Συναξαριστής 3 Νοεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι Ἀκεψιμᾶς, Ἰωσὴφ καὶ Ἀειθαλᾶς

Ὁ Ἀκεψιμᾶς ἦταν ἐπίσκοπος, ὁ Ἰωσὴφ πρεσβύτερος καὶ ὁ Ἀειθαλᾶς διάκονος. Καὶ οἱ τρεῖς μαρτύρησαν γιὰ τὸ Χριστό, ὅταν βασιλιὰς τῆς Περσίας ἦταν ὁ Σαπὼρ ὁ Β´.

Ὁ Ἀκεψιμᾶς ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή, ἀφοῦ χτυπήθηκε σκληρὰ μὲ ἀκανθωτὰ ῥαβδιὰ ἀπὸ ῥοδιά.

Ὁ Ἰωσὴφ - ἀφοῦ διέσχισαν τὶς σάρκες του- ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο διὰ λιθοβολισμοῦ.

Ὁ Ἀειθαλᾶς μαστιγώθηκε σκληρὰ καὶ ἔπειτα τὸν κρέμασαν μὲ τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω, μέχρι ποὺ παρέδωσε καὶ αὐτὸς τὴν μακάρια ψυχή του (330 μ.Χ.).

Τὸ αἷμα, ὅμως, ἀπὸ τὶς θυσίες τῶν Ἁγίων ποὺ προκάλεσαν οἱ ἀσεβεῖς, ὑπενθυμίζει τὰ φοβερὰ λόγια της Ἀποκάλυψης: « Ὅτι αἷμα ἁγίων καὶ προφητῶν ἐξέχεαν, καὶ αἷμα αὐτοῖς ἔδωκας πιεῖν ἄξιοι εἴσι». Δηλαδή, ἐπειδὴ οἱ ἀσεβεῖς αὐτοὶ ἔχυσαν τὸ αἷμα τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Προφητῶν, τοὺς ἔδωσες καὶ Σὺ (Χριστέ μου) νὰ πίνουν ἀντὶ νεροῦ αἷμα. Καὶ πράγματι, εἶναι ἄξιοι τῆς τιμωρίας αὐτῆς.

Ἂς γνωρίζουν, λοιπόν, οἱ ἀσεβεῖς, ποὺ ἐγκληματοῦν ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων τῆς πίστης, ὅτι τοὺς περιμένει ἀνελέητη καὶ βαρεῖα τιμωρία.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ὡς θεράποντες, τῆς εὐσέβειας, στῦλοι ὤφθητε, τῆς Ἐκκλησίας, πυρσολατρῶν καθελόντες τὸ φρύαγμα, Ἀκεψιμᾶ Ἱεράρχα πολύαθλε, Ἀειθαλᾶ Ἰωσὴφ τὲ μακάριοι. Ἀλλ' αἰτήσασθε, Χριστὸν τὸν Θεὸν πανεύφημοι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἔκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἰκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τὰ θεῖα σοφέ, σεπτῶς ἐμυσταγώγησας, θυσία δεκτὴ ἐγένου Παμμακάριστε· τοῦ Χριστοῦ γὰρ ἔπιες, τὸ ποτήριον ἐνδόξως Ἅγιε, Ἀκεψιμᾶ σὺν τοῖς συνάθλοις σου, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος Τὴν χερσωθεῖσάν μου καρδίαν πολλοῖς πταίσμασιν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὄμβροις τῆς σῆς ἀγαθότητος, δεῖξον καρποφόρον ἀρεταῖς, καὶ παράσχου φωτισμὸν γνώσεως τῇ διανοίᾳ μου, ἵνα ὑμνήσω γηθόμενος, τόν, Ἱεράρχην καὶ Ἀθλοφόρον, Ἀκεψιμᾶν τὸν μέγαν σὺν Ἀειθαλᾷ τῷ γενναίῳ, καὶ Ἰωσὴφ τῷ πανολβίῳ· ἐν σοὶ γὰρ θαρροῦντες, ποικίλων βασάνων ἀνδρείως κατετόλμησαν· διὸ καὶ παρέχουσι νοσοῦσι τὴν ἴασιν, ὡς χάριν δεξάμενοι, πρεσβεύοντες ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ἰωσὴφ ὁ γενναῖος ἀγωνιστής, Ἀκεψιμᾶς ὁ τῆς πλάνης ὀλοθρευτής, Ἀειθαλᾶς ὁ Ἔνδοξος, ἀθλητὴς καὶ ἀήττητος, οἱ φαιδροὶ ἀστέρες, τῆς πίστεως ᾄσμασιν, ἐπαξίως ὄντως ὑμνείσθωσαν σήμερον· οὗτοι γὰρ τὴν δόξαν, τῶν Περσῶν ἀμαυροῦντες, ἡλίῳ οὐκ ἔθυσαν, οὐ τὸ πῦρ ἐσεβάσθησαν. Οἷς ἐν πίστει βοήσωμεν· Πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

---

Ἀνακομιδὴ τῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Μεγαλομάρτυρα καὶ Τροπαιοφόρου καὶ ἐγκαίνια Ναοῦ του στὴ Λύδδα τῆς Ἰόππης

Μετὰ τὴν κατάπαυση τῶν διωγμῶν καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ χριστιανισμοῦ σ᾿ ὅλο τὸ Ῥωμαϊκὸ κράτος, ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου, οἱ χριστιανοὶ ἀνήγειραν μεγαλοπρεπῆ Ναὸ στὴ Λύδδα τῆς Ἰόππης, ὅπου μετακόμισαν τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, γιὰ νὰ τὸ προσκυνοῦν πλέον ἄφοβα.

Ἔγιναν δὲ μετὰ τὴν κατάθεση τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καὶ τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ στὶς 3 Νοεμβρίου καὶ ἀπὸ τότε κάθε χρόνο ἡ Ἐκκλησία μας τελεῖ κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ μεγαλομάρτυρα, πρὸς δόξαν Θεοῦ.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, τροπαιοφόρε μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ.δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῇ ὑπερμάχῳ καὶ ταχείᾳ ἀντιλήψει σου, προσπεφευγότες οἱ πιστοὶ καθικετεύομεν, λυτρωθῆναι παρὰ τοῦ Χριστοῦ Ἀθλοφόρε, τῶν σκανδάλων τοῦ ἐχθροῦ τοὺς ἀνυμνούντας σε, καὶ παντοίων ἐκ κινδύνων καὶ κακώσεων· ἵνα κράζωμεν, Χαίροις Μάρτυς Γεώργιε.

Ὁ Οἶκος
Μέγας ἐν προστασίαις ἐπὶ γῆς ἀνεδείχθης, τοῦ Κυρίου θεράπον καὶ φίλε· τὸν πιστὸν γὰρ λαὸν περισκέπων, σῴζεις ἀεὶ Ἔνδοξε· διὸ πίστει καὶ πόθῳ βοῶμέν σοι πολύαθλε.

Χαῖρε, δι' οὗ φρυκτωρεῖται ὁ κόσμος, χαῖρε, δι' οὗ ὁ στρατὸς καταλάμπει.
Χαῖρε, τῶν πιστῶν αἰχμαλώτων ἡ λύτρωσις, χαῖρε, δεσμωτῶν ἡ ὀξεῖα ἀντίληψις.
Χαῖρε, ὕψος τῶν ἐκ πίστεως προστρεχόντων σοι θερμῶς,
χαῖρε, πλοῦτος τῶν ποθούντων σε, καὶ ἐν θλίψει χαρμονή.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις βασιλέων τὸ τεῖχος, χαῖρε, ὅτι παρέχεις ἐν πολέμοις τὸ νῖκος.
Χαῖρε, ἀστὴρ φωτίζων τοὺς πλέοντας, χαῖρε, λυτὴρ παντοίας κακώσεως.
Χαῖρε, εἰς ὃν πᾶς πιστὸς καταφεύγει, χαῖρε, δι' οὗ εὐφημεῖται ὁ πλάστης.
Χαίροις, Μάρτυς Γεώργιε.

---

Ὁ Ὅσιος Ἀκεψιμᾶς

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου (382). Κλείστηκε μέσα σ᾿ ἕνα σκαμμένο τόπο καὶ πέρασε ἐκεῖ 60 ὁλόκληρα χρόνια μὲ αὐστηρὴ νηστεία καὶ προσευχή. Ἀφοῦ ἀξιώθηκε καὶ τοῦ ἀξιώματος τοῦ Ἱερέα καὶ ἔκανε ἀρκετὰ θαύματα, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Ὁ Ἅγιος Ἀχαιμενίδης ὁ Ὁμολογητής

Νεαρός, ἀπὸ ἐπίσημη Περσικὴ οἰκογένεια, εἶχε πολὺ πλοῦτο καὶ κατεῖχε λαμπρὰ ἀξιώματα. Ἔζησε ἐπὶ Θεοδοσίου τοῦ μικροῦ (410) βασιλιᾶ τοῦ Βυζαντίου καὶ Ἰσδιγέρδη, βασιλιὰ τῶν Περσῶν.

Δὲν ἄργησε νὰ προσέλθει στὴ χριστιανικὴ πίστη, μόλις ἄκουσε τὴν διδασκαλία της, καὶ χρησιμοποίησε τὸν πλοῦτο του γιὰ τὴν μικρὴ χριστιανικὴ ποίμνη τῆς Περσίας. Καταγγέλθηκε στὸ βασιλιά, ἀλλὰ δὲν ἄκουσε τὶς συμβουλές του, οὔτε πτοήθηκε στὶς ἀπειλές του. Ὑποβλήθηκε λοιπὸν σὲ βασανιστήρια, τὰ ὁποῖα ὑπέστη καρτερικά.

Κατόπιν τὸν ἄφησαν ἐλεύθερο, μὲ τὸν ὅρο νὰ φύγει ἔξω ἀπὸ τὰ Περσικὰ ὅρια, φτωχὸς πλέον μετὰ τὴν δήμευση τῆς περιουσίας του (τὸ 412 μ.Χ.). Ὁ Ἀχαιμενίδης ἔφυγε ἀπὸ τὴν γῆ τῶν πατέρων του, ποὺ ἦταν μέσα στὴν τυραννία καὶ τὴν πλάνη, εὐχαριστημένος ὅμως, διότι ἔμεινε πιστὸς στὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ διότι τοῦ ἅρπαξαν μὲν ὅλα τὰ χρήματα, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τοῦ ἁρπάξουν τοὺς θησαυρούς, ποὺ ὁ Χριστὸς δίνει στοὺς πιστοὺς στρατιῶτες του.

---

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Ὁμολογητής, ἐπίσκοπος Ἀγκύρας

Μᾶλλον ὑπῆρξε ὑπέρμαχος τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ ἴσως ἔδωσε καὶ τὸ αἷμα του γιὰ τὴν σωστὴ θέση τους στὴν Ὀρθοδοξία.

---

Οἱ Ἅγιοι Δάσιος, Σεβῆρος, Ἀνδρωνᾶς, Θεόδοτος καὶ Θεοδότη

Ὅλοι μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

---

 Ὁ Ὅσιος Ἠλίας

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Οἱ Ἅγιοι Ἐννέα Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

---

Οἱ Ἅγιοι 28 Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ πυρός.

---

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ νέος Ἱερομάρτυρας, ὁ Νεαπολίτης

Ἦταν ἱερέας καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Νεάπολη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ποὺ τούρκικα λέγεται «Νὲβ Σεχήρ».

Διέπρεπε σὰν ἐφημέριος στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου στὴ Νεάπολη «ἐν ἀληθείᾳ καὶ ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος».

Κατὰ τὸ 1797 προσκλήθηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τοῦ χωρίου Μαλακωτὴ νὰ ἱερουργήσει, ἀναπληρώνοντας τὸν ἐφημέριό τους, ποὺ τὸν καταδίωκαν οἱ Τοῦρκοι.

Ὁ ἱερέας Γεώργιος εὐχαρίστως δέχτηκε καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὸ χωριό. Ξαφνικὰ ὅμως, κοντὰ στὴ θέση «Κόμπια-Ντερέ», συνελήφθη ἀπὸ ἐξαγριωμένους βοσκοὺς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι τὸν λήστεψαν, τὸν βασάνισαν καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.

Ἀργότερα τὸ 1924, τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου μεταφέρθηκε στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου στὴ Νέα Νεάπολη κοντὰ στὴ Νέα Ἰωνία στὴν Ἀθήνα.

---

Οἱ Ὅσιοι Εὐθύμιος καὶ Νεόφυτος κτήτορες Μονῆς Δοχειαρίου

Βλέπε βιογραφία τους τὴν 9η Νοεμβρίου.

---

Ἀνακομιδὴ Ἱ. Κάρας τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἀποστόλου τοῦ νέου ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὸν Ἅγιο Λαυρέντιο Πηλίου τὸ 1796

(Βιογραφία τοῦ Ἁγίου βλέπε στὴν κυρίως μνήμη του τὴν 16η Αὐγούστου).

Δὲν ἔχω πόδια νὰ σταθῶ, τὰ ἔδωσα στὴν Πατρίδα…

Ντούλιας Δημήτρης (Πλωτάρχης Π. Ν. ἐ. ἀ)

Μία συγκλονιστικὴ ἱστορία

(Ὁ Δημήτρης Ντούλιας, πλωτάρχης. ἐ. ἀ. στὸ Πολεμικὸ ναυτικὸ, περιγράφει μοναδικὰ στὴν παρακάτω ἐπιστολὴ του μία σκηνὴ ποὺ καταγράφηκε στὴ μνήμη του καὶ στὴν καρδιά του καὶ ἀπὸ ὅτι φαίνεται δὲν θὰ σβήσει ποτὲ ὅσα χρόνια καὶ νὰ περάσουν.)


«Ἤμουν στὸ Ναυτικὸ τὸ 1952 καὶ βρισκόμουνα στὴ Πλατεία Κλαυθμῶνος, ὄχι ὅπως εἶναι σήμερα. Οἱ νεότεροι δὲν γνωρίζουν πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ παλιὰ καὶ ἀποροῦν ὁπόταν ἀκοῦν ὁρισμένα γεγονότα τοῦ τότε.

Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔπεφτε ὁ ἥλιος καὶ θα γνωρίζετε ὅτι μὲ τὴ δύση του, γίνεται ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Τότε τὸ Ὑπουργεῖο Ναυτικοῦ ἦταν ἐκεῖ καὶ ἡ σημαία κυμάτιζε ἀκόμα στὸ κτήριο. Σήμερα εἶναι ἄλλες ὑπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ. Τότε πάντα κάθε πρωί, θὰ θυμοῦνται οἱ παλιοί, γινόταν ἔπαρση σημαίας καὶ σταματοῦσαν τά πάντα, ὅπως καὶ στὴ δύση τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή. Ἦταν στιγμὲς ὡραῖες, ἀπίθανες ποὺ ζοῦσαν τότε οἱ ἄνθρωποι. Τὸ ἄγημα ἀποδόσεως τιμῶν στὸ χῶρο του, καὶ ἀκοῦμε τὸ σαλπιγκτὴ νὰ δίνει τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Τὸ ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ καὶ παίζεται ὁ Θούριος. Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καὶ οἱ περαστικοί, ὅπως καὶ ἐγὼ σταθήκαμε σὲ στάση προσοχῆς.

Ἀποδίδεις μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴν τιμὴ στὸ ἱερό μας σύμβολο, στὴ γαλανόλευκη σημαία. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ, ἡ ματιά του πέφτει λοξὰ καὶ βλέπει κάτι παράξενο, καὶ ἡ ψυχὴ του ταράζεται, γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ παρακάτω.

Τελειώνοντας ἡ διαδικασία τῆς ὑποστολῆς τῆς σημαίας, οἱ διαβάτες συνεχίζουν τὸ δρόμο τους, ἐνῶ ἐγὼ παρέμεινα ἀπὸ συνήθεια λίγο ἀκόμα. Τότε βλέπω τὸ νεαρὸ ἀξιωματικὸ νὰ κατευθύνεται θυμωμένος πρὸς ἕνα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε ἡ πλατεία ἦταν κενὴ καὶ στὶς γωνίες ἦταν πάντα στιλβωτὲς ( λοῦστροι ) καὶ καστανάδες ποὺ μᾶς λείπουν τώρα.

Τοῦ εἶπε : “γιατί δὲν σηκώθηκες ὄρθιος γιὰ νὰ τιμήσεις τὴ σημαία μας. Δὲν ἔχεις φιλότιμο κ.λ.π. “.

Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε βουβός, ἐγὼ παρακολούθησα ἔντρομος καὶ φοβερὰ συγκλονισμένος τὸ τί ἔγινε. Μετὰ βλέπω τὸν καστανὰ ὅτι ἔγινε κατακόκκινος καὶ ἄρχισε νὰ τρέμει.

Ἤθελε νὰ φωνάξει, ἀλλὰ βλέπω μὲ ἔκπληξη ὅτι συγκρατεῖται, σκύβοντας τὸ κεφάλι του ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμούς.

Ὅμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τὰ δάκρυά του καὶ μὲ πολλὴ δύναμη τῶν χεριῶν του ( αὐτὰ ἦταν γερὰ ) στυλώνει τὸ σῶμα του δυνατά, σπρώχνει τὸν πάγκο του μὲ τὰ κάστανα μπροστὰ καὶ φωνάζει μὲ ὅλη τὴ ψυχή του, στὸ νεαρὸ ἀξιωματικὸ δυνατὰ “πῶς νὰ σηκωθῶ κύριε· τῆς τὰ ἔδωσα τῆς Πατρίδας καὶ τὰ δύο” καὶ σηκώνει τὰ μπατζάκια τοῦ παντελονιοῦ ὅπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω ἀπὸ τὸ γόνατα. Καὶ ξαναρχίζει νὰ κλαίει.

Ὁ κόσμος ὅπως καὶ ἐγὼ γύρω του κλαίει καὶ χειροκροτεῖ, ὅμως περισσότερο ἀπὸ ὅλους κλαίει ὁ νεαρὸς ἀξιωματικός.

Ἔχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιὸς ξέρει τί γίνεται. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔγινε κάτι τὸ ἀλησμόνητο, φοβερὴ σκηνὴ γιὰ Ὄσκαρ. Ὁ ἀξιωματικὸς σκύβει καὶ ἀγκαλιάζει καὶ φιλᾶ τὸν καστανά, καὶ στὴ συνέχεια στέκεται εὐθυτενὴς μπροστὰ στὸν ἥρωα καὶ φέρνει τὸ δεξί του χέρι στὴν ἄκρη τοῦ γείσου τοῦ πηλικίου του καὶ τὸν χαιρετᾶ στρατιωτικὰ.

Τοῦ ἀπονέμει “τὰς κεκανονισμένας τιμάς” ποὺ δὲν μπόρεσε ἐκεῖνος τυπικὰ νὰ ἀποδώσει στὴ σημαία μας, γιατί τῆς χάρισε καὶ τὰ δύο πόδια στὰ βορειοηπειρώτικα βουνά μας γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κυματίζει σήμερα ψηλὰ ἡ κυανόλευκη σημαία σὲ λεύτερη πατρίδα. Καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ νὰ μποροῦν νὰ πηγαίνουν μὲ γρήγορο βῆμα στὶς εἰρηνικὲς ἀπασχολήσεις τους, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ ἕναν ἥρωα τοῦ ἀλβανικοῦ μετώπου, τὸν Ἕλληνα ἥρωα πολεμιστή, ὅποιο ἐπάγγελμα καὶ νὰ ’χει.

Ἄλλοι δὲν μιλοῦν, ἄλλοι ὅμως εἰρωνεύονται. Γι’ αὐτὸ οἱ νέες γενιὲς πρέπει νὰ μάθουν, νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ σχολεῖο γιὰ τὸ Ἔπος τοῦ 1940. Γιὰ τὸ καλό τῆς Πατρίδας μας.

Ἡ ὑπερηφάνεια αἰτία τῆς ἀπουσίας χαρᾶς

Schmemann Alexander (Protopresbyter (1921-1983))

Πέμπτη, 28 Ἀπριλίου, 1977

Σὲ σχέση μὲ τὴν κρίση ποὺ ὑπάρχει στὴν προσέλευση φοιτητῶν, σκεφτόμουν: γιατί οἱ ἄνθρωποι τόσο συχνὰ ἁπλῶς καταστρέφουν τὴ ζωή τους, βλάπτουν τὸν ἑαυτό τους, σὰν νὰ διακατέχονται ἀπὸ κάποια amor fati.

Θὰ ὑπέθετε κανεὶς πὼς ἕνας ἁπλὸς ἐγωισμὸς καὶ τὸ ἔνστικτό τῆς αὐτοσυντήρησης θὰ τοὺς προφύλασσαν , ἀλλὰ ὄχι, οὔτε αὐτὸ τὸ ἔνστικτο δὲν τοὺς σταματᾶ. Μπορεῖς νὰ διακρίνεις καθαρὰ ἕνα εἶδος τρέλας, ἕνα πραγματικὸ πάθος γιὰ καταστροφή. Αὐτὸ τὸ πάθος εἶναι τὸ «Ἐγώ», δηλ. ἡ ὑπερηφάνεια.

Ἡ ὑπερηφάνεια μεταμόρφωσε τὸν «ἄγγελο φωτός» σὲ Διάβολο, καὶ τώρα μόνον ἡ ὑπερηφάνεια ἔχει τὴ δύναμη νὰ καταστρέφει τοὺς ἀνθρώπους. Συνεπῶς, τὸ καθετὶ ποὺ συνδέεται, κατὰ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο, μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, ἀκόμη καὶ σὲ μικροσκοπικὲς δόσεις, συνδέεται μὲ τὸν Διάβολο καὶ μὲ τὸ διαβολικό.

Ἡ θρησκεία ἐπίσης ἀποτελεῖ ἕνα ἕτοιμο πεδίο δράσης γιὰ τὶς δυνάμεις τοῦ διαβόλου. Τὰ πάντα, ἀπολύτως τὰ πάντα στὴ θρησκεία, εἶναι ἀμφιλεγόμενα, κι αὐτὴ ἡ ἀσάφεια μπορεῖ ν' ἀρθεῖ μόνο μὲ τὴν ταπείνωση, ἔτσι ὥστε ὁλόκληρη ἡ πνευματικὴ ζωὴ νὰ εἶναι, ἤ νὰ πρέπει νὰ κατευθύνεται, στὴν ἀναζήτηση τῆς ταπείνωσης.

Τὸ σημάδι τῆς ταπείνωσης: χαρά! Ἡ ὑπερηφάνεια ἀποκλείει τὴ χαρά. Ἔπειτα: ἁπλότητα, δηλαδὴ ἀπουσία κάθε στροφῆς πρὸς τὸν ἑαυτό μας. Τελικά, ἐμπιστοσύνη, ὡς ἡ κύρια κατευθυντήρια γραμμὴ τῆς ζωῆς, ποὺ ἐφαρμόζεται στὸ καθετὶ (καθαρότητα καρδιᾶς, ὅταν ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν Θεό). Σημάδια τῆς ὑπερηφάνειας εἶναι: ἡ ἀπουσία χαρᾶς, περιπλοκότητα καὶ φόβος. Ὅλα αὐτὰ μποροῦν νὰ ἐπαληθευθοῦν κάθε μέρα, κάθε ὥρα, παρατηρώντας τὸν ἑαυτό μας καὶ μελετώντας τὴ ζωὴ γύρω μας.

Εἶναι τρομερὸ νὰ σκέφτεσαι πώς, κατὰ μία ἔννοια, καὶ ἡ Ἐκκλησία ζεῖ μὲ ὑπερηφάνεια - «τὰ δίκαια τῶν ἐκκλησιῶν», «τὰ δίκαια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου», «ἡ ἀξιοπρέπεια τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας», κ.λπ. καὶ μὲ μιά πλημμύρα ἄχαρης, περίπλοκης καὶ ἐπίφοβης «πνευματικότητας». Εἶναι μιά συνεχὴς αὐτοκαταστροφή.

Προσπαθοῦμε νὰ προστατεύσουμε τὴν «Ἀλήθεια», παλεύουμε μὲ κάτι καὶ γιὰ κάτι δίχως νὰ καταλαβαίνουμε πὼς ἡ Ἀλήθεια ἐμφανίζεται καὶ νικᾶ μόνον ὅπου εἶναι ζωντανή: «...ταπεινώσου, γίνε σὰν δοῦλος», καὶ θὰ ἔχεις μιά χαρὰ καὶ μία ἁπλότητα ποὺ ἀπελευθερώνουν, ἐκεῖ ὅπου ἡ ταπείνωση ἀκτινοβολεῖ τὴ θεϊκή της ὀμορφιά, ὅπου ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται στὴ δημιουργία καὶ στὴ σωτηρία. Πῶς θὰ μπορέσω ἐγὼ ὁ ἴδιος νὰ ζήσω μαζί της; Πῶς θὰ μπορέσω νὰ πείσω τοὺς ἄλλους;………..

………….Συνεχίζω τὶς χθεσινὲς σημειώσεις μου γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια, τὸν ἐγωκεντρισμό, ὡς πηγὴ ἁμαρτίας, ὡς τὸ περιεχόμενο τῆς ἁμαρτίας καὶ ὡς ἡ καταστροφική, ὀλέθρια δύναμή της.

Σκεφτόμουν σήμερα τὴ σχέση ἀνάμεσα στὴν ἁμαρτία, στὴ σάρκα καὶ στὴ λαγνεία. Λαγνεία εἶναι οὐσιαστικὰ ἡ ἴδια ἐγωκεντρικότητα, ἡ ἴδια ὑπερηφάνεια, ποὺ στρέφει τὸ σῶμα στὸν ἑαυτό του, στὴν αὐτοδικαίωση καὶ στὴν αὐτοϊκανοποίησή του. Ἔτσι, εἶναι ἀδύνατη ἡ γνήσια ταπείνωση δίχως τὴ νίκη ἐνάντια στὴ σάρκα, ἡ ὁποία τελικὰ συνίσταται στὴν πνευματοποίηση τοῦ σώματος.

Ἀλλὰ ἡ μάχη μὲ τὴ σάρκα μπορεῖ εὔκολα νὰ μετατραπεῖ σὲ ὑπερηφάνεια καὶ σὲ πηγὴ ὑπερηφάνειας ἂν δὲν ριζώνει στὴν ἀναζήτηση καὶ ἐπιδίωξη τῆς ταπείνωσης. Ὁ ἀσκητισμὸς μπορεῖ νὰ ἐντρυφᾶ στὸν ἑαυτό του κι ὄχι στὸν Θεό. Τὰ σημάδια εἶναι σαφῆ. Ὁ φωτεινὸς ἀσκητισμὸς εἶναι χαρούμενος, ἁπλός, ἐλπιδοφόρος.

Ὁ ψευδὴς ἀσκητισμός, χωρὶς ἐξαίρεση, ζεῖ ἀπεχθανόμενος τὴ σάρκα, τὸν κόσμο, τὴ ζωή. Τρέφεται μὲ τὴν περιφρόνηση, συμμετέχει στὴ βλασφημία τοῦ Διαβόλου ἀπέναντι στὴν κτίση. Γιὰ ἕναν τέτοιο ἀσκητή, ἡ ἁμαρτία - ὅπως καὶ ὁ πειρασμὸς καὶ ὁ κίνδυνος - φαίνεται νὰ βρίσκεται παντοῦ. Ἐνῶ ἡ νίκη πάνω στὴ σάρκα δὲν γίνεται ποτὲ ἀπέχθεια καὶ πάντα ὁδηγεῖ στὸν «καθαρὸ ὀφθαλμό». «Ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ἦ, ὅλον τὸ σῶμα σου σκοτεινὸν ἔσται» (Ματθ. 6,23).

Πρέπει να απέχουν οι Ιερείς;

Πρεσβύτερος π.Διονύσιος Ταμπάκης Ι.Ν.Παναγίας Ναυπλίου.
Αρκετοί από τον Εκκλησιαστικό χώρο είναι αυτοί που ερμηνεύουν τη σημερινή σκηνοθετημένα κρίση , ως πρόβλημα μονάχα κοινωνικό και θεωρούν πως πρέπει να απέχουν οι Ιερείς από οποιαδήποτε δυναμική παρέμβαση ,για να μην δημιουργείται η οποιαδήποτε πόλωση στον λαό, και να αρκούνται μόνον στον ρόλο του προσευχητή.
Προφανώς δεν σκέφτονται ότι ακόμη και ο “μείζων εν γεννητοίς γυναικών “(Λουκ.7-28) μαζί με τις προσευχές του βροντοφώναξε το “ουκ έξεστί σοι” στο τότε ελεινό πολιτικό κατεστημένο.

Και ερωτώ”

1ον
Τον τελευταίο καιρό, λόγω της σχεδιασμένης κρίσης έχουν γίνει 1700 αυτοκτονίες Ορθοδόξων Χριστιανών. .1700 ψυχές,πρόβατα της νομής Του Χριστού καταδικάστηκαν στην αιώνια απώλεια και δυστυχία, για τις οποίες, για κάθε μία από αυτές έχυσε ο Κύριός μας το πανάχραντον αίμα του επί του Σταυρού.Είναι λοιπόν το πρόβλημα κοινωνικό ή και Πνευματικό?

2ον
Χιλιάδες Χριστιανοί, οικογενειάρχες και μη, έχουν “αποψυχήσει”, έχει δηλ.σπάσει η ψυχή τους , έχουν γίνει σαν νεκροί, από τα προβλήματα τα τωρινά και τα μέλλοντα έσεσθαι τη Πατρίδι ημών.(Λουκ.21-26)Τρέφονται πλέον με ψυχοφάρμακα, χαπάκια κ.α. και έχουν φτάσει στα όρια τους αφού δεν έχουν να πληρώσουν όχι μόνο το νοίκι τους ή το δάνειό τους αλλά και αυτό το γάλα και τα φρουτα των παιδιών τους. Είναι και αυτό πρόβλημα μόνο κοινωνικό ή και Πνευματικό?
3oν
Ένας νέος πρίν λίγες ημέρες μου έδωσε να μνημονεύω αυτά τα ονόματα “Αλεξάνδρα, Σταυρούλα και Αγγελική. Μνημονεύετε και εσείς παρακαλώ στην προσευχή σας.Μαζί με χιλιάδες άλλα. Είναι νέες Μητέρες που αναγκάστηκαν λόγω των δυσβαστάκτων χρεών που σκηνοθέτησαν οι ελληνόφωνοι πολιτικοί μας να στραφούν στην Πορνεία.Δουλεύουν σε “σπίτα” με φωτάκια προκειμένου να επιτύχουν το στοιχειώδες, δηλ. να ζήσουν αυτές και τα παιδιά τους .Είναι και τούτο το πρόβλημα λοιπόν κοινωνικό ή και Πνευματικό?

4ον
Αν η βεβήλωση ενός Ιερού Ναού μας δημιουργεί αποτροπιασμό , τί νοιώθουμε όταν χιλιάδες κατ’οίκον Εκκλησίες καθημερινά σωριάζονται με τα αυξημένα διαζύγια κια τα οικογενειακά δράματα που συμβαίνουν ως επόμενα της σχεδιασμένης δυστυχίας και της σύγχρονης εξαθλίωσης του λαού μας ? Αφού η φτώχια φέρνει γκρίνια, και η γκρίνια χίλια δύο κακά.Είναι και τούτο το πρόβλημα κοινωνικό ή και πνευματικό?

5ον
Είμαι από τα 22 μου Πατέρας.Έχω θυσιάσει τα νιάτα μου για τα παιδιά μου όπως και τόσοι εκατομύρια Πατεράδες και πλέον το έχω πάρει απόφαση ότι μετά από τόσους αγώνες και αγωνίες η καλύτερη λύση για τα παιδιά μας θα είναι στο άμεσο μέλλον ο ξενιτεμός από την ευλογημένη πατρίδα μας. Ίσως σε κάποια Αυστραλία ή Καναδά να βρούν και αυτά λίγα ψίχουλα αξιοπρέπειας και σεβασμού για τα διαβάσματά τους.Είναι και τούτο το πρόβλημα κοινωνικό ή και Πνευματικό?

6ον
Παιδιά μου, σας εύχομαι και σας συμβουλεύω το γρηγορότερο να παντρευτείτε.
-Μα πως Πάτερ? από τον Ιούλιο είμαι άνεργος και η κοπελιά μου δουλεύει με σύμβαση σε ένα Σούπερ Μάρκετ?
Πόσα ζευχάρια στρέφονατι στις προγαμιαίες ανευλόγητες σχέσεις αφού ούτε τα σοιχειώδη δεν έχουνε για να κάνουν μία αξιοπρεπή αρχή στη ζωή τους.Δηλαδή πλέον το να παντρευτείς και να γίνεις Πατέρας ή Μητέρα θα είναι προνόμιο μόνο των λίγων όπως συμβαίνει πλέον με τα μεγάλα κυβισμού Τζιπ και τις πισίνες.Τα πιο αρχέγονα, από δημιουργίας Αδάμ, δικαιώματα και χαρίσματα της Οικογενείας και της Πατρότητας που μας δώρησε Ο Θεός , πλέον γίνονται προνόμια και τεκμήρια για τους λίγους.Είναι και τούτο πρόβλημα κοινωνικό ή και Πνευματικό.?

7ον
500.000 χιλιάδες εκτρώσεις το χρόνο στην Ελλάδα.500.000 ψυχούλες δεν θα δούν ποτέ τον ήλιο ούτε θα νοιώσουν το μητρικό χάδι.Με την εξαθλίωση και την ανέχεια δεν κάνουν οι Έλληνες λόγο πλέον για γεννήσεις.Θεωρείται άθλος πραγματικός η γέννηση ενός παιδιού σήμερα,τον οποίο λίγοι έχουν τα ψυχικά αποθέματα για να πραγματοποιήσουν.Είναι και τούτο το πρόβλημα κοινωνικό ή και Πνευματικό?

8ον
Εχθές επισκέφθηκα ένα γνωστό και πνευματικό Μοναστήρι εντός της Αττικής και βρήκα την Ηγουμένη να κλαίει. Καθημερινά μας χτυπάνε την πόρτα νέες οικογένειες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους και ζητούν με συστολή λίγη οικονομική βοήθεια.Τα Ελληνόπουλα να επαιτούν στην ίδια τους την Πατρίδα!!.Είναι και αυτό πρόβλημα κοινωνικό ή και Πνευματικό?

9ον
Αρχίσανε πλέον στα σχολεία , μετά από 70 χρονιά, οι λιποθυμίες μικρών μαθητών από την ασιτία.Όπισθεν ολοταχώς στα παιδάκι με τις πρισμένες κοιλίτσες..Είναι και τούτο το πρόλημα κοινωνικό ή και Πνευματικό?

10ον
Πριν λίγες ημέρες μου έστειλαν βιντεάκι που δείχνει τον σύγχρονο αποκεφαλισμό ενος νέου Χριστιανού στην Αίγυπτο από εξαγριωμένους Μουσουλμάνους.Είναι φρικτό!! Ποιος μας εγγυάται λοιπόν τι θα επακολουθήσει αύριο και στην Πατρίδα μας από εκατομύρια Μωαμεθανούς λαθρομετανάστες? Είναι και τούτο το πρόβλημα κοινωνικό ή και Πνευματικό?

Οι Έλληνες Ορθόδοξοι Ιερείς έχουμε χρέος σήμερα , που μας ζώνει χειρότερη Τουρκιά και απ΄το 21,να μεταμορφωθούμε σε Παπαφλέσσες .Να γίνουμε μπροστάρηδες της μετανοίας και της αυτοθυσίας για την κάθε πονεμένη ψυχή που κρεμιέται στον λαιμό μας και να μην αρκούμαστε στον ρόλο του αδιαμφιλονίκητου αυλοκόλακα των πονηρών αρχόντων.Δεν έχουμε καμία σχέση μαζί τους .Αυτοί με τον διάβολο εμείς με τον Χριστό και τα παιδιά Του.πηγή

Frank Schaeffer ,«Εμείς οι Ορθόδοξοι»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Frank Schaeffer «Χορεύοντας μόνος» (Dancing alone),Μετάφραση Αρχιμ. Αυγουστίνου Μύρου. Περιοδικό Διάλογος, Τεύχος 24

(Σημ: το ακόλουθο απόσπασμα, αγαπητέ αναγνώστη, δεν φέρει αυτό τον τίτλο. Είναι κομμάτι από το «Συμπέρασμα» του μοναδικού αυτού βιβλίου του Αμερικανού συγγραφέα. Είναι πολύ ωραίο να διαβάζει κανείς λόγια ενός πρώην Ευαγγελιστού Προτεστάντη, του Franc Schaeffer – του πιο παγκόσμια γνωστού Προτεστάντη συγγραφέα και κήρυκα – λόγια διαποτισμένα με ορθόδοξο ήθος και πατερική σκέψη. «Εμείς οι Ορθόδοξοι», επαναλαμβάνει στο βιβλίο του αρκετές φορές ο συγγραφέας, κι αυτό μας εντυπωσιάζει βαθύτατα και μας κάνει να βιώνουμε εντονότερα τη μεγάλη ευλογία, το να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί).

***

Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να μείνουν σταθεροί και θαρραλέα προσκολλημένοι στα θρησκευτικά, μυστηριακά, πνευματικά και ηθικά ζητήματα. Εμείς, όπως οι μάρτυρες της Εκκλησίας, πρέπει να παραμείνουμε με προθυμία πιστοί στην πλούσια κληρονομιά μας. Από όλους τους ανθρώπους εμείς πρέπει περισσότερο να υπερασπιστούμε την αίσθηση του ιερού. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει ένα «Ορθόδοξο πολιτικό πρόγραμμα» ή ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να διακηρύξει εκσυγχρονιστικά κοινωνικά «πολιτικά» προγράμματα, για να διορθώσει τα καταστροφικά αποτελέσματα της αμαρτίας στην κοινωνία. Ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο! Νομίζω ότι η αναζήτηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα στον πολιτισμό μας πρέπει να στοχεύει, στο να είναι πιστή στον εαυτό της, πιστή στον Χριστό, όπως ήσαν οι προπάτορες και οι προμήτορές μας, όπως αυτοί αντιστάθηκαν στον τουρκικό διωγμό και στα κομμουνιστικά μαρτύρια.

Ενώ καθετί άλλο στον πολιτισμό μας μεταβάλλεται, η Ορθόδοξη Πίστη πρέπει να έχει το θάρρος να παραμένει πέρα από τον χρόνο. Μακριά από το να «εκσυγχρονίζεται» και να κάνει τον εαυτό της περισσότερο «επίκαιρο». Η Εκκλησία πρέπει να έχει το θάρρος να μένει ασυμβίβαστη στην υποστήριξη του καλού, έστω κι αν στα μάτια του κόσμου θεωρείται «αναχρονιστική». Πιστεύω ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν χρειάζεται, πρέπει ακόμη να είναι σαν τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, αμετακίνητη στην υπεράσπιση του αιωνίου, καθώς είναι αυτή που υπενθυμίζει στον κόσμο τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Αυτό μπορεί να καταλήξει σε επιθετικό διωγμό κατά των Ορθοδόξων πιστών, από το εκτεταμένο παντού και άγρια εκκοσμικευμένο κράτος. Η επικυρωμένη από το κράτος της Αμερικής αθεΐα, για παράδειγμα, – το να δανείζεται η Εκκλησία τις πρακτικές της πρόκλησης των φεμινιστικών και ομοφυλοφιλικών κινημάτων – βρίσκεται στο δρόμο της σύγκρουσης με την Εκκλησία. Από την εκπαίδευση μέχρι την κοινωνική πολιτική σχετικά με τις εκτρώσεις, τους ελέγχους πριν από τη γέννηση για «ατελή» βρέφη, την σεξουαλική εκπαίδευση, τα «δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων και των φεμινιστών, βλέπουμε την Εκκλησία συνεχώς να προκαλείται.

Όπως ακριβώς η κατάρρευση στη Σοβιετική Ένωση απέδειξε ότι η εκκοσμίκευση (κομμουνιστικού τύπου) δεν μπορούσε να θριαμβεύει για πάντα, έτσι και στη δική μας χώρα, η αμερικανική «θεοσέβεια», πιστεύω ότι τελικά θα αυτοκαταστραφεί. Αυτό θα συμβεί, επειδή η εκκοσμίκευση έχει στη φύση της την αποτυχία. Η άποψή της για τον κόσμο δεν εκφράζει την πραγματικότητα. Αυτή απογυμνώνει τους ανθρώπους από το πνευματικό περιεχόμενο. Και έτσι μπορεί να συμβεί, ώστε πολλοί Προτεστάντες, μοντερνοποιημένοι Ρωμαιοκαθολικοί και ακόμη κάποιοι κοσμικοί, να προκληθούν σύντομα να δουν στην πρώτη τους μορφή τις πνευματικές αλήθειες, τις οποίες οι προπάτορές τους κατασπατάλησαν· αλήθειες, που είναι αδιαμφησβήτητες, πέρα από κάθε συζήτηση, ψηφοφορία και «δημοκρατικό» ή ελεύθερο διάλογο. Εάν έρθει αυτή η ώρα, η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να είναι έτοιμη να αναστηθεί Από την κοσμική στάχτη, όπως έκανε τόσο αξιοθαύμαστα με τα συμβάντα στη Σοβιετική Ένωση και όπως επίσης έκανε, όταν αποσείστηκε ο τουρκικός ζυγός στην Ελλάδα.

Καθώς ο άθεος κόσμος, που καταρρέει, ζητεί ελπίδα, η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να κρατήσει μία διακεκριμένη θέση, όχι με τον «μοντερνισμό», τον «οικουμενισμό» ή τον «εκσυγχρονισμό», αλλά με τη σταθερότητά της, την καθαρότητα και το πνευματικό φως. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να φαίνεται ότι έχει σταθεί στερεά και αμετακίνητη, όταν καθετί άλλο σαλεύεται, αλλάζει και πετάζεται στην άκρη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να είναι το ένα αληθινό πράγμα, το ανεκτίμητο μαργαριτάρι, το ακηλίδωτο. Πρέπει να μένει πιστή στο πρωταρχικό μυστηριακό και ευαγγελικό της κάλεσμα. Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε το τίμημα, ακόμη και να περιπαιχθούμε, να διωχθούμε και να απορριφθούμε, επειδή αντιπροσωπεύουμε την αγάπη, την ομορφιά και το έλεος σ’ ένα αιώνα χωρίς αληθινή αγάπη, ομορφιά και έλεος.

Εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να υπερασπιστούμε τα παιδιά μας, εναντίον των εκκοσμικευτικών επιδράσεων του αιώνα μας, αγωνιζόμενοι ώστε να γίνουν ζωντανά παραδείγματα της Ορθόδοξης ευσέβειας και της τήρησης των εντολών. Εμείς οι Ορθόδοξοι θα αξιοποιούσαμε σωστά τον θησαυρό, την μοναδική κληρονομιά που έχουμε, πηγαίνοντας κανονικά για εξομολόγηση και αντιλαμβανόμενοι ότι, ενώ η τάση των Κογκρεσιοναλιστών για υπεροπτικά, πολιτικοποιημένα, εκκοσμικευμένα «ενοριακά συμβούλια» μπορεί να είναι ένας τρόπος να δρα μια προτεσταντική «εκκλησία», αλλά δεν είναι ένας Ορθόδοξος τρόπος! Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να εργασθούμε σκληρά για να παραμείνουμε σταθεροί σ’ αυτό που πιστεύουμε, πρέπει να επενδύσουμε τα χρήματά μας και τον χρόνο μας, κι όχι μόνο τα λόγια μας, στις πραγματικές ανάγκες, υποστηρίζοντας με κάθε δυνατό τρόπο την επέκταση του Μοναχισμού στην Αμερική.

Επειγόντως χρειαζόμαστε φωτεινούς φάρους σ’ αυτόν τον συνεχώς συσκοτιζόμενο κόσμο. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, περισσότερο με το δικό μας παράδειγμα της αφοσίωσης στην πίστη, στην αγάπη και στα Μυστήρια, για να αντισταθούν στην κοσμική-προτεσταντική επίθεση και τον νέο Σκοτεινό Αιώνα, ο οποίος, πιστεύω, μας έχει ήδη καταλάβει.

Εκείνοι οι χαμένοι και κινούμενοι μέσα στη σύγχυση κοσμικοί, Προτεστάντες, Ρωμαιοκαθολικοί και άλλοι, οι οποίοι αναζητούν κάτι υπερβατικό, άγιο και σταθερό μέσα σ’ ένα συγκεχυμένο και βέβηλο κόσμο, πρέπει να προσκληθούν στην Εκκλησία, την μία, αγία, καθολική και αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία των αιώνων. Η αληθινή και μόνιμη «οικουμενική ενότητα» θα επιτευχθεί, όταν όλοι οι (ετερόδοξοι) χριστιανοί επιστρέψουν στο πατρικό τους σπίτι.

Πιστεύω λοιπόν ότι το «πρόγραμμα» της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι να παραμείνει Ορθόδοξη! Εάν αυτό γίνει, τότε τα υπόλοιπα θα τακτοποιηθούν από μόνα τους.
Πιστεύω ότι η αληθινή ενότητα της αμερικανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μπορεί να επιτευχθεί μόνον με την ενότητα, που θα βασίζεται σ’ ένα κοινό σκοπό ευαγγελισμού, και όχι σε μεγαλόπνοα σχέδια ή σε υπογεγραμμένα πρωτόκολλα. Η αληθινή ενότητα θα έλθει από τον κοινό δεσμό, που έχουν οι άνθρωποι, όταν αυτοί συμμετέχουν όλοι σ’ ένα σπουδαίο έργο: το έργο της αλλαγής της μεταναστευτικής Εκκλησίας σε ιεραποστολική Εκκλησία, το έργο του ευαγγελισμού της Αμερικής με την αυθεντική Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη για πρώτη φορά στην ιστορία.

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου.

Ὁ λόγος τοῦ Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα

Κολοκοτρώνης Θεόδωρος

( Ὁ λόγος ποὺ ἔβγαλε ὁ Κολοκοτρώνης ἀνεβασμένος στὰ βράχια τῆς Πνύκας, ὅπως στὰ παλιὰ τὰ χρόνια τόσοι τρανοὶ ρήτορες στοὺς Ἀθηναίους, στέκεται ἡ πνευματικὴ διαθήκη τοῦ ἥρωα στὸ Ἔθνος. Ὁ λόγος τοῦ ἀγράμματου, μὰ σοφοῦ στρατηγοῦ πρὸς τὰ νιάτα τῆς Ἀθήνας τοῦ 1838.)


Παιδιά μου! Εἰς τὸν τόπον τοῦτον, ὁπού ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγοροῦσαν τὸν παλαιὸν καιρὸν ἄντρες σοφοὶ καὶ ἄντρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ, καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των....

Ἐγὼ ἐπιθυμοῦσα νὰ σᾶς ἰδῶ, παιδιά μου, στὴ μεγάλη δόξα τῶν προπατόρων μας κι ἔρχομαι νὰ σᾶς εἴπω ὅσα στὸν καιρὸ τοῦ ἀγώνα μας καὶ πρὶν ἀπ' αὐτὸν κι ὕστερα ἀπ' αὐτὸν ὁ ἴδιος παρατήρησα κι ἀπ' αὐτὰ νὰ κάμωμεν συμπερασμοὺς καὶ γιὰ τὴν μέλλουσαν εὐτυχία σας, μολονότι ὁ Θεὸς μόνος ἠξεύρει τὰ μέλλοντα.

Καὶ διὰ τοὺς παλαιοὺς Ἕλληνας, ὁποίας γνώσεις εἶχαν καὶ ποία δόξα καὶ τιμὴν ἔχαιραν κοντὰ εἰς τὰ ἄλλα ἔθνη τοῦ καιροῦ των, ὁποίους ἥρωας στρατηγούς, πολιτικοὺς εἶχαν, διὰ ταῦτα σᾶς λέγουν καθ' ἡμέραν οἱ διδάσκαλοί σας καὶ οἱ πεπαιδευμένοι σας. Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀρκετός. Σᾶς λέγω μόνον πὼς ἦτον σοφοί, καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἐπῆραν καὶ ἐδανείσθηκαν τὰ ἄλλα ἔθνη τὴν σοφίαν των... Αὐτοὶ διέφεραν ἀπὸ ἡμᾶς εἰς τὴν θρησκείαν, διότι ἐπροσκυνοῦσαν τὶς πέτρες καὶ τὰ ξύλα. Ἀφοῦ ὕστερα ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ὁ Χριστός, οἱ λαοὶ ὅλοι ἐπίστευσαν εἰς τὸ Εὐαγγέλιό του καὶ ἔπαυσαν νὰ λατρεύουν τὰ εἴδωλα... Οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τὴν διχόνοια καὶ ἐτρώγονταν μεταξύ τους καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸν πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι, καὶ τοὺς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν καὶ οἱ Μουσουλμάνοι, καὶ ἔκαμαν ὅτι μποροῦσαν, διὰ νὰ ἀλλάξει ὁ λαὸς τὴν πίστη του... Ἔκοψαν γλῶσσες σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ' ἐστάθη ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν... Τὸν ἕνα ἔκοβαν, ὁ ἄλλος τὸν σταυρὸ του ἔκανε.

Σὰν εἶδε τοῦτο ὁ σουλτάνος, διώρισε ἕναν βιτσερὲ (ἀντιβασιλέα), ἕναν Πατριάρχη καὶ τοῦ ἔδωσε τὴν ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸς καὶ ὁ λοιπὸς Κλῆρος ἔκαμαν ὅ,τι τοὺς ἔλεγε ὁ Σουλτάνος. Ὕστερον ἔγιναν οἱ Κοτζαμπάσηδες εἰς ὅλα τὰ μέρη. Ἡ τρίτη τάξις, οἱ ἔμποροι, καὶ οἱ προκομμένοι, τὸ καλλίτερο μέρος τῶν πολιτῶν, μὴ ὑποφέροντες τὸν ζυγὸ ἔφευγαν κι οἱ γραμματισμένοι ἐπῆραν τὰ βιβλία καὶ φύγαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν πατρίδα των, κι ἔτσι ἔμεινε ὁ λαός, ὅστις στερημένος ἀπὸ τὰ μέσα τῆς προκοπῆς, ἐκατήντησεν εἰς ἀθλίαν κατάσταση, καὶ αὐτὴ αὔξαινε καθ' ἡμέρα χειρότερα... διότι ἂν βρισκόταν μεταξύ τοῦ λαοῦ κανεὶς μὲ λίγη ἄνθηση τὸν λάμβανε ὁ κλῆρος, ὅστις ἔχαιρε προνόμια, ἢ ἐσύρετο ἀπὸ τὸν ἔμπορον τῆς Εὐρώπης ὡς βοηθός του ἢ ἐγίνετο γραμματικός τοῦ προεστοῦ. Καὶ μερικοὶ μὴ ὑποφέροντες τὴν τυραννίαν τῶν Τούρκων καὶ βλέποντες τὶς δόξες καὶ τὶς ἡδονὲς ὁπού ἀπελάμβανον αὐτοί, ἄφηναν τὴν πίστη τους καὶ ἐγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καὶ τοιουτοτρόπως κάθε μέρα ὁ λαὸς ἐλίγνευε καὶ ἐπτώχυνε.

Εἰς αὐτὴν τὴν δυστυχισμένη κατάσταση μερικοὶ ἀπὸ τοὺς φυγάδες γραμματισμένους ἐμετέφραζαν καὶ ἔστελναν εἰς τὴν Ἑλλάδα βιβλία. Καὶ σὰν τοὺς πρέπει νὰ χρεωστοῦμεν εὐγνωμοσύνη, διότι εὐθὺς ὁπού κανένας ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ λαὸ ἐμάνθανεν τὰ κοινὰ γράμματα, ἐδιάβαζεν αὐτὰ τὰ βιβλία καὶ ἔβλεπε ποίους εἴχαμε προγόνους, τί ἔκαμεν ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Ἀριστείδης καὶ οἱ ἄλλοι πολλοὶ παλαιοί μας, καὶ ἐβλέπαμεν καὶ εἰς ποίαν κατάσταση εὑρισκόμεθα τότε... Ὅθεν μᾶς ἦρθε στὸ νοῦ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε καὶ νὰ γίνομε εὐτυχέστεροι καὶ ἔτσι ἔγινε καὶ ἐπροόδευσεν ἡ ἑταιρεία.

Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι ἤμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομεν ἅρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις, οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε, "ποῦ πάτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιτοκάραβα βατσέλα", ἀλλά, ὡς μία βροχή, ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς Ἐλευθερίας μας... καὶ ὅλοι, καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι συμφωνήσαμεν σ' αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ κάναμεν τὴν ἐπανάσταση.

Εἰς τὸν πρῶτο χρόνο τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοιαν καὶ ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι... Ὁ ἕνας πήγαινε στὸν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναίκα του ἐζύμωνε, τὸ παιδὶ τοῦ ἐκουβαλοῦσε ψωμὶ καὶ μπαρουτόβολα στὸ στρατόπεδο καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δύο χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καὶ τὴν Θεσσαλία καὶ τὴν Μακεδονία, καὶ ἴσως ἐφθάναμεν καὶ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολη...

Τόσο τρομάξαμε τοὺς Τούρκους, ὁπού ἄκουαν Ἕλληνα καὶ φεύγαν χίλια μίλια μακριά. Ἑκατὸν Ἕλληνες ἔβαζαν πέντε χιλιάδες ἐμπρὸς κι ἕνα καράβι μιὰ ἁρμάδα. Ἀλλὰ δὲν ἐβάσταξε. Ἦλθαν μερικοὶ καὶ ἠθέλησαν νὰ γένουν μπαρμπέρηδες εἰς τοῦ κασίδη τὸ κεφάλι. Μᾶς πονοῦσε τὸ μπαρμπέρισμά τους μὰ τί νὰ κάνουμε; Εἴχαμε κι αὐτουνῶν τὴν ἀνάγκη.

Ἀπὸ τότε ἤρχισεν ἡ διχόνοια καὶ ἐχάθη ἡ πρώτη προθυμία καὶ ὁμόνοια. Κι ὅταν ἔλεγες τοῦ Κώστα νὰ δώσει χρήματα διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ ἔθνους, ἢ νὰ πάει στὸν πόλεμο, τοῦτος πρόβαλλε τὸ Γιάννη. Καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο κανεὶς δὲν ἤθελε νὰ συντράμει, μήτε νὰ πολεμήσει. Καὶ τοῦτο ἐγίνετο, ἐπειδὴ δὲν εἴχαμε ἕναν ἀρχηγὸ καὶ μίαν κεφαλή. Ἀλλὰ μᾶς ἔμπαινε Πρόεδρος ἕξι μῆνες, ἐσηκώνετο ὁ ἄλλος καὶ τὸν ἔρριχνε, καὶ ἐκάθετο αὐτὸς ἄλλους τόσους, καὶ ἔτσι ὁ ἕνας ἤθελε τοῦτο κι ὁ ἄλλος τὸ ἄλλο. Ἴσως ὅλοι ἠθέλαμε τὸ καλό, πλὴν καθένας κατὰ τὴ γνώμη του. Ὅταν προστάζουνε πολλοί, ποτὲ τὸ σπίτι δὲν κτίζεται, οὔτε τελειώνει. Ὁ ἕνας λέει ὅτι ἡ πόρτα πρέπει νὰ βλέπει στὸ ἀνατολικὸ μέρος, ὁ ἄλλος στὸ ἀντικρυνὸ κι ὁ ἄλλος στὸ βοριά, σὰν νὰ ἦταν τὸ σπίτι στὸν ἀραμπὰ καὶ νὰ γυρίζει καθὼς λέγει ὁ καθένας. Μὲ τοῦτον τὸν τρόπο δὲν κτίζεται ποτὲ τὸ σπίτι, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀρχιτέκτονας, ὁπού νὰ προστάζει πῶς θὰ γίνει. Παρομοίως κι ἐμεῖς χρειαζόμαστε ἕναν ἀρχηγὸ κι ἕναν ἀρχιτέκτονα, ὅστις νὰ προστάζει κι οἱ ἄλλοι νὰ ὑπακοῦνε καὶ ν' ἀκολουθᾶνε. Ἀλλὰ ἐπειδὴ εἴμαστε σὲ τέτοια κατάσταση, ἐξαιτίας τῆς διχόνοιάς μας, ἔπεσε ἡ Τουρκιὰ πάνω μας καὶ κοντέψαμε νὰ χαθοῦμε καὶ εἰς τοὺς στερνοὺς ἑπτὰ χρόνους δὲν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

Εἰς αὐτὴ τὴν κατάσταση ἔρχεται ὁ Βασιλεύς, τὰ πράματα ἡσυχάζουν καὶ τὸ ἐμπόριο κι ἡ γεωργία κι οἱ τέχνες ἀρχίζουν νὰ προοδεύουν καὶ μάλιστα ἡ παιδεία. Αὐτὴ ἡ μάθηση θὰ μᾶς αὐξήσει καὶ θὰ μᾶς εὐτυχήσει. Ἀλλὰ γιὰ νὰ αὐξήσουμε, χρειάζεται κι ἡ στερέωση τῆς πολιτείας μας, ποὺ γίνεται μὲ τὴν καλλιέργεια καὶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ θρόνου. Ὁ Βασιλεὺς εἶναι νέος, καὶ συμμορφώνεται μὲ τὸν τόπο μας. Δὲν εἶναι προσωρινὸς ἀλλ' ἡ βασιλεία του εἶναι διαδοχική, καὶ θὰ περάσει στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν του, καὶ μὲ αὐτὸν καὶ σεῖς καὶ τὰ παιδιά σας θὰ ζήσετε. Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴ στερεώσετε, διότι ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως κι ὕστερα ὑπὲρ Πατρίδος. Ὅλα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου ἔχουν καὶ φυλᾶνε μία θρησκεία. Νὰ μὴν ἔχετε πολυτέλεια, νὰ μὴν πηγαίνετε στοὺς καφενέδες καὶ στὰ μπιλιάρδα. Νὰ δοθῆτε εἰς τὰς σπουδὰς σας καὶ καλλίτερα νὰ κοπιάσετε ὀλίγον, δύο καὶ τρεῖς χρόνους καὶ νὰ ζήσετε ἐλεύθεροι στὸ ἐπίλοιπο τῆς ζωῆς σας, παρὰ νὰ περάσετε τέσσερις-πέντε χρόνους τὴ νεότητά σας καὶ νὰ μείνετε ἀγράμματοι, νὰ σκλαβωθεῖτε εἰς τὰ γεράματά σας. Νὰ ἀκούετε τὰς συμβουλὰς τῶν διδασκάλων καὶ γεροντοτέρων καὶ κατὰ τὴν παροιμία "μύρια ἤξευρε καὶ χίλια μάθαινε".

Ἡ προκοπή σας καὶ ἡ μάθησή σας νὰ μὴ γενεῖ σκεπάρνι μόνο γιὰ τὸ ἄτομό σας, μὰ νὰ κοιτάζει τὸ καλό τῆς κοινότητας, γιατί μέσα στὸ καλὸ αὐτὸ βρίσκεται καὶ τὸ δικό σας.

Ἐγὼ παιδιά μου, κατὰ κακή μου τύχη, ἐξαιτίας τῶν περιστάσεων, ἔμεινα ἀγράμματος καὶ διὰ τοῦτο σᾶς ζητῶ συγχώρεση, διότι δὲν ὁμιλῶ καθὼς οἱ δάσκαλοί σας. Σᾶς εἶπα ὅσα ὁ ἴδιος εἶδα, ἤκουσα καὶ ἐγνώρισα, διὰ νὰ ὠφεληθῆτε ἀπὸ τὰ περασμένα κι ἀπὸ τὰ κακὰ ἀποτελέσματα τῆς διχόνοιας, τὴν ὁποία νὰ ἀποστρέφεσθε, καὶ νὰ ἔχετε ὁμόνοια. Ἐμᾶς μὴ μᾶς τηρᾶτε πλέον. Τὸ ἔργο μας καὶ ὁ καιρὸς μας ἐπέρασε καὶ οἱ μέρες τῆς γενιᾶς ποὺ σᾶς ἄνοιξε τὸ δρόμο, θέλουν σὲ λίγο περάσει. Τὴν ἡμέρα τῆς ζωῆς μας θέλει διαδεχθεῖ ἡ νύκτα τοῦ θανάτου μας, καθὼς τὴν ἡμέρα τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων θέλει διαδεχθεῖ ἡ νύκτα καὶ ἡ αὐριανὴ ἡμέρα.

Εἰς ἐσᾶς μένει νὰ ἰσάσετε καὶ νὰ στολίσετε τὸν τόπο ὅπου ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε καὶ διὰ νὰ γίνει τοῦτο, πρέπει νὰ ἔχετε ὡς θεμέλια τῆς Πολιτείας τὴν ὁμόνοια, τὴν θρησκεία, τὴν καλλιέργεια τοῦ θρόνου καὶ τὴν φρόνιμον ἐλευθερία. Τελειώνω τὸν λόγον μου.

Ζήτω ὁ Βασιλεὺς μας Ὄθων! Ζήτω οἱ σοφοὶ διδάσκαλοι! Ζήτω ἡ Ἑλληνικὴ Νεολαία!

Ἡ Ἐνορία μας

Ἀλεβιζόπουλος Ἀντώνιος (Πρεσβύτερος (+))

1. Καθολικότης τῆς ἐνορίας

Εἴπομεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία συγκροτεῖται καὶ φανερώνεται μὲ τὸ γεγονὸς τῆς θείας εὐχαριστίας καὶ τῆς συμμετοχῆς μας εἰς αὐτήν. Ἡ θεία εὐχαριστία εἶναι τὸ μυστήριον τὸ ὁποῖον μεταβάλλει μίαν κοινότητα, ὅπως εἶναι ἡ ἐνορία, εἰς Ἐκκλησίαν (Α' Κορινθίους 10,16-17).

Ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ Καθολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, λέγει, καθὼς εἴδομεν, ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καὶ διακηρύσσει, κατ' αὐτὸν τὸν τρόπον, μίαν καθολικότητα ἐσωτερικὴν καὶ ὄχι ἐξωτερικὴν (γεωγραφικήν), ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τὴν ἐνορίαν. Τοῦτο, διότι εἰς τὴν ἐνορίαν εὑρίσκεται μὲ τὴν θείαν εὐχαριστίαν ὁ Χριστός, ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρος.

Ἡ τοποθέτησις αὐτὴ τῆς ἐνορίας, βασίζεται πλήρως εἰς τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς. «Ὅταν, λοιπόν, συνέρχεσθε ὡς Ἐκκλησία (συνερχομένων ὑμῶν ἐν Ἐκκλησίᾳ), ἀκούω ὅτι ὑπάρχουν μεταξὺ σας διαιρέσεις… Δὲν ἔχετε σπίτια διὰ νὰ τρῶτε καὶ νὰ πίνετε; Ἡ καταφρονεῖτε τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ;… Διότι ἐγὼ παρέλαβον ἀπὸ τὸν Κύριον ὅ,τι καὶ σᾶς παρέδωσα. Ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς κατὰ τὴν νύκτα κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ παρεδίδετο, ἔλαβε ἄρτον καὶ ἀφοῦ εὐχαρίστησε, τὸν ἔκοψε καὶ εἶπε: Λάβετε φάγετε… » (Α' Κορινθίους 11,18-23).

Ἐδῶ, βλέπομεν νὰ χρησιμοποιῆ ὁ Ἀπόστολος τὸν ὅρον Ἐκκλησία μὲ ἔννοιαν ὄχι στατικήν, ἀλλὰ δυναμικὴν καὶ νὰ τὸν ταυτίζη μὲ τὰς συνάξεις τῆς Χριστιανικῆς κοινότητος τῆς Κορίνθου πρὸς τέλεσιν τῆς θείας εὐχαριστίας.

Μὲ ἄλλα λόγια, κάθε φορὰν κατὰ τὴν ὁποίαν συνέρχονται οἱ Χριστιανοὶ μίας ἐνορίας πρὸς τέλεσιν τῆς θείας εὐχαριστίας γίνονται Ἐκκλησία, ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία (Παράβαλλε καὶ Ρωμαίους 16,23).

Δι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος καταδικάζει τόσον κατηγορηματικῶς κάθε διαίρεσιν μέσα εἰς αὐτὰς τὰς συνάξεις καὶ λέγει ὅτι κάθε τι τὸ ὁποῖον παρενοχλεῖ αὐτὴν τὴν μυστηριακὴν ἑνότητα ἀποτελεῖ προσβολὴν κατὰ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ καταφρόνησιν ὁλοκλήρου της Ἐκκλησίας (Παράβαλλε καὶ Κορινθίους 11,17-34. 1,13).

Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐνορία ἐκφράζει τὴν ζωὴν ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας, φανερώνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐν γένει πνευματικὴν ζωὴν τῶν ἐνοριτῶν, ἡ ὁποία πραγματώνεται εἰς τὰ πλαίσια τῆς ζωῆς τῆς ἐνορίας.

Ἡ ἐνορία ἔχει τοὺς Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ὑπάγονται εἰς τὸν κανονικὸν Ὀρθόδοξον ἐπίσκοπόν τῆς περιοχῆς καὶ ἐγγυῶνται διὰ τὴν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν λειτουργικὴν ζωὴν καὶ διὰ τὴν ἑνότητα μαζί Του. Εἰς τὴν ἐνορίαν θὰ εὕρωμεν τὸ ἱερὸν βάπτισμα, τὸ ἅγιον χρῖσμα καὶ ὅλα τὰ ἱερὰ μυστήρια. Ἀκόμη, θὰ εὕρωμεν καὶ τὸ μυστήριον τῶν μυστηρίων, τὴν θείαν εὐχαριστίαν. Κάθε φορὰν κατὰ τὴν ὁποίαν συνέρχονται οἱ ἐνορίται διὰ νὰ τελεσθῆ ἡ θεία Λειτουργία, πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι συνέρχονται «ἐν Ἐκκλησίᾳ» (Α' Κορινθίους 11,18), συγκροτοῦν τὴν Ἐκκλησίαν ὁλόκληρον (Παράβαλλε Ρωμαίους 16,23). Κάθε μέλος μίας ἐνορίας ἀνήκει διὰ τῆς ἐνορίας του εἰς τὴν Καθολικὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

Τοιουτοτρόπως, ἡ ἐνορία δὲν ἀποτελεῖ μέρος τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ ὁλόκληρον τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ καθολικότης τῆς ὁποίας προσδιορίζεται, καθὼς εἴδομεν, ἐσωτερικῶς, μὲ τὴν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν θείαν εὐχαριστίαν.

Κατὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν τῆς ἐνορίας εἶναι παρὼν ὁ Ἐπίσκοπος. Αὐτὴν τὴν σημασίαν ἔχει, καθὼς εἴπομεν, τὸ γεγονὸς ὅτι μνημονεύεται τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸν ἱερέα. Εἶναι, ἀκόμη, παρόντες οἱ Πρεσβύτεροι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Διάκονοι καὶ ὁλόκληρος ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ.


Παρόντες εἶναι καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι, μαζὶ μὲ τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον καὶ ὅλους τους Ἁγίους.

Εἶναι, ἀκόμη, παρὼν καὶ ὁ Πατήρ, ὁ ὁποῖος ἐξαποστέλλει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, διὰ νὰ μεταβάλη τὸν ἄρτον καὶ τὸν οἶνον εἰς σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ.

Παροῦσα εἶναι καὶ ὁλόκληρος ἡ δημιουργία, ἡ ὁποία προσλαμβάνεται εἰς τὴν θείαν Λειτουργίαν καὶ μεταμορφώνεται καὶ γίνεται νέα δημιουργία «ἐν Χριστῷ». Εἶναι ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος, τὰ ὁποῖα γίνονται Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, εἶναι τὰ κεράκια, αἱ ἅγιαι εἰκόνες, ὁ σταυρὸς καὶ ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀντικείμενα τὰ ὁποῖα λαμβάνουν μέρος εἰς τὴν θείαν Λειτουργίαν. Εἶναι τὸ νερό, τὸ λάδι, τὸ θυμίαμα, τὰ βάϊα, τὰ ἄνθη, ὁλόκληρος ὁ κόσμος τοῦ Θεοῦ ἑνώνεται μέσα εἰς τὴν θείαν λατρείαν καὶ ἐπανευρίσκει ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἀπώλεσε μὲ τὴν πτῶσιν τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ τὴν ἐσωτερικὴν ἑνότητα, τὴν ὀρθὴν σχέσιν μὲ τὸν Θεόν, ἡ ὁποία εἶναι σχέσις εὐχαριστιακή, σχέσις προσφορᾶς ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου (Παράβαλλε Α' Παραλειπομένων 29,14-16).

Εἰς τὴν θείαν εὐχαριστίαν καὶ εἰς τὴν λειτουργικὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας μας τὰ πάντα ἀναφέρονται καὶ προσφέρονται εἰς τὸν Θεόν, διὰ νὰ γίνη καὶ πάλιν Ἐκεῖνος τὸ κέντρον τοῦ κόσμου. Κατ' αὐτὸν τὸν τρόπον ἡ θεία Λειτουργία τῆς ἐνορίας, ὅπως κάθε θεία Λειτουργία, γίνεται Παράδεισος, Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ὅσοι μετέχουν πραγματικῶς εἰς αὐτὴν γεύονται καὶ ἀπὸ αὐτήν, ἀκόμη, τὴν ζωήν, τὴν ἔναρξιν τῆς Βασιλείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.



2. Ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν!

Τὸ γεγονὸς αὐτῆς τῆς ἑνότητος καλοῦνται νὰ ζήσουν ὅλα τὰ μέλη τῆς ἐνορίας. Ὅλοι καλούμεθα νὰ μεταβάλλωμεν τὴν ζωὴν τῆς ἐνορίας μας εἰς μικρὸν παράδεισον, ὅπου θὰ ζῶμεν πάλιν τὴν χαμένην ἑνότητα μὲ τὸν Χριστόν, τὴν κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μὲ ὅλα τὰ μέλη της, μὲ ὅλους τους ἀδελφούς μας.

Αὐτὸ τὸ ὁποῖον μὲ τόσον ἔντονον τρόπον ὀφείλομεν νὰ ζῶμεν εἰς τὴν θείαν εὐχαριστίαν, τὸ γεγονός, δηλαδή, τοῦ ἑνὸς Σώματος (Α' Κορινθίους 10,17), καλούμεθα νὰ τὸ ζήσωμεν καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν θείαν Λειτουργίαν, εἰς τὴν καθημερινὴν ζωὴν μὲ τοὺς ἀδελφούς, διὰ νὰ γίνη τοιουτοτρόπως ἡ ζωὴ μας ὁλόκληρος συνεχιζόμενη εὐχαριστία.

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ὁ ἱερεύς, εἰς τὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, μᾶς λέγει ὅτι πρέπει νὰ ἀπέλθωμεν «ἐν εἰρήνῃ», «ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν!», λέγει. Αὐτήν, δηλαδή, τὴν ἀδελφωσύνην τὴν ὁποίαν ἐζήσαμεν μὲ τὴν θείαν κοινωνίαν, καλούμεθα νὰ τὴν συνεχίσωμεν καὶ εἰς τὴν ζωήν μας τὴν καθημερινήν, ὁλόκληρον τὴν ἑβδομάδα. Αὐτὸ θὰ εἴπη τὸ «ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν»!

Πρέπει, ὅμως, νὰ ὁμολογήσωμεν, ὅτι τὰς περισσοτέρας φορὰς δὲν τὸ αἰσθανόμεθα αὐτό, οὔτε κατὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν, οὔτε καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτήν, εἰς τὴν καθημερινήν μας συναναστροφὴν μὲ τὰ ἄλλα μέλη τῆς ἐνορίας μας. Δὲν αἰσθανόμεθα τὴν θείαν εὐχαριστίαν ὡς μυστήριον τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Χριστὸν καὶ μὲ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ δι’ αὐτὸ δὲν αἰσθανόμεθα τὰς συνεπείας τὰς ὁποίας ἔχει τὸ γεγονὸς αὐτὸ διὰ τὴν καθημερινήν μας ζωήν. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον δὲν ἠμποροῦμε νὰ καταλάβωμεν πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ προγευώμεθα εἰς τὴν θείαν εὐχαριστίαν τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ θεία κοινωνία μὲ τὴν σκέψιν ὅτι δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου θὰ ἐνωθῶμεν μὲ τὸν Χριστὸν καὶ λησμονοῦμεν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐνωθῶμεν μὲ τὴν κεφαλὴν ἑνὸς σώματος, ἐὰν δὲν ἐνωθῶμεν ταυτοχρόνως καὶ μὲ ὅλα τὰ μέλη τοῦ Σώματος αὐτοῦ. «Ἕνα Σῶμα ὑπάρχει καὶ ἕνα Πνεῦμα καθὼς καὶ μία εἶναι ἡ ἐλπὶς τῆς κλήσεώς σας, τὴν ὁποίαν ἐλάβατε. Ἕνας Κύριος, μία πίστις, ἕνα βάπτισμα, ἕνας Θεὸς καὶ Πατὴρ ὅλων», ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος (Ἐφεσίους 4,4-6). Ὅποιος λησμονεῖ τὴν βασικὴν αὐτὴν ἀλήθειαν, δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἑνωθῆ μὲ τὸν Χριστόν.



3. Τὰ χαρίσματα εἰς τὴν ζωὴν τῆς ἐνορίας μας

Ὅλα τὰ μέλη τῆς ἐνορίας δὲν ἔχουν τὴν ἰδίαν θερμὴν πίστιν, οὔτε τὴν ἰδίαν ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς. Εἶναι, λοιπόν, φυσικὸν νὰ μὴ παρουσιάζουν καὶ τὸν ἴδιον ζῆλον διὰ τὴν Ἐκκλησίαν.

Ὅμως, τὰ συνειδητὰ μέλη τῆς ἐνορίας ἀποτελοῦν τὸ πνευματικὸν ἐκεῖνο προζύμι, τὸ ὁποῖον, ἂν καὶ εἶναι ἐλάχιστον, ἔχει ὡς προορισμόν του νὰ ζυμώση ὅλον τὸ ζυμάρι (Ματθαῖος 13,33. Α' Κορινθίους 5,6). Λίγο εἶναι, ἐπίσης, καὶ τὸ ἁλάτι, ἀλλὰ ἡ δραστικότης του εἶναι μεγάλη, ἐφ’ ὅσον ὅμως, διατηρεῖ τὴν ἁλατιστικὴν του ἱκανότητα καὶ δὲν εἶναι «ἄναλον» (Μάρκος 9,50. Παράβαλλε καὶ Ματθαῖος 5,13. Λουκᾶς 14,34). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὅλα τὰ χαρίσματα πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦνται «πρὸς οἰκοδομὴν τῆς Ἐκκλησίας» (Α' Κορινθίους 14,12). «Πάντα πρὸς οἰκοδομὴν γινέσθω» (Α' Κορινθίους 14,26). Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἔχη ὑπ' ὄψιν του κάθε πιστός.

Ὁ κάθε πιστὸς ἔλαβε, καθὼς ἀναφέραμεν, τὴν σφραγίδα τῆς Δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Ἐφεσίους 1,13-14. 4,30. Α' Ἰωάννης 2,20. 27). Ἔλαβε διάφορα χαρίσματα τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἐνεργοποιηθοῦν εἰς τὴν λατρευτικὴν ζωὴν τῆς ἐνορίας καὶ εἰς ὁλόκληρον τὴν δραστηριότητά της.

«Εἰς τὸν καθένα δίδεται ἡ φανέρωσις τοῦ Πνεύματος διὰ τὸ συμφέρον», λέγει ὁ Ἀπόστολος. «Εἰς τὸν ἕνα δίδεται διὰ τοῦ Πνεύματος λόγος σοφίας, εἰς τὸν ἄλλον λόγος γνώσεως κατὰ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα… Ὅπως ἀκριβῶς τὸ σῶμα εἶναι ἕνα ἀλλὰ ἔχει πολλὰ μέλη, ὅλα δὲ τὰ μέλη τοῦ σώματος, ἂν καὶ εἶναι πολλά, ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα, οὕτω καὶ ὁ Χριστός. Διότι εἰς ἕνα Πνεῦμα ὅλοι ἡμεῖς ἐβαπτίσθημεν καὶ κατέστημεν ἕνα σῶμα, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καὶ ὅλοι μὲ ἕνα Πνεῦμα ἐποτίσθημεν» (Α' Κορινθίους 12,7-13).

«Τώρα ὑπάρχουν πολλὰ μέλη ἀλλὰ ἕνα σῶμα. Δὲν ἠμπορεῖ τὸ μάτι νὰ εἴπῃ εἰς τὸ χέρι: Δὲν σὲ ἔχω ἀνάγκην ἢ τὸ κεφάλι εἰς τὰ πόδια: Δὲν σᾶς ἔχω ἀνάγκην. Ἀντιθέτως, τὰ μέλη τὰ ὁποῖα φαίνονται ὅτι εἶναι ἀσθενέστερα εἶναι ἀναγκαῖα» (Α' Κορινθίους 12,20-22). «Διότι ὅπως εἰς ἕνα σῶμα ἔχομεν πολλὰ μέλη, ἀλλ’ ὅλα τὰ μέλη δὲν ἔχουν τὴν ἰδίαν λειτουργίαν, οὕτω ἐμεῖς οἱ πολλοὶ ἀποτελοῦμεν ἕνα σῶμα ἐν Χριστῷ καὶ ὁ καθένας εἴμεθα μέλη ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου» (Ρωμαίους 12,4-5).

«Ὁ Θεὸς συνέμιξε τὸ σῶμα καὶ ἔδωσε μεγαλυτέραν τιμὴν εἰς τὸ μέλος τὸ ὁποῖον τὴν στερεῖται, διὰ νὰ μὴ ὑπάρχῃ διαίρεσις εἰς τὸ σῶμα ἀλλὰ νὰ ἔχουν τὰ μέλη τὴν ἰδίαν φροντίδα τὸ ἕνα διὰ τὸ ἄλλο. Ἐὰν τὸ ἕνα μέλος πάσχῃ, συμπάσχουν ὅλα τὰ μέλη* ἐὰν ἕνα μέλος τιμᾶται, χαίρουν μαζὶ ὅλα τὰ μέλη. Σεῖς εἶσθε σῶμα Χριστοῦ καὶ ὁ καθένας εἶναι μέλος τοῦ Σώματος» (Α' Κορινθίους 12,24-27).

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν λάβει τὸ δῶρον τοῦ ἀληθινοῦ φωτός, καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι κατέχουν ὑψηλὰς θέσεις μέσα εἰς τὸ Σῶμα της, καὶ αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς ἔργον των τὰς ταπεινοτέρας ἀπασχολήσεις. Ὅλοι εἶναι ἡνωμένοι μέσα εἰς τὸ κοινὸν Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ καθένας ἐξυπηρετεῖ μὲ τὴν διακονίαν τοῦ τοὺς ἀδελφούς.

«Κανεὶς νὰ μὴ πιστέψη», λέγει, «ὅτι κατέχει τὸ δῶρον τοῦ ἀληθινοῦ φωτὸς ὡς ἰδικὸν του κτῆμα μόνον…

Ἄλλα μέλη βοηθοῦν τὸ σῶμα νὰ βλέπη τὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Ἄλλα δὲν χάνουν καθόλου τὴν ἐπαφὴν των μὲ τὴν γῆν. Πράγματι, τὸ μάτι εἶναι στραμμένον εἰς τὸ φῶς καὶ πρέπει νὰ προφυλαχθῆ ἀπὸ τὴν σκόνην διὰ νὰ μὴ τυφλωθῆ. Ὅμως, τὸ πόδι ἐκπληρώνει τὴν Ἀποστολὴν του ὅταν δὲν φοβᾶται νὰ λερωθῆ ἀπὸ τὴν ἐπαφήν του μὲ τὸ ἔδαφος. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ μέλη τοῦ σώματος εἶναι ἡνωμένα ἀπὸ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ γεγονός, ὅτι ἐξυπηρετοῦν ἀμοιβαίως τὸ ἕνα τὸ ἄλλο. Διότι τὸ πόδι τρέχει διὰ τὸ μάτι καὶ τὸ μάτι βλέπει διὰ νὰ φωτίζη τὸν δρόμον εἰς τὸ πόδι.

Τὸ ἴδιον, λοιπόν, συμβαίνει καὶ μὲ τὰ μέλη τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας. Πρέπει νὰ ξεχωρίζωνται ἀπὸ τὸν ρόλον των καὶ νὰ ἑνώνωνται διὰ τῆς ἀγάπης, ὥστε οἱ πλέον καλλιεργημένοι ἄνθρωποι νὰ δείχνουν τὸν δρόμον εἰς αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι παραμένουν περισσότερον εἰς τὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου καὶ τὸ πόδι νὰ καθοδηγῆται ἀπὸ τὰ μάτια.

Καὶ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον πράττουν, χρησιμοποιοῦντες, ἀπὸ τῆς ἰδικῆς των καθαρῶς πλευρᾶς, τὴν δραστηριότητά των, διὰ ν' ἀσχοληθοῦν μὲ γήινα πράγματα, νὰ τὸ πράττουν διὰ τὸ καλὸν ἐκείνων οἱ ὁποῖοι προσφέρουν ὑψηλοτέρας ὑπηρεσίας, ὥστε τὸ πόδι νὰ μὴ βαδίζῃ μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν του, ἀλλά, ἐπίσης, καὶ διὰ τὸ μάτι, τὸ ὁποῖον τοῦ δείχνει τὸν δρόμον…

Δὲν λαμβάνουν μόνον τὸ δῶρον τοῦ φωτὸς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι κατέχουν τὰς πρώτας θέσεις μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλά, ἐπίσης, καὶ τὰ ταπεινότερα μέλη, τὰ ὁποῖα, παρ' ὅτι μὲ τὴν ἐπιθυμίαν τους ἀναβαίνουν καὶ αὐτὰ εἰς τὰς κορυφάς, ἐν τούτοις, παραμένουν ἐν μέσῳ τῶν ταπεινῶν ἀπασχολήσεων, ἐξ αἰτίας τῆς ὑπηρεσίας, τὴν ὁποίαν ἀσκοῦν».

Δὲν ἠμποροῦμε, λοιπόν, νὰ ἀπομονωθῶμεν ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς, οὔτε νὰ κρύψωμεν ἀπὸ τὸν Θεὸν τὸ τάλαντον τὸ ὁποῖον ἔχομεν λάβει καὶ τὸ ὁποῖον μᾶς ἐδόθη νὰ τὸ χρησιμοποιήσωμεν διὰ τὴν οἰκοδομὴν τῶν ἀδελφῶν. Ἂν αὐτὰ κάμωμεν, δὲν θὰ εἴμεθα δοῦλοι ἀγαθοὶ ἀλλὰ δοῦλοι πονηροὶ» (Ματθαῖος 24,45-51. 25,14-30. Λουκᾶς 12,43-46. Λουκᾶς 19,12-27).

Ὀφείλομεν νὰ συμμετέχωμεν, ἐνεργῶς καὶ ὑπευθύνως εἰς τὴν ζωὴν καὶ εἰς τὴν δραστηριότητα τῆς ἐνορίας μας, ἀναλόγως μὲ τὸ χάρισμα τὸ ὁποῖον ἔλαβεν ὁ καθένας μας. Δὲν ἔχομεν δικαίωμα νὰ ἀρνηθῶμεν τὴν ὑπηρεσίαν μας, ὅταν κληθῶμεν. «Ὁ καθένας, ἀναλόγως τοῦ χαρίσματος τὸ ὁποῖον ἔχει λάβει, ἂς τὸ χρησιμοποιῇ εἰς ἀμοιβαίαν ἀγάπην ὡς καλὸς διαχειριστὴς τῆς ποικίλης χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος ὁμιλεῖ, ἂς εἶναι ὅπως ἁρμόζει εἰς ὁποῖον λέγει λόγια Θεοῦ* ἐὰν κανεὶς προσφέρη ὑπηρεσίαν, ἂς εἶναι ὡς τὸν ὑπηρετοῦντα μὲ τὴν δύναμιν τὴν ὁποίαν παρέχει ὁ Θεός, διὰ νὰ δοξάζεται εἰς ὅλα ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α' Πέτρ. 4,10-11. Παράβαλλε καὶ Α' Κορινθίους 14,16-19).

«Δεῦτε, πιστοί, ἐπεργασώμεθα προθύμως τῷ δεσπότῃ· νέμει γὰρ τοῖς δούλοις τὸν πλοῦτον καὶ ἀναλόγως ἕκαστος πολυπλασιάσωμεν τὸ τῆς χάριτος τάλαντον· ὁ μὲν σοφίαν κοσμείτω δι’ ἔργων ἀγαθῶν, ὁ δὲ λειτουργίαν λαμπρότητος ἐπιτελείσθω, κοινωνήτω δὲ τοῦ λόγου πιστὸς τῷ ἀμυήτῳ, καὶ σκορπιζέτω τὸν πλοῦτον πένησιν ἄλλος· οὕτω γὰρ τὸ δάνειον πολυπλασιάσωμεν καὶ ὡς οἰκονόμοι πιστοί της χάριτος δεσποτικῆς χαρᾶς ἀξιωθῶμεν. Αὐτῆς ἡμᾶς καταξίωσον, Χριστὲ ὁ Θεός, ὡς φιλάνθρωπος» (Τροπάριον τῆς Μ. Τρίτης).

«Ἐμπρός, πιστοί, ἂς καλλιεργήσωμεν μὲ προθυμίαν τὰ χαρίσματα ἀπὸ ἀγάπην πρὸς τὸν Κύριον, ὅστις πλούσιος τὰ μοιράζει εἰς τοὺς δούλους Του. Ὁ καθένας μας, ἂς προσπαθήσωμεν νὰ πολλαπλασιάσωμεν τὰ τάλαντα τὰ ὁποῖα μᾶς ἐχάρισεν. Ὁ ἕνας ἂς μεταδώσῆ σοφίαν μὲ τὰς ἐναρέτους πράξεις του. Ὁ ἄλλος ἂς προσφέρῃ εἰς τὸ κοινωνικὸν σύνολον λαμπρὰς ὑπηρεσίας. Ὅποιος ἐγνώρισε τὴν πίστιν, ἂς τὴν μεταδίδῃ μὲ τὸν λόγον του εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς ἄγνοιαν καὶ ὁ ἄλλος ἂς σκορπίζῃ τὸν πλοῦτον του εἰς τοὺς πτωχούς. Μὲ τὸν τρόπον αὐτόν, θὰ πολλαπλασιάσωμεν αὐτὸ τὸ ὁποῖον μᾶς ἐδάνεισε ὁ Θεὸς καὶ ὡς πιστοὶ διαχειρισταὶ τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ, θὰ ἀξιωθῶμεν τῆς Δεσποτικῆς χαρᾶς».

28 Οκτωβρίου, κρίση, πείνα, αντιδράσεις...

28 Οκτωβρίου, κρίση, πείνα, αντιδράσεις...

Αν κάποιος θέλει να το μάθει, η ταπεινή μπλογκονησίδα μας χάρηκε με τις πρόσφατες αντιδράσεις του λαού μας κατά τη διάρκεια των παρελάσεων για την επέτειο του "Όχι" (2011). Πιστεύω, μαζί με άλλους, πως διασώθηκε και εκφράστηκε το ουσιαστικό νόημα της επετείου, ένα μήνυμα πως αντιστεκόμαστε. Πως αντιστεκόμαστε, όχι "στους Γερμανούς" (Μέρκελ κ.τ.λ.), αλλά σε κάποιους άλλους, ιδιώτες, όχι κράτη, που βρίσκονται πιο βαθιά από τους Γερμανούς, κι αποσκοπούν στην εκμετάλλευση της πατρίδας μας και όλων των πατρίδων της υφηλίου - και πετυχαίνουν μια χαρά το σκοπό τους.

Όμως θα χαιρόμουν περισσότερο αν θυμόμασταν λίγο και το δρόμο προς την ελευθερία που μας έχουν διδάξει ο Χριστός και οι άγιοι της Ορθοδοξίας όλους τους περασμένους αιώνες, και στην εποχή μας. Το δρόμο της ολιγάρκειας και της εγκράτειας (να κάνουμε κράτει), όχι όταν πια δε μας αφήνουν περιθώρια για τις καταχρήσεις που λαχταράμε, αλλά από μόνοι μας, για να μη φτάσουμε ποτέ στο σημείο να θρηνούμε απελπισμένοι που μας στένεψαν (επίτηδες) τα περιθώρια.

Δεν έχω λεφτά, ούτε ψωμί να σας δώσω. Δυστυχώς - μακάρι να είχα, να τάιζα όλο τον κόσμο. Έχω κάτι τρύπιες δεκάρες, μπακιρένιες, κι αυτές θα μοιραστώ μαζί σας. Αν δε σας κάνουν, πετάξτε τις στον κάδο. Αν σας κάνουν, βάλτε τις στην τσέπη. Μάλλον μ' αυτές δε θ' αγοράσετε ψωμί, ούτε κάρτα για το κινητό σας, αλλά μπορεί ν' αγοράσετε τον ουρανό... Δόξα τω Θεώ.

Αφού αποθεώσαμε την κατανάλωση και κλοτσήσαμε γελώντας τα κηρύγματα των παπάδων (στην πραγματικότητα: του Χριστού και των αγίων) για ταπεινότητα και αυτοσυγκράτηση, τώρα χάνουμε τη δουλειά μας και ψάχνουμε στα σκουπίδια για τα περισσεύματα της τροφής των άλλων. Η οικογενειακή μας ζωή καταστρέφεται, γιατί τη στηρίξαμε στο χρήμα και τις απολαύσεις και, τώρα που προμελετημένα μας τις παίρνουν εκείνοι που πονηρά μας τις είχαν δώσει, ΔΕΝ έχουμε πια κανένα στήριγμα. Θα μπορούσαμε να έχουμε ένα κορυφαίο στήριγμα, το Χριστό. Τον αγνοήσαμε όμως, κάποτε γελάσαμε μαζί Του και τώρα δε θυμόμαστε καν πως υπάρχει. Είμαστε απελπισμένοι και κάποιοι (η πιο τραγική συνέπεια της κρίσης) αυτοκτονούν.

Ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε καμιά οικονονική (ή όποια άλλη) κρίση: Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή

Βέβαια ο Τρίτος Κόσμος ζει διαρκώς σε οικονομική κρίση, ενώ δίπλα μας πάντα υπήρχαν άνθρωποι που έψαχναν στα σκουπίδια, αλλά το ενδιαφέρον και η αγάπη μας γι' αυτούς ήταν (είναι;) ελάχιστα έως ανύπαρκτα. Καλό είναι να το σκεφτεί η συνείδησή μας αυτό, για να προχωρήσει κάπως συνετότερη.

Όμως υπάρχει θεραπεία για την κρίση. Δε βρίσκεται στις διαμαρτυρίες, που κι αυτές χρειάζονται για να μην παραδωθεί η πατρίδα μας αμαχητί. Δε βρίσκεται στην αγανάκτηση, που μας στερεί το τελευταίο αγαθό, την ειρήνη της ψυχής μας (αυτή η ειρήνη δεν εξαρτάται από το γεμάτο πορτοφόλι, ούτε καν απ' το γεμάτο στομάχι, αλλά από την πίστη και την αγάπη). Ούτε στο μίσος για εκείνους που έφταιξαν και φταίνε για όλ' αυτά. Έτσι δίνουμε τροφή στον Εχθρό, που κάνει πάρτι πάνω απ' τις φωτιές μας. Και ένας είναι ο Εχθρός, ο διάβολος.

Κάποιο blog, μισοειρωνικά, γράφει: "Ας προσευχηθούμε για τη διαγραφή των χρεών ή τουλάχιστον να βρέξει λεφτά". Αυτό είναι το πρόβλημά μας; Λεφτά, χωρίς πνευματική αναβάθμιση;

Η θεραπεία βρίσκεται στην πίστη και την αγάπη. Η πίστη στο Θεό, αν συνοδευτεί με επιστροφή στην εκκλησιαστική ζωή, θα φέρει τη θεία χάρη και τη γαλήνη στην ψυχή μας και τότε θα κερδίσουμε (όχι κάτι τιποτένιο, όπως χρήματα, αλλά) τη ζωή μας, την οικογένειά μας, την αξιοπρέπειά μας και τελικά και την Ιστορία και την αιωνιότητα. Η αγάπη θα μας βοηθήσει να σταθούμε δίπλα στο συνάνθρωπο που πάσχει και όλοι μαζί να ξεπεράσουμε την κρίση μοιράζοντας ό,τι μπορούμε να μοιραστούμε.

Παπάδες, ακούτε τα κι εσείς. Λαϊκοί, ακούτε τα κι εσείς. Θέλεις να γίνεις απρόσβλητος από την κρίση, που σου ξετινάζει τη ζωή; Γύρνα και δες πώς έζησαν και ζουν ακόμη οι πιστοί χριστιανοί, οι αληθινά πιστοί. Αυτοί που χρειάζονται πολύ λίγα αγαθά, γι' αυτό και παθαίνουν μικρή ζημιά αν τους πάρουν τα πολλά. Δες πώς έζησαν και ζουν οι άγιοι ασκητές, σχεδόν χωρίς τίποτα, γι' αυτό και δε χρειάζονται τίποτα. Είναι γνωστή η ιστορία, όπου κάποιος έδωσε σ' έναν ασκητή της αιγυπτιακής ερήμου ένα σταφύλι, εκείνος το πρόσφερε σ' αυτόν που ασκήτευε λίγο πιο πέρα, αυτός στο διπλανό του και τελικά το σταφύλι έκανε ολόκληρο κύκλο και ξαναγύρισε στον πρώτο. Το έκαναν αυτό από αγάπη και επειδή ήταν λεύτεροι από την ιδέα "να φάω σταφύλι και να απολαύσω".

Ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε καμιά οικονονική (ή όποια άλλη) κρίση : Παπά Φώτης Λαυριώτης, ένας σύγχρονος άγιος από τη Μυτιλήνη

Τώρα, θα μου πεις:

Μα θα γυρίσουμε σε τέτοια ζωή; Να μπαλώνουμε τα παντελόνια και τα παπούτσια μας; Να στερούμαστε στον υπολογιστή μας, το κινητό μας, το κολυμβητήριο και το φροντιστήριο των παιδιών μας;

Σου απαντώ απλά: πώς θα ζήσεις και τι θα στερηθείς για να κερδίσεις τα υπόλοιπα, βρες το μόνος σου. Εγώ έχω να σου πω μόνον ότι, αν αυτό σου το έλεγε ένας Ινδός γκουρού ή ένας Ινδιάνος σαμάνος, θα το θεωρούσες σοφό, εναλλακτικό και πρωτοποριακό. Όταν όμως το γράφει ένας ορθόδοξος χριστιανός, αυτόματα το αντιμετωπίζεις αρνητικά. Σκέψου λίγο και θα καταλάβεις πολλά.

Θα πεις επίσης: Γιατί να στραφώ στο Χριστό και στην εκκλησία, αφού δεν πιστεύω στο Θεό; Να βρω παρηγοριά σ' ένα ψέμα;

Έχεις δίκιο σ' αυτό. Όχι παρηγοριά στο ψέμα. Μελέτησε και θα καταλάβεις γιατί δεν είναι ψέμα, αλλά αλήθεια. Μελέτησε τη ζωή και τη διδασκαλία των αγίων (ιδιαίτερα των σύγχρονων) και κάτω από το Φως της διάβασε το Ευαγγέλιο, όχι σαν παντογνώστης, αλλά σαν παιδί και μαθητής. Ταπείνωσε λίγο το υψωμένο φρύδι σου (θα 'ναι δύσκολο και οδυνηρό στην αρχή) και θα δεις πράγματα που δεν τα φανταζόσουν καν, ίσως ένα ολόκληρο μυστικό κήπο γεμάτο αγίους και θεία χάρη.

Έναν αληθινό κήπο, όχι πλάσμα της φαντασίας των αγράμματων γιαγιάδων, που τις περιφρονεί η μόρφωση που έχω ή η σοφία που νομίζω πως έχω (έχει και αθέατα περάσματα, ξέρεις). Δες κάποιους που βρήκαν το δρόμο και που μέχρι σήμερα γελάς μαζί τους και θα δεις άλλες γωνιές αυτού του μυστικού και αληθινού κήπου. Αυτές είσαι λεύτερος να τις αγνοήσεις και να τις περιφρονήσεις - τελικά εσύ κάνεις την επιλογή, όπως την έκανες πάντα. Πόσο ελεύθερα την κάνεις, δεν το ξέρω.

Αν αγανακτήσουμε και αγωνιστούμε επειδή η πατρίδα μας δεν είναι ελεύθερη, πιο πολύ απ' όσο αγανακτούμε και αγωνιζόμαστε επειδή άδειασαν την τσέπη μας, νομίζω πως θα βρούμε απαντήσεις και λύσεις και θα γίνουμε άτρωτοι στα καθάρματα που μας σκλαβώνουν, ο Θεός να τους συγχωρέσει.

Ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε καμιά οικονονική (ή όποια άλλη) κρίση: ο παπά Θεμιστοκλής, ο άνθρωπος της Σιέρα Λεόνε, ο πρώην άθεος ροκάς, που ρίχτηκε ο ίδιος καταπάνω στην κρίση των άλλων, όπως κι άλλοι πνευματικοί αγωνιστές των ημερών μας (και κάθε εποχής). Εκείνος δε δίστασε ν' ανατρέψει όλη τη ζωή του και να μοιραστεί τη φτώχεια κάποιων άλλων - άρα ανακάλυψε ένα μυστικό, που το ξέρουν όλοι οι άγιοι και πολλοί άσημοι και ταπεινοί πιστοί: πως η φτώχεια, ακόμη και η απόλυτη φτώχεια, δεν είναι το πιο φοβερό κακό. Το πιο φοβερό είναι να χάσω το Χριστό απ' την καρδιά μου, και τότε θα φοβάμαι τα πάντα.

Δε θέλω να προσθέσω κάτι άλλο προς το παρόν. Αυτές είναι οι μπακιρένιες δεκάρες μου. Μπορείτε να δείτε μερικά ορθόδοξα άρθρα & ανασημοσιεύσεις για τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου 2011 εδώ.

Ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε καμιά οικονονική (ή όποια άλλη) κρίση: Στέλλα Μιτσακιδου, το "Σπουργιτάκι του Θεού"

Ένα μόνο επιδόρπιο: «"Πες του Χριστούλη να με δεχτεί", και ξεψύχησε...». Άσχετο; Για μένα όχι.

Αυτά. 

Στίχοι Ιάκωβος Καμπανέλης, μουσική Σταύρος Ξαρχάκος, ερμηνεύει ο Νίκος Ξυλούρης.

Από τη μνημειώδη πολιτική επιθεώρηση (επί χούντας) Το μεγάλο μας τσίρκο.

Ο ολόφωτος λειτουργός

Ο Νεομάρτυρας άγιος Ιάκωβος ο αγιορείτης (1η Νοεμβρίου) διηγήθηκε κάποτε στο μαθητή του Μαρκιανό όσα θαυμαστά είδε στη διάρκεια μιας θείας λειτουργίας:
Καθώς φορούσε ο ιερέας την ιερατική του στολή, έφεξε μπροστά του το φως των αγγέλων, όπως φέγγει ο ήλιος την αυγή, πριν ανατείλει. Όταν άρχισε να προσκομίζει, τέσσερα αγγελικά τάγματα πήγαν και στάθηκαν στα τέσσερα σημεία του ναού.
Τελειώνοντας την προσκομιδή, σκέπασε με τα ιερά καλύμματα τα τίμια Δώρα, που συνάμα καλύφθηκαν από μια λάμψη.
Την ώρα της μεγάλης εισόδου, όταν βγήκαν τα Άγια, προπορευόταν ένα φως, που σκέπαζε το λαό. Το ίδιο φως περικύκλωσε αργότερα την αγία τράπεζα, όταν τοποθετήθηκε το δισκοπότηρο πάνω σ’ αυτήν. Έξω από τον φωτεινό αυτό κύκλο στέκονταν οι άγγελοι ευλαβικά, χωρίς να τολμούν να πλησιάσουν. Το φως δεν έφυγε από τον ιερέα σ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας.
Από το στόμα του έβγαινε αόρατη φλόγα, όταν εκφωνούσε τις ευχές και διάβαζε το Ευαγγέλιο.
Επίσης, όταν ύψωνε τα χέρια του, από τα δάχτυλά του ξεχυνόταν φως.
Μετά τον καθαγιασμό, είδα τον Κύριο, ως βρέφος καθισμένο στο δισκάριο μέσα σε φωτεινή δόξα. Ο ιερέας τον μέλισε σε τέσσερα μέρη, και το τίμιο Αίμα Του χύθηκε στο άγιο ποτήριο, από το οποίο μετάλαβε ο λειτουργός.
Όταν τελείωσε η μυσταγωγία, είδα πάλι το θείο Βρέφος ακέραιο ν’ ανεβαίνει με δόξα και τιμή στον ουρανό, συνοδευόμενο από τους αγίους αγγέλους.

( περιοδικό «Άγιος Κυπριανός)

«Διά χειρός αγγέλου»

Ο όσιος Μακάριος ο Αλεξανδρινός (19 Ιανουαρίου), ο ασκητής και πρεσβύτερος των λεγομένων Κελίων, έστησε με την Αγγελική του ζωή τρόπαια κατά των δαιμόνων, τα οποία καταγράφει ο Παλλάδιος στο Λαυσαϊκό.
Σαν ιερέας-λειτουργός είχε θαυμαστές εμπειρίες. Ανάμεσα στις άλλες, ήταν κι εκείνη που είχε σχέση με τον ασκητή Μάρκο.
Παρατηρούσα με προσοχή, αναφέρει ο όσιος, ότι κάθε φορά που μετέδιδα τη θεία Κοινωνία στον ασκητή Μάρκο, ποτέ δεν του πρόσφερα εγώ ο ίδιος το δεσποτικό Σώμα, του το πρόσφερε ένας άγγελος από την αγία τράπεζα.
Έβλεπα μάλιστα τον καρπό του χεριού του, καθώς μετέδιδε στο μοναχό τη θεία Κοινωνία.

(Παλλαδίου, «Λαυσαϊκή Ιστορία»)

Ἡ βαριὰ βιομηχανία τῆς... καισαρικῆς

Μπουλουτζᾶ Πέννυ - Γιάνναρου Λίνα

«Ἤμουν ἡ μόνη σὲ θάλαμο μὲ ἄλλες πέντε ποὺ γέννησα μὲ φυσιολογικὸ τοκετό». «Γιατρὸς “ὑπερηφανεύτηκε” μπροστά μου ὅτι ἀπὸ 72 ἐγκύους “ἔβγαλε” 70 καισαρικές». «Οἱ γυναῖκες πᾶνε στοὺς γυναικολόγους σὰν πρόβατα ἐπὶ σφαγήν». Δὲν χωρᾶ ἀμφιβολία: οἱ καισαρικὲς παρουσιάζουν κατακόρυφη –καὶ ὕποπτη– αὔξηση στὴ χώρα μας. Μολονότι σύμφωνα μὲ τὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ὑγείας, τὸ ποσοστὸ τῶν καισαρικῶν στὴν Ἑλλάδα ἀνέρχεται στὸ 24% (μὲ εὐρωπαϊκὸ μέσο ὄρο 17,8%), ἡ ἔρευνα τῆς «Κ» ἀποκαλύπτει ὅτι τουλάχιστον στὰ μεγάλα μαιευτήρια τῆς χώρας (δημόσια καὶ ἰδιωτικά), πάνω ἀπὸ ἕνας στοὺς δυὸ τοκετοὺς γίνεται σήμερα μὲ καισαρικὴ τομή.

Εἰδικότερα: Στὸ Γενικὸ Νοσοκομεῖο - Μαιευτήριο «Ἕλενα Βενιζέλου» διενεργοῦνται κάθε χρόνο περίπου 6.800 τοκετοί, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ 52% μὲ καισαρική.

Στὴν Ά Μαιευτικὴ Γυναικολογικὴ Κλινικὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν στὸ «Ἀλεξάνδρα», τὸ 41,1% τῶν τοκετῶν ποὺ διενεργήθηκαν τὴν πενταετία 2001-2005 ἦταν μὲ καισαρική.

Στὸ Μαιευτήριο «Ἰασώ», τὸ 2006 πραγματοποιήθηκαν 14.633 τοκετοί, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ 52% μὲ καισαρική. Τὸ σχετικὸ ποσοστὸ τὸ 2002 ἦταν 44%. Στὰ Μαιευτήρια «Λητὼ» καὶ «Μητέρα», ἐπίσης, σὲ σύνολο 16.000 τοκετῶν τὸ 2006, τὸ ποσοστὸ τῶν καισαρικῶν ἀνῆλθε σὲ 48%.

Γιατί στὴν Ἑλλάδα ἐπιλέγεται τόσο συχνὰ ὁ «χειρουργικός» τοκετός, τὴν ὥρα ποῦ στὰ μεγάλα μαιευτήρια τῆς Εὐρώπης οἱ γιατροὶ ἔχουν κατορθώσει νὰ περιορίσουν τὸν ἀριθμὸ τῶν καισαρικῶν σὲ κάτω ἀπὸ 15%;

Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι οἱ λόγοι εἶναι οἰκονομικοί, ἂν καὶ εἶναι γεγονὸς ὅτι τόσο τὸ μαιευτήριο ὅσο καὶ ὁ μαιευτήρας «χρεώνουν» κατὰ κανόνα περισσότερα στὴν περίπτωση καισαρικῆς. Οἱ περισσότεροι γιατροί, ὅπως εἶναι φυσικό, ἀπορρίπτουν ὁποιαδήποτε τέτοια ὑπόνοια. Ὅπως τονίζει μάλιστα στὴν «Κ» ὁ καθηγητὴς Μαιευτικῆς - Γυναικολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν κ. Ἀριστείδης Ἀντσακλής, «πολλοὶ γυναικολόγοι δηλώνουν ἐξαρχῆς στὴν ὑποψήφια μητέρα ὅτι, ὅπως καὶ νὰ γίνει ὁ τοκετός, αὐτοὶ θὰ λάβουν τὴν ἴδια ἀμοιβή, προκειμένου νὰ μὴν κατηγορηθοῦν ὅτι ἔκαναν καισαρικὴ γιὰ νὰ πάρουν περισσότερα χρήματα».

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, μιά ἀπὸ τὶς πλέον ἔμπειρες μαιευτῆρες τῆς Ἑλλάδας (ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ διατηρήσει τὴν ἀνωνυμία της) δηλώνει στὴν «Κ»: «Οἱ ὑποψίες θὰ διαλύονταν ἐὰν ὅλοι οἱ γυναικολόγοι εἶχαν τὸ ἦθος νὰ λαμβάνουν τὴν ἴδια ἀμοιβὴ εἴτε κάνουν καισαρικὴ εἴτε φυσιολογικὸ τοκετό». Ἡ ἴδια λαμβάνει τὸ ποσὸ τῶν 2.500 εὐρὼ καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις. «Μὲ κοροϊδεύουν γιὰ τὸ τιμολόγιό μου. Ὁρισμένοι γιατροὶ χρεώνουν ὅσα καὶ τὸ μαιευτήριο. 15.000 εὐρὼ τὸ lux δωμάτιο; 15.000 εὐρὼ καὶ ἐκεῖνοι. Μὰ ὑπάρχει lux ἰατρική;».
Πάντως, ἀκόμη καὶ ἂν ἡ ἀμοιβὴ τοῦ γιατροῦ δὲν ἀλλάζει, ἀλλάζει ἡ τιμὴ τοῦ δωματίου. Σὲ μεγάλο ἰδιωτικὸ μαιευτήριο τῆς Ἀθήνας, ἐνῶ ὁ φυσιολογικὸς τοκετὸς σὲ τρίκλινο κοστίζει 1.900 εὐρὼ καὶ σὲ μονόκλινο 4.750 εὐρώ, ἐὰν γίνει καισαρικὴ οἱ τιμὲς διαμορφώνονται στὰ 2.050 καὶ 4.950 εὐρὼ ἀντίστοιχα. Ἡ «σουίτα» κοστίζει 10.820 εὐρὼ στὸν φυσιολογικὸ τοκετὸ καὶ 11.500 εὐρὼ στὴν καισαρική.

Εὔκολος προγραμματισμὸς

Ἕνα ἀπὸ τὰ «κίνητρα» γιὰ τὴν προτίμηση τῆς καισαρικῆς ἀπὸ τοὺς γιατροὺς εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ προγραμματίζεται εὔκολα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν φυσιολογικὸ τοκετό. Σὲ μία ἡμέρα ἕνας γνωστὸς μαιευτήρας μπορεῖ νὰ «κλείσει» ἕως καὶ πέντε καισαρικές. Δύσκολα θὰ μποροῦσε νὰ γίνει τὸ ἴδιο μὲ φυσιολογικοὺς τοκετούς. Μαῖα σὲ μεγάλο δημόσιο μαιευτήριο τῆς χώρας ἀναφέρει στὴν «Κ»: «Μὲ τὰ αὐτιά μου ἔχω ἀκούσει μαιευτήρα νὰ “ὑπερηφανεύεται” ὅτι ἀπὸ τὶς 72 γυναῖκες ποὺ χειρίστηκε σὲ μία χρονιά, “ἔβγαλε” 70 καισαρικές».

Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι καὶ οἱ γυναῖκες σήμερα εἴτε ἀπὸ κακὴ ἐνημέρωση εἴτε ἀπὸ φόβο ζητοῦν νὰ κάνουν καισαρική.

Προφανῶς, συντρέχουν καὶ ἰατρικοὶ λόγοι γιὰ τὴν αὔξηση τῶν καισαρικῶν. Καταλυτικὸς παράγοντας εἶναι ἡ αὔξηση τῆς ἡλικίας τῶν ἐγκύων. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἐθνικὴ Στατιστικὴ Ὑπηρεσία, οἱ τοκετοὶ ἀπὸ γυναῖκες τῆς ἡλικιακῆς ὁμάδας 25-29 μειώθηκαν ἀπὸ 34.000 τὸ 2000 σὲ 32.000 τὸ 2005. Ἀντίστροφα, οἱ τοκετοὶ γυναικῶν τῆς ἡλικιακῆς ὁμάδας 30-34 αὐξήθηκαν ἀπὸ 32.000 τὸ 2000 σὲ 34.000 τὸ 2005. Στὸ μαιευτήριο «Ἰασώ» ὁ ἀριθμὸς τῶν γυναικῶν ἡλικίας 36-40 αὐξήθηκε κατὰ 31% ἀπὸ τὸ 2002 ἕως τὸ 2006. Στὰ μαιευτήρια «Μητέρα» καὶ «Λητώ», ἀντίστοιχα, τὸ 40% τῶν τοκετῶν τοῦ 2006 ἀφοροῦσαν γυναῖκες ἄνω τῶν 35.

Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ κ. Ἀντσακλής, πλέον πολλὲς γυναῖκες ἀποφασίζουν νὰ κάνουν παιδὶ ἀφοῦ ἔχουν καθιερωθεῖ ἐπαγγελματικά. Τότε ὅμως στενεύουν τὰ περιθώρια νὰ κάνουν πολλὰ παιδιά. Ἄρα τὸ ἕνα θεωρεῖται «πολύτιμο». Ἐπιπλέον, οἱ γυναῖκες μεγαλύτερης ἡλικίας πιὸ συχνὰ παρουσιάζουν ὑπέρταση, διαβήτη καὶ ἄλλες παθήσεις, ἐπιβάλλοντας τὴν καισαρική.

Ἡ αὔξηση τῶν ἐξωσωματικῶν ἐπηρεάζει ἐπίσης τὴν ἀναλογία ὑπὲρ τῶν καισαρικῶν. Ὑπολογίζεται ὅτι πάνω ἀπὸ 5.000 παιδιὰ συλλαμβάνονται ἐτησίως ἀπὸ ἐξωσωματική, τὸ 90% τῶν ὁποίων γεννιοῦνται μὲ καισαρική. Καὶ ἐὰν τὰ παιδιὰ τῶν γυναικῶν ἄνω τῶν 35 θεωροῦνται πολύτιμα, αὐτὰ θεωροῦνται... πολυτιμότερα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἀπὸ τοὺς 16.000 τοκετοὺς ποὺ πραγματοποιήθηκαν τὸ 2006 στὰ μαιευτήρια «Λητὼ» καὶ «Μητέρα», οἱ 1.500 προέρχονταν ἀπὸ κύκλους ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης. Μὲ τὴν ἐξωσωματικὴ ἔχει αὐξηθεῖ καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν πολύδυμων κυήσεων, ποὺ ἐπίσης ἀποτελεῖ ἔνδειξη γιὰ καισαρικὴ τομή.

Αὐτὸ πάντως ποὺ ἐπισημαίνουν ὅλοι οἱ γυναικολόγοι εἶναι ἡ «ποινικοποίηση τῆς ἰατρικῆς». Ὅπως λέει στὴν «Κ» ὁ ἀναπληρωτὴς καθηγητὴς Μαιευτικῆς - Γυναικολογίας καὶ Ἀνθρώπινης Ἀναπαραγωγῆς στὸ ΑΠΘ, κ. Βασίλης Ταρλατζής, «σύμφωνα μὲ τὶς ἀσφαλιστικὲς ἑταιρεῖες, οἱ γυναικολόγοι εἶναι πρῶτοι στὴ λίστα τῶν γιατρῶν γιὰ τοὺς ὁποίους κατατίθενται ἀγωγές, μὲ ἀποτέλεσμα πολλοὶ νὰ μὴ διακινδυνεύουν ἐνδεχόμενες ἐπιπλοκὲς κατὰ τὸν τοκετὸ καὶ νὰ καταφεύγουν εὐκολότερα στὴν καισαρικὴ τομή. Εἶναι καθαρὴ ἔκφραση “ἀμυντικῆς ἰατρικής”».

Μείωση θνησιμότητας

«Ὁ γιατρὸς εἶναι πάντα ἐν ἀδίκῳ εἴτε κάνει τὴν καισαρικὴ εἴτε ὄχι», σημειώνει ὁ κ. Ἀντσακλής. «Σήμερα συμβαίνει κάτι καὶ κατηγοροῦν τὸν γιατρὸ γιατί δὲν ἔκανε καισαρική. Ἂν δὲν συμβεῖ τίποτα, λένε γιατί τῆς ἔκανε καισαρική. Ἑπομένως, δὲν βγάζεις ἄκρη. Αὐτὸ ποὺ ἐν τέλει μετράει εἶναι ἡ περιγεννητικὴ θνησιμότητα καὶ νοσηρότητα τῶν νεογνῶν στὴν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία ἔχει μειωθεῖ σημαντικὰ τὴν τελευταία δεκαετία (ἀπὸ 24 θανάτους νεογνῶν ἀνὰ 1.000 τοκετούς, σὲ 7:1000). Αὐτὸ εἶναι πρόοδος γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ τίμημα αὐτῆς πιθανὸν νὰ εἶναι καὶ οἱ καισαρικὲς τομές». Ὅπως λέει στὴν «Κ» ὁ κ. Γ. Φαρμακίδης, διευθυντὴς τῆς Στ Μαιευτικῆς Κλινικῆς στὸ «Ἕλενα Βενιζέλου», πρόεδρος τῆς Ἑταιρείας Ἐμβρυομητρικῆς Ἰατρικῆς καὶ καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήριο Stonybrook τῆς Νέας Ὑόρκης, στὸ «Ἕλενα», τὸ 60% τῶν καισαρικῶν τομῶν ἀφοροῦν προηγηθεῖσες καισαρικές, ποὺ σημαίνει 15 τέτοιες περιπτώσεις τὴν ἡμέρα. «Οἱ πολλαπλὲς καισαρικές», ἐπισημαίνει, «ἔχουν σοβαρὲς ἐπιπλοκές, γεγονὸς ποὺ δὲν γνωρίζουν στὸν βαθμὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε οἱ γυναῖκες».

Σύμφωνα μὲ τὸν κ. Φαρμακίδη, «στὸ ἐξωτερικὸ ἐὰν μία γυναίκα στὸ πρῶτο της παιδὶ ἔχει κάνει καισαρική, οἱ γιατροὶ φροντίζουν στὴν ἑπόμενη κύηση νὰ γίνει κολπικὸς τοκετός. Ὡστόσο, στὴν Ἑλλάδα σπάνια γίνεται αὐτό».

Οἱ ἔγκυοι πηγαίνουν στὸν γιατρὸ σὰν πρόβατα ἐπὶ σφαγήν, παντελῶς ἀνενημέρωτες

«Τὸ ρῆμα “γεννῶ” εἶναι ἐνεργητικῆς φωνῆς. Στὴν Ἑλλάδα τὸ ἔχουμε κάνει παθητικῆς φωνῆς». Σαφὲς τὸ ὑπονοούμενο ποὺ ἀφήνει στὴν «Κ» ἡ κ. Καλλιόπη Μάλφα, πρόεδρος τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Συλλόγου Μαιῶν Μαιευτῶν Ἀθηνῶν. «Προφανῶς ὑπάρχει αὔξηση τῶν καισαρικῶν στὴ χώρα μας καὶ μάλιστα ὑψηλότερη ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες χῶρες. Προφανῶς καὶ αὐτὸ εἶναι σὲ ἕνα βαθμὸ ἐπιλογὴ τῶν γιατρῶν». Γιὰ τὴν κ. Μάλφα, στοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ μαιευτῆρες ἐπιλέγουν τὸ χειρουργεῖο περιλαμβάνονται ἡ μικρότερη διάρκεια τῆς καισαρικῆς σὲ σχέση μὲ τὸν φυσιολογικὸ τοκετό, τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ νέοι γιατροὶ «τὴ γνωρίζουν καλύτερα καὶ νιώθουν πιὸ σίγουροι μὲ αὐτή» καὶ ὁ διάχυτος φόβος ποὺ αἰσθάνονται γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς κύησης. «Διακινδυνεύουν μὲ ἕνα δικαστήριο νὰ χάσουν τὰ πάντα».

Μερίδιο εὐθύνης πάντως φέρουν καὶ οἱ γυναῖκες. «Ἂν οἱ γυναῖκες ἀρχίσουν νὰ ζητοῦν νὰ γεννήσουν φυσιολογικά, οἱ γιατροὶ θὰ συμμορφωθοῦν. Σήμερα πηγαίνουν στὸν γιατρὸ σὰν πρόβατα ἐπὶ σφαγήν, παντελῶς ἀνενημέρωτες. Δὲν γνωρίζουν ὅτι περισσότερα ἀπὸ τὰ μισὰ παιδιὰ ποὺ γεννιοῦνται μὲ φυσιολογικὸ τοκετὸ ἔχουν περιτύλιξη μὲ τὸν ὀμφάλιο λῶρο. Ἤ ὅτι οἱ πιθανότητες περιγεννητικῆς θνησιμότητας στὴν καισαρικὴ εἶναι κατὰ 3,6% περισσότερες». Ἡ κ. Μάλφα κάνει λόγο καὶ γιὰ τὴ νέα –κατευθυνόμενη ὅπως τὴ χαρακτηρίζει– «μόδα» τῆς καισαρικῆς ἐξ ἐπιλογῆς. «Πολλὲς γυναῖκες, ἂν μποροῦσαν, θὰ ζητοῦσαν νὰ τοὺς φέρουν τὸ μωρὸ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι χωρὶς νὰ κάνουν τίποτα». Ἀναφέρει ὅτι στὶς γέννες στὶς ὁποῖες ὑπάρχει παρουσία μαίας, ἡ ὁποία ἔχει παρακολουθήσει τὴ γυναίκα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης, τὰ ποσοστὰ τῶν καισαρικῶν εἶναι πολὺ χαμηλότερα. (Τὸ «δικό» της ποσοστὸ εἶναι 15%.) «Ἡ μαῖα βοηθᾶ τὴ γυναίκα νὰ προετοιμαστεῖ γιὰ τὸν τοκετό, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται». Γιατί ὅμως εἶναι προτιμότερος ὁ φυσιολογικὸς τοκετός; «Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο γεννᾶ ἡ γυναίκα τὸ παιδὶ της ὁρίζει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴ σχέση ποὺ θὰ διαμορφώσει μαζί του. Ἐπίσης, ὅταν γεννιέται ἕνα παιδὶ φυσιολογικά, παίρνει μικρόβια ἀπὸ τὴ μητέρα, τὰ ὁποία ἀποτελοῦν “προίκα” του. Στὴν καισαρικὴ παίρνει μικρόβια τοῦ περιβάλλοντος, τὰ ὁποία δὲν εἶναι φιλικὰ πρὸς τὸ σῶμα του. Ἡ διαδικασία τοῦ φυσιολογικοῦ τοκετοῦ δίνει τὴ δυνατότητα στὸ παιδὶ νὰ βγεῖ νικητής. Μὲ τὴν καισαρική, τὸ παιδὶ βγαίνει ξαφνικὰ στὸν ἀέρα χωρὶς νὰ ἔχει προετοιμαστεῖ ἀπὸ τὶς συστολὲς τῆς μήτρας».

«Μὴ φοβάστε», εἶναι τὸ μήνυμα τῆς κ. Μάλφα στὶς Ἑλληνίδες. «Ἡ φύση προστατεύει τὸν νέο ὀργανισμό. Ὅλα πηγαίνουν μὲ τὸ μέρος τῆς νέας ζωῆς. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ ἔχεις ἐμπιστοσύνη στὸ μωρὸ ποὺ ἔχεις μέσα σου. Εἶναι ὑπέροχο συναίσθημα νὰ δίνεις ζωή. Κρίμα ποὺ δὲν τὸ ἐπιλέγουν».
Μὲ ἔσωσε ἡ μαῖα

«Ἀκόμα δὲν τὴν ἑτοίμασες γιὰ καισαρική;», ρωτάει ὁ γιατρὸς τὴ μαῖα. «Εἴκοσι τριῶν ἐτῶν καὶ θὰ τὴ σφάξεις;» ἀπαντᾶ ἐκείνη. Ὅταν ἡ –24χρονη σήμερα– Σταυρούλα Μπ. ἄκουσε τὸν συγκεκριμένο διάλογο ἀπὸ τὴ μισάνοιχτη πόρτα τοῦ δωματίου της σάστισε. Ἕως ἐκείνη τὴ στιγμή, πίστευε ἀκράδαντα ὅτι ἡ καισαρικὴ ἦταν μονόδρομος στὴν περίπτωσή της. Αὐτὸ τουλάχιστον τῆς εἶχε πεῖ ὁ γιατρὸς τρεῖς ἡμέρες νωρίτερα, στὸ τελευταῖο τους ραντεβού. «Ὁ ὑπέρηχος εἶχε δείξει περιτύλιξη τοῦ ὀμφάλιου λώρου. Ἕως τότε δὲν εἴχαμε κάνει καμία συζήτηση γιὰ καισαρική. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὅμως μοῦ λέει ὁ γιατρός: “Πᾶμε κατὰ 99% γιὰ καισαρική. Θὰ σοῦ κλείσω ραντεβοὺ γιὰ τὸ Σάββατο”. Ἦταν Πέμπτη, θυμᾶμαι», λέει ἡ ἴδια στὴν «Κ».

Πράγματι, τὸ Σάββατο, ἡ Σταυρούλα ἔκανε εἰσαγωγὴ στὸ μαιευτήριο καὶ περίμενε τὴν ὥρα ποὺ θὰ κατέβαινε στὸ χειρουργεῖο γιὰ τὴν προκαθορισμένη ἐπέμβαση. Ἕως ὅτου ἐξετάστηκε ἀπὸ τὴ μαῖα. «Οὔτε μὲ ἤξερε, οὔτε τὴν ἤξερα. Ὅταν ὅμως τῆς εἶπα ὅτι πάω γιὰ καισαρική, γούρλωσε τὰ μάτια. Μοῦ ἐξήγησε ὅτι ἡ περιτύλιξη τοῦ ὀμφάλιου λώρου εἶναι κάτι πολὺ συνηθισμένο. “Θα τὸ γυρνάω ἐγὼ τὸ παιδὶ καὶ θὰ βγεῖ φυσιολογικά”, μοῦ εἶπε. Προσπάθησε νὰ μὴ δείξει ἐκνευρισμένη μὲ τὸν γιατρό, ἀλλὰ ἀμέσως μετὰ τοὺς ἄκουσα νὰ διαπληκτίζονται στὸν διάδρομο». Τελικά, μὲ τὴν ἐπιμονὴ τῆς ἔμπειρης μαίας, ἡ Σταυρούλα γέννησε μὲ φυσιολογικὸ τοκετό. «Ἤμουν σὲ ἕνα θάλαμο μὲ πέντε ἄλλες γυναῖκες. Ἤμουν ἡ μόνη ποὺ γέννησα φυσιολογικά». Ἡ Σταυρούλα πλήρωσε 3.500 εὐρὼ συνολικὰ (μαιευτήριο καὶ ἀμοιβὴ γιατροῦ). Γιὰ τὴν καισαρική, ὁ μαιευτήρας εἶχε ζητήσει 500 εὐρὼ ἐπιπλέον.

Ὁ γιατρὸς πίεζε...

Ἡ Μαρίνα Λ., 36 ἐτῶν, ἐπίσης αἰφνιδιάστηκε ὅταν ὁ γιατρὸς τῆς μίλησε γιὰ καισαρική. «Τὸ φοβόμουν ὅτι θὰ μοῦ τὸ ἀνέφερε ἴσως καὶ λόγω τῆς ἡλικίας μου. Ὡστόσο, ἡ ἐγκυμοσύνη μου ἦταν μία χαρὰ καὶ ὅπως εἶχε δείξει καὶ ὁ τελευταῖος ὑπέρηχος, τὸ παιδὶ βρισκόταν στὴ σωστὴ θέση. Τὸ μόνο πρόβλημα ἦταν ὅτι τὸ παιδὶ δὲν εἶχε πάρει ἀρκετὸ βάρος, ἦταν μόλις 2,5 κιλά», ἀναφέρει στὴν «Κ». Βρισκόταν στὰ μέσα του ἔνατου μήνα ἐγκυμοσύνης, ὅταν ἕνα βράδυ τῆς ἔσπασαν τὰ νερά.

Ἕως τὸ μεσημέρι τῆς ἑπόμενης ἡμέρας, ὅμως, δὲν εἶχαν ἀρχίσει οἱ πόνοι. «Ὁ γιατρὸς τότε ἄρχισε νά... μοῦ τὰ μασάει. “ Ἄν δὲν ἀρχίσουν οἱ πόνοι σύντομα”, μοῦ λέει, “θὰ πρέπει νὰ πᾶμε γιὰ καισαρική”. “Γιατί δὲν μοῦ βάζετε τεχνητοὺς πόνους;” τὸν ρώτησα. “Αὐτό θὰ προκαλέσει στρὲς στὸ παιδὶ καὶ δὲν τὸ θέλω”, ἀπάντησε». Οἱ ὧρες περνοῦσαν χωρὶς νὰ ἀλλάζει κάτι. «Δὲν ἤθελα νὰ κάνω καισαρική. Ὄχι τόσο γιατί φοβόμουν τὸν πόνο –ὅσο νὰ ’ναι πονάει, χειρουργεῖο κάνεις–, ἀλλὰ γιατί ἤθελα νὰ γεννήσω τὸ παιδί μου φυσιολογικά, νὰ βιώσω αὐτὴ τὴν ἐμπειρία. Ξέρω ὅτι αὐτὸ εἶναι καλύτερο καὶ γιὰ τὸ μωρό», λέει ἡ Μαρίνα. «Ἀποφάσισα λοιπὸν νὰ ἐπιμείνω. Ἐκεῖνος (σ.σ.: ὁ γιατρός) ἀντιδροῦσε. “ Ἔλα, θὰ τελειώνεις μία ὥρα ἀρχύτερα”, μοῦ ἔλεγε. “Μα ἐφόσον δὲν ὑπάρχει κάποιο πραγματικὸ πρόβλημα, γιατί;” τὸν ρωτοῦσα».

Ἐν τέλει, ἐπικράτησε ἡ λογικὴ – ἡ καλύτερα ἡ φύση. Ἡ Μαρίνα γέννησε φυσιολογικά. Οἱ μαῖες τῆς εἶπαν ὅτι ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐκολότερους τοκετοὺς ποὺ εἶχαν δεῖ. Γιὰ μαιευτήριο (τρίκλινο δωμάτιο) καὶ γιατρό, πλήρωσε 5.000 εὐρώ. Δὲν γνωρίζει ἂν θὰ πλήρωνε περισσότερα στὴν καισαρική.