόνιο.

Ὁ Θεὸς θὰ μὲ ἐλευθερώσει ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς καὶ τῶν τύψεων γιὰ τὴν παλιά μου ζωή. Εἶμαι βεβαία ὅτι εἶναι θέλημά Του νὰ μὲ καθαρίσει ἀπ’ ὅλες μου τὶς ἁμαρτίες. Πρέπει νὰ εἶμαι ὑπομονητικὴ διότι μοῦ ἔχει δώσει ἤδη τόσα πολλά! Θὰ πρέπει νὰ εἶμαι ἄγρυπνη, νὰ «γρηγορῶ καὶ νὰ προσεύχομαι», ὅπως εἶπεν ὁ Χριστός. Τὸ Εὐαγγέλιο πρέπει νὰ γίνει παντοτινὸς σύντροφός μου. Καταλαβαίνω ὅτι στὴν ἐν Χριστῷ ζωή, κάθε στιγμὴ τῆς μέρας εἶναι ἕνας ἀγώνας, ἀλλὰ τώρα πιὰ εἶμαι ἐντός τῆς Ποίμνης μὲ τὸν Καλὸ Ποιμένα! Ἐπὶ τέλους, «εἰρήνη πᾶσι»!...

Τὸ νόημα τῆς καινούργιας μου ζωῆς γεμίζει σιγὰ σιγὰ τὸ εἶναι μου. Πρέπει ὅμως νὰ ἐνεργῶ προσεκτικά, μήπως πάρω λανθασμένο δρόμο. Καταλαβαίνω ὅτι ἡ ἀλαζονεία εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μου. Μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ ἀπὸ ἁμαρτίες μου. Μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ ἀπὸ ἁμαρτίες δὲν μπορεῖ νὰ σβυστεῖ ἀμέσως, ἀλλὰ μὲ πίστη καὶ ἀγάπη στὸ Θεὸ ἔχω βγεῖ ἀπὸ τὸν τάφο. Θυμοῦμαι τὴν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως ὅπου ὁ Χριστὸς ἐκτείνει τὸ χέρι Του πρὸς τὸν Ἀδάμ, τὸν παλαιὸν Ἀδάμ.

Διαβάζω τὴν Ἁγία Γραφὴ μ’ ἕνα καινούργιο προσωπικὸ αἴσθημα. Μπροστὰ σ’ αὐτὰ ὅλη ἡ ζωή μας καὶ ἡ ἐργασία μας εἶναι δευτερεύοντα πράγματα. Μὲ καταλαμβάνει κατάπληξη ὅταν ξαναδιαβάζω τώρα τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ στὸ Ματθ. κγ' 37-39. Πόσο ἀλοιώτικα ἐπιδροῦν σὲ μένα ὅλα ὅσα διαβάζω τώρα, ὅπως π.χ. τὰ ὑπέροχα λόγια τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη! Πράγματι, περπατοῦσα μέσα στὸ σκοτάδι σ’ ὅλη μου τὴ ζωή. Τώρα εἶναι σὰν τὴν ἀνατολὴ τοῦ πρωινοῦ ἥλιου. Τὸ φῶς λάμπει ὕστερα ἀπὸ τὸ σκοτάδι, τὰ δάκρυα πρέπει νὰ πέφτουν μὲ εὐγνωμοσύνη πάνω στὸ Χέρι ποὺ μὲ σήκωσε. Τὸ θεῖο Φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος κατέλαβε πιὰ τὴν ψυχή μου στοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Πέρασαν δυὸ ἑβδομάδες ἀπὸ τὴν τελετὴ τῆς βαπτίσεώς μου, ἀλλά μοῦ φαίνεται τώρα ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα διαρκὲς βάπτισμα, ὅτι δὲν ὑπάρχει τέλος στὸ καινούργιο ξεκίνημα!...

Σοῦ ἐξομολογοῦμαι ὅτι, ἐὰν ἐγνώριζες τὴν κατάσταση τοῦ ἐσωτερικοῦ ἑαυτοῦ μου στὰ περασμένα χρόνια, δὲν θὰ ἐκπλήττεσο γιὰ τὰ δάκρυα τῆς αὐτοκαταδίκης μου. Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ περιγράψω τὴ φοβερὴ ἀπελπισία καὶ τὸ μαρτύριο ποὺ προχωροῦσε. Φαινόταν νὰ ἔφθασε σὲ κρίσιμο σημεῖο τοὺς τελευταίους μῆνες: γνωρίζω τώρα ὅτι ἦταν ὁ Διάβολος ποὺ πολεμοῦσε γιὰ τὴν ψυχή μου. Ἦταν τόσο τρομερό, δὲν μπορεῖς νὰ φαντασθεῖς!...

Μπορεῖς νὰ φαντασθεῖς τὰ δάκρυά μου ὅταν ἀπήγγελλα τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως κατὰ τὴ Βάπτισή μου! Οἱ προσευχὲς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων φίλων μου, μὲ ἔσωσαν ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη. Τὸ θαῦμα τῆς λύτρωσής μου οὐδέποτε θὰ παύσει νὰ μὲ γεμίζει μὲ θαυμασμό!...

Τώρα ἡ θεία Ἀγάπη μὲ ἀγκαλιάζει στὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ ὑψίστη θυσία τοῦ Χριστοῦ γιὰ μένα τὴν ἁμαρτωλή, μὲ κάμνει νὰ ταπεινώνομαι ἕως ἐδάφους.

Προσεύχομαι ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μὲ ὁδηγήσει στὸ νὰ ἀγαπῶ ὁλοένα καὶ περισσότερο τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, καὶ στὸ νὰ Τὸν ὑπηρετῶ ὅπως Ἐκεῖνος θέλει, ὄχι ὅπως ἐγὼ θέλω, καὶ στὸ νὰ προσκυνῶ τὶς Ἅγιες Εἰκόνες μὲ σεβασμὸ κι ἀγάπη.

Ἀληθινά, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρίσκεται ἐντὸς ἡμῶν, τὸ μέγα τοῦτο καὶ ἀκατάληπτο μυστήριο. Τὸ κακὸ δὲν ἔχει πιὰ δύναμη ὅταν κρατοῦμε τὴν καρδιὰ καὶ τὸν νοῦ μας στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Προσεύχου πάντα γιὰ μένα, γιὰ νὰ ὀρθοποδῶ στὴν Πίστη, νὰ κρατῶ γερὰ τὸ Χέρι ποὺ μὲ ἔσωσε, μήπως παραπατήσω καὶ ξεπέσω.

Σὲ παρακαλῶ γράψε μου ὁ,τιδήποτε νομίζεις ὅτι θὰ μὲ ἐνισχύσει· τί νὰ μελετῶ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή. Θὰ ξαναρχίσω νὰ μελετῶ τὴ «Μυστικὴ Θεολογία τῆς Ἀνατολ. Ἐκκλησίας» τοῦ Βλ. Λόσσκυ, ἴσως νὰ μπορῶ νὰ τὴν καταλάβω καλύτερα τώρα.

Εἶμαι τρομερὰ λυπημένη διότι λόγω τῆς ἐργασίας μου στὸ Νοσοκομεῖο δὲν εἶμαι ἐλεύθερη τὴν Κυριακή. Αὐτὸ εἶναι μιὰ τραγωδία γιὰ μένα· αἰσθάνομαι ὅτι δὲν μπορῶ νὰ ζήσω χωρὶς νὰ παρακολουθῶ τὴ θ. Λειτουργία τακτικά. Ἡ ἐκκλησία εἶναι τὸ ἀληθινὸ σπίτι μου ἐπὶ τῆς γῆς.

Τί εὐτυχία εἶναι, ἀλήθεια, νὰ μπορῶ νὰ ὑπογράφω

«ἡ ἐν Χριστῷ ἀδελφή σου» Ἰωάννα