Κυριακή Η΄ Ματθαίου – Ο πολλαπλασιασμός των άρτων και των ιχθύων, η πορεία της Εκκλησίας και ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ

Μία από τις πιο εντυπωσιακές περικοπές των Ευαγγελίων είναι αυτή που αναφέρεται στον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων από το Χριστό στην έρημο, προκειμένου να δώσει τροφή στους πέντε χιλιάδες άνδρες και τις ακόμη περισσότερες γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονταν στην έρημο για να τον ακούσουν. Ο Χριστός χορταίνει την πνευματική πείνα τω ανθρώπων και κατόπιν καλύπτει και τις υλικές τους ανάγκες. Όταν μάλιστα οι μαθητές Του ζητούν από Εκείνον να απολύσει τους όχλους, να δώσει δηλαδή εντολή να φύγουν από κοντά Του και να κατευθυνθούν στα κοντινά χωριά για να αγοράσουν την τροφή τους, ο Χριστός τους λέει ξεκάθαρα: «ου χρείαν έχουσιν απελθείν» (Ματθ. 14, 16). «Δεν είναι ανάγκη να φύγουν από κοντά μου για να φάνε, αλλά εσείς οι μαθητές μπορείτε να τους δώσετε από την δική μας τροφή», επισημαίνει ο Κύριος, χαράσσοντας τελικά έναν δρόμο που διαφοροποιεί την αντίληψη που οι περισσότεροι έχουν για τους συνεχιστές της πορείας του Κυρίου και των μαθητών Του, δηλαδή τους ανθρώπους που ανήκουν στην Εκκλησία.
Ποια είναι αυτή η διαφοροποίηση;
Προηγείται το χόρτασμα της πνευματικής πείνας, η ανταπόκριση των ανθρώπων στην πνευματική προσφορά του λόγου του Θεού και έπεται το υλικό χόρτασμα. Αν ο άνθρωπος έχει χορτάσει πνευματικά από την παρουσία του Χριστού και τον λόγο Του, τότε η ευθύνη των μαθητών είναι να μην του επιτρέψουν να φύγει για να βρει την υλική του τροφή, αλλά να μοιραστούν τη δική τους μαζί του. Και επειδή αυτή η τροφή είναι λίγη, ο Χριστός με την προσευχή Του, την πολλαπλασιάζει, ώστε όχι μόνο να φθάσει για όλους, αλλά και να περισσέψει εν αφθονία.
Η πνευματική πείνα. Μία κατάσταση η οποία στην εποχή μας έχει τεθεί στο περιθώριο. ΟΙ άνθρωποι που πηγαίνουν στην Εκκλησία ή μιλούν για την Εκκλησία δεν βλέπουν την πνευματική πείνα αλλά μόνο την υλική. Ζητούν, απαιτούν, διαμαρτύρονται, κατηγορούν όχι γιατί η Εκκλησία δεν τους χορταίνει πνευματικά, γιατί κάτι τέτοιο δεν τους ενδιαφέρει, αλλά γιατί, κατά τη γνώμη τους, δεν τους χορταίνει υλικά. Είναι τέτοιος ο προσανατολισμός της ανθρώπινης φύσης στην ιδιοτέλεια του εδώ και τώρα, στην ιδιοτέλεια των υλικών αγαθών, στην ιδιοτέλεια της άκοπης επιβίωσης, η οποία καθίσταται κύριος στόχος του ανθρώπου, ώστε να έχει ξεχαστεί η πνευματική πείνα, η αγωνία για νόημα ζωής, για να γνωρίζει ο άνθρωπος γιατί ζει και υπάρχει, ποιος είναι ο σκοπός της πορείας του στον κόσμο αυτό.
Ο Χριστός βλέπει στην έρημο τους ανθρώπους που πεινούν για ζωή, για αλήθεια, για κοινωνία με το Θεό. Και τους χορταίνει όχι μόνο με τη διδαχή Του, αλλά κυρίως με το πρόσωπό Του, με την παρουσία Του. Δεν περιφρονεί όμως και τις υλικές ανάγκες του κόσμου. Τις συνδυάζει όμως με τις πνευματικές και γι’ αυτό λέει στους μαθητές Του ότι δεν έχουν ανάγκη οι άνθρωποι να φύγουν από κοντά Του. Αυτός είναι ο δρόμος τον οποίο πορεύεται αληθινά η Εκκλησία, παρά την πίεση που υφίσταται από τον κόσμο να προτάξει την υλικότητα του ανθρώπου σε σχέση με το πνεύμα. Η Εκκλησία καλείται με τον λόγο, με τα βιώματα των Αγίων, με την ζωή στην οποία καλεί τον άνθρωπο να πορευτεί, να δείξει ότι «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» και από κει και πέρα, αφού χορτάσει πνευματικά τον άνθρωπο, να τον βοηθήσει και στο υλικό κομμάτι της ζωής.
Στην εποχή της μεγάλης κρίσης την οποία ζούμε η στάση του Χριστού φαντάζει εντελώς ουτοπική. Όταν μάλιστα αυξάνουν οι στρατιές των ανθρώπων που ζούνε κάτω από τα όρια της φτώχειας ή στερούνται ακόμη και το καθημερινό φαγητό, το συναίσθημα και η ανθρωπιά μας σπρώχνουν να βγάζουμε κηρύγματα φιλανθρωπίας και να απαιτούμε από την Εκκλησία να προσφέρει. Πόσοι από εκείνους που υποδεικνύουν στην Εκκλησία να αντιστρέψει την σειρά του Ευαγγελίου άραγε κάνουν πράξη αυτά που πρεσβεύουν για τους άλλους; Αλλά και η ίδια η Εκκλησία πόσο μπορεί να αντέξει αυτή την πίεση και να δώσει στους ανθρώπους να κατανοήσουν ποιος πρέπει να είναι ο αληθινός προσανατολισμός της ζωής; Μήπως, εάν οι άνθρωποι βίωναν τον πνευματικό χορτασμό, θα αισθάνονταν την ανάγκη τελικά να μοιραστούν και την τροφή τους μ’ αυτούς που δεν έχουν; ΚΙ εδώ οι μαθητές είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι δεν είχαν οι ίδιοι χορτάσει πνευματικά για να αισθανθούν το αυτονόητο: να μοιραστούν το υλικό με τους ακροατές του Χριστού. Τι άλλο μαρτυρεί η ορθολογιστική προτροπή προς το Χριστό να απολύσει τους όχλους για να βρούνε τροφή; Ενώ ο Χριστός, τους υποδεικνύει τελικά με τον τρόπο του ότι δεν είναι ο ορθολογισμός που πρέπει να κυβερνά τη ζωή μας, αλλά η πνευματική πορεία, από την οποία μπορεί να γεννηθεί το θαύμα. Γιατί η αγάπη τελικά είναι το σημείο του πνευματικού χορτασμού, που γεννά την πληρότητα εντός του ανθρώπου και τελικά το θαύμα του μοιράσματος.
Ολοκληρώσαμε αυτές τις ημέρες την μελέτη του βιβλίου του Andrew Blane, π. Γεώργιος Φλωρόφσκι: η ζωή και το έργο ενός μεγάλου Θεολόγου (εκδ. Εν πλω). Εκτός των άλλων ενδιαφερόντων στοιχείων για μία από τις μεγαλύτερες θεολογικές μορφές της Ορθόδοξης Εκκλησίας του 20ού αιώνα, μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η διαφωνία που ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ είχε σε σχέση με την πορεία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών από το 1960 και μετά. Αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο-βιογραφία ότι το ΠΣΕ είχε δύο μεγάλες επιτροπές, στα πλαίσια του διαλόγου των χριστιανικών ομολογιών-εκκλησιών: η πρώτη είχε θέμα της την Πίστη και την Τάξη και η δεύτερη την Εργασία και τη Ζωή (σελ. 220 κ. ε.). Η πρώτη επιτροπή είχε ως σκοπό της να συμβάλει στο να βρουν οι χριστιανικές ομολογίες τα στοιχεία εκείνα που θα οδηγούσαν σε ένα διάλογο σχετικά με την σωτηρία του ανθρώπου και το νόημα της πίστης για τον κόσμο και τον άνθρωπο, ενώ η δεύτερη να εξετάσει τη διδασκαλία των χριστιανικών ομολογιών για τα κοινωνικά προβλήματα και την μαρτυρία του χριστιανισμού για την κατάσταση του κόσμου. Από το 1961, προς μεγάλη απογοήτευση του π. Γεωργίου Φλωρόφσκι, τα θέματα για την Εργασία και τη Ζωή αποτέλεσαν την κύρια βάση για τον διάλογο μεταξύ των χριστιανικών ομολογιών, στην αγωνία των πολλών να δικαιολογήσουν την ύπαρξη και την αξία του χριστιανισμού για τον κόσμο, σε αντίθεση με τα θέματα της πίστης και της θεολογίας. Οι χριστιανικές ομολογίες ηττήθηκαν από το κοσμικό πνεύμα, το οποίο διαρκώς θέτει το ερώτημα πόσο άρτο μπορεί η πίστη και κατ’ επέκταση η Εκκλησία να παρέχει στον κόσμο και όχι ποιες απαντήσεις μπορεί να δώσει στους υπαρξιακούς προβληματισμούς του ανθρώπου. Από τότε ακόμη και ο διάλογος μεταξύ των ομολογιών, αλλά και η έννοια της αποστολής του χριστιανισμού στον κόσμο θυμίζει την προτροπή των μαθητών στο Χριστό: «απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα» (Ματθ. 14,15).
Πόσοι είμαστε έτοιμοι στην εποχή αυτής της μεγάλης κρίσης να διακηρύξουμε τον λόγο του Χριστού: «Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. 4, 4). Πόσο χορτάτοι από τον λόγο του Θεού είμαστε εμείς για να ακούσουμε τελικά την προτροπή του μοιράσματος: «ου χρείαν έχουσιν απελθείν. δότε αυτοίς υμείς φαγείν», τόσο πνευματικά όσο και υλικά;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ἑρμηνεία στὴν περικοπὴ τῶν Πέντε Ἄρτων

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς και του Υἱοῦ και τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Χρόνο μὲ τὸ χρόνο καὶ ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ διαβάζουμε τὸ Εὐαγγέλιο σὲ νέα πλαίσια και ὑπὸ τὸ πρῖσμα σημερινῶν καταστάσεων, εἴτε εἶναι προσωπικὲς ἤ ἱστορικὲς. Καὶ κάθε φορὰ τὸ ἕνα ἤ τὸ ἄλλο ἐδάφιο μπορεῖ μὲ διαφορετικὸ τρόπο νὰ προκαλεῖ τὴν προσοχή μας.

Σήμερα διαβάσαμε τὴν περικοπὴ γιὰ τὸν χορτασμὸ τοῦ πλήθους ἀπὸ τὸν Χριστὸ. Καὶ πιὸ συχνὰ ἔχουμε διαβάσει στὰ κείμενα τῶν Πατέρων καὶ σὲ πνευματικοὺς συγγραφεῖς γιὰ τὸ αἴσθημα τῆς κατάπληξης στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δύναμης ποὺ μποροῦσε νὰ θρέψει τόσους πολλοὺς μὲ τόσο λίγα, ποὺ πράγματι κάνει θαύματα σ’ ἕναν κόσμο τόσο πολὺ ἀποξενωμένο ἀπὸ Ἐκεῖνον, ὅταν μοναχὰ μιὰ ὑποψία πίστης, μιὰ ρωγμὴ στὴν ἁρματωσιὰ τῆς ἀπιστίας μας θὰ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἐνεργήσει.

Καὶ σήμερα διαβάζοντας τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ μὲ ξάφνιασαν ξανὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Οἱ μαθητὲς του κάνουν ἔκκληση νὰ διώξει τὰ πλήθη, ἐπειδὴ ἡ μέρα ἔφθασε στὸ τέλος της, ἐπειδὴ ἡ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ βρίσκονται μέχρι τὰ γειτονικὰ χωριὰ εἶναι μεγάλη, ἡ κούραση καὶ τὸ σκοτάδι θα τοὺς καταβάλλουν ἐὰν παραμείνουν ἐκεῖ περισσότερο. Καὶ ὅμως, ἔμειναν χωρὶς φαγητὸ μιὰ ὁλόκληρη μέρα, ἀκούγοντας τὸν ζωηφόρο λόγο τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ ὁ Χριστὸς λέει στοὺς μαθητὲς: Ὄχι, δὲν χρειάζεται νὰ φύγουν· δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε.. Πῶς μποροῦν νὰ θρέψουν ἕνα πλῆθος τόσο μεγάλο; Χιλιάδες ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιὰ, ἐνῶ τὸ μόνο ποὺ ἔχουν εἶναι πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια. Καὶ ἐδῶ εἶναι ἡ πρόκληση ποὺ ἀπευθύνει ὁ Χριστὸς σ’ ἐκείνους καὶ σ’ ἐμᾶς. Ναί - ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ πραγματοποιήσει αὐτὸ τὸ θαῦμα· ἀλλὰ ὄχι ἄν δὲν συμβάλλουμε σ’ αὐτὸ ἁπλόχερα καὶ μ’ ἀνοιχτὴ καρδιὰ. Δὲν εἶπε στοὺς μαθητὲς Του: Κρατῆστε ὅσο περισσότερα τρόφιμα μπορεῖτε γιὰ σᾶς, καὶ δῶστε τὰ ὑπόλοιπα, ὅ,τι ἀπέμεινε στοὺς ἄλλους. Τοὺς λέει: Πᾶρτε ὅ,τι ἔχετε καὶ δῶστε τα ὅλα…

Αὐτὸ δὲν μᾶς λέει ὁ Χριστὸς, μὲ πολὺ ἰδιαίτερο τρόπο, σὲ ἐποχές ποὺ εἴμαστε τόσο ἀσφαλεῖς, τόσο πλούσιοι, καὶ ὅταν καθημερινὰ ἀκοῦμε γιὰ πείνα, δυστυχία, γιὰ θάνατο ἀπὸ ἀσιτία ἑκατοντάδων ἀνθρώπων. Καὶ αὐτὸ ποὺ ἁπλὰ μᾶς λέει ὁ Θεὸς εἶναι: δῶστε ὅ,τι μπορεῖτε καὶ ἄφηστε με μετὰ νὰ ἐνεργήσω· μὴν μοῦ ζητᾶτε νὰ κάνω ἕνα θαῦμα, ἐνῶ μπορεῖτε νὰ τὸ κάνετε μόνοι σας.

Οἱ Ἀπόστολοι μποροῦσαν νὰ κάνουν λίγα πράγματα· μποροῦσαν νὰ μοιράσουν πέντε ἅρτους καὶ δύο ψάρια· ἀλλὰ ἐμεῖς μποροῦμε νὰ μοιράσουμε τόσα πολλὰ! Ἐὰν οἱ καρδιὲς μας ἦταν ἀνοιχτὲς, ὁ Θεὸς θὰ ἔκανε τὶς πέτρινες καρδιές μας καρδιὲς ζωντανές, ἄν εἴχαμε μάθει τὶ σημαίνει νὰ εἴμαστε γενναιόδωροι καὶ ὑπεύθυνοι ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον, ἄν εἴχαμε μάθει λίγο, τόσο λίγο! – ν’ ἀγαπᾶμε στὴν πράξη τὸν πλησίον μας, τότε δὲν θὰ ὑπῆρχε πείνα στὸν κόσμο.

Καὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς λέει σήμερα το Εὐαγγέλιο, εἶναι , «κοιτᾶξτε γύρω σας»· σὲ κάθε πρόσωπο ποὺ πεινάει, ποὺ δὲν ἔχει στέγη, ποὺ βρίσκεται σὲ ἀνάγκη καὶ θυμηθεῖτε ὅτι καθένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρόσωπα εἶναι δική σας εὐθύνη, ἡ πείνα τους, ἡ ἔλλειψη στέγης, ἡ δυστυχία τους εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ πλούτου, τῆς ἄνεσης, καὶ τῆς ἄρνησής σας νὰ μοιραστεῖτε, νὰ προσφέρετε, ὄχι νὰ δώσετε περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι ἔχετε -ἁπλὰ νὰ δώσετε.

Ἄν μοναχὰ θυμόμασταν, καθὼς ἕνας Ἅγιος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα δὲν θυμᾶμαι τώρα, γράφει σ’ ἕνα κείμενό του, ὅτι ὅποτε τρώει μιὰ μπουκιὰ ποὺ δὲν τοῦ εἶναι ἀπαραίτητη, ὅποτε ἀποκτᾶ ἥ κατέχει ὁ,τιδήποτε πέρα ἀπὸ τὶς ἀπόλυτες ἀνάγκες του, τὸ κλέβει ἀπὸ τοὺς πεινασμένους, ἀπὸ τοὺς ἄστεγους, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν ροῦχα – εἶναι κλέφτης.

Δὲν ἀπευθύνεται ἀκριβῶς αὐτὸ σὲ μᾶς ἀπ’ ὅτι στὸν ἀσκητή;

Ἄς προβληματιστοῦμε, ἐπειδὴ συμπεριφέρομαστε σὰν ἀνόητοι, ἀνάξιοι οἰκονόμοι· ὑπάρχει κάτι παρόμοιο ὅπως ἡ διαχείριση τοῦ πλούτου- πνευματικοῦ, συναισθηματικοῦ, ἠθικοῦ καὶ ὑλικοῦ. Θυμᾶστε πιθανὸν τὴν ἱστορία τοῦ ἀνάξιου, ἀπίστου οἰκονόμου ποὺ γέλασε τὸν κύριο του, τὸν ἔκλεψε, καὶ ὅταν ἐπρόκειτο ν’ ἀπολυθεῖ ἐπειδὴ ὁ κύριος του ἀνακάλυψε τὴν ἀτιμία του,κάλεσε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοῦ χρωστοῦσαν χρήματα καὶ μείωσε τὸ χρέος τους. Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ μάθουμε. Στράφηκε στοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἔδωσε ὅποια βοήθεια μποροῦσε· ἐμεῖς δὲν τὸ κάνουμε. Ἄς μᾶς προβληματίσουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: Δὲν χρειάζεται νὰ φύγουν μακρυά μου γιὰ νὰ φᾶνε· δῶστε τους ὅ,τι χρειάζονται.. Καὶ ἄν κοιτάξουμε γύρω μας, ὄχι μακρυά, ἀλλὰ ἀκριβῶς δίπλα μας, τὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων ποὺ πεινᾶνε, ποὺ εἶναι ἄστεγοι, ποὺ εἶναι στερημένοι ἀπὸ δικαιώματα, ἤ ἁπλὰ τοὺς γείτονες μας ποὺ εἶναι κάποιες φορὲς τόσο μοναχικοὶ, ποὺ χρειάζονται ἕναν λόγο παρηγοριᾶς, φιλία, ἀλληλεγγύη, θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε πράξη τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς μὴν ξεγελιόμαστε, δὲν θὰ γίνει αὐτὸ μὲ λόγια παρηγοριᾶς, μ’ εὐγενικὲς χειρονομίες. Ὁ Χριστὸς εἶπε: Δῶστε ὅ,τι ἔχετε καὶ ἴσως θὰ πεῖ σὲ μᾶς ἐκτιμώντας τὴν λιγοστὴ πίστη ποὺ ἔχουμε, τὴν στενότητα καὶ τὴν σκληρότητα τῆς καρδιᾶς μας: Δῶστε ὅ,τι εἶναι περιττὸ στὴ ζωὴ σας, ὅ,τι ξοδεύετε γιὰ τὸν ἑαυτὸ σας χωρὶς νὰ χρειάζεται, δίχως ν’ ἀντλεῖται ἀπ’ αὐτὰ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση- δῶστε τα καὶ τὸτε ἀφῆστε τὸ Θεὸ νὰ ὁλοκληρώσει τὸ δῶρο Του, νὰ κάνει τὰ ὑπόλοιπα.

Αὐτὴ εἶναι ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μου· εἶναι ἐπίσης τὸ κάλεσμα ποὺ ἀπευθύνει στὸν καθένα ἀπὸ σᾶς. Ἀμήν.


Ἀπόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr



Πρωτότυπο Κείμενο

Reading of the Five Loaves

13 August 1989

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

We read the Gospel from year to year, and from generation to generation in new contexts, in the face of now situations, whether they are historical or personal. And every time, a passage or another may strike us in a new way.

Today we have read the passage about the feeding of the multitude by Christ. And more often than not I have read in the Fathers and in the spiritual writers their sense of wonder at the mercy of God and of the power of God Who could feed so many with so little, Who could indeed, work miracles within a world so much estranged from Him, when just a glimpse of faith, a crack in our armour of faithlessness allowed Him to act.

And reading today this passage of the Gospel I was struck anew with words of Christ. The disciples call upon Him to send away the multitudes, because the day is spent, distance from the place where they are to the neighbouring villages is great, tiredness will overcome them, and darkness, if they stay longer. And yet, they have not eaten a whole day, listening to the life-giving word of Christ.

And Christ says to the disciples: No, they need not depart; y o u give them to eat... How can they feed a multitude of that kind? A thousand men, women, children, and all they have is five loaves of bread and two fishes? And here is a challenge of Christ to them, and of Christ to us. Yes — in a way, God alone can perform this miracle; but not if we do not contribute with openness of heart, and with an open hand. He did not say to His disciples: Keep as much as you need for yourselves, and give the rest, your left-over to others. He says to them: Take all you have, and give it all...

Isn't it something which the Lord says to us n o w, in a very special way, in days where we are so secure, so rich, so opulent, and when we hear day after day of the hunger, the misery, the death indeed from starvation of thousands and thousands of people. And what the Lord says to us is simply: Give what you have and let Me act afterwards; do not ask Me to work a miracle where you could do the thing yourselves...

The Apostles could do little; they could share only five loaves and two fishes; but we can share so much! If our hearts were open, and from hearts of stone God had made hearts of flesh within us, if we had learned anything of generosity and of mutual responsibility, if we had learned a little, o, so little! — about loving our neighbour actively, there would be no hunger in the world.

And what this Gospel says to us today, is, ‘look round’; look round at every person who is hungry, every person who is homeless, every person who is in need, and r e m e m b e r that each of these persons is your own responsibility, that all their hunger, all their homelessness, all their misery is ultimately the result of you opulence, your comfort, your richness and your refusal to share, to give. Not to give beyond your means — just to give.

If we only remembered, as one Saint, whose name I can't recall now, says in one of his writings, that whenever he eats a morsel which is not a necessity, whenever he acquires or possesses anything beyond his strict needs, he has s t o l e n it from the hungry, s t o l e n it from the homeless, stolen it from the one who has no cloths — he is a thief.

Isn’t that addressed to us much more sharply than to this ascetic?

We must reflect on this, because we are behaving like bad, unworthy stewards; there i s such thing as stewardship of wealth — intellectual, emotional, moral and material. You remember probably the story of the unworthy, the unfaithful steward who had cheated his master, stolen from him, and when he was to be dismissed by his master who had discovered his dishonesty, he called the people who owed money to his master, and reduced their debt. This is something which we could learn. He turned to people, and gave whatever help he could; w e d o n o t. Let us reflect on these words of Christ: They need not depart from My presence to order to eat; give them you what they need... And if we looked round us, not far beyond but just round us at the needs of people who are hungry, who are homeless, who are deprived of rights, or simply our neighbours who are at times s o lonely, need a word of comfort, need friendship, solidarity, we would begin to fulfil this commandment of Christ.

But let us not deceive ourselves; it is not by words of consolation, by kind gestures that we will have fulfilled it. Christ said: Give all you have... and to us perhaps, taking into account the little faith which we have, and the narrowness and hardness of our heart, He will say: Give what is superfluous in your life — but give true thought to what is superfluous, to what you spend on yourself unnecessarily, without even deriving true joy and pleasure, an advantage from it — g i v e it, and then, leave it to God to fulfil the gift, to do the rest.

This is the judgement of God upon me; it is also the call of God addressed to each of you. Amen!

Ὁ Ζωοποιὸς Ἄρτος

Ἰωὴλ Φραγκάκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)

«Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ χορτάσθησαν»

Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ὁ Χριστὸς ἀναχωρεῖ στὴν ἔρημο. Ἀναχωρεῖ στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ φυλάξει τὸν ἑαυτό Του γιὰ τὸν κατάλληλο καιρὸ τοῦ Σταυροῦ. Δὲν εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα γιὰ τὸ πάθος Του. Ὁ ἄλλος Εὐαγγελιστὴς γράφει πὼς ἀναχώρησε στὴν ἔρημο γιὰ νὰ δώσει τὴν εὐκαιρία στοὺς μαθητές Του νὰ ξεκουρασθοῦν (Μάρκ. 6,31). Ἀνεχώρησαν σὲ κάποια ἔρημο τῆς πόλεως Βηθσαιδᾶ (Λουκ. 9,10). Στὸ χῶρο αὐτὸ ἔκανε τὸ θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων.

Οἱ συνθῆκες τοῦ θαύματος τὰ ἀρνητικὰ δεδομένα εἶναι περισσότερα ἀπ’ τὰ θετικὰ στὸ θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων, γράφει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος. Ὁ τόπος ἦταν ἔρημος καὶ δὲν ὑπῆρχε κάποια ἑστία ἀνεφοδιασμοῦ γιὰ τὸν κόσμο. Ἡ ὥρα ἦταν περασμένη· «Ἡ μὲν ἡμέρα κλίνειν ἤρξατο», καθὼς εἶπε Λουκᾶς· «αὐτοὶ δὲ παρέμειναν ἄσιτοι», δηλαδὴ ἡ ἡμέρα τελείωνε, ἀλλὰ αὐτοὶ παρέμειναν ἄσιτοι, σημειώνει ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνός. Ὁ πολὺς ὁ κόσμος εἶχε αἰχμαλωτευθεῖ ἀπ’ τὴ διδασκαλία, γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ ἄνθρωποι νὰ ψάξουν νὰ βροῦν κάτι νὰ φᾶνε (ὅπ. π.). Κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ «‹οὐ λιμοκτονήσει Κύριος ψυχὴν δικαίαν» (Παροιμ. 10,3), δηλαδὴ ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀφήσει νὰ πεθάνει ἀπ’ τὴν πείνα ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι δίκαιη. Ὁ Χριστὸς εἶχε ἀποφασίσει νὰ τοὺς θρέψει μὲ τὸν παράδοξο αὐτὸ τρόπο, ἀλλὰ περίμενε νὰ Τοῦ τὸ ζητήσουν νὰ μὴ φανεῖ πὼς κάνει θαύματα πρὸς ἐντυπωσιασμό. Ἄφησε νὰ πεινάσουν ὑπερβολικά, προκειμένου νὰ λάβουν μεγαλύτερη αἴσθηση τοῦ θαύματος.



Ἄλλες πλευρὲς τοῦ θαύματος

Πρὶν κάνει τὸ θαῦμα προσευχήθηκε στὸν Πατέρα Του· «ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησεν» (Ματθ. 14,19). Ἐδῶ βλέπουμε τὸ μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας, δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ἦταν τέλειος ἄνθρωπος, γι’ αὐτὸ καὶ προσεύχεται ὅπως κάνουν ὅλοι ποὺ ἔχουν τὴν ἀνθρώπινη φύση. Μετὰ προσευχήθηκε στὸν Πατέρα Του, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, γιὰ νὰ δώσει νὰ καταλάβουν ὅλοι πὼς δὲν εἶναι ἀντίθεος, ἀλλ’ ἔχει τὴν προέλευσή Του ἀπὸ τὸ Θεὸ «καὶ ὅτι ἴσος ἐστί», δηλαδὴ εἶναι ἴσος μὲ τὸ Θεὸ Πατέρα. Ὁ Μωϋσῆς στὴν ἔρημο παρακάλεσε τὸ Θεὸ κι ἔδωσε στοὺς Ἰσραηλίτες τὸ μάννα ἀνάλογα μὲ τὴν ἀνάγκη, ποὺ εἶχαν, ὅπως κι ὁ Ἠλίας ἔδωσε στὴ χήρα γυναίκα στὰ Σάρεπτα τῆς Σιδώνας τὸ λάδι καὶ τὸ ἀλεύρι μόνον γιὰ τὸν καιρὸ τοῦ λιμοῦ, ἐνῶ ὁ Κύριος πολλαπλασίασε τοὺς πέντε ἄρτους χωρὶς φειδώ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔχουν περισσεύματα «δώδεκα κοφίνους πλήρεις» (Ματθ. 14,20).

Στοὺς μαθητὲς του δίνει ἄρτους, γιὰ νὰ τοὺς μοιράσουν στὸ πλῆθος, γιὰ νὰ θυμοῦνται μόνιμα καὶ συνεχῶς τὸ θαῦμα. Ἀκόμη τοὺς δίνει τοὺς ἄρτους, γιὰ νὰ μὴ νομισθεῖ πὼς κατὰ φαντασία θαυματούργησε. Τὰ περισσεύματα εἶναι δείγματα ἀτράνταχτης ἀλήθειας. Τὸ θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων εἶναι σύμβολο καὶ τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι ὁ οὐράνιος ἄρτος τῶν ἀνθρώπων. Ἀκόμη μπορεῖ οἱ ἄρτοι νὰ συμβολίζουν καὶ τὰ πολλὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Κύριος τρέφει τὸ λαό Του καὶ τὴν Ἐκκλησία Του μὲ τὸν ἑαυτό Του. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ζωοποιὸς ἄρτος.



Τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα

Πολλοὶ διαβάζοντας τὸ θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων ἴσως κάνουν σκέψεις πὼς ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ λύσει τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα τῶν ἀνθρώπων ποὺ συνδέεται μὲ τὶς βιοποριστικές τους ἀνάγκες κατὰ τρόπο μαγικό. Κάπως ἔτσι πίστευαν καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς Του (Ἰωάν. 6,26). Νόμιζαν πὼς ὁ Χριστὸς θὰ ἔκανε κάθε μέρα τὸ ἴδιο θαῦμα καὶ θὰ τοὺς ἁπάλλασε ἀπὸ τὴν ἐργασία. Ὁ Χριστὸς δὲν περιφρονεῖ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ τὰ ἱεραρχεῖ. Πρῶτα εἶναι ἡ βρώση ἡ μένουσα (ὅπ. π. στίχ. 27) καὶ μετὰ ἡ πρόσκαιρη. Πρῶτα βάζει τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου καὶ μετὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ἡ ἀγχώδης μέριμνα καὶ ἡ ἐπίμονη προσπάθεια γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀγαθῶν ποὺ προέρχονται, εἶναι καταδικαστέες ἀπ’τὸ Χριστό.

Ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται τὸ ἴδιο γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ βάζει μία σειρὰ στὶς ἀπαιτήσεις μας. Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ προηγοῦνται τῶν πνευματικῶν ἐνδιαφερόντων μας τὰ ὑλικά. Πρῶτα δίδαξε ὁ Χριστὸς τὸν ὄχλο καὶ μετὰ τοὺς ἔδωσε ψωμὶ νὰ φᾶνε. Τὸν ἄνθρωπο ὀφείλει νὰ τὸν διακατέχει ἡ ἀγωνία μήπως χάσει τὸν σύνδεσμό του μὲ τὸ Χριστό, ποὺ εἶναι ὁ ζωοποιὸς ἄρτος κι ὄχι ἡ ἐπιθυμία νὰ ἀποκτήσει πολλὰ ἐφήμερα ἀγαθά.



Ἀδελφοί μου,

Νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας πλούσιο, ὅταν ἀρκούμεθα στὰ ἀναγκαῖα κι ἔχουμε τὸν Χριστὸ ἐπιούσιο ἄρτο στὴ ζωή μας. Τότε ὄντως εἴμαστε πλούσιοι

Τρεις σταθμοί του λαϊκού εορτολογίου (Μεταμόρφωση του Σωτήρος – μέρος α΄)

Αποτελεί διαπίστωση της θρησκευτικής λαογραφίας, ότι στο ορθόδοξο εορτολόγιο οι μεγάλες εορτές είναι κατανεμημένες με πραγματικά σοφό τρόπο, ώστε στον ετήσιο κύκλο του χρόνου να μην παρουσιάζονται κενά ή χάσματα. Σε τρεις μεγάλες γιορτές-σταθμούς του καλοκαιριού και του φθινοπώρου αναφέρεται το παρακάτω κείμενο.

Με τα πανηγύρια ο λαός μας συνδυάζει με ιδιάζοντα τρόπο το θρησκευτικόμε το κοσμικό βίωμα. Στην πάνω και κάτω φωτογραφία βλέπετε σκηνές
από το Δεκαπενταύγουστο στην Μεσούντα Άρτας.

Ο παραδοσιακός άνθρωπος οργάνωνε την ζωή του με βάση την αλληλουχία των γεωργοκτηνοτροφικών ασχολιών και την διαδοχή των θρησκευτικών εορτών και είχε έτσι την ευκαιρία να ζεί με εναλλαγές αργίας και εργασίας, καμάτου και ραστώνης, διασκέδασης και φροντίδας για την επιβίωση της οικογένειας. Οι εναλλαγές μάλιστα αυτές είναι που προσδιορίζουν την αίσθηση και την κατανόηση του χρόνου σε ένα παραδοσιακό πολιτισμικό σύστημα, καθορίζοντας την ουσιαστική μορφή της καθημερινής ζωής, σε μια παραδοσιακή κοινότητα.

Σε όσα ακολουθούν, θα ασχοληθούμε με τρεις σημαντικούς εορτολογικούς σταθμούς της ελληνικής παραδοσιακής λαϊκής λατρείας, με τις εορτές της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (6 Αυγούστου), της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (15 Αυγούστου) και της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου).

Πρόκειται για γιορτές με σπουδαία λαϊκή απήχηση και ευδιάκριτη θρησκευτική σπουδαιότητα, οι οποίες παραλλήλως σηματοδοτούν και το πέρασμα από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο. Και τούτο επειδή ο λαϊκός άνθρωπος συνδέει πάντοτε τις παραγωγικές του δραστηριότητες με την θρησκευτική του πίστη, ώστε οι γιορτές να μην είναι μόνο θρησκευτικά γεγονότα, αλλά να αποτελούν παραλλήλως κοινωνικά και βιοτικά βιώματα[1], σταθμούς που ορίζουν το παρελθόν και το μέλλον της παραδοσιακής κοινότητας.

Έθιμα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος (6 Αυγούστου), ως σπουδαία δεσποτική εορτή, αποτελεί εξαίρεση εθιμικά καθιερωμένης ιχθυοφαγίας, μέσα στην σύντομη αλλά αυστηρή νηστεία του Δεκαπενταύγουστου.

Η Μεταμόρφωση του Χριστού, Θεοφάνη του Κρητός, Ι.Μ. Σταυρονικήτα, 1546.

Σε πολλούς τόπους πιστεύουν ότι την παραμονή το βράδυ, κάποια ώρα, ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί και φαίνεται το «άγιο φως», σε όσους είχαν την υπομονή και την πίστη να ξαγρυπνήσουν[2]. Ανήμερα δε, προσφέρουν στους ναούς τα πρώτα σταφύλια της χρονιάς, για να ευλογηθούν από τον ιερέα μετά την θεία λειτουργία, και να διανεμηθούν ως ευλογία στους πιστούς[3]. Σε ορισμένους μάλιστα τόπους προσφέρουν στον ναό το πρώτο λάδι της χρονιάς, για να ευλογηθεί, ώστε η ευλογία να επεκταθεί και στην υπόλοιπη παραγωγή[4].

Ευλογία σταφυλιών. Απαρχές στις 6 Αυγούστου στον Ι.Ν. Αγίου Νίκωνος Μετανοείτε στο Καρτερό Κρήτης.

Πρόκειται για το αρχαίο έθιμο των απαρχών, της προσφοράς δηλαδή των πρώτων καρπών στον Θεό, μια μορφή αναίμακτης τελετουργικής θυσιαστικής προσφοράς, που πέρασε και στον χριστιανισμό. Ο λαϊκός άνθρωπος, προσκομίζοντας για ευλογία τις απαρχές των καρπών και των γεννημάτων του, αναθέτει ουσιαστικά την ελπίδα της επιβίωσής του στον Θεό, από τον οποίο ζητά ευλαβικά να συνεργήσει, για να επιτύχει η σοδειά, από την οποία εξαρτάται και η επιβίωση ολόκληρης της παραδοσιακής κοινότητας[5].

Ήδη στους Αποστολικούς Κανόνες επιτρέπεται η προσαγωγή στον ναό σταφυλιών, όχι όμως και άλλων οπωρικών, ενώ ο Θεόδωρος Βαλσαμών, ερμηνεύοντας τον Δ΄ Κανόνα των Αγίων Αποστόλων, ερμηνεύει την εξαίρεση αυτή των σταφυλιών από το ότι το κρασί, που προέρχεται από αυτά, χρησιμοποιείται για την παρασκευή της θείας κοινωνίας[6].

Έτσι, τα ευλογημένα σταφύλια μοιράζονται και τρώγονται μαζί με το αντίδωρο στην Λέσβο[7], ενώ στον Μοσχοπόταμο της Πιερίας[8] άφηναν το πρώτο τσαμπί του τρύγου σε κάποιο εικόνισμα του ναού, για να πάει καλά η σοδειά. Δεν πρέπει εξ άλλου να ξεχνούμε ότι στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος είναι αφιερωμένοι οι ναοί των μεγαλύτερων και επιβλητικότερων ελληνικών φρουρίων, γεγονός που δείχνει την σημασία, θρησκευτική και εθνικά αναγεννητική, που ο λαός μας ανέκαθεν έδινε στην μεγάλη αυτή εορτή. Και φυσικά, ως σπουδαία εορτή είναι και εθιμικά καθιερωμένη αργία, η παραβίαση της οποίας, από κάποιους ασεβείς και φιλάργυρους, επέφερε την άμεση θεϊκή τιμωρία, σύμφωνα με τις παραδόσεις του ελληνικού λαού[9], για παραδειγματισμό και των υπολοίπων.

Τέλος α΄ μέρους, συνεχίζεται…

Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Ε Ι Σ

1. Βλ. Μ. Γ. Βαρβούνης, Λαϊκή λατρεία και θρησκευτική συμπεριφορά των κατοίκων της Σάμου, Αθήνα 1992, σ. 165.

2. Γ. Α. Μέγας, Ελληνικαί εορταί και έθιμα της λαϊκής λατρείας, Αθήναι 1979 (β΄ έκδοση), σ. 230.

3. Γ. Ν. Αικατερινίδης, «Απαρχές (λατρευτικές και ευετηρίας) στην νεοελληνική εθιμολογία», Λαογραφία 37 (1993-1994), σ. 73.

4. Γ. Α. Μέγας, Ελληνικαί εορταί… ό.π., σ. 230.

5. Αλ. Ν. Λέτσας, Μυθολογία της Γεωργίας 2, Θεσσαλονίκη 1952, σ. 444-450.

6. Γ. Α. Ράλλης – Μ. Ποτλής, Σύνταγμα των θείων και ιερών κανόνων… 2, Αθήνησιν 1852, σ. 6-7. Φ. Κουκουλές, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός 5, Εν Αθήναις 1952, σ. 295.

7. ΚΛ [=Κέντρο Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας, της Ακαδημίας Αθηνών], χφ. [=χειρόγραφο] 2332, σ. 323 (Εμμ. Σαρέλλης, Πλαγιά Λέσβου, 1960).

8. ΚΛ, χφ. 4214, σ. 138 (Αγγ. Δευτεραίος, Μοσχοπόταμος Πιερίας, 1983). Τα παραδείγματα από τον Γ. Ν. Αικατερινίδη, «Απαρχές…», ό.π., σ. 76, 77.

9. Δ. Σ. Λουκάτος, «Αργίαι και άγιοι τιμωροί», Επετηρίς Κέντρου Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας 20-21 (1967-1968), σ. 90.

Η συγκέντρωση του νου την ώρα της προσευχής

Τί να κάνουμε, όταν ο νους μας τρέχει εδώ κι εκεί και δεν μπορούμε να τον συμμαζέψουμε στην προσευχή;

Όταν είμαστε μόνοι στο σπίτι, μπορούμε ν’ αναβάλουμε την έναρξη της προσευχής ή, αν έχουμε ήδη αρχίσει, να τη διακόψουμε για λίγο. Αν και ύστερα απ’ αυτό το μικρό διάλειμμα ο νους μας δεν συνεργάζεται με την προαίρεση μας, τότε δεν έχουμε παρά να του επιβάλουμε με τη βία, θέλει δεν θέλει, να συγκεντρωθεί στην προσευχή, σ’ όποιο βαθμό βέβαια είναι δυνατόν. Μέσα στην εκκλησία, πάλι, μερικές φορές δεν ακούμε ή δεν καταλαβαίνουμε όσα ψάλλονται, διαβάζονται ή εκφωνούνται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, σταθείτε νοερά ενώπιον του Κυρίου και αφοσιωθείτε στην ευχή του Ιησού.

Πρέπει να ξέρετε, πάντως, ότι στο ναό, κατά την τέλεση οποιασδήποτε ακολουθίας, και κατεξοχήν της θείας Λειτουργίας, κάθε λατρευτική πράξη, κάθε κίνηση έχει τη σημασία της. Όποιος, λοιπόν, γνωρίζει και κατανοεί τη σημασία κάθε πτυχής της τελετουργίας, συμμετέχει με επίγνωση στη σύναξη των πιστών και τρέφει την ψυχή του με το ουράνιο μάννα, που προσφέρεται άφθονα στα πνευματικά συμπόσια της εκκλησιαστικής λατρείας.

Η νύχτα, ιδιαίτερα οι μεταμεσονύκτιες ώρες, είναι το πιό κατάλληλο χρονικό διάστημα για προσευχή.

Πόσες μετάνοιες να κάνει κανείς, λέγοντας την ευχή;

Όσες θέλει, μικρές ή μεγάλες, ανάλογα με τη σωματική δύναμη και την ψυχική διάθεση του. Καλό είναι, πάντως, να καθορίσει έναν ελάχιστο αριθμό μετανοιών για κάθε μέρα και να τις εκτελεί με αυστηρή συνέπεια.

Το Ευαγγέλιο δεν είναι ανάγκη να το διαβάζετε όρθιος. Καθιστός το κατανοείτε καλύτερα, γιατί δεν κουράζεστε, κι έτσι η προσοχή σας συγκεντρώνεται στο ιερό κείμενο, χωρίς να μειώνεται η ευλαβική σας διάθεση. Όσο για τους Ψαλμούς, διαβάζετε όσους μπορείτε και επιθυμείτε. Έναν, δύο, τρεις ή περισσότερους…

Μπορείτε να κοινωνάτε συχνά, φτάνει να είστε κάθε φορά σωστά προετοιμασμένος.

Τί σημαίνει να έχουμε καθαρή συνείδηση ως προς τα υλικά πράγματα και αντικείμενα; Σημαίνει να μην κάνουμε κακή χρήση των πραγμάτων, αλλά να τα χρησιμοποιούμε συνετά και να τα συντηρούμε με τη μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια.

Η αδιάλειπτη μνήμη του Θεού.

Θέλεις να μην ξεφεύγει ο νους σου την ώρα της προσευχής και της ακολουθίας; Αγωνίσου να θυμάσαι το Θεό κάθε στιγμή της ημέρας, είτε είσαι μόνος είτε μαζί με άλλους, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, παντού. Έτσι, και την ώρα της προσευχής ή της ακολουθίας στο ναό, ο νους σου θα είναι συγκεντρωμένος σ’ Εκείνον και ευλαβικά θα επικοινωνεί μαζί Του.

Πότε είναι ευάρεστη στο Θεό η προσευχή μας.

Θυμηθείτε ότι η προσευχή δεν είναι λόγια και μετάνοιες, αλλά προσήλωση του νου και της καρδιάς στο Θεό. Είναι δυνατό να διαβάσετε όλες τις τακτές ακολουθίες της ημέρας και να εκτελέσετε όλες τις καθορισμένες μετάνοιες, αλλά η επαφή σας με το Θεό να είναι είτε εντελώς ανύπαρκτη είτε ασήμαντη, με το νου σκορπισμένο και την καρδιά κρύα. Έτσι κάνετε τον κανόνα σας, όχι όμως προσευχή. Μια τέτοια «προσευχή» είναι εφάμαρτη. Ο Κύριος να μας φυλάξει!

Με φόβο και τρόμο πρέπει να επιτελούμε τα έργα του Θεού -αυτό να το θυμάστε πάντα. Με κάθε τρόπο και μ’ όλη σας τη δύναμη προσπαθήστε να έχετε το νου σας στα λόγια της προσευχής ή, όπως λέει ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, να κλείνετε το νου σας μέσα στα λόγια της προσευχής. Τη στιγμή που αρχίζετε να προσεύχεστε, πρέπει όλη σας η προσοχή να είναι συγκεντρωμένη στο Θεό και να μην απομακρύνεται απ’ Αυτόν…

Τότε μόνο να θεωρήσετε ότι προσευχηθήκατε καλά, όταν, τελειώνοντας, η ψυχή σας δονείται από συντριβή και αυτομεμψία. Στη διάρκεια της ημέρας προσπαθήστε, με την αδιάλειπτη προσευχή, να βρίσκεστε νοερά ενώπιον του Κυρίου κάθε στιγμή, όπως βρίσκονται οι άγγελοι. Εκείνοι Του προσφέρουν την ακατάπαυστη δοξολογία. Εμείς ας Του προσφέρουμε τη μετάνοιά μας.

Πότε εισακούεται από το Θεό η προσευχή μας.

Να πώς πρέπει να ζητάς κάτι από το Θεό: «Κύριε, Εσύ βλέπεις ότι χρειάζομαι το τάδε πράγμα ή ότι υποφέρω από τη δείνα συμφορά. Βοήθησε με, όπως ξέρεις και όπως θέλεις! Γενηθήτω το θέλημά Σου…».

Μ’ αυτή την εσωτερική τοποθέτηση, να προσεύχεσαι πολύ. Όχι μια φορά, έστω και παρατεταμένα, ούτε για μια μέρα μόνο, αλλά για εβδομάδες, μήνες, χρόνια… Όλο να ικετεύεις, όλο να κραυγάζεις: «Κύριε, βοήθησε με! Κύριε, λύτρωσε με! ‘Ωστόσο, ας μη γίνει ό,τι θέλω εγώ, μα ό,τι θέλεις Εσύ». Αυτό ακριβώς έλεγε και ο Χριστός στη Γεθσημανή, όταν προσευχόταν στον Πατέρα Του. Και η χήρα της ευαγγελικής παραβολής βρήκε τελικά το δίκιο της από τον άδικο εκείνο δικαστή, μόνο και μόνο επειδή δεν κουράστηκε να τον παρακαλάει για πολύν καιρό. Κάποιος σοφός είπε το λόγο τούτο: «Πρέπει να γίνεις φορτικός στο Θεό και στους άγιους Του!».

Η δύναμη της προσευχής.

Η δύναμη της προσευχής βρίσκεται όχι στον εξωτερικό τύπο της, αλλά στο περιεχόμενο, στο πνεύμα της.

Προσπαθείτε να βιώσετε την προσευχή. Αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται. Κάποιος από τους πατέρες λέει, πως, όταν προσευχόμαστε, πρέπει να αισθανόμαστε όπως οι υπόδικοι μπροστά στο δικαστή.

Ρώτησε κάποιος έναν ασκητή: «Πώς να στέκομαι στην προσευχή;» Κι εκείνος αποκρίθηκε: «Να στέκεσαι σαν σε κριτήριο, με το βλέμμα σου προσηλωμένο στα χείλη του Κυρίου, που την επόμενη κιόλας στιγμή -έτσι να πιστεύεις- θα προφέρουν την τελευταία απόφαση για σένα: «Έλα κοντά μου!’ ή ‘Φύγε μακριά μου’. Και να κραυγάζεις: ‘Κύριε, ελέησον!».

Νομίζω, ακόμα, πως η ευχή του Ιησού είναι η καλύτερη και δυνατότερη προσευχή για κάθε περίσταση, μόνο που πρέπει να τη λέμε όχι μηχανικά, δίχως συναίσθηση, αλλά με συμμετοχή του νου και της καρδιάς.

πηγή: Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής»-επιλογές-, Ι.Μ.Παρακλήτου

Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

Στο χώρο της αστρολογίας κινείται και η λεγόμενη χριστιανική αστρολογία. Εδώ καταβάλλεται προσπά­θεια να παρουσιαστεί ο χριστιανισμός ως αστρολογική θρησκεία. Το θέμα αυτό θα το εξετάσουμε σε άλλο ση­μείο αυτού τού βιβλίου. Όμως υπογραμμίζουμε εδώ ότι με την προσπάθεια της αστρολογίας να παρουσιαστεί ως χριστιανική θρησκεία και να υιοθετήσει τη χριστιανική πίστη εμφανίζεται ανοικτά πλέον ως θρησκεία, αφού εί­ναι υποχρεωμένη να υποτάξει τη χριστιανική πίστη στα δικά της δόγματα. Το αποτέλεσμα είναι η αντικατάσταση της χριστιανικής πίστεως με τα δόγματα και τις προσφο­ρές της αστρολογίας. Έτσι αντί για τη χριστιανική ελ­πίδα προσφέρεται η αστρολογική ελπίδα, η δική της μορφή ασφαλείας. Στη θέση της εμπιστοσύνης προς τον Θεό, τον Ιησού Χριστό, τοποθετείται η εμπιστοσύνη στο ωροσκόπιο. Η αστρολογία συνιστά μία πίστη, όπως ακριβώς την απαιτούν όλες οι θρησκείες.


Βέβαια η νέα πίστη δεν προσφέρει κλειστό θρησκευ­τικό σύστημα. Δεν έχει επί παραδείγματι εκδηλώσεις που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη λατρεία των άλ­λων θρησκειών. Όμως έχει ιδιαίτερο εκκλησιαστικό έτος, το αστρολογικό, που αρχίζει από το ζώδιο τού Κριού (21.3.-20.4) και κλείνει με το ζώδιο των Ιχθύων (20.2.-20.3). Οι διάφοροι πλανητικοί συσχετισμοί χαρα­κτηρίζονται ως καλοί ή κακοί.

Η νέα θρησκεία έχει επίσης και τους ιερείς της, τους αστρολόγους. Αυτοί έχουν το αξίωμα τού μεσάζοντος α­νάμεσα στον Κοσμικό Νόμο και στα άστρα από το ένα μέρος, και στους πιστούς της αστρολογίας από το άλλο. Έχει τα δόγματά της και εγείρει μάλιστα την απαίτηση πως είναι μοναδική για την κατανόηση τού κόσμου, τού ανθρώπου και της μοίρας του. Βέβαια μπορεί να υπάρξει και άθεη αστρολογία, αλλά παρ' όλα αυτά σε όλες τις αστρολογικές σχολές υπάρχουν και τα διομολογιακά δόγματα, όπως είναι το Κοσμικό Έτος στον μεγάλο ζωδιακό κύκλο.



Θρησκεία τού Υδροχόου

Σύμφωνα με την αστρολογική αντίληψη, το Κοσμικό Έτος διαρκεί 25.863 χρόνια και κάθε Κοσμικός Μήνας 2.156 χρόνια. Ο καθένας από αυτούς τους Κοσμικούς Μήνες κυριαρχείται από ένα ζώδιο τού Μεγάλου Ζωδια­κού Κύκλου. Σύμφωνα με την αστρολογία, αυτό το ζώδιο ασκεί επιδράσεις κατά την περίοδο που κυριαρχεί. Σήμε­ρα, ισχυρίζονται οι αστρολόγοι, βρισκόμαστε στο χρόνο μετάβασης από την εποχή των ιχθύων στην εποχή τού υδροχόου. Το ρολόι των κοσμικών μηνών κινείται προς τα πίσω. Από το ζώδιο των ιχθύων, που αντιστοιχεί στο Μάρτιο, περνάμε στο ζώδιο τού υδροχόου, που αντιστοι­χεί στον Φεβρουάριο.

Ο αστρολόγος Dr. Lomer διασαφηνίζει στο βιβλίο του Christus astrologish gesehen (Baumgartnen-Veslag Warpe-Billerbeck 1955), όπου περιλαμβάνει αυτή την αν­τίληψη για τους Κοσμικούς Μήνες: Πάντοτε είναι ΜΙΑ μεγάλη ιδέα που διαπερνά δύο χιλιετίες (ένα Κοσμικό Μήνα). Αυτή η ισχύουσα ιδέα για τον μήνα των Ιχθύων προσωποποιήθηκε στον Χριστό. Γι' αυτό δεν έχει σημα­σία αν ο Χριστός έζησε ή όχι. Η ιδέα έζησε (δυστυχώς κάτω από τρομακτικές διαστροφές δια μέσου 20 αιώ­νων...). Ο Μωϋσής ανεγνώρισε ως Κριός την υψηλή α­λήθεια: Οδόντα αντί οδόντος, οφθαλμό αντί οφθαλμού.... Ο Χριστός (ή το Πνεύμα της Εποχής των Ι­χθύων) θεώρησε πως πάνω από όλες τις εντολές... βρίσκε­ται η μία εντολή: Η αγάπη! (Haack, σ. 24).

Σ' αυτά τα πλαίσια πρέπει να κατανοηθεί και η εξής δήλωση από την αστρολογική έκδοση Astrologische Auskunftsbogen, άριθ. 15 (Baumgartnen-Verlag):

«Η αστρολογία είναι θρησκεία, η μόνη αληθής θρη­σκεία, η μόνη απόδειξη για τον θεό και δεν είναι μόνο το αστρολογικό επίπεδο της ανθρωπότητος, που άφησε προ καιρού πίσω του τη λανθασμένη χριστιανική πίστη».

Αυτές οι δύο θέσεις συνδέονται μεταξύ τους και απο­τελούν τις κύριες θέσεις τού τεύχους 15 τού αστρολογι­κού έντυπου. Η αστρολογία είναι η μόνη αληθής θρη­σκεία, που ανταποκρίνεται στο επίπεδο της ανθρωπότη­τας σήμερα, κατά την ανατολή μιας Νέας Εποχής, της Εποχής τού Υδροχόου. Αυτή η Εποχή με τις νέες αλήθειες, που όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί της εναρμο­νίζονται με ένα ανώτερο εξελικτικό επίπεδο της ανθρω­πότητος, άφησε προ καιρού πίσω της την παλαιά εποχή, την εποχή της δήθεν λαθεμένης χριστιανικής πίστης!

Η Μάργκαρετ Χόουν αναφερόμενη στην Εποχή των Ιχθύων, γράφει (σ. 302):

«Ένα μεγάλο μέρος τού ζωδιακού συμβολισμού εμ­φανίζεται στα γραπτά της χριστιανικής εκκλησίας. Οι πρώτοι χριστιανοί χρησιμοποίησαν το σημείο τού Ι­χθύος. Ο Ιησούς ονομαζόταν Ιχθύς, ψάρι. Καλωσορί­στηκε από τους βοσκούς (Κριός) σαν ο Αμνός τού Κυ­ρίου, αλλά διάλεξε ψαράδες (Ιχθείς) σαν μαθητές του. Η Βιβλική ιστορία επαναλαμβάνει πολλές φορές τον συμβολισμό. Η Εκκλησία τον διατηρεί με το σχήμα τού κεφαλιού τού ψαριού στη μίτρα τού επισκόπου και στο φάγωμα τού ψαριού την Παρασκευή, την ημέρα της Α­φροδίτης, τού πλανήτη που είναι σε έξαρση στους Ι­χθείς».

Η Ρώμη σκόπευε σε μια παγκόσμια ειρήνη και μια ομαλή λειτουργία της Pax Romana, αλλά έπεσε σε παρα­κμή τόσο τυπικά Ιχθυακή. Ο Ιησούς, ο πνευματικός ο­δηγός της εποχής ονομάστηκε Πρίγκηπας της Ειρήνης, αλλά επίσης και Άνθρωπος των Θλίψεων, και οι δύο φράσεις Ιχθυακές. Πρέπει να παρατηρηθεί κάτι από το αντίθετο ζώδιο, και σ' αυτή τη περίπτωση είναι φανερό, καθώς η Παρθένος Μαρία είναι το αντιπροσωπευτικό σύμβολο τού ζωδίου της Παρθένου. Ο συμβολισμός των δύο αντιθέτων ζωδίων επαναλαμβάνεται στις ιστορίες των θεαινών τού κρασιού και των δημητριακών, καθώς και στην παραβολή των άρτων και των ιχθύων.

Δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε στην αναίρεση ό­λων αυτών των αυθαιρεσιών της αστρολογίας. Θα περιο­ριστούμε σε επιγραμματική μόνο κριτική θεώρηση.

Κατ' αρχήν το πρωτοχριστιανικό σύμβολο ΙΧΘΥΣ δεν έχει καμμία σχέση με το ζώδιο των Ιχθύων. Έχει τη σημασία Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ και υπεν­θυμίζει τη διατροφή των 5.000 ατόμων από τον Χριστό (Ματθ. ιδ 13-21). Στο ζώδιο των Ιχθύων δεν έχουμε ένα, αλλά δύο ψάρια.

Ο επίσκοπος ίσταται κατά την πίστη της Εκκλη­σίας μας εις τόπον και τύπον Χριστού (Αγιος Ιγνά­τιος). Η μίτρα τού ορθοδόξου επισκόπου δεν έχει καμμία σχέση με το ζώδιο των Ιχθύων και η Εκκλησία μας δεν επιτρέπει να τρώμε ψάρι την Παρασκευή. Ο Χριστός δεν εμφανίζεται στην Αγία Γραφή ως πνευματικός οδηγός μιας συγκεκριμένης εποχής, αλλά ως το Α και το Ω, ως Κύριος ο Θεός, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντο­κράτωρ (Αποκ. α' 8), ο οποίος είπε: εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης... και ιδού εγώ μεθ' υμών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας τού αιώνος (Ματθ. κη' 18-20). Δεν είναι ο Κύριος μιας Εποχής η ενός αιώνος, αλλά ο δημιουργός των εποχών και όλων εκείνων, τα οποία έλαβαν ύπαρξη (Ιω. α' 3, Εβρ. α' 2).

Αλλά αν λάβουμε στα σοβαρά τη δοξασία περί Νέας Εποχής τού Υδροχόου, ως εποχής αρμονίας, με την ο­ποία τελειώνει δήθεν η χριστιανική εποχή των Ιχθύων, που ήταν όπως υποστηρίζουν, εποχή δυσαρμονίας και διαμάχης, τότε δημιουργείται σοβαρότατο πρόβλημα από αστρολογικής σκοπιάς. Γιατί η συμπεριφορά και ο χαρα­κτήρας των ανθρώπων που έχουν ως ζώδιο τους ιχθείς, και ο χαρακτήρας εκείνων με ζώδιο τον Υδροχόο, δεν ε­ναρμονίζονται καθόλου προς τον χαρακτήρα των δύο αντίστοιχων εποχών, όπως τις διακηρύττουν οι ίδιοι οι αστρολόγοι.

Κατά τον Ε. Βιλάρ, το ζώδιο των Ιχθύων χαρακτηρί­ζεται από αισιοδοξία (σ. 38), ομαδικότητα, ευαισθησία (δεν τσακώνονται ποτέ με κανέναν) (σ. 39). Μεγαλώνον­τας... φτιάχνουν ένα δικό τους υγρό, απαλό κόσμο που ό­λοι οι άνθρωποι είναι ήσυχοι και κάθε τι χαριτωμένο και αρμονικό... Είναι οι περισσότερο ήρεμοι άνθρωποι τού Ζωδιακού Κύκλου... ποτέ δεν θα μοιάσουν με φουρτου­νιασμένη θάλασσα που κρύβουν μέσα τους οι Σκορπιοί. Οι Ιχθείς μοιάζουν με την ήρεμη επιφάνεια της λί­μνης..., συγχωρούν εύκολα και ξεχνούν ευκολότερα. Δεν κρατούν ποτέ κακία σε κανέναν... (σ. 40). Η θετική πλευρά των... είναι η αγάπη για δημιουργία και οι αναμ­φισβήτητα πολύ καλοί τρόποι τους (σ. 41). Ο Ιχθύς στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους είναι ιδιαίτε­ρα προσεκτικός και συμφιλιωτικός (σ. 42). Επιθυμία τους είναι να βλέπουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους, και για να το επιτύχουν αυτό θυσιάζονται πρόθυμα για χάρη τους και είναι σίγουρα αρκετά πονόψυχοι (σ. 42-43).

Αντίθετα οι Υδροχόοι χαρακτηρίζονται ως οι φαν­τασμένοι της κοινωνίας, ως φανατικοί της θρησκείας και ακατάστατοι (Μ. Βιλάρ, 43). Κατά την Μ. Χόουν (σ. 84) ο Υδροχόος είναι ξεροκέφαλος, δίνει στις δικές του ιδέες υπερβολική έμφαση, παραγκωνίζοντας όλες τις άλλες.

Παρ' όλα αυτά, κατά τους ισχυρισμούς των αστρολό­γων και των οπαδών της Εποχής τού Υδροχόου, η Εποχή των Ιχθύων που κατά την ίδια αντίληψη ταυ­τίζεται με την εποχή τού χριστιανισμού, διακρίνεται από την στενότητα της αντιλήψεως, από την τάση τού δογμα­τισμού και γι' αυτό, λέγουν, οι Εκκλησίες ως καθιδρύματα της Εποχής των Ιχθύων, κατεδίωκαν πάντοτε τους αντιφρονούντες.

Κατά την μετακίνηση τού δείκτη τού Κοσμικού ρο­λογιού από το σημείο των Ιχθύων στο σημείο τού Υδροχόου, πρόκειται να ανατείλει η εποχή της ανεκτικό­τητας και τού πνευματικού φωτισμού. Αναρίθμητες νέες θρησκείες και απόκρυφες κινήσεις τού ΙΘ' και Κ' αιώνα ενέταξαν στα συστήματα τους αυτή τη μετάβαση από την Εποχή των Ιχθύων στην Εποχή τού Υδροχόου.

Η Σχολή Aργκέην, οι Ροδόσταυροι, το Lectorium Rosircrucianum, οι οπαδοί τού Νέου Πνεύματος, τού Fraternitas Saturni, της ανθρωποσοφίας και εκατοντάδες άλ­λες ομάδες, με την ανατολή της Νέας Εποχής αναμέ­νουν το μεγάλο άνοιγμα των ανθρώπων προς την ελευ­θερία και την ανεκτικότητα...

Όμως για το πότε θα αρχίσει αυτή η Εποχή τού Υδροχόου, υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις. Το 1935, το 1972 ή κάποιο ενδιάμεσο ή μετέπειτα έτος. Δεν υπάρχει ενότητα σ' αυτό το θέμα. Αν υπολογίσουμε με βάση τις δοξασίες τού Max Heindel (σ. 41), τότε πρέπει να πούμε πως η Εποχή τού Υδροχόου θα αρχίσει το έτος 2.645 μ.Χ.


ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΘΗΝΑ 1995
http://www.egolpion.com/astrologia_8rhskeia.el.aspx

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_9481.html#ixzz1UIH7sTNQ

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά και τα παραμύθια τους

H οργάνωση των «μαρτύρων του Ιαχωβά» από την αρχή της ιδρύσεώς της διακατέχεται από ένα σύνδρομο χρονολογιών. Αρέσκεται να προσδιορίζει χρονολογίες για τις διάφορες δοξασίες της, ίσως δι' αυτής της μεθόδου προσπαθεί να αποδείξει την προφητική της ικανότητα σαν μοναδικού εκφραστού των θείων εντολών, όπως ισχυρίζεται. Όμως ποτέ δεν επαληθεύτηκαν οι όποιες χρονολογίες για όλα τα "δογματικά" πού έχει κηρύξει και πού εκ των πραγμάτων αναγκάζεται να αναδιπλωθεί για να αρχίσει πάλι με νέες «εκλάμψεις». Τι έχει καταφέρει με αυτό; Να αποδεικνύεται κάθε φορά η ταυτότητά της ως ψευδοπροφήτου. Αυτό βέβαια δεν απασχολεί τον «πιστό και φρόνιμο δούλο», ο οποίος συνεχίζει τις εκδόσεις του, χωρίς αναστολές για να κηρύξει κάθε φορά και άλλα, δίχως έστω μία συγγνώμη σε όσους επίστευσαν στα προηγούμενα, αλλά ούτε καν τα αποσύρει από την κυκλοφορία.


H περίφημη μάχη του Αρμαγεδδώνος είναι ένα προσφιλές θέμα για την εκάστοτε ηγεσία -με διαφορετικές χρονολογίες κάθε φορά- το οποίο χρησιμοποιεί όταν κάτι δεν πάει καλά με τα εσωτερικά της η παρουσιάζεται πτώση στην δραστηριότητα των οπαδών και κατά συνέπεια των εσόδων της εταιρίας. Οι προφητευθείσες χρονολογίες για το τέλος του κόσμου είναι πολλές, όπως το 1878, 1881, 1914, 1918, 1925, 1932, με τελευταία χρονολογία το 1975 («Ξύπνα», 8-3-'69).

Ο Κ. Ρώσσελ έγραψε στις Γραφικές Μελέτες. τό¬μου Β'. σελ. 113-114: «καταδεικνύεται ότι η μέλλουσα ν΄ αρχίσει την εξάσκησιν της εαυτής εξουσίας κα¬τά το 1878 μ.Χ., και ότι ο πόλεμος της Ημέρας της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος (Αποκ. Ιστ’ 14) όστις δεν θέλει λήξει ειμή μόνον μετά της πλήρους ανατροπής της ενεστώσης διακυβερνήσεως της γης, ήρξατο ήδη ... και ότι η ημέρα η Μεγάλη της Οργής Αυτού ήλθεν».

-1925 «Σκοπιά». 15-7-'25: ο διάδοχος του Ρώσσελ, Ιωσήφ Ρόδερφορδ αντικαθιστά το κήρυγμα του Ρώσσελ και παρουσιάζει τον Αρμαγεδδώνα σαν ένα κατά γράμμα πόλεμο. Επικρατεί ένα πνεύμα τρομοκρατίας, το οποίο γίνεται εντονότερο, όπως περιγράφεται ο Αρμαγεδδώνας στό βιβλίο του Ρόδερφορδ:

-1930 «ΦΩΣ». τόμος Α'. σελ. 371: «Όταν το έργο μαρτυρίας τελειώσει ο Χριστός θα προχωρήσει εις την απερίγραπτον σφαγή όμοια της οποίας δεν έχει γίνει. Τόσα πτώματα θα υπάρξουν από το εν άκρον της γης μέχρι το άλλον, ώστε ουδείς θα θάπτει τους νεκρούς».

Αυτό το τρομερό όπλο του «δούλου» η φοβερή απειλή επάνω από τα κεφάλια των οπαδών με φρικτές περιγραφές είναι εκείνο που δρα καταλυτικά ώστε έντρομοι να έρχονται απρόσκλητοι στα σπίτια μας να μας «διδάξουν», όχι βέβαια κινούμενοι από αγάπη και ας το ισχυρίζονται αυτό, αλλά κατεχόμενοι από πανικό, για να είναι αρεστοί στον «πιστό και φρόνιμο δούλο». H περιγραφή της φρίκης συνεχίζεται:

-1953-'57 «Νέοι Ούρανοι και Νέα Γη». σελ. 370-371: «Όσοι επιζήσουν αυτού του πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος θα είναι οι αγαπώντες αυτόν, η κοινωνία του Νέου Κόσμου. Μετά την μάχη θα εξέλθουν και θα ιδούν τα πτώματα εκείνων πού εθανάτωσε ο Ιεχωβά άταφα, βορά των σκωλήκων που δεν πεθαίνουν ούτε θα παύσουν να συρρέουν επάνω στα απεχθή πτώματα ώσπου να καταφάγουν τα οστά των και δορά πυρός αναμεμιγμένου με θείον πού δεν θα σβήσει ώσπου να συμπληρώσει την κατανάλωση όλων των υπολειμμάτων, των πτωμάτων» (η υπογράμμιση δική μας).
Όπως διαβάσαμε, σε όλο αυτό το σκηνικό της φρίκης, όπως το περιγράφει ο «δούλος», έρχεται για ενίσχυση του σφαγέως Ιησού Χριστού και ο θεός Πατέρας.
Με αυτή την «πνευματική» τροφή οι οπαδοί της «Σκοπιάς» τρέφονται τέσσερις φορές περίπου την εβδομάδα. Όμως για να εμπεδώσουν καλύτερα αυτά πού ακούν και διαβάζουν στα έντυπα της «Σκοπιάς» υπάρχουν και οι ανάλογες φωτογραφίες, ώστε η πλύση εγκεφάλου να είναι πλήρης, με ένα ψυχικό κόσμο αλλοιωμένο.



Όλοι όσοι δεν ανήκουν στη ''Σκοπιά" είναι μέλη του ''θηρίου" και θα σφαγούν. Αυτό όμως δεν εμποδίζει την οργάνωση των «μαρτύρων του Ιαχωβά» να ζητά από το ''θηρίο" και να επιτυγχάνει αποφάσεις που την ευνοούν για την δράση της, δηλαδή το να κηρύττει όλα αυτά εναντίον του ''θηρίου".


Μια περίεργη σχέση, αλήθεια.
Αυτά ήταν ένα μικρό δείγμα από την τροφή για τον Αρμαγεδδώνα. Μ' αυτές τις εφιαλτικές φωτογραφίες γαλουχούνται ακόμη και μικρά παιδιά. Έτσι μεγάλοι και μικροί ζουν και κινούνται μέσα σ' ένα φοβερά τρομακτικό κλίμα, γεμάτο σφαγές, αίματα, μίσος για όλους τους εκτός της οργανώσεως, γεγονός πού έχει σημαντική επίδραση στο χαρακτήρα των ανθρώπων αυτών. Παρέλαση φαντασμάτων, νεκροκεφαλές, τέρατα πού έρχονται να μας κατασπαράξουν, να σφάξουν όλους όσους δεν υποκύπτουν στα εντάλματα της θεοκρατικής κυβερνήσεως του Μπρούκλιν. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
-1978, «Σκοπιά». 1-4-'78. σελ. 16: «Όλοι οι άλλοι έξω από το καταφύγιο θα ολολύζουν και θα κυλίωνται στο χώμα... θα θανατωθούν εξαιτίας της νοεράς οργής του Ιαχωβά».
-1982. «Μπορείτε να ζήτε...». σελ. 155: «Ο Αρμαγεδδώνας ο πόλεμος αυτός του Θεού θα προετοιμάσει το δρόμο για μια δίκαιη νέα τάξη. Μετά τον Αρμαγεδδώνα κανένα μέρος του πονηρού αυτού κόσμου δεν θα απομείνει. Μονάχα τα άτομα που υπηρετούν τον Θεό θα εξακολουθήσουν να ζουν. Μετά τον Αρμαγεδδώνα η βασιλεία του Θεού θα είναι η μόνη κυβέρνηση που θα κυβερνάει τη γη» (η υπογράμμιση δική μας).

Το συγκεκριμένο κείμενο θυμίζει καταστάσεις και ιδεολογίες πού δεν έχουν τίποτα κοινό με την χριστιανική αγάπη, αλλά και το πιο σημαντικό, θυμίζουν ρατσιστικές νεοταξικές θεωρίες για εκλεκτούς ανθρώπους, για ξεχωριστή φυλή και πολλά άλλα, εις βάρος της ανθρωπότητες (αυτό σαν παρένθεση).

-1985. Χιλιετής βασιλεία.... σελ. 21: «Ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος. Τα Έθνη αφού θα έχουν εξοντώσει βίαια τη διεθνή θρησκευτική "πόρνη" τη Βαβυλώνα τη μεγάλη, θα βρεθούν τότε στο στάδιο των παγκοσμίων εξελίξεων που λέγεται Αρμαγεδδώνας όπως ακριβώς είναι γραμμένο (Αποκ. Ιστ’ 14-16)».
Ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» ερμηνεύει γενικά την Αποκάλυψη όπως τον εξυπηρετεί, άλλοτε συμβολικά και άλλοτε κατά γράμμα. Έτσι γίνεται και με το παραπάνω χωρίο της Αποκάλυψης.
Από όλο αυτό το αποτρόπαιο έργο της σφαγής με τα άταφα πτώματα με τα σκουλήκια να τα κατατρώγουν και διάφορα άλλα, εκείνοι που θα γλυτώσουν είναι μόνο οι «μάρτυρες του Ιαχωβά», οι οποίοι θα είναι μέσα στο καταφύγιο της οργανώσεως. Στο τέλος όλων αυτών θα εξέλθουν του καταφυγίου, όπως μας πληροφορεί η «Σκοπιά», για να ιδούν εκείνους που εθανάτωσε ο Ιαχωβά.

Σφαγέα, λοιπόν, κηρύττει η «Σκοπιά» τον Ιησού Χριστό επισήμως από σπίτι σέ σπίτι και ιδιαιτέρως στα σπίτια των Ορθοδόξων χριστιανών στην πατρίδα μας. Σφαγέα κηρύττει τον Σωτήρα της ανθρωπότητος, το Εσφαγμένο Αρνίο της Αποκάλυψης (ιγ' 8), προς χάριν όλων. Εκτελεστή τον θεό Πατέρα, τον θεό της αγάπης, ο οποίος θέλει "πάντας ανθρώπους σωθήναι".
Δεν θέλει και δεν την ενδιαφέρει την εταιρία το μήνυμα της Αγίας Γραφής. Κινείται και δρα στον χώρο στον οποίο πραγματικά ανήκει, δηλαδή τον επιχειρηματικό και πράττει ανάλογα με τα συμφέροντά της. Κρύβεται πίσω από ένα θρησκευτικό προσωπείο, για να κινείται ευκολώτερα και με σοβαροφάνεια κι αυτό την κάνει πιο επικίνδυνη.

Όμως η Βασιλεία που εκήρυξε ο Ιησούς Χριστός έχει πνευματικό χαρακτήρα (Ιωάν. ιη' 36, Β' Κορινθ. ι' 3-6 κ.ά.), δεν είναι γήϊνη κυβέρνηση, όπως διδάσκει η «Σκοπιά» στους οπαδούς της, για να ονειρεύονται γάμους και γεννήσεις, ιδανικές συνθήκες διαβιώσεως, με ωραία φαγητά και φρούτα, με δίκαιους φόρους, και άλλα παρόμοια σαρκικού φρονήματος.

Οι εικόνες που παρουσιάζει η Αποκάλυψη είναι για να περιγράψει την τελική συντριβή του κακού, της αμαρτίας και τον θρίαμβο του αγαθού κατά την ημέρα της δευτέρας παρουσίας του Ιησού Χριστού. Οι διδαχές της εταιρίας με τις εικόνες φρίκης είναι για να κρατά τους οπαδούς της σ' αυτό το κλίμα του τρόμου, ώστε να τους εξουσιάζει ευκολότερα.

Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Τεύχος 35 - 200

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_295.html#ixzz1UIGVUgbr

Η δύναμη των δακρύων

Εἶναι ὥρα νά μετανοήσουμε, ἀδελφοί! Φοβερή θά εἶναι ἡ τιμωρία γιά τά ἁμαρτήματα πού μᾶς βαραίνουν, ἄν δέν τήν προλάβει ἡ μετάνοια. «Προφθάσωμεν τό πρόσωπον αὐτοῦ ἐν ἐξομολογήσει» (Ψα 94,2).
Ἄς σβήσουμε τήν πυρκαγιά τῶν ἁμαρτημάτων, ὄχι μέ ἄφθονο νερό ἀλλά μέ λιγοστά δάκρυα. Μεγάλη ἡ φωτιά τῆς ἁμαρτίας· κι ὅμως μέ λίγο δάκρυ σβήνει. Ναί, τά δάκρυα καταπαύουν τήν πυρκαγιά τῶν ἁμαρτημάτων καί ξεπλένουν τή δυσωδία τῆς ἁμαρτίας. Τή δύναμή τους μαρτυρεῖ ὁ μακάριος Δαυΐδ λέγοντας· «λούσω καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τήν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τήν στρωμνήν μου βρέξω» (Ψα 6,7). Εἶναι λουτρό τό δάκρυ τῆς μετανοίας κι ἐξαφανίζει κάθε κηλίδα ἁμαρτίας.
Στέκομαι μέ δέος κι ἀπορία μπρός στή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁμαρτία γέννησε τή λύπη· καί ἡ λύπη ἐξαλείφει τήν ἁμαρτία! Ὅπως ἀκριβῶς τό σκουλήκι κατατρώγει τό ξύλο πού τό γέννησε, ἔτσι καί ἡ λύπη γεννιέται ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀλλά τήν ἐξουδετερώνει, ὅταν περιβάλλεται ἀπό τή μετάνοια. Γι᾿ αὐτό γράφει ὁ Παῦλος· «ἡ γάρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β΄ Κο 7,10).

Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Περί μετανοίας καί κατανύξεως

Τι είναι Εκκλησία

Γενικά
Η Εκκλησία είναι το ζωντανό και πραγματικό σώμα του Χριστού, με κεφαλή τον ίδιο το Χριστό. Είναι η κοινωνία των πιστών. Είναι οι τελώνες και οι άγιοι,οι φαρισαίοι και οι μάρτυρες, οι πόρνες και οι όσιοι, οι ευσεβείς και οι αδιάφοροι. Όλοι αποτελούμε μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, όχι επειδή συνεισφέρουμε οικονομικά, αλλά επειδή με το Βάπτισμά μας είμαστε γραμμένοι στα βιβλία του Ουρανού.
Ο Απόστολος Παύλος είναι ο πρώτος που παρομοίασε την Εκκλησία με το ανθρώπινο σώμα που έχει μέλη. Στην Εκκλησία υπάρχει ένα πλήθος διαφορετικών ανθρώπων που γίνεται σώμα, και στο οποίο ο καθένας διατηρεί τη διαφορετικότητά του.
Και όπως σε ένα σώμα, το αίμα κυκλοφορεί παντού και ενώνει τα μέλη, με τον ίδιο τρόπο τα μέλη της Εκκλησίας τα κρατά σε σύνδεση αγάπης το Άγιο Πνεύμα. Τό Αγιον Πνεύμα είναι το αίμα της Εκκλησίας, το οποίο δίδει ζωή και κατευθύνει την Εκκλησία.
Η Εκκλησία δεν είναι θρησκευτικό σωματείο που εξυπηρετεί ανάγκες και προσφέρει θρησκευτικές υπηρεσίες για να έχει πελατεία. Ούτε είναι ένας οργανισμός που ζη με τη φιγούρα και την τυπολατρεία. Η Εκκλησία είναι κοινωνία και ζωντανή σχέση προσώπων. Παράλληλα όμως είναι και μια κοινωνία αμαρτωλών και συγχυσμένων ανθρώπων που ζητούν θεραπεία και έλεος στό θεραπευτήριο αυτό .
Η Εκκλησία υπάρχει για να φανερώνει την αλήθεια του Θεού. Οταν, δηλαδή, οι άνθρωποι μετά το τέλος του κόσμου και της ιστορίας αποτελέσουν τη Βασιλεία του Θεού και ζήσουν την πληρότητα της αγάπης . Η Εκκλησία υπάρχει για να φανερώνει
αυτό που θα έρθει. Μία μικρογραφία της Εκκλησίας είναι η ενοριακή κοινότης. Κάθε ενορία είναι η μοριακή υπόσταση της Εκκλησίας. Είναι το σώμα του Χριστού. Είναι η τοπική Εκκλησία
που έχει κέντρο το Ναό. Ο Ναός είναι ο χώρος όπου φανερώνεται η ένωση ουρανού και γης. «Εν τω Ναώ εστώτες της δόξης Σου, εν Ουρανώ εστάναι νομίζομεν». Η Εκκλησία, αλλά και η ενορία ως μικρογραφία της Εκκλησίας, συγκροτείται γύρω απο τη Θεία
Ευχαριστία, που είναι η φανέρωση των εσχάτων στο παρόν. Δυστυχώς, όπως αναφέρει καί ο καθηγητής τής Θεολογικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεώργιος Μεταλληνός, «οι σχέσεις αρκετών ανθρώπων μέ τήν Ενορία, αλλά και η ίδια η δομή της Ενορίας λειτουργεί μέσα σέ θρησκευτικά πλαίσια.Ο Χριστιανισμός κατανοείται σάν θρησκεία καί τά μυστήρια σάν «μαγικά μέσα.» Με άλλα λόγια,όταν η Εκκλησία δέν λειτουργεί σάν ζωντανό σώμα, τότε ο πιστός περισσότερο θρησκεύει από φόβο ή ανάγκη, παρά πιστεύει. Εάν επίσης η Εκκλησία – Ενορία προσφέρει υπηρεσίες και εξυπηρετεί κάποιες ανάγκες, αυτό γίνεται από τις γραφειοκρατικές δομές και ανάγκες της σημερινής κοινωνίας.
Διάκονος και «υπηρέτης» της Εκκλησίας – Ενορίας είναι ο κληρικός. Ο κληρικός δεν είναι υπάλληλος κανενός. Δεν ειναι φορέας κοσμικής εξουσίας, αλλά διακονίας. Οι αληθινοί κληρικοί δεν «βασιλεύουν», αλλά διακονούν. Δεν κάνουν πολιτική, αλλά καθοδηγούν τους πιστούς. Διότι ο Χριστός δεν ήρθε να κυριαρχήσει, αλλά να διακονήσει και αυτό συνιστά το ήθος της Ιερωσύνης. Ο πραγματικά ενάρετος κληρικός είναι αυτός που δεν κρύβει απο τους ανθρώπους το Χριστό με την προβολή της δικής του «αρετής και πνευματικότητς».
Η τιμή και η «δόξα» της ιερατείας μας δεν πρέπει να οφείλεται στο πλήθος των δραστηριοτήτων και κατορθωμάτων ή της εξυπνάδας μας, αλλά στον πλούτο της ποικίλης Χάρης του Χριστού, η οποία μας δίδεται περισσώς. Ο κάθε ιερέας δεν έχει δικό του έργο και δεν υπερασπίζεται δικά του κατορθώματα. Όλα είναι χαρίσματα του Θεού που η ταπείνωση και η οικονομία Του χορηγεί στη διακονία μας. Η Ιερωσύνη λοιπόν δεν είναι ανθρώπινα κατορθώματα που θα γραφούν στους δέλτες της ιστορίας, αλλά θεία παθήματα για τη Βίβλο των Ουρανών.
Η πνευματική μας άσκηση και αυτοκριτική πρέπει να είναι συχνή, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε το πραγματικό θέλημα του Θεού. Ο κληρικός πρέπει να βρίσκεται σε πνευματική ετοιμότητα, ώστε να προφυλάσσει τον εαυτό του από τους πειρασμούς του ναρκισσισμού και της αυτολατρείας. Οι πειρασμοί αυτοί γίνονται πιο επικίνδυνοι όταν ο κληρικός νομίζει ότι έχει κάποια ιδιαίτερα χαρίσματα.
Έχουμε, λοιπόν, αρκετή πορεία να κάνουμε στο δρόμο τού Θεού. Και ο δρόμος αυτός «ειναι καθημερινός σταυρός, επειδή κανείς δεν ανέβηκε στον ουρανό ανέτως», όπως λέγει ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος.
Αγαπητοί μου,
Η Εκκλησία στη σημερινή εποχή είναι κτιριακά ανεπτυγμένη, αλλά πνευματικά αδυνατισμένη. Έχουμε αρκετούς Ναούς που είναι πραγματικά στολίδια.
Εχουμε όμως χριστιανούς που είναι αναστημένα θαύματα; Χριστιανούς, όχι μόνο του Ναού, αλλά χριστιανούς του Χριστού.
Από το σπόρο ξεπετάγεται η ζωή, όχι από τά κλαριά και τα φύλλα. Ο Χριστιανισμός είναι σπερματική δύναμη και σοφία. Είναι η γνώση, η αγάπη, η ανθρωπιά και η διακονία «υπέρ της του κόσμου ζωής».
Αρχιμ. Κων/νος Σιαράπης
Ιεροκήρυξ του Οικουμενικού Θρόνου

Η ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΝΟΜΟ ΠΕΡΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Ήρθαν τα αποτελέσματα της

ανάλυσης από το εργαστήριο.

Τελικά το πράσινο χόρτο που είχε

ο Ποπάι στην κονσέρβα δεν ήταν

παράνομο σπανάκι αλλά χασίσι

για την πίπα του. Είμαστε υποχρεωμένοι

να τον βγάλουμε αμέσως έξω!